e 1,95
71
stejaargang • nummer 34 • woensdag 19 augustus 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Titel cursief
Politiek, stilaan in een hoekje gedrongen
70 JAAR
‘T PALLIETERKE
1945-2015
Er beweegt één en ander in het politieke medialandschap. Vorige week werd wat info en duiding verspreid over de politieke pro- gramma’s op de Vlaamse en Franstalige zenders. Het lijkt erop dat de burger het wel even gehad heeft met het politieke geka- kel. Dat geldt ook voor de kranten. Het poli- tieke spel boeit blijkbaar maar een relatief klein clubje belangstellenden. De rest van de vaderlandse bevolking laat die karavaan voorbijtrekken.
De Franstaligen eerst. Daar worden de klas- sieke debatprogramma’s op zondag afgevoerd.
RTL haalt het debatprogramma Controverse van antenne en vervangt het door een ‘talk- show’ met Christophe Deborsu, bij ons bekend sinds ‘Dag Vlaanderen’. De RTBF zou ‘Mise au Point’ vervangen door een nieuwe uitzending, al is dat nog even afwachten. Als we Le Soir en De Morgen mogen geloven, zouden beide pro- gramma’s inspiratie zoeken in De Zevende Dag.
Hoe dan ook, een stap terug. Er zit sleet op de politieke mediaformules.
Gaat het dan zo goed met De Zevende Dag en andere politieke programma’s? Volgens De Standaard (27 juni) valt dat nog best mee. Daar waar Controverse en Mise au Point het moes- ten doen met amper honderdduizend kijkers, kon De Zevende Dag in de eerste helft van dit jaar nog rekenen op gemiddeld 272.390 kij- kers. Het duidingsmagazine Terzake zakte - ondanks de mooie ogen van presentatrices Annelies Beck - in de eerste helft van 2015 naar 146.150 kijkers gemiddeld, tegenover bijna 200.000 in 2014. Villa Politica van Linda de Win steeg dan weer van 32.856 kijkers in 2014 naar 103.053 in 2015. Maar topscores zijn dat niet, verre van.
Le Soir vroeg zich vorige week af of politieke
uitzendingen sowieso niet hun tijd hebben gehad. Kijkers haken af. De politieke tenoren zelf houden niet zo fel van een forum met poli- tiek geïnteresseerden wiens overtuiging vast- ligt. Daar valt nauwelijks te scoren. Bovendien volgt de volgende politieke confrontatie die er toe doet pas in 2018…
Op zondag de donderdagdebatten uit de Kamer nog eens herkauwen, weinigen hebben er zin in. Zoals een RTBF-topman zei: “De men- sen hebben wel wat anders te doen op het uur van de kip met appelmoes…”
Tot overmaat van ramp wordt op het jachtige tv-forum, in debatten maar ook in interviews, elke zinnige uiteenzetting na luttele seconden onderbroken door de moderator, de journa- list met een eigen ideologische agenda of de politieke tegenstander. Debatten en interviews worden vaak irritant theater. Een forum zonder toeschouwers ook. Het zijn alleen superdeba- ters, zoals Bart de Wever, die in een mum van tijd toch hun ding vlot gezegd krijgen. Een deel van zijn succes, overigens.
VRT
Ook de VRT stuurt dit najaar bij. De nieuwe programmatie van Canvas start vanaf 24 augus- tus. Reyers Laat verdwijnt, Terzake met Anne- lies Beck en Kathleen Cools wordt verbannen naar de late avond (22.45 uur). Bart Schols moet het waarmaken met het nieuwe pro- gramma De afspraak, een “talkshow” waar het nieuws van de dag wat wordt gekruid door experts en een nieuwe ploeg jonge reportage- makers. We zijn benieuwd.
Sowieso moet informatie over nationale en internationale politiek ook bij de VRT plaats afstaan aan kunst en cultuur, wetenschap, eco- nomie en ondernemen. De ruimte voor poli-
tiek krimpt, dat is duidelijk. Canvas zal veel plaats maken voor documentaires (60 pro- cent) en reportagereeksen. Hierin wordt het uitkijken naar De logische premier waarin Ivan de Vadder en Wouter Verschelden, voormalig hoofdredacteur van De Morgen, nagaan hoe de Vlaamse en federale regeringen in 2014 tot stand kwamen door toedoen van vier partij- voorzitters van dezelfde generatie: Michel, De Wever, Beke en Rutten (vanaf 10/9).
Voor buitenlandse politiek blijft het vooral uitkijken naar Panorama (nu op zondag, met Tim Verheyden als presentator) en Vranckx, al komt de inhoud van die programma’s vaak uit aangekocht buitenlands werk. In het bre- dere maatschappelijke veld valt wel iets te ver- wachten van het rustige programma Alleen Elvis blijft bestaan (vanaf 17/10), van Weten- schap redt de wereld (van de opwarming van de aarde tot de fileproblematiek) en op zater- dag van het economische programma De Vrije Markt, met Lieven Verstraete, Michaël Vand- roogenbroeck en Steven Rombout.
Stilstand
De stille ontwikkelingen bij zowel Vlaamse als Franstalige zenders laat vermoeden dat we voor een paar jaar wel eens zouden kun- nen terechtgekomen in een situatie van poli- tieke stilstand. Weinigen zitten te wachten op nog maar eens een nerveus studiogesprekje over de taxshift, dat amalgaam van vele wel- letjes en nietjes, waaruit uiteindelijk een pap- perige moes van weinig wereldschokkende ingrepen zal tevoorschijn komen. Zelfs bij het ACV hebben ze al begrepen dat je niet einde- loos kan mobiliseren tegen een pakket gefrag- menteerde maatregelen. En de socialisten? Die hebben zich ergens verstopt, vermoeden we.
Niet alleen het sociaaleconomische debat dreigt stil te vallen. Waar zitten de grote tegen- stellingen over levensbeschouwelijke thema’s?
Wie nu nog over discriminatie zeurt, trekt beter een oude ‘parka’ aan en zoekt vertier in de tui- nen van de PVDA, of in de lokalen van één of andere faculteit sociologie.
Ook het institutionele debat is stilgevallen.
Doodgebloed? Niet compleet, maar ook al ver- huisd naar de smalle biotoop van een politiek geïnteresseerde minderheid. In een terugblik op zijn lange carrière bij Terzake illustreerde Lieven Verstraete heel goed hoe weinig er over dit land nog valt te vertellen. Het is niet meer, en al zeker niet in de media. Politici zijn voor actualiteitsprogramma’s nog moeilijk te strik- ken, “en al helemaal een ramp zijn de Fransta- lige politici. Zij toeteren vaak met veel lawaai hoe ze het land bij elkaar willen houden, maar in een Vlaams duidingsmagazine tekst en uit- leg geven, ho maar.”
Vlaanderen is de referentie, de culturele toetssteen; het staat zelfs letterlijk in de doel- stellingen van de VRT. “Wallonië wordt hoe lan- ger hoe meer als het buitenland gezien” (Wou- ter Verschelden op Newsmonkey). Leuk of niet leuk, confederalisme of (net) niet, we halen het nieuws graag dicht bij ons. Geen VRT die daar iets aan verandert. En de gewone man?
Die lijkt genoeg te hebben aan de nieuwsbul- letins, aan de hyperkinetische micro-informa- tie op de smartphone, op Facebook en andere nieuwe media. Vreugde wil hij vinden in een portie sport en amusement, wat “faits divers”, doodslag, rampen en straffe toeren.
De lichtheid van het bestaan is voor velen best draagbaar. Geen pretje voor de nieuws- makers. Nog minder
voor duiders.
Onverdoofd slachten in Vlaamse velden
Actueel
19 augustus 2015
2
Uit de smalle beursstraat
China ontketent een muntoorlog
Met de dubbele devaluatie van de yuan zorgt China voor veel monetaire turbulentie. De ergernis bij de Verenigde Staten en Europa groeit. Maar de grote verliezer van deze nieuwe munt- oorlog zou wel eens Rusland kunnen zijn.
China heeft zijn munt, de yuan, op een paar dagen tijd met 3,5 pro- cent gedevalueerd. De beslissing kwam onverwachts, ook al kampt China met een aantal economische problemen. Zo zou de groei tot 7 procent gedaald zijn, en volgens sommigen zelfs tot amper 4 pro- cent. Er is een beurscrisis geweest en de Chinese export is met 8 pro- cent afgekalfd.
Om die export, al jaren de motor van de Chinese economie, opnieuw aan te zwengelen, werd de munt gedevalueerd. Want een zwakke munt maakt de export van eigen producten goedkoper.
Daarmee gaat China echter in tegen het beleid dat de voorbije jaren gevoerd is. Onder druk van de VS, die vonden dat China de markt overspoelde met al te goedkope producten, werd de waarde van yuan opgetrokken. De Chinese economie moest zich meer focussen op bin- nenlandse consumptie en niet op export. Dat zou de internationale monetaire verhoudingen stabiliseren.
Ondertussen voerden Europa en vooral de VS een beleid van lage rentevoeten om de eigen economie na de crisis van 2008 opnieuw zuurstof te geven. Maar een lage rente staat ook gelijk met een zwak- kere munt en bijgevolg betere exportprestaties. Dat kwam de Euro- pese en Amerikaanse uitvoer inderdaad ten goede. Door de Chinese devaluatie wijzigt de situatie nu. Eigenlijk hebben de Chinezen een muntoorlog ontketend. Nadat een aantal landen hun exportpositie wilde versterken door een zwakkere munt en een beleid van lage rente, gaat China nog een stapje verder. Sommige experts voorspel- len een devaluatie van 10 procent. Ondertussen heeft Vietnam - een land dat meer en meer een Europese fabriek is geworden - ook zijn munt gedevalueerd. En zo is er een monetaire strijd aan de gang.
