€ 2,30
73ste jaargang • nummer 43 • donderdag 26 oktober 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De steenrijke Andrej Babis won vorige week de parlementsverkiezingen in Tsjechië. Met zijn partij ANO haalde Babis meer dan 30 procent van de stemmen. Hij wordt zo goed als zeker de nieuwe premier. Daarmee hebben 23 van de 28 EU-lidstaten een rechtse of conserva- tieve regering. Heel centraal Europa wordt nu geleid door politici die tegen het opengrenzen- beleid van Angela Merkel en de EU-elite zijn.
Straks komt daar nog de Oostenrijker Sebas- tian Kurz bij.
De kloof tussen de nationale regeringen die democratisch verkozen zijn en de Europese elite wordt steeds groter. De niet-verkozen mandarijnen als Jean-Claude Juncker, Donald Tusk en Federica Mogherini doen verder alsof er niets aan de hand is. Preken geven, misprij- zen tonen tegenover andersdenkenden, het zijn keurmerken van de bewoners van Berlay- montgebouw. Ze worden daarin gesteund door de links-liberale leiders van de twee groot- ste EU-lidstaten: Emmanuel Macron en Angela Merkel. Macron is de laatste tijd wel wat naar rechts opgeschoven, onder andere in zijn eco- nomisch beleid en met zijn standpunten rond immigratie. Maar het is nog altijd Merkel die de eerste viool speelt. Ondanks de overwin- ning van de eurosceptische en anti-immigra- tiepartij AfD in Duitsland blijft ze bij trouw aan haar opengrenzenbeleid. De Beierse leeuw van de CSU gromt wel wat, maar moet aan- vaarden dat jaarlijks nog altijd 200.000 immi- granten Duitsland binnen mogen komen. De CSU mag dan een conservatieve partij zijn, het blijven daar in Beieren toch christendemocra- ten, ‘tsjeven’ dus.
De arrogantie van Brussel
In andere EU-landen hebben ze het duide- lijk niet begrepen op dat links-liberale beleid.
Maar daar trekken ze zich in Brussel weinig van aan. Wat de bevolking denkt zal Juncker en co worst wezen. Op die manier worden deze man- darijnen steeds wereldvreemder. De houding ten opzichte van de landen die kritisch staan tegenover het migratiebeleid is stuitend. Al langer dan vandaag dreigen Juncker en co met sancties tegen de Centraal-Europese lidstaten, die weigeren illegale migranten op te nemen.
En het gaat ook over andere gevoelige dos- siers. Zo is het atheïstische Brussel de conser- vatief-christelijke regering van Polen een doorn in het oog. Wanneer worden straks lidstaten gesanctioneerd die bijvoorbeeld de abortus-
wet verstrengen? Of wat als landen als Polen en Hongarije niet meestappen in de knotsgekke ideologie van genderneutraliteit? Wat als die landen straks trouw blijven aan het biologi- sche onderscheid tussen man en vrouw? Vol- gen dan opnieuw sancties?
In Oostenrijk, tot voor kort een trouwe EU- lidstaat, neemt de bezorgdheid toe. In een Weense krant werd gesteld dat Jean-Claude Juncker een plan heeft om de laatste resten van de soevereiniteit van de EU-landen in te trek- ken, en dat voor zijn vertrek in 2019. Sebastian Kurz, de gedoodverfde volgende Oostenrijkse kanselier, wil daar een stokje voor steken. Hij wil zich aansluiten bij een front dat in verzet gaat tegen de Frans-Duitse as. Centraal-Europa ligt op ramkoers met Brussel, Parijs en Berlijn.
Eeuwig onaantastbare grenzen
Ondertussen doet de arrogante Brusselse elite verder. We merken nu dat die een belang- rijke evolutie binnen de EU-lidstaten ontkent:
de vraag naar meer autonomie. De houding in de Catalaanse kwestie is stuitend. De Euro- pese Commissie verbergt zich achter het prin- cipe dat ze niet tussenkomt in nationale aan- gelegenheden. Op zich valt daar iets voor te zeggen, maar waarom zich dan moeien met de benoeming van rechters in Polen, of het beleid in Hongarije?
De EU-elite denkt dat de grenzen van de lid- staten eeuwig en onaantastbaar zijn. Maar de Europese mandarijnen hebben zelf de geest uit de fles gehaald. De Russische president Vladimir Poetin stelde terecht dat de EU een belangrijke verantwoordelijkheid draagt in het succes van separatistische bewegingen door aan het einde van vorige eeuw, samen met de Verenigde Staten, de afscheiding van Kosovo te steunen. Sindsdien is de geest uit de fles.
En dan hebben we het nog niet over de steun aan de opstand in Oekraïne. Buiten de EU keet schoppen kunnen Juncker en co zeer goed, maar binnen de grenzen van de EU ligt het anders.
Hoelang is deze hypocriete houding aan te houden? Vorige zondag stemden twee Itali- aanse regio’s - Veneto en Lombardije - voor meer fiscale autonomie. Die uitslag verrast niet. In de ogen van heel wat inwoners van die regio’s verspilt de Italiaanse regering hun belastinggeld ten voordele van het ‘arme, cor- rupte zuiden’. En wat als de nieuwe Oosten- rijkse regering straks zal pleiten voor een refe- rendum in het Italiaanse Zuid-Tirol? Zeker op het platteland wil een meerderheid terug naar Oostenrijk.
De EU-elite is een reus op lemen voeten. De Britten hebben de rug gekeerd naar Brussel.
Polen, Hongarije en Slovakije zijn in opstand tegen de EU-dictaten, en straks volgen Oosten- rijk en Tsjechië. De Catalaanse kwestie zal blij- ven sudderen. Het worden hopelijk veel slape- loze nachten voor de Europese hogepriesters.
Wat hebben de Europese mandarijnen als Jean-Claude Juncker, Donald Tusk en Fede- rica Mogherini nog gemeen met de Europese bevolking? Bitter weinig. Ze blijven trouw aan hun links-liberaal credo, terwijl in steeds meer landen rechtse en conservatieve regeringen aan de macht zijn. Ook in de omgang met autonomiebewegingen worden ze steeds wereldvreemder. Ondertussen ligt de Europese elite op ramkoers met heel centraal Europa.
De EU-elite wordt steeds
wereldvreemder
Het blunderende gerecht
Was de ‘Reus’ lid van de Bende van Nijvel? Ik ben benieuwd of er ditmaal een door- braak komt in het dossier. Al blijf ik dat betwijfelen. Elke keer als een getuige afkomt met “extreemrechts” moet ik eens goed lachen.
De broer en een goede vriend van de ‘Reus’
spreken over een extreemrechts cafeetje in Erembodegem. Nooit van gehoord, en ik ver- toefde in die jaren ook in (politiek) rechts- radicale middens. Mijn medewerker Jurgen Ceder, toen woonachtig in Erpe-Mere, weet ook van geen extreemrechts café in Erembo- degem. En neem het van me aan, als er ene alle “rechtse” cafeetjes zou moeten kennen ...
dan is het Jurgen.
Natuurlijk kan die rijkswachter er wat rechtse ideeën op nagehouden hebben. Misschien was hij tegen de vreemdelingen, of was hij anticom- munistisch. Hij was van Poolse afkomst.
Iedereen die toentertijd actief was in de radi- cale (rechtse) kringen, weet één zaak: met de Bende van Nijvel hadden we niets te maken.
Maar de suggesties in die richting gingen een eigen leven leiden door een aantal boeken van extreemlinkse journalisten als Hugo Gijsels en Walter de Bock. Met hun gekende synthese: A kent B, en B kent C, dus A kent C, werd alles, maar in feite niets, “bewezen”.
Als er al een link is naar extreemrechts, dan is die uitsluitend in Brussel en Franstalig België te vinden. Er wordt dan wel eens gewezen naar het Front de la Jeunesse. Maar ook daarover heb ik grote twijfels. Net als andere rechtse organisaties zat het Front de la Jeunesse vol met informanten en infiltranten, zowel van de toenmalige BOB, als van links. Het Front werd trouwens veroordeeld als privémilitie in 1983, net zoals de VMO een jaar voordien.
