RetrospectieveOnder het motto ‘Vooruit maar jongens, de beuk erin’ grijpen wij met genoegen terug

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Retrospectieve

Onder het motto ‘Vooruit maar jongens, de beuk erin’ grijpen wij met genoegen terug naar de ronkende krantencommentaren daags na het fameuze ontwerpakkoord tussen vakbonden en werkgevers. We schrijven 20 januari. Het grootste deel van de vader- landse pers is zonder meer verrukt: de sociale partners hebben de weg gewezen, en dat dan nog op de vooravond van de tricolore herstelbetoging door de “Facebookgenera- tie”. Het land leeft op hoop! Volgens B-plusser Luc van der Kelen in Het Laatste Nieuws is het sociaal akkoord een voorbeeld voor de politici. Vakbonden en werkgevers zijn er wél in geslaagd hun BHV op te lossen, ze hebben meer moed getoond dan de politiek.

Het ontwerp van sociaal akkoord zal volgens de commentator wel niet overal applaus krijgen, maar soms moeten leiders hun verantwoordelijkheid nemen.

Zo klinkt het ook in Het Nieuwsblad, waar een gebelgde Liesbeth van Impe haar wen- sen voor werkelijkheid neemt. Politici hebben de mond vol van hervormingen die het land nodig heeft en van maatregelen die ook na de crisis de welvaart van onze kinderen garanderen. Welnu, alle dure eden van die politiekers ten spijt staat het 1-0 in het voor- deel van de sociale partners! En zowaar ook Guy Tegenbos in De Standaard heeft het over een grote les voor diezelfde droevige figuren die al zeven maanden rond de poli- tieke onderhandelingstafel draaien. ‘Het water tussen vakbonden en werkgevers was ook erg diep, ook zij hadden geen alternatief en moesten het met elkaar doen. Wel, ze hebben het gedaan. Want wie alles wil, krijgt niets en wie niets wil veranderen, zal ook niets krijgen.’ (Tot zover deze lezing uit het Oude Testament.)

Welnu, de echte afloop is bekend: het ontwerpakkoord is eind vorige week getor- pedeerd, en dan nog vooral door toedoen van het Algemeen Belgisch Wrakverbond (ABWV), dat de solidariteit zogezegd boven alles in het vaandel voert en intussen de ene haatcampagne na de andere tegen Vlaanderen lanceert. Bovendien gaan de rode dinosaurussen nu een hele reeks acties en stakingen beginnen om hun interne verdeeld- heid toe te dekken. Ons niet gelaten, we zijn benieuwd hoe lopende Leterme het gaat oplossen.

En kijk, Guy Tegenbos is intussen opnieuw met beide voeten op de grond beland. ‘Ook dat werkt dus niet meer’, zo luidt zijn nieuwe analyse, en hij slaat zelfs een mea culpa:

‘Twee weken geleden werden de sociale partners nog unaniem geprezen. We vonden dat toen met zijn allen een hoopgevend signaal.

Maar het is anders afgelopen.’ Inderdaad, beste Guy, en de ogen van de buitenlandse media die nu nog vooral op Egypte zijn gericht, zullen weldra terug volop onze kant uitdraaien: sociale onrust bij de vleet, een begroting die geen vertrouwen verdient en een land dat minder dan ooit ‘een verenigend project’ kan formuleren. Na het Oude Testament nu de Apocalyps?

Geen poespas!

Altijd leuk en leerzaam, oud en nieuw materiaal met elkaar vergelijken, vermits het menselijk geheugen van korte duur is. Daarom: Het Laatste Nieuws van 23 juni 2010, de verliezers van de verkiezingen hangen nog in de touwen, maar Di Rupo ziet het allemaal best zitten. Ondanks het feit dat de standpunten van N-VA en PS mijlenver uit elkaar liggen, hebben volgens Di Rupo hijzelf en informateur Bart de Wever meer met elkaar gemeen dan men denkt. ‘Onze aanpak bijvoorbeeld. Geen uitstel, geen uitvluchten, geen gepalaver. Geen poespas, recht op doel af. Dat bevalt mij.’ BHV, de staatshervorming en de sociaaleconomische toestand, het moet allemaal kunnen worden opgelost. ‘Ik ben ervan overtuigd dat het kan lukken. Ik voel bij Bart de Wever dat het menens is. Wel, die ernst delen wij. Op de PS kan hij rekenen.’

Persconferentie van preformateur Di Rupo op 9 juli: ‘Ik wil liever ernstig werken, dat wil zeggen liefst zonder timing. Daarom ga ik praten met andere partijen, want het is noodzakelijk om te zien wie er allemaal in de regering wil stappen.’ Voilà, het uitstel is begonnen, op de PS kun je rekenen, die houdt het gegarandeerd acht maanden lang vol, en nog veel langer als het moet. Persconferentie van Di Rupo op 30 juli: ‘Ik wil het onverzoenbare verzoenen. Ik merk een sterke Vlaamse tendens naar een confederatie of onafhankelijkheid, terwijl ten zuiden van de taalgrens de voorkeur wordt gegeven aan het huidige federale België.’ Als preformateur zal Di Rupo bijgevolg geen enkel uitgewerkt voorstel op tafel leggen, hij zet in op een uitputtingslag en die duurt nog altijd voort.

Er volgen twee Koninklijke Verkenners, een Koninklijke Verduidelijker, een Konink- lijke Bemiddelaar, een nota De Wever, een nota Vande Lanotte, en - nadat Di Rupo een doorzichtig pleidooi heeft gehouden voor een regering van nationale eenheid met negen partijen (geen poespas, de PS kan heel goed rekenen!) - spelen we nu opnieuw verlen- gingen met een Koninklijke Informateur en gaan we recht op het doel af: het behoud van het status quo. Als er dan uiteindelijk toch een noodregering of nieuwe verkiezin- gen moeten komen, dan zal de PS de kampioen van de onverzettelijkheid zijn. De mid- delvinger, N-VA!

Het is tenslotte meer dan het vermelden waard dat informateur Reynders uit een partij komt met een kersverse voorzitter die een ware zoon van zijn vader is. Louis Michel op 21 juni vorig jaar in een interview met Bel-RTL: ‘Nationalisme is oorlog. Het nationalisme is gebaseerd op de uitsluiting van de ander. Dat zijn waarden die niet over- eenkomen met het Europese ideaal.’ Waarop hij Olivier Maingain meteen een welver- diend oorlam gaf.

En Charles Michel heeft Maingain meer nodig dan ooit!

Deze week :

• Reynders is aan zet 2

• 190 euro transfers per seconde 2

• Vlamingen in de zoo 3

• Partijlidkaarten bij de BRT(N) 4

• De Wever hakt met de botte bijl 5

• Van onze correspondent ter plaatse in Caïro 5

• Willem M. Roggeman op de praatstoel 11

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

^ste

jaargang • nummer 6 • woensdag 9 februari 2011 1,90 euro

De dingen dezer dagen 2

9 februari 2011

190 euro transfers per seconde

Uit de smalle beursstraat

De meer dan 230 dagen aanslepende regeringsformatie heeft Wallonië ondertus- sen 3,7 miljard euro opgebracht. Als we ervan uitgaan dat de Vlaams-Waalse transfers zo’n 6 miljard euro per jaar bedragen, heeft men aan Franstalige kant er alle belang bij dat de regeringsformatie blijft aanslepen. Want de dag dat er een nieuwe financierings- wet komt die de deelstaten meer verantwoordelijkheid geeft, dreigen de transfers af te nemen. Het zou voor de PS en tutti quanti nog erger zijn als een deel van de soci- ale zekerheid wordt gesplitst.

Een aanpassing van de financieringswet is al een nachtmerrie voor de francofo- nie omdat via die weg 25 procent van de solidariteit wordt aangepakt. Maar de soci- ale zekerheid is nog belangrijker want die betreft 75 procent van de solidariteit; die moet voor de Franstaligen kost wat kost onaangeroerd blijven. Het huidige systeem is een electorale levensverzekering. Of een soort van constant bancontact. En het kan geen kwaad te benadrukken wat dat concreet inhoudt. Met 6 miljard euro transfers per jaar komen we omgerekend tot 190 euro per seconde. Door de huidige politieke patstelling worden de Franstaligen constant rijker. Welke Vlaamse politicus brengt dat eens onder de aandacht. Het de facto niet-regeren sinds 2007 heeft Wallonië al bijna 24 miljard euro opgebracht.

