€ 2,50
75ste jaargang • nummer 48 • donderdag 28 november 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Het begon allemaal een paar weken geleden, na de brand in het geplande asielcentrum in Bilzen.
Vlaams minister van Samenleven Bart Somers (Open Vld) tackelde het Vlaams Belang met twee voe- ten vooruit in het halfrond van het Vlaams Parlement. De partij van voorzitter Tom Van Grieken bestond eigenlijk uit een bende halve nazi’s.
De brand in de Duitse Rijksdag van 1933 werd er direct bij gesleept.
Terwijl het tot op heden onduidelijk blijft wie verantwoordelijk is voor de brandstichting in Bilzen, een misdaad die trouwens onmiddellijk werd veroordeeld door de Vlaams Belang-voorzitter.
Vorige week was het weer van dat.
Na een tweet van Kamerlid Dries Van Langenhove stond de Open Vld-top opnieuw op de achterste poten, Bart Somers voorop. Van Langenhove be- stempelde een bezoek van scholen aan moskeeën en het concentratie- kamp van Breendonk als “zelfhaat”.
Bedoeling van de tweet was om aan te tonen dat zo’n schoolexcursies een politiek doel dienen, namelijk de eigen identiteit of het nationa- lisme in een slecht daglicht stellen.
Voor vele liberalen het bewijs dat het VB een verzameling heimelijke Hitler-adepten is. En op de Gentse gemeenteraad vond burgemeester Mathias De Clercq het nodig om de Vlaams Belang’ers te bestempelen als brandstichters.
Het filmpje van een ex-Vlaams Belang’er die de fascistische groet bracht bij een bezoek aan het kamp van Breendonk, was koren op de mo- len van de Open Vld’ers. Gesteund door de bevriende media (De Mor- gen en de VRT voorop) proberen de liberalen het Vlaams Belang te diaboliseren. Eenvoudig is dat niet, gezien het foutloze parcours dat voorzitter Tom Van Grieken sinds de verkiezingen in de media gelopen heeft. Er moeten marginale perso- nen worden gevonden om de partij in diskrediet te brengen.
Op zoek naar een
links-liberale verankering
De vraag is wel wat de Open Vld hiermee wil bereiken. Zelfs een Noël Slangen, toch jarenlang een adviseur van de partij, is van oor- deel dat die vergelijkingen met de jaren ’30 en het nazisme averechts werken. Het blijft een beetje gissen, maar het lijkt erop dat de Open Vld een nieuwe bestaansreden heeft gevonden. De partij profileert zich als links-liberale formatie die zich teweer stelt tegen wat ze als “be- dreigingen voor de democratie of de mensenrechten” ziet. Een mora- liserend discours dat op links voor de nodige electorale steun moet zorgen. Al vissen de liberalen hier wel in een kleine vijver van groene en rode Vlaamse kiezers.
Het is in elk geval duidelijk dat de Bart Somers-Mathias De Clercq-connectie momenteel de overhand haalt in de partij. Het nieuwe narratief moet het onvermo- gen van de liberalen op sociaaleco- nomisch vlak maskeren. Twintig jaar was de partij federaal aan de macht en wat ze achterlaat, is een begrotingstekort en een belasting- druk die tot de hoogste van de Eu- ropese Unie behoort. Daar kan ze moeilijk mee uitpakken. Dat alles wordt nog versterkt door een histo- rische aversie van de liberalen voor alles wat Vlaams-nationalistisch en zelfs Vlaams is. En de logeliberalen deinzen er niet voor terug om naar aloude FDF-traditie het Vlaams-na- tionalisme gelijk te stellen met de collaboratie en de nazi’s. Wat Karel De Gucht recent nog deed in De Af- spraak op Canvas.
Alleen doen ze er bij de Vlaam- se liberalen goed aan de politieke stamboom van verschillende van hun verkozenen eens te bekijken.
Bart Somers, Bart Tommelein, Fre- derik-Willem Schiltz, Christian Leysen: een “zwartere” pedigree is moeilijk te vinden.
De Vlaamse liberalen zitten al twintig jaar in de federale regering en kregen amper iets klaar. Denken we maar aan het begrotingstekort en de hoge belastingdruk. Sinds kort lijkt de Open Vld een nieuwe bestaansreden gevonden te hebben: de Vlamingen waar- schuwen voor het bruine gevaar van het Vlaams Belang en zich profileren als “redders van de democratie”. Meteen wordt dan ook een aanval ingezet op de N-VA. Vraag blijft waarom de Open Vld dit voor zichzelf funeste en suïcidale plan heeft bekokstoofd.
De N-VA moet in de flank worden geraakt
Dat de Open Vld nu een pri- maire anti-Vlaams Belang-partij is geworden, zou ook kunnen gezien worden als een manier om de N-VA zijdelings te treffen. Is het een ma- nier om de partij te proberen te verzwakken?
In elk geval heeft ontslagnemend minister van Sociale Zaken Maggie De Block zich de voorbije week goed van haar taak gekweten. Niet in de Vlaamse pers, dat durft ze niet, maar in de Franstalige pers werd bijna een gelijkheidsteken geplaatst tussen N-VA en Vlaamse Belang. “N-VA komt steeds dichter bij het Vlaams Belang”, aldus De Block in een interview met La Libre Belgique, “Kijk naar Twitter en het parlement, een N-VA-VB-as is zich aan het vormen.”
Een openlijke sollicitatie rich- ting paarsgroen was dat, een dag voor het optreden van Bart Somers op het VTM-journaal, waar de rode loper werd uitgerold voor een fe- derale regering zonder N-VA. Is het de bedoeling van Open Vld om N-VA en Vlaams Belang, die samen in de oppositie zitten, op één lijn te zetten? Om jarenlang beide par- tijen te diaboliseren om zo ook de partij van Bart De Wever de nodige politieke legitimiteit af te nemen?
De geschiedenis leert dat de politieke hysterie van dat soort de liberalen weinig heeft opgeleverd.
Guy Verhofstadt verklaarde twintig jaar geleden dat zijn parcours kon afgerekend worden op “het suc- ces van extreemrechts”. Welnu, het Vlaams Blok haalde in 2004 bij de Vlaamse verkiezingen meer dan 24 procent van de stemmen. Bij een volgende stembusslag in 2024 zou het wel eens opnieuw die richting uit kunnen gaan.
Angst voor Black Friday
Open Vld wordt een primaire anti-Vlaams Belang-partij
Vrijdag 29 november is het Black Friday. Het is een dag waarop winkeliers grote kortingen aanbieden. Het fenomeen kwam enkele jaren geleden overgewaaid uit de Verenigde Staten.
Lees de volledige column van Jurgen Ceder op blz. 3
Abortusdebat op een keerpunt?
De weerstand tegen het wets- voorstel tot verdere libera- lisering van abortus heeft
Jurgen Ceder verrast. Hij is het eens met de voorma-
lige Belgische diplomaat Mark Geleyn, die schreef:
“Ooit zal het tij keren. […]
Er zal een tijd komen dat een nieuwe generatie over ons zal oordelen.
Dat oordeel zal niet mild zijn.” Mis- schien is het
tij nu aan het keren.
Omdat er soms heel grote kor- tingen gegeven worden, komt het in sommige winkels tot een ware overrompeling, wat in bepaalde gevallen leidt tot vechtpartijen.
Maar er is een nieuw fenomeen op komst. Twee weken geleden wer- den in Antwerpen een zeventiental jongeren opgepakt. Zij waren van plan om winkels op de Meir te gaan plunderen. En met Black Friday in het vooruitzicht, vreest de Antwerp- se politie voor een herhaling. Ook in Brussel worden maatregelen ge- nomen.
Daar werd al enkele weken gele- den de winkel van JD Sports in de Nieuwstraat geplunderd. Maar het zijn geen alleenstaande feiten: ook in Rotterdam staat de politie paraat.
De voorbije weken werden ook in deze Nederlandse stad tientallen
‘jongeren’ opgepakt. Ze hadden bivakmutsen en messen op zak. De jongste arrestant was 11 jaar oud.
De ‘jongeren’ in Rotterdam hadden het eveneens gemunt op winkelke- ten JD Sports. Drie weken geleden werd een winkel van JD Sports al door een 20-tal ‘jongeren’ geplun- derd in Amsterdam. Daar werd het personeel met messen bedreigd.
Ook in Londen en Luik deden er zich plunderincidenten voor. Niet toevallig gebeurde de plundering in Londen in de wijk Tottenham, de plaats waar in 2011 hevige rellen en plunderingen uitbraken die nadien naar verschillende Britse steden uitdijden. Oh ja, UNIA laat ons niet toe om het begrip ‘jongeren’ nader te omschrijven. Maar u weet wel wie er ‘etnisch geprofileerd’ wordt.