Een strijd waar ook de Verenigde Staten, ’s wereld grootste eco- nomie, bij betrokken zijn. Janet Yellen, hoofd van de Amerikaanse Centrale Bank, is immers van plan de rentevoeten te verhogen. Die
staan al een hele tijd op nul. Een renteverhoging moet oververhit- ting van de economie tegengaan, nu de Amerikaanse arbeidsmarkt zeer gezonde cijfers kan voorleggen. Slechts 5 procent van de Ame- rikanen is werkloos. Experts voorspelden tot voor kort dat Yellen de Amerikaanse rentevoeten in september licht zou doen stijgen. Maar dat is nu minder zeker. Want een hogere rente betekent een sterkere dollar en dus duurdere Amerikaanse exportproducten, die moeilij- ker met Chinese goederen zullen kunnen concurreren. De rentever- hoging zal wellicht nog even worden uitgesteld.
Dat is wel goed nieuws voor een aantal groeimarkten die veel dol- lars hebben geleend. Landen als Indonesië hebben massaal dollars geleend die ze met eigen munt moeten terugbetalen. Als de dollar sterker wordt, dan stijgt ook die intrinsieke schuldenlast, want de Indo- nesische roepies zijn minder waard. Het doet denken aan de financi- ele crisis die Azië in 1998 teisterde. Maar dat lijkt zich voorlopig niet te herhalen. Wat ook goed is voor China, die met die andere Aziati- sche landen veel handel drijft.
De vraag in deze muntenstrijd blijft niettemin of China slim handelt.
Want een devaluatie heeft zoals een medaille altijd twee zijden. De exportproducten worden goedkoper, maar de importproducten wor- den duurder. Dat laatste is een probleem voor China, want in sterke mate afhankelijk van de invoer van grondstoffen. Als die nu duurder worden, zullen de Chinese bedrijven minder bestellingen plaatsen en zal de groei afnemen. En een lagere Chinese groei zal op zijn beurt de vraag én de prijs van grondstoffen zoals ijzererts en olie op de inter- nationale markten verder doen dalen. En dat is dan weer zeer slecht nieuws voor Rusland, een belangrijke toeleverancier van grondstof- fen aan China. Rusland zit al in een recessie, met in het tweede kwar- taal een negatieve groei van 4,6 procent. In het eerste trimester was er al een krimp van 2,2 procent. De Oekraïense crisis en de Europese sancties meegerekend, is het beschikbaar inkomen van Ivan met de pet met 20 procent gedaald. Een nieuwe muntoorlog, met daaraan gekoppeld een grondstoffencrisis, zal Rusland nog meer de dieperik
in duwen. Angélique VAnderstrAeten Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Splits zelf
de sociale zekerheid!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ Nieuw schooljaar, nieuw debat
Vlaams onderwijs niet laten verprutsen
Augustus, deel twee. Aan de universiteiten openden de inschrijvingen. En knipperen meteen de oranje lichten. De slaagpercentages liggen “dramatisch laag”. Slechts der- tig procent van de studenten slaagt voor alle vakken in het eerste jaar. Uit oriëntatie- testen in Gent en Leuven blijkt dat starten toch wel iets anders is dan slagen. Ze zouden middelbare scholieren beter helpen inschatten wat in hun mogelijkheden ligt. Maar de testen zijn “vrijblijvend”. Mag het ietsje meer zijn?
Gent lanceerde in november vorig jaar al de Simon-test, met voorlopig 9.344 deelnemers, die nadien een “slaagkans per opleiding” kun- nen berekenen. De test voorspelt in 95 procent van de gevallen correct wie niet slaagt. Leu- ven pakte in maart uit met de Luci-test en zit al aan 6.809 ingevulde exemplaren. Uit vroe- ger onderzoek blijkt dat een lage score in 9 op de 10 gevallen samengaat met een onvol- doende achteraf.
In het onderwijsveld lijkt men bang van de eigen schaduw. Van meer bindende tests (ingangsexamens) is geen sprake. Toch merk- waardig in een samenleving waar een mens op alle fronten “vanzelfsprekend” wordt gescreend, bevraagd en op kwaliteit wordt geselecteerd.
Het probleem van de vele mislukkingen in het hoger onderwijs – een enorme verspilling van middelen – blijft een taboe en wordt nau-
welijks geduid, laat staan aangepakt.
Zijn de vele mislukkingen problematisch of niet? Zo ja, waar zit dat probleem? Zijn onze scholieren voldoende goed voorbereid op de universiteit? Staan de poorten naar de uni- versiteit te wijd open? (Iedere student meer is “kassa”.)
Commentaar
De onderzoekers beperken zich in hun com- mentaren tot het intrappen van open deuren.
Of wat dacht u van deze wijsheid: “De studen- ten die ASO volgden, halen betere cijfers (71 procent slaagt) dan die uit het kunstonderwijs (33 procent), het technisch onderwijs (31 pro- cent) en het beroepsonderwijs (22 procent)”.
“We willen hier een positief verhaal van maken. Voor scholieren uit het TSO kan een goede score op de test de ogen openen dat naar de universiteit gaan wel mogelijk is”, zegt professor Lieve de Wachter (KU Leuven). Dat kan best zijn, maar is in het geheel van het onderzoek beslist een marginaal gegeven. Hoe- veel TSO’ers en vooral BSO’ers meldden zich voor de tests?
Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) wil in april volgend jaar experimenten opstarten met een verplichte doch niet bin- dende toelatingsproef, die studenten moet hel- pen oriënteren.
Op zich een positief initiatief dat de bevra- ging zal verfijnen en uniformiseren. Hopelijk volgt over de tests nog een grondig debat.
Bart Eeckhout stelde de vraag al in De Mor- gen: “Hoe sociaal is het om gezin en samen- leving op kosten te jagen door de vrijheid om een foute studiekeuze te maken absoluut te vrijwaren?”
Rector Rik Tofs (KU Leuven) pleitte voor een bindende toelatingsproef, maar botste op links verzet. De Leuvense Studentenraad sprak met- een van discriminatie en pleitte voor meer mul- ticulturalisme, lager inschrijvingsgeld, et cetera.
Terwijl ze ook daar best weten dat een gemid- delde hoogstudent de overheid jaarlijks zo’n 12.000 euro kost (Paul de Grauwe in De Mor- gen, aug. 2014).
Leggen onze universiteiten de lat te hoog?
Uit internationaal onderzoek blijkt dat ze het goed tot uitstekend doen. Laat dit zo blijven.
Veertien Belgische universitaire opleidingen plaatsen zich internationaal in de top 50 van hun discipline, bleek onlangs (QS World).
Sociaal
Toch klagen sommige pedagogen en soci- ologen steen en been. Dirk Vandamme, onderwijsexpert verbonden aan de OESO, gaat maar door over het “missen van de trein van de democratisering van het onderwijs”, omdat maar 6 procent van de jeugd uit laag- geschoolde gezinnen hoger onderwijs volgt.
De Standaard ging meteen mee prediken over
“de klassenmaatschappij” (Karel Verhoeven, 5 juni).
Hetzelfde horen we vaak over de mindere prestaties van allochtonen. Alsof zoiets bij een aanhoudende instroom van nieuwkomers, van alle leeftijden, met taalachterstand en een gebrekkige vooropleiding, niet deels vanzelf- sprekend is.
De penibele onderwijssituatie in Brussel, dat volloopt met almaar meer kinderen met een niet-westerse achtergrond en die thuis geen Nederlands spreken, is duidelijk… Waarom dit probleem niet meer ook bij de wortel (de hypermigratie) proberen aanpakken?
Het wegwerken van de achterstand van kin- deren in laaggeschoolde gezinnen en nieuwko- mers is veel minder haalbaar en van een andere orde dan het elimineren van een genderkloof, een probleem dat ondertussen gekanteld is.
Middelbaar
Er zal dit najaar ook gesleuteld worden aan het secundair onderwijs. Op de agenda staat ook de schooluitval. Ook dat probleem is beheersbaar en vergt dus geen ‘superher- vorming’.
De Standaard schreef onlangs “België valt terug in strijd tegen schooluitval”. Helaas, daar is weinig “Belgisch” aan. Met het “Belgische”
gemiddelde (12 procent) schieten we niet op.
Vlaanderen doet het met 8,7 procent uitval veel beter dan Wallonië (14,8) en rampgebied Brussel (20,1 procent). Het Europese gemid- delde is 12,7 procent.
Brussel en Wallonië, waar de PS al zo lang het onderwijs stuurt, toch? Voor wanneer ook hier een ernstig debat over oorzaak en gevolg?
Dat onze huidige eerste graad in het secun- dair niet zou deugen, is een fabeltje, gevoed door een gelijkheidsdrift die niet van deze wereld is.
Onderzoeker Wim van den Broeck (DM, 1 maart) toonde al aan dat Vlaanderen nu al kampioen is in het creëren van gelijke kansen in het onderwijs en dat onderzoeksrapporten die volledig het tegenovergestelde zeiden ver- keerd waren.
Almaar meer geld voor wie boven zijn niveau probeert te spelen, voor “achterge- stelde” migranten, voor een soms onrealis- tisch “inclusief” onderwijs (leerlingen met spe- cifieke onderwijsbehoeften), voor kansarmen, voor scholenbouw, voor lerarenopleiding, voor kleinere klassen, voor extra taallessen… Ooit houdt het op.
