Di Rupo tot 2019?Het jaar 2011 zit erop. Volgens Time zijn “de betogers”, wereld-

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Lijken uit de kast 2

• Léonard: de kudde

zonder herder 3

• Briefje aan Elio di Rupo 3

• In Memoriam: Bruno Huygebaert 4

• Stad Gent diep in de rode cijfers 6

• Machtswissel in Pyongyang 8

Di Rupo tot 2019?

Het jaar 2011 zit erop. Volgens Time zijn “de betogers”, wereld- wijd, man/vrouw van het jaar. Wie zou het bij ons zijn? Knack probeerde dat uit te vlooien, middels een peiling op het net. Voor alle duidelijkheid: internetpolls hebben slechts één bedoeling, namelijk mensen naar de eigen webstek lokken. De wedstrijd verliep toch interessant. Aanvankelijk gingen veruit de meeste stemmen naar Bart de Wever, tot plots Wouter Beke aan een indruk- wekkende inhaalbeweging begon. Bleek dat een medewerker van CD&V een e-postje rondstuurde met het dringende verzoek mas- saal op de eigen voorzitter te stemmen. Beke kwam zowaar in de buurt van De Wever, waarop N-VA’ers in actie schoten. Dat laatste initiatief was er voor Beke teveel aan. De Wever won met een straat- lengte voorsprong en werd volgens de Knack-poll zowaar “Belg van het jaar”. Eén en ander bewijst vooral dat de N-VA de eigen achterban beter kan mobiliseren dan CD&V, maar dat klinkt gewoon logisch, gezien het verschil in omvang tussen beide partijen.

Toch lijkt die keuze van De Wever tot “Belg” van het jaar niet onjuist. Hij beheerste heel 2011 alle politieke gesprekken, bij voor- en tegenstanders. Patrick Dewael lukte er zowaar in als fractieleider van een regeringspartij in de Kamer meer tijd te beste- den aan z’n aanval op de N-VA dan aan de verdediging van de rege- ring. Dit weekeinde haalde de N-VA weer de voorpagina van De Stan- daard. “N-VA zet aanval in op gemeenten”, alsof het artikel uit de pen vloeide van een buitenlandcorrespondent die de rest van het jaar Arabische revoluties versloeg. In 283 gemeenten staan N-VA- ploegen klaar voor de lokale verkiezingen; vier jaar geleden telde de partij slechts 110 afdelingen. De groei is duidelijk.

Maar ook waar N-VA afwezig is, drukt de partij zwaar op de gemoederen. De Standaard bracht simultaan met Le Soir een reeks over wat er in de achterkamertjes gebeurde tijdens de finale regeringsonderhandelingen. “Het spook van de N-VA”, kregen we als grote kop op een vrijdag. In het stuk lazen we over “de lange schaduw van De Wever”, waar zelfs Alexander de Croo h andig gebruik van maakte. Hij zou tijdens de onderhandelingen zowaar gezegd hebben dat hij “ook in naam van de N-VA aan de onderhandelingstafel” zat. CD&V-voorzitter Wouter Beke vroeg aan Di Rupo: “Verlos ons van de N-VA.”

In een eerdere aflevering stond wat Di Rupo als de topprioriteit van deze regering beschouwt: ervoor zorgen dat de Vlaamse coali- tiegenoten de volgende verkiezingen winnen. “Kost wat kost moet de verdere doorbraak van de N-VA worden afgeblokt”, stond er let- terlijk. Bart de Wever vormt het (anti)cement van de regering-Di Rupo. “Als dit mislukt, weet ik echt niet of we ooit nog een Belgische regering kunnen vormen”, verzuchtte een partijvoorzitter. Daarom is het project-Di Rupo er één van lange adem, tot 2019. In de peri- ode 2012-2019 moet het monster, N-VA, de kop afgehakt worden.

Voor de partijen die in de nieuwe regering samenhokken, is het duidelijk: ofwel verdwijnt de N-VA van het voorplan, ofwel verdwijnt België. Het spel zal bikkelhard gespeeld worden. Of N-VA echt de revolutionaire ambitie koestert die haar wordt toegedicht, moet de toekomst uitwijzen. De weg zal hoe dan ook met wolfijzers en schiet- geweren bezaaid liggen. De aanvallen van de buitenwacht – concur- rerende partijen en pers – hoeven niet het grootste probleem te vor- men en helpen wellicht eerder bij de groei. Een partij moet maar voor haar toekomst beginnen vrezen, wanneer de pers aan haar kant staat, want die heeft een zeer fijn ontwikkelde neus om net die keu- zes te maken die de kiezer niet lust.

De N-VA moet vooral opletten niet in de eigen voeten te schieten.

Hoe zal de partij de spreidstand volhouden, tussen de zogenaamde hardliners en de brave, hardwerkende Vlaming die wars is van avon- turen maar ook N-VA stemt? Wordt de tweede groep warm gemaakt voor de grote sprong, of moet de eerste groep de ambities tempe- ren? Wat te doen met de massa’s kandidaat-overlopers van andere partijen, die of het licht hebben gezien, of gewoon meer kansen rui- ken bij een winnende partij? Hoe de schepenen en burgemeesters die de partij dit jaar wellicht wint, behoeden voor beginnersfouten die de partij het imago van amateurs kunnen bezorgen?

De periode tussen nu en 2019 beslist of het erop of eronder zal zijn voor België, als we de angstige regeringspartijen mogen gelo- ven. Meteen wordt duidelijk hoe groot de verantwoordelijkheid van N-VA is voor Vlaanderens toekomst. Dat die partij er wel mee mag omspringen, dat wensen wij voor 2012.

Er wordt wat onderzocht in aca- demische kringen. Logisch, want ten- slotte lopen er nogal wat wetenschap- pers rond en die moeten toch met de regelmaat van een klok bewijzen dat ze het belastinggeld dat aan hen besteed wordt, meer dan waard zijn. Zorg ervoor dat je wat getallen en percen- tages in het onderzoek opneemt én de namen van bekende politici, en dan kan je geheid rekenen op een stevige weer- slag in de pers.

68.000 artikels lezen?

Onderzoekers van de universiteit van Antwerpen analyseerden 68.000 artikels op Vlaamse nieuwswebstek- ken van kranten en de vrt. Die man- nen – vier mannen – hebben veel tijd, denken we dan, want 68.000 stukken is niet echt weinig. Maar ze blijken er een computerprogramma op los gela- ten te hebben en namen zodoende ook artikels over regionale gebeurtenissen over. Vergeet niet dat de stukken op de nieuwsfora geen letterlijke overna- mes zijn van die in de gedrukte versie van de kranten of van radio- en televi- siebijdragen. Kortom, redenen genoeg om voorzichtig met het materiaal om te springen.

Zowat alle kranten berichtten in elk geval gretig over de resultaten. We hebben het onderzoek zelf (“bericht- geving in tijden van politieke crisis”) niet teruggevonden en moeten ons dus baseren op de persverslagen, die dan weer voortborduren op één bespre- king van het persagentschap Belga. Alle kranten schreven dan ook ongeveer hetzelfde, op de titel na. Die luidde bij de ene dat Bart de Wever te veel aan- dacht kreeg, terwijl elders stond te lezen dat N-VA op te weinig aandacht kon rekenen.

Een poging tot een woordje uitleg.

In een kwart van de bestudeerde arti- kels dook de N-VA op en dat is min- der dan het stemmengewicht van 29 % (gemiddelde Kamer en Senaat). Bart de Wever kreeg 34 % van de stemmen, zegt de studie. Waar de onderzoekers dat getal halen, konden we niet nagaan.

Volgens de officiële verkiezingsuitslag kwam de N-VA voor de Senaat, met De Wever als kopman, aan 31,7 % van de Vlaamse stemmen. Afijn, hij krijgt een

“coverage” van 42 ten honderd. We moeten vaststellen dat hij zo dikwijls genoemd wordt in een artikel, terwijl N-VA slechts aan 25 % vermeldingen geraakt. Betekent één en ander dat De Wever in 17 % van de artikels opduikt zonder vermelding van de naam van zijn partij? Vreemd, want van die 17 % kregen wij er zo ongeveer geen enkele onder ogen.