Het is dus te begrijpen dat de Franstalige partijen en vooral de PS zeer nerveus wor- den als er over een nieuwe staatshervorming wordt gesproken. Bij de PS weten ze zeer goed dat dit spelletje niet eeuwig zal blijven duren. Zo wordt de Europese druk op de nationale regeringen steeds groter om een deftige begroting en een budgettair sane- ringsprogramma voor de komende jaren neer te leggen. Een nieuwe staatshervorming, annex een financiële responsabilisering, wordt in dat geval onvermijdelijk. Bovendien neemt de druk van allerlei internationale instellingen toe om de economie te moder- niseren. Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) heeft België er recent opnieuw toe opgeroepen de automatische loonindexering aan te passen, de pensioenleeftijd te ver- hogen,... Die maatregelen zijn noodzakelijk. Als er geen regering is die dit doet, zal het willens nillens worden opgedrongen. 30 jaar geleden heeft het IMF België al eens de wacht aangezegd. Om de economie weer concurrentieel te maken, was een deva- luatie en loonmatiging nodig. Het zou best kunnen dat er opnieuw druk van buitenaf komt om een Belgische regering te verplichten economisch orde op zaken te stellen.

De PS hoopt dit zo lang mogelijk uit te stellen en nog een tijdje van het Vlaamse manna te kunnen genieten.

De PS doet trouwens op een schandalige manier aan schuldig verzuim want op geen enkel moment maakt de partij aan haar achterban duidelijk dat het transferfeest wel- dra voorbij zal zijn. Integendeel, het zijn de Vlamingen die de volle laag krijgen. Ondanks de 190 euro transfers per seconde krijgen ze het verwijt niet solidair genoeg te zijn.

Begrijpe wie kan. Meer nog, men beschuldigt de Vlaming ervan de Waal aan zijn lot over te laten en een deel van de Vlaamse opinie lijkt dat te volgen. Ze hebben last van wat N-VA-Kamerlid Theo Francken The Flemish Man’s Burden (de last van de Vlaamse man) noemt. Op zijn lezenswaardige webstek Theo tuurt naar Vlaanderen en de wereld (theotuurt.wordpress.com) legt hij uit wat hij daarmee betekent: Sommige Vlamingen voelen zich verantwoordelijk voor de ellende in Wallonië. Francken: “’Die arme duts- kes toch, ginds in de Borinage, wat zouden ze zonder onze Vlaamse centen doen?’ Een men- taliteit die uiteraard pro belgica pleit, want ‘we kunnen ze toch niet aan hun lot overlaten...

dat zou pas egoïstisch zijn.’”

Het N-VA-Kamerlid haalt de mosterd voor zijn uitdrukking bij de gewezen advi- seur van de Wereldbank, William Easterly. Die schreef met ‘The White Man’s Burden’ een degelijk boek over ontwikkelingssamenwerking. Hij haalt in zijn boek uit naar de Bob Geldoffs en Bono’s (The white band’s burden) van deze wereld die zich- zelf zien als moderne messiassen, en hij haalt ook uit naar de inefficiënte ontwikke- lingssamenwerking.

De titel is ontleend aan het gelijknamige gedicht van de Engelse dichter Rudyard Kipling, auteur van ‘Jungle Book’. Kipling, zelf een koloniaal die in het gedicht stelt dat de westerse wereld de plicht heeft de andere volken op te voeden en te beheersen.

Francken op zijn blog: “Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat sommige Vlamingen last hebben van The Flemish Man’s Burden waarbij we ons verantwoordelijk moeten voelen voor alle armoede en ellende in Wallonië: Wel, aan alle Vlaamse neokolonialisten raad ik William

Easterly’s boek aan.” A^ngélique VAnderstrAeten

Het Vlaams Nationaal Jeugdverbond, afgekort VNJ, viert dit jaar zijn vijftig- ste verjaardag. Opgericht in 1961 door Jaak van Haerenborgh, kende de jeugd- beweging een wispelturig bestaan. Van Haerenborgh had één doel voor ogen: in Vlaanderen tot één nationalistisch jeugdverbond te komen. Na de oorlog waren er immers verschillende jeugdverenigingen actief. Men denke aan de Zilvermeeuw- tjes, het Sint-Arnoutsvendel en het ADJV. Van Haerenborgh trachtte in eerste instantie al deze (en andere) groeperingen te bundelen, maar zijn initiatief mis- lukte. Uiteindelijk startte hij zelf dan maar met het VNJ in 1961.

VNJ 50 jaar

Hoewel de organisatie gestaag groeide, kreeg ze al in 1971 af te rekenen met een fameuze afscheuring, wanneer onder leiding van Piet Vereecken het AVNJ werd opge- richt.

Bij het AVNJ ging het er nog Spartaan- ser aan toe dan bij het VNJ en het gebeurde regelmatig dat leiders en soms hele scharen overstapten van de ene vereniging naar de andere, om enkele jaren weer terug te keren naar de oude stal. Het was de tijd van nijd en afgunst tussen de twee organisaties, die uiteraard mikten op dezelfde soort leden, dikwijls de kinderen van Vlaams-nationa- listen. Bruno de Wever, broer van, was zo enkele jaren actief in het AVNJ. Maar eind jaren 80 was het AVNJ nog maar een scha- duw van zichzelf, terwijl het VNJ in gans Vlaanderen een werking had uitgebouwd.

Toen het AVNJ definitief stopte, sloten veel overblijvende leden zich aan bij het VNJ. Bart de Wever vertoefde maar heel kort in het VNJ, het jeugdbewegingsleven van sport en kampleven kon hem niet bekoren.

Het VNJ probeert zich partijpolitiek afzij- dig te houden. Maar ook de verdeeldheid binnen de Vlaamse beweging, met de keuze tussen Volksunie en Vlaams Blok, zorgde binnen het VNJ voor spanningen. En omdat laatstgenoemde vereniging nu eenmaal een radicaal imago had, stond het in de sterren geschreven dat dit uiteindelijk ook zou bot- sen met de organisatoren van de IJzerbede- vaart. Een ongelukkige actie van de muziek- kapel, zorgde er op de IJzerbedevaart van 1996 voor dat het VNJ heel wat van zijn steun kwijtspeelde in de brede Vlaamse beweging. En al was die actie niet op voor- hand gepland en eerder een improvisatie van één man op het moment zelf, het VNJ draagt er tot op vandaag de gevolgen van. Het aan- tal afdelingen is inmiddels drastisch gedaald, zelfs in Antwerpen is er geen schaar meer actief. En dat is spijtig, want het VNJ zorgde in het verleden voor een degelijke vorming van zijn leden en het hoeft dan ook geen ver- bazing te wekken dat we vandaag heel wat oud-leden terugvinden in andere organisa- ties, van N-VA over Vlaamse Belang en VVB

tot Marnixring.

Ondertussen probeert men 1996 te ver- geten en is een nieuwe generatie idealisti- sche “leiders” en “leidsters” aangetreden. Zij organiseren op zaterdag 19 maart een groots verjaardagsfeest in Wachtebeke, op het pro- vinciaal domein Puyenbroeck. Met de jaren zijn er heel wat contacten met oud-leden verloren gegaan en langs deze weg doet de VNJ-leiding een oproep naar alle oud-leden om zich even aan te melden. Dit kan via de speciale webstek: http://www.50jaarVNJ.

org of tel. 03 218 56 58. Ter gelegenheid van de verjaardag zal er ook een fotoboek ver- schijnen. Begin maart zal ‘t Pallieterke de hui- dige verbondleidster, Elke Serpieters, op de praatstoel zetten.

Nvdr.: Bij het ter perse gaan, ver- namen we nog dat er zaterdagnacht een vandaal een kassei door het win- kelraam van het VNJ geworpen heeft.

De dader verklaarde dat hij zich geër- gerd voelde door de afbeeldingen van de Vlaamse Leeuw in de etalage. Het is niet de eerste keer dat het VNJ- secretariaat in Berchem met vanda- lisme te maken krijgt. In 2006 werd er al een molotovcocktail naar toe gewor- pen waarbij de brand heel wat schade meebracht aan het gebouw. Moeder De Wever woont in een appartement boven het secretariaat.

Stroomversnelling op de Zenne

“Reynders is aan zet.” Dat nieuws van de (vorige) week zou normaal moeten inslaan als een bom. De liberalen deden het slecht op 13 juni, zowel boven als beneden de taalgrens, en tot vandaag werden ze zelfs door het Hof totaal gene- geerd als politieke factor van betekenis. Als nu een liberaal het voortouw mag nemen, dan zou iemand die het spoor intussen bijster is geworden, van een bij- zonder moment kunnen spreken. Dat is het wellicht allerminst. De formule met de vroegere zeven partijen was na het ontslag van Vande Lanotte compleet dood- gebloed.

