De Buurvrouw & Buurvrouw Bus

De Buurvrouw & Buurvrouw Bus (BBB) is een project dat zich inzet voor een mooiere, inclusievere wereld waarbij iedereen een verschil kan maken. Het is een maatschappelijk initiatief dat door twee oprichtsters is gestart in Leeuwarden. De bus kent geen geld en geen regels. Niemand hoeft lid te zijn of een strippenkaart te kopen. De bus rijdt door de stad en stopt elke dag op een andere plek. Bij de bus kunnen mensen spullen ophalen zoals kleding maar ook eten. Er kunnen ook spullen naar de bus gebracht worden. Tevens is de bus

33 een ontmoetingsplek voor als men een praatje wil maken of als men een luisterend oor nodig heeft. Het is een plek zonder verplichtingen en met het motto “want wie heeft er géén buurvrouw/man nodig?!” probeert dit initiatief het verschil te maken. Het opzetten van een buurt initiatief laat duidelijk een vorm zien van non- governance leiderschap en het nemen van autonomie. Later wordt er nog verder ingegaan op leiderschapsgedragingen.

Voor het interview zijn beide oprichtsters geïnterviewd. Het onderscheid tussen de twee respondenten is gemaakt door ze te benoemen als resp. 5 en resp. 5.a.

Opmerkelijk is bij deze respondenten dat het behalen van enige vorm van eigenbelang veel minder aanwezig is dan uit eerdere casussen naar voren is gekomen. “…heel mijn instinct zei je moet hier vandaan,

terwijl mijn hoofd zei ‘nee je moet elke keer een stukje dapperder, moediger en geïnteresseerde worden in die andere mens’. Nou dat heb ik gedaan en inmiddels kan ik een gesprek voeren zonder dat ik de drang voel om weg te gaan…”-( Resp. 5). In dit fragment vertelt de respondent hoe zij dak -en thuislozen heeft leren

benaderen. Hierin heeft zij zich over haar eigen gevoel heen leren zetten om de ander te kunnen helpen. Ook geeft ze aan “Als mens word ik hier rijker van. Ik leer hier heel veel van. Het letterlijk terugkrijgen gebeurt

ook en daar begin ik steeds meer moeite mee te krijgen want dat is niet het doel waarom ik het doe…”-(Resp. 5). Uit dit fragment komt naar voren dat wederkerigheid geen rol speelt in de motivatie van respondente 5.

Respondente 5 vindt het zelfs steeds minder prettig om er wat voor terug te krijgen. Respondente 5a zegt dat ze er niets voor terug hoeft te krijgen. Wel zegt respondente 5a dat ze zichzelf een plezier doet door zich in te zetten voor anderen: “je kan met iets heel kleins iets voor een ander betekenen en dat waardeert die ander

ook, zonder daar iets voor terug te krijgen, dat is ook goed. En je geeft jezelf daarmee een cadeautje.”

Beide respondenten zien het ook niet als een sociale plicht om anderen te helpen. Het is eerder handelen volgens de norm. “het zit in onze opvoeding… ik denk dat dat bij jou (resp. 5) sterker is dan bij

mij”-(resp. 5a.). “ik denk dat als ik naar mezelf kijk als klein kind, dan stond ik al bij volwassenen af te wassen omdat ik zag dat er wat moest gebeuren… ik heb dat van nature…”-(Resp. 5). Ze hebben dit vanuit

hun opvoeding meegekregen en zien het als een norm om anderen hulp te bieden.

Het nemen van autonomie en laten zien van non-governance leiderschap zijn leiderschapsgedragingen die reeds besproken zijn. Verder zien we dat er door de respondenten veel gestuurd wordt op de input van de buurmannen –en vrouwen. Ook leggen ze veel verantwoordelijkheid bij de buurmannen –en vrouwen. De bus is een middel waarmee iedereen een verschil kan maken. Dat proberen de respondenten te benadrukken. Als iemand een goed idee heeft willen de respondenten dit faciliteren door het uitlenen van de bus, maar de verantwoordelijkheid blijft bij de mensen die het idee opperen. Daarmee willen ze mensen stimuleren om zelf na te denken over een eigen bijdrage: “Het is echt een middel, de bus, geen

doel. De taak van (resp. 5) is het besef van buurmannen -en vrouwen zodanig voeden en faciliteren dat zij zelf kunnen bedenken wat zij als buurman -of vrouw kunnen doen voor een ander.”– (resp. 5a. ).

Het stimuleren van buurmannen –en vrouwen om zelf na te denken over een bijdrage is een belangrijke pijler voor de respondenten. De motivatie van respondenten uit zich echt in het verspreiden van

34 een gedachtengoed. Ze willen dat buurmannen –en vrouwen allemaal eigenaar worden van het concept. De respondenten hechten daarbij veel waarde aan de input van de buurmannen –en vrouwen: “Maar dat zij ook

eigenaar worden…daarvoor gaan we binnenkort met alle buurmannen -en vrouwen een bakje koffiedrinken. Dat is ook al gevraagd door de buurvrouwen -en mannen van ‘wij willen ook graag anderen buurmannen - en vrouwen ontmoeten om te kunnen brainstormen met elkaar en om ervaringen uit te wisselen’.”- (resp. 5).

Dit resulteert erin dat de respondenten inmiddels wel als rolmodel fungeren voor de volgers van de BBB. “wat jullie hebben gezegd dat heeft mij zo geïnspireerd dat zijn wij ook gaan doen…” – (resp. 5a.) bovendien zijn er inmiddels andere gemeenten die het idee willen overnemen. Daarin benadrukken de respondenten dat het niet in de vorm van een bus hoeft te zijn. Dat kan ook op een andere manier. Een van de respondenten is daarover in gesprek. “We begonnen in Leeuwarden, maar zijn nu al in gesprek met

Enschede, Zeewolde, Amsterdam, Rotterdam, Etten-Leur.. heel veel. Die hebben allemaal interesse in die bus.”