KVC
Actueel 28 november 2019
2
Bijvoorbeeld in HUMO van 30/5/2018: “… De vrouwen werden door sociale diensten opgevangen, kregen begeleiding en alle hulp die nodig was om hun leven terug op de rails te krijgen. In ruil beloofden ze te breken met het radicale ge- dachtegoed. Dat hun belofte weinig voorstelde, bleek toen ze even later opnieuw naar Syrië trokken. (…) Ik kan dan ook echt niet begrijpen dat Child Focus nu de zaak verde- digt van twee vrouwen [Wielandt en Abouallal] die tot voor kort nog haatpropaganda verspreidden.”
Over de verplichtingen die voort- vloeien uit het Kinderrechtenver- drag: “Het is niet omdat we dat ver- drag getekend hebben, dat we elke situatie niet afzonderlijk moeten evalueren. Deze mensen hebben zich jaren geleden aangesloten bij Sharia4Belgium, hebben actief le- den geronseld, vertrokken naar Sy- rië en hebben ook daar actief IS-le-
De jihadexpert Montasser AlDe’emeh is een ervarings- deskundige op het vlak van islamitische terreur. De voor- bije jaren waarschuwde hij herhaaldelijk tegen het terug- halen van IS-vrouwen en -kinderen.
den geronseld. Ik heb berichten gezien waarin ze Belgische meisjes aansporen om naar het zogenaam- de kalifaat te komen. Dan keren ze even terug naar België om van onze voorzieningen te profiteren, om vervolgens opnieuw vrijwillig naar oorlogsgebied te trekken en vandaaruit de oorlog aan onze sa- menleving te verklaren. Ze verheer- lijkten de aanslagen in Brussel en Parijs op sociale media. Je kan zulke figuren toch niet zonder debat of te- genspraak naar België overvliegen?
Dit gaat over de veiligheid van ons land. Ik vind dit echt een slag in het gezicht van de slachtoffers van [de aanslagen van ] 22 maart.”
Terugkeerders plegen aan- slag
Specifiek over de IS-kinderen zei Montasser: “…De kans bestaat dat ook deze kinderen zich later zullen wreken.” Hij had ook weinig ver-
trouwen in de ‘opvolging’ en ‘bege- leiding’ waar men nu mee schermt:
“Stel dat we zo’n kind jarenlang begeleiden en het pleegt nadien alsnog een aanslag, wat ga je dan zeggen? Dat is precies de reden waarom politici in deze zaak geen actie ondernemen: niemand durft dat risico te nemen. En terecht!”
In De Telegraaf van 9/1/2019 sprak Montasser ook vrijuit over de repatriëringen: “Het terughalen van IS-kinderen is niet zonder risico’s.
Een paar maanden geleden heeft een gezin met jonge kinderen dat uit Syrië terugkeerde, op Indonesië zelfmoordaanslagen gepleegd. Ook de kinderen hebben zichzelf opge- blazen. Daarbij zijn veel slachtoffers gevallen. Ook op langere termijn schuilt er gevaar. Dat kinderen later hun frustraties niet kunnen kanalise- ren en zich tegen onze samenleving keren. Zeker als zij zich afvragen:
‘Wie ben ik? Waar ben ik geboren?’
En het kind ontdekt dat zijn vader is gedood door een bom van een Ne- derlandse straaljager. Dan kan het wraakgevoelens gaan koesteren.”
Montasser begrijpt ook heel goed de gevaarlijke en soms perfi- de logica van de wet op de gezins- hereniging: “En als we de kinderen terughalen, zullen de moeders vol- gen. Een Belgische rechter heeft re- cent in kortgeding besloten dat de Belgische overheid zes IS-kinderen moet gaan ophalen. Maar ook hun moeders.
En later misschien ook de vaders als ze nog in leven zijn. En dat is een nog groter gevaar. Repatriëring is geen verantwoordelijkheid van onze samenleving. (…) De maatschappij moet prioriteiten stellen. Er zijn in Nederland én in België voldoende kinderen die opgroeien met pro- blemen of in armoede. Zij verdienen onze volle aandacht.”
PAUL BÄUMER
Expert over ‘Belgische’ IS’ers
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Kijken richting 2049
De handelsoorlog tussen de VS en China lijkt wat stil te val- len. Daar zijn twee redenen voor. De eerste is dat VS-presi- dent Donald Trump vreest dat de negatieve economische impact van het handelsconflict zijn herverkiezing in 2020 hypothekeert. De tweede dat het staatskapitalistische China op lange termijn denkt: door kleine economische conflicten moet het langzaam maar zeker uitgroeien tot de absolute wereldmacht. 2049 is het doel.
Vaak zijn het vergeten jaartallen die de geschiedenis diepgravender bepalen dan de bekende data als 1914, 1940, 1989 of 2001. Wie weet nog dat 1979 bepalend was voor de decennia erna? Het was het jaar van de inval van de Sovjetunie in Afgha- nistan, wat ertoe leidde dat het com- munistische land economisch zijn hand overspeelde. Datzelfde jaar kwam in Groot-Brittannië Margaret Thatcher aan de macht en werd de basis gelegd voor een verregaan- de liberalisering van de Westerse economieën. En toen vond de Iraan- se Revolutie plaats, het begin van een destabilisering van het Mid- den-Oosten die we tot vandaag nog voelen.
Sleuteljaren 2010 en 2019
Ook 2010 was zo’n jaar. In “Gro- te Verwachtingen” over de periode 1999-2019 stelt Geert Mak dat dit jaartal voor Europa wel eens van groter belang blijkt te zijn dan 2001 (de aanslagen op de WTC-torens in New York) of de financiële crisis van 2008. In 2010 kwamen in Groot-Brit- tannië de Conservatieven opnieuw aan de macht, waardoor het pad richting Brexit-referendum lang- zaam maar zeker werd ingeslagen.
In Griekenland kende de eurocri- sis een hoogtepunt en in Hongarije kwam Viktor Orban aan de macht.
Is 2019 zonder het nu al te be- seffen ook zo’n sleuteljaar? Het
blijft natuurlijk gissen, maar de pauze in de handelsoorlog tussen de Verenigde Staten en China zou wel eens cruciaal kunnen zijn. De voorbije 18 maanden pestten de twee landen elkaar door slag om slinger de tarieven op bepaalde im- portproducten te verhogen. VS-pre- sident Donald Trump was van bij het begin zeer kritisch voor de goedkope goederen uit China die de VS overspoelen en in zijn ogen de lokale Amerikaanse economie schade berokkenen. Tegelijk zijn de handelsbelemmeringen ook een reactie op de toenemende politieke en geopolitieke macht van China.
Peking zelf reageerde ook met ho- gere importheffingen, waardoor de wereldeconomie kreunt onder deze handelsoorlog.
Wereldwijd is de industrie in re- cessie. De dienstensector houdt de groei momenteel nog overeind. Dat er tussen de VS en China nu een pauze komt in de handelsoorlog en er een tussentijdse deal mogelijk wordt, is een goede zaak. Dat kan de wereldeconomie - tenslotte zijn de VS en China de twee grootste economieën ter wereld - wat meer ademruimte geven. Donald Trump denkt aan zijn herverkiezing en wil in 2020 niet in een recessie naar de kiezer stappen.
China kijkt verder
China zelf kijkt bij monde van
leider Xi Jinping verder. 2019 wordt het vertrekpunt van een reis die het land in 2049 zowel economisch als politiek de mondiale nummer één moet maken.
Dan bestaat de Chinese Volks- republiek honderd jaar. Het is ver- af, maar Xi Jinping heeft een strak plan. De Chinese economie wordt momenteel omgevormd van een exporteconomie naar een econo- mie gebaseerd op binnenlandse consumptie en innovatie. Dat alles met sterke staatssteun. In dat proces kunnen handelsconflicten met de VS af en toe handig zijn, maar ze mo- gen niet al te lang duren. De pauze in de spanningen en een tijdelijke deal zijn dus welkom.
Ondertussen is duidelijk gewor- den dat Peking de toenemende eco- nomische macht gebruikt om de in- ternationale invloed stapsgewijs uit te breiden. Eerst via investeringen in Afrika, daarna via de controle van infrastructuren in noodlijdende lan- den (denken we maar aan de Griek- se haven Piraeus). En nu ook door een poging om internetnetwerken te controleren. De VS zette het Chi- nese Huawei aan de deur, want het internetbedrijf zou een denkman- tel voor spionage kunnen zijn. De Chinezen zijn echter gewiekst. Zo blijkt dat er tijdens de Belgische handelsmissie naar China massaal cyberaanvallen werden uitgevoerd op de smartphones van de bezoe- kende delegatie.
Wie stopt de Chinese opgang?