Vlaanderen doet het ook in het secundair onderwijs en het hoger onderwijs internatio- naal meer dan behoorlijk. Houden zo, en wat minder schroom en droom. Socialistische en progressieve stempels op het onderwijs zijn geen succesverhaal, blijkt uit de dramatische regionale onderwijskloof.
AnjA Pieters
Een IJzerwake met problemen
De organisatoren van de IJzerwake vroe- gen ons met enige aandrang onze lezers te berichten over de komende IJzerwake. Voor zij die het nog niet weten: de IJzerwake gaat door op zondag 30 augustus om 11 uur, in Steenstrate nabij Ieper.
Voorzitter Wim de Wit, nog herstellend van een zware hartoperatie, voelt zich nu al sterk genoeg om zijn toespraak te houden. Gast- spreker dit jaar is Bart de Valck, voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging.
Tot zover niets nieuws onder de zon. Op wat slaat dan die “problemen” in de titel?
Wel, dit jaar is de vroegere parkeerweide voor wagens niet beschikbaar, en moest men uit- kijken naar een andere mogelijkheid.
Die andere mogelijkheid is gevonden in de vorm van een noodparking langs de Ieper- sesteenweg, komende van Ieper, net voorbij de brug. De organisatoren zorgen voor een duidelijke bewegwijzering en de politie zal klaarstaan om alles in goede banen te lei- den. Het is iets verder stappen naar de IJzer- wakeweide, maar mensen die wat moeilijk te been zijn, kunnen op een pendeldienst beroep doen.
Voor en na de IJzerwake kunt u de boeken- stand van ‘t Pallieterke vinden in de tent van het IJzerwakedorp. Tot dan.
Actueel 19 augustus 2015 3
Vader van Eefje
Geachte heer,
Wij lazen dat gij de drie kinderen van Marc Dutroux en Michelle Martin gaat dag- vaarden om alsnog (een deel van) de erfe- nis van hun grootmoeder, de moeder van Michelle Martin, te bekomen als schade- vergoeding. Daarmee zegt gij niet zozeer financiële dan wel morele schadevergoe- ding te willen bekomen. Even iets verduide- lijken: Michelle Martin zag kort na het over- lijden van haar moeder in 2000 af van haar erfenis, waardoor die volgens het erfrecht doorgeschoven werd naar haar kinderen, waardoor gij - en andere slachtoffers van het gruwelkoppel - daarop geen aanspraak kondt maken.
Vooreerst en voor alle duidelijkheid: wij weten allemaal wat gij hebt meegemaakt, samen met nog andere onschuldige men- sen. Het is nauwelijks te beschrijven. Ik heb daar diep begrip voor en ik begrijp zeer goed dat na twintig jaar die wonden nog niet geheeld zijn en waarschijnlijk nooit zullen helen. Alleen al de omstandigheden waarin zaken gebeurd zijn en de wijze waarop feiten werden gepleegd, het tart alle verbeelding.
Die gruweldaden vormen een zwarte blad- zijde, in ons collectieve geheugen gegrift.
Het was een tijd waarin onze samenleving tot het inzicht kwam dat onze politiedien- sten en het rechtssysteem mankementen vertoonden. Er werd dan ook terecht aan gesleuteld. Op dat moment had de wet ech- ter ook op een aantal cruciale plaatsen kun- nen gewijzigd worden, door bijvoorbeeld de wet-Lejeune – die vervroegde vrijlating toe- laat – af te schaffen. Of door burgerlijke par- tijen (of slachtoffers) in afwachting van een uitspraak toe te laten bewarende maatre- gelen te treffen tegen verdachten die zich op één of andere manier onvermogend wil- len maken, zoals Martin deed door de erfe- nis te verwerpen.
Dat is helaas niet gebeurd. Michelle Mar- tin is, onder bepaalde voorwaarden, terug
vrij en haar erfenis is doorgeschoven naar haar kinderen… Zelf staat ze dus nog dik in het krijt bij u en anderen. We kunnen het goedvinden of niet, maar we leven in een rechtsstaat, dus is de wet het richtsnoer van onze samenleving. Dura lex sed lex.
In een ver en bijwijlen kwalijk verleden bestond er zoiets als ‘Sippenhaftung’, wat we kunnen omschrijven als aansprakelijk- heid omwille van verwantschap. In de vak- literatuur noemt men het ‘een collectieve bestraffing van onschuldige bloed- of aan- getrouwde verwanten voor een misdaad die een familielid heeft begaan’. De term bete- kent de facto ‘familie-, bloed- of groeps- wraak’. Het principe is reeds lang geban- nen uit de moderne samenlevingen overal ter wereld. En dat lijkt mij billijk.
Ik wil daarom maar dit zeggen: de kinde- ren van Michelle Martin zijn, net als u, gete- kend voor het leven, want net als gij zijn zij even onschuldig voor wat het duo Dutroux- Martin heeft aangericht. Maar jullie allen dragen nu eenmaal en jammer genoeg de sporen van een waanzinnige misdadigheid van enkelen.
Een dagvaarding vind ik er derhalve over, ook al kan ik emotioneel uw logica wel vol- gen. Maar een zeker rechtsgevoel zegt mij dat ons rechtssysteem maar nauwkeuriger en juister moet zijn om rechtvaardigheid en gerechtigheid te doen zegevieren. Onschul- digen bij de daden van anderen betrekken en er nog voor laten opdraaien ook, lijkt mij geen goed uitgangspunt.
Misschien kunt gij de wetgever aanspo- ren één en ander bij te stellen? Ik ben ervan overtuigd dat het u genoegdoening en vol- doening zou geven als dergelijke doorschui- foperaties met erfenissen niet meer kunnen.
En zo wordt gestraft wie moet gestraft wor- den. Dat is gerechtigheid, vind ik.
Briefje aan Jean Lambrecks
Het is nu al zo ver gekomen dat van het treurige lot van de drenkelingen die uit Afrika naar de Middellandse Zee waren getrokken en alle risico’s trotseerden om Europa te bereiken, gebruik wordt gemaakt om ons aan te raden ons voor te bereiden op de ”Euro- Afrikaanse” toekomst van Europa (bijvoor- beeld De Morgen, 11 augustus). En kijk, een van bijvoegsel-bladen van Roularta, Focus, opent (12 augustus) met de foto van een voortreffelijke twintiger waaraan niet te mer- ken valt hoeveel kleuren bij haar verwek- king zijn samengekomen, en die ons ernstig voorhoudt: “Allemaal mensen van gemengde afkomst, dat is de “toekomst”. Hoopt mijn- heer Rik De Nolf, gedelegeerd bestuurder van Roulata, met deze slogan uit de proble- men te komen?
“Open grenzen”
Er is een soort activistische, propagandis- tische journalistiek ontstaan, vanzelfspre- kend erkend als maatstaf voor nieuws en duiding op VRT-tv, die ons met missionaris- senijver en bestraffend opgestoken vinger uitlegt dat we blank zijn, en dus “bang”, en dat we onze schuld ten overstaan van andere dan blanke kleuren kunnen afbetalen door massaal migranten op te nemen. Fatalistisch wordt geredeneerd: we hebben geen keus, ze overrompelen ons toch. Reeds wijlen prof.
Jaap Kruithof gaf de toon aan door in een interview in P-Magazine in het jaar 2000 de verwachting uit te spreken dat tijdens de toen pas begonnen eeuw “miljoenen mensen van alle soorten en kleuren Europa zullen over- spoelen, tot het onherkenbaar wordt.” Einde van de geschiedenis van de blanken.
Immigratie is zonder twijfel de ingrijpend- ste gebeurtenis sinds de Tweede Wereldoor- log op het oude continent, maar is dit een reden tot tevredenheid, afgezien van hen die voedsel zoeken voor hun zelfhaat? Afgezien van de in snel toenemend tempo aangroei- ende beroepsgroep van de migratiesociolo- gen en migratiejuristen, die een lucratieve handel beoefenen, en die natuurlijk alle- maal pleiten voor meer migratie. Die plei- dooien zijn niet verwonderlijk, aldus een iro- nische Syp Wynia in Elsevier (30 mei), “want wat zou een migratiedeskundige zijn zonder migratie?”.
Het is altijd in een of andere vorm een plei- dooi voor open grenzen, maar men weet dat het volk daar niet van gediend is en propa- geert zijn mening in fluitstertoon. Direct of indirect suggereert men wel dat een gren- zeloze wereld een betere wereld zou zijn.
Is dat waar? Neen, maar men wacht vruch- teloos op mensen die het zeggen. Er is wel ooit prof. William Polk geweest, thans actu- eler dan ooit.
De les van Polk
Polk was een Amerikaanse historicus en denker over internationale politiek die advi- seur werd van president John Kennedy van de Verenigde Staten, en vervolgens van diens opvolger Lyndon Johnson, een levenslang
prominent “liberale” (in de Amerikaanse betekenis) democraat uit de school van lie- den als Lipman, Kennan, Galbraith, McNa- mara en al het jonge geweld dat samen- troepte rond Kennedy. Na zijn pensionering publiceerde Polk in 1996 een boek “Neigh- bors and Strangers” (“The fundamentals of foreign Affairs”, Chicago University Press), waarin hij betoogde dat niet “rechts” maar juist “links” (hij heeft het wel over Amerika) degenen moesten zijn die het natuurlijke stre- ven van de mensheid om de vreemde buiten de deur te houden, moesten kunnen begrij- pen. Van de Chinese Muur tot de Berlijnse Muur (vandaag aan te vullen met de muur die Hongarije aan zijn 170 km lange grens met Servië wil oprichten om de migranten weg te houden), is zo’n afsperring noodzake- lijk geweest niet slechts om de vreemdeling af te schrikken, maar ook om de saamhorig- heid en de solidariteit binnen het eigen volk of land te bevorderen, om dus te doen wat
“links” voorstaat. De sociale welvaartsstaat bestaat niet tenzij als staat met een grens. Er bestaat een hele bibliotheek over dit thema.
