Kunt u leven met Di Rupo I ?Er marcheerden vorige zaterdag 6.000 ‘Indignados’ of ‘Verontwaar-

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Een pluim voor Paul Huybrechts 2

• Briefje aan Mathias de Clercq 3

• De koning van Europa 4

• Roddels uit de Wetstraat 4

• Sociaal-flaminganten breinstormen 5

• Geen Luikse PS-minister 7

66

jaargang • nummer 42 • woensdag 19 oktober 2011 1,90 euro

Kunt u leven met Di Rupo I ?

Er marcheerden vorige zaterdag 6.000 ‘Indignados’ of ‘Verontwaar- digden’ door de straten van Brussel. In heel Europa worden straten en pleinen bezet, en zijn er betogingen tegen de uitwassen van het financieel systeem. In de Verenigde Staten is Wall Street het doelwit van de actievoerders.

Zouden wij niet met evenveel recht en reden een mars op de Wetstraat plannen en het gebouw blokkeren waar Di Rupo met zijn trawanten een historische coalitie tegen Vlaanderen smeedt?

Het Vlinderakkoord is een regelrechte aanfluiting van het goed bestuur dat Vlaanderen nodig heeft om zijn toekomst in eigen han- den te nemen. Het is bricolage van de meest bedenkelijke soort. Er zit geen duidelijke lijn in, en het is gewoon een samenraapsel van een aantal deelakkoorden en onderdelen waarvan er geen enkele de toets van echte Vlaamse autonomie kan doorstaan. We hebben de voor- bije weken de verschillende stappen nauwgezet ontleed: de non-split- sing van BHV, de open deur voor de verdere verfransing van de Rand en Vlaams-Brabant, de financieringswet die ogenschijnlijk meer mid- delen naar de deelgebieden doorschuift maar die evengoed de fis- cale autonomie aan banden legt. Brussel krijgt 461 miljoen per jaar zonder dat het tot grondige hervormingen moet overgaan. In Vlaams- Brabant worden Franstalige rechters gestationeerd. Op de koop toe worden ons in de toekomst opnieuw samenvallende verkiezingen door de strot geramd, en de zogeheten overheveling van bevoegdheden maakt de structuur van dit land nog ingewikkelder.

Als ons dit op 13 juni 2010 was voorspeld, we zouden de waarzeg- ger van dienst met pek en veren hebben ingesmeerd en het veld inge- stuurd. Maar het orakel van Delphi is vlees en bloed geworden, en heeft zich gevestigd in ons midden. En straks hebben we een premier die met moeite onze taal beheerst, en die aan Vlaamse zijde enkel over een minderheid beschikt. En het meest ergerlijke van de zaak is dat de democratie niet alleen daardoor aan de kant wordt geschoven, maar dat protest tegen de gang van zaken door de vaderlandse pers en dito instanties ook nog eens als sabotage van een ultradringende coalitievorming wordt beschouwd. Nadat “men” meer dan een jaar tijd genomen heeft om de N-VA er af te rijden. Nooit was de logica in België verder zoek dan nu.

Maar gaf Elio Di Rupo het niet zelf aan tijdens zijn lofrede op het grandioze communautaire akkoord? ‘Vlaanderen vroeg diepgaande

veranderingen, Wallonië en Brussel verlangden stabiliteit.’ De uitput- tingsslag van het voorbije jaar heeft vooral het status quo gediend. De responsabilisering van de gezondheidszorgen overleefde de onder- handelingen niet. Het bonus/malus-systeem inzake werk sneuvelde eveneens. Een gewest dat meer mensen aan het werk zet, zou daar de vruchten van plukken. Er wordt nu een omwegje ingebouwd via de personenbelasting, maar dat is zodanig technisch dat het moeilijk rea- liseerbaar en weinig doorzichtig is. Over de vennootschapsbelasting werd geen overeenstemming bereikt, en het thema is zogezegd “uit- gesteld”. Ja, dat kennen we: naar de Griekse kalender.

Caroline Gennez hoopt in elk geval voor minstens tien en nog veel liever twintig jaar van de staatshervorming verlost te zijn. Wouter Beke liet in ‘Villa Politica’ verstaan dat hij wel graag wat meer bevoegdhe- den had zien overkomen naar Vlaanderen, maar het belangrijkste was voor hem toch dat het communautaire nu was afgerond. ‘We hebben woord gehouden,’, zei Beke, in een soort van parodie op ‘wie gelooft die mensen nog?’. Gelet op recente opiniepeilingen gaat de winst naar de partij die wél woord heeft gehouden – maar toch ook voor de nodige dubbelzinnigheid zorgde door het geheel niet in strijd te vinden met het Vlaams regeerakkoord. We gaan ervan uit dat het laatste woord daarover nog niet is gezegd.

Intussen kunnen we ons alleen maar aansluiten bij de campagne die de Vlaamse Volksbeweging op het getouw aan het zetten is rond het thema ‘Niet in mijn naam’. Een duidelijke parafrase op de anti- Vlaamse en anti-nationalistische actie van kunstenaars, linkse cultu- ralisten en vakbondsorganisaties omdat de Vlaamse strijd de solidari- teit in België volledig zou ondergraven.

Intussen moeten we wel vaststellen dat de transfers naar Wallonië nog tien jaar ongestoord voortgaan, en pas daarna heel geleidelijk en in beperkte mate worden afgebouwd. De VVB ontpopt zich daarmee opnieuw tot een van de speerpunten van het verzet tegen Di Rupo I.

Ze zal er in genoemde kringen geen lauweren mee oogsten, maar dat moet het minste van onze bekommernissen zijn. Wat door de bende van acht op papier is gezet, en door de bende van zes nog op papier zal worden gezet, druist in tegen de Vlaamse belangen.

En dat kan niet voldoende worden beklemtoond.

Voor de liefhebbers: de akkoorden van Di Rupo en zijn club zijn beschik- baar. Lekker leesvoer tijdens een zon- overgoten weekeinde voor Vlaamse masochisten. De foto’s van de breed lachende onderhandelaars werden genomen met zin voor besparing. De twee groene jongens staan links aan de zijkant. Ze kunnen er probleem- loos afgeknipt worden, nu hun partijen werden buitengekieperd. Nieuwe foto’s bestellen hoeft niet.

Niet in mijn naam

Nu de teksten publiek gemaakt werden, kan er serieus kritiek wor- den gegeven. De Vlaamse Volksbewe- ging was er als de kippen bij om een campagne “niet in mijn naam” tegen de akkoorden op te starten. Bekijk www.

vvb.org, klik op de banier bovenaan en u komt er alles over te weten. De VVB gebruikt uitdrukkelijk de moderne media in haar verzet. Elektronisch ver- zendbare affiches, een specifieke face- book-groep, een filmpje op youtube:

de Vlaamse beweging beweegt duidelijk in de omgeving van 2011. Zo hoort het ook. Niet dat daarmee de Wetstraat op z’n kop zal worden gezet, maar als CD&V’ers en opinievormende journa- listen via de elektronische weg massaal vernemen dat vele burgers niet gelukkig zijn met de afgesloten akkoorden, dan wordt de indruk dat de Vlamingen dit slikken toch wel wat weggeveegd. Op die manier kan tegengas gegeven wor- den tegen de hoerasfeer, die de jongste dagen toch al serieus aan het wegebben was. Dat de nieuwe staatshervorming op z’n zachtst uitgedrukt een mager beestje is, dat hebben de persjongens en -meisjes intussen ook wel begrepen.

D’er in of eruit?

Volgens Kris Peeters botsen de plannen evenwel niet met het Vlaams regeerakkoord. Daarmee duwde hij N-VA in het defensief, want die stond voor de keuze in de Vlaamse regering te blijven of eruit te stappen. De Wever laat niet na te vertellen dat de akkoor- den niet veel soeps zijn, zeker geen copernicaanse omwenteling inhouden (daarbij kan hij Dehaene als getuige inroepen, want die stelde dat ook vast) en dat er een hoge prijs voor wordt betaald. Kortom, Peeters zevert, vol- gens de N-VA-voorzitter. Maar uit de Vlaamse regering stappen doet hij niet.

Daar zijn zeker goede argumenten voor aan te halen, maar gênant is de situatie wel. Dus moet er uitleg gege- ven worden. Daarmee wringt de partij zich zelf in het defensief, wat de moge- lijkheden om offensief in het verzet te gaan wel even beperkt.

Waarom zou N-VA uit de Vlaamse regering stappen wanneer het misloopt op Belgisch niveau? Moet een Vlaams- nationale partij aanvaarden dat Di Rupo bepaalt wie de Vlaamse regering vormt?

