Deze weekVijf jaar strijd tussen euro en dollar

e 1,95

70

jaargang • nummer 51 • woensdag 17 december 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Deze week

Vijf jaar strijd

tussen euro en dollar 2

Schotland volhardt 3

Alexander de Croo gefopt? 5

“Gent gek op de fiets” 7

MAZ of geen MAZ? 6

Waalse mediawatchers 7

De aarde is niet uit haar baan gedreven

Maandag 15 december 2014. De aarde is niet uit haar baan gedreven. Dit land vooralsnog evenmin. Hier is het nog mogelijk om met al bij al mager bezette piketten luchthavens, havens, openbaar vervoer, industrieterreinen en distribu- tieketens plat te leggen. “Een staking moet irriteren”, zei ACV-voorzitter Marc Leemans. Maar het zijn de verkeerde mensen - niet zozeer de regering, wel de burgers - die dergelijke actie irritant, zuur en bovendien duur vinden. Vakbonden spelen alles of niets, maar de kans dat ze de uithoudingsslag winnen is minimaal.

De Ochtend (VRT-radio) had maandag Karel Vinck en Luc Cortebeeck te gast. Vinck, des- tijds topman bij o.a. Bekaert en Umicore, had maar één boodschap: er is meer communica- tie nodig, en die moet leiden tot een “plan”.

Cortebeeck kwam niet verder dan de stelling dat in een echte democratie niet de kiezer beslist waarna de regering zomaar haar goes- ting mag doen. Het middenveld moet mogen meespelen.

Communicatie – wat is de regering nu pre- cies van plan? – en inspraak tussen verkiezin- gen door, dat zouden de kernen kunnen zijn van een interessant debat over de democra- tie. Een debat tussen de radicale militant en de gemiddelde burger.

De Wever, nog altijd de helderste claxon van de N-VA, kwam de voorbije dagen zijn rege- ringsploeg ter hulp. “Men staakt ons de reces- sie in”, zei hij in De Zevende Dag. Zijn bood- schap dat de vakbonden, vooral dan de Waalse (“de gewapende arm van de PS”) en de socia- listische, “leugenachtige” en “lachwekkende”

boodschappen verspreiden om de bevolking op te hitsen is duidelijk. Uiteindelijk hebben ze maar één doel: de val van de regering.

Veel handiger kan je niet zijn in een poging

om in België de FGTB en in Vlaanderen het ABVV te isoleren, maar tegelijk ook de beide vleugels van de socialistische vakbond van elkaar te scheiden. Dat de kameraden over de taalgrens veel radicaler zijn dan hun Vlaamse vrienden, mede onder druk van extreem-links en Ecolo, laat De Wever toe weer volop de Vlaamse kaart te trekken.

Zijn verhaal gaat er bij veel modale Vlaamse burgers ongetwijfeld vlotjes in. Omdat die weten dat er inderdaad moét worden bespaard én omdat er een vrij breed begrip is voor de huidige maatregelen. Maar het over- leg is vervuild. Een paar voorbeelden maar: de gemiddelde burger zou volgens het ACV jaar- lijks zo’n 907 euro verliezen, maar de bonden zwijgen over de forfaitaire belastingverlaging vanaf 2015. Volgens cijferaars van De Tijd zal de netto-koopkracht zelfs stijgen. Van twee- verdieners dan toch. Eenzelfde welles-nie- tesspel wordt gespeeld in het debat over de pensioenen van onder meer de leraars. Daar- aan wordt niet geraakt, maar ze zullen wel lan- ger moeten werken.

Fout

Toch maakte de ploeg van Charles Michel de gloeiende fout om de besparingen, die inder- daad nodig zijn om de sociale zekerheid te redden, zo goed als exclusief in de mand van de werkenden en gepensioneerden te leggen en de grote bedrijven en kapitalen te ontzien.

En is dat niet ongenuanceerd zo, dan is het beslist in de perceptie van veel mensen wel degelijk het geval. De troost dat de politieke sokkel van de regering hierdoor niet meteen verpulvert – peilingen wijzen niet op een dra- matische ommekeer – is niet meer dan kor- tetermijngeluk. Het is vandaag onmogelijk in te schatten waar dat verhaal bij volgende poli- tiek examens, de verkiezingen van 2018 en 2019, zal eindigen.

Kan het regeringsverhaal economisch sla- gen? Wellicht maar ten dele. Tamtamgeroffel over tienduizenden nieuwe jobs en derhalve meer budgettaire ruimte, doet denken aan het vreselijke voluntarisme van Guy Verhofstadt.

Na het mislukken daarvan moest hij op de vlucht slaan naar Europa. Een loonlastenver- laging leidt niet per definitie naar meer jobs, zeker niet in KMO’s, wel tot kassa-kassa… Hun voordeel is evenwel onvoldoende voor nieuwe aanwervingen.

Dit blad schreef al voor de verkiezingen dat de N-VA haar sociaal profiel liet ondersneeu- wen. Dat belette niet dat de partij electoraal piekte, maar tegelijk timmerde ze een plafond boven dat succes en legde ze een hypotheek op verdere groei in de toekomst. Alleen als het De Wever menens is met zijn zoeken naar

“intelligente vormen” van vermogenswinst- belasting, of varianten op dit thema, opent hij mogelijks een luik naar verse zuurstof. Ons fiscaal systeem is oneerlijk, niet alleen in de perceptie.

Gebrul

De socialisten en de Walen zijn evenmin zeker van hun stuk. Wie de inspanning kan opbrengen om dagelijks de spreekbuizen van links Vlaanderen te volgen (De Morgen, de VRT…) stelt vast dat men daar ook met twij- fels zit. Die media hebben boter op het hoofd.

De stembrieven waren nog niet geteld of een vreemdsoortig ideologisch gebrul tegen De Wever en co barstte los.

An Goovaerts en Lisbeth Imbo, de twee hoofdredacteurs van De Morgen, riepen maandag de regering op om van het sociaal conflict - “geen politiek links-rechtsspel” te maken. Veel schijnheiliger kunnen die vuur- spuwers niet zijn.

Ooit zal wel eens een politicoloog dit ver- haal navertellen: wetenschappelijk is aange-

toond dat het journalistenleger maatschappe- lijk de linkse weg verkiest, soit. De impact van overtrokken verontwaardiging in de politieke democratie is eerder gering.

Communautair

Hoe snel sluipt de communautaire kat dan toch weer in de politiek? Dat dit er van komt zou niet eens onlogisch, noch verrassend zijn. Dit politiek en cultureel gespleten land is ook op sociaaleconomisch gebied verdeeld.

Dat heeft veel te maken met de macht van het socialisme. In Vlaanderen heeft de sp.a domweg de politieke trein van de autonomie gemist. Dat Rudy de Leeuw (ABVV) wil staken

“tot de regering plooit”, wekt bijna medelijden op. Zijn troepen zijn niet sterk genoeg om via polarisatie Vlaanderen nog lang plat te leggen.

Te duvelen, zeg maar. En het communisme?

Dat is hier alleen nog aanwezig in kringen van dokters, kunstenaars en studenten. Dat ligt in Wallonië wel even anders.

Het wordt dus uitkijken hoe lang het duurt vooraleer de Waalse PS de “collaborateurs”

van de MR bij de keel heeft. Met een fors en snel herstel van de Waalse economie zou Michel kunnen overleven, maar niets wijst erop dat dit eraan komt. De ironie van het hui- dige sociaal conflict is dat de nu voorliggende hervormingen van de huidige regeringsploeg voor Wallonië absoluut niet volstaan.

Michel is dus gedoemd om te mislukken, tenzij Vlaanderen de huidige transfers naar Wallonië nog maar eens wil uitbreiden. Wij dachten dat dit niet de bedoeling van N-VA en CD&V kon zijn? Het enige wat na de verschil- lende staatshervormingen nog gesplitst kan worden, is de sociale zekerheid. De Wever en Di Rupo zullen het daar ongetwijfeld nog over hebben.

Flor Grammensprijs

voor ’t Pallieterke 11

Philips: de onophoudelijke

afbrokkeling 11

Actueel

17 december 2014

2

Uit de smalle beursstraat

Vijf jaar strijd tussen euro en dollar

De ten opzichte van de dollar zwakkere euro is voor onze exporterende bedrijven een geschenk. Maar zal dat lang duren? Dollar en euro maken ten opzichte van elkaar al vijf jaar jojobewegingen. Een overzicht.

