e 1,95
70
stejaargang • nummer 25 • woensdag 18 juni 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Titel cursief
Deze week
Syndicale voorbereidingen 2
Brief aan Guy Vanhengel 3
Armen zijn niet gebaat
met dreigementen 5
Verhofstadt
de grote verliezer? 4
Twee keer Knoops 7
Gezocht: bindmiddel tussen N-VA en MR
Boventitel cursief
Informateur Bart de Wever vroeg en kreeg van de koning vorige week dinsdag nog een derde week om verder te wer- ken aan een centrumrechtse coalitie. Het dreunde aanvankelijk berichten over de MR die toch zo graag wou meedoen. Zelfs cdH werd gezien als een partij die deuren op een kier zette. Voorzitter Benoît Lutgen werd al meteen Monsieur Oui genoemd.
Een beetje naïef om daar met twee voe- ten in te trappen.
Zo eenvoudig was het niet. De Wever botste meteen op de gespletenheid van dit land. Hij kent die als geen ander. “Geen commentaar”, was dan ook een schitterende en repetitieve pose. Journalisten en analisten analyseerden zich te pletter.
Tegelijk een Vlaamse én een federale taart bakken, begin er maar aan. In Vlaanderen wilde het wel meevallen, met dank aan Di Rupo. Die reed met zijn snelle Franstalige coa- lities meteen de liefhebbers van een tripartite in de gracht en zette de facto weer het Vlaams Kartel op de kaart van Vlaanderen. De Wever en Peeters konden het “met zijn tweetjes”
doen. Die eerste zet van Di Rupo kan best een stuk theater zijn. Een tafereel uit de voor- stelling “Laat hem – BDW – maar wat toertjes draaien”. Of uit het drama “Rien ne va plus”.
Niets is wat het lijkt.
Hoe dan ook, De Wever moest meteen beginnen aan een federale paringsdans. Begin daar maar eens aan, in een balzaal zonder lief;
het oogt lachwekkend. Natuurlijk zitten daar nog altijd de cruciale hefbomen van fiscaal en sociaal beleid. Federaal verankerd, en verde- digd door alle francofone partijen, door paars- groen én door de linkervleugel van CD&V.
Krijtlijnen
Zoals in 2007 en in 2010 probeerde het ACW (sinds vorige zaterdag Beweging.net) de krijtlijnen te tekenen, een beetje zoals de
“refs” het doen bij een vrijschop in Brazilië.
Het fel geplaagde ACW (Arco-affaire, afslan- king personeel) bezet 1 op 2 Europese zetels van CD&V, 8 op 18 zetels in de Kamer en 15
op de 27 in het Vlaams Parlement. Niet onaar- dig als machtspositie.
De krijtlijnen kwamen er voor De Wever, maar evenzeer voor Peeters. Ferre Wyck- mans van de bediendenvakbond LBC-NVK verwoordde het vorige woensdag duidelijk:
“Formeel heeft het ACW geen veto, maar inhoudelijk roept te veel in het N-VA-pro- gramma vetogevoelens op”. In het weekend werd dezelfde boodschap door de geluidsver- sterking van Beweging.net gejaagd.
De krijtlijnen van het ACW mogen dan al duidelijk zijn, met die koepel valt te praten.
Kris Peeters schoof meteen de liberalen aan de kant. Hij liet ook verstaan dat Voka niet z’n baas is. De werkgeversvereniging vroeg fors te besparen op meeruitgaven voor onder- wijs en welzijn, om meer te kunnen investe- ren in jobs. “Allesbehalve evident”, zei Pee- ters na afloop van het onderhoud met Voka.
Hij kreeg meteen steun van zijn vriend Karel van Eetvelt van Unizo: op onderwijs en kin- deropvang moeten we niet besparen, eer- der op de vette ambtenarij en via activering van oudere werklozen, waarvoor Vlaande- ren met de zesde staatshervorming nu zelf bevoegd wordt.
“We zullen moeten saneren en tegelijk moeten investeren in sociaal beleid”, pro- beerde Peeters zowel werkgevers, zelfstan- digen als werknemers gerust te stellen.
Een compromis zoals ook het Vlaams Kartel er uiteindelijk één was. Een compromis waar ook De Wever wellicht best kan mee leven.
Al te diep in het sociale vel snijden, het is ook zijn hobby niet. Tot daar het al bij al vrij mak- kelijke Vlaamse plaatje.
Twee pistes
De Wevers probleem zit echter niet in Vlaanderen, maar in België. De meest fantas- tische scenario’s voor een federale regerings- vorming domineerden de voorbije week de politieke (des)informatie.
O jawel, de Vlamingen van N-VA en CD&V konden iets proberen met MR én cdH. Dat werd de meest besproken piste. Maar dit coa- litiescenario was een pirouette die cdH nooit
zou maken. Regionaal besturen met de soci- alisten en federaal met de liberalen, zo gek is cdH-voorzitter Benoît Lutgen nu ook weer niet. Voor de show even meespelen, dat wel.
MOC, het Franstalige ACW, maakte met een veto tegen een N-VA-regering duidelijk wat al duidelijk was.
En dan het tweede fantasietje: valt cdH af, dan kan misschien worden gewerkt aan een coalitie met de liberalen en met MR als enige Waalse partij in een federale regering.
Met Reynders als kamikazepremier en zes MR-ministers als smeermiddel. Flauwe fictie.
Alsof de Franstalige liberalen er zin in zouden hebben hun partij door een links Wallonië en Brussel te zien oppeuzelen.
De MR mag dan nog hééél kwaad zijn op de PS, is die boosheid groot genoeg om dan voor de staatsgevaarlijke N-VA te kiezen? De uitdrukking “de vijand van mijn vijand is mijn vriend” is van toepassing, maar wordt dat dan het bindmiddel tussen N-VA en MR?
Andere opties, zoals een Braziliaanse coa- litie (geel-blauw-groen) werkten vooral op de lachspieren.
Een monstercoalitie van N-VA-CD&V met PS-cdH dan maar? Dat zou pas absurd zijn, schreef Rik van Cauwelaert in De Tijd. Sinds 1981 zijn die twee partijen bijna onafgebro- ken mee aan de macht in Wallonië. Dat project kan bezwaarlijk een succes worden genoemd.
Vraagtekens
In de kranten keerde het “optimisme” over een regeringsvorming het voorbije weekend om in vette vraagtekens. Eric Donckier had het over “stenen in de schoenen van informateur De Wever”. “Het momentum is eruit”, schreef Het Nieuwsblad vrijdag. Franstaligen spraken al van meet af aan over “wishfull thinking”.
Opmerkelijk hoe journalisten die de N-VA niet goed gezind zijn – de tripartitejagers - hun best deden om via anonieme bronnen de aan- val op Peeters in te zetten. De ene keer deden ze dat door iemand – anoniem, uiteraard - te laten verwijzen naar de “persoonlijke ¬ambi- tie van Kris ¬Peeters”, de andere keer door het te hebben over “gemor binnen CD&V” of over
“de betere score van Wouter Beke op 25 mei”.
Dat gespin leidde doorgaans tot een besluit dat “de klassieke tripartite weer in beeld kwam”. Maar ook die is problematisch. Het ziet er immers niet naar uit dat CD&V over drie jaar naar een gemeentelijke kiescampagne wil met de N-VA frontaal tegenover zich.
Daarvoor zijn de burgemeesters en de V-vleugel in de partij nog iets te sterk. Daar- voor zijn de economische én de communau- taire uitdagingen veel te groot.
Niet te vergeten: vooral die uitdagingen waren de brandstof van de wonderbaar- lijke vermenigvuldiging van het aantal N-VA- kiezers. Ze zijn met het schimmenspel van de zesde staatshervorming níét opgelost.
Absurd
Ook bij CD&V weet men waar die commu- nautaire knoop blijft zitten. Nog even terug naar Van Cauwelaert en wat ontnuchterende cijfers die hij gaf: het Waalse bruto binnen- lands product (bbp) per inwoner bedraagt 24.871 euro, het Vlaamse 33.973 euro.
De Waalse werkloosheid blijft dubbel zo groot als de Vlaamse. Enige Waalse vreugde over een lichte verbetering is hooguit geba- seerd op de creatie van duizenden overheids- banen. Het aantal leefloners blijft maar toe- nemen. En Vlaanderen blijft maar financieren.
