Is dat duidelijk?!‘t Is godgeklaagd, Bart!

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Is dat duidelijk?!

‘t Is godgeklaagd, Bart!

Mijnheer de Koninklijke Verduidelijker,

Welgeteld tien dagen hebt gij gekregen van Albert de Laatste om zijn huis op orde te brengen en de nakende Götterdämmerung af te wenden. Wij zijn lang niet de enigen die meer klaarheid vragen over uw bedoelingen, maar dat is niet meer dan normaal.

Toen de N-VA op 4 oktober de stroom afsloot, verklaarde gij uzelf maar één ding te verwijten: dat ge die handeling niet eerder had verricht. Maar tegelijk meldde gij als- nog ‘ter beschikking te staan indien men dat wenselijk zou achten’. En gij betreurde dat er na meer dan 110 dagen nog altijd geen politiek akkoord uit de bus gekomen was:

‘Dames en Heren, ik ben ongerust.’

En dus had gij eind vorige week geen andere keuze dan het vergiftigde geschenk van Laken aan te nemen. Wij veronderstellen evenwel dat Paul Magneet u opnieuw van woordbreuk zal beschuldigen, want de opdracht die Le Palais/Het Paleis namens de PS naar voor schoof, was dat gij u - als onderdanige laat - braaf zoudt beperken tot het intieme kader van de Club van Zeven. Maar nauwelijks hadt gij de weelderige paleistuinen verlaten, of uw woordvoerder liet al verstaan ‘dat de Koninklijke Verdui- delijker echter vrij is om iedereen te consulteren die hij wenst in het kader van zijn opdracht’. De liberalen dus incluis. Het gevolg zal wel zijn dat de psychologen (!) die zich eerder al in het programma ‘Mise au Point’ op de RTBF en in La Dernière Heure over uw mimiek en lichaamstaal hebben gebogen, opnieuw zullen concluderen dat gij ongeneeslijk gestoord zijt, en dat Franstalig België af te rekenen heeft met een gevaar- lijke serieschizofreen.

Wij kunnen ons daar niet echt over opwinden: hoe meer de Franstaligen gecon- fronteerd worden met een partij die eindelijk eens duidelijk durft zeggen dat ze de boom in kunnen, hoe liever wij het hebben. Maar ge moet dan ook consequent zijn en die houding doortrekken inzake andere punten. Daarom graag een antwoord op vol- gende vragen:

- Hoe gaat gij op 10 dagen de standpunten over BHV, de herfinanciering van Brussel, de overdracht van bevoegdheden en de financieringswet dichter bij elkaar brengen? In Gazet van Antwerpen klonk het afgelopen weekend uit uw mond dat een akkoord nog lichtjaren verwijderd is. En dat diegene die echt premier wil worden, de sleutel moet bieden tot de oplossing. Wat is ‘operatie verduidelijking’ dan anders dan een zoveelste zinloze tussenfase, met als enige inzet: wie doet definitief het licht uit?

- Of gaat de N-VA toch verder tijd verliezen en zich alsnog in een cordon laten opsluiten, uit vrees door de Belgofonen en de media verder als bron van alle kwaad te worden afgeschilderd? Laat dan de nieuwe peiling van de VRT/De Standaard een steun in de rug zijn: de Vlaming heeft genoeg van de scheldpartijen aan zijn adres, en de N-VA moet dan ook infantiliteiten als ‘monsieur non, neen, neen’ of ‘neen-nazi’s’ gewoon naast zich neerleggen. Doe wel en zie niet om.

- Als uw onmogelijke opdracht mislukt, gaat de N-VA dan mee opnieuw de wets- voorstellen indienen om BHV eenzijdig te splitsen, en mee verzoeken om die bij hoog- dringendheid te behandelen? We hebben begrepen dat ge uzelf een week uitstel geeft, maar daarna zal het wellicht de week van de waarheid zijn!

- En is het nu gedaan met onderhandelen in de taal van de tegenstander of duurt dan nog altijd voort? Mijnheer de Clarificateur, gij verklaart in een interview daarmee uw Frans te willen verbeteren. Maar uw Frans is nog iets anders dan uw Fans, en die zijn dat soort kniebuigingen niet genegen. Laat de andere kant van het land eindelijk maar eens de taal leren van diegene die hen voedt.

Mijnheer de Koninklijke Verduidelijker,

Gij wilde herbeginnen met een schone lei, maar de PS en haar Franstalige en Vlaamse trawanten zullen u dat niet gunnen. Ze zullen u telkens opnieuw met de neus op dat holle principeakkoord drukken over de twaalf beginselen voor een nieuwe financieringswet.

Ze zullen niet toelaten dat gij de liberalen in het spel brengt (trouwens, hoe betrouw- baar zijn die?). En de Franstaligen zijn duidelijk nog altijd niet bereid tot de drastische hervormingen die dit land nodig heeft om te voorkomen dat iedereen op termijn het moeras ingezogen wordt. Moet ge niet dringend aan uw achterban beginnen te verdui- delijken dat er een limiet gekomen is aan al dat heen en weer gepraat met doofstomme Belgofonen? Dat het geen zin heeft om zoals Hannibal veldslag na veldslag te winnen bij Cannae en het Trasimeense meer, maar uiteindelijk niet tegen de stad Rome zelf te durven oprukken? Dan moet gij doen wat in de beginselverklaring van uw partij is opgenomen: de stap zetten naar een onafhankelijk Vlaanderen als lidstaat van Europa.

Belofte maakt schuld, zelfs voor een opdrachthouder van het vorstenhuis!

Naar een volksfrontregering?

Hij is de eerste die de eer te beurt valt.

Voor de tweede opeenvolgende keer speelt de heer Siegfried Bracke de hoofdrol in deze rubriek. De jongste tijd steekt hij steeds meer zijn rond kopje op en hij doet dat elke keer met zin voor spektakel. Sedert vorige week weten we dat Bracke ‘s lands enige logebroe- der is met een ziel en in P-Magazine mag hij dan ook zijn diepste zielroerselen bloot- leggen. Daar leren we dat de N-VA volgens Bracke geen rechtse partij is. Genoteerd. De Standaard heeft dit weekeinde zowaar drie bladzijden over om in Brackes ziel te kijken.

Grote kop boven het indrukwekkend lange stuk: “N-VA is een linkse partij”, wat nog wat verder gaat dan wat P-Magazine vermocht los te peuteren.

Ogenschijnlijk laat Siegfried zich bij deze gelegenheden kennen als een linkse rakker en de reacties op diverse internetfora logen er dan ook niet om. Maar deze ana- lyse dwaalt en dient hier dan ook recht(s) getrokken.

We ontmoeten wel eens meer men- sen die menen dat de N-VA geen rechtse partij is, ja zelfs een linkse club dient genoemd te worden. De woordvoerders van deze bewering situeren zich zonder uitzondering in het uiterst rechtse kamp. Anderzijds krui- sen wel eens mensen ons pad die dan weer het omgekeerde van mening zijn. De N-VA is een rechts zootje en een ware nachtmerrie voor alles waar links voor staat. Die gespreks- partners hangen stuk voor stuk behoorlijk links op de politieke waslijn.

En aan wiens kant schaart Bracke zich nu zonder nuance? Juist, aan de zijde van de

gespierde rechterzijde. Want links en rechts zijn natuurlijk geen objectieve begrippen, maar erg relatief. Het oordeel of de N-VA links of rechts is, hangt volledig af van het standpunt van wie dat beoordeelt. Dat geldt trouwens voor alle partijen. Een caféken- nis die zijn heimwee voor het Derde Rijk niet onder stoelen of banken steekt, vindt het Vlaams Belang links. Volgens de PVDA druipen de rechtse standpunten van elke sp.a-tussenkomst.

Als Bracke het N-VA-programma een beetje kent - en daar gaan we gemakshalve nu even van uit - en hij vindt dat links, dan weten we meteen met welke meetlat hij politieke maten neemt. En dat is dus duidelijk niet dezelfde lat die gehanteerd wordt door pakweg Yves Desmet of Paul Goossens.

Als Bracke gelijk heeft - en wie zijn wij om zijn deskundigheid in het kleven van poli- tieke etiketten in twijfel te trekken? - en we zijn ijkpunt aanvaarden, dan is CD&V uiterst links en de PS extreemlinks. Dat laat- ste zal niet worden tegengesproken door Paul Magnette die in De Standaard doodleuk kwam vertellen dat zijn partij toch nog een beetje communistisch is. Daarmee biedt Brackes meetkunde geen millimeter uitweg uit de impasse. Want Vlaanderen koos reformis- tisch centrumlinks en Wallonië dogmatisch extreemlinks. Op die tweespalt zijn meerdere Internationales uiteengevallen in een opstoot van een soort proletarisch separatisme.

