e 1,95
70
stejaargang • nummer 8 • woensdag 19 februari 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Titel cursief
Passtoors bekent: Oxfam heeft een ex-terrorist als voorzitter
Boventitel cursief
Guido van Hecken, de voorzitter van Oxfam-Solidariteit, is een ex-terrorist die actief betrokken was bij de vreselijke ter- reuraanslag van het ANC in Pretoria in 1983, die 19 doden en honderden gewon- den maakte.
Er waren al langer vermoedens in die richting, maar zijn medeplichtige, Hélène Passtoors, heeft het onlangs bekend in HUMO. Dat een vereniging voor ontwik- kelingshulp door een ex-terrorist geleid wordt, is naar ons weten een Europese primeur.
We schrijven 20 mei 1983. Het ANC voert een terreurcampagne tegen de Afrikanerre- gering in Zuid-Afrika. In de late namiddag rij- den twee zwarte ANC’ers een zware autobom naar de Kerkstraat in Pretoria.
Daar ligt het hoofdkwartier van de Zuid- Afrikaanse luchtmacht. Het is de bedoeling de bom vanop afstand te laten ontploffen op het ogenblik dat honderden personeelsleden, zwart en blank, militair en burger, zich naar het trein- en busstation begeven. De bom ont- ploft te vroeg. Naast de twee ANC-terroristen sterven bij die klap onmiddellijk 19 mensen, waarvan 7 militairen. Er vallen 217 gewonden, waarvan velen voor het leven verminkt zijn. De ravage is enorm.
De Zuid-Afrikaanse veiligheidsdiensten zijn geschokt, maar ze hebben wel een idee in welke hoek de daders moeten gezocht wor- den. In juni 1985 wordt Hélène Passtoors, een extreemlinkse Vlaamse die werkt voor de universiteit in Maputo, de hoofdstad van Mozambique, gearresteerd.
Zij wordt door de Zuid-Afrikanen verdacht van betrokkenheid bij de Kerkstraat-aan- slag, maar bewijzen zijn er niet. In België breekt een zelden geziene steuncampagne van links los, waarbij alle beschuldigingen aan het adres van Passtoors als ‘leugens’ van de Zuid-Afrikanen worden afgeschilderd.
Passtoors wordt voor andere feiten veroor- deeld en opgesloten, maar wordt onder meer
door Belgische druk in 1989 vrijgelaten. Ze keert terug naar België, waar ze door links als een heldin wordt ingehaald.
De bekentenis
Eind vorig jaar gebeurt er iets opmerkelijks.
Hélène Passtoors geeft interviews in HUMO, waarin ze haar aandeel in de terreuraanval eindelijk toegeeft, en ze beschrijft haar taak.
Als blanke kan zij vrij ongehinderd de grens- posten in Zuid-Afrika over. Op donderdag 19 mei 1983 neemt zij in Swaziland van ANC’er Rashid de sleutels van de bomauto in ont- vangst. Ze weet heel goed dat het om een bomauto gaat.
Conform haar instructies parkeert ze de wagen aan het station van Mamelodi, en keert met de trein terug. De auto wordt daar later opgepikt door de twee ANC-terroristen die bij de aanslag zullen omkomen.
Waarom die late biecht van Passtoors?
Blijkbaar wil ze er dit jaar een boek over laten publiceren, ‘Bevrijd de vrijheid’, die wel wat reclame vooraf kan gebruiken. Een element kan ook zijn dat de aanslag intussen der- tig jaar geleden is, en eventuele burgerlijke schadeclaims van slachtoffers en familie naar Belgisch recht verjaard lijken.
Bovendien werd de aanslag door het ANC aangegeven bij de Zuid-Afrikaanse
‘Waarheidscommissie’, waarna voor de betrokkenen die de aanvraag deden amnes- tie is afgekondigd.
Hoe dan ook, de betrokkenheid van Passtoors bij die aanslag is geen echte ver- rassing. Het was alleen de linkerzijde in Vlaanderen die steeds tegen beter weten in haar ‘onschuld’ is blijven verkondigen.
Bomauto
Interessanter aan de interviews van Passtoors is dat zij voor de eerste keer gede- tailleerd de medeplichtigheid beschrijft van Guido van Hecken. Van Hecken, zo beschrijft Pastoors, was ten tijde van de aanslag het hoofd van haar vakgroep aan de universiteit van Maputo. Toen ANC’er Rashid haar belde
met de vraag snel tijd vrij te maken voor een
‘dringende missie’, het transporteren van de bomauto, was het Guido van Hecken die dat regelde. ‘Hij was hoofd van mijn vakgroep en altijd behulpzaam’, aldus Passtoors.
Guido van Hecken speelde vervolgens een essentiële rol in het over de grens smokkelen van de bomauto, met name door het leve- ren van vervalste nummerplaten. Passtoors zal zich voordoen als Belgische toeriste, en daarom wordt de wagen met Belgische rood-witte nummerplaten uitgerust. Zodra de bomauto de grens over is, zal hij voorzien wor- den van Zuid-Afrikaanse nummerplaten, om niet op te vallen in het straatbeeld.
‘We kijken zorgvuldig de papieren na’, herinnert Passtoors zich. ‘Belgische autopa- pieren die horen bij de nummerplaten die op de auto zitten: rode platen met witte num- mers. Er is ook een set Zuid-Afrikaanse papie- ren en nummerplaten, met een correct motor- en chassisnummer: prima werk van onze geniale vervalser in Maputo, Guido van Hec- ken. De Zuid-Afrikaanse set steken we weg op een geheime plek in de koffer.’ (HUMO, 10 december 2013).
Een dag later barst moord en verwoesting los op een tot dan zelden geziene schaal in Pretoria. Passtoors beschrijft hoe ze daarover later praat met Oliver Tambo, de ANC-chef die de aanval bevolen had. ‘Zulke dingen zijn soms noodzakelijk’, klinkt het. Ook Pas- stoors twijfelt niet al te lang. ‘Het is de paradox van de vrijheidsstrijder: weten dat je geweld moet gebruiken om een einde te maken aan het geweld.’
Wapens smokkelen
In Knack van 23 mei 2012 ging Van Hecken al in op zijn terroristische activiteiten.
Naast het vervalsen van documenten omhels- den die activiteiten ook het binnensmokke- len van wapens in Zuid-Afrika en het verken- nen van mogelijke doelwitten voor aanslagen:
‘Ik reed met auto’s vol wapens of geld naar Zuid-Afrika en voerde verkenningen uit.’ Van Hecken kocht ook auto’s voor het ANC. ‘Mijn
betrokkenheid bleef beperkt tot het kopen van auto’s’, staat in Knack. Het gebruik van het woord ‘beperkt’ is misleidend: het aankopen van auto’s was absoluut noodzakelijk om er de ANC-terreuractiviteiten mee te ontplooien.
Guido van Hecken is voorzitter van Oxfam-Solidariteit, één van de drie vereni- gingen die in België onder de naam Oxfam opereren; de andere twee zijn de Nederlands- talige en de Franstalige Wereldwinkels. Oxfam- Solidariteit is een hoofdrolspeler in de ont- wikkelingshulplobby in België. De club kreeg in 2011 minstens 3 miljoen euro subsidies van de Belgische federale overheid. Het is één van de organiserende leden van de jaar- lijkse 11.11.11-campagne. Het is ook één van de organisaties die de steuncampagne 1212 voor Syrië voert.
Oxfam-Solidariteit is een vereniging, aldus de website, die haar aanpak en haar pro- gramma’s in het Zuiden (ontwikkelingshulp, noodhulp) en in het Noorden (campagnes, lobbyen) baseert op ‘vijf fundamentele rech- ten’. Het allereerste fundamentele recht dat Oxfam zegt te verdedigen, is het recht op leven en veiligheid. Spijtig genoeg gold dat recht niet voor Adriana Meyer, een naam die we lukraak uit de lijst met slachtoffers van de Kerkstraat-bom nemen. Zij was 40 jaar toen de bomauto van het ANC uit elkaar spatte en haar leven beëindigde.
