België, zinkend schipWaarde Volksgenoten, Zouden wij zelf, ter gelegenheid van 21 juli, eens geen

(1)

België, zinkend schip

Waarde Volksgenoten,

Zouden wij zelf, ter gelegenheid van 21 juli, eens geen brief richten aan Albert II? Hij heeft het al voor de tweede keer achterwege gelaten adellijke titels uit te delen, omdat er geen regering met volheid van bevoegdheden is. Het hangt hem blijkbaar stevig de keel uit. Of heeft hij geen medailles uitgedeeld... omdat er te weinig echte Belgen overblijven? Om het even, hier gaan we.

Mijnheer Albert,

Op het moment dat wij dit schrijven tot u richten, zit gij waar- schijnlijk uw hersenen te pijnigen hoe gij uw jaarlijks 21 julipraatje gaat inkleden. Uiteraard moet het een oproep tot “verzoening”

zijn, maar wellicht hebt gij eigenlijk veel meer zin de Flamands eens goed uw gedacht te zeggen en Elio een stevige duw in de rug te geven.

Vorig jaar rond deze tijd was Bart de Wever al volop voor problemen aan het zorgen, maar nu gaat hij volgens de Belgofielen helemaal over de schreef. Zoals hij werd toegejuicht op 11 juli, een gekroonde vorst gelijk, dat was je reinste majesteitsschennis. We horen het u hardop denken: “Er is in dit land maar één dynastie, en dat is niet de N-VA maar de NVB: de Notoire Vennootschap België.” Dat De Wever en compagnie zich bovendien in Brussel in de Koningsstraat hebben gevestigd, lijkt dan ook een nauwelijks bedekte poging tot staatsgreep. Bovendien hebben ze hun hoofd- kwartier onlangs uitgebreid, terwijl ze uw persoonlijke eigendom- men willen terugschroeven. Noteer: “Trop is te veel, en te veel is trop”, zoals een achtbare Belgische premier ooit eens opmerkte.

Die man kon ten minste fatsoenlijk worsten draaien, terwijl er in uw ogen aan Vlaamse kant nu vooral met spek geschoten wordt.

Maar, mijnheer de Sire, dat is dan wel spek naar onze bek! In Brugge bijvoorbeeld, zat de zaal op de vooravond van 11 juli afgela- den vol toen Jean-Pierre Rondas daar het woord nam. Hij hekelde de vele grendels en betonneringen die de voorbije 40 jaar aan de Vlamingen opgedrongen zijn (en die trouwens door heel wat Vlaamse politici “met de dood in het hart” zijn aanvaard). Ook professor staatsrecht Hendrik Vuye en anderen hebben dat thema recent naar voor geschoven, maar het is goed dat het nog eens krachtig werd verwoord. Het publiek wist de analyse te smaken, en wij kunnen de analyse alleen maar bijtreden: door al die grendels, te beginnen met de Grendelgrondwet van vader Eyskens uit 1970, is de democratie in België zo niet afgeschaft, dan toch zwaar aan banden gelegd. Door die Grendelgrondwet was er voort- aan immers een tweederdemeerderheid nodig in het parlement en een meerderheid in elke taalgroep om de eigenlijke grondwet nog te wijzigen.

Daarop entten zich tal van bijzondere wetten, alarmbellen, een paritaire ministerraad, overlegprocedures, belangenconflicten en ga maar door, allemaal bedoeld om de Vlaamse meerderheid te rin- geloren. Dat de huidige staatshervorming zo’n moeilijk proces is, heeft daar veel mee te maken. Wanneer we de nota-Di Rupo uitpluizen, wordt het duidelijk dat daar nog een hoop extra grendels bovenop komen. De extra financiering van Brussel zou in een bijzondere wet moeten worden ingeschreven, wat neerkomt op een nieuwe gebetonneerde transfer vanuit Vlaanderen naar een gewest dat het vertikt intern orde op zaken te stellen en 19 baronnieën rustig naast elkaar laat voortbestaan. Bovendien zou wel degelijk een Groot-Brussel worden gecreëerd: de fameuze Metropoli- tane Gemeenschap, aangevuld met controle over de toegangswe- gen naar Brussel via alweer een bijzondere wet, en natuurlijk de quasi-annexatie van de zes faciliteitengemeenten waarover we het vorige week hebben gehad. Voeg daar het Minderhedenverdrag aan toe, de federale kieskring en samenvallende verkiezingen, en de bedoeling is duidelijk: voor eens en voorgoed afrekenen met het streven naar confederalisme of doorgedreven Vlaamse autonomie.

Nota bene: aan Wallonië worden geen grendels opgelegd! De Vlamingen die daar wonen, passen zich aan. Geen haar op het hoofd van de Franstaligen dat eraan denkt dat het omgekeerd ook zo zou moeten zijn.

Uiteraard, mijnheer Albert, die ons op 21 juli opnieuw zal oproe- pen ons te matigen en ons over te geven aan de weldaden van de nota-Di Rupo, zijt gij het eens met die hele afgrendeling van Vlaan- deren. Dat bleek al toen gij de formateur op uw blote knieën gevraagd hebt zijn ontslag toch maar in beraad te houden. Voor- lopig ziet het er echter niet naar uit dat de beschikbare coalitie zal volstaan om de nv Belgica overeind te houden. Het Hof zou er dan ook beter aan doen de Vlamingen te geven waar ze al 181 jaar recht op hebben: een eigen staat, waar ze niet moeten dan- sen naar het pijpen van het Paleis/le Palais en de francofonie. Dat zou van grote wijsheid getuigen. Maar we vermoeden dat het op de eerste plaats uw bedoeling is voor de kusten van Zuid-Frankrijk te gaan roetsjen en spelevaren met uw flink uit de kluiten gewas- sen luxejacht. Wij Vlamingen, beste Sire, hebben niets te vieren op 21 juli, maar laat dat niet aan uw hart komen: geniet niettemin van uw feestdag, want voor je ‘t weet is dit de laatste Fête Natio- nale Belge geweest.

Want Sire,

Er ligt een staat te sterven, Heel zachtjes, zonder pijn.

Twee volkeren zullen erven.

Ik zal op de uitvaart zijn.

CD&V voor verscheurende keuze

CD&V mag dan al een heel pak stemmen verloren hebben bij vorige verkiezingen, de partij blijft toch in het midden van het net zitten. Normaal verwacht je daar de spin, die autonoom beslist welk insect ze eerst verorbert.

Daar loopt de beeldspraak met het net dan wel behoorlijk spaak.

CD&V kan weliswaar in beginsel de lakens uitdelen, maar maakt van die positie niet echt handig gebruik.

Even snel recapituleren. Elio Di Rupo schrijft een nota, lanceert die met een handigheid die elke marketeer jaloers zou maken. Hij herhaalt er niet aan te denken een regering te willen vormen zonder N-VA. Daarop krijgt hij lik op stuk van De Wever die een ander staal- tje van perfecte communicatie aflevert in het afwijzen van het werkstuk. Di Rupo dient zijn ontslag in als formateur bij de koning, waarop hij de onderhandelingen opnieuw opstart om een regering te vormen zonder N-VA. Straffe kost allemaal. Nooit zonder N-VA en meteen zoeken naar formules zonder N-VA. Ontslag aanbieden en meteen daarna weer aan het werk gaan als formateur. Di Rupo kan zich blijkbaar veel bochtenwerk veroorloven.

CD&V onder vuur

N-VA nam natuurlijk de enige juiste beslissing door ‘neen’ te zeggen, maar verdween meteen van de radar als spilpartij in het gebeuren. Men kon de zucht van verlichting horen opborre- len; ze waren er van af, na maanden gewring. Tijd om eindelijk te werken aan een klassieke tripartide, aangevuld met de ecologisten. Caroline Gennez vertelde aan La Libre Belgique dood- leuk dat ze Di Rupo had ingefluisterd een nota te schrijven die Open VLD en CD&V aan boord zou houden en N-VA er zou afrijden. Toen N-VA dan ook een fors ‘neen’ liet weerklinken, reageerde dezelfde Gennez zonder enig schaam- rood op de kaken dat die partij onver- antwoord handelde. Terwijl zij er net op had aangedrongen N-VA uit de ring te rijden. Ook Gennez werd er niet op afgerekend in de pers. Ook Open VLD- voorzitter De Croo moest geen bijzonder kritische persklanken verwerken, nadat uit zijn mond nochtans een ‘ja, maar’ was weerklonken op een nota die een batterij belastingsverhogingen aankondigt. Lees verder blz.2

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• De postcommunist Elio Di Rupo 2

• Briefje aan…Jan Rammeloo 3

• Mythes over “Zhongguo” 4

• Laat Philippe Gilbert maar aan de Walen 5

• Ludo terug naar de liberale slangenkuil? 6

• Het eiland Waals-Brabant 7

• Zuid-Soedan: onafhandelijk drama 8

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

^ste

jaargang • nummer 29 • woensdag 20 juli 2011 1,90 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

20 juli 2011

Geniale analyses

Je kunt het als notoire “duider” bont maken, maar het blijft opletten dat je de pedalen niet kwijtraakt en jezelf compleet ongeloofwaardig maakt. Niet dat Luk uit Kobbegem dat al is, maar toch. Te oordelen naar wat hij de Vlaamse goegemeente tracht wijs te maken, in wat verdacht veel lijkt op Belgische achterhoedegevechten.

