Poesje-Nel en Kater-Snor

(1)

bron

Poesje-Nel en Kater-Snor. J.A. Sleeswijk, Bussum 1910

Zie voor verantwoording: http://www.dbnl.org/tekst/_poe003poes01_01/colofon.php

(2)

1

[Poesje-Nel en Kater-Snor]

Poesje Nelleke met haar zachte velleke Was altijd bijzonder goed op dreef, Als ze wandelde, of wel deed een spelleke

Met Kater-Snor, haar lieven neef.

Eens op een dag is iets vreeslijks gebeurd:

Bijna was Nel door een hond verscheurd.

Juist kon ze vluchten daar hoog op den muur, Snor stond haar bij in dit nare uur.

Poesje-Nel en Kater-Snor

(3)

2

De hond is nu weg, maar Poes-Nel heel van streek:

Angstig nog beeft ze, als een doek zoo bleek.

Snorretje streelt haar en zegt: ‘Lieve Nel, Wees maar niet bang; wat dacht hij wel!’

(4)

3

Gauw nu naar huis en de slabbetjes om;

Elk aan een kant van de volle kom Hurken de poesjes daar op den grond,

Drinken er zich de buikjes rond.

(5)

4

Dan voor verzet op de muizenjacht;

Had je van Nelletje dat wel gedacht?

Bijna viel 't muisje in Katers klauw,

Maar het ontkwam door een kier heel gauw.

(6)

5

Nu maar een spelletje met den bal, 'k Denk, dat dit wel bevallen zal, Snorretje is heel sterk en vlug,

Handig kaatst Nel weer den bal terug.

(7)

6

Snorretje, Nelletje, foei, wat ik daar zie!

Kom uit den boom nu eens één, twee, drie!

Durf je een vogel van 't nest verjagen?

Mag je die zwakke diertjes zoo plagen?

(8)

7

's Nachts in den helderen maneschijn, Als alle menschen naar bed toe zijn, Zingen de poesjes een klagend lied:

‘'t Muisje, den vogel, die vingen we niet.’

(9)

8

Vlug wat geslapen en dan weer op 't pad;

Wat wel daar ginds in den moestuin zat 't Kikkertje wacht onze poesjes bedaard,

Hoe ze ook blazen en zwaaien den staart.

(10)

9

‘Schaam je,’ zoo sprak er het heertje in 't groen,

‘Altijd aan zwakken maar kwaad te doen!’ - Nel was door 't lesje een beetje verstrooid,

Heeft thuis de melkkom in scherven gegooid.

(11)

10

't Liep haar wel tegen, want, uitgegaan, Werd ze gegrepen, door vader-haan.

‘Kom je weer loeren,’ zoo kraaide hij luid,

‘Kuikenplaag, gauw het kippenhok uit.’

(12)

11

Toen 't winter werd, met ziekte en kou, Kwam bij het poesenpaar 't berouw, Snor zei: ‘Nel, 't is nog niet te laat,

Nooit weer doen we andre dieren kwaad.’

(13)

12

Maar wat zoo'n poesenwoord beduidt, Kwam gauw bij de kanarie uit.

En Nel en Snor zijn heel hun leven Twee echte katten toch gebleven.