Er bleef nog één uitweg om verkiezingen (voorlopig) te vermijden en die loopt over de liberalen. Als verkiezingen onvermijdelijk blijken, dan best pas nadat de regering van lopende zaken een begroting heeft opge- steld. Dat kan niet meer na de ontbinding van het parlement. Reynders moet tijd rekken.

Kans op succes lijkt hij amper te hebben.

Zou de PS hem gunnen een doorbraak te vinden waar Di Rupo faalde? De eigen MR is intussen in handen van de concurrerende clan rond de familie Michel, dus misschien willen ze zelfs daar niet eens dat Reynders een oplossing vindt. En inhoudelijk liggen de kaarten sociaaleconomisch voor de N-VA wellicht beter (dus voor de PS slechter), maar communautair biedt de formule mét het FDF natuurlijk eerder minder dan meer ruimte.

Gennez, een Vlaamse furie?

Dit weekeinde ontpopte vooral Caroline Gennez zich tot Vlaamse furie. “Als de MR

met de uitbreiding van Brussel afkomt, dan kan Didier Reynders zijn koffers pakken en op vakantie vertrekken”, liet ze in Le Soir optekenen. Gennez als Vlaamse voorma- dam? Natuurlijk niet, maar Caroline voelt nattigheid. Als de liberalen in een regering komen, wil Open Vld natuurlijk ook aan- schuiven aan de Vlaamse kabinetstafel. Daar zit de sp.a niet op te wachten.

Dat Gennez net het Brussel-luik uit- kiest om stokken in de wielen te steken, klinkt logisch. Geen enkele Vlaamse par- tij wil de gewestgrenzen wijzigen, ter- wijl niet alleen FDF die eis weer op tafel smeet, maar ook PS-zwaargewicht Philippe Moureaux dat logisch vindt. Maar er zijn mis- schien andere mogelijkheden, laat hij ruimte voor de gesprekken.

En dan komen we bij hét echte nieuws van vorige week. Volgens zowat alle kran- ten en media bereidt de N-VA een Brussel- bocht voor. De Wever bleef voorzichtig op de radio, maar ontkende niet en gaf daarmee

voeding aan de speculaties die het hele week- eind de analyses domineerden. De N-VA zou, zonder dat die partij dat vandaag offi- cieel bevestigt, bereid zijn Brussel te erken- nen als volwaardig derde gewest.

De voordelen zijn duidelijk. Aangezien ver- dere autonomie bijna uitsluitend te vinden is op het sociaaleconomische terrein, gaat het hoe dan ook over de gewesten. Op die pun- ten vooruitgang boeken voor Vlaanderen en tegelijkertijd de rol van het Brusselse gewest beperken, gaat gewoon niet samen.

Een ander voordeel is dat de Franstali- gen daarmee een oude eis kunnen realise- ren en daar misschien wel wat tegenover zouden kunnen zetten. Charles Picqué en Rudy Demotte noemden de erkenning van een volwaardig derde gewest al meteen na 13 juni als dé voorwaarde om vooruitgang te kunnen boeken.

Men zou kunnen redeneren dat het slechts een symbolische toegift is van Vlaande- ren, want in de feiten is Brussel vandaag al een volwaardig gewest en heeft politiek Vlaanderen die stap onuitgesproken al veel langer gezet.

Brussel niet populair

Bij de brede publieke opinie zal de N-VA weinig schade oplopen, want Brussel is in de rest van Vlaanderen absoluut niet populair.

Méér Vlaamse autonomie opgeven omwille van wat Brusselse symboliek, daar lopen maar weinig Vlamingen warm voor.

Een eerder Vlaamsvoelende academicus als Herman Matthys werkte bijvoorbeeld een financieringsstelsel uit mét vier vol- waardige gewesten. Matthys gaat met dat model een stuk verder dan Vande Lanotte;

het wordt confederaal genoemd, maar kop- pelt Brussel wel los van Vlaanderen.

Anderzijds geeft de N-VA dan wel een heel oude Vlaamse eis op, tot voor de ver- kiezingen nog uitdrukkelijk herhaald door De Wever zelf, toen die juist pleitte voor de degradatie van het statuut van de hoofdstad.

Vooral degenen uit de achterban die recht in de leer redeneren, zouden zo’n stap als een echte klap in het gezicht ervaren.

Daar staat dan weer tegenover dat de voorstanders van totale Vlaamse zelfstandigheid hun doel vreemd genoeg veel dichter bij zien komen als afscheid wordt genomen van het idee dat Brussel erbij hoort. Bij de rechtlijnigere N-VA’ers zullen er dus zeker ook voorstanders te vinden zijn voor het nieuwe idee.

Matthias Storme reageerde enkele weken geleden in Terzake kalm en beheerst op de vraag wat er met Brussel moet gebeuren als Vlaanderen onafhankelijk wordt: “Dat beslis- sen de Brusselaars zelf.”

We kunnen vermoeden wat die dan wel zullen beslissen.

We komen volgende week op deze zaak terug, want er valt nog meer over te zeg-

gen. J.K.

Aan Jo Stevens

Orde van Vlaamse Balies Kruispunt der wegen

Gij (H)ordeloper,

Uw Nieuwjaarstoespraak is niet bepaald onopgemerkt voorbij gegaan. Justitie mag dan nog steeds een federale bevoegdheid zijn, in de feiten is er volgens u al een hele tijd een splitsing aan de gang. De recht- spraak in dit land groeit uiteen, en de modernisering van Justitie is communau- tair gekleurd. Als we meer efficiëntie wil- len, dan moet de toestand op het terrein ook wettelijk worden verankerd. Het is een boodschap die het Belgische establish- ment niet graag zal horen, en ge zult er geen koninklijk schouderklopje voor krij- gen. Laat u dat vooral niet beletten om op de ingeslagen weg voort te gaan, alle nijd en tegenstand ten spijt.

Even voor een goed begrip: de Orde van Vlaamse Balies is het overkoepelend orgaan van alle advocaten die aan de 14 Vlaamse balies verbonden zijn. Ze is nu bijna tien jaar operationeel, en in die tijd is er heel wat water naar de zee gevloeid, maar niet bij “het gerecht”. Heel wat minis- ters hebben hun tanden op een hervorming van Justitie stuk gebeten, door de menta- liteit binnen die ivoren toren, en vooral door het feit dat de Franstalige politieke partijen, de PS op kop, het departement zo stevig mogelijk aan de leiband hebben gehouden en met zetbazen en zetbaasjes hebben volgepropt. Dat heeft tot politieke inertie geleid, en ontslagnemend minister De Clerck heeft daar weinig aan kunnen veranderen. Daarnaast stelt gij evenwel vast dat Justitie anders werkt in Vlaande- ren dan in Wallonië - ‘om van het Brus- selse Hof van Beroep nog maar te zwij- gen’. Dat is een gevolg van de toegenomen eigen bevoegdheden van de deelstaten, en door het gegeven dat rechters in Vlaan- deren meer en meer rechtsregels anders interpreteren dan hun Franstalige collega’s.

Zo wordt bijvoorbeeld wat stakingsrecht betreft nagenoeg alles toegelaten in Wallo- nië, in tegenstelling tot Vlaanderen.

Bovendien is ook de taalbarrière meer

dan ooit een obstakel, zo laat gij opteke- nen. ‘De talenkennis gaat er zodanig op achteruit dat ik, als ik in Wallonië pleit, niet kan verwijzen naar een Vlaams von- nis of arrest of een Vlaams juridisch boek, want ze kunnen het toch niet lezen.’ Hoog tijd om in te grijpen. In uw visie zou het materieel recht (zeg maar: de wetboe- ken) hoofdzakelijk federaal blijven, maar de organisatie en de werking van de recht- banken van eerste en tweede aanleg, en de opleiding en benoeming van magistra- ten moeten een gemeenschapsbevoegd- heid worden. De gemeenschappen zouden verder inspraak krijgen in het vervolgings- en strafuitvoeringsbeleid, terwijl ook hun bevoegdheid in het jeugdsanctierecht meer dan wenselijk is. Het gaat dan volgens u vooral om persoonsgebonden materies die Vlaamse bevoegdheden zouden worden, zoals dat het geval was en is voor onder- wijs en welzijn.

Gij weet dat wij nog een stap verder denken - een volledige opdeling van België en dus van Justitie - maar het is belangrijk dat gij uw visie luid en duidelijk hebt uit- gesproken. En zoals gezegd maakt ge er u niet alleen vrienden mee, en ge zult ook wel niet per toeval verwezen hebben naar het Brusselse Hof van Beroep. Want de Nederlandstalige Orde van Advocaten bij de balie Brussel heeft zijn gal al gespuwd.