“Niet alleen het geduld, maar ook het Vlaamse geld raakt stilaan op.”
De Wever kan ons op 17 juni nog verrassen met een andere “oplossing”, maar het zou ons verbazen mocht hij niet handelen in functie van die wetenschap.
Om de beeldspraak van de tegenpartij te gebruiken: laat Di Rupo met de liberalen maar eens wat toertjes draaien. Ook dat komt nooit goed.
Een lange tafel en een goede notaris om te helpen bij het uittekenen van een confederale staat, dat zou pas een stap vooruit zijn. Onder- tussen kunnen de regionale regeringen rustig van start gaan. Elk hun eigen weg. Misschien zijn ze daarom wel zo snel gevormd.
Over de belangen van
de monarchie 3
Dyab Abou Jahjah
pleit voor apartheid 7
Actueel
18 juni 2014
2
Uit de smalle beursstraat
Syndicale voorbereidingen
De vakbonden slijpen de messen voor het centrumrechtse regeringsbeleid dat er mogelijk zit aan te komen. Maar het syndicale front tegen de massale besparingen is slechts schijn.
Patrick Develtere van het ACW, die waarschuwt voor een centrum- rechtse regering; het Franstalige ACW dat niet wil dat de cdH in een regering met de N-VA stapt; Marc Justaert die tijdens zijn Rerum Nova- rum-speech eigenlijk zei dat de verkiezingsuitslag niet van belang is en dat een vermogensbelasting noodzakekijk en wenselijk is… De christelijke arbeidersbeweging bereidt zich nu al voor op een strijd met een té rechtse federale regering.
Aan socialistische kant blijft het stil, maar dat heeft meer te maken met het feit dat Anne Demelenne, het nummer twee van het ABVV, zich om gezondheidsredenen terugtrekt. De rode vakbonden moe- ten op zoek naar een nieuwe federale Franstalige secretaris-gene- raal. Namen die genoemd worden, zijn die van Thierry Bodson, hoofd van de Waalse interregionale van het FGTB, en Myriam Delmée, num- mer twee van de machtige bediendenbond BBTK. Zij staan bekend als syndicalisten van de harde lijn. Zij zullen zwaar inhakken op wat men aan Franstalige kant nu al ‘un gouvernement de droites’ noemt.
Is er een sterk vakbondsfront aan het ontstaan dat zal doen terug- denken aan de vrijdagstakingen van 1977 tegen Tindemans, of de aanvallen op het Globaal Plan van Dehaene halverwege de jaren 90? De syndicale voorbereidingen voor acties zijn volop bezig. Maar het gemeenschappelijk vakbondsfront staat onder druk. De klas- sieke waarschuwingen van een hete sociale herfst - of van een hete lente in 2015 - moeten met een korrel zout worden genomen. Het ziet er eerder naar uit dat België op een scenario afstevent zoals begin jaren 80, waarbij het ACV overstag gaat en de besparingen schoor- voetend goedkeurt en het ABVV zich kapot staakt. Verschillende ele- menten wijzen in die richting.
Ten eerste beseft het ACV dat een centrumrechts beleid de komende jaren eigenlijk onvermijdelijk is, los van de samenstelling van de rege- ring. Er moet 14 miljard euro gesaneerd worden om de begroting op orde te krijgen. En de boodschappen van instanties als de Europese Commissie, de OESO, het IMF en zelfs de eigen Nationale Bank zijn
duidelijk: dit kan moeilijk door extra belastingen te heffen, want Bel- gië is daarin al wereldkampioen.
Ten tweede zal het ACV zich niet verzetten tegen een verlaging van de lasten op arbeid. De christelijke vakbond geeft eindelijk toe dat de loonkosten te hoog zijn en bedrijven wegjagen. Het ACV is er voor- stander van die lasten te verlagen op voorwaarde dat het nettoloon van de werknemer niet wordt aangetast.
Het ACV wil dat de geplande besparingen niet ten koste gaan van de sociale zekerheid, maar daar zal de christelijke vakbond wel het één en ander moeten slikken. Voor wat hoort wat. Naar verluidt is er in de Wetstraat een deal in maak tussen N-VA en ACW/ACV. De Vlaams-nationalisten zouden de aanvallen op de christelijke arbei- dersbeweging stoppen als de christelijke bond besluit niet te sta- ken tegen een rechtse regering. In die deal zou er ook een oplossing gezocht worden voor de Arco-coöperanten, gedupeerden en slacht- offers van het Dexia-geknoei. Lees: de overheid zal voor een finan- ciële tussenkomst zorgen. Dat hoeft niet het totale bedrag te zijn en evenmin gaan de verantwoordelijken van Arco, de financiële koepel boven het ACW, daarmee vrijuit. Maar het zou wel voor ademruimte zorgen aan de Haachtsesteenweg in Schaarbeek, waar het ACW haar hoofdkwartier heeft.
Op zo’n moment staat het ABVV alleen met haar verzet tegen een rechtse regering. Betogingen en stakingen zullen dan een slag in het water zijn. In 1982 gebeurde hetzelfde: Jef Houthuys keurde als ACV-baas de devaluatie van de Belgische frank goed en verzette zich niet tegen een reeks indexsprongen, waarna de rode vakbond van Georges Debunne geen vuist kon maken. Het risico bestaat natuur- lijk dat het ABVV toch voor de vlucht vooruit kiest, met harde acties, zoals het bezetten van bedrijventerreinen en dagenlange stakingen bij overheidsbedrijven als de NMBS. Zeker omdat er binnen die vak- bond al een machtsstrijd zal losbarsten voor de opvolging van Rudy de Leeuw, die in 2017 65 jaar wordt. Mogelijke kandidaten zullen zich weinig flexibel opstellen, maar de stakingen zullen zich vooral in Wal- lonië voordoen. Dus rekenen sommigen in de Wetstraat er al op dat die acties door Vlaams onbegrip snel zullen doodbloeden.
Angélique VAnderstrAeten
Racisme in een
splinter-en-balkverhaal
De kans de Lotto te winnen, is ongeveer even groot als de kans om één dag de krant te lezen zonder daarin op het woord “racisme” te stuiten. Het wordt elke dag moeilijker om over een nog normaal gebruik van dat woord te spreken, en navenant iets gemakke- lijker om over flagrant misbruik te praten. Wat dat betreft, smelten het politiek correcte linkse front en dat van de herauten van de multiculturele illusie samen tot een geducht bondgenootschap dat een antiracistische strijd enkele richting voert.
Ruim een jaar geleden weigerden enkele allochtone politiemannen in Brussel vrouwen de hand te schudden. Gevolg was dat op Face- book een paar niet mis te verstane boodschap- pen verschenen, in het taaltje eigen aan de
“sociale media”. Een Antwerpse agent was van mening dat “die klootzakken best binnen de kortste keren buiten geflikkerd werden”. Is dat er wat over, met het vervolg op zijn boodschap,
“als het andersom was heette het racisme, nu is het geloof”, sloeg de man nagels met kop- pen. Vreemd genoeg werd de aanleiding met de mantel der liefde toegedekt. Het “racisti- sche” van de boodschap werd op de gebruike- lijke heisa onthaald. Die heisa werd niet in de laatste plaats gelanceerd én opgepookt door de linkse media, in samenwerking met het CGKR van Jozef de Witte.
Recent kreeg de Antwerpse korpschef Serge
Muyters de media over zich heen, omdat hij volgens hen niet bliksemsnel en zelfs onvol- doende was rechtgeveerd nadat allochtone agenten zich hadden beklaagd over de “racis- tische behandeling” door autochtone collega’s.
Onder druk van links belegden burgemeester Bart de Wever en zijn korpschef een perscon- ferentie. Beiden verklaarden zich “not amused”
over racistische schrijfsels van agenten op de
“sociale media”. BDW beloofde agenten die zich daaraan schuldig maakten op het matje te zullen roepen. De korpschef meldde het opstarten van een onderzoek door zijn dienst
“intern toezicht”. Voorlopig einde van dit deel van het door de media eenzijdig opgediste lange verhaal, waarin zelfbeklag van allochtone gemeenschappen als slachtoffers van racisme schering en inslag is. Die gemeenschappen gaan er wel vrolijk aan voorbij dat ze zich in hun
eigen biotopen schuldig blijven maken aan vor- men van puur racisme die oneindig veel ver- werpelijker zijn dan schrijfsels op Facebook. Of het verhaal van de splinter in het oog van een ander en de balk in het eigen oog.
