€ 2,50
75ste jaargang • nummer 23 • donderdag 6 juni 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Louis Tobback, Willy Claes, Karel De Gucht, Eric Van Rompuy, Mark Eyskens,.... Al die oude krokodillen passeerden de revue om de verkie- zingsuitslag van 26 mei te becom- mentariëren. Ministers van Staat in ontbinding, zo noemde N-VA’er Theo Francken ze terecht. Figuren ook die niets geleerd hebben uit de verkiezingen van 24 november 1991. Net als toen vertelden ze de- zelfde clichés en flauwiteiten.
Met dan nog een hoop frustra- tie en rancune erbovenop. Voor de prijs van het meest tenenkrullende interview konden Louis Tobback en Karel De Gucht met elkaar concur- reren. Tobback had het over figu- ren als Dries Van Langenhove die dezelfde zijn als degenen die ze in 1945 tegen de muur hebben gezet.
De journalist vergat te vragen of Tobback dan ook dacht aan de voor collaboratie bij verstek veroordeel- de socialist Hendrik De Man.
Karel De Gucht had het over ra- cisten, fascisten en bruine brij…
Wel, De Gucht is een ervaringsdes- kundige. Als partijvoorzitter en mi- nister in het paarse tijdperk kwam hij persoonlijk tussen om journa- listen, academici en economen die kritiek hadden op het paarse beleid te laten broodroven of ontslaan. Met wisselend succes. Als er iets ‘fascis- tisch’ is, dan was het wel de intimi- datie door paarse excellenties.
Cynisch gesteld: eigenlijk had- den die figuren beter interviews ge- geven voor de verkiezingen. Het zou de score van de V-partijen en dan zeker het Vlaams Belang nog verder de hoogte hebben ingejaagd.
Beginnend inzicht bij Wouter Beke
Wat de voorbije dagen opviel, was dat de huidige partijvoorzit- ters van de traditionele formaties er niets aan deden om hun geërgerde oude krokodillen terug te fluiten.
Voor een deel zou men dat kunnen verklaren door het feit dat discretie aangewezen is in volle formatiepe- riode. Maar eigenlijk is er meer aan de hand.
Blijkbaar hebben de voorzitters van CD&V, Open Vld en sp.a de pan- doering van 26 mei niet goed ge- analyseerd of begrepen. De avond van de verkiezingen zelf kwamen verschillende journalisten tot de conclusie dat er snel koppen zou- den rollen op de partijhoofdkwar- tieren. Niet dus.
Een vorm van beginnend in- zicht was wel waar te nemen bij CD&V-voorzitter Wouter Beke. Die liet al weten dat de nederlaag be- tekende dat hij zich in het najaar als partijvoorzitter zou terugtrek- ken. Alleen lijkt de introspectie zich daartoe te beperken. Is er dan nie- mand bij de christendemocraten die zich vragen stelt bij de wollige campagne? En zou de zware ne- derlaag in West-Vlaanderen niet het gevolg kunnen zijn van de vau- deville rond de Arco-deal? Hilde Crevits is vooral boos omdat haar eigen ACV-achterban op 26 mei eerder koos voor Groen dan voor CD&V. Ze bleef weg op een voor- dracht voor Rerum Novarum. Het chiromeisje kan in een hoek zitten bokken. Zelfkritiek is wellicht voor later. Idem voor Kris Peeters, die kort na de verkiezingen op tv aan de klassieke partijpolitiek bleef doen door zich schamper uit te la- ten over de confederalismeplannen van de N-VA. Dat de saboteur in de Wetstraat er niet in geslaagd was de partij van Bart De Wever klein te krijgen – N-VA blijft met voorsprong de grootste partij – zit de passant uit Puurs blijkbaar diep. Ondertus- sen is duidelijk dat de band tussen CD&V en de organisaties van de christelijke zuil is doorgeknipt. Voor de christendemocraten het begin van het einde.
Rutten wordt paranoïde
En wat te denken van Open Vld?
Voorzitster Gwendolyn Rutten luis- tert enkel naar spindoctors. Ze bracht zichzelf al de avond van 26 mei in een moeilijk parket door
“nooit met het Vlaams Belang” te krijsen. De formatie op Vlaams ni- veau zal inderdaad niet leiden tot
De klassieke christendemocratische, socialistische en liberale partijen in Vlaanderen haalden op 26 mei ocharme nog 38 procent van de stemmen. Een historisch dieptepunt.
De irrelevantie dreigt. CD&V, Open Vld en sp.a zouden op termijn zelfs kunnen verdwij- nen. Maar de partijvoorzitters zien de ernst van de situatie niet in. Ze blijven voorlopig op post en laten een aantal oude krokodillen de antipolitiek voeden.
het doorbreken van het cordon sa- nitaire, maar voor Bart De Wever als (in)formateur wordt het nu wel heel gemakkelijk om straks de schuld daarvoor in de schoenen van Open Vld te schuiven.
Rutten maakt almaar meer een paranoïde indruk. De logische con- clusie van Bart Tommelein dat een federale regeringsdeelname zon- der de N-VA politieke zelfmoord is voor de liberalen, botste op een
“houd uw bek” van de furie uit Aar- schot. Rutten heeft de verkiezingen verloren en ze weet dat men de po- ten onder haar voorzittersstoel aan het doorzagen is. Maar allicht wil ze pas wijken als ze zeker is van een ministerpost. Het wantrouwen van de liberale voorzitster is echter zo groot dat ze vreest na een interne afrekening met lege handen ach- ter te blijven. Rutten is vooral bezig met de eigen loopbaan. Terwijl die manier van politiek doen net werd afgestraft.
Crombez en de sp.a op weg naar een begrafenis
“Met lege handen blijven” is ook op sp.a-voorzitter John Crombez van toepassing. De Vlaamse socia- listen flirten met de 10 procent, een historisch dieptepunt. Maar denkt Crombez aan opstappen? Neen. De focus ligt op regeringsdeelname, wellicht in de slipstream van de PS.
Een ministerpost voor Crombez zou een interessante ontsnappingsroute zijn en dé manier om zonder veel gezichtsverlies de voorzittersfakkel door te geven. Opnieuw plat carri- èrisme dus. Terwijl Crombez zich beter zorgen maakt over de toe- komst van zijn partij. Als een van de traditionele partijen de komende jaren richting kiesdrempel dreigt te zakken, is het wel de sp.a. De Vlaamse socialisten zijn onderweg naar de eigen begrafenis. De aanval op deze traditionele partij moet nog beginnen. Namelijk het matrakke- ren in de parlementen door de radi- cale linkerzijde van de PVDA.
In september 2014 waren die radicale islamisten met veilig- heidsvesten aan met daarop het opschrift “Sharia Police” door Wuppertal getrokken. Ze verdeel- den onderweg pamfletten waarop de gedragsregels voor islamieten werden opgesomd. Daarin werd gesteld dat moslims geen alcohol mogen drinken, geen muziekuit- voeringen of concerten mogen bijwonen en zelfs niet naar muziek mogen luisteren. Die groep radi- cale islamisten had zichzelf vrij uitgebreid gefilmd en de beelden – vanzelfsprekend – via het inter- net en de sociale media verspreid.
Er hangt hen nu een straf voor in- breuk op het uniformverbod bo- ven het hoofd, een gevangenisstraf van maximaal twee jaar. Men is zin- nens als getuige de vermoedelijke aanstoker van deze “sharia-actie”, Sven Lau, op te roepen. Lau werd vorige week uit de gevangenis ontslagen, nadat hij er twee derde van zijn gevangenisstraf had uitge- zeten wegens steun aan islamiti- sche terreur. Hij was veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijf en een half jaar. Volgens de televisie- zender WDR zou Sven Lau intussen afstand hebben genomen van de islamitische scene in Duitsland.
Proces tegen shariapolitie…
in Duitsland
De traditionele partijen
begrijpen het nog altijd niet
In de stad Wuppertal (Nordrhein-Westfalen) wordt een nieuw pro- ces gestart tegen de zogenaamde shariapolitie. Op maandag 20 mei moesten zeven mannen zich voor het landsgerecht verantwoorden, nadat het Federale Hof de vrijspraken die voordien waren uitgespro- ken, had vernietigd.
Tom Van Grieken reageert na zijn gesprek bij de koning - Lees blz. 5
“Koning gaf eerder hand dan Almaci.
Beschamend!”
Zondag 26 mei was - zoals u niet gemist zal hebben - verkiezingsdag. Door bepaalde studiogasten
en in krantenanalyses werd het al snel “git- zwarte zondag” gedoopt, maar correcter is mis- schien ‘Vlaamse Zondag’,
want nooit eerder werd zo’n gezamenlijke
Vlaams-natio- n a l i s t i s c h e score be-
haald.
