e 2,20
71
stejaargang • nummer 41 • donderdag 8 oktober 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Homans dropt communautaire bom op Linkebeek
70 JAAR
‘T PALLIETERKE
1945-2015
Wat was er dan niet aan de hand in Terhulpen? Terwijl bij de talentelling van 1846 nog maar een tiende van de bevolking Neder- landstalig was, bleek het aandeel Nederlands- taligen bij de talentelling van 1947 gestegen te zijn tot bijna een zevende. Daarom werden de gehuchten ‘t Rot en Nieuw-Bakenbos afge- splitst en naar Hoeilaart overgeheveld, waarna de gemeente ingedeeld werd bij het Frans- talige taalgebied.
Damiaan Dieters
Sindsdien is er geen Vlaamse migratie naar Terhulpen op gang gekomen, actief gesteund door Brusselse flaminganten die dromen van een Zeer Groot Brussel tot ver voorbij Nijvel. De Vlamingen die uitwijken naar Terhulpen weiger- den nooit Frans te leren of het Frans te gebrui- ken in hun contacten met de gemeente. In de gemeenteraad zetelt geen Unie der Nederlands- taligen, die de taalwetten keer op keer over- treedt. De lokale kopman Damiaan Dieters, geen lid van de Open Vld, heeft nooit gepro- beerd om als burgemeester Nederlandstalige oproepingsbrieven voor de verkiezingen te ver- sturen.
Het is dan ook nooit nodig geweest om Damiaan Dieters af te zetten, en Waals minis- ter van Binnenlands Bestuur Paul Furlan heeft in september geen poging moeten onderne- men om de nummer twee van de Unie der Nederlandstaligen, Yvo van Braekel, tot burge- meester van Terhulpen te benoemen. Daardoor werd dit weekend in Terhulpen een ware staats- greep, een regelrechte aanslag op de rechten van de Nederlandstaligen in Terhulpen, verme- den. Inderdaad, Waals minister Paul Furlan heeft zich zondag niet genoodzaakt gezien conform de wet een zekere Éric Luseur van ProHulpe te benoemen tot burgemeester. Oef!
Stokebrand
Alle gekheid op een stokje: noch Damiaan Dieters, noch Yvo van Braekel, noch Éric Luseur bestaan in het echt. Kan iemand het zich trou- wens voorstellen, een Nederlandstalige bur- gemeester in Wallonië, laat staan dan nog een balorige? Maar hun tegenvoeters bestaan wel:
de balorige Franstalige burgemeester Damien Thiéry, de nummer twee Yves Ghequiere, en een ondertussen bijna alweer ontslagnemende burgemeester Eric de Bruycker van ProLink.
Meer zelfs, als we de pers van de afgelopen dagen doornemen moeten we vaststellen dat voor de media van dit land de hele situatie in Linkebeek eigenlijk niet meer dan normaal is.
Of toch niet: dat een Vlaams minister de wet- geving wil doen naleven, ook in Linkebeek, tot nader order toch nog steeds Vlaams grondge- bied, dat is volgens de pers niet normaal, maar iets van de jaren tachtig van de vorige eeuw.
Liesbeth Homans kreeg dan ook meteen het etiket «communautaire stokebrand» opgeplakt.
Begrijpe wie het kan.
Overleg
Groen-voorzitster Meyrem Almaci wil het zelfs nog iets bruiner bakken. «Verbindend lei- derschap: duidelijk niet aan Homans of BDW besteed... MR niet eens op de hoogte...» liet zij op Twitter weten. Versta: Vlaamse ministers en partijvoorzitters van Vlaamse partijen moeten volgens haar hun beleidsdaden eerst aan de Franstaligen voorleggen en van hen een nihil obstat bekomen. Wij hebben altijd gedacht dat het Vlaams Gewest op gelijke voet met het fede- rale beleidsniveau stond, maar blijkbaar ziet Meyrem Almaci dat helemaal anders.
Ook Dave Sinardet was dit weekend actief op Twitter: «Is 1 jaar maximum termijn dat N-VA zich communautair kan bedwingen? Niet
zo’n fijn cadeau voor Charles Michel bij eer- ste verjaardag regering.» De wet toepassen is dus volgens de politicoloog van de Brusselse universiteiten VUB en Université Saint-Louis
«zich communautair niet kunnen bedwin- gen» en een «niet zo fijn cadeau voor Char- les Michel». Straffe kost. En in navolging van Meyrem Almaci toeterde ook hij rond: «Het meest bizarre aan dossier Linkebeek is dat er kennelijk geen voorafgaand overleg over was tussen N-VA en MR.»
Ondertussen weten we dat Charles Michel en de MR het probleem “Linkebeek“ geen fede- rale regeringscrisis waard vinden. Met andere woorden: ofwel is er geen overleg geweest, en was dat blijkbaar ook niet nodig, ofwel is er wel degelijk eerst (informeel) overleg geweest om een federale regeringscrisis te vermijden.
In beide gevallen is de conclusie dat zowel Meyrem Almaci als Dave Sinardet dit weekend de bal niet alleen constitutioneel maar ook poli- tiek-taktisch fameus missloegen. Of die vast- stelling het ergst is voor een voorzitster van een politieke partij of een politicoloog laten we aan het oordeel van de lezer over.
Objectieve bondgenoten
Zou er voorafgaand overleg geweest zijn tussen de N-VA en de MR? Of misschien iets juister: Bart de Wever en Charles Michel? Zon- der dat we kunnen zeggen dat we erbij waren toen het gebeurde, denken we van wel. We denken namelijk niet dat ze bij de N-VA én te onbekwaam zouden zijn om het niet te doen, én tegelijk zoveel geluk zouden kunnen heb- ben dat het niet nodig was geweest. Maar als Meyrem Almaci of Dave Sinardet bewijzen van het tegengestelde zouden hebben, mogen ze het ons altijd nog laten weten.
Bovendien: beide partijen hebben dit week- end een goede zaak gedaan. De N-VA heeft zich door de benoeming van Eric de Bruycker kunnen tonen als een partij die nog steeds op haar Vlaamse strepen staat, ook al heeft Lies- beth Homans uiteindelijk niet meer gedaan dan gewoon de wet toe te passen. Bij de achterban
zal dat zeker deugd gedaan hebben. Maar ook de MR heeft zich communautair kunnen profi- leren, door Damien Thiéry op te voeren als ver- dediger van de rechten van de Franstaligen in de Vlaamse Rand. Met als extra bonus voor de MR:
kaakslagfrancofoon Elio di Rupo, die als PS-voor- zitter een MR-burgemeester heeft moeten ver- dedigen, met zoveel tremolo’s in zijn stem dat men hem zelfs binnen zijn eigen partij onmoge- lijk nog ernstig heeft kunnen nemen.
Volgende stap
Maar is er in Linkebeek dit weekend nu ook ten gronde iets veranderd? Eigenlijk niet. Ten- zij er een wonder gebeurt, stelt Eric de Bruycker binnen een paar weken zijn mandaat weer ter beschikking, en kan de carrousel aan nog maar eens een nieuw rondje beginnen. We zijn nu al benieuwd wat de volgende stap van minister Liesbeth Homans zal zijn. Iemand van buiten de gemeenteraad tot burgemeester benoemen?
We vermoeden dat er in Linkebeek niemand rondloopt die aanvaardbaar zal zijn voor Damien Thiéry en zijn kompanen, zelfs al zou Liesbeth Homans Damien Thiérys eigen moeder tot bur- gemeester van Linkebeek benoemen. Afwach- ten maar.
«Vlaamse» media
Tot slot zouden we toch een dikke pluim wil- len geven aan Eric de Bruycker. Ga je in de dorps- politiek, dan is dat uiteraard in de hoop om op een mooie dag beloond te worden met de titel van burgemeester van je dorp. Maar er zijn wel oneindig veel mooiere manieren om burge- meester te worden dan wat Eric de Bruycker dit weekend overkomen is. Toch doet hij het maar.