Absoluut racisme
Het probleem is dat ons aller media wel mel- ding maken van de naakte en trieste gevolgen van dat “balkracisme”, maar nalaten er dezelfde kritische duiding aan toe te voegen die ze altijd in voorraad hebben als zich al dan niet ver- meend “splinterracisme” in hogergenoemde enkele richting voordoet.
Er zijn veel voorbeelden van wat ik ook nog
“nationalistisch getint racisme” zou kunnen noemen. Het recentste citeren volstaat als één van de vele bewijzen dat het aanklagen van racisme in België een vorm van eenrichtings- verkeer is.
In Mol werd een 17-jarige jongen van Turkse afkomst op school met een ijzeren staaf ei zo na doodgeslagen door de broer van het Marok- kaanse meisje waarmee hij al enkele maanden een relatie had. De kans op overleven werd, door de dokters in Geel die hem in spoed ope- reerden, op tien procent geschat. De knaap is intussen aan de beterhand.
Toen ik deze tekst intikte, was de dader nog niet gevat. De reden van zijn moordaanslag?
“In zijn hoofd”, aldus het Marokkaanse meisje,
“is een relatie met een Turk verboden. Marok- kanen moeten met Marokkanen gaan, Turken met Turken. Dat soort racisme komt nog heel veel voor in onze gemeenschappen.” Bij uit- breiding geldt dat ook voor andere gemeen- schappen die zich voortdurend in zelfbeklag wentelen over het “racisme” waarvan ze in hun gastland “slachtoffer” zijn. Zo is het in de Koerdische gemeenschap een ongeschreven wet dat een meisje dat het zou aandurven met een andere dan een Koerdische man te trou- wen naast uitsluiting uit de gemeenschap ook verbanning uit de familiekring riskeert, inclusief door haar ouders. Hoever dat soort “moraal”
verwijderd blijft van absoluut racisme maakt iedereen beter voor zichzelf uit.
Oogkleppen
Over die racistische moordaanslag van een Marokkaan op een Turk in Mol blonken de media, naar niet-loffelijke gewoonte, uit in stil- zwijgen. Geen woord kritische duiding over wat men “bepaalde gebruiken bij sommige nieuwe Belgen” kan noemen. In overheidskrin- gen allerhande heerste oorverdovende stilte.
Binnen het CGKR werd als vermoord gezwe- gen. Zodoende kon het “incident” in Mol wor- den toegevoegd aan de lange reeks van geval- len van onverbloemd racisme waarvoor linkse media, politici van bepaalde kleur en door hen opgerichte en gesteunde instellingen lie- ver oogkleppen dragen. Die media en politici staan wel onafgebroken op de bres om al wie die kleppen afwerpt als geboren racisten te brandmerken.
Zou het kunnen dat achter die nochtans glas- heldere strategie een verborgen (?) agenda zit, om de superblunder te verdoezelen van een mislukt - of onbestaand - migratiebeleid?
Dat gaat dan als volgt: praat de autochtone bevolking met verenigde links progressieve krachten een schuldgevoel aan, door elke vorm van al dan niet vermeend racistisch denken en handelen van haar kant dik in de verf te zet- ten, en overduidelijke vormen van verwerpelijk racisme in sommige allochtone gemeenschap- pen dood te zwijgen tot heil van de nieuwe orde.
Naargelang de geloofwaardigheid van dat soort hersenspoeling in de geesten afbrok- kelt - en dat doet ze -, stelt zich de vraag of die doelstelling haalbaar blijft. De tijd zal het leren.
D.Mol
Het kLeine VLaanDeren
Eén van de argumenten van tegenstanders van een onafhankelijk Vlaanderen is het feit dat België al een klein landje is, en als men dat splitst, er twee nog kleinere landjes over- blijven. De vraag is, natuurlijk, wat is klein en wat is groot. Het kleine Midden-Amerikaanse landje Costa Rica zorgde voorbije weekend voor een stunt op het WK voetbal door Uru- guay te verslaan met 1-3.
Zoemen we even in op Costa Rica: met 4,6 miljoen inwoners telt het een pak minder inwoners dan Vlaanderen (afgerond 6,4 mil- joen). Inzake oppervlakte is Costa Rica een pak groter: 51.000 vierkante km; maar, het land bestaat grotendeels uit tropisch regen- woud, bossen, mangroves en landbouwgebied (koffie en bananen). Eén vierde van de opper- vlakte is beschermd natuurgebied. Het grote verschil zit in het bnp. Omgerekend zou dat in Vlaanderen zo’n 215 miljard euro bedragen, zowat tien keer meer dan het bnp van Costa Rica dat rond 22 miljard euro schommelt.
Costa Rica kent een modern democratisch stelsel, met een parlement met 57 leden en een vrouwelijke president. Het is geen bana- nenrepubliek, zoals buurland Nicaragua wel eens omschreven wordt.
Wat we willen zeggen: het kan best dat een land met minder inwoners en een kleiner bnp dan Vlaanderen een voetbalploeg met wereld- klasse op de been brengt. Costa Rica is niet het enige “kleine” landje op het WK. Ook Hondu- ras, Kroatië en Bosnië-Herzegovina tellen min- der inwoners dan Vlaanderen en hebben een kleiner bnp. En toch zijn ze in Brazilië met een nationale ploeg.
reD DeViLs
In Wallonië en Brussel supporteren de Franstaligen voor Les Diables rouges en La Belgique. In Vlaanderen supporteren de Nederlandstaligen in het kielzog van de com- merce voor The Red Devils en voor Belgium. En als ze voor Stromae sympathie hebben, kwe- len ze nog wel iets mee in het Frans. Er zullen maar weinig landen zijn waar de brave bur- gers zich in tijden van (kortstondige)
sporteuforie hun taal zo makkelijk laten afpakken. Maar dat waait wel over. Auto’s met een Vlaamse Leeuw bij de nummerplaat dra- gen driekleurige sokjes over hun achteruitkijk- spiegels. Even met z’n allen supporteren voor een federale voetbalploeg, het is mooi geor- kestreerd. Maar het is ook de laatste relikwie van een land dat geen land meer is.
Actueel 18 juni 2014 3
Blaaskaak
Mijnheer de zelfvoldane,
Nadat het eerste stof van de verkiezin- gen was gaan liggen - waaruit bleek dat de Open Vld in Brussel het meeste aan- tal Vlaamse zetels had binnengehaald -, voelde gij u plots de grote staatsman die in de hoofdstad de touwtjes in handen moest nemen om het Vlaamse luik van de regeringsvorming aldaar te kanaliseren.
Met CD&V – die uw partij weliswaar uit de Vlaamse regering houdt, waarmee gij niet echt blij zijt – én de sp.a zoudt gij rap-rap een Vlaamse meerderheid vormen.
Als een lokale baron gingt gij blasé en veel wind makend aan het werk. De N-VA, die gij evenmin als het Vlaams Belang kunt horen, ruiken of zien, kon het schudden. Dàt was uw inzet.
En de groenen moesten er op hun beurt uit van de ingeweken Brusselaar Pascal Smet, want die hadden zijn partij vorige keer uit de meerderheid gebonjourd. Poets wederom poets. En ach… de tsjeven…, die zijn altijd wendbaar. Daar valt in alle omstandigheden mee te leven, weet gij. Het fossiel Brigitte Grouwels is bovendien een volstrekt onschadelijk iemand.
Die plooit zich altijd mee in alle bochten en verkleurt tegen een snelheid waar geen kameleon tegenop kan.
Met veel poeha stuurde gij het bericht de wereld in dat aan Vlaamse zijde in Brussel alles ‘geregeld’ was. Maar gij verslikte u in uw koffie - of was het foezel? - toen Gwen- dolyn, dat andere groot licht uit uw par- tij, kwam zeggen dat de opname van de anti-Vlaamse scherpslijpers van het FDF aan Franstalige zijde voor een probleem zorgde.
Dat liet ook de CD&V horen. Beke en Rutten waren immers boos omdat de PS en de cdH in Wallonië een coalitie hadden gesmeed, tegen alle afspraken in, zonder op een fede- raal perspectief te wachten.
