De rekening volgt...

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

De rekening volgt...

Het Bedrog van A

U weet toch wel wat de socialistische actie naar eigen zeggen hoog in het vaandel voert? Wel, niet meer of niet minder dan dat zij een soort Eedverbond der Edelen is.

Want eenmaal een socialist een akkoord heeft gesloten, dan houdt hij zich daaraan en dat ten allen prijze. Zo wordt ons althans voorgehouden door de rode lantaarns van het ABVV, door de brancardiers van de Voorzorg en den Bond Moyson, door de rabauwen van de PS en door de Agusta-erfgenamen van de sp.a. Niets treft een socialist pijnlijker dan het verwijt dat hij geen haar beter is dan de tsjeven. Volgens zijn codex sterft hij nog liever ter plekke dan zijn beloften niet gestand te doen.

Sinds vorige week weten we echter beter wat dat betekent, ten allen prijze. Het komt neer op 352 miljoen euro, en dat moet het hoogste bedrag zijn dat ooit op een Antwerpse burgemeesterssjerp werd gekleefd. Meer dan 14 miljard oude Bel- gische franken moet de ‘socialistische partij anders’ bij elkaar zien te harken om de Zot van A op het Schoon Verdiep te houden.

Want het wingewest Antwerpen moet in rode handen blijven, zo niet gaat wat er nog overblijft van de sp.a in versnelde vaart de desintegratie tegemoet. Geef De Wever intussen wat speelgoed en wat flauwe vooruitzichten op een ander tunnelke, bijvoorbeeld aan de luchthaven van Deurne, wat denkt die zwartzak van de N-VA wel, die frietzak buiten categorie?

Eigenlijk zou men stante pede een deurwaarder moeten sturen naar alle zetels van de rode zuil om voor 352 miljoen euro aan speciën en immobiliën in beslag te nemen en om bij gebrek daaraan de boel onder curatele te plaatsen. Dat om te voor- komen dat die gigantische som de komende tien jaar op de Antwerpenaar zal worden afgewenteld, want er is niemand die Janssens nog gelooft als hij rondbazuint dat de burger er niks van merken zal.

De Zot van A heeft in deze affaire al zo vaak zijn kazak gedraaid en zijn woord gebroken dat er van dat hoger vermelde rode eedverbond geen spaander overblijft. In 2000 schaarde heel Antwerpen, de partij van Janssens incluis, zich achter de Oosterweelverbinding met brug. Idem toen de Vlaamse regering een half jaar later het fameuze Masterplan mét de bewuste brug goedkeurde. In 2003 werd Janssens burgemeester en kreeg de draaikonterij meer en meer vorm. Eerst mocht een Nederlands ingenieursbureau eens proberen om het alternatief van een tunnel onder de dokken te onderzoeken.

Dat leverde echter geen bruikbare resultaten op, en Janssens en c° schaarden zich opnieuw braafjes achter de Lange Wapperbrug. Maar naarmate een aantal actiegroe- pen en de media zich meer en meer in het debat begonnen te mengen, gingen de rode knipperlichten pas echt aan het flikkeren. Hopsakee, een Brits studiebureau (Arup/

Sum) er tegen aan gegooid, en dan nam de Zot van A volop zijn bocht van 180 gra- den: tegen de grond die brug, ondertunnelen is de mode! Zeker met een referendum in zicht waarbij de voormalige reclamemaker Janssens heel goed aanvoelde dat populisme en emotionaliteit de boventoon waren gaan voeren. Plat op de buik dus voor het electorale voortbestaan!

Na het referendum nam de Vlaamse regering - de sp.a incluis - het fameuze dub- belbesluit: er komt een tunnel, maar als die technisch niet haalbaar is, als die duur- der uitvalt dan een brug, of als het langer duurt om die tunnel aan te leggen, dan zal er alsnog een brug boven Antwerpen prijken. Dat is toch wel klare en duidelijke taal, zeker! Evengoed als het klaar en duidelijk is dat Janssens en de sp.a nooit van plan zijn geweest om zich aan die beslissing te houden. Is de uiteindelijke tunnelva- riant duurder dan de brug? Ja, we hebben het bedrag genoemd en iedereen heeft in de pers kunnen lezen dat het eigenlijk nog hoger uitvalt. Heeft de sp.a de afspra- ken van het dubbelbesluit dus met de voeten getreden? Absoluut, al wordt als alibi aangevoerd dat het niet de Vlaamse begroting is die extra wordt belast. Het zal de Antwerpenaar zelf zijn die door Janssens voor 14 miljard wordt verlakt.

In De Tijd tracht hij die keiharde waarheid onder de mat te vegen door toe te geven dat zijn reputatie besmeurd is, maar dat hij enkel en alleen heeft gehandeld uit liefde voor de stad en zijn onderdanen. (Daarom wordt de factuur doorgeschoven tot ver na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 en zelfs 2018, zodat die onderdanen hun burgerplicht kunnen doen en Antwerpen voor de socialisten vrijwaren. En rond frituur ‘t Draakske komt een schutkring, in afwachting dat dat etablissement mee in de een of andere tunnelsleuf verdwijnt.)

Er was een tijd dat socialisme geassocieerd werd met vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid. Nu staat het gelijk met het camoufleren van leugens en bedrog, net zoals de PS meer dan honderd dagen geleden een verregaande staatshervorming beloofde. Die is intussen ook volledig de grond in geboord.

Verkiezingen afschaffen

We worden met peilingen rond de oren geslagen en niet alleen in België. Er moet wat verdiend zijn aan die enquête-industrie, want alle economische ellende ten spijt blijft die sector gewoon groeien als onkruid.

Ook in Roemenië. We kennen het onder- zoeksbureau IICCMER zelfs niet een klein beetje, maar het wist middels een peiling wel enige aandacht naar zich toe te trek- ken bij de Vlaamse pers. Vijf op de tien Roemenen, en dat cijfer ligt wel erg dicht bij wat een meerderheid mag genoemd worden, heeft heimwee naar de goede oude commu- nistische tijd, hebben ze daar bij IICCMER ontdekt.

Toen, vindt de meerderheid der nostalgici, was er tenminste werkzekerheid. We kennen de resultaten niet in detail, maar durven ver- moeden dat vooral de cipiers die mening zijn toegedaan. In de tijd van kameraad Ceau- cescu waren die niet weinig in getal en hun toekomstperspectief ging er na de val van de arbeiders- en boerenstaat inderdaad niet echt op vooruit. Ook de schoenenindustrie kende in en rond Boekarest zeker een terug- val, want madam Ceaucescu was een groot- afneemster en haar verdwijnen maakte van de collega’s van Torfs (we bedoelen de keten van voetenbekleders en niet de senator) een marginaal zootje.

Vreemde cijfers toch, als we weten dat Roemenie vandaag geleid wordt door een regering van liberale christendemocraten en de conservatieve partij van de Hongaarse minderheid. De sociaaldemocraten - die het dichtst bij de communistische idylle staan - zitten in de oppositie en vormen dan nog een kartel met een - begrijpe wie kan - conserva- tieve partij. De peiling botst dus nogal seri-

eus met de verkiezingsuitslag, maar dat zal wel niet alleen in Roemenië het geval zijn.

Bij ons zou niet eens 20% van de Vlamingen een onafhankelijke staat willen, terwijl par- tijen die daar wel voor gewonnen zijn toch ruim boven de 40% scoren.

Als die peilingen juist zijn, past slechts één besluit. De kiezer is een idioot die als een kip zonder kop z’n stem uitbrengt. Dat de Roe- menen in een jonge democratie leven, kan geen afdoende verklaring bieden, want in Vlaanderen zou dat dus niet anders zijn. En als hier de democratie nog niet geworteld is, waar dan wel? Je kunt er haast kleine ste- den mee vullen, met de politicologen die uit serieus wetenschappelijk onderzoek ontdek- ken dat de kiezer helemaal niet bedoelt wat hij via de stembus als zijn mening te ken- nen geeft.

Ja, wie zijn wij om die hooggeleerde heren - zijn er echt geen dames die zich professio- neel bezig houden met de wetenschappelijke analyse van het politieke gebeuren? - tegen te spreken. Maar we aarzelen toch een weinig om daar dan de juiste conclusie aan te kop- pelen. Schaffen we de verkiezingen dan niet best af, als die toch geen passende vertaling geeft van de mening van het volk?

