Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Was het maar om te lachen ...
‘t Was maar om te lachen, kopte Het Laatste Nieuws vorige week op pagina twee.
Meer bepaald de uitspraken van verschillende PS-kopstukken dat België gedoemd was om te verdwijnen en dat de Franstaligen zich moesten voorbereiden op een toe- komst zonder Vlaanderen (maar met Brussel als oorlogsbuit). De PS had namelijk kort daarna al snel aangegeven dat ze toch bereid was om de draad weer op te nemen. Vol- gens commentatoren hadden Di Rupo en co alleen maar geprobeerd de Vlaamse par- tijen - CD&V op kop - de stuipen op het lijf te jagen. Nu zou er weer ernstig aan poli- tiek worden gedaan.
Intussen zijn we twee Koninklijke Tijdrekkers verder, maar veel is er niet veranderd.
Eric van Rompuy, die af en toe eens een Vlaamse bevlieging krijgt, toonde zich in De Zevende Dag erg sceptisch. ‘België zal verdwijnen’, zo wist hij, ‘wanneer de onmoge- lijkheid blijkt om nog een federale regering te vormen. Er is dringend klaarheid nodig over de financiering, of het heeft geen zin om op deze manier verder te doen.’
Het pessimisme van Van Rompuy zou ons moeten verheugen, maar wij gaan de titel van Het Laatste Nieuws omdraaien. Was het inderdaad maar om te lachen dat de PS plots met het denkspoor van een opgedeeld België voor de pinnen kwam?
Wie de zogeheten ultieme voorstellen van Di Rupo heeft gelezen (en die voor de sp.a en Groen! heel redelijk en aanvaardbaar waren), weet dat het inzake Brussel om veel meer draaide dan alleen maar de blanco cheque van 500 miljoen per jaar. De Brusselse instellingen zouden grondig hertekend worden, ten nadele van Vlaanderen. Het ver- bod op taalgemengde lijsten zou worden afgeschaft. De rol van de gemeenschappen in Brussel zou verder worden uitgehold. En de taalwetten zouden sterk worden versoe- peld. Kortom, Brussel zou verder tot anti-vlaams bastion worden omgebouwd.
Rik van Cauwelaert bracht enkele weken geleden in Knack al een relaas dat weinig aan de verbeelding overliet. Bij een verbale botsing met Bart de Wever liet Laurette Onkelinx verstaan wel degelijk voorbereid te zijn op de dag dat de Vlamingen hun onaf- hankelijkheid zouden eisen. Brussel zou dan in de mand van de Franstaligen moeten terechtkomen. Toen De Wever - nog steeds volgens Van Cauwelaert - erop wees dat daar een budgettaire kater van formaat voor Brussel en de Brusselaars aan vast zaten, gekoppeld aan het wegtrekken van de volledige ambtenarij en het mogelijke verlies van het statuut als Europese hoofdstad, luidde de repliek van de PS-furie kort en bondig:
‘De vrijheid heeft een prijs.’
Dat klinkt op het eerste gezicht erg pathetisch, maar met veel belangstelling lazen wij in De Tijd afgelopen weekeinde een analyse van filosoof Peter de Graeve, die naar eigen zeggen België al jaren door de bril van het Franse verlichtingsdenken bekijkt. Hij noemt Brussel ‘het laatste toevluchtsoord van een taai en ondemocratisch Belgisch nationa- lisme. De kroon op het werk van een mislukte democratie, die voorrechten - vrijheid dus - belangrijker vindt dan gelijkheid. De eis van de Franstalige Brusselaars om elk jaar 500 miljoen extra te krijgen, buiten de financieringswet, is daarvan het zoveelste bewijs.’
En wij voegen eraan toe: de pathetische uitspraak van Onkelinx is dat evenzeer.
Of zoals Bart Maddens het stelt: Brussel is het alfa en omega van het communautaire conflict in België. De Franstalige Brusselaars zullen zich met hand en tand verzetten tegen een systeem van cobestuur of echt medebeheer. De Brusselse vraag naar meer en véél meer middelen is daarom voor de Vlamingen een kostbaar wapen dat ze niet licht- zinnig of overhaast uit handen mogen geven. Geld kan enkel in ruil voor cobestuur.
Was het daarom om te lachen dat er een principeakkoord met de Franstaligen afgesproken werd (24 augustus) met 12 zogenaamde beginselen over de toekom- stige financiering van gewesten en gemeenschappen, onder meer ‘rekening houden met de specifieke situatie van het Brussels gewest’, en voor de rest de mogelijkheid voor de Franstaligen om de herziening van de financieringswet en de responsabilise- ring van de deelstaten naar de Griekse kalender te verwijzen? Dat principeakkoord had nooit mogen gesloten worden. Het feit dat N-VA en CD&V nadien het been heb- ben stijf gehouden over Brussel is niet meer dan normaal, maar dat principeakkoord zal natuurlijk opnieuw opduiken mochten de onderhandelingen op de een of andere manier worden hervat.
Of was het maar om te lachen dat Geert Bourgeois zich tegenover de pers liet ontval- len (na het ontslag van Di Rupo) dat ‘we niet zo ver af stonden van een groot akkoord’?
We hopen dat iedereen bij de N-VA zich bewust is en BLIJFT van de principiële stel- lingname die nu moet worden verdedigd. Zeg anders maar dag met het handje tegen een volwaardig confederalisme of (latere) onafhankelijkheid.
Was het tenslotte maar om te lachen dat de Fransdolle niet-burgemeester van Lin- kebeek, Damien Thiéry, tijdens de Gordel wandelaars en fietsers verbood om het Lin- kebeekse grondgebied te betreden met zelfklevers met de Vlaamse leeuw? Thiéry zit duidelijk al met “le très grand Bruxelles” in zijn hoofd. Waar de voorrechten van de Franstalige bourgeoisie primeren op alles wat Vlaams is. Neen,
dat was en is niet om te lachen: OPKUISEN DIE BOEL!
Wegzakken
Bent u dat soort krantenlezer dat het dag- blad van voor tot achter en omgekeerd lees?
Dan hebt u het postzegelgrote artikel in De Standaard wél gezien, waarin melding wordt gemaakt van de resultaten van een peiling van La Libre Belgique. Als een krant zelf een peiling doet, is dat voorpaginanieuws met enkele bladzijden analyses binnenin. Doet een andere krant hetzelfde, dan volgt een koel berichtje in miniopmaak. Wat meteen bewijst dat de nieuwswaarde niet in de pei- ling ligt, maar wel in het feit dat ‘uw’ krant ze liet uitvoeren.
Wij zijn La Libre Belgique niet, maar laten er toch ons licht op schijnen, althans op het verslagje dat De Standaard er van gaf. N-VA en PS zouden bij verkiezingen vandaag nog winnen. De Wevers aanhang zou nog ruim 4% groeien, de PS haalt 2% meer. Tot hier alles o.k., wat berichtgeving betreft.
Van CD&V wordt gezegd dat het verder
“wegzakt”, Vlaams Belang “zakt nog ver- der weg”, cdH “zakt weg”. Bij De Standaard beschikken de redacteuren over een eer- der matige woordenschat wanneer het er op aan komt te melden dat partijen “verliezen”,
“terugvallen”, “achteruit gaan/boeren”, “hun aanhang zien smelten”, “hun stemmenaantal zien verkleinen”, enz. Bij De Standaard zakt alles gewoon weg. Nogal dramatisch taalge- bruik overigens, want voor CD&V en Vlaams Belang gaat het over een verlies van zowat 1%, dus minder dan de foutenmarge.
Om te vermijden dat het hele artikeltje zou wegzakken, lezen we dat Open VLD “de derde partij” wordt, hoewel die procentueel gewoon ter plaatse zou trappelen. Ze ein- digt nu voor de sp.a, maar dat die partij wel 2,5% minder kiezers zou aantrekken dan in juni mogen we niet vernemen. Dat noemen
wij dan weer wegzakken, nadat het vorige keer al 1,7% minder was dan in 2007, toen ook 8,6% minder dan in 2003. Op zeven jaar tijd van 25 naar 12% dalen, dan mag weg- zakken nog gerekend worden tot de catego- rie “vriendelijk woordgebruik”.
Het is dus allemaal maar hoe je het voor- stelt. De perceptie is baas. Het Vlaams Belang, weet elke krantenlezer, is bezig aan een totale instorting. Tot daar de percep- tie. Maar Caroline Gennez zou zonder een moment twijfelen tekenen voor de electorale terugval van die partij.