Bovendien deden ze dat zonder de MR, wat een hypotheek op de door N-VA beoogde centrumrechtse federale regering zonder de PS zou kunnen leggen. Uw par- tij zag daardoor haar kansen verloren gaan om via een federale deelname misschien toch nog te kunnen inbreken in de Vlaamse regering.
Gij had absoluut geen zin om de Brus- selse formatie te koppelen aan onderhan- delingen op andere niveaus, dus hield gij voet bij stuk, want gij wilde maar één ding, en dat was kost wat kost zelf een minis-
terspost binnenrijven en elke dag genie- ten van uw eigen roem. Gij kreeg Laurette Onkelinx en Olivier Maingain dan ook zon- der veel moeite zover om te verklaren dat de volgende vijf jaar er van communautair gehakketak geen sprake gaat zijn en dat de zesde staatshervorming loyaal zal uit- gevoerd worden, ook al heeft het FDF daar tegen gestemd.
Meer nog: zelfs nu Brussel voortaan over constitutieve autonomie gaat beschikken en zelf kan beslissen over het aantal parle- mentsleden en ministers, beloofde het FDF de bestaande situatie deze legislatuur niet in vraag te zullen stellen.
Met dat triomfbericht trok gij de wijde wereld in, niet beseffend dat dat ‘gema- tigde’ uitgangspunt precies dé strategische zet was van de Franstaligen.
Door dat te verklaren, wisten zij meteen dat er van Vlaamse kant geen communau- taire eisen op tafel zouden komen en dat het formele status quo in Brussel uiteindelijk zou gehandhaafd blijven. Of dat met PS- en FDF-ministers feitelijk ook zo zal zijn, is maar de vraag. Wij denken dan aan de taalwet- ten die men op bestuurlijke niveaus meer dan ooit aan de laars zal lappen. Maar gij gelooft erin, en dus triomfeert gij.
Op de manier waarop gij aan dagjespo- litiek doet, marginaliseert gij de Brusselse Vlamingen tot een groepje dat omwille van de zogenaamde communautaire vrede niet meer kan en mag opkomen voor zijn rechten en culturele waarden, maar herleid wordt tot een gedoogd verlengstuk van de Franstalige greep op de hoofdstad en de mede-uitvoer- der van megaprojecten waarin de Fransta- ligen de dikste en wellicht de enige vinger in de pap hebben.
Het verdedigen van Vlaamse verzuchtin- gen is nooit aan u besteed geweest, en gij praat heel graag een mondje Frans, zonder een Nederlands wederwoord van een Frans- talige te vragen.
De verbeulemansing, de verfransing en de ont-Vlaamsing van Brussel gaan gestaag verder. Mede door blaaskaken als u. De macht en het prestige zijn u klaarblijkelijk alles waard. En het woord ‘principes’ staat zeker niet in uw woordenboek.
Misschien is het toch maar goed dat uw partij – de aloude Pest Voor Vlaanderen – uit alle andere regeringen wordt wegge- houden.
Briefje aan Guy Vanhengel
Over de belangen van de monarchie
Lloyd George, Brits liberaal eerste minister tijdens en na de Eerste Wereldoor- log, zei eens dat koningen niet gezond hoefden te zijn, noch van lichaam noch van geest. Ze hebben alleen een geboortecertificaat nodig – om te bewijzen dat ze de eerste waren in het nest. Je zou geen hond uitkiezen op basis van zulke beginselen.
(Voor wie graag Engels leest: “They need not be sound either in body or mind. They only require a certificate of birth – just to prove that they were the first of the litter.
You would not choose a spaniel on those principles”.) In de loop van de twee interviews met
Albert II, die onlangs door VTM en RTL wer- den uitgezonden, deed de vorige koning der Belgen twee niet onbelangrijke politieke uit- spraken. De eerste was dat Albert, toen hij twintig jaar geleden de opvolging van Bou- dewijn aanvaardde, ervan overtuigd was dat hij de laatste koning der Belgen zou zijn, een mening die, als we hem mogen geloven, gedeeld werd door de toenmalige minister van Justitie Wathelet, de vader van de Wathelet die thans een eersterangsrol speelt bij de Franstalige christen-democra- ten (of “humanisten”). Ze zijn in Laken dus niet helemaal wereldvreemd, want Albert gaf terloops alleen maar weer wat hij in zijn koninklijke omgeving hoorde zeggen. Ook uit het interview dat vorig jaar op de zen- der Vier werd uitgezonden met de vroegere minnares van Albert, Sybille de Selys Long- champs, moeder van zijn buitenechtelijke dochter Delphine, bleek al dat de koninklijke familie in angst leeft om de baantjes en hoge inkomsten die ze door geboorte verworven heeft, te verliezen, en volgens Sybille, die goed geplaatst was om het te weten, leeft die angst bij alle leden van de familie.
Pessimistisch over dit land
Walter Zinzen meent te weten (zo ver- telt hij in een interview in Knack, 2 okto- ber 2013) dat er in België “een interessante discussie bezig was over de monarchie”, maar “die was niet rond toen de opvolging van Albert II eraan kwam”. Zinzen vond dat
“een gemiste kans”, maar daar zal men in Laken wel anders over denken. Toch zien invloedrijke persoonlijkheden als Philippe Moureaux (de éminence grise van de PS) in De Tijd (31 mei) in dat sinds het koning- schap van Philippe “ de kloof tussen Vlaan- deren en Wallonië nog groter is geworden”
(dan onder Albert). Moureaux zegt: “Ik ben pessimistisch over de eenheid van het land.
België gaat een penibele periode tegemoet”.
De tweede politiek betekenisvolle verkla- ring die Albert II aflegde in het interview met VTM, was dat hij toch zo blij was met de laatste regering die door zijn toedoen werd gevormd – dat is dus de regering-Di Rupo -, zonder en eigenlijk tegen de grootste par- tij van Vlaanderen. Albert noemde het aan- treden van premier Di Rupo woordelijk “het mooiste moment uit mijn carrière”. Dit levert de bevestiging van wat men in Vlaamse poli- tieke kringen al lang opgevangen had, en wat Le Soir (5 juli 2013) koudweg als volgt for- muleerde: Albert staat er op dat zijn opvol- ger “un rôle majeur” blijft spelen in de poli- tiek, “avec un objectief déterminé: freiner au maximum les ambitions de Bart de Wever”.
Dus, het beleid van het Hof dient te bestaan uit het afremmen van de ambities (confede- ralisme) van De Wever. Zelfs iemand als de Antwerpse hoogleraar Herman van Goet- hem, die niet bekend staat als flamingant, heeft van bij het begin van de voorgaande regeringscrisis geopperd (in De Standaard, 28 mei 2010) dat “de monarchie volledig aan de Franstalige kant staat”. Philippe Mou- reaux, de invloedrijke PS’er die we al even geciteerd hebben, geeft daar de logische uit- leg voor (in De Morgen 5 juli 2013): “Als Bel- gië verdwijnt, zullen de Franstaligen afzien”
aldus Moureaux “en dus verdedigen ze de koning. Dat is een zeer interessant psycho- logisch mechanisme”. Maar vooral: en dus kiest de koning omgekeerd ook partij voor de Franstaligen. Dat is dan voor de PS. De Mor- gen (8 juli 2013) noemde de PS terecht maar ook een beetje verontwaardigd de “slippen- drager” van het erfelijk koningschap in Bel- gië. Het is menig waarnemer opgevallen dat er geen verschil te bespeuren viel tussen de gelegenheidstoespraken van Albert II tij- dens zijn koningschap en de bedenkingen die regelmatig werden geuit door Di Rupo.
(Uitvoerig over dit onderwerp: Bart Mad- dens, in De Standaard, 19 december 2013.) Vlaamse partijen waren van deze bijzon- dere band tussen koning en eerste minis- ter op de hoogte, en hoopten daar onder Philippe verandering in te brengen. Er ont- stond via de pers een vaag anti-Di Rupo kli- maat, bedoeld om het eerste-ministerschap voor een Vlaming op te eisen. Koen Geens zei niet neen. De kringen die tot het netwerk van Dehaene hadden behoord, zorgden voor een toenadering tussen CD&V en de Waalse christen-democraten, als grondslag voor een centrum-rechtse of een tricolore Belgische regering. De door Van Rompuy naar voren geschoven nieuwe kabinetschef van de koning, baron Van Daele, manoeu- vreerde koning Philippe in de gewenste rich- ting. Van zijn kant begon ook Bart de Wever zich opvallend voorzichtig uit te laten over de nieuwe koning. Ineens schreef iemand als Kamerlid Theo Francken van N-VA op de officiële webstek van de partij (juli 2013) dat men de monarchie wel wilde moderni- seren, maar niet afschaffen.
