Ook de PS heeft haar waarheid Elio di Rupo gaat stilaan naar 200 dagen als formateur. “Sire,

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Allah staat garant 2

• Briefje aan Luc Rademakers 3

• Roddels uit de Wetstraat 4

• De puntjes op de ü van Ergün 5

• Zwijgen over Koerdistan 6

• Omtrent François Bovesse 7

Ook de PS heeft haar waarheid

Elio di Rupo gaat stilaan naar 200 dagen als formateur. “Sire, geef me honderd dagen”, luidde het ooit namens Dehaene, om aan te geven dat de onderhandelingen toen uitermate stroef verliepen.

Di Rupo lukt het niet eens in het dubbele van die tijd. Nochtans is N-VA er al een hele tijd afgereden en zaten daar niet de onverant- woordelijke dwarsliggers? Voorbije weekeind geen boswandelingen voor de onderhandelaars, zoals zeven dagen eerder. Toen was de vrucht nog niet rijp om gepeld te worden, maar voorbije weekeind zou de landing ingezet worden. Dat bleek echter weer te optimis- tisch, want vrijdag waren Open Vld en CD&V haast in hun geser- veerde lasagne gestikt, toen ze Di Rupo tweeënhalf uur lang zijn geplande besparingsmaatregelen hoorden afdreunen.

Het plan hield zowat 70 % nieuwe belastingen in en amper 30

% besparingen. Zijn voorstel klonk nog erger dan zijn nota van juli, waar Open Vld-voorzitter Alexander de Croo later over oordeelde dat het ons land binnen de vijf jaar naar de bedelstaf zou voeren.

Nochtans was die nota, toen, voor diezelfde De Croo wel een goede basis om te gaan onderhandelen.

Zijn ze daar met onze voeten aan het spelen, aan die onder- handelingstafels? De Europese Unie liet er vorige week geen twij- fel over bestaan. Als België niet zeer binnenkort een geloofwaar- dige begroting op tafel legt, kan ons dat een boete van ruim 700 miljoen euro kosten. Tot nu bleef België uit het vizier van de financi- ele markten, vreemd genoeg omdat we nog geen regering hebben.

Daarom lag er nog geen slechte begroting op tafel en dus bleef de hoop dat de begroting die zou komen, wel aan de basisverwachtin- gen kon voldoen. Maar de schreefdatum wordt almaar opgescho- ven. Minister van Financiën Reynders, de eeuwige optimist, kwam doodleuk vertellen dat we nog tijd hebben tot 15 december. Maar dan komt er voor Nieuwjaar geen begroting en daar zullen ze in Europa niet mee lachen.

Europa, het grote woord is gevallen. Van die kant komt een rist aanbevelingen en die gaan zowat stuk voor stuk in tegen het PS-pro- ject. Prutsen aan de index, werkloosheidsvergoedingen beperken in de tijd, langer werken: ze horen het niet graag bij de (Waalse) soci- alisten. Volgens PS-kroonprins Magnette gaat het over niet meer dan een inspiratiebron. “Onverantwoord taalgebruik”, noemde CD&V-minister Vanackere die uitspraak. Eric van Rompuy van die- zelfde partij is messcherp voor Di Rupo, die zich niet weet los te maken van de linkse vakbonden en niet aan taboes durft raken. Hij waarschuwt zijn eigen voorzitter niet toe te treden tot een mach-

teloze regering. CD&V en PS zouden dan zeer binnenkort de rug- gengraat van de nieuwe regering moeten vormen. Daar gaat veel volk naar komen kijken. Open Vld ging soepel mee met Di Rupo in de staatshervorming en sneed vakkundig de N-VA er mee af. Dat werd door de achterban niet echt begrepen, want wat kan de partij in een linkse regering gaan doen behalve de eigen bestaansreden verkwanselen? Gejuich aan Waalse zijde omdat De Wever weg- geschoven werd, maar daarmee was wel alle speelruimte voor de Vlaamse liberalen opgesoupeerd. En toch beleven we geen crisis van het politieke personeel, hoe vreemd de surplace in deze cruci- ale dagen ook mag ogen. Vergeet niet dat Di Rupo een politicus is die een bepaald maatschappelijk model vertegenwoordigt. Dat hij dat wil laten doorwegen in het regeringsakkoord, siert hem. Van Rompuy’s verwijt dat Di Rupo geen taboes wil doorbreken, klopt.

Maar het zijn wel de taboes die zijn PS tot PS maken. Di Rupo is niet meer dan standvastig en dat verbaast een CD&V’er wellicht nog het meest. Ook de PS heeft haar waarheid. Het is de onze niet, maar ze heeft er recht op. Niet om ze ons op te dringen, echter.

Het probleem is niet Di Rupo’s programma. Het probleem is dat hij daar in Vlaanderen ruim onvoldoende aanhangers voor vindt.

En België regeren zonder de grootste Vlaamse partij mag dan al de natte droom zijn van de Franstaligen – zeker als die grootste partij de N-VA is – maar regeren zonder de Vlaamse partijen die de PS-mantra’s ongenegen zijn, is nu eenmaal zelfs cijfermatig niet doenbaar.

Maar het omgekeerde geldt evenzeer. Regeren zonder de PS is op Belgisch niveau ook ondoenbaar, gezien de krachtsverhoudin- gen. En dan komen we weer uit bij dat onvermijdelijke feit: rege- ren in Belgisch verband is echt onmogelijk geworden, tenzij één van beide taalgemeenschappen de politieke voorkeur van de eigen bur- gers totaal opzijschuift. Is Di Rupo het probleem? Is De Wever het probleem? Is Milquet het probleem? Is De Croo het probleem?

Neen, de combinatie is het probleem. En als zelfs de zwaarste Europese druk niet volstaat om tot een serieus akkoord te komen, dan kunnen we toch niet anders dan het totale bankroet van deze staat vaststellen. Zoals het nu loopt, mogen we dat woord bank- roet letterlijk interpreteren, binnenkort. Maar de oorzaak ligt hier niet eens in eerste instantie in de economische malaise, maar in het politieke falen van het Belgische systeem. Ook na het afsluiten van akkoorden over een (slechte) staatshervorming ontkomen de politici niet aan die staalharde waarheid.

Vrijdag sprak in Thurn und Taxis

“heel het land”, daartoe uitgenodigd door de G1000 van schrijver David van Reybroeck. Dat hebben ze zelf gezegd.

U was er niet bij? Misschien hebt u bij een volgende gelegenheid meer geluk en wordt u dan wel door het lot aan- geduid. En anders de keer daarna, of bij de vierde editie. Misschien ook nooit.

Pech dan, maar de anderen zullen uw mening dan wel geven.

Separatisme

Van degenen die het geluk hadden toegelaten te worden tot het kringe- tje dat gemakshalve “het hele land”

werd gedoopt, daagden er bijna 300 niet eens op. Op de dag zelf kregen de organisatoren dus al af te rekenen met een sterke separatistische stroming die koos voor afscheiding. We zijn in België of we zijn er niet.

Het komt zelden voor dat enkele honderden mensen van uiteenlo- pende gezindheden samenkomen om van gedachten te wisselen over politiek en samenleving. Op geregelde basis verzamelen zich 150 mensen in Brussel om hetzelfde te doen. We noemen dat het parlement. Die werden echter afgevaardigd door alle kiesge- rechtigden, maar dat volstaat niet voor Van Reybroeck.

Met die bijeenkomst als zodanig is niets mis, want die zal best interessant geweest zijn voor de uitverkorenen.

Dat het feestje 500.000 euro kostte, doet wenkbrauwen fronsen, maar ach, beter daar geld aan besteden dan er Dexia-aandelen mee te kopen.

Bertold Brecht

Maar wat doen we met hetgeen uit de bus kwam? Over die besluiten wordt overigens erg vaag gedaan, want de beslissingen blijken geen beslissingen. Ze worden overgeheveld naar een kleine groep van 32 superuitverkore- nen die alles nog eens gaan overwegen. Wie die 32 zijn, is onduidelijk. Ze worden begeleid door experts, aange- duid door de G1000 zelf. Op de dag zelf stonden mensen als Bea Cantillon, Philippe van Parijs en David Sinardet op het spreekgestoelte. Dat zijn inder- daad kenners, maar wel woordvoer- ders van standpunten die bij verkie- zingen steeds minder steun krijgen van de bevolking. Logisch wellicht dat dan alternatieven worden gezocht voor de stembus. “Als de regering ontevreden is over het volk, waarom kiest de regering dan geen nieuw volk”, schreef Bertold Brecht. Onze experts brengen deze wijsheid met deze in de praktijk.

