• No results found

Wat moet er eerst nog gebeuren?

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "Wat moet er eerst nog gebeuren?"

Copied!
16
0
0

Bezig met laden.... (Bekijk nu de volledige tekst)

Hele tekst

(1)

€ 2,30

73ste jaargang • nummer 34 • donderdag 24 augustus 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

In 2004 leek de Spaanse conservatieve regering van Aznar op een comfortabele herverkiezing af te stevenen. Maar dan gingen de bommen in het station van Madrid af: 191 mensen stierven, honder- den geraakten gewond. Drie dagen later wonnen de socialisten de verkiezingen, met de belofte onmiddellijk alle Spaanse troepen uit Irak terug te halen.

Het was zeker dom van Aznar om het Bas- kische ETA aanvankelijk van de aanslag te beschuldigen. Maar dat was niet de reden van de onverwachte nederlaag. De Spanjaarden zagen de islamitische aanslagen als het resul- taat van de oorlogen van Bush en de Spaanse betrokkenheid bij diens pogingen tot pacifica- tie van Irak. Het altijd parate westerse schuld- gevoel liet zich gelden: als ze ons haten, zal dat wel zijn om wat we hen misdaan hebben. Dus kozen de Spanjaarden voor de socialisten, en voor de illusie dat “ze” ons met rust zullen laten als wij hen met rust laten.

Normale jongens

Spanje leefde vervolgens 13 jaar zonder grote aanslagen. Sommige regeringsleden durfden zich al op de borst kloppen en ze ver- klaarden dat deze rust het gevolg was van “de lange ervaring met binnenlands terrorisme” en de “betere integratie van moslims”.

Die Spaanse overmoed ligt aan diggelen. De daders van de aanslagen in Barcelona waren geen teruggekeerde Syriëstrijders, bebaarde salafisten of criminelen die niets meer te ver- liezen hadden. Het waren “normale jongens”, die voorheen nooit voor problemen hadden gezorgd en niet bij de politie bekend ston- den als geradicaliseerd. Oud of jong, eerste of vierde generatie, Aziaat of Afrikaan, crimineel of brave jongen, vluchteling of ingezetene, er is maar één rode draad die alle daders van de terreurgolf in Europa lijkt te verbinden: hun godsdienst.

De moeder van een jonge dader kon het niet geloven. “Iemand moet hen gek gemaakt heb- ben”, stelde ze. Dat klopt: ene Mohammed, die leefde in de 7e eeuw. Geen enkel niveau van integratie waarbij moslims moslims blijven, kan blijkbaar verhinderen dat sommigen uit hun godsdienst de inspiratie halen voor onbe- schrijflijke daden van haat tegen hun gastsa- menleving.

Staat van ontkenning

De politieke leiders van Europa blijven in hoogste staat van ontkenning. In hun reacties op Barcelona beklemtoonden ze dat de aan- slagen “barbaars”, “krankzinnig” en “schaam- teloos” waren. Niemand nam het woord “mos- lim” of “islam” in de mond.

Nochtans hadden dezelfde leiders precies één week voordien getoond dat ze wel dege-

lijk in staat zijn om ideologieën achter geweld- daden te herkennen en te veroordelen.

Toen in Charlottesville, aan de andere kant van de oceaan, een extreemrechtse betoger, alleen, zonder daartoe door zijn geestgenoten opgeroepen te zijn, inreed op tegenbetogers, struikelden de Europese leiders over elkaar in hun haast te benadrukken dat zijn daad wel het gevolg moest zijn van een extreemrechtse ideologie. Schultz, Guterres, Merkel en May toonden zich zelfs verontwaardigd dat Trump extreemrechts niet bij naam had genoemd, maar had volstaan met “alle vormen van haat”

te veroordelen.

Een paar dagen later richtte een georgani- seerde groep op het eigen continent een veel grotere moordpartij aan. Geen “lone wolf”

deze keer. Geen geïsoleerd incident, want deel van een vast patroon van moordzucht in gans Europa. Begaan door islamieten, in naam van de islam en gesteund door religi- euze voorschriften. Daartoe opgeroepen door

islamitische terreurgroepen en radicale mos- limpredikers. En toch kreeg niemand van de Europese leiders het voor elkaar om het adjec- tief “islamitisch” voor het woord “terrorisme” te plaatsen. In schril contrast tegenover de week ervoor, bleek niemand bereid de ideologische beweegredenen van de daders te benoemen.

Bijtende honden

Zoals altijd waren er nu ook weer commen- tatoren en professoren die kwamen vertel- len dat de angst voor het terrorisme toch wel overdreven is, door het aantal slachtoffers te vergelijken met die van andere onwaarschijn- lijke doodsoorzaken. Zo hebben we de laatste jaren al vergelijkingen gehoord met de geva- ren van bijtende honden, keukentrapjes, blik- seminslagen, slechte suikers in cola, wurgseks en de legendarische “everzwijnen en herten”

van professor Coolsaet, waarvan men zegt dat die allemaal evenveel slachtoffers maken als terrorisme.

Die cijfers kloppen meestal niet, maar daar gaat het niet om. De vergelijkingen verraden een hardnekkige onwil om de werkelijke bete- kenis van de aanslagen te zien. Bijtende hon- den zijn niet de gewelddadige uitdrukking van zware culturele spanningen in de samenleving.

Bijtende honden genieten geen stiekeme sym- pathie bij bepaalde delen van de bevolking.

Bijtende honden importeren geen achterlijke gebruiken, discrimineren geen vrouwen en ple- gen geen geweld tegen homo’s. Bijtende hon- den vragen niet dat een hele samenleving zich aanpast aan de eisen van hun religie. Bijtende honden zijn geen voorbode van een sociale ontwrichting die steeds meer op burgeroor- log zal gaan gelijken.

Koppige blindheid

Toen in juni moslimterroristen nabij London

Bridge zoveel mogelijk mensen poogden neer te steken op straat, waren twee mannen een café binnengevlucht, om daar onder een tafel te schuilen. Een filmpje, dat opdook op internet, laat horen hoe één van beiden heel boos wordt en “rotte moslims!” roept. De tweede man, naast hem onder de tafel, wijst hem onmid- dellijk terecht: “Zwijg, idioot! Dit zijn geen mos- lims.”

De anekdote illustreert op tragikomische wijze hoezeer een fatale ziekte het afweersy- steem van de westerse samenlevingen heeft ondermijnd. Met de dood voor ogen en angstig verscholen voor terroristen, die hem liefst de keel willen oversnijden, was die bange blanke man nog steeds niet bereid de aard van de bedreiging te herkennen. Zijn verontwaardiging keerde zich liever tegen degene die het gevaar bij naam durfde te noemen.

Maandag lekte via ‘Het Laatste Nieuws’ een alarmerend intern rapport uit van een concen- tratieschool in Ronse. Hierin staat beschreven hoe moslimkleuters van 5 jaar andere kind- jes uitschelden voor “varkens”, op de speel- plaats Koranverzen declameren en met een vinger op de keel moordbewegingen maken.

Ouders die worden aangesproken over de pro- blemen, steunen hun kind en lachen ermee, zegt het rapport.

Karin Heremans van het Gemeenschapson- derwijs toonde zich vooral boos over het lek- ken van het rapport: “We moeten de stigmatise- ring tegengaan.” Wat zou de reactie van het GO en de politieke wereld geweest zijn als autoch- tone kleuters plots de Hitlergroet zouden bren- gen en alle niet-blanke kindjes zouden verge- lijken met dieren? “Vooral niet stigmatiseren”?

Je vraagt je af wat er nodig is vooraleer de westerse mens bereid is het dodelijke gevaar te zien dat zijn samenleving bedreigt. Echt, wat moet er nog gebeuren? Jurgen Ceder

Wat moet er eerst nog gebeuren?

• Ebru Umar aan het woord 2

• De PS isoleert zich meer en meer 3

• Briefje aan Marino Keulen 3

• Vlamingen worden federaal in de zak gezet 5

• Eurostadion: naar de grote finale 6

“Ongehoord populisme” 13

• Gille van Binst en de Kanarieclub 15

Deze week

(2)

Actueel 24 augustus 2017

2

Uit de smalle beursstraat

De drie musketiers

van de wereldeconomie

Voor het eerst sinds de financiële crisis van 2008, samen met de Grote Depressie van 1929 de grootste economische krimp in vredestijd ooit, kruipt de wereldeconomie structureel uit het dal. Het Internationaal Monetair Fonds voorspelt dat de groei dit jaar zal afklokken op 3,5 procent en volgend jaar op 3,6 pro- cent. Voor een deel is dat te danken aan de sterke groei van ’s werelds grootste economie, de Verenigde Staten. De innova- tie van de zogenaamde Gafam-bedrijven (Google, Apple, Face- book, Amazon en Microsoft) geven de economie een boost.

China

Maar de echte aanjagers zijn elders te zoeken: de Chinese economie, het gedrag van de centrale bankiers en het in stand houden van de vrijhandel. Die factoren bepalen of de wereld- economie de komende jaren op volle toeren zal blijven draaien.

China ziet de economie dit jaar met 6,7 procent groeien en vol- gend jaar met 6,4 procent. Dat is iets meer dan aanvankelijk gedacht. De verklaring? De groei van de wereldhandel en de industriële productie is veel sterker dan gedacht.