Het domste dat je kunt doen als je een raid op een Delhaize wil voorbereiden, is vergade- ren op café. En dan zeker niet in een rechts café.
De theorie dat rijkswachters of ex-rijks-
wachters bij de feiten betrokken waren, is niet nieuw. Het is een gerucht dat al jaren de ronde doet, maar nooit kon bewezen worden. Blijft de onduidelijkheid over het motief. Met poli- tiek heeft het weinig te maken.
Ook het feit dat men denkt aan twee bendes, ééntje actief in 1982-‘83 en een andere groep in 1985, is niet nieuw. Het is zo goed als zeker dat twee bendes los van elkaar actief waren.
Veel vragen blijven onbeantwoord. Of er nu antwoorden komen? Ik twijfel. Na enkele mil- joenen bladzijden in het dossier en twee par- lementaire onderzoekscommissie is men nau- welijks dichter bij de waarheid gekomen. Het enige dat duidelijk is: het catastrofaal blunde- rende gerecht. Maar om dat te weten hadden we de Bende van Nijvel niet nodig.
Karlvan Camp
Deze week
Sophie Dutordoir zal de
NMBS niet redden 2 Briefje aan Peter Luyckx 3 Catalonië? De EU kijkt weg 3 Ook Tsjechië en Italië schuiven
naar rechts 5
Op de praatstoel: Degrelle-
biograaf Bruno Cheyns 11 100 jaar na “Vlaanderens
Dageraad aan den IJzer” 13
Hein de verlosser 15
Actueel 26 oktober 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Sophie Dutordoir zal de NMBS niet redden
300 miljoen euro per jaar besparen, gedaan met mega- lomane projecten voor de bouw van treinstations, een aan- passing van de tarieven om ervoor te zorgen dat meer men- sen de trein nemen tijdens de daluren, meer autonomie voor de spoorwegtop om eigen medewerkers te kiezen,… Sophie Dutordoir wond er geen doekjes om toen ze in het federaal parlement haar analyse en voorstellen voor de hervorming van de NMBS kwam voorleggen. Door haar directe stijl (‘ik kreeg de eerste dag bijna een hartaanval’, ‘de helft van het personeel heeft geen e-mail’, ‘opdrachten worden nog met potlood en papier doorgegeven’) wist ze veel parlementsleden voor zich te winnen. En ook de pers was enthousiast. Zelfs aan Fransta- lige kant, al zal het feit dat Dutordoir perfect tweetalig is wel geholpen hebben.
De nummer één van de NMBS toonde meer empathie en emotionele intelligentie dan haar voorganger, de ingenieur Jo Cornu. Dutordoir scoorde ook goede punten omdat ze er niet alleen voor pleitte om te besparen, maar ook om te investeren.
Zowel voor de algemene dienstverlening als voor specifieke opdrachten, zoals het bestrijden van terrorisme, moeten extra middelen worden vrijgemaakt. Bijvoorbeeld voor het installe- ren van bewakingscamera’s in stations en treinen.
Twijfel
Zal Dutordoir slagen waar anderen mislukt zijn? Laat ons toe daaraan te twijfelen. Een belangrijke stap bij de modernise- ring van het bedrijf is de mentaliteit van het personeel aanpak- ken. De NMBS blijft met 19.000 personeelsleden een oubollig bedrijf met een ondermaatse personeelsmotivatie. Op het vlak van personeelsbeleid blijft men in de 19de eeuw hangen en dat zal niet vlug veranderen. Veel is te verklaren door de onge- ziene macht van de vakbonden, en dan vooral van de socialis- tische spoorbond. De loonstructuren, de verschillende func- tieclassificaties, … de vakbonden hebben er een sterke greep op en laten die niet los. Ze hebben zelfs inzage in de examen- vragen voor de selectieproeven en kunnen die naar goeddunk aanpassen. Dutordoir wil dat het personeel duidelijke doelen en evaluaties krijgen. Vraag is of de vakbonden dit lang zullen pikken. Komt nog bij dat het personeel op termijn bij pensio- nering niet meer volledig zal worden vervangen: in plaats van drie gepensioneerden volgen er twee nieuwe werknemers.
Gaan de vakbonden dat aanvaarden? Wellicht niet, en stakin- gen zijn het logische gevolg.
Op die manier zullen de vakbonden al snel elke hervorming blokkeren. Ook een vitalistische CEO als Dutordoir zal murw
worden geslagen door het njet van de syndicaten. Ze gooide tijdens haar uiteenzetting met bloemetjes naar het personeel, maar de kans is groot dat ze straks bloemen én bloempotten teruggeworpen krijgt. Om de NMBS te hervormen tot een per- formant bedrijf zoals Proximus of bpost, moet men het perso- neel meekrijgen en dat wordt zeer moeilijk.
Failliet
De NMBS kan enkel gered worden door een tabula rasa.
Niemand durft het te zeggen, maar het is zo. Een moedige regering moet twee maatregelen nemen. Ten eerste moet netbeheerder Infrabel ondersteund worden. Maar de zwaar verlieslatende NMBS (het passagiersvervoer dus) gaat best fail- liet. Zoals Sabena. Dat de miljardenschuld door de belasting- betalers moet worden opgehoest, is geen probleem; ze doen dat nu al. Jaarlijks. Bij een faillissement volgt een zware maar éénmalige factuur voor de belastingbetalers. Daarna richt de regering een nieuwe spoorwegmaatschappij op. Van nul. Dit moet lukken tegen 2023. Dan wordt het Belgische spoornet van Infrabel opengesteld voor buitenlandse concurrentie. Twee Luikse economen publiceerden vorig jaar een dossier over de competitiviteit van de NMBS en concludeerden dat het er niet goed uitziet voor de spoorwegmaatschappij.
Welnu, een NMBS bis kan, na het faillissement en na de libe- ralisering, concurreren met andere buitenlandse maatschap- pijen die het Infrabel-netwerk willen gebruiken. Dan zal de nieuwe spoorwegmaatschappij wel concurrentieel móéten
worden. Angélique VAnderstrAeten
Na haar sterke prestatie in de Commissie Infrastructuur in de Kamer van volksvertegenwoordigers, waren de com- mentaren in de pers lyrisch: NMBS-topvrouw Sophie Dutordoir moet en zal alle kansen krijgen om van de spoor- wegmaatschappij een performant bedrijf te maken, zoals met Proximus en bpost is gebeurd. De ontnuchtering zal snel komen. De NMBS is zo vermolmd dat een faillissement en een herstart met een schone lei de enige optie is.
De lange arm van Diyanet in België
Diyanet - het ministerie van Religieuze Zaken van Turkije - wil in Meulenberg (Hout- halen) starten met een voorbereidende imamopleiding voor jongeren. Momenteel zijn daar trouwens al ‘Korankampen’ tijdens de schoolvakanties. Vraag: is dat een goede ontwikkeling?
Lange arm van Erdogan
Volgens Vlaams minister-president Geert Bourgeois is Diyanet ‘een instrument van het regime van Erdogan’. Gwendolyn Rutten, voor- zitster van Open Vld, beweert dat ‘alle Diyanet in Vlaanderen aan politiek doen.’ Wie Turks begrijpt, kan in ons land heel wat informa- tie krijgen over Diyanet. Er is zelfs een web- stek: diyanet.be. Het enige nadeel is dat alles in het Turks geschreven is. Er is nagenoeg niets in het Frans, Nederlands of Engels. We zien enkel de woorden ‘Diyanet van België’ in het Nederlands.
Miljarden
Turkije gebruikt het overheidsvehikel Diy- anet, officieel het ministerie van Religieuze Zaken, al jaren als waakhond voor zijn miljoe- nendiaspora in Europa. In België leven zowat 200.000 Turken, in Nederland het dubbele. In Duitsland zijn er enkele miljoenen Turken. Diy- anet heeft officieel een budget van bijna 2 mil- jard euro en is toezichthouder en financier van moskeeën overal in Europa. De Diyanet levert daarbij ook de imams.