In een eerste “pakkende” analyse (HLN van 11 juli) zag hij in Bart de Wever Julius Caesar. En in diens almaar groeiend aantal volgelingen een aan massahysterie overgele- verde meute, die de enige echte leider blindelings volgt, toen BDW op de Groening- hekouter in Kortrijk verscheen. Visionaire Luc verduidelijkte subtiel dat hij geen verge- lijking trok met een georganiseerde adora- tie van politieke leiders in welk regime ook.

Enkel met de triomfmars van een Romeinse

keizer na een glorierijke overwinning zag hij een raakpunt; met de naam Caesar als “hint”

om daaraan te herinneren. Het doel de middelen heiligt. Op mijn beurt verduidelijk ik dat een opgeroepen beeld toepasselijk is op een in de vorige eeuw blindelings gevolgde politieke leider.

Van der Kelen ging op zijn elan verder.

Door zich af te vragen waarnaar de meute achter BDW op zoek is. Volgens Luks inzich- ten kan alleen “la Belgique” in al zijn glorie soelaas bieden. Het antwoord gaf de Grote Duider in één moeite. BDW is weinig anders dan een soort oplichter, voor wie aan politiek doen synoniem is van ruzie stoken en maken, Walen tegen Vlamingen opzetten, links tegen rechts en, als dat zou kunnen, ook het omgekeerde. Nadat BDW voor die stra- tegie eerder lessen volgde bij, onder andere, Voor een aantal opiniemakers in de media lijkt het moment rijp voor een over- stap naar de regimepolitiek, die zweert bij het “status quo” van een eerbiedig buigend Vlaanderen voor de Belgische wil van de Franstalige elite, het “establish- ment” en het Hof, niet noodzakelijk in die volgorde. Op grond van recente ana- lyses in Het Laatste Nieuws leidt Luk van der Kelen met voorsprong het clubje van daarvoor in aanmerking komende uitverkopers van Vlaanderen.

De postcommunist Elio Di Rupo

Uit de smalle beursstraat

Het is een stilaan algemeen aanvaarde politieke analyse: Elio Di Rupo doet er alles aan om de N-VA buitenspel te zetten en daarom zal de PS altijd met hallucinante beleids- voorstellen op de proppen komen, zoals de resem extra belastingen op spaargeld, het invoeren van een vermogensbelasting en de extreem hoge belasting van 50 procent op bepaalde meerwaarden bij de verkoop van aandelen.

Onder andere bij de Open Vld zijn ze er rotsvast van overtuigd dat het allemaal nog zal meevallen. Eens er aan de onderhandelingstafel wordt aangeschoven, zal de PS veel van haar voorstellen voor belastingverhogingen laten vallen. Wie dat denkt, dwaalt.

Voor Di Rupo is het echt wel ernst met die belastingplannen. De man en zijn partij kunnen we gerust postcommunisten noemen. Trouw aan de klassenstrijd hebben ze een afkeer van “het kapitaal”. Vertaald naar de 21ste eeuw betekent dit, dat vooral de bezitters van dat kapitaal hard moeten worden aangepakt. Vandaar de voorstellen die vooral spaarder en belegger moeten raken. Probleem met postcommunisten als Elio Di Rupo is dat zij niet beseffen hoe belangrijk kapitaal geworden is voor een moderne economie.

Het kan nooit kwaad eraan te herinneren dat het kapitaal dat op spaarboekjes staat, en het geld dat bedrijven via aandeelhouders ophalen, bij wijze van spreken niet zomaar in een kluis blijft liggen. Integendeel, dat geld wordt geïnvesteerd in de economie en de groei van de bedrijven. Kapitaal laat bedrijven toe te groeien, meer mensen aan te werven en extra welvaart te creëren. Men kan de impact van de bijna 30 jaar oude wet-Cooreman-De Clercq niet onderschatten. Toen werd het fiscaal interessant gemaakt aandelen te kopen. Zo vloeide er meer geld naar de bedrijven die finan- ciële zuurstof nodig hadden.

Di Rupo doet het omgekeerde. En niet alleen wordt het ter beschikking stellen van kapitaal voor bedrijven minder aantrekkelijk. Doordat de PS de overheidsuitgaven niet doet afnemen, zal de overheid meer geld moeten lenen om de putten te vullen. Dat zal leiden tot een verdringingseffect. Spaargeld zal moeten worden aangewend als lening aan de overheid in plaats van het in de privésector te investeren.

We keren zo terug naar de dramatische jaren 70. Al het spaargeld van de gezinnen werd toen geïnvesteerd in de steeds groter wordende overheidsschuld. De overheid was verplicht bij de eigen bevolking aan te kloppen, voor overheidsleningen. Buitenlan- ders hadden toen zeer weinig vertrouwen in Belgische overheidsobligaties. Die waren in hun ogen te risicovol. De regeringen namen toen fiscale maatregelen om het beleggen in overheidspapier aantrekkelijker te maken. Dat had dan weer een negatief effect op de financiering van bedrijven. Niemand wou nog beleggen op de beurs, want investeren in de overheidsschuld bracht veel meer geld op. De rooms-blauwe regering-Mar- tens heeft in 1982 de verstandige beslissing genomen de wet-Cooreman-De Clercq te stemmen. Die zorgde voor een forse toevloed van kapitaal naar de bedrijven en een heropleving van de beurs. De PS en Di Rupo lijken voor het scenario van eind jaren 70 te kiezen. Dat is - om het zacht uit te drukken - hoogst onverstandig.

De oplossing om de nodige sanering van de overheidsfinanciën door te voeren, ligt nochtans voor de hand. Men moet belastingen heffen die de economie blijven onder- steunen en ook geen vluchtgedrag veroorzaken. Het is de voorbije weken te weinig gezegd, maar 80 procent van de extra belastingen op kapitaal en beleggingen zullen nooit geïnd worden, door de vele vluchtroutes die fiscalisten zullen aanleggen. Kapi- taal is nu eenmaal zeer mobiel.

Arbeid extra belasten is ook geen goede zaak aangezien de loonkosten al bijzonder hoog zijn en bedrijven dan zullen kiezen de productie te verplaatsen naar lagelonen- landen. De beste oplossing is een verhoging van de belasting op consumptie (toege- spitst op specifieke schadelijke producten als tabak, en op luxegoederen). Die extra kost mag men dan niet doorrekenen in de automatische indexering, en de verhoging van de belasting op consumptie moet men compenseren door op zijn minst 10 procent lineaire lastenverlaging op arbeid door te voeren. Dat zal voor meer jobs zorgen en de economie stimuleren.

Maar postcommunist Elio Di Rupo zal daar niet voor kiezen. Hij doet eerder denken aan de Franse communist Georges Marchais die halverwege de jaren 80 tijdens een interview op de Franse televisie zei: “Boven de 40.000 Franse frank hef ik 100 procent belasting. Je prends tout (ik neem alles).”

Angélique VAnderstrAeten

Jean-Marie Le Pen. En mede daardoor op de lijn zit van de Amerikaanse Tea Party! Om die geniale analyse nog meer kracht bij te zetten, sleurde klaarziende Luk er de financiële markten weer eens bij. Hij orakelde dat Bel- gië niet zal worden gespaard als “ons land” de problemen niet aanpakt. Dat die problemen nooit aangepakt zullen worden als niet een definitief punt achter het “ancien régime”

gezet wordt, vergat hij erbij te zeggen.

Evenwicht

De krant waarin Van der Kelen zijn eieren van geniale makelij legde, besteedde aan de hand van het resultaat van een “exclusieve peiling” een volle bladzijde om de monster- score uit de doeken te doen die N-VA zou halen, mochten nieuwe verkiezingen gehouden worden. De partij van BDW klokte in die peiling af op 40 procent! Pakken lezers- brieven, zowel in Het Laatste Nieuws als in

“de concurrentie” maakten duidelijk dat die cijfers dichtbij de realiteit liggen. Het pro-De Wever overklaste het “anti” ruim. Al dient rekening gehouden met het fenomeen van nagestreefd evenwicht bij publicatie. In een zelfgemaakte optelsom voor drie kranten - Gazet van Antwerpen, Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws - dat weekeind noteerde ik 49 steungevers en 38 tegenstanders. Cij- fers niet echt een weerspiegeling van “polls”

in dezelfde kranten die op 76 procent “ja” en 24 procent “neen” afklokten als antwoord op de vraag “heeft u begrip voor het neen van N-VA?”. Maar dat is niet het probleem van de briefschrijvers, wel de censurerende macht op krantenredacties.

