e 1,95
71
stejaargang • nummer 1 • woensdag 31 december 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Deze week
Wat is er gebeurd met CD&V? 3
Overleeft de regering-Michel 2015?
Velen stelden zich de afgelopen week de vraag of de regering-Michel 2015 wel zal kunnen overleven. Aanleiding was de beruchte fietsparabel van Bart de Wever over de houding van de CD&V in de fede- rale regering, en wat hij daarrond ver- telde. Carl Devos titelde enkele dagen later zijn laatste column voor de kerstvakantie
“Doorstart of crash?”, en hij sluit een echte regeringscrisis in de lente niet uit. Noch- tans gaf Bart de Wever zelf het antwoord op de vraag hoe realistisch zo’n crash wer- kelijk is. We citeren: “Ik wens veel geluk aan wie deze regering laat vallen.”
De laatste die de stekker uit een federale regering trok, is vandaag opnieuw federaal minister, deze keer van onder meer Ontwik- kelingssamenwerking. We vermoeden dat de geciteerde woorden van Bart de Wever niet aan Alexander de Croo gericht waren, want we zijn er redelijk zeker van dat die toen zijn lesje wel geleerd zal hebben.
Het zou ten andere straf zijn: een liberale partij die jarenlang in regeringen met de PS heeft kunnen zitten, om vervolgens een cen- trumrechtse regering (eindelijk!) met N-VA, MR en CD&V vroegtijdig te doen vallen. Daar zal misschien wel veel volk naar willen komen kijken, maar of de Open Vld dan nog veel kie- zers zal hebben, is een vraag waarop zelfs geen antwoord gegeven dient te worden.
Fantoompijnen
Bart de Wever had het uiteraard nog steeds over de CD&V, en vermoedelijk zelfs over vice- premier Kris Peeters in het bijzonder, toen hij op die interne partijvergadering zijn waar- schuwing uitsprak. Het zijn inderdaad niet
Koen Geens en Pieter de Crem die de laat- ste tijd voor veel kopzorgen bij de federale coalitiepartners van de CD&V zorgen. Het is Kris Peeters die zich de afgelopen weken heeft doen opvallen door een nogal eigenge- reid gedrag, en de andere regeringspartijen meer dan eens voor voldongen feiten heeft geplaatst.
Dit gedrag kan aan de oppervlakte te wijten zijn aan de fantoompijnen van een minister- president die het nog niet helemaal gewoon geworden is alleen nog maar minister te zijn.
Maar de CD&V heeft ook dieperliggende rede- nen om zichtbaar tegen te wringen in de cen- trumrechtse regering. De partij heeft naast een rechtervleugel ook een linkervleugel, en die dient uiteraard op tijd en stond een beetje bediend te worden.
Vraag is hoever de CD&V zal willen door- duwen. Voor de linkervleugel liefst van al tot er amper nog een verschil waar te nemen valt tussen het sociaaleconomische beleid van de huidige en de vorige federale regering (zie «Kris Peeters of de vijfde colonne van het ACW» op bladzijde 2). Maar het spreekt voor zich dat de andere coalitiepartners daar niet bepaald mee opgezet zijn, en zo weinig mogelijk willen afdingen op het gesloten rege- ringsakkoord.
CD&V staat zwak
De CD&V staat alleen al door de ARCO-deal in een uiterst zwakke positie, en kan dus vrij kort aan de lijn gehouden worden – als men maar wil.
Bovendien zit het allang niet meer in het DNA van die partij om regeringen te doen vallen, al werden we met het overlijden van
Leo Tindemans even weer aan het tegendeel herinnerd. De CD&V is de ultieme vis-noch- vleespartij geworden, enerzijds-anderzijds, die het compromis op zich belangrijker acht dan de inhoud van het bereikte akkoord. Jean- Luc Dehaene kwam immers nà Leo Tinde- mans.
Maar ook: de CD&V is bijzonder goed uit de recente regeringsonderhandelingen geko- men. In de Vlaamse regering heeft de partij portefeuilles weten te bemachtigen ver boven haar feitelijke soortelijke gewicht. Objectief gezien deed ze het ook in de federale rege- ringsvorming redelijk goed, al is dat misschien nog niet helemaal tot de betrokken personen doorgedrongen.
De partij doet het slecht in de peilingen.
Nog een reden om een regeringscrisis eerder te vrezen dan te willen uitlokken. Wij zijn dan ook geneigd degenen die de CD&V in de lente van 2015 een regeringscrisis zien uitlokken ongelijk te geven. De partij kan daar immers alleen maar bij verliezen.
Vrij spel
Bart de Wever zou als inleiding voor zijn fietsparabel gezegd hebben dat hij tegen de pers “maar nee, het valt nog mee, u over- drijft…” zou zeggen, maar dat het eigenlijk niet gaat binnen de regering. We zitten tijdens de wekelijkse regeringsvergaderingen niet mee aan tafel, maar onze indruk is dat CD&V tot nu redelijk vrij spel heeft gekregen. Met andere woorden, als het vandaag in de rege- ring “niet gaat”, dan toch in de eerste plaats omdat N-VA, Open Vld en MR de CD&V er nog niet bepaald toe gedwongen hebben veel mee te gaan. Of moeten we nu echt denken
dat Kris Peeters elke week opnieuw de twaalf niet-CD&V-ministers in de federale regering in zijn eentje op een hoopje weet te spelen?
Bij de internetnieuwssite Newsmonkey gaf Bart de Wever onze versie van de situatie in de federale regering trouwens impliciet al toe, en hij wees erop dat hij zich de komende weken en maanden opnieuw meer zal profileren in de media.
U weet wel, de “schaduwpremier”, of, zoals Kris Peeters het formuleert: een “schoon- moeder” erbij. We citeren Bart de Wever: “Ik heb de laatste weken een aantal statements gedaan: “Tot hier en niet verder. Het is zo en niet anders.” En: “De lijn bewaken.” Dat ging eigenlijk over de vakbonden en de rest van de
«Hart boven hard»-actie, maar lijkt toch in de eerste plaats gericht op de CD&V. Het ABVV zal zich namelijk weinig of niets aantrekken van welke lijn Bart de Wever wil bewaken, maar CD&V zal dat des te meer wel moe- ten doen.
Een vriendelijk woord en een pistool
Al Capone zou ooit gezegd hebben dat «je veel verder raakt met een vriendelijk woord en een pistool, dan met een vriendelijk woord alleen». Het lijkt erop dat voor de CD&V de tijd van de vriendelijke woorden over is, en dat vanaf nu vooral vermanende woorden zul- len volgen. Van een pistool is nog lang geen sprake. Bovendien: wie nu een pistool boven- haalt, zal dat alleen tegen de eigen slaap kun- nen plaatsen. Niemand in de federale regering heeft daar vandaag zin in. Ook de CD&V niet.
Leo Tindemans en het Egmontpact blz. 11
door Mark Grammens
Briefje aan
Philippe de Belgique 3
IMF knielt
voor de vakbonden 4
Politici die
flirten met moslims 5
Eric Zemmour
in België 7
Het gevangeniswezen:
vulkaan weer op uitbarsten 13
Actueel
31 december 2014
2
Uit de smalle beursstraat
Kris Peeters of de vijfde colonne van het ACW
Federaal minister van Werk Kris Peeters (CD&V) zal het soci- aaleconomische beleid van de regering-Michel blijven onder- mijnen. Zijn kabinet is immers een vooruitgeschoven post van het ACW in de centrumrechtse coalitie.