In april zal de G32 het volk kond doen over de gevonden “oplossingen”.

Dat zullen niet zomaar wat ideetjes zijn van enkele would-bepolitici die huive- ren om zich aan te bieden aan de kiezers. Bart Engelen, docent aan het cen- trum voor economie en ethiek van de KU Leuven, schrijft onomwonden in De Standaard: “Dat het volk vrijdag zijn (inhoudelijk en genuanceerde) stem maar eens laat horen. Lees verder blz 2.

G1000 miskent

wezen van de democratie

66

^ste

jaargang • nummer 46 • woensdag 16 november 2011 1,90 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

16 november 2011

Vervolg van Blz 1

En dat de politici zich maar eens verantwoorden waarom ze er geen rekening mee zouden moeten houden.” Hier dient de burger-boer toch even nauwlettend op zijn democratische ganzen te letten.

Het volk?

“Het volk” heeft zich vrijdag uitgespro- ken? Ja, en ondergetekende dan? Mocht die vrijdag de dag beleven dat hij werd uitge- sloten uit “het volk”? Net zoals u, beste lezer. Ze spraken zich genuanceerd uit, wist Engelen reeds de dag voordien. Bestond er dan een verbod daar in Thurn und Taxis op ongenuanceerde uitspraken? En wat is onge- nuanceerd?

De politici zijn dus verplicht rekening te houden met de mening van die lotelingen?

Gaan we van de democratie naar de lot- tocratie? Hadden die 704 gelukkigen vrijdag overigens maar één mening? Spraken zij uit één stem? Of maakt die G32 er één stem van?

Daarmee is het antwoord gegeven op de vraag van Engelen. De politici kunnen zich perfect verantwoorden waarom ze even- tueel geen rekening houden met de mening van die 32 superburgers; omdat ze maar met 32 zijn.

Basisfout

De G1000 maakte één geweldige basisfout. Het hele initiatief gaat ervan uit dat

er perfecte oplossingen bestaan en dat meningsverschillen eigenlijk terug te voeren zijn tot de weigering van politici om die ene perfecte oplossing uit te voeren. Marc Michiels is CEO van reclamebureau Saatchi.

Hij zette de G1000-campagne op, wat met- een leert dat we te maken hebben met een uitgekiend marketingproject. Hoeveel van die 500.000 euro vloeide naar de idealisten van Saatchi?

Onze regeringsvorming “vordert in een immer trage slakkengang alsof er geen budgettair vuiltje aan de lucht is”, schreef Michiels in De Standaard. Vraag ons niet de politici meer te verdedigen dan goed is, maar dit is erover. Uiteraard weten alle politici dat ons budget er barslecht voor staat.

De bewering van Michiels dat zij lichtzinnig zijn, is natuurlijk een grove leugen. Maar Di Rupo wil dat wel op een andere manier dan Alexander de Croo oplossen. Logisch, want ze hebben een ander partijprogramma en andere kiezers. Zij zijn het democratisch verplicht daar rekening mee te houden en daarom lopen de onderhandelingen voor geen meter.

Democratie is een techniek om vorm te geven aan tegenstellingen en meningsverschillen. De G1000 lijkt een poging om die techniek te verbloemen. Vanuit dat oogpunt gaat er onder dat in wezen sympathieke initiatief een stevige portie totalitair denken schuil.

J.K.

Gesubsidieerde jobs vroeger, gesubsidieerde jobs morgen

Uittredend minister van Werk Joëlle Mil- quet (CDH) wil dat de volgende regering 1 miljard euro vrijmaakt voor het werkgelegenheidsbeleid. Met dat geld moeten afgestudeerden beter naar een job worden begeleid, moeten werklozen efficiënter worden geactiveerd, moet er meer oplei- ding mogelijk zijn in bedrijven en moet er geld vrijgemaakt worden om een job aan- trekkelijker te maken dan in de werkloos- heid te blijven. Daarnaast moet het geld geïnvesteerd worden in het creëren van

“groene” en “witte” jobs (in de “social pro- fit”).

Dat is voor la Milquet de beste manier om tegen 2020 73,2 procent van de 20-64-jarigen aan een job te helpen. Van deze door Europa opgelegde eisen zijn we nog ver verwijderd. In 2000 was 65,8 procent van de 20-64-jarigen aan de slag. Ondertussen is dat 67,6 procent. Bij ongewijzigd beleid komen we in 2020 uit op 69,8 procent.

Er moet dringend een beter werkgelegenheidsbeleid worden gevoerd. Toont Mil- quet de juiste weg? Het antwoord is klaar en duidelijk: neen. Bij haar pleidooi moeten we een aantal kanttekeningen plaatsen.

Tal van maatregelen die ze voorstelt, bestaan al in de praktijk. Werklozen worden op een actievere manier dan vroeger naar een job begeleid. Haar pleidooi om meer witte jobs te creëren, is ook niet nieuw. Hier raakt de uittredende minister van Werk een gevoelig punt van onze arbeidsmarkt aan. Ze zegt dat jaarlijks 56.000 jobs moeten worden gecreëerd om de Europese doelstellingen te halen.

Volgens Milquet kan dat lukken aangezien er de voorbije jaren tienduizenden banen zijn bijgekomen. Meer nog, sinds 2005 is de werkgelegenheid in België sterker toe- genomen dan in de drie buurlanden. Maar het gaat wel vooral om jobs in sectoren die door de overheid worden gesubsidieerd: de ambtenarij, gezondheidszorg, onderwijs, jobs via dienstencheques… In de industrie, in de horeca, in de financiële sector en in de logistiek werden er minder werkplaatsen gecreëerd dan in onze buurlanden.

Met een economische groei van 0,8 procent ziet het er niet naar uit dat er in de private sectoren veel jobs zullen bijkomen.

Zelfs de jobcreatie in de publieke of semi- publieke sector is zwaar gehypothekeerd.

Want daarvoor moet de overheid met geld over de brug komen en dat is er niet. Om onze economie gezond te houden, zijn er vooral jobs in de marktsector nodig. Eigen- lijk moeten er daar op tien jaar tijd 500.000 jobs bijkomen. En dat terwijl de komende vijf jaar 500.000 mensen die arbeidsmarkt

zullen verlaten omdat ze met pensioen gaan en moeten worden vervangen.

Om die schok op de arbeidsmarkt op te vangen, zijn er andere maatregelen nodig dan nog maar eens 1 miljard euro vrij te maken voor het arbeidsmarktbeleid. Joëlle Milquet vergeet dat België aan werkgelegenheidsbeleid al ongeveer 14 miljard euro uitgeeft, een Europees record. En ze vergeet nog iets. Bijna twee maanden geleden werd een communautair akkoord gesloten waarbij miljarden werden overgeheveld voor een regionaal werkgelegenheidsbeleid en waarbij de deelstaten bevoegd werden voor het doelgroepenbeleid. Zodat Vlaan- deren bijvoorbeeld kan inzetten op las- tenverlagingen voor oudere werknemers en Wallonië op het aantrekkelijk maken van het aanwerven van jongere werklozen.

Maar Milquet is niet echt enthousiast over dat regionaal arbeidsmarktbeleid. De voorbije jaren stak ze regelmatig stokken in de wielen van het Vlaams arbeidsmarktbeleid.

Nochtans is zo’n regionale focus één van de manieren om extra jobs te creëren en de doelstelling van 500.000 nieuwe jobs te halen. Een andere piste die moet worden bewandeld, is het verlagen van de loonkosten. Daar heeft Milquet, die in een volgende regering wellicht opnieuw minister van Werk wordt, weinig oren naar. Zij staat op de lijn van de vakbonden die vinden dat de loonkosten zeker niet te hoog liggen.

Milquet is net als de vakbonden en een meerderheid van de Franstalige politici voorstander van een arbeidsmarktbeleid dat uit de jaren 70 van vorige eeuw dateert.

