e 1,95
67
stejaargang • nummer 40 • woensdag 3 oktober 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De werkgevers zijn woedend, het VBO niet
Lees blz. 2
OOk CatalOnië
is de transfers beu. 3
briefje aan
de eurOpasCOuts 3
bOllekenskermis 5
de mOslimbeurs 6
een deurwaarder
in ekeren 6
de rellen in Haren 7
Knack en Janssens: één strijd?
Het zal u niet verbazen dat uw geëerd weekblad wel eens op een weigering stoot als we iemand wil- len interviewen. Prettig is dat nooit, maar het hoort erbij. Elk blad kampt met het fenomeen. Knack ook, blijk- baar. Bart de Wever had geen tijd voor een vraaggesprek, kreeg Knack-redacteur Stijn Tormans te horen van De Wevers persverant- woordelijke.
Een vreemde zaak. Voor een blad als Knack maakt een politicus tijd. Zeker als het de voor- pagina oplevert in de laatste rechte lijn naar gemeenteraadsverkiezingen waarbij je naar de burgemeesterssjerp mikt. Achter de wei- gering van De Wever, normaal niet echt medi- aschuw te noemen, zat veel meer dan een technisch tijdsprobleem.
Waren de vragen té pikant? Volgens de offi- ciële N-VA-lezing kende N-VA die vragen niet vooraf. Dat kan de reden dus niet geweest zijn. De Wever beweerde later Tormans niet te kennen. Flauwekul natuurlijk. Het is juist omdat hij Tormans wél kent, dat zijn hoofd- kwartier onraad rook.
Knack besliste daarop over te gaan tot een zelden gezien manoeuvre; het blad drukte de vragen af zonder de (niet gegeven) antwoor- den. Het werd al wel eens eerder gedaan, maar gebruikelijk is het allerminst. Knack viel meteen heel erg uit de mand van de objec- tieve pers. Je gaat wel nadrukkelijk meespe- len in de verkiezingscampagne, als je één van
Vlaanderens meest geprofileerde kandidaten te kijk stelt op je voorpagina als iemand die schrik heeft om op vragen te antwoorden.
Knack sloeg al helemaal de eigen ruiten in, toen bleek dat er in feite geen vragen werden gesteld, maar dat het over een puur manifest tegen De Wever ging.
De Wever moest niet eens antwoorden, Tormans verstopte de antwoorden gewoon in de vragen. Die waren niet vriendelijk voor de uitdager van Patrick Janssens.
Tormans en Oosterwaal
Naar inhoud waren die vragen best wel relevant en steekhoudend. Maar Tormans was even vergeten dat hij journalist is en hij ver- warde de rol van kritische verslaggever (lees en herlees het woord: verslag geven van wat gebeurt) met die van politieke tegenstander.
Kortom, door de driestheid van Knack en Tor- mans kon De Wever de vermoorde onschuld uithangen. Had Tormans zijn vragen in een ernstige vorm gegoten en Knack zich er toe beperkt rustig mee te delen dat De Wever in volle verkiezingsstrijd weigert te antwoor- den, dan had de zaak hem wel schade kun- nen berokkenen.
De zaak kreeg een nog straffere wending, toen amper twee dagen later het nieuws kwam dat Jörgen Oosterwaal Knack zal lei- den als hoofdredacteur.
Die mededeling sloeg in als een bom. Ten eerste bij de redactie van Knack zelf. Ooster- waal begon weliswaar in de Roularta-stal die Knack en Trends uitgeeft, maar is daar al weg sinds 1989. Het signaal dat er in eigen stal
onvoldoende talent te vinden is om het blad te leiden, kwam hard aan.
Ook de buitenwereld fronste de wenkbrau- wen. Knack en Trends leken de jongste jaren de enige ‘serieuze’ bladen die kritisch bleven voor de regering-Di Rupo. Dat geldt ook voor De Tijd, maar de beperkte oplage van die krant maakt dat de invloed veel kleiner is. Rik van Cauwelaert en Johan van Overtveldt lance- ren met de regelmaat van een klok scherpe en pittige commentaren die door de macht- hebbers in de Wetstraat niet op prijs worden gesteld. Hoewel ook de redactie van Knack een stevige portie ‘progressieve’ journalisten telt, wekten de hoofdschrijvers de indruk dat daar toch meer evenwicht heerst.
Onafhankelijk...
met een lichte voorkeur
Met Oosterwaal komt een klassieke, dus linkse journalist aan het hoofd. Oosterwaal werkte voor De Morgen, Humo en De Stan- daard voor bij Humo Guy Mortier op te vol- gen als hoofdredacteur. Daarnaast schrijft hij ook graag, in opdracht.
In 1995 deed hij dat voor Louis Toback (‘Zwart en Wit’), in 2011 ‘Dagboek van een politieke crisis’ voor Johan vande Lanotte en pas viel zijn laatste realisatie in de Antwerpse bussen in de vorm van het eenmalige maga- zine ‘Patrick’.
Dat laatste project voerde hij uit in ‘volle- dige onafhankelijkheid’. Hij wil alleen maar een goed blad maken, puur technisch. Geheel toevallig bestaat zijn klandizie uit politici van de sp.a. Zoek daar vooral niets achter. De
keuze voor Oosterwaal heeft ook alles met die kwaliteit te maken, vertelde de uitgever van Knack en Trends, Jos Grobben. We mogen het hopen, al zakte de verkoop van Humo onder Oosterwaals kundige leiding wel zo diep dat er nu een middelgrote stad kan bevolkt wor- den met oud-lezers van dat blad.
Dat Knack een vervanger zocht voor Van Overtveldt is logisch. Op diens vork zit zoveel hooi – twee weekbladen leiden, boeken schrijven, lezingen geven – dat Knack soms wat stuurloos ronddobberde. De zaak-Tor- mans is daarvan een mooi voorbeeld, want hoofdredacteur Van Overtveldt zat op dat ogenblik in de Verenigde Staten. Knack moet iets uit de hoed toveren, dat begrijpt iedereen.
Ook dat blad verliest lezers tegen een tempo dat eigenaars doet steigeren.
Maar met Oosterwaal kiest Knack voor een imago dat als twee druppels water lijkt op dat van de meeste bladen. Denkt Roularta echt dat Vlaanderen zit te wachten op meer van hetzelfde?
Hoe moet een blad dat beweert neutraal te berichten mensen overtuigen als het geleid wordt door dezelfde man die hét propagan- dablad voor Patrick Janssens maakt en zowat de huisschrijver kan genoemd worden van de sp.a?
Op twitter lazen we dan ook, voorspelbaar:
‘deze week kreeg de geloofwaardigheid van de Vlaamse pers een stevige Knack’. Mag het dan verbazen dat steeds minder mensen kran- ten of tijdschriften
kopen?
praatstOel: jOris van HautHem en karl vanlOuwe 11 Milquet wil geen sexy verkoopsters op het autosalon!
De oplossing ligt voor de hand...
Actueel
3 oktober 2012
2
Uit de smalle beursstraat
Werkgevers zijn woedend, het VBO niet
Talrijke aanvallen van bedrijfsleiders op het ‘marxistische’
beleid van de regering-Di Rupo wekten de indruk dat de werk- gevers allemaal op één lijn staan. Dat klopt niet. Bij het VBO bleef het opvallend stil. Dat was geen toeval.
Dat een ondernemer als Luc Bertrand over de regering Di Rupo zijn ongenoegen uit, kan verwonderlijk lijken. De topman van inves- teringsmaatschappij Ackermans & Van Haaren is een bezadigd man die zelden het achterste van zijn tong laat zien.
Dat hij nu geen harde woorden schuwt, toont aan hoe diep de frustratie zit. Bertrand, een Franstalige Antwerpenaar, behoort niet tot het klassieke N-VA-kiezerskorps.
Bertrand kreeg meer dan een week veel bijval van collega-bedrijfs- leiders: Wouter Torfs, Julien de Wilde en Voka-topman Jo Libeer. Maar bij de belangrijkste werkgeversorganisatie, het Verbond van Belgi- sche Ondernemingen, bleef het stil. Als men aan de Brusselse Raven- steinstraat - waar het VBO gevestigd is - zou vragen waarom dat ver- bond zich niet in het debat mengt, is het antwoord voorspelbaar. Zij werken achter de schermen en proberen het beleid zelf te beïnvloe- den. Toch is er meer aan de hand.
Het VBO durft de regering-Di Rupo niet zwaar te bekritiseren, omdat het dan België verder ondermijnt. Geen België meer, bete- kent ook dat het VBO niet meer relevant zal zijn.
Dan nemen Voka en Unizo in Vlaanderen en UWE en UCM (de Waalse zelfstandigenorganisatie) in Wallonië de fakkel over. Het VBO doet er alles aan om de Belgische eenheid te bewaren. Blijk- baar mag dat ten koste van de werkgevers die het zegt te verte- genwoordigen. Vandaar dat nieuwbakken VBO-topman Pieter Timmermans in de pers niet te horen of te zien was. Alle werkgevers zijn woedend, behalve het VBO.
Het doet terugdenken aan de formatiecrisis van 2011. Begin 2011 oefende toenmalig VBO-voorzitter Thomas Leysen zware druk uit op de regeringspartijen om toch een regering te vormen, desnoods zon- der de winnaar van de verkiezingen, de N-VA. Dat zorgde bij andere werkgeversorganisaties voor ergernis. Leysen was natuurlijk dé expo- nent van het belgicistische financiële establishment.
Toen Elio di Rupo in juli 2011 met zijn formateursnota naar buiten kwam, werd die door de N-VA prompt afgeschoten.