China is zich langzaam maar zeker aan het ombouwen tot

een economie waar consumeren centraal staat. Het land is niet langer uitsluitend de fabriek van de wereld. Dat is de verdien- ste van de Chinese leider Xi Jinping. Tijdens de herfst vindt een congres van de Chinese communistische partij plaats. Als hij daar zijn machtsbasis kan bestendigen, dan gaat China voort op de ingeslagen weg. Het enige risico is geopolitieke stabili- teit in de regio; denk maar aan de onhandelbare Noord-Kore- aanse leider Kim Jong-un.

Centrale banken

Tweede factor die de groei van de wereldeconomie moet ondersteunen, is het gedrag van de centrale bankiers. Zij heb- ben in 2008 vermeden dat de Grote Recessie op een Grote Depressie bis uitdraaide. Dat deden ze door de rente te verla- gen en de geldkraan open te draaien om zo de economie te sti- muleren. ‘Quantitative Easing’ heet dat. Maar nu de inflatie stil- aan aantrekt en de werkloosheid in de westerse landen daalt, zijn er meer en meer experts die oproepen om dat pad van het lage rentebeleid te verlaten. Om te vermijden dat de eco- nomie in overdrive gaat, zouden de rentevoeten best wat ver-

hoogd mogen worden. Het risico is wel dat dit te snel gebeurt, waardoor het economisch herstel gefnuikt wordt.

Mario Draghi, topman van de Europese Centrale Bank, maakt geen aanstalten om die rentevoeten te verhogen. Janet Yellen, die de Amerikaanse Centrale Bank leidt, doet dat wel, maar op een uiterst voorzichtige manier. Vraag is wat het beleid van de Amerikaanse Centrale Bank - Federal Reserve - zal zijn als Janet Yellen wordt vervangen. President Donald Trump heeft al duidelijk gemaakt dat wat hem betreft een nieuwe centrale bankier mag aantreden die het pad van het lagerentebeleid nog meer verlaat. Wie zou dat dan zijn? Trumps hoofdeconoom Gary Cohn wordt genoemd als opvolger. Zal hij kiezen voor een verdere verhoging van de rente? Wellicht zal ook hij voorzich- tig te werk gaan. Hij behoort tot de gematigde vleugel van de Witte Huisadviseurs rond Trumps schoonzoon Jared Kushner.

Bedreigde vrijhandel

En dan is er de wereldwijde vrijhandel die de economie sti- muleert. Zal dit blijven duren? De vrijhandel is bedreigd door het protectionistische discours van de Amerikaanse president.

De vraag blijft wat de impact van de Brexit zal zijn op de vrij- handel. De Europese Commissie blijft trouw aan de principes van vrijhandel en zoekt hier toenadering tot China. De Euro- pese Commissie is actiever dan ooit om bilaterale akkoorden te sluiten met Peking, dat een nieuwe ‘zijderoute’ aan het ont- wikkelen is.

Indien er echt een handelsalliantie China-EU ontstaat, zou dat een goede zaak zijn. De groei van de eurozone bedraagt 2,2 procent. Niet slecht, maar in internationaal perspectief gezien is dat iets te weinig. Angélique VAnderstrAeten De mondiale economische groei trekt aan: 3,5 procent in 2017, en wellicht 3,6 procent in 2018. Blijft dat duren?

Alles hangt af van de ‘drie musketiers’ van de wereldeconomie: China als groeimotor, het gedrag van de centrale bankiers en het in stand houden van de vrijhandel.

In half Europa hebben moslimjonge- ren die zich vereenzelvigen met IS-terro- risten inmiddels het nieuwe moordwapen

‘busje’ in min of meer succesvolle mate uit- geprobeerd. In Nederland hebben we, op de moord op Theo van Gogh na, geen terroris- tische aanslag gehad. Wij hebben een ander fenomeen: de mocromaffia. Criminele ben- des bestaande uit Marokkanen die roven, moorden en creatieve criminele activiteiten ontplooien. Gewoon, vanuit een woonwijk in Amsterdam – ik woonde nota bene bij dat tuig in de straat. Prachtige huizen, maar ja, de buren, hé? Zo’n anderhalf jaar gele- den riepen Marokkaanse moeders in Neder- land dat ze de mocromaffia zat zijn. Dat het moorden van die jongens moet ophouden.

De aanleiding voor deze oproep was dat een hartendiefje vermoord was door zijn bende- maatjes en zijn hoofd op een spies voor een Shisha-lounge was achtergelaten. De foto haalde bij mijn weten de voorpagina’s niet, maar de commotie was er niet minder om.

Mocromaffia

De oproep van de moeders schoot me in het verkeerde keelgat. Jullie zijn de mocro- maffia zat?! Wat denk je van ons? Het zijn altijd nog altijd jullie kinderen, jullie zoons, die onder jullie dak met jullie normen en waarden opgroeien en onder jullie toeziend oog zich ontwikkelen tot crimineel. Of in het geval van Younes Abouyaaquoub, tot terro- rist. Daar sta je dan als ouder. Als gelovige ouder. Als vader die vond dat zijn vrouw thuis moest zitten sloven en zonder hoofd- doek de deur niet uit mocht. Als moeder die geen woord Nederlands begreep en dus niet met de leraren op school over haar kin- deren kon spreken. Als ouders die besloten dat die kinderen weg moesten blijven van Nederlandse speelkameraadjes – of in de Vlaamse situatie van Vlaamse kindjes. Die in hun wijsheid besloten dat ze door oubollige moslims op oubollige islamitische scholen onderwezen moesten worden, ver weg van Vlaamse/Nederlandse leeftijdstijdsgenoot- jes, ver weg van integratie. Aan de boezem van de islam, geïnterpreteerd door mannen in jurken, met baarden en mutsjes. En nie- mand die deze mensen erop heeft gewe- zen dat dat niet verstandig is, voor de kin- deren niet, voor de ouders niet en voor de samenleving niet. Nee, eerlijk? Stiekem vond iedereen het natuurlijk wel fijn dat de Marok- kaanse soort haar eigen soort opzocht – en de Turkse soort de Turkse. Heus, integratie

Wij beschikken in onze archieven enkel over ingebonden oude jaargan- gen van ’t Pallieterke. De voorbije maanden hebben we verschillende tes- ten uitgevoerd en hebben we vastge- steld dat het eindresultaat veel beter is wanneer we losse nummers inscan- nen, in plaats van te werken met inge- bonden versies.

Alleen, van de eerste tien jaar heb- ben we geen losse nummers. Daarom deze warme oproep naar onze lezers:

heeft u nog hele oude jaargangen van

’t Pallieterke liggen, niet ingebonden, zou u deze dan ter beschikking willen stellen? Ook onvolledige jaargangen zijn welkom. Na het inscannen wor- den die exemplaren uiteraard terug- bezorgd.

Concreet spreken we over de jaar- gangen 1945 (vanaf het eerste num- mer in mei) tot eind 1955. We komen ter plaatse om alles op te halen en terug te brengen.

Bellen tijdens kantooruren: 03 232 14 17 is zo makkelijk nog niet. Laat staan vrijwillig.

Het gevolg van jarenlange segregatie

De vraag is wanneer niet alleen de ouders maar ook de overheid gaan begrijpen is dat samenscholing van moslims op welke plek dan ook op geen enkele wijze bevorderlijk is.

Allemaal islamitische kindjes op één school?

Welke taal spreken ze onderling? Waar leren ze Nederlands? Wie corrigeert hun Neder- lands? Welke waarden en normen krijgen ze mee? Hoe gaan ze met meisjes om? Wat krijgen ze mee als ze alleen maar vrouwen met hoofddoeken en mannen in jurken zien voor de klas? En alsof de samenscholing op school niet genoeg is, komen die kinderen ook nog eens bij elkaar in moskeeën, onder het mom van ‘islam’. Wat ze er leren is evi- dent, hoewel, laten we het eerder op ‘ondui- delijk’ houden. Maar dat het weinig te maken heeft met liefde voor de Vlaamse samenle- ving kun je wel invullen. Heus, het is mis- schien fijn en makkelijk om deze kinderen apart te houden, maar de samenleving is er op termijn niet bij gebaat. Het gevolg van jarenlange segregatie toestaan, financieren en toejuichen, krijgen we nu voor de voe- ten geworpen: in heel Europa zijn het de lokaal opgegroeide kinderen van migranten- ouders die zich afzetten tegen de samenle- ving waarin zij zijn opgegroeid.

Dat Vlaamse kindjes op school met hun vinger over de keel moordbewegingen maken en andere kindjes varkens en onge- lovigen noemen, is nog maar het begin van onze onzalige toekomst. En als islamitische ouders niet gedwongen worden te integre- ren, als de overheid niet optreedt tegen isla- misering, zullen nog veel moeders in de toe- komst hun zonen smeken zich over te geven – nadat ze een terroristische aanslag hebben gepleegd om onze samenleving te ontwrich-

ten. ` ebru umAr

De moeder van Younes Abouyaaquoub, de Marokkaanse aanslagpleger in Barce- lona, heeft haar zoon opgeroepen zich over te geven aan de politie. Pijnlijk, maar precies zoals het hoort. Als je zoon een moordenaar is, heb je als ouder maar één taak: zorgen dat hij van de straat afkomt.

Zijn hoofd op een spies

Oproep

E bru u mar

In april 2016 lanceerden we het idee van ons grote digitaliseringsproject. Voor lezers die er ondertussen zijn bijgekomen, een woordje uitleg: wij willen alle oude jaargangen van ‘t Pallieterke inscannen en digitaliseren.