In een half jaar is de euro ten opzichte van de dollar 11 procent van zijn waarde verloren. Begin mei was een euro nog 1,39 dol- lar waard. Ondertussen zitten we aan ongeveer 1,20 dollar. Een zwakkere euro is goed nieuws. Het versterkt de concurrentiepo- sitie van de exportbedrijven. Anderzijds wordt de import duurder en is het minder aantrekkelijk om in deze kerstperiode op vakan- tie te gaan in de VS. Maar in elk geval zorgt de zwakkere dollar voor extra zuurstof voor onze bedrijven.

Vraag is of dat lang gaat duren. Dat de dollar en de euro ten opzichte van elkaar jojobewegingen maken, is op zich niet abnor- maal, maar sinds begin 2010 zijn die bewegingen zeer volatiel geworden. In januari 2010 stond de euro relatief sterk. Voor één euro kreeg je maar liefst 1,45 dollar. Maar toen begon voor de eurozone een zwarte periode.

Griekenland, Portugal en Ierland verzeilen in zware economische problemen en ze dreigen de eurozone uit elkaar te doen vallen. De markten raken in paniek en twijfelen eraan of bepaalde eurolan- den hun staatsschuld ooit nog zullen kunnen terugbetalen. Tegen mei 2010 zakt de euro naar bijna 1,15 dollar. Een absoluut diepte- punt dat sindsdien niet meer bereikt werd. Het vertrouwen in de munt neemt toe omdat er een reddingsplan voor de probleemlan- den wordt uitgedokterd. Ondertussen zitten de andere muntzones niet stil. Om hun export te ondersteunen, zorgen de VS, Japan en China voor massale geldcreatie. Er is sprake van een ‘muntoorlog’.

Tegen april 2011 stijgt de euro opnieuw naar 1,45 dollar. Noch- tans is er op dat moment voor het europrobleem geen definitieve oplossing gevonden. Maar de euro wint aan belang omdat de Ame- rikaanse Federal Reserve de geldpers doet draaien. Toch duikt de Europese munt in de herfst weer omlaag, omdat de beurzen op storm staan, de Griekse economie een nieuw reddingsplan nodig

heeft en het vertrouwen in de banken zoek is. De euro flirt met de 1,30 dollar. De daling gaat in 2012 door. Griekenland staat aan de rand van een politieke ineenstorting, Spanje kent een banken- crisis en Italië boezemt weinig vertrouwen in. De euro zakt zelfs naar 1,20 euro.

In de zomer van 2012 spreekt Mario Draghi deze historische woorden: “We zullen alles doen om de euro te redden.” De munt herwint stilaan het vertrouwen van de financiële markten en begint aan een langzame opgang. 2013 wordt het jaar dat de euro steeds sterker wordt. Vooral Duitsland is daar blij om. Een zwakke euro mag dan goed nieuws zijn voor de export, voor de Duitsers maakt het weinig verschil. De Duitse exportproducten - zoals dure wagens - zijn weinig prijselastisch. Dat wil zeggen dat afnemers ze sowieso kopen, of ze nu goedkoop zijn of niet. Duitsland wil vooral een sterke euro omdat het anders de import duurder maakt en de inflatie kan aanjagen.

2013 is een goed jaar voor de voorstanders van een sterke euro.

Maar opnieuw staat die evolutie niet los van de dollar. Door de Amerikaanse dreiging met een ‘shutdown’, de overheidsdiensten die sluiten, en de ‘quantitative easing’, het massaal geld druk- ken door de Amerikaanse Centrale Bank om de economie aan te zwengelen, is het vooral de dollar die verzwakt tegenover de euro.

Aan die beweging komt in het voorjaar van 2014 een einde.

Enerzijds is er de Europese Centrale Bank, die denkt aan een soepeler monetair beleid (zonder te zeggen waar het precies op neerkomt). Anderzijds zeggen de VS dat het drukken van geld de economie voldoende ondersteund heeft. Er wordt in Washington zelfs gedacht aan een rentestijging en dat is goed nieuws voor de dollar, die dan in waarde toeneemt. Hogere rentes maken dat het interessanter is in dollars te beleggen. Meteen verzwakt de euro, als tegenbeweging. Hoelang die neergaande trend zal aanhou- den? Zeker de Duitsers zullen niet willen dat ‘hun’ munt te zwak wordt. De evolutie van de euro wordt één van de grote economi- sche vraagtekens van 2015.

Angélique VAnderstrAeten 







 

Imagoverlagend

Niks leerrijker in kranten dan lezersbrie- ven. Je moet geen genie zijn om aan de hand van die lectuur vast te stellen dat, enerzijds, niet-aflatende stakingsgolven de samenle- ving opdelen in een pro- en een anti-kamp en, anderzijds, dat roerende eensgezindheid bestaat over feiten en toestanden die haaks staan op elk logisch denken.

De media zouden er goed aan doen daar hun giftige pijlen op te richten en dat te blijven doen tot er “kracht van verandering” merkbaar is. Die feiten en toestanden verlagen het imago stukken meer dan een wildgroei aan nacht- winkels. Het jongste onder de spots geplaatste

“drieluik” ruimer toelichten, kan volstaan als afdoende bewijsvoering.

De terechte heisa over riante bonussen, top- lonen en forse vertrekpremies voor een “happy

few” is amper geluwd of de poen wordt alweer met karrenvrachten uitgedeeld in het, in meer dan één betekenis, enge kringetje van toppo- litici en managers.

Wat uitgetreden “Europese president” Her- man van Rompuy en ex-Europees commissa- ris Karel de Gucht als vertrekpremies opstrij- ken, meldden de media wel. Ook de blijde tijding dat Marc Huybrechts, ex-topman bij de bank Dexia, een half miljoen euro gaat “verdie- nen” in het directiecomité van “Biepost”. Het maakte elke weldenkende werknemer en elke pensioengerechtigde kotsmisselijk. Lezersbrie- ven laten aan duidelijkheid nooit te wensen over, maar desondanks is van blijvende kriti- sche opvolging van daarin aangeklaagde toe- standen door de vierde democratische macht, de “media”, geen sprake. De graaicultuur in het

“ons kent ons”-milieu is er allicht nog niet ima- goverlagend genoeg voor.

Vijzentest

In Antwerpen trok een zesenveertigkop- pige drugbende zingend en juichend richting Borgerhout. De “rechtbank” sprak de crimine- len vrij omdat één telefoon was afgeluisterd waarvan dat niet mocht. Een procedurefoutje van onderzoeksrechter Frank Camberlain. Hij verontschuldigde zich uitgebreid, vanuit Niger waar hij tot 2016 werkt aan een veiligheidspro- ject (!) in opdracht van de EU. Het peperdure werk, op kosten van de belastingbetaler, van driehonderd speurders die op veertig adressen binnenvielen om de bende op te rollen, diende tot twee keer niks.

De uitspraak van de Antwerpse rechtbank verzonk in het niets vergeleken met de surre- alistische “stoot” van de Luikse rechter die de heer Farid Bamouhammad “voorlopig” vrijliet, al heeft die nog elf jaar nor te gaan.

Iedereen kent het verhaal tot in het klein- ste ziekelijke detail. Als het hem meezat, werd

‘Farid le Fou’ dezer dagen uit het ziekenhuis ontslagen en loopt hij tot een eind in januari vrij rond. “Een verhaal dat je doorgaans als mop op de achterkant van de scheurkalender leest”, wist een briefschrijver. Een andere briefschrij- ver schreef dat het hoog tijd is magistraten aan een psychologische test te onderwerpen om te

zien of ze nog wel over al hun vijzen beschik- ken. Een derde briefschrijver vroeg zich af of die Luikse rechter een lidkaart van de PS heeft en federaal minister van Justitie Geens een hak wou zetten. De feiten kregen weerklank in de media. In Het Laatste Nieuws had opinieschrij- ver Jan Segers het zelfs eenmalig over “het ziek- bed van justitie”, maar volgehouden kritiek over de imagoverlagende blunders van “het gerecht” bleef uit. Van enig aandringen door de media om bij wet een eind te maken aan de procedurefoutenfarce geen spoor.

