‘Voor de groep die al geslachten lang in armoede leeft, is de schuldsanering eigenlijk een rustmoment. Je krijgt drie jaar de deurwaarder niet aan de deur en er gaat een streep door je schul-den, terwijl er in je leefstijl weinig verandert. De tweede categorie strompelt ook van schuldsanering naar schuldsanering. De nieuwe groep mensen daarentegen, stelt zich veel vaker op het standpunt
‘Dit is eens, maar nooit weer.’ Op hen heeft het knevelregime van de schuldsanering een opvoedend effect.’
‘Op zitting hoor ik mensen nogal eens beweren: we konden het gemakkelijk betalen. Waarop ik zeg: nee, u kon het niet betalen. U moest lenen. U kon het toen hooguit financieren. Dat is iets heel anders.’
‘Uiteraard is niet elk probleem verwijtbaar. Een ondernemer die failliet gaat, kan achteraf misschien zeggen: dáár had ik moeten stoppen.
Maar hoe bepaal je het juiste moment? Want als ondernemer word je niet geacht om bij het eerste zuchtje tegenwind te gaan liggen.’
‘Ik signaleer dat mensen het tegenwoordig heel natuurlijk vinden dat anonieme instanties voorkomen dat ze in de problemen raken en ze, als dat toch gebeurt, voor hen oplossen. Dat is nu veel erger dan 25 jaar geleden. Persoonlijk heb ik daar geweldig de pest aan. Je hebt een eigen verantwoordelijkheid. Als je iets zelf niet kunt, is er hulp voorhanden, maar het is niet de verantwoordelijkheid van de ge-meente of de Belastingdienst om jouw leven goed te laten verlopen.
En het is evenmin hun schuld als er iets misgaat.’
‘Mensen worden zorgelozer door die attitude. Roekelozer. Afwacht-ender. Dat wringt bij de schuldsanering, waar je een inspanningsver-plichting hebt. Je moet werken of solliciteren naar werk. Dat willen mensen vaak niet – al zeggen ze natuurlijk van wel. Maar als puntje bij paaltje komt, geven ze niet thuis – ze beroepen zich bijvoorbeeld op psychische problemen. Ze vinden de regels prima, maar ze gel-den niet voor hen.’
‘Als er iets mis gaat, is er natuurlijk ook vaak een instelling die het wel oplost. Toen ik nog curator was, kwam ik mensen tegen die dachten: ik vind het wel mooi, zo’n curator, en hier heb je mijn be-lastingpapieren om in te vullen. Kijk, het is niet zo dat instellingen hun eigen vraag creëren. Ze ontstaan doordat er noodzaak is. Maar mensen vinden het wel gemakkelijk.’
‘Veel hulpverleners hebben het beschermingsbewind als nummer één op het receptenlijstje staan. Je krijgt het vrij gemakkelijk, maar vaak is een bewindvoerder helemaal niet nodig. Met andere woor-den: de maatschappij creëert deels haar eigen monster.’
‘Op zitting word ik wel eens nijdig over wat hulpverleners tot hun taak rekenen. Ik maak mee dat zij de loftrompet steken over iemand die de schuldsanering in wil, en dat ik er een tijdje later achter kom dat die persoon zwaar verslaafd is aan verdovende middelen en niet in de schuldsanering thuishoort, maar andere hulp nodig heeft.’
‘Uiteindelijk verandert eindeloos gepamper de houding van mensen.
En dat begrijp ik. Als je jarenlang hoort dat je zielig bent en je komt vervolgens op zitting bij een eigenwijze vent als ik die zegt dat je aan de slag moet, dan denk je: dat pik ik niet.’
‘Instanties vergeten soms hun initiële doel, of gaan er in de uitwer-king mee op de loop. Plus: bij al die instanties zit elke twee, drie maanden iemand anders op zo’n zaak. Dat is rampzalig. Niemand heeft de grote lijnen in de gaten en zegt eens tegen een cliënt: wat je nu beweert, is regelrechte onzin.’
‘Wat mij betreft mogen al die instanties wel wat kleinschaliger wor-den. Dat maakt ze menselijker en slagvaardiger. Ze hebben meer lokale kennis. Ja, dat geldt ook voor rechtbanken. Hoewel het heel erg afhangt van de zaak, hoor. Als jij een akkefietje hebt over intel-lectueel eigendom, rijd je graag naar de rechtbank in Den Haag.
Omdat je weet dat daar specialisten op dat gebied zitten.’
‘Ik zou graag zien, vooral in het jeugdstrafrecht, dat zaken sneller op zitting komen. Er zit vaak veel tijd tussen een delict en een een zitting. Dat is fnuikend voor het rechtsgevoel van burgers.’
‘Een andere zorg die ik heb, is de afnemende toegang tot het recht.
Nu de griffierechten hoger zijn geworden, spannen minder mensen gerechtelijke procedures aan. Je ziet daarbij de verschillen tussen lage en hogere inkomens duidelijk toenemen. Ik begrijp wel wat de wetgever wilde doen: als het gratis is, stappen mensen misschien nét iets te gemakkelijk naar de rechter. Maar met een te hoge drem-pel, en die hebben we nu, ontneem je bepaalde groepen mensen feitelijk de kans om hun recht te halen.’
‘In het algemeen zou ik willen pleiten voor preventie. Dat levert veel meer op dan reparatie. Als je mensen behoorlijk leert hoe ze met geld moeten omgaan en wat hun eigen verantwoordelijkheid daarin is, kun je veel ellende voorkomen. We moeten duidelijk maken dat geld lenen geld kost. Strenger worden? Ik weet het niet. Mensen zijn vrije wezens en dat moet vooral zo blijven. Maar duidelijk en conse-quent zijn helpt wel.’
Jolanda ‘Ik heb de neiging om te zeggen: natuurlijk zie ik dat men-sen meer tegenover elkaar komen te staan. En dat Trump wordt ver-kozen. Ik zie de enge wereld. Maar ik zie ook heel veel mooie dingen.
Ik weiger om me te laten regeren door angst en negativiteit. Maar ik zie ook passend onderwijs. Ik zie mensen hun stinkende best doen om met elkaar in een klas te zitten, terwijl er heel veel kinderen zitten waar je het maar mee te doen hebt. En dat vind ik ook heel zoet.’
‘Ik heb het gevoel dat we weinig weten te verbinden, dat we ieder voor zich iets doen, dat we veel achter schermen zitten en vergeten zijn om elkaar aan te kijken. We zijn power to the people een beetje vergeten. We laten ons bepalen door regeringen en politiek en gro-te bedrijven en geld en macht. Als schoolmaatschappelijk werkers moeten we alles registreren. Dat doe ik nooit. Ik wil met mensen bezig zijn. Fuck de cijfers. Daar ben ik heel eerlijk in. Ben je het er niet mee eens? Ontsla me maar.’
‘We denken zelf niet meer echt na. Wat doen we als we denken dat een kind wordt mishandeld? We kruipen achter een computer om een meldcode in te typen. Nee! Je moet met dat kind in gesprek.’