Dat berust op twee pijlers: 1. de focus op het creëren van gesubsidieerde jobs, des- noods bij de overheid. Dat heeft men in de jaren 70 uitgebreid gedaan. 2. Privébedrij- ven moeten subsidiegeld krijgen om jongeren aan te werven. Zoals het win-win- plan van Milquet en het Rosetta-plan van Onkelinx. In de praktijk krijgen bedrijven subsidies in de vorm van loonkostenverla- gingen. Een aanpak die vooral in Wallonië populair is.

Onderzoek heeft echter aangetoond dat die maatregel alleen maar nuttig is bij een zware economische crisis om te vermijden dat jongeren langdurig werkloos worden en voor de arbeidsmarkt hopeloos verlo- ren zijn. Echter, Milquet wil zo’n systemen altijd toepassen. In dat geval worden jobs gesubsidieerd die anders toch gecreëerd zouden worden. Bedrijven zijn zeer blij dat ze overheidsgeld binnenkrijgen.

Zo’n banenplannen zijn eigenlijk verbor- gen geldstromen van Vlaanderen naar Wal- lonië. Angélique Vanderstraeten

Uit de smalle beursstraat

Allah staat garant

De boycot was door de imams en de ver- tegenwoordigers van de gebedshuizen des- kundig voorbereid. Na wat een “wetenschappelijk en technisch debat” heette, werd een “consensus” bereikt, die drie punten omvatte.

1. Er zal geen binding zijn met organisaties die beslisten dieren te verdoven.

2. Slachtlijnen waar verdoofd wordt, die- nen geboycot.

3. Er wordt opgeroepen tot slachting op de plaatsen “waar de wijze wordt gerespec- teerd waarop moslims slachten”. Voor een goed begrip, korankenners zeggen dat de moslimbijbel “die wijze” nergens duidelijk maakt. De meest achterlijke uitspraak was:

“Allah staat garant dat de schapen geen pijn voelen bij het kelen.”

Het resultaat van de consensus “de overheid moet niet bepalen hoe wij het offerfeest vieren, dat doen we zelf”, was even doeltreffend als schrijnend. Niet één schaap werd aangeboden op de door het Antwerpse stadsbestuur aangelegde slachtvloeren.

Evenmin op die van Desselgem. Alleen al in Antwerpen werden er 2.586 schapen ritueel

gekeeld. Het heet dat drie (!) moslims hun schaap verdoofd wilden laten slachten, maar onder zware druk van “conservatieve krach- ten” binnen de moslimgemeenschap waren zij van gedachten veranderd.

Gelatenheid

Het aan de tijdelijke slachtvloeren verbonden prijskaartje is bekend, 36.000 euro.

Of het Antwerpse college de Unie van Moskeeën zal aanspreken dat door haar boycot over de balk gegooide belastinggeld per direct terug te betalen, kan onder de noemer “wishfull thinking” geklasseerd worden.

Van een overheid die op dergelijke ostenta- tieve manier voor schut wordt gezet, zou men verwachten dat ze verontwaardigd zou reageren, gesteund door de bevriende media. Van enige stemverheffing geen spoor, wel van de gebruikelijke gelatenheid, waar het gaat om begrip voor de zegeningen van de multiculturele illusie. Die gelatenheid tegenover het nieuwe segment van het rode kiesvee kan niet beter geïllustreerd worden dan door de “wijze woorden” van de Ant- werpse schepen van Sociale Zaken, Monica Hoe het er in de grootste stad van Vlaanderen met de rituele slachtingen voor het islamitische offerfeest aan toe is gegaan, is bekend. De schriftelijke boycot van de Unie van Moskeeën voor slachten onder verdoving loog er niet om. Wat in de moskeeën werd gepredikt, is moeiteloos te raden. Andermaal werd aan- getoond hoe het staat met de bereidheid van moslims tot het erkennen van en het zich aansluiten bij de morele waarden van het gastland.

de Coninck. Zij liet weten voorstander te blijven van de vrije (slacht)keuze. ”En oké, de onbezochte slachtlijnen kostten 36.000 euro, maar dat was slechts een tiende van de totale kost van het Offerfeest.” Einde discussie, voor zover er één was.

De mondige burger denkt daar anders over, te oordelen naar de vracht lezersbrie- ven. Gazet van Antwerpen - als het goed is, zegt dit krantje het - lanceerde zelfs de vraag “moet verdoving bij rituele slachting verplicht worden?” 93 procent van de res- pondenten antwoordde “ja”. Van een mondige burger uit Hoboken, die karikaturaal voorstelde vanaf 1 januari 2012 de verkoop van pijnstillers aan moslims te verbieden, en tandheelkundige ingrepen of operaties uit te voeren zonder verdoving, kan niet vermoed worden dat hij zich bij de 7 procent neen- stemmers had aangesloten.

Nederland

In plaats van ongenoegen te uiten, liet de Antwerpse schepen van Financiën en Dieren- welzijn, Luc Bungeneers, weten dat de stad volgend jaar weer slachtvloeren met verdoving zal organiseren. Hij voegde eraan toe te hopen dat tegen dan de nieuwe federale regering het eerst verdoven wettelijk verplicht zal gemaakt hebben. Zijn optimisme siert hem. Vooral omdat hij beter weet dan wie ook dat de PS niet staat te springen om, met het oog op de gemeentelijke verkiezin-

gen van volgend jaar, een belangrijk deel van haar kiezerspotentieel voor het hoofd te sto- ten. De Raad voor Dierenwelzijn heeft vorig jaar al aan de “bevoegde minister” een una- niem advies overhandigd met de vraag om verdoven verplicht te maken. Dat advies ligt onaangeroerd in een bureellade van Laurette Onkelinx, de bevoegde minister in kwestie. Haar kabinet zegt dat het uitblijven van behandeling van het dossier te wijten is aan gebrek aan een volwaardige regering.

Mogelijk vergis ik me, alweer, maar toch kan ik me niet ontdoen van de indruk dat de ontslagnemende regering-Leterme zich onder de noemer “lopende zaken” ver- oorlooft gans andere varkentjes te wassen dan het wettelijk maken van een verbod op onverdoofd slachten. Daarmee is het bewijs geleverd dat partijbelangen bepalen wanneer een zaak lopende is, en wanneer niet.

In het niet zo lang geleden zo progressieve en multicultureel ingestelde Nederland is het al even over en uit met het rituele kelen. De beslissing om verdoven wettelijk verplicht te maken, werd daar genomen op basis van een uit 2008 daterende studie van de Landbouw- universiteit van Wageningen, waarin duidelijk werd gesteld dat het dierenwelzijn wel degelijk geschaad wordt door onverdoofd slachten. De vraag stellen of in modelstaat België op grond van eenzelfde studie dezelfde beslissing genomen zou worden, is ze beant-

woorden. D.Mol

G1000 miskent wezen van de

democratie

(3)

Luc Rademakers,

carrièreraket aan het mediafront Oud-Heverlee

Gij Uitverkorene,

Straks begint ge een nieuw hoofdstuk te breien aan uw professionele succesau- tobiografie “Ik, Luc, carrièreraket aan het mediafront”. Ge zult het me niet kwalijk nemen – en als ge dat wel doet is het niet erg – dat ge het inhoudelijke van die bio- grafie meer dankt aan wie ge kent dan aan wat ge kent. Wie met het journalistenvak vertrouwd is, weet dat dit nooit anders was sinds gij bij het Hasseltse Concentra opdracht kreegt communiqués van binnen- en buitenlandse persagentschappen te laten samenvatten in het gratis krantje Metro. Om dat jobke wat kleur te geven, mocht gij u hoofdredacteur Metro noemen. Dat gij de uitverkorene waart, kwam omdat ze bij Het Belang van Limburg niet goed wisten wat anders met u aanvangen.