Actueel 6 juni 2019
2
De VRT had er toen niet de min- ste belangstelling voor. Gevolg was dat ik een Franstalige be- vriende journalist in de arm moest nemen. In de reportage werd ook een socialistisch Europarlements- lid aan het woord gelaten. Hij vertelde dat de landbouwsubsi- dies grondig hervormd zouden worden (ze waren ermee bezig) en dat in de nabije toekomst en- kel echte landbouwers geld zou- den krijgen. Bovendien zouden de agrariërs ook meer geld ont- vangen gezien die hervorming.
Zoveel jaren later is er niets ver-
Ik herinner me een reportage enkele jaren geleden uitge- zonden door de RTBF. Ik had voor het eerst de databank met Europese landbouwsubsidies onderzocht en kwam met enkele verrassende namen.
anderd. Integendeel zelfs. In 2018 zitten er nog meer paradijsvogels in de databank. Zo kreeg de broer van de koningin, Charles-Henri d’Udekem, een vette Europese landbouwsubsidie. Ter info: de man is al een tijdje... advocaat.
Een zus van de koningin, Elisa- beth, kreeg vorig jaar eveneens een mooie landbouwsubsidie.
Ook in 2017 kreeg ze al Europees geld toegestopt.
De dame is gekend omwille van haar ontwerpen van juwelen.
Een tijd geleden heeft ze zelfs haar naam neergelegd als han-
delsmerk. De zus van Mathilde woonde eerst in Ukkel, maar nu in Vorst. Dat zijn uiteraard allebei
‘landbouwgemeentes’. Een vas- te ontvanger van Europees geld is ook de Koninklijke Schenking.
Dat is de instelling die onder an- dere de koninklijke gebouwen, kastelen en paleizen beheert. Elk jaar vloeit zowat 100.000 euro Eu- ropees geld naar die koninklijke instelling. Wie zin heeft om de databank te bekijken, kan naar de webstek Belpa.be gaan. Je kan zoeken op naam of op gemeente.
Dat laatste is leuk. Ik viel van mijn stoel toen ik zag wie er bij mij in de buurt geld kreeg. Van hervor- ming is er in de verste verte niets te zien. Dat is de EU.
THIERRY DEBELS
Koninklijke graaiers passeren opnieuw langs de kassa
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Niet het rechts economisch beleid is afgestraft, wel het non-beleid (1)
Nooit kreeg een uittredende regering zo’n pandoering als die geleid door Charles Mi- chel. Hier en daar is te horen dat dit te maken heeft met een te weinig sociaal en dus hardvochtig liberaal beleid. Een politiek die door dezelfde coalitie zou worden voortge- zet, onder andere door het opnieuw verhogen van de pensioenleeftijd. De kiezers – ook de Vlaamse – lusten er geen pap van. De waarheid is genuanceerder.
Het is duidelijk dat de kleine uitschuiver van N-VA-voorzitter Bart De Wever op Terzake over de verhoging van de pensioenleef- tijd de verkiezingen wel degelijk heeft beïnvloed. Sp.a-voorzitter John Crombez zette een val open door te stellen dat een hoge- re pensioenleeftijd – misschien richting 70 jaar – in het N-VA-pro- gramma staat en de burgemeester van Antwerpen trapte er wat non- chalant in. Uiteraard heeft De We- ver gelijk dat de wettelijke pensi- oenleeftijd op zeer lange termijn wel zal moeten verhogen als de levensverwachting blijft stijgen.
Maar Crombez gaf de indruk dat dit zeer snel zou gebeuren. Het leidde tot verwoede debatten en analyses in de pers. De sp.a ging echter opvallend snel op de rem staan. De socialisten hadden na- melijk door dat de heisa vooral het Vlaams Belang ten goede zou ko- men, die hierover een gerichte en efficiënte campagne op de sociale media voerde. Het sociale gelaat van de partij die niet wil weten van een stijging van de pensioen- leeftijd heeft haar op 26 mei geen windeieren gelegd. Wat al snel doet concluderen dat Vlamingen geen rechts-liberaal economisch beleid lusten. En dat de Zweed- se coalitie veel te hardvochtig was op sociaaleconomisch vlak.
Je hoorde al de analyses dat links in Vlaanderen stabiel bleef en dat het Vlaams Belang door haar eco- nomisch programma zeker niet rechts kon worden geplaatst. Had Vlaanderen nu geen links econo- misch signaal gegeven?
Koopkracht
Welnu, dat is kort door de bocht.
Het Vlaams Belang is op soci- aaleconomisch vlak inderdaad een partij met een sterke sociale inslag. Maar is het beperken in de tijd van de werkloosheidsuitke- ringen (tot 50 jaar) zo links? Is een gefaseerde toegang voor buiten- landers tot de sociale zekerheid zo links?
Het Vlaams Belang heeft samen met de linkse partijen gehamerd op het feit dat de koopkracht onder druk komt door een aan- tal prijsverhogingen (accijnzen, btw op elektriciteit). Maar dat de koopkracht netto is gestegen door
de taxshift met zijn belastingver- laging, hebben de oppositiepar- tijen niet kunnen ontkrachten. De discussie over de koopkracht is verschoven van de naakte cijfers naar het “gevoel” dat men op het einde van de maand niet rond- komt.
Neen, er is zeker geen hard- vochtig rechts economisch beleid gevoerd. Want de middelen voor de verhoging van allerlei uitkerin- gen zijn de vorige legislatuur voor honderd procent aangewend. On- der de regering-Di Rupo was dat maar zestig procent.
Non-beleid
Meteen rijst de vraag op basis van welke sociaaleconomische motieven de regering-Michel werd gesanctioneerd. Het ant- woord is zeer eenvoudig. Niet het rechtse beleid kreeg een nul, wel het non-beleid. De afwezigheid van voldoende daadkrachtige maatregelen dus.
Om te beginnen zette de N-VA het communautaire niet alleen in de koelkast, er werd niets gedaan om de transfers naar Wallonië te verlagen. Die transfers zijn een probleem van inkomsten (uit- gezonderd de gezondheidszorg waar de Waalse overconsumptie een probleem is). Meer bepaald:
er werken te weinig Walen om voldoende belastingen en soci- ale bijdragen te betalen. Daar- door liggen de transfers te hoog, want de uitkeringen moeten met Vlaams belastinggeld worden be- taald. Akkoord, de regering heeft
de jobcreatie aangezwengeld door de lasten op arbeid te ver- lagen, en er kwamen ook in Wal- lonië banen bij. Maar in verhou- ding niet meer dan in Vlaanderen, waardoor de transfers even groot blijven.
Pensioenkost
Ten tweede is er sprake van een non-beleid in het aanpakken van de pensioenkost. Vandaar het he- vige debat na de uitspraken van Bart De Wever. Men heeft de sys- temen van vervroegde uittreding zoals brugpensioen en vervroegd pensioen verstrengd, maar men heeft ook nagelaten om de band tussen werken en pensioen te ver- sterken. Dat kan door het pensi- oen met punten in te voeren. Dat is niet gebeurd. Daarnaast was er de vaudeville rond de lijst van zwa- re beroepen. Wie daaronder valt, zou vroeger met pensioen kunnen gaan. Alleen, het blijft onduidelijk welke beroepen op die lijst zullen komen.
Een laatste voorbeeld van non-beleid is het niet onder con- trole krijgen van de begroting. De mensen krijgen de indruk dat er al gedurende drie decennia elk jaar zwaar wordt bespaard om de overheidsrekeningen op orde te krijgen. Ook dat klopt niet, maar de perceptie nam de overhand.
Dat verband tussen het onbe- staande begrotingsbeleid en de afstraffing van de regeringspar- tijen nemen we volgende week onder de loep.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
En ik dacht: “Man, zwijg over racisme, want elke keer als ge uw mond opendoet, krijgt het Vlaams Belang er stemmen bij.” Niet dat ik met dat laatste een probleem heb, maar de man bereikte met zijn bijna hysterische tussenkomsten net het omgekeerde. Ik verwijs graag naar bladzijde 7, zo u wat meer te weten wil komen over die linkse toneelman.
U moet wel weten dat die theaterman met zijn zwaar gesubsidi- eerd toneelgezelschap Action Zoo Humaine aangeduid is door de Vlaamse regering om als artistiek leider het Vlaams Paviljoen op de wereldexpo van Dubai in 2020 “in te vullen”.
En Chokri heeft een fantastisch idee: hij gaat het DNA van Belgi- sche kunstenaars laten onderzoeken door professor Petra De Sut- ter (net verkozen als Europarlementslid van Groen, welkom in de club) en gaat daar dan een tentoonstelling rond bouwen. In plaats van kunst op te hangen, wil hij het zaad en de eicellen gebruiken in de expo.
