Het lentegevoel is erg ver weg

(1)

e 1,95

68

^ste

jaargang • nummer 15 • woensdag 10 april 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Deze week Het lentegevoel is erg ver weg

De paasvakantie is halfweg wan- neer we deze bedenkingen neertik- ken. Vandaag, zondag, kregen we voor het eerst iets wat een beetje op een lentegevoel zou kunnen lij- ken. Ze scheen zwakjes, ze scheen bescheiden maar ze scheen: de zon.

De volgende week zou het vriezen weliswaar voorbij zijn, maar krijgen we bewolking en miezerigheid.

Is het omdat we een nieuwsarme week beleefden dat we hier over het weer begin- nen? We stellen samen met u vast dat het weer zoveel gelijkenissen vertoond met het hele maatschappelijke leven. Het is niet meer zoals vroeger, niet met het weer, niet met onze samenleving.

Wellicht was het nooit in de geschiedenis

‘zoals vroeger’. Veranderen doet het altijd.

Dus laten we dat dan maar gewoon door- spoelen, want zo is het leven.

Maar, net zoals het weer, valt de voor- spelbaarheid weg. Je kan ‘er’ niet meer op vertrouwen; niet op het weer en evenmin op de overheid. Neem nu zo’n lek die belasting- ontduikers op de Kaaimaneilanden plots in de schijnwerpers zet. Laat het aan specialis- ten om de vinger juist op en in de wonde te steken maar ons belastingsysteem faalt als te veel mensen willen en kunnen ontkomen aan een normale heffing. Omdat de wetge- ving te ingewikkeld is, omdat de tarieven te hoog liggen, omdat de fraude te mak bestre- den wordt? De normale belastingbetaler zal er het zijne van denken en iedereen kiest wel het eigen ‘favoriete’ mankement, maar fraai is het verhaal niet. Dus voelen de meeste mensen zich bekocht.

Belangengroepen

Letterlijk bekocht, want belastingheffing is één van de meest kiese opdrachten van de overheid. Tenslotte wordt geld dat we zelf hebben verdiend weggenomen en dat dient tenminste rechtvaardig en ernstig te gebeuren.

We moesten de voorbije weken echter leren dat (belasting)wetgeving geschre- ven wordt op maat van belangengroepen – voor zover ze die niet zelf schrijven – die directe banden hebben met regeringspar- tijen. Omdat ook Ethias zonder overheidson- dersteuning in moeilijkheden zou gekomen zijn, knijpen de socialisten de ogen dicht als er constructies worden opgezet om de christelijke zuil zoveel mogelijk uit de wind te zetten.

Die socialisten pakken nu trots uit met het initiatief om fiscale adviseurs die fraude- constructies helpen opzetten zwaar en zelfs strafrechtelijk aan te pakken. Het klinkt alsof er eindelijk serieus werk wordt gemaakt van de fraudebestrijding. Maar sedert kort zit wel zo’n constructiebedenker in de regering als minister van Financiën. Wanneer een fiscale adviseur zijn werk goed doet – en we ver- moeden dat Eubelius, het kantoor van Koen Geens, keurig werk aflevert – dan wordt de klant helemaal niet voor fraude gepakt.

Onze belastingwetgeving is zo ingewikkeld en zit zo vol achterpoortjes dat de grens tus- sen ontduiking en ontwijking een zaak van hogere juridische spitsvondigheid is. Zo’n belastingsysteem is op zich onrechtvaardig, eerder dan degenen die daar de beste weg in proberen te zoeken. Het wordt al jaren opgemerkt maar geen regering die er werk van maakt. Dus komt die belastingheffende overheid over als onbetrouwbaar en oneer- lijk. Maar er zijn weer nieuwe redenen voor onrust. In Cyprus werd de mogelijkheid om geld van spaarrekeningen te halen enkele dagen stopgezet en/of teruggeschroefd tot een beperkt maximum. Gedenk daarbij dat het over het geld van de rekeninghouders gaat. Die mensen wordt het genot van hun eigen geld ontzegd omdat ze dat niet bijhou- den in een zwarte kous onder het bed. En het is de overheid die tot zo’n ingreep beslist.

Vertrouwen in Vadertje Staat

Cyprus ligt een eind van hier, maar we voelen allemaal aan dat er niet veel meer

moet gebeuren om zoiets ook bij ons te zien gebeuren. Volgens de gewezen chef- econoom van de Deutsche Bank zit Frank- rijk heel dicht bij een financiële crisis en dan volgt de tussengroep - Malta, Italië en België -die in het vizier komt.

Wat moet de brave burger dan over het spaarpotje op de bankrekening denken?

Als de overheid ons dan toch het genoe- gen verschaft om naar goeddunken te genieten van onze bankrekening, valt het internetbankieren stil, zoals bij ING in Nederland. Een gigantische panne zorgt ervoor dat we geen elektronische verrichtin- gen meer kunnen doen. Ook de elektronica laat ons in de steek. Zullen we maar even de ogen sluiten voor het nieuwsje vorige week dat geen enkele financiële verrichting op internet helemaal veilig mag genoemd worden.

Waar we ons vertrouwen in Vadertje Staat al een hele tijd stelselmatig zien smelten, laat de private wereld daarbuiten al geen prettiger beeld zien.

Banken zouden vertrouwen moeten wekken en blijken geleid te worden door overmoedige cowboys. De nieuwe media beloofden allerlei lekkers en brachten ons intussen in een situatie waarin het woord privacy stilaan alle betekenis heeft verloren en communicatiepannes ons zeer snel in een toestand van totale reddeloosheid bren- gen. We hebben dan niet eens de klassieke vervreemding van onze steden en onze leef- omgeving vernoemd.

We weten dat we de zaken hier donkerder tekenen dan misschien nodig, maar de men- sen zetten dingen wel op een rijtje.

Wie voor oplossingen zal kunnen zorgen en hoe dat zal gebeuren, weten ze ook niet meer. De gewone burger met de vinger wij- zen, omdat die blijk geeft van onzekerheid en onveiligheid, zoals progressieve opinie- spuiers graag doen, zal zeker niet helpen.

Yves Desmet en het

hopscheutsocialisme 2

De vogelspinnen van

Jan Fabre 3

Jeugdwerkloosheid…

een vals probleem 3

Laura Starink 4

Europa mag niet

Belgisch kleuren 5

Ideologische hardnekkigheid

in Gent 7

De Waalse luchthavens

slaan terug 7

Perscitroen

Het heuglijke nieuws dat de politiedien- sten erin geslaagd zijn nieuwe en uiteraard hogere boetes voor snelheidsovertredin- gen in hun computers in te voeren, heeft de goegemeente bereikt. Tegelijk met die opbeurende mare mocht het automo- bilistengilde - bij overheden bekend als perscitroen - vernemen dat na de eerste week trajectcontroles, op diverse federale wegen, al 18.600 bestuurders tegen de lamp zijn gevlogen. Waarvan akte. Over de door vrieskou 18.600 bijgekomen put- ten in het kwalitatief niet te evenaren Belgische wegennet, viel geen nieuws te melden. Waarvan weerom akte.

(2)

Actueel

10 april 2013

2 Uit de smalle beursstraat

Yves Desmet en het hopscheutsocialisme

Delta - EM

bvba

Ingenieursbureau

Detailstudies voor de omzetting van industrieel

afval in energie

info:

nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085

Kwestie van perceptie

Een koffiekoek bij de warme bakker kost amper één euro. Een brood heb je al voor 2,40 euro. Een pak friet bekend als “een kleintje” maakt je slechts 1,80 euro armer.

Mayonaise betaal je wel extra, maar wie maalt er nu om de 50 eurocent voor een schep uit een grote pot van dat goedje? Een frisdrankje kan er ook nog bij, voor de spotprijs van 1,29 euro. Samengeteld betaal je voor dat overlevingspakketje 6,99 euro. Sinds de euro elf jaar geleden werd ingevoerd, is het leven van alledag blijkbaar een succesverhaal.

