BREXIT: De wraak van de identiteit

(1)

€ 2,20

72ste jaargang • nummer 26 • donderdag 30 juni 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Ze klinken als fanatieke voetbalsuppor- ters die het verlies van de eigen ploeg probe- ren weg te praten door te zaniken over par- tijdige scheidsrechters, de staat van het veld, het slechte weer of de unfaire speelstijl van de tegenpartij.

De verlaten minnaars

Heel wat Engelsen zullen waarschijnlijk ver- trouwd zijn met de woorden van hun dichter William Congreve: “Geen furie in de hel is erger dan een afgewezen vrouw.” Het neen van de Britten aan de EU kwam hard aan bij de eurocraten. De verlaten minnaars reageerden eerst ontgoocheld. Maar na het verdriet kwam het venijn heel snel opzetten.

Herman van Rompuy stelde dat de campagne voor de Brexit “zelfs niet op leugens”

(“een te zwak woord”) was gebaseerd, maar op “haat”. Verhofstadt had het over een “vun- zige strategie” en “een bijna racistische campagne”. Premier Michel deed zelfs een oproep aan bedrijven om onmiddellijk het Verenigd Koninkrijk te verlaten en zich bij ons te vestigen. Hij voegde eraan toe: “We moeten de Brit- ten snel laten voelen dat ze een pyrrusoverwin- ning hebben geboekt.” Er is blijkbaar niet veel nodig om de slapende afkeer van het franco- fone Europa ten aanzien van de Angelsaksen aan de oppervlakte te brengen.

De voorzitter van de Europese commissie, Juncker, stelde dat het “geen minnelijke schei- ding” wordt en dat de Britten maar best onmiddellijk vertrekken. De valiezen worden al boos op de straatstenen gegooid. De sloten en het

naamkaartje op de bel worden vervangen.

Er wordt ook wel gepleit voor bezinning en hervorming, maar wanneer de voorstellen iets concreter worden, is het duidelijk dat men totaal niet begrepen heeft wat het probleem is. Verhofstadt herhaalde zijn dwang- matige preek voor “meer Europa”, terwijl de macht van de Europese superstaat precies één van de redenen voor het Britse ongenoegen was. Ook de Franse president Hollande laat verstaan dat hij de kans wil aangrijpen om “de Europese integratie te versnellen” (lees: meer macht en bevoegdheden naar het Europese niveau te brengen).

Onze eigen premier, Michel, voerde zijn nummertje op door te pleiten voor de “verdie- ping van de monetaire unie” en de “snelle ver- wezenlijking van de energie-unie en de digitale agenda”. John Cleese, één van de boegbeelden van de Britse uitstap, zou een geweldige sketch kunnen maken over zoveel absurditeit. Want hoe kan één van deze voorstellen ook maar in de verste verten beschouwd worden als een antwoord op wat de Britten heeft gedreven tot een uitstap? Welke George en Mildred hebben voor een Brexit gestemd omwille van de gebrekkige mogelijkheden tot winkelen op het internet?

Het ging over immigratie

Ongeveer alle commentatoren moesten vaststellen dat immigratie het overheer- sende thema van de campagne was. En ook in andere Europese landen is grote ontevreden- heid over ongebreidelde inwijking de voor-

naamste motor van het euroscepticisme. De Engelsen, een volk met een rijk verleden, herkennen het land waarin ze wonen nog nauwelijks. “De massa-immigratie heeft Londen ver- anderd in een stad die niet langer Engels is”, verklaarde John Cleese. Indien het de politieke leiders van de EU menens was met het uitbou- wen van een democratisch draagvlak voor hun project, zouden ze nu weten wat hen te doen staat: het sluiten en bewaken van de buiten- grenzen en het in vraag stellen van het vrije ver- keer van personen als één van de fundamen- ten van de EU.

Maar zoveel gezond verstand is te veel gevraagd. De ideologische verdwazing blijft aan de macht. De eurocraten beschouwen het streven naar het behoud van eigen identiteit van de volkeren van Europa als een grotere plaag dan de ongecontroleerde immigratie.

De onmisbare identiteit

Wil men dan liever een Europese identiteit smeden, om als basis te dienen van een nieuw, groter geheel? Allerminst. De Europese Unie heeft nooit gezocht naar een gemeenschappelijke culturele identiteit om haar federale gezag op te vestigen. Voor de politieke kaste betekent de EU precies het omgekeerde. De vlucht uit de natiestaat gaat samen met een algemene ont- kenning dat een leidcultuur nodig is om een democratische staat op te bouwen.