De verrassende zet van de PS
Na de verkiezingen bracht al deze voor- zichtigheid De Wever een Belgisch informa- teurschap van vrijwel onbeperkte duur op, maar Di Rupo en zijn partij vingen ook de sig- nalen uit Vlaanderen op, en waren bevreesd te laat te komen. Hun vrees gold het ver- lies van hun greep op het Hof en voorts niet zozeer angst voor het soort rechtse rege- ring waar De Wever aan werkt, hoewel ze die – vanuit hun visie bekeken: niet ten onrechte – als een ramp voor Wallonië zou- den beschouwen, maar ook iedere “natio- nale” regering die onder Vlaamse leiding zou zijn tot stand gekomen. Dit verklaart waarom, geheel onverwacht, de PS toesloeg door een akkoord te sluiten met de Franstalige chris- ten-democraten voor een coalitieregering in Wallonië, in Brussel en in de Franstalige Gemeenschap. Men heeft daar zelden naar verwezen, maar deze onverwachte zet was tenminste evenzeer tegen de handelingsvrij- heid van het Hof gericht als tegen de ambi- ties van De Wever. Men heeft het initiatief van de PS te weinig gezien als de paniekre- actie die ze feitelijk was. Wat er ook gebeure, de PS kan zich nu terugtrekken op de goed verdedigbare stelling van de drie Franstalige regeringen.
Men heeft wellicht ook onvoldoende opgemerkt dat de zet van de PS tot gevolg heeft gehad dat de Franstalige “humanis- ten” onder hun wat kortademige voorzit- ter Lutgen, zich tot taak hebben gesteld De Wever tot de grootst mogelijke toegevingen te dwingen. Het confederalisme heeft de N-VA blijkbaar al helemaal opgegeven. De door De Wever in het vooruitzicht gestelde sanering van de sociale zekerheid zal naar ergens in de allerverste toekomst worden verwezen.
De macht van de straat
Ik wil nog op twee thema’s wijzen die de Franstalige “humanisten” in het debat zullen gooien. Vooreerst is hun partij de grote voor- stander van het verleggen van de geluidshin- der van de vliegtuigen van en naar Zaven- tem, van Brussel naar Vlaams-Brabant. Zal de N-VA dat ook slikken? En dan, om het Hof onder de zwaarst mogelijke druk te zet- ten, luister eens goed naar Le Soir van 4 juni:
als de PS in de oppositie wordt gedrongen, schrijft de krant, zal de straat van zich laten horen (la réaction de la rue sera salée). Ook Luc van der Kelen in Het Laatste Nieuws (2 juni) belooft “een hete herfst” aan wie zonder socialisten wil regeren. Voor geweld, zelfs voor de dreiging ermee, is de Belgische monarchie altijd bezweken, vergeet dat niet.
MARK GRAMMENS
SociaaL draMa
Iedereen spreekt van het sociaal drama bij Delhaize. Terecht natuurlijk. Maar ook bij het Vlaams Belang is er een sociaal drama: daar moeten meer dan 60 personeelsleden ont- slagen worden, een gevolg van de slechte verkiezingsuitslag. Op een totaal van een 94 personeelsleden is dat procentueel gerekend
een groter drama dan bij Delhaize. Bovendien beschikken de ontslagen personeelsleden niet direct over een ideaal CV om te solliciteren bij een volgende baas. En steun van de vakbond?
Vergeet het maar. En dan moet de partij ook nog een oplossing zoeken voor enkele parle- mentsleden die uit de boot gevallen zijn en binnenkort zonder inkomen vallen. Het wor- den moeilijk dagen voor Gerolf Annemans.
Dossier
18 juni2014
4
De JODEN
“Ze hebben er weer een rommeltje van gemaakt bij de opmaak”, denkt u. Mis poes.
Dit is mijn krampachtige poging om neutraal te blijven. In het Nederlands verwijst jood met kleine j naar een aanhanger van een geloof en Jood met grote J naar een nationaliteit, al zijn er nogal wat joden die altijd Joden schrijven. Zelfs spelling is een politieke keuze. Met het gebruik van hoofdletters kun je je mening verbergen.
De succesauteur
Dat is een marketingtruc die ook gebruikt wordt door uitgeverij Atlas Contact op het titelblad van het eerste deel van “DE GESCHIEDENIS VAN DE JODEN: 1000 v C. - 1492”. In het boek gebruikt de Joods-Britse historicus Simon Schama altijd een grote J.
Het boek is het gevolg van een televisiereeks, of omgekeerd, want misschien waren de sce- nario’s gebaseerd op het boek. Dat weet je nooit. Ik heb zelf de twee methodes gebruikt.
Schama is de best betaalde tv-historicus ter wereld. Bekend is het contract dat hij tien jaar geleden ondertekende met uitgeverij Harper Collins en de BBC.
Hij verbond er zich toe twee televisiereek- sen te schrijven en te presenteren en daarbij ook nog eens die inhoud over drie boeken te spreiden. Hij kreeg een voorschotje van… 5 miljoen dollar. Natuurlijk waren ze bij die uit- geverij en tv-zender niet gek. Ze rekenden op een wereldwijde aankoop van de program- ma’s en als gevolg een plaats op de boeken- bestsellerlijsten in alle grote westerse talen.
Schama - geboren in Londen in 1945 - torst een flink deel van de joodse geschiedenis op zijn schouders. Zijn moeder was afkom- stig uit Litouwen en zijn vader uit Smyrna, nu Izmir in Turkije. De joodse traditie van lezen, schrijven en studeren was sterk aanwezig in het gezin. Schama was een briljante student in Cambridge en later docent aan de twee Britse topuniversiteiten. Zijn aanvankelijke specialiteit was Nederlandse geschiedenis. Ik heb hem nog nooit Nederlands horen spre- ken maar hij kent uiteraard de taal, want voor zijn boeken moest hij stapels Nederlandsta- lige documenten doorploeteren.
De resultaten zijn onder meer te vinden in de bestsellers “Overvloed en onbeha- gen” (over de Nederlandse gouden eeuw) en “Patriotten en bevrijders” (over de Neder- landse Revolutie eind18de eeuw). Die boe- ken en zijn latere werk over de Franse Revolu- tie zijn typisch Schama met alle positieve en negatieve kanten. Hij schrijft soms bijzonder goed, kiest aansprekende voorbeelden, mixt zonder probleem stadhuistaal met gewone grappige opmerkingen en is niet te beroerd om historische en recente gebeurtenissen te vergelijken. Voor een anachronisme deinst hij niet terug. Na één pagina kun je niet stoppen, na twee ook niet, maar dan gebeurt er iets - in ieder geval bij mij. De eruditie is overwel- digend, de details zijn sprekend, maar gelei- delijk mis je de rode draad, mag het allemaal wat minder expliciet zijn, en tenslotte moet je jezelf dwingen verder te lezen in de hoop dat de hoofdlijnen van het verhaal het weer overnemen maar dat gebeurt niet.
De tv-ster
In 1995 begon Schama’s televisieloopbaan met een reeks programma’s over de invloed van het landschap op de geschiedenis. De kritiek van de beroepshistorici (en hun jaloe- zie) was stevig en werd nog groter toen hij vijftien programma’s presenteerde over de geschiedenis van Engeland en het Verenigd Koninkrijk.
Maar de kijker herkende een charismati- sche presentator die meer en meer de feite- lijke held van zijn eigen programma’s werd.
Toen Schama ook nog in New York ging doceren, was zijn broodje in de VS gebak- ken. Almaar meer verliet hij de pure geschie- denis om zich naar de kunstgeschiedenis te richten, met onder meer een reeks over top- kunstwerken.
Met zijn meest recente tv-reeks en boek doet hij een gooi naar iets wat bijna niemand anders nog durft: een geschiedenis schrijven van de joden van de oudheid tot vandaag.
En hier komen we bij een verrassende para- dox. Het gezegde luidt meestal dat het boek beter is dan de film, maar bij Schama vind ik altijd dat het tegenovergestelde waar wordt.