Tenzij... Misschien komt er toch een opening met de vorming van een volksfrontregering Di Rupo-De Wever. EEnmanscollEctiEf

D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• Probeer het eens met België 3

• Spreek Nederlands 4

• De studentenjaren 5

• Wij zijn de kampioenen 8

• Het worden drukke dagen in Gent 10

• Boek van de week: Preformatiegesprekken 11

• Wij zijn de sympathieksten 15

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus ...

65

jaargang • nummer 41 • woensdag 13 oktober 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

Als de rampspoed dreigt

Het is, kortom, alle hens aan dek gebla- zen om de samenlevingsboot met links aan het stuurwiel én in de machinekamer, zolang het nog duren kan, verder te laten dobbe- ren. Tot heil van allen die daar voordeel bij hebben. En die zijn in de loop van de voor- bije decennia uitgegroeid tot weinig anders dan een gans leger!

Over de politieke chaos van vandaag in een land dat er nooit een geweest is, kan ik kort zijn. Er kan weinig anders dan plaats- vervangende schaamte opgebracht worden voor de manier waarop het merendeel van de Vlaamse media blijft pleiten voor verdere onderwerping van een meerderheid van de

“Belgische bevolking” aan een minderheid die het sinds 1830 voor het zeggen heeft. Zolang er in het aldus omschreven Edel Land funda- menteel niks verandert, zal dat zo blijven.

Laat het nu voor de eerste keer sinds dat- zelfde 1830 zijn dat een Vlaamse politicus - zonder dat hij preventief tegen een “cordon”

moet aankijken - nog altijd van plan schijnt ook te doen wat hij gezegd heeft. Het belet niet dat televisie, radio en de meeste gazet- ten de krachten bundelen om hem zo snel mogelijk en in dienst van “hogere belangen”

en/of gebrek aan “staatsmanschap” onder- uit te halen.

Wat de elke dag nog wat meer dan de vorige “mondige burger” daarvan vindt, kan beter dan met duizend woorden van mezelf

“geduid” worden door een lezersbrief die zowel in Het Laatste Nieuws als in Gazet van Antwerpen aan bod kwam. Ene Chris van Meerbeeck uit Hoboken verwoordde het als volgt: “Met Bart de Wever hebben we een integere politicus aan Vlaamse kant.

Dat de Franstaligen hem de zwartepiet toeschuiven is normaal. Dat zijn Vlaamse col- lega’s hun huik naar de wind hangen om later weer uit de Belgische ruif te kunnen smul- len, is verwerpelijk. Dat de Vlaamse media het opportuun vinden om vooral - zoniet uitsluitend - de Franstalige klok te helpen luiden, daar zijn geen woorden voor.”

Duidelijker kan nog moeilijk!

Greep

Over naar de in fase “rood alarm” in het rode mediaparadijs naar aanleiding van te verwachten “rampspoed” in het “nieuwe extreem rechtse Nederland”. Volgens de ene interpretatie van genoemde fase was de kritiek op de op stapel staande regering van VVD en CDA mét gedoogsteun van de anti-islampartij PVV al dodelijk. Volgens een andere raadpleger van een persoonlijke gla- zen bol zou de regering-Rutte al tegen de keien liggen nog voor ze van start is kunnen gaan. Een derde ziener had het uitgebreid over de Turkse en Marokkaanse arbeids- verenigingen, de moslimverenigingen en de vluchtelingenorganisaties die geen spaander

heel lieten van het regeerakkoord. En dat de “verrechtsing nu officieel was gemaakt”, werd geïnterpreteerd als weinig anders dan de exponent op een totale teleurgang van de ene en ware democratie, zoals die volgens de linkse bijbel oogt.

Als illustratie van de dreiging van “rechtse”

en dus apocalyptische toestanden werd

“een greep uit de strafste (sic) maatregelen gepubliceerd die de nieuwe regering voor- stelt. Zoals daar zijn meer beveiligingscame- ra’s op straat; drieduizend extra agenten;

Nederlands paspoort kwijt wie binnen de vijf jaar na het verwerven van de nieuwe nati- onaliteit een misdrijf pleegt waarop twaalf jaar cel of meer staat; algemeen boerkaver- bod; strengere voorwaarden voor asielzoe- kers; opzetten van projecten infrastructuur waaronder het aanleggen van enkele super- snelwegen; terugschroeven van het aantal mandatarissen in zowel Tweede als Eerste Kamer; besparingen op ontwikkelingssa- menwerking; terugsturen van buitenlandse criminelen naar hun land van herkomst; 130 kilometer toegelaten op autowegen; coffee- shops niet langer openbaar maar privéclubs voor klanten met een lidkaart. Geef toe dat het een allegaartje is om bij te huiveren.

Meteen aansluiten

Aan de hand van alweer de lezersreac- ties in de kranten op dat soort “duiding”, is het maar de vraag of, wie daar enigszins anders over denkt, zonder verder uitstel dient afgevoerd naar een verzamelplaats van hopeloze en dus op te geven oenen.

“Er zitten punten in dat nieuwe Neder- landse regeerakkoord die een toekomstige Belgische regering ook in haar programma zou moeten zetten. Vooral het zwaar sabelen in het aantal politici en een strenge aanpak van criminelen”, aldus A. Ceulemans uit Mechelen. “Nederland neemt straffe maatregelen tegen (allochtone) criminelen en illegale immigratie. Vermits men in België vaak Nederland volgt, zij het met enige ver- traging, is er dan toch nog enige hoop”, vindt G. Van Goolen uit Rotselaar. “Vooral het aantal politici terugschroeven is een gewel- dige stap vooruit. Ik wil als Vlaming meteen aansluiten bij Nederland”, stelt R. Peters uit Houthalen. “Na veertig jaar extreme verlink- sing in onze contreien is het voorgenomen Nederlandse beleid dus een terugkeer naar het normale. Als Vlaamse Waal wik ik dade- lijk tekenen voor een Hollands beleid, vooral voor die dertig procent minder politici”, zegt R. Lenaerts uit La Roche. En met “Ik hoop dat de regering Rutte in haar opzet slaagt, zoiets is hier ondenkbaar” van A. Viville uit Brakel, sluit ik dit notendopoverzicht van

“hoe de mondige burger over een en ander denkt” dan maar af.

D. M^ol Voor iedereen die min of meer volgt wat de “Vlaamse” regimemedia orake- len, ligt de conclusie voor de hand. Het is voor de linkse kerk, politiek correct, vakbonden en andere verkopers van het alle heil brengende status-quo, rood alarm geblazen. De voorbije dagen en weken hebben genoemde media zichzelf overtroffen om hun somber licht te laten schijnen over de rampspoed die “het nieuwe extreem rechtse Nederland” wacht. En met dezelfde bevlogenheid werd voor eigen deur de grove borstel bovengehaald, om te proberen Bart de Wever en zijn partij van de Belgische stoep te vegen.

Schaken op topniveau

De peiling van De Standaard en de VRT van vrijdag speelde bij dat alles een grote rol. Het perspectief van nieuwe verkiezingen werd tot voor kort als onzinnig van de hand gewezen. Hét grootste argument om niet opnieuw naar de stembus te trekken, klinkt vreemd. Omdat N-VA aan de ene zijde en PS aan de andere de verwachte winnaars wor- den, zou dat het probleem alleen maar gro- ter maken. Lees en herlees de redenering.

Stel dat men zou vermoeden dat de N-VA een pak slaag zou krijgen omdat de Vlamin- gen de rug keren naar de koppige De Wever- troepen, dan en alleen dan zou het wellicht wel zinvol gevonden worden om de kiezer te gaan vragen de machtsverhoudingen even te willen herschikken. Want de oorzaak van de huidige crisis heeft een naam: De Wever.

En dat klopt natuurlijk ook. Hadden de Vlamingen in juni 2010 gestemd zoals in 2007, te weten hadden ze CD&V tot de groot- ste Vlaamse partij gemaakt en sp.a of VLD sterk genoeg om voor de nodige restzetels te zorgen (waarbij de Groene zitjes altijd als reserve kunnen worden opgeroepen), dan hadden we nu al lang een regering. Welis- waar eentje van het kaliber Leterme, die niet echt regeert. Maar dan was de schijn hoog gehouden en op meer durft het establish- ment vandaag echt niet meer te rekenen.