Misschien zit de bedreiging vooral intern. Geen opstand of iets derge- lijks, maar wel de enorme staats- schuld (300 procent van het bbp naar verluidt) en de snel vergrijzen- de bevolking.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
“Organisaties die segregatie in de hand werken, subsidiëren we niet langer, maar wanneer ons voorstel wordt goedgekeurd, krijgen initia- tieven die samenleven bevorderen onze steun”, aldus de indieners. Met het voorstel worden in eerste instantie verenigingen geviseerd zoals de Federatie van Marokkaanse en Mondiale Democratische Organisaties, de Turkse Unie van België enz.
We lezen verder: “In de voorgestelde bijsturing wordt ‘gemeenschaps- vorming’ een sleutelbegrip. Zo zal er prioritair geld gaan naar organisa- ties die inzetten op gemeenschapsvorming, verbinding, samenwerking, segregatie tegengaan, bruggen bouwen en formeel en informeel leren.”
Tot zover kunnen we volgen en het initiatief toejuichen. Maar er schuilt een addertje onder het gras. Bart Somers verduidelijkte dat ook Vlaam- se verenigingen geviseerd worden: “Ook een Vlaamse organisatie die zegt: ‘Wij plooien alleen maar terug op onze eigen etnisch-culturele groep en wij weigeren bij te dragen of wij willen segregatie in de hand werken’, een organisatie die kan bestaan, maar ik vind niet dat we daar ons geld moeten zetten.” Herlees de uitspraak van Somers nog eens aandachtig. Somers (en dus ook de Vlaamse regering) wil de subsidie- deur sluiten voor alle Vlaamse verenigingen die opkomen voor de eigen Vlaamse cultuur of kritisch zijn voor het migratiebeleid van de regering.
Niet dat het vandaag anders is, want we kennen geen enkele Vlaamse
‘zogezegd segregerende’ organisatie die nu al subsidies krijgt. Er zijn vijf Vlaamsgezinde organisaties die vandaag subsidies ontvangen: Vl@s (Vlaamse Actieve Senioren), Davidsfonds, VOS (Vlaamse Oudstrijders), Rodenbachfonds en de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Sowieso moeten deze verenigingen zich al - volgens het bestaande huidige decreet - aan bepaalde richtlijnen houden inzake ‘werken rond diversiteit’. Dat is niet zo vanzelfsprekend, want hoe moet in hemelsnaam een vereniging zoals VOS, een vredesorganisatie die hoofdzakelijk werkt rond de herdenking van de Vlaamse frontsoldaten van de Eerste Wereldoorlog, meer Marok- kanen en Turken bij haar activiteiten betrekken?
Over dit voorstel van decreet werd door de indieners spoedadvies gevraagd aan de Strategische Adviesraad voor Cultuur, Jeugd, Media en Sport (SARC), een adviesraad van de Vlaamse regering.
De voorzitter van de Sectorraad Sociaal Cultureel Werk is Frie De Greef, sinds verleden jaar actief in de CD&V van haar gemeente. De voorzitter van de SARC, Algemene Raad, is ene Luk Verschue- ren. Die laatste is ook de voorzitter van vzw Vic- toria Deluxe, de linkse actiegroep uit Gent waar onze vriend Dominique Willaert de artistiekeling van dienst is.
Als de vos de passie preekt, boer pas op je gan- zen. Joachim Polhmann is hierbij gewaarschuwd.
De Vlaamse meerderheidspartijen (N-VA, Open Vld en CD&V) hebben een gevaarlijk voorstel van decreet uitgewerkt en ingediend. De Vlaamse regering wil im- mers de regels voor de subsidiëring van sociaal-cul- turele organisaties wijzigen, zoals werd aangekondigd in het Vlaams regeerakkoord.
Opgelet voor segregatie
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
28 november 2019 3
Op eieren lopend
Mijnheer de voorzichtige,
Ook al gaven uw vele kiezers u hun stem om te gaan zetelen in de Kamer van volksvertegen- woordigers, eventueel als opstapje naar een nieuw federaal ministerschap, toch belandde gij in de Vlaamse regering om niemand minder dan de grote baas zelf te gaan vervangen als
“Sterke Jan” die die boel daar eens zou gaan regelen en de N-VA-stempel zou gaan druk- ken. Toen de regeringsvorming beklonken was, moest Vlaanderen evenwel ontnuchterd - na de Vlaams-nationale roes van 26 mei - vaststellen dat dezelfde regeringscoalitie als voordien in het zadel bleef zitten. Drie verliezende partij- en… Jawel… Veel kiezers vroegen zich dan ook af waarom ze waren gaan stemmen en of hun signaal dan in dovemansoren was gevallen. En dan heb ik het nog lang niet over wat er zich wat dat betreft op federaal vlak aan het afspelen is. Uw Vlaamse coalitiepartners gaan er daar straks wellicht voor zorgen dat de besturende Vlamingen in hun eigen taalgroep niet eens een meerderheid vormen. Maar dit even terzij- de. Terug naar Vlaanderen.
Het ziet er naar uit dat gij als minister-pre- sident niet alleen met een arrogante oppositie van rood en groen - ook verliezers (of op zijn minst geen overtuigende winnaars) op 26 mei - zult af te rekenen krijgen, maar dat gij toch ook wat beukwerk op uw rechterflank - van de echte winnaars - zult te verduren krijgen.
En niet alleen met externe tegenstanders! Zo is de aanwezigheid van Bart Somers in uw ploeg niet zonder risico - de jongste weken bleek dat al. Deze notoire en met de jaren fanatiek gewor- den links-liberaal - die zijn eerste stappen in de politiek overigens als Vlaams-nationalist zette als kind van een VNV- en VU-familie - lijkt het u nog moeilijk te zullen gaan maken. Hij gaat ge- woon zijn eigen gang en is zo met de multicul- turaliteit behept dat hij via het Vlaamse niveau heel het N-VA-discours over diversiteit en in- clusiviteit zal proberen verdacht te maken en al wie kritiek heeft op zijn samenlevingsdogma’s zal verketteren en in het kamp van het Vlaams Belang en de NSDAP - de Duitse nazipartij - zal proberen duwen. Eens benieuwd of uw kiezers, die een Theo Francken op handen dragen, zo’n mol in uw regering lang zullen dulden. Gij zult op eieren moeten lopen om hem in het gareel te kunnen houden, zoveel is zeker.
Ook als minister van Cultuur zult gij het niet onder de markt hebben. Want zelfs als heel het nuchtere, belastingbetalende en realistische deel van Vlaanderen - de overgrote meerder- heid dus - applaudisseert als gij aankondigt dat Toen vorig jaar de abortuswet al een keer
werd uitgebreid, was er dan ook nauwelijks weerstand. CD&V en N-VA stapten mee in een compromis en de weerstand van het Vlaams Belang was enkel pro forma. Het moedigde de abortuslobby blijkbaar aan om nog een stapje verder te gaan. In de Ka- mer ligt nu een wetsvoorstel ter tafel dat de termijn voor abortus wil verlengen van 12 naar 18 weken.
Vlaanderen zegt neen
De zelotische ijver waarmee de voor- standers het wetsvoorstel snel door het parlement willen jagen, heeft voor flink wat irritatie gezorgd bij CD&V en N-VA. En die ergernis begint zowaar om te slaan naar actief verzet. Zonder abortus in principe te veroordelen, liet Theo Francken via Twitter weten dat de verlenging voor hem onaan- vaardbaar (“een rode lijn”) is. Valerie Van Peel nam dezelfde houding aan in het Ka- merdebat. Ook de CD&V toonde voor een keer ruggengraat. Els Van Hoof kondigde in de Kamer aan alle parlementaire midde- len te zullen uitputten om de goedkeuring te verhinderen. Joachim Coens, binnenkort waarschijnlijk de nieuwe voorzitter van CD&V, wil een “regeringskwestie” maken van de zaak. De veel toegeeflijker medede- ling van zijn tegenstander Mahdi werd snel van de webstek van de CD&V-jongeren ge- haald.
Het Vlaams Belang, dat zich nog weinig profileert in ethische dossiers, en eigenlijk liefst niet te veel praat over abortus, rea- geerde ook moedig. Marijke Dillen toonde wiens dochter ze is en haalde, in een film- pje dat de partij op haar Facebookpagina plaatste, scherp uit.
Volgens De Morgen kan het wetsvoor- stel rekenen op “een ruime meerderheid, ondanks verzet”. De krant vergist zich. Er is bij de Vlaamse partijen een ruime meer- derheid tégen. Die wordt echter meer dan gecompenseerd door een bijna-unanimiteit langs Franstalige kant. Net als in het migra- tiedossier wordt de Vlaamse meerderheid ongedaan gemaakt door de ‘pensée unique’, de troosteloze staat van het politieke debat in Wallonië. Abortus dient door de Vlaamse partijen dus ook als een communautair dos- sier behandeld te worden.