Vorig jaar, bij de start van het nieuwe theaterseizoen, trokken leden van Action Zoo Humaine in een soort processie door het Gentse stadscentrum. Als relikwie werd een bidon met sperma en eicellen meegedragen. Want dat is het idee: die bidon moet ge- vuld worden met sperma en eicellen van Belgische kunstenaars.
Milo Rau, directeur van NTgent, en acteur Frank Focketyn hebben al een “donatie” gegeven. Dat noemt men tegenwoordig kunst en cultuur.
Op 20 oktober 2020 opent de wereldtentoonstelling in Dubai. Ik zie de volgende minister-president van Vlaanderen daar al staan kijken naar onze “Vlaamse” kunst. Ik vraag me af hoeveel extra geld Action Zoo Humaine krijgt voor het spermaproject. Mis- schien moet Chris Janssens van het Vlaams Belang daar eens een vraag over stellen aan de volgende minister van Cultuur. En ook eens vragen op welke basis dat toneelgezelschap jaren geleden
‘geselecteerd’ werd om het Vlaams paviljoen “in te vullen”. Nog- maals, het gaat om uw en mijn zuurverdiend belastinggeld.
De hele cultuursector is zo links als de pest. U moet de lijst van vzw’tjes die door Sven Gatz en de Vlaamse regering gesubsidi- eerd worden met uw en mijn belastinggeld er maar eens bijhalen.
O ja, ter attentie van dhr. Chokri Ben Chikha, onnodig om onze redactie te contacteren voor een ‘donatie’ aan uw kunstproject. We verwijzen graag door naar Jan Fabre, die schijnt nogal gul te zijn met ‘zaad’ bij zijn danseressen.
Beste lezer en lezeressen, maak u geen illusies, de schutkring zal niet doorbroken worden. Vlaams Belang wordt wel uitgenodigd door Bart De Wever voor een tweede gesprek, maar dat is enkel bedoeld als cosme- tica. Nu iets helemaal anders: vorige dinsdag zag ik Chokri Ben Chikha, Belgisch theatermaker, in “De Af- spraak”.
Wat we zelf doen…
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
6 juni 2019 3
Haatzaaier
Mijnheer de slechte verliezer,
Ja, de verkiezingsuitslag van vorige week zal nog een tijdje nazinderen. Traditioneel protesteert een flink deel van de linkerzijde tegen democratische uitslagen die hen niet zinnen. Ook nu weer. Dat zijn we ondertussen gewoon en het bewijst elke keer opnieuw dat zij gewoon niet tegen hun verlies kunnen en de burger als lomperiken die het allemaal niet begrepen hebben afschilderen. Klap op de vuurpijl was een zogenaamde enquête die moest bewijzen dat de kiezers voor ‘ex- treemrechts’ bijna allemaal laaggeschoolden zijn die in de val gelokt zijn door uitgekook- te massaophitsers, leugenaars en gewiekste manipulatoren allerhande in maatpak.
Ook de media hingen in de touwen omdat hun verbindende lieverdjes van groen en rood het niet hadden gehaald, nadat ze zo- lang en vol overtuiging een groene golf had- den voorspeld en daartoe schier onmetelijke zendtijd aan Calvo, Almaci en de herauten en de juveniele heiligen van de klimaathysterie hadden gegeven. Niets van dat alles, want de burger had massaal alle regeringspartijen uit Vlaanderen en België een pak voor de broek gegeven. Het ‘verboden thema’ was de voedingsbodem van dat succes geworden. Ik heb het dan over het migratie- en het daarbij heel vaak aansluitende veiligheidsdossier.
Een zoveelste signaal sinds 24 november 1991 dus aan de machtspartijen… Na 28 jaar is er nog maar weinig veranderd en is er zelfs een nieuwe generatie bijgekomen die snakt naar een veiligere en vredige samenleving die niet moet verstoord worden door nieuw- komers die hier hun godsdienst en levensstijl komen opdringen en die onze sociale zeker- heid komen leegslurpen. Dat is de kern van de zaak.
En als het stof wat is gaan liggen, dan ko- men de beschouwingen. Ook dat was nu niet anders. Vorige week werden dan ook de in- zichten van een reeks oude krokodillen en politieke fossielen naar voor gebracht die al- lemaal uitblonken door rancune, venijn, cha- grijn en gal-gespuw. Politici uit het verleden – waaronder volgens Theo Francken tal van
“ministers van staat in ontbinding” – als Marc Eyskens, Louis Tobback, Miet Smet, Herman De Croo, Willy Claes, Eric Van Rompuy, Guy Verhofstadt - en natuurlijk gijzelf - kwamen een voor een hun gruwel uitspreken over wat de kiezer op tafel had gelegd. Jullie vi- rulente haat tegenover het Vlaams Belang en toch ook voor de N-VA die daar toch maar een afkooksel van zou zijn, was onuitgegeven.
De scheldwoorden vlogen in het rond en ver- gelijkingen met de jaren dertig en veertig konden natuurlijk niet uitblijven. Sommigen voorspellen zelfs nieuwe verkiezingen. Om welk resultaat te krijgen? Gijzelf zijt al van nature uit geen echt vrolijk lachebekje, maar de barometer op uw smoelwerk stond op ab- soluut stormweer toen gij mocht komen ora- kelen in de serieuze gazetten. Na uw histori- sche scheldnaam ‘mestkevers’ aan het adres van de Vlaams Belangers, was het nu de beurt aan koosnaampjes als ‘fascisten’ en natuurlijk ook ‘racisten’. Gij, de man die alle geloof- waardigheid al lang kwijtgespeeld zijt door
allerhande onverkwikkelijke belastingverha- len waarin gij gewikkeld waart en zijt, komt nu met het hoge morele vingertje zwaaien en pleiten voor een democratie waaruit 18 pro- cent van de kiezers moet genegeerd worden.
Gij, de man die in het buitenland kasten van huizen heeft staan, bedrijven mee be- stuurt, vetbetaalde posten heeft in allerhande beheerscenakels, dikke parlementaire uit- tredingsvergoedingen liet uitbetalen en als Europees commissaris een wedde heeft ge- trokken om van te duizelen, komt nu met veel dédain aan meer dan 800.000 kiezers die heel hard moeten werken voor hun maand- loon en er nauwelijks iets van overhouden omdat onder het goedkeurend oog van uw partij de lasten nog maar eens zijn gestegen – denk bijvoorbeeld maar aan de elektrici- teitsfactuur –, zeggen dat zij verkeerd hebben gekozen en zich hebben laten misleiden.
Gij, uw partij, de grote brilsmurf uit Aar- schot, Patje Brillantine Dewael, Alexander De Croo die in Zuid-Afrika ons belastinggeld gaat uitdelen, Bart Somers uit Mechelen met z’n ongezien gat in de stadsbegroting en nog tal van andere blauwen maken zo’n 20 jaar – sinds paars-groen – deel uit van de regering.
Wat jullie nu beloven, hebben jullie echter in al die jaren niet kunnen realiseren. Verschiet gij er dan van dat de door jullie bedotte Vla- ming dan radicaal anders gaat kiezen? Het is dan al te gemakkelijk op hen te gaan schel- den en ze in hun ziel te beledigen. Uw poli- tieke generatie heeft er niks van gebakken en elk signaal met minachting genegeerd. Het beste wat jullie kunnen doen, is jullie mond houden en jullie een tijd niet meer te laten zien.
Sjarel, ik heb een degout van uw ge-ora- kel en van uw misprijzen, en ik verafschuw uw pedante en neerbuigende beschouwin- gen. Als het andere orakel, Eric Van Rompuy, zijn zin krijgt, komen er nieuwe verkiezingen over korte tijd. Ik voorspel u en alle ande- re Statlers en Waldorfs dat het dan nog wel eens veel erger zou kunnen zijn. Hebt gij al nieuwe haatzaaiende scheldwoorden klaar en uw oogkleppen al op? En mijn ultieme vraag: kunt gij de democratie eigenlijk nog wel aan?
Veertig jaar geleden, in 1978, had de stichter van de partij, Karel Dillen, na een eerste verkiezingssucces een uitno- diging vanuit Laken van de hand gewe- zen. Het land verkeerde toen nog in vol- le Egmont- en Voercrisis en de Vlaamse eisen stonden op scherp, en er werd aanhoudend betoogd. Boudewijn had zich immers ergens langs een autosnel- weg een ontmoeting met de Luiksgezin- de Voerense bendeleider José Happart veroorloofd. En dat was er teveel aan.
De keiharde en compromisloze an- ti-Belg Dillen was principieel en ging niet. Van die boer geen eieren! Het ra- dicale Vlaanderen verjaagde in 1980 met oorverdovende fluitconcerten de vorst zelfs uit Antwerpen bij diens be- zoek naar aanleiding van 150 jaar Bel- gië. Nooit kwam er nadien nog een ko- ninklijke uitnodiging, zelfs niet na de VB-vloedgolf van 24 november 1991 en de historische verkiezingsoverwinning in 2004 waarbij de partij zelfs de groot- ste van Vlaanderen werd.