En toen vielen om kwart voor zes de resultaten van de peiling uit het internet- scherm. De N-VA zou, zoals gevreesd/ver- wacht/gehoopt (schrappen wat u niet past) zowaar nog stemmen bijwinnen. Daarmee donderde de optie van nieuwe verkiezingen meteen weer van het blad van alternatieven.

Maar er moet natuurlijk wel iets gebeuren en Laken zette De Wever op de rails als konink- lijke verduidelijker (waar blijft van Ypersele de Strihou het halen?).

Verkiezingen?

De N-VA moet in uitermate moeilijke omstandigheden manoeuvreren. Nooit eer- der was de hele Wetstraat zo verenigd in één doelstelling: De Wever moet op z’n bek. Een brave jongen als Wouter Beke wil het spel nog redelijk proper spelen, maar hij is dan ook de enige en zijn doel wijkt niet af van dat van de andere spelers. De N-VA moet in de regering. De PS en de andere Frans- taligen zullen hem dan wel even fijn malen door de staatshervorming op de lange baan te schuiven en uit te hollen én door een soci- aaleconomisch links beleid te gaan voeren.

De Vlaamse oppositie weet dat de partij zich

dan kapot regeert, zoals Gerolf Annemans op De Zevende Dag kwam vertellen, en zij hopen dan te oogsten.

Wie De Morgen dit weekeinde las, stootte op de kop “Koning buigt het hoofd voor N-VA”. De Franstaligen zijn nog altijd niet bekomen van de uppercut waar De Wever hen vorige week op trakteerde. Voor hen is het genoeg geweest, met De Wever is geen land (toch niet hun land) te bezeilen.

Vooral CD&V werd dagenlang zwaar onder druk gezet om de N-VA eindelijk te lozen en zich beschikbaar te stellen voor een regering van nationale eenheid. Maar CD&V peinsde er zelfs niet over om dat risico te nemen.

Met zo’n regering gaat de N-VA bij volgende verkiezingen wellicht richting de volstrekte meerderheid aan Vlaamse zijde.

Dus moesten de Franstalige partijen slik- ken dat De Wever weer aan zet komt. Maar hij krijgt wel een strikte opdracht van de vorst, die niet voorziet dat er een opening komt naar de liberalen. “De Wever kan met iedereen praten”, kwam zijn woordvoerder prompt vertellen. “Niet met de liberalen”, reageerde de PS direct. Het moet van de clash tussen Bobby Fischer en Boris Spasski in Reykjavik in 1972 geleden zijn dat er nog op zo’n hoog niveau geschaakt werd.

Schaakmat?

De Wever is nu aan zet. Hoe gaat hij de volgende week de pionnen zetten om te ver- mijden dat hij toch nog schaak(mat) wordt gezet? In de kamer moet zijn fractie het voorstel van Vlaams Belang om BH/V bij hoogdringendheid te agenderen deze week nog afwijzen. Een pionoffer, noemen ze dat in het schaakspel. Dat het publiek hem nog lijkt te volgen, geeft De Wever wat adem- ruimte, maar hij kan zich niet één verkeerde zet veroorloven. Speelt hij wel handig, dan zit de overzijde stilaan zonder stukken. En waar gaat schaken over? Juist, de koning pakken.

Wie overigens wil dat België een confe- deratie wordt, werd door Di Rupo op z’n wenken bediend dit weekeinde. De Wever mag aan Vlaamse zijde doen wat hij wil van de PS-voorzitter, maar dieu kiest de Frans- talige afvaardiging en daarmee uit. De grote verdediger van ‘s lands eenheid verkavelt op die manier zelf het land mooi in twee deellan- den. De regeringsvorming krijgt zo alles van een soort internationale conferentie, waarbij beide afvaardigingen totaal los van elkaar en door elk apart samengesteld worden.

J. K.

Op de webstek van Doorbraak lezen we dat de creativiteit van het Hof geen grenzen kent in deze staatshervormingstijden. Het blad overloopt de intussen indrukwekkende lijst, die we hier graag overnemen. Didier Reynders begon als informateur (juni 2007), Dehaene werd bemiddelaaronderhandelaar (juli ‘07), Leterme volgde als formateur (augustus ‘07), onderbroken door Herman van Rompuy als koninklijk verkenner (september ‘07), Verhofstadt kwam dan op de proppen als informateur en formateur (december ‘07). Drie koninklijke bemid- delaars vulden de zomermaanden van 2008. Martens was in november 2009 aan de beurt als koninklijke begeleider. Dehaene zocht een oplossing voor BHV als koninklijke opdrachthouder (november 2009). Dan kwamen weer een informa- teur (De Wever), preformateur (Di Rupo) en koninklijke bemiddelaars (sedert juni). Nu stuurt de vorst een koninklijke verduidelijker in de weide. Droevig (ja, voor wie van België houdt) of grappig (ja, voor alle anderen)? Hoe meer volk Albert op pad stuurt, hoe onduidelijker het wordt. Niemand weet nog waaraan of waaraf.

ComaConClusies

“België ligt in coma. De patiënt is klinisch dood”, verklaarde Eric van Rompuy op de Franstalige zender Bel-RTL. Het komt uiterst zelden voor dat een CD&V’er de zaken zo scherp en zo duidelijk stelt. Maar helaas, hij verknalde die positieve diagnose onmiddel- lijk door er als een echte belgicist aan toe te voegen dat “De Wever nu zijn verantwoor- delijkheid moet nemen.” Tja, dat vinden wij ook. Alleen zien wij die verantwoordelijk- heid anders. De Wever zou nu zijn conclusies moeten trekken uit de Belgische coma. Trek de infuus uit België om Vlaanderen verder te laten leven.

President de Wever?

In deze crisistoestand verbaast het ons dat er bij de Vlaamse politici zo weinig echte Strebers zijn, zo weinig mannen die echt geschiedenis durven schrijven. Hun ambi- ties en hun politieke horizon reikt nooit ver- der dan een formateurschap, een ministerpor- tefeuille of hoogstens het postje van Belgisch premier en of Vlaams minister-president. Is er

dan niemand die droomt van een plaats in de geschiedenisboeken als eerste president van de republiek Vlaanderen? Als de Vlaamse Vaclav Havel? Langdurige roem verzekerd!

President van Vlaanderen! Heeft niemand interesse? President De Wever, of desnoods president Kris Peeters. Niemand die durft?

Niemand die van échte grootheid droomt?

ultimatums

Onze lezer Roland Minten uit Halen was op maandag 6 oktober aandachtig aan het luisteren naar het middagnieuws van 13 uur dat het o.a. had het over het door de N-VA gestelde “ultimatum”. De reporter vroeg aan Marc Eyskens wat hij dacht van die ultima- tums. Waarop de hoogleraar met zijn gekend hautaine lachje: “Ik hou niet van ultimata!”

Met de nadruk op “mata”. Hoe gelukkig was de geleerde man dat hij weer eens kon tonen hoe geleerd hij wel was. Maar, in “Van Daele”, en in het “Groene Boekje” wordt als meervoud, alleen ultimatums vermeld, niet “ultimata”.

Niet ergeren, Roland. Marc Eyskens kent geen groen spellingboekje, alleen een vergeelde tsje- vencatechismus.

3

De dingen dezer dagen

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Probeer het eens met België

In het spoor van Joris van Severen droomde Lode Claes ervan om als Vlaamse meerderheidsgroep in een unitair België de macht te veroveren. Gewoon een aan- wezigheid in de bestuursklasse en machts- instellingen verwerven overeenkomstig ons aantal. Vandaag zou dat plan op het eer- ste gezicht betere slaagkansen hebben dan in zijn tijd. Het belang van het Frans als langue internationale is aan het verdwijnen en het Vlaams economisch overwicht is over- weldigend. Zelfs de demografische ont- wikkeling hoeft niet ongunstig te zijn: de talloze asielzoekers die terre d’accueil Wallonië naar Vlaanderen blijft afschuiven, kunnen tot Vlamingen geassimileerd wor- den. Het percentage leerlingen in de Vlaamse scholen in Brussel is veel groter dan het per- centage Vlamingen, zij zouden volksgeno- ten kunnen worden, bovendien met min- der weg-met-onscomplexen dan de geboren Vlamingen. Ondanks de vergrijzing van de vruchteloze oer-Vlamingen lijkt de Vlaamse meerderheid dus wel gewaarborgd.