Op televisie moet hij zich beperken tot de grote lijnen van het verhaal en kan hij de lezer niet verdrinken in veelzeggende en spranke- lende maar soms overbodige details die in een nietsontziend tempo op elkaar gesta-
peld worden. In Nederland zond de joodse omroep de televisieprogramma’s uit die bij het boek (of vice versa) horen en ik keek er geboeid naar. Feitelijk was de reeks zelfs te goed om ze op een zondagmiddag te laten verdwijnen in het zwarte gat van ideologisch geïnspireerde gastprogramma’s waar een kij- ker slechts bij toeval al zappend aan toe komt.
Schama is inmiddels zo’n naam dat alle deu- ren opengaan, dat de zeldzaamste documen- ten en illustraties getoond worden zodat er ook visueel iets te zien is. Omdat hij zich
“unverfroren” als jood toont en apetrots is op zijn joodse erfenis moet men wel aanvaar- den dat hij een blinde vlek heeft. De linkse Schama (supporter van Labour en Obama) is plots heel wat minder links als het Israël betreft. Dan gebruikt hij graag de botte bijl en voelt hij zich niet te beroerd om tegenstan- ders van sommige acties van de staat uit het Midden-Oosten te herinneren aan het feit dat de nazi’s ook joodse goederen of perso- nen boycotten. Dat doet hij ook permanent in dit mooi geïllustreerde boek, waar naar mijn smaak weer veel te veel details in staan met te weinig grenzen aan zijn onderwerp.
De schrijver wil iets te absoluut bewijzen dat de kenmerken van het moderne jodendom al duizenden jaren oud zijn. Dat klopt voor die ongebroken traditie die steunt op de kennis en het respect voor de Hebreeuwse bijbel, voor het geschreven en desnoods gememo- riseerde woord, maar niet voor andere zaken die Schama erbij sleurt.
Een andere constante in zijn joodse geschiedenis is het permanente lijden van de joden. Zij zijn altijd het slachtoffer waar- bij de zwartepiet permanent naar de ande- ren geschoven wordt (mohammedanen en vooral christenen) want de eigen mensen zijn onschuldig en hebben nooit iemand uit- gebuit of afgeperst.
En hier laat ik graag een grotere kenner dan mezelf aan het woord. De Nederlandse oudheidkundige Jona Lendering maakte in het NRC-Handelsblad lichtjes brandhout van deze subjectieve lezing van de joodse geschiedenis. Schama vermeldt afkeurend de scheldwoorden die christelijke auteurs uit de Late Oudheid over de joden uitstortten, maar hij zegt niet dat die scheldwoorden geleend werden bij een interne joodse ruzie. Lende- ring meldt dat de samenstellers van de Tal- moed (het commentaar van rabbijnen over de geloofsregels) Jezus ridiculiseerden, ter- wijl ze voor Schama brave passieve sukke- laars waren die niet eens terug scholden.
Tenslotte vestigt Lendering er de nadruk op dat Schama sommige grote verschillen met het verleden verdonkeremaant. Schama stelt volgens hem de joden veel te veel voor als een vrij monolithische groep, terwijl joodse Schriftgeleerden bijvoorbeeld hysterische polemieken voerden over de vraag hoe ritu- eel water moest geschonken worden. Het tri- viaalste detail werd door hen uitvergroot en ze scholden andere joden zonder problemen uit voor gruwelijke duivels.
Maar ook Lendering gaat akkoord dat de liefde voor Het Boek de joden door de eeu- wen heen verbindt. En daaruit mag de liefde voor andere boeken en voor studie afgeleid worden. In het tweede nog te verschijnen deel zal Schama ongetwijfeld de klemtoon leggen op het aantal gewonnen Nobelprij- zen door joden: 25 procent van de prijzen voor geneeskunde en natuurkunde, 20 pro- cent voor scheikunde.
Eén van de trouwe lezers van dit weekblad is een leraar met tientallen jaren ervaring in de Antwerpse scholen Jesode Hatorah Beth Jacob, Tachkemoni en Jafne. Hij herinnert zich nog goed het hoge intellectuele niveau van zijn leerlingen een generatie geleden.
Maar ook hier heeft de vervlakking toege- slagen wegens de lage eisen die in het hele Vlaamse onderwijs gesteld worden. Ook de joodse Antwerpse kinderen zijn niet langer immuun voor de games-idiotie, zodat zelfs in deze gemeenschap de liefde voor Het Boek en voor andere boeken achteruit holt.
Jan neckers
Verhofstadt de grote verliezer?
In de voorbije vijf jaar was Guy Verhofstadt in het Europees Parlement helemaal zijn vertrouwde zelf. Net als toen hij eerste minister was in België, deinsde hij niet terug voor een leugen meer of minder. Hij liet zich tussendoor rijkelijk betalen door firma’s, hield geen rekening met de wil van de Europese volkeren die zijn wijsheid over ‘Eurobonds’
en een ‘federaal Europa’ niet lusten, en hij maakte in het halfrond molenwiekend zoveel misbaar dat velen geërgerd wegkeken.
In de aanloop naar de Europese verkiezin- gen solliciteerde Verhofstadt openlijk voor een topjob: het voorzitterschap van de Commissie, of desnoods het voorzitterschap van het Par- lement. Om dat te verwezenlijken, moest hij eerst twee zaken regelen: herkozen worden in België en van de liberale ALDE-fractie in het Europees Parlement terug de derde grootste fractie maken. Want de derde grootste frac- tie is de ‘kingmaker’: bij cruciale beslissingen beslist die of de christendemocraten dan wel de socialisten hun slag thuishalen.
In de eerste opgave slaagde hij met brio.
De kiezer heeft altijd gelijk, en in Vlaanderen koos die massaal voor Verhofstadt: 20,4 pro- cent voor Open Vld (tegen slechts 14,1 procent voor het Vlaams Parlement), en 531.000 voor- keurstemmen. Wellicht hebben vele Vlamin- gen maar gekozen voor ‘de bekendste’, en dat effect wordt veroorzaakt door een kritiekloze Vlaamse pers die blauwe Guy te pas, te onpas en vooral kritiekloos opvoert als Grote Staats- man. Een slimme opvallende campagne (‘Guy VerhEUfstadt’) deed de rest.
Voor de tweede opgave, van ALDE de derde grootste fractie maken, leek hij op rozen te zit- ten: de eurosceptische en eurokritische par- tijen leken erg verdeeld tussen twee groepen, de ECR van de Britse Conservatieven en de EFD van Nigel Farage. Maar de kiezer strooide in gans Europa roet in het eten. Voor som- mige liberalen heeft Verhofstadt het te bont gemaakt; zo besloten de liberalen uit Roeme- nië aansluiting te zoeken bij de christendemo- cratische fractie. In Duitsland werd de libe- rale FDP weggeveegd. Op het ogenblik dat we dit schrijven, heeft ALDE 59 zetels, te weinig om de derde grootste te worden. Hoewel Ver- hofstadt van de strijd tegen het nationalisme zijn hoofdthema van de ganse kiescampagne had gemaakt, ging hij dan maar aankloppen bij… de N-VA. Als de macht van Verhofstadt bedreigd wordt, dan is hij echt tot alles bereid.
Maar dat is dan weer niet naar de zin van de MR die zich verzet tegen de komst van de vier N-VA verkozenen in de liberale fractie. Stel u voor dat Verhofstadt zijn Europese ambities moet opbergen mede door de schuld van de MR en Louis Michel…Maar als de MR verklaart niet in dezelfde Europese fractie te willen zit- ten met de N-VA, hoe kan je dan op belgisch niveau een regering vormen met dezelfde par- tijen? Normaliter had N-VA dit weekend de knoop willen doorhakken, maar de beslissing is uitgesteld. Zou het kunnen dat Verhofstadt wordt ingeschakeld om de MR te kneden en tot regeringsdeelname te overtuigen?
Winnaar
De grote winnaar van de fractievorming lijkt, verrassend, de eurokritische ECR-groep rond de Britse Conservatieven te worden. Het cha- otische leiderschap van Nigel Farage binnen EFD heeft ertoe geleid dat die EFD-fractie uit
elkaar gespat is. Sommigen, zoals Lega Nord, trekken richting Le Pen, maar de Ware Finnen en de Deense Volkspartij hebben zich bij ECR aangesloten. Als klap op de vuurpijl heeft de ECR deze week beslist ook de verkozenen van AfD in Duitsland toe te laten. Tegen de wens van David Cameron in, die van Angela Mer- kel het verzoek had gekregen de AfD eruit te houden. Niet dus: in een geheime stemming besliste een meerderheid van ECR nipt om AFD toe te laten. ECR komt momenteel op 63 zetels, 4 meer dan de ALDE-groep van Verhofstadt.