Evenmin van een volgehouden oproep tot overheidsmaatregelen om toestanden zoals met ‘Farid le Fou’ in de toekomst onmogelijk te maken.

Bijberoep

Wie daarover vast niet zal klagen, is het stel- letje zielenpoten - excuus, advocaten - die van speuren naar procedurefouten om gang- sters vrij te krijgen een winstgevend bijberoep maken. Marc Nève, de advocaat van Farid Bamouhammad, liet al weten dat, bij ontslag uit het ziekenhuis, zijn “cliënt” zich op een plaats zal nestelen “waar de pers hem niet kan vinden”. Hij had in al zijn wettelijke onschuld ook “niemand” kunnen zeggen.

Advocaat Tim Smet is de drijvende kracht achter de procedurefout die de veelkoppige Antwerpse drugbende vrijuit liet gaan. Waar het hem, naar zijn zeggen, om gaat, is dat ieder- een zich aan de regels houdt. Niet alleen de straat, ook politie en onderzoeksrechters. Met die redenering voor ogen ga ik er vanuit dat Smet overtuigd is dat zijn “cliënten” zich aan de regels houden. Vandaar dat hij zich suf zocht naar een procedurefout die hun onschuld zou kunnen bewijzen.

Onnodig te benadrukken dat eminente advocaten als Jef Vermassen, Sven Mary en Walter van Steenbrugge in hetzelfde bedje ziek zijn. Zoals iedereen hebben ook zij weet van de bewijzen van schuld tegen de criminele organi- satie van de Aquino’s uit Maasmechelen. Hun proces ligt stil omdat rechter Valerie Fontaine de zaak, op vraag van het openbaar ministerie, opnieuw naar de Antwerpse Kamer van Inbe- schuldigingstelling stuurde. Na de uitspraak van de KI wordt het proces hervat en kan de

“verdediging” uitpakken met wat ze “proce- durefouten met atoombomkracht” noemde.

Straks ook nog de Aquino’s vrij en elke ver- dere poging van “topadvocaten” om de imag- overlagende reputatie van hun vak wat verder uit te diepen, is gedoemd om met een sisser af te lopen.

D.M^ol De wildgroei aan nachtwinkels en aanverwante handelszaken in bepaalde wijken is ima-

goverlagend voor die wijken. Dat zegt Antwerps middenstandschepen Koen Kennis namens het stadsbestuur, dat daar door forsere start- en jaarlijkse belastingen wat wil aan doen.

Het was voorspelbaar dat de politiek correcte mediaclub die maatregel zou verguizen - en net niet racistisch noemde. In Het Laatste Nieuws smaalde Hilde Sabbe over “de nieuw- ste uitvinding van het Antwerpse stadsbestuur, waarvoor ze het vervloekte”. Ze vond het

“een nare manier om naar de wereld te kijken, was blij dat ze in Brussel woont”. Haar goed recht, al vind ik het, om allerlei redenen, zelf imagoverhogend dat ik daar niet woon.

Woordje van de hoofdredacteur

Dank, beste lezer, voor de vlotte abonnementenhernieuwing. Heeft u uw abonnements- geld voor komend jaar nog niet betaald, doe het dan vandaag nog, zo hoeft u geen num- mer te missen. Ook in 2015 mag u heel wat van ons verwachten. Zo gaan we extra aandacht besteden aan onze 70ste verjaardag in mei.

Enkele initiatieven wil ik hier al kort toelichten: ‘t Pallieterke beschikt over een reizende tentoonstelling met 300 cartoons van Brasser. Deze tentoonstelling kan door verenigingen geboekt worden. Dat deden o.a. de VVB-Schoten (28 februari en 1 maart) en DF-Essen (1 mei – 9 mei). Meer informatie volgt later. Wenst u ook een tentoonstelling te organiseren, dan kan dat. Inlichtingen ten kantore.

Maar, omdat Jef Nys, geestelijk vader van Jommeke, zijn loopbaan begonnen is bij ‘t Pal- lieterke en er 10 jaar gezwoegd heeft onder Bruno de Winter, vonden we het gepast een boek samen te stellen over die beginperiode. Immers, in die 10 jaar tekende Nys zo’n 2500 tot 3000 cartoons, allemaal pareltjes die we ook voor het nageslacht willen bewaren. Het succesverhaal van Jommeke kennen we allemaal, maar wij brengen het eerder onbekende verhaal van Jef Nys en zijn eerste tekenjaren. Rond het boek (geïllustreerd met een selectie van 300 cartoons) brengen we eveneens een reizende tentoonstelling. De primeur is voor het Europees Cartoon Centrum in Kruishoutem waar de eerste tentoonstelling van start gaat.

Daarna gaat deze tentoonstelling op reis. Bent u – VVB, DF, MR, ... – in de mogelijkheid om een tentoonstellingsruimte vast te krijgen, dan kan u onze kaders gratis ter beschikking krij- gen. Informeer gerust naar de voorwaarden. Eind juni zal het boek over Jef Nys beschikbaar zijn. Ons eerste boekje “Op het noorderterras” is ondertussen te koop in een 50-tal dag- bladhandels. U vindt de lijst op onze webstek. Er volgen nog nieuwe initiatieven, maar dat is voor een volgend stukje. K^arlvan C^aMp - hoofDreDaCteur

Actueel 17 december 2014 3

Piepjonge hoofdredacteur van Knack.be

Mijnheer de banaliseerder,

Eerst de feiten, alvorens ik u de oren was.

Le Vif/L’Express – het Franstalige zusterblad van Knack, uw blad – liet kort geleden op een zondag 250.000 exemplaren gratis ver- delen bij de bakker, samen met ‘7 Diman- che’. We kennen dat verschijnsel van toe- gevoegde reclame als we ’s zondags ‘De Zondag’ gratis meenemen bij de bakker.

Met reclameacties is niks mis, en daar gaat het ons in principe niet om. Maar nu werd dat blad ook aangeboden in Sterrebeek, een deelgemeente van de (nog) Vlaamse gemeente Zaventem. Dat is bij flink wat inwoners behoorlijk in het verkeerde keel- gat geschoten, omdat zij daarin alweer een voorbeeld zien van sluipende verfransing;

wellicht één van de grootste bedreigingen van de gemeenten die aan Brussel of aan de zes Randgemeenten grenzen. Het is in die gemeenten een bijna dagelijkse bekommer- nis, omdat het samenleven daardoor danig onder druk komt te staan. Het verstoort het aloude ‘dorpsgevoel’. En dan verschijnt gij ten tonele, om dat in Knack hooghartig weg te lachen,s vanuit uw ivoren hoofdredac- teurstoren. Gij vraagt u af of die klagers niks beters te doen hebben in een wereld die te kampen heeft met hoge jeugdwerk- loosheid, een migrantenkerkhof in de Mid- dellandse Zee en de komst van een tweede film van FC De Kampioenen, én of dit geen erg lichte aanleiding is om er de taalproble- matiek van de Vlaamse Rand bij te sleuren.

Kijk, jongeman, de zaak zo banaliseren en belachelijk maken, maakt het voor mij duidelijk dat gij de situatie en de gevoelig- heden rond Brussel en in Vlaams-Brabant gewoonweg niet kent. Nochtans zoudt gij beter moeten weten, als oud-scholier in en oud-inwoner van Ronse, een stad aan de taalgrens die zeer lang onder de verfran- singsdruk gebukt ging. Maar ja, die stad zijt gij ontvlucht omdat het een “boelstad is geworden, een stad waar er meer met de vuisten gesproken wordt dan met woor-

den” en waarbij gij schoorvoetend toegeeft dat er ‘een probleem met migratie’ is. Dus zijt gij weg, want gij wilt dat niet meer mee- maken. Tegelijk verwijt gij het beleid dat het niets aan die toestanden doet. Gemakkelijk.

Héél gemakkelijk.

Mutatis mutandis geldt dat ook voor de bedreigde Vlaamse gemeenten in Vlaams- Brabant, waaruit zoveel Vlamingen weg- trekken omdat hun gemeente door Fransta- ligen wordt overspoeld. Oud-parlementslid Bart Laeremans heeft dat al zo vaak in kaart gebracht en objectief aangetoond.

