INHOUD. of ik even op dat kruisje kan gaan staan 7

(1)

I N H O U D

of ik even op dat kruisje kan gaan staan 7

O O R Z A A K V A N M I J N O N R U S T ( P A N D O R A ) 9

emma van hooff ziet de angst 11

vandaag ga ik in beweging blijven 12

hoe mijn vader zijn wang 13

nu niet koud gaan doen mama 14

het kan geen kwaad af en toe te denken dat ze je verzonnen hebben 15

wat: het landschap vertrouwen ¹⁶

i stel dat de oorzaak van mijn onrust pandora is 17

ii stel dat de oorzaak van mijn onrust pandora is 18

iii stel dat de oorzaak van mijn onrust pandora is 19

‘blijf toch thuis idioot de mensen zullen je verslinden’ 20

tijd om dit tragische verhaaltje tot de max te benutten 21

puur voor de vorm knipper ik soms met mijn ogen 22

voor jouw komst was er geen nacht 24

O F F E R L A M ( P E R S E P H O N E ) 25

in het hiernamaals aankomen is vreselijk 27

scherpe steek links scherpe steek rechts 29

wind uit het westen verslaat wind uit het oosten 30

wat joeg mij de schaduw uit oftewel 31

verder moet je niet denken 32

interview in het hiernamaals 33

vlak voor je raam tot stilstand gekomen ³⁴

ik ga licht worden waar geen licht is 35

hoi goeie ouwe 36

in mijn droom voelt de schepper zich niet gehoord 37

en ja natúúrlijk denken we 38

omdat ik wil laten zien hoe een gelukkig hoofd eruitziet 39

en de vrouw kleit haar evenbeeld 40

de realiteit is dat je er te goed uitziet 41

AC_VANHOOFF_(placebomens)_bw_v06.indd 5

AC_VANHOOFF_(placebomens)_bw_v06.indd 5 22-11-2021 13:1322-11-2021 13:13

(2)

W A T E E N K W E T S B A A R M E C H A N I S M E ( P L A C E B O M E N S ) 43

is het weer donker is het weer nacht 45

je moet geen beweging verwachten 46

wie zijn handen onder een kraan met fijngevoelige sensoren houdt 47

zeer zeldzame bijwerking 48

je krijgt een bevroren tong 49

op een dag valt een lach mijn gezicht aan ⁵⁰

soms slaat de fantasie op hol 51

als ik iedere dag drie uur krijg om te leven 53

wat te doen als je lot onverwacht naast je bed staat 54

Z E L F S E E N L A A T S T E A D E M I S E E N A D E M D I E E R G E N S

L E V E N I N B L A A S T ( P R O M E T H E U S ) 55

Verantwoording 64

(3)

7

of ik even op dat kruisje kan gaan staan dat kruisje van tape en of ik zodra die man daar zijn hand laat zakken wil vertellen wat ik te vertellen heb gewoon pfffff blaas ik mijn hele geschiedenis de wereld in alsof ik een uitgebloeide paardenbloem ben en mijn geschiedenis het vruchtpluis dat zich wortelen zal om zichzelf daar te herhalen alsof een heel eentonig wijsje dan nog uit je hoofd te krijgen is

rare tijden sta hier duidelijk op het tweede leven van dit kruisje de taperanden laten los dat is niet erg hij werd hiervoor vast gebruikt om iets belangrijks bijeen te houden de band met je familie bijvoorbeeld en nu mag hij languit aangeven waar ik moet gaan staan zodat het studiolicht me vinden kan terwijl ik hier een beetje herinneringen sta te schieten in de roos van mijn bewustzijn

(4)

O OR Z A AK VAN MIJN ONRUS T

( P A N D O R A )

(5)

11

emma van hooff ziet de angst een vlieg op haar vlees ze denkt dat ze rot het zoemt het zoemt in elke zoem een vlieg op elke straathoek zoemt iets transformeert voor haar ogen een struik in een ovincheckpoortje dat piepend de toegang weigert transformeert voor haar ogen een meisje in een kluizenaar

emma van hooff kan wel tien keer dood en telkens probeert ze het opnieuw wenst ze zich buitenproportioneel groot de stem versterkt zonder galm ze is geen god ze weet ook niet hoe ze stukken roomvlaai kan eten zonder dat de heupen uitdijen terwijl ze graag wat nieuws wil een wijdvallende stof dragen met plooien waarachter zoveel meer schuilgaat dan alleen plooien zoveel meer dan alleen doodgaan en weer terugkomen

emma van hooff ziet de vlieg waarvan ze dacht dat hij plat was toch weer de hoek om draaien wennen wil het niet al die mensen die haar telkens beterschap wensen nee het lichaam is geen deur

die je sluiten kunt een kattenluik is het ze moet eropuit zeggen deskundigen gewoon een avondje gek doen emma van hooff leerde dat duwen op de wond het bloeden stelpt

nu durft ze haar hand er niet vanaf te halen ze is de bleekste mens die je ooit zult zien alsof iemand de helderheid van het scherm midden in de nacht voluit zet

en je schrikt ervan op zoals zij schrikt van gezoem bij haar oren gezoem van de vlieg die ze dood wil meppen