Maar ge waart toen al nauw verbonden met de Hasseltse connectie van de partij van de kameraden. En dat wil in Vlaams medialand wat zeggen, zoals gij als geen ander zult weten, zonder er over te spreken. In het cv over uzelf liet ge optekenen dat ge er niet van uitgaat dat het mooiste moment van uw leven al achter u ligt. Ge kunt gelijk hebben. Want wie, zoals gij, een blitzcarrière kent met rode storm- wind volop in de rug, kan onmogelijk weten waar het eindpunt ligt dat kwaliteit vergt, zoals enkel een uitverkorene van uw kali- ber in zich kan dragen. Naast de juiste partij koestert ge in uw privéleven immers ook de juiste taal en geeft ge blijk van een aangeboren aversie voor alles wat Vlaams is, of daar maar naar ruikt. De Hasseltse connectie besefte dat al als geen ander, toen Grote Leider Steve u uitzond om van Gazet van Antwerpen, die als han- delsmerk “Vlaams, sociaal en christelijk”

in het vaandel droeg, een rood pamflet in dienst van Patrick Janssens te maken. En of, dat ge daar met (rode) verve in geslaagd bent. Ook al omdat ge, nogmaals volgens uw cv, naar eigen zeggen heel snel situa- ties, mensen en opportuniteiten doorziet en ongeduldig de actie wilt die daar bij hoort. Uw hoofdredactioneel zitje op de Antwerpse Linkeroever stond nauwelijks warm of ge hadt al met zwier, zoals kame- raad Steve het had bevolen, de beste opi- nieschrijver van de gazet definitief op een zijspoor gezet. Het uitrangeren van Roger van Houtte, één van de beste pennen in Vlaanderen, was de onbetwistbare uit-

schieter in het etaleren van uw kwaliteiten als “people manager”. Daarnaast droegen e-postjes met dreigementen over slechte evaluatie, blaam of zelfs ontslag, voor wie niet altijd meemarcheerde in de redactio- nele kadaverdiscipline, er toe bij dat ge tij- dens uw “ambtstermijn” op Linkeroever bekendheid genoot als “Herr Flick”, naar de karikaturale Gestapobaas in de hilari- sche Britse reeks “Allo, Allo”.

Omdat het begrip “hoofdredacteur”

niet echt toepasselijk is op uw creatief schrijftalent, stond er na de volbrachte taak in Antwerpen geen rem meer op uw opgang in de vaart van elitaire, politiek correcte kaviaarsocialisten. Teruggeroe- pen naar uw Hasseltse uitvalbasis werd ge benoemd tot overkoepelende redactio- nele waakhond van én Gazet van Antwer- pen én Het Belang van Limburg. “Managing director voor ontwikkeling en strategieën van alle media-activiteiten van Concen- tra Media House Limburg” was uw jong- ste titel. Blijkt dat ge als drager daarvan

“gevraagd werdt” de overstap naar de VRT, het huis van wantrouwen, te maken. Uw algemeen bekende en erkende status van Vlamingenhater en notoire franskiljonse belgicist heeft allicht ook - of is het vooral?

- bijgedragen tot dat “gevraagd worden”.

Samen met de overheersende rode kleur binnen de “jury” die de vraag moest stellen. Jurylid Leo Hellemans - elf jaar chef van de VRT-nieuwsdienst - had wel zin in een

“comeback”, maar kon bezwaarlijk zich- zelf voordragen. Gedelegeerd bestuur- der Sandra de Preter van de “juiste” politieke signatuur had uiteraard geen bezwaar tegen de komst van een “gelijkgezinde”. De andere juryleden evenmin, laat staan de

“Vlaamse” mediaminister, Ingrid Lieten, die andere topprotegé van de Limburgse rode connectie. Het VRT-personeel had graag iemand intern zien benoemen. Maar een partij van het volk doet nu een keer altijd het omgekeerde van wat dat volk wil.

Ook in eigen burcht. De kans bestaat dat met u als hoofdredacteur de kijkcijfers van het Journaal en de duidingsprogramma’s even sterk dalen als de oplagecijfers van Gazet van Antwerpen onder uw “beleid”.

Een vrome wens is dat niet, maar omdat Vlaanderen daar alleen maar beter kan van worden, is het er

toch één van

3 De dingen dezer dagen

Brief aan ...

Vlaanderen: industrienatie en slimme draaischijf

Pro Flandria, denktank en netwerk van ondernemers en academici, organiseerde op dinsdag 8 november een symposium over de toekomst van Vlaanderen als logistieke draaischijf. In de opulente ruimtes van de Boerentoren verzamelden ongeveer 250 ondernemers uit vooral de haven- en logistieke sector met een rist politici en een handvol professoren. Onder het publiek bevonden zich ook enkele Nederlanders en opvallend heel wat jonge mensen.

Pro Flandriavoorzitter Kurt Moons heeft een duidelijk doel: de welvaart in Vlaande- ren voor de komende generaties verzekeren.

Zelfstandigheid en beslissingsbevoegdheid is hiertoe de essentiële staatskundige voor- waarde. Tegenstrijdige belangen ten zuiden van de taalgrens leiden er immers toe dat Vlaanderen niet ten volle de nodige strate- gische beleidskeuzes kan maken.

We vallen Moons graag bij wanneer hij pleit dat Vlaanderen nog sterker dan voor- heen moet inzetten op logistiek, maar ook op industrie. We mogen ons niet neerleg- gen bij een postindustriële dienstenecono- mie waar alle productie aan lageloonlanden uitbesteed wordt.

Logistiek Vlaanderen optima- liseren

De met een symbolische lapsus als pre- sident van Vlaanderen aangekondigde Kris Peeters ging in op het logistieke luik van zijn Vlaanderen in Actie Pact (VIA). Vlaande- ren moet zijn rol als slimme draaischijf van Europa verder ontwikkelen. Deze keuze is logisch wanneer men naar de troeven van Vlaanderen kijkt: met Antwerpen hebben we de tweede haven van Europa, de binnen- vaart is sterk ontwikkeld, het wegennet is al goed (hier klonk gelach in de aula) en we liggen geografisch nu eenmaal zeer strategisch in West-Europa. Peeters gaf in alle beschei- denheid toe dat dit laatste aspect niet zijn verdienste was. We moeten dringend ambi- tieuze projecten doorvoeren om onze rol als draaischijf te kunnen blijven behouden.

Helaas is net dat in Vlaanderen onmogelijk geworden. Overal duiken actiecomités op en de Raad van State is verworden tot een orgaan dat de economische groei belem- mert. In Antwerpen kan men er van mee- spreken, maar ook het megawinkelcomplex bij Vilvoorde ligt weer onder vuur. Krijgen wij werkelijk niets meer geregeld in Vlaan- deren?

Wie logistiek zegt, zegt haven. Naar het buitenland moet Vlaanderen zich als één havenzone (Port Area) verkopen. Dat impliceert samenwerking en planning tussen Antwerpen en de kleinere havens. Die is vandaag de dag nog niet optimaal. Dat de onderlinge concurrentie tussen de eigen havens tot creativiteit en groei leidt, is duidelijk.

Maar even duidelijk is het feit dat het voor een land met beperkte ruimte en middelen onverstandig is publieke middelen te besteden aan projecten die elkaar tegenwerken.

Petrochemie

De containertrafiek in Antwerpen en Rotterdam is groot en zal zelfs nog groeien, maar het blijft maar een deel van de havenac- tiviteit. Antwerpen en Rotterdam zijn geen typische containerhavens. Er is de sterke

aanwezigheid van de petrochemische industrie rond onze havens. Laat ons ernstig zijn: dat is een zegen voor Vlaanderen en Nederland, want als geen andere sector cre- eert deze industrie toegevoegde waarde en welvaart. BASF, BAYER, DOW, LANXESS, TOTAL et cetera mogen dan niet populair zijn bij de gemiddelde “ecoburger”, ze zijn wel trendsetters in duurzame bedrijfspro- cessen. Dankzij onze logistieke troeven, met Antwerpen op kop, is deze industrie nog steeds leefbaar, ook met de hoge loonlas- ten. Maar we moeten dringend werk maken van het verzekeren van de complementaire voordelen voor de sector. Clustervorming en slimme logistiek zijn de toverwoorden.

Academici versus bedrijfswereld

Na Kris Peeters belichtten twee academici en twee zakenlieden de materie. Uit Leuven werd Jo Reynaerts afgevaardigd. Deze eco- nomist van de denktank VIVES gaf een the- oretische inleiding op de onderlinge concurrentie van havens en congestie. We hebben vooral onthouden dat havenconcurrentie altijd een regionaal fenomeen blijft. Omdat transport over land pakken duurder is, zijn enkel de havens van de onmiddellijke buren potentiële concurrenten. Thierry Vanelslan- der, transporteconoom van de Universiteit Antwerpen, toonde het publiek de bedrei- gingen voor Vlaamse havens en de beleidskeuzes die deze moeten voorkomen. Op de vraag of intense samenwerking meer voordelen oplevert dan de noodzakelijke creativiteit die met hardere concurrentie gepaard gaat, kwam er van de academici geen duidelijk antwoord.

