Belofte maakt schuld

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Herinnert u zich de Koninklijke Verduidelijker? Op acht oktober 2010 kreeg Bart de Wever die titel, toen hij de weide werd ingestuurd.

Net daarvoor had hij de onderhan- delingen met de zeven stopgezet;

de teller moest weer op nul. De grote winnaar De Wever kreeg met zijn nota zelf nul op het rekest. De zegevierende Franstalige Di Rupo lag toen allang in de touwen. Exit de sterke mannen die het zouden gaan doen.

Rondjes

draaien of toch spiraaltjes?

Vande Lanotte mocht daarna een week of twee aftasten. Hij kwam net niet aan honderd dagen, want hij moest slagen.

“Als Vande Lanotte het niet kan, dan kan niemand het”, luidde het overal. Dé specialist Belgische compromisvorming deed z’n best, maar bleef met lege han- den. Daarna konden de liberalen niet lan- ger genegeerd worden. Didier Reynders aan zet. “Als die niet slaagt, dan zijn alle mogelijkheden echt uitgeput”, klonk het te allen kant. Reynders kwam zelfs niet in de buurt van een begin van oplossing.

Estafettestokje

Nu krijgt Wouter Beke het estafette- stokje doorgeschoven van coach Albert II.

Hebt u de indruk dat er rondjes gedraaid worden?

Wie zich de nu zowat drie jaar oude uitspraak van Yves Leterme herinnert (“We zijn aan het eind gekomen van de mogelijkheden van het federale overleg- model.”) kan niet anders dan beamen. De draaimolen draait, maar afstand wordt er niet meer afgelegd.

Klopt slechts ogenschijnlijk. Met de aanstelling van CD&V-voorzitter Beke krijgt de verborgen agenda steeds dui- delijker contouren. De raadgevers van de koning hebben fouten gemaakt, maar vorige week bleken ze toch bijzonder goed geïnspireerd. Wees CD&V al die tijd alle beden om het voortouw te nemen resoluut af, dan stapt nu zowaar de par- tijvoorzitter in de ring.

Belofte maakt schuld

“Misschien doe ik hier nog wel een idee op”, zo verklaarde koninklijk onderhande- laar Wouter Beke van op de eretribune tij- dens de carnavalstoet in Aalst. Waarna hij de ene beeltenis na de ander van Bart de Wever aan zich zag voorbijtrekken. Een reu- zengrote Bart de Wever, met een hotdog in de ene hand en dossiers in de andere. Ver- der een Vlaams leger met een friet etende De Wever op een tank, en een carnavals- wagen met Albert van België die De Wever (en Di Rupo) smakelijk naar binnen speelde.

Beter bewijs dat de voorzitter van de N-VA een soortement populariteit zoals vroeger Dehaene geniet, kon Beke niet voorgescho- teld krijgen. We zijn dan ook ten zeerste benieuwd met welke gedachtespinsels de CD&V-voorzitter naar huis getrokken is.

Temeer daar de N-VA hem de dag voor- dien al voor een kanjer van een dilemma had geplaatst.

Uiteraard hebben wij het dan over het interview dat de Concentra-kranten (Gazet van Antwerpen, Het Belang van Limburg) publiceerden met de fractieleider van de N-VA in de Kamer, Jan Jambon. Wij citeren daaruit - eerder dan onmiddellijk over ulti- matums te beginnen - de volgende cruciale zinsnede: “De elastiek is uitgerekt.” Daar- mee geeft de N-VA-partijtop aan - want Jambon zal dat interview wel niet hebben gegeven zonder dat de zaak intern grondig was doorgesproken - dat de komedie nu lang genoeg heeft geduurd. We zijn negen maan- den na de verkiezingen en qua staatshervor- ming is er absoluut geen sprake van de grote doorbraak waarop een aanzienlijk deel van het Vlaamse kiezerskorps had gehoopt.

Integendeel, zoals we enkele weken gele- den al schreven, de regering van lopende zaken is een regering van sluipende zaken geworden, in die zin dat Leterme en c° den- ken zich gaandeweg meer en meer te kun- nen veroorloven. Zo verklaarde Leterme (ook afgelopen weekend) zonder veel poes- pas in De Standaard dat de regering de uit-

voeringsmaatregelen van de begroting 2011 wel vooraf zal meedelen aan het parlement

“zoals dat ten tijde van de volmachten ook gebeurde.” Jawel, u leest het wel degelijk goed: zoals ten tijde van de volmachten.

Moet er nog een tekening bij misschien?

Jambon heeft daarom groot gelijk als hij stelt dat het presenteren van een meerja- renbegroting aan Europa - dus een planning op langere termijn dan enkel dit jaar, met de krijtlijnen voor allerlei saneringsmaatrege- len - niet aan de huidige ploeg Leterme mag worden overgelaten. Hoe kun je onderhan- delen over een regeringsvorming en een regeringsprogramma, terwijl de zogenaamd ontslagnemende ploeg al de richting vastlegt waarin je zal moeten marcheren? Negen maanden lang is door de onwil van de Frans- taligen de hele boel geblokkeerd, maar een regering van lopende zaken zonder meer- derheid aan Vlaamse kant en met diezelfde Franstaligen aan boord zou plots mogen doen alsof haar neus bloedt? Neen, er is een volwaardige nieuwe regering vereist, die met een schone lei van start gaat en al niet meteen in een anti-Vlaams keurslijf zit geprangd.

Maar anderzijds is de N-VA er zich onge- twijfeld van bewust dat een nieuw kabinet op de been brengen tegen eind april - met een akkoord over de staatshervorming en over het sociaaleconomische luik - niet veel meer voorstelt dan een vrome wens. In de beste der werelden zou dat kunnen lukken, maar niet in het huidige België. Het offi- ciële België heeft zijn buik vol van de N-VA.

Het officiële België wil - met medeweten van Leterme - de N-VA aan de kant schuiven, en het is veelbetekenend dat de partij de voor- bije weken in een aantal dossiers zoals dat over het bankgeheim effectief voor voldon- gen feiten werd geplaatst. Volgens de regels van de parlementaire democratie behoort dat tot de mogelijkheden, maar het is lijn- recht in tegenspraak met het “nieuwe ver- trouwen” dat tussen de regeringsonderhan-

delaars zou moeten ontstaan. En het is al even veelbetekenend dat lopend minister van Justitie Stefaan de Clerck in De Zevende Dag er zich op liet betrappen dat de nota Vande Lanotte volgens hem een goed uit- gangspunt vormt, terwijl we ons menen te herinneren dat begin januari CD&V een heel andere mening was toegedaan. Dat de N-VA bijgevolg haar stekels opzet en eens duidelijk zegt waar het op neer komt, is dus niet meer dan vanzelfsprekend. En wat zegt ze trouwens anders dan wat de grote meerderheid van het publiek zonder twij- fel denkt: dat de hele boel al veel te lang heeft geduurd? Ook de grootste frietzak ter wereld raakt uiteindelijk leeg, het is te hopen voor Wouter Beke dat hij dat in Aalst klaar en duidelijk onder ogen heeft gezien.

Jambon heeft hem in elk geval verteld dat voor de N-VA de maat vol is en dat CD&V maar eens zijn ware gelaat moet tonen: kie- zen de christendemocraten naar de beste tsjeventraditie voor het staatsmanschap - versta: de macht - of voor een ver door- gedreven staatshervorming op basis van de vroegere resoluties van het Vlaams Parle- ment. Het moment is gekomen om defini- tief kleur te bekennen.

Laten we elkaar anderzijds ook geen Lies- bet noemen, zeker niet in de politiek. Kie- zen de anderen in blok tegen de N-VA, dan zit die partij voor een hele tijd op rozen. En dan ontsnapt ze alsnog uit de bodemloze put waarin ze al maanden dreigt te wor- den opgeslokt. Wij hebben al meermaals geschreven dat ze veel te lang heeft gewacht om de knoop door te hakken, dat het ver- keerd was om telkens weer terug te keren naar de Belgische onderhandelingstafel en een zinloos vervolg te breien aan een dood- lopend verhaal. Het interview van Jambon betekent dus eigenlijk evengoed een ultima- tum voor de N-VA zelf. We hopen dat er consequent naar gehandeld wordt.