V-partijen de klos

We willen de onderzoekers niet betichten van slordig werk en houden het er dus op dat de verslaggevers het onderzoek niet echt grondig hebben doorwrocht. We beperken ons daarom tot de grote besluiten dat De Wever een mediavedette is (wat we al wisten) en dat drie Vlaamse partijen overver- tegenwoordigd aan bod komen in de pers. En die drie zijn: CD&V, sp.a en Open Vld. Samen goed voor 45 % van

Wie komt in het nieuws?

Vervolg op blz. 2

67

jaargang • nummer 1 • woensdag 4 januari 2012 1,95 euro

De dingen dezer dagen 2

Vervolg van blz. 1

de stemmen en 56 % van de bestede pers- ruimte. Toeval of niet, maar het zijn met andere woorden de V-partijen die er in de berichtgeving bekaaid af komen.

De onderzoekers keken de teneur van de berichtgeving na. Wie wordt het meest nega- tief onder de aandacht gebracht? Jawel, u had het verwacht, Vlaams Belang gaat met die bedenkelijke eer lopen, op de voet gevolgd door N-VA. CD&V, sp.a, LDD en Groen! vor- men de tussengroep, terwijl Open Vld veruit het minst negatief in de kolommen verschijnt.

Besluit: N-VA en Vlaams Belang komen rela- tief weinig in onze pers en als dat het geval is, worden ze eerder negatief beoordeeld. Eigen- lijk verbazen die resultaten ons niet echt.

Sampol

Wie over de resultaten van dit onder- zoek zeker wel verbaasd zal zijn, is Wim Vermeersch, redactielid van het politiek- theoretische blad van de sp.a, Sampol. Voor www.deredactie.be schreef Vermeersch een opiniestuk onder de aandacht trekkende titel “Rechtse opinie of linkse onmacht?”.

Volgens Vermeersch speelt “rechts” beter in op de veranderde perswereld dan “links”.

Niet alleen bij ons, ook in de Verenigde Staten. Een onderzoek uit Nederland leert dat “linkse stemmers amper media hebben

waar ze zich en masse thuis voelen”. Ga nu even goed zitten, voor wat daarna uit Ver- meersch’ pen vloeide: “De publieke opinie wordt continu bewerkt door rechtse com- mentatoren, economen, academici, terwijl Links zwijgt. “Rechts is overal”, horen we wel eens misnoegd. En er valt iets voor te zeggen.”

U bent bekomen van dit spectaculaire nieuws en wilt bewijzen? Vermeersch noemt Trends en Knack. Als hij de hoofdartikelen bedoelt, kunnen we ons nog voorstellen dat zo’n sp.a’er zich soms ongemakkelijk voelt.

Hij beweert dat de vakbonden een negatief imago hebben en ook dat klopt wel tot zekere hoogte (en daar doen ze ook heel erg hun best voor). Economische denktanks zoals Iti- nera zijn niet zo neutraal als die zelf beweren en staan voor de markteconomie. Nog een- tje dat niet helemaal onwaar is. Maar daaruit besluiten, in een tussentiteltje, dat de “ver- moeide progressief” zijn “verhaal niet ver- kocht krijgt”, kan toch alleen doen schater- lachen. Slaat die Vermeersch wel eens een krant open? Leest die wel eens opiniebijdra- gen? We krijgen de indruk dat hij zowaar spijt heeft dat economisch rechts niet uit de media wordt geweerd.

Oogkleppen

Dit soort discussies heeft natuurlijk geen zin als de termen “rechts” en “links”

niet worden gedefinieerd. Misschien staat Vermeersch zo ver links dat zijn vaststelling op basis van zijn criteria inderdaad klopt.

Zo kunnen we ons voorstellen dat bijvoor- beeld een harde stalinist de Vlaamse wereld van opiniehebbers maar een rechts-bur- gerlijk zooitje vindt. Als we dan lezen bij Vermeersch dat “haar verhaal (het linkse;

nvdr) is immers altijd een genuanceerd ver- haal, waarbij men niet kan vervallen in de simplismen van Rechts”, dan hebben we toch de indruk dat de voorwaarden om te mogen toetreden tot de redactie van het intellectu- ele blad van de sp.a niet zo hoog liggen. Oog- kleppen volstaan.

J.K.

Lijken uit de kast in 2012

2011 was een economisch crisisjaar. De euro ging bijna definitief ten onder. De beurzen kleurden meestal rood. De ban- ken, die de bloedsomloop van de econo- mie regelen, boekten zware verliezen.

Wordt 2012 beter? De kans is klein. Eco- nomische rampspoed blijft verzekerd. Som- mige onverbeterlijke optimisten beweren dat het best zal meevallen. Oké, zeggen ze, we bevinden ons in een economische reces- sie - twee opeenvolgende kwartalen nega- tieve economische groei - maar die recessie zal niet zo zwaar uitvallen als die van 2008- 2009. Bovendien is de eurocrisis gestabili- seerd en blijft de economische groei in de opkomende economieën China, India en Brazilië hoog. Die optimisten dwalen. In 2012 zullen meerdere lijken uit de kast val- len, zowel nationaal, Europees als mondiaal.

De voorbije weken werd de indruk gewekt dat men op het juiste spoor zit wat betreft de Belgische economie, en de Vlaamse. Om de vergrijzingskosten aan te pakken worden systemen van brugpensioen en vervroegd pensioen verstrengd. Minister van Pensi- oen Vincent van Quickenborne (Open Vld) krijgt applaus vanop alle banken. Iemand die de vakbonden tegen zich in het harnas jaagt, kan toch niet anders dan gelijk heb- ben? Optimisme is niet op zijn plaats, als we naar de ons omringende landen kijken.

De maatregelen die Q wil doorvoeren, zijn daar al jaren een feit. In landen als Duitsland zijn al regelingen afgesproken om de pensi- oenleeftijd over een aantal jaar op te trek- ken tot 67. België heeft nog een lange weg af te leggen. De vraag is of er met een linkse Waalse publieke opinie nog iets mogelijk is.

Bovendien is al duidelijk dat de begroting van de regering-Di Rupo I op drijfzand is gebouwd. Er zullen miljarden euro’s extra moeten gevonden worden om de Europese begrotingsdoelstellingen te halen. We heb- ben het in deze rubriek al eerder gesteld:

een bijsturing van het automatisch index- mechanisme is dringend nodig. Een index- sprong of het eenmalig niet-aanpassen van lonen en uitkeringen aan de levensduurte kan miljarden opleveren. Voor links is dit een taboe. Maar het zal dat zijn, of een mil-

joenenboete van de Europese Commissie.

Dit wordt de echte test voor Di Rupo I, want om de index te beschermen zullen de vakbonden wél kunnen mobiliseren.

Op Europees vlak is de situatie al even onzeker. Men denkt de eurocrisis bedwon- gen te hebben, maar dat is slechts schijn. In februari en maart moeten landen als Frank- rijk en vooral Italië massaal geld lenen op de internationale kapitaalmarkten. Dat wordt de ultieme test voor de euro. Als Italië opnieuw aan een steeds hogere rente zal moeten lenen - boven de symbolische grens van 7 procent - dreigt daar een quasi- Grieks scenario. Italië kan de hele eurozone doen kantelen. Frankrijk dreigt een steeds hogere rente te moeten betalen, hetgeen het Europees reddingsfonds zal ondermij- nen. Het noodfonds functioneert op basis van het principe dat de twee grootste eco- nomieën van de eurozone, Frankrijk en Duitsland, economisch gezond zijn. Indien de financiële markten daaraan beginnen te twijfelen, is het hek van de dam. Dan is een nieuwe, nog diepgaandere eurocrisis onver- mijdelijk en dreigt de lichte recessie die we nu meemaken een grote recessie te wor- den, zoals in 2008. Of nog erger.