Een splitsing zou de advocatenpraktijk in Brussel, ‘die noodzakelijk tweetalig is’, alleen maar bemoeilijken. En het gerech- telijk arrondissement Brussel-Halle-Vil- voorde zou niet mogen worden gesplitst, tenzij op het niveau van de rechtbanken...

van eerste aanleg, en dan nog. Het lijkt er dus op dat gij in eigen rangen nog behoor- lijk wat corporatisme te overwinnen hebt.

Maar wie het gelijk aan zijn kant heeft, zal vroeg of laat die horde kunnen nemen. Wij wensen u daarbij

moed en volhar- ding toe.

3

De dingen dezer dagen

9 februari 2011

Brief aan ...

Vlamingen in de zoo

Wie de Vlaamse beweging aan het werk ziet, stuntelig en amateuristisch, haar traagheid afgewisseld met grillige uitbarstingen, zal zich weinig aangespoord voelen om zich bij haar te voegen. Wie echter haar belgicistische tegenstanders leest, kan daardoor wel geprikkeld worden om zich te engageren in de weerleg- ging van hun zelfgenoegzaam discours.

Een vers voorbeeld vinden we in de Knack- bijlage De Onafhankelijkheidsgedachte, 2-2- 2011, namelijk de bijdrage van UA-geschie- denisdocent Maarten van Ginderachter.

Het begint al bij de titel: “Wondermiddel of koortsdroom?” Er bestaat bij mijn weten geen enkel belgicistisch wederwoord op de Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte dat niet in karikaturen vervalt. Eén voor één doen ze stoer door heel scherp een stropop de grond in te argumenteren, met zorgvuldig vermijden van wat in Vlaamsgezinde kringen echt leeft. Daar zegt immers niemand dat de Vlaamse onafhankelijkheid een “wonder- middel” is. Ze zal de klimaatproblemen niet oplossen, en zelfs met de transferlast van de schouders zal er een enorme staatsschuld uit het verleden te delgen blijven.

L’identité, c’est Auschwitz

De professor beweert: “Wie rationeel de gapende inconsequenties in het Vlaams-nati- onalisme aanwijst”, zonder enig voorbeeld,

“krijgt van alles naar het hoofd geslingerd, maar zelden afdoende antwoorden.” Vervang

“Vlaams” door “Belgisch”, en het is helemaal juist. Maar dat zegt hij vlak nadat hij Guy Verhofstadts demonisering van het Vlaamse (niet het Belgische) nationalisme door de reductio ad Hitlerum aangehaald heeft. U weet nog, “l’identité, c’est Auschwitz”. Die keurt hij af, maar ze herinnert er natuurlijk wel aan dat juist wie de onafhankelijkheids- gedachte ernstig neemt, “van alles naar het hoofd geslingerd krijgt”, en wel veel ergere dingen dan de belgicisten ooit hoeven te vre- zen. Want inderdaad: “Het grootste verwijt dat je van een Vlaams-nationalist kunt krij- gen, is dat je een slechte Vlaming en een nest- bevuiler bent.” Och, is het dat maar? Terwijl belgicisten hun tegenstanders wereldwijd als nazi’s belasteren, moeten zijzelf alleen vre- zen voor de krachteloze term “slechte Vla- ming”. En dan nog, want eerlijk gezegd heb ik in alle communautaire discussies op diverse forums nog nooit die term gehoord, ten- zij juist uit de mond van belgicisten die zich met een nepgeuzennaam als het slachtof- fer van een vreselijk Vlaams fanatisme wil- len voordoen.

Ivoren toren

Zelfs de scheldwoorden worden ver- draaid: “Critici worden aan de kant gezet als ivorentorenintellectuelen die niet inzien dat de ‘verdamping’ van België een onvermijde- lijk historisch proces is.” Het probleem met die intellectuelen is niet dat ze in een ivoren toren leven, verstrooide professoren die zich zodanig in esoterische onderwerpen verdie- pen dat ze het contact met de dagelijkse wer- kelijkheid verliezen. Nee, het is inzake zeer eenvoudige dossiers dat zij zeer evidente feiten weigeren te zien, niet de “verdam- ping van België” (die zeer wel omkeerbaar is, bv. naar het unitaire volledig tweetalige België waarvan de Vlaamse beweging een eeuw geleden droomde), maar bv. de schen- ding van de grondwet inzake BHV. Ik ga ze hier niet verder opsommen, de prof mag zijn eigen huiswerk doen en het gepubliceerde argumentarium tegen België nalezen.

De belangrijkste leugen in de column is de stelselmatige vereenzelviging van de onaf- hankelijkheidsgedachte met “Vlaams-natio- nalisme”. Het is net zoals Jos Geysels in zijn recente tv-debat tegen Peter de Roover:

toen deze hem totaal gevloerd had met zijn ontleding van het ondemocratische karakter van de Belgische staat, wist hij niets beters te bedenken dan het boewoord “nationa- lisme”. Ook mensen die niets met natio- nalisme hebben, onder meer buitenlandse waarnemers, stellen vast dat België structu- reel ondemocratisch en een bron van slecht bestuur geworden is.

Wrok tegen België

Maar dat wil de UA-historicus niet gewe- ten hebben, liever psychiatriseert hij de andere: “De Wever heeft het separatisme een rationeel imago aangemeten, maar hoe je het ook draait of keert, de bestaansre- den van het Vlaams-nationalisme blijft pure emotie, namelijk wrok tegen België.” Mis- schien geldt dat wel voor het “Vlaams-nati- onalisme”, het ligt er maar aan hoe je die boeman definieert, maar het geldt zeker niet voor de onafhankelijkheidsgedachte. Overi- gens hoeft zogenaamde wrok niet irratio- neel te zijn. Is de wrok van een slachtoffer van verkrachting tegen de dader niet geba- seerd op een correcte vaststelling van een reëel onrecht? Het onrecht tegen de Vla- mingen zit in de Belgische staat ingebakken, en sommigen hebben hun wrok daarover omgezet in een rationeel gefundeerde onaf- hankelijkheidsgedachte.

De troefkaart van onze academicus is een brutale drogredenering: “Je kunt toch niet met een uitgestreken gezicht blijven bewe- ren dat Vlaanderen een onderdrukte natie is.

Welke maatstaven je ook gebruikt, Vlaande- ren duikt voortdurend op in de Top 10 van de welvarendste regio’s ter wereld.” Dat is precies het argument dat ter verdediging van de apartheid gebruikt werd: je kunt toch niet beweren dat de Zuid-Afrikaanse zwar- ten onderdrukt zijn? Ze zijn veel welvaren- der dan de zelfbesturende zwarten in de rest van Afrika!

Er is een verschil tussen economisch wel- slagen en soevereiniteit. De Vlaming kan niet eens een partij wier beleid hij onder- gaat, doch afkeurt, zoals de PS, democratisch wegstemmen. Maar waarom over democra- tie beginnen, jullie hebben toch genoeg te eten? Belgicisten bejegenen Vlamingen als dieren in de zoo.

K^oenraad e^lst

Echo’s uit de koepelzaal

A la belge!

•

Wij zijn slechts koele minnaars van het reilen en zeilen der Vlaamse instellingen, zo parlement als bijhorende regering (ook al lijkt die democratische volgorde in de prak- tijk steeds omgekeerd). Daarvan hebben we nooit een geheim gemaakt in deze kolom- men.

Wat we zelf doen, doen we inderdaad helemaal niet beter dan ‘onder den Bels’

(naar het woord van Ernest Claes). Wie dat mocht denken, zouden we willen suggereren even te kijken naar en te mediteren over de wijze waarop we omgaan met ons onder- wijs, waar de enige grondstof waarover we beschikken - zijnde onze grijze mayonaise - nu al decennia in een steeds waanzinniger tempo en op een steeds nefastere wijze mis- meesterd wordt. De vergadercultuur van de Vlaamsche Parochieraad lijkt - helaas! - ook veel meer op die van de federale praatbarak dan op die van het Nederlandse parlement aan het Haagse Binnenhof.