De man verdient daarom ook alle steun die hij kan krijgen. En veel beter dan de manier waarop de «Vlaamse» media hem op zondagavond al probeerden af te schilderen als een halve idioot die niet goed wist welke verantwoorde- lijkheden hij op zich genomen had. Zit de reflex om al wat Vlaams is in een negatief daglicht te stellen bij de verscheidene krantenredacties dan werkelijk zo diep?
Titel cursief
Boventitel cursief
Irakezen “verliezen” massaal hun paspoort Lees blz 5
Staatsgreep vermeden in Terhulpen!
Het viel een beetje tussen de plooien van het andere nieuws dit weekend, maar op zondag werd in Terhulpen een regelrechte staatsgreep vermeden. De gemeenteraads- zitting van maandag kon dan ook gewoon doorgaan, zonder maar het minste incident.
Actueel
8 oktober 2015
2
Uit de smalle beursstraat
De werkgevers zijn Di Rupo vergeten
Na één jaar regering-Michel zijn de Vlaamse onder- nemers en managers zeer streng. “Nul over de hele lijn.”
“De berg heeft een muis gebaard”, is hun analyse. Noch- tans was de Vlaamse ondernemerswereld even kritisch over de regering onder leiding van Elio di Rupo. Hebben ze heimwee? Eigenlijk is er veel hypocrisie in hun betoog.
“Het resultaat is nul over de hele lijn.” Dat is de analyse die ex-postbaas Johnny Thijs over één jaar regering-Michel maakte in De Tijd. Caroline Ven, topvrouw van de onderne- mingsorganisatie Etion - het vroegere Verbond van de Kris- telijke Werkgevers (VKW) - vindt het beleid van de huidige regering ook maar niets. En Wouter Torfs van de gelijknamige keten van schoenenwinkels twijfelde er zelfs aan of hij een nieuw magazijn in Temse of over de grens in Nederland zou bouwen. In de artikelenreeks van de Tijd waren er wel een aantal positieve stemmen over de regering (o.a. van VBO- voorzitter Michéle Sioen en van BNP Paribas-voorzitter Her- man Daems), maar blijkbaar ligt deze beleidsploeg onder- aan in de schuif bij veel ondernemers.
Dat is vreemd. Jarenlang liep de Vlaamse bedrijfswereld storm tegen de regering-Di Rupo, die werd afgeschilderd als een bende marxisten. Toen er eindelijk, na meer dan 25 jaar, een regering-Michel kwam zonder socialisten, was het enthousiasme bij de bedrijfsleiders groot.
Nu, een jaar later, blijft er nog weinig van over. De kritiek?
Deze regering heeft er niet voor gezorgd dat de arbeidsmarkt flexibeler wordt zodat het gemakkelijker is om werknemers aan te werven of te ontslaan. De totale loonkost van een werk-
nemer ligt hier nog altijd 12 procent hoger dan in het buiten- land. De mobiliteit is een groot probleem en drukt op de ren- dabiliteit van de bedrijven. Allemaal terechte opmerkingen.
En het is ook zo dat deze regering op financieel-economisch vlak veel meer zou kunnen doen. Toch is de aanval onterecht, oneerlijk en onfair. Hebben de ondernemer heimwee naar de regering-Di Rupo? Dan moeten ze het maar zeggen.
De regering-Di Rupo was nochtans geen leuke periode.
Michel Delbaere, afscheidnemend voorzitter van de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka, gaf de voorbije weken een aan- tal interviews. Daarin kijkt hij terug op zijn mandaat als voor- zitter dat in 2012 begon. Delbaere spreekt echter ook over vroeger, namelijk de ontmoeting die in 2011 in de Warande plaatsvond tussen de Vlaamse bedrijfsleiders en de Fransta- lige partijvoorzitters. Het werd een dovemansgesprek. Zeker de communicatie met cdH-voorzitter Joëlle Milquet verliep zeer slecht. De ontmoeting eindigde met slaande deuren.
Toen Di Rupo eind dat jaar premier werd, wou hij eigenlijk niet met de Vlaamse werkgevers praten. Hij vond ze ‘quantité négligeable’. Charles Michel daarentegen pakte het anders aan. Hij onderhield wel degelijk contacten met het Vlaamse bedrijfsleven. En die gaven hem de boodschap: eigenlijk wil- len we veel fiscale autonomie en zelfs een splitsing van de vennootschapsbelasting. Maar als het niet kan, dan moe- ten er diepgaande sociaaleconomische hervormingen wor- den doorgevoerd.
En zie, de regering-Michel kiest voor een verlaging van de loonkosten en het minder aantrekkelijk maken van het ver- vroegd uittreden van de oudere werknemers. De onderne-
mingen zouden daarvoor moeten applaudisseren, maar doen het te weinig. Voor een deel hebben ze gelijk, want een Bel- gische werknemer is eind 2016 nog altijd 12 procent duur- der dan in de buurlanden. Tegen het einde van de legisla- tuur zou de loonkost nog altijd zo’n 10 procent hoger liggen.
Maar de malcontente ondernemers vergeten erbij te zeggen dat de situatie onder Di Rupo nog veel slechter was. Hij ont- kende gewoon dat de Belgische bedrijven een probleem had- den met hun concurrentievermogen.
De Vlaamse ondernemers denken best twee keer na voor ze de huidige federale ploeg omwille van het sociaaleconomisch beleid met de vinger wijzen. Uiteraard kan en moet deze rege- ring veel verder gaan. Maar staan de bedrijven niet zelf op de rem? Wanneer de regering de regeling rond brugpensioen verstrengd heeft, slagen de werkgeversorganisaties er via het sociaal overleg zowaar in de regeling rond beschikbaarheid van bruggepensioneerden voor de arbeidsmarkt af te zwak- ken. En dan maar klagen dat ze geen werknemers vinden.
In Vlaamse werkgeverskringen overheerst de hypocrisie. Zo willen ze een grote fiscale hervorming en geen gewone tax- shift zoals die voorligt. Vraag is of ze ermee akkoord zullen gaan. Immers, het fiscaal systeem is een doolhof van koterijen waarbij aan zowat elke sector voordelen worden toegekend.
Lagere loonkosten voor onderzoekers in de chemie bijvoor- beeld. Of fiscale voordelen voor bedrijven met veel nachtwerk zoals de auto-industrie. Zijn ze bereid die op te geven? Het antwoord is ontegensprekelijk neen. Enige terughoudendheid van de ondernemerswereld is in deze dan ook aangewezen.
Angélique VAnderstrAeten
Handleiding voor het islamdebat (5)
Onze progressieve provinciaaltjes
De psychologie van de islampleitbezorgers is niet erg ingewikkeld. Het belangrijkste onderscheid binnen deze categorie is die tussen schurken en dwazen. Sommigen liegen waar je bijstaat en zeggen al wat nodig is om hun gelijk te halen. Anderen (de mees- ten, de meelopers met de heersende ideologie) zijn zo naïef en schaapachtig dat ze het islamvriendelijke vertoog echt geloven.
Vreemd
Bijvoorbeeld, Knack blokletterde recente- lijk: “Zijn wij echt zo bang van moslims dat we hun voedsel niet durven eten?” (Ann Peute- man, 8 september) De vraag is meervoudig ver- keerd gesteld. Ten eerste gaat zij ervan uit dat het verzet tegen het opleggen van halâl-voe- ding uit angst voortkomt. Nee, het is niet angst, wel zelfrespect en de democratische weige- ring van een sluipende invoering van het halâl- gebod zonder dat de bevolking daar ooit voor gekozen heeft.
Peuteman impliceert ook dat het een kwes- tie van vreemdheid is: de islam zou angst inboezemen omdat hij exotisch is. Dat heeft er niets mee te maken: Vlamingen die een Tibetaanse monnik of een Indiase vrouw in sari zien, beschouwen dat als kleurrijk en zijn daar- van eerder gecharmeerd, terwijl ze een hoofd- doek sinister vinden. Het verschil is dat zij in de islam integratieweigering en veroverings- drang vermoeden.
Tenslotte weet iedereen dat Vlaamse vlees- eters niet moeilijk doen over de slachtwijze van hun maaltijd. Het zijn juist de moslims die daar een zaak van maken en op halâl aandrin- gen. De juiste vraag zou geluid hebben: “Zijn moslims echt zo vies van ons dat ze ons voed- sel niet willen eten?”