Alle hoop in 2012 ligt bij de opkomende economieën. Door de sterke groei van China en co blijft de wereldeconomie draaien. Het ziet er niet naar uit dat die lan- den in een recessie verzeild geraken. Moge- lijke problemen voor de wereldeconomie bevinden zich in de geopolitiek-economi- sche sfeer. 2012 wordt een jaar van span- ningen tussen Iran en het Westen. Het zou wel eens kunnen dat Iran besluit de Straat van Hormuz, die de Perzische Golf met de Indische Oceaan verbindt, af te sluiten. Dat dreigt de oliebevoorrading van de groeilan- den in gevaar te brengen. Een stijgende olie- prijs kan de groei in de opkomende econo- mieën fnuiken. Dan blijft de economische crisis niet beperkt tot het Westen maar wordt het een wereldwijde recessie. Het is geen prettig vooruitzicht, maar de kans is reëel dat in 2012 onze welvaart ernstig wordt aangetast.

A^ngélique VAnderstrAeten

Uit de smalle beursstraat

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Pleidooi voor beschaving

Fraaie uitleg van de verantwoordelijke volwassenen, bij de gretig op extremitei- ten inspelende media. Er was geen vuiltje aan de lucht, noch voor de ouders, noch voor de dirigent van het koor, noch voor de directrice van webstek “opvoedingslijn”.

In volkomen harmonie hadden ze “allemaal sam” de teksten aangeleerd. Geniet mee.

“Stille nacht, jointje gepaft”. Op de tonen van

“Jingle Bells”: “Hé rosse mongool, kruip in de riool, ga bleiten bij uw ma, uw broek zit vol kaka”. Ge moet al van een doorslecht karak- ter getuigen om te durven vragen hoeveel er moest worden opgehoest voor het door een reclamebureau gespuide “idee”? Dat werd op televisie en in de kranten niet vermeld.

Voor de opmerking dat het om “eigen-

tijdse speelpleinversies” van kerstliedjes ging, lag dat anders. Allicht voor het “goede doel”

en zoals dat voor “moderne media” hoort,

“vergat” men te zeggen dat de versies in kwestie door volwassenen in elkaar geflanst waren én door hen aangeleerd aan kinderen.

Die kregen niet echt rode oortjes. Op school circuleert nog veel erger, aldus de initiatief- nemers in koor. Wie dààr uiteindelijk verant- woordelijk voor is, vergt een terugblik naar de 43 jaren sinds mei 1968, en de aan datum verbonden culturele en andere “revoluties”.

Zelf stam ik uit de tijd voordien. Opvoe- dingslijnen waar “wanhopige ouders” bij terechtkonden, bestonden niet; ze waren ook niet nodig. Zowel op school als thuis, wisten leerkrachten en ouders perfect om In onze progressieve samenleving is het regel dat, om het nieuws te halen, het volgende staal decadentie nog sterker tot de “verbeelding” moet spreken dan het vorige. Dat is niet makkelijk. Bijvoorbeeld: het kinderkoor dat op de melodie van klassieke kerstliedjes het beste van zichzelf gaf om in Gentse winkelcentra schut- tingtaal te spuien. Het doel was verheven, uiteraard. Choqueren en provoceren, om “aandacht te vragen” voor het “echte” schuttingtaalprobleem in scholen.

te gaan met gedrag dat niet door de beu- gel kon. Vandaar wellicht dat de betrokken koorleider alleen “een woordje kritiek” bij zijn eigen pa had gehoord. Maar die was al 75 en dacht daardoor dat “ge dat toch niet met klassieke kerstliedjes doet”. De zoon dacht dat het probleem van zijn pa en gelijkgezin- den bij de inschatting van het begrip “humor”

lag. Dat zal dan wel. Desondanks onthoud ik als enig positief punt van wat kritiekloze media een “omstreden campagne” noem- den, in plaats van regelrechte rotzooi, de onthutste gezichten van de voorbijgangers.

Biefstuk

Vergeleken met wat het Hollandse “ven- ster op de wereld” in de periode van “de feestdagen” op de goegemeente losliet, was het campagnefilmpje van de Vlaamse

“Opvoedingslijn” slechts “peanuts”.

De zender BNN, wat staat voor “Barts Neverending Network” naar nomenclatuur van zijn stichter, Bart de Graaff, richt zich tot de doelgroep “jongeren en jongvolwas- senen” en is eerder berucht dan bekend.

Dat zal niet veranderen na de jongste stunt van BNN-presentatoren Dennis Storm en Valerio Zeno. De heren waren naar de chirurg getrokken, om een stukje bilvlees te laten wegsnijden. De esculaap informeerde naar het “waarom”. Toen hij hoorde dat ze in een rol van onvervalste kannibalen elkaars bilstukje gebakken en opgediend “live” op het scherm zouden verorberen, wierp hij zich enthousiast op als begripvolle mede- werker, in plaats van met plaatsvervangende schaamte te bedanken voor “de eer”. Sterker nog: de camera mocht er bij zijn, toen hij in het vlees van Storm & Zeno sneed.

Bij het bakken door een chef-kok – ook kookprogramma’s staan open voor “vernieu- wing” - toonden beide dwazen hun littekens.

Daarna deden ze wat ze in het programma

“Proefkonijnen” dachten te moeten doen.

Volgens hen smaakt mensenvlees naar bief-

stuk. Geweldig! De voor de hand liggende vraag luidt: “Hoever moet je al heen zijn om dat soort walgelijkheid op te voeren?” Van- uit overheden allerhande kwam geen reac- tie. Gewenning, onverschilligheid, of een mix van beide? Nochtans lag de lat van de door BNN gepredikte decadentie nog een stuk hoger dan bij de vorige “stunt”, toen de kijkers konden stemmen aan welke van drie nierpatiënten een ten dode opgeschre- ven vrouw een nier moest afstaan. Achteraf bleek de terminaal zieke vrouw zo gezond als een vis. De ganse janboel was opgezet om

“aandacht te vragen” voor orgaandonatie.

Waarom de herinnering daaraan me deed terugdenken aan schuttingtaal van kinderen op melodieën van klassieke kerstliedjes, zal een raadsel blijven.

“Momentum”

Kijkt u even halsreikend als ik uit naar het volgende, liefst nog sterker staaltje pro- gressief “vertier” voor het goede doel, dan hierboven belicht? Of is ook uw inschatting van “humor” fout? En hinkt u daardoor al even ver achterop als Viviane Burssens uit Wichelen, die in een lezersbrief opriep tot een “pleidooi voor beschaving” als reactie op de kannibalistische “stunt” van BNN? Het

“Stille nacht, jointje gepaft” en andere zang- signalen om de opvoedingsproblematiek des- kundig aan te kaarten, moest dan nog komen.

Ik voel mee met mevrouw Burssens. Al zit ik met de vraag of het “momentum” voor een pleidooi voor beschaving al niet voorbij is.

De mogelijkheid bestaat dat de samenle- ving iets opbeurends te wachten staat. Een andere mogelijkheid is dat men troost kan vinden in de gedachte dat het niet nog erger kan worden. Niet dat ik een geboren pessi- mist ben, maar toch vrees ik dat de tweede denkpiste dichter bij de trieste realiteit aan- leunt. Rest de hoop dat ik in 2012 ongelijk zal krijgen.

d.M^ol

Wie komt in het nieuws?

W ^{ij Wensen u een strijdbaar} 2012...

Elio di Rupo,

Sublieme Achterkamertjesstrateeg, Brussel

Gij Gespeeld Beminnelijke,

Sluwheid, listigheid en geslepenheid zijn basisingrediënten in de “achterkamertjes- strategie” die naar de “Zestien” leidt. Uw voorgangers lustten er pap van: meester- loodgieter Jean-Luc, liegbeest Guy en top- kazakkendraaier Yves. Ere wie ere toe- komt, de sublieme prestatie die gij hebt neergepoot, verdient lof. Dat in uw toe- gemeten harnas van groot staatsmanschap plotsklaps scheurtjes verschijnen, ligt niet aan uw talent om gespeeld beminnelijk de meute te belazeren, wel aan het oeroude en onuitroeibare feit dat de muren in ach- terkamertjes en in koninklijke salons, waar gij zwemt als een vis in het water, oren hebben.

Gij waart er gerust in dat van de gesprekken tussen de mogelijk laatste pre- mier en dito monarch van dit onland, over het opzetten van een buitenspelval voor de grootste partij, niks zou uitlekken. Dat de kroon niet ontbloot mag worden, ver- sterkt haar handelsmerk “l’Union fait la force” - vrij vertaald: “eigen belang eerst”.