Dienstreizen

•

Van die nogal ‘zuiderse’ wijze van wer- ken kregen we vorige week woensdag weer een fraai exempel toen het tot een hoog oplaaiende ruzie kwam tussen VB-fractielei- der Filip Dewinter en parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA). En dat beiden tot een Vlaams-nationale partij behoren, stemt ons ook al niet echt tot grote blijdschap. Aanlei-

ding tot de rel waren de buitenlandse reizen van minister-president Kris Peeters (CD&V) waarvan men zich (in een niet al te ver ver- leden) vooral nog zijn bergbeklimmende exploten zal herinneren die zich afspeelden in een Zuid-Amerikaans kader en zulks op het moment dat de volksvertegenwoordi- ging zich boog over de begroting. Dewin- ter was nogal goed op dreef en nam alle tijd van de wereld om een en ander (uit verle- den en toekomst van de agenda van Pee- ters) uitgebreid in de verf te zetten: dat is het goed recht van de oppositie in een demo- cratisch bestel.

Beschamend vertoon

•

Maar dat duurde dus allemaal veel te lang naar de zin van Peumans. Mocht hij een para- plu bij de hand hebben gehad, zou er mis- schien iets anders zijn gebeurd. Maar nu ont- nam hij dus Dewinter het woord, wat zoals te verwachten viel niet zonder figuurlijke slag of stoot gebeurde. In het verbale duel dat volgde, kreeg Peumans het verwijt dat hij zich opstelde ‘als de woordvoerder van de minister-president’. Maar het werd pas echt persoonlijk en scherp toen de voorzitter zei dat hij de VB’er de avond voordien had gebeld om te waarschuwen dat hij de ‘dienst- reizen’-discussie zou beperken.

Toen Dewinter repliceerde dat hij niet op de hoogte was van zo’n telefoontje, ver- loor Peumans alle waardigheid die een par- lementsvoorzitter hoort te kenmerken en tierde als een klein kind met verwijzing naar zijn gsm: ‘Ik heb u wel gebeld, maar u hebt niet opgenomen. Ik heb uw nummer hier in mijn gsm zitten bij de uitgaande oproepen.

Wilt u eens komen kijken misschien? Ik laat me niet uitmaken voor leugenaar’!

Valsheid

•

Toen twee weken geleden tijdens de ple- naire zitting moest gestemd worden over

een motie drukte het Maldegemse CD&V- parlementslid Valerie Taeldeman niet enkel haar eigen stemknopje in, maar ook dat van haar afwezige collega Jan Durnez. Een oplet- tende Peumans had dat door en liet der- halve opnieuw stemmen. Grote boosheid bij oppositiepartij LDD die ermee dreigde om het leveren van stemafspraken een tijdje op te schorten.

Peumans riep ondertussen Taeldeman op het matje. Die zou behoorlijk geschrokken zijn van de affaire en beloofde ‘dat het niet meer zal gebeuren’! Daarmee zou het inci- dent moeten gesloten zijn (op een behande- ling na in de commissie die bevoegd is voor het reglement van het parlement) want ver- dere stappen of sancties zijn niet aangekon- digd. Dat was zeer tot ongenoegen van LDD- fractieleider Lode Vereeck, die stelde: ‘We kunnen dit toch niet zomaar blauwblauw laten. Stemfraude is toch onaanvaardbaar en staat bijna gelijk aan schriftvervalsing”, aldus Vereeck.

Middenmoot

•

Ondertussen verneemt men uit een stu- die (door Joep Konings en Luca Marcolin) van het Leuvense onderzoeksinstituut Vives dat Vlaanderen (als regio) in vergelijking met de zestien Duitse Länder een competitivi- teitsnadeel heeft, dat het sterkst is in de indrustrie, maar minder zwaar uitvalt in de dienstensector. Vooral de sterke concur- rentiepositie van de Ossi’s valt daarbij sterk op. De oorzaak is heel simpel: dat komt alle- maal door de aanhoudende Duitse loonma- tiging van de voorbije jaren. Brussel staat in die studie op de 17de plaats, terwijl Ber- lijn (een vergelijkbare stad) als 7de helemaal niet zo slecht presteert. Brussel en Wallo- nië hebben trouwens een concurrentiehan- dicap van twee tot drie percent ten opzichte van Vlaanderen. Iemand verbaasd?

De dingen dezer dagen 4

9 februari 2011

Roddels uit de Wetstraat

Pathologisch

•

De rode Aartsdiaken Dirk van der Maelen kan de minister van Buskruit en Bommen horen noch zien. Sinds diens aan- treden gaat hij als een wild geworden keffer tekeer tegen alles wat Pieter de Crem doet of zegt. Het begint iets karikaturaals te krij- gen. Sommigen noemen het eerder patholo- gisch. Vorige week gaf hij weer van jetje naar aanleiding van de tussenkomst van de minis- ter bij Hillary Clinton aangaande de Afghani- stanpolitiek, die was uitgelekt via Wikileaks.

Hoezeer de keffer ook tempeestte en dan nog de steun kreeg van groene moeraskwa- ker Wouter de Vriendt, Leterme blokte zijn minister propertjes af en betuigde hem zelfs de onvoorwaardelijke steun van de ganse regering. Dirk was in alle staten, maar zijn verbale uithalen gingen verloren stoten en stierven uiteindelijk uit in de nok van het Paleis der Natie. De aartsdiaken lijkt ver- geten te zijn dat de sossen in de regering zaten toen beslist werd troepen naar Afgha- nistan te sturen... En à propos: GroenLinks in Nederland stemt in met het zenden van militairen naar Afghanistan.

Saaie Charlie Chaplin

•

Een opgemerkte nieuweling in de praatba- rak is de piepjonge Kristof Calvo y Castañer.

Hij is goed van de tongriem gesneden, maar tegelijk een groene purist en haarklover. De stijl waarmee hij door de gangen loopt en zijn voeten plaatst, doet onmiskenbaar den- ken aan Charlie Chaplin. Alleen het wandel- stokje en de bolhoed ontbreken. Tijdens het vragenuurtje vond hij het nodig en nuttig Leterme te vatten over de Europese klimaat- en energiedoelstellingen. Geeuw! Leterme antwoordde met een stalen gezicht en op basis van een door een medewerker voor- bereide tekst, waarmee de kous rap af was.

Nog altijd beseffen die groene heikneuters niet hoezeer zij zich belachelijk maken met het drammerig benadrukken van op zichzelf nobele milieuaangelegenheden. Zij babbelen hun eigen thema’s helemaal in de vernieling.

Bronvermelding?!

•

Een andere nieuweling die in de Kamer en in de welwillende regimecamera’s wat graag in de kijker loopt, is de wat overmoedige en ambitieuze Theo Francken van N-VA. En dat niet alleen omdat hij in het klassieke res- taurant van de Kamer geregeld gesignaleerd wordt in de aanminnige nabijheid van zijn lief- tallige partijgenote Nadia Sminate...

Neen, hij is er werkelijk op uit de thema’s van de Vlaams Belangers te kapen en ze, overgoten met een politiekcorrect sausje, aan te brengen alsof hij ze zelf uitgevonden heeft. Goed geprobeerd van Theo, maar zowat iedereen heeft het ondertussen door.

Erg sportief is het niet bovendien uit te halen

naar de VB’ers. Er bestaat zoiets als gedach- teroof. Wie iemands ideeën overneemt, moet er op zijn minst de bron bij vermel- den. Plagiaat klinkt zelfs nog lelijker. Leer- den we dat niet op school en aan de uni- versiteit?

Sint-juttemis

•

Nu de hyperactieve Bart Laeremans naar de Senaat is moeten verhuizen en daar gedwongen wordt een leven te leiden dat voor hem veel te traag gaat, gebeurt het dat anderen zijn dada’s schaamteloos overnemen in de Kamer. Eén van die dada’s is de Plan- tentuin van Meise die volgens de Lamber- montakkoorden van tien jaar geleden naar Vlaanderen moest gaan, maar dat de Frans- taligen moedwillig saboteren. Sonjake Becq van de CD&V voelde zich aldus geroepen om nog eens iets te doen en het thema over te nemen. Het antwoord dat ze van de verant- woordelijke minister Reynders kreeg, was even nietszeggend als die welke Laeremans de vorige jaren kreeg. Waarmee nog maar eens bewezen wordt dat de Franstaligen alles doen om akkoorden niet na te leven en uit te hollen. Bart Laeremans wist dat allang. Nu weet Sonja Becq het ook...

Op reis?

•

In de zgn. ‘sekscommissie’ is naar verluidt een ‘belangrijke’ discussie aan de gang. De vraag is gesteld of de commissie in func-

tie van haar eindrapport met praatbarak- kers, medewerkers, ambtenaren, tolken en technisch personeel er voor enkele dagen moet op uit trekken naar een sjieke afgelegen plaats in een of ander riant hotel dan wel of men de werkzaamheden gewoon moet uit- voeren op de werkplek, de praatbarak dus.

Men is er nog niet uit,

want sommigen zouden in deze barre poli- tieke tijden wat schrik hebben van wat tegen- woordig ‘de perceptie’ wordt genoemd...