Wat wint Vlaanderen als N-VA vervan- gen wordt door Open Vld in de ploeg van Kris Peeters? Kan N-VA de akkoor- den van Di Rupo schade berokkenen door in de Vlaamse oppositie te stap- pen? Lees verder blz. 2

N-VA werkt

zich (even)

in nesten

De dingen dezer dagen 2

Vervolg van blz 1

Het zijn vragen waarvan de antwoorden eigenlijk alleen maar leiden tot het besluit dat het beter is níét uit de Vlaamse rege- ring te stappen.

Maar bij de vorming van die Vlaamse rege- ring werd wel de indruk gewekt, ook en vooral door N-VA, dat die uitstap als wapen zou kunnen gebruikt worden tegen stom- miteiten op Belgisch niveau. Zoals kon wor- den voorspeld, is dat absoluut niet het geval.

Daarom zit N-VA nu met een communica- tieprobleem.

Dat de andere partijen de kans met beide handen grepen om de troepen van De Wever daar op te wijzen, is de logisch.

Dus moest de N-VA, met de woorden van De Wever, “spitsroede lopen”. Ook Vlaams Belang hakte vrolijk met het scherpe bijl- tje. Logisch, zoals gezegd, want N-VA had wat te onhandig de bal voor het eigen doel gelegd. Maar daarmee kregen we wel gehak- ketak tussen twee partijen die hun energie best zouden richten op de echte vijanden, de partijen die het spel van Di Rupo meespelen.

Groene groentjes

De groenen hebben zich ook weer ont- popt tot groentjes, want ze werden voor bewezen diensten bedankt. “Der Mohr hat Seine Arbeit getan, der Mohr kann gehen”, zeggen ze in Duitsland. Enig leedvermaak kan de neutrale toeschouwer daarbij wellicht niet onderdrukken. Maar of die exit voor Groen! en Ecolo op termijn echt slecht zal

galerij. Acteurs, auteurs, muzikanten, enter- tainers en andere rood en groen gekleurde BV’s verdrongen elkaar om hun onbaatzuch- tige medewerking te verlenen aan een por- trettengalerij. Geen kandidaat voor een zitje aan stedelijke en andere subsidietafels, of zijn/haar fotogenieke kop liet aan het kiesvee onverholen sympathie voor “Patrick” blijken.

Het is niet zeker dat hij in de eerste plaats daardoor een zesjarig verlengstuk kon breien aan zijn burgemeesterschap, waarvoor hij eerst Leona Detiège had buitengewerkt.

Dat het geholpen heeft, is zeker. Spreekt Simonneke uit Thuis haar sympathie voor Patrick uit via een foto, waarom zou Jan met de pet, die niet verder kijkt dan zijn neus lang is, die sympathie dan niet met haar delen, en er in het stemhokje naar handelen?

Fictie

Een nieuwe portrettengalerij “pro- Patrick” zou te doorzichtig zijn. Maar een kiescampagne van een kameraad-burge- meester zonder steun van de linkse culturele elite, is ondenkbaar. Alles kan altijd beter.

In plaats van een portrettengalerij in alleen de Metropool, wordt nu werk gemaakt van

een “fictiereeks” voor gans Vlaanderen over de Antwerpse gemeenteverkiezingen.

Het maakt niet uit dat in Hasselt en Gent niet op Patrick of Bart gestemd kan wor- den. Het is altijd meegenomen dat men ook daar een paar maanden op de hoogte wordt gehouden, fictie of niet, van al de zegeningen, gewaarborgd door een socialistisch beleid.

De reeks heet “Deadline 14.10”. Het zal aan mijn slecht karakter liggen, dat ze me prompt doet terugdenken aan de 0110 con- certen voor “verdraagzaamheid” van Tom Barman en co, georganiseerd op 1 oktober 2006, vlak voor de gemeenteraadsverkie- zingen, aanleunend bij de portrettengalerij.

Acht afleveringen zullen in de weken voor de verkiezingen uitgezonden worden door VTM en ATV.

De laatste aflevering komt op antenne de vooravond van 14 oktober, datum van de gemeentelijke stembusgang. Wie naïef genoeg is, gelooft de linkse denktanks die toeteren dat de verkiezingen wel meespelen,

“maar enkel op de achtergrond”. Het hoofd- verhaal: een meisje verdwijnt en een journa- liste spit de zaak uit. Er wordt niet uitgelegd waarom dat verhaal absoluut aan verkiezin- gen verbonden moet worden, met de ont- knoping daags ervoor.

Logica

Raden staat vrij in voor links woelige tij- den, waarin rechts steeds verder oprukt in Vlaanderen. Peter van den Begin kruipt in “Deadline 14.10” in de huid van Bart de Wever, Koen de Graeve in die van Patrick

Janssens, al wordt het niet met zoveel woor- den toegegeven. Over de kwaliteit van die acteurs bestaat geen twijfel. Over hun poli- tieke voorkeur evenmin, vermits ze er spon- taan voor uitkomen dat “links en sociaal”

hen als basiswaarden wel liggen (Gazet van Antwerpen 8/10/11). Van den Begin was vijf jaar geleden één van de portretleveranciers

“pro-Patrick”, omdat hij “sympathie” had voor een campagne die op dat moment in zijn ogen “nuttig leek”. Zijn onmiskenbaar acteertalent buiten beschouwing gelaten, kan men de vraag stellen waarom een uit- gesproken linkse acteur als Van den Begin in een teeveereeks een Vlaams-nationalis- tisch boegbeeld als Bart de Wever moet uitbeelden.

Het antwoord is simpel, want trieste logica. Al decennia houdt de linkse cultu- rele dictatuur Vlaanderen in haar wurggreep.

Bestaansrecht aan een rechtse culturele elite werd en wordt niet gegund. Laat staan dat er in het intellectuele kameradenmilieu plaats zou zijn voor een acteur of actrice die ide- ologisch anders zou denken dan de linkse orde oplegt. Wie van beide kandidaten voor de burgemeesterssjerp in “Deadline 14.10”

als de “inhoudelijk beste” zal tevoorschijn komen, is compleet voorspelbaar, zoals de amper verborgen agenda achter een zoge- zegd “achtergrondverhaal” even doorzich- tig is. Mocht dat in de reeks anders uitval- len, zal ik ootmoedig bekennen dat ik de bal (alweer) mis sloeg. Maar daar echt voor vre- zen, doe ik niet.

D.Mol

Een pluim voor Paul Huybrechts

Uit de smalle beursstraat

We waanden ons vorige week even terug in de tijd van het aloude Belgique à papa, toen de zuilen almachtig waren. Het ACW probeert de voor haar negatieve gevolgen van de nationalisering van Dexia te compenseren en toont daarbij geen enkele schaamte.

Ter herinnering: via de financiële holding Arco is de christelijke arbeidersbeweging voor meer dan 13 procent eigenaar van Dexia. Door de ineenstorting van het Dexia-aan- deel, de nationalisering van de bank en het onderbrengen van de “toxische gedeelten”

in een restbank zijn de aandelen van Arco nog amper iets waard. 2,5 miljard euro aan aandeelhouderswaarde is verloren gegaan. Pech voor de aandeelhouder, maar dat zijn de spelregels: wie in aandelen belegt, kan rekenen op een hoger rendement dan een spaarboekje en weet dat hij het risico loopt zijn inleg te verliezen.

Maar zo hebben ze het bij het ACW niet begrepen. De beweging heeft - dankzij de steun van een aantal ministers met ACW-etiket - een staatswaarborg bedongen voor de vennoten van de Arco-groep. Dat zijn 800.000 personen die kapitaal bij Arco heb- ben ingebracht. Door een staatswaarborg krijgen ze de garantie dat dit geld voor hen niet verloren is. Volgens ACW-baas Patrick Develtere de logica zelf, want het gaat hier niet om gewone aandeelhouders maar om coöperanten die eerder op spaarders lijken.

Zij verdienen dus een voorkeursbehandeling.

Niet juist, fulmineert Paul Huybrechts, voorzitter van de Vlaamse Federatie van Beleggers (VFB). Volgens hem gaat het om aandeelhouders in de zuivere zin van het woord. En als de overheid voor een bepaalde groep aandeelhouders (de ACW- of Arco- vennoten) financieel tussenkomt, dan moet dat ook gelden voor de andere, kleine aan- deelhouders. Hier geldt het gelijkheidsbeginsel: ofwel wordt iedereen geholpen, ofwel niemand. Huybrechts sluit niet uit dat hij naar de rechtbank stapt indien dit gelijkheids- beginsel wordt geschonden. En als hij het niet doet, zullen andere verdedigers van de minderheidsaandeelhouders de strijd met Arco en het ACW aangaan. Onder andere Deminor benadrukt dat het coöperatieve karakter van Arco verdwenen is, toen coö- peratieve bank Bacob in 2002 een belang nam in het huidige Dexia. Sindsdien is Arco een zuivere financiële holding.