De terroristische activiteiten van Van Hecken waren hoegenaamd geen rem op zijn verdere carrière. Hij was actief bij Agalev, later Groen!, en werd kabinetsme- dewerker van staatssecretaris Eddy Boutmans - die, aldus Van Hecken, perfect op de hoogte was van zijn verleden als terrorist. Van Hecken kon later probleemloos aan de slag in de diensten van het Europees Parlement. De Belgische staatsveiligheid had al die tijd blijkbaar geen bezwaren. Daar had men het ongetwijfeld te druk met het opsporen van staatsgevaarlijke Vlaamsgezinde zangeresjes op het Songfestival.
Alle vrienden staan klaar om BdW uit zijn lijden te verlossen
Actueel
19 februari 2014
2
Uit de smalle beursstraat
De Zwitsers hebben de EU economisch in hun greep
Het Zwitserse anti-immigratiereferendum is geen gevaar voor de economie van het Alpenland. Het is de Europese Unie die straks op haar tellen moet letten.
Het zal niemand verwonderen dat liberaal fractieleider Guy Verhofstadt er als eerste bij was om de Zwitsers vanuit het Europees Parlement collectief te excommuniceren omdat een meerderheid onder hen gekozen heeft voor immigratiequota. “Een bedreiging voor de Zwitserse economie”, aldus eurofiel Verhofstadt, want nu zullen verschillende bilaterale verdragen tussen EU en Zwitserland moeten worden herzien. Gezien de dreigende taal van de Europese kopstukken zou dat wel eens kunnen betekenen dat de intensieve handelsrelaties tussen de EU en Zwitserland worden afgebouwd.
Waarschijnlijk maken figuren als Verhofstadt er zich al vrolijk over:
de zeer succesvolle economische trein die Zwitserland is, zal stil- vallen. Want de confederatie aan de Alpen is inderdaad een na te volgen voorbeeld voor andere ontwikkelde economieën. Het bbp per kop in Zwitserland bedraagt bijna 60.000 euro op jaarbasis, dat is het dubbele van de eurozone. Het land heeft een overheids- schuld waar we hier enkel van kunnen dromen. De werkloosheid bevindt zich onder 4 procent, dat is zowat drie keer minder dan het Europese gemiddelde. Het overheidsbeslag bedraagt er 37 pro- cent van het bbp. In het EU-gidsland Duitsland is dat 48 procent, in België 54 procent en in Frankrijk zelfs 56 procent. Zwitserland is economisch kerngezond.
Komt daar straks een einde aan, als de verdragen over de deel- name aan de eenheidsmarkt worden opgeschort? Zullen er dan geen goederen vanuit Zwitserland naar de EU worden getranspor- teerd, wat in Bern en Zürich tot algemene verarming zal leiden? Dat valt nog te bezien.
Zwitserland, een belangrijke handelspartner van de EU, voert jaarlijks voor 90 miljard euro aan producten naar de EU uit. Maar de export van de EU naar Zwitserland is veel belangrijker. Het gaat om 108 miljard euro. Dat is bijna driekwart van de Zwitserse import.
Veel heeft te maken met de sterke Zwitserse frank - en de door de eurocrisis zwakker geworden euro - die de import voor Zwitserland goedkoop maakt.
Als de Europese Commissie beslist de handel met het in hun ogen balorige bergland te beperken, dan snijdt de EU eerder in eigen vlees dan de Zwitsers te straffen. Eigenlijk kunnen de Zwitsers de Europese Unie bij een heronderhandeling zwaar onder druk zetten.
Voor de exportregio die de EU is, is Zwitserland van levensbelang.
De Commissie geeft een andere indruk. Op een onbewaakt moment verklaarde Commissievoorzitter Barroso dat de Zwitsers niet langer toegang zouden krijgen tot de EU om er te werken. Wel, dan heeft Bern nog iets in petto dat als represaille kan dienen: een verstoring van de Europese energiemarkt.
Dat zit zo: Zwitserland en de EU voeren onderhandelingen om tot een gezamenlijke elektriciteitsmarkt te komen. Het Alpenland zou integraal deel gaan uitmaken van het Europese stroomnetwerk.
Dat is al deels het geval. Zwitserland is momenteel goed voor 3 procent van het Europese stroomverbruik, maar tegelijk wordt over het Zwitserse grondgebied 11 procent van alle elektriciteit vervoerd.
Italië, dat sinds de ramp in Tchernobyl in 1986 zijn vier kerncentra- les heeft stilgelegd, is afhankelijk van Franse elektriciteitsimport, en dat elektriciteitsnetwerk loopt over Zwitserland. Als Bern beslist die doorstroom zwaar te belasten, zitten twee van de belangrijk- ste eurolanden met een probleem. Verder is het zo dat de Europese Unie, en dan vooral Duitsland, profiteert van de energie uit Zwit- serse waterkrachtcentrales. Eigenlijk hebben de Zwitsers de EU eco- nomisch in hun greep.
Niettemin is een vaak gehoord verhaal dat multinationals door de strengere immigratiewetgeving hun hoofdkwartieren uit Zwitser- land zouden wegtrekken. Maar Patrick de Maeseneire, de Vlaamse topman van het Zwitserse uitzendbedrijf Adecco, was in een gesprek met De Morgen duidelijk: Zwitsers zijn pragmatisch en zullen hoog- geschoolden op zo’n hoofdkantoor altijd binnenlaten. Critici verge- ten in dit debat één ding: de lage Zwitserse vennootschapsbelasting van 21 procent. Dat trekt bedrijven aan, ook al zijn er immigratie- quota’s. In andere landen ligt het nominaal tarief van de vennoot- schapsbelasting al snel 10 tot zelfs 15 procent hoger. Internationale bedrijven hebben in dat geval snel hun rekening gemaakt.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie info:
nvandendriessche@delta-em.eu
tel 0477 723 085
Even zat zijn ze de stijgende criminaliteit, die hand in hand loopt met het “vrije verkeer van EU-burgers”, zoals “Europa” dat mooi zegt.
In de ogen van Europese leiders hebben de Zwitsers ongelijk zich daar tegen af te zetten.
Dat de Zwitsers dat via een referendum kon- den doen, is nochtans goed nieuws, want een echte democratische staatsvorm waardig. Onze media zouden er als “vierde macht” goed aan doen daarover uitgebreid (en juist) duiding te geven, in plaats van er collectief het stilzwijgen over te bewaren.
Quasi vanzelfsprekend wordt het begrip
“jongere” naar voor geschoven als het geijkte synoniem voor weinig positieve gedragslijnen, steeds rijkelijker uitgestald in de door progres-
sieve illusies hartstochtelijk aanbeden multi- culturele samenleving. Iedereen weet onder- hand wat er allemaal kan schuilgaan achter het begrip “jongere” in verband met criminaliteit.
Vandaar dat het steeds potsierlijker wordt wan- neer de media het gebruiken, of eerder misbrui- ken, als camouflagewoord.
Kan men bij De Morgen en het stadsbestuur van Gent niet overwegen na het woord “alloch- toon” ook het woord “jongere” uit het woor- denboek te schrappen en in één moeite taboe te verklaren? Het zou helpen op papier en in gesproken taal een kat voortaan een kat te mogen noemen, ongeacht een verwijzing naar de identiteit en de afkomst van buiten de lijn- tjes kleurende “jongeren”, allochtoon, autoch-
“Jongere”, een geijkt camouflagewoord
Men kan stellig zeggen dat de bevolking nog bitter weinig respect opbrengt voor jus- titie en politie. Die joegen de goegemeente weer de gordijnen in. Een rechter vond voor de drugverslaafde die een MIVA-controleur heeft doodgeslagen een voorwaardelijke straf voldoende. De inbraak in de villa van Kris Peeters werd door de politie behandeld op een manier waarnaar “gewone” slachtoffers mogen fluiten. De lezersrubrieken stond bol met reacties van burgers die het schromelijke tekortschieten van de instanties en de voorkeursbehandelingen spuugzat zijn.
toon of met een dubbele nationaliteit.
Twee snijkanten
Veelzeggende voorbeelden om een door burgers met gezond verstand erkende rea- liteit te verdoezelen aan de hand van het even doorzichtige als eufemistische gebruik van het woord “jongere(n)”, zijn er prak- tisch elke dag. Nadat in Gent drie minderjari- gen werden opgepakt die gezien worden als de leiders van de “jongeren” die de 14-jarige Jordan in elkaar hebben geslagen omdat hij zijn koptelefoon niet wou afgeven, kan men de vraag stellen waarom Jordan met naam ver- meld werd maar elke verwijzing naar de her- komst van de “jongeren” ontbrak. Men kent vanzelf het antwoord.