Aflossing van de wacht
Vandaag zijn we ruim 40 jaar later en is er bij het Vlaams Belang een nieu- we generatie met een aan de tijd aan- gepast verhaal aan zet; een generatie voor wie Egmont en de Voerperikelen pure geschiedenis zijn, want van vóór hun geboorte. De meeste overgebleven
‘anciens’ zien die evolutie klaarblijkelijk niet met lede ogen aan en zij sturen hun lidkaarten niet verknipt terug naar het hoofdkwartier. Integendeel.
Er worden nieuwe accenten gelegd, het oude nationalistische programma wordt afgestoft, de stijl is meer afge- borsteld, het taalgebruik is netter en de slogantaal heeft plaats gemaakt voor gemotiveerde en uitgewerkte standpun- ten. Oude krokodil Gerolf Annemans is daar onmiskenbaar de gangmaker van geweest en kijkt vandaag vriendelijk grijnzend en instemmend toe vanop de achtergrond, terwijl hij zichzelf nog een laatste keer gaat smijten op het Europese niveau, bijgestaan door een jonge knaap en een oud-strijder (Tom Vandendriessche en Filip De Man). Filip Dewinter heeft het duidelijk moeilijker met die nieuwe koers en voelt zich met zijn groot aantal voorkeurstemmen blij- vend onmisbaar, waarbij hij meent – het lijkt wel iets karakterieels - nog altijd zijn mening te moeten zeggen op de hem eigen manier, vaak zonder vooraf- gaand overleg.
Zelfs als dat Tom Van Grieken en diens politieke strategie onder druk zet. Het zou hem en zijn achterban sieren loyaal achter de nieuwe stijl en de nieuwe mensen te gaan staan, net zoals hij dat destijds als heraut van de jongere garde ook vroeg én verwachtte. Laten we het erop houden dat het overgrote deel van de leden, de kaders en de mandataris- sen dat wél doen en dus de tocht naar het paleis door de vingers zien en zelfs begrijpen, ook al geeft het bij sommi- gen toch een vreemd en wat onwennig gevoel.
Isolement doorbroken
Velen hopen daarbij – en rekenen erop - dat hun voorzitter ten paleize geen water bij de wijn heeft gedaan en duidelijk en zonder verpinken heeft ge- zegd waar zijn partij voor staat, ook al floten de oren van Philippe van België daarbij.
Van Grieken motiveerde zijn bezoek als volgt: “Als de koning respect toont voor mijn kiezers, dan wil ik gaan luis- teren naar wat hij te zeggen heeft.” In ieder geval en hoe men het ook draait of keert, heeft het staatshoofd van België als eerste het politieke isolement van het Vlaams Belang doorbroken. Ook dat gegeven is een sterk argument voor die partij om als waardig en volwassen be- handeld te willen worden. Vergeten we overigens niet dat veertig jaar geleden er nog geen cordon sanitaire bestond en dat het nog piepkleine Vlaams Blok als een radicaal, maar democratisch cu- riosum werd aanzien.
In Vlaanderen is er immers altijd een radicale Vlaams-nationalistische stem aanwezig geweest, eerst in de Volksunie en later in het Vlaams Blok/Belang.
Een vergelijking
We moesten bij het bezoek van Tom Van Grieken aan Philippe van België en het schudden van de handen onwil- lekeurig terugdenken aan Martin Mc- Guinness en Gery Adams van de Ierse onafhankelijkheidspartij Sinn Fein, die op een zeker moment en na verloop van jaren strijd, zelfs gewapende, ook hun bakens hadden verzet en moeilijke grenzen – letterlijk en figuurlijk – over- staken.
Na het Goede Vrijdagakkoord in 1998 dat vrede moest brengen in Noord-Ier- land, stapten zij mee in een eenheidsre- gering met hun gezworen vijanden rond de figuur van Ian Paisley. En nog later schudden zij de handen van respectie- velijk Queen Elizabeth en Prins Charles, zij het principieel zonder het gebruike- lijke protocollaire hoofdknikje en een zeer lichte buiging.
Niet dat we een onderdanige houding vaststelden bij Tom Van Grieken – ver- re van -, maar toch had hij bij de hand- druk beter kaarsrecht in de ogen van Philippe van België gekeken. Het loont de moeite om op het internet het filmpje te bekijken om te zien hoe McGuinness dat geraffineerd en met de glimlach deed. Om te onthouden!
Evolutie
Ook ik ben van oordeel dat het Vlaams Belang met dit uitstapje naar de over- kant achter het Brusselse Warandepark het allereerste - en door Karel Dillen tot allerbelangrijkste programmapunt ver- klaarde – uitgangspunt van de partij niet heeft verloochend: Vlaanderen moet een onafhankelijke republiek worden.
Een bezoek aan de Belgische koning hoeft niet meteen het uitroepen van
‘Leve België!’ te betekenen, zoals Hugo Schiltz ooit wél deed.
Een nieuwe generatie, een nieuw ge- luid. Dat kan perfect zonder ‘zijn kar te keren’ en met het vertalen en bijscha- ven van oude standpunten. En met het etaleren van een nieuwe huisstijl. Daar is allemaal niks mis mee, als men zijn verstand maar gebruikt, zijn program- ma aanhoudt en perfect vertaalt wat zijn kiezers aangeven. Tot slot vragen we ons alleen nog af wat Meyrem Almaci en tal van haar partijgenoten gaan doen, nu hun geliefde koning van hun harts- tochtelijk beminde België-van-de-ver- binding de hand van Tom Van Grieken heeft geschud. Gaan zij hem nu ook de hand schudden, wat zij zo vaak weiger- den? Dat zou pas een evolutie zijn!
KARL VAN CAMP
Op de koffie bij de koning
Vlaams Belangers van het eerste uur – we bedoelen dan zij die in de beginjaren van de partij (die toen nog Vlaams Blok heette) nieuwe sporen trokken – zullen zich toch even in het haar gekrabd hebben vo- rige week toen hun piepjonge voorzitter inging op de uitnodiging van de Belgische koning om eens langs te komen. Want de republikeinse partij en de Belgische monarchie waren toch altijd gezworen tegen- standers… En nog geen klein beetje. Bovendien was het koningshuis de verzinnebeelding van een staat die zich altijd tegen de Vlaamse Beweging in het algemeen en het Vlaams-nationalisme in het bijzon- der had gekeerd.
BRIEFJE AAN KAREL DE GUCHT
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Zware uitdaging
Een flink pak praatbarakkers keert niet meer terug. Bij de traditionele partijen likt men zijn wonden en zijn de fracties kleiner geworden.
Dat betekent ook dat medewerkers naar een andere baan op zoek moeten. Een verkiezings- nederlaag is niet alleen politiek erg, maar is ook voor de interne organisatie niet leuk. Medewer- kers die zich ingegraven hadden in dossiers, moeten gaan. Parlementsleden die die dossiers behartigden zijn ook weg of blijven achter zon- der hulp. Maar ook het omgekeerde is waar. Zo krijgt het Vlaams Belang er maar liefst 15 parle- mentsleden bij, terwijl na 2014 van de schaarse overgebleven ervaren medewerkers de meeste toch maar andere horizonten opzochten. Naar verluidt was er tot voor kort nog slechts één in- houdelijke medewerker en één administratieve bediende aan het werk. Waar gaat men plots zoveel medewerkers halen die weten waarover het gaat en die sterk inhoudelijk ondersteunend werk kunnen neerzetten? Het valt te vrezen dat het vooral de (jonge) parlementsleden zelf zul- len zijn die uit hun pijp moeten komen. Het zal
Actueel 6 juni 2019
4
rap duidelijk zijn wie er voor de job gemaakt is en wie niet, en wie er even dik betaald enkel bij- zit om de hoop te vergroten.
Gewone werknemers
Ook de PVDA/PTB komt met een flinke dele- gatie in de Kamer terecht. Iedereen is benieuwd of en hoe ze de boel op stelten komen zetten. Zij kondigden alvast aan zo’n 4000 euro per maand (!) van hun parlementaire wedde af te staan aan hun partij, zodat ze nog een goede tweeduizend euro - het loon van een bediende - overhouden.
Hun filosofie is dat zij gewone werknemers zijn die hard moeten werken voor hun centen, net als het ‘werkvolk’ dat zij verdedigen. Men kan ervan zeggen wat men wil, maar consequent zijn ze wel. Het valt te betwijfelen dat ze navolging zullen krijgen in andere partijen…
Spijtig afscheid
Wij hebben altijd met veel genoegen en aan- dacht geluisterd naar de tussenkomsten van Koenraad Degroote, de sympathieke N-VA-bur- gemeester uit Dentergem. Hij was altijd goed op de hoogte van de dossiers die te maken
De PS behaalde in de Kamer zo’n 641.623 stemmen, en krijgt daarvoor 20 zetels.