Het siert Huybrechts dat hij gewezen heeft op het gevaar van een voorkeursbe- handeling van de christelijke arbeidersbeweging. Hij verdient een pluim. Al is de min- zame Huybrechts niet direct het type persoon die normaal gezien in ‘t Pallieterke lof toegezwaaid krijgt. Zeker als we zijn ideologisch parcours onder de loep nemen. Huy- brechts - echtgenoot van voormalig tv-figuur Frieda van Wijck - is een mei ‘68’er (hij was toen als 22-jarige in Parijs) en een oud-Amadees. Hij bracht het binnen het maoïs- tische Amada nooit verder dan “celleider” maar de Pol en Soc’er heeft - zoals de mao- istische partijdiscipline het vroeg - tot zijn 33ste in de fabriek gewerkt. Huybrechts was ABVV-afgevaardigde en was bij stakingsacties een haantje-de-voorste. Maar hij stelde zich meer en meer vragen bij zijn Amada-engagement. In een interview over die peri- ode zei hij drie jaar geleden dat de Amada-standpunten “waanzinnig waren. Een minis- ter van Defensie werd gefusilleerd in Albanië, omdat hij over de relatie tussen China en Rusland een fout standpunt had en Amada zag daar geen graten in.”

Eind jaren 70 ging Huybrechts bij De Morgen aan de slag. Hij volgde er economische dossiers als de begroting en was één van de eerste journalisten die met de Waalse industrieel Albert Frère ging spreken. In die periode kreeg hij meer en meer interesse in het reilen en zeilen van de beurs, een milieu dat in Brussel toen nog volop aan een vervlaamsing bezig was. Huybrechts was kort aan de slag bij het beursblad De Beleg- ger en ging uiteindelijk bij de Financieel-Economische Tijd werken.

De stakingsleider werd een beursspecialist, maar tot kaviaarlinks heeft Huybrechts nooit behoord. Men zal hem nooit betrappen op een misprijzende opmerking over de man in de straat en daarnaast fulmineren tegen de onrechtvaardigheid elders in de wereld. Huybrechts schopte het binnen De Tijd van een journalistieke naar een manage- mentfunctie. Maar toen een overname door Roularta en de Persgroep (een overname die hij steunde) niet doorging, hield hij het in 2002 voor bekeken bij de VEV-krant.

Huybrechts werd op andere vlakken actief, zoals binnen de Vlaamse Federatie van Beleggers, waar hij nog altijd voorzitter van is. Hij bracht het onderbelichte boek “SOS NMBS. In het spoor van Karel Vinck” uit waarin hij het beleid binnen de spoorweg- maatschappij bekritiseerde. Huybrechts heeft het eerste deel van de biografie van wij- len VU-politicus Hugo Schiltz geschreven (eigenlijk een geannoteerde publicatie van de dagboeken). Of er ooit een tweede deel volgt, is ver van zeker.

A^ngélique VAnderstrAeten

Een “achtergrondverhaal”

nader toegelicht

Bart de Wever lanceerde de boutade “Het stof afdoen op het Antwerpse Schoon Verdiep”, in Wilrijk, de eerste halte van “zijn ronde van de districten”.

77 jaar onafgebroken rood burgemeesterschap in de grootste stad van Vlaande- ren heeft tot meer geleid dan wat een stofdoek kan verhelpen. Een hogedrukrei- niger is voorbarig. Pas als de interne keuken open en bloot ligt.

Of het volgend jaar in Antwerpen zover komt, valt af te wachten. De Wever zegt voorlopig “neen” tegen een coalitie met de

“kameraden”, terwijl Patrick van de stralende

“A” niks liever wil. Die vindt het “vreemd”

dat zijn belangrijkste tegenstander voor de burgemeesterssjerp niet meer wil samen- werken, terwijl hij dat nu “op een construc- tieve manier” wel doet. Sluwe Patrick vergat te zeggen dat het N-VA-partijtje van vijf jaar geleden inmiddels tot de grootste partij van Vlaanderen is uitgegroeid. Dat zal volgend jaar in Antwerpen wellicht blijken. Waar- door niet de sp.a maar de N-VA aan zet kan zijn om een coalitie te vormen, mogelijk zon- der Patrick en de zijnen. Hij weet dat. Op zijn lakeienplatform van media en “elitair cultu- reel links” is het alle hens aan dek geblazen.

In de bevriende gazet van Linkeroever en bij het rode stadszendertje ATV zal de pro- paganda voor zijn persoontje tot 14 okto- ber 2012 niet anders zijn dan anders. Dat kan niet gezegd van de originele manier waarop “rood elitair” bijstand wil verlenen aan kameraad Patrick in de “slag om Ant- werpen”. In de slag van 2006 maakte Patrick zich min of meer los van zijn partij, voor de

N-VA werkt zich (even) in nesten

uitdraaien, is nog maar de vraag. Ze zouden in een regering zijn gestapt die vooral onpo- pulaire maatregelen moet treffen en weinig ruimte heeft om ecologische maatregelen te treffen. De eerste paarse regering leert waar dat voor partijen met een geprofileerd kies- publiek op uitdraait, want na dat avontuur zakte Agalev onder de kiesdrempel. Nu kan de partij met reden aanhalen dat ze bereid was de hand mee aan de ploeg te slaan, maar dat haar die kans niet werd gegund. Tegelij- kertijd staat ze klaar aan de linkerzijde om de teleurgestelden op te vangen, bij de vol- gende verkiezingen.

Daarmee verkleint de speelruimte voor Di Rupo. Met Groen! en Ecolo kon hij zich zwaardere besparingen veroorloven, wegens toch geen concurrentie aan de linkerzijde.

Nu moeten de socialisten die flank afdek- ken door het snijmes voldoende af te botten.

Dat zal de liberalen dan weer niet zinnen.

Daarom kan voor Open Vld het “buiten- smijtnummertje” wel degelijk een pyrrus- overwinning worden. Die symbolische scalp hebben ze binnen, maar daarmee worden de rode partners wellicht nog onhandelbaarder.

En zeggen dat Open Vld-voorzitter Alexan- der de Croo publiek verklaart dat ons land binnen vijf jaar aan de bedelstaf staat als de voorstellen van Di Rupo worden uitgevoerd.

Er breken nog mooie tijden aan voor de oppositie. N-VA zal de nauwe schoentjes snel weer kunnen doorschuiven naar Open Vld.

J.K.

Aan Mathias de Clercq Onbevlekt ontvangen Gent

Gij Gruwer,

In een vrije tribune hebt gij vorige week uw boekje eens opengedaan over de schandvlek van het nationalisme, een gif dat de rede verlamt en gevoelens van afkeer voor de anderen stimuleert. Dat is althans hoe gij nationalisme en natio- nalisten beschrijft, terwijl liberalen uiter- aard het toonbeeld zijn van fijngevoeligheid en stuk voor stuk in aanmerking komen voor het winnen van de Nobelprijs voor de Vrede, Literatuur en Economie.

Want wie een blauwe huidskleur heeft, bezondigt zich niet aan het bezingen van het natiegevoel. Die vertolkt integendeel het individualisme, het recht op zelfbe- schikking, wat uitermate progressief is in vergelijking met figuren als De Wever en zijn acolieten, laat staan de holo- caustaanhangers van het Vlaams Belang.

Liberalen stellen het individu boven elk geloof, groep, ras of overtuiging. Nationa- listen zijn enggeestig, en zijn voortdurend bezig met het manipuleren van mensen.

Indoctrinatie dus, en het is hoog tijd dat die luchtbel eens stevig wordt doorprikt.

Uw traktaat is doorspekt met verwijzingen naar allerlei filosofen, schrij- vers en politologen, en moet derhalve getuigen van uw brede opvoeding en men- senkennis. Gij hoopt daarmee het publiek te doen inzien dat “het discours van de N-VA gericht is op het verdelen van de samenleving in “goede” en “slechte” men- sen”. Volgt dan de kernzin van uw betoog:

nationalisten opteren finaal voor het

“eigen volk eerst”, waarbij niet alle mensen gelijkwaardig zijn en niet dezelfde bescher- ming verdienen. Met andere woorden: hoe Vlaamsgezinden zich ook proberen te ver- mommen, als lid van het IJzerbedevaartco- mité, als Vlaamse Volksbeweger die meent dat hij het recht heeft om de verfransing van Vlaams-Brabant tegen te gaan, als lid van een studentenvereniging die liever voor Vlaamse ontvoogding strijdt dan bij de pakken te blijven zitten, het zijn allemaal dezelfde afgrijselijke Bloknazi’s, vreemde- lingenhaters en kampbeulen. Dat schijft ge misschien niet letterlijk, maar zo valt het

wel te verstaan.