Als in het Franse Grenoble “jongeren” een tiener met een mentale handicap aanvallen en die “heldendaad” ook filmen, vermoedt de brave burger intuïtief dat het niet om autoch- tonen gaat. Mocht hij bij die redenering fout zitten, doet hij de allochtone gemeenschap gewoon onrecht aan. Om maar te zeggen dat gebruik en misbruik maken van het ordewoord
“jongere” een mes met twee snijkanten is.
Reden temeer om het uit het beschermende jargon van de multiculturele “drive” te bannen.
Wie in grootsteden regelmatig gebruik maakt van het openbaar vervoer en ziet waar hij niet meer naast kan kijken, zal de cijfers over zwartrijders niet tegenspreken die De Lijn recent heeft bekendgemaakt. Blijkt dat twee van elke drie betrapte zwartrijders als “jonge- ren” gecatalogeerd staan. “En dat”, aldus Roger Kesteloot, CEO van De Lijn, “terwijl jongeren maar goed zijn voor de helft van het aantal rit- ten met tram en bus.” Een opdeling maken tussen betrapte “jongeren” van autochtone en allochtone herkomst was er niet bij. Raden naar de juiste verhouding staat vrij voor de gebrui- kers van openbaar vervoer. Publicatie daarvan zou het element “verrassing” allicht uitsluiten.
Hoogtepunten
Wettelijke bescherming van minderjarigen schuldig aan criminele feiten, door het niet vermelden van hun identiteit, is een gegeven dat in de goegemeente niet op verzet stuit.
Een al jaren aanslepend gegeven is het opzet- telijk weigeren de afkomst van jonge crimi- nelen te begraven onder de politiek correcte dekmantel “jongeren”. Mogelijk dat dit in de beginfase van wat als een “multiculturele ver- rijking” door ieders strot werd geramd nog hout sneed, maar sindsdien is er zoveel veranderd, zij het niet bepaald ten goede, dat de bevol- king meer de neiging heeft over een multicultu- rele verarming te spreken. Tenzij het al in tijden voor de “verrijking” normaal was dat “jonge- ren” bejaarde dames tegen de grond mepten en van hun handtas beroofden als ze hun wijk betraden. Voorlopige hoogtepunten van die
“trend” zijn het afrukken van de halsketting van een 92-jarig vrouwtje in haar kamertje in een rusthuis in Deurne bij Antwerpen, en het overlijden van een beroofd slachtoffer door aan haar val opgelopen verwondingen.
Het Nieuwsblad publiceerde vorige week een klein artikel over een “jongere” die na enkele inbraken twee jaar cel riskeert. Opval- lend verschil met honderden vorige berichten van die aard, was dat voor één keer niet alleen vermeld stond dat de knaap in kwestie Bilal A.
heet maar tevens een beloftevolle jeugdvoet- baller is bij Sporting Lokeren. Waarom dat niet altijd zo kan, om elk misverstand uit te sluiten, groeide in de loop van vijftig jaar immigratie uit tot een almaar groter raadsel. De hoop uitspre- ken dat dit eenmalige “anders” in de rest van de media navolging zal krijgen, mag, maar dat het bij hoop zal blijven zolang men de politiek correcte leer blijft prediken, is een vaststelling die tot nader order in de rubriek “spijtig maar helaas” dient opgeslagen.
D.Mol
GROOT NIEUWS
Zoals de lezer wellicht weet, ligt de monarchie ons bijzonder nauw aan het hart. Het zal niet verwonderen dat er in onze weelderige lokalen een spontaan gejuich ontstond (en een klein zatsel op kosten van onze hoofdredacteur werd genuttigd) toen bekend raakte dat prins Amadeo zich met een Italiaanse schone verloofd heeft. Wie geeft hem ongelijk?
Er viel ons wel een klein detail op in de berichtgeving: prins Amadeo verdient in New York zélf zijn kostje, net als zijn blauw- bloedige verloofde. Waarmee hij duide- lijk bewijst meer een Habsburger dan een Coburger te zijn, want die Coburgers heb- ben buiten sjacheren en konkelen al een paar generaties niet veel meer uitgesto- ken. Of is dat maar perceptie?
MAGGIES RAPPORT IS NIET MEGA
Het merk ‘Maggie’ is populair, maar haar balans is geen heiligverklaring waard, schrijft - voorwaar - De Morgen, die een aantal “kenners” van het asiel- en migra- tiedossier aan het woord laat. Ze zou enkel cijfers geven die in haar kraam passen en negatieve resultaten wegfilteren. België is inderdaad minder in trek op de immigra- tiemarkt, maar De Block trad aan toen de daling van het aantal asielzoekers - na een piek van de regularisaties in 2009 - al was ingezet. Het aantal opvangplaatsen daalt inderdaad, maar ook door een handig- heidje: afgewezen asielzoekers verblijven niet meer in opvangcentra, maar verhui- zen naar de zogenaamde terugkeerplaat- sen. En na een tweede afwijzing belanden ze in een semilegale schemerzone, waar ze een beroep kunnen doen op de sociale diensten. De daling van het aantal aan- vragen (25.479 in 2011 en 10.000 in 2013) verklaart De Block door een toename van de “vrijwillige terugkeer”, maar dat aan- tal steeg maar licht (3.000 in 201, 4.600 in 2013). Tachtig procent van de afge- wezen asielzoekers daagt nooit op in de terugkeerplaatsen. De afhandeling van de dossiers verloopt inderdaad sneller, maar dan wel door extra mensen (o.a. 120 extra ambtenaren) waarvoor haar voorganger Wathelet al budgetten had vrijgemaakt.
Actueel 19 februari 2014 3
President der angsthazen
Mijnheer de poëet,
De rubriek ‘Gedicht van de week’ zorgt op uw persoonlijke webstek voor wat poë- tisch voer, want het is bekend dat gij een grote gedichtenliefhebber zijt. Sinds 1 juli 2007 stond het gedicht ‘De Meeuw’ tussen andere gedichten. Niemand stoorde zich daaraan, tot de Nederlandsonkundige Jean Quatremer, een Brusselse correspondent van de Franse linkse gazet Libération wel- licht even was gaan googelen naar de auteur van het gedicht, de Vlaamse pries- ter-dichter Cyriel Verschaeve. Toen brak voor hem de hel los. Hij schreef een stuk onder de titel “Les références littéraires nazies (mais flamandes) d’Herman Van Rompuy”.
Vlamingenhater Quatremer ging zijn gang. Hij zag het nazibeest opnieuw tot leven gewekt. Het gedicht is wat het is: een gedicht van een bevlogen priester-dich- ter uit de Westhoek, toen 33 jaar oud. ‘De Meeuw’ werd door generaties scholieren uit het hoofd geleerd, zonder enige poli- tieke connotatie. Het is een romantisch en wat bombastisch gedicht, uit een tijd waarin er van nazisme en hakenkruisen nog lang geen sprake was. Verschaeve schreef het in 1909, vijf jaar voor de Eerste Wereldoor- log uitbrak.
Geheel in de sfeer van Albrecht Roden- bach en de romantische beweging van rond de vorige eeuwwisseling, kadert dit gedicht in de prille Vlaamse ontvoogdingsstrijd die hoofdzakelijk cultureel was. Quatremer zal het dus zeker niet inhoudelijk gelezen, laat staan begrepen hebben. Hij focust uitslui- tend op Verschaeve, waardoor hij besluit dat de Vlaamse Beweging haar verleden nog niet verwerkt heeft.
En gij, meneer Van Rompuy, gij haastte u om het compleet onschuldige gedicht van uw webstek te halen, “omdat men het u gevraagd heeft”. In plaats van kalm te blij- ven en de zaken eens even nuchter op een rijtje te zetten, en het huilconcertje te her- leiden tot de juiste proportie.
Akkoord, Verschaeve heeft een bijzon- dere evolutie ondergaan. Gelauwerd als schrijver aan universiteiten en hoog op han- den gedragen als mentor van de Vlaams- gezinde Frontbeweging in de Eerste Wereld- oorlog, evolueerde hij veel later in de rich- ting van De Nieuwe Orde. En hij ging daar
ver in. Zover, dat zelfs velen in Vlaanderen zich afvroegen of dat echt wel nodig was.