Onlangs baseerde hij zich op cijfers van Kind en Gezin om eens te meer vast te stel- len dat het aantal Nederlandstalige jonge gezinnen er schrikbarend daalt. In de faci- liteitengemeente Linkebeek werden vorig jaar amper 2,6 procent Nederlandstalige geboorten geregistreerd. Heel wat Neder- landstaligen kunnen dat niet meer aan. In plaats van dapper mee te werken aan het behoud van het Vlaamse karakter van hun gemeente, namen zij de wijk naar binnen- Vlaanderen; zoals gij uitweekt naar Gent om de problemen te ontvluchten. Zij die blijven en zich zorgen maken, zijn dan in uw ogen de klagers die niks beters te doen hebben.

Kijk, jongeman, ga eerst eens op pros- pectie, alvorens gij in uw intellectuelenblad hooghartige en minachtende artikels schrijft en mensen belachelijk maakt. Probeer u eens in hun plaats te stellen. Probeer u ‘in te leven’ in de toestanden die zij daar aan den lijve ondervinden. Bestudeer de taaltoestan- den in dit land eens. Ik raad u het boek ‘Ver- Brusseling. Ondergaan of tegengaan?’ van de genoemde Grimbergenaar aan. Maar dat zult gij, omdat het bij een ‘foute’ uitgeverij werd uitgegeven, niet mogen lezen, zeker?!

Gij hebt er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook geen tijd voor, omdat gij wellicht iets beters hebt te doen. Oprecht verontruste mensen belachelijk maken, bij- voorbeeld.

Briefje aan Simon Demeulemeester

Zou het kunnen dat ze zich vergissen? Ja, hoor. En wel hierom: in de weken na 18 sep- tember is het aantal leden van de Schotse Nationale Partij (Scottish National Party), die de zelfstandigheid van het land aanprijst, met niet minder dan 60.000 of 20 procent toege- nomen. Dat zijn dus mensen die geschrok- ken zijn van de uitslag van het referendum, en zich willen inzetten om het een volgende keer beter te doen.

Uit peilingen blijkt immers dat inderdaad sinds het referendum van 18 september een groter aantal Schotten dan voorheen de onafhankelijkheid wel ziet zitten. Conclusie:

het is wachten tot er zich een geschikte gele- genheid voordoet om een nieuw referendum uit te schrijven, en daarop is de activiteit van de Schotse Nationale Partij nu afgestemd.

Van opgeven is geen sprake, integendeel.

Laten we dus niet doen zoals de anderen, maar ons blijven interesseren voor het lot van Schotland, ook al haalt dit voorlopig het nieuws niet meer.

De Schotten, geboren uit een mix van oude Kelten en in de loop der eeuwen bin- nenstromende Scandinavische (Germaanse) volkeren en stammen, zijn tot grote hard- nekkigheid in staat. Steeds is de herinnering levend gebleven aan de fiere onafhankelijk- heid, vol stammentwisten, die zij in vroegere tijden genoten, toen ze zelfs de oppermach- tige Romeinen weerstonden. Die wisten niets beter te vinden dan een muur te bou- wen tussen het noorden van Engeland, waar hun legers bivakeerden, en Schotland, een nog wel wat grotere prestatie dan de muur die Berlijn verdeelde.

Geen eigen taal

De ene oorlog met de Britten volgde op de andere. Soms verloren de Schotten een stukje land hier en dan weer daar, maar opgeven deden ze niet, al geraakten ze wel in de loop der tijden hun taal kwijt. Vandaag wordt de Schotse variant van het Keltisch nog slechts gesproken op afgelegen plaatsen in het gebergte (Highlands) of op de eilanden en zelfs daar sterft het Schots uit. Het is alsof in Vlaanderen nog slechts, in Zoetenaaie bij- voorbeeld, oud-Vlaams zou worden gespro- ken, maar Vlaanderen niettemin een zelfde sterk identiteitsbewustzijn zou kennen als Schotland. Zodoende bewijzen de Schotten immers dat de taal niet gans het volk is. Men is het er zelfs over eens dat de Schotten, meer dan de Engelsen, een duidelijk herken- bare identiteit bezitten.

In 1707 kwam aan het moeizaam naast elkaar leven van Schotten en Engelsen (Angel- saksers) een einde doordat het Schotse par- lement zichzelf ontbond en een “unie” aan- ging met Engeland. Waarom gebeurde dat?

Daar bestaan hele bibliotheken over, en men weet het nog niet met volstrekte zekerheid.

De gangbare Schotse uitleg is dat de toenma- lige Schotse leidende klasse corrupt was en tot het uitleveren van hun land aan de Engel- sen werd aangespoord door de zakken vol geld die de Engelsen meebrachten.

Waarschijnlijk is daar veel van waar, maar is het niet het hele verhaal. Er was een toe- nemende dreiging van de Franse staat, die onder koning Lodewijk XIV plannen koes- terde om Schotland te veroveren om vervol- gens van daaruit Engeland binnen te vallen.

Die dreiging was reëel, en had tot gevolg dat er in pamfletten werd betoogd dat Schot- ten en Engelsen toch veel gemeen hadden.

Beide volkeren waren niet katholiek (de Fransen wel), hoorden niet bij het vasteland waartoe het toenmalige “Europa” leek te zijn beperkt. Beiden waren later, toen in Frank- rijk de revolutie uitbrak, anti-revolutionair, en waren nooit door “Europeanen” bezet.

De verhalen die de twee volkeren met elkaar verbonden, getuigden van een zekere ‘Brits- heid”, hoe ondefinieerbaar die overigens wel mocht zijn.

Het begon met Thatcher

Gedurende lange tijd bleef het Schotse nationalisme beperkt tot de literaire klasse

en behoorde het tot de folklore. Het is eigen- lijk pas ten tijde van het bewind van mevr.

Thatcher in Londen dat de Schotten uit ver- zet tegen haar beleid in grote aantallen toe- traden tot de Schotse onafhankelijkheidsbe- weging, zoals Vlamingen Bart de Wever aan de macht brachten uit afkeer voor de wijze waarop de Franstalige socialisten België in eigen voordeel bestuurden.

Van toen af ging het zeer snel. Londen schonk Schotland in 1997 voor het eerst eigen instellingen, die in de hoofdstad Edin- burgh aanvankelijk slechts de bevoegdheden uitoefenden die altijd Schots gebleven waren (onderwijs, zorgverstrekking en rechterlijke macht), maar voordien vanuit Londen wer- den uitgeoefend.

Nieuw was dat er een verkozen Schots parlement kwam, dat voor Schotse zaken de macht van het Britse parlement overnam. Dit parlement creëerde een nieuwe dynamiek.

De Schotse Nationale Partij trad toe tot een coalitieregering in Schotland, en nam ver- volgens met de benoeming van haar leider, Alex Salmond, tot eerste minister, de leiding van de coalitie in handen. Bij de verkiezingen van 2011 haalde de Schotse Nationale Partij de volstrekte meerderheid, dus meer zetels dan alle andere partijen tezamen. Dit parle- ment eiste dat Londen zou instemmen met een referendum over de onafhankelijkheid.

Het Britse moederland stemde daar mee in, overtuigd als het was dat het referendum geen meerderheid voor de onafhankelijkheid zou opleveren, maar de instemming van Lon- den lijkt niettemin in de geschiedenis van de nationale emancipatiebewegingen eerder de uitzondering dan de regel.

Na het mislukte referendum van 18 sep- tember heeft de Schotse Nationale Partij razendsnel de bladzijde omgedraaid en is ze begonnen met de campagne voor een tweede referendum.

Nog dezelfde avond nam eerste minister en partijleider (functies die in de Britse tradi- tie steeds samenvallen) Salmond ontslag en werd de zeer populaire Nicole Sturgeon tot partijvoorzitster, en enkele dagen later door het parlement, op voorstel van haar partij, tot eerste minister verkozen. Sturgeon is een

“echte” … reeds op 16-jarige leeftijd werd ze actief lid van de partij en sindsdien zet ze zich, eerst als advocate en daarna als minis- ter, in voor de onafhankelijkheidsbeweging.