Eerste minister
Diyanet is het Turkse Presidium voor Gods- dienstzaken. Het woord diyanet is afgeleid van het Arabisch en betekent godsdienst. De Diy- anet werd opgericht in 1924 na het afschaf- fen van het kalifaat. De officiële Turkse islam
die door de Diyanet georganiseerd en geleid wordt, is een quasi-exclusieve soennitische islam.
Als instituut valt het Presidium onder het ministerie van Algemene Zaken, en als zodanig onder de Turkse eerste minister. Diyanet wordt geleid door een algemeen directeur. Sinds 17 september is dat prof. Dr. Ali Erbas.
Alle imams die via het directoraat worden opgeleid, zijn overheidsdienaren. Enkele jaren terug stelde de Diyanet 84.195 mensen tewerk, onder wie 60.641 imams, die 79.096 mos- keeën bedienden. In België vallen sedert 1982 ruim 70 van de meer dan 100 Turkse moskeeën onder de Belçika Türk Islam Diyanet Vakfı.
Niet allemaal erkend
Volgens de informatie die het Executief van Moslims van België in juli 2017 aan de minis- ter van Justitie aanleverde, zijn er momen- teel 73 Diyanet-moskeeën in België, waarvan er slechts 36 zijn erkend (13 in het Vlaams Gewest, 20 in het Waals Gewest en 3 in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest). 37 moskeeën zijn dus niet erkend (29 in het Vlaams Gewest, 6 in het Waals Gewest en 2 in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest).
Geen Belgen
Aangezien Diyanet vanuit Turkije imams uitstuurt naar België, zijn deze imams uiter- aard geen Belgen. De minister van Justitie in 2016: “De door de Diyanetstructuur aangewor- ven imams betreffen vaak personen van een andere nationaliteit dan de Belgische die niet in België zijn opgegroeid of opleiding hebben genoten. Het betreft meer bepaald een his- torisch gegroeid gegeven waar via de erken- ningsvoorwaarden van lokale geloofsgemeen- schappen bij de Gewesten herhaaldelijk werd opgeroepen om dit in te perken.”
Fatwa’s
Opvallend is de toename van het aantal fat- wa’s (bindende adviezen) van Diyanet. Verbo- den (haram) is: het voeden van honden thuis, westers nieuwjaar vieren, loterijen en tattoos.
Er was even discussie over het gebruik van toi- letpapier om het achterwerk schoon te maken na de stoelgang.
Diyanet hield zich nog net in om hierover een fatwa uit te vaardigen, maar stelt wel dat het reinigen van de poep met water toch te ver- kiezen is. Wel een duidelijke fatwa is dat kop- pels die verloofd zijn elkaars hand niet mogen vasthouden en ook geen tijd samen mogen doorbrengen zonder toezicht.
Staatsveiligheid
We kunnen er om lachen, maar Diyanet is niet zonder gevaar. De Staatsveiligheid schetste onlangs in enkele rapporten een ontluisterend beeld van deze Turkse staatslobby in ons land.
Die doet er uiteraard alles aan om de Belgische Turken in de eigen invloedssfeer te houden.
Volgens de Staatsveiligheid treedt Diyanet op als een parallelle overheid die zich in de plaats stelt van de Belgische staat. De bewe- ging zwaait dan ook de plak bij de meeste Bel- gische Turken.
De Tijd las het rapport: “Het meest concreet is dat Diyanet de Moslimexecutieve, de spreek- buis van de Belgische moslims, actief sabo- teerde. Het wilde verhinderen dat de mos- keeën in de Belgische invloedssfeer kwamen.
Om die reden was Diyanet ook gekant tegen de oprichting van een Belgische imamopleiding.”
Gematigd?
Het is volgens De Tijd nooit een geheim geweest dat de Turkse staat actief toekijkt op zijn miljoenendiaspora in Europa. ‘Daar is nooit veel bezwaar over gemaakt door de lokale overheden, omdat het seculiere Turkije de gematigde islam verspreidde in de mos- keeën die het financierde en controleerde.’ Het toenemende dictatoriale en agressieve gedrag van de Turkse president Erdogan en diens AK Partij heeft dat veranderd. De Staatsveiligheid stelt letterlijk dat Diyanet “de lange arm van Erdogan vertegenwoordigt en actief betrok- ken is bij inlichtingenactiviteiten met betrek- king tot de Gülen-beweging”.
Die wordt er door Ankara van beschuldigd achter de mislukte coup tegen Erdogan te zit- ten. Vooral sinds die mislukte coup zet Erdo- gan de miljoenen Europese Turken in als een vijfde colonne voor eigen politiek gewin. De Staatsveiligheid stelt dat de Belgische Diya- net-top info over Gülen-sympathisanten aan Ankara heeft doorgespeeld. Een brief hierover bevestigt dit.
In België
De belangrijkste organisatie van Diyanet in ons land is de vzw ‘ASSOCIATION INTERNATI- ONALE DIYANET DE BELGIQUE’ (AIDB) in Sint- Joost-Ten-Node (Brussel). Eind 2016 bedroe- gen de totale activa (alle bezittingen) van de vzw ruim 27 miljoen euro. Het gaat vooral om vastgoed: ruim 23 miljoen euro (gronden, mos- keeën). Het valt op dat de vzw erg winstge- vend is. Inkomsten komen vooral van giften en lidgelden. In 2016 werd dan ook een positief resultaat behaald van ruim 1,3 miljoen euro, in 2015 was er ruim 1,2 miljoen euro overschot.
In totaal werd op die manier al bijna 9 miljoen euro verzameld.
Bovendien gaat het om een onderschatting van de macht en invloed van Diyanet in ons land. Heel wat moskeeën van Diyanet hebben eigen vzw’s die niet altijd cijfers publiceren.
In het jaarverslag lezen we immers dat AIDB borg staat voor heel wat leningen onderschre- ven door die plaatselijke vzw’s. In totaal gaat het om ruim 3 miljoen euro. Vraag is of er wel fiscale en sociale controle gebeurt.
Besluit
In Nederland is er eindelijk een regering. Al jaren bepleiten vooral CDA en ChristenUnie dat buitenlandse financiering van organisaties in Nederland wordt verboden, als er een ‘onwen- selijke invloed’ van uitgaat. Ze vrezen dat lan- den als Saoedi-Arabië invloed kopen en de integratie in de weg staan. Ook keerde het CDA zich in het verleden hard tegen de Turkse staat die Nederlandse moskeeën financiert via Diy- anet. Maar verrassend: er komt dan toch geen verbod op buitenlandse financiering van mos- keeën, zoals VVD, CDA en ChristenUnie graag wilden. Het nieuwe kabinet wil buitenlandse geldstromen naar Nederlandse organisaties wel ‘zo veel mogelijk beperken’. Een gemiste kans. Misschien wel iets voor de volgende fede- rale regering in ons land?
thierry debels
Actueel
26 oktober 2017 3
Independéncia!
Mijnheer de briefschrijver,
Wij kennen u als een serieuze mens die als backbencher in de Kamer van Volksverte- genwoordigers vlijtig zijn devoren doet. Meer nog: gij staat bekend als een Vlaams-nati- onalist pur sang, die er niet vies van is om het begrip ‘onafhankelijkheid’ in de mond te nemen. Uit goedingelichte bronnen in de wandelgangen van het Paleis der Natie in de Wetstraat weten wij echter dat de commu- nautaire stilte, in al die jaren dat uw partij deel uitmaakt van de regering, u bijzonder onbehaaglijk zit en soms zelfs op uw systeem werkt.Met lede ogen en met stille sympa- thie kijkt gij naar het communautaire weer- werk van Hendrik Vuye, Veerle Wouters en Barbara Pas. Meer dan eens zou u de goes- ting bekruipen om daar hard voor te applau- disseren. Maar de ijzeren kadaverdiscipline steekt daar helaas een stokje voor.