Zo in de trend van uw geestelijke vader Guy Verhofstadt, die eerder stelde dat “de uiterste consequentie van het identiteits- denken de gaskamers van Auschwitz zijn”.

Voor zover wij weten, heeft hij van die verklaring nooit afstand genomen, en sluit uw literair product perfect bij die rede- nering aan.

Tja, de strijd voor de gemeenteraads- verkiezingen is natuurlijk in volle gang, en het zal wel vooral in dat kader zijn dat gij uw afschuw van geel-zwart eens stevig in de verf wilde zetten. Niet voor niets haalt ge ook uit naar Siegfried Bracke, die in de Arteveldestad uw politieke tegenstan- der geworden is. (Was Jacob van Artvelde trouwens ook een gruwelijke nationalist?) En zijt gij niet de kleinzoon van Willy de Clercq, de emanatie bij uitstek van de Pest Voor Vlaanderen (PVV)? Het is in elk geval typerend dat gij neerkijkt op meer dan 40 procent van de Vlamingen die bereid zijn bij komende verkiezingen opnieuw te kiezen voor meer Vlaanderen en minder Belgische bevoogding, omdat zij heel goed inzien dat zij door de “historische” zesde staatshervorming eens te meer worden gerold. Onder meer door uw partij, die door de gruwelijke nationalisten van de N-VA aan boord van de onderhandelingen werd gehesen, en daarna met veel leedver- maak De Wever de ezelsstamp gaf.

Uw neerbuigend en met opzet kwet- send opiniestuk moet in dat licht worden bekeken. Uw zogenaamde wereldburger- schap is evengoed een aberratie als het misplaatste elitaire denken dat gij tentoon- spreidt. En als gij Vlaams-nationale partijen verwijt dat zij zieltjes willen winnen, wat doet gij dan zelf? Gaat ge opnieuw sche- pen of wie weet wel burgemeester wor- den, door alleen maar met uw blauwe ogen te knipperen? Komaan zeg, denkt ge nu echt - in giftige termen - dat de nulmeridi- aan van Greenwich door uw blauwe ach- terste loopt?

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

• Abdicatie

Wat zich woensdag in het Vlaams Parle- ment afspeelde, was tamelijk voorspelbaar!

Minister-president Kris Peeters verklaarde, namens zijn regering en dus mede namens de N-VA, dat het communautair akkoord over BHV (en het gerechtelijk arrondisse- ment BHV) niet in tegenspraak is met het Vlaams regeerakkoord. Hij legde er overigens de nadruk op dat het zeker geen eindpunt is. VB was het daarmee volstrekt oneens.

Joris van Hauthem maakte van zijn VB-hart geen moordkuil: “Wij dachten dat u in de Vlaamse regering zat om de waakhond te spelen over het Vlaams regeerakkoord en de Octopusnota. Ik stel vast dat u abdiqueert.”

Na de verklaring van Peeters was er lang en nadrukkelijk applaus bij zijn eigen par- tij en de blauwe oppositie, bij de N-VA was dat maar heel flauwtjes. Mark Demesmae- ker kreeg zelfs de handen niet op elkaar…

• Spreidstand

Men kan begrip opbrengen voor de posi- tie van de N-VA, maar even goed voor de kri- tiek die het VB daarop heeft en verwoordt.

(Of lijkt deze uitspraak wat al te zeer op die situatie?) De kritiek van de N-VA op de com- munautaire akkoorden is (volkomen terecht) snoeihard. En toch blijft de partij deel uitma-

ken van de Vlaamse meerderheid waarin zij moet samenwerken met de CD&V en de sp.a die onder het Caudijnse juk zijn gepasseerd.

Voor VB-fractieleider Filip Dewinter kan er geen twijfel bestaan: “N-VA legitimeert het communautair akkoord door in de Vlaamse regering te blijven.”

En hij aarzelde zelfs niet om de grote woorden uit de kast te halen en vond dat “bij- zonder halfslachtig en hypocriet”, “eten van twee walletjes”. De partij wekt zo tenmin- ste de indruk (bij de publieke opinie) dat het bereikte akkoord min of meer volledig tege- moet komt aan de inhoud van de fameuze Octopusnota (en dus het Vlaams regeerak- koord, dat als toetssteen geldt). Maar het gezicht van De Wever sprak vooral boek- delen toen Dewinter hem “het schaamlapje van Elio di Rupo” noemde. Er zijn inderdaad mooiere titels denkbaar…

• Standvastig

Het was een koud kunstje voor Dewinter om citaten te plukken uit wat De Wever de voorbije dagen bij allerlei gelegenheden (voor- barig of niet) over de Di Rupo-teksten debi- teerde, bijv. op de gezinsdag in Bokrijk. Daar had hij met veel verve al laten verstaan dat de factuur van het akkoord niet naar Vlaan- deren zou worden doorgeschoven, terwijl hij tegelijk blijft volhouden dat de nieuwe finan- cieringswet een serieuze verarming betekent voor de Vlaamse bevolking. Het besluit van Dewinter lag dan ook voor de hand: “Indien de partij (d.i. de N-VA) nog geloofwaardig wil zijn, stapt ze consequent uit de Vlaamse regering.”

• Logisch en loyaal

Begin er maar aan, om dan te ontkennen en te argumenteren dat het je partij niet om de postjes te doen is, zelfs zonder dat het woord “opportunisme” gevallen was…

“Wie dat wel beweert, zou net heel graag onze postjes innemen”, zei Bart de Wever voor de praatpeer en de camera van de VRT. Pak vast, Open Vld! De Wever ziet (allicht) zelfs een bepaalde logica in de hou- ding van zijn partij: “Het is nu eenmaal onlo- gisch dat als er een akkoord wordt geslo- ten door partijen waar je niet bij bent en dat wordt gestemd in een parlement waar je in de oppositie zit, dat Vlaanderen daar- door in crisis zou gaan. Dat lijkt ons totaal onlogisch.”

Hij wil met name het Vlaamse regeer- akkoord verder loyaal (kunnen) uitvoeren.

Zal “men” hem dat gunnen? Toch blijft De Wever, die niet te beroerd was om toe te geven dat hij moeilijke momenten beleefde, bij zijn stelling dat er wel degelijk “een aan- tal geldzakken over de taalgrens schuiven”.

De herkomst en de richting daarvan zal wel voor niemand een geheim zijn…

• Groene marge

De kritiek van de groene oppositie (waar elk Vlaams profiel totaal, maar dan ook totaal ontbreekt) ging uiteraard over wat anders. Vanuit hun Belgische logica vroe- gen zij zich (bij monde van Hermes Sanc- torum) nogal ongerust af of de N-VA de uit- voering van de staatshervorming van binnen de Vlaamse regering niet zal tegenwerken!

Laat ons hopen, laat ons bidden…

In de marge.

Twitteraars en woordvoerders

Kent u tweets? Het zijn die berichtjes van 140 tekens die door de duurdere gsm- toestellen elke dag op de wereld worden losgelaten. Men kan zich via twitter abon- neren op vrienden en prominenten. Zo blijft men steeds op de hoogte van de laat- ste onbenulligheden en ontboezemingen. Twitter is evenwel niet zonder gevaar.

Vraag maar aan Yves Leterme, die al eens een faux pas maakte met zijn tweets!

Vorige week twitterde ene Jo Caudron:

“Fabricom bestelwagen langs rechts voor- bij op N59 en tegen 140km/h door de wer- ken.” De zelf erg voorzichtige en steeds de letter van de verkeerswet respecterende Caudron had het klaargespeeld om vanuit zijn auto een foto te nemen van het busje.

De behulpzame twitteraar voegde ook de nummerplaat toe.

Vincent van Quickenborne las de tweet, ontstak in woede, en stuurde hem door aan zijn 25.000 volgers met het veelzeg- gende oordeel “Schande”. De nieuws- waarde van heel het gegeven – dat zelfs uw krant haalt – is eigenlijk nihil. Maar nieuws wordt “gemaakt” en gaat een eigen leven lei- den. Bij Fabricom zitten ze ook op twitter.

Grote bedrijven filteren immers alle berich- ten zodat ze steeds op de hoogte zijn van negatieve reacties allerhande. De woord- voerder van Fabricom vond het dan ook nodig de imagoschade te beperken en twit- terde erg snel dat het rijgedrag niet in lijn lag met de verwachtingen en dat er maatrege- len gingen volgen.

Vincent locuta, causa finita est – voor niet-N-VA’ers: de kous is af. Quickenborne had gesproken en de wereld had gehandeld.

Enkel Batman en het A-Team zijn efficiën- ter dan onze vlugge Vincent. De verkeers- misdadiger kan zijn C4 spoedig verwach- ten. We houden aan dit bagatel echter een wrang gevoel over. Reed de man echt te snel?