Het unitaire België biedt de Vlamingen dus de kans op een land dat zij naar eigen inzicht kunnen inrichten, een thuis. Juist daarom is het in 1970 afgeschaft. Zoals de Franstali- gen het Vlaamse elan van “Leuven Vlaams”

gebruikt hebben om hun eigen bestaande plannen voor een nieuwe UCL-campus uit te voeren, zo hebben zij de flamingantische roep om “federalisme” handig in hun eigen voordeel aangewend. In hun vuistje lachend om de peilloze Vlaamse domheid stonden zij heel genereus het gevraagde federalisme toe, maar dan met pariteitsafspraken en grendels en dubbele meerderheden en belangencon- flicten die het numerieke voordeel van de Vlamingen ongedaan maakten.

Wetten gelden voor iedereen

Dat federale België is een keurs- lijf dat Vlaanderen beknelt en voorgoed minoriseert. Willen de Vlamingen ooit met zelfrespect in een land leven waarin zij geen tweederangsburgers zijn, dan moeten zij of dat keurslijf breken of het land verlaten. Is dat eerste mogelijk? Op sociale netwerkstekken blijkt het een trend te zijn onder antiflamin- gantische snobs om voor een unitaire kies- kring en uiteindelijk voor een terugkeer naar het unitaire België te pleiten. Zij wanen zich bijzonder stoer met zo’n rake kaakslag aan de Vlaamse separatisten. Waaruit blijkt: de flaminganten mogen dan dom zijn, maar de belgicisten (althans de Vlaamse) zijn het nog meer. Zij schijnen niet te weten dat niet de flaminganten, maar juist de Walen destijds de taalgrens ingevoerd en België gecommu- nautariseerd hebben. In hun grendelfederale schikking van België moeten alle politici zich tot een taalrol bekennen, want zonder eerst Nederlands- en Franstaligen te definiëren kan er geen pariteit vastgesteld worden.

Stel dat een tweederdemeerderheid, met meerderheid in beide taalgroepen, plots voor een terugkeer naar een unitair België kiest. Geen taalrol meer, geen taal- gebieden, we zijn allemaal Belgen. Een een- vormig meertalige staat zoals bv. Singapore.

Dan zal elke parlementszetel evenveel stem- men vertegenwoordigen, dus zal de PS met de verkiezingsuitslag van 13 juni een aan- tal zetels aan de N-VA moeten afdragen. In Brussel zal er niet veel veranderen, want daar is de pariteit toch al maar een farce, maar op Belgisch niveau zullen de Franstali- gen heel wat voordelen moeten opgeven. Een BHV-stemming zal zich niet meer voordoen, want geen BHV-probleem meer, maar over

allerlei andere zaken kunnen wetten gestemd worden met een meerderheid die toeval- lig helemaal uit Vlaamse Belgen bestaat. Stel het u even voor, en u begrijpt meteen dat de Franstaligen zulk scenario zullen blokkeren.

Tenzij zij goedzakken worden wier hoogste geluk bestaat uit schouderklopjes krijgen wegens redelijkheid en uitverkoop van eigen belangen, kortom, Vlamingen.

Het alternatief is dat Vlaanderen de Frans- taligen inpepert dat de Belgische wetten ook voor hén gelden: hen daadwerkelijk doen betalen voor het Vlaamse schooltje in Komen, of de taalvereisten bij de benoe- ming van overheidspersoneel in Brussel strikt doen naleven, met als gevolg het ont- slag van duizenden ten onrechte benoemde ééntaligen. Dat vraagt de Franstaligen alleen of ze het nu écht menen met hun liefde voor België. Het is iets heel anders dan het voorstel van wijlen Guido Tastenhoye om Brussel uit te hongeren, het past gewoon de bestaande wetten toe. Het geeft België nog een kans, maar dan héél België, inbegrepen zijn taalwetgeving.

Dagdromen

Mogelijk gaan de Franstaligen zelfs op de Vlaamse uitdaging, om hun gehechtheid aan België waar te maken, in. En leven we nadien nog lang en gelukkig samen. In de geschie- denis ontstaan soms golven van religieuze geestdrift die een heel volk in beweging brengen en het onmogelijke binnen bereik brengen. Was het niet aartsbisschop Léonard die zijn Waalse volksgenoten opge- roepen heeft de Vlamingen met respect te bejegenen?

Maar waarschijnlijker is dat de Franstali- gen moord en brand zouden schreeuwen.

Mogelijk leidt dat ertoe dat ze zelf de stek- ker uit België trekken. Toen ze in de nog unitaire partijen de macht van de Vlamin- gen voelden toenemen (of in de metaalvak- bond, 2006), hebben ze inderdaad zelf de splitsing opgelegd. Maar in het voorgestelde scenario zal het geschreeuw van dien aard zijn dat de Vlamingen zelf wel zullen terug- krabbelen vooraleer België de kans krijgt uiteen te vallen. De Vlamingen zijn gewoon niet hard genoeg om de wereldwijde ver- ontwaardiging te trotseren die de Fransta- ligen met praatjes over “genocide” zouden ontketenen. Ze zouden er om te beginnen al nooit toe overgaan, hun “Waalse vrienden”

met zulke taalwettige stipheidsactie te pes- ten. Ze hebben gewoon niet de hoeveelheid haat in huis die Le Soir wel dagelijks tegen henzelf uit de kast haalt.

En maar best ook. Haat is een slecht beginpunt voor iets goeds, ook al geeft het een enorme kracht, zie de ongenaakbare hardheid waarmee links de schutkring tegen rechts volhoudt, of waarmee de Franstali- gen op de federale loyauteit blijven spuwen.

Maar het resultaat van onze goedigheid is:

Vlaanderen heeft niet wat er nodig is om de splitsing van België af te dwingen. Dat feit moet je gewoon vaststellen. Als die split- sing er komt, zal ze niet het gevolg zijn van een vernuftige Vlaamse strategie, alleen van de onmogelijkheid om nog tot een federaal akkoord te komen. K^oenraad e^lst

“Met België als het kan, zonder België als het moet.” Softflaminganten her- halen die leuze al tientallen jaren, meestal als schaamlap voor een zwakke poli- tieke wil en een onduidelijke politieke intentie. Nochtans is het op zich wel een

juist uitgangspunt.

Aan alle Flurken, groot en klein,

die in Brussel

bij de vakbond zijn

Gij Groene, Rode en Blauwe Flurken,

Brief aan ...

In gemeenschappelijk vakbondsfront hebt gij de aftrap gegeven voor een campagne ter verdediging en promotie van het Brus- sels Hoofdstedelijk Gewest. Vermits gij zulks deed op exact dezelfde dag dat de N-VA een bom legde onder het Franstalige gekon- kel rond de staatshervorming, hebt gij in de media niet veel aandacht gekregen voor uw inspanningen. Met des te meer plezier zullen wij er dan maar nader op ingaan. We doen dat met de afgemeten blik die gij van ons gewoon zijt: multicultureel, intersoli- dair en op onze hoede voor elke vorm van misplaatst identiteitsdenken. Gedaan dus met weven en toeweven!

Gij hebt namens ACV-Brussel, ABVV- Brussel en ACLVB-Brussel een “ruime bedeling van een informatieve flyer”

ondernomen aan de Brusselse stations.

Ge gaat deze “flyer” ook nog massaal verspreiden in de Brusselse bedrijven.

Uw vlieger of folderke blijkt een tweetalig pamflet te zijn ter verdediging van Brussel als volwaardig gewest waarin zoveel mogelijk geld moet worden gepompt om dat water- hoofd vol water te houden. Dat kan enkel begrepen worden als ondersteuning van de eis om jaarlijks 500 miljoen euro in de Brusselse Ground Zero te proppen tot meerdere eer en glorie van de franco- fonie. Met altijd weer datzelfde gezever:

er komen zoveel pendelaars in Brussel werken die daar geen belastingen betalen, maar wel de openbare diensten gebruiken alsof dat zomaar kan en zomaar vanzelfspre- kend is. (Er staat nog net niet: misbruiken.) Over de jaarlijkse transfers naar Brussel vanuit Vlaanderen wordt uiteraard met geen woord gerept. Integendeel, geheel in de geest van de syndicale mummificatie begint uw folderke met de leugen dat een splitsing van de kinderbijslag of de gezond- heidszorg er toe zal leiden dat men aan gene kant van de taalgrens plots minder uitbe- taald zal krijgen. Dat is pas échte volksver- lakkerij, en ge weet het. Net als de sugges- tie dat door de komende staatshervorming

“mijn zoon en ton fils niet meer gelijkwaar-

dig zouden zijn”. (Overigens verraadt die uit- drukking duidelijk waar gij de humanistische electorale mosterd hebt gehaald: een kind

= un enfant!)

