Zoo gy een jonge vrouw bezit, ô Wereldburgers! Zwart of wit, En nooit op heure luimen past, Dan wordt ge soms al eens verrast, 't Gaet dikwils met der vrouwen aerd, Als met het dartel merriepaerd, Dat moeijelyk zich toomen laet. Ik neem hier een verhael te baet, Dat ieder zeker leeren zal, Hoe men in meer dan een geval, Omzigtig dient te werk te gaen. Er ging een man het huwlyk aen Met eene jonge, frissche vrouw, Maer, drie vier weken na de trouw, Moest hy voor zaken van gewigt Voor zeven dagen naer Maestricht. Dat was dien tyd al weêrga's ver; En reedt gy met de voermanskar, Of gingt ge er met de trekschuit heen, Gy reisdet nacht en dag aen een. Vast is nu alles eens zoo digt, Want sedert hier de spoorbaen ligt, Reist zelfs wat nog geen beenen heeft. De jonge bruidegom begeeft
Zyn engellief; hy zoent haer wang. Zy weent en zucht: ‘Blyf toch niet lang! Of ik verga van smart, ach keer
Toch spoedig in myn armen weêr!’
De man beloofde 't, en hy toog, Met paerd en knecht haer uit het oog. Nauw is hy eenige uren wyd, Of hy gevoelt een fellen stryd In zyn onrustig hart ontstaen. Hy zag zyn knecht angstvallig aen, En sprak in eens: ‘Ach! ryd eens gauw Terug, en zeg aen myne vrouw, Dat zy dien heer, die naest ons woont, Die zooveel vriendschap ons betoont, Toch niet verzoeken zal of mag; Dan voor ik later zelf den dag, Het uer zal hebben vastgesteld. 'k Ben ongeduldig! Keer en meld Haer plegtig myn gestreng bevel... Gy kent dat heerschap immers wel, Die fransche jonker uit de buert, Die haer zoo minnelyk begluert; Die met zyn hof aen d'onzen grenst, En vast na kennismaking wenscht. Ik had haer overwyl gezeid, Van hem eens by gelegenheid Te onthalen op een roomer wyn, En wat daer nog dient by te zyn; En zie, het spyt my thans zoo zeer; Ze mogt nu eens dien zelfden heer, Dien ik van zien alleenig ken Verzoeken, daer 'k afwezig ben! Dat ligt me op 't hart gelyk een steen. Ja! ryd eens spoedig, spoedig heen; En zeg dat ik haer zelfs verbied Van 't raem dat op zyn bloemhof ziet, Te naderen, en van de poort
't Ontgrendlen als men bellen hoort. Een bloem zoo jong en schoon als zy, Bekoort vast ieder honigby;
En God behoed' my boven al Zoo vroeg van eenig ongeval.’ De knecht keerde aenstonds in galop, En zeide schuddend met den kop:
Hy kent den aerd der vrouwen niet... Al wat men hun slechts eens verbiedt, Kwelt onweêrstaenbaer heur gemoed, En zet de neiging zoo in gloed, Tot zy 't bevel trotseren, dat Te lang hun wederhouden had. Doe ik eens naer myn eigen zin, Hy is nog leerling in de min; En neem' hy 't later kwaed of wel, 'k Bemoei my ditmael met het spel. De knecht kwam in en zeî: ‘Mevrouw! Of het u ook mishagen zou;
't Bevel dat u myn meester gaf, Gebiedt u heden streng en straf, Dat gy den bulhond in zyn kot Zult vastgeketend laten, tot Hy van zyn reistogt keeren zal. Hy wil, dat gy in geen geval, Dien hond nog in zyn afzyn streelt.’ Zy sprak: ‘Is 't dit wat hy beveelt....? Nu, daer het anders niet en is, 't Zy zoo; breng hem myn groetenis Terug, en reiz' hy ongestoord,
Naer 't doel van zyn bestemming voort.’ Maer, eer de dag ten einde liep,
Daer peinsde en zuchtte 't vrouwtje diep; En zei, vast schuddend met het hoofd: ‘Zoo had ik 't nooit of nooit geloofd, En dat om zulke kleinigheid! God weet waer of dit henen leidt. Wat heb ik anders, arme kind, Terwyl hy zich van huis bevindt, Dan die onnoozle trouwe beest; Ik ben er toch niet om bevreesd, Dat weet hy immer al voor lang.