Lees verder op blz 2 België wereldrecordhouder

Deze week :

• De Hollandse ziekte 2

• Roddels uit de Wetstraat 4

• Ik ga het zeggen, Wouter 5

• Rooie rakkers promoten A 6

• Hubert Pierlot (deel 2) 7

• Alex Agnew vulde enkele sportpaleizen 10 Plankzeil als

de bliksem naar www.pallieterke.info

66

jaargang • nummer 10 • woensdag 9 maart 2011 1,90 euro

De dingen dezer dagen 2

CD&V zelf stappen durven zetten, zeker in het Brussel-dossier. “Neen, Beke heeft niet aangekondigd dat hij zonder N-VA in de regering wil. Laten we dus geen valse illusies koesteren. Maar toch... Beke beschikt over een sterk wapen. Als hij erin slaagt een her- vorming op poten te zetten die aanvaardbaar is voor iedereen, met CD&V op kop, behalve voor N-VA” dan wordt bewezen dat die par- tij gewoon geen compromis wil. “Dan zou men beter doorgaan zonder die partij.” De natte droom van elke rechtgeaarde Belg.

De prijs

We weten wat er in de pan zal liggen voor CD&V. Het eersteministerschap voor Leterme, geen verkiezingen en de dankbaar- heid van het volledige Belgische establish- ment omdat de CVP herboren is. Zal dat pakketje aantrekkelijk genoeg zijn? De prijs is ook hoog. De N-VA kan dan rustig de slagen tellen in de oppositie en bij de vol- gende verkiezingen bewijzen dat de tijd van de oude CVP wel degelijk helemaal voor- bij is in Vlaanderen. Het wordt moeilijk kie- zen voor Beke.

Maar dat de exit van N-VA in feite het pro- ject is achter de aanstelling van Beke, beseft iedereen, ook N-VA zelf. Vandaar dat die partij nadrukkelijk liet horen voorgesteld te hebben zelf weer initiatief te willen nemen.

De koning bleek doof voor dat aanbod. Van- daar ook de gepikeerde reactie van Jan Jam- bon toen bleek dat de oude meerderheid een akkoord had bereikt over het bankge- heim, zonder de grootste fractie in de Kamer daarin te kennen. Het lijkt de voorafbeelding van wat komen gaat.

Of dat voor N-VA op termijn zo’n slechte zaak zou moeten zijn, mag betwijfeld wor- den. We weten niet wat de Latijnse versie ervan is, maar de Franse taal biedt een mooi spreekwoord waar N-VA zich de volgende weken aan kan optrekken: “reculer pour mieux sauter”; even terugtrekken om des te sterker terug te slaan. J.K.

De Hollandse ziekte

Uit de smalle beursstraat

Met de spanningen in het Midden- en Nabije-Oosten kunnen we een oude economische wet vanonder het stof halen: de wet van de Hollandse Ziekte, of de Dutch Disease zoals ze in het Engels zeggen. Deze economi- sche wetmatigheid houdt in dat de olie- en gasopbrengsten zeer voordelig zijn voor landen die over grote reserves beschikken, maar ook een groot gevaar inhouden.

Dankzij de export krijgen die landen massaal buitenlandse deviezen binnen. Dat geld wordt dan uitgedeeld als een soort van slaapmiddel om de bevolking tevreden te stellen.

Echter, door dat geld uit te delen wordt het niet geïnvesteerd in de modernisering van de economie en wordt de reële economische ontwikkeling van het land tegengehou- den. Het land kan daardoor moeilijk omgaan met bepaalde economisch gerelateerde schokken zoals gestegen voedselprijzen, werkloosheid, vergrijzing... Het geld van de olieopbrengsten kan maar één keer worden uitgedeeld. Als het op is en het volk blijft morren, dan is er een probleem. Bijkomend nadeel is dat de waarde van een nationale munt stijgt als gevolg van de verkoop van pas ontdekte grondstoffen. Door die waarde- stijging neemt de concurrentiepositie van het land af en valt de export terug. Hierdoor daalt de economische productie en stijgt de werkloosheid. Die situatie heeft zich regel- matig voorgedaan in landen als Saoudi-Arabië (20 % van de wereldreserves aan olie), Libië (3 %), Venezuela (13 %), Irak (5 %), Koeweit (8 %), de Verenigde Arabische Emi- raten (7 %) en zelfs Rusland (6 %). De massale bodemrijkdommen zijn voor die landen eerder een vloek dan een zegen omdat het zwarte goud (en vaak ook de gasvoorraden) hen er niet toe aanzetten hun economie te moderniseren, wat hun concurrentiekracht ondermijnt. Ze lijden dus aan de Hollandse Ziekte en die term is inderdaad ontleend aan het eerste land waar zich zo’n verschijnsel heeft voorgedaan: Nederland.

Goed 50 jaar geleden werd in de buurt van Slochteren één van de grootste gasvel- den ter wereld ontdekt. De voorraad werd uiteindelijk op 2700 miljard m² gas geschat.

Voor de Nederlandse overheid was dat een geschenk uit de hemel. De Nederlandse overheden wist 70 procent van die gasopbrengsten binnen te halen. Onder andere door de vennootschapsbelasting die geheven wordt op de Nederlandse Aardolie- maatschappij (NAM), de concessiehouder van de Nederlandse gasbel. Maar het geld werd vooral gehaald uit een vergoeding voor het recht dat de overheid verleent om gas te winnen.

De totale aardgasbaten bedroegen de voorbije 50 jaar in totaal e211,1 miljard. Maar slechts 15,4 procent van die middelen werden gebruikt om de Nederlandse economie via infrastructuren te moderniseren of te investeren in de ontwikkeling van de eco- nomie. Een groot deel werd uitgegeven aan socialistische projecten zoals hoge sociale uitkeringen (zowat een kwart) of openbaar bestuur (20 %). Vooral het kabinet-De Uyl (1973-1977) liet zich niet onbetuigd. Door de eerste oliecrisis steeg aan de ene kant de gasprijs, wat voor de Nederlandse burger een harde noot om kraken was. Maar de extra opbrengsten van de gasprijs voor de overheid werden terug naar de consument gekanaliseerd onder de vorm van hogere uitkeringen en allerlei subsidies voor werk- gelegenheidsplannen. Maar de Nederlandse economie werd niet gemoderniseerd. De loonkosten liepen enorm hoog op en Nederland prijsde zichzelf uit de markt. Het is pas met het Akkoord van Wassenaar (1982, hetzelfde jaar als de Belgische devaluatie) waarin de sociale partners een loonmatiging afspraken. Het was de invoering van het zo geroemde poldermodel.

Maar ze hadden in Nederland dus de pijnlijke maatregelen als een loonmatiging kun- nen vermijden door de gasopbrengsten onder te brengen in een staatsinvesterings- fonds. Zoals de noordelijke buur Noorwegen heeft gedaan. Eind 2008 had het zoge- naamde Noorse oliefonds meer dan e250 miljard aan belegd vermogen. Dat geld wordt geïnvesteerd in de economie. Voor infrastructuurwerken bijvoorbeeld. Of het geld wordt gebruikt om participaties te nemen in groeibedrijven die dan voor tewerkstel- ling zorgen. Door participaties te nemen in buitenlandse ondernemingen vergroten die staatsfondsen ook de politieke invloed van een land. Ook een land als Koeweit of een oliestaatje als Abu Dhabi hebben recent het geweer van schouder veranderd en kiezen stilaan voor zo’n staatsfonds. Staatsinkomsten uit grondstoffen worden omge- zet in vermogen die de bevolking structureel ten goede komt. Het is de enige manier om te vermijden dat een economie opnieuw besmet raakt door de Hollandse Ziekte.

Meer nog, het is de enige manier om op termijn opnieuw voor stabiliteit te zorgen in olie- en gasproducerende landen.

A^ngélique VAnderstrAeten

Abonnement

Wat hebben Kadhafi en Fidel Cas- tro met elkaar gemeen? Wel, ten eer- ste zijn het allebei bloeddorstige dic- tators die zich liefst laten opmerken in militaire kledij. Ten tweede heb- ben ze een pak hele goede vrienden in België, van Steve Stevaert tot Louis Michel. En drie: ze hebben beiden geen abonnement op ‘t Pallieterke. Reden waarom beide zo wereldvreemd zijn en niet meer weten waar de mosterd te halen.