Joost mag het weten. Hij is veroordeeld zon- der proces en zonder bewijs, door het oor- deelkundig vonnis van vlugge Vincent. Wat er ook van is, het voorval toont de maat- schappelijke macht van de nieuwe media aan. Nieuwsfeitjes die “opgepikt” worden, groeien in geen tijd uit tot nationaal nieuws.

Een ander voorbeeld was er vrijdag te rapen – letterlijk. Kent u ze al, die Zuid- Europese werkloze beroepsprotesteerders, die zich met gezonde zelfkennis indignados noemen? Ze lummelen al dagen in Brussel en Leuven en kamperen en betogen er naarge- lang het weer en de goesting. Dat de politie, die vooral in Brussel toch al genoeg te doen heeft, daar niet op zit te wachten, is begrijpe- lijk. En dan kookt het ook bij hen eens over.

Vorige week was het prijs aan de hoofdze- tel van Dexia bij het Rogierplein. Er werden

arrestaties verricht en de sfeer was minder prettig dan normaal. Op internet dook snel een filmpje op van die arrestaties. Men ziet enkele geboeide indignados geduldig en rus- tig wachten op hun rit met de combi. Schijn- baar zonder reden wordt dan een Grieks meisje door een politieman brutaal in het aangezicht getrapt. De losvoetige agent geeft het gevloerde meisje vervolgens nog twee stevige lappen op het gezicht. Hij heeft zijn punt nu wel gemaakt, denken we. Het voor- val werd gefilmd en dat heeft zo zijn gevol- gen. Het filmpje werd handig gemonteerd, met de uitleg van het zichtbaar aangeslagen slachtoffer, en kwam op alle nieuwsredac- ties terecht.

De woordvoerder van de politie was er als de kippen bij om te melden dat de politieman werd voorgeleid en minstens een nachtje mocht overwerken in de cel. Daar kan hij in alle rust mediteren over de schorsing en de klacht voor opzettelijke slagen en ver- wondingen met tijdelijke arbeidsongeschikt- heid (sic) tot gevolg die hem te wachten staan. Ook zijn C4 ligt allicht klaar. Terechte straf? Ja, veel medelijden met de agent heb- ben we niet. We weten dat sommige agen- ten in Brussel losse handjes hebben. Maar we kennen ook de werkdruk. We weten hoe gefrustreerd de agenten soms rondlo- pen omdat justitie niet naar behoren func- tioneert. De snelle reactie van de politie- woordvoerder, en het gerecht, was nodig en begrijpelijk – maar ze staat in schril con- trast met de manier waarop men misdadi- gers aanpakt. Twee C4’s dus, deze week.

Leve de gsm-generatie!

H.

Echo’s uit de Koepelzaal

Auto’s worden slimmer

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

We zijn de laatste jaren verwend met zeer goede koninklijke biografieën, zoals Raskins

“Prinses Liliane” en “Koningin Elisabeth”, Van Goethem &Velaers’ “Leopold III” en Velaers’ “Albert I”.

Veel is te danken aan Gustaaf Janssens, archivaris van het Archief van het Konink- lijk Paleis (ambtenaar van het Algemeen Rijksarchief en geen “dienaar des konings”).

Janssens heeft zijn enorm archief geopend voor iedere onderzoeker.

Hij vertelde me ooit dat een paar Neder- landse wijsneuzen hem besmuikt vroegen of ze de paar overblijvende kattebelletjes van Leopold II mochten inzien. Janssens sleepte hen tot bij een muur met archiefdozen en zei: “Begint u maar.” Gita Deneckere heeft er dan ook jaren over gedaan om zich door een enorme hoop papier te worstelen.

Leopold I was zoals andere tijdgenoten (koningin Victoria) schrijf verslaafd en een dag eindigde niet zonder minstens een paar lange brieven; in het Duits, het Frans en het Engels en dikwijls in twee talen tegelijk in één en dezelfde zin. Ik ga hier niet de loopbaan van Leopold navertellen. De lezer moet dit waardevolle boek kopen of ontlenen, maar een paar krenten wil ik er wel uitpikken.

Een kraan in geschiedenis

Leopold is een cultuurmens; een echte en niet iemand die zich een air aanmeet. Hij kent zijn klassieken (antieke Grieken inbegrepen) maar hij leest even goed de nieuwste boe- ken: non-fictie (Tocqueville) en fictie (Balzac, Sue). Hij trekt uit zijn romanlectuur de juiste conclusie dat politici dat ook beter zouden doen. De huidige historici gebruiken inder- daad nog altijd die romans als bron voor de mentaliteitsgeschiedenis van de 19de eeuw.

“Dear Uncle Leopold” is de surrogaatvader van de latere koningin Victoria, de doch- ter van zijn zuster Victoire. En na een leo- poldiaanse intrige sluit de koningin een uit-

zonderlijk gelukkig huwelijk met haar neef Albert van Saksen-Coburg (tweede zoon van Leopolds oudere broer Ernst). “Uncle”

suggereert hele bibliotheken en Victoria gehoorzaamt met plezier.

Leopold is een kraan in geschiedenis die zijn kennis in de praktijk omzet om zijn koningschap met oude tradities te stutten.

Hij graaft de namen van Boudewijn (gra- ven van Vlaanderen) en Filip(s) (de Goede) weer op en restaureert de eerbiedwaardige titels van hertog van Brabant en graaf van Vlaanderen. Hij wordt niet moe erop te wij- zen dat zoon Leopold de eerste vorst is die hier geboren is sinds Karel V.

Hij wordt natuurlijk ook geadviseerd door zijn Brugse privésecretaris, Jules van Praet (ja, die van de beruchte Brusselse brug). De correspondentie tussen Van Praet en inten- dant Conway in het Brugs over “Smedt” (de koning) en “Mitje”(koningin Louise) is een amusante bron die waarschijnlijk alleen door een Vlaamse historica kan ontcijferd worden.

Leopold is het 7de kind van een onbete- kenende, straatarme Duitse vorst en heeft nauwelijks iets te verwachten.

Maar deze lange en knappe man (“de mooiste prins van Europa” volgens Bona- parte) is een streber en maakt overal een diepe indruk door zijn figuur, door de snel- heid waarmee hij de sociale codes oppikt, en door zijn talenkennis.

Hij probeert tevergeefs het onooglijke hertogdom (een paar vierkante kilometers;

hoofdstad Coburg: 7.000 inwoners) te laten opwaarderen, maar hij schrijft geen weerzin- wekkend slijmerige brieven aan Bonaparte zoals we die kennen van zijn latere vijand koning Willem I.

Leopold is een patriottische Duitser en hij is één van de eersten die meevecht om de Franse bezetting van Europa te breken, als generaal in Russische dienst; en dat op een moment dat Bonaparte nog sterk staat en

de andere Duitse vorstenkinderen liever de kat uit de boom kijken. Hij heeft een doel in het leven, zoals veel Duitse voorgangers en navolgers (o.a. prins Bernhard): gericht op zoek gaan naar een rijke erfgename.

En Leopold gaat voor het hoogste: prin- ses Charlotte van Wales, na haar vader 2de in lijn voor de Britse troon. Leopold slaagt in zijn opzet, maar het koppel wordt hope- loos verliefd en wordt een model voor de Britse burgers die een afkeer hebben van de klassieke, aristocratische libertijnen. De tra- gedie van de medische blunders die de dood van Charlotte en haar zoontje veroorza- ken is bekend. Leopold geeft later de naam van zijn eerste vrouw aan zijn lievelingskind uit zijn tweede huwelijk. Gelukkig sterft hij vooraleer het Mexicaanse avontuur haar tot waanzin drijft.

Deneckere is heel sterk als ze de histo- rische legende de nek omwringt dat Leo- pold de Griekse troon weigert. Hij moet tot zijn grote spijt abdiceren vooraleer hij officieel gekozen wordt. Maar zelfs op zijn oude dag blijft hij romantisch van Grieken- land (en zijn zon) dromen en hij suggereert op zeker ogenblik om van land te ruilen met de Griekse koning.

Een grote vorst

Leopold is te laat geboren (1790) om nog gecharmeerd te zijn van de absolute monar- chie. Zeker in zijn Britse jaren leert hij de constitutionele monarchie en haar voorde- len kennen. Natuurlijk aanvaardt hij tegen heug en meug het grondwettelijk keurslijf dat de nieuwe staat hem in 1831 oplegt en hij schuurt geregeld tegen de grenzen aan zon- der ze echt te overschrijden.

Leopold is zeer ijdel en draagt tot zijn sterfdag een zwarte pruik, hoewel hij op zijn 75ste een mooie witte haardos heeft.