Bart de Wever heeft dat geweten, in afwachting dat de door u geworpen boe- merang zal vallen waar boemerangs ple- gen te vallen. Het moet in een vlaag van zelfoverschatting gebeurd zijn, dat gij niet kon wachten om, tijdens het overleg met kroonhouder Albert Second, die andere redder der vaderlands, Guy de Verschrik- kelijke, te bellen voor bijstand. Gij deedt dat voor gij bij de kroonhouder ging beval- len van uw nummertje “ontslag nummer zoveel”. Uw kreet om hulp kon, helaas voor u, wel ontbloot worden. Vermits ook gij het “van uw vrienden moet hebben”, hebt gij het moeten meemaken dat uitge- rekend de u fel genegen Le Soir en De Stan- daard de rol van Pinoccio Verhofstadt heb- ben uitgebracht in het bij elkaar flansen van een anti-Vlaams regeerakkoord. Dat hun bron(nen) dienen gezocht bij sterkhou-

ders van het blauwe fabriekje - een krab- benmand - verwondert niet. Gij deedt het enige dat u, leergeld betalend, restte. Gij hebt zedig in alle talen gezwegen over die eerste kras op uw eerstecommuniezieltje.

Die inkt was nog niet droog of de media brachten, “allemaal sam”, meerdere één- tweetjes tijdens de regeringsvorming met de vakbonden FGTB en ABVV aan het licht. De luistermuren in de achterkamer- tjes lieten er geen twijfel over bestaan dat die rode bonden, met uw medeweten, een opmerkelijke poging gedaan hebben om een schijnheiligheidsrecord te vestigen dat,

“naar de toekomst toe”, amper kan verbe- terd worden. Het heet dat gij die bonden bij meer dan één gelegenheid de kans hebt gegeven mee de pen vast te houden waar- mee het regeerakkoord op papier werd gezet. “Rechtstreeks amendementen aan- brengen”, het kon. Dat die bonden nadien tot staken opriepen tegen wat ze zelf mee hadden bekokstoofd, doet het gezegde “de realiteit tart de verbeelding” alle eer aan.

De vakbondsleiders schruwelden hun verontwaardiging over “nepberichten”

uit op een manier die de geloofwaardig- heid van die nep alleen maar opkrikte. Dat gij over die toestanden met geen woord hebt gerept, is vanuit het standpunt van een grote staatsman verdedigbaar. Dat gij ervan overtuigd zijt een plaats in de geschiedenisboeken te kunnen opeisen, blijkt uit uw pathetische oproep tot de met u collaborerende “Vlaamse” partijen om front te blijven vormen tegen wat gij nog net niet de gemeenschappelijke vij- and noemt.

Die oproep bewijst dat gij geen snars snapt van de realiteit achter de uit de fles ontsnapte geest in Vlaanderen. De troost dat het godganse Belgische “esta- blishment” dat evenmin snapt, wordt u van harte gegund

door

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

De Wever op audiëntie bij de aartsbisschop

Kerk in Nood (2)

Kudde zonder herder?

Lapsus of strategie?

De feiten zijn bekend. Op kerstdag was de aartsbisschop te gast in een praatprogramma op RTL-TVI. Hij werd door presentator Pas- cal Vrébos over de politieke situatie in Bel- gië geïnterpelleerd. Léonard beging de fout om over dit onderwerp daadwerkelijk zijn mening te ventileren. Beter had hij gezegd dat hij zich met commentaar over politiek niet wenst in te laten. Maar dat zijn vijgen na Pasen. Over Elio di Rupo had de aartsbis- schop lof. “Ik heb veel respect voor het werk dat Elio di Rupo (PS) geleverd heeft om een regering te vormen.” Léonard stelde wel dat het Nederlands van Di Rupo dringend verbe- terd moet worden. Over Bart de Wever was Léonard kritischer. “Hij (BDW) is een intel- ligente man en intelligentie heeft altijd een verleidelijke kant. Maar hij heeft zijn intelli- gentie ter beschikking gesteld van een zaak die niet de goede is. We moeten samenleven in dit land. Een houding die elk compromis weigert, is niet de goede houding.”

Waarom die uitspraak? Waarom die lof voor de allesbehalve katholieke premier en de kritiek op de oerdegelijke en brave vader van vier kinderen? Werd het de aartsbis- schop bij één van zijn vele audiënties bij zijne majesteit Albert Deux misschien vriendelijk ingefluisterd? Doet de Kerk met enige ver- traging mee aan de regimesport van N-VA- bashing? Of weet de aartsbisschop welke bevolkingsgroep in België de macht ècht in handen heeft en dus gepaaid dient te wor- den? Misschien wil Léonard wel te veel par- lementaire ijver van de PS bij de plannen tot herfinanciering van de godsdiensten vermij- den? We hebben er het raden naar.

De traditie van Mercier

Misschien heeft Léonard ons artikel “Kerk in Nood” van vorige week gelezen, en moet hij gedacht hebben dat de problemen in zijn Kerk nog niet groot genoeg waren. Misschien was het daarom dat hij in de voetsporen wilde treden van vorige Belgische (aarts)bis- schoppen die zich als herders van het Belgi- sche volk zagen en het Vlaamse onafhanke- lijkheidsstreven als een bedreiging voor hun eigen macht zagen. Aan deze zijde van de taalgrens is men niet vergeten hoe de hogere clerus in de voorbije eeuw het Vlaams-nati- onalisme heeft tegengewerkt. Men zag het als bedreiging voor de katholieke zuil, één en ondeelbaar. Voorbeelden? Men heeft de Vlaamse collegestudenten van het AKVS in de jaren twintig getergd, de Vlaamse hoog- studenten aan de KU Leuven gedwarsboomd en de splitsing van de universiteit pas na massaal straatprotest toegestaan. Men vond onze taal te min, niet geschikt voor de wetenschap. Mogen we uit een brief cite- ren van juffrouw Belpaire uit 1909 aan Léo-

nards illustere voorganger Mercier? “Is het geen uniek schouwspel dat hier bij ons een christelijk volk door zijn eigen geestelijk- heid verdacht wordt, enkel en alleen om zijn gehechtheid aan de moedertaal en de eigen seculiere gebruiken? Uwe eminentie deed er goed aan zijn licht eens elders op te ste- ken, hij zou zo zien dat overal, in Polen, in Bohemen, in Ierland enz. het episcopaat hoe- der is van het geloof en op dezelfde tijd van de natie, gesymboliseerd door de taal.”

Zijn het de spreekwoordelijke oude koeien uit de sloot? Nee, Léonard heeft het thema terug actueel gemaakt. Hij heeft de klok teruggedraaid naar 1958, toen de Brugse bisschop De Smedt de gelovigen waarschuwde dat stemmen voor de Volks- unie een zonde was. Is het dan zo erg dat dit Vlaamse volk, dat zo veel van zijn knapste koppen aan de Kerk gaf, op vreedzame wijze een eigen plaats onder de hemel wenst? Is het dan zo erg dat een deel van onze Vlaamse politici vasthoudt aan principes en niet elk compromis wil aangaan? Ook wij hebben onze nationale dogma’s.

Tweedracht

Het is nog maar twee jaar geleden dat het Aartsbisdom Mechelen-Brussel in Vlaams- Brabant zijn 450-jarig bestaan vierde, met een domme tweetalige promotiecampagne.

We zijn ook niet vergeten dat priester Jos Verstraeten werd afgezet als pastoor in het Vlaamse Wezembeek-Oppem, omdat hij weigerde bijkomende missen in het Frans in te richten. Dat mogen we nog op het conto van Danneels schrijven. De nieuwe aartsbis- schop zaait nu opnieuw tweedracht, die hij in zijn positie eigenlijk vermijden moet.

Het geeft te denken dat een eminent katholiek Vlaming als professor Eric Ponette stelt dat hij Léonard omwille van dit partij- politiek standpunt tegen het Vlaams-natio- nalisme niet meer als zijn aartsbisschop kan beschouwen.