Dat klinkt in tegenspraak met de titel “Het leven is onbetaalbaar in Belgische frank” boven een reportage in Het Laatste Nieuws. Om een weinig verhullende boodschap over een ronduit schandalig gestegen levensduurte - over- bodig - kracht bij te zetten, kreeg men er de in Belgische frank omgerekende prijs bij van vijftig consumptieproducten. Wie het lijstje wenst door te nemen, kan in Kobbegem de krant met alle cijfers opvragen. Die editie dateert van 1 april, maar helaas gaat het niet om 1 aprilgrap.

Het is harde realiteit. Laat me toe u met een kleine greep uit het gevarieerde aanbod te ver- blijden, kwestie van uw honger naar het volle- dige lijstje te stimuleren. Een pizza margherita kan je in het betere fastfoodetablissement al voor de habbekrats van 685 frank nuttigen. Wil je Anderlecht-Club Brugge, in play-off 1, op een min of meer comfortabel zitje aanschou- wen? Dat kan voor de “peanuts” van 1.532 frank. Een dozijn eieren laad je in het bood- schappenmandje voor amper 144 frank. Dat wil zeggen dat één ei twaalf frank waard is. Nog eentje, om het af te leren: je voorraad Duracell- batterijtjes aanvullen met acht stuks kan al

enkel domein zou aantasten. Van dat commis- siefront werd elf jaar lang evenveel vernomen als van het westelijke front in de beroemde oorlogsroman van Erich Maria Remarque. Het is meer dan een indruk dat de prijzencommissie werd bijgezet in het massagraf, voorbehou- den aan tal van commissies en werkgroepen, op het politieke front in het leven geroepen om de brave burger te sussen en in één moeite onmacht, onwil en leugen te verdoezelen.

“Detail”

“Schijn bedriegt” toeteren de economen, als ze het hebben over het “psychologische effect” van de dagelijkse, “courante” aanko- pen. Want laat het om een alvast niet nader toegelichte reden net die prijzen zijn die veel sterker zijn gestegen dan die “algemene” 2,19 procent. Het is dat “detail” dat mensen alleen maar doet denken dat het leven duurder is geworden. Ik kan, zoals de meeste modale stervelingen, verkeerd zijn, maar ik ben eerder geneigd te denken dat, als er van een psycho- logisch effect sprake is, zich dat manifesteert in de verkeerde “perceptie” dat een prijskaartje van tien euro goedkoper oogt dan een prijskaartje van, omgerekend, 403 Belgische frank.

Allicht om die perceptie te stimuleren, is het al vijf jaar geleden dat in Vlaanderen nog een rondvraag werd gedaan over het aantal consumenten dat prijzen in euro blijft omre- kenen in de Belgische frank van weleer. Anno 2008, weet Het Laatste Nieuws, deelde nog één op vier vijftigplussers elk bedrag in euro door 40,3399. Of de auteur van het artikel

“Leven onbetaalbaar in Belgische frank” dat nog doet, is ver van zeker, niet in de laatste plaats omdat men een bedrag in euro niet door 40,3399 deelt, maar vermenigvuldigt, om het prijskaartje in frank aan de weet te komen.

Ondertussen heeft een ongunstige wind de jaarlijkse belastingbrief “voor de provincie” in mijn bus gedropt. Het verschuldigde bedrag voor de onnoemelijk belangrijke diensten die de provincie me elk jaar bewijst, ligt al acht euro (323 BEF) hoger dan twee jaar geleden.

Omgerekend, een verhoging met dertig procent. Dat ligt naar mijn gevoel “iets hoger”

dan de 2,19 procent gestegen levensduurte in de voorbije elf jaar, zoals door de economen gepredikt. Wat voor de provinciebelasting geldt, geldt voor andere bijdragen aan allerhande overheidskassen. Maar ik geef toe, die dertig procent hogere provinciebelasting is vooral een kwestie van perceptie. Ik kan me de moeite besparen bij de prijzencommissie klacht neer te leggen.

D.M^ol

Van 110 naar 12 kErkEn

Het aantal katholieken in Vlaanderen neemt af, zeker als men zich op de cijfers van het kerkbezoek baseert. De gewone Vlamin- gen sterven langzaam uit, en bij Brusselse Vlamingen wordt die uitsterving nog versneld door de stadsvlucht, weg van franskiljonse treiterijen, de toenemende onveiligheid en de islamitische brutaliteit. Als men die trends samenvoegt, begrijpt men de catastrofale ach- teruitgang van het aantal Nederlandstalige parochies en misvieringen in Brussel. Vijftig jaar geleden waren er nog 110 Brusselse paro- chies met misvieringen in het Nederlands. Na de herstructureringen en fusies van 2005 ble- ven er 21 zogenaamde “pastorale eenheden”

over. Vele trouwe katholieken moesten hun oude parochiekerk inruilen voor een verderop gelegen kerk. Maar nu moet er nog drastischer gesnoeid worden. Worden de plannen van hulpbisschop Kockerols uitgevoerd, zullen er hoogstens 12 Nederlandstalige hoofdkerken overblijven. Men zal proberen de leemten op te vullen met gebedsgroepen en aalmoezeniers- diensten. Het is een triest teken van verval.

voor 241 frank; dat maakt amper 30 frank per stuk. Wie tilt daaraan?

Prijzencommissies

Eraan tillen, doet alvast niet het clubje economen dat halsstarrig aan de theorie van de

“perceptie” vasthoudt. Een verkeerde perceptie overigens, vermits de voorbije elf jaar de consumptieprijzen met gemiddeld slechts 2,19 procent gestegen zijn. Hoe dat te rijmen valt met de 76 frank die men vandaag voor een kop koffie in een modale taverne betaalt, of met de 282 frank die je ophoest voor een por- tie kaas bij je pintje met hoge gisting van 120 frank, is één van de vele geheimen die buiten de controle van de prijzencommissies zijn gevallen. De herinnering aan de rol van die commissies, gepredikt door de beleidsmen- sen van elf jaar geleden, ligt Jan Modaal nog fris in het geheugen.

Tegenover Jan Modaal werd de (letterlijk) dure eed gezworen dat de prijzencommissies als ware Cerberussen zouden waken dat het invoeren van de euro de prijzenstabiliteit en de eraan verbonden koopkracht nooit en op geen

De verontwaardiging ter linkerzijde - De Morgen-hoofdre- dacteur Yves Desmet voorop - over de miljarden die via belas- tingparadijzen aan de fiscus ontsnappen, heeft een kleffe bij- smaak. niet alleen doen die moraalridders er alles aan om zelf zo weinig mogelijk belastingen te betalen, ze hebben decen- nialang geapplaudisseerd voor een beleid dat een groot deel van de gecreëerde welvaart afroomt.

25.000 miljard euro zou het bedrag zijn dat via allerlei belastingparadijzen (Kaaimaneilanden, Kanaaleilanden, zelfs kunstmatige eilan- den voor de Amerikaanse kust) aan de fiscus onttrokken wordt. Dat mogen we opmaken uit de gegevens die door de krant Le Soir ver- spreid zijn. Meteen sprong links verontwaardigd op de barricades. Met dat geld zou een deel van de armoede uit de wereld kunnen worden geholpen, of de eurocrisis worden opgelost, of de begrotingstekor- ten worden weggewerkt. Hier ten lande lieten de ‘usual suspects’, zoals dat heet, zich zeker niet onbetuigd. Dirk vander Maelen van de sp.a, natuurlijk. Zelfverklaard kosmopolitisch cultuurfilosoof Eric Corijn van de VUB vroeg zich af waar de verontwaardiging bij Open Vld en N-VA over zo weinig fiscaal cynisme bleef. En uiteraard Yves Desmet, die in De Morgen een J’accuse publiceerde tegen de groep fiscale vluchtelingen.

Bij deze heisa moeten we toch een aantal bedenkingen plaatsen.