Vlaams Belang, met 810.177 stemmen, krijgt 18 zetels. Omgerekend: VB haalt 170.000 stemmen méér dan de PS, maar krijgt toch 2 zetels minder in de Kamer.
Ook tussen Groen en Ecolo is een dui- delijk verschil te merken: Ecolo behaalde 416.452 stemmen, Groen kreeg er 413.838.
Het verschil: amper 2.614 stemmen. M.a.w., in stemmenaantal is er heel weinig ver- schil tussen Ecolo en Groen, maar Ecolo krijgt wel 13 Kamerzetels, terwijl Groen er 8 krijgt.
Ecolo was de grote winnaar (aan Fransta- lige kant), sp.a zat in het verliezende kamp.
Maar sp.a behaalde wel 455.034 stemmen, nog zo’n 38.000 stemmen méér. Maar in realiteit krijgt de sp.a. vier (!) Kamerzetels minder dan Ecolo.
Vergelijken we ook even tussen CD&V en PS: de CD&V haalde 602.000 stemmen, zo’n 39.000 stemmen minder dan de PS. Maar in zetels omgerekend: PS krijgt 20 zetels, CD&V krijgt 12 zetels.
Alle politicologen haastten zich om te melden dat alles ‘normaal’ is, en dat er logi- sche verklaringen zijn. Dat zal wel, maar het blijft een eenvoudige vaststelling dat in de Kamer de Franstaligen in verhouding meer zetels halen. En het is in de Kamer waar be- slist wordt over de federale materies.
Grote verschillen
Ook bij de jongste verkiezingen was het een opvallend feit: het aantal behaalde zetels staat niet altijd in verhouding tot de behaalde stem- men. Dat kleine partijen benadeeld worden tegenover grote partijen, is al langer bekend. Laten we enkele resultaten eens bekijken.
UIT DE WETSTRAAT
“Die gastjes van Schild & Vrienden zijn even erg als de mannen die we na de Tweede Wereldoorlog hebben gefusilleerd.”
Citaat van de week > Louis Tobback
De oude sp.a-coryfee denkt dat hij boven alles en iedereen staat en dat hij zomaar gratuit kan zeggen wat hij denkt. Dat deed hij dan ook weer na de verkiezingsuitslag van vorige week, die hem klaarblijkelijk slecht bekomen is, in een interview met Het Laatste Nieuws. Hij beukte er maar op los. ”Tom Van Grieken is een racist, want hij zit bij Guy D’haeseleer en Filip Dewinter in dezelfde partij. En hij heeft Dries Van Langenhove aangetrokken.” Beledigen lijkt wel het enige wat nog rest bij de nog overgebleven politici van de vorige eeuw. We vragen ons af of Louis ze nog allemaal op een rijtje heeft als hij de fusillades uit de repressietijd vergelijkt met jonge gas- ten die al eens een straffe uitspraak doen of in hun jeugdige overmoed net iets over de schreef gaan. Een zekere Dirk Gerard vatte het op Twitter goed samen: ”Ik heb het artikel niet gelezen, maar dit houd je toch echt niet meer voor mogelijk? Waarom klapt de journalist op zo’n moment niet met een diepe zucht zijn recorder dicht, rolt met de ogen en staat recht om de nachtver-
pleegster te roepen voor een verse pamper?”
Genereuze De Croo?
Onder deze titel maakte ’t Pallieterke einde vorig jaar al als eerste brandhout van de zogenaamde generositeit van het Orakel van Brakel, Herman De Croo die na 51 jaar nu toch aan afzwaaien denkt.
IJdelheid
Deze week wurmde de nestor van de Belgi- sche politiek zich weer in het nieuws door te komen melden dat hij zich toch niet meteen gaat laten opvolgen in het Vlaams parlement, maar dat hij daar enkele weken mee gaat wachten. Want, zegt hij: “Ik wil de eedafleg- ging leiden en het nieuwe parlement voorzit- ten.” Hij doet dat zogezegd om Filip Dewinter af te blokken, want dat is het tweede-langst zetelende parlementslid.
De traditie wil immers dat de zitting van een nieuwe legislatuur geopend wordt door het lid met het grootste aantal dienstjaren.
Flauwe kul natuurlijk, want Herman De Croo wil zichzelf zoals altijd in de kijker plaatsen.
Hij is te ijdel, ziet en hoort zichzelf te graag; zo simpel is dat.
Oude vos
Daarbij verkondigt hij dat hij een roya- le uittredingsvergoding van een heel dikke 500.000 euro laat schieten. Want als je zelf uit eigen beweging weggaat, ben je die kwijt.
Schoon lijkt dat, maar het is goed een en an- der even van dichterbij te bekijken. Laten we duidelijk zijn: De Croo heeft het allemaal goed bekeken en uitgekiend. Een oude vos moet je geen streken leren. Even recapitule- ren wat we vorig jaar dus al schreven.
“Wie zijn persoonlijke zaak van wat dich- terbij bekijkt, weet wel beter. Het zit zo. Her- man is 81 jaar en zit al vele jaren aan zijn maxi- mum uittredingsvergoeding. Bovendien valt hij daarbij nog onder de oude regeling. Daar- naast – en los daarvan – valt hij ook nog on- der de oude regeling die parlementairen met pensioen liet vertrekken ten vroegste op hun 55e na nauwelijks 20 jaar dienst. En ook dat is al jaren verworven. Wie het zelfs speciaal aanvroeg, kon zelfs op 52,5 jaar op vervroegd pensioen, zelfs al had men nog geen 20 jaar op de teller. Maar dan ontving men slechts
een breuk van het totaal. (…) En zo komen we terug bij De Croo. Hij zit dus al heel lang aan zijn maximum pensioen, dat zo’n 75 % is van een parlementaire wedde. Het is dus interes- santer zijn 48 maanden (iets hogere) uittre- dingsvergoeding – die niet mag gecumuleerd worden met een parlementair pensioen - niet op te nemen, want als hem in die tijd iets zou overkomen, dan valt alles voor zijn madam ook weg. Dus liever een vet pensioen, dat in het slechtste geval (zijn overlijden dus) 60%
van zo’n 4500 euro netto blijft opleveren voor zijn weduwe, inclusief een degelijke hospi- talisatie- en gezondheidszorgenverzekering.
Heel de demarche van De Croo is een en al berekening en toch iets te doorzichtig. Voor alle duidelijkheid, wij wensen hem nog vele jaren en nog bakken slijk der aarde, maar…
de oude krokodil speelt toch iets te veel ko- medie…”
Kortom: het laten vallen van zijn uittredings- vergoeding is geen genereuze geste. Hij is ge- woon beter af met een parlementair pensioen.
En zijn nabestaanden ook… We zegden het al vaker: “Voor ’t geld danst den beer!” De Croo laat dus helemaal niets liggen en schenkt evenmin iets aan de niet weerkerende parle- mentsleden die “het nodig hebben”. De Croo is dus leugenachtig, hypocriet en gewoonweg niet eerlijk. Eén troost voor ons allen: niemand gaat deze tot politieke nar verworden tuinka- bouter missen. Laat hem in Brakel maar op zijn berg geld gaan zitten.
Pittig detail
Herman De Croo mag dan al de installa- tievergadering voorzitten, hij zal er toch niet buiten kunnen dat de twee jongste parlement- sleden hem – ook volgens de traditie – zullen moeten assisteren. En dat zijn Adeline Blanc- quaert en Filip Brusselmans… Twee Vlaams Belangers. En die gaan nog een tijdje blijven als ‘der Alte’ er niet meer is.
KVDP
hadden met politie en veiligheid. Hij kende zijn zaak en was een stipt aanwezig parlementslid.
Hij had een eigen, volkse stijl en zelfs als hij zijn beste Nederlands sprak, bruiste zijn taal van de West-Vlaamse accenten. Het is jammer dat zo iemand niet meer werd verkozen, ondanks zijn vele voorkeurstemmen. De kiezer kan ongena- dig zijn, vaak voor mensen die dat niet verdie- nen. Hou je goed, Koenraad!
Afslag naar rechts?!