Overigens wonnen in het Laatste Nieuws de aanhangers van de BDW-definities “Cae- sar” en “beroepsruziemaker” het van de tegenstanders; negen tegen acht. Dat neemt het vermoeden niet weg dat de oplagecijfers niet gediend zullen zijn door de zure opris- pingen van een doldraaiende belgicistische opinieschrijver. Nu is Christian van Thillo, grote baas van De Persgroep, heel plura- listisch ingesteld zodat hij zowel de blauw getinte “grootste krant van Vlaanderen” als de rode “kwaliteitskrant” De Morgen uit- geeft. Drijfveer achter dat pluralisme lijkt bijzonder sterk op zoveel mogelijk poen pakken door een “voor elk wat wils”-formule.

Duidende ontboezemingen à la Van der Kelen komen aan dat opzet niet tegemoet, ongeacht een redactioneel gestuurd “over- winninkje” van negen tegen acht het tegen- deel zou bewijzen. Niemand die er intrapt, zeker Van Thillo niet.

Ik miste één duidende ontboezemingen bij Luc Van der Kelen en andere “weg met ons”- herauten van de “Vlaamse” media: de merk- waardige, plotse metamorfose van Elio De Rupo, nadat hij “ten paleize” zijn ontslag had aangeboden. Het ontging de collectieve pro- België-elite. Nochtans héél moeilijk naast te kijken hoe Elio van geflopte, diepontgoo- chelde formateur voor een ruggespraak met Albert Second, zich dadelijk erna ontpopte tot een topvoluntaristisch boegbeeld. “Ik ga door!” Tot wat een koninklijke oproep tot “bezinning” leiden kan! Zonder dat “de kroon ontbloot moet worden”.

d.M^ol

CD&V voor verscheurende keuze

vervolg van blz. 1

De pers richtte haar pijlen uiteraard op N-VA, maar met de remmen opgetrokken.

Tenslotte zijn weinig journalisten echt onge- lukkig met het perspectief dat die partij de onderhandelingen verlaat. Neen, het echte giftige geschut werd richting CD&V afge- vuurd.

Octopus

Voor de tweede keer dreigt die partij het feest te verknoeien. Via de nota Vande Lanotte was het al een eerste keer geprobeerd. N-VA uit het nest wringen en met de rest doorgaan. Het prompte en snelle ‘neen’

van CD&V viel op een koude steen bij de regimepers en de partij moest spitsroeden lopen. Vreemd, maar zelfs linkse journalisten betreurden het openlijk dat de geest van de oude CVP verdwenen leek. Waar gaan we naar toe met dit land als CD&V zich ook al blijft oriënteren op haar verkiezingsbeloftes, zo kon je tussen elke regel lezen.

Dit keer was het weer prijs. Aangezien CD&V en N-VA al lang geleden hebben beslist, mét handtekening van de partijvoor- zitters, dat ze elk voorstel zouden aftoetsen aan de zogenaamde Octopus-nota, mag het toch niet verbazen dat ze ook tot hetzelfde besluit komen.

Minister-president Peeters’ oordeel over Di Rupo’s werkstuk was vernietigend en minister van buitenlandse zaken Steven Vanackere zag, Brusselaar zijnde (weliswaar import), het Brussel-luik als een echte kaak- slag. Wouter Beke was enkele maanden eerder door Di Rupo publiekelijk vernederd en zoiets blijft hangen. Kortom, de CD&V-par- tijtop was behoorlijk eensluidend negatief over de voorgeschotelde nota. Toch wilde

de partij voorzichtig communiceren, want de ervaring met de reactie op Vande Lanotte had hen wijzer gemaakt. Daardoor ging de partij echter communicatief zo aan het zwal- pen, dat ze het de vijandige perskoelies juist erg gemakkelijk maakte. Maar het basisver- haal was wel dat CD&V verrassend strikt aan de eigen uitgangspunten bleef vasthouden.

Media doen aan politiek

Dat Open VLD en SP.A met sprekend gemak hun handtekening onder de Octo- pusnota verloochenden, stoorde vrijwel niemand in medialand. Wat ons meteen veel leert over de manier waarop de meeste journalisten werken. Zij doen zelfs geen moeite om de gebeurtenissen correct weer te geven en stellen zich actief op als militanten van een bepaalde, oud-België-bewarende, politieke stroming.

De druk op CD&V werd vorige week steeds hoger opgedreven. Maar – en nu begeven we ons op glad ijs – het lijkt er op dat de weerbaarheid van die partij toch groter is dan verwacht/verhoopt/gevreesd.

Voorzitter Beke legde zijn bezwaren voor aan de zeven voorzitters die wel willen doorgaan op basis van Di Rupo’s werkstuk en die zijn van die aard dat een (her)opstart van het formateurschap van Di Rupo erg onwaar- schijnlijk lijkt.

Zo lang CD&V het eigen partijprogramma als ijkpunt blijft nemen, zit de situatie muur- vast. Gaat CD&V overstag, dan krijgen we een ramp van een regering. Daarom blijft die partij in het midden van het web zitten, maar gegeven de omstandigheden is dat nu net de plaats waar de klappen dreigen te vallen.

J.K.

Sigaret met gekleurde rook

kent kort bestaan

(3)

Aan Jan Rammeloo Crisismanager

Plantentuin Meise

Gij Betaalstaker,

Eerlijk gezegd, wij staan verstomd over het feit dat de Hof van Eden waarover gij het beheer voert, nog niet helemaal tot puin vervallen is.

Dat is enkel te danken aan de noeste inzet van u en uw medewerkers, die met veel toewijding verhinderen dat de Plan- tentuin verder verkommert tot een kaal veld met daarop enkel een hoop schroot.

Vorige week liet ge bezoekers met opzet gratis binnen, en konden we met eigen ogen aanschouwen wat het resultaat is van de franskiljonse “afbraakpolitiek”. Al tien jaar weigeren de Franstaligen hun handtekening te zetten onder de uitvoerings- besluiten die de Plantentuin van Meise moeten overhevelen naar de Vlaamse Gemeenschap, wat in het kader van het Lambermontakkoord uitdrukkelijk voorzien was.

Hun versie luidt, natuurlijk, dat precies de Vlamingen te kwader trouw zijn, dat wij proberen hen manu militari buiten te werken uit een instelling met internationale faam, en dat wij de grove middelen niet schuwen. Zo hebt gij zelf talrijke aan- vallen moeten pareren vanuit de Fransta- lige pers en kabinetten, als zou de taal van Molière niet meer in uw serres en plan- tenkassen welkom zijn. Dikke zever uiteraard, maar het sluit perfect aan bij wat de Franstaligen onder een staatshervorming begrijpen: het behoud van het status quo en nog een ferme afkoopsom erbovenop.

In 2000 besliste de regering-Verhofstadt I de Plantentuin aan Vlaanderen over te dragen mits een aantal randvoorwaar- den. De wetenschappelijke verzameling, het herbarium en de bibliotheek zouden weliswaar eigendom blijven van de federale overheid, maar in bruikleen worden gegeven aan de Vlaamse Gemeenschap.

De Franse Gemeenschap mocht voor haar rekening enkele wetenschappers in Meise aan het werk zetten of houden.

Maar al gauw doken “interpretatiever- schillen” op, en raakte de situatie geblok- keerd. Door die patstelling worden nood-

zakelijke en dringende investeringswerken aan de tuin al jaren niet uitgevoerd. Wel heeft de Vlaamse regering eenzijdig een bepaalde som ter beschikking gesteld, maar al bij al bleef dat een druppel op een hete plaat.

Gij hebt daar met wat gij noemt “con- ceptuele creativiteit” een mouw aan proberen te passen. Maar eind dit jaar komt uw pensioen eraan, en ook het aanstellen van een opvolger blijkt een bijzonder moeilijk punt: zolang niet duidelijk ondertekend is wie bevoegd is, kan er geen procedure worden opgestart.

We vernemen uit de Franstalige pers de eis dat Vlaanderen eerst moet instemmen met… het Minderhedenverdrag, vooral- eer er van enige bereidheid tot toegeven sprake zal zijn. Met andere woorden: de Plantentuin van Meise als breekijzer om de verfransing van Vlaams-Brabant te ver- snellen.

Zover is het gekomen. Het draait daar allang niet meer om de “Victoriakas” met reuzenwaterlelies en vleesetende beker- planten, noch om de oeroude “Wollemia Nobilis”, of de “Evolutiekas” die een over- zicht geeft van 500 miljoen jaar planten- ontwikkeling. Neen, die kunnen wat de Franstaligen betreft de pot op, zolang de Algemene Gedachte maar overeind blijft:

de Plantentuin werd opgericht in 1776, en heeft als voornaamste opdracht het kweken van Tricolore Wurgplanten om de strategische plannen van de Federatie Wallonië-Brussel te dienen.