Het is te begrijpen dat veel mensen het een schande vinden dat super- rijken amper belastingen betalen terwijl de gewone man in de straat zwaar belast wordt. Echter, zuiver juridisch zijn de fiscale constructies om geld naar belastingparadijzen weg te sluizen niet allemaal onwet- telijk. Belastingontwijking is geen belastingontduiking. Ontwijking is op een wettelijke manier proberen minder belastingen te betalen.

Geld in een land met een lagere belastingdruk dan in België parke- ren, is daar één voorbeeld van.

Voor wie dat niet doet, bestaat er nog altijd de reddingsboei van de managementvennootschap, waarbij men niet in de hoogste belastingschaal van 50 procent terechtkomt maar aan de vennoot- schapsbelasting van maximum 34 procent wordt belast (vaak ligt het precieze tarief een stuk lager). Het is algemeen bekend dat een groot deel van de moreel superieure linkerzijde zich van zo’n constructies bedient om belastingen te ontwijken. Johan vande Lanotte doet

dat, uiteraard, maar ook Yves Desmet, door Koen Meulenaere aka Kaaiman consequent de “commanditaire loftsocialist” genoemd - al zijn de termen loftsocialist en kaviaarsocialist een beetje belegen.

Gezien de gastronomische voorkeur van Desmet en co moet men dezer dagen eerder spreken van hopscheutsocialisten. In restaurants waar die lekkernij (130 euro per kilogram) geserveerd wordt, kunnen Desmet en tutti quanti de gepeperde rekening inbrengen als repre- sentatiekosten van hun vennootschap.

Ik herhaal: de belastingontwijking waarvoor de hopscheutsocialisten hier ten lande kiezen, is perfect legaal. Maar dan zouden ze beter zwijgen over hun meer begoede collega’s die kiezen voor een vennootschap op Jersey of het eiland Man. We zullen het nooit weten.

Overigens, we kunnen ons afvragen wat Yves Desmet zou gedaan hebben indien hij bij de collectieve ontslagronde bij De Morgen een paar jaar geleden bedankt zou zijn geweest voor bewezen diensten. Het is een publiek geheim dat de man nog op post is omdat zijn potenti- ele opzegvergoeding gigantisch groot is.

Het is natuurlijk niet de bedoeling in dit stuk kritiek ad hominem te uiten, wel om de inconsequentie van links aan te klagen. Nog ééntje om het af te leren: op Facebook doet al een paar dagen een filmpje de ronde van het BRT-journaal van 21 mei 1987. Daarin werd aangekondigd dat Hugo Claus omwille van de hoge belastingdruk besloten had in het Zuid-Frans Cavaillon (u weet wel, de stad van de lekkere meloenen) te gaan wonen. Tussen haakjes: een piepjonge Koen Geens gaf in dat journaal de nodige technische uitleg. Claus, goeroe van de hopscheutsocialisten, was een fiscaal vluchteling.

Wanneer schrijft Yves Desmet daar een commentaar over?

In het hele debat rond belastingontwijking is het opvallend dat niemand ter linkerzijde aandacht heeft voor de oorzaken van de belastingvlucht. Die ligt nochtans voor de hand. België, door som- migen zowaar als een neoliberaal paradijs afgeschilderd, kent een overheidsbeslag van meer dan 50 procent. Van alles wat hier gepro- duceerd wordt, gaat de helft door de handen van de overheid. De verontwaardiging bij Yves Desmet en co daarover is met een vergrootglas te zoeken. Het adagium van Proudhon is hier al jaren werkelijkheid:

eigendom is diefstal.

Angélique VAnDerstrAeten

ZonDEr papiErEn

Voorbije zaterdag betoogden een 100-tal mensen zonder papieren in Brussel. De mani- festatie was ingericht door de Udep (Union pour la Défense des Sans-Papiers). Niet verwonderlijk dat er hoofdzakelijk Franstalige slogans geroepen werden. De voorbije jaren betoogde deze organisatie op regelmatige tijdstippen, met telkens een opkomst van 100 tot 300 betogers.

Kris Hoflack, hoofdredacteur van het VTM- Nieuws, vond het blijkbaar toch een belang- rijk nieuwsfeit. Hij zond Elke Pattyn zelfs ter plaatse om live verslag te doen van de mani- festatie. Niet dat Elke veel wist te vertellen, alleen dat volgens de manifestanten “het asielbeleid van Maggie de Block nog nooit zo slecht is geweest”.

Ook de VRT was met een cameraploeg aan- wezig, evenals de Franstalige nieuwszenders.

Vier cameraploegen voor amper een handvol betogers: 100 volgens de organisatoren, 80 volgens de politie, een 60-tal volgens de RTBf, en enkele tientallen volgens De Standaard.

Waarom besteedt de pers zoveel aandacht en middelen aan een betogingetje van enkele tientallen “sans-papiers”? Zouden sommi- gen niet kunnen verdragen dat Maggie goed scoort bij de publieke opinie?

DE Lijn

Vervoersmaatschappij De Lijn mag geen anderstalige reclame voeren op bussen en trams.

“Anderstalige boodschappen binnenkort verboden”, schreef Het Nieuwsblad foutief.

De achtbare collega’s van Het Nieuwsblad hebben blijkbaar nog niet gehoord over de taalwetgeving die al jaren in voege is. Het is al jaren verboden, maar de regelgeving werd stelselmatig door De Lijn genegeerd. De sp.a en CD&V pleitten al langer om de regeltjes aan te passen, zodat De Lijn wél andersta- lige advertenties kan aanvaarden. Maar het gaat niet zomaar over wat taalregeltjes in de statuten van De Lijn, maar wel degelijk over taalwetgeving.

Tijdens de begrotingsronde kwam het tot een “taalruzie” tussen N-VA en sp.a, waarbij uiteindelijk de N-VA-ministers aan het lang- ste eind trokken. Nu is het wachten op een interne controle van De Lijn, want wie zegt dat ze zich in de toekomst wel aan de wet- geving gaan houden, nadat ze dat jaren niet hebben gedaan.

(3)

Actueel 10 april 2013 3

Mannen van de Luchtbrigade

Heren van de hogere sferen,

Wij lazen dezer dagen in de serieuze gazetten dat gij, Albert van Saksen-Coburg, er niet om maalt dat er door Defensie gere- geld koeriervluchten naar uw vakantie- bestemmingen worden uitgevoerd om u eventjes wat wetteksten te laten onderte- kenen. Als dat een enkele keer en in drin- gende omstandigheden zou gebeuren, dan zou daar geen kat zich iets van aan trek- ken. Maar die zogenaamde koeriervluchten nemen almaar toe omdat gij meer dan ooit in het buitenland zit. Bovendien gebeuren die vluchten met een leeg passagierstoe- stel waarin een dikke dertig mensen kun- nen plaatsnemen. Dat kostte vorig jaar aan de goegemeente zo’n frisse 60.000 euro.

Dan hebben we het nog niet eens over uw persoonlijke tripjes naar uw vakantie- oorden. Vorig jaar stapte gij zo’n dertig keer in een legervliegtuig dat u naar uw villa in Zuid-Frankrijk of Italië vloog. Ook gingt gij twee keer op vakantie naar Kroatië en vier keer naar Groot-Brittannië. Daar trokt gij dan naar Schotland om van zeehonden kiekjes te nemen. Allemaal leuk, hoor, daar niet van, maar wel op kosten van Jan met de pet die de broeksriem almaar strakker moet aanhalen en die met belastingen en bezuinigingen om de oren wordt gemept. In 2011 kostte hem dat 160.000 euro van de Defensiebegroting. Het zal u toch niet ver- bazen dat de burger dat soort fratsen zat is en dat die gaat vinden dat gij uw vakantie- uitstapjes best zelf betaalt uit uw dotatie of uit uw groot vermogen? Gij zijt een dure vogel. Komt daar nog bij dat op uw jacht in de Middellandse Zee gedurende de dagen dat gij daar zijt maar liefst drie militairen uw boot moeten bemannen. In 2012 moest Defensie, voor zo’n 140 dagen, 22.000 euro ophoesten. Alles bij mekaar kostte heel die boel aan Defensie een kwart miljoen euro.