Toen het regeerakkoord van de Zweedse coalitie bekend raakte, waren de meeste economische waarnemers optimistisch: er wordt iets gedaan aan de concurrentiekracht van de ondernemingen, de overheidsuitgaven komen onder controle, het pensioenprobleem wordt aangepakt en de arbeidsmarkt zal worden hervormd. Doch, één van die economen zei mij toen meteen dat we op concrete resul- taten moeten wachten. “In het verleden is het meer dan eens gebeurd dat de sociaaleconomische maatregelen werden afgezwakt, vaak onder druk van de sociale partners”, luidde het. En kijk, dat is wat nu al aan het gebeuren is. Dat er voor het verstrengde tijdskrediet over- gangsmaatregelen zijn, is normaal. Anders is het met het brugpensi- oen. Dat stelsel van vervroegde uittreding zou aanzienlijk verstrengd worden. Tegen 2016 moest het eigenlijk onmogelijk zijn nog voor je zestigste met brugpensioen te gaan. Na overleg tussen regering en sociale partners wordt die maatregel in de tijd gespreid, tot 2020, en voor 2017 is er amper sprake van een verstrenging.
De uitholling van het regeerakkoord is niet onschuldig. Ze wordt vanuit de regering-Michel zelf gestuurd. Meer bepaald vanuit het kabinet van minister van Werk Kris Peeters. Dat kabinet is een voor- uitgeschoven post van het ACW. Ze vormt de vijfde colonne van de christelijke arbeidersbeweging, met één bedoeling: de regerings- maatregelen zoveel mogelijk afzwakken.
Kabinetschef Eddy Peeters staat bekend om zijn ACW-kleur. Dan is er directeur Liesbeth Sommen (die ondertussen een vaste rubriek heeft op de website van Knack). Zij verdedigt weliswaar het regerings- beleid maar zij zegt er voortdurend bij dat het eigenlijk allemaal mee- valt en dat de mensen door deze regering niet echt veel langer zullen moeten werken. De cruciale figuur is directeur Peter Vansintjan, een echte syndicalist. Hij was kabinetschef van Joëlle Milquet (cdH) toen die minister van Werk en Binnenlandse Zaken was. Vansintjan was berucht voor zijn radicaal-linkse standpunten tijdens de zogenaamde interkabinetten-werkgroepen. Na de verkiezingen van 25 mei zei hij
aan wie het wilde horen dat hij zou stoppen indien de N-VA aan de macht kwam. Vansintjan handelde echter niet consequent. Hij stapte over van het kabinet van Milquet (die Franstalig minister van Onder- wijs werd) naar dat van Kris Peeters.
Het zijn figuren als Vansintjan die druk blijven zetten om extra kapi- taalbelastingen in te voeren. Het zijn die cabinettards die, op basis van het laatste rapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven, benadrukken dat de Belgische loonkostenhandicap geen groot pro- bleem meer is. Het is het kabinet-Peeters dat ervoor wil zorgen dat het beleid van de regering-Michel dermate wordt uitgehold dat het verschil met voorganger Elio di Rupo nog amper is vast te stellen.
Vraag is: waarom laat Kris Peeters, toch de voormalige topman van Unizo, zich omringen door figuren met een sterke syndicale reflex? En waarom is hijzelf de heraut van de linkerzijde binnen deze federale regering? Er is niemand die een antwoord heeft op de vraag waarom Peeters het linkse geweten van de regering is geworden. Sommigen spreken van slechte interne peilingen die de CD&V amper 12 pro- cent geven. Anderen hebben het over de frustratie van Kris Peeters die geen premier geworden is. Een derde mogelijkheid is dat Peeters terugdenkt aan de tijd dat hij deel uitmaakte van de Groep van Tien, de werkgevers en vakbonden die de sociale onderhandelingen voe- ren. Om hun eigen legitimiteit te handhaven, was het voor die Groep van Tien steeds zeer belangrijk om via sociaal overleg tot akkoorden te komen waarbij iedereen gelukkig is. Die akkoorden mogen niet te rechts en niet te links zijn. Voor werkgevers zijn dan meestal loonlast- verlagingen, voor vakbonden zijn het hogere sociale uitgaven. Een kwestie van geven en nemen.
Straks, na de kerstvakantie, moeten de sociale partners opnieuw samenkomen om een aantal maatregelen te nemen, onder andere rond de loonevolutie. Kris Peeters en zijn ACW-medewerkers hopen vanuit zijn kabinet de nodige druk uit te oefenen op de Groep van Tien. Probleem: dit sociaal overleg brengt kosten met zich mee. De bijsturing van het brugpensioen en een aantal akkoorden rond arbei- ders-bediendenstatuten kosten miljoenen aan de begroting. De rege- ring kan niet meer zoals vroeger het sociaal overleg met een mooie cheque vlot trekken. Peeters denkt echter van wel, wat het regerings- werk zal blijven ondermijnen. Angélique VAnderstrAeten
Weggespeelde supergenieën
Het Laatste Nieuws nomineerde “de honderd Belgen van 2014”, volgens een door die krant uitgestippelde hiërarchie. Bij het schrijven van dit stukje was het nog raden naar de nummer één. Ik vermoed dat Philippe de Eerste dicht in de buurt zal komen. Of de einduit- slag dat vermoeden al of niet zal bevestigen, doet er niet toe. Op plaats 32 prijkt alvast de Marokkaanse cineast Adil El Arbi, via een populaire televisiequiz tot de eerste allochtone
“slimste mens ter wereld” in Vlaanderen gebombardeerd.
Voetbalicoon Michel Preud’homme (34ste) en wielrenner van het jaar Greg van Aevermaet (33ste) moesten Adil laten voorgaan. Minis- ter Liesbeth Homans (31ste) en premier Char- les Michel (30ste) net niet. Kan tellen, als stil- zwijgend eerbetoon aan een man die naar zijn zeggen “niks kent van al die Vlaamse shit”, nog nooit een boek las maar desondanks van alle quizmarkten meer dan thuis is, “fuck”.
Wie zelfs weet uit welk boekje de onderwij- zeres voorlas in het schooltje waar Georges Bush op 9/11 een lesuurtje bijwoonde, kan men niet van wereldvreemdheid verdenken.
Zal ik zeker niet doen. Zeker is echter dat de opmars naar en de zege van Adil in de “grote finale” een mediahype tot gevolg had, zonder meer te quoteren als een enorme opsteker voor de multiculturele illusie.
Jozef de Witte, blijkbaar directeur voor het leven van het gelijkekansencentrum, wist dat
“De slimste mens”-quiz al eerder zijn invloed op de hersens van de doorsnee-Vlaming had bewezen. “Als je er verkiezingen kan mee win- nen of er alleszins het pad voor kan effenen, misschien kan “De slimste mens” dan ook de strijd tegen racisme doen winnen”, conclu- deerde hij. Of hij als “goede Belg” en “kame- raad” zowel over de ene als de andere strijd in dezelfde positieve zin dacht, verduidelijkte hij niet.
Hij verduidelijkte wel “dat de Vlaamse tele- visiekijker plots een persoonlijkheid als Adil El Arbi had gezien die bescheiden, grappig en moeiteloos de slimste autochtonen (!) van het land naar huis had gespeeld, waardoor de ogen van die kijker opengingen”.
Einstein
Jozef stond niet alleen om de goegemeente de juiste multiculturele perceptie aan te praten.
Uit de bladzijde na bladzijde opgepompte ode aan de jongste “slimste mens” ooit, kan vol- gende flard symbool staan: “Adil speelde in de finale zomaar eventjes de supergenieën (sic) Bart de Pauw en Gert Verhulst naar huis. En dat is Vlaanderen niet ontgaan!” Dat betwijfel ik niet. Ik las in dat verband het ophefmakende bericht over een oma die haar kleindochter had bezworen nooit met een Marokkaan als
lief te komen aanzetten. Maar sinds Adil op het scherm was verschenen en triomfeerde, mocht dat wel. Als dit verhaaltje niet waar zou zijn, is het alleszins goed gevonden.