Het tragische van de zaak is, mijnheer Rammeloo, dat gij de deur niet eens met een stevige smak achter u kunt dichttrek- ken, want dan stort gegarandeerd nog een groter deel van uw geliefde Plantentuin achter u in mekaar.

Maar wij feliciteren u met uw vastbera- denheid en wensen u nog een aantal kop- pige maanden in Meise toe.

3 De dingen dezer dagen

20 juli 2011

Brief aan ...

Sommigen vinden dat de Vlaamse beweging zich niets moet aantrekken van wat de buitenwereld over haar zegt, en dat de flamingant die iets tegen Joden heeft, zich maar lekker ongemuilkorfd moet laten gaan.

Wel, ten eerste vind ik niet dat Jodenhaat onwenselijk is louter omwille van wat anderen daarover denken. Die obsessie met een inderdaad zeer schrander (goochem, in hun eigen taal) en bedrijvig volkje getuigt van een gebrek aan zelfrespect, het is een zwaktebod waarvoor ik me, alleen tegenover de spiegel, zou schamen.

Ten twee heeft de mening van de buitenwereld natuurlijk wel gevolgen voor je politieke kansen. De dag dat België uiteenvalt (waarop de Franstaligen zich in alle ernst voorbereiden, de Vlamingen nauwelijks), zal het voor de erkenning van de Vlaamse republiek en voor haar aanspraken op haar eigen Brussel en de Brusselse Rand alle verschil maken of buitenlandse machtscentra de Vlaamse beweging al dan niet als een bende neonazi’s beschouwen.

En het gaat mij niet om het VB als partij;

dezelfde richtingenstrijd en hetzelfde risico op imagoschade vinden we in de N-VA en de niet-partijpolitieke beweging. Hoe zou, bijvoorbeeld, volgend citaat van een zeer achtbare flamingant in Washington overko- men? In een voordracht voor NSV-Gent op 23 maart 2011 (afgedrukt in Kort Manifest, mei 2011, p.6) zei de onafhankelijke professor Joost Rampelberg: “Na de Amerikaanse invasie in Europa, die in de officiële geschied- schrijving de bevrijding wordt genoemd, viseerde de repressie al wat Vlaams was, zonder onderscheid.” De Belgische repressie in 1944 was voor de Vlamingen misschien geen “bevrijding”, maar de geallieerde invasie die de Duitse bezetter verdreef, was dat vol- kenrechtelijk zeker wel. De Duitsers waren hier toch niet op uitnodiging? Ze waren toch niet tot onze bestuurders verkozen? Zulke slordigheden in de Vlaamse kijk op WO 2 wekken onvermijdelijk wantrouwen op.

Sommigen verwonderen zich erover dat een scepticus als ik meega in antieke gods- dienstige begrippen als “uitverkoren volk”

en “beloofde land”. De waarheid is dat ik daar helemaal niet in meega, net zomin als de pioniers van het zionisme. De staat Israël is de schepping van moderne Joden, ener- zijds bankiers en anderzijds socialisten, de meesten agnostisch of atheïstisch. Leg gerust alle “openbaringen” over het “Verbond” ter- zijde, en stel (zeker als nationalist) gewoon vast dat het Joodse volk nu eenmaal een reëel bestaande natie is. Volgens het beginsel van de natiestaat, waarop de Vlaamse beweging zich beroept om een Vlaamse staat op te eisen, hebben de Joden recht op een eigen staat.

Blijkbaar heeft die eenvoudige overweging een aantal nationalisten overtuigd, vandaar de beginselverklaring die Filip Dewinter en andere eurorechtse leiders op 7 december 2010 in Jeruzalem ondertekend hebben. De verklaring wekt de afkeuring van Jan Sergoo- ris, die in het nieuw-rechtse tijdschrift TeKoS een reeks wijdt aan de diverse rechtse partijen in Europa: “Verder heet het dat ‘zonder enige beperking het bestaansrecht bele- den wordt van de staat Israël binnen veilige en volkenrechtelijke grenzen’. Dit laatste is niet meer dan een openlijke goedkeuring en steunbetuiging aan de volkenmoord tegen de Palestijnen.” (“Vlaams Belang, nood aan ide- ologische herbronning”, TeKoS 142, p. 37)

Kijk eens wat een sprong: het bestaansrecht van Israël gelijkstellen aan “volkenmoord” op de Palestijnen. Israël kan natuurlijk maar een duurzaam probleem hebben met de Palestijnen omdat het juist géén volkenmoord gepleegd heeft. Het heeft hen zelfs niet uitgewezen of weggepest, zoals moslimlanden met hun minderheden doen.

Weinig gebieden op aarde kennen zulke bevolkingsgroei als het Palestijnse Gaza, niet meteen een teken van uitroeiing. Bekritiseer gerust het Israëlische beleid als je wil, maar ontwaard de Nederlandse woordenschat niet door meteen naar grof geschut als “volkenmoord” te grijpen.

Uit de linkervleugel van de Vlaamse bewe-

ging vangen we gelijkaardige geluiden op.

Zopas hebben oud-N-VA-jongerenvoorzit- ter Bas Luyten en oud-N-VA-senatrice Kim Geybels een protestartikel gewijd aan de recente pro-zionistische zwenking van de partij die hen ontslagen heeft (“Quid volks- soevereiniteit?”), waarin zij de situatie van de Palestijnen aldus beoordelen: “Slechter af dan in de grootste openluchtgevangenis van de wereld kan men niet zijn, dat is wel zeker.” Blijkbaar hebben zij weet van een Palestijnse asielzoekersstroom in Noord- Korea… Dat soort overdrijvingen doet denken aan de klachten over “mensenrechten- schendingen” waarmee de Franstaligen uit de Brusselse rand internationale media en gerechtshoven bestoken.

Overdrijving, dat is waartegen we in dit dossier moeten waarschuwen. Vlaamse steunbetuigingen aan Israël bij monde van Jan Jambon en Tanguy Veys klinken hol wanneer ze al te ijverig de Israëlische regerings- standpunten napraten.

Uitdrukkelijk het bestaansrecht van Israël erkennen en zich afzijdig houden van anti- Israëlische agitatie zoals die met de recente flottieljes, dat volstaat voor een beweging wier standpunt concreet geen enkel gevolg heeft in het Midden-Oosten. Wie anderzijds verkiest het vergrootglas op de Israëlische acties in Palestijns gebied te richten, gelieve zich te onthouden van (ook impliciete) steun aan terrorisme en religieuze dictatuur zoals die van Hamas. En houd er rekening mee dat eenzijdige en al te gretige aandacht voor de fouten die ook Joden maken, een voorge- schiedenis heeft.

Een toonaangevend deel van de Vlaamse beweging heeft in 1940-‘44 zijn vingers gebrand aan collaboratie met een jodenha- tersregime. Of dat een tragisch ongluk was (zoals ik meen), of integendeel iets zegt over de wezensaard van die beweging (zoals haar vijanden u willen aanpraten), valt af te leiden uit haar huidige omgang met die geschiedenis en met de Joodse staat. Daarom moeten VB en N-VA heel zorgvuldig zijn in hun standpunten ter zake. K^oenraad e^lst

Vlaams-nationalisme en zionisme (2)

Echo’s uit de koepelzaal

Nog meer van uw geld voor de BRT (1)

Zou de doorsnee-Vlaam zich wel altijd even goed het verschil realiseren tussen de federale (Belgische) en zijn regionale (Vlaamse) overheid? Vergeet niet, waarde lezer van de “moniteur van het Vlaams-nationalisme”, dat u geen doorsnee-bewoner van Noord-België bent! U leest, u bent een (min of meer) bewuste Vlaming en u bent een beetje thuis in het politieke circus dat in Het Edel Land zijn voorstellingen pleegt te geven: dat maakt u al met voorsprong een witte merel in het Belgisch vogelkot!

Dan begrijpt u dat de Vlaamse Rege- ring een stommiteit van groot kaliber heeft begaan door de BRT (neem me niet kwalijk, maar de VRT bestaat nog altijd niet) “sur simple demande“ te voorzien van de nodige fondsen om nog wat meer onnozeliteiten uit te halen dan tot hiertoe reeds het geval was.

Omdat La Lieten zo nodig haar vriendjes uit de giftige paddenstoel van de Reyerslaan nog wat meer en nog wat duurder speel- goed ter beschikking wilde stellen, gooit zij nog een extra smak belastinggeld in hun richting. Wedden dat Lieten dat één dezer met veel bombarie en veel geflikflooi zelf mag komen vertellen in één of meer van hun duidende programma’s (er zijn er trouwens geen andere) – als dat al niet gebeurd is, ondertussen…

Nog meer van uw geld voor de BRT (2)

Als er straks een heruitgave komt van het misselijke paars (+ de siamese groenen + de Franstalige humane centralisten, om het nog erger te maken) of in de herfst Leterme III aantreedt met een beperkt programma dat een paar door de EU strikt gewenste hervormingen realiseert, zal niet iedereen

even enthousiast zijn/haar broeksriem nog een gaatje meer aantrekken, en nog wat meer directe of indirecte belastingen beta- len! Langs de ene kant van het gepeupel de nodige inspanningen vragen om een aantal broodnodige hervormingen door te voeren en langs de andere kant een ruim deel van het afgeperste geld door zotte ramen en dwaze vensters buiten gooien, is inderdaad wraakroepend - ook al gaat het niet om dezelfde “overheid”.