En dan zijt gij er natuurlijk nog, mon- seigneur Philippe, die uw helikopterke zou verkocht hebben, maar niet wil zeggen of

gij er een nieuwe op de kop hebt getikt of op het oog hebt. Gij teisterde tot voor kort het zwerk boven en in de buurt van Laken.

Vanaf het ogenblik dat de zon opkwam, steegt gij op met altijd een copiloot aan uw zijde. Op sommige dagen zoudt gij dat wel zo’n keer of tien ondernomen hebben.

Gewoon voor de lol. En om uw vlieguren te halen teneinde uw brevet te kunnen hou- den. Of dat de buren stoorde of niet, kon u geen barst schelen. Al dat geklaag van die brave lieden stoorde u niet. U kennende, hadt gij er wellicht ook geen begrip voor.

Sommige simpele zielen zien er een teken in dat gij wilt bezuinigen en het met wat minder wilt doen. Maar de mededelingen uit uw entourage dat het ‘privéaangele- genheden’ zijn, als men vraagt of er een nieuwe helikopter besteld is, doet vermoe- den dat dat wel eens zou kunnen. Gij zijt immers gewoon van uw goesting te doen.

Met de medemens hebt gij nog nooit reke- ning gehouden. Zo vindt gij het altijd nor- maal als uitzondering te mogen vliegen in een noflyzone en dat er voor uw speeltje in de tuin van het paleis een loods werd geplaatst, ook al kan men daar normaal gezien geen bouwvergunning voor krijgen.

Mijne heren, gijlieden geeft dezer dagen alweer een verkeerd signaal aan de steeds mondiger en kritischer wordende burger.

Het is eigenlijk nooit anders geweest. In tijden van steeds luider wordende discus- sies over royale dotaties en besparingen allerhande, zou een koninklijk signaal op handengeklap onthaald worden. Het blijft echter oorverdovend stil. Jullie lijken op een andere planeet te leven.

Voor mij is het duidelijk dat uw koninklijk circus zijn tijd heeft gehad. Neem de vlieger of de helikopter en maak een enkele vlucht naar verre oorden. We zullen er graag een laatste keer voor betalen!

Brief aan Albert II en Filip

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

In ons land bedraagt de jeugdwerkloosheid 20 procent, met uitschieters in Brussel tot meer dan 30 procent. De federale overheid maakt 20 miljoen euro extra vrij om laaggeschoolde jongeren aan een baan te helpen. De afgelo- pen maanden is de jeugdwerkloosheid fors gestegen. Federaal minister van Werk Monica de Coninck (sp.a) wil die centen inzetten op het verlagen van de loonlasten. Die maatre- gel is niet structureel en gaat enkel sympto- men bestrijden. Eens de centen op, neemt de jeugdwerkloosheid weer toe.

Starre arbeidsmarkt

De Vlaamse ondernemer Guido Dumarey startte onlangs met zijn eigen groep, Punch Metals International, die inmiddels vestigin- gen heeft in Roeselare, Hamont en Slowakije.

Hij legt de vinger op de wonde: “Europa, dat is voor mij Bokrijk geworden. Wie jong, ambiti- eus en getalenteerd is, heeft hier dus niet veel meer te zoeken.

De oprukkende jeugdwerkloosheid leidt stilaan tot een verloren generatie, die bovendien zal moeten opdraaien voor torenhoge vergrij- zingskosten. We hebben in België een gigantisch welvaartssysteem ontwikkeld, gekoppeld aan een heel starre arbeidsmarkt, en dat is niet houdbaar.”

Tot vervelens toe moet worden herhaald dat er eigenlijk wel werk genoeg is. De VDAB moet jaarlijks vele duizenden vacatures schrap- pen omdat ze niet ingevuld raken. De jeugdwerkloosheid is deels te wijten aan een

De jeugdwerkloosheid…

een vals probleem

Voorbije vrijdag en zaterdag kreeg onze vriend Jan Fabre nog eens de wind van voren.

De media besteedde uitgebreid aandacht aan zijn kunstwerk waarbij hij levende vogelspinnen tussen rechtopstaande scheermes- jes in een houten bak liet rondkruipen.

Na een artikel op de nieuwswebstek CLINT.be gingen de poppetjes vrijdag aan het dansen. De elektronische nieuwsbrief van Clint wordt naar 100.000 e-mailadres- sen verstuurd en bereikt daarbij ook heel wat mediacollega’s. Het bericht dat Fabre nu ook spinnen zou mishandelen, werd eerst over- genomen door de webstek van de Gazet van Antwerpen, even later door Het Nieuwsblad en De Standaard, nog even later gevolgd door de webstek van Het Laatste Nieuws.

Zo veroverde het bericht het wereldwijde web. In tal van reacties krijgt Fabre de wind fameus van voren. ‘s Avonds besteedde ook de Antwerpse zender ATV enige aandacht aan de vogelspinnen. In de zaterdagedi- ties van Het Laatste Nieuws en Het Nieuws- blad kwamen de vogelspinnen uitgebreid aan bod. Op internetfora blijft het ondertussen reacties regenen, ook al omdat foto’s en filmpjes van het “kunstwerk” op het internet circuleren.

Maar de aandachtige lezers en lezeressen van dit weekblad weten natuurlijk dat de avonturen van Jan Fabre en zijn vogelspinnen al aan bod kwamen in ‘t Pallieterke van 27 maart, lang voor de “serieuze” media er aandacht aan besteedden. Wijzelf werden getipt door een lezeres die over de vogelspinnen had gelezen in het ledenblad van GAIA.

Het kunstwerk “Het spinnenkoppenthe- ater”, een werk dat hij op 21-jarige leef-

tijd maakte, behoort nu tot de collectie van het SMAK in Gent. Eerder werd een kopie van het werk al in het Mukha in Antwerpen tentoongesteld. Er is wel een bijkomend probleem: de vogelspinnen eten mekaar op. Dat konden bewakers van het SMAK en MUKHA vaststellen.

In Eupen werden de vogelspinnen uiteindelijk verwijderd, op vraag van GAIA. Althans, dat werd beloofd aan Michel Vandenbosch, die aanwezig was op de openingsavond in november. Maar toen koningin Paola de ten- toonstelling in februari bezocht, stond ze met open mond te kijken naar het kunstwerk. Met vogelspinnen!

Op een filmpje op internet zie je een vogelspin héél voorzichtig over een scheer- mesje kruipen. Van de nagellak die Fabre beloofd had aan te brengen, om de scheer- mesjes wat minder scherp te maken, is niets te zien.

Zoals iedereen weet, is ons Paola een bewonderaarster van Fabre. In haar ogen kan die man niets fout doen. Ze beschouwt alles wat die man aanraakt als kunst. En dan mag er niet op een vogelspin meer of minder gekeken worden. Hoeveel beestjes er al dood zijn gegaan in de kunstwerken (er zijn twee “spinnenkoppentheaters”, een echt in het SMAK en een kopie bij Fabre thuis), daar hebben we het raden naar. Hoog tijd dat zij bij GAIA echt actie ondernemen.

Nu rest nog de vraag wie CLINT.be getipt heeft. Onze hoofdredacteur weet zoals steeds van niets, maar iedereen weet dat hij een door en door slecht karakter heeft.

KL

De vogelspinnen van Jan Fabre

falend onderwijssysteem dat de overgang tussen onderwijs en werk moeilijk maakt. Maar ze is ook een gevolg van een falende politieke klasse, die nagelaten heeft prangende dossiers – zoals integratie – aan te pakken.

Allochtone jongeren vormen de hoofdmoot van het probleem.

Weinig mensen beseffen hoe explosief de situatie in Brussel is. Meer dan 50 procent van de jongeren onder 25 jaar beschikt hoogstens over een diploma lager secundair onderwijs.

Dat is ronduit dramatisch. In onze hoofdstad wonen 100.000 mensen die enkel Marokkaans of Turks spreken, geen woord Nederlands of Frans. In Brussel zijn integratiecursussen niet verplicht. Het aanbod is overweldigend. Er is een wildgroei aan diensten die zich bezighou- den met het begeleiden van die mensen, maar veel werk hebben ze niet.