Senator Bart Laeremans vertolkt allicht de mening van vele Vlamingen over heel wat partijgrenzen heen, wanneer hij zich boos tot de aartsbisschop richt. “Als De Wever al voor een foute zaak strijdt, wat dan met de hon- derdduizenden Vlamingen die opkomen voor de onmiddellijke ontbinding van België? Waarom kan men geen goede katholiek zijn en tege- lijk van oordeel zijn dat dit kunstmatige land zijn tijd gehad heeft? (…) Ik kan u niet langer als mijn herder beschouwen, want u misleidt de mensen. Toen u het enkele maanden geleden nodig vond om te gaan bidden voor de eenheid van België, heb ik de lippen op elkaar gehouden omdat ik het delicaat vond om me als politicus te bemoeien met een kerkelijke activiteit. Maar vandaag bent u te ver gegaan. Het is niet aan de Kerk om zich in te laten met partijpolitiek en Vorige week schreven we over de interne problemen van de Vlaamse (Belgi- sche) Kerk. Binnen de muren lopen de spanningen tussen behoudsgezinde (Rome- getrouwe) en progressieve katholieken hoog op. Aartsbisschop Léonard wordt bij de behoudsgezinde katholieken geplaatst. Ondanks zijn uitgesproken standpun- ten slaagt hij erin, wonderwel, het huis met vele kamers van de Belgische Kerk overeind te houden. Men kan voor of tegen Léonard zijn, maar men weet tenmin- ste wat men aan de man heeft. Zo hoort het ook voor een aartsbisschop, menen we. Léonard kreeg bij zijn benoeming uit traditionele Vlaamse en Vlaams-nati- onale hoek veel, héél veel krediet. Tot vorige week, althans…

zeker niet om morele uitspraken te doen over de Vlaamse zelfstandigheid. Het hoofdstuk van kerkelijke bemoeizucht was in Vlaanderen voor- goed afgesloten.”

Aartsbisschop Léonard komt de beden- kelijke verdienste toe dit hoofdstuk weer geopend te hebben.

Plan B

Heel wat Vlamingen zijn thans voor een splitsing van de Belgische Kerk gewonnen.

Ze willen een Vlaamse aartsbisschop. Dat zien we nog niet snel gebeuren. De diplo- matie van het Vaticaan is log en staat niet open voor experimenten. Omdat de Kerk nu eenmaal hiërarchisch gestructureerd is, en men aan de top absoluut niet beseft wat er aan de basis leeft, denken we niet dat de Belgische bisschoppen en de aartsbisschop al aan een Plan B denken. Laat staan dat ze

dat al daadwerkelijk aan het voorbereiden zijn. Dit in tegenstelling tot de “hardwer- kende” Elio di Rupo en zijn Waalse acolie- ten, die wél hun intelligentie gebruikt heb- ben om volop de splitsing voor te bereiden.

Dat is de realiteit, alleen horen we Léonard daarover niets zeggen.

Sta ons toe, monseigneur, u wat advies te geven. Misschien kan u bij gelegenheid het lij- dend voorwerp van uw uitspraak eens laten weten dat u het zo niet bedoelde? Dat is – u kennende – geloofwaardig genoeg. En, in godsnaam, probeer u in de toekomst wat minder met wereldlijke zaken bezig te hou- den. Nationale politiek is noch uw bevoegd- heid, noch uw specialiteit. Waarover men niet spreken kan, dient men te zwijgen.

PAN

Beste lezer en lezeres…

Mogen we u allereerst onze beste wensen toesturen. Moge BVH gesplitst worden zonder toegevingen. Moge de crisis aan ons voorbijhollen. Moge er niet te veel geraakt worden aan uw huidig en ons toekomstig pensioentje.

Dit gewenst zijnde, maken we ons weinig illusies dat 2012 een vrolijk jaar gaat worden “pour les flamins”. Het is al 182 jaar “la même chose”, en dat gaat ook dit jaar niet veranderen.

Wat er wel zal veranderen, is de prijs van ‘t Pallieterke. Omdat ook wij alles duurder moeten aankopen (papier, inkt, verzending…), zien we ons genoodzaakt om 5 eurocentjes meer te vragen voor uw lijfblad. Zegge en schrijve vijf centjes. Op de dijk van Knokke kost een tas warme chocomelk 5 euro, en daar heb je minder lang genot van.

U mag gerust zijn, uw bijdragen worden zuinig besteed. Bij ons geen weke- lijkse bungabungafeestjes of reisjes naar de vrienden in Cuba!

Onze dank aan de duizenden lezers die ondertussen hun abonnement heb- ben vernieuwd. Maar, mocht u nog niet het nodige gedaan hebben, doe dat dan nog deze week. Dat bespaart ons het verzenden van een herinnerings- brief. Hoe minder brieven we moeten versturen, hoe minder centen we moe- ten afstaan aan onze vrienden van Bieeeepoooost. Maakt u de charmante dames van onze abonnementendienst even gelukkig? Dank bij voorbaat.

Wie nog nood heeft aan een Pallieterke-zelfklever, een USB-stick, een Roetskalender (we hebben er nog welgeteld 3 in voorraad) of een geschenk- bon, aarzel niet: 03/232.14.17, tijdens kantooruren. K^vC

De dingen dezer dagen 4

Mislukte uitvindingen

De optische telegraaf

Sommige uitvindingen zijn gewoon komisch, maar andere bewijzen wel dege- lijk hun nut, tot ze voorbijgestreefd zijn.

Een mooi voorbeeld, uit 1832, is de opti- sche communicatie van ingenieur Antoine Lipkens. Hij kent de Franse en de Britse systemen en ontwerpt een eigen variant:

masten met aan weerszijde zes schijven die de telegrafist in verschillende standen kan zetten. Het eerste station wordt in Den Haag neergepoot en dan geeft het Ministerie van Oorlog het bevel aan luitenant Jooss om het tracé van de telegraafmasten te bepalen.

Het eindstation moet Antwerpen zijn, waar het Nederlandse leger nog altijd de citadel bezet houdt. Dankzij die masten moeten gecodeerde bevelen zo vlug mogelijk naar die stad of naar andere Nederlandse legereen- heden in Zeeland en Noord-Brabant gezon- den worden. Jooss heeft het niet gemakke- lijk, want elektriciteit bestaat nog niet.

De telegrafisten moeten met een kijker het vorige en het volgende station kunnen zien, om alles door te seinen. Hoge bomen zijn een probleem en met mist is er niets te zien. Uiteraard is de officier vooral geïn- teresseerd in kerktorens, maar sommige torens, zoals die van het Zeeuwse Bath (van de bekende Scheldebocht), zijn veel te laag.

Jooss laat zich niet ontmoedigen en slaagt in zijn opzet. Vanuit Den Haag gaat het via Delft en Rotterdam met nog wat tussenstati- ons naar Breda en vandaar via Zevenbergen, Steenbergen, Bergen-op-Zoom en Bath naar Antwerpen. De verbinding werkt bijzonder vlug, als het weer wat meewil. Dertig secon- den duurt het om een boodschap van Den Haag naar Breda te zenden. Vlissingen en Antwerpen worden in één minuut bereikt.

Personeel is nog goedkoop en moet ook op zondagen en feestdagen het oog aan de ver- rekijker houden.

Zeven jaar later legt koning Willem zich neer bij het verlies van de Zuidelijke Neder- landen. Hij geeft het bevel de seinposten van de kerktorens af te halen. Maar nog altijd zijn die kerktorens van levensbelang voor onze communicatie, want tegenwoordig zijn ze volgepropt met zendmasten voor onze mobieltjes.

Nederland waterland

Nederlanders hebben iets met water.

Het land boven de grote rivieren bestaat in feite uit duizenden eilandjes die door onein- dig veel grachtjes en beken verbonden en soms ook gescheiden worden. In een ste- vige winter zijn er oneindig veel baantjes op natuurijs ter beschikking. Geen wonder dat Nederlanders top zijn in schaatsen. Maar zo’n grachtjes kunnen het leven ook bemoei- lijken. In 1926 is er weer eens watersnood in Nederland en een uitvinder ziet zijn kans.