Anderen dromen niettemin al van rijke tafe- len in een luxueuze omgeving en met alles erop en eraan. Op kosten van de goege- meente, uiteraard!

Op de vlucht

•

Wie de jongste dagen veel minder dan voorheen loopt te pronken in de Kamer en zich haast ongezien van de ene naar de andere vergaderzaal begeeft, is Siegfried Bracke. Het lijkt er zelfs op dat hij in tegen- stelling tot enkele maanden geleden de came- ra’s en de microfoons niet meer gaat opzoe- ken. Vreemd, zou men denken.

Maar nu hij de jongste tijd geregeld strui- kelt over enkele leugens uit zijn sp.a-verle- den, vindt hij het duidelijk allemaal niet zo leuk meer en mijdt hij de journalisten als de pest. Waar is de tijd dat hij zelf de politici achterna liep als journalist om hen te con- fronteren met al dan niet toevallige gaten in hun geheugen?! De rollen zijn vandaag omge- keerd. Hij weet nu wat het is...

Lambert van de Sijpe was het hoofd van de dienst Jeugd. Deze cynische maar amusante man was CVP’er. Het belette hem niet de hand boven het hoofd van Jef Elbers te houden toen bekend werd dat die een gruwelijke misdadiger was want lid van het VB. Lambert zei me: “Ofwel speel je het spel mee, word je lid van een partij en lever je hand-en-spandiensten, ofwel blijf je wat je bent. Aan jou de keuze.” Ik koos de tweede mogelijkheid.

Partijlidkaarten bij de BRT(N)

De politisering

Neen, 90 % van het (veel te talrijke) omroeppersoneel had geen partijlidkaart en had die ook niet nodig; de huidige discus- sie over het SP-verleden van Siegfried Bracke is niet representatief voor hen. Het grootste deel van het personeel werkte bij de techni- sche en administratieve diensten, werd met een examen gerekruteerd en de bevorderin- gen waren meestal fair en fatsoenlijk. Alleen over de bevorderingen tot directeur-gene- raal, directeur of ingenieurdirecteur werd er soms gebakkeleid door de politieke lakeien in de Raad van Bestuur omdat er ideologische belangen op het spel stonden: bijvoorbeeld taken in eigen beheer uitvoeren en nieuwe personeelsleden aanwerven, of taken uitbe- steden aan privéfirma’s. Bij de “cultuur” wer- den functies als filmothecaris, regieassistent, opnameleider, televisieregisseur enzovoort ook behoorlijk ingevuld. Maar voor die res- terende 10 % ging de politisering geleidelijk in een hogere versnelling; zij het alleen bij bevorderingen. De laatste sjoemelexamens voor producer en journalist werden afge- nomen begin de jaren zestig maar later wer- den de examens altijd maar langer, zwaarder en eerlijker. Mijn examen duurde maanden, was over 6 verschillende proeven gespreid en eindigde met een stage van 18 maanden die nog veel geslaagden de kop kostte. Bij de aanwerving werd niet naar een partij- lidkaart gevraagd en tijdens de stage testte men grondig de bekwaamheid van een kan- didaat. Meestal was dan al zonneklaar wie het echt kon. Daarom was de politisering bij de bevorderingen nog ergerlijker want daar speelde bekwaamheid geen enkele rol meer.

Funest in het hele proces was het cultuur- pact; gelanceerd rond 1970 door een snul als de Gentse hoogleraar Verhulst, die lang ook voorzitter van de Raad van Bestuur van de omroep was. In de jaren vijftig rekruteerde men nog openlijk journalistenliberalen, jour- nalistensocialisten enzovoort. Bij de bevor- deringen hield men ook rekening met de partijevenwichten. Bij de producers speelde eerder de verhouding katholiek/vrijzinnig en er werd op toegekeken dat iedere strek- king zowat de helft van de bevorderingen kreeg. Het Arabisch paard van het cultuur- pact werd door de Vlaamse politici onmid- dellijk getransformeerd in een kameel met twee bulten: alleen strikte partijcriteria tel- den nog. Iedere hiërarchische functie kreeg een aantal punten en bij de secretariaten van de voorzitter van de Raad van Bestuur en bij

de administrateur-generaal werden die lijs- ten en puntenboeken zorgvuldig bijgehouden en desnoods aangepast toen bijvoorbeeld de Volksunie ook haar deel opeiste. De meer- derheid in de Raad van Bestuur was altijd een afspiegeling van de meerderheid in de rege- ring. Je kon zelfs een trouwe partijsoldaat zijn en altijd naast een bevordering grijpen omdat je partij iedere keer op het “moment suprême” in de oppositie zat. Daarom had- den alle producers/journalisten een zoge- naamde vlakke loopbaan (ambtshalve dienst- chef na 15 jaar).

De gevolgen

De gevolgen waren er natuurlijk naar.

Waar tot 1970 nog enige vakbekwaamheid gold, werd geleidelijk de partijtrouw het belangrijkste criterium en het spreekt van- zelf dat meestal niet de creatiefste mensen voor een bevordering in aanmerking kwa- men. Soms liep het de spuigaten uit. De soci- alisten stelden bijvoorbeeld een kandidaat voor als hoofd van een programmadienst.

De man had wat vrouwenkwesties rond het hoofd, dronk te veel en stak op een nacht zijn woning in brand. De brandweer redde hem en de politie sloot hem op in de gevan- genis. De hoogste SP-dame bij de omroep contacteerde bevriende mensen, haalde hem uit de gevangenis, betaalde een goede advo- caat en vervolgens bevorderde de Raad van Bestuur van de omroep hem alsof er niets

gebeurd was. Het verhaal kreeg een amu- sante staart. De man toonde zich ondank- baar, weigerde bevelen van de partijdame uit te voeren en ontpopte zich als een verwoed verdediger van zijn producers (en daarom krijgt u van mij zijn naam niet). De partij- dame daagde hem wegens ingebeelde bele- digingen voor de rechter waar zijn advocaat Carl Devlies (de huidige staatssecretaris) brandhout van de beschuldigingen maakte.

Een belangrijk gevolg van de partijlidkaart bij de BRT-bazen was het hobbyisme van vele programmamakers. De baasjes ontbeer- den het belangrijkste wat nodig was: moreel gezag, want iedereen wist waar ze hun func- tie van productieleider of directeur aan te danken hadden. Ze hadden noch de moed noch de kennis om de uitspattingen aan de basis te corrigeren en sommigen van de par- tijlozen profiteerden daar duchtig van om brutaal programma’s voor zichzelf en een paar vrienden te produceren (denk aan het infame Container). De komst van VTM zou dit keihard afstraffen. Mensen werden soms aangemaand een partijkaart te kiezen als er geen partijdromedarissen kandidaat waren.

De CVP zag dat er bij de dienst Vorming drie ernstige kandidaten waren voor een func- tie van 1ste producer: één socialist, één kei- harde flamingant, één kleurloze. Dus vroeg men aan die laatste (Emiel Goelen) CVP’er te worden. Hij kreeg een audiëntie bij Petrus Thijs (baas van het NCMV - nu Unizo - en lid van de Raad van Bestuur) en werd als CVP-man naar voren geschoven. Maar toen bleek dat Els Witte, SP en voorzitter van de Raad, slechts een CVP’er in een andere functie aanvaardde indien de CVP Goelen liet vallen, ten voordele van een SP-vrijmet- selaar. En zo geschiedde. Ja, die flamingant was ikzelf. Ik kreeg in de Raad van Bestuur geregeld lof voor mijn programma’s vanwege de VU-vertegenwoordigers Van Overstrae-

ten, Martens en Luyten, maar nooit heb ik bij een stemming over een bevordering zelfs maar één keer hun stem gekregen want ik was geen partijlid en wou niet knielen en hun steun vragen. Nog een gevolg van de politisering was de alcoholisering. Arbeids- geneesheer Brechthold vertelde ons dat uit een vergelijkend onderzoek bij de overheids- diensten bleek dat de omroep naar verhou- ding de meeste dronkaards telde; zeker bij producers en journalisten waar de frustra- ties over gemiste bevorderingen het grootst waren.

