De Italiaanse DST is opgenomen in de begrotingswet van 27 december 2019 en de regeling is deels gebaseerd op het voorstel van de Europese Commissie voor een Europese DST, welke ik in 4.5 zal bespreken. Sommige onderdelen – zoals de aangewezen belastbare diensten hieronder – zijn zelf één op één overgenomen uit het Europese voorstel. De belasting is sinds 1 januari 2020 van kracht met daarbij de kantteking dat ook dit Italiaanse voorstel uitgaat van een tijdelijke oplossing, terwijl voor de lange termijn een bredere Europese of zelfs wereldwijde (bijvoorbeeld via het IF) oplossing gewenst is.
De Italiaanse DST gaat uit van een heffing van 3% op inkomsten uit gerichte reclame en digitale interfacediensten.89 Daarbij houden de Italianen, net als de hierboven besproken regelingen, ook de groepsomzet drempel aan van 750 miljoen. Een tweede drempel wordt gevormd door de eis dat het gegenereerde inkomen uit digitale diensten binnen Italië minimaal €5,5 miljoen bedraagt. De grondslag voor de Italiaanse DST wordt bepaald door inkomsten uit de volgende digitale diensten:
• Het aanbieden van reclame op een digitale interface gericht op gebruikers van deze interface
• Het aanbieden van een digitale multilaterale interface die de gebruikers in staat moet stellen om met elkaar te communiceren (ook om de directe uitwisseling van goederen en diensten te vergemakkelijken)
• Overdracht van gegevens die zijn verzameld van gebruikers en die zijn gegenereerd door het gebruik van een digitale interface.90
Bij de berekening van de relevante inkomsten moet echter wel rekening worden gehouden met het feit dat ‘intercompany transacties’ – dat wil zeggen transacties die plaatsvinden tussen
88 Artikel 1, Digitalsteuergesetz 2020 (Oostenrijkse DST)
89 Gazzetta Ufficiale„ n. 304 del 30 dicembre 2019 (Italiaanse budgetteringswet waar de DST onderdeel van is) 90 Gazzetta Ufficiale„ n. 304 del 30 dicembre 2019
34 entiteiten die direct of indirect binnen dezelfde groep of onder dezelfde eigenaar vallen – niet in de grondslag moeten worden meegenomen.
De Italiaanse wetgever heeft verder ook aangegeven welke diensten in ieder geval buiten de reikwijdte van de Italiaanse DST vallen:
• “het rechtstreeks leveren van goederen of diensten tussen gebruikers van de interface in het kader van een digitale bemiddelingsdienst;
• het leveren van goederen of diensten die online worden gecontracteerd via de website van de leverancier van dergelijke goederen of diensten, en waarbij de leverancier niet als tussenpersoon optreedt;
• het ter beschikking stellen van een digitale interface wanneer het enige of voornaamste doel van het ter beschikking stellen van de interface is dat de entiteit die de interface ter beschikking stelt, digitale inhoud aan gebruikers levert of communicatiediensten aan gebruikers levert of betalingsdiensten aan gebruikers levert;
• het beschikbaar stellen van een digitale interface die wordt gebruikt om bepaalde bancaire en financiële diensten te beheren, alsook de overdracht van gegevens van de aanbieders van dergelijke diensten;
• de activiteiten van de organisatie en het beheer van digitale platforms voor de uitwisseling van elektrische energie, gas, milieucertificaten en brandstoffen, alsmede de overdracht van de daarmee verband houdende verzamelde gegevens en alle andere daarmee verband houdende activiteiten.”91
De reden voor het expliciete uitsluiten van bovenstaande activiteiten heeft te maken met het voornaamste doel van de DST, namelijk om inkomsten uit de levering van digitale diensten te kunnen belasten waarbij de waardecreatie door gebruikers van groot belang is. Bij de bovengenoemde activiteiten gaat de Italiaanse wetgever er dus van uit dat de waardecreatie elders ligt dan bij de gebruiker. Ook hier is weer een link te maken met het Europese DST voorstel, om precies te zijn met overweging 9. “DST should be applied to revenues resulting from the provision of certain digital services only. The digital services should be ones that are largely reliant on user value creation where the difference between the place where the profits are taxed and the place where the users are established is typically greatest. It is the revenues obtained from the processing of user input that should be taxed, not the user participation in itself.”92
De Italiaanse wetgever heeft in zijn begrotingswet van 2020 nieuwe nexus regels vastgesteld. Deze nexus regels komen ook voort uit het Europese voorstel, waarbij gekeken wordt naar het percentage van de inkomsten uit digitale diensten die verband houden met het Italiaanse grondgebied in vergelijking met de wereldwijde digitale inkomsten die de belastingplichtige realiseert. Per categorie van digitale diensten is vervolgens aangegeven hoe dit benadert moet worden.
Voor de digitale reclamediensten geldt dat een gebruiker geacht wordt zich in Italië te bevinden indien de desbetreffende reclame op het apparaat van de gebruiker verschijnt op een tijdstip waarop het apparaat in dat kalenderjaar in Italië wordt gebruikt om toegang te krijgen tot een digitale interface.
91 Gazzetta Ufficiale„ n. 304 del 30 dicembre 2019
92 Proposal for a Counsel Directive on the common system of a digital services tax on revenues resulting from
the provision of certain digital services, The Counsel of the European Union, 2018/0073 (CNS), 21 maart 2018, Brussel
35 Waar het digitale bemiddeling betreft, wordt er een tweedeling gemaakt. Ten eerste is er de dienst die een ‘meerzijdige digitale interface’ omvat en die rechtstreeks de levering van goederen of diensten tussen gebruikers mogelijk maakt. Het bedrag van de in Italië gerealiseerde inkomsten wordt berekend op basis van het aandeel van de transacties voor de levering van goederen of diensten waarvoor ten minste één gebruiker zich in Italië bevindt en die op de interface via een in Italië gelegen inrichting de transactie op die interface uitvoert; Meerzijdige digitale interfaces die niet onder bovenstaande definitie vallen, worden geschaard onder de tweede (rest)categorie. De in Italië gegenereerde inkomsten uit deze categorie worden berekend op basis van het aandeel van de gebruikers die via een in Italië gevestigde inrichting een rekening hebben geopend die hen toegang geeft tot de interface en die deze interface in de loop van het belastingjaar heeft gebruikt.
Als laatste is er dan nog de categorie die de inkomsten belast uit de overdracht van gegevens die bij de gebruikers zijn verzameld en door het gebruik van een digitale interface zijn gegenereerd. Het belastbare bedrag over de in Italië gerealiseerde inkomsten wordt berekend door te kijken naar het aandeel van de gebruikers van wie de gegevens (die in de loop van het belastingjaar zijn verkocht) zijn gegenereerd of verzameld tijdens de raadpleging van een digitale interface via een apparaat dat zich in Italië bevindt.