“Duale Ausbildung”

In Duitsland ligt de jeugdwerkloosheid op nog geen 8 procent. Het onderwijs is daar totaal anders georganiseerd. Grote bedrijven werken samen met het onderwijs, om een leer- traject uit te stippelen. Dat noemt men “Duale Ausbildung”. Jongeren lopen er school, maar gaan enkele dagen per week in een bedrijf werken. Dat traject kan men onmogelijk vergelij- ken met het ‘leercontract’ bij ons. Het arbeidsethos en het niveau van opleiding liggen in Duitsland een heel stuk hoger. Na de opleiding kan 90 procent van die jongeren in het bedrijf aan de slag blijven. Opmerkelijk is dat “Duale Ausbildung” niet beperkt blijft tot technisch en beroepsonderwijs, maar uitgebreid wordt tot hoger onderwijs.

Onderwijs is in Duitsland veel meer op con- crete tewerkstelling gericht, met als resultaat dat de economie het er een pak beter doet dan hier. Dat vraagt van de werknemers, de werkgevers en de overheid natuurlijk een flexibele opstelling. De starheid van voorgeprogram- meerde leertrajecten werd verlaten. Een leer- traject op maat wordt aangeboden.

De verloren generatie

In Duitsland hebben de jongeren ook

‘goesting’ om iets van hun leven te maken.

Ze zijn niet te mooi om hun handen vuil te maken. In Brussel is dat even anders. Grote tewerkstellingsorganisaties, zoals B-post, moeten hun personeel noodgedwongen buiten

Brussel aanwerven. Jongeren in Brussel hebben niet de juiste kwalificaties. Talenkennis en vooral het gepaste arbeidsethos ontbreken. In de Vlaamse binnensteden is het probleem minder dramatisch, maar daarom niet ernstig. De explosieve werkloosheids- en criminaliteitscij- fers hebben vooral culturele oorzaken. Etnische groepen die wel over een degelijke arbeidsethos beschikken en bereid zijn om zich te inte- greren, kennen veel meer succes.

Daarnaast is het een vaststaand feit dat in landen die een verplichte assimilatiepolitiek voeren de resultaten merkelijk beter zijn. Neem (alweer) Duitsland. In Duitsland is de werkloosheid onder de allochtonen twee keer zo hoog als onder autochtonen. In België is dat

vier tot vijf keer zoveel. In Duitsland verlaat ongeveer 8 procent van de allochtone leerlin- gen het onderwijs zonder diploma. Bij ons is dat ongeveer vijf keer zoveel. Ook de crimina- liteit onder allochtonen ligt in Duitsland merkelijk lager. De economen Gert Peersman en Koen Schoors (UGent) leggen de vinger op de wonde: “Er is gewoon geen masterplan. Geen enkel. Het ontbreekt de politiek in ons land aan daadkracht om de slabakkende economie aan te pakken.” Er zijn uitstekende praktijkvoor- beelden waar we ons op kunnen beroepen, alleen ontbreekt het bij onze politici aan rug- gengraat om te zeggen waarop het staat en te handelen zoals ze beloofd hadden. Als stem-

advies kan dat tellen. JB

(4)

Belastingparadijzen

Wat een heisa over de miljarden onderge- bracht op rekeningen in belastingparadijzen.

Precies of er iets wordt uitgebracht dat niet iedereen allang wist.

Voor ons ligt het boek “Belastingpa- radijzen”, uitgegeven in 1997 onder de oorspronkelijke titel “The World of Tax Havens”, geschreven door de Italiaanse advocaat Lucio Velo. Het geeft een overzicht van alle belas- tingparadijzen in de wereld, met tips over het oprichten van “stichtingen”, “trusts” en met informatie over bankgeheimen, successie- rechten, btw, enzovoort. Het boek werd uit- gegeven in Nederland door de uitgeverij Zuid Boekproducties.

Recenter werd het boek “Belastingparadij- zen” uitgegeven, geschreven door de gespe- cialiseerde jurist Iven De Hoon. Zijn boek werd uitgegeven bij Roularta in 2006. Iven de Hoon heeft, lezen we op zijn webstek, twintig jaar ervaring in fiscale en juridische dienstverle- ning. Naast vermogensplanning is zijn grote passie de internationale fiscaliteit, en meer bepaald het offshoregebeuren. Op de web- stek van Iven de Hoon is dat allemaal open en bloot te lezen en wordt er helemaal niet geheimzinnig gedaan over de doelstelling van zijn activiteiten. Overigens, wie wil, kan op 30 april bij hem deelnemen aan een seminarie

“Offshore”.

Wie even op het internet googelt, krijgt hopen informatie over belastingparadijzen en kan gemakkelijk in contact komen met advi- seurs in België. Waarom dan zo’n heisa?

Creatief

We moesten onwillekeurig terugdenken aan een verhaal uit 2003, uitgebracht door Jean- Marie Dedecker. Hij stelde zich vragen bij de verkoop van het Gerechtsgebouw van Veurne.

Vlaanderen draait door

Dossier

10 april 2013

4

Dat gebouw was één van de vele overheids- gebouwen die door paars-groen werden ver- kocht om de begroting wat beter te laten klop- pen. Het Gerechtsgebouw van Veurne werd verkocht aan de vennootschap Redeba Invest, een bvba opgericht op 3 november 2003, met een eigen kapitaal van 20.000 euro. Een maand later (!) kocht die vennootschap meer- dere overheidsgebouwen voor in totaal 43 miljoen euro. Redeba Invest werd opgericht door Anne-Marie Habraken. Medezaakvoer- der is de firma “Banner Mobilfisc LTD”, een consultancyvennootschap in Ierland, met de schoonbroer van Anne-Marie als zaakvoerder.

Daar is absoluut niets illegaals aan. Een jaar later werd de vennootschap Redeba Invest ver- kocht aan Michel Jaspers. Volgens de jaarreke- ning van 2012 heeft de vennootschap nu een eigen vermogen van 17 miljoen. Het totaal van de activa bedraagt 90 miljoen euro.

stromannen

Anne-Marie Habraken is de echtgenote van bedrijfsrevisor Hubert Vencken, die aan de verschillende vennootschappen van diezelfde Jaspers diensten verleent.

Alles is terug te vinden via het Staatsblad en de Nationale Bank. Alleen kan men zich de vraag stellen waarom er met stromannen (Vencken en Habraken) een vennootschap diende opgericht (Redeba Invest) die een jaar later verkocht werd aan Michel Jaspers (en zijn zonen) die echter via andere vennootschap- pen ook die aankoop had kunnen doen.

De namen Habraken en Jaspers duiken trouwens ook op in andere vennootschappen.

De grootste vraag die blijft: waarom moest er een vennootschap uit Ierland bij de zaak betrokken worden?

Ook de inzet van stromannen is niet onge-

bruikelijk, maar we mogen er toch vraagtekens bijzetten, nietwaar? Zeker als de verkoper van de panden de Belgische overheid is.

Voor we het vergeten: Michel Jaspers is de baas van het grootste architectenbureau van België. Zijn kantoor ontwierp de kantoorge- bouwen van KBC in Leuven, Brussel en Gent, de Dexia-torens in Brussel, het gebouw van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, het Vlaams regeringsgebouw aan het Martelaren- plein, het Wijnegem Shopping Center, en nog veel meer, tot en met het lopende project van U-place in Vilvoorde.

niet de enige

Over creatieve belastingstructuren gespro- ken. De Rolling Stones, U2 en David Bowie laten hun gages betalen via een vennootschap in Nederland.

Want in Nederland wordt geen bronbelas- ting geheven op de inkomsten die voortvloeien uit het spelen van de muziek op radio, in win- kels en horeca, en uit de verkoop van cd’s en mp3’s.

Dat op zich is geen geheim. De Rolling Stones zijn officieel al in 1971 gevestigd in een pand aan de Herengracht nummer 566.