Hans Smits, de grote baas van het Havenbedrijf Rotterdam, is een man met een visie en hij staat met beide voeten vast in het slib. Rotterdam is niet voor niets de grootste haven van Europa. In Neder- land heeft men een strategisch plan voor 2030. VIA in Vlaanderen kijkt tot 2020!

Smits denkt niet nationaal, maar in termen van de Rijn-Maas-Scheldedelta. Daarbij is Antwerpen de belangrijkste concurrent van Rotterdam, maar ook een partner waarmee samen win-winsituaties gecreëerd kunnen worden. Hoopgevend is de Groot-Neder- landse poging een deel van de aandelen van de belangrijke binnenhaven van Duisburg aan te kopen. Smits blijft vragende partij voor meer grensoverschrijdende beleidsinitiatie- ven op het vlak van infrastructuur. Wij sugge- reren alvast het dossier van de IJzeren Rijn.

Ondernemersgeest

Hans Smits is een doener en ergert zich, zoals de meeste ondernemers, aan de vele ambtelijke blokkades die ondernemersgeest en zin voor initiatief in de Lage Landen ver- stikken. Zijn voorstel voor een koepelver- gunning voor havengebieden waarbij indi- viduele ondernemingen binnen bepaalde grenzen geen vergunningen meer moeten aanvragen, is het overwegen waard! Ook Honoré Paelinck, die zijn strepen verdiende bij het spoor en in de havenwereld, ergert zich aan het gebrek aan daadkracht en snel- heid waarmee we onze infrastructuur aan- passen aan de moderne noden. De uitdie- ping van de Schelde mag dan een succes zijn, als we de afvoer van havengoederen uit Antwerpen niet vlotter en sneller realiseren, zal het een maat voor niets zijn. Wie gaat er wat aan doen?

Waar zijn de staatslieden? Gezien zijn ervaring bij de NBMS liet Paelinck zijn licht schijnen over de nood aan meer vrachtvervoer per spoor. Dan moet er wel werk gemaakt worden van een gescheiden spoor- netwerk voor het vrachtvervoer. De nodige infrastructuur kan dan onder een fiscaal gun- stig klimaat ook door de privé-investeer- ders betaald worden, want de staat heeft hiervoor geen geld meer. We hopen dat Kris Peeters deze boodschappen begrepen heeft. Beleid “maken” is één zaak, maar men moet er ook voor zorgen dat het uitgevoerd wordt.

Het was een leerrijke avond bij Pro Flandria. Wat we in de discussie evenwel mis- ten, was een visie op logistiek en een indu- strieel Vlaanderen in het postolietijdperk.

Indien men werkelijk slim wil plannen, begint men daar nu al aan, want zo ver ligt dat niet meer van ons verwijderd. Misschien een idee voor een volgend symposium? PAN

Prinses Astrid heeft op 49-jarige leeftijd voor het eerst een marathon gelopen. Volgens de verzamelde pers een unieke prestatie! Dat onze prin- ses daarvoor al een jaar lang een persoonlijke coach inschakelde, werd niet met zoveel woorden meegedeeld. Ook niet met welke penningen die coach betaald wordt. Evenmin vermeld in de pers: wie betaalde het vliegtuigtic- ket van onze prinses, haar prins-gemaal Lorenz en zoon Amadeo, die mee- liepen? Mocht u nog niet weten waar uw belastinggeld voor gebruikt wordt, dan weet u het nu.

En natuurlijk liep ze de marathon uit, met zo’n wortel als stimulerend middel kan dat niet anders.

Maar wat ons nog het meest verbaasde: madame hield haar koninklijke gouden Patek Philippe horloge aan de pols. Een gouden horloge van de aller- duurste Zwitserse soort. Tja, je moet toch ergens de tijd kunnen aflezen.

(4)

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

• Stoute Britten!

Natuurlijk doen volksvertegenwoordigers hun best onderwerpen die hen ter harte gaan, nauwkeurig op te volgen. Naargelang aard en temperament gebeurt dat wat gron- diger, of niet.

Sinds de commissie van Buitenlandse Zaken vorige week dinsdag, weten we dat Daphné Dumery van de N-VA een hartstoch- telijk verdedigster is van de Europese Unie.

Ze stelde namelijk aan Steven Vanackere een vraag over mogelijke referenda in het “Uni- ted Kingdom” over de Unie en haar verdra- gen. Dappere Daphné noemde het “lichtzin- nig” om met de Unie om te gaan zoals het UK doet: denken aan referenda en derge- lijke, foei! Er zal nog wat water door de Tha- mes moeten vloeien eer er bij de N-VA enig euroscepticisme ontstaat, zo te zien.

• Merci

“Une fois n’est pas coutume”, zeggen onze Franstalige landgenoten. Die wijsheid willen we even in herinnering brengen. Immers, in de vernoemde commissie werd de ver- dediging opgenomen van de in Egypte fel belaagde Kopten. Dat gebeurde door, op de eerste plaats, Olivier Maingain, en vervol- gens Christian Brotcorne en Philippe Blan- chart. Niemand kan ons verdenken van enige sympathie voor de eerstgenoemde, maar we blijven onszelf getrouw, indachtig onze leuze:

als het goed is, zeggen we het ook. Nu maar hopen dat de befaamde Vlamingenvreter geen hartaanval krijgt van ’t verschieten, als hij onze mening hoort. En tot in de Cuperus- straat horen wij nu veel Vlamingen precies een lichtjes andere hoop koesteren.

• Pfff

Nog in die commissie kwam Peter Logghe van het Belang informeren naar een zeer

belangrijke aangelegenheid, te weten het lot van een aantal Gilgit-Baltistani in Pakistan.

Heeft u daar nog nooit over gehoord? Wel, wij ook niet, tot vorige week.

Nu kennen wij wel het Voorpostverleden van Peter en juichen wij als nationalisten van harte het zelfbeschikkingsrecht aller volke- ren toe, maar of een vraag hierover in het belgisch parlement veel zoden aan de dijk zet? We kunnen ons niet indenken dat de Pakistaanse regering nu rillingen krijgt van angst. Soortgelijke bedenkingen hadden wij ook bij vragen van diverse parlementsleden over het vluchtelingenkamp in Ashraf, een aanslag in het Burundese dorp Gatumba en een slachtpartij in Conakry (Guinée) in 2009.

Bezigheidstherapie?

• Blauw (schijn)geweld

Zoals men weet, hebben wij veel waarde- ring voor Matthias de Clercq, Gents liberaal volksvertegenwoordiger, kleinzoon van, pou- lain van Guy V. en wat nog al meer. Wij heb- ben met veel belangstelling geluisterd naar zijn parlementaire vraag in de commissie Binnenlandse Zaken over homofoob geweld.

Tenminste, dat wilden wij doen. Van de vier vraagstellers over dat onderwerp – Bruno Tuybens van sp.a, Jan van Esbroeck van N-VA, Karine Lalieux van de PS en genoemde blauwe belofte – daagden enkel de drie eerst- genoemden op. Wat Matthias allemaal uit- spookt, is niet enkel voor ons een vraag, maar ook voor vele van zijn partijgenoten. Hogere belangen, allicht. Of hogere postjes?

• ’t Stad is van?

Groene Meyrem Almaci geeft haar fractie- leiderschap in de Kamer van Volksvertegen- woordigers op, om zich des te beter bezig te kunnen houden met de Antwerpse gemeen- teraadsverkiezingen, waarbij zij de lijst trekt.

Vallen haar standpunten vanuit Vlaams-nati- onale hoek uiteraard dikwijls te bekritiseren, kan men toch niet ontkennen dat een seri- euze discussie met haar perfect mogelijk is.

Afwachten, hoe zij zich gaat laten kennen:

gaat zij een volledig Nederlandstalige cam- pagne voeren, gelijk voor elke kiezer? Of zal zij, even plat als sommige sp.a-kandida- ten, plots etnisch campagne beginnen voe- ren tegenover “haar” groep van origine? Wij wachten af met een visademke.

• Geen meerderheid

In een RTBF-uitzending schoot Bart de Wever met scherp op de regering-Di Rupo die in de steigers staat. “Denkt u dat het omgekeerd mogelijk zou zijn dat een rege- ring geen meerderheid van de Franstaligen vertegenwoordigt én dat de premier geen Frans spreekt?”, vroeg de N-VA-voorzitter zich hardop af. De vraag stellen, is ze beant- woorden.