Nog perceptie. De N-VA won vooral stem- men bij kiezers die niet zozeer communau- tair geïnspireerd zijn, maar vooral een oplos- sing willen. Welke dan ook. En dan komt zo’n peiling vertellen dat De Wevers weigering om een slecht akkoord met zijn handtekening te honoreren, door de kiezers zou beloond wor- den? En de weigering van Di Rupo om ver genoeg te gaan om De Wever te plezieren, doet hem aan de overzijde zegevieren. De kloof wordt dus alleen maar groter.
En dan heeft het ACV zich nog onthouden van stemadvies tegen de N-VA. Als dat huis nog zo vriendelijk zou zijn die vriendelijke bijdrage te leveren aan de N-VA-campagne, dan staat het Vlaamse front bij de volgende besprekingen als een huis, because alleen nog bestaande uit de N-VA. Wanneer staat een journalist of politicoloog op om aan te tonen met wetenschappelijke studies dat de kiezer voor N-VA stemde om daarmee een duidelijk socialistisch signaal te geven? De geloofwaardigheid van onze persmeute zou er nog verder door wegzakken, voor zo ver nog mogelijk.
EEnmanscollEctiEf
DEn BlootEn KoonincK
Deze week :
• Muurvast 2
• Pedoseks door de jaren heen 3
• Maurice de Wilde. Amai! 4
• De paus draagt Prada 9
• Nieuw Vlaams filmtalent 10
• Het zit hem in het vuistje 15
Plankzeil als de bliksem naar
www.pallieterke.info
65
stejaargang • nummer 37 • woensdag 15 september 2010 1,85 euro
De dingen dezer dagen 2
15 september 2010het nog klaar te krijgen voor de boeken- beurs. Annemans is ervan overtuigd dat er geen tijd meer mag verloren worden, maar dat het uiteenvallen van België dringend voorbereid moet worden.
Het ontbindingsproces verloopt, vol- gens hem, in twee fasen. Een soevereini- teitsverklaring in het Vlaams Parlement en pas daarna een onafhankelijkheidsverkla- ring (annex constituante en stichting van de Vlaamse staat). Wanneer Vlaanderen zijn soevereiniteit uitroept, oefent het zijn extern zelfbeschikkingsrecht uit. De trein naar onafhankelijkheid is dan voorgoed ver- trokken. Vlaanderen en Wallonië gaan in die tussentijd tijdelijk een vreedzaam ‘boe- delscheidingsverband’ aan.
We zitten met een visademke te wach- ten op zijn boek en zullen de eerste op de boekenbeurs zijn om het ons aan te schaf- fen.In afwachting vraagt het Vlaams Belang de dringende bijeenroeping van het Vlaams Parlement. Bruno Valkeniers betoogt dat het niet meer dan logisch is dat, gezien het Vlaams regeerakkoord en de rol die minis- ter-president Peeters speelt in de onderhan- delingen, het Vlaams parlement zich buigt over de huidige politieke toestand en de lij- nen uitzet voor de toekomst van Vlaande- ren. En die toekomst kan niet anders dan een onafhankelijk Vlaanderen zijn.
Tol aan verknechting
Gazet van Antwerpen publiceerde op haar frontpagina een handvol “citaten” van kameraad Elio die er op wijzen dat hij niet alleen moeite heeft met de grammatica en de Nederlandse woordenschat, maar tevens met de uitspraak. Het “debaar” (debat) ope- nen, aan de “slaag” (slag) gaan, in het “tikt”
(licht) van, “ik ga het herhalen in het moment (ik zal het dadelijk herhalen), “evenwittig”
(evenwichtig) en “dank U voor het café (de koffie), het zootje ongeregeld hoeft geen verdere commentaar.
Met het Frans van de Vlamingen is het beter gesteld, al doen Caroline Gennez en Wouter van Besien er goed aan te hopen dat ze nooit met een examen in de taal van Molière geconfronteerd zullen worden. Met Wouter Beke is het in dat opzicht beter gesteld en van Bart de Wever is geweten dat hij een vlot mondje Frans in huis heeft.
Zo vlot zelfs dat hij er volgens onverdachte, want francofone bron, bij voorkeur in die taal onderhandelt met zijn Waalse “collega’s”.
Maar misschien is het beter om over een gedwongen voorkeur te spreken op grond van de diepgang tweetaligheid, zoals die ken- merkend is voor, pakweg, negentig procent van francofone excellenties en parlementari- ers. Dat belet niet dat er in Vlaanderen nogal wat wrevel bestond en bestaat over de bij de informatie en preformatie - en mocht het ooit lukken de formatie - gebruikte en blijk- baar “officiële” voertaal.
“Momentum”
Daar is wat voor te zeggen. Tenslotte is op 13 juni de N-VA als grootste partij van Vlaan- deren én van België uit de stembus gekomen.
En vormen Vlamingen tot nader order nog altijd de meerderheid van de bevolking van dit land. De logica eerbiedigend zou er dus niet de minste twijfel over mogen bestaan wat de voertaal van onderhandelingen onder toekomstige regeringspartners zou moeten zijn. Als dat niet zo is, en dat is niet zo, dan heeft Bart de Wever zich vanaf het begin alvast, zij het “psychologisch”, ondergeschikt gemaakt aan de francofonie. Het ergerlijke is vooral dat die dat ervaart als “volkomen normaal” en bijvoorbeeld niet als een toe- geving van Vlaamse kant.
Of tot wat 180 jaar België en daaraan ver- bonden superioriteitsgevoel van een min- derheid tegenover een meerderheid nog altijd leiden kan op het “momentum” dat een ommekeer in de verhoudingen tussen twee landsgedeelten niet langer een wens- droom is voor de ene kant en een, zij het met tegenzin, door te slikken realiteit voor
de andere. Mocht De Wever zich, geïnspi- reerd door dat “momentum” vanaf het begin consequent als Vlaming hebben opgesteld en dus zijn moedertaal gebruikt, dan zou hij zich niet van meet af aan in de Franstalige logica geschikt hebben die nog altijd wil dat Vlamingen zich per definitie van een zekere vorm van onderdanigheid bewust moeten zijn. Bart de Wever zal nooit toegeven dat in die redenering waarheid schuilt, maar moge- lijk is hij er in het diepste van zijn denken wel mee eens.
Droom
Vanzelfsprekend zouden de onderhande- lingen nog stukken moeizamer verlopen zijn mochten De Wever met in zijn spoor de CD&V - van sp.a en Groen! moet men meet hun collaborateursmentaliteit dat soort reflexen niet verwachten - op gebruik van het Nederlands gestaan hebben. Vooropge- steld dat er dan sowieso al onderhandelin- gen mogelijk geweest zouden zijn.
Als dat, zoals verwacht moet worden, niet het geval was, dan zou dat alvast niet het pro- bleem van De Wever en co geweest zijn, maar van de Franstalige “partners” zelf. En het zou in dezelfde moeite het absolute sig- naal geweest zijn dat het voor eens en voor goed amen en uit is met een superioriteitsge- voel dat op de verhoudingen Vlaanderen van- daag t.o.v. Wallonië plus Brussel, nog even goed past als de spreekwoordelijke tang op het varken.
Wat heeft men nu gezien? De Franstalige partijen hielden als naar gewoonte een aantal
“onderonsjes” - zeg maar “conseils de guerre - om een gezamenlijk standpunt vast te leg- gen en er mee naar de onderhandelingstafel van de “gemeenschappen” te trekken.
Om daar in eigen taal en eensgezindheid de zaken uit de doeken te doen. Terwijl de Vlaamse onderhandelaars er in verspreide slagorde - Groen! en SP.a niet bepaald uni- sono met N-VA en CD&V - naartoe trek- ken en er nota nemen van wat de “partners”
al weten en waar ze ook achter staan. Dro- men mag en dus kan men zich afvragen hoe de zaken zouden liggen mochten de rollen omgekeerd zijn, er een Vlaams front bestond en een door iedereen gedeeld standpunt, aan de francofonie voorgelegd in een andere taal dan de enige die ze echt beheersen?
Dat dit niet mogelijk lijkt, is de tol die Vla- mingen betalen - eigenlijk: niet moeten, maar willen betalen - aan een sinds 1830 geldende verknechting.