Het is verwonderlijk dat het Vlaams-nationa- lisme zich zelden als waarborg voor de soci- ale zekerheid heeft aangediend.
Polks conclusie nu was dat alle gemeen- schappen die erin slaagden de buren en andere eventuele migranten op afstand te houden, tot de winnaars van de geschiede- nis kunnen worden gerekend. (Polks Neigh- bors and Strangers kreeg uitvoerig aandacht in NRC Handelsblad van 2 februari 1998.) “ Het is goed dat er gele Fransen zijn, bruine Fransen, zwarte Fransen”, zo riep Generaal De Gaulle in 1959 uit. “Zij bewijzen dat Frank- rijk een open samenleving is, maar slechts op voorwaarde dat ze een kleine minder- heid blijven. Zo niet zou Frankrijk geen Frank- rijk meer zijn, en zou het geen internationale politiek kunnen voeren”. Polk was het daar- mee eens.
Nog geen explosie
Is het gekleurde volksdeel nog een minder- heid? Ja, bijvoorbeeld in Polen dat feitelijk zijn grenzen voor migranten heeft gesloten, maar elders ook? Volgens het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen van de UNO hebben dit jaar reeds 225.000 migranten de Middel- landse Zee overgestoken. Daarvan bereikten 98.000 personen, hoofdzakelijk uit Afrika, Italië, en 124.000, hoofdzakelijk uit het Mid- den-Oosten, Griekenland, soms tot 7.000 per dag op het kleine Griekse eiland Kos (30.000 inwoners) nabij de Turkse kust. Iets meer dan 2.000 overleefde de overtocht van de Middellandse Zee niet. De wanhoop en vol- harding van sommige migranten zijn pijnlijk om te zien en leveren goed beeldmateriaal op voor de tv. Zelfs al spreken deze beelden en trouwens ook de cijfers tot de verbeel- ding, de voorspelling van Kruithof en ande- ren over een explosie of tsunami van migran- ten is voorlopig nog retoriek. Maar intussen leven we wel in een media-context die eer- tijds door Manu Ruys omschreven werd als
“lafheid”. Zijn omschrijving van deze lafheid (in De Standaard, 25 mei 1990) is nog steeds actueel: “de welgestelde burgerij die in de
“propere” residentiële gemeenten woont en pleit voor genereus onthaal en integratie … in de wijken van anderen”. Dit doet onwillekeu- rig denken aan wat de Syrische vluchtelingen in Jordanië overkomt, waar het Hoog Com- missariaat voor de Vluchtelingen van de UNO goedverzorgde kampen en andere noodver- blijven heeft opgetrokken voor een miljoen mensen afkomstig uit Syrië. In een reportage in The Spectator (8 augustus) wordt uitge- legd dat voeding en sanitair weliswaar in orde zijn, maar dat niemand van de vluchtelingen mag werken. Jordanië houdt er een machts- apparaat op na om te verhinderen dat ook maar één vluchteling één uur werk van een Jordaniër zou afpakken. Zij passen een gena- deloze vorm van solidariteit toe.
MARK GRAMMENS
De hypocrisie onthuld
Vergis ik mij niet, dan heeft de Europese linkerzijde haar les geleerd uit de Grieks- Europese crisis, en neemt ze afstand van haar jarenlang beaat opkijken naar en slik- ken van alles wat zich maar “Europees” wilde noemen. Dat is nu gedaan, betoogt de enigszins met de linkse wereld vertrouwde Groene Amsterdammer in zijn jong- ste editie (13 augustus). Mocht eenzelfde wijsheid nu nog bezit nemen van de harten en geesten van “links” in verband met de vluchtelingenstroom die in steeds sterkere golven op ons afkomt, maar dat is vermoedelijk te veel gevraagd.
Stroop aan de baard
Nieuwsfeit van de week
Ook wij hebben het bericht gelezen over de halaliteit van Luikse perenstroop, wat trouwens een puur commercieel manoeuvre is. Ooit komt het zover dat ‘s avonds de lichten worden gedoofd, de gordijnen en luiken worden gesloten en uit een geheime bergplaats eten wordt gehaald en verorberd, zonder dat er een halalcertificaat aan verbonden is.
NEDErlANDsErs EN MiGrAtiE
Ook Nederlanders zijn kritisch over de groei- ende instroom van migranten, meldt Elsevier op basis van een onderzoek van I&O Research in opdracht van De Volkskrant. Van de onder- vraagden vindt 76 procent het geen goed idee meer migranten toe te laten dan nu gebeurt.
Een kleine helft, 45 procent, wil dat er min- der migranten naar Nederland komen. Vooral economische migranten roepen weerstand op. De meeste Nederlanders geloven er hele- maal niks van dat die goed zouden zijn voor onze economie.
Ruim driekwart van de Nederlanders wil dat er minder economische migranten in Neder- land worden toegelaten. Over oorlogsvluchte- lingen zijn Nederlanders een stuk genuanceer-
der. Slechts een kwart van de Nederlanders wil dat er minder oorlogsvluchtelingen naar Nederland komen.
Ongeveer 42 procent heeft er geen proble- men mee als er meer oorlogsvluchtelingen worden toegelaten.
ONschulDiGE illEGAAl
De illegaal die twee mensen heeft neerge- stoken in een warenhuis in Jette beweert dat hij uit wettige zelfverdediging handelde, dus werd hij na verhoor weer vrijgelaten. En van die Belgische Justitie hopen we dan dat zij ons zal beschermen tegen geboefte uit alle conti- nenten, en zelfs tegen terroristen van IS en Al- Qaida, die véél gevaarlijker wapens hebben dan alleen maar messen.
Dossier
19 augustus 2015
4
Naïeve duiven
In april 1792 verklaart het revolutionaire Frankrijk de oorlog aan Pruisen en Oostenrijk, om de revolutionaire principes in een zoge- naamde ‘defensieve’ oorlog te verdedigen.
De Fransen beginnen alvast met een offen- sieve oorlog richting de Zuidelijke Nederlan- den, want die erkennen ook de aartshertog van Oostenrijk en koning van Bohemen en Hongarije (Franz II is nog niet gekroond als keizer) als hun vorst.
Na de slag bij Neerwinden verovert het Franse leger alle Nederlandse staten. Som- mige burgers sympathiseren zelfs. In Antwer- pen maken de Fransen korte metten met de sluiting van de Schelde door de Hollanders en de Zeeuwen. In Parijs vraagt een ‘Comité des Belges et Liégeois Unis’ (dat zich tot de betere burgers richt) een eigen staat, en in vele veroverde Nederlandse steden verza- melen zich wat politiek geïnteresseerde bur- gers in Assemblees om een centrale rege- ring te kiezen.
In Luik is dat geen succes, want daar wil- len radicalen al een tijd de aanhechting ‘pur et simple’ van het vroegere prins-bisdom bij Frankrijk. In de Nederlanden organiseren de collaborateurs stoeten om de vrijheid en de gelijkheid te vieren. Maar in Parijs beslissen de Fransen, zonder zich iets van die Neder- landers aan te trekken. De Republiek bepaalt dat de bevrijde gebieden moeten meebeta- len aan hun zogenaamde bevrijding en in één moeite door annexeert Frankrijk de Neder- landen.
In de revolutionaire logica heeft Frank- rijk recht op een natuurlijke grens, en al het gebied ten westen van de Rijn hoort bij La Grande Nation. Zo heeft een deel van die Nederlandse assemblees het niet begre- pen; zeker niet in de Nederlands sprekende gewesten. De Fransen jagen die naïeve dui- ven gewoon naar huis en beginnen overal met inbeslagnames. De Oostenrijkse legers maken echter een eind aan die eerste ‘bevrij- ding’. Keizer Franz (inmiddels gekroond) brengt zelfs een bezoek aan zijn heroverde Nederlanden; het eerste officieel bezoek van een vorst sinds Filips II.
De Habsburger vertrouwt die Nederlanders niet, die vooral hun rechten goed kennen. Op 29 mei 1794 kondigt hij zijn vertrek aan en hij publiceert een document dat inslaat als een bom. Hij gaat ermee akkoord dat de Neder- landen zelf een eigen leger oprichten om zich te verdedigen en dat ook zelf betalen, in plaats van altijd te zeuren dat dit de taak van de vorst is. En dan komt de stok vanachter de deur. Als zijn geliefde Brabanders, Vlamin- gen, Henegouwers enzovoort daar geen zin in hebben, dan even goede vrienden. Maar dan verklaart hij hen onafhankelijk.
Een vorst dreigt zijn volkeren te versto- ten in plaats van het omgekeerde; uniek in de Europese geschiedenis. Ze zijn er even stil van in de Nederlanden. Ze zullen er dus maar eens aan beginnen (aan dat leger):
traag maar zeker, maar zeker traag. Het is niet meer nodig. Een paar maanden later staan de Fransen er weer, en deze keer dekt hun bezet- tingsvlag de lading.
Franse gieren
Als gieren storten de Franse soldaten zich op de dorpen en steden. Ze roven en plun- deren waar ze maar kunnen, persen bur- gers af en verkrachten als ze de kans krijgen.