Luister eens goed, bende zwamneuzen, als Vlaanderen een aparte bijkomende kind- premie invoert, dan is dat ons goed recht en dan moogt ge voor ons part in uw loop- graven verzuipen. Men zal er aan gene kant van de taalgrens geen boterham minder om eten, en als er dan toch jaloers naar het noorden gekeken wordt, zal men misschien eindelijk eens beginnen te beseffen dat responsabilisering en beheersing van de uitgaven zo hun zin kunnen hebben. Uiter- aard is dat voor vakbondsbobo’s moeilijk te begrijpen, vermits gij cliëntelisme en elkaars ledenbestand proberen af te pakken hoog in het vaandel voert.

De trouwe lezer van ‘t Pallieterke zal intussen al lang door hebben dat gij uiter- aard niets wilt weten van terechte Vlaamse eisen om meer grip te hebben op de hoofd- stad. Brusselaars zijn nu eenmaal een edel ras apart en dat moet zo blijven. Het zou ondenkbaar zijn als “anderen” zouden kunnen beslissen over de sociaalecono- mische toekomst van Brussel! Ja zeg, doe zo voort en speel de franskiljons en de bourgeoisie nog wat meer in de kaart: lang leve de drie gewesten waarbij twee zich zul- len keren tegen één. Voor de rest noemt ge u zelf “Syndicalisten voor Gelijkheid” terwijl ge spuwt op alles wat Vlaamsgezind of Vlaams is. Wij van onze kant hopen dat uw stomp- zinnig gedoe de ogen van meer en meer men- sen doet opengaan: dat het uit moet zijn met het grendelsyndicalisme dat de noodza- kelijke hervormingen in dit land blokkeert.

Want als er niets verandert, dan gaat heel België vroeg of laat ten onder, met al diege- nen die gij zogezegd beweert te verdedigen.

En ook al kan België op zich ons geen moer schelen, wij zijn niet van plan om ons in de tang te laten nemen door vastgeroeste flurken van uw slag.

Echo’s uit de Koepelzaal

Absentie

•

Vorige woensdag: de eerste ‘gewone’ ver- gadering van de Vlaamsche Parochieraad in dit ongewone land waar niks nog normaal loopt en de fictie elke dag langs alle kanten wordt voorbijgestoken door de realiteit. De afwezigheid ‘wegens ziekte’ van Annick de Ridder (VLD) was niet echt onopgemerkt!

Maar in haar geval, na de nodige onthullin- gen (voor de doven en blinden die het nog niet zouden geweten hebben) in de boeks- kes, zouden we ook even in de luwte geble- ven zijn. Politiek is haar positie, in ‘t Stad en daarbuiten, door heel dat Oosterweelgedoe er ook niet meteen op vooruitgegaan...

Macht en onmacht

•

De nakende sluiting van Opel-Antwer- pen was het onderwerp van een zogehe- ten actualiteitsdebat waarin zich behoorlijk wat volksvertegenwoordigers mengden en waarin Jan Penris (VB) de spits afbeet. Het kaliber van de sprekers was niet steeds ver- gelijkbaar: als u weet dat ook Patricia Cey- sens zich weer geroepen achtte om haar duitje in het zakje te deponeren, zal u wel begrijpen wat we bedoelen. Achteraf is het vrij makkelijk om in dit dossier de vingers op de (erg) zere plekken te leggen en even aan te geven wat had moeten gebeurd zijn en wat misschien toen en daar nog mogelijk was geweest. Maar één ding staat als een paal boven water: wat ergens in een direc- tiekamer in Detroit of Chicago wordt beslist, laat zich meestal erg weinig gelegen aan de verbale diarree die in één of ander (regio- naal) parlementje aan de andere kant van de wereld wordt geproduceerd...

Misbruik (1)

•

Maar de kelk was nog niet tot op de droe- sem geledigd! Er volgde nog een tweede actualiteitsdebat, met name over ‘de initia- tieven van de Vlaamse Regering in verband met seksueel misbruik binnen de katholieke Kerk en in andere gezagsrelaties’. Dat daarbij dan ook nog eens het voortouw werd geno- men door Groene! Mie Volvogels laat met- een het ergste vermoeden: u heeft gelijk. Mie (en de bevoegde minister, Jo Vandeurzen, die toch ook wel een zeker wolligheidsge- halte vertoont) hadden het over brandende knipperlichtjes en over het laten primeren van de welzijnswerker op de jurist en zo nog van die - bergen empathie met de slachtof- fers suggererende - mooie woorden.

Gelukkig was er even later Marijke Dillen (VB) om - er in tegenstelling tot de vorige sprekers - even op te wijzen dat het feno- meen van seksueel misbruik geen monopolie is van de katholieke Kerk. ‘(...) Door religieu- zen blijkt (het) vooral te zijn voorgekomen in een onderwijs- en opvoedingscontext. (...) Het komt ook voor bij andere religies, in the- rapeutische relaties, in het leger, in sport- en jeugdverenigingen en in het bedrijfsleven.

Overal zijn er slachtoffers.

Vandaag wordt dit nog steeds te eenzijdig verbonden met de Kerk. Het beperkt zich hier niet toe.

Het is ook aanwezig op andere plekken van onze samenleving en gelinkt aan meer- dere situaties waarin volwassenen een machtspositie hebben.

Lees verder 14

De dingen dezer dagen 4

Bart: Nederlands spreken!

Vraagje: heeft Bart de Wever nu echt niets opgestoken uit de vele boeken van Hugo de Ridder? Hij moet die toch gelezen hebben toen hij nog tijd genoeg had in de moeilijke jaren voor hij in 2004 eindelijk een baan te pakken had als Vlaams parlementslid. Bij De Ridder lees je soms woordelijk het verslag van commu- nautaire onderhandelingen in de vorige eeuw. Opvallend is het kleine zinnetje dat dikwijls opduikt bij het begin van weer een palaver: “Ieder spreekt zijn eigen taal.” Gehaaide CVP-onderhandelaars die thuis alleen toiletpapier in zwartgele kleurencombinatie hebben, lieten zich niet in de val lokken en spraken meestal Nederlands. Zodra het wat luchtiger werd, als de broodjes en de pizza’s versche- nen, schakelden ze moeiteloos op Frans over, kwestie van de sfeer wat te verlich- ten. Maar zaken doen, stellingen poneren, doet men in de eigen taal, want anders ontstaan er problemen.

Een voorbeeldje dat de gewezen historicus De Wever iets kan leren. Charles de Gaulle, de man van de 18de juni 1940, arriveert in Londen zonder dat hij feitelijk een woord Engels kent. Zoals alle Franse officieren sinds tijden heeft hij alleen Duits gestudeerd (Bon- aparte haatte het vak op de officierenschool van Brienne) en hij kan het redelijk spreken, want hij heeft jaren ervaring als officier bij de bezettingstroepen na de Eerste Wereld- oorlog. De Gaulle leert wel wat Engels, maar in onderhandelingen en gesprekken gebruikt hij uitsluitend Frans. Dat kan omdat zijn taal nog internationaal prestige heeft. Winston Churchill spreekt met De Gaulle bijna altijd Frans, met een gruwelijk accent. Hij gebruikt de hele oorlog maar een paar keer Engels, altijd om De Gaulle op zijn plaats te zetten en hem te herinneren dat hij maar een ban- neling is met een klein legertje.

Ook Franklin Delano Roosevelt kent schoolfrans en spreekt het altijd met de Fransman. Bij hun eerste gesprek zegt De Gaulle dat het niet de eerste keer is dat Frankrijk in zo’n abominabele toestand ver- zeild geraakt is. Ten tijde van Jeanne d’Arc hadden de Engelsen de helft van Frankrijk bezet en stond het land ook aan de rand van de afgrond. Toch is Frankrijk uit die hele situ- atie sterker tevoorschijn gekomen. Roose- velt knikt en heeft onmiddellijk een hekel aan de inderdaad hautaine Fransman. Later vertelt hij Churchill dat De Gaulle getikt is en denkt dat hij een reïncarnatie van Jeanne d’Arc is. Het wantrouwen van Roosevelt zal nooit meer verdwijnen. En toch heeft De Gaulle een goede historische vergelij- king gemaakt, maar Roosevelt heeft hem gewoonweg verkeerd begrepen omdat zijn kennis van het Frans te slecht was. Besluit:

De Gaulle had gelijk om zijn eigen taal te spreken maar Roosevelt had ongelijk om zijn onvolmaakte kennis van het Frans niet toe te geven en het misverstand werd nooit uitgeklaard.