Van objectief naar politiekcorrect

Eigenaardig genoeg blijft het mijn per- soonlijke mening dat die partijlidkaarten hun nut hadden bij de nieuwsdienst. Ieder- een kende ieders gezindheid en dus werd ieder nieuwsitem met een apothekersweeg- schaal gewogen door de collega’s met een andere partijlidkaart. Het gevolg was een vrij objectieve berichtgeving want niemand durfde zijn partijmening openlijk en bru- taal aan de kijker opdringen. Sommige jour- nalisten zoals Jan Ceuleers checkten hun stukjes soms zelfs af met buitenstanders als Manu Ruys. Niemand nam het Tuur van Wallendael of Etienne van den Bergh kwa- lijk dat zij “hun politici” adviseerden hoe ze hun antwoord moesten formuleren zodat er tenminste op minder dan een minuut een begrijpelijk standpunt te horen viel. Ieder- een ging akkoord dat een journalist televi- sietraining gaf aan zijn partij zodat de war- taal van politici verbeterde. Chris Borms was daar sterk in, al was hij zeer boos toen ik hem vroeg wat het betaalde (we verzoen- den ons later in ons beider Delhaize). Chris was een journalist van de oude partijstem- pel en hij had feitelijk een hekel aan de par- tijlozen à la Zinzen, Naets, De Poortere die het linksisme huldigden en dat altijd probeer- den in een nieuwsitem te smokkelen. Zolang Borms hoofdredacteur was, bleef de hate- lijke hetze tegen het VB binnen de perken en hij eiste dat de partij als een gewone par- tij behandeld werd. Toen de BRTN in VRT veranderde en de onnozele Eric van Rom- puy zwansbaron De Graeve binnenhaalde, was het gedaan met partijlidkaarten. Gelei- delijk voltrok zich de volledige Humo-ise- ring van de redactie. Gedaan met objectieve en eerlijke examens maar “assessments” die alleen openstonden voor vrienden en ken- nissen met dezelfde roodgroene signatuur.

Gedaan met een controle door collega’s die tot een andere partij behoorden; alle- maal dezelfde politiekcorrecte leugens. En ten slotte de aberratie van een hoofdredac- teur uit de Humoschool: de antidemocrati- sche bedrieger Hoflack die “nationalisme”

en “godsdienst“ de pest noemt, die het aan- moedigt dat er dagelijks gelogen en bedrogen wordt voor la Belgique en de vrijzinnigheid, die een vulgaire sjoemelaar als Ramaekers de hand boven het hoofd houdt.

Jan Neckers

De dingen dezer dagen

9 februari 2011

5

Een partij die binnenskamers een wetsvoorstel uitdoktert, legt dat “ter over- weging” voor aan de Kamer van volksvertegenwoordigers. Bij aanvaarden bete- kent dit dat het parlement bereid is daar verder over te debatteren. Het in over- weging nemen is zuiver formaliteit. Dat was niet anders tijdens de voorbije zitting van de Kamer waarin liefst 228 voorstellen werden geformuleerd.

227 keer “ja” en eenmaal “neen”

Ze werden allemaal in overweging geno- men, behalve één. Voor het voorstel van Vlaams Belang om amnestie voor collabora- teurs tijdens WO II te overwegen, vroeg de PS stemming in de Kamer. Bij alle Franstalige partijen klonk het overbekende “non”. Hun Vlaamse lakeipartijen sp.a en Groen! zorg- den met hun “neen” voor de vereiste meer- derheid. Exit het amnestievoorstel zoals dat tijdens elke legislatuur meerdere keren gebeurt. Volgens sp.a-fractieleider Bruno Tobback al vijftien jaar en, als het van hem en zijn partij afhangt, zal dat de volgende vijf- tien jaar niet veranderen.

Dat standpunt zegt veel over de prakti- sche invulling van begrippen als “verdraag- zaamheid” en “solidariteit” door een partij die ze, naar eigen zeggen, hoog in het rode vaandel draagt. Dat het “njet” van zijn frac- tie ook meer tegen een partij is gericht dan tegen het voorstel op zich, bewijst de “zoon van” door te stellen “dat er niets tegen een sereen debat over het thema is, maar niet op basis van een provocatief (sic) voorstel”. Wat er zo provocatief is aan de vraag om meer dan 65 jaar na datum een streep te trek- ken onder een verleden, weten allicht alleen Joost en Bruno Tobback. Want wie zich, al dan niet misleid, in de oorlogsjaren “ver- brandde”, is of al naar de eeuwige jachtvel- den vertrokken of, in het beste geval, al diep in de tachtig. Mogelijk zal voor de Tobbacks van onze modelstaat het “provocatieve”

van de amnestievraag pas wegvallen wan- neer ook de achterkleinkinderen van toen- malige zondaars dit tranendal zullen verla- ten hebben. Het is een goede vraag waarom in alle andere Europese landen amnestie én bespreekbaar én uitvoerbaar was? Omdat België geen land is, klinkt als antwoord ook niet echt slecht.

Waanidee

Dat de schutkring in Vlaanderen inmid- dels van zijn spankracht inboet, wordt bewe- zen door het feit dat het “eeuwige” voorstel van Vlaams Belang nu bredere steun kreeg dan bij vorige gelegenheden. Want uitgezon- derd de rode en groene vazalfracties van de Franstalige partijen, stemde het Vlaamse gedeelte van het Kamerhalfrond voor. Dat is wel eens anders geweest. Er was zelfs her en der verontwaardiging merkbaar over de halsstarrigheid van de “landgenoten” bezui- den de taalgrens.

Overigens heeft de systematische weige- ring om over een Vlaams amnestievoorstel te praten, volgens vele insiders te maken met de waanidee die de Franstalige partijen tegen beter weten in door ieders strot pro- beren te rammen.

Die waanidee wil dat collaboratie zich alleen in Vlaanderen voordeed. De waar- heid is dat de grootste en bekendste Belgi- sche collaborateur de in het Waalse Bouillon geboren Leon Degrelle was. Naast stich- ter van de partij Rex was hij tevens vurige bewonderaar van zowel Hitler als Mussolini.

Hij werd trouwens door allebei in audiëntie ontvangen. Die wetenswaardigheden wor- den, samen met de vele signalen van eco- nomische collaboratie in Wallonië, door

Franstalige politici zoveel mogelijk doodge- zwegen.

Doordenkertje

Wat diezelfde politici, als fervente aanhan- gers van de monarchie, trouwens in dezelfde mate doodzwijgen, is, dat ze de kans om hun innige trouw aan vorst en “la Belgique” te kunnen blijven belijden niet aan zichzelf maar aan Vlaanderen danken.

De eerste diepe verdeeldheid tussen twee volkeren binnen de Belgische constructie kwam in maart 1950 aan het licht bij de eer- ste en tot dusver enige gehouden volksraad- pleging. Vlaanderen stemde massaal voor de terugkeer uit ballingschap van Leopold III, Wallonië stemde massaal tegen.

Hoe in de loop van de daaropvolgende halve eeuw sympathie en antipathie voor het francofone vorstenhuis van kamp ver- anderde, is voldoende bekend.

Het is een fenomeen dat nauw samenhangt met enerzijds de evolutie van het Vlaamse zelfbewustzijn en anderzijds de uitgesproken voorkeur van Le Palais/Het Paleis voor én de taal van Molière én voor de bevolkingsgroep die ze spreekt. In het verlengde van die vast- stelling is het een bijzonder pittig detail dat binnen het pakket van de 227 “ter overwe- ging” weerhouden voorstellen nog een ander voorstel met label Vlaams Belang zat. Name- lijk dat om de monarchie af te schaffen.

Niet meer of niet minder. Het woord amnestie is vertaald in het Frans “amnistie”.

Het klinkt bijna hetzelfde. Dat ligt anders met “afschaffen” en “supprimer”.

Een doordenkertje. De tip is taalkennis.

Wie niet mee is, mag me altijd bellen.

D.M^ol

Vlaams-nationalisten ontstemd over “slagersretoriek” tegen het Vlaams Belang

De Wever hakt met de botte bijl

Er is binnen Vlaams-nationale middens nogal wat commotie ontstaan over een uitlating van N-VA-voorzitter Bart de Wever, dat hij “een afspraak heeft met de geschiedenis”, en dat hij “in 2012 de keel van het Vlaams Belang- monster gaat oversnijden”. Bron is een artikel in De Morgen van 1 febru- ari, getekend STS (Steven Samyn), waarin men refereert naar gesprek- ken vorig jaar in september tussen bemiddelaars Danny Pieters (N-VA) en André Flahaut (PS), en Bart De Wever. Daar zouden uitgetikte versla- gen van bestaan, en de door ons gecontacteerde politieke redactie van DM houdt bij hoog en laag vol dat ze daar een kopie van hebben. Waaruit men dus letterlijk heeft geciteerd.