Janneke en Mieke in de straat maken immers dat verschil niet! Zolang op het Vlaamse niveau er geen beleid gevoerd wordt dat een (voor iedereen) duidelijk en fundamenteel ANDER beleid voert dan het Belgische gekluns, hoeven ze voor ons dat onderscheid ook niet te maken: het is, aan het eind van het doodlopende straatje, toch allemaal lood om oud ijzer!

De voorzitter ontvangt

Jan Peumans (N-VA), voorzitter van het Vlaams Parlement, heeft vorige dinsdag, ter gelegenheid van 11 juli (?), een delegatie van overtuigde Catalaanse en Schotse separatis- ten en van de Vlaamse Volksbeweging ontvangen in “zijn” parlement, overigens meteen nadat hij was gaan aperitieven bij “de vorst” op diens paleis.

Tegenover de nieuwsgierige pers had hij het over “de vrijheid van de voorzitter” en over het grote belang dat hij hecht aan goede contacten met Europese regio’s als de voor- noemde en Baskenland en Wales. Wij vinden dat allemaal best, hoor, maar men gelieve niet uit het oog te verliezen dat het telkens gaat om minderheden in hun natiestaat, terwijl de Nederlandstaligen in België uit eigen domheid hun meerderheidspositie hebben laten afgrendelen en betonneren, zodat deze staat ophield een democratie te zijn waar de

meest elementaire spelregels van dat politiek systeem (iedere stem telt even zwaar en de meerderheid beslist) nageleefd worden!

Volk wordt staat!

Ook al hoor je daar tegenwoordig – god- zijdank! – wat minder over: wij hebben het artificieel (en in wezen onbestaand) onderscheid tussen “staatsnationalisme” en “volks- nationalisme” een beschamend vertoon van onmacht gevonden!

Een volk die naam waardig, streeft er uiteraard naar een staat te worden! Met minder genoegen nemen, is goedkoop zelf- bedrog! Of voze en modernistische maar mooiklinkende prietpraat die al zijn hoop stelt op een automatisch verdampen in een (nog) grotere Europese ruimte…

Alsof de natiestaten – die inderdaad een constructie van de 19de eeuw zijn – zomaar de laatste restanten van hun soevereiniteit gaan offeren op het Brusselse of Straat- burgse altaar! Word eens wakker, alstu- blieft…!

Mijn artikel over “Vlaams-nationalisme en zionisme” heeft nogal wat weder- woord losgeweekt. De meerderheid was veeleer instemmend, maar dat is minder interessant voor bespreking. Aan de negatieve zijde vond iemand het “beneden alle peil” dat ik de landname van Palestina door “de Joodse roofstaat” goedkeur.

Het is op de argumenten van zulke critici dat ik hier inga.

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(4)

De dingen dezer dagen 4

20 juli 2011

Roddels uit de Wetstraat

• Verdeel en…

In de commissie Volksgezondheid werd een voorstel van resolutie ingediend met betrekking tot het gebruik van medicatie in rusthuizen. Het was ondertekend door alle partijen, behalve… hoe kan het anders…

het Vlaams Belang. Maya Detiège van de sp.a dankte de indieners en in het bijzonder de CD&V omdat ze haar amendementen er in had mogen verwerken. Rita de Bont van het VB meldde daarbij langs haar neus weg dat er aan haar niets was gevraagd, meer nog: dat men haar helemaal niet had aange- sproken over het voorstel. Waarop Damien Thiéry, FDF-burgemeester van Linkebeek, heel venijnig uit de hoek kwam en zei dat hij eerst al dacht dat er tegenover hem ook een cordon was opgetrokken , maar dat er gelukkig uiteindelijk de N-VA was die hem vroeg namens MR-FDF mee te tekenen…

Waarop Rita eens naar de N-VA-banken keek en enkele verlegen, gegeneerde blik- ken en wat onbeholpen verontschuldigend schouderophalen kreeg. Mooi is anders!

• Vragenstroom

De mondelinge en schriftelijke vragen aan de diverse ministers blijven binnenstromen.

Op de mondelinge wordt geantwoord in de commissies. Maar het is overduidelijk dat het bezigheidstherapie is, want tot grondige debatten leiden de replieken na de minis- teriële antwoorden niet. Heel vaak beper- ken de vraagstellers zich tot het bedanken voor het antwoord en de intentie het dossier verder op te volgen. Op de schriftelijke vragen wordt met flink wat vertraging geantwoord, waardoor deze geruisloos in de nevelen der tijden verdwijnen. Het is een algemeen bekend gegeven dat medewerkers webstekken, verslagen van vergaderingen, jaarrapporten, persteksten e.d.m. uitpluizen om voor hun parlementsleden daaruit vragen te distilleren. De parlementsleden zijn er tuk op, want die vele vragen – belangrijk of niet

– dikken mooi hun persoonlijke statistieken aan. Maar het moet gezegd dat er – gelukkig – fluweelzitters zijn die er een punt van eer van maken die vragen zelf op te maken en dus met “hun ding” echt bezig zijn. Ja, ze bestaan, echt!

• Nog een schutkring

De aanslepende politieke impasse zorgt vanzelf voor een vreemde sfeer in de praat- barak. Al maanden is het werktempo erg laag. Bij de meeste politici is het hen aan te zien dat ze de situatie dik beu zijn.

Zolang er geen duidelijkheid is, is het der- halve vaak erg moeilijk te weten wie men nu eigenlijk kan vertrouwen en wie niet. Samen- werkingsverbanden zijn tijdelijk en broos.

Dat ondervindt de N-VA als geen ander. In tijden dat hun baas mee aan tafel zat en de indruk bestond dat een akkoord mogelijk was, werden de N-VA’ers gekoesterd en hoogst minzaam bejegend. Nu men vanuit die hoek de nota-Di Rupo genadeloos van tafel heeft geveegd en de traditionele partijen vaststellen dat een groot deel van dat

“discours” zo uit het argumentenarsenaal van het VB zou kunnen geplukt zijn, worden sommige traditionele politici nerveuzer en slinkt het broze vertrouwen alweer. Niet ten onrechte vreest N-VA-coryfee Siegfried

Bracke dat er wel eens een nieuw “cordon”

zou kunnen ontstaan… Waarmee bewezen wordt dat een schutkring in België niks met hoge principes en nobele doelstellingen te maken heeft, maar alles met het voor of tegen het functioneren van de Belze heil- staat te zijn. Wie dat niet doet, wordt door de regimepartijen uitgespuwd. Het Vlaams Belang weet er alles van. De N-VA binnen- kort ook.

• Na de zomer?

De werkgroep “Taalevenwichten in het leger” heeft zijn aanbevelingen klaar na een hele resem hoorzittingen. Tenminste, Bert Maertens, N-VA-werkgroepvoorzitter, heeft een document met een tekstvoorstel ter bespreking verspreid. Wie dat leest, stelt meteen vast dat de vermeende onevenwich- ten zoals gesuggereerd door MR-generaal Gennart en FDF-MR zelf, compleet uit de lucht gegrepen zijn. Het zal de N-VA’er niet sympathieker maken bij de Franstaligen…

Normaal hadden de slotbesprekingen over een definitieve tekst vorige vrijdag moeten plaatsvinden, maar MR had aangekondigd er een spektakel van te maken, zeker nu het Vlaams Belang drie amendementen had ingediend. Er bestaat veel kans dat men tijd gaat kopen en de zaak over de zomer zal tillen.

• Rare klank

Stefaan Vercamer van CD&V is nog een echte CVP’er, gepokt en gemazeld in de oude zuil. Afkomstig van Oudenaarde, is hij gewezen secretaris van het ACW, lid van het directiecomité van socialehuisvestingsmaat- schappijen, bestuurder van de CM en voorzitter van het Lokaal Overlegplatform basis- onderwijs Oudenaarde.

Grote potten breekt hij niet in de Kamer.

Eigen specifieke standpunten ventileert hij niet, maar hij is er wel vaak en hij stelt gere- geld vragen, waarvan hij vaak het antwoord eigenlijk al weet. Hij is duidelijk de man van de basis die deze “in Brussel” vertegenwoor- digt en er een flink dienstbetoon op nahoudt.

Maar wat hem doet opvallen, is zijn merk- waardige Oost-Vlaamse tongval. Hoewel hij algemeen Nederlands spreekt, is zijn klan- kenpatrimonium zo doorspekt met accenten dat het alleen daarom al de moeite is naar hem te luisteren. Een vreemd kereltje is het.

• Rust roest?!