Hij ontwerpt een harmonicabrug. Dat is een uitvouwbaar bruggetje van zo’n vijf meter lengte die op twee minuten tijd op een oever, of zelfs in het water van een grachtje, kan geïnstalleerd worden en de mensen toelaat om veilig en zonder natte voeten de over- zijde te bereiken. Het bruggetje past inge- klapt in een handkar en is stevig. Er kunnen tien mensen tegelijk op staan. Een groot suc- ces wordt het harmonicabruggetje niet. Na de oorlog bedekt men Nederland met een betonlint met veel bruggen en bruggetjes.

Meer succes in de strijd met het water heeft reddingsbootkapitein Mees Toxopeus, naar aanleiding van een scheepsramp. In 1907 gaat voor de kust van Hoek van Holland een passagiersschip ten onder. Allerlei uitvin- ders lanceren wilde plannen, zoals reddings- torens in zee, met een mand aan een kabel om drenkelingen op te vissen. In de praktijk gebeurt er niets, tot in 1921 een reddings- boot bij Terschelling verdwijnt zonder één spoor na te laten.

Toxopeus heeft geen zin om met zijn bemanning hetzelfde mee te maken en ont- werpt een onzinkbare reddingsboot. Zijn bazen vinden het maar niets, maar rijke Nederlanders in Indonesië zamelen geld in. Toxopeus bouwt de “Insulinde”, de eer- ste reddingsboot ter wereld die wanneer hij omslaat vanzelf overeind komt, dankzij vol- lopende watertanks aan de zijkant en een

verzwaarde kiel. De boot slaat aan; iets wat niet kan gezegd worden van de landboot die rond 1840 ontworpen wordt. Op dat ogen- blik is het nog niet helemaal zeker dat de trein het vervoermiddel van de toekomst zal worden, want er zijn nogal wat proble- men met de locomotieven, het comfort en de vele noodzakelijke bruggen en tunnels als men niet in een oneindig vlak landschap kan sporen. Een Nederlander komt op het idee een asfaltspoor aan te leggen: twee richels van asfalt waartussen sterke paarden een comfortabel rijtuig trekken.

Die landboot bestaat al: een uitvinding van de Brusselaar J. C. Dietz. De boot wordt getrokken door vier paarden en er is plaats voor vijftig reizigers. De Nederlandse uit- vinder van het asfaltspoor bouwt een boot, legt een eerste asfaltspoor aan rond Den Haag en gaat dan bankroet, want de finan- ciers zien toch iets meer in de altijd beter wordende treinen.

De automisère

Maar geen enkel rijtuig kan de succes- volle opmars van de auto stoppen. Met de auto doet “de onvermijdelijke tol van de ver- keersslachtoffers” zijn intrede. Jaar na jaar stijgt het aantal doden en zwaargewonden.

Dieptepunt in eigen land is 1972, wanneer 3.101 mensen op onze wegen sterven en mijn vrienden niet langer lachen met mijn Volvo Amazon uit 1969, die ik gekocht had omdat het o.a. de enige auto was die er gratis gor- dels bijleverde.

Wanneer de auto wat populairder wordt, na de Eerste Wereldoorlog, stijgt natuur- lijk het aantal verkeersslachtoffers. Volgens eigen zeggen is Nederland het eerste land dat een vluchtstrook naast de eerste Neder- landse snelweg plaatst (Den Haag-Utrecht).

De ontwerper is een ingenieur van Rijks- waterstaat, ene Anton Mussert; later nogal bekend als leider van de collaboratiebewe- ging NSB en door Hitler erkend als “Leider

van het Nederlandsche Volk”. De mensen van die tijd vinden het helemaal niet normaal zoals wij vandaag, dat op tien jaar tijd ver- gelijkbaar een klein dorp uitgeroeid wordt.

Ze zoeken naar middelen om de voetgan- gers tegen die monsters te beschermen. Een Nederlander vindt een soort klem uit die hij op de voorzijde van auto’s, treinen en trams plaatst om voetgangers op te schep- pen. Een Parijzenaar bouwt in 1924 bovenop een auto een opschepkooi die tot de grond reikt. De politie test het toestel uit en besluit dat voetgangers wel degelijk baat hebben bij die uitvinding.

Geen van die vondsten breekt door, want er zijn letterlijk wat te veel hobbels op de toenmalige wegen en de auto-eigenaars heb- ben geen zin hun karretje te laten ontsieren.

Toch is het idee zeker niet slecht. Het had veel ellende kunnen vermijden.

Dat is nu eenmaal het lot van vele bedenk- sels. Sommige zijn te zot voor woorden, maar andere ideeën botsen op gevestigde belangen, op zogenaamde esthetische bezwaren of op de luiheid van het bedrijfs- leven om nieuwe en gewaagde dingen op

de markt te brengen. Het beste voorbeeld dat ik ken, is het beruchte cd-doosje. Zo’n doosje bestaat uit een “jewelcase” (het plas- tic doosje, zeg maar; alles is Engels in deze wereld), een cd-houder (een ”tray“) en een informatievel of boekje (een “inlay”). Schui- ven de cd’s uit je handen, wat permanent gebeurt, dan breken er allerlei hoekjes van het plastic doosje af. Speel je een cd drie keer, dan kan je er vergif op innemen dat het cirkeltje in de houder waar je de cd in plaatst stuk gaat. En dat informatieboekje is te klein en wordt altijd beschadigd als je het uit het doosje neemt om het te lezen. Tien jaar gele- den vroeg De Volkskrant aan de lezers om een nieuw, handiger doosje te ontwerpen.

Het bekroonde doosje werd door meerdere lezers getest. Iedereen was akkoord dat het handiger, mooier en minder breekbaar was.

En vervolgens haalde de hele cd-wereld de schouders eens op, want er waren van het oude bewaarsysteem al miljarden exempla- ren in de handel en iedereen had inmiddels leren leven met de ongemakken. En daar- mee basta.

Jan neckers

Bij het begin van het nieuwe jaar mag het eens wat minder kommer en kwel zijn. Daarom een stukje over uitvindingen die de wereld niet veranderden zoals de locomotief, de telefoon, of antibiotica. De inspiratie vond ik in een amusante artikelenreeks die in de zomer van 2010 in het NRC-Handelsblad verscheen. Van- daar de Nederlandse gezichtshoek.

Bruno Huygebaert (1961-2011)

Bruno kreeg “Vlaamsgezindheid” letter- lijk en figuurlijk met de paplepel ingelepeld.

Wat resulteerde dat hij al op 11-jarige leef- tijd mee ging “wandelen” in de Voerstreek.

Al enkele jaren later zette hij dat engage- ment verder in de KSA-leiding van Xaverius in Borgerhout. Samen met andere KSA-bon- den in het Antwerpse verzette hij zich mid- den de jaren zeventig tegen de steeds pro- gressiever wordende leiding van de nationale KSA. Bruno is een gedreven leider van zijn KSA-groep, motiveert en stimuleert de leden en waakt erover dat het Vlaams karakter van zijn bond behouden blijft.

Wanneer hij in Antwerpen aan de uni- versiteit Klassieke Filologie gaat studeren, ligt het voor de hand dat hij bij het KVHV- Antwerpen actief wordt. Het grootste deel van zijn vrije tijd gaat naar het Taalaktie- komitee. Er waren in die jaren drie namen bij TAK die telkenmale opdoken: Erwin Brentjens, Erik Crommelynck en Bruno Huy- gebaert. Menige Voerbetoging werd mee door hem georganiseerd.

Na de kandidaturen in Antwerpen stu- deert hij verder in Leuven. In 1984 trekt hij naar Zuid-Afrika, om aan de universi- teit van Stellenbosch in 1985 het diploma Klassieke Cultuur te behalen. Dat was geen evidente keuze in die tijd: gaan studeren in Zuid-Afrika, in volle apartheidstijd, was

“not done”.

Eenmaal terug, pakt hij de draad weer op bij TAK. Hij wordt TAK-woordvoerder en wordt o.a. hoofdredacteur van de Taktivist.

Alleen al het feit dat hij zware studies combineerde met een actief aanwezig zijn in meerdere geledingen van de Vlaamse bewe- ging, maakt meteen duidelijk dat Bruno een

bijzonder intelligent man was en vooral een doener, een werkpaard!