D.Mol
Wie als Vlaming geen opstoot van buikpijn krijgt als hij of zij Elio Di Rupo een in het Nederlands geschreven tekstje bij het aflezen én hoort stamelen én ver- krachten, mag zijn vinger opsteken. Wat van het Nederlands van Di Rupo gezegd kan worden, geldt ook voor dat van tante Laurette en van madame Non. Om over dat van meloen Javaux nog te zwijgen die geen gedegen woord Nederlands over de lippen krijgt.
Mogen de liberalen meedoen?
Wie maakte wel graag van de windstilte gebruik maakte om zich weer eens in de schijnwerpers te plaatsen? Juist, Didier Reyn- ders, de teflonminister die al jaren aan finan- ciën kleeft. Hij zou aan tafel hebben geze- ten met De Wever (niet ontkend) en met CD&V- en sp.a-kopstukken (in beide geval- len wel ontkend) en vindt dat zijn MR als grootste Brusselse partij ook aan de rege- ring zou moeten deelnemen.
Reynders is een politicus van een soort waar er echt teveel van zijn, omdat ze in de politiek maar één doel voor ogen hebben: in de regering zitten. Omdat je daarvoor wat zetels moet halen bij de kiezer, is het nood- zakelijk om nu en dan wat inhoudelijke stand- punten in te nemen, maar liefst niet te veel en vooral niet teveel belang aan hechten ach- teraf. Reynders wil graag aan tafel schuiven in plaats van Milquet en Ecolo. Dus mét aarts- vijand Di Rupo? Waarom niet? Di Rupo heeft de strijd voor de eerste plaats gewonnen en dus ambieert Reynders even probleemloos de tweede plaats. Als partijvoorzitter zijn z’n dagen geteld, dus alleen via een minis- terspost kan hij zijn politieke loopbaan nog wat verlengen.
Voordelen
Het is Bart De Wever die de liberalen weer in het vizier bracht, met een tersluikse opmerking na de vastgestelde mislukking van Di Rupo. Briljante zet van De Wever, maar één met haakjes. De winst is duidelijk.
Punt één. De Wever wil Milquet duide- lijk maken dat zij met haar dwergpartij niet incontournable is. Punt twee. Op commu- nautair vlak lijkt er weinig meer in te zit- ten dan een klassieke staatshervorming uit het rijtje. De structurele ombouw van Bel- gië zit er niet in. Met wat zorg voor de ver- pakking en goede communicatie zou N-VA zo’n staatshervorming misschien zonder veel kleerscheuren kunnen verkopen, maar meer ook echt niet.
En dan komt het sociaaleconomische luik aan bot. N-VA zit dan geklemd in een cen- trumlinkse regering, waar de laatste bond- genoot CD&V onder ACV-druk grotendeels tot het andere kamp zal behoren. Lees bij wijze van voorbeeld de kop van een stuk uit De Standaard van donderdag: “PS belooft pensioen van 1.500 euro”. Leuk vooruit- zicht voor N-VA om na een communautair
akkoord aan dat soort discussies te gaan beginnen. Met de liberalen aan boord, staat De Wever een stuk minder geïsoleerd.
Punt drie. Met Open VLD in de federale regering, staat de weg open om de sp.a uit de Vlaamse te stoten, in Antwerpen een brug te bouwen en Patrick Janssens een dreun van jewelste te verkopen.
Muurvast
Allemaal winst, als Reynders natuurlijk communautair een beetje mee wil en het FDF wil opofferen. Met Reynders weet je nooit, maar dat is wel een essentiële voor- waarde. En de anderen moeten meewillen.
CD&V liet dit weekeinde bij monde van Eric van Rompuy horen dat zijn partij “nu” (let op de nuance) niet die weg op wil gaan. Maar zelfs als het zo ver zou kunnen komen, gaat alle winst voor N-VA wel regelrecht ten koste van de PS. Die zou de MR aan boord moeten heffen in de Waalse, Brusselse en Franse Gemeenschapsregering. Waarom zou iemand die zo zegevierde bij verkiezingen zo’n knieval doen?
En dan laat Di Rupo meteen de luxueuze situatie schieten waarin hij verkeert als met deze zeven partners over het algemeen beleid moet worden gepraat. Waarom zou hij dat doen? Als hij moet inbinden op dat terrein, verstrakt hij wiskundig zeker in de communautaire besprekingen.
Dat de koning de liberalen feestelijk aan de voordeur liet staan, na zijn consultaties vol- gend op Di Rupo’s ontslag, zegt wel genoeg over de bereidheid van Di Rupo om die piste zelfs maar in overweging te nemen.
De Wevers handige poging om wat adem- ruimte te krijgen, zou al evenveel na- als voordelen opleveren voor hem, maar erger nog, ze is gedoemd tot mislukken. Daarmee leren we dat de situatie muur- en muurvast zit. Elke tactische winst voor de ene verkie- zingswinnaar brengt de andere in moeilijkhe- den. Vandaar Eric van Rompuys woorden op de 7e Dag: De impasse is erger dan in 2007.
Zowat 90 dagen na de verkiezingen dreigt ons land onbestuurbaar te worden. Ik ben pessimistischer dan ooit”. Hij gaf toch een aanzet om nog een opening te forceren - dui- delijkheid over de financiering - waarop hij meteen lik op stuk kreeg van sp.a en Groen!
Muurvast dus.
J. K.
En wat bracht de 13e week na de verkiezingen van 13 juni? Veel windstilte, moeizaam en weinig geloofwaardig gecamoufleerd door de heren Pieters en Flahaut. Ze doen denken aan die brave bankzitters die tijdens de pauze van een voetbalwedstrijd in training wat naar het doel mogen trappen, kwestie van zich- zelf warm te houden én de journalisten en tegenpartij in het ongewisse te laten over de eventuele wissels die voor de tweede helft gepland worden. Pieters en Flahaut kunnen dan nog niet eens rekenen op erg veel medewerking om tenmin- ste een beetje de indruk te wekken dat ze echt helpen om de boel te deblokke- ren. Di Rupo weigerde bij zijn bezoek aan beide heren van stand, op de dag dat het hém paste, hun werkwijze te volgen, te weten dingen concreet op papier te zetten. Enfin, een rondje tijd winnen of tijd verliezen, zoals je het wil.
Draaiboek
Uit de verklaringen van Demotte, Onke- linkx en Moureaux moge nu wel overdui- delijk zijn dat de Belgofone socialisten wel degelijk zich aan het voorbereiden zijn, of misschien al voorbereid zijn, op de implo- sie van den belzjiek. Tussen haakjes: dat moet als een horrorverhaal in de oren van Caroline Gennez en haar kameraden klin- ken. Binnenkort zullen we moeten melden dat zij met verlatingsangst zitten. Maar dit terzijde.
Vraag is: zijn de Vlamingen voorbereid op de splitsing des lands? Of zijn ze zich aan het voorbereiden? Hebben ze al de koppen bij elkaar gestoken? De vraag stellen is ze beantwoorden.
Wie wel voorbereid is, is Gerolf Anne- mans. Hij werkt momenteel aan boek - zeg maar een draaiboek - met als titel “De Ordelijke Opdeling van België”. En hij hoopt
De Luikse bruid
3
De dingen dezer dagen
15 september 2010Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Aan Patje Develtere Nieuwe ACW-kadee Brussel
Gij Dubbelzinnige,
Brief aan ...
Sta ons toe eerst en vooral aan te kon- digen dat - naar analogie met uw voorgan- ger Janneke Renders - wij u in het gros der gevallen eveneens met een diminu- tiefje gaan aanspreken. Gij zult derhalve in deze kolommen veelal als Patje figureren en niet als volledige Patrick. En ge kunt u dan nog gelukkig achten, want de P. van ‘t Stad is door onze redactie tot ‘de Zot van A’ omgedoopt en loopt naar ‘t schijnt de muren op telkens hij met die aanspreekti- tel wordt geconfronteerd. Het lot van de Zot blijft u dus voorlopig bespaard.
Tot zover deze captatio benevolentiae.
‘t Zijn droeve tijden voor kerk en chris- tendom, nu bisschoppen en kardinalen de volkswoede moeten trotseren terwijl ze er tot kort geleden van uitgingen dat ze ver boven het gepeupel stonden. Maar ook dominee Cortebeeck achtte zich recent nog geroepen om een aanzienlijk deel van de bevolking met de vinger te wijzen. Hij is op 13 juni van een kale kermis thuis geko- men en sindsdien worden de anti-Vlaamse signalen vanuit het ACV/ACW-hoofd- kwartier met heel wat meer terughou- dendheid afgevuurd.