De belastingverhogingen die Di Rupo voorstelde, lagen nog een stuk hoger dan wat er uiteindelijk in het regeerakkoord werd afge- sloten. Maar zodra de nota-Di Rupo bekend was, kwam voormalig VBO-topman Rudi Thomaes in Terzake uitleggen dat dit een interes- sante basis was om op verder te werken. Veel bedrijfsleiders konden hun oren niet geloven. In de nota werd bijvoorbeeld expliciet gesteld dat er niets zou gebeuren met het automatisch indexeringsmecha- nisme dat de loonkosten de hoogte in jaagt.
De kloof tussen het VBO, dat krampachtig aan het Belgische feit blijft vasthouden, en de vele ondernemers op het terrein is sindsdien steeds groter geworden. Het VBO heeft het voordeel dat het geen gewone ledenvereniging is en gewoon de sectoren in de Belgische economie groepeert. Het is niet zo dat de organisatie merkt dat het massaal leden verliest aan Voka, die wel een ledenvereniging is. Maar wie met individuele bedrijfsleiders gesprekken voert, merkt dat men niet hoog oploopt met het VBO.
Het enige wat die organisatie nog biedt, is dat het via de sectorfe- deraties sterk lobbywerk verricht: voor lagere btw in de horeca, voor dalende loonkosten voor de laagste lonen in de distributie, voor fis- caal voordelige regelingen voor onderzoekers in de chemie.
Veel bedrijfsleiders hopen dat de relevantie van het VBO de komende jaren sowieso zal verminderen wanneer een aantal onder- delen van het arbeidsmarktbeleid (zoals de kortingen op loonkos- ten voor bepaalde doelgroepen en de activering van de werklozen) naar de deelstaten wordt overgeheveld.
Dan komen organisaties als Voka aan zet en die stellen zich een stuk harder op in gesprekken met de vakbonden. Met Michel Del- baere, de opvolger van Luc de Bruyckere, heeft Voka nu wel een gematigder voorzitter, maar de basis wordt radicaler. Voor die basis is Di Rupo vijand nummer één. Tijdens de Voka-voorzitterswissel op 10 september werd de vraag aan ex-voorzitter De Bruyckere hoe goed Di Rupo het deed, door de zaal op hoongelach onthaald.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085
Van hype tot ingetogen stilte
Het is verstandiger eerst even na te denken en, in functie daarvan, pas dan te handelen. Het omgekeerde leidt al eens tot onvoorziene gevolgen. Patrick Vanoppen, de flamboyante voorzitter van Beerschot, zal me na de “aftrap van de eeuw” van de match tegen Kortrijk geen ongelijk geven. De politiek correcte regimemedia zouden niet zich- zelf gebleven zijn, mochten ze elkaar niet verdrongen hebben in een “steigeren om ter meest”-hype, geweven rond en over die “aftrap”, gegeven door Filip Dewinter.
Een deel van het voetbalpubliek floot het VB-boegbeeld uit. Nieuws? Neen! Het tegen- overgestelde was dat wel geweest. Zij het dat de media dat dan “politiek correct” allicht niet hadden “opgemerkt”.
Minister van Justitie Annemie Turtelboom gaf eerder ook een aftrap op het Kiel. Ik was er niet bij, ben wel zeker dat ook zij door “een deel van het publiek” uitgefloten werd. Dat gebeurt in een democratie waarin verschillende par- tijen in verschillende programma’s verschil- lende meningen uiten. Iemand, behalve de ver- melding op zich, verder nog wat gehoord rond en over haar aftrap? Ik evenmin.
Voor de korte aanwezigheid van Dewinter op de middenstip lag dat anders, want pas- send in het al jaar en dag getekende en herte- kende plaatje “demoniseren”. De “hype” nam vormen aan waarbij men zich moet gaan afvra- gen of het de bedoeling is op een godverge-
ten dag een of andere idioot in die mate te laten doordraven dat zich iets voordoet dat ik eufemistisch “onomkeerbaar” zal noemen?
Om later hypocriet in koor en “allemaal sam”
een “dat heeft niemand gewild” aan te heffen?
Dewinter heeft niks anders gedaan dan, naast het opvoeren van een electoraal nummertje, in te gaan op een uitnodiging. Het is goedkoop te beweren dat hij zichzelf heeft uitgenodigd.
In dat opzicht kreeg hij steun van Turtelboom die evenmin zichzelf had uitgenodigd. Ultiem gevolg van de “aftraphype” was een excuus- brief van Beerschot. Voorzitter Vanoppen had het daarin over zijn apolitieke club die niet de bedoeling had om Filip Dewinter een politiek forum aan te bieden. “Maar linkse media”, zei Vanoppen volkomen terecht, “speelden een spelletje waarin Beerschot werd misbruikt.”
Geen stem binnen die media die opperde dat de VB-topman bij een club die zich mul-
ticultureel “top” noemt, mogelijk even wou tonen dat hij toch niet die bezeten xenofobe boeman is zoals men hem “politiek correct”
steevast afschildert. Mocht dat zo zijn, zou hij, neem ik aan, er voor passen bij een topmulti- culturele club in te gaan op een aftrapuitnodi- ging. Laat staan dat hij zichzelf zou uitnodigen.
Bom
Hadden de media handenvol werk om “non news” rond een aftrap tot piek van “hot news”
op te krikken, dan heerste ingetogen stilte over het schrappen van een “Panorama”-uitzending bij de VRT die vorige donderdag, 28 septem- ber, geprogrammeerd stond. Een jaar geleden pakte “Panorama” uit met een reportage over graaicultuur en andere wantoestanden binnen de politiezone Hazodi van Hasselt, Zonhoven en Diepenbeek. Zeggen dat de Hasseltse “con- nectie” in het ex-rijk van Steve Stevaert tref- fende gelijkenis met Italiaanse maffiatoestan- den vertoonde, is nog een “understatement”.
Politiebaas en burgemeester Hilde Claes (sp.a), dochter van, lag niet het minst onder vuur. De herinnering aan haar afgang toen ze zich kwam “verdedigen” voor de VRT-came- ra’s ligt nog fris in het geheugen. De repor- tage leidde tot heel wat onderzoeken. Het mag typisch Belgisch heten dat Hilde Claes kon en mocht aanblijven. Dat het schimmige “hoger- hand” daarin een rol speelde, staat vast. Het wekte trouwens al verbazing dat uitgerekend voor de rode VRT-burcht werkende journalis- ten een “gezellin” in opspraak brachten. Een journalistieke basisregel is dat “nieuws” dient opgevolgd. Het moet zijn dat genoemde jour- nalisten die regel kennen en voldoende mate- riaal hadden verzameld om na hun eerste Hasseltse “bom” nog een tweede te droppen.
Geen druk
Daar komt voorlopig – definitief? – niks van.
Mocht Gazet van Antwerpen bij mijn weten niet de enige krant zijn die het daar in een kort bericht over had, u en ik hadden niet gewe- ten dat de VRT het Panoramavervolg over cor- ruptie bij de Hasseltse politie heeft geschrapt.
Mocht “hogerhand” een “signaal” gegeven heb- ben dat daarover best gezwegen werd, dan had genoemde gazet dat als enige of niet ont- vangen, of verkeerd begrepen. Hoe dan ook, algemeen VRT-hoofdredacteur Luc Radema- kers sloofde zich uit om de goegemeente te bezweren dat de makers van het programma niet onder druk gezet werden om – ik citeer – “het nieuwe explosieve materiaal tegen de Hasseltse politie en burgemeester Hilde Claes niet uit te zenden voor de gemeenteraad- verkiezingen”. Zoals bekend, werd Radema- kers zelf “groot gemaakt” door en binnen de Hasseltse connectie.
“Er was”, aldus de “big boss” van de VRT- nieuwsdienst, “de voorbije weken discussie gevoerd of er met te weinig objectieve of rele- vante feiten al dan niet een nieuwe reportage moest komen.” Niet dus. Helaas is het zo dat, hoe intensiever iets ontkend wordt, hoe gro- ter de kans dat wat ontkend wordt, waarheid is. In dat licht is het praat voor de vaak dat het
“njet” unaniem viel na “gezamenlijk overleg tussen alle vijf de VRT-hoofdredacteurs én de eindredacteur van Panorama”.
Geef met mij toe dat berichten over en het uitmesten van een Augiasstal zoals in Hasselt als nieuwsitem in het niets verzinkt, vergeleken met de door een “verkeerde” politicus gegeven aftrap van een voetbalmatch. Ik probeer me de omvang van de mediahype voor te stellen mocht, “naar de toekomst toe”, een N-VA-bur- gemeester in een of andere dwerggemeente zich schuldig maken aan, pakweg, een tiende van de verzamelde Hasseltse maffiawerken. Ik geef het ruiterlijk toe, het lukt niet.
d.Mol
DwaRs DOOR
In Sint-Genesius-Rode bliezen de Vlaamse Volksbeweging en TAK verzamelen. Nog maar eens. Om te protesteren tegen de blij- vende en toenemende pesterijen van de Franstaligen. De aanwezigen kregen een lijst van voorbeelden, indrukwekkend opge- somd door Pascal Vanbellingen, inwoner van Sint-Genesius-Rode.
De VRT vermeldde in het tv-journaal een opkomst van een 1000-tal deelnemers. VTM raakte niet verder dan 500 deelnemers. Dat laatste cijfer hoorden we ook bij de VRT- radio.
Al bij al verliep de optocht rustig en zonder incidenten. (Bij VTM noemde men het “een mars” door Rode.) Zeker als men weet dat TAK in feite geen toelating had gekregen van het Franstalige gemeentebestuur.