De 72 jaargangen van ‘t Pallieterke bevatten een schat aan informatie, maar zijn op dit ogen- blik enkel in onze archieven op papier te raad- plegen. Bij gebrek aan een zoekmachine, moet degene die op zoek is naar een bepaald artikel of onderwerp, alle jaargangen doorbladeren.

Begrijpelijk dat studenten niet staan te sprin- gen om ‘t Pallieterke in hun opzoekingswerk te betrekken. Bovendien beginnen de exem- plaren uit de jaren veertig en vijftig al heel wat slijtage te kennen. Gazettenpapier is nu een- maal kwetsbaar. Bij het doorbladeren geraken er bladzijden beschadigd. Zonde!

We willen met dit project niet over één nacht ijs gaan. We spreken toch over 54.000 blad- zijden A3, wat een enorm aantal gigabytes aan gegevens zal opleveren. Na bijna een jaar voorbereiding, offerten vergelijken, technie- ken bestuderen, en heel veel vergaderingen, kan ik meedelen dat we deze maand starten met het daadwerkelijk inscannen van de eer- ste exemplaren.

Het zal nog enkele maanden duren vooral- eer de eerste resultaten via internet raadpleeg- baar zijn. Daarvoor werken we samen met het ADVN, het Archief en Documentatiecentrum voor het Vlaams-nationalisme. Binnenkort zul- len de gescande Pallieterkes door iedereen gra- tis kunnen geraadpleegd worden via de servers van het ADVN.

Neen, subsidies krijgen we niet. We moeten samen met onze lezers het project financieren.

Honderden lezers hebben bijgedragen om de nodige penningen bijeen te krijgen. Alleen, nu alles gewikt en gewogen is, merken we dat het hele project toch weer ietsje meer gaat kos-

ten dan eerst gedacht. Enkele maanden gele- den schreef ik dat het budget rond was, van- daag moet ik vaststellen dat er nog een paar duizend euro ontbreken. Ik voel me nu precies een Johan van Overtveldt.

Daarom doe ik een laatste oproep voor financiële steun voor het digitaliseringsproject.

Uw bijdragen, groot of klein, blijven welkom op rekeningnummer BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB), van de Vrienden van ’t Pallieterke vzw, T. de Belderlaan 19, 2240 Zandhoven.

Hoe dan ook, het digitaliseringsproject is gestart. KArlVAn CAmp - hoofdredACteur

Het grote digitaliseringsproject:

stand van zaken

De Vlaamse vakman

(3)

Actueel

24 augustus 2017 3

Geschiedenisuitwisser

Mijnheer de poco,

Ik had nooit durven denken dat ik ooit nog een briefje aan u zou schrijven. Roem- en kleurloos waart gij immers na uw Vlaams ministerschap in de luwte verdwenen, ten- einde u royaal cumulerend te nestelen in een gemakkelijke luie zetel in het Vlaams Parlement en die van de burgemeester van Lanaken, een stille landelijke gemeente in het Limburgse bronsgroen eikenhout. Maar plots kwaamt gij, vorige week, als een dui- veltje uit een doosje gesprongen, want geïn- spireerd door de beeldenstormerij in de Ver- enigde Staten, deedt gij de wereld kond dat gij de Cyriel Verschaevestraat een andere naam wilt geven. De Vlaams-nationalisti- sche priester-dichter-kunstenaar die een bewogen levensgeschiedenis had - gaande van steunpilaar voor de verdrukte en ver- nederde Vlaamse frontsoldaten in de Eerste Wereldoorlog, over voorman van de Vlaamse Beweging tussen de oorlogen en verdedi- ger van het Vlaamse bestaansrecht onder Duitse heerschappij en het oproepen van Vlaamse jongens voor het oostfront in de Tweede Wereldoorlog -, wordt nu door u gekapitteld en ongenuanceerd op de hoop van de oorlogsmisdadigers en de kampbeu- len gegooid. Heeft Verschaeve foute keuzes gemaakt? Vanuit de werkelijkheid van van- daag bekeken: mogelijk… Maar ik probeer hem in zijn tijdskader te begrijpen, zoals ik dat met veel historische figuren van diverse strekkingen doe, zelfs van velen die ik echt niet leuk vind. En zo stel ik vaak vast dat de heilige van de ene, altijd wel de verdoemde van de andere is. Met de geschiedenis moet voorzichtig omgesprongen worden, al was het maar om te vermijden dat oude wonden steeds weer opengereten worden en de uit- vergrote onverdraagzaamheid nieuwe en grotere proporties gaat aannemen. En pre- cies daarin schiet gij een kemel van formaat.

De poco (politieke correctheid) heeft u in zijn greep en gij gaat dus met het belerende vin- gertje meer kwaad dan goed doen, want gij wakkert de onverdraagzaamheid bij een nieuwe generatie aan door hen onvolledige verhalen en insinuaties voor te houden. Het kan ook anders. Luister maar eens goed…

De Boeren in Zuid-Afrika (de Afrikaners) vochten van 1899 tot 1902 een bloedige oorlog uit met de Britse koloniale troepen die hun land afpakten en vooral uit waren op de bodemschatten die zij hadden ont- dekt. De Boeren moesten het onderspit del- ven tegen de overmacht. Hun land kwam in handen van de Britten en zij waren have en goed kwijt. Veel van hun vrouwen en kinde- ren waren omgekomen in concentratiekam- pen, een uitvinding van de Britten. Nochtans sloten zij nadien akkoorden om bijvoorbeeld hun taal te laten overleven en schakelden zich in het normale leven onder Britse domi- nantie in. Toen enkele decennia later, mede door een demografische groei en het mee helpen ontwikkelen van het land op agra- risch en economisch vlak, de Afrikaners de

macht weer in handen kregen, hadden zij alle redenen om revanchistisch de Britse afstammelingen een koekje van eigen deeg te geven. Zij deden dat net niet. Zij bouwden samen het land verder uit. Ze beseften dat ze samen verder moesten. De Britse monu- menten bleven staan en hun erfenis werd een onderdeel van ’s lands geschiedenis.

Nog vele jaren later stortte het apartheids- stelsel in elkaar en droegen de blanken (Afri- kaans- en Engelstaligen) de macht over aan Nelson Mandela en diens partij, het ANC.

Mandela begreep dat het land niet zonder hen, hun expertise en hun kapitaal kon en vermeed een burgeroorlog door niet alleen Afrikaans te leren - de taal van zijn vroegere vijand, die hij niet altijd met nette middelen had bestreden -, maar ook respect te hebben voor hun culturele erfenis als standbeelden, tradities en leefgewoonten. En straatnamen.

Zijn keuze om achter het Springbok-rug- byteam – het symbool bij uitstek van het Afrikanerdom - te gaan staan, was daar wel- licht het sterkste voorbeeld van. Ondertus- sen zijn we een generatie verder en staan radicale groepen op die alle blanken willen uitsluiten uit overheidsjobs, blanke boeren in wrede ‘plaasmoorde’ afslachten en die het gemunt hebben op de oude monumenten en herinneringen van Engels- én Afrikaans- taligen. Voor hen is Mandela zelf geschiede- nis geworden. Door hun gemis aan kennis daarvan steken zij nu het vuur aan de lont en wekken zij dood gewaande demonen weer tot leven. Daardoor komt de ‘regenboogna- tie’ van Mandela erg onder druk te staan en is de droom van verzoening en een geza- menlijke toekomst verder weg dan ooit…

Wat ik maar wil zeggen, Marino, is dat ieder zijn geschiedenis heeft en dat het uit- wissen daarvan altijd als agressie van ande- ren wordt aanzien. De geschiedenis van een land is een verzameling van geschiedenis- sen van verschillende bevolkingsgroepen en strekkingen, elk met hun eigen waar- heid (en vergissingen). Zou het niet beter zijn van de geschiedenis goed uit te leggen in plaats van blinde vlekken te creëren? In die zin mogen de standbeelden en straatna- men van de door veel Vlamingen verfoeide koning Leopold II gerust blijven bestaan. Hij is nu eenmaal een deel van de niet zo fraaie geschiedenis van dit land. En ik wil dat ieder- een weet wie hij was en hoe het er in zijn tijd aan toe ging.

Maar dat vraagt een intellectuele inspan- ning en daar hebben veel poco’s het moei- lijk mee. Want voor hen is er slechts één waarheid: de hunne. Al de rest is fascistisch, reactionair, extreemrechts en dat soort din- gen. Gaat gij echt dat pad op? Ja? Dan ziet het er niet goed uit voor ons land en dan zal de polarisatie – met alle gevolgen van dien – alleen maar toenemen. Ik bedank daar alvast voor, want vrijheid kan nooit geba- seerd zijn op poco-eenrichtingsverkeer.

Briefje aan Marino Keulen

“De PS is de pedalen kwijt. Elio Di Rupo brengt een fictieboek uit op het moment dat iedereen terugkeert uit vakantie”, twitterde de Antwerpse econoom Ive Marx als reactie op de sociaaleconomische voorstellen die de PS- voorzitter in een nieuw boek formuleert. Marx staat bekend om zijn eerder linkse standpun- ten, maar vindt het links-populistische discours van de ex-premier maar niets. En gelijk heeft hij.

Di Rupo wil zijn beschadigde PS blijkbaar redden door de extreemlinkse PTB/PVDA achterna te hollen. Met een boek (‘Nouvel- les conquêtes’) vol voorstellen die België tot een economische woestijn zouden omvormen:

een vierdagenwerkweek, een algemene soci- ale bonus zodat elke uitkering 1.115 euro per maand bedraagt, werknemers moeten via een alternatieve ‘raad van bestuur’ inspraak krij- gen in alle strategische beslissingen van een bedrijf, hogere belastingen op kapitaal, een soort van onteigeningstaks op Bel20-dividen- den… Kostprijs: 10 miljard euro, en dat zou dan door de grote bedrijven moeten worden betaald. Het is niet Venezuela of Cuba, maar het gaat in die richting.