De Franse intocht valt ongeveer samen met de val van Robespierre en zijn beulsknech- ten maar een massamoordenaar als Lazare Carnot blijft verder één van de machtheb- bers. De nieuwe Franse bazen gaan akkoord om niet langer elkaar uit te roeien en ze cre- eren daarom een nieuwe vijand: de Katho- lieke Kerk.
Die moet uiteraard niets hebben van de revolutionairen; zeker de hiërarchie niet. Waar de Fransen in de Nederlanden verschijnen, kraait de rode haan. Prachtige gebouwen als de abdijen van Aulne, Leffe, Villers-la-Ville en Affligem worden in brand gestoken. Alles wat niet vastzit, wordt meegenomen. Naar ver- luidt doen de boeren uit de omgeving hun duit in het zakje. De grootste vandalenstreek
gebeurt in Luik. Luikse collaborateurs hebben al bij de eerste Franse bezetting een planne- tje gemaakt om één van de mooiste gotische monumenten van Europa te vernietigen: de Sint-Lambrechtskathedraal, met haar twee kruisbeuken en drie torens waaronder één van 135 meter.
Met de komst van de Fransen begint de afbraak, die jaren duurt, en die tot in onze jaren negentig een gapende wonde in het centrum van de stad veroorzaakt (een gemak- kelijke openluchtparking bij mijn bezoek aan de opera). Nu staat er een nieuwe, moderne kathedraal, d.w.z. een lelijk shoppingcentrum.
Officiële rooftochten
Drie dagen na de inname van Leuven en Mechelen, en zes dagen voor de verovering van Antwerpen, beslissen de Fransen op 18 juli 1794 dat de ongeorganiseerde plunderin- gen door soldaten moeten vervangen worden door officiële rooftochten in naam van de ene en ondeelbare Republiek.
Er wordt een mooie tekst gecreëerd met een opsomming van de gevolgen voor de bezette gebieden. Wapens zijn het exclusieve voorrecht van de Franse soldaten. De Repu- bliek zendt gezanten die om het even welke autochtone gezagsdrager of ambtenaar die niet vlug genoeg collaboreert kunnen afzet- ten. Ze duidt een aantal oorlogscommissaris- sen aan die alle op de vijand veroverde goe- deren in beslag neemt.
Alle Nederlandse belastingontvangers moeten binnen 24 uur de achterstallige belastingen innen en in de legerkas storten.
En dan komt de echte klap. De Nederlanden krijgen een oorlogsbelasting te betalen die gelijk is aan tweemaal de jaarlijkse som die in de vroegere Nederlandse staten geïnd werd;
op te hoesten in munten. Alle ijzer, hout, oliën, kolen, lijnwaad en een reeks lokale producten wordt in beslag genomen en naar Frankrijk gezonden.
De eigenaars worden vergoed met papie- ren geld; de beruchte assignaten. Ook alle vee, granen en meel van de adel en de gees- telijkheid moet naar Frankrijk. Hetzelfde bevel voor de paarden; zeker de nuttige werkpaar- den. De beste stuks vee mogen overal in beslag genomen worden, ook te vergoeden met assignaten.
Die zijn in theorie gewaarborgd door in beslag genomen gronden en goederen van de Kerk in Frankrijk, maar de eerste uitgifte is al maar de helft waard van muntgeld. Eén jaar na de Franse bezetting is de assignaten- waarde gedaald tot… 2 procent. De Repu- bliek heeft nog een vuiligheidje in petto.
Onder de titel ‘Mort aux tyrans’ wordt een wet op de maximumprijzen uitgevaardigd.
De bezetter eist dus een zware oorlogsbe- lasting in goed geld en betaalt zelf met waar- deloos papier tegen een eenzijdig door hem bepaalde lage prijs. Kortom, een voorafspie- geling van wat de Duitsers later twee keer zullen realiseren.
Carnot stelt het simpel: “Beroof België van zijn bestaansmiddelen.” Dat was ongeveer de stelling van Hermann Goering, met dat ver- schil dat het Antwerpse stadsbestuur er niet aan denkt een straat naar die Duitser te ver- noemen terwijl ze wel een Carnotstaat tole- reert.
Waalse bedriegers bedrogen
Vooral Walen leren het spreekwoord “de bedrieger bedrogen” kennen. Een aantal Franstaligen eist weer de inlijving bij Frank- rijk, maar daar denken ze niet aan in Parijs.
Annexatie betekent dat men Luikenaars en Henegouwers als onderdanen beschouwt en hen niet meer onbarmhartig kan uitschud- den. Hooghartig deelt La Grande Nation mee:
“Een handvol intriganten wil zich aan deze besluiten ontrekken.
In feite willen deze lieden de Republiek de bronnen ontnemen waar ze recht op heeft in een bezet land.” Op een jaar tijd slagen de Fransen erin de Nederlanden in een econo- mische en sociale chaos te storten, met hon- gersnoden en ellende tot gevolg, zodat de sterftecijfers dramatisch stijgen.
(Vervolg volgende week.)
Jan neckers
De Franse ‘bevrijders’ (1)
In dit Waterloo-jaar is het politiekcorrect om de Franse bezetting voor te stellen als een verrijking die de Zuidelijke Nederlanden uit de achterlijkheid trok. Daar denken de tijdgenoten enigszins anders over.
TOOGPRAAT
Juridische obstakels rond het verbod op onverdoofd slachten
Sinds Vlaams minister voor Dierenwelzijn Ben Weyts een voorstel lanceerde om het onver- doofd religieus slachten in tijdelijke slachthuizen te stoppen, is er een stroom van artikels en opinies in het medialandschap. Voor alle duidelijkheid: in erkende slachthuizen blijft onverdoofd slachten mogelijk. Enkel is er een verbod voor tijdelijke slachthuizen, die in september ter gelegenheid van het Offerfeest gedurende enkele dagen worden openge- steld, teneinde aan de massale vraag voor het slachten van schapen te kunnen voldoen.
Er was evenwel geen enkele juridische bena- dering van dit voorstel in de klassieke media.
Minister Weys beroept zich op de Raad van State om te oordelen dat tijdelijke slachthui- zen niet meer toegestaan zijn. Dit was de oor- sprong van het debat.
In eerste instantie leek het debat in deze fase vier richtingen uit te gaan: verdoofd versus onverdoofd slachten, het offeren van een dier als onderdeel van een religieuze rite, de positie binnen de islam over dierenrechten en de alter- natieven die moslims hebben op het slachten van een schaap. Maar al deze opinies hebben niets te maken met het oorspronkelijke voor- stel, laat staan met het juridische aspect hier- van. Bovendien kwamen de belangen van de joodse gemeenschap in dit deel van het debat niet of nauwelijks aan bod.
Misschien was het onduidelijk in de media, maar de Europese verordening waarop Weyts zich beroept, handhaaft de uitzondering dat het onverdoofd slachten voor religieuze riten is toegestaan. Wel zegt de Europese wet dat der- gelijke religieuze slachtingen moeten plaats- vinden in een slachthuis. Waar de juridische knoop ontstaat, is de interpretatie die de Bel- gische Raad van State geeft aan het woord
‘slachthuis’.
De uiteindelijke definitie volgens een andere Europese wet is: “een inrichting voor het slach- ten en uitslachten van dieren waarvan het vlees bestemd is voor menselijke consumptie”. De Raad van State sluit zich daarbij aan en vindt bovendien dat het uit de bewoordingen van de verordening moet gaan om een duurzame inrichting die wordt geëxploiteerd en voldoet aan de nodige voorschriften. Dit is de reden waarom de Raad van State tegen een tijdelijke slachtinrichting is.
Wat volgens de Europese wet wel mogelijk is, zijn mobiele slachthuizen. Vrachtwagens met een ingebouwde slachtinstallatie. Vooral in Noord-Amerika rijden zo’n mobiele slacht- huizen rond. Die mogelijkheid wordt door nie- mand in het debat overwogen. Dat is eigen-
aardig, want het zou een compromis kunnen zijn waarin de belanghebbenden zich zouden kunnen vinden.
Volledig verbod op onverdoofd slachten
Vervolgens lanceerde minister Weyts het voorstel om het onverdoofd slachten in zijn geheel te verbieden, al werd hij desbetreffend door zijn coalitiepartners teruggefloten. Ook de joodse gemeenschap protesteerde. Stel dat dit voorstel er uiteindelijk toch zou komen, dan zal dit decreet gegarandeerd worden aangevoch- ten bij het Grondwettelijk Hof op basis van de godsdienstvrijheid.
Die zal waarschijnlijk een prejudiciële vraag stellen aan het Hof van Justitie om te onderzoe- ken of België al dan niet het Handvest schendt.
Tenslotte is er het Europees Hof van de Rech- ten van de Mens, dat in het verleden al heeft geoordeeld dat een religieuze slachting als dus- danig een recht is dat valt onder de godsdienst- vrijheid.
Vanuit juridisch oogpunt is het altijd moge- lijk beperkingen aan te brengen op grondrech- ten zoals de vrijheid van religie. Traditioneel moet er een wettelijke basis zijn, een legi- tiem doel en de inbreuk mag niet verder gaan dan wat noodzakelijk is in een democratische samenleving. De Vlaamse regering, of de Bel- gische regering, zal de rechter dan trachten te overtuigen dat dit het geval is, maar reli- gieuze organisaties zullen net het tegendeel bepleiten.