Maar de politie koos ervoor de betoging toch te laten doorgaan. Tussen de aanwe- zigen enkele parlementsleden van N-VA en het Vlaams Belang, en daarnaast de gewone militant; NSV naast KVHV, en Voorposters naast de Drumband Kempenland.
Neen, ons Geertrui hebben we niet gezien.
BeleDigen
“Waarom beledigt u voortdurend stads- genoten?” Het is maar één van de giftige vragen aan Bart de Wever waarmee Knack- journalist Stijn Tormans op zoek ging naar wereldberoemdheid in Vlaanderen. Via een belediging dus.
Tormans is best een interessante jour- nalist, maar ook die moeten aanvaar- den dat politici best een interview mogen weigeren. Dan enkel en alleen de vragen afdrukken, het was publicitair een mooie stunt van Knack. Maar ook een signaal dat er daar iets stinkt (zie hoofdartikel).
Tormans moet misschien eens zichzelf inter- viewen. Waarom liet ik mijn Boek Verha- len en reportages in 2010 voorstellen door Patrick Janssens?
Waarom ben ik als voormalig medewerker van het linkse studentenblad Veto misschien niet de objectieve, sympathieke journalist die ik denk te zijn? Waarom is het schofferen van een politicus geen heldendaad?
Waarom hoeft niet iedereen in de wolken te zijn over het soort “geëngageerde” front- lijnjournalist dat ik wil zijn? Zo’n vragen.
Actueel 3 oktober 2012 3
Vervroegde verkiezingen op 25 november
Zogenaamde kwaliteitskranten hebben het compleet gemist. Of ze hebben er geen belangstelling voor. Een gigantische manifestatie van meer dan een mil- joen mensen op 11 september in Barcelona liet er geen twijfel over bestaan: de Catalanen willen onafhankelijkheid voor hun regio. “Catalonië, een nieuwe staat in Europa”, stond op veel spandoeken.
Ook Catalonië is transfers beu
Onterecht verdacht gemaakt
Jongelui,
Jullie kwamen de afgelopen week onverwacht in het nieuws, toen bekend werd dat monseigneur Laurent van Sak- sen-Coburg en van België zijn koters naar uw jeugdbeweging stuurde. Over hem gaan we het niet hebben, dat is de moeite niet. Wat ik u middels dit briefje wil zeggen, is dat bij het horen van het woord ‘Europascouts’ de haast onmid- dellijke associatie met begrippen als ultraconservatief, (oer)katholiek, ‘uit de tijd’, niet-pluralistisch, enzovoort, door de politieke correctheid gewoon schan- dalig is. Er valt u niks te verwijten, is mijn oordeel. Zeker niet door de zoge- naamde pluralisten die afstand nemen van jullie omdat jullie standvastig een eigen weg gaan, een eigen visie heb- ben en bovendien zeer open tegenover de wereld staan. Ik begrijp niet dat plu- ralisten daar iets kunnen tegen heb- ben. Pluralisme is toch synoniem met het aanvaarden van verscheidenheid?!
Maar het zit natuurlijk dieper. De Euro- pascouts gaan terug naar de bron die de Vlaamse Scouts en Gidsen al lang ver- laten hebben. Het is beschamend dat Jan van Reusel van deze beweging er als de kippen bij is om van de organi- satie afstand te nemen met als bizarre logica: “Wij staan open voor alle levens- beschouwingen.” Waarom komt er dan geen initiatief om deze groep te koeste- ren als een deel van de grote scoutsbe- weging, met het erkennen van hun anders-scout-zijn? Zou net dàt niet echt
pluralisme zijn?! Of voelt men zich onge- makkelijk omdat deze kleinere scoutsbe- weging gewoon aantoont dat de offi- ciële en zwaar betoelaagde scouting in Vlaanderen nog maar een schaduw is van wat het ooit was, en waarnaar zoveel mensen heimwee hebben? Het volstaat de eertijds spectaculaire, stijl- volle, katholieke en bezielende jaarlijkse Herfstmale van de Vlaamse scoutslei- ding te vergelijken met de hedendaagse Herfstontmoeting, waar tal van jonge- ren na het fuiven tot in de vroege uur- tjes zelfs met een kompas hun tent niet meer terugvinden en bij het naar huis gaan een stort achterlaten.
De Europascouts begaan klaarblijke- lijk de misdaad zich te beroepen op de grote stichter van scouting, Lord Baden Powell, en scouting te bedrijven zoals dat algemeen bekend en aanvaard was tot een eind in de jaren zeven- tig van vorige eeuw. “Back to basics.”
Jullie houden er nog van het traditio- nele scoutsuniform niet alleen verzorgd, maar ook met fierheid te dragen. Jullie doen niet mee aan het zich tooien met een flard van een hemd en een das die volgeschreven staan of volgeplakt zijn met allerhande kentekens, zoals dat tegenwoordig bij de Vlaamse Scouts en Gidsen (die zich niet meer katholiek wil- len noemen, nota bene) gemeengoed is geworden. Jullie leggen de klemtoon op spel, avontuur, het aanleren van woud- looptechnieken, want het contact met de natuur staat centraal, de patrouille-
werking (jongeren ploeggeest aanle- ren) en – o misdadige gruwel - het bij- wonen van de zondagsmis. Stel u voor!
Jullie hebben ook nog aparte jongens- en meisjesgroepen. Alcoholgebruik is uit den boze. Nog erger: jullie houden van discipline en respect. Jullie staan bij het begin en het einde van de activiteiten in formatie bij een vlag. Op zo’n momen- ten wordt gezongen, van alles meege- deeld en tot slot gebeden…
Veel iets oudere mensen die dit lezen, zullen die manier van werken simpel- weg herkennen als de wijze waarop zij in hun jeugdjaren de jeugdbewegingen hebben gekend en beleefd, of het dan gaat over de Chiro, de scouts, de KSA of het VNJ. Wat is daar mis mee? Niks, helemaal niks! Generaties zijn in die zin opgevoed tot zelfbewuste, geënga- geerde en verantwoordelijke mensen.
De Europascouts worden in het- zelfde hokje gedrumd als het Vlaams- Nationaal Jeugdverbond, dat weliswaar geen scoutsbeweging is, maar evenzeer teruggrijpt naar de traditionele jeugd- bewegingswaarden en -methoden. De hedendaagse democraten en pluralis- ten gunnen kleinere, traditionele initi- atieven het licht in de ogen niet, zoveel is duidelijk. Dat zij zich dan bezondi- gen aan onterechte verdachtmakingen en vergelijkingen, is een pure schande.
‘Wees paraat!’ Houd het vaandel hoog. Iemand moet dat blijven doen!
Brief aan de Europascouts
Barça
Bizarre reacties van politici uit regio’s die zwaar gesubsidieerd worden, zorgen voor ver- dere radicalisering. “Wij werken en wij betalen, en de Catalanen houden hun hand op”, zei de Galicische premier Feijoo. Galicië is een zwaar gesubsidieerde regio. “Dat was tegen het zere been van veel Catalanen”, weet De Tijd. Net zoals allerlei overhaaste Spaanse dreige- menten. Een Spaanse krant zag FC Barcelona al verbannen uit de Spaanse voetbalcompe- titie. Dat zal vonken geven op zondag 7 oktober, de thuismatch tegen Real. Barça kondigde aan dat het op zijn uitshirt de vlag van Catalonië zal dragen. Voorzitter Sandro Rosell was aanwezig op de demonstratie voor onafhankelijkheid. “We zouden in de Primera División het statuut van Monaco kunnen krijgen”, reageerde hij.
Geen woord daarover in De Morgen. Even- min in De Standaard, dat de Catalaanse onaf- hankelijkheidsstrijd pas in beeld bracht nadat de Catalaanse president vervroegde verkiezin- gen aankondigde, op 25 november, precies omdat Madrid ondanks de druk van de mani- festanten niet wil ingaan op de vraag voor meer autonomie en minder transfers.
De in maart opgerichte onafhankelijkheids- beweging Assemblea Nacional Catalana had opgeroepen tot de demonstratie op de nati- onale feestdag van Catalonië. De Diada is al langer een dag van Catalaanse trots, van vlag- vertoon en openlijk streven naar onafhanke- lijkheid, maar deze keer was de manifestatie echt wel frappant: de Catalanen zijn het beu dat ze jaarlijks ruim 16 miljard euro moeten ophoesten voor de ontwikkeling van armere Spaanse regio’s.
Voor de duidelijkheid: dat is voor de 7,4 mil- joen Catalanen nog iets meer dan de trans- fers die de Vlamingen binnen België aan de andere gewesten betalen.
Kranten die miljoenenbetogingen negeren, het is merkwaardig. Zo goed als altijd zijn die de voorbode van ingrijpende veranderingen.
Dat was zo in mei 1968 in Parijs, in de vre- desbetogingen tegen de oorlog in Vietnam, in de massademonstraties in een splitsend Oost-Europa. Toen een miljoen Balten een levende ketting vormden voor onafhankelijk- heid, wisten ze in Moskou hoe laat het was.
Massademonstraties tegen de verhoging van de pensioenleeftijd waren een voorbode van de val van Sarkozy.
De menigte op het Tahrirplein zorgde voor de val van Mubarak. In vergelijking met de massa van Barcelona zijn de betogingen van enkele tienduizenden Italiaanse ambtenaren, van Griekse demonstranten en van Spaanse
“indignados” al bij al nog zwakke signalen.
Eén tot twee miljoen manifestanten, dat
cijfer verscheen in de internationale pers. De Vlaamse gazetten hebben ze niet gezien. De Morgen schreef helemaal niets. De Standaard had het in vijf lijntjes over “tienduizenden”, Gazet van Antwerpen en Het Belang van Lim- burg schreven over “honderdduizenden”.