'k Dacht nooit dat d'yzren huwlyksdwang Zoo vroeg zyn plagen neder zond. Dat goedig dier, die brave hond... Toen ik hem streelde en beetjes gaf, Dan likte hy myn handen af;
En zwaaide met zyn pluimstaert om, Wyl hy op de achterpooten klom, Dat deed my dan een fel vermaek. 't Is immer zoo geen groote zaek, Dat eene pasgehuwde vrouw, Een hond bezien of streelen zou, Al is heur man er ook niet by; Of is dit enkle jalouzy?....’
Moedwillig schoof zy 't vensterraem, En riep den bulhond by zyn naem, Die aen zyn keten dartlend sprong, Het lyf in vreemde bogten wrong, En rond het hok de stuivende aerd' Bleef geeselen met zynen staert. Heur blikken gloeiden in heur oog, Heur boezem zette zich omhoog, Door ongewoonen drift geleid: ‘Kom!’ riep zy tot de schommelmeid, ‘Doe eens den hond zyn keten los! Hy ligt te brullen als een os, Het is geen weêr om 't arme dier, Daer in het blakend zonnevier Te houden. Laet het beest in huis!’ Nu stoof de dog met woest gedruis De kamer in, waer juffer zat, Die hem al lagchend tegentrad, Zyn borstelige haren streek En vleijend hem in de oogen keek. Zy sprak: ‘Maer zie nu toch eens aen.... Wat heeft die arme dan misdaen, Dat ik hem niet meer streelen mag? Wel, wel! wat voorzorg en beslag! Ik dryf met zulk bevel den spot, En jaeg hem niet weêr naer zyn kot. Kom, kwispelaer!’ hervatte zy, ‘Kom, houd u stevig onder my, Opdat ik me eens te paerde zet; En voer my zoo dan door 't salet, Gelyk een ruiter, die in 't veld, Te viervoet naer den vyand snelt,
Zoo welgemoed als kogelvlug....’ Zy plaetste zich op zynen rug, Sloot beide knieën vast en digt, En hield het lyf in evenwigt. Aen de ooren van zyn breeden kop. Nu spoorde zy hem, hop! hop! hop! De hond zoo onvoorziens verrast, En wagglend onder zynen last, Slaekt ylings eenen luiden kreet, Geeft juffer eenen diepen beet En werpt haer botsend op den grond. Men raept haer op, gekneusd, verwond; En deerlyk door den val ontsteld, Werd er in haest om hulp gesneld. Toen eindelyk heur echtgenoot, Verheugd den huize binnen schoot, En men hem by de bedsteê bragt, Dan viel zy uit in wee en klagt: ‘Ach! had ik toch uw raed gedaen, 't Waer zoo rampzalig niet gegaen, Met my, ellendige als ik ben! Blyft niet vergramd, want ik beken Helaes, myn al te diepen val...’ Mynheer wist niet wat hy van al Dat jammeren toch denken zou. Toen trok zyn knecht hem by de mouw, Die hem van alles kondschap deed, En uitleg gaf in 't wyd en breed. De heer begreep die zaek te regt, En dankte hartlyk zynen knecht, Voor zulk een zonderlingen vond. Hy dacht nog dikwils aen den hond, Die wis zyn schedel had bevryd, Van 't hoofdsieraed, in onzen tyd Voorzeker meer dan ooit in zwang. En hy onthield het spreekwoord lang, Zoo krachtig in ons oude dietsch: Verbied geen jonge vrouwen iets.