Wie wel terugkomt ondanks de electorale dreun, is ‘straffe’ Hendrik Bogaert van CD&V. Hij neemt net als zijn vriend Pieter De Crem geen blad voor de mond en vindt dat zijn partij wel een eind naar rechts mag opschuiven. Hij had bijzonder veel voorkeurstemmen, wat hem een ijzersterke positie in de partij oplevert. Het zou ons niet verbazen mocht hij Wouter Beke over niet al te lange tijd opvolgen. Beke heeft het niet goed gedaan. In zijn eigen gemeente Leo- poldsburg, waar hij burgemeester is, stak het Vlaams Belang hem met een grote voorsprong voorbij. We gaan dus nog van Hendrik horen. En van Pieter zeker ook. Die mannen gaan zonder
twijfel op de rem staan om te redden wat er nog te redden valt. En dat zal flink wat interne strijd met zich meebrengen. CD&V: “Veilheidsgordels vast!”
Wij zijn er wel klaar voor
Als de Kamer aan het werk gaat in oktober, zullen we pas echt goed zicht krijgen op alle posities en machtsverhoudingen, in en tussen de partijen. Het beloven boeiende tijden te worden in een onzekere constellatie. Gaat men nog een federale regering kunnen vormen? Komt het confederalisme alsnog in beeld? Zien we bin- nenkort een herboren Di Rupo en een opnieuw krijsende Onkelinx? En hoe zal het met lache- bekjes Calvo en co zijn na hun overwinnings- nederlaag? Zal Van Grieken het nieuwe gelaat van zijn partij ook in de Kamer gestalte kunnen geven? En gaat Patrick Dewael nog altijd met een ijzeren tronie de moraalridder tegen ex- treemrechts komen spelen? Gaan we het kleine groepje Vlaamse socialisten nog kunnen terug- vinden? Over dat alles en nog veel meer gaan we u opnieuw op de hoogte houden, beste lezer.
Uw Wetstraatwaarnemer is er alvast klaar voor.
3R
Uit een rapport van de zender Fox News blijkt dat de vervolging van christenen zo- veel slachtoffers maakt en zo systematisch is, dat het volgens de internationale defini- tie bijna om een genocide gaat. Niet alleen in overwegend islamitische landen worden christenen meedogenloos vervolgd en dikwijls vermoord, ook in landen waar de moslims slechts een minderheid zijn, zoals bijvoorbeeld de Filippijnen, Nigeria en de Centraal-Afrikaanse Republiek (CAR). In de CAR is slechts 15 procent moslim, maar zij voeren een ware terreurcampagne tegen christenen.
Het voorlopige dieptepunt was de recen- te golf van geweld waarbij de groep 3R een non onthoofdde en dertig andere mensen vermoordde. Ironisch genoeg staat 3R voor de Franse termen Retour, Reclamation et Re-
conciliation. Ach, hoe heerlijk politiek cor- rect! Hoe verzoeningsgezind! Onze politici zouden ervan smullen. De leider van 3R had in het kader van een ‘vredesverdrag’ zelfs een functie gekregen als regeringsadviseur.
Maar in werkelijkheid beschouwt 3R zich als een filiaal van de Fulani, een Nigeriaanse is- lamitische terreurgroep.
De Fulani, Boko Haram en de Somalische El Shabab zijn de drie beruchtste en wreed- ste islamitische groepen van zwart Afrika.
De 3R, inderdaad. De drie recordhouders inzake terreur door ‘niet-statelijke actoren’
zoals dat in het jargon heet. Een terreurstaat als Soedan kon meer dan een miljoen on- gelovigen afslachten, zowel christenen als animisten.
Een zelfstandige terreurgroep kan zo’n score natuurlijk nooit evenaren, hoe ijverig de leden ervan ook hakken, branden en schieten.
Actueel
6 juni 2019 5
Tom Van Grieken (VB)
“De koning heeft mij nog eerder een hand gegeven dan Almaci.
Beschamend!”
Zondag 26 mei was - zoals u niet gemist zal hebben - verkiezingsdag. Door be- paalde studiogasten en in krantenanalyses werd het al snel ‘gitzwarte zondag”
gedoopt, maar correcter is misschien ‘Vlaamse Zondag’, want nooit eerder werd zo’n gezamenlijke Vlaams-nationalistische score behaald.
De theorie van de ’communicerende va- ten’ lijkt voorgoed naar de prullenbak ver- wezen, want N-VA en Vlaams Belang gingen er - samen tenminste - op vooruit. Bijna zo- veel zelfs, dat er een V-meerderheid in het Vlaams Parlement kon gevormd worden, al mankeert dit scenario nog wat pluche. En in de politiek krijg je geen punten voor ‘bijna’.
Maar het zit er misschien nog in. Iets meer dan een week na de telling, polsten we kort de man die zijn partij als een feniks uit de as liet verrijzen: Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken.
Proficiat, meneer Van Grieken, met jul- lie indrukwekkende uitslag. Er was vaak te horen dat men zelfs bij het Vlaams Belang deze grote winst niet zag aanko- men, maar meer dan een week na de ver- kiezingen is er nu toch meer zicht op het waarom-aspect?
We wisten natuurlijk al even dat we voor- uit zouden gaan. De gemeenteraadsverkie- zingen (meer precies: de provincieraads- verkiezingen) waren daar een duidelijke aanwijzing van. Nadien hebben we op een succesvolle wijze oppositie kunnen blijven voeren: de val van de regering omtrent het Marrakeshpact, het afvoeren van het reke- ningrijden…
Dat zijn zaken die we op het conto van
het Vlaams Belang kunnen schrijven. Daar- naast hebben we een bijzonder sterk ver- haal: we hebben bewezen dat rechts zijn ook kan betekenen dat men sociaal bewust is. Dat lusten de mensen wel. Het is natuur- lijk ook fundamenteel onrechtvaardig dat men enerzijds de Vlamingen gaat vertellen dat ze langer gaan moeten werken voor de laagste pensioenen van West-Europa, en diezelfde Vlamingen anderzijds een blij- vende import van armoede van over heel de wereld in de maag splitst. Over de maat- schappelijke aspecten van dat laatste heb ik het dan nog niet eens…”
De gewone Vlaming is de traditione- le partijen gewoon beu. Ze beloven veel, maar aan het eind van de rit blijft die ge- wone Vlaming altijd in de kou staan. Ook de afgelopen vijf jaar was dat zo. Wie gelooft die mensen nog? De gewone Vlaming niet meer. Die snakt naar verandering. En net zoals in andere Europese landen wordt die verandering belichaamd door een nationa- listisch/patriottisch alternatief. In Vlaande- ren is dat het Vlaams Belang.
De ogen van journalistiek België zijn op uw partij gericht, en bij de achterban zijn de verwachtingen hoog. Het Vlaams Belang kon voor het eerst bij de koning op visite en ook al zei u dat dit niets bij-
zonders is - gezien uw klinkende over- winning - lijkt u misschien aan zet. Of toch niet? Valt er überhaupt iets te ver- wachten van Vlaams Belang op federaal niveau, of was dit veeleer symbolisch?
Het Vlaams Belang is bereid zijn verant- woordelijkheid te nemen, zeker op Vlaams niveau, waar de N-VA aan zet is. Daarmee zijn wel wat overeenkomsten te vinden. Op federaal niveau liggen de kaarten natuur- lijk anders, met een Wallonië dat uiterst links heeft gestemd.
Hebt u in het Nederlands overlegd met de koning?
Het overleg gebeurde inderdaad in het Nederlands. Tot mijn grote verrassing moet ik zeggen dat de koning mij zelfs een hand gaf. Dat terwijl iemand als Meyrem Alma- ci (voorzitster van Groen, red.) dat al jaren weigert. Beschamend, eigenlijk…
De slaagkansen zijn misschien iets gro- ter op Vlaams niveau. N-VA houdt de deur nog steeds open, maar Francken vroeg ook “om met concrete voorstellen te komen”. Hebben jullie er al? Franc- ken verwees zo onder meer naar “voor- stellen die juridisch sluitend zijn en de mensenrechten respecteren”. Kunnen we zo’n dingen verwachten? Limburgs Vlaams Belang-kopstuk Chris Janssens opperde al om de steun aan bepaalde allochtone ‘cultuurorganisaties’ stop te zetten.
“Misschien moet Theo Francken ons
programma maar eens lezen, dat bulkt van de haalbare voorstellen. Heel wat van onze voorstellen zijn overigens gebaseerd op buitenlandse Europese voorbeelden. Denk maar aan Denemarken, Italië en Oostenrijk.
Wat daar mogelijk is, moet ook in Vlaande- ren mogelijk zijn. Ik heb soms het gevoel dat Theo het goed meent, maar dat hij zich aan de spelregels die de linkse goegemeente heeft uitgestippeld, wil houden. Wij hebben daar niet de behoefte toe. Het voorbeeld van Chris Janssens (die liet maandag weten de subsidies voor Turks-radicale groepe- ringen te willen stopzetten, red.) is maar het topje van de ijsberg. Uiteraard hebben wij een waslijst aan voorstellen die betrekking hebben op migratie en de bescherming van onze identiteit, maar daarnaast is ook
‘goed bestuur’ of zeg maar gerust ‘demo- cratisering’ van Vlaanderen iets waar wij hard op inzetten.
