ICk sal dy lieuen met aller andachte,
So langh’ als ick leu’, O Heere, myn krachte: Die Heer’ is myn rots’ end myn bollewerck, Myn verlosser end myn beschermer sterck, Myn toeulucht, waer in ligt al min vertrauwen, Mine schild, mins heyls hoorn, myn God vol trauwe wanneer ick aenroepe dy, Heere, vry,
Ter stond van
myn vyanden lost hy my.
S’doods banden hadden my beuangen stranghe Der godloosen vloeden maeckten my banghe, Der hellen banden hadden my beuaen, End s’ doods stricken waren my voorghegaen. Also beangst synd’ aenriep ick den Heere, End riep metter stem tot mynen Godt seere: Hy verhoord’ wt synen tempel myn stem, So haestlick als myn roepen quam voor hem. Terstondt wardt beroert end beefde die erde, De berghengronden begonsten te werden Seer bewoghen end grotelicks gheroert: Want hy was byster verstoort end beroert: De roock klam hem ten nues’ wt ter dier stonde, Slindende vyer quam oock wt synen monde, Hy was met sulk eenen gheeste beuaen, Dat van hem vyerkolen syn aengeheuaen. Hy buyghde d’Hemels end daelde beneden, Hebbend’ onder syn voeten duysterheden, Hy wardt op den Cherubin fyn gheuoert, End vloogh op s’winds vlercken niet onberoert. Hy verbargh hem met duysterheyt omhanghen Als met een tente rondom hem ghehanghen, Met wateren des luchts seer deghelick,
Ende met wolcken vanden reghen dick.
§1 Doe ghingen daer voor by de wolcken dichte voor syner teghenwoordicheyt aensichte: Hy warp haghel in oueruloedigheyt, End vyerighe kolen onmatigheyt. End die Heere donderde grouwelicken, Uanden hooghen hemelen op erdrycken, D’alderhooghste liet syn stem sterck wtgaen, Haghel end vierkolen liet hy afgaen.
Hy sand syn gheschut end verstroydes’ alle, Hy schoot blicksen wt end brachtse ten valle, De wateraders verschenen ontdeckt.
Oock s’werelds gronden te voren bedeckt. Uoor dyn groote bedreyghinghe, o Heere, End voor dynes toorns blas ten seluen keere. Metter handt van bouen angreep hy my, End wt veel wateren maeckt’ hy my vry. Urydde my van myn party sterck en quicke Ende van myn haters stercker dan icke Hy voorsach tot myner ellendigheyt, My bystandt doende ter bequamer tydt. End verloste my, my brenghend’ int breyde Want lief heeft hy my in lief end leydt beyde. D’Heer heeft my vergholden na myn rechtheyt Ende na myner handen reynigheyt.
Want ick hadde bewaert des Heeren weghen, Niet afualligh van myn Godt tot afweghen: Mer all ordeelen syn ghestelt voor my
Sonder te verwerpen syn seden vry. Ick heb voor hem steets in oprechtichede, Ghewandelt, end my ghehoedt van booshede. D’Heer’ heeft my vergolden na myn rechtheyt, Ende na myner handen reynigheyt.
§2 Totten gherechten bewystu dy Heere, Gherechtigh, end totten reynen reyn seere. Du bist totten opprechten oprecht gaer, End totten boosen schynstu boos voorwaer, Want dyn oedmoedigh volck hoedstu van degen End vernedert d’ooghen der hoomoedighen. Du ansteeckst oock mynen luchter seer fyn, D’Heere verlicht de duisternissen myn. Want door dy de slachtorden ick doorbreke, In mynen Godt ouer mueren ick breke, Godes wegh is gheheel end gants oprecht, S’Heeren spreken is gaer suyuer end recht. Het is een stercke schildt om kurt t’ontuauwen, Aller der die hen op hem vast vertrauwen, Want wie is Godt dan alleene die Heer? Of wie is sterck dan hy? end niemand meer. Godt omgort my met sterckheyt in myn wagen End gheeft my spoedigheyt in myn’ anslaghen, Myn voeten der herten voeten stelt hy
Ghelyck, end stelt my in’t hooghe gaer vry. Hy leert vast myn handen tot kryghe on falen, End myn’ arms dat ick breke een boogh van stalen. Du gheefst my den salighmakenden schildt
Dyn recht’handt heeft my onderhouden stil. Dyn goedigheyt, daer op ick altydt wachte, Heeft my verhooght end gemaect groot van machte Du verbreydst fyn myn gangen onder my,
Dat myn voeten niet struyckelen onury. Ick veruolghde deghelick myn vyanden, End achterhaeldese tot huerer schanden, End keerde niet tot dat icks’ had verslaen, Uelledes’ onder voeten on opstaen.
§3 Du heefst my omgordt met sterckheyt tot kryghen End myn vyanden onder my doen buyhen.
Du heefst my mynr vyanden rugg ghetooght, End myn haters heb ick ten valle brocht, Sy hebben gheroepen om hulp t’ontfanghen, Oock tot Godt, sonder andtwoorde t’erlanghen, Ick hebse brocht als het stof voor den windt, End als slyck der straten dat daer verswindt, Du heefst my verlost van s’volcks oproermaken End my een hoofdt der Heyden willen maken, Ia het volck dat my was gaer onbekent, Dat heeft hem om my te dienen ghewent. Uel’ hebben daer, door een bedwonghen wesen My beueynsde ghehoorsaemheyt bewesen. Ueel vremden verdwenen, o wonder werck, Beuend’ in huere sloten vast end sterck. Godt die Heere leu’ end werde ghepresen, Die mynr victory steenrotss is ghewesen. Uerhooght worde de Godt mynr Saligheyt,
Die my gheghunt heeft te wreken myn leydt, Heeft de volcken ghestelt onder myn handen, End beleydt my voor d’ leyd myner vyanden Du brengst my vrylick in’t hooghe voortaen Uoor de ghene die teghen my opstaen. Du verlost my oock vanden mann’ o Heere, Die gheweldt end onrecht doet euen seere. Dies sal ick onder d’Heydens prysen dy, End dynen naem o Heere, louen vry, Om der goedheyt dyner saligheyt wille, Daermet du dynen Koningk verryckst stille: Dauid dynen ghesalfden goedigheyt Loouend’, end synen sad’ in eewigheyt,