Het hoeft ons daarom zeker niet te ver- bazen dat gij bij uw inauguratie aan de pers hebt meegedeeld dat de staatshervorming voor het ACW van groot belang is, iets wat wij Janneke Renders nooit hebben horen verklaren. Het ACW kennende gaan wij er echter van uit dat dat deel van uw bood- schap vooral moest dienen om de ware wens van uw organisatie te camoufleren:
dat er zo snel mogelijk door de regerings- onderhandelaars moet worden overge- schakeld op de sociaaleconomische the- ma’s, wat codetaal is voor: stop zo snel mogelijk met dat communautaire gedoe, en bekommer u “om de problemen van de mensen”. Tegelijk was het een doorzich- tige poging om de twee vleugels van CD&V tegelijk te paaien: zowel de belgicisten die zo snel mogelijk “staatsmanschap” aan de dag willen leggen, als de meer Vlaamsge- zinde vleugel die tijdelijk de overhand lijkt te hebben en samen met de N-VA eist dat er geen blanco cheque aan de Brusselse baronnen wordt uitgekeerd.
Naar wij uit De Standaard vernemen, is interimvoorzitter Wouter Beke alvast niet over uw bananenschil uitgegleden.
Eerst de grote lijnen van een staatsher- vorming vastleggen en dan - eenmaal aan
de echte regeringsformatie begonnen - de sociaaleconomische uitdagingen behande- len. En mogelijk of wellicht heeft hij er nog aan toegevoegd dat ge de problemen van de mensen pas echt kunt aanpakken als ge een einde maakt aan de voortdu- rende worsteling met de Franstalige par- tijen in dit land.
En dat hebt gij zelf duidelijk nog altijd niet begrepen, want ge pleit ervoor de Bel- gische en Franstalige bevoogding gewoon te laten voortduren. Want natuurlijk mag de sociale zekerheid niet worden overge- heveld, omdat ‘een verzekering met min- der mensen betekent puur technisch ook een duurdere verzekering is’. Waarbij ge voor het gemak uit het oog verliest dat de Vlamingen per jaar in de sociale zekerheid alleen al vijf tot zes miljard euro transfe- reren, wat uw stelling van een dure staats- hervorming onmiddellijk tot een absurd gegeven maakt. Ge lijkt ook absoluut te willen terugkeren op het voornemen om de kinderbijslag te hervormen, zelfs al zou die hervorming enkel inhouden dat Vlaan- deren het geld mag uitbetalen dat via de federale kanalen ter beschikking wordt gesteld. Daar horen dan we de echo van
‘een kind = un enfant’, en we moeten voor de lezer absoluut niet aan toevoegen wie met die slogan naar de stembus getrok- ken is.
Het is nog altijd hetzelfde met het ACW, gij redeneert in termen van staatsbehoud en gebruikt de staatshervorming als façade.
En dan zijt ge erover verwonderd dat er met uw middenveld steeds minder reke- ning wordt gehouden en dat uw Rerum Novarum-vieringen nog minder volk trek- ken dan de alternatieve manifestaties van het IJzerbedevaartkomiteit. Ons verbaast dat geenszins: wie zijn achterban of zijn kie- zers in een keurslijf probeert te dwingen dat hen niet aanstaat, betaalt daarvoor de prijs wanneer de afrekening wordt opge- maakt. Dus, Patje, terwijl gij geenszins de oude gewaden hebt afgelegd, evolueren in Vlaanderen de gedachten met een snel- treinvaart. ‘t Zou geen kwaad kunnen ook een ticketje te kopen, als ge tijdens de vier jaar van uw mandaat het spoor niet volle- dig bijster geraken wilt.
Pedoseks doorheen de jaren
Die liet zich de belangstelling van zijn min- naar en van de omstanders met een raad- selachtige glimlach welgevallen. Hij scheen te genieten van het feit dat zijn gewilligheid ongetwijfeld een aantal mensen schokte hoe- wel niemand dat in progressief gezelschap luidop zou zeggen. Op zeker ogenblik ver- duidelijkte de Hollander op onderhoudende toon: “Ja, ik ben pedofiel.” En terloops zei hij tot de jongen: “Jij hebt wel een lekkere kont, jij. Maar je moet ‘m wel wassen.”
In Afghanistan zou het niets ongewoons geweest zijn, maar in Vlaanderen was het een nieuwigheid. Dat was de tijd toen Vlaamse moraalfilosofen opstellen publiceerden waarin zij voor een positieve benadering van pedofilie pleitten, als logisch sluitstuk op de seksuele revolutie. Weinig nadien ontstond zelfs binnen de Vlaamse Kerk een werkgroep met datzelfde doel. Kinderen hebben ook
“recht op seksualiteit”, weet je.
Het Haagse weekblad HP/De Tijd bracht op 16 juli jl. een overzichtje van wat de sek- suele revolutie zoal teweeg bracht. Pedo- seks was het hoofdthema in de destijds veel- gelezen trilogie Bob en Daphne van Han B.
Aalberse, die in 1979 aan Vrij Nederland uitlegde: “Ik wilde de ogen van ouders en opvoeders openen voor de bestaande sek-
tij Kommunistiese Eenheidsbeweging Neder- land marxisties-leninisties (evenzeer als de Bhagwan-commune in Amsterdam) voegde de daad bij het woord. Seksuele omgang met kinderen van partijgenoten werd er officieel aangemoedigd als mokerslag tegen de bur- gerlijke moraal. “Kinderen vinden dat span- nend, leuk en lief. Ze kunnen zich aange- trokken voelen tot een volwassene en daar seksueel opgewonden van raken - en omge- keerd. Zulke gevoelens zijn heel positief”, aldus een KENml-woordvoerder in 1983 in Sekstant, het blad van de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming. In 1985 deed de Rotterdamse politie na tips van ex-leden over “ontucht met minderjari- gen” een inval in de KENml-woongroepen, tot verontwaardiging van ondermeer Sonja Barend en Vrij Nederland over deze “over- heidsterreur”. De betrokkenen maakten zich sterk dat “de politie de ontucht toch niet kan bewijzen”, en het kwam niet tot een veroor- deling. In 2005 gaf een lid van het politburo van destijds toe dat er van de beschuldigin- gen “wel iets waar” was geweest.
Het tij keert
De jaren 80 markeerden het hoogtepunt en het begin van het einde van de aanvaar- Het moet 1980 geweest zijn, toen ik op het hippe afscheidsfeest van twee globe- trotters die voor lange tijd naar de Himalaya vertrokken, de volgende scène van dichtbij zag. Een Hollandse man van in de veertig kwam binnen met een knaap van een jaar of vijftien, die het broertje van één van de trekkers bleek te zijn.
Hij vervoegde de conversatie terwijl hij de jongen regelmatig over het lichaam streelde.
suele neigingen van kinderen.” In 1999 herlas een Volkskrant-recensent Aalberse’s oeu- vre: “Schokkend is het gemak waarmee de verteller volwassen, pedoseksuele gevoelens toeschrijft aan kinderen. Het is alles van een stuitende ranzigheid. Blijkbaar stoorde nie- mand zich aan de onmiskenbaar pedoseksu- ele geur die uit deze boeken opstijgt.”
PvdA-senator Edward Brongersma werd in 1963 veroordeeld wegens seksuele omgang met een zestienjarige jongen, maar bleef gewoon lid van de Eerste Kamer tot 1977, en was ondermeer voorzitter van de commissie voor Justitie. Hij pleitte regelma- tig voor de afschaffing van elke seksuele leef- tijdsgrens. De Pacifistisch-Socialistische Par- tij (in 1991 opgegaan in Groen Links) maakte vooral geschiedenis met haar verkiezingsaffi- che van 1971: de leuze “ontwapenend”, met een naakte vrouw in een koeienwei. Minder bekend gebleven is dat haar verkiezingspro- gramma van 1981 uitdrukkelijk om de legali- sering van pedofilie vroeg.
De als een sekte fungerende splinterpar-
ding van pedofilie. In Vlaanderen lanceerden Humo en De Morgen, anders toch voor- vechters van seksuele vrijheid-blijheid, hun infame lastercampagne tegen “notaris X”.