Er is nog de moeilijkheid van het ge- brek aan een V-zetelmeerderheid in het Vlaams Parlement. Iedereen behalve N-VA wees een samenwerking met het Vlaams Belang reeds af, hebben jullie desbetreffend een spreekwoordelijke stok achter de deur?
Ik loop liever niet vooruit op lopende gesprekken of gesprekken die nog moe- ten komen. Wij hebben een mandaat van de kiezer gekregen en gaan daarmee het maximale uit de brand proberen te slepen.
JONAS NAEYAERT
Momenteel zijn bij zowat alle partijen de luiken dicht. Allicht omdat er in de meeste politieke huizen een petite guerre aan de gang is.
Bij CD&V zijn veel kiezers geëmigreerd.
Daar worstelt een deel van de partij met de leiders van hun arrogante christelijke zuil (veel kiezers zijn al langer vertrokken).
Hendrik Bogaert gaat de krachtmeting aan met de linkervleugel en zei opvallende din- gen over migratie, confederalisme, cordon sanitaire, etc. Geert of Hilde? Of dan toch de napoleons van beweging.net? Wie trekt de lijnen? Quid CD&V?
Bij de liberalen van Open Vld moet Gwendolyn Rutten vooral haar Oost-Vlaam- se clans bij de les houden. De families De Gucht, Verhofstadt en De Clercq onder- scheiden zich in links-liberale en losge- slagen eurofiel gedachtegoed. Die heren hebben hun eigen overtuiging in de fik ge- stoken. In haar Novemberverklaring (Con- gres 2002) opteerde de VLD nog expliciet voor de evolutie naar een confederaal Bel- gië. Ook Rutten leek wel een rit achteruit te hebben gereden. Maar in de tweede linie wordt al lang gemord, ook weer over confe- deralisme, migratie en cordon. Quid Open Vld?
Rood en groen
De socialisten moeten al goed zoeken om nog gelijkgezinden te vinden. Even
Bij besprekingen en onderhandelingen met de informateurs Johan Vande La- notte (sp.a) en Didier Reynders (MR) gaan de N-VA’ers Jan Jambon en Theo Francken zeker het confederalisme op tafel leggen. Of dat nu het eindstation wordt van de Vlaamsgezinden of net niet, speelt eventjes geen rol. Maar de trein moet wel vooruit.
De trein van Vlaamsgezinden moet vooruit
zag het er naar uit dat het Antwerpse bestuursmodel inspiratie zou opleveren voor meer compromisbereidheid en de heropbouw van een rustig linkse partij.
Een deel van de inspiratie kan men daar ook vinden in het spoor van sommige flamingante socialisten van weleer, die geen aversie hadden voor meer Vlaande- ren. Maar onder meer in Leuven worden de vuren weer opgepookt. John Crombez moet weg, en rap liefst. Wordt het Tob- back de Jonge of Mohamed Ridouani, de burgemeester en opvolger van Tobback de Oude? En wie zet de lijnen uit: de nog overeind gebleven Teletubbies? De ka- meraden van de vakbond? Elchardus of de zwevers? Broedertwist en schande, ook daar. Hou je vast. Quid sp.a?
De Groenen dan? Ook die hebben re- denen om onderling verdeeld te zijn. De driftkikkers Almaci en Calvo hebben het eigenlijk verknoeid. Het werd in de media wat verdoezeld, maar Groen – pas zesde over de meet - behaalde bij de verkiezin- gen voor de Kamer zelfs géén tien pro- cent van de stemmen. Met zowat het hele persapparaat achter zich is zo’n resultaat voor de partijtop een regelrecht fiasco.
De tijd komt dat goedmenende ecologis- ten en natuurliefhebbers afstand nemen van een paar uit de school ontsnapte tre- zebezen en hun hysterische hyperbolen over klimaatproblemen. Quid Groen? De
communisten verdienen hun kans in het parlement, hoe oneens we het ook zijn met hun sociaal-economisch radicalisme. Dat laatste was op zijn minst historisch gezien geen humanitair succesverhaal. Maar goed, dat was het extreem nationalisme ook niet.
De gedachten zijn vrij, en Peter Mertens en zijn kameraden debatteren beschaafd, houden zich afzijdig van straatgeweld en hopelijk ook van de ultra’s in eigen rangen die de democratie met straatstenen omver willen gooien. In DeWereldMorgen (DWM) toonde Thomas De Creus gruwelijk aan waar de muur staat waar de PVDA zich te- gen te pletter dreigt te lopen. Men leze zijn artikel“Verkiezingen, een val voor idioten”.
Op de rug van Sartre dicteert hij dat we verkiezingen “niet mogen overschatten” in een democratie. Interessant detail: tussen de volgelingen van DWM vind je meteen de moeder van een van de trezebezen. Maar goed, quid PVDA?
Nationalisten
En zo belanden we bij de twee Vlaams-na- tionale partijen. Bij de N-VA mag een zesde van het politiek personeel vertrekken. Ze hebben gespeeld en verloren. Meege- sleept door pragmatisme en postjesdrang?
Of namen ze daar een wel verwogen com- munautair en sociaal risico om via een Zweedse tussenperiode nu uit te komen bij een net-niet-situatie na verkiezingsdag? Nu wordt het erop of eronder. Sta ons toe nog eens te herhalen wat hier al vaker werd ge- steld: wie de slag om Vlaanderen wil willen, heeft bondgenoten nodig, langs beide zij- den van het eigen profiel. Is het doodknij- pen van CD&V een prioritaire doelstelling?
Of draait de Grote Strateeg nu in de luwte
met ‘geven en nemen’ zijn laatste bocht naar het einddoel in? Quid N-VA?
De grote winnaar van de verkiezingen dan? Vlaams Belang heeft veel ontgoochel- de kiezers de kans gegeven om te foerten.
Och ja, natuurlijk mogen de geesten ver- schuiven naar rechts, maar de tikker mag niet doorslaan. Ook daar is er allicht hom- meles op komst tussen pragmatici en ra- dicale spreekbuizen die een verfrissende vernieuwing in de weg staan.
Jean-Marie Dedecker zegt het in zijn beeldrijke stijl: “Het politieke verkeer ver- loopt op drie rijvakken: het linker-, het mid- den - en het rechterbaanvak. Als het Vlaams Belang bereid is op de rechterrijstrook te rijden in plaats van op de pechstrook, dan valt er te onderhandelen…” Voor wie het objectief van Vlaamse autonomie voor ogen houdt, is dit “bijsturen” geen onzin. Van Grieken heeft geen keuze als ook hij dat doet.
Rit vooruit
Laten we afronden met wat Antoinet- te Spaak (FDF, 90) de voorbije dagen zei:
“Het FDF en de Volksunie streefden hetzelf- de doel na: een federaal België met meer macht voor de deelstaten. Voor ons was dat het eindstation. Voor de Volksunie was dat het eerste station op een langere reis”. Vijf- tig jaar lang sukkelt Vlaanderen verder op een krakkemikkige stoptrein. Het mag snel- ler. We nemen aan dat dit uitkijken naar een nieuw doel ook het aanvoelen is van heel veel politici van verschillende partijen. In de stookplaats achter de locomotief is volk nodig. Wie het anders zegt of anders speelt, dwaalt.
ANJA PIETERS
Rijzende ster Ampe
Cijfers blijven voor interpretatie vatbaar, maar welke methode men ook hanteert: de achteruitgang van Open Vld in Brussel blijft opmer- kelijk. Vijftien jaar lang was ze de grootste Vlaamse formatie, met kopman Guy Vanhengel als onvervalst stemmenkanon. Vandaag is de hamvraag hoe en voor hoelang bijltjesdag vermeden kan worden.
Het is maar hoe je het verlies (of de winst) in kaart brengt, natuurlijk. Leg je de focus op het (relatieve) percentage, of ga je ook een blik werpen op het exacte aantal vergaarde stemmen, het absolute cijfer dus? Meestal doet men het eerste. Best begrijpelijk. De 23 Vlaamse zetels in Brussel liggen vast (17 voor het Brussels Parlement en 6 voor de Vlaamse evenknie) en het is het behaalde aandeel in de taart dat bepaalt hoe de zetels verdeeld worden. Maar een echte doorlich- ting moet breder gaan.
“We verloren 10 procent van onze kie- zers,” verklaarde uittredend cultuurminis- ter Sven Gatz (Open Vld) tot vervelens toe op Radio 1. Klopt niet helemaal. Zijn partij strandde op 15,79 procent, inderdaad een aandeel dat zo’n tien percent onder dat van 2014 ligt (26,70 procent), maar in werke- lijkheid haalde de liberale lijst een kwart minder stemmen dan de vorige keer. En dat stemt, alle ‘windowdressing’ ten spijt, tot na- denken.