Toch bleef hij na zijn dood in 1949 in Oos- tenrijk, in ballingschap, nog generaties aan- spreken. Zijn culturele verdiensten werden terecht losgekoppeld van zijn controversiële en zeer betwistbare politieke keuzes tijdens de Tweede Wereldoorlog. Men was in Vlaan- deren echter geëvolueerd tot enig inzicht, dat goed en kwaad wist te onderschei- den, want de poëtische verdiensten van Verschaeve zijn na de oorlog vrijwel gereha- biliteerd, en meestal werd zijn poëtisch oeu- vre los van zijn collaboratie beoordeeld. Tot het grauwe politiek-correcte denken sinds het einde van de jaren negentig van vorige eeuw bon-ton werd… Gij zijt daar nu onge- nuanceerd het slachtoffer van. En gij buigt.
Moet nu ook de IJzercrypte onder de resten van de oude IJzertoren - die hij inhuldigde - worden afgebroken? Moet Verschaeves vers daarop maar wegge- kapt worden? Moet zijn grafmonument in Alveringem vernietigd worden? Mogen er niet langer Verschaevestraten zijn? Moet dan maar beter in het niet-inbraakveilige Puurs de Cyriel Verschaevestraat wijken? En wat met uw partij, die na 1945 zoveel colla- borateurs onderdak gaf en hen zelfs nieuwe politieke carrières liet uitbouwen? Gaat gij beven en buigen omdat sommige haaien genadeloos toehappen? Denkt vooral twee keer na als ge een Hugo Bosskostuum wilt kopen, of in een Mercedes (of een Porsche, een Volkswagen of zelfs een Ford) zoudt wil- len stappen. Denkt eraan als ge een traplift laat installeren, let dan op dat die niet van het merk Krupp is. Beter nog: zwiert Bayer en BASF de haven van Antwerpen uit, want ooit onderdelen van IG Farben. Tot slot: ver- koop maar vlug uw verzameling Kuifjes. Of was Hergé geen foute man? Maar dat heb- ben de Franstaligen handig weten te ver- stoppen. Moet ik nog wat personen met nazisympathieën noemen? Euh, Leopold III misschien? We leven in een vreemde tijd, waarin een staatsman als gij middels een bagatel zwaar onder druk kan komen te staan. Dat beangstigt mij evenzeer als de donkere jaren waarin Verschaeve meege- sleurd werd in een apocalyptisch avontuur dat in wezen het
zijne niet was.
Briefje aan Herman van Rompuy
Zwitserse democratie tegen Europa
Een woord van dank aan de Zwitsers zou wel op zijn plaats zijn. Zij, en zij alleen, houden vast aan hun eeuwenoud recht om bindende volksraadplegingen te organise- ren, en hebben daarvan gebruik gemaakt om te zeggen wat wellicht de meerderheid van de Europeanen denkt: immigratie, leg die aan banden, want genoeg is genoeg.
Bijna 2 miljoen van de 8 miljoen Zwitsers zijn vreemdelingen. De laatste jaren komen zij vooral uit de landen van de Europese Unie: veel Italianen, Portugezen, Polen enz., maar ook veel Duitsers, waaronder Turken en Oost-Europeanen die de Duitse nationa- liteit bezitten. Op grond van een overeen- komst met de Europese Unie mag Zwitser- land mensen met een Europees paspoort de toegang tot het land niet ontzeggen.
Toen die afspraak werd gemaakt, kregen de Zwitsers de verzekering dat het zou gaan om maximum 8.000 personen per jaar.
Vorig jaar waren het er echter al 80.000.
De grootste partij van Zwitserland, de Zwitserse Volkspartij (SVP), die aan de regering deelneemt, wil de immigratie uit Europa aan dezelfde normen onderwerpen als immigratie uit niet-Europese landen. In Zwitserland moeten zulke immigranten beperkt blijven in aantallen (quota) en ook qua beroep: er moet een vacature zijn op de arbeidsmarkt voor hen. Toen de Volkspartij geen steun kreeg van andere partijen voor haar voorstellen, maakte zij van haar grond- wettelijk recht gebruik om 50.000 handte- keningen te verzamelen in 13 verschillende kantons (deelstaten) voor het organiseren van een referendum. Dat vond plaats op 9 februari en leverde een kleine meerder- heid op in het voordeel van het stopzet- ten van de vrije immigratie uit Europese landen, hoewel de invloedrijke Zwitserse werkgeversverenigingen en de meeste politieke partijen de burgers streng had- den gewaarschuwd dat ze niet “verkeerd”
mochten stemmen en dus het voorstel van de SVP dienden af te wijzen. Geen enkel commentator had dit resultaat verwacht. De quota moeten nu binnen de drie jaar in de Zwitserse wetgeving worden opgenomen.
Vol is vol
Daarmee hebben de Zwitsers voor nage- noeg heel Europa gesproken. “Wat de Zwit- sers willen, willen steeds meer burgers in EU-landen als het Verenigd Koninkrijk en Nederland ook” (NRC-Handelsblad, 10 februari), en dat zijn landen waar veel min- der dan 25 procent van de bevolking uit vreemdelingen bestaat, zoals in Zwitser- land, maar slechts 11 procent (Nederland) of 12 procent (Engeland). Een recente pei- ling gaf aan dat in Nederland 80 procent van de mensen tegen de Europese politiek van
“open grenzen” zijn, waartegen de Zwitsers zich nu keren. (Trouw, 8 februari). 62 pro- cent van de Nederlanders beoordeelt de immigratie in het algemeen trouwens als negatief (zelfde bron). In Italië wil blijkens een opiniepeiling 80 procent van de bevol- king de afschaffing van de “open grenzen”
binnen Europa en een strenge grenscon- trole op immigratie (Le Monde, 18 oktober 2013). Zoals algemeen bekend, zou een referendum over het vraagstuk in Groot- Brittannië leiden tot een verbod van alle verdere immigratie (Le Monde, 22 septem- ber 2013).
De Zwitsers koesteren geen vreemdelin- genhaat, racisme is hen over het algemeen vreemd, maar zij lijden, misschien iets meer dan andere Europese volkeren, aan wat De Standaard (10 februari) met een Duits woord omschrijft als “Dichtestress”. Door het bergachtig landschap en andere geo- grafische beperkingen hebben ze het gevoel dat ze, met de immigranten erbij, vol zitten.
“De Zwitsers geven nu voorrang aan hun hunker naar rust en eigenheid” (De Stan- daard). De immigratie heeft het leven in sommige kantons grondig verstoord, zodat vele Zwitsers het benauwd krijgen. “Overal zijn files. In de trein moet men staan. Huren gaan omhoog. Er moet een rem op komen”
(NRC-Handelsblad, correspondentie, 6 februari). Zij willen de immigratie niet vol- ledig stoppen, maar ze wel beheersbaar maken, en dus eisen ze van hun politici dat met de Europese Unie opnieuw wordt onderhandeld over de afspraken inzake vrij verkeer van goederen en mensen. Migra- tie blijkt, aldus De Standaard, de “Achilles-
hiel van de Europese integratie te worden”.
Dit wordt in Brussel ten onrechte zwaar onderschat.
Te veel is te veel
Het is menselijk, maar van een men- selijkheid waar de Europese beleidsorga- nen nooit het minste begrip voor hebben getoond. Geert Mak heeft dit reeds beschre- ven in zijn vaak geciteerd boek over Europa.
Mensen, aldus Mak, willen ergens thuis zijn.
En thuis is de plaats waar je woont en wor- telt om van daaruit de blik op de wereld te richten. Als het eigen huis te veel bewoners telt, dan vervult het zijn functie niet meer.
Voor Frankrijk rapporteerde Le Monde (12 oktober 2013), dat men er overal hoorde:
“on n’est plus chez nous”, wij zijn niet meer onder ons ingevolge de grootschalige immi- gratie. In Engeland vernam een reporter van NRC-Handelsblad (5 november 2013) een soortgelijke klacht: “onze stad is veran- derd”, zei men, en het bleek allemaal te snel te zijn gegaan, met de één miljoen Polen, Letten, Hongaren, Bulgaren, enz., die de laatste twee à drie jaar naar Engeland afzak- ten. Mensen die veertig jaar lang dezelfde buren hadden, en nu leven in een wijk waar ze een aantal van hun buren niet eens meer verstaan, voelen zich uitgesloten. Hen moet je niet proberen te overtuigen van de zege- ningen van de multiculturele samenleving.