De haast om het debat te vermij- den
Het waren niet de partijpolitieke reacties (die altijd besmet kunnen zijn door oppor- tunisme) die mij het meest verrasten, maar wat ik buiten die kringen hoorde. Van een vrije tribune van een liberale politica in een linkse krant mag je geen moedige stand- punten verwachten over abortus. Dat is nochtans precies wat we kregen van filosofe Alicja Gescinska (bij de laatste Europese verkiezingen kandidaat voor Open Vld) in De Morgen. Zij geeft toe dat sommige van haar progressieve vrienden ook twijfelen over de ethische aspecten van abortus, maar niet durven spreken door de groepsdruk langs linkse kant. In de haast van de voor- standers om de nieuwe abortuswet door het parlement te jagen, herkent Gescinska een weigerachtigheid om het ethische debat echt te voeren. Ze heeft gelijk. De voorstan- ders wijzen vooral op het feit dat vrouwen na 12 weken naar Nederland kunnen/moe- ten gaan om daar een abortus te krijgen.
Die praktische overweging gaat helemaal voorbij aan de kern van de zaak (inclusief, uiteraard, de vraag of de Nederlandse wet zelf wel ethisch te verantwoorden is).
Het gebrek aan sterke, inhoudelijk argu- menten langs de kant van de voorstanders van verdere liberalisering van abortus is opvallend. Ik hoor in mijn eigen omgeving, zelfs uit de mond van intelligente mensen met een ethische reflex, veel overwegingen die weinig met de zaak te maken hebben.
Ik merk het ook bij professionele woord- voerders van de abortuslobby, die toch zou-
den mogen geacht worden geschoold te zijn in de beste argumentatietechnieken om hun zaak te behartigen. Zo verklaart Nausikaä Martens, coördinatrice van het abortuscen- trum Dilemma aan De Tijd: “Ik kan begrip opbrengen voor mensen die abortus moreel onaanvaardbaar vinden. Maar dan is de op- lossing simpel. Wie vindt dat het niet kan, moet het niet doen. Klaar.” Je wordt stil van zoveel domheid, want deze argumentatie is uiteraard geldig voor de depenalisering van alle misdrijven: “Als je vindt dat moord, diefstal of verkrachting niet kunnen, doe het dan niet.”
Een verdwenen breuklijn
Niet alleen Gescinska twijfelt. De toon in een aantal krantenredactionelen was opval- lend voorzichtig. Het Laatste Nieuws, een krant met liberale inslag en met doorgaans weinig begrip voor ethisch conservatisme,
“vindt het goed dat het parlement niet snel- snel tot een stemming overging. Laat dit de- bat nog maar een tijdje woeden.” Ze voegde er aan toe: “In kwesties van leven en dood wil je niet de snelste, wel de best mogelij- ke wetgeving.” Nog opvallender waren de lezersbrieven in die krant, die het wetsvoor- stel unaniem veroordeelden.
Deze zwaluwen maken de lente niet, maar het is niet uitgesloten dat in het debat over abortus een keerpunt is bereikt. Ik zie daar twee redenen voor. De eerste is dat de ene ideologische pijler van vrije abortus, het discours over vrouwenrechten, wel nog steeds even sterk is als voorheen, maar dat de tweede, het antiklerikalisme, aan belang aan het afnemen is door de zwakte van de katholieke kerk. Zonder de vrees geassoci- eerd te worden met het andere kamp, dur- ven ook vrijzinnigen nu al gemakkelijker en genuanceerd over abortus spreken.
Technologie versus abortus
De tweede reden heeft te maken met tech- nologische vooruitgang. De verregaande li- beralisering van abortus dankt veel aan de vroegere onzichtbaarheid van de foetus en de onherkenbaarheid van het mensje erin.
Het oude argument van de foetus als een
‘klompje cellen’ duikt nog wel af en toe op, maar het snijdt nog weinig hout bij ouders die, dankzij de vooruitgang in de echogra- fie, al na 6 weken rechtstreekse beelden van hun baby kunnen zien. Het internet en mo- derne beeldtechnologie leveren hun eigen bijdrage: iedereen kan gemakkelijk een afbeelding van “foetus 15 weken” googelen en zich meteen afvragen of hij de beslissing zou kunnen nemen om te doden wat hij daar ziet. Onwetendheid is geen excuus meer.
Er komt trouwens nog een andere tech- nologische revolutie aan: ectogenese. Het duurt niet lang meer voor de foetus van be- gin tot einde in een artificiële omgeving zal kunnen groeien. Niet alleen wordt daarmee het argument verpulverd dat abortus moet kunnen tot ‘het begin van de levensvatbaar- heid’ (de levensvatbaarheid vat dan immers aan op dag 1), er zal bovendien geen on- derscheid meer zijn tussen het geboren en ongeboren leven. Ik ben het eens met wat de voormalige Belgische diplomaat Mark Geleyn vorige maand schreef: “Ooit zal het tij keren. Een beschaving die zo intens de cultuur van de dood huldigt als nu in het Westen, kan niet blijven voortbestaan. En er zal een tijd komen dat een nieuwe generatie over ons zal oordelen. Dat oordeel zal niet mild zijn.” Misschien is het tij nu aan het ke- ren. Ik wil de tegenstanders van abortus wel nog een goede raad geven: hou de kwestie gescheiden van euthanasie. Het verhaal van het “voltooid leven” van Gwendolyn Rutten verdient ook een kordate afwijzing, maar voor de rest zijn de gelijkenissen tussen de twee dossiers oppervlakkig. Het ethische vraagstuk in beide is verschillend en ook het draagvlak van tegenstand bij de bevol- king overlapt slechts gedeeltelijk. Bescha- dig de ene zaak niet door ze aan de andere
te koppelen. JURGEN CEDER
Abortusdebat op een keerpunt?
De weerstand tegen het wetsvoorstel tot verdere liberalisering van abortus heeft mij verrast. Sinds abortus in 1990 grotendeels uit de strafwet is gehaald, is er eigenlijk nauwelijks nog een maatschappe- lijk debat over geweest. In het publieke discours werd de legalisering algemeen gevierd als een triomf van vrouwenrechten op godsdiensti- ge bekrompenheid. Die ideologische inkadering was daarna ongena- dig voor wie er anders over dacht.
BRIEFJE AAN JAN JAMBON
gij de culturo’s wat minder poen gaat toesteken en dus een rem gaat zetten op al te elitaire pro- jecten, staat heel die gesubsidieerde meute, die anders het hoofd niet boven water kan (of wil!) houden, op zijn achterste poten en komen ze u jennen tot in de commissievergaderingen. Gij hebt toen niet meer geroepen dat zij dat alle- maal niet gaan bepalen, maar gij waart wel op uw hoede voor zoveel links en cassant gedaas, en gij hieldt de boot wat af. Ook hier vrees ik dat gij op eieren zult moeten lopen om niet bij elke pas die gij zet op de lange tenen te trappen van de emo-ego’s van wie zich in Vlaanderen tot de culturele scène rekent.
Een derde punt van eieren-loperij dat ik wil aanhalen, is wat er gebeurde in China op de grote handelsmissie, waar gij namens Vlaan- deren in het gezelschap waart van een Belgi- sche prinses, federale ministers en het Belgi- sche economische establishment, waaronder zich ook een aantal (niet al te uitgesproken) Vlamingen bevinden. Gij zoudt immers al bij de aanvang van de missie van de gelegenheid gebruik gemaakt hebben om de kwestie Hong Kong aan te kaarten. Gij hadt dat beloofd in het Vlaams Parlement. “Zoals ik in het Vlaams parlement gezegd heb, heb ik in het kader van politieke contacten de situatie aangekaart, zij het op een voorzichtige manier, om de handels- missie niet in gevaar te brengen”, zo zegde gij.
Ik zou wel eens willen weten in welke bewoor- dingen gij dat hebt gedaan en hoezeer gij dus op eieren hebt moeten lopen om de Chinezen niet te verontrusten. Ik kan mij voorstellen dat dezen daar eens goed mee gelachen hebben.
Mocht gij hen hebben aangepakt zoals gij en uw partij (terecht) de Spaanse overheden hebt aangepakt aangaande de Catalaanse politieke gevangenen, dan ben ik er zeker van dat gij op een extra voortijdige vlucht richting Zaventem waart gezet.
Ik wil maar zeggen, Jan, dat ik zie wat ik zie en hoor wat ik hoor. Daarom dat ik u op het hart druk om de kiezer die verandering wil- de, wat gespierdere taal wil horen en een ruk naar rechts wil zien niet uit het oog te verliezen.
