De rol van de context op de ervaring van zinvol werk bij hgv’ers en vpk

De rol van de context van het ziekenhuis is voor beide beroepsgroepen in dezelfde ervaringsaspecten te herkennen: competentie, doelgerichtheid, samenhang, verbondenheid en waardevolheid. De belangrijkste resultaten in dit deelgebied zijn gevonden in de deelaspecten verbondenheid en waardevolheid.

Verbondenheid

Het aantal respondenten dat de werkcontext noemt in de ervaring van verbondenheid is verschillend in beide beroepsgroepen: één hgv’er (Jurian) en vier vpk (Erik, Hester, Alet en Jelle). Jurian zegt dat specifiek de werkcontext van een ziekenhuis voor hem de plek is om mensen ‘echt tegen te komen’.

leuk en belangrijk, maar ik vind het fijn om mensen op een andere laag tegen te komen en dat kan juist hier. Juist hier. Dat de nood aan de man is. En dat maakt dat er nou, wat schermen en maskers weg kunnen vallen” (Jurian, 9:9).

Voor de verpleegkundigen Erik, Hester, Alet en Jelle speelt het ziekenhuis een rol in de ervaring van verbondenheid. Erik, Hester en Jelle geven aan het als prettig te ervaren dat het een klein ziekenhuis of een streekziekenhuis betreft waarin zij werken omdat zij zich dan meer

verbonden kunnen voelen met andere collega’s in het ziekenhuis. Het is kleiner, waardoor zij meer collega’s kennen. Jelle zegt: “Ja, kijk, een streekziekenhuis, dan is het gewoon, dan leer je gewoon

mensen kennen. Ik ken nu al veel mensen van (…) alle afdelingen ongeveer, die kennen mij, die zeggen je gedag op de gang en vragen hoe het gaat (…). Dat vind ik leuker” (Jelle, 53:53). Alet vertelt

dat het voor haar uitmaakt op welke afdeling in het ziekenhuis zij werkt omdat er op sommige afdelingen meer hiërarchie tussen verpleegkundigen en artsen bestaat. Zij ervaart het contact dat zij heeft met een arts en dat ‘gewoon’ gaat over het weekend en de leuke dingen die zij deden, als prettig (Alet, 55:55).

Waardevolheid

De context van het werk speelt een rol in de ervaring van waardevolheid bij vijf hgv’ers en zeven vpk. Hgv’ers waarderen de werkcontext van het ziekenhuis als dynamisch (Arjan, Roos en Clair),

interessant (Roos), spannend (Jurian en Arjan) en uitdagend (Jurian) onder andere omdat er een grote variëteit en doorstroom is van patiënten waarmee in korte tijd veel kan gebeuren (Clair en Roos). Jurian en Arjan ervaren het als spannend omdat zij soms iets moeten doet dat nieuw voor hen is of waarvan ze niet weten hoe dat precies moet. Juist dit spannende en avontuurlijke waarderen zij. Jurian zegt: “ik vind het spannend en denk van o jee, o god, maar het is ook avontuurlijk. En ik ben

dan ook wel ballsy (…) dat als ik dan gevraagd wordt voor zo’n groepsgesprek dan zie ik wel weer hoe dat gaat en dan doe ik het wel weer. Daar hou ik wel van” (Jurian, 74:74).

Jurian en Lars zeggen dat het werken in een ziekenhuis ervoor zorgt dat zij zich op

professioneel vlak blijven ontwikkelen juist omdat er dingen van hen gevraagd wordt waarmee zij (nog) niet zo vertrouwd zijn. Lars vertelt bijvoorbeeld dat hij zich wel vertrouwd voelt in het patiëntencontact, maar zodra de organisatie van hem verlangt om ook ethische reflectie toe te passen en om voor een groep te staan dan vindt hij dat spannend en lastig. Door dit wel te doen, ontwikkelt hij zichzelf professioneel gezien, en dat ervaart hij als waardevol (Lars, 48:48).

Ook verpleegkundigen waarderen de werkcontext van het ziekenhuis als dynamisch (Patrick, Hester en Meera), interessant (Patick, Meera en Jelle) en uitdagend (Patrick). De diversiteit en de grote doorstroom van de patiënten wordt hierbij door verschillende respondenten genoemd (Patrick, Hester en Jelle). Patrick zegt: “De dynamiek [van dit type afdeling] vind ik heel fijn. (…) [Er is] heel

veel diversiteit aan patiënten, in leeftijden, in ziektebeelden en de mate van hoelang ze al ziek zijn. Ja, ik krijg in feite alles binnen. Dus het type afdeling is wel belangrijk voor mij” (Patrick, 48:48).

Ook de professionele ontwikkeling waarin het ziekenhuis hen stimuleert, ervaren vpk Erik, Loes, Hester en Alet als waardevol.

Vpk noemen ook andere aspecten dan hgv’er waarin zij waardevolheid ervaren: de goede kwaliteit van zorg die het ziekenhuis kan bieden (Meera en Jelle), de openheid van het ziekenhuis naar de media (Loes), en de esthetische schoonheid van het ziekenhuis (Erik).

De kwetsbaarheid van de patiënten die in het ziekenhuis liggen geldt voor vpk Meera als een van de omgevingsfactoren die het werk voor haar zinvol maakt. Zij zegt: “Mensen zijn toch wel echt

heel kwetsbaar in een ziekenhuis. En, echt, het zorgen voor iemand [die dat nodigt heeft] dat vind ik heel belangrijk en mooi aan mijn werk” (Meera, 51:51).

Resumé

Het zelf speelt een kleine rol in de zinervaring van hgv’ers en vpk ten opzichte van de andere

deelgebieden. Samenhang wordt hierbij door hgv’ers en vpk ervaren door de overeenstemming met hun persoonlijkheid en het beroep dat zij doen. De ander speelt een grote rol in de zinervaring van beide professies. Alle deelaspecten van zingeving zijn herkend in de ervaring van hgv’ers. Vpk erven alleen transcendentie niet. Zowel hgv’ers al vpk waarderen het werken binnen de context van een ziekenhuis vanwege de dynamiek en de mogelijkheid om zich professioneel te kunnen ontwikkelen.

Samenvattend kan gesteld worden dat de deelgebieden voor beide beroepsgroepen

nagenoeg dezelfde zwaarte hebben. De beroepsgroepen tonen overeenkomsten en verschillen in de deelaspecten van zin die binnen de deelgebieden worden ervaren. In het volgende hoofdstuk worden de belangrijkste overeenkomsten en verschillen besproken waarbij een koppeling gemaakt wordt met de literatuur die besproken is in het theoretisch kader van dit hoofdstuk.