In de partij gelooft men dat Sturgeon een betere kans maakt dan haar voorganger om de zaak te winnen. Ze wordt omschreven als een 44-jarige “ijzeren dame” met een aller- vriendelijkst gezicht, en lijkt als twee drup- pels water op de Duitse Angela Merkel. Zij klinkt overtuigend als ze stelt dat ze hoopt nog tijdens haar leven de onafhankelijkheid van het land te zullen mogen vieren.

Op naar 7 mei

Ze zet nu alles op de parlementsverkiezin- gen die in heel het koninkrijk worden gehou- den op 7 mei 2015. Ze droomt ervan genoeg Schotse nationalisten naar het parlement in Londen te kunnen sturen om met haar verko- zenen op de wip te zitten tussen de Conser- vatieven van uittredend premier Cameron, en de travaillisten (Labour), waarna zij haar steun aan de ene of de andere partij afhan- kelijk kan maken van de bereidheid van de Britse politici om de weg naar een tweede referendum over de onafhankelijk te effenen.

Ondertussen hoopt ze dat het Britse parle- ment na mei 2015 de Schotse autonomie zal uitbreiden tot nieuwe domeinen, zoals door de Conservatieve regering reeds werd aan- gekondigd.

Daar horen we dus nog van. Al die andere volkeren, Basken, Catalanen, Venetianen, Vlamingen, enz., die zich herkenden in het autonomiestreven van de Schotten, krijgen dus ook nog wel gehoor. Ze zullen iets kun- nen leren van de manier waarop de Schotse Nationale Partij haar nederlaag van 18 sep- tember zal weten om te zetten in een over- winning.

MARK GRAMMENS

Schotland volhardt

Op 18 september verwierp 55,3 procent van de kiezers een voorstel van de gewest- regering om de onafhankelijkheid van Schotland uit te roepen. De rest stemde voor.

Sindsdien is de berichtenstroom uit Schotland in onze media opgedroogd. Europa is tevreden, de NAVO ook, want het “probleem” Schotland is opgelost. Men heeft er geen hinder meer van, dus bestaat het niet meer.

Schauvliege verlaagt verkeersbelasting op milieuvriendelijke wagens

TAxiOOrlOg

Pascal Smet is naar de Brusselse regering verkast, maar hij laat ook daar al meteen van zich horen. Hij is een oorlogje gestart met Uber, een Amerikaans bedrijf dat via een app (‘Uber- Pop’) taxiritten aanbiedt, die door particulie- ren uitgevoerd worden. Dat soort vrij onderne- men botst met het monopolie van de Brusselse taximaffia die op kunstmatige wijze de prijzen bijzonder hoog houdt. Vandaar dat Uber in geen tijd populair is geworden, ook bij toeris-

ten. Nu wil Smet Uber voor de rechter slepen en de app laten verbieden. Zogezegd omdat Uber de sociale wetgeving niet zou respecte- ren en ‘niet veilig’ zou zijn, wat door Uber in alle toonaarden ontkend wordt. Sociale fraude en onveiligheid zijn juist twee pijnpunten van de Brusselse taxisector zélf. Maar in plaats van de hand in eigen boezem te steken, kiest Smet resoluut voor de bescherming van de sector.

Dus tégen de consumenten die in de hoofd- stad een handige en goedkope oplossing voor het vervoersprobleem willen.

Dossier

17 december 2014

4

Geen democratisering

Hong Kong bestaat uit het gelijknamige eiland (78 km²), Kowloon en The New Ter- ritories (zo’n 1.030 km²). Het eiland Hong Kong was in theorie voor eeuwig Brits (net als Gibraltar) maar de rest van het territo- rium was in 1898 voor negenennegentig jaar gehuurd en de Britten begrepen dat China na de sowieso verplichte afstand van de rest van het territorium het eilandje probleemloos de strot kon afknijpen. Hoewel de Britten eerst op het eind van hun bestuur iets aan de democratisering deden, had het respect voor “the rule of law” zich in de mentaliteit genesteld. Officieus vertrouwden Chinezen me toe dat ze vreesden dat de communisten geen verdere democratisering zouden toe- staan. Ze hebben inmiddels gelijk gekregen.

Naar Chinese normen is de repressie gematigd, maar toegeven zal president Xi Jinping niet doen. Antidemocratisch tota- litarisme is de kern van het communisme maar in China is deze ideologie onbarmhar- tiger dan elders, omdat de leiders de vrese- lijke geschiedenis van het land goed kennen.

Xi Jinping is een machtswellusteling maar hij is er ook van overtuigd dat zodra de par- tij de teugels loslaat het gevaar bestaat voor een bloedige anarchie die typisch was voor China. Geregeld is er in het Westen ophef omdat een Chinese pippo een yuan wil ver- dienen met de productie van T-shirts, pop- petjes of vlaggetjes met de afbeelding van Adolf Hitler, maar Europa is zo ver weg en de Chinezen vergelijken het aantal slacht- offers van de Duitse dictator met de onge- looflijke slachtingen in eigen land tijdens opstanden, burgeroorlogen en hongersno- den en relativeren daarom de eenmalige Europese ellende.

Bloedigste burgeroorlog

De Chinese communisten doen daar sterk aan mee, al hebben ze zelf veel boter op het hoofd. Typisch voor de Chinese geschied- schrijving is dat de vierduizend jaren kei- zerstijd ingedeeld worden volgens dynas- tie (zoals in de oudheid in Egypte). Zelfs vandaag schrijven sommige Chinese his- torici dat een dynastie eindigt zodra er een andere aan het bewind komt. Gelijktijdige dynastieën mogen niet bestaan, want dat is het bewijs dat China op zeker ogenblik ver- splinterd was, en dat burgeroorlogen altijd het Rijk van het Midden hebben geteis- terd. Dat mag nog altijd niet gezegd wor- den. Nochtans toont een mooie historische videokaart op Wikipedia de vele keren dat China verdeeld was tussen partijen. Zelfs in 1927 bestonden nog drie China’s. En het zit de Chinezen niet lekker dat het land qua oppervlakte tijdens het rijk van Kubilai Khan (ja, die van Marco Polo) en tijdens de Qing- periode (bij ons bekend als de Mantsjoes) groter was dan vandaag. Zeer veel Chinese bronnen documenteren opstanden en hon- gersnoden die aan ontelbare Chinezen het leven hebben gekost, maar kwantificering is altijd wat moeilijk. Opstanden zoals die van de Witte Lotus in 1680 waren eerder klein, want ze veroorzaakten “maar” honderddui- zend doden. Altijd was er wel ergens een rebellie of een hongersnood en dan gre- pen uitgeperste boeren naar de wapens, maar evenveel keren won de beter georga- niseerde elite.

In het midden van de negentiende eeuw telt China al 430 miljoen inwoners; meer dan het land kan voeden. Overal is er onrust.

In 1851 roept ene Hoeng zich uit tot jongere broer van Jezus Christus en bij de doodarme boerenbevolking en bij werkloze koelies aanhangers vindt om naar centraal China op te rukken. In Nanking stichten ze het Tai Ping Rijk, het Hemels Rijk van de Grote Vrede. Van hun ideeën (o.a. gemeenschap- pelijke eigendom van grond) komt niet veel terecht. Gedurende dertien jaar wordt er in een groot deel van China op een onvoor- stelbare manier geplunderd, gemoord, ver- kracht en gevochten. De Tai Ping brengen ongedisciplineerde legers op de been die wel Peking aanvallen maar er niet in sla-

gen de Mantjoes ten val te brengen. Nog tijdens die periode zijn er elders meerdere opstanden van Han-Chinezen (Nien-rebel- lie) en van mohammedanen tegen hun Chi- nese heersers, maar die bewegingen coör- dineren nooit hun acties met de Tai Ping. In 1864 wordt Nanking heroverd en de wraak is onvoorstelbaar wreed. Nog altijd is de Tai Ping-oorlog de bloedigste burgeroorlog uit de wereldgeschiedenis, met twintig à der- tig miljoen doden. Die mohammedaanse opstand is haast vergeten, want maar één miljoen slachtoffers.