Zou je het tot Knack-redactrice kunnen schoppen zonder dat te weten? Het zou natuur- lijk verregaande domheid plus een zelfbeschul- digende reflex kunnen zijn, maar waarschijnlij- ker is het een arglistige uiting van minachting voor het publiek, dat zelf voor zo dom gehou- den wordt.
Haat
Islampleitbezorgers zijn meestal oudge- dienden van verscheidene offensieven tegen wat zij als de traditionele cultuur zien, en die een nieuwe frontlinie voor hun eeuwige strijd gevonden hebben, Met het proletariaat de revolutie maken en een samenleving schep- pen waarin de gehate oude elites zich vreemd zouden voelen, dat is niet te best gelukt. Maar een gedeeltelijke vervanging van onze bevol- king door nieuwkomers, dat zou betere kansen op welslagen hebben, vandaar hun keuze voor het neoracisme (“antiracisme”), anti-“wit” en pro open grenzen. Als die nieuwkomers dan nog eens een hechte gemeenschap zijn, ver- bonden door een ideologie van machtsstrijd en onderwerping, zullen ze de behoudsgezinden
helemaal wanhopig maken en vernederen. En daar gaat het toch om.
Eens in voldoende aantal zullen moslim- nieuwkomers ook voor de progressieven niet vriendelijk zijn. Na hun steun aan de splitsing van India (1947), afgedwongen door de mos- lims omdat zij een minderheidspositie in een pluralistische eenheidsstaat weigerden, moes- ten de communisten uit het Pakistaans gewor- den Oost-Bengalen vluchten. Na hun bondge- nootschap tegen de sjah werden de Iraanse communisten door Chomeini-aanhangers uitgemoord. Onze linkerzijde kan weten wat haar wacht hoewel ze er doldriest op afstevent.
Maar dan nog zullen de gehate rechtsen zich alleszins van wanhoop de haren uit het hoofd trekken, en dat is wat telt.
Onze progressieven worden namelijk niet bewogen door een positief project, wel door haat. Het eigen welzijn is ondergeschikt aan de vernietiging van de vijand: het eerste is wel- kom, maar het tweede is wat zij écht willen.
Daarom dat feministen nu de hoofddoek ver- dedigen, tegen al hun vroegere standpunten in.
Dat is weliswaar inconsequent, maar de rechterzijde ergert zich dood aan die hoofd- doek, en daar komt het tenslotte op aan. Voort- schrijdende islamisering heeft geleid tot seks- slavernij in Irak, ontvoeringen in Nigeria en
een verkrachtingsgolf in Zweden, maar toch durven onze feministen de islamisering niet als hét probleem van deze tijd te identificeren.
Provinciaal
Onze islamvrienden zijn hopeloze provin- ciaaltjes, bijziend in tijd en ruimte. Zij den- ken dat het moderne Westen aan alles schuld heeft, ook aan islamitische beleidsdaden van eeuwen geleden. Zij zijn echt, om hun eigen term te gebruiken, “witte supremacisten”, want voor hen kunnen moslims niets uit eigen bewe- ging doen: er moet altijd een “witte” hand ach- ter zitten. (Het dooreenhaspelen van huids- kleur en religie komt niet van mij, het is slechts een weergave van hun eigen standpunt.) In hun kinderlijk egocentrisch wereldbeeld zijn Mohammeds aanvalsoorlogen slechts een reactie op het kolonialisme van duizend jaar later; en de verovering van Spanje in 701 was maar een tegenzet tegen het opleggen van een
“zionistische entiteit” aan de islamwereld in 1948. Lees hun geschriften er maar op na: in de vele analyses van de “radicalisering” komt de veertien eeuwen oude factor “islam” niet voor, het is allemaal veroorzaakt door wange- drag van westerlingen.
Vandaar ook het dooreenhalen van islam- kritiek met racisme. Daar zijn volop tegen- voorbeelden op te geven, van de Arabische islamkritiek over die door hindoeïstische “raaf- koppen” (een minachtende term van de blanke Turkse veroveraars voor de donkere inboor- lingen) tot die van hedendaagse ex-moslims;
maar de kennis van onze provinciaaltjes reikt
zo ver niet. In de Lage Landen valt de tegen- stelling tussen islam en ongeloof heel ruwweg samen met die tussen inheems en uitheems en met die tussen verschillende schakeringen van blank. Als je onder de klokkentoren een mos- lim tegenkomt, is er veel kans dat hij uitheems is. Niet ernstig raciaal verschillend, want Turken en Bosniërs, sommige Marokkanen en nu ook vele Syriërs blijken gewoon blank te zijn. Maar onze neoracisten hebben een hyperfocus voor
“ras”, en zullen rasverschillen zien waar die in werkelijkheid geen rol spelen.
Die blikvernauwing en dat etiologische egocentrisme (zichzelf de oorzaak van alles wanen) zijn diep geworteld in een recente doch voorbije positie in de wereld. Zo bewe- ren velen dat we het migratieprobleem kun- nen oplossen via meer ontwikkelingssamen- werking; de werkelijkheid is dat we onze eigen financiën nog niet in orde krijgen, laat staan dat we welvaart zouden kunnen scheppen in pak- weg Afrika. Of dat wij als “rijke” landen asiel- zoekers moeten opvangen, terwijl rijkere en dunbevolkte landen als Saudi-Arabië (waar vluchtende Syrische moslims qua taal of reli- gie geen integratieprobleem zullen stellen) ter- loops even vergeten worden. Die in wezen hoogmoedige zienswijze is een traagheidsef- fect van een machtspositie die ooit werkelijk het geval was, toen Europa de wereld regeerde.
Wie alert is voor het evoluerende wereldge- beuren, is daar allang aan voorbij, maar onze multiculturele heikneuters zijn blijkbaar niet meegegroeid.
Status
Om te besluiten besteden we aandacht aan het volgehouden optimisme van onze progres- sieven tegen de machtsambities van de islam.
Dat is vooral een kwestie van status. Zich zor- gen maken, dat is voor het vulgus, omdat de gevolgen van het islamiseringsbeleid immers in eerste instantie vooral dat vulgus zal treffen.
Daarna zal de elite, of minstens haar kinde- ren, aan de beurt komen, maar dan is het toch te laat. Die elite gaat er in stilte van uit dat zij ook onder een gewijzigde politieke constella- tie haar belangen wel zal kunnen veiligstellen.
Voor volkssoevereiniteit heeft zij niets dan min- achting (“populisme”): de massa wordt best geleid door verlichte despoten zoals de euro- en mediacraten.
“Islamofoob” is gewoon een codewoord voor “plebejer”. Best vermakelijk, als je weet dat het hier de onwetenden zijn die op de beter geïnformeerden neerkijken. Zoiets als een kind dat volwassenen op hun nummer zet: “Sommi- gen beweren zelfs dat je ouders dat speelgoed in je schoen leggen. Geloof hen maar niet: het is Sinterklaas.” KoenrAAd elst
Actueel 8 oktober 2015 3
Zelfvoldaan als altijd
Dames en heren,
Met 221 waren jullie vorige week om de Vlaamse regering te bespringen met een open brief waarin beweerd wordt dat de vrt binnenkort niet langer de financiële mid- delen zal hebben om ‘zowat elke Vlaming te informeren, te verbinden en te verma- ken’. Meer nog: jullie zeggen dat de vrt een baken van vertrouwen en creativiteit is in Vlaanderen en jullie menen derhalve dat een fors besparingsplan dat allemaal in het gedrang zal brengen, én dat jullie zich niet meer zullen kunnen uitleven. Mijn excuses, maar ik kom niet meer bij als ik in enkele zinnen zoveel blabla moet lezen.
Permitteer mij dat ik daar enkele woor- den over zeg, vrank en vrij, én ongezou- ten. Eerst en vooral kan níét gezegd wor- den dat de vrt er is voor àlle Vlamingen.