Omdat gij u niet kunt inhouden als het om onafhankelijkheid gaat, smijt gij u al lang op de zaak van het vrijheidsstreven van de Cata- lanen en zijt gij geregeld te zien in de stra- ten van Barcelona, waar gij u complexloos aan de kant van de separatisten schaart en de kaart van Carles Puigdemont trekt. Gij stelt vast dat het uur van Vlaanderen helaas nog niet slaat (of nog niet mag slaan), maar wel dat van Catalonië. Heb ik het mis dat gij daarmee op de barricaden gaat staan om na de onafhankelijkheid van Catalonië een uit- gangspositie te hebben om te kunnen zeg- gen: “Ziet ge wel, dat kan voor Vlaanderen ook!” Ik hoop het. In ieder geval doet gij er alles aan om de Catalaanse strijd te doen aanvaarden in ons land, om geesten rijp te maken voor het nobele streefdoel naar zelf- standigheid van volwassen volkeren, ook al bevinden die zich in de beklemming van EU- lidstaten. Daartoe schreeft gij op 20 oktober een open brief aan premier Charles Michel om hem te bedanken dat hij de eerste en enige Europese regeringsleider was die opriep tot dialoog in Spanje tussen Catalo- nië en de aan de macht zijnde staatsnationa- listen van de Partido Popular, de erfgenamen van caudillo Francisco Franco. Bovendien
veroordeelde hij het geweld tegen vreed- zame betogers en kiezers. Gij stelde hem daarmee tegenover “een hele generatie aan Europese leiders die niets heeft geleerd uit ons verleden” omdat zij niet een oorverdo- vend en eensluidend ‘neen’ hadden laten horen tegenover het geweld en de repressie van de Spaanse premier Rajoy, en “de rode lijnen die Madrid dagelijks overschrijdt”. Gij zegt hem onomwonden en vrank en vrij:
“De Europese Unie, de zelfverklaarde kam- pioen en wereldwijde hoeder van vrijheid, democratie, gelijkheid en mensenrechten, zet zichzelf vandaag voor schut. Elders in de wereld aarzelt de EU niet om het ver- manende vingertje op te steken, maar bin- nen de eigen grenzen zegt ze met de staart tussen de benen dat ‘proportioneel geweld gerechtvaardigd is’. Premier Rajoy krijgt nota bene de steun en het vertrouwen van Europa voor de aanpak van de crisis!” Gij pleit er bij hem dan ook voor de verdediger te zijn van de kostbare Europese waarden die nu door de stille “alom geprezen regeringsleiders uit Parijs en Berlijn” verloochend worden en niet in te binden om de eis voor dialoog en bemiddeling te blijven doordrukken op Euro- pees niveau.
Peter, uw demarche naar de premier mag er best zijn. Maar misschien moet gij toch ook eens een open brief schrijven naar de hoge omes in uw eigen partij die allemaal met tranen in de ogen en een krop in de keel staan te kijken naar het onafhankelijk- heidsstreven van de Catalanen. Uw partij- genoot en Vlaams minister-president noemt zijn Catalaanse rebellerende ambtsgenoot zelfs een ‘staatsman’. Het zou goed zijn hen eens aan te porren om democratisch, vre- delievend en binnen de Europese waarden een tandje bij te steken om het vertrek uit het verkrampte België voor te bereiden – naar analogie met de Generalitat de Catalunya – door het Vlaams Parlement, en dat niet lan- ger als een ‘dependance’ van een ‘gestaats- hervormd’ Belgikske te beschouwen.
Hebt gij al pen en papier klaarliggen?
Briefje aan Peter Luyckx
Het zelfbeschikkingsrecht der volkeren is een allesbehalve evident idee. Het is een unieke westerse doctrine die is ontstaan in het begin van de 19e eeuw en die later is overgewaaid naar de rest van de wereld. De Britse historicus J.M. Roberts noemde het nationalisme het “meester-idee” van de laat- ste twee eeuwen.
Onder “nationalisme” verstond hij het- zelfde als ik: niet de romantische liefde voor het eigen land of het gevoel van superioriteit of vijandigheid ten aanzien van andere vol- keren (waar de tegenstanders meestal op doelen), maar het politieke idee dat staten de uitdrukking zijn van een natie (de “natie- staat”) en dat alle volkeren het recht heb- ben dergelijke staat op te richten (het zelf- beschikkingsrecht).
Dekolonisatie
In het bijzonder tijdens de dekolonisa- tie bleek hoezeer niet-westerse landen het idee van de zelfbeschikking hadden overge- nomen. De grote leiders van de dekolonisa- tie, Nehru, Gandhi, Pol Pot, Bourguiba, Nye- rere, Kenyatta, allemaal studeerden ze in het Westen en deden daar van hun overheersers de opvattingen op waarmee ze hen later zou- den bestrijden. Ze moesten daarvoor niet tot het uiterste gaan: de overheersers hadden al voor zichzelf uitgemaakt dat er iets immo- reel was aan het regeren van andere volke- ren tegen hun wil.
Die dekolonisatie doet sommige tegen- standers van de catalaanse onafhankelijkheid nu besluiten dat het “recht op zelfbeschik- king”, zoals opgenomen in het handvest van de Verenigde Naties, enkel van toepassing zou zijn op landen van de derde wereld. Niet alleen blijkt dat niet uit de tekst, het is ook in tegenspraak met een heel lange traditie van instemming met talloze nationale afscheidin- gen in Europa. Van Griekenland in 1832, over de ontbinding van Oostenrijk-Hongarije na de Eerste Wereldoorlog, tot Kosovo in 2006: het zelfbeschikkingsrecht is voor iedereen.
Dat de Catalanen voor hun onafhankelijk- heidsstreven bijzonder weinig steun krijgen uit Europa, de bakermat van het nationalisme, is opvallend. Hoewel de Catalaanse nationa- listen gemiddeld eerder links van strekking zijn en hun directe tegenstanders de Spaanse conservatieven zijn, valt op hoe weinig sym- pathie links vertoont voor de Catalaanse zaak.
Ook het anders immer waakzame mensen- rechtenapparaat zwijgt in alle talen.
Pontius Pilates
De meest opvallende stilte komt van de EU zelf, zowel van de lidstaten als van de instel- ling. Het zegt veel dat Charles Michel de enige Europese regeringsleider was die (waar- schijnlijk aangespoord door de N-VA) kritiek gaf op het Spaanse politiegeweld tegen een oefening in democratie. Ondanks de brave toon van de boodschap was Madrid razend.
Ook de topeurocraten zwijgen, of ze kie- zen de kant van Spanje. De club die om de haverklap kritiek heeft op futiliteiten in Hon- garije of Polen, heeft beslist om de onder- drukking van het vreedzame en democrati- sche streven naar autonomie te behandelen als een “interne Spaanse kwestie”. Meer zelfs, in een officiële reactie van de Commissie werd opgeroepen om de zaak te regelen “bin- nen de Spaanse grondwet” (wat eigenlijk een overname van het Spaanse standpunt is).
Vrij brutaal werden de Catalanen ook afge- dreigd: als ze zich onafhankelijk verklaren, zouden ze uit de EU gezet worden. Juncker, de karikatuur die enkel geduld wordt omwille van zijn extreme trouw aan zijn instelling, ging zelfs zover te verklaren dat bijkomende kleine staten het bestuur van de EU alleen nog moeilijker zouden maken.
De politicus van een staat met minder dan 600.000 inwoners vindt, met andere woor- den, dat een nieuwe staat met meer dan 7.000.000 inwoners geen bestaansrecht
heeft omdat dit voor de EU administratieve problemen zou creëren.
Een unie tegen de identiteit
Vanwaar de struisvogelhouding van men- sen en instellingen die anders van bemoei- zucht een kunstvorm maken? Een reflex van behoudsgezindheid kan bij sommigen een rol spelen. Zeker bij landen met nationale min- derheden. En er is ongetwijfeld de vrees om Spanje voor het hoofd te stoten. Maar er is meer aan de hand.
Er is een tijd geweest dat rechts de poli- tieke integratie van Europa best zag zitten.
Zou het niet mooi zijn als alle Europese lan- den zouden samenwerken in een verbond gestoeld op de gezamenlijke Europese iden- titeit en gericht op het versterken van de Europese positie in de wereld? Er is een tijd geweest dat ook de volksnationalisten van de generatie Frieda Brepoels best optimis- tisch waren over een Europese Unie die de oude staten zou laten “verdampen” en daar- door kansen zou geven aan de volkeren zon- der eigen staat.