Zouden we dan niet beter meteen komaf maken met dat weerkerende circus? We zouden het parlement dan kunnen vullen met politicologen die beter weten wat de kiezer wil dan die kiezer zelf. Of nog een beter voorstel. Leve het verlichte despotisme, onder leiding van een klaarziende vorst. Zoekt u een kandidaat? Wij bieden u graag aan...

EEnmanscollEctiEf D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• De vraag van 10 miljoen 2

• Pascal Smet, loopjongen van het Engels 3

• Mediawoede 4

• Lode van Dessel en de Vlaamse Ruilbeurs 5

• De dertiende provincie 7

• Rudi en Bruno schieten met spek 11

• Ondergronds 16

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

65

^ste

jaargang • nummer 39 • woensdag 29 september 2010 1,85 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

29 september 2010

De directeur in kwestie nam de maatregel omdat er, naar zijn eigen zeggen, nog onvol- doende Vlaamse kleuters waren om over alle klasjes te spreiden. Het overwicht allochtone kleuters en leerlingen was al zo groot dat hij, door nog minder Vlaamse kinderen in elke klas te droppen, het gevaar liep om een “witte vlucht” in de hand te werken en over te hellen naar het statuut van een zoge- noemde concentratieschool. Wat hij absoluut wilde vermijden. Vorig jaar, vertelde de directeur, waren uit een vijfde klas nog alle vier de Vlaamse kinderen, die daar een minderheid vormden om u tegen te zeggen, naar een andere school vertrokken. De reden?

Ze kregen te weinig gelegenheid om contact te leggen met vriendjes met wie ze ook na schooltijd nog samen dingen wilden doen.

De ouders van het kleuterklasje zonder

“Vlaamse inbreng” waren niet vatbaar voor die argumentatie. Ze vroegen zich gefrus- treerd af of ze misschien het haar van hun kinderen blond moesten verven om er bij te mogen horen. Te gek voor woorden, dat wel. Maar misschien zou het voor diezelfde ouders nuttig kunnen zijn om aandacht te schenken aan de opmerking van de schooldirecteur en van mensen uit de ouderraad, dat het zo goed als onmogelijk is om alloch-

tone ouders te betrekken bij het werk van die raad. Of dat het een illusie blijft om veel allochtone kinderen te zien deelnemen aan door de school georganiseerde samen- komsten, feestjes en uitstappen. Het zou verwondering hebben gewekt mocht de regimepers niet hoofdzakelijk afkeurend gereageerd hebben t.o.v. de schooldirecteur.

En het spreekt ook vanzelf dat De Witte Youssouf van het beruchte “centrum” er geen gras liet over groeien om te toete- ren dat hij de verdere ontwikkelingen in de school op de voet zou volgen.

“Stunts”

Of hij, in verband met het eeuwige zani- ken over “te weinig kansen voor allochtonen” hetzelfde zal doen voor het enorme spijbelprobleem waarmee de directeur van een school in Evere - met maar liefst 85 procent leerlingen van allochtone afkomst - zich geconfronteerd ziet, blijft een open,

om niet te zeggen een retorische vraag in een progressieve samenleving. Als jongste probeersel om het massale spijbelen tegen te gaan, fietst de directeur in kwestie elke morgen rond op de weg naar school, gebruikt door het grootste gedeelte van de school- populatie. Of tenminste verondersteld wordt dat te doen. Komt hij kandidaat spijbelaars tegen - echt grote inspanningen vergt dat niet - dan port hij hen verbaal aan om zich zonder verder uitstel richting school te bewegen.

Met die hoger vermelde 85 procent voor ogen kwam de in Het Laatste Nieuws bij het verhaal gepubliceerde foto dan ook eerder potsier- lijk over. Vanwege de door de directeur aan- gespoorde mogelijke spijbelaars duidelijk van autochtone afkomst. Of de directeur van zijn jongste “stunt” veel gunstig gevolg verwacht?

In feite niet meer dan van zijn vorige “stunts”.

Zoals het posteren van een allochtone poli- tieman voor de schoolpoort is als bewijs dat ook allochtonen het kunnen maken. Of zoals het belonen met een ticket voor een voet- balmatch van FC Brussels voor hardnekkige spijbelaars die er zowaar in slaagden om zes weken lang op tijd op school te komen. Het is niet omdat er nooit ook maar een haar op mijn kop aan gedacht heeft, dat ik niet zou weten wat de gevolgen geweest zouden zijn mocht ik “in mijn tijd” de voorkeur gegeven hebben aan een dagje in de stad rondhangen in plaats van op de schoolbanken te zitten.

Dat even terzijde vermits we nu in andere en volgens de progressieve bijbel ook in “betere”

tijden leven.

Onthutsend

Waartegen de allochtone gemeenschap- pen alvast niet zullen protesteren en wat De Witte Youssouf zeker niet op de voet zal volgen, evenmin als de regimemedia het “aaitem”

in kwestie nog in het lang en het breed zullen uitsmeren, want kaderend in het sfeertje van “positieve discriminatie”, is het feit dat in twee op de drie Nederlandstalige scholen van Brussel niet langer varkensvlees op het menu staat. Om islamitische leerlingen niet af te schrikken. Jawel. Dat “verheugende nieuws”

kwam aan het licht na een rondvraag van Vlaams Belang bij 65 Vlaamse scholen in de hoofdstad. Liefst 45 hebben elke bereiding met varkensvlees van het menu geschrapt.

Maar vermits alles altijd nog beter kan, zijn er ook al negen scholen die enkel en alleen maaltijden met ritueel geslacht halalvlees aanbieden. Het dient gezegd dat wat het Brusselse VB-parlementslid Dominiek Lootens terecht als “onthutsend” omschrijft, alleen in Het Laatste Nieuws een berichtje waard bleek van precies geteld twaalf lijntjes onder de weinig waarheidgetrouwe titel “minder varkensvlees in Vlaamse scholen in Brussel”. De rest van de “Vlaamse”

media hield zich aan een even collectief als onthutsend “zwijgen als vermoord”. Zou het kunnen dat het “weg met ons” het pad van de boutade al een tijdje achter zich heeft gelaten om zich tegen sneltreinvaart op de weg naar de zelfvernietiging te bewegen? Het is maar een vraag...

D.M^ol

naam Layouter PAL 00 Vakman blz. 00

De vakman, op wie Vlamingen

kunnen bouwen

Traiteur Service Sigrid koken bij u thuis of op locatie

s s s s Tel.: 03/383.05.28 GSM: 0485/73.08.18 traiteursigrid@hotmail.com

AANLEG-ONDERHOUD van tuinen RENOVATIE/SNOEIwerken BOOMVERZORGING CREATIEVE TUINONTWERPEN Tel. 03-383 05 28

GSM: 0486-10 15 43 hans.couttenye@skynet.be

Nù met voordelig abonnement aan huis v.a. E19,50 per half uur

Tel 03 288 90 91

www.pcdokter.be van tuinen

Aspekt Mobiel bvba

verhuur van mobiele podia mobiele reclame Tel : 03/484.43.57

www.aspekt.be

Van Mol en Zonen bvba

Algemene bouwwerken Nieuwbouw en renovatie

Tel : 03/653.02.91 info@vanmolenzonen.be

BVBA DE FEYTER BART

Loodgieterij - San. Installaties C.V. - Nieuw en renovatie

Tel : 03/449.51.42 bart.de.feyter@pandora.be

Progressieve schoolproblemen

Dat “nieuwe Belgen” met dubbele nationaliteit bijzonder graag spreken over hun rechten en het binnen de kortste keren over discriminatie hebben als een of ander hen niet zint, is nog maar eens bewezen in Lokeren. Daar durfde een schooldirecteur het aan om de nog amper 30 procent Vlaamse kleuters over twee van drie kleuterklasjes te spreiden zodat één klasje bemand werd door uitslui- tend kleuters van allochtone afkomst. Binnen de kortste keren was het discrimi- natiehek van de dam. Dat kon en dat mocht niet, ook al druist dat “njet” ietwat in tegen de actuele stelregel “een kind = un enfant”, die ook geldt in het Turks, het Marokkaans of het Arabisch.

De vraag van 10 miljoen

Zaterdag hoorden we op de radio over een peiling uitgevoerd door onze vrienden van La Libre Belgique. Dus surfen we even door het net om nadere informatie te verzamelen. Zondagavond wordt van onder- getekende een stukje voor uw weekblad verwacht en dus is zaterdag ‘grasduindag’.

De Standaard heeft weet van het interes- sante onderzoek bij de collega’s van LLB.