Professioneel begint hij zijn loopbaan als journalist bij Trends. Maar dan doet hij mee aan een ingangsexamen bij de toenmalige BRT. Hij blokt zich te pletter, dag en nacht, en slaagt in de proeven.

Bij de BRT weten ze natuurlijk uit welk soort nest hij komt, en tijdens zijn eerste jaren op de Reyerslaan moet hij zowel spits- roeden lopen als… op eieren lopen. De kleinste fout zou onmiddellijk afgestraft worden. Maar Bruno werkt professioneel.

Hij valt vooral op door zijn gedrevenheid, zijn dossierkennis en vooral door zijn objec- tieve benadering van de onderwerpen. Door deze eigenschappen en zijn werklust dwingt

hij uiteindelijk respect af bij zijn collega’s. Hij specialiseert zich in economische en financi- ele dossiers. Zijn zachte stem is herkenbaar op de radio. Hij weet als geen ander inge- wikkelde dossiers op een begrijpbare wijze uit te leggen.

Bij zijn overlijden twitterde minister Van Quickenborne: “Stevige journalistiek ver- trekt van de feiten, niks anders dan de fei- ten. En die wilde Bruno Huygebaert tot in de details kennen.” Altijd even professio- neel, bracht Bruno ook verslag van Zang- feest, IJzerwake en IJzerbedevaart. Hij deed dat correct en objectief, zodat de vrienden in de Vlaamse beweging tevreden waren, maar ook zodanig dat de tegenstanders geen vooringenomenheid konden vaststel- len.Bruno had journalistieke contacten in alle geledingen, en liet daar nooit zijn per- soonlijke politieke ideeën kennen. Zoals het hoort van een journalist van een open- bare omroep. Collega’s konden altijd bij hem terecht voor achtergrondinformatie of goede raad. In de Vlaamse beweging nam hij minder hooi op zijn vork, maar als de VVB, Marnixring of een Davidsfondsafdeling een moderator voor een debat nodig had, kon men altijd bij hem terecht.

Bruno was een beminnelijk man met een zacht karakter, die openstond voor een gezellige discussie, bij pot en pint, en een grap en grol niet schuwde. Hij was overi- gens een trouwe abonnementhouder van

’t Pallieterke.

Zijn vele vrienden in de Vlaamse bewe- ging zullen hem missen. Alle medewerkers van ‘t Pallieterke bieden de familie hun diep en gemeend medeleven aan. kvc

In memoriam

De dingen dezer dagen

5

Daarmee wordt allicht de N-VA bedoeld, want het Vlaams Belang wordt dankzij het cordon sanitaire definitief bij de “inhu- mane” partijen gerekend. Met, volgens de laatste peilingen, toch nog 10 % kiezers die men probleemloos hun stemrecht mag afpakken, in het kader van de mensenrech- ten.De kosmopolitische zakenman Jan Rogiers is niet alleen een politieke helder- ziende, maar beschikt ook over een recht- streekse verbinding met het hiernamaals, want hij vertolkt niets minder dan, wij cite- ren, “een oproep aan Kris Peeters en andere CD&V-vrienden van mijn overleden broer Kris Rogiers”.

Men kan die zin op verschillende manie- ren lezen, maar wij opteren voor de spiritistische versie. Na de negers uit de Brusselse Matongéwijk blijken ook de gees- ten voor Bart de Wever te hebben geko- zen, via het medium Rogiers.

Trojaans paard

Komaan jongens, het is niet omdat het Kerstmis is dat we elke dwaalster ter grootte van een theelicht moeten achter- nalopen.

Kris Peeters is namelijk helemaal niet voorbestemd om de eerste president van de Vlaamse republiek te worden. De rea- liteit is, dat Peeters, in het zog van zijn voorgangers, Gaston Geens en Luc van den Brande, vandaag als dé CD&V-excuus- flamingant fungeert, om te beletten dat één en ander uit de hand zou lopen en de Vlamingen echte republikeinse ambi- ties zouden gaan koesteren. De Vlaamse christendemocraten hebben daarin een indrukwekkende staat van dienst. Het redden van de Belgische meubelen was onder Gaston Eyskens al de ambitie van de eerste staatshervorming in 1970, waar de Vlaamse meerderheid definitief werd geneutraliseerd, via de beruchte grendel-

grondwet. Als compensatie kregen we een jaar later een Cultuurraad, die zichzelf later tot “Vlaams Parlement” zou bombarde- ren, zonder ooit de bevoegdheid te heb- ben van een echt parlement. Men denke aan de Byzantijnse discussies over een

“Vlaamse grondwet”, die zo niet mocht heten, omdat die anders in tegenspraak zou komen met… de Belgische grondwet.

Al deze eieren zijn uitgebroed onder CVP- en CD&V-kloekhennen, in dienst van een neobelgicistische agenda.

Maar, wie was nu die opgestane Kris Rogiers, die vanuit het hiernamaals goede raad geeft? Een supertsjeef, blijkt, en uit- gerekend kabinetsmedewerker van de Vlaamse excellenties Geens en Van den Brande. Tevens was hij de bedenker van de DIRV-campagne (Derde Industriële Revo- lutie), die Vlaanderen als “hoogtechnologi- sche regio” op de wereldkaart moest zet- ten, één van de vele marketingballonnen die de Vlaamse regering tot op vandaag lan- ceert, om het politieke onafhankelijkheids- thema te overstemmen.

De CVP/CD&V is haar dominante posi- tie in Vlaanderen echter kwijt. Gelet op de huidige electorale situatie, is die ont- vangen boodschap uit het schimmenrijk nog niet zo gek: onder het motto “If you can’t beat them, join them” is een massale inbraak in concurrent N-VA strategisch te overwegen. Het binnenhalen van Kris Peeters, samen met een grote christen- democratische hofhouding, uiteraard, zou niets minder betekenen dan de totale vertsjeving van de N-VA, een gevaar dat deze partij nu al bedreigt: namelijk het opofferen van een republikeinse missie aan macht, postjes, en dat alles gelardeerd met een flinke dosis prietpraat over “coper- nicaanse omwentelingen” die de radicale flank moet sussen.

Het alternatief voor dat Trojaanse paard is, we moeten het herhalen: een strategi- Twee uitspraken weerhielden de voorbije week onze meer dan gewone aan- dacht. De eerste betreft een mailbericht dat alleen belangrijk is omdat het media-aandacht kreeg, zo gaat dat nu eenmaal in deze tijden. Een zekere Jan Rogiers, door Knack omschreven als “een zakenman die veelal in het buiten- land verblijft”, had zowaar een kerstboodschap gestuurd naar Minister-Pre- sident Kris Peeters, met de oproep om “over te stappen naar de partij met de zuiverste, onbezoedelde en humane Vlaamse lijn”.

Is de mening van André Léonard belangrijker dan die van J.M. Pfaff?

Boodschappen

uit het hiernamaals

sche alliantie van N-VA en Vlaams Belang, op zoek naar de magische 51 % Vlamingen die per referendum de onafhankelijkheid eisen.

Elk geflirt langs centrumrechts, het weze CD&V of Open Vld, betekent tijdverlies en holt deze ambitie uit.

Kazuifelbureaucratie

En dan was er natuurlijk nog die dekselse monseigneur Léonard, die in een RTL-praat- programma mopperde dat Bart de Wever

“zijn intelligentie voor een verkeerde zaak gebruikt”. Een reden voor donderprekers als Hugo Camps om in hun pen te klimmen en de aartsbisschop op zijn zwijgplicht te wijzen.

Hoezo, zwijgplicht? Mogen de doden spreken, maar de levenden niet? Bij de aartsconserva- tieve én belgicistische André Léonard weet men perfect wat men aan hem heeft. Iemand die zegt wat hij denkt, gewoon parler vrai, geen gespleten tong of verborgen agenda’s.

Elementaire vrijemeningsuiting, dus.