Myriam van Lerberghe van de sp.a voelt zich klaarblijkelijk goed in haar vel in de Kamer, na drie legislaturen in de Senaat en daarvoor al een legislatuur in de Kamer. Zij is één van de trouwe meubelstukken van de socialistische fractie. En daar geniet zij van.

Opgejaagd wordt ze niet echt, want in debatten komt ze nooit tussen. Haar palmares deze legislatuur is maar dunnetjes. Ze stelde al twee (!) schriftelijke vragen, kwam twee keer kort tussen bij de bespreking van een wetsontwerp, stelde al één mondelinge vraag in een commissie, maar nog geen enkele in de plenaire vergadering.

Ze diende nog geen enkele motie en ook geen enkele interpellatie in. Wel prijkt haar handtekening onder tal van wetsvoorstel- len, naast die van meerdere collega’s. Dat is maar oogverblinding, want aan die voorstellen heeft ze geen of nauwelijks een let- ter meegeschreven. Gelukkig kan ze vanaf volgende week op adem komen, tijdens het lange zomerreces. De boog kan niet altijd gespannen staan!

Mythes over “Zhongguo” (China)

De problemen in de Europese Unie doen sommigen watertanden als ze aan de Chinese economie denken. Natuurlijk regent het weer waarschuwingen dat de Chinezen West-Europa koloniseren of uit de markt prijzen als we niet braaf zijn, want de Chinezen zijn veel meer dan wij… en de rest vult u maar zelf naar believen in want de mythe van de huidige Chinese superioriteit is de zoveelste in een lange reeks zwart-witverhalen.

De moeilijke realiteit

Niemand in de oudheid heeft er enig idee van wie er op het grondgebied van het huidige China woont of wat daar gebeurt. Scy- lax van Caryanda die in dienst van de Per- zische koning de Indus afvaart in 515 voor Christus is de eerste verslaggever die in de buurt komt. Hij meldt dat wat verder naar het oosten wezens wonen die zich met hun reusachtige voeten tegen de zon bescher- men. Andere Grieken volgen zijn voorbeeld met zelfs nog meer fantasie. Mijn favoriet is het verhaal dat oosterlingen zo’n reusachtige oren hebben dat ze het ene oor als oorkus- sen gebruiken en zich met het tweede oor toedekken. We weten nu dat dit oude China nergens het beschavingspeil van bijvoorbeeld het Athene van Perikles haalt. Grieken en Romeinen houden van zijde en spreken wel over “het zijdevolk” maar hebben geen idee waar dat volk woont. Rond 160 verschijnen de eerste Romeinen. Grappig is de Chinese reactie. Ze noemen de Romeinen de Grote Chinezen omdat ze met hun lengte (met moeite 1,50 meter) nog altijd 10 à 15 centi- meter langer dan de Chinezen zijn. Ondanks hun onbegrijpelijke taal en die lengte lijken Romeinen wel degelijk op mensen; dus kunnen ze in Chinese ogen niets anders dan Chinezen zijn. Een paar honderd jaar zijn er – meestal indirecte – contacten tussen Rome en China (Romeins glas voor Chinese zijde) maar dan valt het doek over het West- Romeinse Rijk. Tijdens de eerste grote Chi- nese bloeitijd (600 – 900) is er geen contact. Dat wordt eerst moeizaam hersteld in het midden van de dertiende eeuw. Dan beginnen de eerste pogingen om de islam tussen de christelijke hamer en het Mon- goolse aambeeld te verpletteren. De Vla- ming Willem van Rubroeck (nabij Kassel) woont een jaar in de Mongoolse hoofdstad Karakoroem. In zijn verslag lezen we iets over de Chinese gebruiken, zoals het papie-

ren geld. Hij is geen fantast maar zijn relaas wordt direct overvleugeld door het verhaal van de Venetiaan Marco Polo. Deze handelaar leeft 20 jaar in het eigenlijke China en verblijft een tijdje aan het hof van de heer- ser Kubilai Khan. Polo blijft eeuwenlang de bron over China, al stemt zijn verslag niet altijd overeen met de werkelijkheid. Hij arri- veert op het ogenblik van de Mongoolse ver- overing van China, en heeft maar weinig oog voor de Chinezen. Hij rept niet over de boe- ren (80 à 90 % van de bevolking), merkt zelfs de ingebonden voeten van de rijke Chinese vrouwen niet en spreekt met geen woord over de drukkunst en het Chinese schrift.

Polo is en blijft een handelaar, vooral geïnte- resseerd in juwelen en zijde, dure en gemakkelijk over land te vervoeren goederen. Zijn China is geen fantasie maar wel veel groter, rijker en beschaafder dan het in werkelijkheid is. Lang zijn de Mongolen niet de baas en het contact tussen Europa en China wordt op een laag pitje gezet.

De mythes heersen

In de 16de eeuw worden de relaties hersteld als eerst de Portugezen, dan de Engel- sen en ten slotte de Zeeuwen en Hollanders met hun schepen in de Zuid-Chinese havens verschijnen. Het hof in Peking interesseert zich niet voor die weinig betekenende snoes- hanen want het gevaar voor China komt altijd van de steppevolkeren uit het Noor- den. De Europeanen leren eindelijk een wat normaler China kennen en kunnen nu dank- zij de schepen gewone goederen kopen. In Zuid-China ontstaat een echte exportindu- strie in porselein met voor Europa aange- paste motieven, zoals u zelf merkt als een Nederlander weer eens een mooi erfstuk laat schatten in “Tussen Kunst en Kitsch”. En natuurlijk duikt in katholiek Europa (Spanje, Italië, Oostenrijk) weer het verlangen op een bondgenoot te vinden tegen de agressieve

islamitische Osmanen. Vooral de jezuïeten, soepel in de leer en altijd bereid wat Chi- nese tradities te assimileren, trekken naar China. De meesten moeten er in de clandes- tiniteit werken maar sommigen (Ferdinand Verbiest) worden zelfs aanvaard aan het hof.

Verbiest en gezellen zijn verantwoordelijk voor vele mythes. Ze arriveren haast teza- men met de Manchu-veroveraars zodat ze niet veel echte Chinezen ontmoeten. China is het grootste deel van zijn geschiedenis nooit één staat geweest. Meestal was het huidige land een uitdijende of krimpende reeks concentrische cirkels onder Chinese en niet-Chinese heersers. Met de Manchu’s ontstaat het huidige China. De jezuïeten zijn volledig afhankelijk van de gunsten van de nieuwe heersers. Ze verspreiden het verhaal dat China bestuurd wordt door “wij- zen”, terwijl in werkelijkheid een groot deel van de bestuurselite corrupt en wreed is. Ze leggen de klemtoon op het oude examensy- steem (denk aan de “rechter Tie”-verhalen) dat iedereen de mogelijkheid geeft een hoog ambt te bekleden. In de praktijk kan alleen een zoon van een rijke studeren. Dat geïde- aliseerd beeld blijft bestaan nadat de paus de jezuïetenorde ontbindt (1773). Dan verandert de perceptie drastisch. De industriële revolutie zet het leven op zijn kop in grote delen van Europa. De wetenschap maakt reuzenschreden en de toepassingen in het leger volgen. Ook China verandert maar niet direct in het sneltreintempo in Europa. De Europese kolonisatoren slagen er meerdere keren in de Chinezen op Chinese bodem te verslaan en hun uitleg is dat China een volledig verstarde en zogenaamde oeroude natie is. Tijdens de Boksersopstand wordt Chi- nees een synoniem voor barbaarse schurk.

Tezelfdertijd is Europa in de ban van Chinese motieven (denk aan het Chinees paviljoen in Brussel). Overal verschijnen door Europe- anen gemaakte pseudo-pagodes, schilderij- tjes, tuintjes enzovoorts. Eerst in de jaren dertig leert Europa de echte Chinese kunst kennen. China is voor de meeste Europe- anen het verhaal van een missionaris in de boeken van Pearl Buck en Archibald Cronin.

Het beeld van keiharde mensen verandert niet na de stichting van de Volksrepubliek in 1949. In Vlaanderen bepaalt het bekende boek “De enthousiaste zelfmoord” van de verdreven scheutist Dries van Coillie tien jaar lang het beeld. En dan kantelt weer alles.

Tot vandaag

Weinigen weten en willen weten wat een boevenregime China terroriseert in de jaren vijftig en zestig, wanneer tijdens de “Grote Sprong Voorwaarts” minstens dertig miljoen mensen creperen van honger. Zelfs in de boekhandels in kleine Vlaamse provincie- stadjes kan men het rode boekje van voorzitter Mao kopen.

De Brusselaar Pierre Ryckmans (echte naam van Simon Leys) is zowat de enige die brandhout maakt van het afschuwe- lijke regime en hij wordt jarenlang verket- terd door alle pseudo-linksen over de hele wereld. Nadat de Verenigde Staten het com- munistische China erkennen, maken andere mythes hun opwachting. De in de burger- oorlog verslagen nationalisten hebben zich teruggetrokken op Taiwan (Formosa) dat nooit veroverd wordt door de communisten.