Daar kunnen nog zetels bijkomen, want het is duidelijk geworden dat de N-VA niet alleen met ALDE maar ook met ECR spreekt. N-VA zou daarbij slim opereren in samenspraak met enkele andere regionalistische partijen, waar- door haar gewicht nog groter wordt. Aanslui- ting van N-VA bij ECR zou veel meer aansluiten bij de boodschap ‘verandering’ van N-VA, en dat zou stroken met het bezoek dat De Wever jaren geleden al bracht aan Downing Street, bij Cameron. Maar vooral: het zou de ultieme klap zijn voor Verhofstadt, die zich dan defini- tief van de derde plaats gewipt ziet en met héél wat minder genoegen zal moeten nemen. Wat ons betreft een schitterend scenario!
Hoe gaat het intussen bij de rechtse natio- nalisten rond Marine le Pen, waaronder Vlaams Belang? Dat blijft koffiedik kijken. Her en der wordt enigszins lichtzinnig geschreven dat de fractie al rond is, maar in werkelijkheid blijft ze geblokkeerd op vijf landen, in plaats van de ver- eiste zeven. De verkozenen uit de landen die nog twijfelen zijn meestal ook welkom bij de ECR. Waarom kiezen voor de omstreden groep rond Le Pen, waarvan de vader alweer dubbel- zinnige ovengrapjes maakte, als je ook kunt kiezen voor de ECR, die veel minder omstre- den is en voortaan de derde grootste fractie van het parlement is? Het wordt spannend voor Le Pen en het Vlaams Belang om de zaak rond te krijgen.
Actueel 18 juni 2014 5 Armen zijn niet gebaat met dreigementen
Eerst de cijfers. 420.000 van de 2,2 miljoen Belgische -18-jarigen groeien op in een arm gezin, blijkt uit cijfers die werden bekendge- maakt op een recent gehouden colloquium van de Koning Boudewijnstichting. Met 18,7 procent kinderen in huishoudens met een inkomen onder de Europese armoedegrens, doet België het amper beter dan het Euro- pese gemiddelde.
Communautair
De cijfers vertellen een interessant com- munautair verhaal. Vlaanderen doet het zeer goed: tweede, na koploper Denemarken, met slechts 10 procent kinderarmoede. Wallonië scoort met 25 procent kinderarmoede slech- ter dan het Europese gemiddelde. Helemaal dramatisch is de toestand in Brussel, dat het nog minder goed doet dan de staartlanden Bulgarije en Roemenië: 4 op de 10 kinderen groeit er op in een arm gezin.
Die cijfers volstaan om te weten dat “fede- rale” statistieken een probleem verdoeze- len. Dat alleen al legt - ten onrechte - een zekere verantwoordelijkheid in Vlaanderen.
Datzelfde geldt trouwens voor veel andere federale socio-economische statistieken. Ze verbergen de gespleten toestand van dit land.
Guy Tegenbos van De Standaard relativeert enigszins de internationale vergelijking van de regio’s (Vlaanderen, Wallonië en Brussel) met “landen”. Vergelijk je met andere regio’s in Europa, dan doen een twintig regio’s het even goed of beter dan Vlaanderen en zijn er een tiental regio’s die even slecht scoren als Brussel. Maar als Tegenbos die nuance
en het immigratiebeleid geen asociale onzin.
Vlaanderen moet ook op dat vlak een eigen weg kunnen gaan. Dat is essentiëler dan alle pietluttige maatregelen van de zesde staats- hervorming.
Dynamiek
Doemdenken over armoede is niet nodig.
Vorige week lazen we dat de millennium- doelstelling inzake armoede en honger, in 2001 door 191 regeringen ondertekend, vlot- jes werd gehaald. De extreme armoede is wereldwijd drastisch afgenomen. Goede cij- fers, waar de ngo’s opvallend discreet mee omspringen, zo ze die al niet ontkennen. “Al te positieve boodschappen werken niet”, luidt het.
Nog in maart bleek uit een OESO-rapport dat ook in België de kloof rijk-arm almaar kleiner wordt. Het wordt hier door allerlei drukkingsgroepen wel eens anders voorge- steld. Die aanpak is wellicht niet de beste. Het beschikbare gezinsinkomen lag in België met 23.700 euro beduidend hoger dan het Euro- pese gemiddelde (20.700). Het lag ook 1,1 procent hoger dan in 2007, en bij de armste bevolkingsgroep zelfs 2,1 procent hoger dan voor het uitbreken van de crisis, waarvan de impact ook wordt overroepen.
Terug naar Van Bellinghen. Die armoede, dat is “een schande, een bedreiging voor de toekomst, een tijdbom”, vertelde hij driftig.
Dat de helft van de armen een etnisch cul- turele achtergrond heeft, is voor hem per definitie “discriminatie”, waartegen hij met zijn Minderhedenforum ten strijde wil trek- ken. Volgens zijn simpele en hautaine analyse moet “de regering” maar zorgen voor “garan- tie op onderwijs en werk”. Als een overheid al werk zou kunnen garanderen, moet hij dringend eens aankloppen bij de Franstalige regeringen in plaats van bij de Vlaamse kijker.
AnjA Pieters maakt, moet hij er ook bij vertellen dat er bij
die regio’s heel kleine en specifieke gebieden zitten, vaak steden of provincies met weinig inwoners. Gezien de politieke context van ons land is er meer te zeggen voor een vergelij- king met staten.
Oorzaken
Wat valt er te zeggen over de oorzaken van die armoede? Waar komt die vandaan?
Armoederisico vind je vaker bij werklozen, bij laaggeschoolden, bij immigranten en bij eenoudergezinnen. “Gezinnen en regio’s die deze risico’s opstapelen”, zijn er het ergst aan toe, schrijft Tegenbos.
Hiermee is Tegenbos duidelijker dan veel van zijn collega’s. De armoede heeft een fede- rale dimensie – ze komt vanzelfsprekend ook in Vlaanderen voor – maar in belangrijke(re) mate ook een regionale dimensie. Niet onbe- langrijk voor wie er iets wil aan doen.
Verantwoordelijkheid
Wallonië en Brussel zijn bevoegd en dus verantwoordelijk voor hun onderwijs en tewerkstellingsbeleid en derhalve voor hun veel groter aantal laaggeschoolden en werk- lozen.
Die verantwoordelijkheid berust bij de Franse Gemeenschap en we weten welke partijen verantwoordelijkheid dragen.
Het federale niveau is bevoegd voor migra- tie. In Vlaanderen zijn vooral gezinnen met niet-EU-ouders en tegelijk met veel kinderen erg kwetsbaar. Vlaanderen deelt dus mee in de brokken van een federaal beleid dat geen
vragen durft te stellen over de gevolgen van hyperimmigratie. Alleen kwaadwillige lezers zullen hieruit afleiden dat we hier pleiten voor de idiote gedachte van een totale immigra- tiestop. Maar men kan wel de feiten onder ogen zien en aanvaarden dat de instroom van nieuwkomers al evenmin onbeperkt kan zijn.
Scherper gezegd: dit land moet maatrege- len nemen in plaats van dat immigratiepro- bleem te negeren. Vlaanderen zou dat anders aanpakken dan francofoon België, dat vanuit een linksere maatschappijvisie “toleranter” of
“socialer” meent te zijn.
En dan is er nog het demografische gege- ven van de eenoudergezinnen. In Wallonië leeft 19,5 procent van de kinderen in een eenoudergezin. Een record in Europa. Zestig procent van die kinderen die in Wallonië in een eenoudergezin leven, zijn arm. Dat is veel meer dan in de rest van Europa (37 procent) en Vlaanderen (25 procent). Dat verschil is veel minder makkelijk te verklaren.
Oplossingen
Wat is er dan wel aan te doen? Zorgen voor een beter onderwijs, dat kunnen de Franstali- gen zelf, maar ze doen het blijkbaar te weinig.