Toch valt te vrezen dat pretschrijvelaars die van dergelijk proza bevallen zich stilaan zorgen over hun geestestoestand moeten maken. Als Bart en Gert volgens hen al “supergenieën” zijn, vraag ik me af op welke onbereikbare hoogte het statuut van Adil El Arbi dan wel staat. Daar- mee vergeleken moet zelfs Albert Einstein een sukkel geweest zijn. Van de weeromstuit duikt dan de door een slecht karakter geïnspireerde vraag op: was alles ook in deze altijd wel wat het leek? Op grond van een aantal genoteerde
“toevalligheden” in de “grote finale” ben ik geneigd enige twijfel te koesteren, zonder aan de verdiensten van slimste mens Adil afbreuk te willen doen.
Opmerkelijk
Opmerkelijk was het bijrolletje van Gert Ver- hulst. Of hij kende een ware “offday”, of hij nam al dan niet onder lichtjes uitgeoefende druk vrede met de eretitel “winnaar van het hoogste aantal sessies ooit”. Mocht dat zo zijn, had een ietwat grotere strijdvaardigheid zijn geloofwaardigheid als recordhouder zeker niet geschaad. Nog opmerkelijker was dat de op achtervolgen aangewezen Bart de Pauw bij een 51-48 stand plots “vergat” zich strate- gisch tot een 47-48 achterstand te laten zak- ken. Had het supergenie dat wel gedaan, had hij bij de ultieme finalevraag, over de Britse formule 1-piloot Lewis Hamilton, Adil, moei- teloos van de tabellen geveegd. Omdat hij Adil de kans gaf als eerste te antwoorden, veegde die hem weg. Van een door de wol geverfde quizfinalist kon men veel verwachten, maar niet dat hij naliet te doen wat hij al een aantal keren had gedaan en nog meer had zien doen.
De verklaring voor zijn blunder kreeg de naam
“opgevreten door de zenuwen” opgespeld. Het had allicht waarheidsgetrouwer “zoals het sce- nario voorschreef” kunnen zijn. Overigens, Bart de Pauw was de dagen voor de finale en de dagen erna amper uit de media weg te denken.
Extra publiciteit als “slimste mens” had hij niet echt meer nodig. De hem toebedeelde publi- citeit voor zijn nieuwe programma, “De Biker Boys”, volstond ruimschoots. Adil, naar zijn zeggen een “Marokelg” of “Belgokaan”, kon er maar wel bij varen.
D.Mol
GEEN PrEsIDENt MEEr
Een beetje te verwachten, maar toch opval- lend: voor de VRT heeft Europa plots geen pre- sident meer. Bijna vijf jaar lang was dat in de ogen van de Reyerslaan wél het geval. Toen stond onze eigen Herman van Rompuy aan het roer van de Europese Raad. In het Engels, Duits en Frans heette het dat Van Rompuy de
‘president’ - de voorzitter - was van die Raad, maar niet ‘van Europa’.
Dat was een dichterlijke vrijheid die alleen onze vaderlandse pers zich placht te veroor- loven. Kwestie van de Belgische kikker tot een heuse Europese os op te blazen. Nu de Pool Donald Tusk de job van Haiku Herman heeft overgenomen, wordt die bij de VRT weer tot haar ware proporties herleid: voorzitter van de Raad. Hoe het in de Poolse media gesteld is, weten wij helaas niet.
KOuDWAtErVrEEs
Bij de N-VA is de aanwerving van medewer- kers nog altijd volop bezig. Zowel bij de fracties als op de kabinetten zijn er nog heel wat plaat- sen in te vullen. Niet dat er een gebrek aan sollicitanten is, want de databank met gega- digden zit goed vol. Zaak is de juiste man of vrouw op de juiste plaats te krijgen. Dat in die databank een zeker aantal voormalige Vlaams Belangmedewerkers zit, is logisch.
Mensen die bij de grote ontslagronde voor de zomer te horen kregen dat ze de VB-stal moesten verlaten, maar ook enkelen die daar al langer weg zijn. Het zou gaan om zeker vijf- tien ‘bereidwilligen’. Echter, de N-VA zit met de interesse van die ex-VB’ers grondig verveeld.
Sommigen hebben een pak ervaring, kennis en expertise, en zouden voor de Nieuw-Vla- mingen echt wel een versterking kunnen bete- kenen, maar de koudwatervrees is heel erg groot, zeker nu men bij de N-VA weet dat de linkse oppositie werkelijk op álle slakken zout legt. Als die enkele VB’ers zou spotten in de
gangen van de parlementen, of op een kabi- netsvloer, het kot zou weer eens te klein zijn.
De deur zal voor de meesten - zo niet allemaal - gesloten blijven, maar daar is niet iedereen bij de N-VA gelukkig mee. Want nogal wat mensen van christendemocratische of libe- ralen huize worden wel aangeworven. Vooral
‘blauwen’ stroomden er de jongste weken vlot binnen, wat niet hoeft te verwonderen.
Met mandatarissen als Annick de Ridder, Lorin Parys, Ludo van Campenhout en ande- ren is de ex-VLD al goed vertegenwoordigd binnen de N-VA. Zij zullen vast hun adres- boekje hebben opengegooid en hun kennis- senkring hebben aangesproken.
Maar of al die freules en knapen enige voe- ling met het Vlaams-nationalisme hebben, is een vraag die sommigen binnen de N-VA zich luidop of stilletjes stellen.
Die voeling hebben voormalige Vlaams Belangers dan weer wél. Maar in deze gepo- lariseerde tijden weegt dat allang niet meer op tegen de risico’s die hun tewerkstelling met zich zou meebrengen.
Actueel 31 december 2014 3
Globetrotter
Mijnheer de taaie saaie,
Gij hebt inspirerend gewerkt, meldden de serieuze gazetten. Hebt gij iets wereld- schokkends gedaan? Hebt gij de door belas- tingen geplaagde goegemeente een hart onder de riem gestoken? Hebt gij beloofd in barre besparingstijden het goede voor- beeld te geven? Hebt gij gezegd dat gij ook van de Vlamingen houdt? Neen, niets van dat alles. Maar gij hebt wel een trend gezet, door rechtstaand het gepeupel toe te spre- ken zonder een papiertje in de hand. Want niemand minder dan Willem-Alexander, de echte koning der Nederlanden, is ook gaan rechtstaan bij zijn kersttoespraak. Alstem- blieft! Wie had dat ooit durven denken, dat gij iemand tot voorbeeld zoudt zijn?! Maar daar houden alle vergelijkingen dan ook op. Want gij blijft onzeker. Met een wat ang- stige blik en met een zekere kramp blijft gij de autocue aflezen, en gij blijft het moei- lijk hebben om met de juiste tongval vloei- end Nederlands te lezen, laat staan zin- nen grammaticaal juist uitgebalanceerd uit te spreken. Inhoudelijk leest gij enkel de gemeenplaatsen voor die de regering u voorkauwde. Gij blijft de saaie taaie die wij kennen. Kleurloos, smaakloos en emotie- loos. Willem-Alexander daarentegen deed alsof hij het allemaal ter plaatse stond te verzinnen, met zwier, bezielend, welbe- spraakt én inhoudelijk sterk. Hij legde zelfs de betekenis van Kerstmis uit en hij stond stil bij het lied ‘Stille nacht, heilig nacht’. Wat een gigantische wereld van verschil, zowel op het vlak van intellect als van stijl.
Toen uw landgenoten naar uw opgeno- men afleespartij zaten te gapen, waart gij met uw sibbe al even aan de andere kant van de wereld. Op reis. Om er nog maar eens even tussenuit te zijn. Op kosten van ons allen, uiteraard. Want gij naamt de oude gewoonte van uw vader over om u met een vliegtuig van Defensie te laten overvliegen.