• Vanhecke en Farage

In het Europees Parlement treedt Frank Vanhecke toe tot de rechtse en eurokriti- sche EFD-fractie, meldde de webstek Rechts- Actueel. De voorzitter van die fractie is de in onze contreien niet onbekende Nigel Farage (UKIP). Farage zorgde voor politieke deining toen hij de uitstraling van Herman van Rom- puy vergeleek met die van een natte dweil en brandhout maakte van de Belgische on-staat.

Vanhecke wil naar eigen zeggen de belangen van de Vlamingen blijven verdedigen tegen de bemoeienissen van de spilzieke EU-super- staat. Onder meer de Lega Nord, de Deense Volkspartij en de Ware Finnen maken deel uit van de nu 28 leden tellende EFD-fractie.

De toekomst van Vlaanderen:

de Amerikaanse universiteit

De toestand in onze universiteiten doet denken aan de beroemde kreet van een jour- nalist in de Joegoslavische oorlog: “Anybody here who has been raped and who speaks English?” Geen vrouw sprak Engels, dus was er niemand verkracht.

Studeren heeft de laagste prioriteit

De grote Amerikaanse universiteiten staan op de eerste rij in de lijst van instellingen. Iedereen wil daar wetenschappelijk onderzoek doen of studeren. Maar met hun Vlaamse knechtenmentaliteit roepen sommige universiteitsrectoren dat ook in Vlaan- deren echte wetenschap maar kan gedijen in een soort Engels dat alleen een boer uit Erps-Kwerps (verontschuldiging aan de echte agrariërs) begrijpt. Dankzij EU-jan- hagel (en de politieke lakeien) is men er al in geslaagd onze universiteiten te verpes- ten met de belachelijke bachelor-mastercon- structie waarbij studenten in hun derde jaar nog altijd geen examen hebben afgelegd over leerstof uit de eerste maand van het eerste jaar. Ieder studentje heeft immers recht op zijn eigen studietraject.

De universiteiten hebben bij het begin van het academisch jaar nog eens een nood- kreet geslaakt om die waanzin aan te klagen;

zonder dat er natuurlijk iets verandert. De Amerikaanse geplogenheden veroorzaken een pijnlijke ontwaarding van de diploma’s in eigen land, terwijl iedereen weet waar de Amerikaanse situatie naartoe voert. De New York Review of Books heeft eens alles op een rijtje gezet, dus kan je er vergif op innemen dat binnen een paar jaar hier hetzelfde liedje gezongen wordt. Een paar ver- schillen zullen niet zo vlug overbrugd worden.Onze instellingen hebben nog geen voet- bal- of basketbalploeg waar de helft van het beschikbare geld voor nieuw beleid inge- pompt wordt omdat de coach en zijn assi-

stenten miljoenen verdienen. De Vlaamse universiteiten reserveren – voorlopig – nog geen studieplaatsen voor de zonen en doch- ters van mogelijke rijke sponsors. Maar dat is het dan. De VS tellen ongeveer 5.000 universiteiten en hogescholen (“colleges”). 40

% van alle 18- tot 24-jarigen studeert daar, of doet alsof. Vooral het laatste. In een rele- vante en representatieve studie zijn duizenden studenten over heel het reusachtige land getest. Zij moesten in hun eerste maand een nota met advies schrijven over een probleem dat zij via wat documenten aangereikt kregen. Na twee jaar studie mochten zij de oefe- ning herhalen: dus geen belachelijke multi- ple choice-vogelpiktest. Eerste conclusie:

bijna de helft van de studenten staat na 2 jaar nergens.

Tweede conclusie: het kan niet anders, want ook hoger onderwijs moet leuk zijn en mag geen inspanning vergen. Amerikaanse studenten studeerden in 1961gemiddeld 25 uur per week. Vandaag is dat nog twaalf uur.

Een derde van de studenten kiest een studie waarbij ze minder dan 40 pagina’s per week moeten lezen. Dat betekent niet dat ze niets doen, wel dat studeren de laagste prioriteit in hun leven is. De brave Katlijn Malf- liet, decaan sociale wetenschappen aan de KU Leuven, moest spitsroeden lopen toen ze bij het begin van dit academisch jaar er een ogenblik aan dacht de overvolle aula’s te ontvetten door te vragen dat studenten aanvankelijk om de andere dag de cursus via de pc zouden volgen. Katlijn weet uit ervaring dat een groot deel van het jonge volkje maar wat aanmoddert en niet geïnteresseerd is, zodat na een paar weken de aula’s op een leeg voetbalstadion gelijken.

Aan een Amerikaanse topuniversiteit (California) besteden de studenten gemiddeld twaalf uur per week om op de hort te gaan met vrienden. Ze gamen elf uur op hun computer, kijken zes uur televisie, sporten zes uur en houden vijf uur vrij voor andere

hobby’s. En omdat California een topuniversiteit is, studeren ze zelfs 13 uur per week.

Traditioneel is beter

Het Amerikaans onderzoek onthult twee dingen die relevant zijn voor Vlaanderen.

Traditionele vakken en studiemethodes leiden tot betere resultaten dan de “je doet maar wat, want iedereen is gelijk en we ver- trekken vanuit de belangstelling van de stu- dent ook als die geen belangstelling heeft”.

In de VS (en hier) wordt het onevenwicht ieder jaar groter tussen de aantallen studenten in harde en echte wetenschaps- studies en de liefhebbers van de universi- taire pretstudies, grof gezegd de –iestudies.

Communicatie, sociologie, pedagogie, psy- chologie, politicologie, enzovoort, hebben steeds meer succes.

Ik refereer naar de oude studie van Daniel Coninckx van de Limburgse universiteit, over het journalistenexamen bij de omroep uit de tijd toen er nog fatsoenlijk gerekru- teerd werd. Germanisten (drie talen), bur- gerlijk ingenieurs, historici en juristen slaag- den. Afgestudeerden uit de richtingen met belangstelling voor journalistiek, zoals communicatie en politicologie, zakten allemaal door het ijs. Vooral de Amerikaanse bedrijven voelen de gevolgen, want zij krijgen de amusante generatie op bezoek, die met over- dreven salariseisen en de vraag om respect te tonen voor hun sociale leven hoog van de toren blaast.

In veel gevallen komt het erop neer dat de bedrijven dure en lange cursussen organiseren om het ellendige niveau van hun personeel op te krikken. Die “volwassenenvor- ming” kost de bedrijven per jaar 50 miljard doller. Ja, u leest dit goed.

Op één punt moeten Vlaamse studenten niet naar het Amerikaanse voorbeeld kijken. Dagelijks moeten ze feitelijk knielen en de belastingbetaler bedanken en zeker niet janken omdat het collegegeld eens een paar euro stijgt. Een Amerikaan moet gemiddeld 25.000 dollar per jaar lammeren. Echtparen met een paar studerende kinderen weten waar ze aan toe zijn. De universiteiten bieden nogal wat faciliteiten aan – ten koste van het studieniveau – om studenten hun noodzakelijke bijbaantjes te laten uitoefe- nen. Maar dat volstaat niet. Twee derde van de studenten leent geld. Op het einde van hun studie bedraagt de schuld 33.000 dollar.

Alle Amerikanen moeten op dit ogenblik

een biljoen dollar (1.000 maal een miljard) studiekosten afbetalen. Die schulden ver- vallen nooit, al gaat de schuldenaar nog 10 keer bankroet en wordt hij/zij 100 jaar. En dat allemaal voor een krakkemikkige oplei- ding of een stopzetten van de studie zonder diploma (50 %) waarbij in sommige gevallen zelfs de gevangenis wenkt omdat in de VS de spons niet geveegd wordt over schulden.

Amerikaanse specialisten wijzen erop dat de VS ooit aan de top stond en nu de Aziaten laat voorgaan, omdat de universiteiten zich aan de gemakzucht van de studenten aange- past hebben.