Dat gij omzichtig te werk gaat en alle gevoelig- heden aftoetst, kan ik aannemen. Maar dat gij iedereen naar de mond zoudt gaan praten om telkens weer uw hachje te redden en de blaf- fende honden in uw regering en daarbuiten te ontzien, ligt toch niet in uw aard. Vergeet de eie- ren dus maar, leer Somers en de culturo’s maar hun plaats kennen en zeg tegen alle Chinezen:
“Niet met den dezen!”
Jambon stelt Joachim Pohlmann voor als kabinetschef Cultuur
De tijd is rijp
De vrijzinnige alternatieve coalitie stelt alles in het werk om de verlenging van de termijn voor abortus door de strot van de Kamer te drukken. De oude levensbeschou- welijke breuklijn is opnieuw terug van even weggeweest. Vooral aangevuurd door de Open Vld - de partij die op alle momenten van het leven de mogelijkheid tot doden wil invoeren, gaande van abortus tot eutha- nasie als men het goedvindt of zelfs bij de- menterenden -, wil men een meerderheid in de Kamer snel laten beslissen, want ‘de tijd is rijp’. Aan Vlaamse kant is daar echter geen meerderheid voor, want CD&V, VB en N-VA hebben samen 55 van de 89 Vlaamse zetels… Het is een voorsmaakje van paars- groen. Een mens vraagt zich af of men dan echt niets onthouden heeft van ‘het signaal’
van de kiezer op 26 mei. Sp.a en Open Vld kregen beiden dikke kletsen, maar doen als- of er niks aan de hand is. Zij spelen schaam- teloos het spel van de Franstaligen mee, want België moet gered worden. Als ze zo voort- doen, zal dat wel voor de laatste keer zijn.
Voor ons niet gelaten.
Niet opnieuw…
Peter De Roover (N-VA) maakte bij het begin van de zitting vorige donderdag de opmerking dat het ongehoord is dat er zo- veel ministers afwezig waren. Maar liefst zes ministers waren afwezig, waarvan vier in het buitenland. Zowat de helft van de rege- ring dus. Wat ook de redenen zijn, zo vond hij, toch is dit niet netjes en kan de Kamer daar geen vrede mee nemen. Kamervoor- zitter Dewael (Open Vld) volgde hem daar- in en stelde pertinent dat ook een regering in lopende zaken de plicht heeft om in het parlement aanwezig te zijn, en zeker tijdens het vragenuurtje. Hij zei letterlijk: “Dit is niet voor herhaling vatbaar. Dit zal niet opnieuw gebeuren.” We zijn eens benieuwd hoe hij dat gaat afdwingen, want reisjes naar het buitenland zijn nu eenmaal interessanter voor ministers dan naar het ‘geleuter’ van parlementsleden te komen luisteren. En van daaruit kunnen ze toch niet opgevorderd worden. We denken dat de excellenties eens goed zullen gelachen hebben toen zij de no- tulen van de zitting hebben nagelezen.
Hendrik en Joachim
Hoewel Kamerlid Hendrik Bogaert (CD&V) zich geen kandidaat stelde voor het voorzitterschap van zijn partij - de partij was nog niet rijp voor zijn visie, beweerde hij -, toch laat hij zich niet onbetuigd. Zo verklaar- de hij in de wandelgangen aan Linda De Win van Villa Politica dat zijn partij niet tot een regering moet toetreden als ze het verschil niet kan maken. Zo vindt hij dat als de ver- lenging van de abortustermijn of de uitbrei- ding van euthanasie er komen, dat voor hem een breekpunt is voor het concept België:
“Als de linkse partijen zeggen dat ze dit of dat pakken, dan raakt dat volgens mij aan de fundamenten van de Belgische staat. Ik vraag mij af waarom wij België nog ondersteunen als daar op budgettair of ethisch vlak be- paalde fundamentele keuzes gebeuren die indruisen tegen het gezond verstand van de meerderheid van de Vlamingen.” Dat er iets broedt binnen CD&V is duidelijk, want in het spoor van Straffe Hendrik liet ook kandi-
Dossier 28 november 2019
4
daat-voorzitter en provinciegenoot Joachim Coens al weten dat er moet uitgeklaard wor- den hoe het nu verder moet met de NV Bel- gië en dat er moet gekeken worden wat we nog samen kunnen doen. Het zal er de sfeer in de restregering en de onderhandelingen voor een nieuwe niet leuker op maken. Feit is dat heel wat CD&V-Kamerleden beseffen dat het ook voor hun partij een keuze wordt om te overleven. Vandaar het bochtenwerk in alle richtingen. En vooral de nervositeit.
Fractievoorzitter Servais Verherstraeten zou het naar verluidt niet onder de markt heb- ben om zijn troepen in het gareel te houden.
Eigen ruiten
Het is al heel lang stil rond brulboei en hyperkineet Kristof Calvo. Hij stelt geen vra- gen meer, sneert niet meer naar de regering, toont zich niet meer pedant en eigenwijs, doet niet meer of hij kandidaat-premier is, houdt voorlopig geen en dus ook geen lange tussenkomsten meer… Wellicht wil hij zijn eigen ruiten niet ingooien in het perspectief van een mogelijke paars-groene regering.
Toen vorige week echter iemand wat te lang sprak, zei de Kamervoorzitter dat dat pro- bleem zich snel zal oplossen, want dat - naar hij hoopte - vanaf volgende week het aan- gekondigde systeem operationeel is waar- bij de micro’s automatisch uitvallen na twee minuten. Calvo maakte daarop vanop zijn plaats een haast onverstaanbare opmerking bij, waarop Patrick Dewael onmiddellijk zei:
“Ik kijk er zo naar uit, collega Calvo, dat op het moment dat u te lang spreekt, uw micro automatisch zal uitvallen.” Gelach in de zaal, maar Calvo keek naar alle richtingen tege- lijk, zette een tuitmondje op en kroop weer in zijn schulp, wachtend op ‘betere’ tijden.
Ondemocratisch
Herinner u enkele weken geleden de fa- meuze stemming met een wisselmeerder- heid waarbij met de hulp van het Vlaams Belang 67 miljoen wordt voorzien in de zorg- sector ten behoeve van het personeel. Ieder- een was van zijn stoel gevallen. Omdat dat goedgekeurd was, moest dat dus behandeld worden in de commissie, wat ondertussen gebeurde. En donderdag kwam het dan als heus wetsvoorstel ter definitieve stemming in de Kamer. Jantje Bertels (sp.a) was de ini- tiatiefnemer en kwam triomfalistisch en met de neus in de lucht melden dat ‘zijn wets- voorstel’ een leemte opvult en baanbrekend is. Hij werd daarvoor toegejuicht vanop alle banken. Jawel, hij moest nu echter niet meer opnieuw rekenen op de wisselmeerderheid van toen - en dus de beslissende stem van het VB -, want alle 137 aanwezige Kamerle- den steunden nu het voorstel wél… Plots was het een uitstekend voorstel, zelfs al moet er op jaarbasis 402 miljoen in de begroting bij- geschreven worden. Het werd dan ook door alle partijen gezamenlijk ingediend. Alleen het VB mocht zijn handtekening niet onder het wetsvoorstel zetten, want ‘ondemocra- tisch’… Begrijpe wie kan. Dominiek Sneppe, woordvoerster van het VB in deze, zette deze hypocrisie dan ook nog eens uitdrukkelijk in de verf en draaide het mes nog eens fijn- tjes in de wonde door te zeggen dat het toch maar dank zij hun 18 stemmen was dat er uit- eindelijk vandaag Kamerbreed positief over kon gestemd worden. En toen werd het stil.
ROJM werd in 2008 opgericht met als voorzitter ene Mohammed El Oualkadi. Is dat toeval, of is hij een familielid van de Ab- del El Oualkadi, die ook de drijvende kracht is achter de boksclub Royal Gym?
Kickboksers
Op 22/10/2018 lazen we in Het Nieuws- blad: “Mechelaar Abdelali El Oualkadi (30) staat al jaren bekend als de ‘schrik van de flikken’. Maar sinds zondagmiddag heeft hij er een vijand bij: cipiers of penitentiair bewakingsassistenten. Vier stuks sloeg de kickbokser gisteren in mekaar in de ge- vangenis van Mechelen. Zijn record blijft voorlopig staan op acht agenten, waarvan er eentje meer dan een maand arbeidsonge- schikt was. ‘Maar de mooiste dag van mijn leven moet nog komen. De dag dat ik een van de flikken zijn kop eraf zal snijden.’ Ge- vaarlijker dan Farid ‘Le Fou’ Bamouhammad (50), zegt de politie. ‘Die was ook agressief, maar El Oualkadi is een echte vechtmachi- ne. Die slaat iemand dood met zijn blote vuist als het moet.’”