Moord op grote schaal

De Tai Ping zijn nog niet helemaal uitge- roeid of de Dungar-oorlog, een mohamme- daans-Chinese oorlog, breekt uit. Die duurt vijftien jaar en historici denken aan acht miljoen slachtoffers. Het blijft voortdurend onrustig in China. In het Westen herinnert men zich vooral de bokseropstand, die in 1898 losbarst, tegen de penetratie van Euro- peanen, Amerikanen en Japanners, want er werden 526 buitenlanders vermoord. Maar de vijftigduizend Chinese slachtoffers zijn nauwelijks een rimpeling vergeleken met vroegere opstanden. Anarchie en privélegers nemen geleidelijk heel China in bezit en ban- ditisme wordt endemisch, zeker na de val van het keizerrijk en de uitroeping van de repu- bliek, die China in twee en later in drie delen splitst. De burgeroorlog woedt permanent, tot generalissimo Tsjang Kai-Sjek erin slaagt het land te verenigen; zij het meer op papier dan in werkelijkheid, want veel generaals blijven in grote delen van China zelfstandige heersers. En opnieuw volgt een mohamme- daanse opstand - tot vandaag zijn de Oei- goeren in het noordwesten van China nog altijd niet getemd. Bijna ongemerkt glijdt het land vanaf 1937 in een nooit verklaarde oor- log tegen Japan, waarbij de Japanners grote delen in het noorden (o.a. Peking) en het oosten (al de kustgebieden) bezetten. Dat gaat gepaard met moord en verkrachting op een schaal nooit eerder gezien in de wereld- geschiedenis. Weinig westerlingen realiseren zich dat het Japanse leger dat grote delen van China bezet en er vecht, vier miljoen solda- ten telt. Dat leger is twee keer talrijker dan de troepen die tegen de Amerikanen, Brit- ten en Australiërs in de Pacific vechten. De Japanners stellen overal Chinese collabora- teurs aan. Ongeveer negenhonderdduizend Chinezen vechten aan hun zijde mee. Wan- neer de Japanners de strijd staken, hebben tussen zeventien miljoen (de laagste raming) en tweeëntwintig miljoen (het hoogste cij- fer) Chinezen het leven verloren. Ja, daarbij verbleken vanuit Chinees standpunt de mis- daden van Hitler.

Communistische moordpartijen

Natuurlijk eindigt de ellende niet in 1945.

Opnieuw breekt een bloedige burgeroorlog uit; ditmaal tussen communisten en Tsjang.

Twee miljoen slachtoffers zijn het resultaat.

Niet alleen soldaten maar ook veel burgers creperen, want “kapitalisten” (dikwijls vrij arme boertjes of handelaars) moeten uit- geroeid worden. In 1958 organiseren de communisten de grootste hongersnood uit de geschiedenis om alle verzet te breken.

Laagste cijfer: achttien miljoen slachtoffers.

Hoogste cijfer: vijfenveertig miljoen slacht- offers. Geen tien jaar later lanceert Mao de Culturele Revolutie, die minstens een mil- joen mensen het leven kost. China wordt een land van concentratie- en werkkam- pen, de Laogai, waarover de PvdA van Peter Mertens nooit spreekt. Eind 2013 wordt het systeem afgeschaft, maar vermoedelijk zijn er nog altijd duizend werkkampen waar mensen afgebeuld worden. Vijftig miljoen Chinezen zijn er ooit opgesloten geweest, en vijftien miljoen onder hen hebben het niet overleefd. Met een geschiedenis als die van China is het begrijpelijk dat de leiders geen risico nemen. Ze weten donders goed hoe een kleine vonk een reusachtige brand kan worden.

Jan neckers

Chinese opstanden en Hong Kong

Juist twintig jaar geleden bezocht ik de Britse kroonkolonie Hong Kong. US dollars wer- den overal aanvaard, maar Britse ponden niet. De weinige politieagenten die Engels spra- ken, droegen een rood lintje. Hong Kong was met andere woorden puur Chinees en ieder- een bereidde zich al voor op de overname door de Volksrepubliek China, op 1 juli 1997.

Roddels uit de Wetstraat

Schuldig

Barbara Pas van het VB heeft een antwoord van Kamervoorzitter Bracke gekregen op haar brief aangaande de klaarblijkelijke selectiviteit bij het maken van karikaturen door een Roe- meense tekenaar, onlangs in de Kamer. Vorige week vertelden we dat er flink wat portretten werden gemaakt van iedereen en alleman, behalve van… Jawel. Bracke antwoordde:

“Noch ik, noch de diensten van de Kamer wer- den geraadpleegd over het werk van de kun- stenaar. Evenmin werden hem richtlijnen of beperkingen opgelegd. De selectie van de por- tretten die vooraf werden getekend, was dan ook zijn persoonlijke keuze.” Ja, dat had er nog moeten aan ontbreken, die richtlijnen. Het blijft een bijzonder vreemd toeval, de selectie door de kunstenaar. Misschien heeft iemand hem mondeling wat richtlijnen gegeven…

Maar dat zal wel in alle toonaarden ontkend worden. De Roemeen Stefan Popa-Popas is zonder de minste twijfel de enige schuldige!

Aan- en afwezigen

Donderdag werd de aanvang van de ple- naire zitting in de Kamer vervroegd, omdat er een herdenkingsmoment was voor mevrouw Fabiola de Mora y Aragon, de weduwe van koning Boudewijn. Zo gaat dat nu eenmaal in een land dat zich een grondwettelijke monar- chie noemt. Maar het geeft in de huidige poli- tieke context toch een vreemd en onwaar- schijnlijk gevoel. Immers, de Kamervoorzitter, die de plechtigheid leidde, is een prominent lid van een republikeinse partij van Vlaams-natio- nale strekking. Daarnaast stonden de gekende

‘België barst!’-roeper en huidig minister van Binnenlandse Zaken Jambon, staatssecretaris Francken - die als oppositielid het vorstenhuis meermaals opjaagde, door de dotaties meer dan in vraag te stellen - en de Vlaams-natio- nale oud-KVHV-praeses en minister van Bel- gische Landsverdediging Steven Vandeput op de eerste rij. Op de banken van de Kamerle- den van N-VA bleven er niettemin een aantal plaatsen opvallend leeg. Er werd ons toege- fluisterd dat enkelen het – ondanks hun mede- leven ten aanzien van de overledene en haar familie – toch niet over hun republikeinse hart konden krijgen. Zaten ze - Bart de Wever en Peter de Roover, bijvoorbeeld - weer ergens te kleurenwiezen?

Selectief geheugen

Wie had gedacht dat de linkerzijde in de Kamer misbaar zou gemaakt hebben bij deze herdenking, door te verwijzen naar de fami- liale onderonsjes van Boudewijn en Fabiola met de Spaanse Caudillo Francisco Franco, was eraan voor de moeite. Die episode uit haar leven wordt vakkundig gewist. Een grote omerta lijkt bij de establishmentpartijen alge- meen aanvaard. Wanneer linksen, progressie- ven en wereldverbeteraars nog eens krokodil- lentranen staan te huilen over het drama van Guernica in 1937, dan denken ze voortaan ook maar eens aan Fabiola, die goed bevriend was met de man die die Baskische stad door het Duitse “Legion Condor” met de grond liet gelijk maken. En die bovendien een pact met Hitler en Mussolini sloot. Akkoord, dat staat niet in verhouding tot het bijwonen door een minis- ter van een verjaardagsfeestje van een voor-

malig lid van een oorlogsjeugdbeweging. Dàt is natuurlijk véél erger.

Herenakkoord

Vicepremier Kris Peeters, zeer tegen zijn zin de tweede man in de federale regering - maar tevreden met beter iets dan niets -, werd door Egbert Lachaert van Open Vld bevraagd over het stakingsrecht en de grenzen daar- van, maar ook over het recht op werken. Pee- ters herinnerde de vraagsteller aan een docu- ment uit 2002 door de toenmalige regering en de sociale partners ondertekend, waarin over- eengekomen werd een aanbeveling te richten tot al hun leden om elke toevlucht tot fysiek of materieel geweld te vermijden bij collectieve conflicten en om de vrijwaring van het werk- instrument te garanderen. Peeters zei dat dit akkoord het ‘Herenakkoord’ werd genoemd en dat het toen werd ondertekend door heel inte- ressante personen. Hij maakte toen deel uit van de groep van tien… Hij voegde eraan toe:

“U was daar toen ook zeer actief bij betrok- ken, mevrouw Onkelinx.” Ja, een herenakkoord zonder Laurette – toen wellicht de enige met b***llen aan het lijf -, is geen echt herenak- koord.