Die “extreemrechtse” notaris zou met zijn zoontjes “Wim en Jan” ook het soort din- gen gedaan hebben die kinderen “spannend, leuk en lief” vinden. Merkwaardig was dan wel dat hij het geding tegen zijn ex over het hoederecht won, maar dat kon mooi als bewijs dienen voor de banden tussen het justitieapparaat en extreemrechts. Het was de natte droom van extreemlinkse fantasten, de “mestkevers” van Humo en De Morgen (aldus ‘t Pallieterke, lang vóór Karel de Gucht VB’ers zo noemde). Een heus “Komitee Wim en Jan” ging elke week op de trappen van het Antwerpse gerechtshof betogen. Ik vraag me af hoeveel van die gedupeerde ijveraars hun abonnement op hun lijfblad opgezegd heb- ben toen uitkwam dat ze bedrogen waren.
Of zouden ze echt zo onnozel zijn om Guy Mortier en Yves Desmet te geloven wan- neer die blijven weigeren om hun fout toe te geven?
In ieder geval had links aansluiting gevon- den met de antipedofiele massaconsensus, die het anders als “Gesundes Volksemp- finden” of “onderbuikgevoelens” (!) zou beschimpt hebben. Het schandaal rond kin- dermisbruik door priesters, met als pauken- slag de letterlijke aanhaling of voorlezing van slachtoffergetuigenissen in de massamedia, vormt een overwinning van Humo en De Morgen in hun aloude campagne tegen de Kerk en haar macht over de Vlaamse ziel. Nu zijn Kerkleiders in de positie gedwongen om openbaar hun zonden op te biechten. Laat het een les zijn voor kardinaal Danneels, die decennia lang de linkse opiniehegemonen naar de mond gepraat heeft, maar nu niet op genade moet rekenen.
Triomf
Feit is: terecht of ten onrechte komt de Kerk en niet de seksuele revolutie er in de beeldvorming bij het grote publiek momen- teel zeer slecht uit. Het effect van de slacht- offergetuigenissen voor de commissie-Adri- aenssens op de openbare mening is: “Dát was dus het Vlaanderen van onder de klok- kentoren. De hele Kerk, ook de priesters, die zich niet zelf aan zulke praktijken schul- dig maakten, hielden een gezagsstructuur in stand waarin zulke wantoestanden mogelijk waren. Ouders van kinderen die vertelden wat de pastoor met hen gedaan had, weiger- den hen te geloven uit devote eerbied voor die zwartrok, een teken van de macht die de Kerk tot in hun hoofd uitoefende.”
Wie gaat nu nog negatief doen over mei
‘68? Spijts alle excessen en dwaasheden is het blijvende resultaat van die revolte geweest, dat alle gezag in vraag gesteld mocht wor- den. Late getrouwen van de anti-autoritaire mentaliteitswijziging zien zich nu in hun gelijk bevestigd, als volgt. Het is in autori- taire gesloten middens dat kindermisbruik gedijt. Niet alleen in de katholieke interna- ten van weleer, ook in Tibetaanse kloosters of in madrassa’s waar niet-celibataire islam- leraars zich aan hun baardloze leerlingen tegoed doen. Breek die machtsstructuren open, en het kwaad wordt bij de wortel uit- geroeid. Koenraad elst
Kotsbeu
Ze zijn het beu, de vele West-Vlamingen en waarschijnlijk ook anderen, van wie sommigen het slachtoffer in de zaak Danneels-Vanghe- luwe kennen. Opgeschroefde gazettenpraat, vinden ze, die voorbijgaat aan de praktische vragen die men zich daarbij kan opwerpen.
Waarom wachtten die neef en zijn familie 24 jaar lang om de misbruiken aan te klagen tot de bisschop bijna met pensioen gaat en de financi- ele bron (zwijg-, chantagegeld of schadevergoe- ding) dreigt op te drogen? Wordt een achttien- jarige nog misbruikt zonder zijn instemming?
Wie neemt een vertrouwelijk gesprek op zon- der bijbedoelingen? Zou men eens kunnen uit- leggen hoe men er in slaagt een jongeman van 18 seksueel te misbruiken? En hoe komt het dat de familie van die jongen nooit ofte nimmer actie heeft ondernomen of klacht heeft inge- diend? Waarom wordt momenteel alleen de katholieke Kerk geviseerd terwijl het in andere middens ook gebeurt? Slechts enkele vragen waarop een gerechtelijk antwoord heel wat twijfels zou wegnemen!
De dingen dezer dagen 4
15 september 2010Voor de laatste keer Maurice de Wilde
“Weldenkend” Vlaanderen keek verbaasd naar de omroep (later ook op You- tube te zien) die een staaltje toonde van de echte Maurice de Wilde. Dat was helemaal geen geheim, want Hans Eeckels, de regisseur van deze programma’s, vertelde ons tijdens een reis naar Polen nog veel sterkere verhalen over De Wilde- opnames. Beleefd kun je De Wilde niet echt noemen, maar zijn irritaties kan ik nog enigszins begrijpen. Mensen zijn nog altijd gecrispeerd als ze een camera in huis toelaten en hebben soms moeite om de juiste formulering te vinden die op het puntje van hun tong lag tijdens het voorgesprek. De programmamaker wordt doodmoe bij zinnen als “zoals ik daarstraks zei”, want er is veel kans dat die “daarstraks” de eindmontage niet haalt en dan kun je met de latere referen- tie ernaar zeker niets doen. Maar al bij al was de ophef weer misplaatst omdat het gevloek en getier van De Wilde de essentie deed vergeten: dat hij een zeer typische Vlaamse journalist was; niet al te ijverig, niet erg bekwaam en vooral betweterig.
Eerst nog maar eens de waarheid vertel- len over de man die - dixit zijn dochter - zijn loopbaan offerde op het altaar van de jour- nalistiek. Bij de VRT begon men zijn loopbaan na een examen als producer/journalist. Vanaf de bevordering tot eerste producer/redac- tiesecretaris speelde de politiek de belang- rijkste rol. Voor de rang van productieleider/
hoofdredacteur/directeur kwam alleen een partijgetrouwe in aanmerking en directeur- generaal televisie was weggelegd voor een partijslaaf. (Even terzijde: met welke rang, denkt u, vertrokken ondergetekende en vele anderen op pensioen die niet naar het pijpen van partijen wilden dansen? )
De Wilde slaagde er nooit in om hoofd televisie te worden; niet omdat hij iets “opof- ferde”, maar omdat er nu eenmaal kandida- ten waren met nog veel betere diploma’s.
Nic Bal was lid van het dagelijks bestuur van de naoorlogse unitaire socialistische partij.
Zijn opvolger Bert Hermans verdween bijna tien jaar uit de omroep en maakte deel uit van het ene na het andere rode kabinet. En diens opvolger Jan Ceuleers was een tijd- lang kabinetschef van socialistische minister Roger de Wulf. Andere socialistische promi- nenten in de omroep konden zo geen adel- brieven voorleggen en moesten dus tevreden zijn met een rang lager; nog altijd ééntje op directieniveau. En die rang kreeg De Wilde wel; overigens met alle steun van CVP-admi- nistrateur-generaal Van den Bussche die veel minder rechts was dan algemeen verteld werd. De Wilde kreeg er nog een douceur- tje bij. Iemand die bevorderd werd tot steno- typiste of onderbureauchef moest uiteraard het werk doen dat bij die bevordering paste.
Maar niet voor De Wilde. Hij kreeg wel een functie op directieniveau, maar mocht ver- der oorlogje spelen tot zijn pensioen. Hij probeerde overigens met een reeks voor-
stellen ook na zijn pensionering aan de bak te blijven, maar ik had inmiddels zijn redac- tie geërfd en deze mensen die de echte pro- grammamakers waren, weigerden om nog langer met hem te werken.
Onbekwaam
De Wilde was een onbekwame journa- list omdat hij zoals zoveel Vlaamse gilde- broeders geen verbeeldingskracht had; zich niet kon inleven in de mores en de mentali- teit van een andere tijd. Een goede journa- list of historicus vertrekt altijd met de opvat- ting dat niemand in de toekomst kan zien zodat men geen acties van mensen in 1939 beoordeelt alsof zij wisten wat er in 1943 zou gebeuren. De Wilde had dat inlevingsvermo- gen niet en hij was iemand van de gemak- kelijke en oppervlakkige “goed” en “fout”
school. De Wilde was een betweter zoals veel mensen van zijn generatie. Om niet op een andere betweter te botsen nam hij zijn voorzorgen. Hij engageerde als redacteur Etiennne Verhoeyen, een moralist, en Phi- lippe van Meerbeeck, een van zijn oud-stu- denten aan het RITSC; twee goede mede- werkers (ook in mijn redactie) maar zonder historische opleiding zodat ze de baas niet konden tegenspreken.