Ze wijzen echter niet alleen met de vin- ger naar de pretstudies maar vervloeken even goed het lamlendige peil van het mid- delbaar onderwijs. In dat bedje is Vlaanderen (en Nederland nog meer) ook ziek; getuige de mening van twee derde van de Vlaamse leraars over de altijd lagere kenniseisen (een mening die door een hovaardige klojo als minister Smet weggelachen wordt). In de VS heeft men de schoolopstellen door de computer gejaagd. De naoorlogse generatie gebruikte tot de jaren 60 zo’n 25.000 van de 200.000 Engelse woorden. Vandaag zijn er dat geen 8.000 meer. De meeste Ameri- kaanse achttienjarigen zijn niet meer in staat een eenvoudige brief te schrijven met een begin, een midden en een einde. Is het hier beter?

Maar er is ook goed nieuws. Bijna alle Amerikaanse universiteiten stikken in de politiekcorrecte nonsens. Daar vind je de idioten die woorden als “visually challenged”

(blind) en “vertically challenged “ (zeer klein) uitvonden, om de dingen niet bij hun naam te noemen. Alle universiteiten hebben “reme- dial courses” (letterlijk genezende cursussen) die ze verplicht opleggen aan studenten die geen politiekcorrecte gedachten hadden, of die ervan verdacht worden zich niet sen- sitief genoeg te gedragen tegenover etnische of godsdienstige minderheden. Inquisiteurs snuffelen voortdurend in ieder hoekje en kantje om studenten en docenten te straffen die niet op dezelfde hoge heuvel van morele superioriteit leven.

Daar is wel geld voor. Ook bij ons. Denk maar aan de recente waanzinnige dag voor allochtonen aan de KU Leuven. Er kwam niemand opdagen.

J^an n^eckers Nederland is fier dat tien Nederlandse universiteiten in de lijst van de zoge-

naamde 100 beste instellingen staan. Dat is deels te verklaren. Zelfs een artikel over de geschiedenis van een Drentse dorpsruzie wordt daar in steenkolenengels geschreven, want wat niet in die taal verschijnt, bestaat niet of mag niet bestaan.

(5)

De dingen dezer dagen

5

Wat de Vlamingen zoal met de Koerden gemeen hebben

De puntjes op de ü van Ergün

Ook voor een getalenteerd politicus als De Wever is dat het geval. Want met alle respect, die “Werkbare Waarden” zijn eigenlijk maar een bundeling van stukjes die we eerder al in de krant konden lezen (hoofdzakelijk De Standaard),- soms inte- ressante overpeinzingen, maar dikwijls ook voorspelbare gemeenplaatsen en Dalrym- ple-achtige theorieën over straathoekwer- kers, parasiterende werklozen, de jeugd van tegenwoordig en hedendaagse kunst die niet deugt. Verleden week dat stukje in DS, over poetsvrouwen in musea, die per onge- luk een modern “kunstwerk” in de vuilbak gooien, en de vragen die men zich kan stellen rond de relevantie van dat soort “kunst”.

Dat is allemaal waar, maar het is al duizend keer geschreven, het zijn belegen moppen die eerder aan de toog thuishoren dan in een zogenaamde kwaliteitskrant.

Over naar ernstiger zaken. Het was een mooie afscheidsplechtigheid van burggraaf en Minister van Staat Willy de Clercq, de 5de november in Lochristi. Met de Bra- bançonne en Will Tura als muzikale noten (dat zegt iets over de smaak van liberale staatslieden). Uiteraard was heel de treu- rende Open Vld-familie present, met daar tussenin vreemde eenden als Willy Claes, Siegfried Bracke en Etienne Vermeersch. En ter afsluiting een staande ovatie.

Alleen die grafrede van Guy Verhofstadt, daar had ik het wat moeilijk mee, vooral de slotzin gericht tot zijn logebroeder: “Tot ziens, Willy!”, en dan schuif af, de oven in.

Tot ziens, waar? In de hemel der atheïsten?

En ik die dacht dat het voor vrijzinnigen amen-en-uit is, na de laatste ademzucht. Of was dat verbrandingsritueel maar nep, en werd Willy in een diepvrieskast geloodst, alwaar hij met andere liberale coryfeeën in het grootste geheim wacht op het ont- waken, eens de wetenschap ons 1.000 jaar oud kan doen worden? Dat zou natuurlijk de aanwezigheid van Etienne Vermeersch kunnen verklaren. Er is nog hoop voor de Open Vld.

Bob Marley

Wie al die kunstgrepen niet nodig heeft, is Antwerps CD&V-gemeenteraadslid Ergün Top, deeltijdse Turk (want in het bezit van de dubbele nationaliteit) én moderne mos- lim (volgens opponent Filip Dewinter zijn dat de gevaarlijkste). Liep hij een goeie maand geleden nog tegen een garagesleu- tel van een Koerdische overbuur, dan was hij luttele tijd later alweer present op het islam- debat van Res Publica. En onlangs wierp hij zich zowaar op als leider van de Ant- werpse Turken in hun strijd tegen de even Antwerpse Koerden. Hola, een Anatools

opstootje in de Seefhoek?

Het Vlaams Belang liet onmiddellijk een speciale zitting van de gemeenteraad bijeen- roepen, om nogmaals het bankroet van de multiculturele samenleving vast te stellen, en te opperen dat conflicten van elders niet mogen worden geïmporteerd. Dat klopt, natuurlijk. Maar het optreden van Ergün Top, pleitbezorger van het Turkse staatsnationalisme en onder meer fervent ont- kenner van de (internationaal erkende) Armeense genocide in 1915, wijst toch op een breder fenomeen.

De Belgische staatsveiligheid schijnt namelijk nogal wat connecties met Ankara te hebben, en geeft logistieke steun aan opsporingsacties naar Koerdische separatisten. Er zijn zelfs nauwe militaire en politio- nele samenwerkingsakkoorden gesloten, die het mogelijk maken leden van die verzets- beweging in België op te jagen, zoals ope- ratie Spoetnik in 1996, waarbij onder meer de Koerdische zender Roj-tv in Dender- leeuw werd overhoop gehaald, met behulp van Turkstalige politiemannen. Kopieën van het in beslag genomen video-archief vonden hun weg naar Ankara. Vorig jaar herhaalde het scenario zich, onder druk van de Turkse regering die mordicus alle uitgeweken Koer- den als terroristen wil laten boekstaven, zodat ze kunnen uitgeleverd worden.

De Belgisch-Turkse connectie: het is een obscure samenwerking tussen twee quasi- democratieën die elk met een autonomisti- sche beweging af te rekenen hebben. Ergün Top mag beschouwd worden als een sleu- telfiguur in die connectie. Hij is volgens De Morgen behalve politicus ook eigenaar van talrijke Antwerpse panden met een vrolijke bestemming, o.m. een “Marokkaans Thee- huis” waar je cannabis kan roken als je naar een Bob Marley vraagt. Maar veel interes- santer nog dan Tops eventuele betrokken- heid in de Antwerpse prostitutie- en drug- netwerken, ware een onderzoek naar zijn functie van Turks verbindingsagent.

Steeds weer duikt daarbij de naam op van de Grijze Wolven, een moslimfunda- mentalistische organisatie die ijvert voor een Groot-Osmaans islamrijk en daarbij alles wil platwalsen - het Koerdische autonomisme, maar ook de christelijke Kerk die daar al bestaat vanaf de eerste eeuwen van onze jaartelling. Binnen Turkije hebben ze een breed paramilitair netwerk uitgebouwd dat zich uitstrekt, via de drugsmaffia, tot in de hoogste politieke kringen. Extern, ook in België, zijn ze actief als vijfde colonne en opsporingsbrigade jegens “staatsvijandige elementen”. Lees: vooral de Koerden.

Ergün Top is een prominent lid van de Grijze Wolven en al op menig feestje gesig-

naleerd, zonder dat de CD&V er zich druk over maakt. Ooit moest Johan Sauwens opstappen als minister, omdat hij aanwezig was op een jaarlijkse viering van het intus- sen opgedoekte Sint-Maartensfonds, de vereniging van Vlaamse oud-oostfronters.

Reactie van Top wanneer hij over die Wolvensamenkomsten werd geïnterpel- leerd: “Er zitten ook Grijze Wolven bij de sp.a.” Dat weten we dan ook weer.

Terroristen of vrijheidstrijders?

De vraag blijft natuurlijk of wij ons moeten moeien met dat Turks-Koerdisch con- flict. Formeel gezien: neen. Dat ze het gin- der uitvechten. Maar de Koerdische kwestie raakt de Vlaamse beweging wel in het hart, zoals oud-VU’er Willy Kuypers steeds heeft verdedigd.