Verkiezingen
Wat motiveerde die massa? Door de crisis kwam ook Catalonië, dat economisch gezien altijd de sterkste regio van Spanje was, in de problemen. Juist, Barcelona vroeg recent steun aan Madrid. Vijf miljard, om de lopende rekeningen te betalen.
Maar veel juister: Catalonië vraagt gewoon een deel van zijn geld terug. De jaarlijkse bij- drage van 16 miljard euro betekent voor de Catalanen een verplichte solidariteitsafdracht van 8 procent van het regionale bbp. Die aan- slepende “solidariteit” met andere Spaanse regio’s zijn de Catalanen beu. Mas ging bij de Spaanse premier Mariano Rajoy onderhan- delen over een eigen belastingsysteem voor Catalonië.
Zonder resultaat. Nu voert hij de forcing: hij roept zijn volk naar de stembus, voor een refe- rendum dat hij verpakt in een heuse verkie-
zing. Hoezo? De Spaanse grondwet verbiedt referenda over meer autonomie, laat staan over afscheiding, te houden. Mas omzeilt dat verbod door de regionale verkiezingen met twee jaar te vervroegen.
“Het moment is aangebroken dat het Catalaanse volk over zijn zelfbeschikking kan beslissen”, zei Mas. Hij stapt naar de kiezer met de belofte van Catalonië een nieuwe staat binnen de EU te maken
Zijn partij, Convergencia i Unio, vanouds gematigd nationalistisch, is onder meer door de crisis én nu door de massabetoging snel geradicaliseerd. CiU heeft amper zes zetels te kort voor de absolute meerderheid in het Parlament de Catalunya. Mas hoopt die ruim te halen.
Zijn de economische problemen in Catalonië daarmee opgelost? Geenszins. Ook een onafhankelijk Catalonië zal pijnlijke her- vormingen en besparingen moeten doorvoe- ren. Precies daarom willen de Catalanen auto- nomie.
Egoïstisch
Is de keuze voor een eigen staat meteen een keuze voor het egoïsme? Dat is de voor- spelbare kritiek van de tegenstanders. Dat ver- wijt moeten ook de Vlamingen horen, die de transfers naar Brussel en Wallonië niet lan- ger willen beschouwen als evident en eeu- wigdurend. Dat horen ook de Duitsers, die zich kritischer opstellen tegen meer Europees geld voor de Grieken. Of de Finnen, die hun steun aan eurolanden in nood koppelen aan een terugbetalingsgarantie. Maar hoe scher- per die verwijten, hoe groter de vraagtekens bij de overmatige “solidariteit”.
Onafhankelijkheid wordt in november in Catalonië in ieder geval een beslissend verkie- zingsthema. Een volstrekte meerderheid voor
CiU is misschien haalbaar. Recente peilingen geven 51 procent voorstanders van onafhan- kelijkheid. De huidige crisis zal wellicht ook minder uitgesproken voorstanders over de CiU-streep trekken. De socialisten, tot voor kort de tweede partij, zijn fel verzwakt. Hun slappe houding tegenover Madrid speelt hen parten.
Kritiek
De kans dat Mas in de stembus wint, is vrij groot. Maar daarmee is de kous niet af. Dan volgt een lange politieke en juridische weg, niet het minst door de instituten van Europa.
“Bezint eer ge begint, Catalonië en co”, stel- len Guillaume van der Loo en Merijn Chamon (Universiteit Gent) in De Standaard: “Als Cata- lonië, Schotland of Vlaanderen zich zouden afscheuren, kiezen ze allicht voor de EU… Dat Sant Jordi, Braveheart en de Vlaamse Leeuw toch maar opletten.”
Op het eerste gezicht hebben Van der Loo en Chamon enkele valabele argumenten: de Europese verdragen zeggen niets over de optie tot afscheuring van een bestaande lid- staat. Een afscheuring zou meteen een uit- trede uit de EU betekenen, waarna meteen een lastige toetredingsprocedure zou volgen om - opnieuw - lid te worden van de EU. Maar onmogelijk is dat niet.
Die democratische, economische en admi- nistratieve toetredingsvereisten (criteria van Kopenhagen) zouden Catalonië, Schotland en Vlaanderen makkelijk halen. Zeker als de par- lementen kunnen rekenen op een uitgespro- ken meerderheid bij de eigen bevolking zijn creatieve juridische oplossingen te bedenken om dat ordelijk te laten verlopen.
Democratie
Krachtiger is het argument dat dit uittreden- toetreden een akkoord vereist van alle huidige lidstaten. Madrid en Londen zitten niet met- een te wachten op een splitsing. Hetzelfde geldt wellicht voor de regeringen van nogal wat Europese staten. Anderzijds is het koppig negeren van de volkswil voor de EU niet mak- kelijk. Te meer daar Europa nu al kampt met een democratisch deficit.
Mas kreeg voor zijn keuze voor vervroegde verkiezingen de steun van 84 parlements- leden (21 tegen, 25 onthoudingen). Zijn Catalanen zijn nog een eind verwijderd van het einddoel. Maar de stem van zijn volk kan het wel een heel stuk dichter brengen.
AnjA Pieters
Koning fotografeert graag dieren
Vlaanderen heeft nood aan een onafhankelijk week- blad. Wij willen groeien, maar dat kan enkel met uw steun. Bel vandaag nog onze lieftallige secretaresse tijdens de kantooruren: 03/232.14.17. Ze maakt u weg- wijs in de mogelijkheden en de abonnemenstarieven.
Liever een losse koper? ’t Pallieterke ligt elke week, vanaf dinsdag, in 2.000 verkooppunten in Vlaanderen, ook in uw gemeente.
KArlvAn CAmP - hoofdredACteur
Wordt u de volgende
lezer van ’t Pallieterke?
Evenwicht
De Septemberverklaring van de regering- Peeters II, waarmee het Vlaamse parlemen- taire jaar begint, was maar amper bekend- gemaakt of de drie vakbonden pakten al uit met een gezamenlijke mededeling: onaan- vaardbaar!
Vindt u dat ook een goed teken? We weten het ondertussen: de werkingsmiddelen wor- den bevroren en de loonkredieten worden verminderd met één percent, maar daar staat dan wel tegenover dat de begroting voor vol- gend jaar in evenwicht is.
Met andere woorden: de Vlaamse overheid bespaart zelf 100 miljoen euro en dat zonder bijkomende belastingen en ‘zonder te raken aan de Vlaming die zorg nodig heeft’. In deze crisistijden geen sinecure en al helemaal niet vanzelfsprekend.
De andere Belgische regeringen en die van een heleboel Europese landen kunnen daar alleen maar van dromen.
Vakbondsideaal
Met de vakbonden zal nog uitvoerig onder- handeld worden. Zij krijgen een menu aan keuzes voorgelegd (indexsprong, vertraagde of gehalveerde indexering van de lonen, inkrimping personeel).
Als er geen akkoord met de bonden kan worden bereikt, zal de Vlaamse regering zelf beslissen. Wat is daar eigenlijk mis mee? De vraag stellen, is ze beantwoorden in deze
‘syndicatuur’. Op te merken valt dat het vooral het ACV is dat zwaar tilt aan de besparingen op het overheidsapparaat.
Blijkbaar is hun ideaal: iedereen een job bij één of andere overheid!
Dossier
3 oktober 2012
4
Karikaturaal
De door Peeters aangekondigde steun- maatregelen voor ondernemingen vallen ook al niet in goede aarde bij de kleursyndicaten.
Zij betreuren het dat er geen tegenprestaties gevraagd en bekomen werden inzake ‘werk, kansen voor kansengroepen, zorg voor milieu en klimaat’.
Het is ook nooit goed voor die Charels! Je zou als ondernemer voor veel minder ont- moedigd geraken en je boeltje verhuizen naar een land waar men nog wel berijd is te wer- ken voor zijn kost en waar niet elke grote en kleine bedrijfsleider beschouwd wordt als een zo snel mogelijk kaal te plukken kerst- kalkoen, zoal niet als een gevaarlijke crimi- neel gemodelleerd op de karikaturen van Stijn Coninx en andere cultuurbobo’s in hun mees- terwerken.
Onderwijs
Ook in Vlaanderen vallen de economische groeiverwachtingen tegen, vandaar het uitstel voor een aantal (nieuwe) beleidsmaatregelen als de reeds vroeger aangekondigde kindpre- mie. Op onderwijs wordt niet bespaard. Daar zal zelfs ruimte zijn voor een nieuwe CAO met een flexibel personeelsbeleid met meer kan- sen voor beginnende leerkrachten.
Of wat cosmetisch gesleutel in de marge ervoor zal zorgen dat kwaliteitsvolle krach- ten de weg blijven vinden naar het onderwijs, is nog maar de vraag. Eens te meer lijkt het erop dat de onzalige politiek van de laatste dertig jaar gewoon wordt verdergezet. Voor de op stapel staande onzin van Smet (en zijn departement) blijft er helaas geld beschik- baar: heel erg jammer!
Dit land is nooit (langdurig) bezet geweest (2)
In 1701 sterft de laatste Habsburger in Madrid. Lodewijk XIV wil een kleinzoon op de Castiliaanse en de Aragonese troon plaatsen, maar hij botst op een coalitie van Engeland, de Republiek en de Oostenrijkse Habsburgers. Vooral de Republiek wil geen Franse buren en vecht dus om de Zuidelijke Nederlanden uit Franse handen te hou- den. Tien jaar lang wordt het hoogste gezag in die Nederlanden uitgeoefend door een Brits-Nederlands condominium, terwijl de Nederlandse vorstendommen zichzelf intern besturen. Tenslotte wordt een zekere logica gevolgd. De Habsburgers zijn machtig geworden via het geld van de Nederlanden en het huwelijk van Maria van Bourgondië en de Habsburgse armeluis Maximiliaan. De Nederlanden worden toegekend aan de jongere Weense tak van de familie.