Wat ons inziens een kantelpunt zou kunnen zijn, is de mate waarin de bedwelming van het dier een essentiële voorwaarde is voor de uit- oefening van de religieuze rite. Experten in de judaïstiek en islamkunde zullen zich erover moeten buigen, al lijkt het jodendom wat dit betreft over betere kaarten te beschikken dan de islam omdat deze hierover intern verdeeld is. Wat de rechter uiteindelijk ook zal oordelen, dat het een juridische lijdensweg zal worden,
staat nu al vast. JM
Actueel 19 augustus 2015 5
Waarover men niet spreekt
Kent u Karl Drabbe? Als u een actieve Vlaamse beweger bent, zal er ongetwijfeld een belletje gaan rinkelen. Drabbe staat bekend als medewerker aan het magazine Door- braak, tot voor kort het maandblad van de VVB, maar enige tijd geleden afgesplitst naar de zelfstandige nieuwssite Doorbraak.be. Samen met hoofdredacteur Pieter Bauwens en Jean-Pierre Rondas is Karl Drabbe een van de drijvende krachten van Doorbraak, al werd zijn aandeel de laatste maanden op zijn vraag verminderd om beroepsredenen.
Karl Drabbe moest of mocht een nieuwe uitgeversunit oprichten, onder de vleugels van Uitgeverij Pelckmans. Bij die uitgeverij Pelck- mans was Karl Drabbe zeventien jaar geleden begonnen, eerst bij de educatieve uitgaven, om door te groeien tot ‘uitgever’ van de meer non-fictie boeken.
Dankzij Karl Drabbe kregen de meest uit- eenlopende auteurs, van Bart de Wever, Dirk Rochtus, Rik van Cauwelaert... tot Abou Jah- jah en Pater Leman de mogelijkheid om hun boek op de markt te brengen. In die 17 jaar bij Pelckmans werd Karl Drabbe een gekende figuur in het uitgeverswereldje. Begin dit jaar kreeg hij de kans om samen met Harold Polis een nieuw fonds uit te bouwen, bij Uitgeve- rij Polis, weliswaar een onderdeel van Uitge- verij Pelckmans.
Ontslag
Vorige woensdag werd de samenwerking tussen Pelckmans en Drabbe vroegtijdig en
“per direct” verbroken. Totaal onverwacht voor Karl Drabbe. Journalist Walter Pauli, van Knack, weliswaar op vakantie, twitterde als eerste het nieuwsfeit rond. En meteen voegde Pauli er de suggestie bij van de reden van ontslag:
“Karl Drabbe was ontslagen omwille van zijn Vlaams-nationalistische overtuiging”.
Dikke nonsens natuurlijk. De Vlaamse over- tuiging van Drabbe is al langer bekend, ook bij grote baas Thom Pelckmans. Waarom dan nu, na zeventien jaar dienst, dit als reden aan- halen om iemand te ontslaan? Bovendien, officieel kan men niemand ontslaan wegens Vlaamsgezindheid. Dit terzijde. Maar als een bedrijf een kaderlid ontslaat, met 17 jaar erva- ring op de teller, met een uitgebreid adressen- boek en netwerk, dan is er meer aan de hand.
Een bedrijf dat een kaderlid ontslaat, onder- zoekt in eerste instantie hoeveel dat ontslag gaat kosten aan ontslagvergoeding, maar tege- lijkertijd onderzoekt men de “vervangbaar- heid” en de mogelijke schade die het bedrijf zou kunnen ondervinden.
Geen communicatie
Uitgeverij Pelckmans en Karl Drabbe komen overeen om niet over het ontslag te com-
municeren met de buitenwereld. Het enige effect is een bom aan berichten op twitter en facebook. Er is ongeloof bij vriend en vij- and. Zowel bij Uitgeverij Polis als bij Uitgeve- rij Pelckmans vallen zowat alle personeelsle- den van hun stoel van het schrikken: niemand had het ontslag zien aankomen. Zelfs Harold Polis was niet op de hoogte van wat er op til was. Mensen met de meest uiteenlopende meningen, van (extreem-)links tot (extreem-) rechts, steunen Karl Drabbe en bestempe- len hem unaniem als een respectabel man en een gedreven uitgever. Het ontslag krijgt nog het meeste aandacht in de krant De Mor- gen. Vrije tribunes over persvrijheid volgen, we zijn weer even allemaal Charlie, en facebook ontploft zo wat aan lofbetuigingen voor Karl Drabbe. Bij de vrienden van Doorbaak.be ver- schijnt het ene artikel na het andere. De vele Vlaamse vrienden van Karl Drabbe koken bij zoveel onrecht, al is de bewering dat het ont- slag met Vlaamsgezindheid te maken heeft, enkel en alleen gebaseerd op de suggestieve tweet van Walter Pauli.
Uitgeverij Pelckmans heeft duidelijk de boter gevreten en sommige lezers dreigen ermee om geen boeken van Pelckmans meer te zullen kopen. Alleen, de Vlaamsgezindheid van Karl Drabbe is niet de aanleiding voor diens ontslag.
Waarover men niet spreekt
We gaan even terug in de tijd. Op 22 april jl. maakt Wim van Rooy op De Debatclub in Edegem publiciteit met een folder voor zijn nieuwe islam-kritische boek. Ik krijg de vraag om in ‘t Pallieterke aandacht te besteden als het boek in september bij Pelckmans gaat verschijnen.
Diezelfde uitgeverij laat me op 6 maart weten dat er een aparte nieuwe uitgeverij wordt opgestart, met Harold Polis, zelf over- gestapt van (de opgedoekte uitgeverij) De Bezige Bij, en Karl Drabbe. Het komt er op neer dat Uitgeverij Polis het non-fictie aanbod van Pelckmans verder zal uitbouwen.
Op 24 april ontvangen we een uitnodiging om op 6 mei “een glas te komen heffen op de start en de toekomst van Uitgeverij Polis”.
Op 1 mei komt een nieuwe directeur, of
‘manager’ Eric Willems de rangen van Pelck- mans versterken. Eric Willems heeft er al een lange loopbaan opzitten in de uitgeverswe- reld, o.a. als algemeen directeur van Standaard Uitgeverij waar hij ook zorgde voor de integra- tie van Standaard Uitgeverij binnen de grotere uitgeversgroep WPG. Na zijn vertrek bij WPG werkte hij bij het distributiebedrijf Audax.
Eric Willems krijgt de functie van “mana- ger” en moet de verschillende entiteiten bij Uitgeverij Pelckmans superviseren. Hij is met andere woorden de baas van zowel Harold Polis als Karl Drabbe.
Kritisch over islam
Half juli beslist Eric WIllems om het geplande boek van Wim van Rooy niet lan- ger uit te geven. Ook al is het boek, een klep- per van 600 blz. waar Van Rooy zo’n 1,5 jaar aan gewerkt heeft, klaar voor druk. Ook al wordt het boek aangekondigd in de najaars- catalogus van de uitgeverij, en was de officiële boekvoorstelling al vastgelegd op 11 septem- ber. De gekozen datum is niet zonder symbo- liek. Mia Doornaert, Paul Cliteur, Etienne Ver- meersch en Benno Barnard hadden toegezegd om die avond samen met Wim van Rooy in debat te gaan.
Maar Eric Willems vindt het boek van Wim van Rooy te ‘discriminerend’ (voor moslims)
en niet passend bij het “mainstream” pad dat Pelckmans in de toekomst wil bewandelen.
Karl Drabbe krijgt de opdracht om deze bood- schap over te brengen aan Wim van Rooy.
Op donderdag 6 augustus vindt er nog een overleg plaats tussen Eric Willems en Wim van Rooy, maar dat verandert niets aan de zaak.
Van Rooy kan op zoek naar een nieuwe uitge- ver. Dat er nog een juridisch staartje zal aan- gebreid worden, spreekt voor zich.
Op dinsdagavond 11 augustus drinken Peter de Roover en Karl Drabbe – goede vrienden sinds 25 jaar - een goed glas wijn. Er valt veel bij te praten en Drabbe vertelt enthousiast over de geplande publicaties bij Uitgeverij Polis. De samenwerking met Harold Polis verloopt vlek- keloos, ook al delen ze niet dezelfde politieke overtuiging, op het vlak van uitgeven hebben de twee elkaar gevonden. De juist verschenen catalogus met het boekenaanbod bewijst de diversiteit van het aanbod: in het najaar zouden 32 boeken verschijnen, over de meest uiteen- lopende onderwerpen, van de meest verschil- lende auteurs. Alhoewel de Nederlandstalige markt het hoofddoel blijft, wordt de geplande biografie over Kardinaal Danneels ook vertaald naar het Frans. Aan ideeën en stoute plannen is er alvast geen gebrek.
Diezelfde avond, net voor het slapengaan – om 00.48 – plaatst Drabbe nog een bericht op zijn facebook: publiciteit voor het eerste boek van Polis dat net in druk gaat en begin septem- ber zal voorgesteld worden. Drabbe heeft op dat ogenblik geen enkel vermoeden van wat hem boven het hoofd hangt.
Manager Eric Willems heeft dan al een tijd zijn beslissing genomen. Karl Drabbe heeft te lang de uitgave van het boek van Wim van Rooy blijven verdedigen en is in ongenade gevallen.
Bovendien zijn er al wat incidentjes geweest in het verleden. Thom Pelckmans beseft dat er geen plaats is voor twee kapiteins op zijn schip. Het heeft gebotst en het zal nog bot- sen in de toekomst, en zo’n situatie wil men in elk bedrijf vermijden. Hij moet kiezen tussen Willems of Drabbe. Hij kiest voor WIllems. De ontslagbrief voor Drabbe ligt klaar. De redenen voor ontslag blijken sterker dan 17 jaar inzet en onverdroten werk. De epiloog van het verhaal volgt zeer binnenkort... voor de arbeidsrecht- bank van Antwerpen.
En Wim van Rooy? Die heeft ondertussen een andere uitgever gevonden. Het boek zal eind oktober of begin november verschijnen.