Gokken op nieuwe coalitie MR-cdH

Di Rupo gaf gelijk mee dat hij ook voor de verkiezingen van 2019 het kopstuk van de PS blijft. Laurette Onkelinx liet een paar weken geleden al weten dat ze de Brusselse PS zou

‘vernieuwen’. Oude wijn in nieuwe zakken, dat zijn de Franstalige socialisten dus.

De strijd op de Franstalige linkerflank leidt tot een opbod in waanzinnige ideeën, maar ze hebben het voordeel van de duidelijk- heid. Eigenlijk kan geen enkele rechtse, cen- trumrechtse of centrumpartij met zo’n PS nog samenwerken. Di Rupo isoleert zijn partij meer en meer op het politieke schaakbord.

Federaal lijkt een terugkeer van de PS in 2019 uitgesloten. Het programma van Di Rupo is onverteerbaar voor de Vlamingen. De N-VA kan er enkel garen bij spinnen: op basis van de PS-voorstellen kan ze campagne voeren door te zeggen dat er met Di Rupo echt geen land te bezeilen valt.

Misschien kan de PS met dit linkse discours in Wallonië wel het laken naar zich trekken. Via een coalitie met Ecolo en de PTB/PVDA. Vraag is of Raoul Hedebouw en co al in 2019 bereid zullen zijn zich kapot te regeren. Neen, dan heeft een voortzetting van de MR-cdH-coali- tie meer kans. Wellicht weet Elio di Rupo dat ook en is het daarom dat hij met deze extreme voorstellen is gekomen: een gok om de schade electoraal te beperken, wetende dat de kans toch klein is dat de PS in 2019 opnieuw aan zet zal zijn.

Chaos in Brussel en in de Franse Gemeenschap

De vlucht volle kracht links komt op een moment dat grote politieke chaos heerst op twee Franstalige beleidsniveaus. Olivier Maingain, voorzitter van Défi (ex-FDF), legt de lat zeer hoog om in Brussel en de Franse Gemeenschap een regering zonder de PS te vormen. Zo wil hij dat de MR de coalities met de PS in Brussel-stad en in de provincie Luik opblaast. Reden: daar zijn de schanda- len ontstaan met de PS en dus is het niet meer dan logisch dat ook daar schoon schip wordt gemaakt.

Ondertussen roert hij ook de communau- taire trom, door voortdurend te herhalen dat de MR in de federale regering het slaafje van de N-VA is. Ook zorgt Maingain ervoor dat het dos- sier van de nachtvluchten over Brussel niet in de vergetelheid geraakt. Wat is de strategie van de Fransdolle politicus? Wellicht wil Maingain zich in Brussel profileren als een alternatief voor de traditionele partijen, wat het FDF trou- wens al in haar beginjaren deed. Het ziet ernaar uit dat de verkiezingscampagne voor 2019 door de patstelling op Brussels en Frans Gemeen- schapsniveau al begonnen is.

De Brusselse regering zal wellicht twee jaar in lopende zaken blijven. Bij de MR vinden ze het niet erg dat ze in de deelstaten enkel in Wal- lonië tot de coalitie zijn toegetreden. “In 2019 krijgen we er toch Brussel bij”, is daar te horen.

Voor de PS is de aanwezigheid in de Brusselse en Franse Gemeenschapsregering slechts uit- stel van executie.

Picard

De PS isoleert zich meer en meer

Dirk Demeurie niet langer directeur bij IJzerbedevaartcomité

Met een boek vol links-populistische voorstellen geeft PS-voorzitter Elio di Rupo een duidelijke boodschap: met de Waalse socialisten valt de komende jaren geen land te bezeilen. De partij zal ook in 2019 niet aan de regeringscoalities deelnemen. Dat de PS nog in de Brusselse en Franse Gemeenschapsregering zetelt, is slechts uitstel van exe- cutie.

Demeurie begon in 1993 bij het ‘IJzer- bedevaartcomité’ in Diksmuide te werken, eerst als secretaris (in opvolging van Koen Baert), daarna als directeur. Zo bleef hij 24 jaar lang de plak zwaaien in het secretari- aatsgebouw in Diksmuide.

Deze week kwam een einde aan de samen- werking. In een mededeling wordt gemeld dat

“de vzw Bedevaart naar de Graven aan de IJzer en haar directeur, Dirk Demeurie, in gemeen- schappelijk akkoord beslist hebben met onmid- dellijke ingang een punt te zetten achter hun samenwerking”.

De officiële reden zou zijn dat een nieuwe beheersovereenkomst met de Vlaamse over- heid in werking is getreden, waarvan de imple- mentering een nieuwe aanpak vergt.

Dirk Demeurie, ondertussen 60 jaar gewor- den, had eerder al te kennen gegeven dat hij na de herdenking van de Groote Oorlog een nieuwe uitdaging wilde aangaan. Maar hij vindt het opportuun de fakkel nu reeds, bij het begin van de nieuwe beleidsperiode, door te geven aan iemand die de ganse rit kan uitdoen.

De bewoordingen van de persmedede- ling doen echter vermoeden dat er meer aan de hand is en dat beide partijen niet in volle vriendschap uit elkaar gaan. De zin “met onmid- dellijke ingang” wijst op een onoverbrugbaar meningsverschil. Temeer daar deze vrijdag nog de herdenking van Frans Kusters op het pro-

gramma staat en in het komende weekeinde de 41ste Vredesfietseling aan de IJzertoren ein- digt. En volgende week gaat een nieuwe ten- toonstelling in het Museum aan de IJzer van start. Bovendien is het niet logisch om te ver- trekken als directeur, om zo een opvolger zon- der begeleiding achter te laten.

De waarheid is dat het al enkele jaren niet meer boterde tussen de Raad van Bestuur en haar directeur, die een (te) eigengereid han- delen wordt verweten. Zijn eigenzinnige visies durfden wel eens botsen met medestanders binnen als buiten de vereniging.

Het ‘IJzerbedevaartcomité’ (ik blijf gemaks- halve de oude naam van de vzw gebruiken), moet op zoek naar een nieuwe directeur. Hope- lijk staat die wel open voor een eerste gesprek met de mensen van IJzerwake. Het was vooral Dirk Demeurie die zich hardnekkig verzette tegen elke vorm van gesprek of toenadering, laat staan dat een samenwerking mogelijk was met IJzerwake. Het was ook Demeurie die een nieuwe richting gaf aan de IJzerbedevaart en de klemtoon verlegde naar de museumwerking van de IJzertoren. Ook het Vredesfestival Ten Vrede was een idee van Demeurie.

We denken niet dat er morgen al een gesprek komt tussen Paul de Belder (voorzitter van de vzw) en Wim Dewit (voorzitter IJzerwake). Het is nochtans de hoop van heel veel Vlaamse bewegers dat beide voorzitters elkaar ooit de

hand zullen drukken. Kvc

(4)

Dossier 24 augustus 2017

4

De moderne journalist is jong, overtuigd van de eigen genialiteit en bezit de histo- rische kennis van een huisjesslak. Met wat geluk begint de geschiedenis voor deze lui- tjes met de eigen geboorte. We werden vorige week rond de oren geslagen met het onbe- grip van de pers voor de moordpartij op ‘La Rambla’. Er is toch geen reden om Spanje te terroriseren, want het land bombardeert niet in Syrië en Irak? Neen, maar het land is en blijft voor mohammedanen Al-Andalus dat hen eeuwig toebehoort en dat moet terugke- ren naar ‘Dar-al-islam’; uiteraard vooral dank- zij de daden van de ware gelovigen. Het is geen toeval dat de moordenaars bijna alle- maal Marokkanen zijn.

Al-Andalus, onderdeel van een Marokkaans rijk

Tien jaar voor paus Urbanus zijn oproep doet om Jeruzalem te heroveren voor het christendom, gaat in de mohammedaanse wereld de boodschap rond dat de chris- tenhonden niet alleen in Sicilië maar ook in Al-Andalus in het offensief zijn. De chris- telijke koninkrijkjes maken handig gebruik van de verdeeldheid onder de mohamme- daanse vorstendommen en heroveren in 1085 Toledo, de oude hoofdstad van het verdwenen christelijke Gotische Rijk. Tegen heug en meug doen de Iberische moham- medanen een beroep op een nieuwe streng- mohammedaanse leider. Die man heeft de macht overgenomen in een groot rijk dat van Marokko (de kern) tot aan het huidige Tune- sië reikt. De Iberische mohammedanen zijn er niet gerust in, want misschien wil hij meer dan hun bondgenoot worden. Een Arabisch kroniekschrijver drukt het plastisch uit: “Beter om kamelen te weiden dan zwijnen te hoe- den.” Dus verschijnen in Al-Andalus Marok- kaanse Berberlegers. Die jagen aanvankelijk de christelijke legers weer in hun hok, herove- ren Toledo en staan op zeker ogenblik bijna aan de grenzen van het christelijke Barcelona.

Maar de grote interesse van de nieuwe heer- sers (de fanatieke Almohaden) gaat naar de uitschakeling van de Iberische bondgenoten.