Maar, heeft u al een abonnement?

Of wenst u liever in hetzelfde hoekje te zitten als bovengenoemden.

We herhalen ons aanbod. Voor een abonnement tot eind juni betaalt u slechts e 25 in plaats van 34,20. Met andere woorden, u krijgt alle nummers van maart gratis. Zeg dat Steve het gezegd heeft.

Wil u meer weten over dit kennismakingsaanbod, bel dan naar 03 232 14 17, en onze lieftallige secretaressen staan u graag te woord.

Dat houdt meteen een stevig engagement in. Vande Lanotte of Reynders waren geen voorzitter en hun mislukking werd niet die van hun partij. Bij Beke zou dat anders lig- gen.Daar komt bij dat zijn partij meer dan wie ook angst heeft voor nieuwe verkiezingen;

ze wil die tot iedere prijs vermijden. Dat maakt een mens soepel natuurlijk als er over inhoud wordt gepraat. En wie deed de ope- ratie-Vande Lanotte mislukken? Jawel, de CD&V. Dat risico loopt het establishment niet als het de CD&V-voorzitter zelf is die de pen zal voeren bij het volgende compro- misvoorstel.

Wie op eigen houtje niet ziet dat we niet zozeer rondjes draaien, dan wel spiraaltjes, wordt geholpen door de Franstalige pers om inzicht te krijgen in het perfide spelletje dat wordt gespeeld.

Woutertje

“Woutertje joue dans la cour des grands”, kopt La Libre Belgique bepaald kleinerend op 3 maart. Maar zijn opdracht wordt in het artikel wel kort en duidelijk verwoord: “Il va devoir montrer qu’il est autre chose que la marionette de De Wever.” Vertaling overbo- dig, nemen we aan. Beke krijgt de kans zich te rehabiliteren bij het establishment, als hij afstand neemt van De Wever. Libre-journa- list Francis Van de Woestyne schrijft zowaar:

“C’est l’occasion pour le parti de redevenir le CVP.” De kans om weer CVP te worden, een partij, volgens Van de Woestyne, met

“sterke persoonlijkheid, een identiteit, een project dat geen kopie is van N-VA”.

Martine Dubuisson zit in Le Soir op dezelfde golflengte. Samengevat: een par- tij met een geschiedenis aan de leiding van het land, altijd klaar om constructief te zijn, betrouwbaar, er op gericht federale crisis- sen op te lossen. “Wie beter dan Wouter Beke kan Bart de Wever overtuigen een staatshervorming te aanvaarden?” Dan moet

Rondjes draaien of toch spiraaltjes?

Vervolg van blz. 1

Het oog van de naald: sneller Belg dan Luxemburger

“Op zoek naar een vaderland”

Zoals D.Mol op 23 februari al schreef onder de titel “Op zoek naar een vader- land”, heeft Guido Naets bij het Luxem- burgs ministerie van Justitie (Service de l’indigénat) zijn aanvraag ingediend tot het verkrijgen van de nationaliteit van het Groothertogdom wegens het hebben van een Luxemburgse voorouder. Voor alle duidelijkheid preciseert hij dat hij dit als tweede nationaliteit ziet en dat hij in de eerste plaats de Vlaamse nationaliteit nastreeft of toch de Vlaamse subnationa- liteit in een Belgische confederatie. “Vla- ming die God Vlaming schiep”.

Er schijnt echter een dubbel probleem te zijn omdat de in Niederanven geboren overgrootvader van zijn moeder, Nikolaus Augustin de la Haye in 1839 de Belgische nationaliteit aanvroeg, toen hij als kolo- nel commandant was van de citadel van Gent.

België speelde op dat ogenblik immers zijn gezag over Oost-Luxemburg (en Oost- Limburg) kwijt aan koning Willem I in toe- passing van het verdrag van Londen. De la Haye moest om den brode, omwille van zijn militaire carrière, Belg worden, maar

het is niet duidelijk of hij bij het verkrijgen van de Belgische nationaliteit de Luxem- burgse verloor. Volgens de wet van 23 oktober 2008 over de Luxemburgse nati- onaliteit moet bewezen worden dat de voorouder het nodige heeft gedaan om zijn oorspronkelijke nationaliteit te behou- den. Bovendien schijnt de wet te stellen dat de Luxemburgse voorouder niet voor maar op l januari 1900 nog de nationaliteit van het Groothertogdom had.

In elk geval heeft de Belgische nationa- liteit de la Haye geen windeieren gelegd want de “nieuwe Belg” werd militair com- mandant van Limburg en kreeg bij zijn pen- sionering in 1846 niet alleen een pensi- oen van 5.000 goudfranken maar ook de rang van ereluitenant-generaal. Niet slecht voor iemand die zijn loopbaan begonnen was als vaandrig in het Habsburgse leger.

Besluit: het is voor een wildvreemde gemakkelijker Belg te worden dan voor de afstammeling van Luxemburgers de Luxemburgse nationaliteit te verwerven.

Er zijn alleen al deze eeuw meer “Bel- gen” bijgekomen dan het Groothertog- dom inwoners heeft.

Aan Liesbeth Homaar!

Negeer-Vrouwen Alliantie Senaat

Gij Evocante,

Het is voor Vlaanderen een opluchting, wat zeggen wij: een zegen, om niet zon- der meer te zeggen: een godsgeschenk dat de N-VA zo ver mogelijk wordt wegge- houden van het federale machtscentrum.

Vorige week kregen wij alweer een stevig staaltje te zien van de wereldvreemdheid van uw partij. Blindelings sloot gij u aan bij het patronaat dat vrouwen geen opgelegde quota gunt in de raden van bestuur van beursgenoteerde ondernemingen. Daar waar christendemocraten, socialisten en groenen de tekenen des tijds uitstekend begrepen hebben, aanvaardt gij niet dat er op termijn minstens een derde vrouwen in genoemde beheersorganen moeten wor- den opgenomen. Dat op straffe van sanc- tionering, nietigverklaring van mannelijke benoemingen en executie van de bedrijf- stop die het nieuwe systeem niet goed- schiks zou willen invoeren.

Evenals de bloedzuigers van VOKA en het VBO meent gij, mevrouw Homans, dat bedrijven zichzelf maar moeten regu- leren, en dat vrouwen met talent de aan- deelhouders ook zonder quotaregeling wel aan hun kant zullen krijgen. Gij wilt bijge- volg het wetsvoorstel van genoemde par- tijen – eenmaal goedgekeurd in de Kamer – terug ter discussie stellen in de Senaat.

“Evoceren” heet dat in keurig Nederlands, in de hoop het tij alsnog te keren. Maar wij vernemen uit de progressieve pers dat uw kansen klein zijn, erg klein, en dat verheugt ons buitenmate. Wij hebben ons in onze kolommen altijd voorstander betoond van verregaande sociale ontvoogding, en we zullen die lijn pertinent blijven door- trekken. Weshalve bondig volgend eisen- cahier.

In een Vlaanderen dat de duistere mid- deleeuwen de rug toekeert, mag in de toe- komst nog maar één op drie secretaressen een vrouw zijn. Mogen nog maar twee op de zes stewardessen van het vrouwelijk geslacht zijn. Mogen nog maar drie vroed- vrouwen op negen van de vrouwelijke taal- rol zijn, en ten hoogste vier op de twaalf verpleegsters van vrouwelijke origine.

Daarentegen moet minstens één op de drie kassiersters voortaan een snor heb- ben, moeten twee op de zes toprenners voortaan een rok dragen, heten drie op de negen stierenvechters voortaan Carmen en niet meer Escamillo, en worden vier op de twaalf Marnixringen voorgezeten door een vrouw. Wij dringen verder aan op de spoedige en algehele verwijdering van alle Mariabeelden uit de dorpskom, de plattelandskapellen en de kathedraal- nissen. Geef Miet Smet een standbeeld op de hoek van elke straat, en maak Marcia De Wachter eindelijk gouverneur van de Nationale Bank, een job die haar destijds door Fons Verplaetse was beloofd, maar haar dan door PS en Open VLD schielijk werd ontstolen.