Beide groepen hebben zich vergist. De EU is in essentie een antinationaal en anti-iden- titair project. Het bestrijdt de identiteitsre- flexen van zowel de natiestaten als de volke- ren zonder staat, zonder een gezamenlijke Europese identiteit in de plaats te stellen. Dat de toetredingsonderhandelingen met Turkije nog steeds niet officieel zijn opgeborgen, na alles wat er is gebeurd, is ingegeven door de diepe, ideologische vrees dat dit zou begre- pen worden als een toegeving dat een isla- mitische staat onverenigbaar is met de Euro- pese identiteit.
De huiver voor alles wat zou kunnen neigen naar identiteit als basis voor een bestuurs- vorm zit zeer diep bij hogepriesters van het EU-geloof. Politieke revoltes die kunnen voor- gesteld worden als democratisch protest tegen al te autoritaire staten, brengen hen normaal in vervoering, zoals in Oekraïne of bij de “Arabische Lente”. Maar als de opstan- delingen gewoon een nieuwe, op identiteit gebaseerde natiestaat willen, voelen de voor- standers van het Europa zonder grenzen zich plots ongemakkelijk.
Ze hebben hun hele project gebouwd op het verdampen van alle staten én het verwer- pen van alle etnische reflexen. En dan komt daar toch een volkje dat de andere kant uit wil gaan en een nieuwe natiestaat wil stich- ten op niets meer gebaseerd dan hun etni- sche identiteit. Dat ligt moeilijk.
Verpletterende verantwoordelijkheid
Dat Europa het resultaat van het Cata- laanse referendum niet erkent, kan vanuit pragmatische overwegingen nog enigszins begrepen worden.
Maar dat deze organisatie, die zich pochend beschouwt als de ultieme waar- borg voor vrede op het continent, zelfs wei- gert om te bemiddelen in de escalerende crisis, is op het randje van misdadig.
Tot nog toe heb ik de vreedzame aan- pak van de Catalanen bewonderd. Zij heb- ben alles gedaan om hun autonomiestreven democratisch te ondersteunen en vreedzaam te laten verlopen. Maar zij worden er niet voor beloond door Europa. Integendeel, het gebrek aan geweld en doden vergemakkelijkt het wegkijken van de EU.
Het is niet gezegd dat het protest vreed- zaam zal blijven wanneer de Spanjaarden een grondwettelijke staatsgreep zullen ple- gen via het fameuze artikel 155 en de Cata- laanse autoriteiten zullen afzetten of arreste- ren. Eén kogel, van een Spaanse politieagent of een Catalaanse radicaal, kan de vlam in de pan doen slaan. De laffe en hypocriete EU draagt in dat geval een verpletterende verant- woordelijkheid.
Jurgen Ceder
Catalonië? De EU kijkt weg
Staten maken wetten. Wetten maken geen staten. Als jurist verbazen mij de pogin- gen van zovele politici en commentatoren om het Catalaanse afscheidingsstreven te beoordelen vanuit een juridisch kader. Het spijt mij, maar op het moment dat Cata- lanen op een overtuigende wijze de wil uitdrukken om een eigen staat te vormen, dan bindt de Spaanse grondwet hen net zoveel als een Franse grondwet die morgen zou gestemd worden en die zou bepalen dat Vlaanderen voortaan weer een deel van Frankrijk is.
Reynders wil zich niet bemoeien met wapenleveringen van
het Waals gewest
en minister-president Borsus.
Gênant
Veerle Wouters (V&W, ex-N-VA) kwam minis- ter Reynders van Buitenlandse Zaken een lesje geven in internationaal recht met als onder- werp – hoe kan het ook anders – Catalonië.
Zij onderstreepte dat het intern zelfbeschik- kingsrecht in Catalonië (intern binnen Spanje) erkend is door het Verdrag van de Verenigde Naties. Bovendien is het opgenomen in het internationaal Verdrag inzake de burgerrech- ten en de politieke rechten. Op basis daarvan concludeert zij dat als Spanje grondwetsarti- kel 155 toepast, die rechten worden geschon- den. Spanje kan Catalonië niet zomaar intern zelfbeschikkingsrecht geven om het vervol- gens zonder meer af te nemen. Bovendien stelde ze vast dat er binnen de EU politieke gevangenen zijn; mensen die in Spanje wor- den opgesloten omdat zij een mening hebben die anders is dan die van de Spaanse rege- ring. Reynders fietste daar, zoals we hem ken- nen, vlotjes omheen door te stellen dat België tot nu toe geen schending van het internati- onaal recht heeft vastgesteld, zich achter het Spaanse nationaal recht schaart en van oor- deel is dat “indien personen van mening zijn dat hun rechten geschonden werden”, zij zich moeten richten tot tribunalen en rechtban- ken die daarvoor bevoegd zijn. Dat was dan het antwoord - zou de N-VA dit leuk hebben gevonden? - van de voltallige Belgische fede- rale regering. Wouters was het er duidelijk niet mee eens en ze bleef bij haar standpunt.
Meer nog, ze deed er een schep bovenop door te stellen dat een land met politieke gevange- nen absoluut geen deel kan uitmaken van de Europese Unie, want zo’n land schendt ook de afspraken in het EU-Verdrag over de mensen- rechten. Maar daar werd niet meer op inge- gaan, want dan zou het pas echt gênant zijn geworden…
Op de nagel blijven kloppen
Yoleen van Camp van N-VA – die zich in de Kamer nog steeds formeel met ‘juffrouw’ laat aanspreken – is een doorbijtster. Zij speciali- seert zich vooral in medische aangelegenhe- den, wat het domein is van haar opleiding.
Geregeld pakt ze minister Maggie de Block aan over allerhande zaken die beter zouden moeten geregeld worden in het belang van de patiënten. Zo stelde ze vorige donderdag een vraag over “de ereloonsupplementen bij bloedtests”, en voor de zoveelste keer pleitte ze ervoor dat patiënten niet voor financiële verrassingen mogen komen te staan en dat artsen zich aan de afgesproken maximum- tarieven moeten houden, en dat de patiënt zich daarover tijdig van kan vergewissen. Ze diende daar in 2015 al een vrij eenvoudig wetsvoorstel over in. De minister kende duide- lijk het probleem en de vraag van Yoleen, en ze beloofde dan ook dat er over niet al te lang een wettelijke regeling zal zijn. We twijfelen er niet aan dat Yoleen de vraag op tafel zal blij- ven gooien tot die regeling er effectief is. Heel vaak moet men het wetgevend proces wat impulsen geven en de minister wat opjagen.
Fait divers
Twee weken geleden was er de ‘state of the union’, zeg maar de opening van het parle-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 26 oktober 2017
4
mentaire jaar. Steeds meer verliest die ‘festi- viteit’ van haar glans en wordt ze haast gecat- logeerd als een ‘fait divers’ dat uiteindelijk uitdraait op een oppositiespektakel dat kan omschreven worden als ‘regering-bashen’.
Maar wie het allemaal heel serieus blijft nemen, is de man in Laken. Kamervoorzit- ter Bracke bracht vorige donderdag volgende mededeling ten gehore: “Bij brief van 13 okto- ber 2017 heeft de kabinetschef van de Koning mij de wensen van Zijne Majesteit de Koning voor het welslagen van de werkzaamheden van onze Vergadering overgezonden.” Nie- mand keek ervan op. Ook die mededeling is herleid tot de status van ‘fait divers’.
Zout op de patatten
Vorige week werd in het Bestuurscomité van de Kamer, bestaande uit de drie ondervoor- zitters en twee bureauleden van de Kamer, beslist om na alle maatschappelijke commo- tie over de graaicultuur van politici het maand- loon van de Kamervoorzitter, te verminderen.
De man moet het voortaan stellen met 4.700 netto minder per maand. Hij gaat voortaan als eerste burger van het land nog maar één euro meer verdienen dan de premier. Uiteindelijk zal hij maandelijks 11.000 euro netto overhou- den in zijn loonzakje. Mits een beetje uitkij- ken en goed plannen, zal hij nog net het zout op zijn patatten kunnen betalen. Dat hopen we voor hem, althans. We hopen dat hij deze barre tijden toch menswaardig doorkomt.