Dat opzet slaagt en voortaan is Al-Andalus de noordelijke provincie van een Marokkaans rijk. Geloof maar dat geen enkele Marok- kaan die historische realiteit ooit vergeten is (Bin Laden herinnerde er trouwens geregeld aan). Dat nieuwe rijk houdt het vijftig jaar vol, tot de christenen weer in het offensief gaan. In de westerse historiografie wordt de tweede kruistocht altijd als een ramp voorge- steld omdat de Seldjoekse Turken de nieuwe kruisvaarders verslaan, zodat maar een kleine groep in christelijk Jeruzalem arriveert. Maar in de Arabische teksten is die kruistocht ook een ramp, want een legertje Vlamingen, Nor- mandiërs en Duitsers vaart naar de Middel- landse Zee via de huidige Portugese kust, landt er en verovert met lokale christelijke hulp Lissabon. De kruisvaarders plunderen de stad, vermoorden de bisschop die ze niet kennen en maken van de moskee een kerk (zoals mohammedanen kerken ontwijden en er moskeeën van maken).

Mohammedanen belonen verdiensten

Een van de oorzaken van veel christelijke overwinningen is het feit dat de moham- medaanse mentaliteit verdiensten beloont.

Er zijn wel dynastieën, maar die houden het meestal maar een paar generaties uit en geen honderden jaren zoals de Franse koningen. Een echte hoge en lage mohamme- daanse adel bestaat niet, zodat bevorderin- gen naar verdienste en niet uitsluitend naar afkomst gaan. Bevelhebbers komen dikwijls uit de lagere rangen en ze krijgen meestal de opbrengsten van een bepaald domein. Dat is niet erfelijk en de heerser kan het ieder moment afnemen, herverdelen, vergroten of aan iemand anders schenken. De loyau- teit van de bevelhebbers is altijd onzeker. Ze

kijken meer naar hun rivalen met gelijke rang dan naar christelijke tegenstanders, met wie ze geregeld samenspannen om de moham- medaanse concurrent een kopje kleiner te maken. De kruisvaarders intrigeren ook tegen elkaar maar er bestaat wel een aanvaarde hiërarchie en een erfelijkheid die niet voort- durend betwist wordt. De lijst mohamme- daanse tegenstanders van de kleine chris- telijke rijkjes in het Midden-Oosten leest als een ononderbroken palmares van geslaagde moorden op rivalen en eindigt na een moord op de aanvankelijke dader. De Arabische kro- nieken betreuren dan ook voortdurend dat de energie van de mohammedaanse leiders besteed wordt aan interne moorddadige ruzies en godsdienstige geschillen en bijna nooit aan een gecoördineerde jihad om de ongelovigen in zee te drijven.

Saladin

Feitelijk is dit ook het verhaal van de bekendste Arabier, in werkelijkheid een Koerd uit een eenvoudige familie: Salah-al- din Yusuf, of Saladin. De man wordt een geta- lenteerde bevelhebber, die na een staats- greep de macht in Egypte overneemt en er vervolgens in slaagt het huidige Syrië en Irak in te lijven met alle bekende plaatsnamen:

Aleppo, Damascus, Mosul, Bagdad, Homs...

Bij zijn veroveringen heeft hij geen gewetens- problemen om het geregeld op een akkoordje met de christenen te gooien. Maar ook Sala- dins gezag wordt betwist door zijn zoons en bevelhebbers. Hij kiest daarom voor de methode die ook voorgangers en opvolgers gebruiken: de jihad uitroepen om zijn bevel- hebbers en onderdanen tot wat eenheid aan te porren. Hij heeft het geluk dat de kruis- vaarders weer eens verdeeld zijn en dat zijn leger (30.000 soldaten) drie keer sterker is dan dat van de kruisvaarders onder de leiding van een onbekwame koning van Jeruzalem (die feitelijk alleen maar koning-gemaal is).

Hij wint de veldslag, trekt Jeruzalem binnen en in ruil voor geld laat hij de meeste chris- tenen vertrekken. Vervolgens brengt hij de hele mohammedaanse wereld op de hoogte, zodat men de vele jaren dat hij tegen andere mohammedanen vocht wat vergeet. Tot van- daag is hij de grote held van de Arabische wereld. Zijn ruiterstandbeeld (dat hij als gelo- vige soennitische mohammedaan godslas- terlijk zou gevonden hebben) staat nog altijd in Damascus. Saddam Hussein wordt gebo- ren in hetzelfde plaatsje als Saladin, vervalst zijn geboortedatum met twee jaar en vertelt overal dat hij exact 800 jaar na de veroveraar van Jeruzalem geboren is.

Een derde kruistocht onder de leiding van Richard Leeuwenhart slaagt er niet in de Hei- lige Stad te heroveren en één voor één ver- dwijnen de christelijke rijkjes in een moham- medaanse zee. Alleen keizer Frederik II slaagt er na een diplomatiek steekspel in Jeruza- lem nog vijftien jaar lang en zonder geweld in christelijke handen te krijgen; zij het met veel faciliteiten voor mohammedanen. Zowel Frederik (die in Jeruzalem zijn interesse in de mohammedaanse cultuur uitvoerig toont en de mohammedanen in zijn eigen Sicilië laat uitmoorden) als zijn Arabische tegenhangers worden door de eigen onderdanen als duivels beschouwd omdat ze het niet willen uitvech- ten. In 1291 valt Saint-Jean-d’Acre - het laat- ste christelijk bolwerk - en zijn voor het Wes- ten de kruistochten voorbij. Maar niet voor de mohammedanen. In hun kronieken eindigen die met de verovering van Constantinopel en van de hele Balkan. Omdat mohammeda- nen eerst in de 19de eeuw (onder westerse invloed) monografieën schrijven (over om het even welk onderwerp) denkt men in het Westen onterecht dat de mohammedaanse wereld die zogenaamde christelijke agres- sie eeuwenlang vergat, maar dat klopt niet met de realiteit. Mohammedanen hebben een paardengeheugen en de huidige terreur bewijst het.

Jan neckers

Mohammedaanse geschiedenis

van de kruisvaarten (2)

Zijn de journalisten die over het Catalaanse drama berichten echt zo dom of zo

lui? Waarschijnlijk beide. Het was Rudi Vervoort (PS) zelf die op

19 juli de 3 besluiten ondertekende. De isla- mitische gemeenschap Al-Inaba, het ‘Centre Culturel Arrayane’ en de islamitische gemeen- schap met de naam ‘El Mohsinine’ werden met een pennentrek van de minister-presi- dent erkend.

Al-Inaba

Al-Inaba heeft de zetel op de Gentsesteen- weg 1244 te Sint-Agatha-Berchem (Brussel).

Volgens de moslimexecutieve bestaat het register uit meer dan 200 ingeschrevenen. In mensentaal: de gemeenschap heeft meer dan 200 leden. Minister van Justitie Koen Geens gaf reeds in 2016 zijn fiat.

Het gevolg van dit besluit is dat Al-Inaba een islamitisch comité mag inrichten. Het is de isla- mitische tegenhanger van de kerkfabriek. Het comité is een openbare instelling met rechts- persoonlijkheid. Het is verantwoordelijk voor de materiële organisatie, de werking en het beheer van de goederen van de eredienst.

Het belangrijkste gevolg van de erkenning is dat de weg openligt voor financiering door de overheid (lees: u en ik).

Arrayane

Voor de andere twee geloofsgemeenschap- pen geldt identiek dezelfde regeling. Het Cul- tureel Centrum Arrayane bevindt zich op de Gemenebeemdenstraat 98 in 1120 Neder- over-Heembeek (Brussel) en El Mohsinine heeft de zetel volgens het Staatsblad in de Zweedsestraat 42-46 te 1060 Sint-Gillis.

Echter, de Zweedsestraat bestaat niet. De juiste naam is Zwedenstraat. En de correcte naam van Arrayane is overigens ‘Centre Cul- turel Islamique Arrayane’. De webstek van dat

‘Cultureel Centrum’ is enkel in het Frans en in het Arabisch, en bevat uiteraard informatie over het doneren van giften. Volgens de web- stek functioneert de moskee enkel op basis van die gulle giften. Dat zal na de erkenning uiter- aard wel anders zijn.

El Mohsinine

Wie een goed geheugen heeft en een slecht karakter (per definitie alle lezers van dit week- blad) herinnert zich een affaire uit 2015. Toen werden de ex-voorzitter en de ex-secretaris- generaal van de moskee El Mohsinine uit Sint- Gillis door de correctionele rechtbank veroor- deeld tot een jaar met uitstel voor verschillende onregelmatigheden in de boekhouding van de vzw van het islamitisch centrum. Boven- dien kreeg de ex-voorzitter volgens Het Laat- ste Nieuws ‘een boete van 5.500 euro en de ex- secretaris-generaal een boete van 11.000 euro’.

De voormalige voorzitter en secretaris-gene- raal van de moskee werden vervolgd omdat ze in 2007 schriftvervalsingen hadden gepleegd in verband met de aanstelling van godsdienst- leraren bij de vzw en in de notulen van de algemene vergadering van de vzw. Ze wer-

Het is u zonder twijfel ontgaan, en de Vlaamse ‘kwaliteitskranten’ ook, maar op 28 juli stond in het Staatsblad een opmerkelijke publicatie. De Brusselse hoofdstedelijke regering erkende in 1 beweging maar liefst 3 islamitische gemeenschappen in Brussel.

