Een waterdichte keuze ??
Stel, je wilt heel graag een vijver in de tuin. Ret grondwater blijkt helaas - vooral in de zomer - veel
te diep te zitten, dus de vijver moet op een of andere manier kunstmatig worden afgedicht. De goed
koopste en meest co
mf
ortabele oplossing ken je, is in elk tuincentrum te koop. Maar wat daar zo
onschuldig vijverfolie
h
eet is in werkelijkheid PVC-folie en dat kun je met je milieugeweten niet rij
men. Op zoek dus naar het meest natuur- en milieuvriendelijke alternatief.
Dit was zo ongeveer de situatie waar wij vorig jaar om deze tijd voor ston den. We lazen boeken en vakartikelen, gingen op bezoek bij bedrij fjes, vroe gen documentatiemateriaal aan, maar waren vooral benieuwd naar de verha len van mensen die al langere tijd posi tieve ervaringen bebben met de een of andere afdichtingsrnethode.
Aile rnethoden bleken (veel) haken en ogen te hebben. Dat
zat er natuurlijk ook wei in; anders zou de PVC-foliemarkt im mers al lang ingestort zijn. Want een milieu cijfer 2 (zoals uit een rapport bleek dat we toegestuurd kregen van een van de con currenten van vijverfo lie), dat is natuurlijk voor meer rnensen problernatisch. Je wilt een vijver om meer natuur in je tuin te ha len en zorgt tegelijk voor een milieupro bleem. Dat kan tech niet de bedoeling zijn.
Tot op de dag dat de graafmachine in de tuin bezig was hadden we nog de stille hoop dat het probleem zich van zelf zou oplossen; dat er ergens een kleilaag aangesneden zou worden die op een of andere manier de bodem zou kunnen verdichten, spontaan of met wat hulp. Die hoop bleek helaas ver geefs, maar was toch niet helemaal on gegrond: deze zomer hoorden we van wildeplantenkweker Freddy Sparen berg van Ecoflora dat het bij zijn vijver wei op die manier gelukt was.
Bijna hadden we onder de druk van de omstandigheden (de dure machine, die door moet werken) toch voor vijverfo lie gekozen, maar een toevallig tele foontje (van Ben Veld. die zijn slechte ervaringen met vijverfolie smeuig wist
te brengen) was voldoende om het pro ces te stoppen en een serieuze denk pauze in te lassen.
We realiseerden ons dat het hier niet om een klein persoonlijk probleempje gaat, maar dat iedereen die kiest voor een zo natuur- en milieuvriendelijk mogelijke vijver in de tuin vroeg of laat voor dit probleem kornt te staan, Bijvoorbeeld ook de mensen van Wil de Weelde, de Kring van hoveniers e.d.
die kort daarvoor opgericht was. We besloten daarom over dit thema een studiedag te organiseren in Ubber gen bij Nijmegen. Het was net in die periode dat de halve wereld met span ning uitkeek of onze Maas- en (vooral) Waalse dijken het wei zouden houden. Vijverafdichting leek ineens een ab surd probleem. Tach hebben we de dag door laten gaan. Sommige deelnemers gaven eerlijk toe dat het voor hen een unieke kans was om op een legitieme manier ramptoeristje te mogen spelen. Maar of de dag daardoor alleen zo goed bezocht was, dat denk ik nu ook weer niet.
Er waren drie sprekers uitgenodigd, die met behulp van dia's een pleidooi hiel den voor drie verschinende materialen:
leem (peter Peels, De Bikkershof, Utrecht), beton (Frans Blezer, IKL,
Roermond) en bentonietmatten (dhr.
Haukes, Broil Verenigde Bedrijven, Amhem). Uit de verhalen zelf en in de discussie met de deelnemers bleek dat veel haken en ogen niet echt weggeno
men konden worden.
Maar er moest nu tach wei echt een beslissing genomen worden.
Het materiaal dat het dichtst bij ons ideaal kwam leek
ons
leem. Maar 'goede' leem moest van relatief ver weg gebaald worden en de uitgegraven wa terpartij (vijver, moe ras en waterloopje)was dusdanig van af
meting dat we vele,
vele vracbtwagens on
ze tuin weer plat zagen rijden . En al bet aan stampen ...
Exit leem.
Beton en bentoniet marten bleken wei erg
duur en bij beton bad den we ook wei een erg 'zwaar' gevoel, dat krijg je wei heel moeilijk weer weg, mocht dit om wat voor reden dan ook eens moeten gebeuren. Bentonietmat ten weghalen lijkt wei gemakkelijker, maar is in de praktijk een heel smerig karwijtje.
In diezelfde week belde Leo Steenber gen van de Keltenhof. Hij had in zijn modeltuin voor EPDM-folie gekozen. Een soort kunstrubberfolie (vergelijk baar met de binnenband van een fiets). Ook voor onze situatie leek dit, alles afwegend, uiteindelijk de beste keus. Maar in een andere tuin - bijvoorbeeld dichter bij een geschikt leemgebied hadden we misschien (of waarschijn lijk zelfs) een andere keus gemaakt. 0 Marianne van Lier en Willy Leufgen Het leggen van de EPDM-folie in de Oase-tuin foto: Marianne van Lier