Volgens een vakbond kostte heel die zaak zo’n 200.000 euro. Het straalvliegtuig en zijn bemanning moeten immers daar blij- ven, want in principe moet gij elk moment
kunnen teruggevlogen worden, om indien nodig eigenhandig het vaderland te komen redden. Als het aan het barsten zou zijn, bij- voorbeeld. Heel die kwestie heeft één en ander opnieuw in een bijzonder daglicht geplaatst. Flink wat mensen zijn immers van oordeel dat gij voortaan uw uitstap- jes met gemeenschapsmateriaal tenmin- ste voor een groot deel uit uw royale dotatie moogt betalen. In een niet zo ver verleden waren het in de Kamer vooral uw teerbe- minde vrienden van het Vlaams Belang en van de N-VA die komaf wilden maken met het gebruik van militaire vliegtuigen voor privéreisjes van leden van het Hof. Huidig staatssecretaris Francken, een N-VA’er, ging in die stoet voorop. Het is des te pijnlijker dat precies een partijgenoot van hem, de huidige minister van Defensie, u alsnog de toestemming gaf een vliegtuig te gebruiken, al probeerde hij zich tevergeefs even te ver- schuilen achter een toelating die door zijn voorganger zou zijn gegeven. Maar ja, die man loopt wel wat vaker achter. Zo zei hij dat Defensie aan de besparingen was ontsnapt om enkele uren nadien het tegenoverge- stelde te moeten vaststellen. We gaan van die man nóg horen.
In ieder geval, ik vrees dat gij uw familie- reisjes anders zult moeten gaan organise- ren. Een gewone sterveling in dit land moet ook wat puzzelen met zijn centen om op reis te kunnen gaan, en dan a fortiori omdat het op zijn eigen kosten is. Neem een voorbeeld aan uw burgers, die gij zegt zo na aan het hart te dragen. Zet de tering wat naar de nering en kijk eens in de spaarpot. Het ver- gaarde familiefortuin zal wel soelaas kun- nen bieden voor iets extra’s. Misschien lukt het u dan toch ooit nog, wat inspirerend te zijn. Want wees er maar zeker van dat zolang wij met verhalen over een potverte- rende koninklijke familie worden geconfron- teerd, uw geloofwaardigheid op een klein pitje zal blijven branden. Voor mij natuur- lijk niet gelaten…
Briefje aan Philippe de Belgique
De tot CD&V omgetoverde CVP heeft een probleem. Het behoort tot haar wezen van een wat men noemt “staatsdragende” of
“staatsbehoudende” bestuurspartij dat ze in moeilijke tijden mossel noch vis is, of vis en vlees, maar dat is een rol die de partij thans met de dag moeilijker weet te vervullen.
Wie enigszins volgt wat er in andere lan- den gebeurt, merkt dat dit een Europees ver- schijnsel is, zoals ook het toenemend succes van min of meer extreem links en van min of meer extreem rechts dat is.
In heel Europa kalft de christen-democra- tie af, behalve in Duitsland en dat is dan gro- tendeels te danken aan de persoonlijkheid van de kanselier, “Mutti” (mama) Angela Merkel. In het Europees parlement is de CD&V, die daar Europese Volkspartij heet en tot een supra-nationale formatie werd gekneed door wijlen Wilfried Martens, een soort ratjetoe van (steeds, als het over deze partij gaat, met toevoeging van de kwalifi- catie “min of meer”) conservatieve partijen, die, verenigd al evenzeer als ieder afzonder- lijk, een groot vraagteken plaatsen bij hun bestaansreden en een nog groter bij hun toekomst.
De taal van de cijfers
Dat is in Vlaanderen niet anders. In 1985 haalde de toenmalige CVP hier nog ruim 34 procent van de stemmen (waar ze ooit de volstrekte meerderheid had gehaald), wat in 2010 onder het rampzalige bewind van Mw Thyssen, ingestort was tot 17,6 procent, en vandaag in de peilingen wordt gereduceerd tot 16 procent, terwijl de N-VA de magische grens van de dertig procent aanhangers al ruim heeft overschreden. Niets lijkt erop te wijzen dat een terugkeer naar vroegere toe- standen er nog in zit voor de CD&V.
De CD&V heeft geen alles en iedereen overheersende leidersfiguur meer, en dat is nochtans voorwaarde voor een mossel noch vis-partij om te slagen. Wat ze aan scherpe profilering mist, moet door een leider wor- den opgevuld, en zo iemand is er niet meer sinds Dehaene er, kort voor zijn dood, alle belangstelling voor verloor en Leterme, haar stemmenkampioen, in de duisternis ver- dween. De partij lijkt schrik te hebben van haar eigen schaduw.
Wouter Beke speelt zijn dubbelzinnige rol als voorzitter van een dubbelzinnige partij, Kris Peeters doet zijn ijverige best en wordt daar niet steeds voor bedankt, noch door zijn clan-genoten, noch door de kiezer, Koen Geens blijft de advocaat in alle betekenis- sen van het woord, ook de pejoratieve. Der- halve wordt het vroegere leiderschap (her- inner u: Gaston Eyskens, Leo Tindemans, en ja, ook Martens en de jonge Leterme) vervangen door een politiek van belangen- behartiging, mede leidend tot politiek bloe- dige interne tegenstellingen en tot ontgoo- cheling van velen.
Bij de jongste gemeenteraadsverkiezin- gen (2012) bleek uit onderzoek dat de helft van de CD&V-kiezers ouder was dan vijftig. In de grote stedelijke centra (Antwerpen, Gent, Brussel-Vlaams) was de rol van de partij blijk- baar definitief uitgespeeld.
En toen kwam er de uitdaging van de tri- omferende N-VA, waar de CD&V na de ver- kiezingen van 25 mei 2014 haar wagentje, zoals gewoonlijk: overvol met kandidaten voor benoemingen en bevorderingen, moest aan vasthaken, hoewel dit geen eerste keuze was.
Dat was het project dat enkele maanden vòòr de verkiezingen in elkaar was geflanst door Beke en een onverwachte gast, MR-par- tijleider Charles Michel, en waar men te wei- nig publieke aandacht aan heeft geschonken.
Het kwam hierop neer, dat die twee de lei- ding zouden nemen van een nieuwe “nati- onale” coalitie zoals degene die toen onder leiding van Di Rupo het land bestuurde, maar met een ander intern “evenwicht”, name- lijk minder “links” en meer “rechts”. Samen zouden Beke en Michel de rol van de soci- alistische partijen in de regering terugdrin-
gen, en de sterkste van hen beiden zou de eerste minister leveren. Men heeft het niet altijd goed begrepen, maar dit was de eer- ste keer dat Michel een kans zag om eerste minister te worden. De keuze voor hem, na het incident-Thyssen, kwam dus minder uit lucht gevallen dan hij voorgaf. De CD&V had het hem al gegund.
Over de rol van Thyssen
Van het plan kwam niets in huis, voor- eerst door het electorale succes van de N-VA en het daarbij aansluitende verlies van de CD&V, die erop gerekend had 20 procent van de stemmen te halen, wat niet gebeurde.
Bekes droom van de CD&V als de nieuwe
“grote” Vlaamse “volkspartij”, die als vanouds het Belgisch bewind in handen zou nemen, werd geen werkelijkheid. De andere reden waarom het niet doorging, was dat Di Rupo zich niet zomaar wilde laten degraderen tot een ondergeschikte rol, en onmiddellijk over- ging tot het vormen van door de PS geleide coalities in Franstalig België, met uitsluiting van de MR.
Wendbaar als steeds, veranderde de CD&V het geweer van schouder, sloot zich aan bij de coalitie die De Wever wilde vormen, en pikte alvast in de Vlaamse regering al zoveel mogelijk functies (met veel benoemingskan- sen) in. De Wever was gulhartig, en schonk Welzijn aan de CD&V’er Van Deurzen, onder- wijs aan Hilde Crevits, en het Belgisch eer- ste ministerschap aan Kris Peeters, die als Vlaams minister-president plaats moest maken voor Bourgeois (N-VA).
