-Eens zat een visscher aen zyn sletig net te mazen Aen 't zeestrand in zyn boot, by 't vallen van den dag; En ylings daegt een storm met donderenden slag. De warlwind rukt zich los met oorverdoovend razen: Zyn legtouw spanten breekt, en, op der golven schoot Geslingert van de orkaen, vlot 's visschers ranke boot.
Hy zoekt, helaes! vergeefs, om zeil en riem te ontdekken; 't Ligt alles aen het strand, waer hem zyn gade en kind, By 't huilen van den storm en 't buldren van den wind, In wanhoop over 't meir de palmen tegenstrekken! Hy hoort hun kreten by het ryzen van zyn nood: Doch steeds verwydert zich des visschers ranke boot. Al spoedig kon zyn blik geen oever meer ontwaren, Ras zag hy niets dan lucht en krullend water meer; Nu viel de bange nacht met al zy'n naerheid neêr, Waerdoor de bliksem glom die kronkelde op de baren, Het onweêr groeit, de wind houdt aen, de storm vergroot; En verder, verder dreef des visschers ranke boot.
Hy haekt naer 't morgenlicht met roodbekreten oogen, Maer geene strael van hoop vermindert hem zyn rouw; ‘Myn oude vader, en myn zoontje, en myne vrouw!’ Zoo roept hy knielend uit: ‘O Heer! heb mededoogen! ‘Als ik verga, wie schaft hun dan het daeglyks brood?’ En telkens verder dreef des visschers ranke boot. Nog deed een andre dag hem hulp en redding wachten, Maer ledig bleef de zee gelyk een zandwoestyn;
Niets daegde er in 't verschiet dat hem ten troost kon zyn, Dan de enkle zeemeeuw die met heure spitse schachten, Het water sprenklen deed en kryschend henen schoot; En verder, verder dreef des visschers ranke boot.
Maer toch, daer blinkt een traen van blydschap langs zyn wangen; Hy ziet een zwellend zeil in 't nevelig verschiet,
Hy juicht en looft den Heer, die hem nog redding biedt.... Ach! nietig is zyn vreugd en ydel zyn verlangen,
Daer 't schip weêr spoedig aen zyn turend oog ontvlood;... En verder, verder dreef des visschers ranke boot.
Het stormig Zuiden bleef zyn wind den teugel vieren, En, waer in 't yzig Noord de halfjaersnacht regeert; Het karig zonnelicht aen sneeuw noch ysklomp deert, De walrus enkel huist, de vlagen immer gieren; Daer, waer de hagel treft en wondt als vlymend lood Verdween gelyk een pyl des visschers ranke boot.
1845.
Anakreon.
Die zanger heeft in zyne spraek, Voor liefde en wyn en gul vermaek. Zoo menig roerend lied gezongen,
Dat tyd en eeuwen heeft getart, Zoo menig diep getroffen hart,
Bevryd van smart,
Waer 't aeklig diep was van doordrongen. Ach! of ik ook zoo zingen kon, Gelyk die zoete Anakreon! Hy leefde needrig en te vreên, Had rang nog schatten om zich heên, Beminde alleen de jonge schoonen;
En als hy by een ruimen dronk, Door 't gloeijen van den minnenvonk,
De snaren klonk Op albetooverende toonen,
Dan was hy zalig, vry en bly, Dan was geen vorst zoo ryk als hy. Hy leefde alleen by wyn en vreugd, By 't steeds herinn'ren aen zyn jeugd; En grysde 't hair hem op den schedel,
Hy hief de drinknap even hoog, En zong hoe 't wicht met pyl en boog
Hem nog bewoog,
Op de immer aengespannen vedel, Die hy, hoe moede en afgeleefd, Tot aen het graf doen klinken heeft.
En uit het verst gelegen land, En van het overzeesche strand, Is menig magtig vorst gekomen,
Tot hem, wiens naem zoo verre drong, Wiens lier het koudste harte dwong,
Wanneer hy zong
Van wyn, van vreugd en liefdedroomen, Van kusjes zonder wederga,
En lonkjes van zyn Lesbia. Ach! dat ik eens zyn lier bezat,
't Waer my ook meer dan rang en schat, Dan pronkmetael en eerbewyzen;
Dan zou men vast by Schelde en Rhyn, Het lieve vlaemsche maegdelyn,
By vreugde en wyn, Uit alle monden hooren pryzen,
En onder eigen harpakkoord Snelde ieders leven vrolyk voort. Ik ook, bezit myn lier alleen,
'k Heb ook geen schatten om my heên; Hoe zou 't my innerlyk verheugen!
Zoo myn gezang ook hier vermogt, Dat ieder op des levenstogt,
Niet anders zocht,
Dan dat, by 't ledigen der teugen Met vrind en vryster om zich heên, Het leven hem een lusthof scheen.
1845.
Jagtliedje.
Op! op! het woudzwyn nagezet! Steekt op en hoorn en jagttrompet!
Het ondier vlugt Zyn krocht ontsneld, De hond vervolgt het Door het veld.
Komt op, 't gehuil doordreunt het bosch. Vooruit en spoort het brieschend ros.
Valt aen, valt aen, Met roer en spriet, Sluit af den weg Eer 't ons ontvliedt.
Daer stort het huilend op den grond, Door 't vlymend lood te diep gewond;
Hoezee! hoezee! Het ligt verplet. Steekt op en hoorn En jagttrompet.
De boer legg' stroppen in de hei, De knaep vang' vinken in de wei,
Wy zetten koen Het ever na: Hoezee! hoezee! Hoera! hoera!
Liefde.
Trouwe liefde is niet te dwingen, Wat er uit des afgronds nacht Haer op aerde komt bespringen, Met vereende reuzenkracht: Zelfs geen bovenaerdsch geweld, Dat der liefde palen stelt.
Laet de dood zyn schicht verheffen, Steekt de lykflambeeuw aen gloed; Laet haer duizend dooden treffen, Niets dat haer verflauwen doet. Als de wereld moet vergaen, Houdt de min heur gloed nog aen. Laet de hel, van toorn aen 't blaken, Een ontelbaer jammrenheir
Over haren schedel braken, Dat ontsteekt heur drift te meer: Zy is enkel licht en vlam, Zoo als God, waaruit zy kwam. Laet de wilde golven bruisen, Schuim, o zee! en klots en smyt; Treedt de wind by buldrend ruischen Met het zilte zop in stryd;
Wind noch storm noch watervloed, Koelen ooit den liefdegloed.
Zy komt heurs gelyks niet tegen; Al de schatten dezer aerd' Zyn by haer niet op te wegen, Liefde is eindloos meerder waerd; Zy is voor geen goud te koop Maer door wedermin en hoop.
Naer het Hoogduitsch van Gryphius.
1845.
De Kus.
De kus, die u een kindje biedt, Dat onder 't stoeijen en het spelen, Zyn zoentjes om en rond blyft deelen, Ach! zulke kussen telt men niet. De kus dien ons een vriend vereert, In zwang by 't onderling ontmoeten; Dien stel ik enkel by de groeten, Die ons de styve mode leert. De kus die ons een vader schenkt, Waer hy zyn zonen meê bejegend, Als hy hen liefkoost, pryst en zegend, Dat is een kus die men gedenkt. En als myn zusterlief my kust,
Dat blyft me ook immer vreugde schenken; Het doet my aen myn liefste denken, Myn hartewensch, myn aerdsche lust. ô Lesbia! als ge om my heên
Gestrengeld, my uw mond komt bieden, En geen onheilge ons kan bespieden.... Dat is een kus, een kus alleen!
Naer Lessing.