Koerswijziging

Er werd donderdag gestemd over wets- voorstellen die voortborduren op onder meer de wet op de dubbele naamgeving en waar- bij de ‘meemoeder’ in een vrouw-vrouwrela- tie op gelijke hoogte wordt geplaatst van de biologische of de adoptieouders. Een inge- wikkeld technisch-juridisch verhaal, waaruit alleen experten in familierecht wijs geraken.

Ondertussen is gebleken dat de nieuwe wet op de dubbele namen maar weinig succes heeft.

Maar zoals we weten, was dat voor de toen- malige minister van Justitie een symbooldos- sier dat zij per se op haar naam wilde schrij- ven. Er werd tijdens de vorige legislatuur tegen die dubbele naamgeving nogal vrij fors storm- gelopen door de Franstalige cdH, de CD&V, N-VA en het Vlaams Belang. Bij de stemming onthielden nog enkel de eerst- en de laatstge- noemde partijen zich, al de rest stemde ‘ja’. Of hoe nogmaals werd aangetoond dat vurig ver- dedigde principes smelten als sneeuw voor de zon van de regeringsdeelname…

Bevoegdheid

De commissie Binnenlandse Zaken eindigde op een merkwaardige manier. Aan het einde stelde staatssecretaris Theo Francken vast dat een aangekondigde vraagstelster, Zakia Khat- tabi van Ecolo, niet aanwezig was. Hij zei tegen Brecht Vermeulen, de voortreffelijke commis- sievoorzitter en zijn partijgenoot: “Ik veronder- stel dat de vraag vervalt? Dat is de regel, aan- gezien zij zich niet heeft verontschuldigd.” En Theo voegde er giftig aan toe dat ze moet pro- beren op tijd te zijn. Zeker als ze zelfs in Brus- sel woont… Dat was zonder Brecht gerekend, want die repliceerde gevat namens de wet- gevende macht dat dat zijn beslissing zal zijn en van niemand anders. Terecht. Want inder- daad, de regeling van de werkzaamheden behoort tot de bevoegdheden van de Kamer- leden en niet tot die van de leden van de rege- ring, de uitvoerende macht. Van uw vrienden moet ge het hebben.

Actueel 17 december 2014 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Hoofddoeken

Chris Janssens (VB) speelde leentjebuur bij het Waals Parlement (een tent waar maar zel- den iets te vernemen valt), waar de bevoegde excellentie verklaarde te werken aan de uiter- lijke neutraliteit van de ambtenaren. Reden om bij minister Homans te polsen hoe het aan het Vlaamse front staat. Homans liet ver- staan dat er geen algemene Vlaamse maat- regel komt en dat het bewaken van de “neu- traliteit” een taak is voor de leidinggevende ambtenaren. De bestaande lokale hoofddoek- verboden – want daarover gaat het – zijn de zaak van de lokale overheden en de minister bemoeit zich daar niet mee. Janssens vond dat maar flauwtjes, komende van een N-VA-minis- ter, een partij die toch forse uitspraken deed over het onderwerp.

Misschien heeft Homans gewoon geen zin de controverse aan te wakkeren met moham- medaansgezinden die naar de Raad van State trekken.

Kansengroepen

Elke van den Brandt (Groen) maakte zich druk over het gebrek aan plaatsen in de kinder- opvang. Daar geldt een soort voorrangsregel voor werkende ouders, waardoor “kansengroe- pen” uit de boot zouden vallen. Wij dachten dat kinderopvang er net voor diende dat papa en mama uit werken kunnen gaan, maar kenne- lijk ontgaan ons enkele subtiliteiten. Minister Vandeurzen nuanceerde en zei dat ook aan de bewuste kansengroepen wordt gedacht. Maar toch, wat is er mis met voorrang voor werken- den in het al overbelaste crèchewezen? Andere groepen kunnen anders worden ondersteund.

Geheimzinnig GRUP

“Gewestelijk Ruimtelijk Uitvoeringsplan (GRUP) voor het Vlaams Strategisch Gebied rond Brussel”, dat klinkt indrukwekkend maar weinig opwindend. Toch wist Katia Segers (sp.a) er iets spannends van te maken, door een verhaal op te hangen over geheime akkoorden tussen de Vlaamse regering en het fameuze Uplace. Minister Schauvliege was zich van geen ondergronds complot bewust, maar ze zat wel verveeld met de gedeeltelijke vernie- tigingsbesluiten waarmee de Raad van State haar GRUP steevast doorkruist. Veel breder dan Uplace – een project waarbij vraagtekens kun- nen worden geplaatst – gaat het dossier over het hele regionale weefsel, met onder meer de Renaultsite, het ziekenhuisproject en de ermee gepaard gaande mobiliteitsknoop. Aan de overkant van de gewestgrens smeden de Brusselse potentaten trouwens boze plannen die het Vlaanderen niet makkelijker maken.

Zoals het ernaar uitziet, is de hele zaak een grote chaos aan het worden. We zijn benieuwd naar de uitkomst.

Leopoldsorde

Verleden week werden in het Vlaams Par- lement enkele lintjes uitgedeeld aan verdien- stelijke parlementsleden. Nu ja, verdienstelijk.

Lang genoeg je mandaat kunnen vasthouden, is eigenlijk de enige echte voorwaarde. Som- migen van hen waren op 25 mei uit de boot gevallen, en anderen hadden zelfs de moeite niet meer genomen deel te nemen aan de ver- kiezingen.

Dat kon de pret niet drukken. Voortaan lopen er in Vlaanderen enkele ridders, offi- cieren en zelfs commandeurs in de Leopolds- orde meer rond. Hilde Crevits, Ingrid Lieten, Joke Schauvliege en Jo Vandeurzen vielen in de laatste categorie, Dirk van Mechelen mag zich voortaan zelfs grootofficier in de Leopoldsorde noemen. Filip Antheunis werd “maar” officier, en 21 anderen werden “geridderd”.

Voor de lezers die het zich afvragen: onder de “gelukkigen” geen Vlaams Belangers of N-VA’ers. Dat een pak tsjeven geridderd werd, valt niet te verwonderen, maar ook “burgerde- mocraten” van de Open Vld en verworpenen der aarde van de sp.a zijn er graag bij om zich een lintje te laten opspelden. Zelfs de onthech- ten van Groen waren vertegenwoordigd, met Luckas van der Taelen. Ideologie is een mooie zaak, maar wanneer de ijdelheid van politici even gestreken kan worden, kan ze altijd snel even in de kast gestopt worden.

AlexAnder de Croo gefopt

Alexander de Croo heeft geld vrijgemaakt om aan het Green Climate Fonds van de VN te geven. Wat was er gebeurd? België kreeg tijdens de jongste Klimaatconferen- tie van de Verenigde Naties, in Lima, een blaam, want ons land heeft al vier jaar lang geen bijdrage gestort in het Klimaatfonds van de VN. Oei, een blaam voor België. De Croo vond onmiddellijk 50 miljoen euro om in de VN-klimaatpot te steken. “Want”, aldus De Croo, “Ik kon het niet langer aanzien dat België nog langer als een fossiel land werd voorgesteld op internationale klimaatconferenties.”

Het nieuws dat België op de Internationale klimaatconferentie in Lima een blaam had gekregen, kwam in onze nationale pers uit- gebreid aan bod. Kranten en televisie spraken erover, en zo werd De Croo door de publieke blaam onder druk gezet. Dat België de titel kreeg van “Fossiel van de Dag”, dat kon toch niet!

Ter zake: de prijs “Fossiel van de Dag” wordt niet uitgereikt door de Verenigde Naties, wel door een ngo, meer bepaald het “Climate Action Network International”, afgekort CAN.

Dat netwerk is een bonte verzameling van allerlei groene en ecologische organisaties, met afdelingen in zowat alle werelddelen (uitgezonderd in China, wie had anders ver- wacht). 900 organisaties zijn aangesloten uit 126 landen.

Surfen we naar de webstek van CAN in Europa, dan zien we daar de aangesloten leden. Voor België zijn dat: 11.11.11., Bond Beter Leefmilieu, Inter-Environnement Wallo- nie, Natuurpunt, WWF Belgium, Seas at Risk.

Mocht u van de organisatie Seas at Risk nog nooit gehoord hebben, troost u, wij hadden er ook nog nooit van gehoord.