Toch slagen die erin de wereld wijs te maken dat Taiwan een “afgescheiden” provincie is. (In Tai-Pe zei een hoge ambtenaar mij over de Chinese kunstschatten: “De communisten hebben de muren en wij hebben al de rest.”) En dan begint de omvor- ming van China naar een half kapitalistische economie die echter nooit de almacht van de partij in gevaar brengt.

Opnieuw ontstaan mythes: China heeft meer dan één miljard nieuwe klanten, onge- kende mogelijkheden, enzovoort. Op zeker ogenblik telt de afdeling sinologie van de KU Leuven meer eerstejaarsstudenten dan Romaanse filologie.

Een dwaze gans als VLD’ster Patricia Ceys- sens predikt dat de kinderen Chinees moeten leren. De cursus Nin Hao van Teleac is een reuzensucces. In werkelijkheid zijn er nauwelijks westerlingen, zelfs niet de wes- terse journalisten ter plaatse, die perfect Mandarijn spreken en die echt te weten komen wat er leeft.

Meer dan één groot bedrijf is inmiddels erachter gekomen dat in China grove corrup- tie nog altijd een realiteit is, dat men oppas- sen de eigen technologie te introduceren - ze wordt schaamteloos gestolen moet zonder enige vergoeding -, dat de rechtsonzekerheid nog altijd groot is. Kortom, “Zonghua Ren- min Gongheguo” (Volksrepubliek China) is nog altijd een bron van mythes.

Jan neckers

(5)

De dingen dezer dagen

20 juli 2011

5 Teleurgesteld

Onze Willem de Prater schreef er vorig jaar een stuk over: de vanzelfsprekend- heid waarmee de Nederlandse universiteiten meer en meer een belabberd pol- derengels gebruiken om zichzelf op een schijnbaar kosmopolitisch molshoopje te zetten. De Nederlands/Vlaamse Stichting Nederlands ziet die evolutie niet zitten en probeert tegengas te geven, maar veel suc- ces heeft ze niet. Voorzitter Arno Schrau- wers heeft vorige week zijn ontslag gegeven.

Naar eigen zeggen omdat hij “een teleurgesteld man” is, want Nederlanders belij- den met hun mond wel het belang van hun taal maar in de praktijk ziet hij een twee- deling opduiken die hem herinnert aan de franskiljons in Vlaanderen die ook via een grotere taal afstand namen van het kloot- jesvolk dat die taal niet sprak. Schrauwers, een Amsterdamse wetenschapsjournalist die zonder schroom zijn uurtarief op het inter- net publiceert, is het gevecht tegen de wind- molens beu. Het strootje dat de rug van de kameel brak, blijkt het proefschrift bedrijfs- kunde van een Nijmeegse studente te zijn.

De dame had het onvoorstelbare lef een voorstel in te dienen voor een… Neder- landstalige eindverhandeling. Geweigerd! Ze ging in beroep bij het ministerie van Onder- wijs, want volgens de wet is het Nederlands de taal van het onderwijs.

Geen schijn van een kans, want uitzonderingen zijn mogelijk en bij de het begin van de studie was toch meegedeeld dat een Engelstalig proefschrift gewenst was. In realiteit zijn de uitzonderingen aan de Neder- landse universiteiten inmiddels talrijker dan de regel. Schrauwers maakt gehakt van het onnozele argument dat het Engels de taal van de wetenschap is en refereert aan de grote Nederlandse wetenschappers die internationaal beroemd werden en toch Nederlands schreven. Hij maakt zich boos dat geen hond in de Tweede Kamer geïnteresseerd is, of zelfs een vraag wil stellen. Hij vestigt er de

aandacht op dat in honderden middelbare scholen leukweg les gegeven wordt in een soort Engels dat alleen een andere polder- lander verstaat. Zelfs in sommige beroeps- scholen rukt het slechte Engels op.

De vorige minister van Onderwijs vond het zelfs geen slecht idee eindtermen Engels te introduceren in het Lager Onderwijs. Een dwaze politicus als Alexander Pechthold van het links-liberale D66 vindt het zelfs niet te gek in de kleuterschool met Engels te star- ten. De Stichting Nederlands kent een maan- delijkse en jaarlijkse Lof&Sofprijs toe aan personen of instellingen die hun moeder- taal verdedigen of minachten. Opvallend:

de winnaars van de Sofprijs zijn nooit bereid hun prijs in ontvangst te nemen. Een recente winnaar: Hema, dat op allerlei producten grote Engelstalige opschriften aanbrengt maar ook grootmoedig nog wat Nederlands - klein gedrukt natuurlijk - gebruikt. Hema heeft geen enkele vestiging in een Engelstalig land. De Stichting Nederlands verdient vol- mondig onze steun; temeer omdat het één van de weinige organisaties is die rechtlij- nig over Vlaanderen en Vlamingen spreekt.

(www.stichtingnederlands.nl)

J^an n^eckers De Ronde van Frankrijk is al een tijdje bezig, en dat zullen we geweten hebben: reportages, interviews, nabeschouwin-

gen tot een gat in de nacht, het kan niet op. Uiteraard volgen we met de grootste aandacht de nationaliteitsomschrijving die Vlaamse journalisten op onze renners plakken. Opvallend is het feit dat de Limburgse berggeit Jelle Vanendert als een Vlaming wordt betiteld wanneer het gaat over zijn lief, hobby’s, vakantieplannen, of de naam van zijn poezen, doch een Belg wordt, van zodra hij de fiets bestijgt. Zeker als hij wint, is het al tricoloor gejuich dat de klok slaat.

De emowaarde van een Vlaams-nationale sportvlag valt niet te onderschatten

Laat Philippe Gilbert maar aan de Walen

lobby de georganiseerde topsport. Aller- lei verbindingslijnen met het franco-Brus- selse salonmilieu, de haute finance en het koningshuis zorgen voor een stevige blok- kering van alle autonomistische tenden- sen. Zo komt de Vlaamse voetbalcompetitie maar niet van de grond, al worden er soms politieke ballonnen opgelaten. In sep- tember van vorig jaar diende het Vlaams Belang een voorstel van resolutie in om de Koninklijke Belgische Voetbalbond te splitsen en een Vlaamse competitie op te richten, inclusief een Vlaams nationaal elf- tal. Als Wales en Schotland dat kunnen, waarom wij dan niet? Zelfs de bloedschone en rondborstige Vanessa Hoefkens, echt- genote van Club Brugge-aanvoerder Carl Hoefkens, brak een lans voor de splitsing, maar het mocht niet baten: een aparte federatie, tot daar aan toe, maar een Vlaamse voetbalploeg die ons internationaal op de kaart zet, wellicht met meer schwung dan de Rode Duivels, neen, dat paard van Troje zien ze in Brussel en het diepe Zuiden niet zitten.

Meer haalbaar op korte termijn is dan misschien een wielerploeg met een uit- gesproken Vlaams cachet. Een voorbeeld om naar op te kijken is de Baskische wie- lerploeg Euskaltel-Euskadi (Euskadiko Txir- rindularitza Iraskundea), gesponsord door het telecommunicatiebedrijf Euskaltel en de Baskische overheid. Hierin rijden uit- sluitend renners, afkomstig uit de regio’s Baskenland en Navarra, zoals Samuel Sán- chez. Politiek betekenisvol is, dat er ook renners uit Frans-Baskenland welkom zijn, waardoor de regio zich uitdrukkelijk her- tekent, buiten de kaart van de klassieke natiestaten.

Vergeten we uiteraard het Catalaans nationalisme niet, dat met clubs als FC Bar- celona sterk leeft, tegen aartsrivaal Real Madrid, symbool van de in Catalonië zo gehate centrale Spaanse staatsmacht.

Het mag dus iets meer zijn dan met leeuwenvlaggen zwaaien in de Ronde van Vlaan- deren. Als de nieuwe federaties traag van de grond komen, dan moeten de clubs maar het voortouw nemen en zien we talenten als Jurgen van den Broeck misschien ooit in zwart-gele outfit de Tourmalet opklim- men. Een ideetje voor het Vlaamsgezinde bedrijfsleven?

a^nnick V^erbauwen

Wij spuwen niet

’t Pallieterke heeft altijd geprobeerd eerlijk en objectief te berichten over de onenigheid binnen het Vlaams Belang. We hebben daarbij voor niemand partij getrokken. Het heeft ons dan ook diep teleurgesteld dat wij op de webstek van Frank Vanhecke moesten lezen dat wij “spuwden” op hem, op Marie-Rose Morel en op Francis van den Eynde. Dat is gewoon niet waar.

Dat is nooit de stijl van ’t Pallieterke geweest. Hebben we soms kritiek gele- verd? Ja, zeker wel. Maar dat is niet hetzelfde als “spuwen”.

En wie denkt dat er medewerkers zijn bij ’t Pallieterke die door Bruno Val- keniers betaald worden om stelselmatig zijn persoon te bewieroken en zijn tegenstanders in de vernieling te schrijven, die dwaalt evenzeer.