Als Javaux, Milquet of wie dan ook, te wei- nig Nederlands kennen, doe dan een beroep op één van de vele tolken die het land rijk is, maar spreek alleen Nederlands. De tolk kan nog altijd gecorrigeerd worden als hij/

zij niet correct vertaalt en eventueel kun je later tegenover de eigen achterban of tegen- over de tegenpartij de schuld bij een slechte vertaling leggen, zodat je zelf buiten schot blijft.

Als het maar mooi klinkt

Frans spreken met Franstaligen is dus een dwaasheid. In hun oren klinkt zelfs de perfect Frans sprekende Vlaming als een ijskoude pin- guïn die nooit enige echte empathie opbrengt voor hun standpunt. Die doet dat wel, zelfs veel te veel, maar de Vlaamse mentaliteit is nuchter, legt niet permanent zout op iedere slak en heeft geen tien zinnen nodig als het met één ook kan en dus maakt de Vlaming altijd een afstandelijke indruk. Iets mooi for- muleren is voor Franstaligen belangrijker dan juist formuleren. Dat vergt veel meer tijd en energie, maar dat heeft in Franstalige ogen geen belang. In de tijd toen de dieren nog spraken en er zelfs nog een federale secreta- ris was bij de vakbond bij de omroep, zei die ons dat de Vlamingen de statuten goedkeur- den op drie uur tijd. De Walen deden twee en een halve dag over dezelfde tekst.

Is het de taal alleen die een ander tem- perament veroorzaakt? Deels toch. Roe-

pen, tieren, met deuren slaan behoort bij het Franstalige discours zoals iedereen weet die ooit in hetzelfde bureau gewerkt heeft met hen (ondergetekende heeft vijf jaar ervaring). Gematigdheid is niet de sterkste kant van onze vijanden. Bekijk eens de laat- avonddebatten bij Antenne 2, waar principi- eel niemand een tegenstander laat uitspre- ken. Franstaligen zijn ook bijzonder sterk in het uitrekken van zogenaamde descar- tesiaanse redeneringen, tot over de gren- zen van de waanzin. Een affiche in Brussel van het VB is het bewijs dat de Vlamingen de stad met bruut geweld willen heroveren, enz.

Feitelijk hebben Franstaligen maar voor één

argument respect, want dat kennen ze uit de eigen praktijk: pure macht die met de tegen- stander lacht als die enige zin voor compro- mis of nuance toont. Frans spreken is in hun ogen al een capitulatie op voorhand. In 180 jaar unitaire geschiedenis is geen enkel geval bekend van vrijwillige Franstalige afstand van voorrechten, alleen Vlaamse dreigementen en Franstalige angst voor de gevolgen hiel- pen de Vlaamse zaak vooruit.

Vlaamse politici realiseren zich ook te weinig tegenover welke stoethaspels ze zit- ten. Omdat mooipraterij voor Franstaligen belangrijker is dan inzicht en werkkracht, kruipen bijna altijd de onbekwaamste groot- smoelen naar de top. Of zoals de in Wallo- nië wereldbekende Benoit Thans het stelt:

“De juiste man op de juiste plaats, dat is een rariteit in Wallonië” en deze Waal kan het weten want de oud-voetballer en RTBF-ana- lyst speelde een groot deel van zijn loopbaan bij een Vlaamse ploeg.

Kort afblokken

Er is nog een reden om alleen Nederlands tegenover Belgofonen te spreken. Als je geen zin in toegevingen hebt, als je buikgevoel je zegt dat ze proberen je met een overweldi- gende woordenvloed iets te laten slikken wat je feitelijk niet wil, dan zijn een paar harde replieken in het Nederlands voldoende om hen de pas af te snijden. Meer zelfs: dan kun je met de nodige cynische grappen of Neder- landstalige opmerkingen iedere Belgofoon zo op de kast jagen dat hij het zuiden verliest en domheden uitkraamt tegenover de pers waarna jij de sympathieke broeder bent op het Vlaamse scherm.

Nog een praktisch voorbeeldje. Iemand had begin de jaren negentig het briljante idee om een gezamenlijk VRT-RTBF-project te starten over de grondwetsherzieningen. De politiek bevorderden Chris Cleeren en Ludo Bekkers vertegenwoordigden de Vlaamse omroep, maar het echte werk moesten ikzelf en een collega van de Schooluitzendingen doen. “Mon oeil”, dacht ik. Tijdens de eer- ste vergadering spraken Ludo en Chris als beleefde mensen Frans en ik herinner me dat Chris zei: “Als we zelfs dit educatief pro- ject niet meer gezamenlijk kunnen produce- ren, dan kunnen we niets meer gezamenlijk doen in dit land.” Applaus op alle banken en toen openden de Walen (o.a. een delega- tie van de Rechtenfaculteit van Namen) het vuur. De grondwet van 1831 was een Ara- bische volbloed die door alle wijzigingen, uiteraard door de schuld van de Vlamingen, in een kameel met 17 bulten was veranderd.

En toen zei ik mijn mening: in een klaar, luid en duidelijk Nederlands. Je zag de schok op die gezichten, want er waren verscheidene Nederlandsonkundige imbecielen aanwezig.

Je zag een paar minuten later zelfs de zuivere afschuw op hun smoelen omdat ze er nog heel de tijd gratis een grijns bij kregen die hen vertelde: “Ik kan het en toch doe ik het niet;

sta dus op jullie kop, maar het gebeurt in het Nederlands of het gebeurt niet.” Niet dus.

Er is nooit een tweede vergadering geweest en er is nooit één programma geproduceerd.

Kortom, gedraag je als Vlaming met dezelfde

“aplomb” die de Belgofonen als hun geboor- terecht beschouwen en je krijgt hen gemak- kelijk over de hysteriegrens waarna jij de goede bent en zij de slechte zijn.

Onthoud altijd dat dit land institutioneel gebouwd is op Franstalig racisme en zoals wij weten is racisme geen mening, maar een mis- daad en dus mag je iedere Belgofone politi- cus behandelen als de misdadiger die hij/zij bijna altijd is (ja, ik herinner me nog Ernest Glinne, maar voor iedere Waalse Glinne zijn er 50 Happarts en Maingains).

J^an n^eckers NB: En spreek Nederlands, Bart!

Nederlands!!! We “stemmen” geen wetten, maar keuren ze goed. En

“ouderlingen” zijn voorgangers in een protestantse kerk en geen bejaar- den.

Roddels uit de Wetstraat

Lang niks doen

•

De lange zomer lijkt stilaan voorbij in de Wetstraat, al is er van grote activiteit nog niet al te veel te merken. De doorwinterde politici zijn al een paar weken weer op post, want zij weten dat ze er moeten zijn, vooral op onbewaakte momenten. Maar de kleine garnalen of de nieuwkomers hebben hooguit hun vers geschilderd kantoor al wat geschikt.

Zeteltje, koffiezetapparaatje, kadertje aan de muur, het gratis gekregen fotokopieerappa- raat (een voor elk Kamerlid, jawel) in het stopcontact gestoken, Zij zijn klaar om in de lange schaduw van hun grote roergangers tot de club van de grote politiek te horen, ook al weten velen van hen dat ze nooit echt het grote werk onder de knie zullen krijgen... En sommige nieuwkomers die de ambitie heb- ben meteen tot de galerij der grote staatslui gerekend te worden, zeilen nu en dan al met een ongelooflijk ernstige blik door de wan- delgangen opdat iedereen hen zou zien. De verwaaide perfesser Henri Torfs is daar het typevoorbeeld van.