Zorgen voor minder werklozen en leeflo- ners, is ook ten dele een taak voor de regio’s.
Maar de uitkeringen verlopen via de federa- tie en worden mee betaald door de Vlamin- gen. Hoe lang nog? Vlaanderen hoeft zich niet te laten dwingen tot “vanzelfsprekende en oneindige” solidariteit. Het heeft het recht er de voorwaarden zelf voor uit te tekenen.
Laat ons niet rond de pot draaien: niet iedereen die werk zoekt, kan er vinden. Maar niet iedereen die een uitkering krijgt, is op zoek naar werk. En niet iedereen die werk kan krijgen, wil werken. Bovendien zet te veel immigratie druk op de lonen en op het over- heidsbudget. In dit perspectief is een regio- nalisering van het socialezekerheidsbeleid Er is nog veel armoede en in België zijn de Walen en de Brusselaars veel armer dan
de Vlamingen. En wie moet dat probleem oplossen? Wouter van Bellinghen, de schepen van Sint-Niklaas die op 1 juli directeur wordt van het Minderhedencentrum, mocht dat als mediawatcher in de Zevende Dag even komen uitleggen. Hoe raad je het: het zijn de Vlamingen die het moeten oplossen. Dat was maar één element in een niet bepaald scherpe analyse over het armoedeprobleem.
Van de hoofdredacteur
Exact een maand geleden vroeg ik de lezers van dit blad om financiële steun. Niet dat ’t Pal- lieterke in moeilijkheden verkeert, neen, maar wel om uw geliefd weekblad dikker te maken.
Sinds mijn aantreden als hoofdredacteur, nu bijna vier jaar geleden, is het aantal redacteurs en cartoonisten alleen maar toegenomen. En dat is mijn probleem: al die kopij en tekenin- gen op 16 bladzijden kwijt geraken.
Dankzij de steun die u de voorbije weken op onze rekening deponeerde, kan ik u nu reeds meedelen dat er dit jaar zeker nog zes keer een extra dik nummer komt. Ter gelegenheid van de Vlaamse feestdag (sic), zal het nummer van 9 juli vier bladzijden extra tellen.
Onze actie loopt nog. Geef gul, zodat uw geliefd weekblad dikker wordt: BE82 4096 5194 9168. Elk bedrag is welkom. Het gezegde “vele kleintjes maken één groot”, geldt ook hier.
KArlvAn CAmP - HoofdredACteur
KoNiNg Filip EN KoNiNg VoEtBal
Het moet nu toch niet gekker worden met de capriolen van de Van Saksen-Coburgers.
Filip de Taaie vond plots dat hij op 22 juni de Rode Duivels moest gaan aanmoedigen in Brazilië. Omdat hij vaststelde dat de treinver- bindingen vanuit België niet echt je-dàt zijn, eiste hij prompt een Airbus van het leger op.
Nu wil het geval dat net in dezelfde peri- ode de missie - het opruimen van landmij- nen - van een vijftigtal Belgische militairen in Libanon afloopt. Naar een lange terugreis met een Airbus kunnen ze fluiten, want het is net dat vliegtuig dat door de opperbevelheb- ber werd opgeëist.
Er zit niks anders op dan die militairen te laten terugkeren met een C-130, een (traag) parachutisten- en vrachtvliegtuig waarin zo goed als alle comfort ontbreekt. Er is zelfs geen deftig toilet aan boord en met koffie komt men ook niet rond.
Men zit bovendien vastgeriemd in lange rijen naast elkaar, niet in zetels maar in een soort kader waarin riemen en touwen gewe- ven zijn…
Naar verluidt zouden de militairen niet heb- ben kunnen lachen toen ze dat bericht hoor- den. Zij vonden de demarche van Filip weinig respectvol. Groot gelijk. Bij de club uit Laken is het altijd ‘eerst oompje en dan oompjes kin- deren’. Koning Filip zal geen last hebben van rugklachten.
BEWEgiNg ZoNDEr C
De afkorting ACW betekende oorspronkelijk
“Algemeen Christelijk Werknemersverbond”.
Maar wat het ACW betreft, kan de discussie over de betekenis van die C afgesloten wor- den. De C verdwijnt. Het ACW noemt zichzelf voortaan “Beweging.net”. Spijtig voor de chris- telijke wortels die er ooit wel waren.
Maar misschien is het beter dat er zo een einde komt aan de hypocrisie. Voor echte christenen is de mentaliteit van CD&V, ACV en ACW nog slechts een karikatuur en een bespotting van het christendom. Er zit nog één addertje onder het gras.
Hun nieuwe logo lijkt verdacht veel op dat van een groot Amerikaans merk van hoofd- telefoons. We hopen dat die firma een klacht indient wegens plagiaat.
HEt EuFEMiSME VaN FgtB
Anne Demelenne, de “rode furie”, is zwaar ziek en stapt op als topvrouw van de Waalse socialistische vakbond ABVV/FGTB. Acht jaar lang vormde ze een tandem met Rudy de Leeuw. Bij de verkiezingen in het najaar zal ze geen kandidaat meer zijn om zichzelf op te volgen.
Ze was altijd fel gekant tegen de regionali- sering van de gezondheidszorg, de werkloos- heidsuitkeringen, de kinderbijslag, de pensi- oenen en de loon- en arbeidsvoorwaarden.
In ABVV-jargon kan die regionalisering niet, omdat ze in strijd is met de “interpersoonlijke solidariteit”.
Een heerlijk eufemisme voor het vasthouden van Vlaamse financiële geldstromen naar de regio’s die maar niet uit het economische stof geraken. Demelennes FGTB heeft er Wallonië niet mee bovenop geholpen, dat staat vast.
DE pS loS VaN HEt FEDEralE?
Ook de socioloog Rudi Laermans (KU Leu- ven) heeft het over de verschillende interpre- tatie van eenzelfde werkelijkheid. Wat in Wal- lonië solidariteit heet, betitelen velen bij ons als een illegitieme geldstroom van Vlaande- ren naar een ander soort democratie, ook wel bekend als “de PS-staat”.
Laermans meent dat de PS de N-VA-strate- gie is gaan omarmen: lokaal besturen en alles wat misloopt op het federale afschuiven. Wat
tijDpErK VaN DE EiK
Benoit Lutgen, cdH-voorzitter en in één moeite de politieke playboy van Bastenaken, beviel van de opmerkelijke uitspraak dat, naar zijn gevoel, in Waalse contreien “het tijdperk van de eik” aangebroken was.
Daarmee verwees hij naar de, ook naar zijn gevoel, onverwoestbare band tussen zijn par- tij en de PS van Elio di Rupo. We willen de politicus in de man graag geloven, zoals we dat gewoon zijn te doen voor al zijn collega’s, maar vragen ons toch af of het politieke eiken- hout van Lutgen uit hetzelfde hout gesneden is dat de duurzaamheid van eikenhouten meu- bels verzekert.
Aan de hand van recente ontwikkelingen aan het federale politieke front zijn we geneigd dat ietwat te betwijfelen.
je zegt na te streven, realiseer je tot op zekere hoogte op regionaal niveau. In de eigen regio kun je je bovendien met meer verve profileren.
Mocht de PS daadwerkelijk op de federale oppositiebanken belanden, zal de partij tij- dens de komende jaren nog veel meer dan voorheen socialisme met regionalisme com- bineren.
ZESDE StaatSMiSVorMiNg
De zesde staatshervorming maakt dit land nog veel ingewikkelder en moeilijker te bestu- ren, stelt het Verbond van Belgische Onderne- mingen (VBO), dat vraagt dat er een Vlaamse minister van Administratieve Vereenvoudiging komt om een stortvloed van nieuwe regelge- ving te leiden.
Volgens een VBO-enquête bij 652 werkge- vers zou niet minder dan 70 procent van de grote bedrijven en 80 procent van de kleine ondernemingen een beroep doen op een externe expert om de stroom aan regelge- ving te kunnen opvolgen.
“Als we niet oppassen, schiet de regelgeving in Vlaanderen en Wallonië heel verschillende richtingen uit, waardoor het voor onderne- mingen een nog groter kluwen wordt”, vreest het VBO.
Zal de behoudsgezinde werkgeversorga- nisatie dan nooit snappen dat een resoluut verschillende regionale aanpak niet het pro- bleem is maar de oplossing van veel proble- men kan zijn.