(6)

vandaag ga ik in beweging blijven mijn hoofd als betonmolen zien die rond moet draaien wil de paniek niet stollen ik ga slank blijven door natuurlijke cardio gevolgd door onnatuurlijke hartkloppingen

ik slaap in de deining van golven sla dekens van wier om mij heen ik ga iets lezen waarin ik

mijn binnenste herken hoera ik draag een schokband om mijn nek omdat ik leef in de deuken

van het duin de sporen van een hond ik heb geen tijd om naar de sportschool te gaan ik moet slapen ik doe alles met een reden dat ik verdrietig ben doet er niet toe ik ga al mijn wonden openlaten er komt licht doorheen en licht schijnt eeuwig te zijn vandaag word ik daar niet bang van ik ga een foto nemen van mijn kutje voor ik er een kind uit pers ik ga wonen

in de klamme muts van een man op zee ik hoef geen vaste baan om een huis te kunnen kopen ik denk dat ik sterf

dus het kan niet dat ik mij vergis ik heb een hekel aan toeristen omdat ze tijdelijk zijn ik kan niet verder dan vijf kilometer van mijn huis omdat ik leef ga ik vandaag kijken naar de vogels ze duwen appels door het gras en ik denk niet aan sisyphus vandaag maar aan de wormen in de appels duizelig van dat gedraai ik lees dat buikspieren goed zijn tegen stress

ik krijg stress omdat ik geen buikspieren heb maar vandaag ga ik het even helemaal anders doen

niet de parel uit de oester stelen maar de oester parels brengen en hoe fantastisch zou het zijn als alle keuzes

die ik nu maak in een bestand worden gegooid waar een algoritme uit rolt dat de rest van mijn leven voor me bepaalt driewerf hoera voor onbezorgde duiken in het koude buitenbad hoera hoera hoera

(7)

13

hoe mijn vader zijn wang op een aangespoelde vis legt zonder terug te deinzen voor de kou hoe hij het gespartel stopt door zijn gewicht zacht op de vis te leggen

hoe hij de ogen waarachter angst die we allemaal soms kennen van kanaal laat wisselen in detail zijn dag beschrijft hoe ik de vis ben en niemand het volgende durft te garanderen wakker worden na het slapen hoe het meisje en de vis een geschiedenis delen hoe mijn vader zijn wang op een aangespoelde vis legt is in geen opzicht te vergelijken met de geur in de viswinkel en hoe ik deze ontwijk mijn vader hoe hij de aangespoelde vis

door meeuwen aan stukken laat scheuren in een snavel een vin ziet glinsteren en naar huis wankelt

waar hij dezelfde truc herhaalt op een meisjeslichaam strak en scheef in een bezweet nachthemd

niet van zee wel van zout

(8)

nu niet koud gaan doen mama de stroming trekt me aan mijn hals mee daar waar vroeger een kettinkje met jouw telefoonnummer golfde als we naar het strand gingen en ik weer eens afdreef

er zit een schreeuw in mij sinds ik uit jou kroop handen en benen gevouwen richting mijn navel denkend dat geluid zich via de navelstreng verplaatst als door een telefoonkabel

mama de cijfers zijn vervaagd al zie ik je aan de horizon staan je jurk wappert omdat ik niet meer in je zit ik hier lig me overgeef aan dit ruwe deinen mijn oogleden slaan om als golven

spetters zee vliegen over mijn wangen ik wist niet dat ik dat kon daar loop je samen met papa in de branding alsof jullie de kust

met groot gemak onder de zee vandaan trekken want o wat was ik kalm en voorbij maar kalme zeeën baren verraderlijke stormen hoor je

o ze zijn in de rimpels gaan liggen als in loopgraven o de zon komt er niet bij

(9)

15

het kan geen kwaad af en toe te denken dat ze je verzonnen hebben

en dat de bomen op wieltjes staan ja dag dit decor is nog nat maar het kan geen kwaad er is ook helemaal geen tijdstip en je gooit je lichaam tegen de wanden en voelt dat je niets voelt het kan geen kwaad je kunt de woorden niet meer plakken op de dingen die je ziet zo onverenigbaar als twee verschillende bloedgroepen en ze hebben je zeker weer in die grot van plato gedonderd het kan geen kwaad het duister te verwarren met brandstof de dwangbuis met het reddingsvest het kan geen kwaad te buigen straks na afloop niet vergeten te buigen als je nu toch wist waar het publiek zat met de handen voor de ogen op de puntjes van hun angstdromen het kan geen kwaad hoor mompel je terwijl je handen buiten adem van het graaien op iets hards stuiten in de gruwelaarde wie trapt hier nou in en je opent het als een schelp het kan geen kwaad en de adelaar vliegt het pikzwart in is dat nu onheil en niemand licht hem uit straks trekken zijn klauwen je zicht als een kwetsbaar breiwerk tot losse draden en dan en dan

(10)

emma van hooff (1997) is dichter en schrijver.

In 2021 studeerde ze af aan de Schrijvers

vakschool in de vakken poëzie en toneel. Ze publiceerde gedichten in onder meer Hollands Maandblad, Kluger Hans, Ooteoote, Papieren Helden, De Revisor en Tijdschrift Terras, en betrad meermaals het podium. Placebomens is haar debuutbundel.