Is deze El Oualkadi familie van de voor- zitter van ROJM? Of van de El Oualkadi van boksclub? Twee kickboksers, allebei met uit Mechelen, allebei met een ellenlang strafre- gister… El Oualkadi is een veel voorkomen- de naam, maar dit is toch wel heel vreemd.
En dan vonden we in Gazet van Antwerpen nog een artikel van 26/09/2011, met de ti- tel: “Schrik van Mechelse flikken moet niet meer naar de cel.” We citeren: “Een vieren- twintigjarige Mechelaar die in het politie- korps bekend staat als een politiehater en
‘de schrik van de Mechelse flikken’, moet niet meer naar de cel. Dat heeft de rechter in Mechelen beslist. (…) In het verleden kreeg de betichte, een fervent kickbokser, het meermaals aan de stok met de Mechelse wetsdienaars. Zo ook op 7 maart 2010. (…) Bij zijn arrestatie verzette hij zich hevig (…) en één van de agenten werd zelfs tegen zijn hoofd geschopt. Hij dreigde ook de politie- mannen te vermoorden. Hij bedreigde ver- scheidene inspecteurs, hoofdinspecteurs tot zelfs korpschef Yves Bogaerts. Enkele poli- tiemensen werden zo zwaar geslagen dat ze er enige tijd werkonbekwaamheid aan overhielden. (…) De rechter veroordeelde de woesteling tot een celstraf van achttien maanden voorwaardelijk gedurende drie jaar, uitgezonderd het effectieve deel in voorhechtenis. Dat betekent dat deze zwa- re jongen, die na de feiten amper enkele maanden achter slot en grendel heeft ge- zeten, niet meer naar de gevangenis moet.”
Op basis van de data en de leeftijd zou dit de El Oualkadi van de Royal Gym kunnen zijn. Of zijn er drie kickboxende ex-gedeti- neerden met die naam in Mechelen, waar- van er twee “de schrik van de flikken” ge- noemd worden?
Sharia in Somers’ jeugdhuis
In november 2011 dook een videofilmje op waarin Fouad Belkacem, de woordvoer- der van Sharia4Belgium, de Koran, Allah en de sharia prees en samen met allochtone jongeren aan het bidden was in het jeugd- centrum ROJM in Mechelen. “De groep was niet welkom, maar is toch binnen geraakt”, zegde Rudi Possemiers, de coördinator van het ontmoetingscentrum. Hij beweert dat hij van niets wist. Als dat waar is, dan is hij een slechte coördinator. En als het niet waar is, dan is hij een leugenaar. Zouden katholieke Vlamingen die ‘niet welkom’ waren in een allochtone jeugdclub daar ook zomaar kun- nen binnenstappen en een paar weesge- groetjes bidden en dat filmen, terwijl al die moslimjongeren rustig toekijken zonder iets te doen? Zonder zelfs maar één keer te de- monstreren hoe goed ze waren in kickbok- sen? Mohamed Ouamari, de communica- tieverantwoordelijke van ROJM, beweerde ook al dat niemand bij ROJM iets afwist van het bezoek van Belkacem. De verantwoor- delijken van ROJM spelen het “Wir haben es nicht gewusst”-spel al even goed als de imams.
Turkse Nigeriaan
Maar het kroonjuweel van ROJM is on- getwijfeld de Turks-Nigeriaanse rapper
BizzyBlaza, die intussen een nationale be- roemdheid werd door naar Syrië te trek- ken om… Nee, niet voor IS te gaan vechten, maar voor Erdogan. Wat nauwelijks minder erg is. Hij haalde daarmee alle media. Hij kan niet meer in de doofpot gestopt worden.
En in Mechelen moet niemand doen of hij niet wist wat voor vlees hij met BizzyBlaza in de kuip had. Bart Somers ook niet. Of is dit ook weer een geval van “Wir haben es nicht gewusst”? Net zoals meeste rappers in alle landen, is BizzyBlaza altijd al brutaal, ongelooflijk vunzig, haatdragend en agres- sief geweest. Een prima aanwinst dus om burgers in Koerdistan te gaan terroriseren en vernederen…
Hij kwam al eerder in opspraak met de vulgaire jodenhaat van zijn lied “Money tot de dood”. Maar dat was voor de verantwoor- delijken van ROJM geen reden om zich van hem te distantiëren. Hij bleef hun lieveling en hun vedette. Als u denkt dat wij overdrij- ven, en dat hij gewoon kritiek levert op het beleid van de Israëlische regering - tegen- woordig hét excuus van alle jodenhaters - luister dan zelf maar naar zijn teksten op YouTube. Maar zorg wel dat er geen kinde- ren zijn die het kunnen horen. Of zoek ge- woon via Google “BizzyBlaza teksten”. Ook in zijn andere videoclips wordt gezwaaid en gedreigd met pistolen en zelfs kalasjnikovs.
Weet u nog hoeveel ellende de jongens van Schild & Vrienden hebben gehad toen ze met vuurwapens poseerden? Maar mos- lims als BizzyBlaza en zijn rappende uitschot mogen dat allemaal. De Standaard noemde BizzyBlaza “een Vlaamse rapper”. Een typi- sche politiek correcte omschrijving. Daar- mee kunnen ze dan zijn vunzigheden en zijn jodenhaat ook nog eens in onze schoenen schuiven.
Slaafsoldaat
Op foto’s van BizzyBlaza in zijn Turkse uniform, ziet men duidelijk dat hij ook Afri- kaanse voorouders heeft. Dat is heel uitzon- derlijk voor Turken. In zijn geval is er een eenvoudige verklaring: hij is van Turkse én van Nigeriaanse afkomst. Maar vraagt nie- mand zich ooit af waarom er geen zwarte Turken zijn? Er waren nochtans miljoenen zwarte slaven in het Ottomaanse Rijk. Waar zijn die allemaal gebleven? Waar zijn hun af- stammelingen? In de Verenigde Staten stamt ongeveer tien procent van de bevolking af van zwarte slaven. Waarom in Turkije niet?
De verklaring is heel eenvoudig: omdat alle zwarte mannelijk slaven werden gecas- treerd vóór de slavenkaravanen de grens van het Ottomaans grondgebied overstaken.
Een van de beruchte plaatsen waar zo’n massale castraties plaatsvonden, lag aan de kust van de zeestraat tussen de Indische Oceaan en de Rode zee, die nog steeds Bab el Mandeb wordt genoemd, de Poort der Tranen. Dat was de laatste etappe van een van de belangrijkste slavenroutes vanuit Oost-Afrika naar het Ottomaanse rijk. De vele zwarte vrouwen die aan de Turken wer- den verkocht, brachten natuurlijk wel half- bloedkinderen van hun meesters ter wereld.
Maar de leefomstandigheden van de zwarte slaven in het Ottomaans rijk waren zo ver- schrikkelijk, dat de meeste van die kinderen stierven. Heel vaak werden ze ook kort na de geboorte gedood door hun moeder, die hen een leven van vernedering en lijden - en castratie, als het jongetjes waren - wilde besparen.
Slavernij was overal verschrikkelijk. Ik zit niet op dezelfde golflengte als de verblinde nostalgici van het oude ‘diepe Zuiden’ in de VS, die dat willen relativeren. Maar de sla- vernij in het Ottomaanse Rijk was veel en veel wreder dan in Noord- en Zuid-Ame- rika. Daar kwam castratie zelden of nooit voor. Daar konden de zwarte slaven soms toch een gezin stichten en zich voortplanten.
Enthousiast zelfs. Hun miljoenen nakome- lingen zijn er nog altijd om dat te bewijzen.
Maar heeft u in Turkije ooit een zwarte Turk gezien? Ik heb één keer gedacht dat ik er een zag. Maar hij bleek een Amerikaanse toerist te zijn… O ironie! Een nakomeling van zwarte slaven uit Amerika, die nu welva- rend genoeg was om in het verre buitenland op vakantie te gaan… PAUL BAÜMER
Somers’ paradepaardjes
Bart Somers is apetrots op zijn multiculture projecten, zoals het Regi- onaal Open Jeugdcentrum Mechelen (ROJM) en boksclub Royal Gym.
In De Morgen van 14/2/2017 verklaarde hij met een beate glimlach:
“Dat zijn organisaties die jongeren aanmoedigen om niet bij de pak- ken te blijven zitten, maar iets te maken van hun leven. Die spirit is belangrijk voor een stad, die de mensen niet in groepjes opdeelt.”