De aartsbisschop màg spreken, als burger, ook al staat zijn mening ons niet aan. Als elke werknemer op de werkvloer, elke leraar in de klas, elke pastoor op de kansel, zich zou moeten onthouden van politieke uitspraken, dan zouden op het einde alleen nog politici een opinie mogen ventileren. In die optiek is de mening van André Leonard niet belangrij- ker dan die van enig ander goddelijk schep- sel, bijvoorbeeld Jean-Marie Pfaff.

De reactie van De Wever en de N-VA op de uitspraak van Mgr. Léonard was de enige juiste: schouders ophalen en de gelovigen zelf hun conclusies laten trekken.

Conclusies met eventueel zelfs een insti- tutionele reikwijdte. Want wellicht gaat het voorstel van VB-senator Bart Laeremans om het Aartsbisdom Mechelen-Brussel te splitsen net niet ver genoeg. Misschien is het beter eindelijk wat afstand te nemen van de ultramontaanse traditie en de onderho- righeid aan Rome. Uiteindelijk is dat maar een erfenis van de Spaanse bezetting in de 16de eeuw.

Het is een gewaagd denkspoor en voor sommige lezers mogelijk een brug te ver, maar waarom geen Vlaams-christe- lijke geloofsgemeenschap oprichten, naar Hollands-gereformeerd model? Een kerk met een minimum aan hiërarchie, financi- eel zelfbedruipend, en zonder de kazuifelbu- reaucratie die toch lang niet overal en altijd van onbesproken gedrag bleek te zijn.

Meer geloofskerk, minder prelatendom.

Het zou ons weer een stap dichter bij onze noorderburen brengen. Zeg dat mijn overle- den groottante het vanonder de reeds schie- tende tulpenbollen gezegd heeft. Amen. JS

Welkom in Absurdistan

De Oplossing (1)

Woon maar eens vlakbij één van de hangjongerenstekjes in de stad. Een bankje, een kiosk, een mooi boompje met straatmeubilair en je heb het zitten! Voor je het weet, zitten ze er als zwaluwen op telefoondraden. Met hun seizoensge- bonden bontkraagjes of T-hemdjes ver- pesten ze de sfeer voor de buurtbewo- ners. In Middlesborough, een stadje in het noordoosten van Engeland, heeft de bur- gemeester een merkwaardige oplossing gevonden. Zijn kiezerspubliek ergerde zich aan de zwermen hangjongeren die in een bosje nabij een woonwijk overlast veroorzaakten. De jongeren dronken zich steevast lazarus, maakten lawaai en pleeg- den ontucht. Buurtbewoners vonden na één van de 1001 avonden van ergernis zelfs een waterpijp.

Toen was de maat vol. De burgemees- ter liet de bomen snoeien en (dit is geen grap) een dikke laag varkensmest stor- ten. Dat had succes. Het hangtuig vond de locatie plots minder idyllisch en bleef weg. De bewoners verkiezen de lichte mestgeur boven de avondlijke bezoekers.

Waar wacht Antwerpen nog op? Als men in ’t stad nog wat bomen wil kappen, heeft men een goede verontschuldiging. We durven suggereren dat men op die manier ook de Vlaamse mestoverschotten kan aanpakken. Twee vliegen in één klap!

De Oplossing (2)

Hooligan Wesley van W. maakte zich onsterfelijk belachelijk door tijdens de voetbalwedstrijd AZ-Ajax de keeper van AZ op een mislukte karatestamp te trak- teren. De keeper was bij de pinken en gaf de op het veld gestormde gek prompt twee ezelsstampen. Hooligan Wesley werd in boeien afgevoerd. De keeper kreeg rood, waarop de trainer van AZ besloot niet meer verder te spelen. De wedstrijd moet overgedaan worden. De hooligan mag zich tussen vier muren over zijn daden bezinnen. Maar wat wanneer Wesley vrijkomt?

In Argentinië hebben ze een oplos- sing. Om te zorgen dat hooligans geen matchen meer verstoren naast en rond het veld, zet men ze op het veld. Gedaan met de saaie gevangeniscursussen ori- gami, telefoonboeken binden of hout- snijwerk. Gedetineerden kunnen een scheidsrechterdiploma halen. Het Argen- tijnse opzet kadert in het rehabilitatiepro- gramma “Deportes por penales”, wat we met ons slecht karakter niet durven ver- talen. Onder leiding van de internatio- nale scheidsrechter op rust Luis Olivetto werden al twintig bajesklanten klaarge- stoomd. Na hun vrijlating kunnen ze de plaatselijke competities opvrolijken met hun professioneel oordeel.

Waar wacht men op in Vlaanderen?

We denken dat dit initiatief de wat saai geworden competitie nieuw leven kan inblazen.

Energieprijzen

Johan vande Lanotte (sp.a), nieuwbak- ken minister van Economie, zal de Raad voor de Mededinging vragen de verhoging van de bierprijzen (+ 6 %) te onderzoe- ken. Wij dachten dat de sociale minister vooral bekommerd zou zijn om de schan- dalige prijsstijgingen van de energieprij- zen (+ 30 %), maar de prioriteiten voor zijn kiezerspubliek liggen blijkbaar anders.

Vande Lanotte vindt het abnormaal dat bierbrouwers AB InBev en Alken-Maes bijna tegelijkertijd hun prijzen voor de groothandel even sterk verhogen. Dat één en ander het gevolg is van sterk stij- gende grondstof-, loon- en energieprijzen voor de producenten, wil hij niet gewe- ten hebben.

Dat hij zich liever eens met de Franse dominantie op de Belgische energiemarkt gaat bezighouden, want het gemiddeld gezinsbudget wordt zwaarder belast door de energiefactuur dan de brouwersreke- ning. Dat rode Johan eens onderzoekt waarom de burgers in Duitsland, Neder- land en Frankrijk zoveel minder betalen voor elektriciteit en gas.

“SnuffeLAuto’S”

Tijdens een smogalarm mogen “de men- sen” geen houtkachels of open haarden meer aansteken. Om zondaars op te spo- ren, wil tsjevenexcellentie Joke Schauvliege

“snuffelauto’s” inzetten. Wie betrapt wordt, zal de gevolgen dragen en een boete krij- gen - boete is in deze samenleving het orde- woord. Joke is te jong en allicht te onwetend om te beseffen dat dit soort maatregelen ouderen onder ons doet terugdenken aan de bezettingstijd.

Toen zette de “Geheime Staatspolizei” - Gestapo - ook snuffelauto’s in. Op het dak van traag door “verdachte” straten rijdende vehikels draaide een schotel rond, om sig- nalen op te vangen van radio Londen. De boete van vandaag heeft het transport richting concentratiekamp voor “betrapte snoodaards” van toen vervangen, maar voor wie straks door de ministeriële snuf- felauto op heterdaad betrapt wordt, op het branden van een blok hout, blijft het “prin- cipe” van de steeds verder oprukkende poli- tiestaat hetzelfde.

nIet oP AAngeSProken

De “Music For Life”-happening brak alle records. De “hype” errond ook. De parade politici van allerhande overheden, zeulend met grote kartonnen cheques, insgelijks. De gedreven jongste minnaar van Vlaanderen, Elio di Rupo, was met een schenking van één miljoen euro de absolute blikvanger van die club.

Hij legde, op kosten van de belasting- betaler, “allemaal sam” met andere “gulle schenkers”, de eindsom vast: ruim zeven miljoen euro. Op datzelfde moment wist

de Poolse dakloze Piotr Koscik - al vijf jaar levend in zijn zelf gegraven hol op de Ant- werpse Linkeroever - nog niet dat hij wat later kerst zou vieren in een echt huis. Poli- tie en sociale werkers, en dus ook diverse overheden, wisten al heel lang van zijn bestaan. Nochtans voelde vijf jaar lang geen federale, Vlaamse, provinciale, arrondisse- mentele of gemeentelijke “verkozene des

volks” het nodig zelfs maar een poging te doen voor “een menswaardige oplossing”.

Tot de camera het leed van Piotr wereld- kundig maakte en een “gewone” familie uit Hove zich over hem ontfermde, ver weg van de tegen diarree strijd voerende MFL-came- ra’s. Wie door dit soort “schrille tegenstel- ling” zelf buikloop krijgt, moet zich daar niet op aangesproken voelen.