Het laatste element van deze combinatie werd uiteindelijk door de CD&V zelf afgewe- zen, toen ze, tot grote verbazing van (naar het schijnt) iedereen aan de onderhandelings- tafel, aanbood het Belgisch eerste minister- schap op te offeren als de partij de Belgische Europese commissaris mocht benoemen.
Wat er in die dagen of uren juist gebeurd is, vertelt niemand van hen die het weten, en we hebben geen journalisten meer als Hugo de Ridder, die nauw genoeg verweven zijn met de CD&V-prominenten om hun gehei- men achteraf in boeken te onthullen. Het staat wel vast dat er ergens (door wie? waar?
wanneer?) een koehandel heeft plaatsgevon- den, die grosso modo hierin bestond dat de Europese Volkspartij zich garant stelde voor Europese medewerking aan het vinden van een voor de christelijke vakbond gunstige regeling van het Arco-dossier.
Deze garantie werd gegeven op voor- waarde dat iemand uit de CD&V Belgisch eurocommissaris zou worden ter onder- steuning van het beleid van de nieuwe com- missievoorzitter Juncker, en liefst van al een vrouw. Men zal er niet verrast van opkijken als ooit blijkt dat Thyssen zelf de persoon was die de regeling achter de schermen heeft tot stand gebracht.
Het lot van Peeters
Kris Peeters is er, zoals bekend, enkele dagen ziek van geweest. Het is niet duidelijk of dit was uit ontgoocheling omdat hij geen Belgisch premier werd, of uit pijn veroorzaakt door de dolksteek van zijn vriendin Thyssen.
Geen interviewer was zo nieuwsgierig om het hem te vragen. Peeters zit nog niet lang in de CD&V, en wist kennelijk niet dat daar aan de top nooit vriendschappen hebben bestaan die niet op een of ander moment verbroken werden.
Thyssen kreeg in “Europa” een bevoegd- heid die weinig of niets voorstelt (sociale zaken, waarvoor “Europa” niet eens bevoegd is), maar er is afgesproken (aldus bijvoor- beeld De Morgen, 2 oktober) dat Europa de waarborgregeling voor de coöperanten van Arco, de financiële poot van de christelijke vakbond, niet langer “ontoelaatbare staats- steun” zal vinden.
Koen Geens houdt vol dat hiervoor een juridisch achterpoortje zal gevonden wor- den, en wie kan dit beter weten dan zo’n bekwame expert?
MARK GRAMMENS
Wat is er gebeurd met CD&V?
Vroeger, als je Nieuwpoort-aan-zee langs de Albertlaan binnenreed, las je op de muur van een hotel (inmiddels afgebroken en vervangen door appartementen), een reclame voor het restaurant waarop stond: “specialiteit van vis en vlees”. Ja, dach- ten we dan, en waarom niet: eten en drinken. En we grapten dat dit waarschijnlijk verkiezingsreclame was voor de plaatselijke CVP.
Woordje van de hoofdredacteur
Met het nummer dat u nu in uw handen houdt, beginnen we aan jaargang 71. De nummering mag misschien eigenaardig lijken, maar dit is wel degelijk nummer 1, hoewel de verschijnings- datum nog 31 december 2014 is.
Weet u, van de start in mei 1945 tot heden, werden er in totaal 3.620 ‘t Pallieterkes gemaakt.
Dat is een heus huzarenstuk en we zijn niet weinig trots op de 70 kaarsjes die we binnenkort mogen aansteken. Weinig collega’s die zoveel jaren op de teller hebben staan.
De druk die op de schouders van mijn medewerkers weegt, is groot. Druk vanwege die Vlaamse Beweging die amper nog beweegt, druk vanwege de digitale concurrentie, druk vanwege het veranderende klimaat bij de media. En toch staat een nieuwe generatie medewerkers klaar om u ook de komende jaren van gedegen teksten en tekeningen te voorzien.
Dit blad leeft enkel bij de gratie van haar lezers. Achter ons staan geen kapitaalkrachtige mediaholdings. Wij krijgen geen overheidssubsidies zoals Apache.be. En toch ligt elke week uw
’t Pallieterke klaar. Samen met u, starten we met frisse moed onze 71ste jaargang.
KARlvAN CAMp hoofdREdACtEuR
Dossier
31 december 2014
4
Wat zullen de mensen zeggen?
“Ik had een onbezorgde jeugd, want we ravotten van ’s morgens tot ’s avonds in de bossen.” Dat cliché hoor je veel in interviews die het contrast met de huidige opgejaagde maatschappij illustreren, maar zo’n herin- neringen bezit ik niet. Veel van mijn gene- ratiegenoten en kennissen kijken ook niet echt met heimwee naar hun jeugd terug. We zagen zelden elkaars oren van de kop over onze materiële omstandigheden. We wisten niet beter of de meeste stadsmensen woon- den in een kleine woning, waar in een keu- ken van drie op vier meter alles gebeurde:
koken, wassen, verschonen, studeren, enzo- voort. Het zijn vooral de immateriële dingen die ons soms nog dwarszitten. Het was een gedisciplineerde en zelfs vrij harde wereld waar de schone schijn belangrijk was; ook in een arbeidersbuurt. Als kind moest je altijd op je hoede zijn voor volwassenen. “Doe dat niet! Blijf daar af! Zit stil!” Constant regende het vermaningen. Voortdurend kreeg je de absolute norm voor goed gedrag ingeprent:
“Wat zullen de mensen zeggen?” De mening van “de mensen” was meestal belangrij- ker dan wat je misschien fout had gedaan.
Ik vergelijk het met de ellende waaronder nogal wat Marokkaanse meisjes nu gebukt gaan. Wat je zelf doet of niet doet, is min- der belangrijk dan de roddel die men over jou vertelt. Juist zoals bij Marokkanen van- daag konden buren over je komen klagen en dan zwaaide er wat, want die buren zou- den je slechte gedrag ongetwijfeld aan “de mensen” voortvertellen. Tweehonderd keer
“Tucht en discipline, synoniem van zelfres- pect” schrijven was één van mijn mildere straffen. Kortom, wat er toen teveel was, is er nu - misschien als reactie? - veel te weinig.
Ieder kind was niet uniek
In de school heerste dezelfde mentaliteit.
Meester Albert de Cleyn van het vierde stu- diejaar was een harde en afstandelijke man die vanaf het eerste tot het laatste uur van het jaar les gaf. Een schooljaar met popla- waai beginnen, was er niet bij. Radiojourna- list Herman Hendrickx, die twee jaar vroe- ger bij meester De Cleyn zat, herinnert zich nog goed hoe diens volle en zware hand geregeld een verhitte kop van een leerling afkoelde. Ik was in mijn jaar erg braaf, want ik was een grote fan van onze onderwijzer die in zijn vrije tijd de spits (center-voor zei- den we toen) van KV Mechelen was. Van- daag is Bert de Cleyn nog altijd de record- houder van het meeste aantal doelpunten in de hoogste afdeling. Kinderen moesten nog opgevoed worden en ze werden niet als breekbare, gevoelige wezentjes beschouwd die trauma’s opliepen als men hen niet ophe- melde (denk aan de stompzinnige slogan van het huidige gemeenschapsonderwijs, “ieder kind is uniek”). Ik was de eerste van de klas met 90 procent en na mij kwamen nog tien jongens met 80 procent en 70 procent. Twin- tig kinderen werden met 60 procent, 50 pro- cent of zelfs minder geklasseerd. Die uitslag werd luidop voorgelezen tijdens de prijsuit- deling, in een feestzaal die stampvol met ouders zat en waar we één voor één het podium opmoesten. De fanfare van de wees- jongens speelde voor iedere eerste een ver- korte versie van de Brabançonne. Iedereen kreeg een palmares mee naar huis, zodat de hele stad kon lezen wie de slimmeriken en wie de dommeriken waren. Niemand heeft er een psychische storing aan overgehou- den. Schoolreizen waren er al maar pretpar- ken niet. De reis van 1954 ging naar de gra- ven van Maria van Bourgondië en Karel de Stoute in Brugge; een logisch vervolg op de reizen naar de Zimmertoren, Ambiorix en Waterloo van vorige jaren. Eén keer was er een filmdag met den dikke en den dunne, aangeboden door La Vache Qui Rit. Ik heb er nog een doosje van die kaasjes gewon- nen. Ik zat zoals de meeste arbeiderskinde- ren in de stad in het rijksonderwijs wegens gratis, maar slechts een paar van de dertig kinderen van de klas volgden “zedenleer”. In het najaar moest dus iedereen twee keer per
week een halfuur catechismus volgen, tussen 7.30 en 8 uur, in één van die ijskoude kapel- len in de gotische Onze-Lieve-Vrouwekerk, en dat twee jaar lang. Anders geen plechtige communie en geen eerste horloge.