UIT DE WETSTRAAT
Bart Somers gaat vol voor paarsgroen
Actueel
28 november 2019 5
Laat Open Vld maar spartelen in een rood bad
Het heeft nog vrij lang geduurd, maar binnen de blauwe familie blijken Belgisch patriotten het pleit te winnen. De kopstukken gooien de deur dicht. De komende dagen wordt het uitkijken naar hun liefdesspel met de patriotten van het zuiden.
Van die laatsten kunnen we de feelings voor Great Little Belgium begrijpen, ze worden er goed voor betaald. Maar waarom Open Vld in een land dat vierkant draait telkens wil snuiven aan de geuren van het verleden, ons Here is ’t wijs.
De eerste bekende liberaal die de stok in het kot mocht gooien was de Gentenaar, wiens gekrulde grootvader met zijn PVV al als straf- ste Belg de doorbraak van de Vlaamsgezinde partij van toen (VU) probeerde te stoppen.
De Clercq is zijn naam. De geparfumeerde chichi-madammen van Gent klapten in de handjes. Het grote verschil is dat de Vlaamse media van toen niet meeklapten.
Dat laatste veranderde toen twee broer- tjes van die andere donkerblauwe familie van Gent de tsjeven een loer wilden draaien en hiervoor een aantal gewezen flaminganten en de groenen over hun streep trokken. Via een overroepen dioxinecrisis en het schandalig- ste scenario dat in de recente Belgische po- litiek voorbij de burger passeerde, deden ze hun ding. Dehaene en het ACW vonden dat het goed was. In 2004 bleek dat scenario voor Agalev zo giftig dat paars alleen kon door- gaan. Efkes toch.
Na de piek van 24,6 procent (2003) zakte de partij van toenmalig voorzitter Bart Somers (sinds 2004) naar 19,2 (2007). Ze hield daar een jaar na diens vertrek in 2010 nog 13,5 procent van over. Ferme prestatie van Somers.
Een score die sindsdien niet noemenswaardig meer veranderde.
Bis
Vandaag speelt men hetzelfde spel. Na Mathias De Clercq, die deze herfst als eerste pleitte voor paars-groen, volgden gelijkaardi- ge signalen van Maggie De Block en Bart So- mers. De Block concretiseerde dat verhaal in een babbel met La Libre en zei “geen andere optie meer te zien dan een regenboogcoali- tie van paarsgroen aangevuld met CD&V en/
of CDH”.
Somers vond dan weer dat “een blinde kan zien dat N-VA geen deel wil uitmaken van een volgende federale regering en absoluut naar de oppositie wil”. En Rutten, die al vaker haar
VLAAMS PARLEMENT
Knullig
Passend is misschien om even in herinne- ring te brengen dat het Vlaams Parlement is gevestigd in een voormalig postgebouw.
Men heeft het complex weten te renoveren en transformeren tot iets dat vrij smaakvol is. Het kan er tenminste nogal mee door. Wat we van- daag kennen als de Koepelzaal (amfitheater der plenaire vergaderingen) is de ingenieuze overwelving van wat vroeger het binnenplein was. Ook hier net voldoende smaakvol gerea- liseerd. Dit binnenplein diende als, in heden- daags Nederlands, ‘hub’ voor postkoetsen en bijbehorende edele dravers. Wellicht waart op deze plek nog steeds de geest van een ef- ficiënt publiek transportsysteem en verklaart dat de obsessie met De Lijn, die al meer dan een decennium lang de Vlaamse volksverte- genwoordiging bespookt.
Naar aanleiding van het Gentse laadpalen- verhaal waren zoveel actua-vraagjes binnen- gelopen dat men er maar beter meteen een heus debat aan zou wijden. Om dat op een ho- ger, of tenminste algemener, niveau te tillen, moest het dan gaan over de Vlaamse ambitie om tegen 2025-35 over een volledig groene, elektrische alsmede emissievrij schitterende bus- en dergelijke infrastructuur te beschik- ken. We besparen u de weergave van dit de- bat. Karin Brouwers (CD&V): “De Lijn heeft een tienrittenkaart op het Parlement. Een zo- veelste debat over dit overheidsbedrijf, heb- ben we geen ander werk te doen?” Stefaan Sintobin (VB): “We maken ons belachelijk met dit debat.” Of nog Marino Keulen (Open Vld):
“We komen hier naar voren als een ‘knullige regio’.” Inderdaad. Geen debat was nodig om te weten dat Vlaanderen achterop hinkt en nooit tot enig deftig openbaar vervoer zal ko- men, dat lokale overheden en De Lijn elkaar haten en misprijzen, en dat de dagen van De Lijn zoals we het ding nu kennen geteld zijn.
De hoge vergadering besloot met gemekker over tweets van minister Demir.
Niveau
Nog was het niveau, zelfs voor het Vlaams Parlement, niet laag genoeg. Er was nog een De Lijn-vraagje overgebleven, en wel van Fi- lip Dewinter (VB). Hij was in het bezit geraakt
van een mail waarin een nieuw uniformstuk werd aangeprezen als mogelijke hoofddoek voor personeelsleden die daaraan behoefte zouden kunnen hebben. Minister Lydia Pee- ters zei dat het om een eenvoudige haarband ging (naast enige petjes die voor het manne- lijke personeel worden voorzien) en weidde wat uit over haaraccessoires voor jonge meis- jes.
Het had daarbij mogen blijven, als niet de hele horde zich op het banale onderwerp had gestort. Vanuit de PVDA werd zelfs iets gezegd over extreemrechts en uniformdracht en nog meer extreemrechtse studentenpet- ten. Voorts moest iedereen zijn zegje doen over het belachelijke van dit belachelijke on- derwerp en over de haatboodschappen van Dewinter. Een Nadia Sminate (N-VA) opper- de toch voorzichtig dat, hoewel er niks mis is met de nieuwe uniformstukken, het toch wel bevreemdend is dat daaraan door de interne diversiteitscommissaris van De Lijn, op aan- stichten van Unia, een dergelijke draai wordt gegeven. We hopen dat het niet nog idioter wordt.
Gezegend
Ons is ooit verweten (door iemand die la- ter een nogal opvallend staatssecretariaat zou gaan bekleden) dat we al te oneerbiedig de spot zouden drijven met het Vlaams Parle- ment (“vertegenwoordiging van zes miljoen Vlamingen!”, alstublieft). Maar het spul maakt het er toch zelf wel naar. Natuurlijk kwamen serieuzere zaken aan bod, zoals seksueel kin- dermisbruik of de (ook al jarenlang aansle- pende en communautair-getinte) artsenquo- ta en natuurlijk wordt een en ander hoogst technisch en ernstig in de commissies behan- deld, een en ander ook hoogst technisch ver- zopen en on-ernstig. Maar komt dan, na het zeer beschamende De Lijn-gedoe, nog een vraagje van Loes Vandromme (CD&V) over de “voorleesweek” en wat een voldoende be- hartigenswaardig onderwerp de achteruit- gang van de leesvaardigheid van onze basis- schoolkindjes toch is, dan wordt kleuterachtig over elkaar heen getuimeld met veel oeh en aah en ja, dat iedereen lezen en dinges toch zo belangrijk vindt. Je zal maar met zo’n as- semblee gezegend zijn.
aversie toonde voor de N-VA, herhaalde nog maar eens “dat ze niet wil meewerken aan de blokkering en splitsing van het land”. We we- ten genoeg.
Allemaal eigenaardig toch, als men ziet dat Georges-Louis Bouchez, vermoedelijk straks de nieuwe voorzitter van de MR, het voorbije weekend nog maar eens duidelijk maakte dat hij het “levensgevaarlijk” vindt om 46 procent van het Vlaams electoraat (N-VA en Vlaams Belang samen) aan de kant te schuiven en dat paars-geel voor hem dus plan A blijft.
Buitenspel
Genoeg getreiter, zo lijkt men binnen N-VA te vinden. De begenadigde en tot nu in stilte verscholen voorzitter Bart De Wever vond dat het nu welletjes is geweest.
De Wever is niet dom. Hij zal hebben gezien dat dit nodig was, omdat de liberalen met een voorkeur voor paarsgeel in Open Vld buiten- spel worden gedrumd. Goed om er even aan te herinneren: paarsgroen heeft maar één ze- tel op overschot. Er staan redders klaar om te springen, maar voorlopig alleen aan Franstali- ge kant. Zonder CD&V verdrinkt Open Vld in een rood bad. Dat moet die partij maar eens worden gezegd.
Dat De Wever zich “in de rug is geschoten voelt door Somers”, is het vocabularium dat De Wever gebruikt, al hoeft hij dat Calimero- gedoe niet te vaak en te lang te herhalen. Hij kwam uit de catacomben om de Vlamingen te laten weten dat Open Vld “oerdom” is omdat ze niet aan het Vlaamse zeel trekt en de PS en Magnette PearlHarborgewijs een “geweldig cadeau” doet als ze – alweer – plooit voor de Franstaligen. Maar de teerling lijkt geworpen.