“Het is een fundamenteel gegeven in heel Europa dat de bevolking de immigra- tie niet wil” (een medewerker in De Groene Amsterdammer, 14 oktober 2013). Waar- bij prof. Frank Ankersmit aantekent: “dat kun je verschrikkelijk vinden, maar het is een sociologische realiteit”. Dat zeggen nu ook de Brusselse verkozenen van de N-VA (Theo Francken, Karl Vanlouwe en Lieven de Rouck) in De Standaard (2 januari). Te veel migratie is onhoudbaar, “en daarvan is Brussel een tekenend bewijs”.
De obsessie met open grenzen
Het probleem ligt bij “Europa”, dat uit ide- ologische obsessie met “eenheid” de “open grenzen” tussen lidstaten, en ook tussen de lidstaten en vrijhandelspartners zoals Zwitserland heeft opgelegd, niet slechts voor goederen maar ook voor personen.
Engeland begint daar al, tot grote erger- nis van de eurocraten, uitzonderingen op te maken. Zo genieten immigranten uit Roemenië en Bulgarije er niet alle sociale rechten die de Britten in eigen land bezit- ten. Het was de enige methode om “soci- aal toerisme” tegen te gaan. Zwitserland wil door de goedkeuring van het referen- dum van 9 februari nu ook zoiets: geen vol- ledige gelijkschakeling meer van de rechten van het eigen volk en die van immigran- ten, ook niet van Europese nieuwkomers.
“Europa” dreigt nu met “tegenmaatregelen”.
De bij verdrag afgesproken vrijhandel met Zwitserland zou aan beperkingen onder- worpen worden als de Zwitsers geen volle- dig vrij verkeer van personen tussen Zwit- serland en de Europese Unie meer toelaten.
Maar daarmee dreigt “Europa” in de eigen voet te schieten, want als het waar is dat 60 procent van de Zwitserse export naar
“Europa” gaat, dan vergeet men er aan toe te voegen dat wel 70 procent van de Zwitserse import uit datzelfde “Europa”
komt, en dan is het nog te bezien wie eigen- lijk het meest de ander nodig heeft. Zouden de autofabrikanten van Duitsland, Frankrijk en Italië het leuk vinden als Zwitserland de import van hun producten beperkte? Mijn collega Angelique Vanderstraeten gaat er op blz 2 dieper op in.
Le Soir (11 februari) legt in een hoofd- artikel een verband tussen het Zwitsers referendum en het gebrek aan democratie in “Europa”. Daar heerst een kloof tussen regeerders en bestuurders. Ook Le Monde (11 februari, hoofdartikel) legt de schuld bij een “Europa” dat de mening van het volk miskent, en betreurt dat in de Euro- pese Unie slechts protestpartijen de mening van het volk weergeven. We hebben niets anders willen zeggen. MARK GRAMMENS
België promoot zichzelf in het buitenland
BELGISCHE LOGICA
Als een goede huisvrouw oordeelt dat een product niet meer voldoet aan haar verwachtingen, zal zij een nog bestaande voorraad opgebruiken, maar geen haar op haar hoofd dat eraan denkt er een nieuwe op te slaan.
De logica zelf voor simpele zielen als u en ik, niet echter voor de verstandelijk
hoog boven het plebs torende Belgische overheid. Vandaar dat die, terwijl ze van de ene kant besloten heeft op korte termijn de muntjes van één en twee cent te doen ver- dwijnen, ze er van de andere kant massa’s nieuwe laat produceren met de beeltenis van Filip de Taaie.
Onzin? Bijlange niet. Gewoon een staal- tje Belgische logica in dienst van wie daar profijt bij heeft.
Karwatswet
Donderdag werd de euthanasiewet voor minderjarigen goedgekeurd. Het is de fetisj van Zijne Arrogantie Jean-Jacques de Gucht geworden, die er van meet af aan in de Senaat de karwats oplegde om het ding gestemd te krijgen. Dat was het objectief en niks anders.
De tsjeven en de conservatieven in dit land moesten de pil maar eens slikken. Interessante discussies in de Senaat werden door hem vaak bot afgeblokt. Hij had er zelfs een compromis met de N-VA voor over om het begrip ‘wilsbe- kwaamheid van de minderjarige’ in het wets- voorstel op te nemen.
Een begrip dat hij overigens niet kan defini- eren en waarvan tot op heden niemand een duidelijke omschrijving heeft kunnen geven.
Het was een ‘glijmiddel’ voor een alterna- tieve meerderheid. In die zin ware het nut- tig geweest dat de Kamerleden, die na de Senaat de uiteindelijke wet moesten stem- men, een aantal hoorzittingen zouden gekre- gen hebben. Maar dat was onmogelijk. Er was al genoeg gepraat in de Senaat, ordonneerde Jean-Jacques.
De wet zorgt niet alleen voor verdeeld- heid tussen geneesheren, in de ganse wereld vraagt men zich af waarom dergelijke wet eigenlijk nodig was. In Nederland bestaat een wet min of meer in dezelfde zin, maar er wordt geen gebruik van gemaakt. Jongeren vragen klaarblijkelijk niet naar hun dood. Een bewijs te meer dat het bij ons vooral om een ideolo- gisch dan wel een medisch-juridisch, of meer nog een echt ethisch debat gaat. CD&V, cdH en Vlaams Belang stemden resoluut - en bin- nen hun fracties unaniem - tegen. Ook Peter Luykx van N-VA deed dat, alsook Marie-Chris- tine Marghem van de MR en Thérèse Snoy et d’Oppuers van Ecolo, een telg uit een adellijke familie. Haar vader was ooit PSC-minister. Een aantal waarden zijn klaarblijkelijk blijven han- gen. Bij N-VA waren er acht onthoudingen. De rest was pro. Een rare wisselmeerderheid, als ge ’t ons vraagt.
EU-dictatuur
Alleen al het feit dat Barbara Pas van het Vlaams Belang als enige een vraag stelde over het Zwitserse referendum waarin de massa- immigratie binnen Europa werd afgewezen, bewijst dat haar partij de enige is die zich openlijk kritisch tegenover de Europese Unie opstelt.
Zij protesteerde tegen de dreigingen tegen Zwitserland van de Europese Commissie en tegen haar dwangmatige bemoeizucht. De tussenkomst van Pas was een zware sneer naar de eurocraten en de eurodictators à la Barosso en Verhofstadt. Reynders hield zich voorzichtig op de vlakte, door een afwach- tende houding aan te nemen. Pas maakte een bijzondere vergelijking: Zwitserland wordt gekapitteld door de EU omdat de interne Zwitserse democratie normaal functioneert, terwijl die EU geen graten ziet in toetredings- onderhandelingen met Turkije, waar journa- listen worden vervolgd, waar internetcensuur heerst en waar bij politie en justitie zelfs zui- veringen plaatsvinden. Pas’ oordeel was dan ook meedogenloos: deze Europese Unie ver- draagt geen democratie, evenmin als België.
Pak vast!
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
19 februari 2014
4
Verlof mét wedde
Terwijl ze in haar dorp vrolijk rondhup- pelt, geniet van het leven en tussendoor eens lekker op reis gaat, is Minneke de Ridder van N-VA al goed twee jaar niet meer in het par- lement verschenen. Haar zetel blijft leeg.
Niemand in de fractie weet precies hoe het met haar gaat. Ze laat zich elke week ‘om medische redenen’ verontschuldigen. Noch- tans loopt haar dikke wedde als fluweelzitster flink door. Bij N-VA kent men het probleem.
Minneke kon die job absoluut niet aan. Ze zat soms te janken in haar kantoor omdat ze de teksten niet gelezen kreeg en daarom verzocht men haar in stilte weg te blijven. Triestig. Heeft men dan geen goede opvolger in huis die de job wél kan doen? Loon zonder werken kan toch nooit het motto van een partij zijn?! Feit is dat Minneke na 25 mei niet meer zal terugkeren
“om van België een beter leefbaar land te maken”, zoals op de webstek van N-VA Ranst onder haar naam staat. De beloofde inten- sieve begeleiding door de partij heeft klaarblij- kelijk geen soelaas gebracht… Ander en beter!