Een flink deel van het kiezerskorps wordt flink in de kou gezet door geen of subjec- tieve berichtgeving over de partij die hen vertegenwoordigt en waarmee jullie het absoluut niet eens zijn. En in de sociale media blokkeert hoofdredacteur van de nieuwsdienst Björn Soenens de tweets van de voorzitter van die partij die nog steeds 250.000 kiezers vertegenwoordigt; kiezers die nota bene de lonen van jullie allemaal mee betalen. Ik stel dat gewoon vast, zon- der meer.
Bovendien zitten de meeste vrt-journa- listen gebetonneerd in het politiek-correcte discours en wordt er aan selectieve en sterk gemanipuleerde berichtgeving gedaan.
Een zeer recent voorbeeld daarvan is de emo-campagne #opdevlucht van de VRT waarmee jullie probeerden een politiek gekleurd draagvlak te creëren voor de opvang van tienduizenden immigranten.
Het spijt me voor jullie, maar het is niet de opdracht van een openbare omroep om de publieke opinie in een bepaalde politieke richting te sturen. Integendeel. Het is jullie taak en opdracht de bevolking correct te informeren over bijvoorbeeld de asielcrisis.
Tom van Grieken van het VB zei het haar- fijn: “De vrt wordt betoelaagd met geld van alle Vlamingen. Ook van de 80 pro- cent Vlamingen die een kordater asielbe-
leid wensen.”
Een klein aantal betogers voor of tegen van alles en nog wat krijgt de aandacht, maar meer dan 4.000 IJzerwakers wor- den weggegomd. Meer dan 600 mensen die in Brussel naar Marine le Pen komen luisteren? Niet gezien. Een persconferentie van een Vlaams-nationalistische partij over een groots opgezette campagne tégen het asielmisbruik? Verzwegen. Een partijpoli- tiek evenwicht in De Zevende Dag? Vergeet het. Een interview waarin iemand van de rechterzijde eens mag uitspreken alvorens hem meteen weer een suggestieve vraag wordt gesteld? Onbestaande. Nochtans wil ik erop wijzen dat het Mediadecreet ver- plicht tot een objectieve en onpartijdige berichtgeving…
Ben ik tegen de vrt? Helemaal niet. Ik ben er zelfs van overtuigd dat de produc- tie van kwalitatief hoogstaande program- ma’s in het verleden ervoor gezorgd heeft dat ook de commerciële omroepen die weg op moesten. De vrt heeft dan ook een blijvende richtinggevende opdracht. Een opdracht van ons àllemaal, zonder exclu- sieven.
En ja, de vrt zal moeten besparen, zoals iedereen en alles. Ook dat kan een uitda- ging zijn om wat dor hout weg te snoeien en een zeker ambtenarenprofitariaat in de zin van ‘mij kunnen ze toch niks meer doen’ en ‘ik doe mijn goesting’ een toon- tje lager te doen zingen en een tandje te doen bijsteken.
Koppel dat alles aan wat meer neutrali- teit en onpartijdigheid en jullie krijgen zo de steun van heel Vlaanderen. Maar kap met die zelfvoldaanheid en kom eerst uit jullie pedante ivoren en politiek gekleurde torens.
Lukt dat echt niet, dan herhalen we graag en met aandrang de woorden waarmee de legendarische Iustinus van Bikschote zijn tv-rubriek in dit blad altijd afsloot: “Voor het overige ben ik van mening dat de vrt uit de ether moet verdwijnen.”
Briefje aan 221 vrt-briefschrijvers
Niet alleen de opinie verandert, meestal onder druk van de partijpolitiek, ook de media zeggen nu eens dit en dan weer dat.
Dat is wat we de laatste maanden hebben meegemaakt toen de verenigde media, strak geregisseerd door de openbare omroep, als bezetenen te keer gingen om ons op te jutten tot sympathie voor migratie, en tot misprij- zen van wie daar vragen bij stelde. De reden was duidelijk.
“Liefst 61 procent van de Belgen is van mening dat er te veel migranten zijn in het land” (De Morgen, 10 augustus). “De anti- migrantenstemming onder de bevolking neemt hand over hand toe” (De Standaard, 12 augustus, hoofdart.) “Een enquête leerde dat een meerderheid van de Europeanen lie- ver geen migranten ziet komen” (Knack, 19 augustus, hoofdart.)
VRT zet de toon
Dat was de toestand toen de migranten- stroom op gang kwam. Die stroom vormde voor de VRT het soort “nieuws” waaraan dagelijks het eerste kwartier van alle nieuws- uitzendingen werd gewijd. Tegen de opinie, zoals men die door peilingen had leren ken- nen, moest met alle middelen worden inge- gaan. Het ene pleidooi na het andere om de grenzen te openen volgde.
Men beleefde hoogtijdagen van de poli- tieke correctheid. Kranten weigerden onge- veer een maand lang ook maar iets te publi- ceren waaruit bekommernis bleek voor de hamvraag van het Europese migratiedebat, te weten wanneer een maatschappij en haar beschaving onder de nieuwkomers bezwijkt.
In de plaats van een debat kregen we sen- timentele beeldverhalen als nooit tevoren.
Men had de mond vol over onze heilige waar- den, maar schaamteloos doorbrak men de afspraak onder persfotografen om nooit kin- derlijkjes te laten zien.
De treurige foto van een jongetje dat ver- dronken was onderweg naar Europa moest ineens de wereld rond gaan. Alleen in de Ver- enigde Staten niet: daar hield men zich aan de afspraak over kinderlijkjes. In Vlaanderen moest de norm wijken voor het thema van de open grenzen. Het utopisch mondialisme aan de macht! (Totaal voorbijgaand aan het feit dat multiculturalisme het perfecte glijmiddel is geworden voor het mondiaal kapitalisme, maar dit terzijde.)
Men heeft in de periode dat de vluchte- lingenhysterie triomfeerde, ondervonden tot welk een manipulatie van de opinie de media, als ze samenspannen, in staat zijn.
Je was in die dagen ofwel een goed mens, die de migranten welkom heette, ofwel een xenofoob, die alleen maar misprijzen ver- diende. Leugens werden van hogerhand over Europa uitgestort.
Bijvoorbeeld Europees Commissievoorzit- ter Juncker die gevoelvol sprak (De Stan- daard 10 september): “Wanhopige men- sen de rug toekeren, dat is Europa niet”.
Neen? Kent die goede Europeaan de Euro- pese geschiedenis niet? Nooit gehoord van Stunde Nul (1945)? Hoeveel vrouwen wer- den ter viering van de Bevrijding verkracht?
Duizenden bij ons, honderdduizenden in lan- den waar de Sovjetrussen oprukten. Ook dat was Europa, vergeetachtige meneer Juncker.
“Onze verdomde plicht”
Er werd openlijk schande gesproken van wie het politiek correcte denken van de dag niet aanhing. Toen N-VA voorzitter Bart de Wever genuanceerde uitspraken deed over de vluchtelingencrisis, blokletterde De Mor- gen (29 augustus) over de hele breedte van twee pagina’s: “Schaam u, meneer De
Wever”.
Als dat nog journalistiek is, dan heb ik een ambacht bedreven waarvoor ik mij dien te schamen, en de eigenaar van De Morgen, meneer Van Thillo, nog meer. Maar voor de politieke correctheid moet zelfs het recht op vrije meningsuiting wijken.
Hoe komt het toch dat sommigen, als men hen, alsof het jachthonden waren, toeroept
“pak de beestjes”, van woede verstrikt gera- ken tussen gevaarlijke agressieve neigingen en hun aangeboren domheid?
“Vreemdelingenhaat” werd alom veroor- deeld, en alles wat ook maar enigszins de schijn had van nadenken over de gevolgen van de migratie werd “vreemdelingenhaat”
genoemd. Dat deed bijvoorbeeld De Tijd op 27 augustus en Het Laatste Nieuws op 22 augustus. Vreemdelingen liefhebben werd tot “plicht” uitgeroepen.
De brave Isabel Albers, een meisje van fatsoen, begon zelfs een hoofdartikel in De Tijd (20 augustus) met de uiterst verras- sende vloek: vluchtelingen opvangen is, aldus Albers, “onze verdomde plicht”. (Hoe zou Albers daar vandaag op terugblikken?).