De hamvraag
1954 was ook het jaar van de televisie. In de stad waren winkels nog dikwijls tot 22 uur geopend en voor de vitrines van de radio- en voortaan televisiezaken stond altijd een groep mensen naar dat wonder te gapen.
Behalve ’s maandags, want dan was er geen uitzending. Zelden zoveel volk voor een raam gezien als bij de voetbalwedstrijd België- Engeland, die eindigde op een gelijkspel, 4-4, tijdens het wereldkampioenschap in Zwitser- land (waar tot chagrijn van velen West-Duits- land onverwachts de finale tegen het Hon- gaarse wonderteam met 3-2 won). Het was de eerste wedstrijd van de Rode Duivels die op het scherm kwam en het zou nog eeu- wen duren vooraleer er een tweede kwam.
We hadden het thuis niet breed, maar mijn vader dronk en rookte niet. Hij spaarde als gek het “drinkgeld” dat hij als pakjeschauf- feur van de NMBS kreeg. Eind dat jaar had- den we als eerste in onze straat het mira- kel thuis: 13.500 frank (tweeëneenhalf maal een maandsalaris van een arbeider) voor een schermpje van 43 cm met afgeronde hoeken.
We gingen dus minder naar de bioscoop, al herinner ik me uit dat jaar nog “De Mantel”
(films kregen altijd een Nederlandse titel) en natuurlijk “Melba”, een biografie van de grote Australische operadiva die alle mensen nog kenden. Nu is ze nog enkel een nagerecht.
Ontspanning betekende voor kinderen en volwassenen vooral radio en lezen. Een gewone radio was te duur, dus hadden we zoals de meeste mensen een lokale kabelra- dio met zes zenders. Iedere vrijdag luisterden we naar radio Limburg met de onvolprezen stem van Pol Cabus en de reportages van de latere tv-directeur Bert Leysen. Bij de twee Nederlandse zenders werd nog verstaanbaar Nederlands gesproken en “Mastklimmen”
van de NCRV was ons favoriete programma.
Luisteraars in de studio namen deel aan een quiz en klommen na een goed antwoord iedere keer wat hoger in een in de studio geplaatste mast. De hoofdprijs was een…
gerookte ham en sinds die tijd is de ham- vraag een begrip in het Nederlands gewor- den. En dan was er nog de lectuur. Ik was lid van de Jeugdbibliotheek, waar ik twee boe- ken per week mocht uitlenen. Veel te wei- nig, maar er was ook de schoolbibliotheek en ik las zelfs alle programmabladzijden van de “Radio en Televisieweek” want het NIR (nu de VRT) had een eigen programmablad.
Die hoeveelheid letters volstond niet, dus las ik vol enthousiasme bij mijn grootmoe- der “Voor allen - Weekblad van de Belgische Socialistische Partij”. Daar stond iedere week een boeiende strip in: “Lowie Tegenslag en de mutualiteit” die de socialisten het rader- werk aanleerde van de sociale zekerheid.
1954 was ook een verkiezingsjaar en voort- durend werd er in die “Voor allen” gerefe- reerd naar de dolk die de CVP in de rug van Leopold III had gepland. Ik heb een hele tijd gedacht dat de socialisten de verdedigers van de koning waren. Op school kreeg ik een bril- jant antwoord toen ik naar de finesses van de Koningskwestie informeerde: “Daar heeft je vader zijn gedacht over en ik het mijne.”
Maar er kwamen andere tijden. Datzelfde jaar gingen we voor de eerste keer acht dagen met vakantie naar het pension “Vakantiege- not” van het ACV in Rendeux-Haut (nu genie- ten asielzoekers van de gastvrijheid); de eer- ste keer dat men ons een maaltijd opdiende, want restaurants kenden we niet. Hoewel de bezoekers bijna allemaal Vlamingen waren, dachten de paar Waalse werknemers er niet aan één woord Nederlands te leren. Ik ben zeker dat de kinderen uit 1854 honderd jaar later - buiten wat moderner comfort - de eigen maatschappij zouden herkend hebben, terwijl Zeger volledig verdwaasd en gedesori- enteerd zou rondlopen in 1954.
Jan neckers
1954
Zeger werd zojuist tien jaar. Hij is verstandig en weet zelfs wie Zeger Loncke was.In Vlaanderen kennen alleen de lezers van ’t Pallieterke die naam nog. Er is een gelij- kenis tussen hem en mij toen ik in 1954 zelf tien jaar oud werd. Tijdens het gamen kijkt hij soms naar mij zoals ik indertijd naar mijn analfabete grootmoeder keek.
IMF knielt voor de vakbonden
Het Internationaal Muntfonds was op visite in België en publiceerde nadien bedenkingen over onze economische en financiële gezond- heid. Die besluiten zijn doorgestoken kaart.
Het IMF speelt wel vaker onder één hoedje met mensen van de Nationale Bank, die op hun beurt schatplichtig zijn aan de sociale partners.
Deskundigen, door de Nationale Bank op pad gestuurd naar het IMF, zeggen achter hun hand dat de bonzen van de bank, en hun syndicale toezichters, het internationale fonds gedwon- gen hebben de vakbonden “iets” toe te werpen.
Dat “iets” is een refrein waar het IMF niet ach- terstaat, maar wel in verzeild geraakt is.
En dat refrein is gretig overgenomen door de socialisten van De Standaard - denk aan Karel Verhoeven, Bart Brinckman en Peter de Lobel - en De Morgen. Het IMF neuzelde wat over een belasting van de vermogens, maar meent dat niet. Het kreeg wel veel aandacht bij de vak-
bonden, in de gazetten en op radio en televi- sie. Het IMF staat prioritair positief tegenover een belastingverschuiving (tax shift) naar het verbruik en de verbruikers. Wie meer verbruikt, betaalt meer btw, eventueel een hogere btw dan de huidige tarieven.
Ook iets waar het IMF zich over begint op te winden, is de doortraptheid van het fede- rale systeem in België, dat slechts kan functi- oneren indien alle delen van die federatie eer- lijk en doorzichtig samenwerken. Wat dus niet het geval is.
Het IMF trekt traditioneel naar de federalen in Brussel maar passeert nu ook in Namen en bij de Vlaamse regering en stelt vast dat er geen coördinatie is voor de economie en dat het interministeriële comité, dat voor de samen- hang moet zorgen, een flop is. Het IMF gooit dus deels met zijn klak naar de gezondheid van de Belgische economie.