Een derde van je loon verliezen, is niet niks.
Vraag dat maar aan de gemiddelde burger, mocht hem dat overkomen. Bracke liet intus- sen weten dat hij het wel zal aankunnen…
Zoveelste uitholling
Vorige donderdag lag het ‘Wetsontwerp tot wijziging van de wet van 30 augustus 2013 houdende de Spoorcodex’ ter stemming voor.
Niemand – behalve Barbara Pas van het VB – vroeg daarbij nog het woord. Pas erkende dat er in dat ontwerp heel veel goede zaken staan, maar zij had uitgeplozen dat er twee artikels – 76 en 83 – instaan die voor haar onaanvaard- baar zijn. Dat zijn immers de artikels die de taalkennisvereisten voor de treinbestuurders sterk versoepelen. Ze wees erop dat het voor de veiligheid van de reizigers heel belangrijk is dat de treinbestuurders zich in de twee lands- talen kunnen uitdrukken en zeer vlot kunnen communiceren met de dispatchers. Ze bracht de toestand in herinnering van de problemen die er waren op de lijn Luik-Maastricht, waar Nederland controles uitvoerde op de kennis van het Nederlands van de treinbestuurders en waar die kennis bij de Waalse bestuur- ders vaak niet aanwezig was. Die controles waren negatief en dat heeft tot veel proble- men geleid, bijna tot de afschaffing van die lijn. De voorziene vrijstellingen voor taalvereis- ten in dit ontwerp vond ze er dan ook ver over.
Ze stelde aan het einde van haar twee minu- ten spreektijd dat het de zoveelste keer is dat deze regering de uitholling van de kennis van het Nederlands de facto aanmoedigt. Ieder- een keurde het ontwerp goed – dus ook de N-VA – behalve vijf tegenstemmers: drie van het VB en twee van V&W. Die stemming sprak boekdelen.
Iedere vrijdag zendt de RTBF in “Retour aux sources” een goede historische en meestal evenwichtige documentaire uit. Achteraf mogen twee Waalse wetenschappelijke cory- feeën een en ander nog toelichten. Daar kijk je soms behoorlijk bij op. In een documen- taire over door de nazi’s geroofde en ver- kochte moderne kunst leerde ik dat de Duitse musea, veel meer dan Joodse verzamelaars, de slachtoffers waren.
Maar zij hebben niet de moed processen in te spannen om hun vroegere eigendom- men terug te krijgen. In een programma over de Tweede Wereldoorlog bewees een mili- tair historicus dat Hitlers beslissing het Duitse 6e Leger bij Stalingrad op te offeren de juiste was, want dankzij dat offer konden de Duitse legers ontsnappen die ten zuiden van die stad al tot in de Kaukasus doorgedrongen waren.
En dan wordt een nieuwe documentaire uitgezonden over Guevara, met om de twee zinnen woorden als “imperialisme”, ”kapi- talistische uitbuiting”, “strijd van de mas- sa’s”, enzovoort, alsof we een Chinese pro- pagandafilm uit Mao’s tijd zien. Uiteraard is er geen smetje te vinden op het blazoen van de Argentijnse guerrillero die juist vijftig jaar geleden gefusilleerd werd en wiens ‘kop’
steevast op alle mogelijke vlaggen prijkt; van die van de supporters van Standard Luik tot die van het extreemlinkse crapuul dat begin dit jaar Hamburg verwoestte.
Praktisch en genadeloos
Ernesto “Che” (zijn stopwoord dat eh! niet- waar! betekent) Guevara stamt uit een welge- stelde Argentijnse linkse familie ten tijde van de linkse semidictator Juan Peron. Guevara is een intellectueel met een praktische kant. Hij studeert geneeskunde, en knutselt zelf een motor aan zijn fiets, waarna hij bijna een jaar lang zijn studies onderbreekt voor een fiets- tocht door een groot deel van Zuid-Amerika.
Bij zijn thuiskomst heeft hij twee dromen:
feitelijk moet heel Spaanstalig Zuid-Amerika herenigd worden (zoals in de koloniale tijd, maar dat zegt hij er niet bij) en de schrij- nende sociale toestanden op heel het con- tinent moeten verholpen worden. De gewa- pende marxistische strijd à la Lenin en Mao lijkt hem de aangewezen methode.
In 1953 krijgt hij zijn artsendiploma (fei- telijk na maar vier jaar studie) en hij vliegt erin. De nieuwe kolonisator is de Verenigde Staten en hij zweert letterlijk op de beelte- nis van Stalin dat hij niet rust vooraleer deze octopus verslagen is.
In 1954 is hij in Guatemala wanneer de CIA een putsch helpt slagen tegen een presi- dent die de Amerikaanse multinational Uni- ted Fruit in de weg loopt. Guevara vlucht naar Mexico waar hij de uit Cuba gevluchte gebroeders Castro ontmoet.
Hij is onmiddellijk bereid zijn lot aan hen te binden. Wanneer ze in een afgelegen deel van Cuba een guerrilla beginnen tegen de plaat- selijke dictator die op de loonlijst staat van de Amerikaanse maffia, vergezelt hij hen. Castro wordt het gezicht van de groep, maar schrijft Time later, Guevara is het brein. De Argen- tijn is een voortreffelijke militaire bevelheb- ber, die de guerrillero’s feitelijk leidt, maar hij richt ook hospitalen op, bouwt bakkers- ovens, installeert scholen, en laat granaten produceren.
En hij toont geregeld zijn ware, genadeloze gelaat. Medestanders die het zware leven in de jungle niet aankunnen, laat hij opsporen en neerschieten. Gevangen regeringssolda- ten zijn meestal arme boeren die gedwongen worden dienst te nemen. Hij weet dat en laat hen toch executeren, en hij is niet te beroerd zelf mensen neer te knallen. Guevara en niet Castro slaagt erin met een gewaagd offensief de Cubaanse president ten val te brengen en Havana in te nemen.
Castro daagt eerst zes dagen later op.
De Argentijn krijgt meteen ook nationale en internationale bekendheid. Castro laat hem graag het vuile repressiewerk verrich- ten. Beklemmende beelden tonen Guevarra die duizenden Cubanen enthousiasmeert die voortdurend “tegen de muur” brullen tijdens processen tegen de tegenhangers van de dic-
tatuur. Guevara voldoet graag aan die exe- cutiewens.
Wereldtournee
Na de overwinning komt een barstje tevoorschijn bij de nieuwe machthebbers.
Guevara is duidelijk de geharnaste en onscru- puleuze marxist; Castro hinkt nog op één extreemlinks been en één centrumlinks been. Castro stuurt Guevara op een succes- rijke wereldtournee naar neutrale landen, en overal is de charismatische Argentijn een reclamesucces.
Castro profiteert er inmiddels van om zijn persoonlijke heerschappij in Cuba te vestigen en de VS wat gerust te stellen nu “Che” er niet is. Maar de eerste maatregelen voor landont- eigening maken de Amerikanen wantrouwig.
De uit Havana verjaagde maffia wakkert het anti-Cubaanse vuurtje nog wat aan. De breuk wordt een feit in maart 1960. In Havana ont- ploft een Frans vrachtschip dat uit Antwer- pen komt met een lading munitie uit de FN- fabrieken: 76 doden.
Castro beschuldigt de CIA. Bij de begrafe- nis neemt een fotograaf de foto van Guevara die tot vandaag iconisch is. Guevara mag het marxistische gaspedaal induwen van praat- vaar Castro, die denkt dat zijn compañero ook deze keer de klus zal klaren.
De nieuwe mens
Guevara wordt minister van Financiën, baas van de Nationale Bank en economietsaar.
Hij veroorzaakt de grootst mogelijk ellende, want hij gelooft echt in de humbug van de Duitse Jood: “Van ieder naar zijn vermogen, aan ieder naar zijn behoeften.” Om een echte socialistische maatschappij te creëren, wil Guevara een nieuwe mens creëren die alleen uit idealisme werkt en niet voor geld.
“Che” vindt zichzelf nooit te goed om, ondanks zijn astma, dagenlang het voor- beeld te geven in fabrieken en op de velden.