Hij is een snoever die zichzelf bijzonder belangrijk vindt, maar helemaal ongelijk heeft hij niet. Hij slaagt erin zijn nieuwe staat res- pectabel te maken, zeker nadat in 1848 alle continentale Europese vorsten dreigen om te vallen.

We vergeten soms in Vlaanderen hoe belangrijk dit lapje grond is; hoe vele oorlo- gen gevoerd zijn om het te veroveren want niemand van de grootmachten gunt het aan een ander. Leopold legt door zijn diploma- tie, door zijn netwerk de basis voor 84 jaar vrede die het land de mogelijkheid geeft om op zeker ogenblik de 2de industriemacht van Europa te worden.

Frankrijk blijft het hele leven van de koning de grote vijand en inspireert hem om de Vlamingen te steunen. Zijn eerste uitspraak bij zijn aankomst in 1831 luidt: “Les Flamands ont mis le soleil sur la table”, wanneer hij in Veurne een rijsttaart krijgt.

Bij zijn vele Blijde Inkomsten (een oude historische traditie die hij onmiddellijk in ere herstelt) valt nog op hoeveel het Nederlands gebruikt wordt vooraleer de regerende klasse de taal verbant. Leopold heeft begrip voor de Vlaamse eisen want de Vlamingen zijn de ware Belgen en een dam tegen de Fransen. Maar praktisch windt hij zich niet te erg op over de Vlaamse achter- stand omdat de belangrijkste stimulus ont- breekt: een Vlaamse elite die harde eisen stelt.

Een zwakke plek in het boek is de peri- ode 1845-1848 en “le mal des Flandres”.

In deze ellendige jaren wordt de Vlaamse ruggengraat gebroken. In die hongertijd vindt de nog altijd bekende compromisbereide en collaborerende Vlaamse angsthaas zijn oor- sprong. Deneckere maakt er zich te gemak- kelijk vanaf met een halve bladzijde. Hoe was Leopold geïnformeerd? Kende de koning de hongerdrama’s? Hield de regeringsleider, de Luikse pure racist Rogier, zoveel mogelijk verborgen, al wisten hij en Frère wel dege- lijk wat er aan de hand was?

Ondanks sommige onaangename trekjes rijst uit het boek van Deneckere een voor die tijd en dat milieu fatsoenlijke, verstandige en plichtbewuste vent op, waarmee weinig vorsten uit zijn eigen en zelfs uit andere tij- den kunnen concurreren.

Voor ons is zijn naam misschien te veel verbonden met de ramp van 1830 (maar daar is “onzen goeden koning Willem” schuldig aan) maar de verering van zijn tijdgenoten lijkt gerechtvaardigd. In haar nawoord dankt Deneckere de decaan van haar Gentse facul- teit omdat hij “moet geweten hebben dat een investering in een historica die graag in haar moedertaal schrijft niet cito presto vijf internationale A1-publicaties zou opleveren”.

Het strekt vooral Deneckere tot eer dat ze deze turf over een internationale figuur in het Nederlands en niet in krakkemikkig Engels geschreven heeft.

J^an n^eckers Gita Deneckere: “Leopold I, de eerste koning van Europa”. Uitge- verij De Bezige Bij, Antwerpen, 737 bladzijden, 29,90 euro

• Maat voor niets

Op de tweede dinsdag van oktober wordt traditioneel het parlementaire jaar geopend.

Dit jaar werd het alweer een maat voor niets. Geen regering, dus ook geen “state of the union”. Het enige wat de Kamerle- den moesten doen, was de installatie van het Bureau, zeg maar het politieke bestuur van de Kamer, met handgeklap komen bevesti- gen. Ook daar deden zich geen problemen voor. Elke fractie kreeg zijn zitje(s). De koek was netjes verdeeld. Baas Ganzendonk Fla- haut sprak nog een aantal woorden over de Kamer als hart van de Belze democratie en de kous was af. Na precies 11 minuten was de tent weer gesloten en konden de doodver- moeide Kamerleden zich naar huis slepen.

• Den beer danst

Hoe het nu precies zit met de band tus- sen MR en FDF, is niet echt duidelijk. Offici- eel zijn ze een eigen koers gaan varen na het BHV-akkoord. Maar ze waren natuurlijk aan elkaar gekleefd door mandaten in de Kamer en in andere assemblees. In de Kamer gaat het om 15 MR-leden en 3 FDF’ers. Door die band was het FDF machtig. Zo was - en is nog steeds - FDF-führer Maingain maar liefst voorzitter van de Quaestuur, het college dat de Kamer zakelijk bestuurt, en was er een staatssecretaris en een commissievoorzit- ter. Allemaal vetbetaalde postjes. Bij de ope- ningszitting zagen we de drie FDF’ers achter- aan plaatsnemen, weliswaar mooi achter de MR. En natuurlijk scheelt het ook in de par- tijfinanciering… Eens benieuwd hoe dit spel- letje gaat aflopen, en vooral: welke vunzige deal er weeral zal gesloten worden… Het laatste woord lijkt hierover nog niet gezegd.

Voor ’t geld danst den beer!

• Willem

De praatbarak kraakt in haar voegen.

Letterlijk, lijkt het. Vorige week kwamen immers enkele vierkante meter plafond- stukwerk naar beneden in zaal 2, één van de historische commissiezalen. Die zalen zijn nog in gebruik en ademen de sfeer van lang vervlogen tijden. Mooie schilderijen, borst- beelden, statige gegarnierde stoelen… Men lijkt wel in de salons van de jaren twintig en dertig van vorige eeuw te zitten. Wat velen niet weten, is dat deze zaal graag bezocht wordt door de Groot- of Heel-Nederlandse, zeg maar orangistische fluweelzitters en medewerkers. In deze zaal staat immers het borstbeeld van hun “goede koning Willem”, die regeerde over de Verenigde Nederlan- den tussen 1815 en 1830. Ze mogen hopen dat de zaal snel terug zal opgeknapt zijn. Al was het maar om weer in goed gezelschap te kunnen vertoeven. Weg met de Cobur- gers, leve de Oranjes?!

• Bermuda

Het stond in de sterren geschreven dat een aantal fluweelzitters de minister van Jus- titie Tsjefaan de Clerck aan de tand zouden voelen over het socialistische wanbeheer in de politiezone Hasselt, en de ranzige rol die procureur Rubens in heel het verhaal speelt.

N-VA, Open Vld en Vlaams Belang waren vlijmscherp in hun analyses en drongen aan op maatregelen, deontologische codes, open communicatie en dies meer. De Clerck vond dat een belangrijk uitgangspunt “de goede samenwerking in de driehoek politiek, poli- tie en parket” moet zijn. Daar was ieder- een het natuurlijk over eens. Toch merkte Bert Schoofs van het VB fijntjes op dat die fameuze driehoek in Hasselt best geen Ber- mudadriehoek wordt waarin problemen of wantoestanden die nooit meer aan de

De koning van Europa

Bij de voorstelling van haar boek over Leopold I, zei historica Gita Deneckere dat de koning een beetje vergeten is in eigen land. Dat valt nogal mee, dunkt me.

De te vroeg overleden Jetje Claessens publiceerde in 2002 een dikke pil: ”Leven en liefdes van Leopold I”. Paul Beliëns “A Throne in Brussels” heeft ook enige renommee. Recent zijn er nog vier Engels- en Duitstalige publicaties over de Coburgclan verschenen. Overigens mag “la famille royale” er steevast op reke- nen dat de VRT-autocuelezer met dienst ons de 21ste juli eraan herinnert dat “la fête nationale” de eedaflegging van Leopold herdenkt.

oppervlakte mogen komen, verdwijnen. Dui- delijker kon de beeldspraak moeilijk zijn…

• Vreemde sfeer

Rond de fractie van de Vlaamse socialis- ten hangt dezer dagen een vreemd sfeer- tje. Na jaren oppositie ziet het er voor hen weer helemaal anders uit, nu ze weer in de regeringsschuit zullen stappen. Ze mogen wellicht enkele ministers leveren en daar- aan gekoppeld zullen weer tientallen appa- ratsjiks kunnen doorstromen naar goedbe- taalde kabinetsfuncties.

Bovendien impliceert dit dat er meer macht naar hen zal toeschuiven. Daar is het de sossen uiteindelijk altijd om te doen. In ieder geval zal het al helpen dat men in de Kamer minder naar het geforceerd opposi- tiegemekker van aartsdiaken Dirkie van der Maelen zal moeten luisteren. Meer nog: we vragen ons af wat hij gaat doen als bijvoor- beeld Pieter De Crem op post zal blijven als minister van Defensie. Zal hij dan vanuit de meerderheid geforceerd lastig blijven doen als would-bepacifist? De vraag stellen, is ze beantwoorden, want macht zal de kritiek doen smelten als sneeuw voor de zon.