De “waarden van onze regeerders”
Waarom zou dat een “plicht” zijn? Dat is de beleving van “onze democratische waarden”, zegt Het Laatste Nieuws (29 augustus, hoofd- art.), of nog “de waarden die de regeerders van de natie verdedigen” (Béatrice Delvaux, in De Standaard, 23 augustus), of “de waar- den van de Verlichting” (id. ibid.).
Paul Scheffer wordt in De Standaard (26 september) geciteerd met de uitspraak dat het gaat om “de waardengemeenschap die Europa wil zijn”. En wat is dat dan? Geert Bourgeois, Vlaams minister-president, stelt melodramatisch: “Ik wil tot mijn laatste snik vechten voor de waarden die we verwor- ven hebben in West-Europa” ( in Het Laatste Nieuws, 30 september), en nogmaals: wat zijn die “waarden”?
“We moeten onze publieke waarden delen” met nieuwkomers, aldus Bourgeois, en dan komt het antwoord op onze vraag:
“Als een vrouw in minirok over straat loopt, geeft ze jou als man niet het recht haar las- tig te vallen”. Okee, dus wel als ze in strakke pantalon over straat loopt? Ts, ts, Bourgeois, het is niet de taak van een minister-president om de komieken werk te geven.
“De banaliteit van het kwaad bestaat, maar de banaliteit van het goede ook” (de filo- soof Paul Verbeke, in De Standaard Week- blad, 29 augustus). Maar aan alles, ook het moraliseren, ook met het opgeheven vinger- tje, komt een einde, en als ik mij niet vergis, is het debat in de vorm van de eenvoudige mededeling “ik ben goed, en gij zijt kwaad”
in de media aan het stilvallen.
Het werd tijd zoniet zouden we nog moe- ten schrijven: Schaam jullie allemaal, VRT, De Standaard, De Morgen, Het Laatste Nieuws, De Tijd, en al de anderen, zoals Het Nieuws- blad, waar hoofdredactrice Liesbeth Van Impe, afkomstig van De Morgen, zich ont- popte tot een krijsende, hulpbehoevende hysterica. (Zou de arme vrouw ondertussen al in behandeling zijn?).
Men kan, behalve in De Morgen en op VRT, al weer stilaan afwijkende meningen over de migranten aantreffen. Maar laten we niet te gauw vergeten waartoe de media in augustus-september van dit jaar in staat zijn geweest.
Het waren, met de woorden van De Wever,
“parochiebladen van politiek correct denken”
(De Tijd, 26 september).
MARK GRAMMENS
Schaam je, Van Thillo
Weinig is grilliger dan de publieke mening. Ook in zoiets belangrijks als het debat over de vluchtelingenstroom naar Noord-West-Europa is dat te merken. “Wir schaf- fen es” roept Angela Merkel op het ene moment uit, om het volgende moment al haar woorden in te trekken en grenzen te sluiten. Dat doet denken aan koningin Beatrix van Nederland. In 1979 riep ze in haar jaarlijkse troonrede uit: “Ons land is vol, ten dele overvol”. Ze plaatste zich vierkant achter de aanbevelingen van de “commis- sie-Muntendam” (genoemd naar de voorzitter van deze onderzoekscommissie inge- steld door het parlement), die een drastische wettelijke beperking van de immi- gratie voorstelde. Nauwelijks enkele jaren later, toen het thema aanleiding gaf tot
“extreem-rechtse” partijvorming, werd wie nog durfde te zeggen “ons land is vol”, veroordeeld wegens racisme.
Tandartsen
In Linkebeek woedt een zoveelste taalrel. Al acht jaar bijten politici er hun tanden op stuk. Al sinds de invoering van de faciliteiten zitten de Vlaamse politici met hun mond vol tanden als het op kordate politiek aankomt in de gemeenten in de Vlaamse Rand rond Brussel.
Nu moet Homans optreden, zij kan niet anders als N-VA-minister. De wet is de wet. Afwach- ten of zij haar tanden niet gaat breken op dat dossier. De Franstaligen laten massaal en una- niem hun tanden zien. Verdorie, denkt Charles Michel tandenknarsend, een communautaire rel kan ik missen als kiespijn.
Hoog tijd om naar de tandarts te gaan, want wie dit jaar niet op controle gaat, betaalt volgend jaar een hoger tarief. Geen goed nieuws voor wie nu al op zijn tandvlees zit.
Nieuwsfeit van de week
Karin weg
Karin Temmerman van de sp.a is niet meer… Ja, ze leeft nog, maar ze is niet langer fractievoorzitter in de Kamer. Zij zegt dat het tijd is jonge mensen kansen te geven. Dat ze daarmee een voorbeeldfunctie wil tonen in het nieuwe beleid van John Crombez, is duidelijk.
Haar demarche moet immers anderen aan- sporen op te hoepelen en een nieuwe gene- ratie in het gareel te hijsen. Louis Tobback zal onder de indruk zijn. Ze zal derhalve in de Kamer opgevolgd worden als fractievoorzit- ster door de frêle en erg minzame Meryame Kitir, een voormalige arbeidster en vakbonds- afgevaardigde bij Ford Genk die geschiedenis schreef door in de Kamer een erg pakkende redevoering te houden bij het ter ziele gaan van de Genkse autofabriek. Een natuurtalent à la Inge Vervotte destijds, dat vergeleken kan worden met ‘een ijzeren hand in een fluwe- len handschoen’. In de wandelgangen wordt opgelucht ademgehaald bij het vertrek van Karin als fractievoorzitter, want vriend en vij- and zijn het er gloeiend over eens: zij kon het niet. Zij heeft niet het karakter om een rege- ring te bevechten en elke week opnieuw sne- dig en met meppende voorhamers in te beu- ken op een vijandige meerderheid. Wie tijdens haar tussenkomsten goed toekeek, zag aan haar lichaamstaal dat zij dit nooit zou kunnen volhouden en dat zij kapot was van de stress.
Bovendien had zij het in haar fractie niet onder de markt met oude eigenzinnige socialistische fossielen als Dirkie van der Maelen, Jogan Van- dela, Monica de Coninck, Maya Detiège, Gans Bonte en Peter Van Velthoven…
Karin toch niet weg
Karin blijft evenwel Kamerlid, want, zegt John Crombez, ze gaat zich volledig toeleg- gen op het pensioendossier. Of het haar per- soonlijk dossier is - ze is 57 jaar - of de pensi- oenregelingen van de regering, is niet geheel duidelijk. Een gemiste kans, vinden we, om de vernieuwingsoptie rechtlijnig door te trekken, want de eerste opvolger voor Oost-Vlaande- ren is de 30-jarige Sam van de Putte uit Aalst.
Het pensioenverhaal was goed gevonden van John en Karin, maar iets te doorzichtig. Binnen vier jaar komt Karin zelf voor de riante pensi- oenregeling van de Kamer in aanmerking…
Jaja, nog even blijven, in functie van het ‘pen- sioendossier’. Het klopt als een bus. Nu eerst vier jaar uitbollen. Laat de jongeren nog maar even wachten. Voor ’t geld danst den beer!
Vuurwerk?