In 2005 bedroeg de opbrengst van de Rolling Stones zo’n slordige 120 miljoen euro. Daar diende de groep in Nederland slechts 1,6 pro- cent belasting op te betalen.

In 2006 kregen ze daar het gezelschap van U2, dat van Dublin naar Amsterdam verhuisde.

De zanger van U2 is Bono, de man die zo begaan is met het lot van de derdewereldlan- den. We zijn benieuwd of Crombez en kleine Tobback die man ook met de vinger gaan wij- zen…

Of hebben we hier niet te maken met creatieve belastingontwijking?

O ja, de fiscale constructies van U2, Bowie en de Rolling Stones zijn volkomen legaal.

Duitse wortels

Wel, wel. laura starink is een halve duitse. indertijd was ze, slavist van opleiding, in moskou correspondente voor nrC/Handelsblad. Haar artikels vielen op, omdat ze even erudiet over gorbatsjov als over het dagelijkse leven in kleine russisch dorpjes kon schrijven. ze publiceerde er een boek over.

ik ben naar de sarfatistraat in amsterdam getrokken om haar te interviewen. ze was gecharmeerd omdat ik haar een handgeschreven brief had gezonden; ik zei maar niet dat ik toen een computeranalfabeet was. starink sprak helder, duidelijk en beknopt. ze is één van die geïnterviewde personen van wie ik al tijdens het gesprek wist dat ik het zonder montagetrucs kon stellen.

Silezië

Na haar terugkeer uit Rusland werd ze adjunct-hoofdredacteur van NRC/Handelsblad en ze leidde de stijlvolle maandelijkse bijlage M. Duidelijk te stijlvol, want de reclamejongens zagen M niet zitten en in 2009 (nog voor de Vlaamse marketeer de krant op zijn kop zette) verdween het magazine.

Laura Starink is nu 59 jaar en freelancejour- naliste. Ze schrijft nog altijd even goed. Geen toeval dat haar nieuwste boek “Duitse wortels”

(uitgeverij Atlas Contact, 318 bladzijden) een verkoopsucces is. Het is dan ook een bijzon- der verhaal. Haar moeder Elinor (1924-2008) was de oudste dochter in een onderwijzers- gezin met zes kinderen. De familie woonde in Mikultschütz, wat te Pools klonk en toen de nazi’s het voor het zeggen kregen Klaus- berg werd. Het mijnstadje ligt in Silezië, ooit de zuidoostelijke uitloper van het Duitse Rijk.

Het werd veroverd door Frederik van Pruisen, ten koste van keizerin Maria Theresia van het Heilig Roomse Rijk der Duitse natie, in haar vrije tijd ook hertogin van Brabant, gravin van Vlaanderen enzovoort. Haar (Zuidelijke) Nederlanden deelden hun geliefde vorstin mee dat ze zo lang ze maar wilde over Sile- zië oorlog mocht voeren maar zij bleven neu- traal. Wat Maria Theresia dan maar aanvaardde.

Het gebied werd in de 19de eeuw de Ruhr van het Oosten en de bewoners waren Duits, Pools, Joods en Tsjechisch, of een mengeling van alle vier. Silezië werd na de Duitse ineen- storting van 1918 een brandhaard. Polen en Duitsers vochten er een extra hoofdstuk uit en de geallieerden lieten referenda organise- ren. De Duitsers wonnen, omdat zelfs Polen voor een hogere levensstandaard kozen.

Maar de wraakzuchtige Fransen hakten het oosten van Silezië toch af en gaven het aan Polen omwille van de mijnen. Na de Duitse inval in Polen in 1939 werd de oude toestand hersteld. De Sovjet-Unie kreeg van de nazi- bondgenoot heel Oost-Polen en dacht er niet aan dat landsdeel terug te geven toen de Duitsers bij Kursk hun ondergang tegemoet lie- pen. Polen, waarvoor de oorlog begonnen was, werd door de westerse geallieerden in de steek gelaten maar kreeg als compensatie heel Oost- Duitsland (de DDR was feitelijk Midden-Duits- land). Dat werd aanvankelijk niet aan de grote klok gehangen. Op een kaart in de Gazet van Antwerpen van oktober 1944 staat het vroe- gere Oost-Pruisen al wel als een onderdeel van het nieuwe Polen getekend, maar Pomme- ren in het noorden en Silezië in het zuiden zijn dan op papier nog Duits. In de praktijk wier- pen de Sovjets alle Polen uit hun nieuwe ver- overingen, waarna ze tezamen met de Poolse communisten aan de grootste Europese etnische zuivering aller tijden begonnen. Tien miljoen Duitsers werden gewelddadig verdreven, of ze waren al gevlucht. Eén miljoen mensen, een abstract getal dat niet het minste idee geeft van het onmetelijke lijden, stierven tijdens die gruwel.

Dat is de pijnlijke maar ook boeiende achter- grond van Starinks Duitse familie. Met hulp van een koffertje familiedocumenten, wat oude foto’s, drie reizen en vooral de herinneringen van haar moeder, oom en tantes reconstrueert de schrijfster de hele familiegeschiedenis van pakweg de laatste honderd jaar. Als een goede journaliste voegt Starink daar een paar duidelijke landkaarten bij en een heldere stamboom, zodat de lezer de bomen door het bos blijft zien.

Al na een paar bladzijden leer je Elinors fami-

lie van zowel vaders- als moederszijde kennen.

Je leest geboeid over het dagelijkse reilen en zeilen in die katholieke uithoek van het nazirijk.

Aanvankelijk zijn het gewone levens, zij het met conflicten en compromissen tussen hun pries- ters en de partij en met het verplichte lidmaatschap van allerlei organisaties zoals de Bund Deutscher Mädel en de Hitlerjugend (Ratzin- ger wordt ten onrechte lidmaatschap van de Hitlerjugend verweten). Starink herinnert eraan dat ook tijdens oorlog het dagelijkse bestaan verdergaat; in onze ogen (niet in die van tijd- genoten) soms zelfs tot in het absurde. Haar grootvader, een tbc-lijder, mag driekwart jaar kuren in het Zwitserse Davos. Wanneer artsen bij moeder Elinor dezelfde ziekte vaststellen, mag zij einde juni 1944 ook naar Zwitserland.

Op hetzelfde ogenblik breken de geallieerden uit in Normandië en vernietigen de Sovjets het Duitse leger met operatie Bagration. Elinor maakt de Duitse ondergang niet mee.

De kruisweg

Voor de rest van de familie begint een jarenlange kruisweg. Grootvader stuurt zijn doodzieke vrouw en de jongste drie kinderen weg, om te vluchten voor de Sovjets. Na een vreselijke tocht met allerlei omzwervin- gen bereikt ze de boerderij van haar broer in West-Silezië, waar ze sterft, 45 jaar oud. Haar man en een dochter zien de Sovjets binnen- trekken, waarna een ongenadige plundering en een orgie van geweld begint. Het meisje (tante Lotte) wordt bij de kraag gepakt en enkele tientallen kilometers verder in één van de werkkampen van Auschwitz tewerkgesteld.

Met andere Duitse sukkelaars moet ze mee- helpen op de meest primitieve manier machi- nes van IG Farben te ontmantelen, om die vol- ledig onklaar naar de Sovjet-Unie te zenden, waar ze hoogstwaarschijnlijk op een hoop roest terechtkomen. Inmiddels verandert heel Silezië in een Far West, waar alleen het recht van de sterkste heerst: verkrachtingen bij de vleet, willekeurige executies van Duitsers, arrestaties en transporten naar Rusland om er te werken en, in veel gevallen, te sterven.