We lezen en wrijven de ogen uit van verbazing. Stof om zondag tot een stukje te verwerken. Maar zondag vinden we één en ander niet meer terug. Het onderwerp zelf wel, maar dan in een nieuw artikeltje dat wel heel erg afwijkt van de zaterdagversie.

Aangezien we het zaterdagstuk zondag niet terugvonden en we het niet bewaarden - stom dus, zoals bleek - moeten we voort- gaan op ons geheugen. Is het de leeftijd of het onmiskenbare gegeven dat we ons wel eens wagen aan alcoholische dranken? Feit blijft dat ons geheugen ons meer dan goed is in de steek laat. Zaterdag meldde De Standaard online dat het onderzoek van LLB aantoonde dat ‘de Belgen’ weer terug willen naar de unitaire staat. Om tot dat besluit te komen werd wel gebruik gemaakt van de boeiende wetenschap ‘creatieve statistiek’, want die meerderheid der Belgen bleek a) 40% groot te zijn (en dus geen meerderheid) en b) vooral te bestaan uit voorstanders ten zuiden van de streep die we wel eens taalgrens noemen. Honderden online- lezers maakten zich vrolijk (of wonden zich op) over de manier waarop De Standaard- redacteur van dienst cijfers bleek te mani- puleren. Zondag was de toon plots totaal anders. Lees mee: “De krant (LLB- dus) concludeert daaruit dat de Belgische bevolking gewonnen is voor een terugkeer naar een unitair België, maar volgens welke wiskunde dat besluit bereikt is, staat er niet bij. Met normale rekenkunde levert dat 37 à 38 procent op, ruim een derde dus.” Blijk- baar hebben de online-lezers de ogen van De Standaard geopend en de redactie aangezet een rekenmachine te gebruiken.

Unitair?

In Vlaanderen wil 22% weer terug naar het unitaire België, in Wallonië en Brussel gaat het over de helft van de ondervraag- den. Bij ons komen we dan anderzijds aan

Beste lezer, bent u een internet-sur- fer? Gelieve dan volgende raad-geving ten zeerste ter harte te nemen. Surft u op de internetversie van een krant en u stoot op verbazingwekkend nieuws, gelieve dat artikel dan te bewaren.

Laat volgende recente ervaring u leer- zaam zijn.

16% voorstanders van een onafhankelijke Vlaamse staat. Telt daarbij 43% dat niet echt droomt van het verdwijnen van België, maar wel meer bevoegdheden wil voor de deelstaten. Dat geeft een massale meerderheid van zowat 60% die geen vrede heeft met het huidige België en evenmin terug wil naar de ‘goede oude tijd’ van de unitaire staat.

In het zuiden blijft men wel in grote meerderheid vasthangen aan het idee België. Ze willen daar dus in meerderheid ongedaan maken met die deelstaten. Zouden ze daar hard over nagedacht hebben? Als België een unitaire staat was, dan had het vorige parlement Brussel-Halle-Vilvoorde met een normale Belgische meerderheid (weliswaar uitsluitend bestaande uit de Vlaamse Kamer- leden, maar “Flamands, Wallons, ce ne sont que des prénoms, Belge est notre nom de famille”). Gedaan met confederale onzin als belangenconflicten, alarmbellen en paritaire regeringen. Zouden ze daar echt voorstan- der van zijn, onze Franstalige landgenoten?

Een andere les die we uit de peiling kunnen leren, is de diepe kloof die gaapt tussen Wallonië en... Brussel. Jawel, als België dan toch in de uitverkoop gaat, wil 63% van de Walen liefst doorgaan met de Brusselaars in een soort Franstalig rest- België. Maar dat zien de hoofdstedelingen dan wel even anders. Slechts 33% van hen vindt dat een goed idee. Mét Vlaande- ren een staat vormen, vinden ze helemaal geen goede optie, op een schrale 2% na.

Neen, onze hoofdstedelingen geloven dan vooral in het Brusselse separatisme. Bijna een kwart wil een soort Bruxelles DC, als

een onafhankelijk Europees district. Onge- veer evenveel volk gelooft dan weer in een eigen onafhankelijke stadstaat als alternatief voor het geliefde België. Vlaams-natio- nalisten krijgen graag het verwijt te slikken dat ze niet solidair willen zijn met de arm- lastige Walen. Blijken de Brusselaars nu zelf allerminst gewonnen voor het idee dat ze zelf mogen opdraaien voor die solidariteit met de taalgenoten uit het Waalse gewest.

Arme Walen. Vlaanderen stelt steeds meer vragen bij de geldstroom naar het zuiden. De Brusselaars zijn wel voor, zolang het noor- den de factuur betaalt. Maar als ze zelf de geldbeugel moeten opentrekken, dan zakt de geestdrift voor de geroemde solidariteit blijkbaar meteen heel erg diep weg.

Best nuttig dus, zo’n peiling, al hoeden we er ons best voor de resultaten een al te wetenschappelijke waarde toe te dich- ten. Het ging over een internetpeilingen en de vraagstelling bepaalt bij zo’n onderzoeken in grote mate het resultaat. Toch zijn de grote lijnen er van duidelijk. Vlamin- gen zijn niet zomaar tegen België, voor zo ver het een ander België wordt. De Frans- taligen zijn heel erg voor, maar willen wel een heel andere richting uit. Als de Vlamin- gen de vraag zouden voorgeschoteld krijgen die de Franstaligen hen eigenlijk de facto voorleggen - kiest u voor een unitair België of een zelfstandig Vlaanderen - dan krijgen we pas de echte test. Want mét Bel- gië, maar ook mét meer Vlaamse bevoegdheden, zit er tot nader order niet echt in. En dat is de echte vraag van 10 miljoen, 10 miljoen Belgen dus.

(3)

3 De dingen dezer dagen

Aan Yves Leterme Preconservateur

Ieper - Brussel - New York

Gij Lopende Zak, pardon Zaak,

Brief aan ...

Hoe gaat het in het leven? Buiten het feit dat gij voor de camera van VTM bijna met klikken en klakken van de trappen van de Wetstraat 16 donderde - waarschijnlijk weer bijzonder gehaast om binnen plaats te nemen op uw troon - lijkt gij redelijk ontstrest en met een glanzend velletje rond te huppelen, op weg van de ene naar de andere vergaderzaal. Gij moet dan ook niet veel doen, en dat is de enige benade- ring waar gij goed in zijt. Hier en daar een containerkamp plannen zonder de massale toevloed van asielzoekers echt aan te pak- ken, het Planbureau bedanken omdat ze daar de cijfers voor de economische groei naar boven bijstellen zodat gij het begro- tingstekort wat lager kunt inschatten, de verlenging van een aantal crisismaatrege- len bevestigen zoals vroeger al was aange- kondigd, en voor de rest voldoende win- tervoer inslaan voor uw geitenbestand.

Er zijn er die veel harder moeten werken om de eindjes aan elkaar te kunnen kno- pen. Intussen moogt ge de show blijven stelen op het internationale toneel: hoe langer het geklungel met de preformatie duurt, hoe meer gij u kunt profileren tijdens het voorzitterschap van de Europese Unie. En een uitstapje naar New York om bij de Verenigde Naties te gaan pleiten voor een taks op financiële transacties, da’s ook mooi meegenomen. Zolang daar geen wereldwijde consensus over bestaat, kunt gij immers zonder enige persoonlijke ver- bintenis zo’n maatregel propageren tot in de overtreffende trap.

Jawel, we zijn er zeker van dat, wat u betreft, dit luizenbaantje nog een hele tijd mag voortduren. En hoe langer het voort- duurt, hoe meer het idee terrein wint van een noodregering Leterme III. En hoe fel- ler gij beklemtoont dat zulks absoluut niet aan de orde is, hoe minder wij u geloven.

Iemand die zoveel dure eden gezworen en gebroken heeft als gij, mist voor eeu- wig en drie dagen elke geloofwaardigheid.

We zien het zo voor ons hoe uw neus al krult bij de gedachte alleen dat gij op een bepaalde dag wel eens ... echt nodig zoudt kunnen zijn. Om den Belzjiek alsnog te redden van de ondergang. Om revanche te nemen op alles en iedereen. Om de N-VA af te serveren en Bart de Wever te dumpen in een bouwput onder de lucht-

haven van Deurne. En dat tot groot jolijt van het ACW dat terug lijkt van nooit weg- geweest. Dat Wouter Beke bij de fede- rale onderhandelingen de N-VA plots mee tracht te isoleren, is een teken aan de wand. Bij CD(&V) weerklinkt blijkbaar weerom luide de roep naar staatsman- schap en spijtige, maar onvermijdelijke toe- gevingen. En geven en toegeven, daar kent gij alles van. Qua kazakkendraaierij staat ge samen met Patrick Janssens op een- zame hoogten. Qua onbetrouwbaarheid hebt ge het zelfs verder geschopt dan Ver- hofstadt. Dat maakt van u de ideale figuur om een regering van nationale eenheid te leiden waar God wikt en de PS beschikt.