Wij hebben tevens proefondervindelijk vastgesteld dat er tot nu toe geen enkele Koninklijke Informatrice is geweest, geen enkele Koninklijke Verduidelijkerin, geen enkele Koninklijke Onderhandelaarster, laat staan een Koninklijke Bemiddelares.

Dat is zonder meer onaanvaardbaar! Wij menen ons te herinneren dat er in de zoge- heten Raad der Wijzen ooit wel een vrou- welijk specimen was opgenomen, maar van een quotum was er zeker geen sprake.

Ook daar schiet de huidige wetgeving schromelijk te kort. Het is ongetwijfeld mee een van de oorzaken waarom er na negen maanden onderhandelen nog altijd geen nieuwe regering het levenslicht heeft gezien. Is het misschien de bedoeling om die met behulp van in vitro fertilisatie te genereren? Zou niet beter de natuurlijke weg worden gevolgd? Zou uw partij daar niet eens beter over nadenken dan ulti- matums te lanceren die de goegemeente mateloos ergeren?

En zou u eigenlijk als consequentie niet moeten ijveren voor het afschaffen van de regel om op kieslijsten evenveel vrouwen als mannen te plaatsen? ’t Is maar een stout doordenkertje van mijnheer Pallieterke.

Hij heeft nu eenmaal een goed hart, maar een slecht karakter. Vandaar.

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

zaak heel goed voor ogen houden: wie zich in een gesprek plooit naar de taal van de ander, neemt daardoor automatisch een onderge- schikte positie in. Het (eeuwenoude en uit mercantiele overpeinzingen geboren) zelfbe- drog van de Vlamingen bestaat erin mekaar (en verder helemaal niemand!) te overtuigen van hun aanpassingsvermogen en hun talen- knobbel. Maar dat wekt in de rest van Europa en de wereld slechts ingehouden misprijzen en besmuikt gegniffel achter de hand.

Saai

•

Aan de andere kant van de wereld is ondertussen - menen we toch - die verza- meling ja-knikkers weer eens bijeen gejaagd, ook genoemd Chinees ‘parlement’. Die een-

zame hoogte van afgestompte kadaverdis- cipline en dociele karakterloosheid zullen de Vlaamse verkozenen (hopelijk) wel nooit bereiken, maar ondertussen komen ze alles- zins in aanmerking voor een speciale vermel- ding in de uitmuntendheid als saaiste assem- blee van West-Europa. En dan hebben we het zowel over de stijl als de inhoud van de debatten (of wat daarvoor moet doorgaan).

Wie zich nog illusies maakt over de kruimel- tjes van bevoegdheden die Het Edel Land ons gunt, moet dringend eens een paar uur- tjes van een regenachtige woensdagnamid- dag doorbrengen in de koepelzaal. Het adres van de dichtstbijzijnde kroeg is op de redac- tie verkrijgbaar: eerste hulp bij journalis- tieke ongevallen.

Land van de zuiveren

Telkens een als rechts gedoodverfde medemens de islam bekritiseert, ontbinden linkse media al hun duivels om die islamkri- tiek de kop in te drukken. Dat kan de vorm aannemen van scheldpartijen maar vooral van ironie met slappe pointe, meewarige spot als van kenners met onwetenden, hol en vals klinkend omdat juist zijzelf zalig onwe- tend zijn over de islam.

Maar aan zichzelf overgelaten, zonder een rechtse haatfiguur in de buurt, brengen linkse media als Humo en De Morgen eigen- lijk heel wat islamkritiek. Althans: rauwe gegevens waaruit de lezer alleen islamkri- tische besluiten kan trekken. Daar waar de meeloop-linkse media, genre De Standaard, nog altijd tegenover hun linkse rolmodellen aan het bewijzen zijn hoe hard ze het AVV- VVK afgeworpen hebben, volgen de echte linksen hun eigen agenda; en die komt nu eenmaal op menig punt met de islam in bot- sing. Een nieuw voorbeeld is Rudi Rotthiers reportageboek over Pakistan, De lont aan de wereld (uitgeverij Atlas), inmiddels ook in meerdere vraaggesprekken nader toe- gelicht.

Wanneer de Israëli’s er in Gaza of de Westoever met vuile voeten doorgaan, dan zijn in onze media de kreten over “geno- cide” nooit ver weg. Men haalt er zelfs het bijbelboek Exodus bij, waar Jozua inderdaad genocide pleegt op de inheemse Kanaänie- ten om hun land te kunnen inpalmen. Maar het aanslepende conflict met de Palestijnen bewijst natuurlijk dat er dit keer géén geno- cide plaatsgevonden heeft. Er kan maar één probleem zijn met de Palestijnen omdat de Israëli’s hen níét uitgeroeid noch zelfs maar uitgedreven hebben. Dat alternatief is elders echter wel uitgeprobeerd, en met succes.

Palestina

De splitsing van Brits-Palestina in 1948, waaruit de staat Israël voortkwam, werd in 1947 voorafgegaan door de splitsing van Brits-Indië in de seculiere republiek India en de moslimstaat Pakistan, “het land van de zuiveren”. In West-Pakistan werden de niet- moslims in grote meerderheid uitgemoord (naar schatting één miljoen) of weggezui- verd. In Oost-Pakistan zou dat proces over decennia uitgerokken worden, met nog een miljoen slachtoffers in 1948-1970 en min- stens een miljoen tijdens de Bangladesj-cri- sis in 1971. De islamitische republiek Paki- stan is een genocidestaat. Als er één woord waarheid zit in alle stoere verklaringen over mensenrechten, dan moet Pakistan ontman- teld worden.

Terwijl Tom Naegels in De Standaard gelooft dat wat Arabische leuzen over vrij- heid en een machtsoverdracht van de ene generaal naar de andere bewijzen dat islam

en democratie wel degelijk samengaan, heeft Rotthier in De Morgen gewaarschuwd dat de islamisten met de revolutie aan de haal kun- nen gaan. Naar zijn ervaring in Pakistan gaan dezelfde mensen die hem op het hart druk- ken dat zij géén fanatici zijn, dat zij “goede mensen in een slecht land” zijn, wel betogen voor vrijlating van de moordenaar op een criticus van de wet op de godslastering. Zon- der aarzeling en zonder proces gaan zij tot lynchpartijen en stenigingen over. “Zo goed zullen ze dan wel niet zijn”, oppert hij.

Ach, misschien zijn ze juist wél goed, en dragen ze naar godsvrucht en vermogen bij tot de vestiging van wat bij hun weten de hoogste weldaad is, namelijk een zuiver isla- mitische samenleving. Goede mensen zul- len vanzelf het goede doen, en slechte men- sen het slechte; maar dat goede mensen het slechte gaan doen, dáár zorgt de islam voor.

(vrij naar Steven Weinberg)

Hoop

Als linkse van de oude school zet Rotthier wel nog eens het socialistische vermoeden neer dat economische beterschap het alle- maal wel zal oplossen. In dat geval zou het schatrijke Saoedi-Arabië, dat ook zijn onder- klasse verwent, een model moeten zijn van pluralisme en verdraagzaamheid. En dan zou a contrario een opvallende versterking van het islamitisch obscurantisme met een even opvallende verarming moeten samen- gaan. Welnu, Pakistan maakt weliswaar wei- nig vooruitgang, maar het is er materieel de laatste twintig jaar ook niet op achteruitge- gaan, en toch heeft Rotthier over die tijds- spanne de aanwezigheid en zichtbaarheid van vrouwen op straat drastisch zien verminde- ren. Religie is wel degelijk een apart domein dat niet tot materiële factoren te herleiden valt. Onder de zeer uiteenlopende sociaal- economische omstandigheden van Arabië, Pakistan en de Europese migrantenwijken zien we de islam een gelijklopende uitwer- king hebben.

HOOP, zo heette in 2006 de campagne van onze staatszender om in de vorm van noodhulp Vlaams geld naar de nucleair bewa- pende terreurdraaischijf Pakistan te versas- sen: “Help Ons Overleven in Pakistan.” Alsof de Pakistani niet zelf het meest tot de overle- ving kunnen bijdragen door wat minder men- sen te vermoorden. Maar volgens Rotthier is er nu inderdaad hoop. Hij voorziet dat Pakistan gaat desintegreren. Dat kan begin- nen met de Pathanen die bij Afghanistan wil- len, de Baloetsji’s idem, en de Sindhi’s die onder de knoet van Islamabad uit willen.