Maar het kapitalisme moet verdwijnen, tot het kleinste winkeltje toe. Guevara laat alles nationaliseren en hij wil het geld afschaf- fen. Inmiddels zijn de VS met hun economi- sche boycot gestart, maar de economische waanzin van Guevara verslechtert de situa- tie aanzienlijk.
Castro moet ingrijpen. Guevara staat ook honderd procent achter de komst van de Sovjetraketten naar Cuba in 1962, en hij is razend als de Sovjets de staart intrekken. Hij beweert later dat hij ze op de VS had laten afvuren, want de “socialistische bevrijding van de imperialistische agressie” mocht vol- gens hem wel wat miljoenen doden kosten.
Hij houdt er een gloeiende haat tegen de
“laffe onmarxistische” Sovjet-Unie aan over.
In 1965 verdwijnt hij in de anonimiteit, want Castro begrijpt dat deze fanaticus meer een last dan een lust wordt.
Eeuwig jong
Guevara trekt naar Congo. Hij wil de Sim- ba’s, die in het oosten vechten tegen de
“knecht van het imperialisme” Mobutu, een marxistische ruggengraat geven. Hij ontdekt dat zowel de leiders – o.a. de latere presi- dent Kabila – als de volgelingen corrupt, lui en inefficiënt zijn. “Che” vertrekt met de staart tussen de benen en probeert vervolgens zijn oude Zuid-Amerikaanse droom te realiseren.
In Bolivië begint hij een nieuwe guerrilla
… zonder succes. Hij slaagt er nauwelijks in mensen te rekruteren en hij is voortdu- rend op de loop, want het Boliviaanse leger wordt geholpen door de Amerikanen. Bolivi- aanse boeren vertrouwen hem niet en infor- meren het leger.
In oktober 1967 worden hij en een paar manschappen, half verwilderd, gevangenge- nomen. De dag daarna schiet men hem – pas 39 jaar – dood, tegen de zin van de CIA, die hem graag op de rooster had gelegd. “Che”
blijft dus eeuwig jong en is daarom tot van- daag het symbool van linkse doortrappers.
Jan neckers
Che
Zo maken ze ze niet meer. Dat dacht ik toch, tot de RTBF twee weken geleden een Franse documentaire uitzond over Sint-Ernesto Guevara. De heilige zelf zou erbij gebloosd hebben
Iedereen moet opletten voor een bore-out
Actueel
26 oktober 2017 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Klimaat
Voor de verandering werd nog eens een debat ingericht over de Vlaamse klimaat- doelstellingen, wat ons zeer boeit omdat we dol zijn op ondergangsfantasieën. We verwachtten veel hoogdravend gedoe over kokende wereldzeeën en planetaire ramp- spoed, maar het debat bleef opvallend lokaal.
Men reed zich meteen al vast in een dis- cussie over spitsstroken die de files moe- ten verminderen en waar minister Weyts een vurig voorstander van is. Bruno Tob- back (sp.a) vond dat allemaal weggegooid geld, omdat dat het probleem niet verhelpt.
Hij werd door Weyts zeer grondig gefileerd.
Onze geliefde bus- en trammaatschappij De Lijn is bij dit soort dingen nooit ver weg, en inderdaad, Weyts verwees naar zijn actieve beleid ter zake, beter en efficiënter dan wat de sossen er destijds van hebben gebakken.
Tobback bleef bij zijn idee dat er onder het boze N-VA-regime eigenlijk helemaal geen bussen meer rijden in Vlaanderen. Het mooi- ste pareltje van Tobback was zijn hulde voor het fietsbeleid van het Brussels Hoofdstede- lijk Gedrocht. Hij bedoelde dat duidelijk niet sarcastisch, zodat wij alle reden hebben om aan ‘s mans mentale gezondheid te twijfelen.
Zon
Voor de groenen, die niet konden ontbre- ken, werd ditmaal het hoge woord gevoerd door Johan Danen. Groen mag dan wat prag- matischer zijn geworden, in het betoog van Danen klonken toch wat Agalev-echo’s door.
Hij had het over de “klimaatcrisis” en de CO2-doem die ons boven het hoofd hangt.
Bekeert u, want het einde is nabij. Hij ergerde zich voorts aan het gebrek aan zonnepane- len op schoolgebouwen.
Oplossingen bracht Danen gelukkig ook.
Minder biefstuk friet eten, bijvoorbeeld, want onze veestapel is te groot (wij zouden den- ken dat je dan juist meer van die veestapel moet opeten). Serieuzer had hij een plan
“Zon aan huis”, dat neerkomt op het promo- ten van publieke zonnepanelen. De zon in huis zijn de groenen nooit geweest, maar ze zetten dan toch stappen in de goede richting.
Visie
Het vrij zielloze debat verliep grotendeels volgens het stramien meerderheid-oppositie.
Stefaan Sintobin (VB) nam een wat aparte stelling in. Hij vroeg zich af wie al die din- gen zou betalen, maar wilde zichzelf toch geen “klimaatnegationist” noemen, wat mis- schien jammer is, want dat zou meer pit heb- ben gebracht.
Toen hij het had over de kilometerhef- fing, waarvan hij vreest dat het een “platte belasting is”, ontbrandde weer de grote liefde tussen Bruno Tobback en Annick de Ridder (N-VA). Tobback was niet tegen de kilometerheffing als er voldoende alterna- tieven (De Lijn! Fietsen!) voor de automobiel zouden zijn. Quod non. De Ridder hield dan weer staande dat de bedoeling van de kilo- meterheffing is om het verkeer, letterlijk, in goede banen te leiden, verstandig te sprei- den, enzovoort.
Een verstandige opmerking kwam van Wil- lem-Frederik Schiltz (Open Vld), die tegen een “hakbijlpolitiek” is. De mensen begin- nen zich net een beetje van het klimaatpro- bleem bewust te worden, het zou niet goed zijn om ze dan met allerlei pestmaatregelen door het beleid in het harnas te jagen.
Opvallend was de relatieve afwezigheid van minister Schauvliege, die eigenlijk alleen een slotwoordje verzorgde. We onthouden dat Vlaanderen het goed doet en nog tal van bijkomende maatregelen voorziet. Alleen voor de overheid zelf wordt al 350 miljoen euro opgesoupeerd om klimaatdingen te doen. Verder regent het energie- en klimaat- plannen en -visies.
Maar Vlaanderen kan en zal nog beter doen. We kunnen op onze beide oren slapen.
Ook Tsjechië en Italië schuiven naar rechts
We zullen moeten wennen aan een nieuwe naam in de Europese politiek. Andrej Babis (62) won met voorsprong de verkiezingen in Tsjechië. Volgend jaar zijn er ver- kiezingen in Italië en daar wordt het misschien wel een broederstrijd tussen de ‘bond- genoten’ Matteo Salvini (Lega Nord) en – jawel – Silvio Berlusconi. Er beweegt wat in de Europese politiek.
De controversiële miljardair Andrej Babis won met zijn licht-populistische protestpar- tij ANO (Actie voor Ontevreden Burgers) de parlementsverkiezingen in Tsjechië, met 29,6 procent van de stemmen.
ANO (“ja” in het Tsjechisch) werd pas in 2011 opgericht. Drie jaar later werd Babis een strenge minister van Financiën, die de corrup- tie aanpakte, sluitende begrotingen wou en de staatsschuld nog verder wilde verminde- ren. Hij wil het land “als een firma besturen”.
Het vermogen via zijn bedrijf Agrofert wordt geschat op 4,1 miljard dollar.
Versnipperd
De rest van het partijlandschap is hope- loos versnipperd. Tweede wordt de Democra- tische Burgerpartij ODS, centrumrechts met slechts 11,3 procent van de stemmen (+3,6 procentpunt).
De sociaaldemocraten (CSSD) verloren 13 procent en behouden maar 7,3 procent. Dat is minder dan de nieuwe progressieve Pira- tenpartij (10,8 procent), de rechts-radicale
“anti-Europese en islamofobe” SPD (Vrijheid en Directe Democratie) van Tomio Okamura, een man van Japanse origine (10,6 procent) en de communistische KSCM (7,8 procent).