Als klap op de vuurpijl arriveren uit het oosten de verdreven Polen. Ze beginnen op hun beurt met massale en gewelddadige zuive- ringen. Op een paar uur tijd en in ellendige omstandigheden verdrijven ze Duitsers rich- ting het overgebleven Duitsland, waar in de

puinhopen en ruïnes niemand op die nieuw- komers zit te wachten. Voor de Duitsers die zich aan de heimat vastklampen (meestal te oud of te ziek, soms nuttig wegens hun technische kennis), begint op hun beurt het leven van Untermenschen: keiharde onteigeningen, discriminatie op ieder terrein, verbod Duits te spreken. Starink schrijft het sober en zonder pathos op, waardoor het allemaal nog aangrij- pender wordt. Grootvader, de zoon en de doch- ters blijven lang denken dat het land wel terug Duits wordt, maar daar is nooit sprake van, al erkent de Bondsrepubliek eerst in 1990 defini- tief die nieuwe grens. Grootvader sterft in 1947.

Drie jaar later geven zijn kinderen het op. Ze vertrekken vrijwillig naar West-Duitsland. Hun zuster Elinor heeft inmiddels in Zwitserland de Nederlander Jan Starink ontmoet, met wie ze trouwt. Het koppel krijgt vijf kinderen, maar toch eindigt dat huwelijk in een scheiding. Over de redenen blijft Starink discreet - waarschijn- lijk omdat haar vader nog leeft.

Starink is een te goede journaliste om al niet veel vroeger de mogelijkheden van die verhalen te zien. Ik vermoed dat haar Amsterdamse antenne haar twintig jaar geleden vertelde dat de tijd niet rijp was voor medelijden met de Duitsers. Ze ondervroeg haar moeder toen al langdurig en grondig. In 1994 reisde ze zelfs met haar naar de verloren heimat. Ze dwong haar moeder om ook Auschwitz (Oswiecim) te bezoeken. Laura Starink heeft, als Hollandse, een obsessie: “Wat wisten ze?” Elinor was niet zinnens het verplichte politiekcorrecte num- mertje Duitse schijnheiligheid op te voeren. Ze maakte er zich laconiek vanaf met: “Wat heb ik daar nu mee te maken?” Starink wacht tot haar vertrek bij NRC om haar informatie verder uit te diepen, via gesprekken en bezoeken aan de armzalige Duitse overblijvers in Sile- zië. Ze vangt bot in haar zoektocht naar groot- vaders gedrag - als goede katholiek botste hij een paar maal met de nazi’s, maar hij diende een verzoek in lid te worden van de partij (wat werd geweigerd). Die zoektocht en de dramati- sche verhalen over de vele gebroken levens van haar familieleden heeft Laura Starink tenslotte gebundeld in dit onlangs verschenen boek.

Dit is één van beste Nederlandstalige werken over die periode. Zonder bombast vertelt het hoe een oorlog generatieslang en meestal in slechte zin mensenlevens beïnvloedt.

Jan neckers

(5)

Actueel 10 april 2013 5

Het netwerk Pro Flandria stelt zich als belangrijkste missie het verzekeren van de toekomstige welvaart van Vlaanderen en de andere Europese staten. Dat is in deze tijden een hele opgave. Om aan te tonen dat de toestand ernstig is, zo niet bijna hope- loos, liet Pro Flandria vorige week Hans-Werner Sinn overkomen naar De Warande in Brussel. Professor Sinn is de belangrijkste econoom in Duitsland en één van de meest invloedrijke ter wereld. Hij staat aan het hoofd van het vermaarde Ifo-Institut voor economisch onderzoek in München. Sinn staat bekend als een standvastig verdediger van wat men de Duitse lijn is gaan noemen: soberheid, discipline en loonmatiging.

Pro Flandria:

Europa

mag niet Belgisch kleuren

Wie is bij machte de vertwijfeling, de onzekerheid en het knagende verdriet en de vol- slagen ontreddering van de ouders, de zus en andere familieleden te doorgronden, nadat zij moesten vernemen dat de jonge Brian, fat- soenlijk katholiek opgevoed, zich tot het geloof van Allah heeft bekeerd, onder de naam Abu Qasem Brazili, en voor dat geloof is gaan vech- ten in de hel van Syrië? Uit naam van Allah, en naar de letter van de koran, heeft de 19-jarige bekeerling zijn familie, naar de beklemmende getuigenis van zijn tante Ingrid, als een bak- steen laten vallen. Volgens de koran, immers, is het de ware moslim verboden joden of chris- tenen als vrienden te hebben. Daarom heeft de ontredderde familie van Brian geen enkel teken van leven meer gekregen. Bij alle politici bij wie zij om hulp is gaan vragen - Binnen- landse Zaken van Milquet, Buitenlandse Zaken van Reynders, de Antwerpse burgemeester De Wever, de traditionele politieke “families”... - vond zij geen gehoor, hoogstens de nietszeg- gende dooddoener “We zijn ermee bezig”. Hoe- wel liberaalgezind van overtuiging, is de familie De Mulder dan maar gaan aankloppen bij die

“onfatsoenlijke” partij van Filip Dewinter en haar advocaat Bart Siffert, bij wie ze wél een luisterend oor vond.

De onbekende bekenden

Niet uit naam van het Vlaams Belang, maar uit naam van de getroffen familie, diende Mr.

Siffert bij de Antwerpse procureur des Konings prompt klacht in tegen onbekenden, voor inbreuken op de belgische wetgeving die voor aanzetten tot geweld of wapens dragen voor een vreemde staat straffen van één maand tot twee jaar voorziet. Op de persconferentie met de advocaat, moeder, zus en tante van Brian, die Filip Dewinter vorige woensdag had belegd, struikelden schrijvende en audiovi- suele media als het ware over mekaars voe- ten en/of camera’s, want natuurlijk wou de

“serieuze” pers weten waarom de familie De Mulder in godsnaam haar toevlucht had genomen tot zó’n marginale partij. Dewinters boodschap kan heel kort mààr duidelijk worden

samengevat: het moet in dit land gedaan zijn met dat misdadig ronselen voor de jihad! Dat de bekeerde jongeman geregeld in het gezelschap van de beruchte Fouad Belkacem van Sharia4belgium was opgemerkt, betekende volgens hem dat voornoemde onbekenden tamelijk bekend waren. De salafisten zijn georganiseerd en gestructureerd, klonk het, en de families van de 60 tot 70 jihadistische jongeren hebben met zo’n toestanden geen ervaring en staan er helemaal alleen voor, omdat wat zij meemaken niet past in het multiculturele plaatje. Het Vlaams Belang stelde meteen een tiental maatregelen voor om te beletten dat er nog meer slachtoffers vallen. Voor de families van de weggetrokken jongens zou het wel eens te laat kunnen zijn. Er zijn, voor zover bekend, al twee doden gevallen. Tante Ingrid legt er sterk de nadruk op dat andere jongeren niet meer in de val mogen trappen van haar ongelukkige neef. Dewinter beklemtoonde dat, wanneer Brian en andere jihadisten nog zouden terugke- ren, zij hier dan níét als daders maar als slachtoffers opgevangen moeten worden.

De échte daders

Het zijn de échte schuldigen die moeten aangepakt worden. Daarom stelt het Vlaams Belang voor extremistische moskeeën te sluiten, moslimextremisten de belgische natio- naliteit af te nemen, imams te verplichten in het Nederlands te preken, extremisten uit te wijzen, extremistische webstekken te blokke- ren, dito gevangenen te isoleren en een actief beleid uit te werken naar Britse en Duitse voor- beelden om jongeren uit de klauwen van het moslimextremisme te houden of te halen. Na afloop van de overvloedig gefilmde en gefoto- grafeerde persconferentie, waren er opvallend weinig vragen. Wel wou een “serieuze” confra- ter van advocaat Siffert vernemen of hij de familie De Mulder gratis bijstand verleent, waarop in zijn plaats prompt werd geantwoord door tante Ingrid: “Hij vraagt in elk geval veel minder dan de advocaat van Belkacem.” Niet politiek cor- rect, maar wel ad rem.

^hvo

De familie van Brian vindt alleen gehoor bij...