Amnestie voor Peter Goossens
Topkok Goossens van Hof van Cleve wordt al enkele jaren achtervolgd door de fiscus. Hij zou handig omgesprongen hebben met de boekhouding, waarbij een deel van de inkomsten niet werd opgenomen, om zo belastingen te ontduiken. Mag niet, dat is enkel toegelaten voor Belgische wijnboeren in Toscane. Peter Goossens hoopt nu op een minnelijke schikking. Ons advies: nooit de boekhouding bewaren in de keuken!
Nieuwsfeit van de week
KaduKe KamiKazes
Al begin juni, kort na de verkiezingen en bij de eerste geruchten over een bondgenoot- schap van een eenzame MR met drie Vlaamse partijen, dook in de media het woord “kami- kazecoalitie” op. Het toen onmogelijk geachte werd toch waar omdat De Wever niet de vroed- vrouw wou zijn van een klassieke tripartite en Charles Michel premier met veel snoep voor zijn partij. De winnaars slaagden erin de term uit de media te wringen en die te laten vervan- gen door de omschrijving ‘Zweedse coalitie’.
Voorlopig operatie gelukt, al blijft De Wever voorzichtig. In een dubbelinterview met Karel De Gucht noemt hij de Zweedse coalitie “een kaduke oplossing omdat ze democratisch niet gelegitimeerd is in het zuiden van het land”.
Een “kaduke coalitie” dus. Als je het ons vraagt, is het verschil met die kamikaze piepklein.
Karel en Guy
De Gucht liet er in dat interview geen twijfel over bestaan dat hij geen maatje is van Ver- hofstadt. Dat laatstgenoemde ook het Vlaams- nationalisme koppelde aan oorlog noemde hij
“een losgeslagen mening”.
Wel vond hij het nationalisme van De Wever
“nogal rommelig”. Hij zag niet waarom de Bel- gische democratische ruimte tussen Vlaande- ren en Europa in zou moeten verdwijnen en herinnerde er De Wever aan dat dit ook hele- maal niet op de agenda van Michel I staat.
Daarom gaat volgens hem de N-VA nu de libe- rale toer op, lijdt de intern verdeelde N-VA nu aan “politieke claustrofobie” en is BDW het
enige bindende element in de partij. Als sterk- houder van een “kaduke” coalitie werd De Wever hiermee aardig klem gereden.
Transfers
Interessant was dat dit gesprek tussen de twee sterkste politici van Vlaanderen voor een groot deel ook over de geldstroom naar Wal- lonië ging. Nog een thema waarover sinds 15 mei in N-VA-kringen nauwelijks iets te horen viel. “Zodra het debat over transfers begon, was het land in de geesten gesplitst”, aldus De Wever.
“We aanvaarden transfers binnen België, maar we willen weten hoe groot ze zijn, waar- voor ze dienen en we willen het gebruik ervan ook controleren”. En nu nog uitleggen hoe je die vragen beantwoordt in een regering van communautaire vrede...
CampaGne n-Va
De kritiek op het te liberale profiel van de N-VA komt niet alleen van links. Ook vanuit de Vlaamse Beweging en vanuit dit blad. Dat zorgt dan blijkbaar toch voor enige ongerust- heid in de partij. De N-VA broedt volgens De Morgen dan ook op een grote imagocam- pagne als antwoord op wat De Wever “de TGV aan desinformatie” noemt. Als de partijvoorzit- ter straks weer scherper uit de hoek komt, om het draagvlak bij de bevolking op te krikken, zou hij zijn vizier misschien ook eens kunnen richten op die “medestanders” binnen en bui- ten de partij die de N-VA in die asociale hoek hebben geduwd.
Actueel 31 december 2014 5 Politici die flirten met moslims: soms wel heel onvoorzichtig
In ons artikel over de halalcertificaten vroegen we ons af hoe het komt dat de overheid en de politici zo weinig kritisch zijn wanneer het om moslimaangelegenheden gaat en nie- mand zich (veel) vragen stelt bij de opmars van alles wat halal is. Het antwoord ligt voor hand: het is politiek niet correct. Duidelijk. Politici gaan soms heel ver in het omarmen van de moslimgemeenschap. Sommigen zijn daarbij bijzonder naïef. Een paar voorbeelden.
Het was laatst opnieuw van dat. Rachid Abourig, een 36-jarige Belg van Marokkaanse afkomst, een moslim, die zich graag een “per- fect geïntegreerde allochtoon” noemt en zich bij de vorige verkiezingen als Bear Grills van Antweerpe op Facebook in de kijker werkte, sloeg weer toe. Deze keer reed hij niet door Antwerpen met politici op de passagiersstoel van zijn BMW.
Nu voerde hij voor de webcamera een num- mertje op als politieagent die, een geweer in aanslag, een automobilist toeblaft met: “Ik ken Jan Jambon.” Het was een parodie op de beel- den van die man die zich tijdens de nationale staking bijzonder boos maakte op de politie en hen toeriep “Ik ken Jan Jambon!”, en die bij hem zijn beklag zou doen. De media vonden dat nummertje van Bear Grills plezant genoeg om er vriendelijke artikels aan te besteden. Dat was best wel merkwaardig.
Hadden de media immers geen tijd genoeg gehad om te achterhalen wie achter dat per- sonage schuilgaat?
Of hebben ze het artikel niet gelezen dat Dag Allemaal in mei 2014 over die man publi- ceerde? Want wie is Bear Grills?
Je moet het hem nageven. Wat hij bij de jongste parlementsverkiezingen voor elkaar kreeg, was best straffe kost. Hij slaagde er doodleuk in een rist toppolitici in zijn auto te krijgen voor een babbel die hij registreerde met een webcam en op Facebook zette. Niet van de minsten: Monica de Coninck (sp.a), Liesbeth Homans (N-VA), Meyrem Almaci (Groen), Filip Dewinter (Vlaams Belang), Kris Peeters (CD&V) en Caroline Gennez (sp.a).
Annemie Turtelboom (Open Vld), toen minis- ter van Justitie, had ook zin in een ritje en ze belde hem zelf op.
Voor hij aan zijn stunts begon, had Bear Grills onder de allochtone jongeren al een behoor- lijke aanhang. De naam Bear Grills is afge- leid van Bear Grylls, de Britse presentator van survivalprogramma’s op Discovery Channel.
Daar haalde Abourig zijn inspiratie vandaan, toen hij op vakantie was in zijn land van her- komst, Marokko, en in de woestijn videofilm- pjes opnam en die dan op Facebook zette als de Bear Grills van Antweerpe.
Nu werd hij met zijn politieke babbels door
de dagbladen ontdekt en die maakten hem alleen maar populairder. Al snel werden zijn filmpjes tienduizenden keren bekeken.
De Staatsveiligheid wist blijkbaar nergens van
Geen wonder dat zoveel politici zich, voor het ronselen van stemmen, tot het spelletje van Bear Grills leenden. Van Turtelboom was dat in het bijzonder merkwaardig. Ze was tevens voogdijminister van de Staatsveiligheid, en die had misschien beter gewezen op de ranzige kanten van Bear Grills.
Hij had nog accounts, onder meer onder de naam Rach Abo. Wat daar was te lezen, deed de tenen krullen. Vooral politici van alloch- tone oorsprong moesten het zwaar ontgelden, want die hadden – om het met zijn woorden te zeggen – “geen zak gedaan voor ons”. Wat te denken van de afbeelding van de verkiezings- affiche van Nahima Lanjri (CD&V), met daar- naast een commentaar die niet echt getuigde van fijnzinnigheid: “Nahima Lanjri je bent een kuthoer, een schande, een fucking voorhuidlik- ster. De brandstapel op.” Er was ook een foto van ex-politica Mimount Bousakla, bewerkt met photoshop. Bousakla werd toegewezen aan de Partij van de Zatlap.