Structureel electoraat
Elke partij zou de oefening moeten ma- ken. CD&V zag haar aandeel met 4 procent zakken, maar verloor wel 15 procent van haar stemmen. Kijken we naar die effectief behaalde stemmen, dan is het VB de grote winnaar (+95 procent). Groen (+50 procent) en N-VA (+38 procent) vervolledigen de top
drie. Leuk is het resultaat van de sp.a, excu- seer, ‘one.brussels-sp.a’ zoals ze zich aan de kiezer aanbood. Met 94 stemmen meer dan de sp.a vorige keer, zakte het aandeel met 4,51 procent.
Verschillende factoren verklaren dit. Een pak meer stemmen voor de Nederlandstali- ge lijsten (Franstalige kiezers die strategisch stemden), om en bij de 17.000, waardoor de Nederlandse pool het record van 1989 eve- naart. Lijstverbindingen ook, een systeem dat destijds tegen het VB gecreëerd werd en nog steeds zijn vruchten afwerpt. Door- dat de PVDA zo’n lijstverbinding aanging met DierAnimal haalde het de zetel binnen, normaliter de tweede voor het VB. Het is een verhaal van kleine cijfers achter de komma.
Liberale verrassing
Meer dan het verlies van CD&V, dat ver- kiezing na verkiezing haar traditioneel electoraat ziet afkalven, was de mokerslag voor de VLD toch dé verrassing van deze verkiezing aan Vlaamse zijde. Aan middelen zal het niet gelegen hebben. Iedere Brus- selaar, zeker die met een Nederlandstalige identiteitskaart, werd overstelpt met blauwe propaganda. Meer dan elders profileren de Brusselse liberalen zich met figuren als Van- hengel, Gatz en Ampe van hun meest pro- gressieve zijde, wat het (nieuwe) stedelijke publiek zou moeten aanspreken. Niet dus.
Stemmenkanon Vanhengel verloor heel wat voorkeurstemmen en moest met 11 stem- men verschil zijn meerdere erkennen in Pascal Smet (sp.a), ook al blijft de liberale lijst net wat groter.
Ellebogenwerk
En zoals dat gaat in de politiek, worden achter het scherm van mooipraterij over één ploeg en dito collectieve verantwoordelijk- heid de messen geslepen. Vooral Els Ampe ruikt bloed. Ze wierp zich meteen op als de komende leading lady van de Brusselse liberalen. Eerder had ze ook al Vlaams mi- nister Sven Gatz weggeduwd. Die slikte de bittere pil, werd lijstduwer op de Brusselse lijst en raakte zo verkozen. Nu moet blijkbaar Vanhengel volgen.
Volksfront
De regeringsvorming lijkt alvast goed op te schieten. Als grootste nam Groen het voor- touw, vond de ‘progressieven’ van Smet en ook de VLD. Het zou hen een meerderheid van 10 op 17 opleveren. Zondagavond was duidelijk dat een ander scenario nauwelijks denkbaar was. Het VB? Uitgesloten, en an- ders dan de koning nodigde Groen hen zelfs niet op de koffie uit. CD&V? Irrelevant, met amper één zetel. Idem voor PVDA en de bur- gerbeweging Agora. Per slot van rekening moet het plaatje mathematisch kloppen. De N-VA had ook gekund, maar naar Brusselse normen is die partij wel gruwelijk rechts.
En dus gaat men voor het volksfront, groen- paars. Een club waarin de opportunistische Els Ampe beslist haar draai kan vinden. En wie weet, afkomstig uit een rood nest als ze is, kan het haar misschien nog wat nostalgi- sche gevoelens opleveren. KNIN
Dwars door Vlaanderen 6 juni 2019
6
BRUSSEL
Binnenland > Onderwijs
Onderwijsminister Crevits is mee
verantwoordelijk
Mevrouw Crevits was gedurende vijf jaar minister van Onderwijs. Haar onderwijsbeleid was een even gro- te ramp als dat van haar voorganger Pascal Smet; de onvrede in de leraars- kamers was groot, maar dat legde zij, zoals ook theoloog Boeve (één uur minder Nederlands) van het katholiek onderwijs dat deed, naast zich neer.
Waar faalde Crevits?
In het secundair onderwijs wordt geen professioneel personeelsbeleid gevoerd.
Het M-decreet waarbij leerlingen, omwille van een inclusie-dogma, van het (schitterend) buitengewoon on- derwijs naar het gewoon onderwijs moesten gaan, was, zoals door des- kundigen verwacht, nefast voor leer- lingen en leerkrachten.
De Vlaamse overheid oefende geen efficiënte controle uit op de gevol- gen van de door haar aangereikte middelen in het secundair onderwijs.
Falende scholen werden niet gesanc- tioneerd.
De eindtermen werden niet ambi- tieus uitgewerkt en golden als maxi- mum in plaats van als minimum te behalen doelen, en zij hebben een groot aandeel in de niveaucrash van het Vlaams onderwijs.
De ingevoerde brede eerste graad was verwerpelijk, want onderwijs op maat begint bij de verschillen tussen scholen. Kennisoverdracht was niet langer de opdracht van het onderwijs.
Ons onderwijssysteem moest zich aanpassen aan allochtonen in plaats van omgekeerd; een verplicht taalbad werd onnodig geacht.
Oppervlakkigheid en welbevin- den-didaktiek vervingen in het la- ger onderwijs te veel de traditionele werkvormen, die hun nut hebben be- wezen.
Leerkrachten stemden tegen het onderwijsbeleid van Crevits
Er bestaan veel onderzoeksresul- taten (PISA, TIMMS, PIRLS) waaruit de achteruitgang van het Vlaams onder- wijsniveau blijkt. De prestatiemotiva- tie is de laagst gemeten ter wereld.
Deze signalen werden misschien op- gevangen door de minister, maar ze deed er niets mee; leerkrachten wer- den moedeloos en samen met (ex-) leerlingen, die slachtoffer werden van haar beleid, keerden zij zich op 26 mei tegen haar en haar partij. Want een van de redenen waarom de char- mante mevrouw Crevits en haar partij werden afgestraft door het onderwij- zend personeel en door jonge kiezers is het nefaste en de onwerkzaamheid van de dictaten van haar progressieve pedagoochelaars, die het onderwijs- beleid rampzalig aanstuurden.
GEERT GOUBERT GEWEZEN DOCENT ARTEVELDEHOGESCHOOL GENT
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE
WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
ACW-vrouw Hilde Crevits werd door CD&V op het einde van de ver-
kiezingscampagne opgehemeld, in een laatste poging om de electo- rale nederlaag te beperken. Maar zelfs in haar West-Vlaanderen leed de CD&V groot verlies.
Dierenrechtenfundamentalisten
Victoria Austraet is het enige parlementslid voor de dierenrechten- partij DierAnimal. Ze is verkozen in het Brussels Parlement. Tijdens een interview op RTL vroeg men haar wie ze in een noodgeval zou redden, een hond of een kind.
Zij antwoordde dat ze het niet wist omdat ze beide even belangrijk vindt. Letter- lijk een “onmenselijk” standpunt, waarbij in overeenstemming met het programma van DierAnimal geen onderscheid gemaakt wordt tussen mensen en dieren. In hun termen: “DierAnimal is een antispeciesistische partij. […] Speciesisme betekent dis- criminatie op basis van de soort.” En vermits alle soorten gelijk zijn, is ook de mens slechts een beest…
Denk niet dat die gekke en harteloze Victoria een zeldzame figuur is in de waan- zinnige wereld van de dierenrechtenfundamentalisten. Michael Fox van de dieren- rechtengroep HSUS formuleerde het nog botter: “Het leven van een mier en het leven van een kind zouden evenveel belang moeten krijgen.” Ingrid Newkirk van de orga- nisatie People for the ethical Treatment of Animals (PeTA) liet zich in dezelfde zin uit:
“Dierenbevrijders zonderen het menselijke dier niet af, er is geen rationele basis om te zeggen dat de mens speciale rechten heeft. Een rat is een varken, is een hond, is een jongen. Het zijn allemaal zoogdieren.”
In de discussie over het gebruik van proefdieren om nieuwe medicijnen of ope- ratietechnieken uit te proberen, zei ze: “Zelfs als proefdieren een oplossing zouden kunnen bieden voor aids dan nog zijn we ertegen. Waarom? Omdat de mensheid gegroeid is als een kanker. Wij zijn het grootste probleem op aarde.” Chris Derose, de stichter van Last Chance for Animals, zit op dezelfde golflengte: “Een leven is een leven. Indien de dood van één rat alle ziekten zou genezen, dan zou dat voor mij geen enkel verschil maken.”