De ontbinding van Pakistan zou een wel- daad voor de mensheid zijn.

K.E.

IJverig

•

Iets meer dan een week geleden (en gepland om door te lopen tot het zomerre- ces) startte de Vlaamse Parochieraad met de organisatie van taallessen waar de dames en heren volksvertegenwoordigers elke woens- dagvoormiddag anderhalf uur lang hun ken- nis van… het Frans kunnen bijschaven! Der- gelijke opleidingen werden in het verleden ook al geregeld maar dan via de federale Kamer. Tot de cursisten zouden o.m. beho-

ren Janneke Roegiers (sp.a) en “voorzit- sel” Peumans in hoogsteigen persoon! Op verzoek van deze laatste zou de eerste les gewijd worden aan een stilistische en lingu- istische analyse van ‘Les parapluies de Cher- bourg’…

Hoogverheven

•

Nog afgezien van het feit dat in Vlaande- ren de enige voertaal het Nederlands is en dat er in alle partijen een aantal verkozenen des volks best hun eigen moedertaal wat beter zouden mogen verzorgen, vragen we ons toch vooral af waarom deze superdemo- craten het niveau van hun Frans niet kunnen bijspijkeren in één van die duizenden taal- cursussen die over heel het land bijna avond aan avond worden georganiseerd in allerlei gradaties en door allerlei (in meer of min- dere mate commerciële) instanties. Zouden ze het contact met hun kiezers misschien wat schuwen? Liever een taalbad dus in een strikt voorbehouden cenakel dan een ‘bain de foule’? Als u het ons vraagt: een vorm van misplaatst elitair denken!

Praktijk

•

Maar er is meer: we kunnen ons zonder probleem erg levendig indenken dat onze vervolmaakte politici straks zo fier als een gieter en met blozende koontjes van zelfin- genomenheid de verworven of opgepoetste kennis zullen willen toetsen aan de praktijk.

(Peumans zal dan misschien wat beter begre- pen worden door medewandelaars in de Waalse bossen waar hij zo graag ronddartelt, en dat is geen slechte zaak!) Laten ze wel één

Echo’s uit de Koepelzaal

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

De zanger

Johan Jonatan is de tweede van de vier zonen van de Zweedse zanger David Björling.

Zijn Finse grootmoeder noemt hem Jussi en die naam blijft aan hem kleven. Hij is 6 jaar wanneer zijn moeder in 1917 aan tubercu- lose sterft. Op de begrafenis zingt hij met zijn vader en twee broertjes. Vader toert daarna jaren met de drie oudsten doorheen heel Zweden en Jussi krijgt nooit een for- mele scholing. Na de oorlog trekt David met dit vocaal kwartet naar Amerika, waar ze van New York tot San Francisco in iedere Zweedse kerk zingen. In 1920 maken ze een reeks platen en in “Zomervreugde” hoor je duidelijk de herkenbare stem van de 9-jarige Jussi boven de drie anderen. Na een paar jaar keren ze terug naar Zweden waar het over- duidelijk wordt dat David een zware drin- ker is. Jussi is 15 wanneer zijn vader sterft.

Op zijn doodsbed laat hij zijn zonen beloven dat ze nooit zullen drinken. De broers kun- nen alleen maar zingen en ze studeren allen muziek terwijl ze ieder voor zich proberen te overleven. Jussi wast een paar jaar taxi’s. Hij is nauwelijks 17 wanneer het hem lukt een studiebeurs voor de opera van Stockholm te krijgen. Hij heeft een heldere en persoon- lijke stem met een zilveren timbre. Op een leeftijd dat andere jongens nog maar juist als een man klinken, zingt hij al een paar aria’s voor een plaat. Om iets bij te verdienen, neemt hij onder de schuilnaam Erik Odde als crooner een reeks platen op met een dansorkest. Hij heeft inmiddels zijn belofte aan zijn vader vergeten; tijdens een drinkge- lag verwekt hij een zoon, Rolf. Jussi betaalt onderhoudsgeld maar trouwt niet met de jonge moeder. Hij debuteert met een paar kleine rolletjes in de opera en al op zijn 19de zingt hij zijn eerste hoofdrol: Don Ottavio in Don Giovanni. Tijdens zijn studies ontmoet hij Anna-Lisa, een beloftevolle sopraan. Zij beantwoordt aan het cliché over Zweedse vrouwen: lang, blond en bijzonder mooi; een winnares van het belangrijke Zweedse Lucia- festival. Het klikt, al is Björling zelf allesbe- halve een adonis: klein, sluik donker haar en

een bolrond gezicht. Op vier jaar tijd wordt Jussi dé tenor van de opera van Stockholm.

Zijn broers Gösta en Olle zijn ook verdien- stelijke tenoren die belangrijke rollen zingen en opnames maken. Ze hebben ook het typi- sche Björlingtimbre maar zonder het excep- tionele zilver en de stralende hoge noten van Jussi. Het huwelijk van Anna-Lisa en Jussi in 1935 is een societygebeurtenis. Kort daarna vliegt hij op uitnodiging van koningin Astrid - die 7 weken later verongelukt - naar Brus- sel voor zijn eerste en laatste concert in dit land, ter gelegenheid van de wereldtentoon- stelling. Eerst na de geboorte van zijn eerste zoon bij Anna-Lisa, bekent de tenor dat hij een 8-jarige bastaard onderhoudt. Tijdens de tweede zwangerschap van zijn vrouw pro- duceert hij een dochter bij een kennis, wat hij ook pas later opbiecht. Bastaardzoon Rolf wordt in de jaren 60 op zijn beurt de belang- rijkste tenor van de opera van Stockholm.

Bastaarddochter Kicki wordt geadopteerd en verneemt eerst dertig jaar na de dood van Jussi wie haar echte vader is.

De drinker

Zijn internationale loopbaan begint in 1936 in Wenen waar hij een sensatie is. In politiek is hij niet geïnteresseerd en hij zingt in 1937 in verscheidene Duitse steden. In Zweden is hij zo populair dat hij de hoofdrol vertolkt

in een zangersfilm (nu op dvd). Hoewel hij aanvankelijk vooral in opera’s zingt, heeft hij een hekel aan acteren, aan een andere iden- titeit aannemen. Een begeleider typeert hem als “koppig, moeilijk, zwijgzaam en onge- woon lui”, want hij haat repetities. Zijn eer- ste tournee door de VS is een groot succes en hij zingt in vele steden die hij zich nog uit zijn kinderjaren herinnert. De Amerikaanse critici zijn ervan overtuigd dat hij liegt over zijn leeftijd want het kan volgens hen niet dat een 26-jarige zo mooi en stijlvol zingt, zo’n hoge C’s heeft. Hij is 27 als hij in de Metropo- litan debuteert en voor één keer kan hij zijn zenuwen niet verbergen. Zijn benen beven heel de tijd.

Hij is bijgelovig en heeft letterlijk altijd een konijnenpootje op zak. Hij wordt boos als hij een paar gekruiste lucifers ziet en is hysterisch als hij La Paloma hoort want dat lied brengt ongeluk. Björling kan zeer impul- sief zijn. Begin november 1941 stappen hij en zijn vrouw op de trein in Stockhom om de lange reis naar New York te beginnen en na een tijdje merkt Anna-Lisa dat hij er niet meer is.

Ze onderzoekt de hele trein en ontdekt dat hij weer is afgestapt omdat hij geen zin heeft. Hij betaalt liever een enorme boete.

Tijdens de oorlog zingt hij vooral in Scandi- navië. Voorstellen uit Gross-Deutschland weigert hij; niet uit principe maar omdat hij zijn Italiaanse rollen niet in het Duits wil leren. In het buitenland gedraagt hij zich min of meer, maar in Zweden wordt de drank- duivel almaar sterker. Het wordt bijna een sport: drank het huis in smokkelen en op alle mogelijke plaatsen verbergen. Anna-Lisa giet alles weg wat ze vindt maar Björling is, zoals alle verslaafden, een kraan in het uitdenken van altijd nieuwe manieren, en op zijn knieën te beloven dat hij de belofte aan zijn vader zal gestand doen. Na de oorlog is hij één van de eerste Europese sterren die weer aan de Met zingt. Hij maakt de ene na de andere plaat en zijn roem wordt almaar groter.