Volgende week wordt na een heel lang zomerreces de praatbarak weer geopend, om na twee weken alweer de deuren te slui- ten voor het herfstreces. Ja, men moet niet al te hevig van stapel lopen, nietwaar?! Maar dit terzijde… Veel praatbarakkers waren in al die tijd in geen velden te bespeuren. Enkel de leden van de commissie Binnenlandse Zaken (inzake asiel) en wat kleine commis- sies als Infrastructuur moesten de indruk weg- nemen dat er in die lange tijd helemaal niets gebeurde. Maar veel soeps was dat allemaal niet. Ondertussen zijn er wel een pak mon- delinge vragen ingediend die men de vol-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
8 oktober 2015
4
gende maanden op de commissies zal gaan behandelen. Het behoort tot de parlementaire geplogenheden om de ministers op die manier waakzaam te houden en ze zo op geregelde tijdstippen naar het parlement te lokken. Het valt af te wachten of het vuurwerk of sissers zal opleveren…
Prullenmand
Als het van N-VA en meer bepaald van Kamerlid Sarah Smeyers afhangt, krijgt men voortaan pas volledig kindergeld na vier jaar wettelijk verblijf in ons land. Daarvóór zou het gradueel opgebouwd worden. Zo’n getrapte toekenning van kindergeld aan nieuwkomers kan aldus een besparing van 90 miljoen euro per jaar opleveren, zegt Sarah. Aangezien de kinderbijslag voortaan Vlaamse materie is, moest Sarah wel een kronkel maken door haar voorstel aan de asielcrisis op te hangen, zodat ze het voorstel toch nog op het federale niveau kon indienen. Zo ver, zo goed, maar…
Haar partijgenoot en Vlaams minister-presi- dent Geert Bourgeois frommelde het voorstel meteen in de prullenmand en zei er niet eens aan te denken het op het Vlaamse niveau te bespreken. De kans dat het uiteindelijk zal besproken worden in het federale parlement, is daarmee hoogstwaarschijnlijk erg klein geworden. Wellicht sterft het een stille dood.
Slik! Sarah staat erbij en kijkt ernaar. Mis- schien voortaan eerst toch wat overleg plegen op het hoofdkwartier of op het stadhuis van Antwerpen, om de violen gelijk te stemmen.
Bommen in het paleis?!
Vorige week kwam er op een dag, heel vroeg in de morgen, een bommelding bin- nen op het Paleis der Natie, het parlement.
Geen parlementsleden te bespeuren, maar wel al enkele fractiemedewerkers, dienst- bodes en poetspersoneel. Er ontstond geen paniek, er gingen geen alarmbellen af en er werd niemand opgebeld op de kantoren. Ook de fracties werden niet verwittigd. Wie al bin- nen was, vernam het meestal via de elektroni- sche media of door buitenstaanders die vaak wat grappend opbelden. De Militaire Politie, die het parlement bewaakt, en de veiligheids- dienst van de Kamer waren in geen velden te bespeuren. Rond tien uur, dik twee uur na de bommelding, patrouilleerde toch een ploeg met honden door de gangen op zoek naar al dan niet tikkende bommen. Tot hun verbazing ontdekten zij op de kantoren hier en daar een ijverige fractiemedewerker die in het onge- wisse was gebleven over wat hem eigenlijk te doen stond. Het personeel van de Kamer was ondertussen al naar buiten geloodst. De opgeschrikte medewerkers werden dan toch maar verzocht zich ook naar buiten te bege- ven… Naar verluidt verliet de laatste mede- werker pas om halftwaalf het parlement…
Jawadde! Als je de veiligheidsmaatregelen en de evacuatievoorschriften van bijvoorbeeld het Nederlandse parlement in Den Haag ver- gelijkt met dit ongeordende boeltje, waarbij in het slechtste geval slachtoffers hadden kun- nen vallen, dan valt er maar één ding op te zeggen: “Typisch Belgisch.” Hallo, voorzitter Bracke, kan één en ander voortaan misschien wat professioneler aangepakt worden?!
Doden of gedood worden
Een paar weken geleden was er een mooie reconstructie van het leven van Dzjengis Khan. Dat was een Aziaat, geen blanke, en dus kregen we ronkende zinnen over de geni- ale legeraanvoerder, maar geen woord over de barbaarse slachtpartijen van Peking tot Krakau door een troep onmensen. De Mon- golen van Dzjengis zijn in de ogen van hun tijdgenoten minder dan wilde dieren, want die doden niet uit plezier.
De Mongolen zijn bij de geboorte van de latere veroveraar (1162) nog altijd nomaden die in vilten tenten leven en geen benul heb- ben van landbouw. Ze jagen. Ze hebben geen schrift en ze wassen zich nooit, noch hun kle- ding. De stank van hun verschijning wordt later zelfs een wapen.
De Mongolen zijn verdeeld in clans die, in wisselende bondgenootschappen, voort- durend oorlog voeren over paarden, ossen en vrouwen. Veelwijverij is vanzelfsprekend.
Het motto van hun harde, korte en gevaar- lijke leven is doden of gedood worden. Maar zij die het overleven zijn superbe vechters- bazen die met hun kleine maar taaie paard- jes enorme afstanden afleggen in de steppen van Centraal-Azië, waar je stikt in de hitte en het stof in de zomer en bevriest in de winter.
Een leven van roven en moorden
Alleen een militair en organisatorisch genie als Dzjengis (eerst na zijn dood wordt Khan aan zijn naam gekleefd) kan zich naar de absolute heerschappij vechten. Hij ver- liest jong zijn vermoorde vader en de familie wordt uit de clan gestoten omdat Dzjengis te jong is om hem op te volgen. Dankzij dief- stal, geweld en sluwheid overleeft de fami- lie, waarbij Dzjengis en passant een broer vermoordt. Zijn militair inzicht, meedogen- loosheid en doeltreffendheid vallen op en hij wordt weer in de clan opgenomen die hij vlug domineert.
Vanaf dan is het een saai maar constant verhaal over oorlogen en allianties, moorden en intriges tot hij als eerste erin slaagt alleen- heerser te worden van de Mongolen en som- mige met hen verwante Turken. De metho- des van Dzjengis zijn efficiënt en genadeloos.
Hij stampt er de discipline in bij zijn groei- ende legers en ‘Befehl’ is letterlijk ‘Befehl’.
De doodstraf is de prijs voor iedereen die niet dadelijk gehoorzaamt.
Hij hanteert bewust gruwelijke terreur als politiek middel. Tegenstanders die zich over- geven, krijgen eerst genade maar worden vervolgens meestal tot de laatste persoon uitgeroeid tenzij ze nuttige ambachtslui of jong en vrouwelijk zijn. Als de Mongoolse rangen uitdunnen, spaart hij wel vijanden die zich overgeven. Die worden in kleine eenhe- den bij grote Mongoolse bataljons ingelijfd.
Met behulp van sjamanen (tovenaars) roept hij zichzelf uit als de belangrijkste reli- gieuze leider en de enige vertegenwoordi- ger van “de eeuwige blauwe hemel”. Maar zijn keiharde bewind biedt zijn volgelingen ook voordelen: een leven dat uit niets anders bestaat dan vechten, moorden, plunderen en roven, plus slaven en veel jonge en nieuwe vrouwen die de keel overgesneden worden als de eigenaar nieuw vlees wil.
Kleine maar efficiënte legers
Dzjengis is al de veertig voorbij wanneer hij Mongolië verlaat om de klauwen naar nog veel meer lekkers uit te steken. In lange cam- pagnes verovert hij Noord-China. Tot zijn ver- wondering zijn er zoveel Chinese boeren dat hij ze niet allemaal kan afslachten.
Zijn legers tellen alleen maar cavaleristen, dus kunnen her en der wat steden verzet bie- den. In een eerste veldtocht kan hij Peking niet veroveren, maar hij spaart Chinese inge- nieurs die voor hem belegeringstuigen bou- wen. Bij zijn tweede verschijning veroveren zijn soldaten de stad en ze plunderen en moorden een hele maand lang.
Aan zijn hof verblijven een paar diploma-
ten van rijken in het westen van Azië en zij schrijven de eerste verslagen uit de eerste hand over de Mongoolse gruwelen. Dzjen- gis profiteert van de angst die uit de rappor- ten spreekt.
Hij laat zijn horden los op wat vandaag Oezbekisten, Turkmenistan, Kirgizië, Irak, Afghanistan en Iran is. Zijn generaals winnen velslag na veldslag waarna de geweldsorgie begint. Tenslotte verschijnen de Mongolen eventjes in christelijke staten als Georgië en Kiev-Rusland, waar ze hun reputatie getrouw zijn. Hun legers schijnen onoverwinnelijk, hoewel ze bijna altijd ver in de minderheid zijn. Maar ze gebruiken soms effectieve trucs.
Ze zetten poppen op hun reservepaarden.
Ze rijden bij valavond en nacht met drie of vier fakkels in de hand en ze verschijnen altijd in een breed front, wat de indruk wekt dat achter hen nog rijen en rijen ruiters komen.