Honderd tegen één dat gij die kans grijpt als ze u geboden wordt.

De commentatoren van de serieuze gazetten schuiven allerlei redeneringen naar voor waarom dat denkspoor “gazet- tenpraat” is. Ge zoudt er ondanks alles toch de N-VA moeten bijhalen. Ge zoudt de liberalen van hun oppositiedrang moeten verlossen. Ge zoudt Di Rupo aan zijn verstand moeten brengen dat hij plots niet meer de Zonnekoning is (die Bart de Wever van hem heeft gemaakt). Allemaal van het goede te veel wordt ons gezegd om over noodregeringen te palaveren. Maar kijk, er wordt al wel openlijk gesuggereerd dat gij/CD(&V) - indien er dringende problemen opduiken - steun zoudt kunnen zoeken bij N-VA en sp.a, allebei in de oppositie, om voor “pragmatische oplossingen”

te zorgen. Da’s dan geen echte noodregering, maar we zitten er niet ver meer van af. En vermits we nog lange tijd geen wij- ziging zien komen in het Franstalige afwij- zingsfront tegenover een echte staatshervorming, zijn er niet veel vonken nodig om van rook vuur te maken. En tegelijk kunt ge dan Rik Torfs een stamp onder zijn achter- ste geven en tonen dat het Ieperse Perso- nalisme nog wel degelijk toekomst heeft.

Ach, we zullen er voorlopig onze slaap maar niet om laten. Trouwens, ge zoudt plots wél de daadkracht aan de dag moeten leggen die ge tot nu toe ontbeerde.

Maar zeg nooit nooit in de Belgische politieke beestenboel.

Pascal Smet,

loopjongen van het Engels

De “Europese Dag van de Talen” zou beter de “Europese Dag tegen de Talen”

heten. Hij blijkt namelijk een geschikt forum te zijn voor minister Pascal Smet om meer onderwijs in en door het Engels te bepleiten. En dat komt neer op een pleidooi voor ééntaligheid en tegen het leren van alle andere talen. In dit geval zelfs heel uitdrukkelijk: onze minister pleitte er tegen het onderwijs van het Frans als tweede taal, een positie die het aan het Engels zou moeten afstaan.

Spijts Smets geruststelling aan de Franstaligen dat het onderwijs van het Frans daar niet onder zal lijden, leert de ervaring, in ondermeer Nederland, dat, bij de huidige internationale machtsverhoudingen, mensen na het Engels geen enkele vreemde taal nog behoorlijk onder de knie krijgen.

Op zich valt er voor Smets keuze wel wat te zeggen. De Vlaamse jeugd van nu leert acht jaar Frans op school en beheerst het na afloop maar amper. Dat ligt aan de ver- dwijning van het Frans in onze levende cul- tuurbeleving, maar vooral aan het Frans zelf, dat je eindeloze lesuren doet verliezen aan doodsaaie oefeningen in de rariteiten van de Franse spelling en werkwoordsvervoeging.

Verminder het lesvolume Frans en je krijgt een generatie Vlamingen die de taal echt niet meer kent. En dat betekent het einde van België, wat geen ramp hoeft te zijn.

De achterliggende filosofie van Smets voorstel is minder verheffend. “Engels is zo’n belangrijke taal geworden dat je er nog maar moeilijk omheen kan”, meent onder- wijsminister Pascal Smet. Een stamp in het luchtledige, want er is helemaal niemand die voorstelt om het Engels te negeren.

En hij vervolgt: “In de hele EU zou Engels de tweede taal moeten worden, maar dus zeker ook in Vlaanderen. Niet overal ter wereld spreken ze Frans, terwijl Engels meer en meer een wereldtaal aan het worden is.

Als we elkaar willen verstaan, hebben we in Europa nood aan één gemeenschappe- lijke taal. En dat is duidelijk het Engels, niet het Frans.”

Dat is een zeer politiek geladen uitspraak en helemaal niet zo triviaal als ze lijkt. Het is voor toeristen evident dat ze overal verder geraken met Engels dan met een weg- deemsterende streektaal als het Frans, maar daaruit volgt niet dat de bevordering van het Engels tot de officiële taal van de EU wen- selijk is. Schijnbaar volgt de minister de vrije markt: het Engels heeft zich “vanzelf” tot globale verbindingstaal ontwikkeld, het is niet door de grote boze staat opgelegd, dus wat is er redelijker dan die “natuurlijke” evo- lutie volgen? “If you can’t beat it, join it”?

In feite is de dominante positie van het Engels een geval van het recht van de sterk- ste, namelijk een gevolg van militair overwicht. Ten nadele van de Kelten op de Britse eilanden; van de inboorlingen en van de Fran- sen, Hollanders, Portugezen en Spanjaarden in Noord-Amerika, India en andere koloniale gebieden; van Duitsland en Rusland in de krachtmetingen van de 20ste eeuw. Moe- ten wij een beleid voeren dat ertoe strekt het momentum van die op militaire verove- ringen gebaseerde expansie nog te versterken en tot de nog onaangeroerde uithoe- ken van de aarde uit te breiden? Dat lijkt me een principiële en morele vraag van groot belang, en allicht daarom juist een aspect van de zaak dat het petje van onze dagjespolitici te boven gaat.

Niet dat de niet-politici een haar beter zijn: behalve de marginale Esperanto-groe- peringen komt geen hond hier ooit op het idee dat er ook inzake taalbeleid zoiets als rechtvaardigheid kan bestaan. Grote seg- menten van de mensheid, waaronder de Vlamingen, kennen tegenover een opdoe- mende macht geen andere reflex dan daarvoor te gaan kruipen. Dat is de wet van de minste weerstand aan het werk, en realis-

tisch gesproken kan alleen een beslissing op politiek niveau daar tegenin gaan. Maar het daartoe benodigde zelfrespect is dun gezaaid in Vlaanderen.

Verbastering

Mensen die niet de moed of de eerlijkheid hebben om hun keuze duidelijk te maken, stellen het graag zo voor dat er nu eenmaal niets meer te kiezen valt: “Kijk naar de Chi- nezen: die hebben besloten dat al hun kinderen Engels moeten leren. Vlaanderen kan niet anders dan volgen.” Ziedaar de typisch antipolitieke bezwering (ook vaak gebruikt door pater Leman inzake het immigratiebe-

leid) dat het nu eenmaal te laat is voor een politieke keuze.

Anders dan China, dat aan zelfrespect geen gebrek heeft, brengt Vlaanderen zijn eigen taal in gevaar door het Engels nog verder op te waarderen. Het beleid van diezelfde minister Smet ten gunste van de verdere verengelsing van het hoger onderwijs leidt regelrecht naar een degradatie van het Nederlands. Het gevolg van zulk beleid zie je in landen waar het al decennia de regel is.

In India wordt de cultuurtaal Hindi, tweede meest gesproken taal op aarde, nauwelijks gebruikt voor wetenschappelijke publicaties, en zij verliest jaarlijks tientallen bestaande cultuurwoorden omdat die door Engelse vervangen worden; om nog te zwijgen van de niet-vertaling van de talloze Engelse woorden voor nieuwe begrippen. Het is natuurlijk mogelijk om die tendens tegen te gaan door een officieel beleid van taalpurisme, zoals China doet (en met veel meer succes dan Frankrijk), maar in Vlaanderen is dat waarschijnlijk niet haalbaar. Hier zullen de verant- woordelijke politici immers meteen plooien voor gangmakers van elke soort verbastering die zulk beleid als “etnische zuivering”

of erger zullen verdacht maken.

n de visie van minister Smet kunnen wij niet veel achting opbrengen. Zijn degradatie van het Frans hoeft echter geen zorgen te baren. Dat de kennis van die taal dan verder instort, is emotioneel jammer voor wie, zoals ik, aan de Franse cultuur nog ple- zier beleefd heeft; maar de jeugd van tegen- woordig is niet in dat geval. Er rekening mee houdend dat de meeste mensen toch nooit meer dan één vreemde taal behoorlijk zullen beheersen, zou het fout zijn om de beschik- bare energie voor te behouden aan een taal die een enorme leerinvestering vergt, maar slechts weinig praktisch nut meer heeft.