De Koerden hebben een eigen taal en cultuur: als Indo-Europese taal is het Koer- disch zelfs meer verwant aan het Neder- lands dan aan het Turks. Maar het is in Tur- kije verboden Koerdisch te spreken, of het woord “Koerd” zelfs maar te gebruiken.

De enige Koerdische oppositiepartij werd in 2009 buiten de wet gesteld, waardoor gewelddadig verzet de enige uitweg blijft.

De PKK is sindsdien vogelvrij verklaard, exact wat het regime in Ankara van meet af aan beoogde. De door premier Erdogan - die de islam tot Turkse staatsgodsdienst wil promoveren - zelf aangekondigde End- lösung kon beginnen. Overigens houdt het regime al jaren razzia’s in Turks-Koerdistan.

Onder leiding van premier Tansu Ciller werden in de jaren 90 tal van Koerdische dor- pen ontruimd. Duizenden inwoners werden gedood of gevangengezet. Het regime defi- nieert ze standvastig als “Oostelijke Tur- ken”, en heeft de totale oorlog verklaard aan de separatisten. Inclusief bombarde- menten op zogenaamde “broeihaarden van terrorisme” (dat kan eender wat zijn: een school, een ziekenhuis…).

De Koerdische Arbeiderspartij staat sinds 2002 op de EU-lijst van terreurorga- nisaties, iets waar Turkije intens voor heeft gelobbyd. Europa heeft altijd de kaart van het staatsnationalisme getrokken, tegen het regionale autonomisme van Basken, Catala- nen, Schotten en… Vlamingen. Gewapend verzet, het ligt niet in de Vlaamse aard, maar wij hebben wel het activisme en de colla- boratie gehad, en daar zwaar voor betaald.

Het antwoord op de vraag naar legitiem verzet is dan ook subtiel. Wanneer gaat het om incivieken/terroristen, en wanneer om vrijheidsstrijders? Het is een semanti- sche kwestie die niet neutraal kan beslecht worden. Als de Vlaamse beweging verder wil gaan dan wat kroegpraat of modieus geneuzel, dan moet zij in elk geval de ana- lyse durven maken van verwante onafhan- kelijkheidsbewegingen in én buiten Europa:

Koerdistan, Palestina, Tibet, tot en met Zuid-Soedan.

Om terug te keren naar de diepvrieskast van super-Europeaan Guy Verhofstadt: het is opvallend hoe verlichte liberalen, zoals Karel de Gucht, nog liever een Turkse islam- dictatuur steunen dan een Koerdische onaf- hankelijkheidsstrijd, want dit soort bewegin- gen leidt zoals bekend recht naar Auschwitz.

We hebben meer gemeen met de Koerden dan we denken.

JS Soms vraag ik me af, hoe iemand als Bart de Wever zich voelt met zijn “Werk-

bare Waarden” in De Standaard-top tien, tussen het “Orgasmeboek” van Goedele Liekens, “SOS-Piet” (elk verband tussen beide titels is toeval- lig), en nog vijf kookgaletten. Goed dat er nog de “99 tips om belastin- gen te ontduiken”, pardon: “besparen”, zijn van Paul D’Hoore, of ik ging echt aan de toekomst van het boekenwezen twijfelen. Het is duidelijk dat, zeker in het non-fictiegenre, de mediastatus van de schrijver door- slaggevend is. Ooit kon je beroemd worden door een goed boek te schrij- ven, nu moet je beroemd zijn alvorens je er één màg schrijven. Televisie en kranten bepalen de straatwaarde en de vedettenstatus, de uitgevers volgen gedwee.

Welkom in Absurdistan

Bronsgroen zitjeshout

Stilaan beginnen de gemeenteraadsver- kiezingen hun schaduw vooruit te wer- pen. Enkele dagen geleden mochten we vernemen dat Ivo Belet zijn Europees mandaat graag wil opofferen om burgemeester van Hasselt te worden, “om van Hasselt opnieuw een geloofwaardige stad te maken”.

Op de redactie zijn wij er volkomen van overtuigd dat Belet daar dé man voor is.

Immers, het was toch hij die destijds in de politiek stapte en publiek verkondigde dat hij evengoed voor de sp.a die stap had kunnen zetten?

Als u ’t ons vraagt: de geknipte man voor Hasselt, uitermate geschikt om in de zitvleessporen van Steve de Welvae- rende, pardon, de Stevaerende, te treden.

Mediamaaksel

Dan was er natuurlijk nog de G1000, het clubje van David van Reybrouck en Francesca Vanthielen.

We kunnen het Van Reybrouck niet kwalijk nemen dat hij zijn faam als AKO- literatuurprijswinnaar en Libris-geschie- denisprijswinnaar van ongeveer een jaar geleden kapitaliseert, met massale media- aandacht voor zijn evenement.

Zelfs minister Q vindt die G1000 de moeite. Met ons olifantengeheugen denken wij terug aan de eertijdse Couden- berggroep en een zeker haantje-de-voor- ste daarvan.

De Leuvense burgemeester liet destijds horen dat die kerel hem thuis niet hoefde lastig te vallen, of hij kon een autokrik op zijn sm... krijgen.

Hoe is het die mens vergaan? Tiens, is die thans geen minister? Tip: denk aan de letter tussen de P en de R, tevens de naam van een jarige radiozender.

De Turkemeester van A

Platterik, euh, Patrick Janssens, Antwerps burgervader, is tot veel bereid om zijn zitje te kunnen behouden over een klein jaar.

Zelfs enig historisch negationisme schrikt zijne A-heid niet af. Koerdistan, keskeseksa? Die naam gebruikt hij niet meer, om zijn Turkse kiezers te behouden. We zullen maar veronderstellen dat Patrick in zijn jeugd nooit de schit- terende boeken van Karl May heeft gelezen, waarvan ééntje getiteld “Door het woeste Koerdistan”.

Nochtans kennen velen van zijn generatie die verhalen uit de toen befaamde Prisma-uitgaven van het Spectrum. Mis- schien verdiepte Platrick zich toen wel in

“Das Kapital”, wie weet.

Italiaanse premiers

Het heeft jàààren geduurd, het werd dikwijls voorspeld, maar het was tot nu nooit gebeurd: de Italiaanse premier Berlusconi neemt ontslag. Hij gaat onge- twijfeld een rustige oude bungadag door- brengen met zijn bescheiden pensioentje.

Op het gevaar af door het CGKR lastig te worden gevallen: wat is dat toch met die Italianen? Kijk eens naar die andere kerel, ook al jaar en dag eerste minister, zij het in wording: ook dat sujet blijft voortdurend steken in de aankondiging zonder veel gevolg.

Maar omdat wij een goed hart hebben, deze raad voor onze vriend Elio di Rupos- coni: volhouden, maat, eens lukt het wel.

Als belgië dan nog bestaat, natuurlijk.

Kroonprins van Katoren

Jan Terlouw is, politiek gesproken, niet echt iemand die wij in het verleden dikwijls konden bijtreden.

Als kinderboekenschrijver daarentegen staat hij bij ons letterlijk op de bovenste plank. Zelfs het belgisch koningshuis heeft weet van ’s mans faam op dat vlak, onge- twijfeld dankzij de immer bedrijvige assi- stenten, adjudanten en acolieten.

Zo belandde het prinsenpaar Filip en Mathilde bij Terlouw en kocht de kroonprins het befaamde “De koning van Katoren” voor zijn kinderen. Maar hij had het zelf nooit gelezen, zei hij.

Het tegendeel zou ons erg verwon- derd hebben.

Turken en Koerden integreren zich

“België:

beter met of zonder?”

We brengen u even het tweede debat van de debatkring Res Publica in herinnering. U bent van harte welkom op woensdag 16 november om 20.00 uur in Zaal Extra Time, Louisalaan 24 in Hoboken. In het panel zetelen: Jan Jambon (N-VA), Gerolf Annemans (VB), Jean-Marie Dedecker (LDD), Willem-Frede- rik Schiltz (Open Vld), Koen van den Heuvel (CD&V) en Stefaan van Hecke (Groen!).

Toegangsprijs: 5 euro per persoon, maar op vertoon van

‘t Pallieterke van deze week, betaalt u maar 3 euro (1 exem- plaar per persoon).

Meer info: www.debatclub.org