Wordt vervolgd.
KvC
Catalanen bezorgen N-VA misschien een blauwe plek
De Leuvense professor Bart Maddens geeft in Knack (‘Na de taxshift, de state-shift’) nog eens zijn kijk op de actualiteit. Er heerst communautaire windstilte, maar in het najaar zou dat, ten gevolge van een mogelijke Catalaanse stap naar onafhankelijkheid, wel eens kunnen veranderen, meent Maddens. We twijfelen.
Een paar jaar geleden dachten nogal wat optimisten dat 2014 het jaar zou worden waarin drie Europese regio’s onafhankelijke staten zouden worden: Schotland, Catalo- nië en Vlaanderen. Maar de Schotten verlo- ren hun referendum, de Catalanen konden het niet eens houden en de grootste Vlaams-nati- onalistische partij blies haar communautaire kaarsjes uit. Toch zijn die drie nationalistische verhalen niet uitverteld, verre van.
Bij de Britse verkiezingen haalde de SNP 56 van de 59 Schotse zetels. De vroegere SNP- voorzitter Alex Salmond noemde einde juli een nieuw referendum “onvermijdelijk”, maar hui- dig partijvoorzitter Nicola Sturgeon aarzelt. Vol- gend jaar zijn er in Schotland opnieuw verkie- zingen.
In Catalonië lijkt huidig minister-president Artur Mas wél te kiezen voor een confrontatie met Spanje. Omdat het kartel CiU van zijn cen- trumrechtse liberalen (CDC) en de gematigde christendemocraten (UDC) is gekraakt - UDC wil niet langer volgen -, wil Mas de zaak force- ren met een nieuw kartel met de links-repu- blikeinse separatisten van de ERC (Onafhan- kelijkheidspartij, Junts pel si: samen voor ja).
Op 27 september komen er vervroegde regi- onale verkiezingen. De campagne start op 11 september, de Catalaanse nationale feestdag, met een zoveelste massabetoging.
Die verkiezingen worden de facto een zoveelste referendum over onafhankelijkheid, waarna meteen zou kunnen worden gestart met de opmaak van een Catalaanse grondwet en de uitbouw van een onafhankelijke staat.
Zo’n scenario zou mogelijk worden met de steun van nog een uiterst linkse en separatisti- sche partij (CUP). De CiU, ERC en CUP haalden bij de vorige regionale verkiezingen, in 2012, al een ruime meerderheid van 74 van de 135 zetels in het Catalaans Parlement.
Heeft Mas kans op slagen? Het ideologi- sche spagaat binnen de groep independen- tisten is groot, de felle tegenwind uit Madrid en het Europese establishment vanzelfspre- kend, en ook de schandaalsfeer rond voor- malig CiU-boegbeeld Jordi Pujol kan de zaak bemoeilijken.
Maar Catalonië is Vlaanderen niet. De frus- tratie bij de Catalanen is veel groter dan bij de Vlamingen. In Catalonië is het onafhanke- lijkheidsstreven belangrijker dan de ideolo- gische verschillen. De mobilisatiekracht voor onafhankelijkheid is daar massaal, hier quasi onbestaande.
In Vlaanderen was Forza Flandria vooral een luchtkasteel. De zogenaamde V-partijen klom- men in verkiezingen (44,8 procent in juni 2010) en peilingen naar een mooie hoogte (bijna 50 procent van december 2011 tot medio 2013),
maar de kopstukken van N-VA, VB en LDD ble- ven liever solo-slim spelen.
Onheil?
Maddens suggereert dat een Catalaanse overwinning “onheilspellend” nieuws zou zijn voor België. “Nu de taxshift achter de rug is, zou het wel eens kunnen dat het de Spaans- Catalaanse state-shift is die de regering-Michel in de problemen brengt.” Niet dat hier een opstoot van Vlaams radicalisme zou volgen.
Wel dat er een probleem zou ontstaan over de “erkenning” door België van de Catalaanse
onafhankelijkheid. “Hoe zal Europa reage- ren en wat zal het standpunt zijn van België - en dus van de N-VA - in de Europese Raad?”, vraagt Maddens.
Of de verdeeldheid binnen de federale rege- ring tot een crisis kan leiden? We geloven het niet. Wat tamtamgeroffel, en dan weer over naar de orde van de dag. Een extra blauwe plek voor de N-VA, dat wel. Maar De Wever koos voor de geleidelijkheid en de haalbaar- heid (confederalisme). Is Mas een grotere stra- teeg? Over enkele weken weten we meer.
AnjA Pieters
Het Stabroekse gemeentebestuur heeft een ongunstig advies geformuleerd inzake de aanleg van een zogezegd natuurgebied in de Opstalpolder, bestaande uit gedeel- ten van de Stabroekse en de Berendrechtse polders.
Tegen dit voornemen van de Vlaamse overheid en het Ant- werpse Havenbestuur kwamen 243 bezwaarschriften binnen en een petitie met 1.057 handtekeningen. Het Stabroekse bestuur, op kop burgemeester Rik Frans van N-VA, krijgt in zijn verzet de steun van onder meer de gemeenteraad, de milieu- raad en de landbouwraad. Ook in de buurdorpen Hoevenen, Berendrecht en Zandvliet groeit het verzet. “Wij hebben al alle landbouwgronden van Oosterweel tot over de Vlaams- Nederlandse grens afgestaan aan haven en industrie. Het is nu genoeg geweest”, zeggen de tegenstanders van het project dat de oneigenlijke naam “Opstalvallei” meekreeg, terwijl in
de polders geen valleien te vinden zijn. De inrichting van dit gebied, met geluidswallen, plassen, rietland, natte weiden, de onteigeningen en de afbraak van een hoeve en een manege, komt neer op het waanzinnige bedrag van 35 miljoen euro.
Daarbovenop komt het verlies van inkomsten uit landbouw of veeteelt, die netto op 250.000 euro per jaar wordt geraamd.
Toppunt is dat de zogezegde “milieudijken” of geluidswallen enkel zullen dienen voor de bescherming van het kunstma- tige natuurgebied en dat niets wordt voorzien voor de nabij- gelegen woongebieden of gehuchten in de omgeving van de A12, waar bovendien de waterhuishouding totaal wordt ver- stoord. Het unieke polderlandschap, met onder meer de his- torische dorpsdijk van Berendrecht (twaalfde eeuw), wordt grotendeels vernietigd. Het toeristische Gansrijderspad van de provincie Antwerpen gaat voor een groot deel verloren. De argumenten van de voorstanders houden geen steek. Zij
beweren dat de omvorming van de polder moet dienen als compensatie voor de inname door de haven van elders gele- gen rietland (het “natuurgebied Kuifeend” in Oorderen, op vijftien kilometer).
De Opstalpolder heeft daar niets mee te zien. Hiermee wordt bewezen dat ook “natuurgebieden” de uitbreiding van de haven niet kunnen tegengaan. Best zou zijn dat men het beginsel “boerenland is ook natuur” zou toepassen en dat de Vlaamse regering of het Antwerpse Havenbedrijf elders woeste en ongebruikte gronden (bijvoorbeeld militaire domei- nen) zou opkopen om tegemoet te komen aan de Europese regeltjes betreffende de compensaties. Voor het opofferen van uiterst vruchtbare landbouwgebieden en het uitgeven van onvoorstelbare bedragen is in deze crisistijd, met bezui- nigingen en inkrimpingen, geen enkel draagvlak.
Pagadder
Pagaddertoren
Stabroek vecht voor zijn polders Dalende criminaliteitscijfers
en... de werkelijkheid
Met cijfers toon je alles aan, ook criminaliteitsdalingen. Zijn de cijfers verkeerd?
We willen best aannemen van niet. Echter, de werkelijkheid is complexer dan wat men uit zo’n rapport kan - en wil - extrapoleren. Zeker in Brussel.
Eureka! Laat de kurken knallen, want de criminaliteit in Brussel is gedaald. Zowat overal in het land eigenlijk, maar vooral hier. We willen geen pretbederver zijn, maar is het doorgaans niet zo dat op de plekken waar de cijfers het hoogst liggen - positief of negatief - de effecten van een beleid of conjunctuur zich het scherpst aftekenen? Soit. Stad noch land, hoe speciaal ook, zijn afzonderlijke eilanden. Dat een trend die zich al enkele jaren in zowat heel de wes- terse wereld manifesteert dat ook in Broekzele doet, is logisch. Maar laten we niet te negatief zijn. Op verschillende plaatsen is beterschap een feit; diverse kennissen en vrienden beves- tigen ons dit al een tijdje. En uiteraard pakt een overheid met dergelijke cijfers uit. Hoe zou u zelf zijn? Plaats je de dingen in een correct perspectief, dan moet echter erkend worden dat wordt voorbijgegaan aan de essentie.
Geen cijfers zonder registratie, en doorgaans licht een klacht of een melding - een initiatief van die argeloze burger - aan de basis van de statistiek. Per definitie gaapt een kloof tussen dergelijke cijfers en de realiteit. In het hoofd van menig Brusselaar heeft zich op dat vlak een zekere moedeloosheid genesteld. Zin heeft het niet, tenzij om verzekeringsredenen. Zopas spraken we met een twintiger die samen met vrienden in een onmiddellijke randgemeente van Brussel een appartement gekocht had. Van huize uit zijn ze Franstalig, maar beide pro- ducten van het Nederlandstalig onderwijs, met een accentloos gebruik van de taal van Von- del als gevolg. Ze woonden in Anderlecht, vlakbij het Park Astrid, het toekomstige ex-stadion van RSC Anderlecht. “Niet meer te harden omwille van de criminaliteit”, zei hij. Het voor- gaande werpt een ander licht op het enthousiasme van RSCA om die plek in te ruilen voor het nieuwe stadion op Parking C in Grimbergen, maar dit geheel terzijde.