Groot is de liefde niet tussen de Zuidelijke Nederlanden en de nieuwe Weense hertog van Brabant, graaf van Vlaanderen, enzovoort. Hij had liever het aangrenzende Beieren ingelijfd.
Daarenboven moest hij het beruchte barrière- traktaat aanvaarden: de Republiek mag troe- pen in Nederlandse grenssteden legeren om de Franse agressors op te vangen.
Dat zijn dus geen bezettingstroepen, al moe- ten de Vlamingen, Henegouwers en Namenaars ze wel betalen. Onder Maria Theresia verbe- teren de relaties tussen vorstin en onderda- nen danig. Die gewiekste diplomate zendt haar zwager als landvoogd naar de Nederlanden. Hij heeft weinig echte bevoegdheden, maar hij is een fuifnummer die met zijn hof veel geld spen- deert, in Brussel.
De Brusselaars richten al bij zijn leven twee standbeelden op voor deze “bezetter”. Eén ervan staat nog altijd in de nis van het Brou- wershuis aan de Grote Markt. Wanneer Maria Theresia oorlog voert met Pruisen heeft zij geen problemen met het standpunt van de Nederlandse staten dat zij niets met die oorlog te maken hebben. Zij staat toe dat de Neder- landen neutraal blijven.
Haar zoon Jozef II maakt een einde aan het barrièretraktaat en zendt de troepen van de Republiek naar huis. Hij is de eerste vorst sinds Filips II die zelf op bezoek komt (zogenaamd anoniem) en het gevolg is ernaar. Hij wil alles hervormen en vliegt met de Brabantse Omwen- teling aan de deur. Zijn broer Leopold is ver- standiger. Hij belooft zich niet met de interne zaken van de Nederlandse staten te bemoeien.
Die keren dus weer naar de schaapsstal; zeker
nadat ze in 1792 gedurende een paar maan- den kennis maken met een echte bezetter: de Franse revolutionairen.
Frans I (zoon van Leopold) is de eerste vorst sinds Filips II die in Brussel de eed aflegt op de Blijde Intrede. Maar dan zendt hij in mei 1794 een onaangename boodschap aan zijn geliefde Nederlanders. Ze moeten zichzelf verdedigen tegen een nieuwe Franse invasie en een eigen leger betalen. Geen zin? Even goede vrienden, maar dan verklaart hij hen onafhankelijk. Het is een uniek moment in de Europese geschie- denis. Volkeren proberen geregeld hun vorst te verstoten, maar een vorst die zijn onderdanen dreigt te verstoten, is “du jamais vu”. Ze begin- nen er dus aan in de Nederlanden.
Traag maar zeker en zeker traag. Het is niet meer nodig, want daar zijn de Fransen weer.
Dit keer begint een echte bezetting die twintig jaar duurt. In 1814 jagen de “Geallieerden” de Franse rovers weg. Heintje van der Noot, de lei- der van de Brabantse Omwenteling tegen Jozef II, is één van de eersten die de terugkeer van Frans I eist, want een vorst die 1.100 kilome- ter verder woont en zich niet veel moeit, blijft ideaal. Een delegatie zoekt de vorst op en krijgt een koud stortbad.
Frans I luistert beleefd, maar hij annexeert liever Lombardije en weigert ieder ander fami- lielid af te staan Het wordt dus Willem van Oranje - een oud-collaborateur met Bonaparte - die onmiddellijk het slechte Franse voorbeeld volgt. Een unitaire staat met weinig interne autonomie. Dat nemen veel (Zuid-)Nederlan- ders niet en ze scheuren zich af in 1830, onder een in Vlaamse kringen gehate naam die toch
evengoed Nederland betekent. Die staat cre- eert de bezettingsmythes, maar die nieuwe unitaire staat is evenmin als al zijn voorgangers baas over het eigen lot. België mag geen eigen buitenlandse politiek voeren en wordt door de grote mogendheden verplicht tot eeuwige neu- traliteit. Overigens, denk niet dat de burgers in Pruisen, Frankrijk en Oostenrijk wel iets over hun eigen lot te vertellen hebben. Meestal zijn het vorsten en een kleine kliek die beslissen over oorlog en vrede en over leven of dood van de onderdanen.
Die nieuwe unitaire staat wordt gedomi- neerd door een Franstalige minderheid, zon- der dat de Vlaamse meerderheid hen in de laatste 180 jaren met pek en veren verjaagt.
Die Vlaamse tamheid en lafheid is dus geen gevolg van honderden jaren bezetting, maar wel realiteit. Wat zijn daar dan de redenen voor?
Een eerste oorzaak moet bij La Belgique zelf gezocht worden.
De staat heeft nooit echt op grote schaal moordend geweld gebruikt om Vlamingen te onderdrukken - zoals de Britten in Ierland, de Russen in Polen. Vlamingen die wilden col- laboreren, keurig Frans leerden en spraken en geen te wilde eisen stelden, waren altijd welkom en konden tot de elites toetreden. La Belgique had de Vlamingen nodig om de Franse aasgieren eraan te herinneren dat het geen uit- sluitend Romaans land was.
Mensen komen daarenboven maar in opstand tijdens een recessie, maar niet op het moment dat men tot de bedelstaf veroordeeld wordt: dan denkt men nog alleen aan overle- ven. De hongersnoden tussen 1845 en 1848 in het oude graafschap Vlaanderen hebben een groot deel van de Vlaamse ruggengraat gebroken. De vlucht naar de steden, zeer veel naar Brussel, was een uitweg uit de misère.
Eens in de hoofdstad begreep men direct wat gewenst gedrag was. De elites leerden zeer vlug de les uit de sociale ellende zoals ze in de Waalse industrie voorkwam. In Vlaande- ren hielden de adel en zelfs de burgerij zo lang mogelijk de industrie buiten de deur en toen die toch arriveerde, met de tweede industri- ele revolutie, had men veel geleerd uit de pro- letarische concentraties rond de mijnen en de hoogovens in Wallonië. In Vlaanderen werden massaal trein- en tramsporen gelegd zodat de Vlaamse arbeiders konden terugkeren naar hun dorp waar moeder de groentetuin en het klein- vee verzorgde, waar de dorpspastoor nauwkeu-
rig controleerde dat de pendelaars geen slechte gedachten en dito lectuur meebrachten. Vlaan- deren was het enige Europese land waar tijdens het interbellum de dorpen groeiden en de ste- den inwoners verloren.
Boven dat alles hing de wolk van de katho- lieke Kerk. In 1585 waren ze vertrokken; die Zuid-Nederlanders die liever voor zichzelf naar de waarheid zochten in plaats van dog- ma’s te aanvaarden. Bij die calvinisten zaten de betweters, de principiëlen die niet dadelijk de rug bogen voor het gezag en die niet ver- legen waren om desnoods de boel in brand te steken. De katholieke Kerk heeft veel voor Vlaanderen gedaan.
Ten tijde van de hongersnoden in de 19de eeuw was het de katholieke liefdadigheid waar- aan veel mensen hun leven te danken had- den. De Kerk zorgde voor de spirituele noden en predikte berusting en een beloning in het hiernamaals. De Kerk eiste gehoorzaamheid maar kon soepel zijn. In theorie was tijdens het ancien régime op zondag iedere activiteit ver- boden, maar de meeste pastoors knepen een oogje dicht als de oogst werd binnengehaald.
De Kerk zorgde met haar onderwijs ervoor dat de mensen niet te afgestompt werden en ze respecteerde de volkstaal in het lager onder- wijs, zodat Vlaanderen niet verfranste.
Ze eiste in ruil respect voor het wereldlijk gezag en vanaf de 19de eeuw liefde voor Bel- gië, omdat ze de beminde Waalse gelovigen niet wilde laten verzuipen in een minderheids- positie. We kunnen het ons niet meer indenken maar generaties Vlamingen hebben tot pak- weg 1968 geloofd in een vagevuur en een hel.
Die generaties hadden echte gewetenscrisissen omdat hun Vlaamse overtuiging botste met hun onderwerping aan het bisschoppelijke gezag.
Meestal won hun geloof het van hun rede. Zelfs een dwarskop als Ward Hermans boog nog in de jaren dertig het hoofd voor de kardinaal uit schrik voor excommunicatie.
Die mengeling van veel angst en weinig opstandigheid heeft de Vlamingen tot van- daag getekend. En laat ons niet het verraad van Vlaams links - en van de loges - vergeten, dat aanvankelijk uit idealisme meevoer in de slipstream van de Waalse socialistische macht.
Dat doet het nog altijd, maar nu uit platte pro- fitariaatsredenen omdat de eigen posities in de politiek belangrijker zijn dan het welzijn van de Vlaamse arbeidende bevolking.
Jan neckers
Echo’s uit de Koepelzaal Waar maar hypocriet
Volgens Stefaan de Clerck, één van de CD&V-opperhoofden, zet de regering-Di Rupo I een domper op het Vlaamse ondernemer- schap. De Clerck probeert de ondernemers die de voorbije weken scherpe kritiek hadden op Di Rupo I, naar de mond te praten. De onder- nemers noemden die regering “links”, “mar- xistisch” en geobsedeerd door belastingen. De Clerck deed er nog een schep bovenop door de dominantie van de PS in de federale regering aan te klagen. Zijn kritiek is juist, maar tege- lijk hypocriet. Het is alleen dankzij de mede- plichtigheid van De Clercks partij dat Di Rupo aan de macht kan blijven. Over de belasting- druk zou de CD&V beter zedig zwijgen. De minister van Financiën, verantwoordelijk voor de fiscaliteit, is Steven Vanackere, een boeg- beeld van CD&V.
rVa milder?
De Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening heeft in de eerste helft van dit jaar 10.655 werklozen tijdelijk of definitief geschorst. In dezelfde periode vorig jaar werd nog de uit- kering van 13.882 Belgen ingetrokken. Wordt de controle onder Di Rupo een beetje minder streng? In Vlaanderen werden in de eerste zes maanden 2.941 sancties opgetekend, tegen- over 3.758 in het eerste semester van 2011.
Het aantal schorsingen kromp nog sneller in Wallonië: van 7.735 naar 5.290. De RVA-cij- fers blijven anders wel boeiende lectuur voor wie aandacht wil hebben voor de commu- nautaire kloof in dit land. Zo lees je er elke maand hoe het zit met het aantal langdu- rig werklozen (“werkzoekende werklozen die al twee jaar worden vergoed”). In Vlaande- ren zijn dat er 56.957, in Wallonië 94.294, in Brussel 42.419). IBovendien is de daling van die categorie werklozen veel groter in Vlaan- deren (-8,7 procent op jaarbasis) dan in Wal- lonië (-5,2 procent) en Brussel (-1 procent).
Harde cijfers, in fel contrast met alle hoerabe- richten van de francofonen en sussende socia-
listen. Wallonië en Brussel slagen er maar niet in de werkloosheidskloof met Vlaanderen iets kleiner te maken. Het aandeel van de Walen dat werk heeft, blijft met 57 procent veel klei- ner dan het aantal Vlamingen met een job (66 procent). In Brussel werken nog minder men- sen (54 procent).
milde actie
Vijfhonderd truckers hebben gezamenlijk actie gevoerd tegen de oneerlijke concurren- tie van goedkope chauffeurs uit het Oostblok, maar ze hebben het wegverkeer niet ernstig verstoord. Ondanks hun ruige reputatie waren de vrachtwagenbestuurders heel mild. Ze had- den evengoed Brussel tijdens de spitsuren kunnen blokkeren, maar zij beperkten zich tot een grotendeels symbolische actie. Een geor- ganiseerde groep truckers kàn tenminste de regering nog onder druk zetten, door strate- gische knooppunten te versperren. Zij hèb- ben tenminste een potentieel krachtig wapen in handen. In andere sectoren, zoals de bouw, staan werknemers tamelijk weerloos tegen de concurrentievervalsing door Oost-Europe- anen.
Vlamingen buiten!
In de bouwsector worden steeds meer Vlaamse arbeiders ontslagen en vervangen door buitenlanders, zeer dikwijls Spanjaar- den en Portugezen, die als schijnzelfstandi- gen alle sociale wetten ontduiken en onder de prijs werken. Meerdere ondernemers hebben al gewaarschuwd dat er in de bouwsector voor Vlamingen binnenkort geen plaats meer zal zijn. Alle banen zullen worden ingepalmd door buitenlandse schijnzelfstandigen. De lonen zullen een heel pak lager ligger dan nu. Met dank aan de Europese Unie en haar obsessie voor het afschaffen van grenzen en het vrij verkeer van personen en goederen. Dankzij de EU worden onze mensen in de bouwsec- tor stelselmatig gebroodroofd. Heren politici, geef ons weer grenzen!
Actueel 3 oktober 2012 5
Bollekenskermis
De Stem van Vlaanderen
Welke lijsttrekker in jouw gemeente heeft dezelfde mening als jij? Doe mee en ontdek het meteen. Zo maken VTM en Het Nieuwsblad reclame voor hun Stemtest. Onze hoofdredac- teur, gekend om zijn avontuurlijk karakter, deed de Stemtest voor zijn gemeente en kreeg als verrassend resultaat dat zijn mening het dicht- ste aansluit bij die van de… sp.a.!
Onze hoofdredacteur is drie dagen later nog aan het bekomen van zijn Stemtest, ondanks meerdere Davalgannekes. Nog nooit heeft hij voor de sp.a gestemt, hij heeft er zelfs nog nooit aan gedacht, en krijg dat dan als advies.
De hamvraag is: moeten we nu gaan twijfelen aan onze hoofdredacteur, of moeten we twij- felen aan de objectiviteit van de Stemtest? Een magere troost voor onze baas: met zo’n pro- fiel is er misschien nog plaats bij de redactie van Knack.
Hand in Hand
Verleden week vertelden we u dat Hand in Hand nog eens ging betogen tegen racisme.
Zaterdag kwamen er enkele betogers opdra- ven: 300 volgens de VRT, 700 volgens VTM.
We hebben ze niet geteld, maar hoe je het ook bekijkt, een grootse opkomst kun je dat niet noemen. Temeer omdat zowat alle linkse partijen een ruime delegatie hadden gestuurd (Mao-opa Kris Merckx op kop) en er ook nogal wat allochtonenverenigingen zoals KifKif mee opstapten. Ook de vakbonden hadden opge- roepen aanwezig te zijn. En dan maar enkele honderden mensen bij elkaar krijgen bij een nationale betoging? Zou de plaat van het anti- racisme misschien een beetje grijsgedraaid zijn?
In de marge
“Extreemrechts is hier dan wel weer naar de marge verdreven, toch is racisme in ons land nooit ver weg”, sprak Ludo Segers, voor- zitter van de vzw Hand in Hand tegen racisme, in naam van alle organisatoren. Ja wadde.
Met extreemrechts wordt natuurlijk naar het Vlaams Belang gewezen. Dat die partij ook in Antwerpen minder stemmen zal halen dan bij vorige verkiezingen ligt in de lijn van de ver- wachtingen. Misschien zit er een halvering in, maar dat betekent nog altijd 16 procent van de stemmen, waarmee de partij de derde groot- ste zou zijn. Dat noemen ze dan bij links “naar de marge verdreven”. Euh, waar staan Open Vld, Groen en PvdA dan, met peilingen die nergens boven de 10 procent uitkomen? Om maar te zwijgen over de CD&V, die zich ver- plicht zag haar wagonnetje aan de sp.a te kop- pelen, kwestie van niet helemaal…in de marge te verdwijnen.
Hove: de uitzondering
In 2006 werden in twee gemeenten kar- tellijsten gevormd met mensen van N-VA en Vlaams Belang. Althans in theorie, want de N-VA-leden werden toen onmiddellijk uit de partij gezet.
Zo ook in Hove, waar de lijst Vlaams K artel toen 2 zetels behaalde. De N-VA, in 2006 ook alleen opgekomen, behaalde 5,1 procent, maar geen zetel.
Zes jaar later is de situatie totaal veranderd.
Het Vlaams Kartel komt niet meer op. Eén van de verkozene, Luc van den Weygaert, is de poli- tiek beu en staat niet meer op een lijst. Hij gaat zich nog meer bezighouden met “zijn”
vtbKultuur en met “zijn” Frans-Vlaanderen. Ook toenmalig lijsttrekker Chris Schwachten houdt het voor bekeken. Even zag het er naar uit dat bij de komende verkiezingen enkel de N-VA zou opkomen, maar dat was buiten de waard Rita de Bont gerekend, die de opdracht kreeg op zoek te gaan naar nieuwe kandidaten. Met succes, want op de valreep kon in Hove een VB-lijst worden ingediend. “Beter een beperkte lijst dan helemaal geen lijst”, aldus lijsttrekker Johan Verwerft.
Anke vandermeersch naar CD&V
U schrikt? Dan moet u weten dat er twee Ankes vandermeersch rondlopen in Vlaanderen. Eentje in Antwerpen, bij het Vlaams Belang, en een naamgenote in Kor- temark. Die laatste is studente Lerarenoplei- ding en staat nummer 9 op de lijst van CD&V.
Al wordt haar naam net iets anders geschre- ven (aaneen) dan die van Anke in Antwerpen (met spatie). Maar, ze zijn wel even blond en
ook Anke uit Kortemark deed al mee aan een missverkiezing.
Filip Dewinter moet zich nog niet ongerust maken: de Antwerpse Anke blijft de boerka’s bestrijden.
Nog dit: Koen Dillen komt op bij de N-VA.
Neen, we hebben het niet over de zoon van Karel Dillen. Geneesheer Dillen uit Mol staat op de derde plaats. Altijd leuk zo’n dubbelgan- gers op verschillende lijsten.
Franstaligen in de Rand
Dan is het nu tijd voor pacificatie… Her- inner u die uitspraak van Elio, Albert II en de Vlaamse partijvoorzitters van CD&V, sp.a en Open Vld, ten tijde van de splitsing van BHV.
Er zou eindelijk communautaire vrede komen.
Daarom dat we u meedelen dat het Union des Francophones in 16 Vlaamse gemeenten in de Rand rond Brussel opkomt. Het UF is een kartel van MR, FDF, PS, cdH en onafhankelijken. Niet enkel in de zes faciliteitengemeenten, er zijn ook lijsten voor de gemeenteraad in Dilbeek, Overijse, Zaventem, Grimbergen en Halle. In Halle is het de eerste keer dat een Franstalige partij zich aandient. Op dit ogenblik heeft de UF in totaal 44 gemeenteraadsleden.
“Brabant flamand”
Het UF presenteert ook een lijst voor de provincieraadsverkiezingen in Vlaams-Bra- bant. Vandaag heeft het UF al zes vertegen- woordigers in de Vlaams-Brabantse provincie- raad. Als u denkt dat zij enkel in de Rand rond
VU en oud-voorzitter van het Vlaams Komitee Brussel. Ze nam ontslag uit de Volksunie na de ondertekening van het Egmontpakt. Nog steeds is Els de drijvende kracht achter het tijd- schrift De Brusselse Post. Ingewijden weten bovendien dat Els de echtgenote is van jour- nalist Mark Grammens.