• Vlinder

Het viel menigeen op dat Gerolf Anne- mans in de Kamer opdook met een fraaie vlinderdas. Wie hem kent, weet dat hij dat vestimentair kleinood wel vaker draagt.

Maar dezer dagen krijgt dat een bijzondere betekenis. Niet alleen krijgen we een eer- ste minister-met-strik, het zopas door hem georkestreerde akkoord kreeg de wellui- dende naam “Vlinderakkoord”. Zou het een signaal van de VB-fractievoorzitter zijn dat hij ongemeen hard oppositie gaat voeren tegen het voor de Vlamingen in het algemeen (financieringswet) en de Brusselse Vlamin- gen in het bijzonder (BHV-regeling) nood- lottige akkoord? In de wandelgangen is alvast opgevangen dat hij met zijn troepen een uit de kluiten gewassen offensief voorbereidt.

De dingen dezer dagen

5

Kalender

Als het van Laurent Louis (onafhankelijk Kamerlid) afhangt, is het gedaan met de feestdagen die verwijzen naar het katholi- cisme. Pasen en Pinksteren zouden verdwij- nen. Kerstmis blijft, maar krijgt een andere betekenis. Hij wil ze niet zoals de multicul- turalisten aanvullen met of vervangen door feestdagen van andere godsdiensten. Neen, tabula rasa. Alle feestdagen moeten een seculier karakter krijgen. Het is van de Franse Revolutie geleden dat een poging in die zin werd gedaan. In ruil zouden alvast 8 maart (Dag van de Rechten van de Vrouw), 9 mei (Feest van de Europese Unie), 20 november (Dag van de Rechten van het Kind) en 10 december (Dag van de Rechten van de Mens) op de kalender komen. Kerstmis zou volgens de verlichte geest het Feest van de Solidariteit moeten worden. Alsof dat niet christelijk is…

Hoewel het voorstel van deze éénmansfractie nooit als dusdanig zal goedgekeurd worden, zou het ons niet verbazen moest het ande- ren op ideeën brengen. Wij zetten er een bak geestrijk vocht naar keuze op in, dat dat eer- der vroeg dan laat te gebeuren staat…

Sociaal-flaminganten breinstormen over sociale zekerheid

“Koevoet ès beter dan boelie”

In de kleurrijke biotoop die “Vlaamse beweging” heet - die, naarmate ik haar leer kennen, steeds meer lijkt op een gekapt regenwoud vol dolende en elkaar beloerende uitstervelingen die hoofdzakelijk naar elkaars begra- fenis gaan - bekleden de sociaal-flaminganten een speciale plaats. Ze zijn minstens met drie, geven het semi-ondergronds blaadje “Meervoud” uit (nu met glanzende kleurencover), zijn vanaf het opstaan (rond de middag dus) aan de toog te vinden van een herenhuis in de Brusselse Drukpers- straat (ooit eigendom van de Belgische Kommunistische Partij), en hou- den landdagen. Een wat vreemde, middeleeuws aandoende benaming voor een studiedag waar hoop en al dertig man op afkomt, maar soit.

Het thema van afgelopen zaterdag, in de Brusselse zaal “De Markten”, oogde alleszins interessant: Vlaamse autonomie en sociale zekerheid, met als titel: “Daens of Dalrym- ple?” Een treffend contrast: priester Adolf Daens, vooral bekend bij het grote publiek door de roman van L.P. Boon uit 1971 en nadien door de oppervlakkige musical uit 2008, leefde in het 19de-eeuwse Aalst te midden van de miserie en was de stichter van de Vlaamsgezinde Christene Volkspar- tij. Als “priester-socialist” was hij een doorn in het oog van het Vlaams-katholieke esta- blishment, en uiteraard van de belgicistisch- liberale bourgeoisie.

Theodore Dalrymple anderzijds, alias Anthony M. Daniels, is de Britse conser- vatieve publicist en halve goeroe van Bart de Wever, voor wie sociale voorzienin- gen gelijk staan met betutteling en veralge- meende afhankelijkheid van de verzorgings- staat. Dalrymple ziet heel de sociale sector als een uit de hand gelopen welzijnsbureau- cratie die alleen nog haar eigen voortbe- staan tot doel heeft: afschaffen die handel, is zijn devies.

Nu het duidelijk is dat ook via “België 6.0”

de sociale zekerheid níét gesplitst wordt, is het debat over “Welk soort onafhanke- lijk Vlaanderen willen we?” meer dan ooit aan de orde. Hoe zien wij de verzoening tussen individuele zelfredzaamheid en col- lectieve solidariteit in een toekomstige Vlaamse republiek? Gaan we voor een soci- aaldemocratie naar Scandinavisch model? Of voor een help-u-zelfliberalisme in een sterk afgeslankte staat, zoals de Amerikaanse tea-party propageert? En wat met de almacht van de bankensector en de ener- giemonopolies à la Electrabel?

Eerst een misverstand uitklaren. Dat de

sociaal-flaminganten zich “links” noemen, kan niemand hen beletten. Maar wat bete- kent dit etiket nog in 2011? Het zou kun- nen suggereren dat zogenaamd “rechts” in Vlaanderen uit sociaal-onverschillige libe- ro’s bestaat, zijnde “het Antwerps-Ameri- kaans-transnationale segment van het mon- diaal kapitalisme, dat in België concurreert met de Parijs-Brusselse bourgeoisie” (echt, zo staat het in hun nieuwsbrief). Dat is zon- der meer spokenjagerij van Antwerpofobe paleomarxisten. Wel heeft de N-VA, zater- dag vertegenwoordigd door senator Louis Ide, in het verleden enkele zeer beladen uit- spraken gedaan die doen veronderstellen dat deze partij vooral de kaart van de midden- klasse wil spelen, en niet die van de kleine Vlaming met een bescheiden inkomen, een mager pensioentje, of werkloos. Het ver- toog van dr. Ide was vooral partijpropaganda en had een hoog corporatistisch gehalte. Op de vraag uit de zaal of zijn partij een Vlaande- ren zonder België eigenlijk nog ziet zitten, en voor wanneer, begon de man plots te zuch- ten en te stotteren dat dit het thema van de dag niet was. Pech.

Anderzijds profileert een formatie als het Vlaams Belang (het etiket “extreem- rechts” toebedeeld) zich duidelijk als volks- partij die wel voor onafhankelijkheid gaat én een sterke sociale onderbouw verde- digt (uiteraard populistisch, gericht tegen massa-immigratie en asielmisbruik), maar het VB was blijkbaar niet gewenst op deze vergadering. Dat wijst op een foute, histo- risch achterhaalde polarisatie vanwege een oud-communistisch gezelschap, en toch ook weer op kleine sektarische trekjes van een linkse kerk die aan politiek-correcte uitslui- ting doet. Overigens is het VB vanaf zijn ontstaan een stemmentrekker geweest bij

de kleine Vlaming, met dank aan het kavi- aarsocialisme en zijn partijbureaucratische uitwassen (zie de lezing van Joost Vandom- mele, hieronder).

Titanic

De problematiek is in elk geval reëel. In het zogenaamd welstellende Vlaanderen leeft 10 % onder de armoedegrens. Circa 100.000 gezinnen kunnen hun elektriciteits- rekening niet betalen. En we staan nog maar aan het begin van de recessie. Misschien had men toch beter een veldwerker uitgenodigd, zoals Daniel Deblaere (Solidariteit-Vlaande- ren) of sociaal-activist Julien Borremans, in plaats van een postmoderne salonflamin- gante zoals Tinneke Beeckman van de Gra- vensteengroep, die als spreker was aange- kondigd maar haar kat stuurde.

Communist-tot-in-de-kist Miel Dullaert mocht de spits afbijten. Uiteraard is sympa- thieke Miel sinds de implosie van de Sovjet- Unie een wandelend anachronisme. Toch begint er ook bij hem iets te dagen, want hij kantte zich zonder meer tegen het Euro- pese dogma van het vrije personenverkeer, het asieltoerisme en “wilde migratie”: 10 à 15 % inwijkelingen stelde hij als bovengrens van wat een volk aankan. Op zeker moment begon hij zelfs Annick Verbauwen van

‘t Pallieterke te citeren - men hoorde Marx en Lenin vloeken in hun graf.Interessant en goed gedocumenteerd was het vertoog van Eric Ponette (Actiecomité Vlaamse Soci- ale Zekerheid), die met veel grafieken illu- streerde wat we allang weten, namelijk dat we op een catastrofe afstevenen indien de sociale zekerheid niet gesplitst wordt: “We zitten op de Titanic, en onze kinderen zullen in het ijskoude water spartelen.”