Moedig
Ver van de capriolen van Minneke staan de bloedernstige verhalen van de N-VA-Kamer- leden Jan van Esbroeck en Flor van Noppen, die beiden helaas te kampen hadden of heb- ben met een levensbedreigende ziekte. Jan is ondertussen weergekeerd en heeft de nati- onalistische draad weer opgenomen, in zijn eigen rustige en duidelijke stijl. Hij vocht een moedige strijd tegen kanker, die hij gelukkig aan het winnen is. Flor, een uiterst minzaam man, kampt momenteel met een verwoes- tende en ongeneeslijke zenuwziekte, waar- door hij almaar moeilijker kan praten en bewe- gen. Op 25 mei zal Flor niet meer opkomen.
Met velen wensen wij hen - ondanks alles - alle goeds toe.
Cumul
Nik van Gool van CD&V heeft een dubbel petje op. Toen zij in januari 2013 Kamerlid werd, in opvolging van Servais Verherstrae- ten, die staatssecretaris was geworden, was zij nationaal voorzitter van de KVLV, zeg maar de vroegere katholieke boerinnenbond. Maar nu blijkt dat ze die job zomaar is blijven cumu- leren. Normaal verlaat men al dan niet tijde- lijk zo’n hoge post om zich op het politieke mandaat te kunnen smijten en mee wetten te maken. Niets daarvan. Tot deze week is ze de auteur van 0 schriftelijke vragen, 1 mon- delinge vraag, 0 interpellaties en heeft ze 1 voorstel van resolutie op haar naam. Een door- sneeparlementslid werkt dit alles af op minder dan één dag. Dat voorstel van resolutie ging – nomen est omen! – over de verbetering van de diagnosestelling en de opvang van mensen met het chronisch vermoeidheidssyndroom.
Verboden te lachen! Het strafste van al was dat ze een brief van KVLV ondertekende toen haar organisatie door een Kamercommissie in het kader van het wetsontwerp op de naamveran- dering om een mening was gevraagd. Kamer- lid én voorzitter van een belangengroep… is dat geen belangenvermenging? Neen. Haar riante Kamerwedde is niet in gevaar. Oef! Of ze als voorzitter van de KVLV een wedde trekt, is niet bekend. Hallo, Nik?
Een nationale gezondheidsdienst?
Natuurlijk was er wel wat voorafgegaan aan die dramatische actie. In 1944 maakte de eerste naoorlogse regering-Van Acker, na discussies met vakbonden en patroons, de bestaande vrijwillige sociale verzekering verplicht. Het allereerste interview dat ik ooit afnam, was met de vakbondsonderhandelaars Gust Cool (ACV), die geschandaliseerd was dat ik aan de VUB had gestudeerd, en Natalis de Bock (ABVV), die beklemtoonde dat de vak- bonden strenge controles op werklozen eisten want die leefden van het geld van hun mak- kers. De verplichte sociale zekerheid had ook een luik gezondheidszorg en dat was een één- tweetje tussen overheid en ziekenfondsen.
De mening van de artsen telde niet mee, want op ziekenfondsartsen na waren alle art- sen zelfstandigen die zoals advocaten zelf bepaalden wat ze als ereloon vroegen (in Vlaanderen rond 15 frank per consultatie en 25 frank - het uurloon van een arbeider - voor een huisbezoek). In de jaren vijftig veranderde veel. De mensen liepen vlugger naar de arts, want er waren na de oorlog veel meer goede medicijnen ter beschikking.
Een verwijzing naar een gespecialiseerde arts was niet langer een zeldzaamheid, want de medische technologie werd almaar inge- wikkelder en beter. De kosten voor de gezond- heidszorg stegen van 4 miljard in 1947 naar 12 miljard in 1961en de socialisten zagen een mogelijkheid om van de nood een deugd te maken. Gezien ze tegen heug en meug de vrijemarkteconomie aanvaardden, waren ze op andere terreinen extra doctrinair. De voorzitter van de socialistische ziekenfondsen - de een- talige Waal Edmond Leburton - zei luidop dat een flinke besparing mogelijk was als men alle ziekenfondsen zou samensmelten (lees “die verdomde vooral Vlaamse christelijke zieken- fondsen opdoeken en ze opslorpen door zijn eigen verenigingen”). Hij stelde voor de Britse National Health Service te kopiëren: ieder- een een door de overheid aangewezen en betaalde arts toewijzen die niet meer per prestatie betaald werd. Mensen die liever een andere arts raadpleegden, moesten zich maar blauw betalen. Eerste minister Eyskens dacht er niet aan.
Hij stelde maximumtarieven voor en nogal wat volksvertegenwoordigers vonden dat art- sen die ze niet respecteerden geldboetes en eventueel een gevangenisstraf verdienden. De regering-Eyskens viel echter en werd in de lente van 1961 vervangen door de regering- Lefèvre-Spaak (CVP-socialist).
Leburton werd de nieuwe minister van
“Sociale Voorzorg”, overigens zonder dat hij ontslag nam bij zijn ziekenfondsen. In Marche in de provincie Luxemburg kwam onmiddellijk een groep artsen bij elkaar die “le grand chef blanc” (de bijnaam van Leburton) niet ver- trouwde. Zij spraken voor het eerst met elkaar over een staking als de plannen van Leburton te gortig werden en ze namen informeel con- tact op met collega’s in de andere provincies.
De minister begon te onderhandelen met een paar artsen die uit de koepel van de talrijke artsenorganisaties kwamen. Die heren verte- genwoordigden alleen zichzelf en botsten op boze collega’s toen ze met Leburton een zwak akkoord sloten.
Die boosheid werd razernij toen de onder- delen van de wetsontwerpen van Lebur- ton bekend werden. Artsen moesten vooral tegen een vast tarief werken via een “con- ventie”. Patiënten die toch een “niet gecon- ventioneerde” arts consulteerden, kregen een kleinere terugbetaling. En de nieuwe dienst Geneeskundige Controle van het RIZIV zou iedere arts in detail mogen controleren, tot en met de therapie die hij voorschreef als die te duur werd bevonden.
Met militaire precisie
De lont aan het vuur smeulde onderhand.
De Waalse artsen bereidden zich voor op een confrontatie, onder leiding van de bekende arts-hospitaaldirecteur André Wynen. Wynen en sommige van zijn collega’s waren lid geweest van het verzet en kopieerden hun oorlogsorganisatie.
Ze richtten cellen op van ongeveer tien leden, die angstvallig vermeden documen- ten te produceren, die elkaar alleen telefo- nisch contacteerden en die grote vergaderin- gen vermeden. Ze vroegen hun leden tien tot
twintig keer de bijdrage van de normale art- senvereniging en richtten met dat geld een technisch bureau op dat juristen, fiscalisten en pr-mensen betaalde en dat een staking voorbereidde. Er zijn vermoedens dat ook het Verbond Belgische Ondernemingen financi- eel steunde om de centrumlinkse regering af te remmen. Nadat Leburton in maart 1963 zijn ontwerp neerlegde, ontstonden ogenschijnlijk uit het niets op een paar maanden tijd Syndi- kale Kamers van artsen. De statuten van die Kamers waren nietszeggend, maar onder de radar werd verder aan harde acties gewerkt. De telefooncampagnes waren succesvol. Meer en meer artsen sloten zich aan. Geheel in de tra- ditie konden de Walen en de Franstalige Brus- selaars niet wachten.
In juli 1963 oefenden ze al met een 24 uurs- staking. De wet-Leburton werd echter goed- gekeurd en de Kamers toonden hun spierbal- len in twee Staten-Generaal, waar duizenden artsen opdoken. De wet trad in voege op 1 januari 1964 maar er was een overgangsjaar voorzien, tot voldoende artsen de conventies ondertekenden.
De Kamers maakten er gebruik van om vooral in Vlaanderen nieuwe leden te rekrute- ren en onderhuids de zware actie op punt te stellen. Inmiddels werd nog altijd doelloos ver- der gepraat, tot de Luikenaars weer eens geen geduld hadden en aan hun staking begonnen, op 25 maart1964. Een week later, op de eerste dag van de paasvakantie, volgden al de ande- ren. De regering wist niet wat haar overkwam.