Slecht straattheater

Terug naar Lima, naar de klimaatconferen- tie. Voor de inkomhal van het grote congres- centrum heeft CAN een infostandje opgesteld, buiten, in openlucht, met ernaast een scha- votje, met plaats 1, plaats 2 en plaats 3, zoals je die kent van sportpodiums, waar de winnaar iets hoger staat dan nummer 2 en nummer 3.

Het infostandje is enkele meters breed en is versierd met wat spandoeken en vlaggen. Dit alles, heel miniem, heel amateuristisch, heel beperkt, heel marginaal. Het is te bekijken op YouTube: tik “fossil of the day, day 1”, en u vindt een filmpje van dat “groots” evenement, dat het niveau heeft van slecht straattheater.

Vrij vertaald: de uitreiking van de prijs “Fos- siel van de Dag”, gebeurt volledig in de marge van de Klimaatconferentie, waar overigens 15.000 deelnemers van de ene conferentie naar de andere lopen. Bovendien krijgt die dagelijkse prijsuitreiking geen enkele aan- dacht op de officiële website van de Verenigde Naties en de klimaatconferentie. Op de offi- ciële website van de klimaatconferentie vindt u alle meetings, vergaderingen, verslagen en conferenties terug, maar u vindt er niets over de prijs “Fossiel van de Dag”. Dat mogen we

toch eigenaardig vinden!

Maar, gelukkig zijn er wat Belgische journa- listen aanwezig, waaronder Alma de Walsche van het “mondiale” blad MO, goed bevriend met Karen del Biondo van 11.11.11 en met Jan Vandermosten van WWF. Dankzij hun bericht- geving werd de prijsuitreiking voorgesteld als zijnde hét evenement van de dag, terwijl het in werkelijkheid een marginaal evenementje was van een groepje ecologisten om zo wat pers- aandacht te trekken. Niks meer, niks minder.

Het is allemaal toch zo doorzichtig. Nog voor de klimaatconferentie begon, op 1 december, hadden de Belgische ngo’s al aangedrongen op de betaling van het geld. Genoemde Jan Vandermosten, klimaatexpert van het WWF, verspreidde op 29 november een persmede- deling. We citeren: “België is één van de wei- nige Europese landen die nog geen bijdrage heeft geleverd aan het Green Climate Fund.

Onze ministers moeten dringend hun ver- antwoordelijkheid opnemen en in Lima een bedrag op tafel leggen om ontwikkelingslan- den te steunen in de strijd tegen klimaatveran- dering. WWF vraagt een bijdrage van 150 mil- joen over een periode van drie jaar.”

Twee dagen later zit Vandermosten in Lima, en nog een dag later krijgt België de prijs “Fos- siel van de Dag”.

Een week later betaalt Alexander de Croo 50 miljoen euro aan het Klimaatfonds van de VN. Want, De Croo dacht dat België door de Verenigde Naties op de vingers was getikt.

“Ik kon het niet langer aanzien dat België nog langer als een fossiel land werd voorgesteld op internationale klimaatconferenties”, aldus De Croo.

Maar daar was niets van aan. België had enkel en alleen een blaam gekregen in een showevenementje van enkele Belgische ngo’s.

Heeft de minister zich laten foppen door wat ecologisten, of was hij op de hoogte van de ware toedracht, en kreeg hij een bal voor open doel om binnen te koppen? Hij mag het ons laten weten.

Kunst zal het veranderen

Denk nu niet dat ik tegen klimaatconferen- ties ben, een beetje nadenken over ons kli- maat is zeker toegelaten. Maar wat te den- ken van kunstenaar Jozef Wouters.

Deze Belgische kunstenaar is twee weken lang gaan rondlopen in de conferentiegan- gen en de onderhandelingslokalen “op zoek naar metaforen”. Voor elke metafoor die hij opspoorde maakte hij een aantal foto’s die hij aan jonge grafisch designers in het Wil- son-district van Lima bezorgde met de vraag om daar hun eigen creativiteit op los te laten en te fotoshoppen.

En zo lezen we op de webstek van MO:

“Het resultaat is samengebracht in een eigen boekje in zakformaat dat hier op het einde van de conferentie wordt rondgedeeld, als door- denkertje. ‘Work in progress’ om mensen aan het denken te zetten”.

Ik weet niet door wie Jozef Wouters werd uitgenodigd om in Lima te gaan rondlopen op zoek naar metaforen. Ik weet wel dat die man op weg naar Lima, heel veel CO2 heeft veroorzaakt. Was de aanwezigheid van Jozef Wouters noodzakelijk? Hij schrijft zelf op zijn blog dat hij geen enkele inbreng heeft in de conferenties en dat er niet naar zijn mening gevraagd wordt. Verder onthou ik me van commentaar...

We zijn goed bezig

En dan lees ik in de kranten volgende bericht. Er is geen geld meer voor doventol- ken die ter beschikking werden gesteld van doven en slechthorenden. Het budget voor 2014 is opgesoupeerd. Wie een doventolk nodig heeft, moet die maar zelf betalen. Begin januari komt het budget vrij voor het jaar 2015, maar tot zolang: geen doventolken.

“Wat we zelf doen, moeten we beter doen”, zei ooit Gaston Geens, partijgenoot van Van- deurzen. Vlaanderen is bevoegd voor Welzijn, Volksgezondheid en Gezin. Minister Jo Van- deurzen, ook in een vorige Vlaamse regering voor deze materies bevoegd, sukkelt al jaren om zijn budgetten rond te krijgen. Zo zijn er al jaren wachtlijsten voor de opvang van gehan- dicapten.

Geen geld voor mindervaliden. Maar we sturen wel een kunstenaar naar Lima op zoek naar metaforen. We zijn goed bezig.

Karlvan Camp

VerWOesters

Dat die van Greenpeace er dikwijls figuurlijk met hun vuile voeten doorgaan, is menigeen bekend. Maar soms is dat letterlijk te nemen.

De milieujongens en -meisjes maken er een sport van op bekende plaatsen hun bood- schap te brengen, meestal in koeien van let- ters. Dat deden ze ook in Peru, naar aanlei- ding van de klimaattop in Lima.

De actiegroep trok naar de beroemde Nazca-lijnen in de woestijn (werelderfgoed) en spreidde over de grond grote plastic (!) letters. Door al hun bewegingen brachten ze schade toe aan de eeuwenoude mysterieuze lijnen en de omgeving. Al hun sporen blij- ven immers honderden jaren zichtbaar. Dat is de reden dat het gebied al jaren strikt ver- boden terrein is. Er was terecht verontwaar-

diging, wereldwijd, en de groep zag zich ver- plicht ‘excuses’ aan te bieden. Peru besloot Greenpeace voor de inbreuken te vervolgen.

PrOeFstuK

Die groene zeloten waren met de Nazca-

’stunt’ niet aan hun proefstuk. Eerder dit jaar haalde een ‘klimaat-actiegroep’ zich de woede van de Aboriginals en de Australische overheid op de hals door vernielingen aan een heilige plaats van de oorspronkelijke bewoners van Australië: de ‘Drie Zusters’ in de Blue Moun- tains. Ook die rotsformatie is verboden terrein, maar dat weerhield de actievoerders niet de rots te beklimmen en er een reusachtig span- doek te bevestigen. “Niets kan de hartenpijn beschrijven die dit veroorzaakte bij oorspron- kelijke en niet-oorspronkelijke bewoners van

de Blue Mountains”, verklaarde een Aborigi- nal-woordvoerster. Er kwamen geen excuses.

De daders werden ook nooit gevonden.

BezuINIGINGsreGerING

De klimaatklucht gaat verder. Willem-Frede- rik Schiltz (Open Vld) had het over het “Green Climate Fund”. Dat is een beest dat door de

“rijke landen” moet worden gevoederd om

“arme landen” te helpen bij hun klimaatbeleid.

Federaal zou daaraan 50 miljoen euro wor- den vergooid en Schiltz wilde weten waar de Vlaamse bijdrage bleef. Minister Schauvliege bezwoer dat Vlaanderen niet zal achterblijven en daar een pot geld voor heeft klaargezet.

Een vreemde “bezuinigingsregering” is dat, die voor dergelijke ongein centen over de balk jaagt.