Zoals minister Smet het zegt: “Maar het zou wel veel problemen oplossen, zeker in ons land. Ook de Franstaligen leren op school meer en meer Engels. En in heel wat Brusselse bedrijven zie je nu al dat niet Frans, maar Engels de voertaal is.” Dat laatste is op zich niet zo fraai, maar het illustreert wel dat onze kinderen ook zonder Franse taalken- nis met hun Waalse generatiegenoten zullen kunnen praten.

Koenraad Elst

ApArte eilAndjes

Als men het interessant genoeg acht, pik- ken de media de onderwerpen die Peeters en Pichal ‘s morgens op radio een uit de doeken doen, op. Maar deze keer niet. Het radioduo wilde namelijk wel eens weten hoe het zat met de integratie van allochtonen in de Vlaamse maatschappij en ondervroeg voor een antwoord een aantal burgemees- ters. Het antwoord luidde: integratie? Waar komt gij mee af?

Ondanks al het gepamper, de tegemoet- komingen, de ontmoetingen, de uitgestoken hand, de georganiseerde etentjes is er van integratie weinig of geen sprake. De burge- meester van Lokeren zei dat de “gemeen- schappen” gescheiden en op zichzelf leven.

Van enige interesse vanwege de allochtonen om samen met de Vlamingen te leven is er geen sprake. Met andere woorden: er worden

“aparte” eilandjes gevormd in de Vlaamse maatschappij.

HypocrislAm

Dacht u dat de ramadan een periode van inkeer en zuivering was, zoals de vasten in het christendom en het jodendom? Het is eer- der een hoogfeest van hypocrisie.

Een escortbureau in Nederland stelde enigszins tot zijn verbazing vast dat moslims tijdens de ramadan drie keer meer callgirls bestellen dan gewoonlijk. Die wellustelingen

zijn vooral hotelgasten in grote steden. De top vijf wordt aangevoerd door reizigers uit de Verenigde Arabische Emiraten, gevolgd door moslims uit India, Indonesië, Egypte en Marokko. Dat zijn dus dezelfde hypocrieten die luidkeels protesteren tegen het hoofd- doekenverbod.

stAdsvlucHt

Ondanks het feit dat er massaal wordt geïnvesteerd in de steden, blijft de stads- vlucht voorlopig onomkeerbaar. Steeds meer mensen verlaten de stad en vestigen zich op het platteland. Volgens de VLD moeten er dringend maatregelen genomen worden om de steden weer aantrekkelijker te maken voor jonge gezinnen.

Een stadskorting bijvoorbeeld, een groter cultuuraanbod en meer kinderopvang. Alle- maal goed en wel. Maar zou men, in plaats van meer kinderopvang, ook niet moeten zorgen voor minder immigranten en minder criminaliteit?

Dat is natuurlijk niet politiek correct. Maar zolang men die twee hete hangijzers niet durft aanpakken, zal de vlucht naar het

“blanke” platteland voortduren.

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

0495 25 35 45

www.balloninfo.be

(4)

De dingen dezer dagen 4

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

Roma

Zo laten cijfers van de gemeente Nieu- wegein zien dat een groot aantal Roma valt onder de categorie veelplegers. Onder die groep zijn relatief veel Roma-jongeren. Van de Roma-jongeren onder de achttien jaar heeft naar schatting een kwart een strafblad.

Bij de overige bevolking uit die leeftijdscate- gorie is dat twee procent. Boven de achttien jaar heeft naar schatting ruim drie kwart van de Roma-groep een strafblad vergeleken met 15 % van de Nieuwegeinse bevolking uit die categorie. Daarnaast stuit de politie vaak op twaalfminners die ingezet worden voor criminele activiteiten. Het behoud van een buitensporig uitgavenpatroon dat voort- vloeit uit de Roma-cultuur, maar dat niet in overeenstemming is met inkomsten op bij- standsniveau, leidt tot schulden, en helaas ook tot criminaliteit. Naast commune criminaliteit, geweldscriminaliteit en verkeers- delicten komen onder de Roma vooral ver- mogensdelicten voor.

De culturele achtergrond van de Roma komt vooral tot uiting bij de handhaving en bij het aanpakken van de criminaliteit.

De handhaving van de Nederlandse wet en regelgeving bij de Roma vereist een extra inspanning aangezien de Roma de Neder- landse weten regelgeving ondergeschikt achten aan hun historisch gegroeide eigen tradities en wetten. Hiermee plaatsen de Roma zichzelf tevens buiten de Nederlandse samenleving”.

Zelfs het gajes van het ranzige Centrum Gelijke Kansen en Racismebestrijding dat wekelijks dit krantje uitvlooit op zoek naar een voorwendsel om een instelling te recht- vaardigen die een wrat is op het gezicht van een fatsoenlijk land, zelfs die spionnen van de politiestaat beseffen dat bovenstaande een ambtelijke tekst is die ze knarsetandend moeten lezen zonder dat ze met belasting-

geld gefinancierde extreemlinkse vriendjes bij de advocatuur kunnen gelukkig maken.

Jammer, jammer, want hoewel dit krantje in tegenstelling tot vele andere bladen financi- eel probleemloos verder vaart, is er niets mis met wat reclame en publiciteit (= rucht- baarheid in correct Nederlands). Oh ja, wie is de auteur van de bovenstaande tekst? Dat is de vroegere Nederlandse minister en huidige burgemeester van Amsterdam, de socialist Eberhard van der Laan (Begrotingsstaten van de Begroting Wonen, Wijken en Inte- gratie voor het jaar 2009 - Tweede Kamer Vergaderjaar 2008 - 2009 31700 XVIII nr 90.3). In gewoon Nederlands betekent het dat de meeste Roma lak hebben aan de wetgeving en aan de rechten van de autochtone Nederlanders.

Erecode en taboes

Nu is dat geen opzienbarend nieuws. Zelfs Jan Yoors gaf indertijd in zijn bekende boek toe dat de zigeuners met wie hij optrok zo een eigen strenge moraal hadden, al was dat dan geen universele moraal. Die eigen moraal, de sokasja, betekent o.a. de onvoor- waardelijke trouw aan de familie in de brede betekenis van het woord, de clan en de stam. Men helpt elkaar altijd in goede, maar zeker in kwade tijden. De erecodes zijn zeer streng; onderlinge diefstal is haast onbekend en betekent de uitsluiting voor het leven. De taboes zijn zeer groot. Het woord “beval- ling” mag bijvoorbeeld niet gebruikt worden en over seks wordt helemaal niet gesproken. Ceremonieën bij overlijden zijn zeker niet bestemd voor de ogen van vreemden.

“Gadje” (niet-Roma) zijn niet welkom en men mag er geen contact mee hebben ten- zij om economische redenen, want wij zijn

“onrein”. Meisjes worden zeer jong uitge- huwd (meestal voor de toegestane wette-

lijke leeftijd van de landen waar de Roma ver- blijven). Onderwijs is niet belangrijk, want nomaden moeten van vandaag op morgen kunnen zwerven en dan heb je niets aan een permanente school.

Het is dus weer het zoveelste leugenver- haal van links dat Roma gediscrimineerd worden. Mensen die een opleiding weige- ren, geen echt menselijk contact willen met de gadje en zelf geen geregeld werk willen omdat het niet past bij een nomadenbe- staan hebben natuurlijk geen enkele kans om een geregelde baan en dus ook een geregeld inkomen te vinden. En dan is er nog het belangrijkste pijnpunt van allemaal, want discriminatie is er wel degelijk. Zij het dan van de kant van de Roma. Waarden en normen van niet-Roma hebben in Roma-ogen geen belang. Hun eigen rechtssysteem is superi- eur aan dat van de gadje. Niet-Roma mogen bedrogen en bestolen worden. Dat is zelfs geen zonde, maar een kwaliteit. Kortom, volgens alle huidige normen zijn Roma pure racisten. Volgens de politiekcorrecten zijn slechte gedachten en foute opinies strafbaar en dus zou de consequentie van links moeten zijn dat iedere Roma per definitie een misda- diger is. In de praktijk en zoals we al uit het immigrantendossier kennen, staan de ‘wel- denkenden’ weer eens aan de kant van de daders en beschuldigen zij de slachtoffers er van de schuldigen te zijn. Juist zoals het nazi- geboefte zichzelf ook slachtoffer noemde en de joden als schuldigen aanwees, maar het is natuurlijk geen toeval dat nazi een afkorting van nationaal-SOCIALIST is.