De Wilde had een historische kennis op lagere schoolniveau. Hij vertelde geregeld de idiote Belgicistische legende dat wij zijn die we zijn omdat “we altijd bezet zijn geweest”.
Toen ik hem bij een van onze confronta- ties vroeg wat die “bezetting” dan wel voor- stelde, antwoordde hij dat er in de “Spaanse”
en “Oostenrijkse” tijd zoiets als een Kom- mandantur in de steden en dorpen stond.
Ik geef graag toe dat niemand De Wilde ooit beschuldigd heeft dat hij één serieuze pagina over onze geschiedenis heeft gele- zen en de vele historische en naslagwerken
over de oorlog in de kast van de oorlogs- sectie waren voer voor Etienne, Philippe, Raymonde, Guido of Hans, maar De Wilde werd al groen bij de gedachte zelf een boek te lezen. Dat het niet verkeerd liep was dus te danken aan de vlijt van de medewerkers.
Eén keer verrichte hij zelf research, want hij had één of ander duister extreemrechts geheim ontdekt in het verleden van Spaak en Tindemans. De resultaten waren er naar en hij mocht zijn excuses aanbieden.
Cumuls
De Wilde was zoals zovelen bij de omroep vooral actief buiten de Reyerslaan. Hij werkte zeven jaar lang “dag en nacht” aan zijn programma’s, beweerde hij in de kran- ten. “Dat zal dan wel ‘s nachts geweest zijn”, heb ik hem nog toegesnauwd, want in de dag had hij het veel te druk met zijn cumuls;
o.a. een volledige uurrooster bij het RITSC.
Bekend is zijn beroemde reportage in Chili na de staatsgreep van Pinochet. Hij kreeg een telefoon van de directeur van de school dat de studenten niet langer wilden en kon- den wachten om examens af te leggen en misschien moest er volgend jaar maar eens iemand anders de cursussen televisiejour- nalistiek doceren. De Wilde sprong op het eerste vliegtuig en liet zijn camerateam in de steek, want de cumul was belangrijker dan de vastbenoemde baan bij de omroep. De hei- lige cumul speelde ook een rol bij de vorm- geving van zijn programma’s. De strenge man achter het bureautje dat de autocue aflas was een schijnbare onemanshow en dat was dan weer een garantie voor de vele spreekbeur- ten in heel Vlaanderen (tienduizend toenma- lige franken en zeker niet “in het wit”). Ori- ginele oorlogsbeelden werden zo weinige mogelijk gebruikt zodat zijn ex-medewer- kers 13 (dertien) programma’s produceer- den in mijn zendtijd met de beelden die heel de tijd in de kast stof verzamelden. Waar- schijnlijk waren ook veel geïnterviewden bij het bekijken van zijn programma’s erg ver- baasd. Ze zagen geregeld tijdens hun inter- view een De Wilde die afkeurende snuiten trok, verontwaardigd snoof of zuchtte; alle- maal dingen die ze zich niet herinnerden.
Hans vertelde me hoe De Wilde die toneel- stukjes opvoerde na de opnames en ze er later tijdens het zogenaamde gesprek liet tussenmonteren.
Laf
En De Wilde was vooral allesbehalve dap- per. Bij de staking van de socialistische vak- bond in 1975 werd de nieuwsstudio een tijd bezet (ik stond ook voor een camera). Van den Bussche kwam ons woedend uitschel- den en na zijn vertrek ging de deur van de wc in de gang open. De Wilde (die had gepleit
voor een harde actie) had zich heel de tijd in het toilet verborgen. Een collega die een paar keer dacht dat het SP-partijstandpunt te weinig aan bod kwam in radio-uitzen- dingen werd door Van den Bussche op het matje geroepen. Hij reageerde met de platste excuusbrief die ik ooit bij de omroep gele- zen heb...hem gedicteerd door de “dwars- ligger” De Wilde. En toen ik zelf De Wilde zo ongeveer een nul in verscheidene inter- views noemde, klaagde hij mijn oncollegi- aal gedrag terecht aan bij de directie. Maar hij had niet de moed mij een kopie van zijn klacht te bezorgen (binnen het uur gaf één van zijn medewerkers mij die kopie). Toen ik hem in de gang aanpakte en aan de “zwarte”
klachten in de oorlog over “ de witten” refe- reerde, zette hij het op een lopen naar zijn bureau en draaide zijn deur op slot. Ook een echte dappere kan al eens per ongeluk een fout met de auto doen, maar rijdt dan niet vliegensvlug weg met het excuus dat “ik het niet gehoord heb”; maar ja, de zoon van Jacques Bergiers, een ander bestuurslid van de vakbond, had het toch wel gezien zeker.
Nog één bedenking. Feitelijk is de herin- nering aan De Wilde veel belangrijker dan de realiteit. Naar de eerste uitzendingen van De Nieuwe Orde keken theoretisch zo’n 18% van de Vlamingen. De toenmalige meet- methode was echter ondeugdelijk en waar- schijnlijk is het getal van 9% (450.000 kijkers, ook niet min) veel reëler. Maar de kran- ten deden alsof heel Vlaanderen ervan wak- ker lag. Toen duidelijk werd dat De Wilde opzettelijk een “roman fleuve” schiep om bezigt te blijven, zakte het aantal kijkers drastisch. Tenslotte werd de oorlog naar het tweede net verbannen waar een harde kern van 150.000 kijkers het volhield tot het bittere einde.
Jan neckers
naam Layouter PAL 00 Vakman blz. 00
De vakman, op wie Vlamingen
kunnen bouwen
Traiteur Service Sigrid koken bij u thuis of op locatie
s s s s Tel.: 03/383.05.28 GSM: 0485/73.08.18 traiteursigrid@hotmail.com
AANLEG-ONDERHOUD van tuinen RENOVATIE/SNOEIwerken BOOMVERZORGING CREATIEVE TUINONTWERPEN Tel. 03-383 05 28
GSM: 0486-10 15 43 hans.couttenye@skynet.be
Nù met voordelig abonnement aan huis v.a. E19,50 per half uur
Tel 03 288 90 91
www.pcdokter.be van tuinen
Aspekt Mobiel bvba
verhuur van mobiele podia mobiele reclame Tel : 03/484.43.57
www.aspekt.be
Van Mol en Zonen bvba
Algemene bouwwerken Nieuwbouw en renovatie
Tel : 03/653.02.91 info@vanmolenzonen.be
BVBA DE FEYTER BART
Loodgieterij - San. InstallatiesC.V. - Nieuw en renovatie Tel : 03/449.51.42 bart.de.feyter@pandora.be
Mateloze repressie: slachtoffers waardig herdacht
Toen het echtpaar Van den Berghe-Key- meulen een paar jaar geleden aankondigde dat zij de herdenking van het hechtenis- kamp van Lokeren, die zij vele jaren lang hadden georganiseerd, om gezondheidsre- denen moesten stopzetten, vonden enkele Vlaams-nationalisten dat echt niet kunnen en zij besloten die zinvolle traditie in ere te houden. Na een wat haperende herstart in 2009, bleek de herdenking dit jaar, vorige zondag, een fameus schot in de roos te zijn, niet alleen qua vorm en stijl, maar ook wat de opkomst betrof. Een kleine driehonderd Vlamingen, van wie sommigen van heel ver, vulden de paterskerk aan de Luikstraat voor een serene herdenking èn aanklacht van wat celebrant Dree de Vries van Vilvoorde Far West bestempelde als een mateloze haat- reactie.
Was ik de enige aanwezige die daar ont- roerd stond te zijn bij het zingen van “O kruise den Vlaming” vóór de aanvang van de dienst? Mensen die de “kwade jaren” niet hebben beleefd, kunnen zich niet voorstel- len welke zware kruisen ontelbare Vlamin- gen van toen te dragen hebben gekregen omdat zij opkwamen voor het welzijn van hun volk. “Vergeet hen niet die uw geboei- den waren” stond er op de omslag van het misboekje boven een ets van het Lokerse kamp van Romain Malfliet, van wie in het belendende zaaltje een aantal werken wer- den tentoongesteld.
In de eerste lezing, door Lutgart de Pille- cyn, werd eer betoond aan de pakjesdraag- sters, die vaak spitsroeden moesten lopen
onder striemende scheldwoorden, vulgari- teiten en bijtend hoongelach. Met het gedicht
“Aan pater Longinus” van Anton van Wil- derode werd hulde gebracht aan moedige geestelijken die de kant van hun volk kozen.