Hij is de enige niet-Italiaan die met de grote naoorlogse tenoren Di Stefano, Del Monaco en de Italo-Amerikaan Lanza kan rivaliseren. Vooral in de Angelsaksische lan- den is hij de absolute nummer één. Dat zie je aan zijn erelonen. Lange tijd zingt hij voor veel te lage bedragen tot zijn collega-opera- zanger-filmster en alcoholist Lawrence Tib- bett hem bijspijkert. Een voorstelling aan de Met betaalt $ 1.000 maar voor een concert vangt hij het dubbele. In de jaren 50 verdient

Björling zelfs $ 5.000 per concert; het jaar- salaris van een geschoolde arbeider. Uiter- aard geeft hij liever concerten en hij beperkt zijn operaoptredens want hij haat het tijd- verlies tijdens de repetities. Zijn alcoholver- bruik wordt “monumentaal” (woorden van zijn vrouw). Zeker thuis verdwijnt hij soms dagenlang. Dan belt zijn vrouw een taxi en met haar drie kinderen speuren ze uren in alle mogelijke bars. Als zij hem doorzopen, vervuild, niet meer van deze wereld, ein- delijk vinden, moeten de kinderen hem zo zacht mogelijk naar de taxi leiden. Anna- Lisa betaalt de soms reusachtige rekeningen voor Björling en iedereen die op zijn kosten gedronken heeft.

Natuurlijk lijdt de stem daar een beetje onder. Het zilver verdwijnt geleidelijk en de klank wordt donkerder, maar het blijft een prachtig instrument. Zelfs een zware maag- bloeding stopt zijn verslaving niet. Vanaf 1957 heeft hij geregeld hartritmestoornissen. Drie jaar later krijgt hij in de Londense Covent Garden - de Queen Mum is aanwezig - juist voor een voorstelling van La Bohème een hartaanval. Dokters dienen hem een paar injecties toe. De voorstelling begint met ver- traging maar Björling laat zich niet vervan- gen. In de zomer neemt hij in Rome Un Ballo in Maschera op voor Decca. Het komt tot zware incidenten met dirigent Georg Solti die geen weet heeft van Björlings gezond- heidstoestand. De tenor verlaat middenin de opnames woedend de studio en keert naar huis. De verantwoordelijke producer verspreidt het gerucht dat de tenor weer eens stomdronken was en de hele muziek- wereld gelooft natuurlijk het verhaal. Daar blijkt achteraf en voor één keer niets van waar te zijn. In september 1960 wordt zijn vrouw in het holst van de nacht wakker in hun buitenhuis en ze merkt dat haar man niet beweegt. Hij heeft, nauwelijks 49, een fatale hartaanval gekregen. “Jussi död” tite- len alle Zweedse kranten op hun voorpagina;

een achternaam is niet nodig. Zijn zoon Rolf heeft dezelfde stemkleur en maakt ook ver- scheidene platen. Hij sterft op zijn 65ste.

Anna-Lisa hertrouwt in 1970, wordt 96 en overlijdt in 2006. Meer dan 50 jaar na Björ- lings dood is zijn naam nog altijd een begrip.

Iedere noot die hij ooit heeft opgenomen, iedere van zijn vele radioconcerten of van de illegale opnames is te vinden op cd. Er is een Björlingmuseum, een Björlingsociety en op internet een Björlingforum.

J^an n^eckers

Binnenblijven!

•

Het heeft wat palavers geduurd, maar nu is de kogel door de kerk in de zogenaamde

‘Sekscommissie’. Om het eindrapport voor te bereiden, trekken de achtbare commis- sarissen er niet tussenuit naar een of ander poepsjiek hotel waar tussen de copieuze maaltijden door ook nog wat vergaderd wordt. Neen, ze hebben wat schrik van de perceptie bij de burger en besloten dan maar wijselijk twee volle dagen – op vrijdag 25 en zaterdag 26 maart – ‘in huis’ te blijven, in de praatbarak. Noem het een vorm van

‘Kamerarrest’. Dat brengt alvast met zich mee dat er geen hele verhuis moet opgezet worden van dozen documenten en vertaal- systemen, en dat iedereen uiteindelijk zijn kantoor snel kan bereiken. Naar verluidt zijn er toch Kamerleden die liever extra muros waren geweest… Franstaligen, zegt men…

Niet unaniem

•

Het valt nog maar af te wachten wat er in die commissie uiteindelijk uit de bus zal komen. Zoals het er naar uitziet zal het een

‘clash’ worden tussen de kerk‘bashers’ en degenen die het probleem van het seksueel misbruik in een veel ruimere context willen zien. Bovendien zijn er moeilijke thema’s als beroepsgeheim, meldingsplicht, de coördi- natierol van het federaal parket, slachtof- ferbegeleiding, daderopvolging e.d.m., waar- over de neuzen lang niet in dezelfde richting staan. Het belooft daar op de slot-twee- daagse een leuke boel te worden. De kans is dan ook redelijk klein dat er een unaniem rapport uit de bus komt.

Onevenwicht

•

Vorige woensdag trok de commissie Landsverdediging op uitnodiging van de minister op werkbezoek naar het militair kamp te Leopoldsburg om kennis te maken

met de taken en het rollend materieel van de zgn. Mediane Brigade. De stafchef himself en nog flink wat andere sterrendragers wacht- ten de commissieleden in ‘battle dress’ op.

Groot was ieders verbazing dat er niet alleen geen parlementairen te zien waren van de sp.a en Open Vld, maar ook geen enkele Franstalige. Waren er wel: commissievoor- zitter Filip de Man en Annick Ponthier van het VB, Bert Maertens en Theo Francken van N-VA, Gerald Kindermans van CD&V en – jawel – Wouter Devriendt van Groen!, die tevens voorzitter is van de commissie Legeraankopen. Het dient gezegd dat deze manifeste afwezigheid van de Franstaligen niet werd gesmaakt door de Vlaamse par- lementsleden, maar dat ook de hoge gene- raals hierbij hun beleefde bedenkingen had- den. Waar zaten Ducarme en Thiéry, zij die altijd zitten te kermen over vermeende taal- onevenwichten in het leger? Of bezoeken zij alleen kazernes in Wallonië? We zullen dat zien, wanneer de commissie over enkele weken naar Marche-en-Famenne trekt. De Vlamingen hebben alvast aangekondigd erbij te zullen zijn.

Geen vodje papier

•

VB-kopstuk Gerolf Annemans blijft zwaar

in zijn maag zitten met de bevoegdheden die de regering in lopende zaken zich toe- eigent. Zo ondervoeg hij daarover nogmaals Leterme en in het bijzonder over de onge- looflijke politieke benoeming van de oud–

kabinetschef van Verhofstadt, Luc Coene, tot gouverneur bij de Nationale Bank, die daardoor op termijn de weg zal vrijmaken voor een tsjeef.

Ambtenaren kunnen niet benoemd wor- den omdat het niet tot de bevoegdheden van een regering in lopende zaken behoort, maar dit manoeuvre wordt afgedaan als hoogdrin- gend en in het kader van de ‘continuïteit in bestuur’, want huidig gouverneur Guy Qua- den (PS-signatuur) had net zijn ontslag gege- ven. Annemans kon met dit soort uitleg niet lachen en riep, Leo Tindemans parafrase- rend: “Deze regering van lopende zaken zakt langzaam weg in de onwettelijkheid en in de ongrondwettigheid. Voor ons is de Grond- wet geen vodje papier, mijnheer de eerste minister. Ik verlaat deze tribune en ik stap naar de Raad van State.”

Ongemakkelijk

•

Kristof Calvo y Castañer van Groen!, de man met de wandelstijl van Charlie Chaplin, wilde de eerste minister ook interpelleren

over de bevoegdheden van een regering in lopen de zaken. In wezen wilde hij hetzelfde komen zeggen als Annemans, maar hij voelde zich bijzonder ongemakkelijk zich zomaar bij hem aan te sluiten. Het sacrosancte cordon sanitaire, nietwaar?! Daardoor raakte zijn vraagstelling zo afgezwakt, dat hij helemaal in de parlementaire mist verdween. De anders zo welbespraakte Groene, werd eigenlijk de mond gesnoerd door zij eigen bekrompen- heid. Heerlijk!