Uitzetting

Juristen zullen weer grof geld verdienen aan de beslissing van Frankrijk om illegale Roma het land uit te zetten. Maar de Fransen staan juridisch veel sterker dan de antidemo- cratische extreemlinkse mediamaffia vertelt.

De meeste Roma hebben dan wel een pas- poort van een of andere EU-staat, wat voor nomaden trouwens maar een stuk papier is, maar dat geeft hen niet het permanente recht om zich “als meeuwen op het stort”

(dixit Louis Tobback indertijd in verband met sommige asielzoekers) op om het even welke plek in de EU neer te strijken. Een EU-burger mag inderdaad een paar maanden vrij

door om het even welk ander EU-land rei- zen en er zich zelfs vestigen, maar moet dan volgens de wetgeving van ieder land in staat zijn zelf betalend werk te vinden of een per- manent inkomen hebben dat ruim volstaat om in zijn of haar onderhoud te voorzien.

Wanneer iemand zich in een andere EU- staat vestigt en een beroep doet op de soci- ale zekerheid en geen kans heeft op arbeid binnen een redelijke termijn, mag hij uitgezet worden. En wanneer hij of zij een gevaar is voor de openbare orde, is uitzetting evenmin een probleem. Sommige juristen argumente- ren dat aangezien deze Roma-kampen illegaal zijn, iedere kampeerder bewust een criminele daad stelt en dat men wel degelijk een hele groep mag uitzetten. Maar zelfs over het begrip “uitzetten” kan getwist worden. De Roma’s krijgen immers een vergoeding voor hun vertrek van 300 euro per persoon en ondertekenen een papiertje dat ze hun recht op vestiging in Frankrijk opgeven.

Negationisme

In eigen land is er tenslotte nog een aardig juridisch haakje aan het hele dossier. Zou er iemand eens de moed en ook het geld hebben om iedere leugenaar die in verband met die uitzetting de woorden ‘deportatie’ en

‘tweede wereldoorlog’ gebruikt een proces wegens negationisme aan te smeren?

Een idiote wet stelt immers dat het ontken- nen, minimaliseren of goedpraten van de volkerenmoord op de Europese Joden door de nationaalsocialisten en hun bondgenoten strafbaar is. Gespuis dat de uitzetting van Roma opzettelijk vergelijkt met de deportatie van de Joden in de oorlog, stelt dus dat:

a. de Joden indertijd zoals sommige Roma nu naar een of ander thuisland werden terug- gevlogen met nog een cadeau van een paar honderd reichsmark op zak en niet naar een vernietigingskamp vertrokken,

b. dat de shoa niet plaatshad.

Volgens onze wetgeving had men dus die Luxemburgse domme gans ter plaatse kunnen arresteren en haar vervolgens uitzetten (en niet deporteren) gezien deze euro- commissaris jammer genoeg diplomatieke onschendbaarheid geniet.

J^an n^ecker

“De drie belangrijkste probleemvelden in verband met Roma zijn disproporti- oneel hoge criminaliteit, extreem hoog schoolverzuim en overlast. Vooral soci- aal-culturele factoren spelen een belangrijke rol bij de oorzaak van deze proble- men. “Roma-gemeenten” signaleren dat Roma oververtegenwoordigd zijn in de criminaliteitscijfers.

Mediawoede

Even situeren. Wat is een van de ergste spraakmakende misdaden die je tegenwoor- dig kunt begaan? Racisme, want op een of andere manier zijn wij immers allemaal wel ergens racist. Dat maakt racisme tot een wijdverbreid crimineel feit. Situeer dat dan binnen een onderwijscontext en je komt uit op het befaamde gelijkekansendenken. Pres- teer je het om op dat gebied een misstap te zetten - hij hoeft niet bewezen te zijn: als er maar luid genoeg wordt geroepen en als het maar “juist” wordt voorgesteld, volstaat dat - dan kun je er donder op zeggen dat je min- stens in het publiek ter verantwoording zal worden geroepen.

Het begon met een reportage van de regi- onale zender TV Oost. Op 16 september zond die een nieuwsstuk uit over genoemde school, met als titel: “Autochtonen en allochtonen in aparte klasjes in Lokeren”. Medi- atiek gezien is dat een prima kop: met de antiracistische manie die onze maatschappij kenmerkt, krijgt zoiets onmiddellijk alle aandacht. De vraag is dan of de informatie die je daarna geeft, de mogelijk verkeerde inter-

Het gebeurt wel eens dat een nieuwsfeit plots een storm van reacties ontke- tent, die daarna even vlug weer verdwijnen als ze zijn verschenen. Recent hebben we dat fenomeen weer ervaren met de perikelen rond het Onze-Lieve-Vrouw- college in Lokeren.

pretaties van de kop teniet doet en de naakte feiten geeft. Dat is echter het punt waarop alles de mist in gaat.

Het begint met een correcte situering: de school “verkleurt” en de autochtonen gaan er op de loop. Dit fenomeen doet zich in heel wat steden voor, Lokeren is daarin zeker niet uniek. De directie wil niet dat de school een concentratieschool wordt, luidens reporter Pieter Kunnen, maar als je hoort dat 70% van de leerlingen allochtoon is, kun je met recht en reden veronderstellen dat dit al groten- deels zo is.

“Omdat het college wil vermijden dat het een concentratieschool wordt, deelt het sommige klassen zo in dat autochtone en allochtone kinderen in aparte klassen zitten”. Het is juist deze uitspraak van de TV Oost-reporter die aan de basis van alle problemen ligt. Hoewel er wordt genuanceerd met “sommige klassen” en er, puur taalkun- dig bekeken, ook niet staat dat àl die autochtone en allochtone kinderen in aparte klassen zitten, moet je toch niet verwachten dat het grote publiek een hogere opleiding Nederlands heeft gevolgd. Hanteer je dagelijks taalgebruik, laat staan dat je tot de groep van zwakkere taalgebruikers behoort waarin niet weinig allochtonen aan te tref- fen zijn, dan kun je daar maar één ding uit besluiten: autochtonen en allochtonen worden apart van elkaar gehouden. Het gebruik van “apart” leidt zelfs bij zwakke taalgebruikers onmiddellijk tot de ondertussen in ons collectief bewustzijn opgenomen notie van apartheid. Je kunt dat betreuren of niet, maar

“apartheid” is wellicht het meest bekende Nederlandse woord ter wereld.

Onmiddellijk daarna wordt een veronge- lijkte allochtone moeder, ene Guney Hulya, aan het woord gelaten om zich te beklagen over het feit dat haar dochter in het tweede leerjaar in een uitsluitend allochtone klas zit. Deze mevrouw geeft blijk van inzicht

door zich af te vragen of dit de Nederlandse taalbeheersing van haar dochter ten goede zal komen: taalverwerving gebeurt immers het vlugst via onderdompeling tussen oor- spronkelijke taalsprekers. In het jargon:

native speakers. Vervolgens krijg je wat bij- horende uitleg van de verslaggever over wat de directeur de redactie in een gesprek heeft gezegd. Dat is heel summier en veel kun je daar niet uit afleiden, maar één ding kun je met zekerheid stellen: dit draagt niet weinig bij tot het beeld dat wordt opgehangen als draait de school er haar hand niet voor om te discrimineren op basis van afkomst. De daaropvolgende verklaringen van mevrouw Hulya en de mededeling dat de directie niet voor de camera wilde antwoorden, versterken dat beeld nog eens. Alleen, is dat terecht?

Een ander beeld

Laten we eens wat dingen opwerpen.

Om te beginnen zie je op de tv-beelden van de schoolpoort toch nog wel wat mensen van wie je zou durven vermoeden dat het autochtonen zijn. Waarom die niet eens voor de camera gehaald? En als je, als autochtone reporter toch wel enigszins thuis in de Vlaamse cultuur, nu eens de ouderwer- king van de school in kwestie zou contac- teren, om daar eens te horen? Meestal zijn dat mensen die van het reilen en zeilen van een school heel wat beter op de hoogte zijn

dan de doorsnee ouder. Een kanttekening:

wij vonden de ouderraad pijlsnel op het web, met de ondertussen al traditioneel geworden vaststelling dat uitsluitend autochtone ouders de bereidheid en de tijd opbrengen om zich daarin te engageren...