De burgemeesterpartij STAN (5,2 procent), TOP09 (5,3 procent) en de christendemo- cratische KDU-CSL (5,8 procent) maken het plaatje nog ingewikkelder.
Duidelijk is dat de Tsjechen ontevreden zijn over de toestand in hun land. Van de vijf groot- ste partijen zijn er vier ‘antisysteem’ (ANO, de Piratenpartij, de communisten en de SPD).
Voor de progressieve commentatoren, zoals Jenne Jan Holtland van de Volkskrant is het duidelijk: winnaar Babis is “corrupt”, een “oli- garch”, een “manager-populist” (Tjechië run- nen als een bedrijf), een “manipulerende persmagnaat” (eigenaar van de twee groot- ste dagbladen), een “olifant in de kamer”.
Anderen zijn gematigder. ANO maakt net als de Open Vld van Verhofstadt en de VVD van Mark Rutte deel uit van de liberale fractie in het Europees Parlement. “Niet uitgespro- ken rechts of links”, eerder “centristisch zoals Macron”, pro-EU en pro-NAVO. Ook zijn tegen- standers noemen hem “normaler en meer pragmatisch” dan Le Pen of Wilders.
Het Nederlandse blad Trouw lijkt Babis op een lijn te plaatsen met zijn nationalisti- sche buren, de Pool Jaroslaw Kaczynski en de Hongaar Viktor Orbán, leiders die steeds meer afstand lijken te nemen van de wes- terse democratie.
Formatie?
Tsjechië staat voor een ingewikkeld for- matieproces. De eurosceptische ODS en de Piratenpartij willen geen coalitie met ANO.
Sociaal- en christendemocraten zijn alleen aanspreekbaar als winnaar Babis zelf terug- treedt. Er loopt een onderzoek tegen hem op verdenking van fraude met EU-geld.
Babis wil hard optreden tegen die mensen- smokkelaars (“We hebben anderhalf miljoen mensen in Europa zonder recht op asiel. Die moeten weg. Maar nee hoor, rechters begin- nen over mensenrechten en dan mogen ze toch weer blijven.”) en kant zich tegen meer integratie. Migranten uit Oekraïne en Rus- land daarentegen zijn welkom in Tsjechië.
Volgens een recente peiling wil 60 procent van de bevolking helemaal geen vluchtelin- gen opnemen, 64 procent ziet migranten als een bedreiging.
Babis, niet uit op luxe en vertoon, staat aan het hoofd van de grootste liefdadigheidsorga- nisatie in het land en noemt de aanvallen op zijn beleid “allemaal domme leugens”.
Noord-Italië is Catalonië niet
De ‘raadgevende referenda’ in Lombardije en Veneto van vorig weekend vallen niet te
vergelijken met die van de Catalanen. Het is eerder een tactisch offensief van de rechtsra- dicale Lega Nord om volgend jaar in Italië de sociaaldemocraten van de macht te verdrijven.
Dat schrijft De Morgen. Bijna honderd pro- cent van de kiezers stemde voor meer auto- nomie voor hun landstreek. En de opkomst was redelijk.
Roberto Maroni, gouverneur van Lombar- dije, en Luca Zaia, gouverneur van Veneto, zijn voorzichtig. In het financieel-economi- sche machtscentrum Milaan en in toeristi- sche steden als Venetië en Verona zit men niet te wachten op een onafhankelijkheids- campagne.
Het gaat hen vooral om zelfbestuur en geld voor zaken als infrastructuur, onderwijs, milieubescherming en gezondheidszorg.
“Wij blijven binnen de Italiaanse natie maar met meer autonomie, terwijl Catalo- nië de 29ste lidstaat van de EU wil worden.
Wij niet”, aldus Maroni en Zaia. Beiden beho- ren tot de “extreemrechtse” Lega Nord. Voor die partij lijkt de overname van de nationale macht in Rome nu het eerste doel.
De Italiaanse premier Paolo Gentiloni moet weg. Belangrijkste actiepunten zijn de verspil- zucht van ‘waterhoofd’ Rome aankaarten en kritiek op het migratiebeleid en op de EU. Dat Lombardije en Veneto samen jaarlijks meer dan 60 miljard euro transfers naar het zui- den van het land overschrijven, speelt een rol.
Nationaal Lega Nord-leider Matteo Salvini wil een migratiestop. De sociaal-democraten van de regering-Gentiloni slagen er niet in de mensensmokkel vanuit Libië naar Italië tegen te houden. Lega Nord zou volgens peilingen in Italië zo’n 15 procent waard zijn.
Merkwaardig toch hoe ook oud-premier Silvio Berlusconi, die het jakamp volgde, aan een politieke comeback werkt. Een conser- vatief front van Forza Italia en de Lega Nord zou met 33,8 procent op kop staan in de nati- onale peilingen.
Gentiloni’s Democratische Partij staat op 31,6 procent. Als Berlusconi de krachtmeting tegen Salvini wint, is hij niet kansloos om de nieuwe Italiaanse premier te worden.
AnjA Pieters
VERDEELD OVER WAPENS
In de vroege zomer steunden de meerder- heidspartijen een resolutie van Ecolo en Groen tegen de uitvoer van wapens naar Saoedi-Ara- bië. Ook de MR deed dat. Minister van Bui- tenlandse Zaken Didier Reynders (MR) moest in de regio’s op zoek naar handtekeningen, want uiteindelijk beslissen die, en niet België.
De Waalse regering, eigenaar van FN Herstal besliste evenwel toch weer om voor 1,8 miljard euro aan wapens uit te voeren.
En wie is er nu baas in Wallonië? Minister- president Willy Borsus, de partijgenoot van Reynders, die in juni nog minister in de fede- rale regering was. Vandaag is Borsus Waals minister-president.
Laat ons wel wezen. In een onder werkloos- heid kreunend Wallonië is het niet evident om jobs in het gedrang te brengen in een wapen- fabriek met 8.000 werknemers. Een handige Didier Reynders reageerde scherp op de kritiek van Ecolo-man Jean-Marc Nollet. In de peri- ode waarin Nollet Waals vice-minister-presi- dent was (2009 tot 2014) draaide Herstal vlot- jes door. Wie tegen is, stapt op zo’n moment uit de regering, vindt Reynders.
Alexander De Croo (Open Vld) lijkt nu op ramkoers te liggen met zijn liberale bondge- noten van de MR. Hij geeft Jemen 10 miljoen euro aan ontwikkelingshulp en intussen voe- ren de Saoedi’s met Belgische wapens oorlog.
De Croo weet nochtans dat ook Vlaanderen wapentuig aan de Saoudi’s levert. Het mag dan gaan om materieel voor “dubbel gebruik”
(voor zowel militairen als burgers, zoals vizie- ren voor (gevechts)vliegtuigen, de grens is relatief. “Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral” (eerst het eten, dan de ethiek), aldus een cynische Jan Segers in Het Laatste Nieuws. Dat geldt voor Wallonië, voor PS, voor MR… Ook voor Vlaanderen?
DE COMMUNAUTAIRE REUS
De Aalsterse burgemeester Christoph D’Haese (N-VA) mengde zich in het debat over de Bende van Nijvel. Hij wil dat het onderzoek
van Wallonië terug naar Vlaanderen keert.
Patrick Dewael (Open Vld) deed een com- pleet ander voorstel: Een omgekeerde bewe- ging van het dossier heeft volgens hem geen zin. “Het dossier is duizenden pagina’s dik.
Tegen dat de nieuwe onderzoekers het heb- ben ingelezen, is de tijd om.
Maar iedereen voelt aan dat er iets funda- menteel fout loopt. Daarom moet het federaal parket de supervisie van het onderzoek op zich nemen. Zij zijn bevoegd voor dossiers, die de grenzen van de arrondissementen over- stijgen.” Werd het dossier destijds verhuisd om Franstalige toppers uit de wind te zetten, of gewoon om het te vertragen, of om beide redenen.
Ook dat moet uitgeklaard worden. Dewaels argument is niet onzinnig. Dat moet ook Sarah Smeyers (N-VA) hebben beseft, toen ze in De Ochtend de wederoverheveling naar Vlaan- deren “niet prioritair” noemde.