Bij het Vlaams Belang reageert men geërgerd. “Als wij zoiets over een andere partij zouden zeggen, dan was het kot te klein en zou men dit ‘ranzig’ noemen. Noch inhoudelijk, noch qua taal kan dit door de beugel. Het is dubbel erg dat dit komt van een andere Vlaams-nationalistische partij, terwijl we eigenlijk hetzelfde einddoel heb- ben. De Wever vergist zich duidelijk van vij- and”, liet voorzitter Bruno Valkeniers ons weten.

N-VA’er Jan Jambon zit verveeld met de uitspraak en suggereert dat het opge- zet spel is van de linkse media. Dat zou inderdaad altijd kunnen. Wij dus bij Bart de Wever zelf gaan aankloppen, om te vragen of hij dat echt zo gezegd heeft, en of hij daar inderdaad achter staat. “Ik lees die uitspraak ook in De Morgen. Ik heb echter niet veel zin om daar op te reageren.

Immers: 1) ik herinner me dat echt niet op die manier (is dan ook al vijf maanden gele- den) en 2) wat men zegt in een vertrouwe- lijk gesprek en met welk doeleinde men dan spreekt, moet achteraf niet vrijgegeven wor- den en niet uit de specifieke context worden gerukt. Als dat wel gebeurt, is het om te scha- den. Dat lijkt me in dit geval erg duidelijk.”

Aldus de N-VA-voorzitter, die de vertrou- welijkheid van het document beklemtoont en enig geheugenverlies inroept, maar de uitspraken eigenlijk ook niet ontkent. En blijkbaar evenmin de behoefte voelt aan een rechtzetting, iets waar o.m. publicist Guido Naets sterk op aandringt. Nu, het is ieders goed recht om te denken dat hij een afspraak met de geschiedenis heeft, maar het middenveld van de Vlaamse beweging is niet opgezet met de manier hoe Bart de Wever telkens opnieuw een mogelijk V-front aan diggelen slaat door zich tegen het Vlaams Belang af te zet- ten. Uiteindelijk zal men de kiezers van deze partij nodig hebben om een auto- nomistisch breekpunt te creëren, klinkt het. En als we het van de CD&V moe- ten hebben...

“De Wever heeft er plezier in om steeds weer de Vlaamse Beweging te schofferen.

Hij zou maar beter opletten, want wil hij tot een vergaande staatshervorming komen, dan zal hij alle Vlaamse krachten nodig hebben”, aldus sociaalflamingant Julien Borre- mans (IJzerbedevaartkomitee).

De in zijn wiek geschoten Guido Celen (Pro Flandria, Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid) schreef zelfs een open brief naar de N-VA-voorzitter en dringt erop aan dat de Vlaamse beweging afstand neemt van deze “hatelijke en geen zoden aan de dijk brengende woorden”. Pol Herman (Pro Flandria) is nog scherper:

“Intriest en verfoeilijk. Het zou De Wever sie- ren, indien hij besefte dat hij ook kritiek nodig heeft vanuit zijn eigen nest.”

Wim Dewit (OVV, IJzerwake, VVB) nam met verbazing kennis van de geci- teerde uitspraken en distantieert er zich uitdrukkelijk van, indien ze effectief uit de mond van de N-VA-voorzitter komen.

“Bart de Wever vergist zich dan, al of niet bewust, van vijand. Dat hij het Vlaams Belang ervaart als politieke tegenstander, kan ik aan- vaarden, maar niet als politieke vijand.

Er zijn meer dan voldoende thema’s waarop beide Vlaams-nationale partijen zouden moe- ten en kunnen samenwerken”, aldus Wim Dewit, die zich ergert aan de gebruikte slagersretoriek: “Het kan niet dat de poli- tieke vertegenwoordigers van de Vlaamse Beweging mekaar gaan bestrijden met mid- delen die thuis horen in het achterlijke taal- gebruik van moslimextremisten.”

Politiek analist Filip van Laenen (Res Publica) ten slotte, vindt de uitspraken niet alleen ongepast, maar ook een stra- tegische stommiteit: “Afgezien van het taal- gebruik, getuigt De Wevers houding van wei- nig historisch inzicht.

Wie de ene oorlog (de federale) vooral in termen van een andere oorlog (Antwer- pen) voert, riskeert uiteindelijk beide oorlo- gen te verliezen. Hij zet daarbij in de verf dat N-VA de copie is en het Vlaams Belang het origineel.”

Enfin, de zoveelste caféruzie onder het Prinsenvolk der Nederlanden. Gaan we het dan nooit leren? En dat terwijl Valkeniers nog maar net de hand uitstak en opriep tot Vlaamse frontvorming. Als Bart de Wever niet beseft dat hij, door die cordontaal te gebruiken, het Belgisch establishment versterkt, dan hoor ik de haan voor de derde keer kraaien. En dan zal “het momentum” nog sneller voorbij zijn dan we dachten.

A^nnick V^erbAuwen Niemand is verantwoordelijk voor de treinramp Buizingen

Dwaas Voorstel

In de categorie ‘meest dwaze voorstel van de week’ gaat de hoofdprijs dit keer naar Pascal Smet. De socialistische minister van Onderwijs lanceerde het voorstel om uitwis- selingen te organiseren tussen Vlaamse en Marokkaanse scholieren. Dat moet leiden tot meer verdraagzaamheid, want uit stu- dies zou volgens Smet blijken dat Vlaamse studenten niet goed scoren inzake “demo- cratische attitudes”.

Natuurlijk te gek voor woorden en zelfs beledigend voor de Vlaamse jeugd van tegen- woordig.

omgekeerDe integratie

Het uitwisselingsvoorstel van de sp.a- minister komt in feite neer op een soort van omgekeerde integratie. Smet is trouwens niet aan zijn proefstuk toe. Eerder lanceerde hij al het idee twee bijkomende verlofdagen toe te kennen aan moslimleerlingen, zodat zij rustig het Suikerfeest en het offerfeest kun- nen vieren.

Of wat dacht u van zijn in 2009 opgelaten ballonnetje om leerkrachten - die nu reeds onder een hoge werkdruk gebukt gaan - één procent loon te laten inleveren?

socialistische VreemDheiD Enkele maanden geleden schoot Smet evenwel de hoofdvogel af, toen bleek dat hij subsidies had vrijgemaakt voor de Turks- Belgische film ‘Turquaze’. Met het oog op

‘integratie’, u kent dat liedje wel. Maar de multiculturele schijn bleef echter niet lang overeind: enkele baardige mannen hadden het niet zo begrepen op de in de film ver- toonde liefdesrelatie tussen een Turkse immi- grant en een Vlaams meisje. Gevolg: zij boy- cotten de voorstellingen. Enkelen haalden zelfs hun vrouw uit de zaal. Pascal Smet leert echter niet uit zijn fouten. Met zijn recent voorstel voor Vlaams-Marokkaanse uitwis- selingsprojecten illustreert de sp.a-excellen- tie vooral de wereldvreemdheid van de soci- alistische gezagsdragers in dit land.

rooDgroene giDs

Vorige week schreven wij in deze kolom- men over Steve Stevaert, sinds kort de nieuwe sterke man van de culinaire gids GaultMillau Benelux. Daarop vernamen wij uit betrouw- bare bron dat de GaultMillau-gids voortaan gratis in alle Belgische en Luxemburgse bus- sen zal worden gedropt. Steve is het stun- ten nog niet verleerd. Een welingelichte lezer

meldt ons bovendien dat de huidige kleur van de gids - zwarte letters op een gele achter- grond - vanaf 2012 vervangen zal worden door de kleuren... rood en groen. Of ook Fidel Castro een bijdrage zal mogen leveren aan de nieuwe gids, is nog niet bekend.

naVelstaarDer anciaux

In een vrije tribune in huiskrant De Morgen liet Bert Anciaux zijn licht schijnen over “De Wevers verouderde Vlaams-nationalisme”.

Zeggen dat de Vlaamse overtuiging van Anciaux in de loop der jaren een beetje geëvo- lueerd is, is een understatement van formaat.

Na jaren zelf Vlaams genavelstaard te heb- ben, heeft hij, naar eigen bekentenis, ein- delijk het rode licht gezien. “Ik ben altijd al socialist geweest”, verklaarde de voormalige navelstaarder. Als sp.a-senator moet Bertje nu meer dan ooit schamperen over de ‘navel- staarderij’ van de Vlaams-nationalisten. “Ik ervaar geen affectie meer, geen broederlijk- heid of bekommernis met Brussel of Wallo- nië,” schrijft Anciaux droevig. “Wel koele en soms rancuneuze kaakslagfrustraties.” Het discours waarmee Bart de Wever de verkie- zingen won, vergelijkt de oud-voorzitter van de Volksunie met een ‘oude schlager op een nieuwe beat’.