Brussel erkent 3 islamitische gemeenschappen

den ook vervolgd omdat ze voor 35.000 euro tegoeden van de moskeeleden hadden ver- duisterd. In juni van dat jaar zou de zaak ook een vervolg voor de burgerlijke rechtbank krij- gen, maar daar hebben we spijtig genoeg niets meer over gelezen.

Uitbreiding

Wie op zoek gaat naar informatie over Al- Inaba komt terecht op de Franstalige webstek van die gemeenschap.

‘Salam aleykom, Face au nombre de fidèles qui ne cesse d’augmenter, ma cha Allah, la mos- quée Al inaba située chaussée de gand 1244, à Berchem Sainte Agathe a décidé d’agrandir ses locaux pour répondre à la demande de la communauté et offrir un espace de prière plus grand.’ Vrij vertaald: het aantal gelovigen neemt toe en de moskee is aan uitbreiding toe.

Kruispuntbank

Op het adres van Al-Inaba vinden we in de gegevensbank van de kruispuntbank enkel een andere vzw: ‘Association Culturelle des Parents musulmans de Berchem-Sainte-Agathe’. In het Staatsblad ontbreekt de oprichtingsakte van deze schimmige vzw, waardoor deze juridisch niet in orde is. Van Al-Inaba is er geen spoor, wat merkwaardig is, gezien de erkenning door de Brusselse regering.

Arrayane

Op het adres van het ‘Centre Culturel Isla- mique Arrayane’ vinden we deze keer wel de vzw terug. Maar opnieuw is er in het Staats- blad geen spoor van de oprichtingsakte terug te vinden. De laatste akte dateert al van 2014 en werd een jaar later neergelegd. De akte is bovendien niet rechtsgeldig ondertekend en dus juridisch waardeloos.

El Mohsinine, pédagogique et social

Op het adres van El Mohsinine vinden we het ‘Centre Islamique Culturel Pédagogique Et Social El Mohsinine’, wat toch niet helemaal hetzelfde is als wat in het Staatsblad staat. Het klinkt eentonig, maar opnieuw is de oprich- tingsakte onbestaande in dat Staatsblad. De laatste akte dateert ook al van 2015.

Geen financiële informatie

Van geen enkele van de 3 vzw’s is een snip- per financiële informatie beschikbaar bij de balanscentrale. Wat het financiële reilen en zei- len betreft van deze vzw’s moeten we volledig afgaan op het zonder twijfel deskundige oor- deel van de moslimexecutieve.

Dat 3 islamitische vzw’s erkend worden en dus geld krijgen van de overwegend niet-isla- mitische burgers is één zaak. In dat geval zou je toch op zijn minst enige juridische correct- heid en vooral veel transparantie verwachten.

Maar daar is voorlopig niet veel van te merken.

Thierry Debels

(5)

Actueel

24 augustus 2017 5

Vlamingen worden federaal in de zak gezet

Zo’n zestig procent van de inwoners van dit land behoort tot de Vlaamse Gemeen- schap. Van de bijna 69.000 federale ambtenaren is evenwel ‘maar’ 54 procent Vlaming.

Houdt men rekening met de taalwetten, dan zouden zo’n 4.277 ambtenarenjobs extra naar Vlamingen moeten gaan.

Het was Het Laatste Nieuws dat er het eerst aandacht voor had: in nagenoeg alle federale instellingen, waaronder de federale overheids- diensten, blijken Vlamingen ondervertegen- woordigd te zijn. Dat blijkt uit cijfermateriaal van Kamerlid Barbara Pas (Vlaams Belang).

De huidige, communautair scheve verdeling is gebaseerd op enkele oude bepalingen over pariteit in de taalwet. Bij de federale regering is er in tijden van communautaire stilstand blijkbaar weinig animo om aan het heikel dos- sier te raken. Afblijven dus?

Wat geldt voor federale ambtenaren geldt nog meer voor Brusselse ambtenaren, blijkt uit een opiniestuk van de onafhankelijke Kamer- leden Hendrik Vuye en Veerle Wouters (ex-N- VA) in Knack (17 augustus). Slechts 78 procent van de statutaire personeelsbeslissingen zijn conform de taalwet, bij contractuelen gaat het zelfs maar om 10 procent.

De vicegouverneur schorst een kleine helft van de geregistreerde gevallen (44 procent), maar na 40 dagen wordt zo’n schorsing auto- matisch opgeheven, tenzij ze wordt beves- tigd door de Brusselse regering of het uit-

voerend orgaan van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC), maar omdat hiervoor een volledige consensus nodig is en Franstalige uitvoerende politici daar zelden toe bereid zijn, loopt dat spaak.

Volgens Barbara Pas (Vlaams Belang) werd in 2015 slechts één schorsing bevestigd. Hier- door blijft het gros van de overtredingen zon- der gevolg. De scheeftrekking is nog erger dan vermeld. Veel overtredingen worden gewoon niet geregistreerd, omdat lokale Brusselse besturen en OCMW’s de toetsing aan de taal- wet willen voorkomen.

Zowel Pas als Vuye en Wouters willen via een wetsvoorstel de vicegouverneur meer slagkracht geven bij beslissingen. Vuye wenst dat een schorsing door de vicegouverneur na 40 dagen automatisch permanent zou wor- den in plaats van opgeheven. Ze manen Jan Jambon (N-VA) aan, als minister van Binnen- landse Zaken bevoegd voor de taalwet, daar werk van te maken.

Bij de bespreking van het voorstel-Pas in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken verlie- ten Kamerleden van MR, CD&V en Open Vld,

maar ook van de N-VA, de zaal. Opzettelijk, volgens Vuye. “Klopt niet”, verdedigt Kamer- lid Brecht Vermeulen zijn partij. Drie van de vier N-VA’ers bleven aanwezig. Vuye gelooft die uitleg niet. Volgens het kabinet-Jambon is er inderdaad een probleem, maar is het aan de Vlaamse politici in Brussel om hun werk te doen. In tijden van communautaire stilstand wordt er al eens getreuzeld in die zaken.

Busje komt zo, graag in het Nederlands

De Lijn schaft de reken- en taalproeven voor haar kandidaat-chauffeurs af. Behoorlijk Nederlandstalig zijn is blijkbaar geen selectie- voorwaarde meer voor aanwerving.

De taal- en rekenproef zorgde volgens Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts voor een te hoog uitvalpercentage bij sollicitaties.

In Antwerpen zijn vorig jaar van de 220 vaca- tures voor buschauffeur er amper 83 ingevuld geraakt (38 procent), bij de trambestuurders slechts 32 van de 113 (28 procent). Eerder al bleek dat in de periode januari-april het uit- valpercentage 44 procent bedroeg. Annick de Ridder had het al over een selectie waar amper 4 van 134 kandidaten slaagden.

Tot daar kunnen we volgen. Er stelt zich een probleem. De vraag is of en in welke mate taal- kennis een voorwaarde is voor aanwervingen

bij de overheid. Het lijkt erop dat dat alvast vol- gens Weyts voor een job als buschauffeur niet meer het geval is. Ook het alibi verbaast. De kennis van het Nederlands zal nog wel worden getest “tijdens het sollicitatiegesprek”, aldus Weyts (N-VA). Ondertussen zoeken Frederic Anseel van de UGent en CEO Vincent van Mal- deren van Jobpunt Vlaanderen blijkbaar naar

“wetenschappelijk ondersteunde testen die de competenties meten die een chauffeur vandaag de dag hebben moet”.

Velen zullen deze beslissing meteen afwij- zen als een tegemoetkoming aan anderstali- gen in Vlaanderen. Het is uitkijken naar flan- kerende maatregelen en “praktijktests” om te zien welke gevolgen de wijziging heeft voor de reiziger. Maar ook naar de gevolgen van die keuze van Weyts als precedent voor andere gevallen van krapte op de arbeidsmarkt. “Hier spreekt men Nederlands”? Als de overheid die deur nog verder openzet, hoeft het niet te verbazen dat het bedrijfsleven dat nog veel meer zal doen. Op zijn minst zou hierover een ernstig (taal)debat mogen worden gevoerd.

Het lijkt ons verstandiger ervoor te zorgen dat nieuwkomers of de (schaarse) Franstaligen de nodige opleiding krijgen om zelf dringend het nodige te doen om behoorlijk te functioneren op de maat van de klant. Dat hoeft niet almaar meer omgekeerd te verlopen. A.P.

Een hakenkruis of een vlag van IS, tot daar aan toe, maar toch niet die subversieve letter- combinatie! De Brusselaar met West-Vlaamse roots was enkele dagen op verlof aan de kust, toen een Franstalige journaliste zijn wagen (een “blitse BMW” volgens Het Laatste Nieuws, in werkelijkheid een bescheiden tweede- handse 1-klasse) detecteerde. Een P-plaat en een VL; meer is niet nodig om een halve pagina in La Dernière Heure te vullen. Een senator die zich op een “illegale” manier in het verkeer begeeft; hoe bestaat het? Het stuk - diezelfde dag werd er ook over bericht in enkele Vlaamse kranten - wekt zowaar de indruk dat hem een stevige berisping boven het hoofd hangt. We durven er geld op verwedden dat daar met geen letter over gerept zal worden.

Verwarring

Zijn we niet in hetzelfde bedje ziek door pre- cies aan deze banaliteit aandacht te schen- ken? De vraag is terecht, maar het antwoord is negatief. Senator Vanlouwe is al een tijdje in een VL-carrousel verwikkeld. In juni werd hij na heel wat gepalaver met politiediensten en het parket zelfs gedagvaard voor de kwestie.