Onredelijke Ridder

•

Na elke verkiezing worden niet alleen de prijzen verdeeld en de wonden gelikt, ook moeten de kantoren in het Paleis der Natie

en het Huis van de Parlementsleden her- verdeeld worden. Dat gebeurt op basis van het aantal verkozenen. Door de Niveaanse tsunami zorgde dat deze keer voor flink wat manoeuvres en moesten hele verdiepingen compleet van bewoners verwisselen. Door- gaans vinden de fracties een compromis en is iedereen tevreden. Deze keer zat er echter op een bepaalde verdieping een flinke kink in de kabel. Dicht bij de oversteek van het Huis van de Parlementsleden naar het ple- naire halfrond zouden Niveanen en Bozen hun stek vinden. Hoewel, Ridder François- Xavier de Donnea heeft daar als MR-een- zaat zijn kantoor. Nu was er afgesproken tussen de fracties dat hij zou vertrekken

naar de gang waar zijn fractie haar kantoren heeft. Hoewel, dat was zonder de ridder gerekend. Hij vertikte het te verhuizen en trok zich van de afspraken tussen de fracties geen fluit aan, waardoor de ruimtelijke her- schikking van de kantoren van N-VA en VB ernstig in het gedrang kwam. De Donnea liet verstaan dat men hem dan maar moest “uit- zetten”. Normaal gezien zou men dan den- ken dat men dan zijn kantoor willens nillens ontruimd zou hebben, waardoor hij wel zou moeten afdruipen. Niks daarvan. Men capi- tuleerde. De weinig ridderlijke ridder blijft zitten waar hij zat. Zo gaat dat. Sommigen denken echt dat ze meer zijn dan de ande- ren. Stel u even voor dat bijvoorbeeld Anne- mans zou geweigerd hebben zijn kantoor af te staan. Het kot zou te klein geweest zijn bij zoveel onverdraagzaamheid!

Bij de pinken blijven

•

Nu de Niveanen een heel grote par- tij geworden zijn, de grootste van dit land, jawel! - kunnen ze een heel pak medewer- kers in dienst nemen om het denk- en schrijf- werk voor de parlementairen te doen. Wie al wat jaren meeloopt in de Kamer, moet echter goed bij de pinken blijven om zich niet te vergissen. Want wat doet zich voor? Voor- malige medewerkers en zelfs parlements- leden van de Ampersanders, Collaboralen en de Zeanmaristen zijn nu neergestreken in het Niveanennest. Zij hebben gewoon

hun lidkaarten verscheurd en een nieuwe gekocht, zoals men van vest of onderbroek wisselt. Rob van de Velde is er zo een van.

Het voorheen voortreffelijk parlementslid van LDD en specialist begroting en finan- ciën, is nu maar liefst opgeklommen tot de functie van fractiesecretaris en dus baas van alle medewerkers in de Kamer. Ook zo met Annemie Nijs, de oud-journaliste van de staatszender. Jarenlang de madam van Brice de Ruyver, de veiligheidsspecialist van Vrh- fstdt, en woordvoerster van de gewezen voorzitster van het Vlaams parlement Mar- leentje Vanderpoorten, mag zij nu gaan zeg- gen aan de media wat de Niveanen over een en ander denken.

Ja, waar de poen te rapen valt, strijken ze graag neer. Uit goed gevulde ruiven is het gul- zig vreten. Grote principes en ideologieën zijn dan van ondergeschikt belang. Zo heb- ben ze er bij de Bozen in de gouden jaren ook een aantal weten passeren...

Aan het handje!?

•

Op donderdag en andere hoogdagen in de Kamer was het de gewoonte geworden dat journalisten, cameraploegen en andere nieuwsgaarders zonder verpinken in wan- delgangen en kantoren binnenwaaiden om

‘hun ding te doen’. Dat zorgde herhaalde- lijk voor ergernis omdat achter elke hoek Rik Torfs

Lees blz. 14

5

De dingen dezer dagen

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Vlamingen die rustig van de herfst willen genieten, kiezen in Oostende vanzelfsprekend een écht Vlaams hotel:

HOTEL DIE PRINCE

Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07

Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Verliefd op de natuur-?

Kom ze eens proeven te Achouffe-!

HOTEL

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’

Huwelijken - Recepties - Banketten - Seminaries Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout - 03/455 07 67

www.kasteelfruithof.com

Kortrijk, een warme stad?

Wat de mensen van het plaatselijke Gul- densporencomité al een tijdje gevreesd hadden, is thans waarheid geworden. De werkgroep Vlaanderen Feest wil vanaf volgend jaar komaf maken met de traditio- nele optocht vanuit het stadscentrum naar het Groeningemonument. Deze optocht vond telkens aan de vooravond van 11 juli plaats op de feestdag van de Vlaamse Gemeenschap. Reden van bestaan van de werkgroep Vlaanderen Feest.

Véronique Lambert van de werkgroep stelt dat de optocht een “oubollig gebeu- ren” is geworden en niet meer past “bin- nen onze visie van Kortrijk als warme stad.

Het doet me denken aan 19de-eeuwse toe- standen met te weinig aandacht voor het Vlaanderen van nu en de toekomst van Vlaanderen binnen Europa”.

In een vorig leven was Veroniek, euh...

excuus Véronique, conservatrice van het Elf julimuseum in Kortrijk. Daar vertrok deze doctor in de middeleeuwse (!) geschiedenis

om kabinetschef te worden van plaatsver- vangend burgemeester Lieven Lybeer, die er maar niet in slaagt de Vlaamse Leeuw te zingen. ACW’er Lybeer deelt de visie van zijn

‘cheffin’, zoals hij trouwens steeds akkoord gaat met wat zij hem voorkauwt. Progres- sieve Véronique wil thans vooruitblikken en van Kortrijk een “warme stad” maken. Volg- zame Lieven oppert dat het toch geen zin heeft altijd terug te blikken op de geschiede- nis van onze stad. “Kortrijk moet tonen dat het dynamisch en creatief durft om te sprin- gen met het feest van de Vlaamse Gemeen- schap.”

Dat belooft alvast. Zal Kortrijk nog meer een stad van platte commercie en vermaak worden, zoals dat de laatste jaren al aan het gebeuren is? Hou ze maar dom en pluk hun geld, lijkt het motief van het stadsbestuur te zijn geworden. De ‘oubollige’ flamingan- ten van het Guldensporencomité pikken het alvast niet en verzetten zich met hand en tand tegen de plannen van Véronique & co.

N-VA leidt het OVV

Een donderslag bij heldere hemel tijdens de algemene vergadering van het OVV. Zon- der dat er iets op de agenda staat, stelt de jonge (en beloftevolle) voorzitter, Bram Her- mans, tegen het einde van de vergadering zijn mandaat in vraag. Het probleem? De jonge OVV-voorzitter heeft zijn job bij de VOS achter zich gelaten en werkt nu voor N-VA- Kamerlid Theo Francken uit Linden (Leu- ven). Niet verwonderlijk, Hermans was al de man achter de campagne van Theo Francken.

Na enig overleg heen en weer en een blik in de statuten van het OVV komt de vergade- ring tot het besluit: geen probleem. Boude- wijn Bouckaert was voorzitter van het OVV en zat in het partijbestuur van de VLD, toen.

Wat een opluchting! Dus Bram Hermans, de voorzitter van het OVV, de woordvoerder van de Vlaamse beweging, staat op de loon- lijst van de N-VA.

Kijk, met ons goed hart, denken wij, ach, waarom niet. Een jonge kerel, als parlemen- taire medewerker, waarom mag die zijn enga- gement in de niet-partijpolitieke beweging niet voortzetten? Er zijn al niet zo gek veel jonge kerels te vinden die zich zo inzetten, toch? Maar dan komt ons slecht karakter boven. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt... Wat als... Stel nu dat de N-VA ooit een akkoord bereikt over een staats- hervorming. En stel dat de Vlaamse beweging dat afkeurt. Wat dan? Zal de heer Hermans dan op de barricaden springen om zijn werk- gever te bestrijden? Of zal de heer voorzitter in de algemene vergadering van het OVV al zijn duivels moeten ontbinden om het OVV mee achter de staatshervorming te krijgen?

Zal hij ontslag nemen uit zijn job in de Kamer om onafhankelijk te zijn in het protest tegen de staatsh(v)ervorming? Misschien moet hij wel voorkomen dat het OVV ooit tegen een akkoord zou stemmen? Moest dat zo zijn, dan vervalt ons slecht karakter in het niets bij zoveel machtspolitiek. Maar geef toe, het heeft toch wat veel de schijn van belangen- vermenging. Wij denken dat ze bij het OVV dat punt beter nog maar eens goed bekijken

en eens heel diep nadenken over de conse- quenties van de keuzes van de voorzitter.

Eens nadenken over welk signaal, of welke

‘perceptie’ het OVV daarbij geeft. Of het niet alle schijn van onpartijdigheid verliest.

Eigenlijk had Bram Hermans de slimste moeten zijn. In het leven moet je kiezen. Iets waar jonge mensen het moeilijk schijnen mee te hebben. Er staat geschreven (dat moet Hermans als KVHV’er toch weten): ‘niemand kan twee meesters dienen’, of, ‘je kunt niet God dienen en de Mammon’. We laten in het midden wie God is en wie de Mammon, maar een keuze voor een beroepsengagement in de partijpolitiek brengt de consequentie mee dat je in de niet-partijpolitieke beweging een stap terug moet zetten. Op nationaal niveau de grote man uithangen kan dan niet meer.