Waarschijnlijk tellen al de legers van Dzjen- gis maximum 120.000 soldaten, maar zelfs een leger van 13.000 man onderwerpt hele naties door moed, discipline en uithoudings- vermogen.
Desnoods slapen de Mongolen op hun paard. Hun bogen hebben een dodelijk bereik over een afstand van 300 meter en de ruiters kunnen 200 tot 300 kilometer per dag afleggen terwijl traditionele legers hoog- stens een tiende aankunnen. De Mongolen verschijnen altijd vlugger dan verwacht en ze drijven als geoefende jagers de plaatselijke inwoners voor zich uit, die ze dwingen tegen de eigen landgenoten te vechten of anders vermoord te worden.
De cavaleriemanoeuvres zijn volmaakt gesynchroniseerd en de Mongolen bezitten een verfijnd signalensysteem met vlaggen, hoorns en lantarens bij nacht, dat slechts overtroffen wordt wanneer telefoons op het slagveld verschijnen.
Aziatische wreedheid
Op zijn oude dag wordt Dzjengis meer en meer een organisator die zijn legers niet zelf aanvoert maar coördineert. Maar ook als opperbevelhebber heeft hij nooit in de eerste linies gevochten omdat hij - in tegenstelling tot de domme bravoure van veel vijanden - weet dat de goede generaal het overzicht over het slagveld moet behouden. Het begint hem zelfs te dagen dat er meer welstand gegenereerd wordt voor hem, zijn familie en zijn edelen als hij boeren belasting laat beta- len in plaats van ze te vermoorden. Om zijn legers vlug te verplaatsen, laat hij gemakke- lijke en zeer veilige routes aanleggen. Na een tijd gebruiken mohammedaanse handelaars die wegen om gemakkelijk en vlug luxegoe- deren te vervoeren van oost naar west en omgekeerd.
Dat zijn ook de wegen waarover later Wil- lem van Rubroek en de familie Polo reizen.
Dzjengis begrijpt dat zijn reusachtige rijk een solide wetgeving en zelfs een schrift nodig heeft en hij voert dat ook in. Maar het is nooit zijn bedoeling een echte staat te stichten, want met zijn mentaliteit is alles het per- soonlijke bezit van zijn clan. Na zijn dood in 1227 stopt de Mongoolse agressie niet.
Zijn opvolger, die de titel Grote Khan draagt, laat de eerste Russische staat vernietigen en inlijven.
De Mongolen verslaan vervolgens Hon- gaarse en Duitse legers, maar ze stoppen met hun opmars naar West-Europa als de Khan sterft. Ze komen niet meer terug, want het terrein bevalt hen niet: te veel bergpas- sen waar ze hun cavalerie niet kunnen ont- plooien en vergeleken bij China en Perzië is daar ook te weinig buit. Na de dood van Dzjengis’ zoon gebeurt het onvermijdelijke.
De dzjengissiden beginnen te ruziën en het rijk valt uiteen in grote delen, waar fami- lieleden soms nog honderden jaren heersen.
Eeuwenlang is “Aziatische wreedheid” een begrip in de geschiedschrijving en het com- munisme is daar een voorbeeld van.
Jan neckers
Dzjengis Khan
Ik heb hier al geschreven dat ik graag naar historische tv-documentaires kijk bij Franse zenders. Ook Arte zendt mooie dingen uit, maar het blijft soms kwakke- len, want die Frans-Duitse zender beschildert zich graag met politiekcorrecte verf
Actueel 8 oktober 2015 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Weer aan de slag
Het Vlaams Parlement is weer aan de slag. Er waren wel al wat commissie-activiteiten, maar het echte startschot wordt traditioneel gege- ven met de Septemberverklaring van de minis- ter-president. Even traditioneel bij die gelegen- heid zijn de protestactiviteiten die men in de nabijheid van het parlement ten tonele brengt.
Ook dit jaar werd de statige buurt rond de Leuvenseweg ontsierd door divers, rode vlag- gen en objecten meevoerend, gespuis. Wel mooi gedaan was de Geert Bourgeois-reus die door een VRT-protestgroepje werd voort- getrokken. Vlaamser kan het niet. Overigens, een Vlaamse reus is eveneens een soort bui- tenproportioneel konijn, wat misschien een aardig symbool voor onze politiek zou wezen.
Vrolijk moment
Voor de samenstelling van het bureau en de
“constitutie” van het Vlaams Parlement wordt de zaak voorgezeten door de ouderdomsde- ken, in casu Herman de Croo (Open Vld) die daar ook dit jaar weer een vrolijk gloriemo- mentje van maakte. Zoals intussen bekend nam Barbara Bonte (VB) ontslag, wat jammer is, want ze was een waardevolle kracht in de partij, en diende opvolger Ortwin – “Orwin” in het taaltje van De Croo – Depoortere te wor- den ingezworen.
Depoortere heeft ruim zijn sporen bij het VB verdiend en zal dus zijn draai wel vinden in het fractiewerk.
Na afhandeling der formaliteiten kon dan eindelijk voorzitter Peumans aan het serieuze werk beginnen.
Toon gezet
Uit de rentrée-toespraak van Peumans viel onder meer te vernemen dat tijdens het reces de glazen koepel van het halfrond was opge- frist (het zag er inderdaad allemaal wat pro- perder uit), een omgevingsdetail dat hij dan maar meteen verbond aan het idee van “trans- parantie”.
Op een drafje ging hij door de actualiteit
Grootschalige zwendel?
Irakezen “verliezen” massaal hun paspoort
Al Arna Radwan, geboren te Moussoul in Irak op 29 januari 1982 is zijn Iraaks pas- poort verloren. Dat staat te lezen in de rubriek ‘Verloren’ onderaan bladzijde 46 van de Antwerpse editie van het weekendblad De Zondag van 20 september. Wat de eer- lijke vinder met het teruggevonden paspoort moet doen? Dat staat er niet bij.
www.dewijnboeren.be/acties promocode: pallieterke
Zuid-Afrikaanse wijnen (Vonkel Fontein)
Groepsaankoop tot 07/11/2015 Gratis levering op 21/11/2015 bij u thuis
Exclusief voor lezers van ‘t Pallieterke!
heen (vluchtelingencrisis, noden van de Vla- ming,... ). Hij prees de werking van het Vlaams Parlement en zijn leden die het naar “het hoog- ste niveau proberen te tillen” – wat wellicht een grapje was.
Voorts moet het parlement “een broeinest en kraamkamer” zijn van een “door onze beste democratische waarden geïnspireerde decreet- geving”. Mooi.
Tenslotte zouden de Vlaamse volksvertegen- woordigers als cadeautje een “multifunctionele pen” (wat dat ook mag wezen) op hun bank vinden, maar het hebbeding bleek nog niet te zijn uitgedeeld.
In ieder geval is de toon gezet voor het nieuwe parlementaire jaar en gaat de Vlaamse assemblée voort in haar onnavolgbare stijl.
Septemberverklaring
Tijd voor het koninginnenstuk: de Septem- berverklaring van de Vlaamse regering. Die regering zat zich voltallig op haar banken te ver- velen terwijl minister-president Bourgeois zijn rede – in het hem eigen keurige Nederlands, het mag worden gezegd – uitsprak. Er was wei- nig opwindends te beluisteren. Bourgeois kon- digde een langetermijnvisie, reikend tot 2050, aan, waaierde breed uit over innovatie, con- structieve besparingen, werkloosheidsdaling en een pril heroplevende economie.
Voorts nog wat duurzame ontwikkeling en sociale cohesie en – tussen de plooien – het bericht dat Vlaanderen vierduizend asielzoe- kers per maand mag verwelkomen. Een geut
“pluralistische samenleving en waarden van de Verlichting” ontbrak niet. De minister-president belichtte dan even de verschillende beleidsdo- meinen, waarop het klapvee van de meerder- heid de handen op elkaar kon brengen. We ont- houden dat Vlaanderen een topregio is.