Voor de vaak

•

Wiens beste tijd ook achter de rug ligt, is deze van het voormalige lawaaiorgel uit Oostende, Zean-Marie DD. Hij komt zo nu en dan nog eens zijn nummertje opvoeren in de Kamer, maar het vet is duidelijk van de soep. Men laat zijn monologen gewoon pas- seren zonder er nog grondig op in te gaan.

Hij heeft ooit betere tijden gekend. Van- daag is niemand nog geshockeerd door zijn boude uitspraken of zijn brutale uithalen.

Men legt zich gewoon op de andere zij en men snurkt verder.

Natuurlijk, als eenmansfractie is het alle- maal niet zo simpel en de judocoach kan niet overal tegelijk zijn, maar het populisti- sche discours van deze man is momenteel niet echt gevaarlijk meer. Voor het regime is het gewoon quantité négligeable: luiste- ren, slikken en over tot de orde van de dag.

Het is de snel verouderde Zean-Marie dui- delijk aan te zien dat hij het daar heel moei- lijk mee heeft.

Statistiek

•

Vorige week waren er acht naamstem- mingen met maximaal 116 aanwezige leden.

43 afwezigen dus of 28 %, waarvan 12 met opgave van reden. En hieronder zitten dan ook Di Rupo en Gennez omwille van ‘ambts- reden’… Met andere woorden: 31 kamerle- den vinden het niet nodig zich formeel te ver- ontschuldigen op hun werk. Of waren zij al onderweg naar hun krokus-skioorden?

“Zal ik dit jaar ontsnappen aan zijn jaarlijks artikel over één van zijn belcan- tohelden?”, vroeg de nieuwe hoofdredacteur zich af. Neen, al ben ik een paar maand te laat, want Zweden heeft in september vorig jaar de 50ste verjaardag herdacht van het overlijden van één van de grootste zangers van de 20ste eeuw:

Jussi Björling, tenor en alcoholist.

Jussi

De dingen dezer dagen

5

Na het veroveren van de titel wereldkampioen regeringvormen rustte de modelstaat België niet op de pas veroverde lauweren. Het feestgedruis was nog niet uitgestorven of al een nieuwe onderscheiding werd de onze. U en ik genie- ten de eer te mogen leven in het land dat zich nu ook Europees kampioen van de prijsstijgingen mag noemen. Er gaan ook maar weinig dagen voorbij zonder dat de premier van lopende zaken op het scherm verschijnt. Zijn boodschap? Alles is onder controle!

Alles is onder controle

De levensduurte voor de Belgische Jan met de pet steeg in 2010 met 3,4 procent.

In de rest van de eurozone was dat 2,2 pro- cent. Stel daar alleen al tegenover dat de pensioenen de laagste van de eurozone zijn en de belastingdruk de hoogste en u begrijpt dadelijk dat het “alles onder controle” van een uittredende premier op waarheid berust en op niets anders dan waarheid. Mocht dat anders zijn, zou “het beleid” het zich bij- voorbeeld niet veroorloven bovenop de om en bij 15 miljoen aan royale dotaties, nog eens evenveel belastingpoen te besteden aan

“dagelijkse noden” van de Lakense sibbe.

‘Doemdenkers’ is dan het enige woord dat past bij de 93 procent lezers van Het Nieuws- blad die gekant zijn tegen het jaarlijkse kos- tenplaatje van 30 miljoen euro voor ons aller monarchen. De overige 7 procent krijgt mijn onvoorwaardelijke steun. En die van de pre- mier, die alles onder controle heeft.

Illustratief

Genoeg cynisme over tegen de borst sto- tende toestanden in de virtuele wereld van

“establishment” en politiek. Over naar de even harde als dure realiteit van elke dag voor (bijna) ieder van ons. Een raming van het Onderzoek- en Informatiecentrum van Verbruikersorganisaties (OIVO) stelt dat een gemiddeld gezin van 2,3 personen van- daag een netto maandelijks inkomen van 2.576 euro nodig heeft om rond te kunnen komen. De raming berust op de maande- lijkse prijsberekening van ruim honderd pro- ducten en diensten die dat gezin op weekba- sis nodig heeft. Een glazen bol hoeft niet om vast te stellen dat tussen “nodig hebben” en

“beschikbare financiële middelen” in te veel gevallen een afgrond gaapt.

Sinds de euro ingevoerd werd en het leven enkel over het lijk van prijzencommissies duurder zou worden, staat op de stijgende levensduurte geen maat meer. Grootste pro- bleem is dat elke rekening betaald wordt door de consument die ze niet meer naar een nog lager echelon kan doorschuiven. Illu- stratief voorbeeld is de stijging van de auto- verzekering. U en ik betalen wegenbelasting.

Aan de erbarmelijke staat van het wegennet hebben dus niet u en ik, maar overheden allerhande schuld. Toch bestaat de verzeke-

ringssector het om het door de vele scha- declaims uit de pan rijzend prijskaartje niet te verhalen op wie in gebreke bleef, maar op u en mij, slachtoffers van meer in putten dan op degelijk asfalt autorijden. De logica zelf in een land waar “alles onder controle is”. Zeg nu zelf!

Mosseleffect

Het zou veel gemakkelijker zijn een lijst(je) samen te stellen van wat niet duurder is geworden dan met een waslijst in omge- keerde richting uit te pakken. Ik beperk me dan maar tot het vermelden van een paar absolute “toppers”. Zoals het drinkwater, dat in vijf jaar meer dan de helft duurder werd. Zoals de hospitalisatieverzekeringen.

Of nog beter, gas, elektriciteit en olieproduc- ten, waarvan zowat iedereen weet hoe laat het is. En zich terecht afvraagt hoeveel later het nog kan worden.

Maar, vermits alles onder controle is, zal het ook wel “volkomen normaal” zijn dat Jan Modaal op elke liter stookolie nog altijd 21 procent btw moet ophoesten. Dat geldt ook voor benzine en diesel. Maar als autorijden niet voor iedereen een “must” is, dan is huis- verwarming dat wel. Nochtans moet ik het eerste woord nog horen over zelfs maar een overwegen van btw-verlaging voor stook- olie. Want, dixit die andere “alles onder con- trole houdende” freak Didier Reynders, wil

“Europa” geen btw-verlaging. Naast “haast oncontroleerbaar” is het eeuwige “Europa wil dat niet” ook nog een goedkoop en voor de schatkist lucratief “statement.”

Er is ten slotte nog het “mosseleffect”

dat garant staat voor steeds driestere aan- vallen op ieders koopkracht. Het woord is door het OIVO gelanceerd. Het verwijst naar de in de voorbije jaren gestegen prij- zen voor mosselen. De prijs in restaurants steeg in verhouding. Daalt de mosselprijs dan blijft die in de restaurants “onopgemerkt”.

Wat voor mosselen geldt, blijft ook, vrijwel

“onopgemerkt”, aan de pomp als “de olieprij- zen op de internationale markt” een enkele keer in elkaar stuiken. Maar allicht behoort ook dat fenomeen tot de voor “de mensen”

troostbrengende boodschap “alles is onder controle”.

D. Mol

“Ik ga het zeggen, Walter: woestijnvis!” Deze lapsus van een onbekende Vlaming, afkomstig uit de aloude VTM-quiz “Rad van Fortuin” met Walter Capiau, inspireerde de oprichters van het bekende productiehuis en vaste leverancier van de VRT tot hun ludieke uithangbord.

Ik ga het zeggen, Wouter:

een schrokkip!

Dat grote baas Wouter Vandenhaute een uitgekookte jongen en een gehaaid zakenman is, weet ondertussen ieder- een. Deze voormalige VRT-sportjourna- list speelde het eind de jaren ‘90 klaar om met een aantal jonge talenten het Huis van Vertrouwen te verlaten en er vervolgens tegen echte woekerprijzen programma’s aan te verkopen, met dank aan toenma- lig tv-directeur Aimé van Hecke. In 2004 kwam daar een peperduur, zorgvuldig geheimgehouden exclusiviteitscontract bovenop, dat slechts toevallig uitlekte.