Een warm geluid in deze tijd van pedofilies- candalitis.
E.H. Dree de Vries las het evangelie van de goede herder voor, dat eindigt met “meer blijdschap om één zondaar die zicht bekeert dan om 99 anderen die geen bekering nodig hebben”. Hij klaagde de moord aan op Dr.
August Borms die hij eerde als een ingoede en eerlijke man en gispte de staat die Vla- mingen als tweederangsburgers behandelt.
“Hier ons bloed, wanneer ons recht?” klonk
het in de loopgraven aan de IJzer, maar de kruisjes voor de gevallen Vlamingen werden kapotgeslagen en de IJzertoren werd opge- blazen door de Belgische staat. Hij riep de Vlamingen op om wakker te blijven voor de Vlaamse Zaak.
De bijdrage van het 24-koppige Sint-Lut- gardiskoor van Hamme-Durme o.l.v. Clara Heirman, die ook de samenzang voortref- felijk wist te dirigeren, zal niet vreemd zijn geweest aan de ontroering die sommigen overmande.
Toen op het einde van de dienst de gewe- zen “pensionarissen”, niet alleen van Loke- ren, maar ook van al die andere “leeuwen- kooien”, naar voren werden geroepen om, samen met de “pakjesdraagsters”, een kring van vriendschap en eendracht te vormen “als stichten voorbeeld voor alle politieke leiders van ons volk”, kon dat inderdaad als een apo- theose gelden, al kwamen er geen licht- of andere effecten of geluiden aan te pas.
Zij stonden daar gewoon, als een stille aanklacht van een meedogenloze haatstaat.
Jammer toch wel, om het heel zacht uit te drukken, dat geen een van die politieke lei- ders het nodig had gevonden eens een uurtje voor die herdenking van het Lokerse kamp uit te trekken, zelfs niet de leiders die zich Vlaams-nationalistisch noemen.
Hebben de Weverkens en de Valkeniers de stem van de “kleine Vlaamse man (en vrouw)” niet meer nodig? Volgende herden- king van het hechteniskamp van Lokeren: 11 september 2011.
hvo Vangheluwe sluipt weg uit West-Vleteren
5
Als de dag van gisteren
15 september 2010Bruno de Winter: drie verjaardagen
Hoe kunnen we deze nieuwe maandelijkse rubriek beter beginnen dan met een arti- kel over de stichter en, gedurende tien jaar, de eerste hoofdredacteur van ons week- blad. Bovendien is 2010 het jaar waarin ‘onze’
Bruno de Winter drie maal gevierd mag/
moet worden: zijn honderdste geboortedag (1910), zijn 55ste sterfdag (1955) en zijn tien- jarig hoofdredacteurschap (1945-1955) van ons ‘t Pallieterke, dat 65 jaar geworden is.
Onze trouwe lezers zullen al min of meer vertrouwd zijn met de grote lijnen van het al te korte leven van onze stichter, die op 30 mei 1955 in zijn woning in de Karel Ooms- straat nr. 16 in Berchem overleed. Hij was vader van twee jonge zonen. Bruno de Win- ter leed aan een hartziekte en leidde een rus- teloos bestaan. Een maand eerder was zijn beste vriend en medewerker Lode Cantens overleden. De Winter was er fel door aan- gegrepen en dat ten koste van zijn gezond- heid. Het voorziene feestnummer werd een rouwnummer.
Hieronder vindt u enkele uittreksels uit de toenmalige pers. Hoe keken zijn colle- ga’s uit de pers terug op het overlijden van hun gezel, tevens auteur van een reeks cow- boyverhalen?
***
Redboei
Een van de dieper gravende herdenkings- artikels verscheen in De Standaard van 31 mei 1955. “Zelf noemde De Winter zijn Pal- lieterke: een blad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter. Zichzelf rekende hij daartoe. Hij was een goed en eerlijk mens, een trouwe vriend en een hulp voor de velen die bij hem in hun nood kwamen aankloppen.
Door ‘slecht karakter’ bedoelde hij: iemand die durft zeggen waar het op aankomt, die zich bewust is van zijn waarde als mens en die weigert ja te knikken als hij overtuigd is van het tegenovergestelde. Na de bevrijding heeft De Winter duizenden en duizenden getroffenen een hart onder de riem gesto- ken; in een periode toen niemand durfde of kon spreken, verdedigde hij het principe van de elementairste rechtvaardigheid. In die periode werd naar de artikels van De Win- ter gegrepen als naar de enige redboei waar-
aan men zich vastklampte om boven water te blijven en niet in bittere wanhoop te ver- gaan. Daarom alleen reeds zal zijn naam ver- der leven in de dankbare herinnering van die duizenden.
Anderen hebben hem leren kennen als een knap journalist, een man die vaak klaarder zag dan zij die het politiek spel van dichtbij volgen; en die op uiterst eenvoudige - voor ieder bevattelijke wijze - inzicht verschafte.
Hij was een gewaardeerd toneel- en filmcriti- cus, die zich niet beroesde aan mooie frazen en ingewikkelde kunstconcepties, maar met goede smaak en gezond verstand zijn lezers voorlichtte. Wie inzake toneel en film, de raadgevingen van Pallieterke volgde, kwam niet bedrogen uit.
Pallieterke! Hij was slechts vijf en veertig jaar! Hij had nog een heel leven voor zich, en een taak - waarover hij graag grapjes maakte - maar die hem diepe ernst was. Het is Gods Wil geweest dat die taak onvoltooid bleef, en aan dat leven voortijdig ‘n einde kwam.
Zo althans ziet de mens de dingen. (...) Voor Bruno de Winter is de eeuwigheid niet lan- ger een mysterie meer. En op zijn ietwat kwajongensachtig geformuleerde vraag: ‘Ik zou wel eens willen weten wat Ons Heer zal zeggen wanneer een kerel zoals ik voor Hem verschijnt?’, heeft hij het genadige ant- woord reeds ontvangen.”
***
Rijkbegaafde
In het weekblad de Antwerpse Post van vrijdag, 3 juni 1955 lezen we o.a. het vol- gende: “Geen mare kon ons dieper treffen, toen wij uit het Pinksteren-verlof terugkeer- den: Bruno de Winter is dood. De ras-jour- nalist, de polemist-bij-Gods-genade, de vrije, onafhankelijke man, die schreef volgens de methode ‘met bek en klauwen’. Bruno de Winter de grote humanist, de rijksbegaafde, de durver, die het waagde, geheel alleen, de strijd aan te binden tegen conformisme en verknechting van de geest, de grote mens met de vaste stelregels, de verdediger van eeuwige waarden, zonder dewelke het leven niet meer de moeite waard zou zijn geleefd te worden. Bruno de Winter, de goede
vriend, - wel, hij is niet meer.
Hij was een verschijnsel in de pers van het Westen. Hij heeft gevochten op de laatste barricade. En hij heeft gewonnen. Hij is geval- len, terwijl hij nog aan het stuur stond. Hij werd geveld door de onverbiddelijke dood, op het ogenblik zelf als hij voor zijn blad ‘t Pallieterke, plannen met het oog op uitbrei- ding afwerkte. Wij zijn Bruno de Winter kwijt. Dat is een jobstijding, door dewelke velen niet dadelijk de draagwijdte zullen ver- staan. Pas veel later, misschien, zullen tal van mensen gaan beseffen, wat wij aan hem ver- loren hebben. Dit is een waarachtig onher- stelbaar verlies.”
***
Gezond verstand van Vlaanderen
In de katholieke Gazet van Antwerpen en het liberale Het Laatste Nieuws verschenen enkele nietszeggende lijnen. In de commu- nistische De Rode Vaan daarentegen ver- scheen een warm menselijk in memoriam.
Bruno de Winter had bij leven ook steevast geweigerd mee te doen aan een boycot van de communistische krant. Koude Oorlog of niet, maar geregeld kwamen de ‘rooien’ aan bod in zijn ‘gazet’.
In Vlaanderen, het weekblad van de
Vlaamse Volksbeweging en uitgegeven door Walter Bouchery, werd De Winter geprezen als het “gezond verstand van Vlaanderen” -
“Vlaanderens knapste, enige ongeknechte en vrije journalist.”