Dat men zich hiervoor baseert op een zogezegde onthulling van een extreem links schrijvertje, en het nog voor waar aanneemt ook, en ver- spreidt in eigen kring, kunnen we enkel betreuren. Blijkbaar is voor som- migen in de Vlaamse beweging een extreem linkse bron het toppunt van geloofwaardigheid geworden. Terwijl dat links journalistje slechts één doel voor ogen heeft: de verschillende strekkingen binnen het Vlaams Belang tegen mekaar opzetten, en daar telkenmale nog aardig in slaagt ook. Keer op keer. Met dank aan sp.a-madame Lieten voor de 20.000 euro subsidie.

Opdracht volbracht!

Laat het voor al onze lezers duidelijk zijn: ’t Pallieterke heeft geen lessen te ontvangen, niet van Frank Vanhecke, niet van Bruno Valkeniers. Beiden zijn bovendien verstandig genoeg (alhoewel, sic) hun eigen boontjes te dop- pen en hun beslissingen niet te laten afhangen van de - al dan niet - wijze raad van ’t Pallieterke. Over wat zich vandaag afspeelt in het Vlaams Belang, kan niemand zich vrolijk maken, tenzij de talrijke tegenstanders van een onaf- hankelijk Vlaanderen. Alleen zij lachen in hun vuistje.

kVc Geen alternatief

Het zal wel kloppen dat de progressieve vleugel van CD&V dreigt af te haken indien de partij zich te zeer vastklampt aan N-VA, maar er rest de partij geen andere keuze dan een Vlaamse koers te (blijven) varen.

Het alternatief is dat de partij van Pee- ters en Leterme opteert voor langlopende zaken, een herhaling van het scenario van 2007.

Maar ook dan lonkt de electorale afstraf- fing. Of gokt CD&V op de vergeetachtig- heid van de kiezers?

Caroline Geeft raaD

Caroline Gennez heeft aan Elio Di Rupo

“de raad gegeven in zijn nota het commu- nautaire zodanig te behandelen dat de CD&V aan de onderhandelingstafel wordt gebracht, gecombineerd met een econo- misch luik om Open VLD te verleiden.

Zodra de N-VA alleen staat, verliest ze elke relevantie.” Dat bekende Gennez in de weekendeditie van Le Soir. Waarmee nog maar eens bewezen is dat de nota-Di Rupo enkel gericht was op het dumpen van de N-VA.

elk jaar meer leeuwen

Volgens dierenrechtenorganisaties zal over vijftien jaar de leeuw zijn uitgestorven in Afrika, maar Vlaanderen lijkt jaar na jaar méér leeuwen te tellen. Figuurlijk gespro- ken. In de week van 11 juli maakten een aantal kranten melding van het almaar stij- gende aantal leeuwenvlaggen in het straat- beeld. “Vlaamse vlaggen vliegen de deur uit”, lazen we. Verkopers van leeuwenvlag- gen konden de vraag amper bijhouden.

Voor wie er nog aan twijfelde: er beweegt iets in Vlaanderen...

Deze vreemde metamorfose kan niet aan zijn truitje liggen (de renners rijden sinds jaar en dag in merkenploegen, in zijn geval Omega Pharma-Lotto), maar heeft vooral te maken met een journalistiek-ingebakken ver- warring tussen officiële Belgische status en Vlaamse identiteit - dit laatste als iets anek- dotisch. Iets waar we dringend vanaf moeten, ongeacht het traag opschietende ontbin- dingsproces van dit land: Vanendert is een Vlaming, ook en vooral indien hij als winnaar over de meet bolt. Zijn stijl is die van de flan- drien, in en buiten de koers: noest, rijdend op spieren én karakter, trouw, honkvast, stug, soms een echte stier in de porseleinwinkel.

Omgekeerd moeten we natuurlijk onze zui- derburen hun nieuw-nationale idolen gun- nen. Neem Philippe Gilbert, een pracht van een atleet, toevallig ploegmaat van Van den Broeck. Geboren in Aywaille, ergens op de weg tussen Luik en Bastenaken (als dat geen voorteken was), is dit een Waal pur sang, die ook qua stijl in de verste verte niet aan het archetype van de flandrien beant- woordt: sluw, economisch met inspanningen, gaat niet altijd voluit, tikkeltje noncha- lant, welbespraakt (ook een aardig mondje Nederlands, overigens) en zelfs in het bezit van een masterdiploma communicatieweten- schappen. Enfin, de Waal zoals we hem graag hebben, maar ik zou het ook graag horen op het VRT-nieuws: “De Waal Philippe Gilbert heeft weer een rit gewonnen.”

Graag doe ik afstand van Philippe Gilbert als landgenoot. Niets is zo stom als gelegen- heidsnationalisme: Belg worden, als de Vla- mingen niet winnen.

De onmiskenbare emowaarde van een nationale sportvlag zou daarentegen een aansporing moeten zijn om vanuit Vlaams- nationale middens te lobbyen voor een nieuwe, consequentere nomenclatuur in de

journalistieke sector: Sire, il n’y a pas de Bel- ges, ook niet in de sport.

Natuurlijk moeten we niet op gemeen- plaatsen blijven hangen, en is niet elke Vlaamse renner een flandrien, in de klassieke zin van het woord. Toch is het belangrijk dat een professionele sportjournalist bakens verzet. Karl Vannieuwkerke deed het al in een opgemerkte column “Vlaming of Waal?”

(De Morgen van 16/10/2010), waarin hij Jurgen Van den Broeck (in een ravijn geval- len aan de vooravond van 11 juli, als dat maar geen voorteken is!) en Philippe Gilbert, de twee meest getalenteerde “Belgische” renners van het moment, met een verschillende collectieve identiteit in verband brengt. Op de Mûr-de-Bretagne liep het overigens gron- dig mis tussen die twee en misgunde Gilbert aan Van den Broeck een mogelijke overwinning. Symbolisch?

Het zou hoe dan ook beter zijn voor de Vlamingen dat onze Waalse buren Philippe Gilbert echt als held en landelijk idool omar- men. Het zou hen uit hun belgicistische ver- kramptheid kunnen halen en enig Waals chauvinisme kunnen bevorderen: laat die Gil- bert maar eens wat ritjes winnen, het zal hen sterken in hun zelfvertrouwen en een stuk verlatingsangst weghalen. Des te gemakke- lijker kunnen wij onze eigen sportlui als Vla- mingen opeisen, en is de institutionele schei- ding, althans in de geesten, een feit.

Vlaamse voetbalcompetitie

Ondertussen in Laken… ach... Het besef dat de verzameling der Belgen een nulverza- meling is, weerhoudt ons geliefd vorstenhuis er uiteraard niet van met sportkampioenen een vaderlandslievende galerij te stofferen.

Zo werd Eddy Merckx, van karakter en geaardheid een echte flandrien en zelfs afkomstig uit een “aangebrande” familie (zie één van onze vorige stukjes), door de

Coburgs maar wat graag gepromoveerd tot modelbelg. Idem dito voor Justine Henin en Kim Clijsters, hoewel uitgerekend dit vrou- welijk tennisduo het contrast Waals/Vlaams of Latijns/Germaans in al zijn glorie toont, fysiek en mentaal.

Opvallend is dat al deze topsporters zich het Belgisch-patriottistisch aureool graag laten welgevallen. Men herinnert zich de dubbele triomf van hoogspringster Tia Hel- lebaut en hardloopster Kim Gevaert in het E.K. van Göteborg (2006), en de ereronde die de meisjes liepen, gedrapeerd in een tricolore vlag. Ik moet bekennen: mijn maag keerde. Maar was het echte vaderlandsliefde van die meisjes, of opportunistisch confor- misme? Ik opteer voor de tweede mogelijkheid: sporters zijn, zoals artiesten, niet geneigd politieke potten te breken, en willen hun loopbaan niet op het spel zetten door bijvoorbeeld een Vlaamse leeuwenvlag te ontrollen op een internationaal podium. Het zou mooi zijn, maar zo’n zotten of zottinnen lopen er niet rond, zeker niet in de topsport.

De kans om in een soort cordon terecht te komen, is te groot. De politiek zelf moet hier te hulp komen door nieuwe structu- ren te creëren, veilige schelpen op te zetten waaronder het nieuwe Vlaams-nationalisme (en waarom niet, chauvinisme) kan gedijen.

Structureel is er uiteraard nog heel wat werk aan de winkel. Het professionele wie- lerleven is nog altijd netjes federaal georga- niseerd via de Koninklijke Belgische Wielrij- ders Bond, de enige geldige gesprekspartner met de Internationale Wielerunie (UCI). De Vlaamse Wielrijders Bond is, in tegenstel- ling tot wat men zou denken, geen officiële instantie maar een hobbyclub voor wieler- toeristen. Merk de gelijkenis met de Vlaamse regering.

Traditioneel domineert de belgicistische