In één van de conversaties op zijn account had een Facebook-vriend het over haar borst- kanker als over een straf van Allah wegens haar ongelovigheid. Naar aanleiding van het Offer- feest was er een andere bedenkelijke conversa- tie, over GAIA-frontman Michel Vandenbosch.
“Go zage bij de boere die dagelijks 1.000.000 biggetjes zonder verdoving kastreren”, schreef Rach Abo.
Repliek van een vriend: “Laten we Michel slachten dan is dat gepiep gedaan.” Waarop Rach Abo: “Ik eet geen varken.” Rach Abo over dat soort wansmakelijke conversaties, destijds in Dag Allemaal: “Vindt u dat harde taal? Ik noem dat vrije meningsuiting.”
Ook Filip Dewinter moest het zwaar ont- gelden op de muur van Rach Abo. Het werd pas helemaal grof op de pagina van Bear Grills zelf. Het ging om een videofilm waarbij men zag hoe een mannequinpop op de grond werd gegooid.
Die pop moest Dewinter voorstellen. Bear
Grills liet er, onder grove bewoordingen, zijn vuisten op los. “Houd uw bakkes, houd uw bakkes!” Vervolgens stak Bear Grills een stuk balk in het achterste van de pop. “Stok in uw kont, stok in uw kont”, hoorde men brullen. Dat moest dus een parodie zijn op de verkiezings- slogan ‘Stok achter de deur’ van het Vlaams Belang, maar het was niets minder dan aan- zetten tot haat en geweld.
Het tafereel werd blijkbaar opgenomen in het gebouw van de paintballclub van Rachid Abourig. Ook had die een pagina op Facebook die een bezoek waard was.
Onder de vrienden van de club trof men een zekere Ibrahim Abu Abderrahmaan aan, beter bekend als de Antwerpse Syriëstrijder Brian de Mulder. Men zag Rachid stoer poseren met namaak airsoft-machinegeweren. Helemaal bedenkelijk was de foto van een… namaak- bom! “Jaja, die ontploft, maar dan fake, hé.
Marcheert goe zn’e”, aldus Rach Abo, die zich hier Counter-Terrorist Paintball liet noemen.
Met de haatpredikant op de foto
Een partij die zich in de moslimgemeen- schap als een vis in het vijverwater voelt, is Groen. Antwerpse kopstukken maken graag hun opwachting in het restaurant Iman Halal in hartje Seefhoek.
Dat halalrestaurant wordt uitgebaat door de vrolijke, baardige Hussain Syed Riaz, die in 2012 voor Groen werd verkozen tot de districts- raad en die bij de jongste parlementsverkie- zingen op een onverkiesbare plaats stond. De man wordt geportretteerd als de perfect geïn- tegreerde Pakistaanse moslim. Hij stond enkele dagen geleden op één van de foto’s op de web- stek van Het Laatste Nieuws, waarin verslag werd uitgebracht over tientallen leden en sym- pathisanten van de Pakistaanse gemeenschap in Antwerpen die op het Sint-Jansplein een her- denking hielden voor de zware aanslag door de Pakistaanse taliban op een school in Peshawar, in het noordwesten van dat land. Daarbij vielen meer dan 140 doden, voornamelijk kinderen.
Mooi, niet? Wat Het Laatste Nieuws kennelijk niet wist – en Groen mogelijk ook niet – was dat een paar dagen voordien, op 10 decem- ber, op Facebook een foto opdook van Hus-
sain Syed Riaz in de sofa gezeten naast Fazlur Rahman die die dag kennelijk op bezoek was in Antwerpen.
Wie is die Fazlur Rahman? Hij is een Paki- staanse talibanprediker, een haatprediker die als moslimextremist persona nog grata is in Frankrijk en Engeland. Ook onze Staatsveilig- heid waarschuwde in een rapport in 2010 voor die man. Hij werd daarin omschreven als de radicale leider van de al even radicale ‘Jamaat- Ulema-E-Islami’-beweging.
Misschien moet Groen aan Hussain Syed Riaz eens vragen wat zijn rol is als penning- meester van de jihadbeweging Khatme Nubuwwat, die bekendstaat bij onze veilig- heidsdiensten.
Wat met de foto’s op Facebook van bijeen- komsten van het radicale Jammu & Kashmir Liberation Front (JKLF) in zijn restaurant? JKLF heeft banden met de terreurgroep Lashkar-e- Toiba, die onder meer verantwoordelijk was voor bloedige terreuraanslagen in Mumbai.
Op bezoek in een radicale moskee
RVWDat een minister van Justitie zich met dergelijk bedenkelijk persoon inliet, deed de wenk- brauwen fronsen. In haar poging zich geliefd te maken bij de moslims, was er ook de foto die Turtelboom in april 2014 op haar eigen Facebookpagina zette. Men ziet haar breed lachend tij- dens een bezoek die dag aan de Antwerpse moskee Bangladesh aan de Turnhoutsebaan. Het bezoek was een initiatief van de vzw Samenlevingsopbouw Antwerpen met, naast de bewuste moskee, ook nog een bezoek aan de moskeeën Ennassr en Bilal, eveneens in Borgerhout. Naar Bilal ging de minister niet mee. “Mooi initiatief”, schreef ze in het bericht. Dat valt nog te bezien.
De moskee Ennassr is onbesproken, wat zeker niet van de twee andere kan gezegd worden.
Bilal kwam enkele jaren geleden in het nieuws toen twee Koranleraars en een toezichthouder van de Koranschool Bilal werden veroordeeld voor het toedienen van lijfstraffen aan zeventien kinderen. De moskee heeft heel wat bezoekers van salafistische strekking.
Dat is niet anders met de moskee Bangladesh. Die heet eigenlijk Baitul Mukarram en is een gebedshuis en ontmoetingsplaats voor moslims uit Bangladesh, Pakistan en Afghanistan, maar ook uit Tsjetsjenië, met in die groep een aantal radicale islamisten en jihadisten. De mos- kee Baitul Mukarram werd in 2006 door de Federale Politie niet toevallig op de lijst gezet van extremistische en terroristische groeperingen in Antwerpen. Had Staatsveiligheid de minister niet kunnen vertellen dat die moskee bezocht wordt door leden van de radicale organisatie Jamaat Tabligh? Die organisatie is een kweekvijver van jihadisten voor terreurbewegingen zoals Al-Qaida. Eén van de voormalige imams van de betreffende moskee, Tarik Ibn Ali (alias Tarik Chadlioui), is in het vizier gekomen van onder meer de Nederlandse en de Duitse veiligheids- diensten voor het ronselen van Syriëstrijders en het financieren van salafistische moskeeën.
Turtelboom op bezoek bij de Salafisten
Talibanprediker Fazlur Rahman op bezoek bij Hussain Syed Riaz
Gewone of islamitische misdaad?
Wij vragen ons af of het bij de recente “incidenten” met stenengooiers in de omgeving van Luik om gewone jeugdcriminaliteit ging, of om een primitief antwoord op de oproep van IS om ongelovigen te vermoorden. De grens is natuurlijk flinterdun; vele “islamitische” jongeren vinden het ook zónder oproepen van IS best grappig stenen naar ongelovigen te gooien, hen met een mes toe te takelen of kreupel te schoppen. Of “ongelovige” vrouwen te verkrachten.
Wreedheid en onverschilligheid voor menselijk lijden zitten zo diep in hun mentaliteit inge- bakken, die zij geen verdere religieuze aansporingen nodig hebben. Op 14 december werd een vader van vier kinderen vermoord door “jongeren” die vanop een brug een blok beton door de voorruit van zijn auto gooiden, niet in Jeruzalem of Hebron, maar in Marcinelle. De daders werden gearresteerd, maar omdat zij nog minderjarig zijn, werd hun identiteit niet bekendgemaakt. Heel handig natuurlijk, om een eventuele “stenenjihad” geïnspireerd in de doofpot te stoppen.