Totale factuur: zo’n 30 miljoen euro per jaar. Had de openbare omroep het talent in huis gehouden, dan zou dat bedrag wel- licht niet eens een kwart bedragen heb- ben. Eigen schuld, dikke bult? Ja, maar de Vlaamse belastingbetaler, u en ik dus, draait wel op voor deze meester-stunt van Wouter, die, in de beste traditie, met- een ook zijn echtgenote Catherine van Eylen op de VRT parkeerde als sport- journaliste.

Afgezien van deze graaicultuur, is er de interessante vervlechting tussen de openbare omroep, Woestijnvis, Core- lio (uitgever van De Standaard en Het Nieuwsblad), en recent ook het tv-blad Humo. Het is een onvoorstelbaar kluwen, maar kort komt het hierop neer: Wouter Vandenhaute is hoofdaandeelhouder van De Vijver, de holding boven Woestijnvis.

Daarin participeert voor 40 % Corelio, waar we in de Raad van Bestuur... Wou- ter Vandenhaute tegenkomen. De Vijver controleert tevens 40 % van het produc- tiehuis DeMensen (dat o.m. de program- ma’s “Blokken”, “Villa Vanthilt” en “Die- ren in Nesten” levert).

In januari van 2010 kocht diezelfde Vij- ver zich in bij het weekblad Humo (voor 49 %). De vroegere eigenaar, Sanoma (uit- gever van een hele rits lifestyle-bladen, van Libelle, over Flair en Story, tot Goe- dele), waar we... Aimé van Hecke als ceo terugvinden, behoudt 51 %, maar laat het operationele deel over aan de Woestijn- vissers.

Wat betekent deze gigantische clus- ter in mensentaal? Dat onze kleine Wou- ter het groot ziet en veel vrienden heeft.

Hij maakt tv-programma’s, maar wil ook de pers in zijn valies, die normaal gezien met een kritisch oog die programma’s zou moeten bekijken. Dat De Standaard haar lof op Woestijnvisproducten zoals De Slimste Mens breed uitsmeert, viel ons al langer op. Nu weten ook de “tv-critici”

van Humo waaraan zich te houden: voor het gemak, alles onder één dak.

De meeste inktkoelies hielden de kaken stevig op elkaar: Vandenhaute is niet gewoon om tegengesproken te worden.

Uitzondering was columnist Patrick de Witte, die de deur achter zich dichtsloeg en in een open brief het stof deed opwal- men uit de grote matras waarop VRT, Woestijnvis, Humo, Sanoma en Corelio liggen te smoezelen: “Humo is al jaren de bitch van Woestijnvis en nu zijn die twee nog getrouwd ook” , schamperde De Witte.

Nederbelgische kermis

Maar de megalomanie van Wouterke

reikt nog verder. Sinds vorig jaar mag hij zich ook de eigenaar noemen van een handvol gereputeerde wielerkoersen zoals de Ronde van Vlaanderen, de Bra- bantse Pijl, de Omloop Het Volk en Parijs- Brussel. Dat verklaart natuurlijk het con- cept van de nieuwe tv-soap “De Ronde”:

Woestijnvis gebruikt er zijn eigen pro- duct als decor. Zo krijgt de holding de controle over de media, de mediakri- tiek én het evenement zelf. Formidabele drieslag: het applaus zal niet op kunnen.

De kers op de taart zou zijn, dat Woes- tijnvis ook nog een stevige wielerploeg opkoopt. Dan kan huisregisseur Jan Eelen alles, maar dan ook alles ensceneren: de wedstrijd, de winnaar, de reportage, en de achtergrondreflecties. De kritische kijker moet zich dan wel beginnen afvra- gen, wat er nog echt is, en wat er pre- fab is gemaakt binnen het atelier van het productiehuis...

De laatste tijd is de verhouding tussen de VRT en Woestijnvis wat verkild, want Wouter heeft ook zijn oog laten vallen op de zenders VT4 en Vijftv, momenteel in handen van het Duitse mediaconcern SBS. En zo zijn we in de politieke dimen- sie van het verhaal beland. Ondanks het lucratieve exclusiviteitscontract, is en blijft de openbare omroep een gemeen- schapszender waarvan alle Vlamingen aandeelhouder zijn, dus ook de 40%

V-stemmers. Deze (groeiende) groep vormt een kritische factor die het Woes- tijnvisfeest kan bederven. Dat bijvoor- beeld in programma’s als “Man bijt hond”

de Vlaming steevast wordt opgevoerd als een goedmoedige, achterlijke sul, ergert steeds meer Noord-Belgische moerasbe- woners. Ook op de leut-en-lolsmoel van Tom Lenaerts in “De Pappenheimers”

raakt men uitgekeken, evenals trouwens op heel de galerij van door Woestijnvis gefabriceerde BV’s. Daarbij komt natuur- lijk nog de systematische uitsluiting van Vlaams Belangpolitici in die ontspannings- programma’s, waaraan heus niet alleen de aanhangers van die partij zich ergeren.

Ondanks de De Wever-hype, door programma’s als De Slimste Mens gecre- eerd, is het electoraat van N-VA, VB en LDD veel te kritisch en anti-establish- ment. Het statuut van de VRT zou in een evoluerend politiek klimaat Vanden- hautes plannen wel eens kunnen door- kruisen: van die boer geen eieren meer.

Woestijnvis heeft Bart groot en popu- lair gemaakt, maar beseft nu misschien ook de commerciële limiet en de poli- tieke valkuil van het merk “De Wever”.

Humo’s Pop Poll verkoos hem alvast tot derde grootste “lul van het jaar”. Iets om mee te lachen, maar ook om bij na te denken.

Achter de commerciële strategie van Woestijnvis zit een politieke missie: de radicaal-Vlaamse onderstroom indam- men en het Nederbelgische kermisge- voel promoten.

Poenschipper, graaihaai, schrokkip: bij elke verspreking van de Vlaamse foorka- bouter barst een lachsalvo los. En rinkelt de kassa bij Woestijnvis. Tot nader order:

met onze duiten.

Annick VerbAuwen

Woestijnvis heeft, behalve een commerciële strategie, ook een politieke missie

Zaventem onder de gordel De Gordel van Eric van Rompuy en andere Vlaamsgezinden is pas voorzien voor 4 sep- tember (allen daarheen!), maar daar kon- den de aktieve aktievoerders van TAK niet op wachten om Groot-Brussel en de wijde omgeving Diets (...) te maken dat de gor- del om Brussel Vlaamse grond is en dat ook moet blijven. Omdat in Zaventem enkele autohandelaars ostentatief hun voeten vegen aan het Vlaams karakter van de gemeente,

kwam TAK zaterdag met een dertigkop- pige kuisploeg op de proppen om in luttele minuten tijds de franstalige reklameteksten van taalwetsovertreders als Nissan, Saab en Mini af te dekken. Merkwaardig was dat haast even rap als de TAKkers de politie met liefst vier interventieploegen kwam aanruk- ken om de identiteit van de Vlaamse onver- laten te kontroleren. Als de flikken willen, kunnen ze héél rap zijn! In een toelichting vertelde de woordvoerder van de TAK-Uilen-

spiegels dat zij het beu zijn in het Vlaamse Zaventem steeds meer handelszaken te zien provoceren met tweetalige en zelfs eentalig Franse reklame. Door anderstalige nieuwko- mers op hun taalwenken te bedienen, ont- nemen zij die inwijkelingen elke motivering om onze taal te leren en voeden zij de onge- rechtvaardige Franse aanspraken op onze Vlaamse gordel. Wierp niet de verkoper van de Mini-garage de aktievoerders voor de voe- ten: “Maar we zijn hier toch in Brussel”? Hij

leek het nog echt te menen ook. Ook TAK is het menens: in Zaventem alle publieke mededelingen in het Nederlands; zo simpel is dat! En waar blijft ter zake het gemeente- bestuur van Zaventem? De Sportraad van de gemeente deed toch ook mee aan De Gordel op 5 september 2010?... Wat de handelaars, vooral aan de Leuvensesteenweg, de Zaven- temnaars in een vreemde taal proberen te verkopen, vindt TAK een slag onder... de gor- del. Vinden wij ook.