Lollypopland
Na de opening en de Septemberverkla- ring ‘s maandags, mocht op de gebruikelijke woensdagse plenaire zitting het debat over genoemde verklaring losbarsten. Joris Vanden- broucke (sp.a) begon met wat positieve woord-
jes over de regeringsverklaring, maar kwam al gauw in strijdmodus over het vluchtelingen- probleem en zekere opinies van Bart de Wever daarover. Matthias Diependaele (N-VA) liet dat niet over zijn kant gaan en zette de aanval in tegen een, volgens hem, diep in “Lollypopland”
vertoevende, Vandenbroucke. Misschien is het wel tekenend dat een parlementaire bespre- king over de Vlaamse toekomst al meteen over migratiegolven moet gaan. Het onder- werp werd gauw gevolgd door het gangbare gedoe over het asociale regeringsbeleid en de bezuinigingsmaatregelen die – welles-nie- tes – vooral de kwetsbare en modale Vlaming treffen.
Onvermijdelijk kwam men bij het openbaar vervoer terecht, waarover de meningen lichtjes uiteen liepen. Volgens minister Weyts worden in het openbaar vervoer onvoorstelbare for- tuinen geïnvesteerd, volgens Vandenbroucke wordt datzelfde vervoer nietsontziend vernie- tigd.
Van openbaar vervoer ging het vlot naar pri- véauto’s en met name naar de vergroening van het wagenpark, een onderwerp dat voor ein- deloos geklets zorgde.
Luchtfietser
Het thema werkloosheid, waar wel één en ander over zou kunnen worden gezegd, ver- zandde snel in een verhaal over discrimina- tie van allochtonen, waarbij de linkse obses- sie met allerlei dwangmiddelen nogmaals naar voren kwam.
Bijzonder charmant blijft de bekering van de sp.a tot het Vlaams-nationalisme. Ook nu kreeg de regering-Bourgeois het verwijt dat ze zich slaafs aan het federale Diktat onderwerpt. Kri- tiek op dit vlak is niet verboden, maar komend van sp.a wel heel doorzichtig.
Björn Rzoska vond het nodig om snoeihard naar Liesbeth Homans uit te halen, wegens niet voldoende lief voor asielzoekers. Bovendien was hij het om steeds als “linkse luchtfietser”
te worden weggezet.
Steeds strijdbare N-VA fractiebaas Diepen- daele moest op twee fronten vechten. Tegen onze linkse luchtfietser en tegen het iets min- der linkse VB dat aangaande de vluchtelin- genstroom een niet zo romantische visie aan- kleefde.
Mooi Vlaanderen
Een niet suf te krijgen Vlaamse volksverte- genwoordiging zette de werkzaamheden tot laat in de namiddag voort. In de marge van het debat kwam het proefballonnetje over even- tueel verminderde kinderbijslag voor asiel- zoekers overgedreven, om meteen door Geert Bourgeois te worden doorgeprikt. Het vluch- telingenthema bleef trouwens prominent aan- wezig, Chris Janssens (VB) bracht daarover een bloemrijk betoog, dat uiteraard buiten de consensus bleef. Qua vluchtelingenvriende- lijkheid werd niet de hoofdvogel afgeschoten door groen of rood, wel door de larmoyante Bart Somers (Open Vld), die al met liters huma- nisme klaarstaat om al die mensen te onthalen.
Onvermijdelijk kwamen klimaatopwarming en andere “ecologische uitdagingen” langs, wat ook weer de discussie over automobielen aanwakkerde.
Over de lokale besturen en de regeringsplan- nen werd meerderheid tegen oppositie gere- detwist, maar duidelijkheid kwam er niet. Hoe dan ook, we zullen daar nog van horen.
In zijn slotbeschouwing sprak Geert Bour- geois de hoop uit “dat het goed moge gaan in dit mooie Vlaanderen”. Dat hopen wij ook en nog meer dat we daarvoor niet tot 2050 zullen moeten wachten.
Een greep uit de oogst van de voorbije weken
Trouwens, dat staat ook niet vermeld bij de andere 25 Iraakse paspoorten die de voorbije maanden in De Zondag of De Streekkrant zijn gesignaleerd en blijkbaar in het Antwerpse verloren zijn gegaan. Bijna wekelijks vinden we zulke “zoekertjes” terug in genoemde reclamebladen. Héél eigenaardig, vindt u ook niet? Vooral dat het vooral Irakezen zijn die zich “slordig” gedragen; alleen zij verliezen massaal hun paspoort.
Dat immigranten liegen en bedriegen om toch maar een verblijfsvergunning te krijgen, is al jaren bekend bij iedereen die enigszins vertrouwd is met de materie. Meestal ‘ver- liest’ men paspoorten bij aankomst in het land van keuze. Zo voorkomt men terugwij- zing naar het land van herkomst en kan men gemakkelijk zijn ware identiteit verdoezelen.
Op die manier zit Europa al opgescheept met massa’s zeer donkere of zelfs zwarte Syriërs en Irakezen.
Lookalikes
Een andere mogelijkheid om onrechtma- tig een verblijfsvergunning te krijgen, is het gebruik van valse identiteitsdocumenten of
‘lookalikes’. ‘Lookalikes’ zijn originele docu- menten die opgemaakt zijn in het land van herkomst op basis van onjuiste inlichtingen.
Hier is een grote deskundigheid vereist om de echtheid vast te stellen. Die deskundigheid is niet altijd terug te vinden aan de Europese buitengrenzen - voor zover die er nog zijn. Het vergt bovendien veel tijd en middelen om die
‘intellectuele’ valsheden op te sporen. Vraag het maar eens aan de gemeentelijke admini-
straties of aan de Federale Politie.
Wat is er dan aan de hand met de verloren Iraakse paspoorten in het Antwerpse? Met ons slecht karakter vrezen we dat een seri- euze zwendel aan de gang is met ‘lookalikes’
die de autoriteiten en ook De Zondag voorlo- pig is ontgaan, of bewust wordt stilgehouden.
Daarvoor zijn enkele argumenten aan te halen: behoudens enkele lichte afwijkingen zijn de verloren paspoorten allemaal op naam van mannen in de leeftijdscategorie tussen 30 en 45 jaar, een bekende categorie in de wachtrijen voor de kantoren van Fedasil. Bij- komend hebben alle paspoorten een serie- nummer beginnend met ‘A’ of ‘G’. Volgens Landinfo, het onafhankelijk Noorse Country of Origin Information Centre, gebeurt het uiterst zelden dat men Iraakse ‘A’- en ‘G’-paspoor- ten vervalst. ‘A’ en ‘G’ zijn de meest recente exemplaren die werden uitgegeven. Ze kun- nen machinaal gelezen worden, wat het tech- nisch bijna onmogelijk maakt om ze te verval- sen. Blijkt echter, dat veel mis kan gaan bij de overheid in Bagdad die instaat voor de uitgifte van paspoorten.
In Bagdad wordt het identificatiemateriaal van de aanvrager, zoals het geboorteregis- ter, een identiteitsbewijs en een bewijs van staatsburgerschap, nauwelijks gecontroleerd.
Juist op grond van deze gemakkelijk te ver- valsen documenten wordt dan een technisch perfect paspoort uitgereikt dat in vele geval- len onjuiste inlichtingen bevat. En dat is juist de grote en moeilijk te controleren fout bij de Iraakse ‘A’- en ‘G’-paspoorten.
Verdacht
Deze ‘lookalikes’ zijn uiteraard sterk gegeerd bij iedereen die een origineel paspoort of een andere identiteit nodig heeft. Denk bij dat laatste maar aan terugkerende Syriëstrijders.
De beweerde verloren paspoorten kunnen natuurlijk ook in Irak geroofde exemplaren zijn die hier opduiken op de zwarte markt en te koop worden aangeboden.
Wij hebben alvast de indruk dat via de advertenties aan een welbepaald cliënteel
kenbaar wordt gemaakt dat ‘verloren’ pas- poorten beschikbaar zijn. Dat niet wordt ver- meld waar de eventueel teruggevonden pas- poorten kunnen worden ingeleverd, komt absoluut als verdacht voor.
Hier is werk aan de winkel voor politie- en inlichtingendiensten. Misschien beginnen met eens aan te kloppen bij De Zondag om te vra- gen via welke rekening al die advertenties worden betaald.
RIRO