Criminaliteit blijft een torenhoog probleem in Brussel, ook al is de perceptie misschien scherper dan de feiten. Vergeet niet dat sommige feiten buiten het toepassingsgebied van het Strafwetboek vallen, of waarbij men donder kan zeggen dat zijn aangifte verticaal geklas- seerd wordt. Herinner u de reportage ‘Femme de la rue’. Bijzonder ergerlijk wat die juffrouw allemaal over zich heen kreeg, maar wat zou een aangifte daaraan veranderd kunnen heb- ben? Nog dit: er werd gesuggereerd die autovrije zone op de Anspachlaan misschien ‘s avonds in plaats van ‘s morgensvroeg te laten reinigen (wat neem het van ons aan, een vuilboel is het daar). Afgewezen door het stadsbestuur, om redenen van... veiligheid. Rond 10, 11 uur
‘s avonds duikt een “bepaald publiek” op, dat de reinigingsdiensten zou durven bedreigen.
De stad heeft een stukje Brussel op de auto veroverd, dat klopt, met alle gevolgen van dien.
Het illustreert dat meer nodig is dan enkele maatregelen genre “meer blauw op straat” om
het tij te doen keren. KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen
19 augustus 2015
6
Antwerpse “vedetten”
In komkommertijd is voor de “serieuze”
media alles welkom om als “nieuws” te ver- kopen. Zo kwamen twee Antwerpse “vedet- ten” uitgebreid aan bod. Dimitri Bontinck, BV en niet bepaald onbesproken, werd tijdens een “missie” in Turkije opgepakt en uitgewe- zen. Het non-verhaal haalde geuren en kleu- ren in gazetten en bij het ATV-zendertje. Het viel samen met dat van Vitas Declerck, autobi- ografische auteur van een boek over hooliga- nisme in de harde kern van “den Beerschot”.
Voor wie het mocht interesseren, een hooligan die tegen de aardkorst geknokt is, mag niet ver- der “afgewerkt” worden. Het gaat om vechten, niet om elkaar dood te kloppen. Zeg dat Vitas alles van hooliganisme weet en die kennis met de goegemeente wil delen. Hij weet zelfs dat een gezin en een job culmineren met hooliga- nisme “niet normaal is”. Weten wij allang, zon- der hooliganboek. Mogelijk is Dimitri Bontinck wel bij de eerste kopers. De ene vedette die de andere steunt onder het belangstellende oog van de media. Waarop wachten die nog om in die richting iets te organiseren?
Raden mag
Het beschadigen van privéwagens van poli- tiemensen op hun personeelsparking aan de Antwerpse Noorderlaan blijft maar duren.
Omdat het “niet duidelijk is of de problema-
tiek van lek gestoken banden aan de slechte staat van de parking ligt of aan vandalisme”
geldt de regel dat de agenten zelf de kosten van opgelopen schade moeten betalen. Ook al is onduidelijkheid troef, raden mag en kan altijd.
Doemdenkers en verzuurden hebben aan één keer raden allicht genoeg om duidelijkheid te scheppen. Optimisten en progressieven mogen twee keer of meer raden.
Dolfijn
Je hebt onnozelaars, beunhazen en totale idioten. En je hebt zelfs mensen die dat alle- maal tegelijk zijn. Zo iemand is Maarten For- ceville, een jongeman die het in Herent tot schepen van Jeugd heeft geschopt en wiens betrachting het blijkbaar is om geschiedenis te schrijven. Forceville, een tsjeef van het zuiver- ste water, kreeg het schepencollege zover de gemeentelijke speelpleinwerking een verbod op te leggen het Boudewijn Seapark in Brugge te bezoeken. U leest het goed: een verbod.
Want, aldus alwetende Maarten: de dolfijnen vinden het daar in Brugge niet fijn. “Zij leven niet in een nagebootste natuurlijke omgeving en kunnen hun jachtinstincten niet gebruiken.”
Een bezoek aan het park heeft volgens de ver- lichte geest geen educatieve waarde en wordt dus maar beter meteen verboden. Dat een halve gare als Forceville zoiets uit zijn koker haalt, ach, de goden moeten hun getal heb-
ben. Maar waarom het voltallige schepencol- lege de jongeman niet hartelijk heeft uitgela- chen, is een raadsel. In Brugge konden ze er allerminst om lachen, en begrijpelijk. Als der- gelijke dwaasheden school beginnen maken in Vlaanderen, kunnen ze de boeken daar wel toedoen. Waar de dolfijnen dan naar toe moe- ten, kan meneerke Forceville ons wellicht ver- tellen. Uitzetten op de Dijle misschien; goed voor hun jachtinstinct.
Maaseik: wijziging bij N-VA
Hugo Buitenkant stapt op als gemeente- raadslid voor N-VA Maaseik. Hij knapt af op de politieke onmacht in Maaseik: “Ik heb mij ver- kiesbaar gesteld om iets te kunnen veranderen, om de stad economische wakker te schudden.
Mijn voorstellen werden echter lauw onthaald.
Het voelt aan alsof er mensen zijn die in de politiek geen vooruitgang willen.” Zijn ver- vanger wordt Petra Jeurissen, die de afgelo- pen jaren bekend stond om haar kritiek op het lokale beleid. Vooral via haar Facebookpagina
“I Love Maaseik” (sic), waarin zij zich dikwijls in negatieve zin uitliet over de Maaseikse poli- tiek: “Ik ben helemaal niet tegen Maaseik of de politici daar. Ik ook merkte verandering.” Haar partijgenoot Guido Hellings dan weer: “Petra krijgt alle kansen, wel moet zij voorzichtig zijn met scherpe uitspraken op Facebook.” Deze wijziging belooft voor de Maaseikse politiek.
Politieraad Hasselt
Vanaf 1 januari wordt de fusie van de politie- zones HAZODI en West-Limburg een feit. Hier- bij krijgt de stad Hasselt een absolute meerder- heid binnen de nieuwe politieraad. Van de 23 zetels in de nieuwe raad krijgt Hasselt er 12, Zonhoven en Diepenbeek elk 3, Herk-de-Stad en Lummen elk 2, en Halen is goed voor 1 zetel.
Wie is hierdoor het meest gecharmeerd? Wij denken, burgemeester Hilde Claes. Haar neus kromt nu al van fierheid. Om maar te zwijgen over vader Claes.
Emma boven
Leuk, die uitgebreide lijstjes van de popu- lairste namen. In Vlaanderen vormen Emma,
Louise, Elise, Olivia en Lina de top vijf bij de meisjes. In Wallonië zijn dat Léa, Lucie, Chloë, Zoë en Emma, en in Brussel Lina, Aya, Sarah, Sofia en Nour.
Bij de jongens zijn de populairste voorna- men in Vlaanderen Louis, Lucas, Arthur, Adam en Noah, in Wallonië Hugo, Louis, Gabriël, Arthur en Nathan en in Brussel Adam, Moha- med, Rayan, Gabriël en David. Elk gewest heeft een erg verschillende top tien. Vlaanderen en Wallonië hebben twee meisjesvoornamen gemeen (Emma en Louise) en drie jongens- voornamen (Louis, Noah en Lucas). Vlaan- deren en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest delen alleen Emma en Lucas in de top tien, en Wallonië en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest delen Emma en Gabriel.
Lang(er) zullen we leven
De levensverwachting in ons land is voor het eerst boven de 81 jaar gestegen, tot 81,07 jaar. Een opmerkelijke vooruitgang, want dat is liefst 218 dagen méér dan het jaar voordien, meldt de FOD Economie. Mannen worden met 228 dagen meer gemiddeld 78,56 jaar. Vrou- wen met 215 dagen extra 83,5 jaar. Vlaanderen boekte de grootste vooruitgang met een toe- name van 244 dagen, tot 81,97 jaar. In Wallonië was dat 187 dagen, tot 79,48 jaar. Zelfs onze levensverwachting is communautair.
Cantus
Een paar maanden geleden kreeg Bea, levensgezellin van onze hofdichter, te horen dat ze borstkanker had en, zei die vrouwe- lijke arts haar heel fijngevoelig: “Als gij nog twee jaar wilt leven, zult gij chemo moe- ten laten doen.” Dat wou Bea nu net níét, evenmin als bestralingen, en omdat zij graag nog iets langer dan twee jaar wil leven, liet zij zich gedurende enkele weken intensief behandelen in Keulen, Duitsland. Zij ging er met die behandeling zienderogen op voor- uit en algehele genezing lijkt in zicht. Groot nadeel: die (héél dure) behandeling wordt in ons edel land niet door de ziekenfondsen erkend. Na enige weifeling toonde het VNZ zich toch bereid tot terugbetaling, al zal dat maar gedeeltelijk zijn.
Bea en Hector besloten dan het gênante aan het plezante te paren en een “kanker- cantus” in te richten, deskundig geleid door Patrick Verbraeken. Datum en plaats: zater- dag 19 september 2015 om 16 uur in Taverne Het Park, Sinaaidorp 2 (tegenover de kerk) in Sinaai-Waas.
Inschrijven voor dat studentikoze zang- festijn, voor jongeren van alle leeftijden, kan door overschrijving van een bedrag naar eigen godsvrucht en vermogen, op rekening
“Vrienden van Bea” BE55 6528 4339 1844, De Meulenaerstraat 6, 9100 Sint-Niklaas.