Consequent Vlaams en Europees

Sinn heeft al aan de door het Verbond der Vlaamse Academici en Pro Flandria gezamenlijk uitgegeven essaybundel

“Vlaanderen en Europa. Grenzen en Nood- zaak aan solidariteit” meegewerkt. Nu kwam hij voor een select publiek zijn verhaal brengen. Hij had voor Pro Flandria heel wat tijd uitgetrokken. Hij hield overdag gesprekken met Vlaamse topeconomen van banken, onderzoeksinstituten en werkgevers- organisaties. ’s Avonds verzamelden in De Warande in Brussel een honderdtal geno- digden voor de “European Future Lecture Series”, met de titel “Europe in Crisis”. Ja, alles was in het Engels te doen – o tempora, o mores – want er waren naast een schare Vlaamse ondernemers en politici ook heel wat ambassadeurs, diplomaten en Europese politici en hun medewerkers uitgenodigd.

Drijvende kracht achter dit alles was Hans Verboven. De jonge docent ethiek en Duits aan de Universiteit Antwerpen mocht zijn Duitse naamgenoot inleiden. Verboven hield een kort filosofisch-ethisch betoog over de noodzaak aan solidariteit, maar ook de geva- ren ervan, maar zijn verhaal kleurde snel economisch en politiek. Verboven stelde dat het Vlaamse Gewest “totale autonomie” moet krijgen, opdat het de Duitse lijn voor begro- tingsdiscipline en loonmatiging in Europa kan volgen. Verboven kreeg de lachers in het toch wel erg serieuze publiek op zijn hand met zijn pleidooi vooral geen op evangeli- sche leest geschoeide barmhartigheid in te voeren. Met de slogan “Geef een man geld en hij betaalt zijn schulden voor één dag, geef hem een geldpers en hij veroorzaakt inflatie”, vatte hij de Europese versie van het Vredesei- landen-motto samen. En ja, het is in ieders belang dat “de rechterhand weet wat de lin- kerhand uitgeeft”.

Anatomie van de crisis

Hans-Werner Sinn zorgde er met zijn anderhalf uur durende lezing voor dat we de eurocrisis eindelijk in zijn omvang en complexiteit begrijpen. Van de crisislanden is alleen Ierland erin geslaagd zijn zaken op orde te krijgen – zonder anti-Europees populisme, overigens. Dat is volgens Sinn te danken aan het feit dat men in Ierland de eigen verantwoordelijkheid opnam, in plaats van de schulden te “socialiseren”. Voor de Club Medlanden stonden de ECB en andere instanties al te snel en te gretig met allerhande geldinjecties en schuldsocialisaties klaar. Professor Sinn gaf duidelijk aan dat Duitsland niet lang meer wenst te dweilen met de kraan open.

Opvallend positief was Sinn voor de manier waarop de Cyprus-crisis werd aangepakt. De Nederlander Dijselbloem heeft de goede koers uitgestippeld. Schulden van private instellingen kunnen niet zomaar op een gemeenschap afgewenteld worden. Op een bepaald moment moet men ook de spaar- ders aanspreken (bijvoorbeeld vanaf depo- sito’s van 100.000 euro). Sinn was hard voor de financiële wereld. Het besef dat er altijd iemand klaarstaat voor een “bail-out” wanneer de druk hoog genoeg is, zorgt ervoor dat men roekeloos is en te grote risico’s neemt.

De “bail-in”, die in feite een verhoging van de vrijstelling en zelfs een gelimiteerde dek- king inhoudt, is een adequaat tegenmiddel.

“Anderen willen pijnstillers geven, ik bied het medicijn aan”, zei een bevlogen Sinn. Ook de Duitser zat niet om een kwinkslag verle- gen. Hij kreeg de lachers op zijn hand met een rood hamer-en-sikkelvlaggetje dat hij gebruikte om bepaalde neigingen van de EU te verzinnebeelden.

Solidariteit moet efficiënt zijn

Centraal die avond stond de boodschap dat het Europese systeem van wederzijdse solidariteit geen eenrichtingsverkeer mag worden, zoals in België het geval is. Met alle goede wil dient men te stellen dat de Vlaamse transfers naar Wallonië, die met ren- telasten op nieuwe schulden bij jaarlijks tot 16 miljard euro oplopen, weinig effect hebben. Professor Erik Buyst, de directeur van het invloedrijke Vlaamse onderzoeksinsti- tuut aan de KU Leuven, zette dat in een helder betoog uiteen.

Het was de bedoeling van de organisatie vooral de vele buitenlandse aanwezigen te tonen dat Vlaanderen geen egoïstische regio is. Buyst stipte aan dat een noodlijdende regio eerder door gefaseerde en beperkte transfers dan door continue afdrachten uit de nood geholpen wordt.

Die houden immers de noodzakelijke pijnlijke structurele hervormingen tegen die politici om electorale redenen koste wat het kost willen uitstellen. Wil men het Vlaams- Waalse verhaal naar een Europees niveau tillen, moet men gewoon het verschil tussen Ierland en IJsland enerzijds en Zuid-Europa anderzijds aanhalen. Buyst kan zijn uitspra- ken met uitgebreid economisch onderzoek staven.

In die zin leverde hij het feitelijke bewijs voor het eerder ethisch-filosofische discours van zijn collega Verboven. Zonder seman- tische avonturen kwam duidelijk de boodschap naar voor dat België de zaken niet meer geregeld krijgt.

Gentleman met klauwen

Een betere voorzet kon Pro Flandria-voor- zitter Kurt Moons zich niet wensen. Hij sloot de interessante avond af. Onder de titel

“België mag geen voorbeeld voor Europa zijn”, stelde Moons de visie van Pro Flandria voor. Kurt Moons heeft de flair van een echte gentleman, maar hij is ook een kei- hard ondernemer.

Hij spreekt klare taal, met harde waarhe- den, maar presenteert alles op een voor- name en erudiete manier. Geniet mee van de zakelijke, maar o zo duidelijke analyse die onze Vlaamse ondernemers maakten: “De manier waarop men in België decennialang de noord-zuidtransfers als vanzelfsprekend heeft beschouwd, heeft de Vlamingen en Walen niet dichter bij elkaar gebracht. Meer nog, België zal er door uiteenvallen. Dit is een noodzakelijke evolutie naar meer bestuur- lijke efficiëntie als het gevolg van in een federale staat onoverbrugbare socio-economi- sche en culturele verschillen.

Dit hoeft niet tegengesteld te zijn aan ver- dere Europese eenwording. Van een twee- woonst maakt men dan wel open bebou- wing, maar het dorp verandert niet. Pro Flandria is ervan overtuigd dat de onafhan- kelijke natiestaten Vlaanderen en Wallonië, zonder het inefficiënte Belgische bestuurs- model, op Europees vlak op efficiëntere wijze de gemeenschappelijke toekomst zullen kunnen vormgeven.”

Een samenvatting van het betoog,

“Manifest van Pro Flandria”, werd in de drie landstalen plus Engels aan de aanwezigen ter beschikking gesteld. U kan het op de webstek www.proflandria.be raadplegen, net als de video’s en de presentaties van het hele event.

De Vlaamse beweging is een huis met vele kamers. Het salon behoort zonder twijfel aan Pro Flandria toe. Het wat geheimzinnige netwerk verdient alle lof voor de manier waarop ze onze boodschap in de hoogste kringen mee verspreidt. Het tij is aan het keren.

K.L.

CrIStIna COrruPt

Het is nog nooit vertoond in de geschiedenis van het moderne Spanje: een onderzoeksrech- ter heeft prinses Cristina de Borbón, de jongste dochter van koning Juan Carlos, genoemd als verdachte in een criminele aangelegenheid.

Er liep al een strafrechtelijk onderzoek naar haar echtgenoot, die beschuldigd wordt van verduistering van staatsgelden. Prinses Cristina zal opgeroepen worden als getuige en als vermoedelijke medeplichtige.

Ach, die kansarme en sociaal achterge- stelde koninklijke families toch… De Spaanse anticorruptieorganisatie Manos Limpias, let- terlijk “Propere handen”, noemde deze zaak het bewijs dat niemand in Spanje boven de wet staat. Ook de leden van de koninklijke familie niet.