Alle ingrediënten voor commotie zijn nu aanwezig: onschuldige allochtone kinderen, schools Vlaams racisme, een mondige allochtone ouder en gretige pers. Binnen de kortste keren werd het verhaal opgepikt door o.a. Het Laatste Nieuws en De Standaard via een Belgabericht en de daaropvolgende dagen ook door andere media en, uitdrukkelijk te noteren, in allerlei discussies op het internet. Alleen was er voor de reguliere media op dat moment al wat meer tijd om zelf op onderzoek uit te gaan en de bewuste schooldirectie te raadplegen. Bij TV Oost zullen ze ook wel gevoeld hebben dat een en ander diende rechtgezet, want een week later nodigden ze de directeur in kwestie uit in hun studio’s om de kwestie eens sereen en grondig aan te kaarten. Daar kwam - we zouden bijna zeggen: uiteraard - een ander beeld uit naar voren. Op dat moment was het kwaad echter al geschied en voelden niet weinig allochtonen zich weer eens gediscrimineerd door onze samenleving. Eens te meer: ten onrechte.

Pleiten wij nu voor censuur in onze media?

Nee, dat is wel het laatste dat wij zouden willen! Het kan echter geen kwaad om de jour- nalistieke deontologie eens wat op te frissen en de jacht naar primeurs terug ondergeschikt te maken aan grondige en degelijke controle van de feiten. Emoties leveren inderdaad veel aandacht op en maken deel uit van het plaatje. Alleen mogen emoties niet het grootste deel van of zelfs het hele plaatje zijn.

k.r.

Wie de reportage van TV Oost zelf wil zien, vindt ze hier: http://www.

tvoost.be/nl/2010-09-16/autochto- nen-en-allochtonen-in-aparte-klas- jes-in-lokeren/

Het studiogesprek met de directeur kunt u hier volgen: http://www.tvoost.

be/nl/2010-09-21/extra-studiogesprek- directeur-olv-college-lokeren/

(5)

5 De dingen dezer dagen

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Lentekriebels ?

HOTEL DIE PRINCE

zal u verwennen?

Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07

Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Verliefd op de natuur-?

Kom ze eens proeven te Achouffe-!

HOTEL

“De tuin van Eden in Boechout”

Boechoutselei - 2530 Boechout-03/ 455 23 56 www.dejongstetelg.be

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Vlamingen die rustig van de herfst willen genieten, kiezen in Oostende vanzelfsprekend een écht Vlaams hotel:

HOTEL DIE PRINCE

Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07

Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Verliefd op de natuur-?

Kom ze eens proeven te Achouffe-!

HOTEL

Water en wijn

Europa zit hij voor met buitenmaats geblaat, maar in de eigen stal spint hij maar weinig wol, de belgo-francofone Saksen-Coburgstaat waar leeg de staatskas is en waar de maat is vol.

De maat is vol, vindt al wie met gezond verstand het postelectoraal geklungel gadeslaat

der nationale politiek die, kop in ‘t zand,

een spookkasteel wil redden dat op drijfzand staat.

De staat zit voor met veel geblaat maar weinig wol en ondertussen wordt er “thuis” niet geregeerd en zegt de koning: “Onderhandelaars, hou vol, want ‘t sacrosancte vaderland dient gesauveerd!”

De politiek, het is voorwaar een hondenstiel;

vraag ‘t maar aan Elio die premier wil zijn (hij is géén bisschop en dus ook géén pedofiel...) en die aan Bart het water schenkt... voor in de wijn.

H^ector^van o^evelen

Van onze hofdichter

15 jaar ruilbeurs Nijlen, 1995-2010

Lode van Dessel: “Ruilen voor de Vlaamse goede werken”

“Geboren ben ik in Lier op 12 maart 1932. Ik ben de jongste van een gezin van zes kinderen; vier zussen en twee jongens.

Mijn vader was in ‘14-’18 oorlogsvrijwilliger.

Aan de IJzer was hij herhaaldelijk gewond geraakt. In de loopgrachten had hij contact gemaakt met Vlaamsgezinde studenten, die van hem een overtuigde flamingant gemaakt hadden. ‘s Avonds tijdens de lange winter- avonden zaten we allen samen rond de Leu- vense stoof. Vader vertelde toen over de oorlog en zijn belevenissen aan het front. Als schoenmaker verdiende hij zijn kost, maar hij was daarnaast ook antiekliefhebber. Oude meubels wist hij op handige wijze te restau- reren. Koper, tin of aardewerk, hij herstelde al wat oud en mooi was”.

Vanaf de stichting van het Verdinaso in de herfst van 1931 was vader Frans van Dessel er lid van. In Lier bouwde hij samen met enkele kameraden een sterke afdeling op. “Meer- dere keren per week was het bij ons thuis

‘s avonds praatcafé”. Hij bleef bij de beweging van Joris Van Severen tot op het einde.

Onze gesprekspartner toont diverse brie- ven die zijn vader van de Dinaso-leider ont- ving. “Vader bleef bij het Verdinaso omdat hij een oprecht Dietser en katholiek was. Zelf trad ik als zesjarige tot het Kleindinaso toe”.

In februari 1940 overleed vader Van Des- sel echter vroegtijdig. Een ramp voor moeder en haar zes kinderen. Het gezin kwam plots zonder inkomen te staan. “In mei 1940 stond de rijkswacht bij ons aan de voordeur.

Ze kwamen vader halen...”

Langemarck

“Na het overlijden van vader kreeg moeder tachtig frank weduwengeld uitgekeerd.

Toen ook een belachelijk geringe som.

Op raad van de deken verkocht moeder, Delphine Segers, onze antieken voorwer- pen, vooral tin en koperwerk. Deze werden dan tegen spotprijzen aan Lierse nota- belen verkocht. Voor haar huwelijk was ze

in dienst van een Duits-joodse familie in Antwerpen als kokkin. Vandaar dat ze goed Duits sprak. Iedereen noemde haar Fien- tje. Na haar huwelijk probeerde ze wat geld bij te verdienen met thuiswerk. Ze maakte het befaamde Liese kantwerk zoals zoveel Lierse vrouwen toen. Het was stukwerk en betaalde weinig. Tijdens de oorlog was de uitvoer van Lierse kant naar Amerika stilge- vallen en was ze haar werk kwijt”.

Een poos kon de familie Van Dessel zich redden met hun karige spaarcenten en wat hulp links en rechts van vrienden. Op een dag werd Lodes moeder attent gemaakt op een advertentie in de krant. De Feldgendarme- rie van Lier was op zoek naar een kokkin die redelijk Duits kende. “Moeder kreeg deze job. Niet dat wij zo Duitsgezind waren. Het was louter een kwestie om dagelijks brood op tafel te krijgen. Het was dat of naar de openbare onderstand trekken. Onze familie was Vlaamsgezind, katholiek en anticommu- nistisch. Mijn broer Frans was schaarleider in het Jongdinaso en vertrok als zeventienjarige na de landing van de geallieerden in Norman- dië met de laatste lichting Langemarck-vrij- willigers naar Duitsland. En dat zonder moe- ders toelating. Als overtuigde anticommunist vond hij dat het zijn plicht was om tegen het

‘rode gevaar’ te gaan vechten. In die tijd werd iedereen aanvaard”.

Op het einde van de bezetting kregen de oudste zussen van Lode, die toen zestien en achttien jaar waren, bedreigingen. Beiden waren lid van de Vlaams-nationale jeugdbe- weging. Over Frans werd niets vernomen.

“Ons moeder was hierover ten zeerste ver- ontrust, en ook over wat ons te wachten stond indien we bleven. Met letterlijk de laatste en stampvolle trein zijn we naar Duits- land vertrokken. Een tante, weduwe van een Dinaso-militant en haar dochter verge- zelden ons. Die treinreis was op zichzelf al een avontuur. In de bossen van Limburg bij een bocht sprong de machinist van de trein en vluchtte weg. We werden door partiza- nen beschoten, maar gelukkig waren er ook Duitse militairen aan boord die terugscho- ten. Wat een bloedbad zou het anders niet geweest zijn”.

Uurwerkfabriek

Eenmaal in Duitsland kregen de twee weduwen met hun zes kinderen in een Kur- haus twee kamers toegewezen. Terwijl zijn oudste zussen tot leerling-verpleegsters opgeleid werden en in een Kinderheim oor- logsweesjes moesten verzorgen, diende de rest van de familie in een uurwerkfabriek in Schwenningen am Neckar te werken.