De staking verliep met militaire precisie. 90 procent van alle artsen stelde zich achter de eisen van de Kamers. De stakers boekten met
“Operatie Valies” een vakantie in een buurland:
Valkenburg in Nederland, Clairvaux in Luxem- burg of Valenciennes in Frankrijk. Een aan- tal artsen bleef thuis, als vertegenwoordiger van de Kamers. Zij spoorden de ratten op en moesten hen moreel dwingen ook te staken.
En ten slotte hadden de Kamers 2.000 artsen aangeduid die in hospitalen de wacht hielden.
Zieken moesten zich daar aanbieden. Vanaf de tweede dag was het één chaos.
De regering moest zelfs de militaire hospi- talen open stellen. De staking was bijna alge- meen in de steden maar iets minder verspreid in de dorpen, waar de arts een gerespecteerde vertrouwenspersoon was die zijn patiënten niet graag in de steek liet. Hij (er waren nog maar weinig vrouwen arts) kreeg dan aan de telefoon een spervuur te verduren, waarbij soms dreigementen geuit werden. Dikwijls ging zo’n arts toch door de knieën. De politici waren verbijsterd, het publiek was woedend en de kranten haalden hun vitriool boven.
Op tv werden vakantievierende artsen getoond. Problemen van zieke mensen werden in de kranten uitvergroot, maar feitelijk waren er geen slachtoffers (over de dood van een kindje in Tongerlo is nooit met zekerheid vast- gesteld dat het iets met de staking te maken had). Niet iedereen in de regering ging akkoord met Leburton en niet iedere arts was geluk- kig met de staking. Er werd besloten om weer te praten. Eerste minister Lefèvre schoot een zware bok. Voor het begin van de onderhan- delingen citeerde hij Rambaud: “J’espère que l’on ne devra pas appeler ce temps, le temps des assassins.” Gevolg: woedende reacties van artsen en een weigering om verder de wacht- posten te bemannen.
De regering nam als reactie haar toevlucht tot onverwachte maatregelen: de militaire opeising van artsen die reserve-officier waren en de burgerlijke opeising van oudere artsen die een hospitaalpraktijk hadden. Mokkend kwamen 3.500 artsen naar huis, maar een echte oplossing was het niet. De druk op de twee partijen werd enorm. De koning moeide zich ermee en de rectoren van de universitei- ten bemiddelden.
Op 18 april 1964, na zeventien dagen staking, hernamen de artsen hun werk. Twee maanden later, op 25 juni, werd het Sint- Jansakkoord gesloten. De artsen haalden hun slag thuis. Die RIZIV-controle op de therapie vloog eruit, de terugbetaling bleef voor alle patiënten hetzelfde en de artsen die geen con- ventie ondertekenden, konden verder vragen wat ze wilden.
Die triomf had geen eeuwigheidswaarde. De uitgaven zijn inmiddels zo hemelhoog geste- gen dat we via allerlei wetten en controles in de richting van de gebuisde wet-Leburton mar-
cheren. Jan neckers
De artsenstaking van 1964
Het is een halve eeuw geleden, maar nog altijd uniek: de zorgvuldig voorbereide en succesvolle artsenstaking van 1964 die het land op zijn kop zette en internationaal met veel aandacht gevolgd werd. Nooit tevoren en ook niet erna legden ergens ter wereld alle artsen (of toch bijna alle artsen) het bijltje erbij neer.
Actueel 19 februari 2014 5
Bollekenskermis
N-VA voor vijf jaar in het vriesvak?
De Vlaamse en federale verkiezingen val- len samen op 25 mei. De voorafgaande pei- lingen moeten dus worden vergeleken met de verkiezingsuitslag van 2009 (Vlaams) en 2010 (federaal). Dat geldt ook voor de peiling van VTM, De Morgen, Le Soir en RTL-TVi die vorige week werd gepubliceerd. Ze werd uitgevoerd van 6 tot 10 februari door Ipsos. Peilingen voor- spellen geen precieze uitslag, maar ze komen toch aardig in de buurt. De verschillen in bijna dertig peilingen die sinds 2010 werden gepu- bliceerd, zijn beperkt. Ondertussen krimpt de tijd voor de politici om nog iets in beweging te krijgen. Hieronder eerst de cijfers, daarna enige duiding.
De cijfers
Met 32,3 procent van de stemmen zou de N-VA een reuzensprong voorwaarts maken in het Vlaams Parlement (13,3 procent in 2009) en mag ze hopen op wat winst in het federale parlement (28,4 procent in 2010). CD&V zou vandaag 18,5 procent halen en verlies boe- ken in het Vlaams Parlement en een kleine winst in de Kamer. Sp.a en Open Vld volgen in deze februaripeiling ex aequo met 13,3 pro- cent. Beide partijen verliezen zowel zetels in het Vlaams Parlement als in de Kamer.
De PVDA’ers kunnen met 2,7 procent alleen maar jaloers zijn op de Franstalige confra- ters die in Brussel (6,8 procent) en Wallonië (6,7 procent) de PS wel eens heel veel pijn zouden kunnen doen. Maar als de PTB zich de komende maanden in het nieuws kan wer- ken dankzij de peilingen, zou dat wel eens een positief effect kunnen hebben voor de Vlaamse maoïsten.
Negatieve spiraal
Vlaams Belang krijgt met 7,6 procent de grootste klap (15,3 in 2009 en 12,6 in 2010).
Voor die partij wordt het echt alle hens aan dek.
In West-Vlaanderen komt de verkiezingsdrem- pel gevaarlijk in de buurt. Als u het ons vraagt, schort er iets aan de strategie en de commu- nicatie van de partij. De ene week lanceert ze een nationale pre-electorale campagne (een stok achter de deur), om twee weken later al te starten met een nieuwe campagne om illegalen naar huis te krijgen. Ergens tussenin trekt Anke van dermeersch nog wat aandacht naar zich met provocerende affiches rond vrouwenbesnijdenis. Over het nogal bloe- derige beeldmateriaal hoorden we in onze onmiddellijke omgeving geen enkel positief woord. Nochtans, al die mensen zijn ook tegen islamitische vrouwenverminking. De bood-
schap is goed, maar de manier waarop de par- tij de boodschap verkoopt heeft een averechts effect. De enige troost waar de Vlaams Belan- gers zich kunnen aan optrekken, is het feit dat de peiling werd afgenomen in de week na het N-VA-congres. Toen werd het nieuws gedomi- neerd door Bart de Wever en de N-VA.
Precampagnes
De campagnes die de politieke partijen momenteel voeren, worden in het jargon ‘pre- campagnes’ genoemd, omdat ze zich afspelen voor het begin van de wettelijke ‘sperperiode’
- waarin aan partijen een aantal beperkingen worden opgelegd, zoals een verbod op het gebruik van grote afficheborden.
Het Vlaams Belang kiest volledig voor de oude technieken: grote affiches, folders en gadgets die worden uitgedeeld op markten.
Internet wordt niet gebruikt; opmerkelijk, want het VB was vroeger toonaangevend inzake reclametechnieken, en op internet bestaat er geen ‘cordon’.
De N-VA gaat volledig voor het internet: voor 300.000 euro advertenties die op kranten- sites, Facebook en YouTube verschijnen.
Resultaat: men kan geen webstek bezoeken en geen filmpje bekijken of de N-VA-adver- tenties duiken op.
Volgens sommigen is dat zeer geslaagd, vol- gens anderen is dat te opdringerig. De adverten- ties zijn alleszins slim gekoppeld aan filmpjes met minder bekende Vlamingen en kandida-
ten, die telkens een ander thema behandelen, en die filmpjes zijn in alle media druk becom- mentarieerd. Wat dat betreft is de N-VA-cam- pagne volledig geslaagd. Nu nog opletten dat het niet ‘van het goede teveel’ wordt.
Streekmand
Kris Peeters is op zijn beurt een massale campagne gestart via e-mail. Zijn “in welk Vlaanderen wilt u leven”, kwam al zo’n vijf keer in onze mailbox terecht.
Wie het economieprogramma opvraagt, maakt kans op een streekmand. Of er ook pen- sen en compote in die mand zitten, kon ons niet worden bevestigd.