Dus, mijnheer Hermans, wat u te doen staat is eenvoudig: voor u het OVV in diskrediet brengt, dien uw ontslag in.

Deze hele zaak is jammer en pijnlijk voor het OVV. Ze hoopten op een nieuwe dynamiek met een jonge ambitieuze voor- zitter. Maar blijkbaar was de ambitie groter dan het OVV en niet in de onbaatzuchtige Vlaamse beweging, maar bij het ‘winnende team’ van de N-VA. Dan had hij als OVV- voorzitter beter geprobeerd nog een tijd in de kijker te lopen om zich dan op een lijst te lanceren. Maar ja, werken bij VOS is misschien ook niet zo aantrekkelijk als in de kantoren van de Kamer.

Wie neemt de fakkel over bij het OVV?

Dat zal dan alweer ondervoorzitter Wim de Wit zijn. Opnieuw dé voorzitter van de Vlaamse beweging... als interim-OVV-voor- zitter, voorzitter IJzerwake en voorzitter van de algemene vergadering van de VVB. En de zoektocht kan opnieuw beginnen. Welke duif toveren ze nu weer uit hun doosje? Als de duif maar niet dood is door te lang in het doosje te zitten...

BO

Openingsdebatten

De eerste week van het academiejaar proberen de politieke studentenverenigingen (CDS, KVHV, LVSV en NSV) elkaar de loef af te steken om toch maar met het meest spectaculaire debat naar buiten te komen.

Kwestie van indruk te maken op het nieuw- bakken studentenpubliek, en als ‘t kan, ook nog eens de serieuze gazetten te halen.

Alvast het openingsdebat van LVSV-Gent lokte heel wat volk en enkele uitspraken van Siegfried Bracke zorgde ervoor dat het debat extra aandacht kreeg in de media.

NSV-Gent en NSV-Antwerpen kregen ook een beetje media-aandacht, maar dan eerder in negatieve zin. Hun debatten moes- ten geannuleerd worden. Zowel in Gent als Antwerpen zouden Filip Dewinter en Abu Imram, dat baardig manspersoon van Sharia4Belgium, het tegen mekaar opne- men. Te veel kans op incidenten, dachten de respectieve rectoren, en NSV kreeg geen aula toebedeeld.

Raad van State

De praeses van NSV-Gent - Wou- ter Opdenacker - dacht het tij nog te kunnen keren door bij de Raad van State toch een aula van UGent te kunnen afdwin- gen. Maar het haalde allemaal niets uit. Ook een alternatieve zaal kon niet gevonden wor- den, zodat de NSV’ers dan maar de avond van het debat, een stille protestoptocht organiseerden. Wel zal de Gentse rector deze week een afvaardiging van NSV ontvangen. Ook in Antwerpen kon geen andere zaal gevonden worden.

Met 7

Overigens blijven we ons afvragen waarom er altijd zoveel deelnemers op het podium moeten plaatsnemen. Het is natuurlijk goed om vanuit democratisch standpunt alle partijen aan het woord te laten, maar het vergemakkelijkt zeker de debatcultuur niet.

In Gent slaagden zowel LVSV als KVHV erin - met een dag verschil - om van elke Vlaamse partij een vertegenwoordiger op het podium te krijgen. Dat zijn zeven (7) sprekers! Maar

ja, elke spreker brengt zijn sympathisanten mee en daarmee is de zaal gemakkelijker gevuld natuurlijk. Belangrijk, want daarmee steek je de ogen uit van de concurrerende studentenvereniging.

Debat

Naar loffelijke gewoonte begon KVHV- Antwerpen ook dit jaar weer zijn werking naar buitenuit met een ruim bemeten poli- tiek debat in de Prinsstraat. Ruim beme- ten tenminste qua deelnemers, iets min- der qua tijd (want om tien uren moeten de lokalen van de universiteit kunnen worden afgesloten). Achter de tafel zaten Willem- Frederik Schiltz (Open VLD), Eddy de Bruyn (SP.A-Rood), Rik Torfs (CD&V), Gerolf Annemans (VB), Matthias Diependaele (N-VA) en Kristof Calvo (Groen!) - en dat kan men dus wel wat van het goede teveel noemen. Moderator met dienst was showprof Herman van Goethem die naar onze smaak net iets te veel liet merken dat hij het huis en zijn gebruiken kende, maar die de sprekers en de zaal goed in de hand had en een strikt tempo aanhield.

Eerlijkheidshalve geven we graag toe dat Torfs en Schiltz zowel naar vorm als inhoud best meevielen, waarbij men zich overigens de vraag kan stellen hoe representatief zij (al) zijn voor hun partijen. Dat geldt in nog sterkere mate voor de voorspelbare opge- warmde marxistische prak die De Bruyn het behoorlijk opgekomen publiek - ruim honderd aanwezigen - voorschotelde. Als je hem bezig hoorde, wist je meteen waarom het socialisme in Vlaanderen nooit echt kon doorbreken. Ook absoluut niet meer te helpen: de piepjonge en al even zelfinge- nomen Calvo. Naïeve belgicist of oliedom knechtje van de Franstaligen? We geven hem het voordeel van de twijfel. De gerou- tineerde Annemans en de zich absoluut heel behoorlijk uit de slag trekkende Diepen- daele, een jonge en veelbelovende jurist uit Oost-Vlaanderen, waren opvallend vriende- lijk voor elkaar. In de zaal (en achteraf in de kroeg) droomden velen alweer van een prille bundeling der Vlaams-nationale krachten.

Studenten

Verboten

Oskar Freysinger, de Zwitser die - met succes - het initiatief nam tegen de bouw van minaretten in Zwitserland, en democra- tisch verkozen lid van het Zwitserse parle- ment, zou een lezing geven in Brussel met als onderwerp “Is de islam een gevaar?”.

Hij was uitgenodigd door Euboco, een ver- eniging die zich inzet voor de verdediging van christelijke westerse cultuur en zou zijn uitleg doen in het centrum Diamant aan de Reyerslaan in Schaarbeek, maar de gemeente Schaarbeek verbood die lezing?

Dan maar naar het Crown Plaza hotel in de Wetstraat, maar de gemeente Brussel ver- bood ook daar die lezing.

Filip Dewinter loodste de Zwitser dan maar naar het Vlaams parlement, waar de lezing in aanwezigheid van zo een vijftig toehoorders kon doorgaan. Wat Okar Frey- singer dacht van de politieke zeden in dit land, hoeft geen betoog. “De vrijheid van meningsuiting scheert in België geen hoge toppen”, meende hij. Omdat de Brusselse Beulemansen bang zijn voor islamitische reacties, ontzeggen zij een Zwitsers parle- mentslid het recht zijn mening te uiten. Het is al ver gekomen in dit land.

taalklasje

Waarom spreekt De Wever Frans tij- dens de onderhandelingen? Om zijn Frans te verbeteren, bekent hij in de Frut van vorig weekeinde. Wat een lullige reden is me dat? De leider van de grootste partij van dit land, de man die een Copernicaanse revo- lutie wil realiseren, gaat dat eens uitleggen in het Frans. Onderhandelingen met een taaie tegenpartij over hoe deze staat moet hervormd worden (of afgeschaft) is geen taalklasje. Geen repeteerlokaaltje om uw Frans te verbeteren. Maar dat is een serieuze zaak die gaat over de toekomst van Vlaanderen en de Vlamingen.

Dat Di Rupo of Milquet het niet verstaat. Is toch hun probleem. Anders spreken ze maar Engels, omdat onderhan- delen tussen Walen en Vlamingen volgens De Gucht sowieso diplomatieke onderhan- delingen zijn.

Minister Van eetVelt?

Een opvallende verdediger van de N-VA- standpunten is Karel van Eetvelt, voorzitter van het Unizo.

Zowel op zijn webstek als in de tv-stu- dio’s vertelde hij ons de frustratie van de N-VA goed te begrijpen.

En nadat de soep afgekoeld is, liet hij weten, moet er verder gediscussieerd worden, opnieuw met de Waalse sossen.

Kortom, bijna krek hetzelfde verhaal op hetzelfde moment als N-VA-parlements- lid Siegfried Bracke. Zoekt Karel soms minister te worden?

De volgende verduidelijker