Een KB uit 2001 verbiedt enige handeling met een nummerplaat die aanleiding zou geven tot “verwarring”. Bedoeld wordt: de plaat met modder besmeuren waardoor die onleesbaar wordt, er een product op spuiten dat het flitsen onmogelijk maakt, dat soort dingen.

“Op geen enkele manier is mijn nummer- plaat onleesbaar”, benadrukt de subversieve senator (tiens, welke afkorting levert dit op?), waarmee de kous af is. In september weten we voor hoelang hij in een duistere kerker ver- dwijnt. De feiten zijn ridicuul, maar precies door de manier waarmee men er aan over- heidszijde mee omspringt, krijgt het nieuws- waarde. Alsof ze niets beter te doen hebben...

Prioriteiten stellen

Opvallend is dat Vanlouwe niet de enige is die omwille van een VL-sticker problemen met de politie kreeg. In het verleden werd ook VB-voorzitter Tom van Grieken op de vin- gers getikt, zij het vrijgesproken. Enkele parle- mentaire medewerkers van zijn partij kregen een gelijkaardig probleempje - lees: pesterij - gepresenteerd. En wat blijkt: telkens is het ene agent W... die verbaliseert. Ook bij Vanlouwe.

Het gaat om een omhooggevallen champetter, actief in de buurt van het parlement, die schijn- baar zijn eigen prioriteiten stelt in de loeiharde strijd tegen onveiligheid.

Eigenlijk past slechts één reactie op der- gelijke verhalen: waar ligt het probleem en waarom er in hemelsnaam energie instoppen?

Wij denken dat, u denkt dat, maar agent W...

gelukkig niet. Een gids in deze duistere tijden van verwarring is het. Trouwens, heeft die man al een tricolore lintje gekregen?

Pmm.

Wanneer tijdens de komkommertijd een fait divers opduikt, wordt het risico dat de banaliteit tot in het ridicule uitgesmeerd wordt plots erg groot. Vergeet even de lotge- vallen van generaal Robert E. Lee of het joyriden van die griezels op de Ramblas. Het échte nieuws van de voorbije dagen is dat Vlaams volksvertegenwoordiger en onder- voorzitter van de Senaat Karl Vanlouwe (N-VA) het presteert om rond te rijden met op zijn wagen een... VL-sticker.

Einzelgänger W.

IJzerwake 2017

Nu zondag 27 augustus vindt in Steenstraete de 16de IJzerwake plaats. U bent welkom aan het monu- ment van de Gebroeders van Raem- donck om 11 uur stipt.

Maar u bent vroeger welkom, om een bezoekje te brengen aan de ver- koopstanden.

Ook ’t Pallieterke is aanwezig met een uitgebreide infostand. U kan er terecht om kennis te maken met ons

uitgebreid boekenaanbod. Jan Huij- brechts zal er zijn boek “Verdrongen verleden” handtekenen. Ook verkrijg- baar op onze stand: de heruitgave van de historische brochure “Verklaring aan het Vlaamsche volk” uit 1917, uit- gegeven door Marnixring Noordrand.

En u kan ter plaatse intekenen op het boek “Herinneringen aan Hekalo”.

We verwachten u aan onze stand tussen 10 uur en 17 uur. Tot zondag.

NIEMAND VEILIG

In Turkse gevangenissen zitten tientallen journalisten opgesloten, dat is bekend. Dat ook Europese journalisten (al dan niet van Turkse afkomst) goed moeten opletten wan- neer ze naar Turkije reizen, mochten onder meer Ebru Umar en Fréderike Geerdink onder- vinden. Maar de lange arm van Erdogan reikt veel verder. In heel Europa laat hij critici van zijn regime oppakken, door arrestatiebevelen te laten uitvaardigen via Interpol. Zo werd deze week de Duitse schrijver Dogan Akhanli opge- pakt in Spanje. Akhanli is van Turkse afkomst, maar wist zich te ontdoen van zijn Turkse nati- onaliteit. Het belet niet dat hij een tijdje in een Spaanse cel zat, wat tot grote verontwaardi- ging leidde in Duitsland. Merkwaardig is dat Spanje daarbij ontzien werd: dat land volgt immers strikt genomen de regels. Het is ove- rigens niet de eerste keer dat iets dergelijks

gebeurt. Eind vorig jaar werd de Frans-Koer- dische blogger Maxime Azadi op last van Tur- kije gearresteerd... in België. Gelukkig werd hij niet uitgeleverd aan Turkije. De vraag die men zich moet stellen is of de facto dictaturen zoals Turkije nog langer deel kunnen uitma- ken van intergouvernementele organisaties als Interpol, en of Europese landen verplicht zijn volgens het boekje de bevelen van zo’n land op te volgen. In plaats van nu moord en brand te schreeuwen, zouden de Duitse poli- tici deze kwestie beter aankaarten in de EU.

Want zolang Europese landen dansen naar het pijpen van Erdogan kan niemand ontsnap- pen aan de grijpgrage Turkse justitie. En zeg- gen dat de Turkse dictator ons daar dit jaar nog voor heeft gewaarschuwd: “Als Europa zijn houding tegenover Turkije niet wijzigt, dan zal geen enkele Europeaan veilig over straat kunnen lopen.” Dat was geen bluf, zoveel is duidelijk.

(6)

Het spook van Baalhoek duikt weer op

Carrousel Royal

Wie zin heeft om nog eens een optreden in het Koninklijk Circus mee te pikken, is eraan voor de moeite. De zaal is voor onbepaalde tijd geslo- ten, zij het dat ze erin slaagt zelfs met gesloten deuren een protagonisten- rol te vervullen in een onfraai staal- tje kafkaiaanse Brusselse politiek. Of hoe de PS nog maar eens denkt boven de wet te staan. En hoe Frederik de Grote, voor zover die enige belangstel- ling zou hebben, zich steevast in zijn graf omkeert.

‘Il y a encore des juges à Berlin’, ook al kunnen we de stadsnaam maar beter veranderen in... ‘Bruxelles’. De uitdrukking komt uit de 18de eeuw. Frederik de Grote sprak in de buurt van Potsdam een onder- daan aan: “Ik ben de koning van Pruisen en wil uw eigendom kopen”. “Sire, u vergeet dat er in Berlijn rechters zijn”, repliceerde die gevat. Begrijp: zelfs de koning staat niet boven de wet en als burger geniet hij alle bescherming. Tot hier het historisch bruggetje.

Wat Frederik II in die jaren wel al begre- pen had, is bij het Brussels stadsbestuur nog niet doorgedrongen. Want ja, er zij effectief rechters die, ongeacht hun par- tijkaart of gebrek eraan, zich degelijk van hun taak kwijten. En nee, ook als PS’er kan je niet zomaar je zin doen. Zelfs niet in Broekzele.

Brussels Expo

De carrousel die al enkele maanden draait betreft het Koninklijk Circus, de bekende concertzaal gelegen op een boog- scheut van het Vlaams en Federaal Parle- ment. De zaal is eigendom van de stad en jarenlang lag de exploitatie in handen van de Botanique, het Franstalig cultureel centrum, wat verderop gelegen. De stad besloot het beheerscontract op te zeggen en de exploitatie in handen te leggen van Brussels Expo, een vzw, of wat dacht u?

Misschien waren er goede redenen om de samenwerking met de Botanique te beëindigen, maar daar ligt het probleem niet. Wel bij Brussels Expo, waar de voor- zitter een zekere Philippe Close is, burge- meester van beroep. Zelfs met weinig ken- nis van de werking van de rechtsstaat voelt men aan dat dit wringt. En zo oordeelde ook de Raad van State. De Botanique had zich samen met de uitbater van het Ant- werpse Sportpaleis kandidaat gesteld om het Koninklijk Circus te runnen. Bij het vast- stellen van de werkwijze van de stad trok- ken ze naar de rechtbank. En de Raad van State meende dus ook dat er sprake zou (kunnen) zijn van belangenvermenging.

Raad van State bis

Het spreekwoordelijke circus ging ver- der. De Raad moest zich nog ten gronde uitspreken, dus besloot de stad om Brus- sels Expo “in afwachting” toch al intrek te laten nemen. Kwestie van de “continuïteit”

te verzekeren. Gevolg: opnieuw ging men naar de Raad van State, die alweer oor- deelde dat de stad haar boekje te buiten was gegaan. Geen probleem, zeggen ze bij Botanique; wij zullen die “continuïteit” wel garanderen en de molen draaiende hou- den tot er een definitieve uitspraak van de Raad van State is.

Die wordt niet voor juni 2018 verwacht, waardoor een behoorlijke periode over- brugd moet worden. Alleen, daar gaat de stad als eigenaar dan weer niet mee akkoord. De uitbating zou door personeel van de stad zelf verzorgd worden, maar hoe dat zal gebeuren is koffiedik kijken.

Wellicht niet. De komende maanden zul- len gebruikt worden om verbouwingen uit te voeren, klinkt het sussend. Wanneer het Koninklijk Circus terug opengaat, is ondui- delijk. Iets zegt ons dat het wel eens heel erg lang zou kunnen duren.

KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen 24 augustus 2017

6

Het dorpje Bath grenst aan Zandvliet. Wie over de Noordlandbrug richting BASF rijdt, komt via de weg die rechts de polder inschiet op de Scheldedijk met de grenspaal terecht. Daar zag je wazig het reuzencontainerschip CSCL Jupiter liggen, dat vastliep vlakbij de eerste huizen van het minidorp met maar iets meer dan honderd inwoners.