In het nummer van 4 juni 1955 schreef Carlo Reiners onder meer: “Ik heb met zwaar gemoed het artikel verscheurd dat deze week, op deze plaats, moest verschij- nen ter gelegenheid van de tiende verjaar- dag van het Pallieterke. (...) Bruno de Win- ter rust zacht in de Vlaamse aarde! Maar, als het kan, Pallieterke vergeet niet diegenen die hier achterblijven om met hun povere krach- ten hun steentje bij te dragen aan de Vlaamse zaak die u zo nauw aan het hart lag.”
***
Sint-Laurentius
Onder een immense belangstelling vond de uitvaartdienst plaats in de Sint-Laurenti- uskerk van Berchem. De kerk zat proppens- vol. Het baarkleed werd gedragen door de uitgevers Van Gool en Polderman, Jan Nuyts namens de medewerkers en Jan Merckx namens de Antwerpse pers.
De Standaard (3 juni 1955) schreef: “Deze uitvaart was een grote gebeurtenis, en een treurige bevestiging van de uitzonderlijke figuur van Bruno de Winter in de Vlaamse gemeenschap van onze dagen. Hij was wel- licht de meest populaire Vlaming van het ogenblik. De bijna legendarische faam, die hij zich met zijn Pallieterke heeft verworven, beheerste inderdaad niet alleen een groot deel van Antwerpen, maar heel Vlaanderen door hebben honderdduizenden hem nu tien jaar lang, week na week, gelezen, en veelal met warme instemming gevolgd.”
Een sluitende biografie over Bruno de Winter bestaat er (nog) niet. Buiten zijn artikels is er slechts weinig archiefmateri- aal voorhanden. De belangstellende lezer dient zich tevreden te stellen met de (maar geruime tijd al uitverkochte) degelijke mono- grafie van Mark Vanvaeck, ‘t Pallieterke van Bruno de Winter, 1945-1955, dat in de eer- ste plaats een persstudie is. En verder met de lemma’s die verschenen in de Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging en het Nationaal Biografisch Woordenboek (deel 17).
Pieteraerens
NAAM 0!, 2ESTAURANTS BLZ
(OTELS RESTAURANTS 6LAMINGEN
(EERLIJK
(/4%,
!LBERTZAL
4EL
!CHOUFFE
$E 4E RICHTING
4EL
7IJ 6ERLIEFD +OM
(/4%,
naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’
Huwelijken - Recepties - Banketten - Seminaries Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout - 03/455 07 67
www.kasteelfruithof.com
Confiteor
Zoals iedere priester belijdt kardinaal Danneels voor de H. Mis zijn schuld - con- fiteor - en voegt daaraan toe:”mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa”, door mijn mijn schuld, mijn schuld mijn allergrootste schuld”. Maar “mea maxima culpa” hebben we hem tijdens zijn openbare biecht niet horen zeggen. Want hij achtte zich immers in de val gelokt door confrater Vangheluwe.
In ieder geval; kardinaal Danneels is van zijn voetstuk gedonderd. Herinner u dat hij tot aan de uitbarsting van de affaire Van Gheluwe zowat de chou was van de media.
Zij hebben zich zelfs ingespannen om hem op de stoel van Sint-Petrus in Rome te krij- gen. Stel u voor dat kardinaal Danneels nu paus in Rome was! Zou de Heilige Geest dan toch de Kerk leiden?
De anDere seCtoren
Onder de 16 aanbevelingen die de com- missie-Adriaenssens deed, staat op num- mer twee: “Kindermisbruik in andere reli- gies en sectoren onderzoeken”. Geen slecht idee. Want men kan zich toch moei- lijk voorstellen dat kindermisbruik alleen in door priesters werd bedreven. Zelfs van die priesters die een loopje nemen met die geloften mag men misschien toch gerede- lijk aannemen dat zij door hun geloften van gehoorzaamheid en kuisheid en desgeval- lend armoede, toch nog enigszins geremd worden. Tenzij het doortrapte schurken zouden zijn natuurlijk. Maar hoe zit het in die andere “sectoren” van de maatschappij, een maatschappij die in een razend tempo ontkerkelijkt is en een hedonistische levens- stijl aanhangt? Om maar iets te noemen: de politieke wereld bvb? Zou daar geen vuiltje aan de lucht zijn? Geen enkel vuiltje? Moei- lijk te geloven.
Di rupo
Op Wikileaks, de webstek die iedereen nu kent wegens de publicatie op het net van 92.000 bladzijden militaire geheime infor- matie over de oorlog in Afghanistan, staan ook, en dat al sinds twee jaar, 1.235 blad- zijden uit het Dutroux-dossier. Daarin staan in extenso de verhoren van Dutroux en zijn handlangers, Nihoul, Regina Louf, de fabu- lator Trusnacht, en nog zo het een en het ander over “partouzes” met jonge meisjes en jongens. Niemand heeft daar aandacht aan besteed, totdat ineens een miniem uit- trekseltje uit die verhoren op het net ver- scheen en, zoals dat gaat, razendsnel ver- spreid werd. Een getuige verklaarde dat Elio Di Rupo toen (in 1992) geregeld deel-
nam aan homoseksuele avondjes in gezel- schap van jongens tussen 16 en 18. Som- mige zogenaamde getuigenissen bleken achteraf vals te zijn en kregen ook geen vervolg. Di Rupo werd ook nooit gerechte- lijk vervolgd, laat staan veroordeeld, hoewel Di Rupo toegaf “wisselende seksuele con- tacten met jongeren had gehad”.
Maar er waren ook geloofwaardige getui- genissen en ook die bleven zonder gevolg. In zijn jongste Journaal zet Mark Grammens de puntjes op de i. Hoe dat onder het tapijt vegen van ernstige beschuldigingen aan het adres van een minister in functie, Di Rupo, in zijn werk ging, verhaalt Mark Grammens van naaldje tot draadje. Omdat de toenma- lige eerste minister, loodgieter Dehaene, zich geen ruzie met de PS kon veroorlo- ven, tenzij hij de regering wilde laten vallen, nam hij zijn vice-eerste minister, Di Rupo, in bescherming en werd een gerechtelijk onderzoek verijdeld. Het gerecht werd op deskundige wijze, met een politieke truuk, buiten spel gezet en Di Rupo bleef buiten schot.
En man van wie men vermoedt, weet dat hij zich vergrepen heeft aan jongens, zou eerste minister van dit land moeten wor- den?
raCismeproCes
Aanstaande vrijdag, 17 september, wordt Frank Vanhecke verwacht in de correctionele rechtbank van Dendermonde. De aanklacht?
Racisme! In 2005 werd in een Sint-Niklaas partijblad de beschadigingen van tiental- len grafzerken op het kerkhof Tereken toe- geschreven aan allochtonen. Wat niet bleek te kloppen. Het bleken Vlamingen te zijn.
Voor burgemeester Freddy Willockx dé gele- genheid om een klacht in te dienen wegens racisme. Vanhecke wordt gedagvaard als verantwoordelijke uitgever, hoewel een van de auteurs het Sint-Niklase OCMW-raads- lid Marc van de Velde was, die ook op 17 september moet verschijnen. Frank Vanhecke meent dat het absurd is hem te vervolgen voor iets dat hij niet schreef en waarvoor hij een rechtzetting liet verspreiden in alle bus- sen van Sint-Niklaas. Niks gekort! Het Euro- pese parlement was er als de kippen bij om de onschendbaarheid van Vanhecke op te hef- fen, maar dat gebeurde zonder enige debat en dus onwettig. Vanhecke vecht die ophef- fing aan bij het Europese Gerechtshof, maar die heeft nog geen uitspraak gedaan. Bij ver- oordeling riskeert Frank Vanhecke gevange- nisstraf tot 1 jaar, zware geldboetes en het verlies van zijn politieke rechten en dus ver- lies van zijn zetel in het Europees parlement.
niet gevraagD
Sinds de oprichting van het VB is program- mapunt nummer één de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Door de media altegader werd dat standpunt genegeerd, belachelijk gemaakt, uitgekreten voor extremistisch en zelfs fascistisch. Maar kijk, drie PS-tenoren opperen de mogelijkheid van de implosie van den Belsjiek, of alle gazetten pakken in alle ernst met pagina’s commentaren, scenario’s, voor- en nadelen, mogelijkheden en onmoge- lijkheden van de zaak. Allemaal bloedserieus.
Denkt ge nu dat die partij met dat program- mapunt nummer één gevraagd wordt naar haar mening?