Open strijd in Vilvoorde
In de stad van de ‘pjeirrefretters’ valt de ver- kiezingsuitslag moeilijk te voorspellen. Door het vertrek van voormalig stemmenkanon Jean-Luc Dehaene lijkt CD&V in Vilvoorde nog extra te zullen verliezen. De tweede populairste politicus is onmiskenbaar VB’er Filip de Man.
Hij komt met een volledige kandidatenlijst en een stevig programma tegen de ‘verbrusseling’
van Vilvoorde. Daar hebben heel wat mensen oren naar. De Man krijgt deze keer concurrentie van de N-VA, die uit het kartel met CD&V stapt.
Dat N-VA als lijsttrekker Jan Anciaux (broer van) uitspeelt, is dan weer een handicap: hij werd vorige keer verkozen op de sp.a-lijst, niet bepaald een Vlaamsgezinde of rechtse partij.
Maar die naam alleen al maakt sowieso een verschil. De anderen op de N-VA-lijst zijn illus- tere onbekenden. Het wordt een open strijd, daar in de ‘pjeirrestad’.
Klacht tegen OCMW-voorzitter
Emma van der Maelen (sp.a) – voorzitter van het OCMW van Geraardsbergen – heeft weer van zich laten horen. Begin dit jaar kwam ze al in opspraak, omdat ze haar vriend als persoon-
ruchte Pierre Chevalier over Jonathan Cheva- lier, de zoon van zijn broer Anthony. Hij kan het weten. Zelf was hij vanaf 1982 gemeen- teraadslid en sedert 1985 parlementslid van de sp.a. In 1992 stapte hij over naar de VLD.
Brugse familieleden, vrienden, kennissen en sympathisanten van beide Chevaliers zullen moeten kiezen voor wie ze het bolletje rood maken, want “panacheren“ is al een tijd niet meer toegelaten. Te moeilijk voor de compu- ters, waarschijnlijk?
Genk Anders
Genk Anders is de nieuwe lijst opgericht door Jimmy Wenmeekers, die fier verkondigde dat hij in enkele weken twee volledige lijsten had klaargestoomd. Maar, nu hebben twee oudere kandidaten van die lijsten een klacht ingediend tegen Wenmeekers, wegens mis- bruik van vertrouwen. Hij zou hen een docu- ment hebben laten ondertekenen zonder dat zij wisten dat zij daarmee als kandidaat op de lijst zouden staan. De kandidaten zijn respec- tievelijk 76 en 85 jaar. Wenmeekers ontkent met klem alle feiten. Ofwel hebben beide kan- didaten gelijk en is er sprake van misbruik van vertrouwen, ofwel heeft Wenmeekers gelijk en zijn beide kandidaten mogelijk onder druk gezet om niet op de lijst te komen. Wij weten het niet. Wat wij wel weten: als Wenmeekers ooit voor de rechtbank moet komen, zorgt hij best voor een heel erg goede advocaat.
Het belgische gerecht kennende in processen tegen VB’ers of ex-VB’ers.
Leopoldsburg: Beke of Van Pée?
Voorbije zes jaar ging het goed in ’t Kamp:
sp.a en CD&V bolden goed als tandem. Nooit staken zij stokken in elkaars wielen. Van Pée was burgemeester en Beke eerste schepen.
Open Vld en Vlaams Belang hadden weinig in de pap te brokken.
Het huwelijk tussen sp.a en CD&V duurt al 24 jaar en toont weinig ouderdomsverschijnse- len. De N-VA zou nu stokken in de wielen kun- nen steken. Het Vlaams Belang, dat vijf zetels heeft, hoopt er één van de twee bijkomende te halen. N-VA wil zes zetels halen. Met 25 raads- leden zijn er 13 stemmen nodig voor een meer- derheid. Niemand zal die halen. Er moet een coalitie gevormd worden. Moeilijk met twee partijen die beide de burgemeesterssjerp wil- len. Wie wordt het: Beke of Van Pée? Na 14 oktober weten wij het.
Geen verhaal
Natuurlijk heeft de CD&V geen “verhaal”
meer. De partij heeft een zuil, een vakbond, veel aandelen, veel geld en veel vingers in de pap, maar een verhaal heeft ze al jaren niet meer. Rik Torfs was de eerste die van binnen- uit de knuppel in het hoenderhok – of de mos- selpot? – gooide. Slechts weken vóór de verkie- zingen, geeft Markse Beke van de Kampioenen Torfs openlijk gelijk: hij bekent ootmoedig dat zijn partij geen verhaal heeft. Voor één keer citeren we met welbehagen en leedvermaak Bart Eeckhout van De Morgen: “Straks heeft CD&V niet alleen geen verhaal, maar ook geen kiezers meer. De christendemocraten stonden al aan de rand van de afgrond, en hun voorzit- ter heeft zopas nog een stapje vooruit gezet.”
Niet vijand nummer één
Tijdens een verkiezingsdebat in een Gentse moskee (!) probeerden alle partijen, behalve het Vlaams Belang, de moslims naar de mond te praten. Siegfried Bracke vond het zelfs nodig te verklaren dat hij weigerde de islam als “staatsvijand nummer één” te beschou- wen. Tiens, wie beschouwt Siegfried dan wel als “vijand nummer één”? Het Vlaams Belang, misschien? Johan Deckmyn was de enige die het aandurfde standpunten in te nemen die de aanwezige moslims niet graag hoorden, bijvoorbeeld over hoofddoeken en moskeeën.
Merkwaardig genoeg werd dat door sommige aanwezigen toch op prijs gesteld.
Zelfs de moslims voelden aan dat de hofma- kerij, het vleien en het stroopsmeren van de andere partijen onoprecht waren. Enkelen had- den duidelijk meer respect voor een oprechte tegenstander dan voor de vele huichelende vrienden. Typisch: op AVS werd gezegd dat Deckmyn de volle laag kreeg. Men toonde wel een aantal reacties op de uitspraken van Deck- myn, maar men zond niet één keer zelfs maar een klein fragmentje uit van wat hij eigenlijk had gezegd.
Brussel ronselen, bent u verkeerd: er staan kandidaten op de lijst uit het district Leuven, Diest en Tienen.
In heel de provincie Vlaams-Brabant wor- den eentalige pamfletten van het UF verspreid, van Bever tot Geetbets. Ook in Londerzeel, Zemst, Liedekerke, enzovoort. In Affligem wer- den Franstalige pamfletten van de MR gebust.
Van Oeigoeren, Kazakken en Berbers die naar ons land verhuizen, verwacht iedereen dat ze Nederlands leren. De Franstaligen die in Vlaanderen komen wonen, vertikken het ech- ter Nederlands te spreken en zich zo te integre- ren. In totaal weigeren zo’n 150.000 Franstali- gen te aanvaarden dat ze in Vlaanderen wonen.
Algemeen wordt verwacht dat het UF er enkele procenten op vooruit zal gaan.
Arrogantie
De arrogantie aan Franstalige kant gaat soms ver. Verleden week kreeg cafébaas Patrick Asselman, patron van “Den Appel”, een klacht aan zijn been. Patrick vertikt het immers klan- ten in zijn café in het Frans te bedienen. Een Franstalige klant pikte dat niet en diende klacht in wegens racisme. Mocht u Liedekerke niet zo goed weten liggen: de gemeente grenst aan Oost-Vlaanderen…
Opmerkelijk
Van Liedekerke gesproken: de N-VA komt daar op met een eigen lijst. Opmerkelijke naam op de lijst, op de voorlaatste plaats, als onafhankelijk kandidaat: Els Grootaers. In een ver verleden is Els arrondissementsvoorzitter geweest van de VU, gemeenteraadslid voor de
lijke medewerker aanstelde, waar de publieke opinie heel verbolgen op reageerde.
Van der Maelen blijft stommiteiten opsta- pelen. Deze week raakte bekend dat vanuit het OCMW e-postberichten vertrokken die haar kandidatuur voor de verkiezingen op 14 oktober promootten. Alsof die stommi- teit nog niet volstond, werd het logo van het OCMW misbruikt om haar kandidatuur nog meer gewicht te geven. De OCMW-raad was geschokt toen ze het nieuws vernam, des te meer omdat Van der Maelen dat afdeed als een akkefietje en de zware fout probeerde af te wentelen op een medewerker, terwijl haar naam in CC vermeld stond.
Van der Maelen bewijst daarmee dat ze niet in staat is een onderscheid te maken tussen haar privéleven, haar politieke leven en haar functie als voorzitter. Belangenvermenging en machtsmisbruik lijken voor haar de normaalst zaak van de wereld.
De oppositie drong aan op een intern onder- zoek, wat er ook zal komen. De raadsleden Julien Borremans (onafhankelijke) en Stéphan Bourlau (Vlaams Belang) leggen bij de gouver- neur een klacht neer tegen voorzitter Emma van der Maelen.
Familiekwestie
“Mijn neefje is jong, hij gelooft nog in de ide- ologie en de slogans die de socialistische par- tijbonzen voorkauwen maar zelf niet toepas- sen. Winston Churchill zei ooit: ‘Wie op zijn twintigste geen socialist is, heeft geen hart maar wie op zijn veertigste nog socialist is, heeft geen verstand!’” Woorden van de roem-
In Ekeren heeft een Vlaams-nationalist die hardop droomt van meer eenheid in de Vlaamse beweging, een snood plan tot uitvoering gebracht. Hij plantte én een verkiezingsbord van het Vlaams Belang, én een verkiezingsbord van de N-VA broederlijk naast elkaar in zijn voortuin.