Het gestrande schip van de rederij China Shipping (lengte 366 meter) blokkeerde een hele dag het scheepvaartverkeer op de Schelde. De haven van Antwerpen onder- vond grote hinder. Een dertigtal schepen moest wachten om de haven in- of uit te varen. Het vastgelopen schip lokte vrijwel onmiddellijk een groot aantal ramptoeristen.

Die kwamen per auto, met de fiets of te voet naar Bath. Enkele ijskreemventers zagen de kans om goede zaken te doen. Zij parkeerden hun “crèmeglacekarren” tot vlakbij het schip.

Enkele durvers liepen zelfs over het schor tot bij de boeg van de Jupiter, die met zijn hoge lading het hele dorp domineerde. Gelukkig kon de mastodont ’s avonds door een dozijn sleepboten losgetrokken worden en naar het (lege) Delwaidedok in Berendrecht gesleept worden voor nazicht. Daar vertrok de Jupiter

na enkele dagen, richting Hamburg om zijn lading te lossen. Vervolgens voer het naar Rotterdam voor een grondige inspectie, iets wat ze klaarblijkelijk in Antwerpen niet meer kunnen.

Het Nauw van Bath

De stranding, die veroorzaakt werd door een geblokkeerd roer, vestigde weer eens de aandacht van de scheepvaart- en haven- mensen op de beruchte ‘Bocht van Bath’.

‘Het Nauw van Bath’ is één van de moeilijk- ste stukken van de Westerschelde voor con- tainerschepen. Voor de verdiepings- en recht- trekkingswerken geraakten daar tientallen schepen in de problemen. In 2007 liepen volgens Omroep Zeeland nog twee schepen vast op de zandbanken in het Nauw van Bath.

Meteen na de stranding gingen stemmen op

die het Baalhoekkanaal aanprezen als defini- tieve oplossing.

Het Baalhoekkanaal beoogde de afsnijding van de Bocht van Bath. Het vertrok ter hoogte van het Zeeuws-Vlaamse dorpje Baalhoek en mondde over de Nederlands-Vlaamse grens uit in de Waaslandhaven. Na verdiepings- en andere werken konden grote schepen in het

‘Nauw van Bath’ passeren en werd afgezien van de plannen. Die zouden het schor van Saeftinghe grotendeels in beslag genomen hebben, naast tal van landbouwgebieden.

Je zou een (terecht) gehuil hebben horen opgaan indien opnieuw naar het Baalhoek- kanaal gegrepen worden. Maar met de haven- bonzen kun je nooit weten. Zij zijn tot alles in staat om hun slag thuis te halen. Zie maar naar de waanzinnige plannen om in het Waas- land meer dan 1.500 hectare te vernietigen, inbegrepen tal van (historische) boerderijen en zelfs het dorp Doel. Ook op de Rechter- oever, die van Oosterweel tot aan de grens werd ingenomen, bestaan nog plannen om het laatste boerenland te vernietigen. Zo zie

je maar… Pagadder

Uiterlijk vorige donderdag zou de deputa- tie haar oordeel vellen en alles wees erop dat ook die beslissing negatief zou zijn: door een beroep bij Schauvliege tegen de afschaffing van de fameuze buurtweg en door het uitblij- ven van een mobiliteitsakkoord met minister Weyts, kon de deputatie normalerwijze niet anders dan het bouwberoep van Ghelamco afwijzen. Daarna zou het voor Ghelamco een haast onmogelijke klus worden de bouwver- gunning via gerechtelijke weg af te dwingen.

Alles van nul herbeginnen

Sinds enkele maanden is een geheel nieuwe procedure van kracht: bouw- en milieuvergun- ning worden samengesmolten tot een omge- vingsvergunning en voor omvangrijke projecten buiten de grote steden moet men rechtstreeks bij de Vlaamse regering aankloppen. Het Eurostadion voldoet helaas aan deze voorwaar- den (het lijkt wel dat ze op maat van dit pro- ject geschreven zijn) en Ghelamco maakt hier nu gebruik van om een geheel nieuw (maar identiek) dossier in te dienen bij de Vlaamse overheid. Dit betekent dat alles van nul moet herbeginnen: een hele reeks instanties moet opnieuw een advies formuleren en het open- baar onderzoek moet worden overgedaan.

Iedere Vlaming zal daarbij opnieuw zijn zegje kunnen doen. We zullen op tijd laten weten op welke wijze dit kan gebeuren. De lawine aan sterke en inhoudelijke bezwaarschriften heeft zowel in Grimbergen als in Vlaams-Bra- bant voor een kentering gezorgd en dus echt wel het verschil gemaakt.

De bal ligt door dit maneuver binnenkort bij de Vlaamse regering. De vastgoedboeren van Ghelamco zijn nu al fors aan het lobbyen bij hun vrienden van CD&V om het stadion snel vergund te krijgen. Ze doen dit zelfs openlijk, door in hun communicatie de Vlaamse amb- tenaren van de dienst Mobiliteit uit te spelen tegen hun minister. Ghelamco moet een zoge- heten mobiliteitsconvenant afsluiten met de Vlaamse regering en heeft daaromtrent een dossier ingediend met een reeks voorstellen.

Het bedrijf beweert nu dat er ‘duidelijke sig- nalen zijn vanuit de administratie dat de voor- liggende maatregelen ruim voldoen aan de verwachtingen’. Ghelamco probeert met deze

‘signalen’ mobiliteitsminister Weyts te forceren tot het afsluiten van het verhoopte akkoord.

Marionetten

Het is inderdaad zo dat bij de Vlaamse admi- nistratie een aantal ambtenaren zitten die zich Vorige week heeft Ghelamco tot veler verrassing beslist om de lopende procedures inzake het Eurostadion in te trekken. Bij minister Schauvliege liep een beroep tegen de deputatie van Vlaams-Brabant na een geweigerde milieuvergunning. En bij de deputa- tie liep het beroep tegen de weigering van de gemeente Grimbergen om een bouwver- gunning af te leveren.

Eurostadion: naar de grote finale

gedragen als marionetten van de partij waar- aan ze hun benoeming te danken hebben. In plaats van hun vakkennis ten dienste te stellen van het algemeen belang en Vlaanderen voor een regelrecht verkeersinfarct te behoeden, ageren zij in functie van partij-instructies of erger. Uit goede bron vernemen we dat bij het departement Mobiliteit en Openbare Werken een aantal militante CD&V’ers actief zijn die Weyts met alle middelen tegenwerken en die openlijk marcheren voor het Eurostadion. We gaan naar een zeer stevige krachtmeting bin- nen de Vlaamse overheid, waarbij alle kuipe- rijen uit de kast zullen worden gehaald.

De uiteindelijke beslissing ligt bij minister Schauvliege, die zowel bevoegd is voor Ruim- telijke Ordening als voor Milieu. Maar alles wijst erop dat zij geen gunstige beslissing kan nemen zonder een mobiliteitsconvenant tus- sen Ghelamco en minister Weyts. Bovendien kunnen we ons moeilijk voorstellen dat zo’n belangrijke beslissing onbesproken zal blijven op de Vlaamse ministerraad en dat minister- president Bourgeois zichzelf geen inspraak zou gunnen in dit dossier.

Gebakken peren

Het dossier van het Eurostadion (en de ermee samenhangende projecten) zal niet enkel leiden tot een nog veel grotere verkeers- congestie dan vandaag op zowat de belang- rijkste economische slagader van het land.

Bovendien zou het de verstedelijking en de ver- fransing van de Vlaamse Rand fors in de hand werken. Dit staat haaks op de intenties van de huidige en alle vorige Vlaamse regeringen om het Vlaamse en groene karakter van Vlaams- Brabant te vrijwaren. Het lijkt bijna evident dat dit laatste voor de Vlaamse regering zwaarder zal wegen dan de Belgische deelname aan de organisatie van een handvol Europese voetbal- wedstrijden, maar zekerheid hierover is er niet.

Spijtig dat er opnieuw zoveel tijd en ener- gie moet gestoken worden in een strijd die nooit gestreden had moeten worden. De vorige Vlaamse regering had jammer genoeg niet de moed meteen neen te zeggen tegen de Brus- selse megalomanie, waardoor de huidige rege- ring met de gebakken peren zit. BL

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Splits zelf

de sociale zekerheid!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

Referenties

GERELATEERDE DOCUMENTEN

Het merkwaardige hieraan is niet alleen dat een aantal Vlaamse organisaties die leven bij de gratie van de subsidies die zij vanwege de Vlaamse rege- ring en de

Voordat seks gemeengoed werd in Vrij Nederland zag Rinus Ferdinandusse met allerlei soortgelijke artikelen als de bovenstaande over Jean Harlow een manier om via een omweg over seks

[r]

De medewerkers van het Centrum voor Biomedische Ethiek en Recht (KU Leuven) zijn niet te spreken over de Telefacts-reportage over de levensbeëindiging van de Tongerse schepen

Volgens haar zijn er wel meer huisartsen die die zware taak liever niet op zich nemen.. Maar haar patiënten in de kou laten staan, wil ze

De euthanasiewet in ons land is al veertien jaar in voege en wordt

Gemeenten en scholen hebben eerder aangegeven dat de stijging van het aantal vsv’ers mogelijk te maken heeft met de volgende drie oorzaken: verkeerde studiekeuze,

De rechtbank deelt deze mening van de huurder niet en oordeelt: “Het essentiële materiele gevolg van de verkoop van een pand is dat het uit de beschikkingsmacht van de