We hebben namens de redactie van ‘t Pal- lieterke het CD&V-programma opgevraagd.
Wij zouden graag een streekmand uit het Ant- werpse krijgen, want die is speciaal samen- gesteld door Servais Verherstraeten, de man die “bergen werk verzette als architect van de zesde staatshervorming en splitser van BHV”.
Alleen al door zo’n omschrijving komt het water in onze mond.
O ja, meneer Verherstraeten, de titel van architect is voorbehouden aan echte architec- ten. Pas maar op, of ge krijgt de Orde van Archi- tecten nog op uw dak.
Duiding
Met 33 procent kan de N-VA rekenen op 45 zetels in het Vlaams Parlement. Daarmee is alles gezegd. De traditionele partijen halen in
de peiling samen nog 45,1 procent, of 8,1 pro- cent minder dan in 2009. Alleen met Groen erbij kan N-VA nog naar de oppositie worden verwezen.
Als VB inderdaad zo zwak scoort als in de peiling en LDD uit het Vlaams Parlement ver- dwijnt, winnen de V-partijen dankzij de N-VA toch nog terrein ten opzichte van de vorige Vlaamse verkiezingen (41,6 procent tegen 36 procent in 2009). Maar als VB zich op één of andere manier niet weet te herpakken, wordt de verzamelnaam “V-partij” wel redelijk irre- levant.
Vertaald in politieke termen betekent dit dat de N-VA wel weet wat haar ondanks die mooie score boven het hoofd hangt: een monster- verbond van de verliezers. Zelfs de CD&V’ers weten dat de kiezer na 25 mei voor vijf jaar moet zwijgen. Daar zullen ook de Franstaligen niet rouwig om zijn.
Federaal
Over het federale niveau kunnen we nog korter zijn. Daar zal de zetelverschuiving veel beperkter zijn. Daar gaan de V-partijen vol- gens de VTM-peiling met nog 41,6 procent samen zelfs naar verlies (in 2010 nog 44,8 procent). “Grote winnaar” De Wever werd er vier jaar geleden voor de zot gehouden. Wie twijfelt eraan dat dit scenario zich voor verlie- zers en Franstaligen niet nog een keertje mag herhalen?
De N-VA vijf jaar in het vriesvak, geen onaar- dige uitweg, toch? Vijf jaar lang staat ook de federale kiezer buitenspel. Zelfs de gemeen- teraadsverkiezingen (2018) zijn veilig veraf.
Om als Vlaamsgezinde moedeloos van te worden? Neen. Wel om wakker te blijven voor de ultieme verkiezingscampagne, nodig om dit scenario te voorkomen. Dat kan alleen van- uit het Vlaams Parlement. Daar alleen kan de Vlaamse kiezer met de macht van het getal dit vergrendelde land verder openbreken.
De partij van Beke gaf lang de indruk dat ook te willen, maar lijkt na de zesde staatshervor- ming “voldaan”. Als dat niet heel snel veran- dert, trekken de Vlaamsgezinden maar beter alle registers open, ook tegen Beke en Pee- ters, in de hoop dat de (schrik voor een) pan- doering van de kiezer de christendemocraten echt wel in verlegenheid brengt. En ze doet inzien dat vijf jaar verder afzien met een door extreemlinks gestoken PS pijnlijker wordt dan een nieuw kartel voor Vlaanderen.
Om dat incontournable te maken, heeft zelfs Vlaams Belang op de rechterflank in het Vlaams Parlement nog een betekenisvolle rol te spelen.
ILLEGAAL = ILLEGAAL
Op de markt van het Antwerpse Sint-Jansplein, waar het wemelt van vreem- delingen en hoofddoeken, had het Vlaams Belang vorige woensdag drie campagnewa- gens met reuzengrote borden neergepoot waarop te lezen stond: “Illegaal? Ga naar huis of naar de gevangenis!” Een wat verkleumde voorzitter Annemans vertelde de journalisten dat zijn partij zich had laten inspireren door het Verenigd Koninkrijk, waar de regering zelf de illegale inwijkelingen voor de keus zet naar huis te gaan of een gevangenisstraf te riske- ren. “Wij stellen vast dat in onze samenleving de normen voortdurend verschuiven”, zei Annemans, “en wij willen die normen herstel- len: wat illegaal is, blijft voor ons illegaal.”
MAGGIE IN DIENST VAN ANNEMANS?
Filip Dewinter toonde met officiële cij- fers en percenten aan dat het zo bejubelde migratiebeleid van Maggie de Block feitelijk maar een mager beestje was. Desalniette- min wou hij Maggie een duwtje in de rug geven.
Hij wees de pers op de aanplakbrief met de geboeide illegaal, waarop het telefoon- nummer prijkt dat terugkeerbereide onwet- tigen kunnen draaien als ze meer inlichtin- gen willen over de mogelijkheden, en dat is het nummer van… Maggies migratiekan- toor: 02/542.80.11. “Ze zullen je daar met veel plezier helpen”, knipoogde Filip naar de denkbeeldige illegaal.
Op de korrel
- Weet jij waar in deze zachte winter al veel Open Vld-vrouwen van dromen? Van de lente en de kro…kussen.
- Wat een weelde bij die Vld: twee De Croo’s op de lijst!
- Dat maakt het de blauwe kiezer natuurlijk uiterst gemakkelijk:
Stem De Croo, altijd prijs!
- Open Vld staat zo wijd open dat alle overlopers binnen mogen.
- Goed om weten: obussen en O-benen zijn geen familie.
- Bijklussen = een gepaste Nederlandse term voor het politiek gangbare cumuleren.
- Over dat politieke bijklussen zou een nieuwe tv-reeks in voorbereiding zijn: “Help, mijn man is een kl…usser!”
- Voor meer veiligheid denkt de verantwoordelijke minister aan het invoeren van rekeningrijden.
- Intussen berichten de “serieuze” media over hoe langer hoe meer onveilig vrijen. Wordt er misschien ook al gedacht
aan een proefproject rekeningvrijen? Hectorvan oevelen
ONGEWILDE HUMOR
Op den duur daagden er toch een paar vreemdelingen op die hun ongenoegen kwamen uiten over de gevoerde actie. De eerste was een Maghrebijnse vrouw die aan meneer Dewinter kwam vertellen dat zij hier werk heeft en belastingen betaalt zoals “de belgen”, waarop Filip minzaam zei: “Da’s goed, mevrouw, als u hier werk
hebt, dan hebt u dat aan ons te danken.”
De andere “protestant” was een ingewe- ken Indonesiër en hij toonde zijn belgi- sche identiteitskaart, waarbij hij het niet kon laten meneer Dewinter de wat ver- wijtende vraag te stellen waarom er hier nog altijd zoveel nieuwe vreemdelingen worden binnengelaten. Voor de hand lig- gend antwoord van FdW: “Aan ons zal het niet liggen, want wij vragen al jàààren een immigratiestop.”
CD&V voert campagne tot in Roemenië en Bulgarijë
De barst in België
We blijven het herhalen. Dit land is op alle terreinen eigenlijk al gesplitst, maar beseft het nog niet. Ook in Europa is dat duidelijk. Neem nu het debat over de gene- tisch gemanipuleerde gewassen, waarover daar moest worden gestemd.
De Walen zijn tegen, de Vlamingen voor.
Omdat er één stem per land is, moesten de Belgen zich op de stemming in de Raad Algemene Zaken onthouden.
Federale instellingen vergaan
De Franstalige socialistische brokkenpi- loot Michel Draguet, “een schrijnend voor- beeld van een mislukte politieke benoe- ming”, is eindelijk ontslagen als directeur van het compleet verloederde Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis.
De toestand van onze federale musea, vooral in Brussel gelegen en een speelveld voor de PS, is beschamend, zegt Kamerlid Cathy Coudyser (N-VA) in Knack. Niet min- der dan 59 werkgroepen zijn ermee “bezig”.
Aangezien de noodzakelijke transparantie niet via parlementaire weg verkregen kan worden, stapt Coudyser - als burger - naar de Raad van State.
Het besteden van belastinggeld en het beheer van ons patrimonium zou in feite toegankelijk moeten zijn voor iedereen. De federale musea moeten autonoom beheerd worden, en niet van op het hoofdkwartier van de PS.