“Ik was twaalf jaar en fabrieksarbeider. Het was geen zwaar werk. Op het einde zaten we meer in de schuilkelders van de fabriek dan boven. In maart 1945 kon ik weer naar school, maar dan wel in het Duits. We waren geabonneerd op De Vlaamsche Post”.

“Einde april vernam moeder dat de Fran- sen in aantocht waren. Deze bestonden vooral uit Senegalezen en Marokkanen. Van andere vrouwen had ze vernomen dat deze koloniale troepen alles verkrachten wat van verre of dichtbij op een vrouw geleek. Vol- doende reden om te vluchten. Moeder wilde naar Zwitserland, maar hoe over de grens raken? Op het politiebureau van een grens- dorp trof ze een al wat oudere Duitse poli- tieagent aan. Uit het gesprek bleek dat hij streng katholiek was en tijdens de Eerste Wereldoorlog als soldaat in Gent gelegerd was. Aan deze tijd hield hij een hechte genegenheid aan ‘Flandern’ over. Daarbij had hij medelijden met ons. De man besefte dat de oorlog voor zijn land verloren was. Hoe- wel de grens sterk beveiligd was, besloot

hij ons te helpen. Zowel de Duitsers als de Zwitsers patrouilleerden er met herders- honden. Toch zijn we die nacht met een gids via allerhande smokkelpaadjes de grens over geraakt. Op voorhand hadden we ons met schapenmest moeten insmeren om de honden te misleiden”.

In Zwitserland werd de familie door sol- daten onderschept. Verschillende ondervra- gingen volgden. De Zwitsers dachten met familieleden van een generaal of een hoge NSDAP-functionaris te maken te hebben.

Eenmaal dat niet bleek, konden ze voorlopig blijven. In Schaffhausen kregen ze hun eerste volwaardige maaltijd. Een foto van het gezin verscheen in een Zwitsers weekblad. Het onderschrift luidde: “Eine flämische Familie.

Nach dem Tode des Vaters wurde die Mut- ter mit den vier Kinderen zur Zwangsarbeit nach Deutschland verbracht. Nach langen Entbehrungen genießen sie wieder die erste kräftige Mahlzeit”.

Anciaux

“In die enkele maanden dat we in Zwit- serland verbleven, trokken we van het ene vluchtelingenkamp naar het andere. Ik diende er als keukenhulp en misdienaar. Van naar school gaan, was geen sprake. Op het einde van de zomer moesten we het land verlaten. Moeder, overtuigd gelovige als ze was, had immers een en ander aan een Bel- gische priester opgebiecht. Nadien bleek die priester echter een lid van de Belgische staatsveiligheid te zijn. Hij had zich als dusda- nig vermomd om goedgelovige Vlamingen te misleiden. Met de trein reisden we via Ber- gen (Mons) België binnen. Daar werd iedereen aan een strenge controle onderwor- pen. Ik heb er ‘zwarten’ door het plebs zien aframmelen. Ons lieten ze gelukkig met rust.

Moeder reisde immers onder haar meisjes- naam. Op de lijst stond “Weduwe Van Des- sel”. Later in Lier werd moeder dan toch opgepakt en een tijdlang in Mechelen opge- sloten. Na enkele maanden kwam ze zonder proces vrij. Met mijn twee jongere zussen kon ik bij nonkel Jan terecht, een weduw- naar met zeven kinderen. Broer Frans had de oorlog zonder kleerscheuren overleefd en kwam een tijdlang in het kamp van Beverlo terecht”.

Aan verder studeren moest Lode van Dessel niet meer denken. Als veertienja- rige kwam hij bij Gevaert in Mortsel terecht.

Tijdens zijn tweejarige legerdienst - de Koreaanse oorlog woedde volop - kon hij avondlessen boekhouden volgen. Eenmaal afgezwaaid, kreeg hij een plaats op de afdeling boekhouden van Gevaert. “Grootva- der Anciaux was er mijn directe baas. Een stille, bescheiden man, maar een overtuigde Vlaams-nationalist”.

Zelf was Lode van meet af aan lid van de Volksunie, “Ik was lid van allerhande Vlaams- nationale verenigingen, ook even van de Jong Nederlandse Gemeenschap van Karel Dillen en Toon van Overstraeten. Bij de Vlaamse

Concentratie had ik lidkaart nummer zeventien. In Nijlen hadden we met 950 leden de grootste Volksunie-afdeling van het land. Mijn broer Frans stichtte de enige Volksunieharmonie met een drumband van 85 man. Prachtig was dat!

Zelf ben ik tweemaal voor de partij burgemeester van Nijlen geweest: van 1970-1976 en van 1983-1989. Het waren jaren van hard werken, maar met veel voldoening en resultaat. In de regio ben ik nog met Wim Joris- sen op bedeltocht geweest. Een lef dat die man had, soms op het onbeschaamde af. Zijn vroegtijdig overlijden was een ramp. Met Wim Jorissen zou de Volksunie zeker niet ontspoord zijn. We hadden één partij moeten blijven en de linkselingen, de verruimers en de vernieuwers over boord moeten kie- peren. Laten we hopen dat alle Vlamingen, vroeg of laat, aan hetzelfde touwtje zullen trekken. Maar ja, nu ben ik luidop aan het dromen”.

Ruilkring

Over Lodes inzet voor het Vlaams en Neutraal Ziekenfonds valt een apart hoofd- stuk uit zijn leven te vullen, “Mensen over- tuigen ligt mij”. Alsook over zijn genegenheid voor de Vlaamse jeugdleider Ernest van der Hallen. “Als twintigjarige heb ik in Lier op 29 maart 1952 de allereerste Ernest van der Hallen-herdenking ingericht. Op mijn eentje huurde ik de stadsschouwburg. Pater Ser- vaes Visser sprak toen de herdenkingsrede uit. Binnen in de zaal zat een aanzienlijke delegatie rijkswachters in burger en buiten stond de weerstand of wat daarvoor door- ging. Ik bleef wel met een financiële kater zitten. Ik was toen nog maar pas getrouwd”.

De huidige Historische Ruilbeurs groeide uit de Ruilkring van Nijlen die rond 1970 van start ging. Op een bepaald moment kwamen er maandelijks ongeveer vierhonderd mensen bijeen om vooral munten te ruilen. In 1995 ontstond hieruit de Ruilbeurs die thans voor de 15de keer georganiseerd wordt. De opbrengst van de beurs gaat ieder jaar naar een verdienstelijke organisatie. “We noemen dat de Vlaamse goede werken.” Ook dit jaar zal dat het geval zijn. Het is alvast binnen de Vlaamse Beweging een unieke mani- festatie dat een sterke en warme aanbeve- ling verdient.

P. B^eddeleem Eenieder is welkom op de Histori- sche Ruilbeurs van de Vlaamse Bewe- ging die doorgaat op zondag, 17 okto- ber 2010 van 9 tot 16 uur. Plaats:

Feestzaal Nilania, Kesselsesteenweg 52 in Nijlen (bordjes duiden de weg aan). Toegang: 2,50 euro. Standhou- ders betalen 5 euro per lopende meter.

Inschrijvingen en inlichtingen zijn te bekomen op de nummers 03/481 82 76 of 03/481 71 88 of lode.vandessel@

telenet.be De 78-jarige Lode van Dessel is een gelukkig man. Niet alleen omwille van het

feit dat zijn kleindochter Minneke de Ridder op 13 juni tot Kamerlid verkozen werd, maar ook omdat straks voor de 15de keer op 17 oktober de Historische Ruilbeurs van Nijlen plaatsvindt. “Naar aanleiding van dat jubileum zal het aan- bod op de beurs rijker dan ooit zijn. Daarvoor ben ik met enkele vrienden van vzw Drumband Kempenland en VVB Neteland volop bezig. Het moet iets speciaals worden. We zullen enkele doelgerichte acties ondernemen. Dergelijke acties doe ik al heel mijn leven. Nog onlangs kochten we met Kempenland het commerci- ele gedeelte van Vlaanderen Vlagt, en verspreiden we onze leeuwenvlaggen over heel Vlaanderen. Vlaanderen Vlagt heeft een opvolger gekregen in Vlaanderen Kleurt. Ivan Mertens steunt ons met raad en daad. We hebben 40.000 vlaggen in ons magazijn liggen.”

Voor ons reden genoeg om een gesprek te voeren met deze Kempense Vlaams- nationalist in hart en nieren.