Daarboven hing hij een spandoek met de tekst: ‘Geen haat, geen broedertwist, geen schande: samen voor een onafhankelijk Vlaanderen’.
Een foto van de twee verkiezingsborden doet de ronde op het internet, en bereikte het N-VA-hoofdkwartier. Daar kun- nen ze er niet mee lachen. De man moet onmiddellijk het N-VA-bord verwijderen; enkele kandidaten van de N-VA-dis- trictslijst vinden het namelijk niet kunnen dat hun affiches prijken naast die van “extreemrechts”.
De man kreeg al bezoek van een N-VA-vertegenwoordi- ger met het dwingende verzoek de plakkaat te verwijderen.
Op 3 oktober stuurt de N-VA een deurwaarder om de nodige officiële vaststellingen te doen, om daarna via kort geding alsnog het bord te kunnen laten verwijderen.
De reactie van de N-VA komt ons een beetje verkrampt over: op alle officiële verkiezingsborden hangen affiches van N-VA en VB naast elkaar. N-VA heeft immers nummer 2, en VB heeft nummer 3.
Niemand doet daar moeilijk over. Daar moeten ze het wel tolereren, maar een affiche op privéterrein, dat kan dan weer niet. Et alors?
Bovendien zijn er precedenten waarover de N-VA zich druk zou kunnen maken: in Willebroek bijvoorbeeld, waar aan één gevel affiches hangen van de sp.a én de N-VA. Zal de
eigenaar van die woning ook een deurwaarder over de vloer krijgen? De N-VA mag het ons altijd laten weten.
Wat ons naadloos bij de Oost-Vlaamse gemeente Melle brengt: daar komt de N-VA op in kartel met de CD&V. Het zal zowat de enige gemeente zijn waar de N-VA niet apart opkomt. Dat de CD&V-lijsttrekker met een tricolore affiche uitpakt, verbaast ons niet, maar dat de N-VA zich daar niet aan stoort, dan weer wel. Of, misschien stoort het de N-VA wel… Dan mogen ze ons laten weten waarom in Melle geen deurwaarder moet opgetrommeld worden.
Voortgaand op het aantal e-postberichten dat ons bereikte, kan de actie van die snode Vlaming in Ekeren op flink wat sympathie rekenen binnen Vlaams-nationale krin- gen. De reactie daarop van de N-VA krijgt minder bijval.
KvC
Pagaddertoren
Dubbel gevoel
Wolven in schapenvacht
Het moest er ooit eens van komen. Het afgelopen weekend vond de eerste ‘Mos- limbeurs’ in dit land plaats. In de gebouwen van Thurn & Taxis dan nog. Voor een opkomst van naar schatting zo’n 20.000 geïnteresseerden moet je over behoorlijk wat ruimte beschikken. De aanpak is vergelijkbaar met de beurs die in Parijs al drie decennia een jaarlijkse afspraak is; net als de organisatoren, die uit de Union des Organisations Islamiques de France voortvloeien.
Meerdere aspecten, zo werd aangekondigd, komen aan bod, van gastronomie over kle- ding tot financiële vraagstukken. In de schoot hiervan vinden ook ‘debatten’ plaats.
De gelaten manier waarop de organisatoren de zaken voorstellen, wekt doorgaans geen argwaan. Wel bij ons. Want haaks op de onschuldige officiële presentatie, staan de waar- schuwingen van ‘zij die het kunnen weten’. Alain Winants, de topman van de staatsveilig- heid, liet verstaan “waakzaam” te zullen zijn. Door de discretie eigen aan de functie kan hij er niet meer over kwijt.
Wie dat wel kan, is terrorisme-expert Claude Moniquet. Een Belg die in zijn vakgebied tot de internationale top behoort. Wat hij zegt, past niet in de goednieuwsshow die over de islam moet worden opgevoerd. Wellicht daarom dat hij door de Vlaamse media links wordt gelaten. In La Libre Belgique kreeg hij vorige week wel een forum. “Ik woonde het Salon in Parijs een tiental jaar geleden bij”, legt hij uit. “Daar liepen toch wat mensen rond die er niet hadden moeten zijn.” De toon was onmiddellijk gezet.
Op zich, onderstreept Moniquet, kan men al vragen stellen over de organisatoren. Waarom trekt de Moslim Executieve, toch het officiële orgaan van de moslims in België, het laken niet naar zich toe? Antwoord: het is een lege doos. Die instantie bestaat vooral op papier.
Van een effectieve werking is nauwelijks sprake. Moniquet drukt het plastisch uit: “Ze vol- doen niet aan het lastenboek dat hen van overheidswege is opgelegd.”
En waar zij de ruimte laten, profileert de Moslimbroederschap zich. De onvermijdelijke Tariq Ramadan, trouwens een kleinzoon van één van de oprichters van dat clubje, zal nor- maal gezien zijn opwachting gemaakt hebben in Brussel. “Ik herinner me Tariq Ramadan ooit te hebben horen pleiten voor een burgerlijke islamitische opstand in Frankrijk”, aldus Moniquet. Wanneer hij zich tot een westers publiek richt, legt hij een andere plaat op. Die ambiguïteit is al jaren zijn handelsmerk.
Sommigen zagen in de Moslimbeurs een kans tot politieke profilering. Denis Ducarme (MR) was zo iemand. Hij overliep het lijstje van sprekers en detecteerde enkele bedenke- lijke namen. Het waarschuwende vingertje leverde hem wat persaandacht op. Dat was niet het geval toen het Vlaams Belang reeds in juli voor deze Moslimbeurs waarschuwde.
Een interpellatieverzoek werd door de Brusselse minister-president Charles Picqué prompt afgewezen. “Zo is er bijvoorbeeld een spreker die in Parijs imam is, en die reeds eerder in opspraak kwam doordat hij audiocassettes met zijn ‘preken’ er op verkocht; waarin hij zwaar en zeer beledigend uithaalde naar de Joodse bevolking”, klonk het in het commu- niqué dat toen wereldkundig werd gemaakt. “In een ronduit antisemitische preek, onder de titel ‘La Palestine, histoire d’une injustice’, betitelde hij de Joden als een volk van sla- vendrijvers, en als ‘le top de la trahison et de la félonie’. Een tweede spreker op de ‘foire’
werd eerder de toegang tot de Verenigde Staten ontzegd, wegens zijn steun aan de gewa- pende arm van Hamas. Bij de voorbije ‘foire’, in maart jongstleden in Parijs, grotendeels georganiseerd door dezelfde personen als in Brussel, werden ook heel wat genodigde spre- kers hun toegang tot het land ontzegd, door de Franse bevoegde minister Claude Guéant.”
Wellicht is, wanneer u dit leest, de beurs ‘zonder incidenten’ verlopen.
Maar er is meer. Moniquet hangt de samenleving én de politieke wereld een onpret- tige spiegel voor. Meer nog dan dergelijke beurzen, zijn de toegevingen die men op andere vlakken doet van betekenis. Waaronder het mijden van wijken tijdens de ramadan door de politie en het toelaten van vrouwen met hoofddoek op kieslijsten. In die zin is die Moslim- beurs slechts het topje van de ijsberg. Het stemt tot nadenken.
De Geuzenberg
Dwars door vlaanderen
3 oktober 2012
6
in Ekeren in Willebroek in Melle
Brussel is van iedereen
De liberalen hekelen terecht het veiligheids- beleid van burgemeester Thielemans. Er wor- den zes (!) politieagenten ingezet om achter het stadhuis de parkeerplaatsen voor het stads- bestuur vrij te houden. Burgemeester Thiele- mans laat zich rondrijden door een politie- inspecteur die hij als chauffeur gebruikt.
In de politiezone Brussel-Hoofdstad Elsene is er slechts één vingerafdrukapparaat beschik- baar. De helft van de veiligheidscamera’s werkt niet naar behoren.
De liberalen stellen Thielemans verantwoor- delijk voor de angstwekkende stijging van de misdaadcijfers. Gedeeltelijk terecht, natuurlijk.
Brussel wordt zeer slecht bestuurd. Thielemans is geen uitzondering op de regel. In de andere baronieën is het al even erg. Maar anderzijds…
Zelfs in een ééngemaakte Brusselse politie- zone, zelfs met een efficiënte en daadkrach- tige justitie zou Brussel nog altijd een moord- hol zijn.
De diepere, onderliggende oorzaak van de misdadigheid in de hoofdstad is het feit dat Brussel een multicultureel en multiraciaal
broeinest is. Het is de meeste islamitische stad, en de grootste Afrikaanse stad, van heel het land. Nergens zijn islamitische en Afrikaanse benden zo alomtegenwoordig, zo wreed en zo brutaal als in Brussel.
Opiniepeiling of manipulatie
Kijk eens aan, het was net na de vakantie dat in een opiniepeiling de Mechelse N-VA de par- tij van Somers voorbij stak. Nu peilden de VRT en HLN samen naar de stemmen van de kie- zers in vijf Vlaamse centrumsteden.
In die peiling houden de roden en blauwen opvallend stand, de CD&V en Vlaams Belang verliezen terrein. Somers met zijn Open VLD blijft ineens de grootste.
Wij geloven dat tot 14 oktober. Dan zul- len we zien of deze kiezersmanipulatie die zegt: “Stem maar voor uw rode of blauwe bur- gemeester want hij doet het toch goed dus heeft een andere stem geen zin”, uitkomt. Het valt alweer eens op hoe ‘toevallig’ bij de rode omroep en de blauwe gazet, hun heerschap- pen het op voorhand winnen van jawel, de N-VA.