Halfgek?
Zijn alle liberalen dan halfgek geworden?
Een aantal duidelijk niet, en de VRT signa-
leerde “verdeeldheid” op het maandagse partijbijeenkomst. Liberalen zoals Vincent van Quickenborne, en Oost-Vlaming Eg- bert Lachaert (“toetreden tot paarsgroen?
Alleen als Ecolo haar partijprogramma ver- brandt…”) spreken een andere taal. Maar de meer Vlaamsgezinde strekking blijft binnen het partijapparaat een minderheid. Wordt dit bij de voorzittersverkiezingen van volgend voorjaar anders? De kans is klein.
Niet eens verrassend is dat de liberalen de waarheid geweld aandoen. Dat N-VA omwille van het Marakesh-pact uit de vorige federale regering is “gaan lopen” is niet waar, want re- geringsbeslissingen worden collegiaal geno- men en dat was met dat pact niet het geval.
Niet eens verrassend is het dat Open Vld nu met de hulp van alle linkse partijen het- zelfde doet in de levensbeschouwelijke dos- siers (euthanasie, abortus). En vergeten dat de christen-democraten toch hun partners zijn in de regering van lopende zaken?
Wel merkwaardig (noteren en onthou- den) is het dat Open Vld meteen ook in soci- aal-economische dossiers een brede opening maakt voor paarsgroen. Hoe links kun je als liberaal zijn?
Alsof het nog moest worden bevestigd: er is - ondanks al het gewriemel van de voorbije ja- ren - maar een partij die voor de Vlaams-nati- onalisten een min of meer betrouwbare bond- genoot kan zijn. Met slakkenpootjes, maar goed. “On ne va pas suicider le parti dans un gouvernement de gauche”, liet Eric Van Rom- puy weten in Le Soir. “Ce n’est pas au CD&V et ses 12 sièges de sauver le pays”.
Als de liberalen zich nu in een donkerrood zwembad willen verdrinken, moeten ze dat vooral doen.
Oppositie
Durft de N-VA nu kiezen voor de oppositie?
Dat op die banken, zoals je wel vaker hoort,
“verstikking” dreigt, klop voor geen meter.
Vlaams Belang is voor een tweede keer aan het bewijzen dat daar best groei in zit. Voor- dien al gebeurde de hele doorbraak van de N-VA vanuit de kracht van oppositie. In een vergrendeld België heeft de VU zichzelf ver- stikt. De N-VA moet zich hier na diepvriesja- ren ook voor hoeden. Les geleerd?
“Als het moet, biedt de oppositie kansen”, stelt politicoloog Carl Devos in De Morgen. In 2024 kunnen de Vlaams-nationalisten het hele
Belgische model uit de scharnieren wrikken.
Oplossingen voor de manifeste onbestuur- baarheid van dit land zullen in het paars-groe- ne bestuursakkoord ontbreken…. “Hooguit kan men het wegzakkend Belgisch bouwsel met verflaagjes opsmukken, terwijl het tot de ruwbouw gestript en verbouwd moet wor- den”. In 2020 dreigt een structureel tekort van 2.3 procent of elf miljard. Het hoogste van de eurozone. Daar nu nog eens miljarden aan toevoegen om de PS te plezieren, doe maar, blauwe jongens.
Vlaamse ezel
En over de centen zal, en moet het gaan.
Dat weten ook sociaal voelende flaminganten.
De realiteit is wat ze is.
De deelstaten Vlaanderen en het half zo grote Wallonië staan elk 435 miljoen in het rood. De ramp zit in het zuiderland. Di Rupo zei maandag in het Waals Parlment dat de Waalse regering het “structureel tekort” van 2021 tot 2024 nog eens jaarlijks met (afge- rond) 600 tot 650 miljoen euro wil uitdiepen om haar investeringsplan te dekken. De Waalse schuld zal dus met bijna drie miljard euro verhoogd worden, zei cdH-fractieleider François Desquesnes.
Het Brusselse verhaal is nog droeviger.
Ook daar praat men over een structureel evenwicht, maar ook daar houden ze 500 mil- joen onzichtbaar in de eigen boeken.
En de Franse Gemeenschap ten slotte? Die is na een almaar weerkerend begrotingsge- woon vandaag gewoon failliet. Voormalig be- grotingsminister van de Franse Gemeenschap (2009-2014) André Antoine (cdH) wees erop dat het compleet fout loopt met de evolutie van de schuldratio ten opzichte van de inkom- sten. Die overschreed eind vorig jaar de kaap van de 60 procent. De schuld van de gemeen- schap liep eind vorig jaar op tot een record- bedrag van 6,768 miljard (een stijging van 134 procent in 10 jaar). Huidig minister van Begroting Frédéric Daerden van de PS noemt de schuld vandaag “beheersbaar”. Neen, er zijn geen communautaire tegenstellingen …
Het vergt weinig politiek inzicht om te beseffen waar links Francofonië het geld wil halen om die putten te dempen. Het ezeltje- strek-je staat voor hen aan de noordkant van de taalgrens. Welke Vlaamse partij kan zoiets om de eigen smeer pikken?
ANJA PIETERS
PS’er Magnette wil de huidige financierings- wet zo vlug mogelijk vernietigen om opnieuw meer Vlaams geld te krijgen. Zoiets kan enkel en alleen lukken mét een Vlaamse meerder- heid. Derhalve niet zonder de N-VA.
In De Tijd merken Wim Van de Velden en Die- ter Dujardin op dat twee voorzittersverkiezin- gen van december (CD&V en MR) een nieuwe dynamiek kunnen losmaken. Welke ruggengra- ten zullen zich krommen?
De liberalen kiezen maar in het voorjaar van 2020 hun nieuwe voorzitter, maar het establish- ment van de partij wil de trein zelfs achteruit la- ten rijden. Kandidaat-voorzitter Joachim Coens blijft, conform de partijlijn, kiezen voor de trage boemeltrein richting een volgende staatsher- vorming, terwijl zijn opponent Sammy Mahdi het communautaire duidelijk van de agenda wil houden. De Wever weet dus wie hij - met tegen- zin – te vriend moet houden. Echt ver zal ook Coens niet willen gaan, want hij blijft verweven met de bondgenoten van Beweging.net (ACW).
Gaat hij ver genoeg?
In geval van niet heeft De Wever weinig op- ties. Hij kan binnen een federaal, Belgisch kader andermaal een compromis zoeken rond een be- scheiden staatshervorming zonder grondwets- herziening (iets krijgen) in ruil voor een sociale bijsturing in het sociaal-economisch weefsel (iets geven). Of De Wever nog zin heeft in een zoveelste portie staatshervorming durven we te betwijfelen. De tweede optie is resoluut de Vlaamse kaart trekken en de rode loper uitrol- len voor de linkse partijen die de kloof tussen noord en zuid liever niet zien.
In het Vlaamse Parlement is zijn partij in- contournable, in de Kamer kan ze met Vlaamse
kordaatheid haar voet zetten voor de plannen van Magnette en rustig wachten op de onder- gang van Vlaamse partijen die links Wallonië dit land laten domineren.
Met de liberalen lukt het in dit land nooit.
Alexander De Croo vond paarsgroen geen uit- zicht hebben op een stabiele constructie. Vrij vertaald zei hij nu in Terzake dat in een nieuwe paarsgele regering paarse verzuchtingen wél, maar gele géén deel mogen uitmaken van het compromis. De belgicistische verzuchtingen van De Croo zijn dus dwingender dan zijn soci- aal-economische.
Een journalist met pit vraagt normaliter of er toch geen communautair kantje zit aan zowat elk verhaal in het Magnette-sossier, omdat noord en zuid over alle thema’s (sociaal-economische, mi- gratie, veiligheid, onderwijs, cultuur, identiteit) anders denken, oordelen en kiezen. Annelies Beck, Kathleen Cools of Bart Schols zijn daar niet toe in staat, of willen daartoe niet in staat zijn.
Misschien moet De Wever zijn eigen politie- ke kaste met de voetjes op de grond zetten. Om in het federaal parlement vol bewondering te kijken naar de manier waarop rood en blauw de ontsporende begroting onder controle krijgen, waarop ze jobs creëren, groei verzekeren, de migratiepoorten smeren, beslissen over veilig- heid, over asiel, over fiscaliteit, over regionale lusten en lasten, over abortus en euthanasie, over hoe dit mooie land eensgezind ervoor zal zorgen dat “de mensen” van dit land kunnen vooruitgaan, “van Zeebrugge naar Arlon”. Als de Vlaams-nationalisten hun verstand gebrui- ken ziet het er goed uit.
A.P.