De medische overconsumptie en de uit- keringsverslaving aan Waalse en Brusselse kant zullen tot Griekse toestanden lei- den en tot het bankroet van de Belgische staat, waarvoor Vlaanderen zal opdraaien.

Ponette, een trouw deelnemer aan de IJzer- wake, pleitte voor eendracht en Vlaamse frontvorming, maar is anderzijds voorstan- der van een Realpolitik: gecontroleerde en in de tijd beperkte transfers, in ruil voor meer autonomie en territoriale consolidatie aan Vlaamse kant. Het probleem is natuurlijk dat dit typisch Belgische gesjacher altijd ein- digt in het nadeel van de Vlamingen, zoals we ook nu meemaken met het fameuze “Vlin- derakkoord”.

Onderhoudend, boeiend maar ook ont- luisterend was het vertoog van Joost Van- dommele, kleinzoon van dichter-activist René de Clercq, en stadsgids in Gent. In zijn historisch overzicht stelde hij dat het auto- nomisme ons als het ware ingebakken zit, vanaf het middeleeuwse Vlaanderen en de stedelijke democratie. 1302 kwam niet uit de lucht vallen, maar was de bezegeling van een bevrijdingsbeweging die al eeuwen sudderde, o.m. met de kustguerrilla van de Kerels, in de eerste plaats tegen de Franse soeverein doch al evenzeer tegen de lokale adel die collabo- reerde met de bezettende macht.

Daarna ging het bergaf: Vandommele schetst hoe stedelijke rivaliteit en provin- cialisme de overhand nemen. Al vanaf de 15de eeuw doemt het welbekende Vlaamse eilanddenken op, met bijbehorende broe- dertwisten. Een versnippering die door de tegenstanders telkens weer genadeloos wordt uitgebuit, en uiteindelijk een Vlaamse beweging oplevert waar iedereen op zijn vierkante meter het grote gelijk uitbrult (zie de aanhef van dit stuk).

De grootste vijand van de Vlamingen zijn de Vlamingen zelf. De Gentse arbeiders- beweging in de 19de eeuw werd door de Franstalige “kalkoenburgerij” aangemaand om zich koest te houden en triepen te eten, slachtafval. Maar evenzeer werd ze onder de knoet gehouden door de vakbonden en coö- peratieven zelf, met Edje Anseele als abso- lute peetvader. Onder grote hilariteit rondt Vandommele zijn vertoog af met het Gentse volkslied “Koevoet ès beter dan boelie” - de cynische tegenhanger van de Vlaamse Leeuw. Vandaag heten de triepen borrel- nootjes, maar de zelfdestructieve neiging om zich te laten rollen blijft: de Vlaming is blij met een dode mus.

Al bij al een leerrijke studiedag, die door nostalgie werd overheerst. De sociaal-fla- minganten, waarvan ik de gemiddelde leeftijd rond de 70 schat, zijn blijven hangen in 19de- eeuwse marxistische denkkaders en in het 20ste-eeuwse mei’68-anarchisme. Politiek zijn ze verweesd. Hen ontbreekt de impuls om de nieuwe anti-establishmentbewegin- gen te omarmen die vandaag, tot spijt van wie ’t benijdt, vooral rechts-populistisch van signatuur zijn. En ook te Antwerps, zal de Gentse stadsgids misschien denken, waar- mee hij toch weer zelf aantoont hoe het provincialisme ons in de kleren is gekropen.

JS

N-VA voluit naar 2012.

Hoerastemming en zelfrelativering

Afgelopen zondag zakten ongeveer 1.300 kaderleden van N-VA af naar de Brabant- hal in Leuven. De partij gaf er het startschot voor de verkiezingen van 2012. De sterren staan goed voor de N-VA. Peiling na peiling gaat de partij erop vooruit.

De sfeer was er naar in Leuven. Voor ons had de spetterende show met licht- en videoanimatie misschien wel wat minder spectaculair gemogen.

Ook de hoerastemming was er wat teveel aan. Maar toch zijn er duidelijke redenen tot euforie: de N-VA rondt nog deze maand de kaap van 25.000 leden, in de meeste Vlaamse gemeenten is nu een afdeling aanwezig en er zijn al 2.850 kaderleden, waarvan bijna de helft in Leuven aanwezig.

Voorzitter Bart de Wever was thuisge- bleven om de verjaardag van zijn dochter te vieren. Hij was wel schermvullend aan- wezig in een videoboodschap waarin hij zijn kaderleden een niet mis te verstane waar- schuwing meegaf.

Men mag nationale resultaten niet naar de lokale politiek extrapoleren, anders bereidt men zelf de eigen verkiezingsnederlaag voor, stelde De Wever. Hij voegde eraan toe dat de N-VA een jonge partij is en dus van ver moet komen. Dat moet menig zwevend N-VA-ego tot denken aanzetten.

Inhoudelijk viel er heel wat te rapen, met vijf panelgesprekken en toespraken van Ben Weyts en Danny Pieters. Pieters werd inge- leid als het eerste slachtoffer van Di Rupo I.

De ex-senaatsvoorzitter zei vader en zoon Tobback de wacht aan.

Leuven wordt terug Vlaams, klonk het strijdlustig. Verder stelde Pieters weinig hoop in de verwezenlijkingen van de vlin- der die eens uit het rupsakkoord zou moe- ten voortkomen.

Ben Weyts waarschuwde de federale

regering dat ze niet moeten verwachten dat de gemeenten en het gewest de door fede- raal mismanagement geschapen Dexia-put gaan dempen.

“Los uw problemen zelf op”, klonk het bij de ondervoorzitter die zich met gezonde ironie als “randgeval” omschreef.

Dat ook Geert Bourgeois onverwacht humoristisch uit de hoek kan komen, wis- ten we al. Zijn discours over bevoegdheids- uitbreidingen voor lokale overheden en de vermindering van de bureaucratie rondde hij af door te stellen dat hij anti-AMADA is:

tegen Alle Macht Aan De Ambtenaren... We hebben er al wel betere gehoord, maar de zaal lag toch plat.

Ook minister Muyters was goed op dreef en gaf concrete voorbeelden van N-VA-pun- ten, zoals de administratieve vereenvoudi- ging van bouwvergunningsaanvragen en de eenvoudiger afwikkeling van investerings- projecten.

Over de provincies hoorden we helemaal niets, dat is standvastig voor een partij die vindt dat dit ondoorzichtig en duur tussen- niveau best opgedoekt wordt.

Immigratiespecialist Theo Francken ver- wacht van Di Rupo I een ronduit rampza- lig asielbeleid. Hij is niet de enige. Francken neemt geen blad voor de mond en krijgt het goed gezegd. Hij kreeg een daverend applaus voor zijn betoog.

Maar tussen denken, durven en kunnen doen, gaapt een geweldige kloof, weet ons slecht karakter. Francken gaf wel interes- sante voorbeelden om op lokaal vlak het federaal beleid een pad in de korf te zetten.

Ten slotte kregen de aanwezigen een voorsmaakje van de net uitgebrachte film

“10 jaar N-VA” in de vorm van hilarische bloopers. Gelukkig is er nog voldoende zelf- relativering bij de N-VA aanwezig.

Nadat we u vorige week al het nieuwe logo van de Vlaamse Gemeenschap konden onthullen, is het deze week de beurt aan de Waalse Gemeenschap. Ook de Walen krij- gen een nieuw logo. Kan het symbolischer dan een met strik uitgedoste Waalse Haan die ons tam Vlaams Leeuwke bij de lurven gevat heeft?

Het nieuwe logo van de Waalse Gemeenschap

©Haver ’11

Vanthilt en ’t Pallieterke

De Standaard bracht dit weekeinde een voorpublicatie uit het boek ‘Belpop. De eer- ste vijftig jaar’, waarin ene Jan Delvaux de geschiedenis verhaalt van de popmuziek in dit gezegende landje.

Marcel Vanthilt speelde daar geen kleine rol in; hij lijkt op te duiken in zowat elke beweging in de lokale popwereld.

Bij het artikel staat een grote foto van Vanthilt uit zijn tijd bij Arbeid Adelt!, ‘de enige Nederlandstalige groep die wereldwijd is ver- spreid’.

Een prent uit de oude doos, want Vanthilt staat er onwezenlijk jong op. Hij buigt zich over een gazetteke en wat ziet het oog van elke lezer? Jawel, Vanthilt laaft zich aan lees- voer geleverd door ’t Pallieterke.

De voorpagina heeft het over ‘Sjors’ Hoog- dag!’, zowaar een stuk over de goede oude vakbondsbons Georges Debunne.

We danken onze goede confraters van De Standaard voor dit stukje onbetaalde reclame.

Toen wij het zagen sloegen we zowat (van) thilt.