ende de wtbreydinghe synes ryckes tot den eynden der erden, en de
gheduerigheyt des seluen.
MYn God, myn God, waerom doch
stu my,
Uerlaten, so gaer verdruckt end onbly, Uerr’ van huld’ op de klaegh die ick doe dy, Groot bouen maten?
Myn Godt, ick roep’ s’daeghs sonder onderlaten Doch verhoorten my niet tot mynder baten, By nachten oock end kan gheenen troyst baten, Uan dyner hand.
Du bist d’Heyligh’ Israels doch bekent, Door dyn hold’ end ghenade vast ontrent, Daer ghesonghen werdt dyn lof excellent, Uroeylicker wyse.
Onse vaders hebben ghelyck de wyse, Op dy ghehoopt end vertrauwt, so dat ghy’se In vryecheyt wt nood tot dyns naems pryse, Heefst schoon ghestelt.
Tot dy roepende worden vry ghestelt Sy vertrauwden op dy end dyn gheweldt Ende syn (hoe seer sy worden ghequelt) Niet beschaemt worden.
Mer ick ben rechtsins een erdworm geworden, End niet meer mensch alleweghen vertorden Der menschen spot, met daden ende woorden Ury angheuaen.
§1 Alle die my in sulcken standt sien aen, Bespotten my end verachten vry aen,
Krommen den mondt end schudden onberaen, Uast metten hoofde.
Segghende: dat is die an Godt gheloofde, Die help’ hem nu, welcke dat volck verdoofde: Hy vry’ hem (so hy hem seluen beloofde) So hy hem lieft.
Doch heefstu my van moeder buyck ghelieft, End my daer wt verlost end my ghebrieft In dyn hert’, als ick noch hingk well gherieft Iongk an de bursten.
End dat meer is, ick ben oock vanden vursten, Doe icke inder baer moeder was in rusten,
Du waerst myn God, daer na myn siel moet dursten Gants onuersaedt.
Wyck niet verre van my in desen staet, Terwyle my sulck peryckel om staet, End dat my niemandt by staet in dit quaedt Dat ick moet lyden:
Uele stieren my omstaen end bestryden, Uette stieren van Basan, sonder myden, Omcinghelen my sterck an alle syden, End my omstaen,
Sy hebben den mondt stout open ghedaen, Teghen my met drucke swaerlick beuaen, Ghelick leeuwen die hongherigh wt gaen, Uan hueren holen.
Ick ben van myn kracht ganselick bestolen, Myn beenen syn ontknocht, dits onuerholen, Myn hert’ als wasch is ghsmolten end bequolen Door druck end leydt.
§2 Myn ieughdt is dorr’ als een scherf end vergeyt Myn tongh’ an myn raken vast kleeft end leydt End du heefst my tot s’doods puluer bereydt. Te deser stonden.
Want my hebben gants omringhelt de honden, Teghen my hen hebben t’samen verbonden De boos’, end my beyde voeten end banden Doorsteken gants.
Alle myn beens kan ick tellen te hans, Welck siende de wreed’ end godloose mans Bespotten my, vol haets ende nyds brands Mets groot verachten.
Sy hebben myn kleeders met boos’ andachten, Bedeelt onder hen, daerop sy vast wachtden Daerouer d’lot werpende: dese klaghten Moet ick anuaen.
Wil doch, O Heer, niet verre van my staen, Mer haest dy seer om my stracks by te staen, Die myn sterckte bist, buyten alle waen, In dit kranck wesen.
Bewaer myn siel vant swerdt, o Heer gepresen Uan den die daer teghen syn opgheresen: Op dat sy niet verschoort werd’ end verknesen Uan d’honden quaedt.
Uerloss my van s’leeuws muyl tot myner baet Uerhoor my in desen druckighen staet: Ghenadelick my van d’hoornen onslaet Der sterck’ eenhoornen.
Dynen naem sal ick mynen lieuen broedern, Wt konden die daer syn als myn gheswoornen. Ick sal dy in midden dynr wtuerkoornen Prysen vry wt.
§3 Ghy die Godt vreest, belydt hem ouerluydt Kinders Iacobs, verheft hem met gheluydt: Ureess hem all’ Israels saedt, du Gods bruydt Door syn erbarmen.
Want hy heeft niet veracht t’gebedt des armen Syn ansicht niet wendende van syn karmen: Als hy riep heeft hy synr willen ontfarmen End hem verhoort.
Ick sal inder ghemeynt’, al soo’t behoort, Dy lof singhen, end myn gheloften voort Betalen, daer dyn stemme werdt verhoort Onder de vroomen.
Daer sullen fyn de sachmoedighe kommen, Eten sat, end God prysen end syns rommen, Hem soeckend’ end huer hert sal sonder schrommen Leuen ghesondt.
Dit denckende sullen hen op der stond Bekeeren all’ eynden des erdrycks rond: Alle volcken oock hem met hert’ end mond Sullen anbeden.
Want t’rycke komt tot den Heere der vreden, Met heerlicheyt oock bouen end beneden, End sall hebben heerschappy ouer d’heyden, Met grooter spoed.
Die ryck end vet syn sullen wel ghemoedt, Knyebuyghen voor hem door beweghing goed, Oock de katyf die opt’ graf heeft den voet Sall hem verteeren.
Huer kinders ooch sullen met grooter eeren, Hem dienen, end syn ghemeynte vermeeren Uan eewigheyden, ten pryse des Heeren, Tot eewigheyt.
Iemand wt hen sal altyd syn bereyd, Den toekomstighen volcke met bescheyd Wt te breyden s’ Heeren gherechtigheyt, Tot synder eeren.