Het openzetten van de Europese Unie voor Turkije werd net ingegeven door het feit dat het geen Europees land is. Het was de bevestiging dat Europa zich niet op enige culturele identiteit wenst te beroepen. Zelfs nu duldt men liever de chantagepraktijken inzake vluchtelingen, de aantasting van de democratie en persvrij- heid en de dubieuze rol van Turkije in het Syri- sche conflict, dan toe te geven dat het een vergissing was om een islamitisch land toe te

laten tot Europa. Kan men Britse kiezers onge- lijk geven als ze zich weinig verbonden voelen met een superstaat die ook Turkije bevat?

Europa is voor de postmoderne intelligent- sia het project dat moet bewijzen dat culturele eigenheid van geen enkel belang is. En door hun referendum van vorige week hebben de Britten de grootste heiligschennis begaan: ze hebben bewezen dat dit project nooit gaat sla- gen. Je kan mensen niet overtuigen om samen te blijven wanneer ze niet het gevoel hebben dat ze samen horen.

Vlaanderen en de Britten

Wat betekent de Brexit voor Vlaanderen? Al sinds de middeleeuwen zijn de banden tussen Vlaanderen en Engeland sterk. Als handelspart- ners, maar tevens als politieke bondgenoten in heel wat turbulente periodes van onze geschiedenis. Ook binnen de EU kon Vlaanderen rekenen op het Verenigd Koninkrijk als belangrijkste vertegenwoordiger van het verzet tegen de uitbouw van een centralistisch en bemoeiziek Europa. Over de handel met de Britten moeten we ons niet te veel zorgen maken: die zal nauwelijks aangetast worden, wat de doemprofe- ten ook mogen beweren.

Maar wat met onze positie in de EU, waar we nu blijkbaar overgeleverd worden aan krachten die het signaal van de Britten compleet willen negeren en die integendeel kiezen voor een vlucht vooruit? Moeten we niet stilaan streven naar een “Vlexit”, voor we nog dieper meege- trokken worden in het Europese moeras van immigratie, economische stagnatie en beslui- teloosheid? Er valt zeker iets voor te zeggen.

Maar Vlaanderen heeft eerst nog een andere exit te verrichten: die uit België, onze eigen kleine gevangenis.

“De bekrompen ouderen wilden eruit, maar de jongeren wilden blijven.” “Vooral laag- geschoolden stemden voor de Brexit.” “Vele kiezers hebben al spijt van wat ze hebben gedaan.” “Er is al een petitie voor een nieuw referendum.” En zo gaat het maar door. De eurofanaten, die in onze pers en politiek zo dominant zijn, doen er alles aan om de demo- cratische overwinning van de voorstanders van de Brexit van haar waarde te ontdoen.

BREXIT: De wraak van de identiteit

(2)

Actueel

30 juni 2016

2 Uit de smalle beursstraat

Fiscaal paradijs Londen

Na het Brexit-referendum werd al snel besloten dat Londen niet langer het financiële centrum van Europa zou kunnen blijven. Frankfurt zou de plaats innemen.

Die kans is klein. Met de Britten buiten de EU zal de ver- leiding groot zijn om van Londen één groot fiscaal para- dijs te maken. Zonder EU-regelneverij wordt dat een stuk makkelijker.

De politieke chaos in Groot-Brittannië mag dan wel maken dat een Brexit verre van een zekerheid is, verschillende econo- men maakten al gretig voorspellingen over de toekomst van de Londense City. Het financiële hart van Europa zou verschrom- pelen. Accountant PwC raamt dat de Brexit de Britse financi- ele sector tegen 2020 tussen 70.000 en 100.000 banen zou kunnen doen verliezen. Er zijn verhalen dat Deutsche Bank zijn 9.000 werknemers in Londen naar Duitsland zou over- plaatsen. Frankfurt Main Finance berekende dat tussen 1,5 en 2 procent van de financiële banen van Londen de komende vijf jaar in Frankfurt kunnen belanden. Dat zou tussen 10.000 en 15.000 jobs zijn.

Dat is niet weinig, maar een echte leegloop kan men het niet noemen. Maar het zou wel een signaal zijn dat de Britse hoofdstad niet langer dé referentie is voor banken, verzeke- raars en vermogensbeheerders. Wim Dejonghe, de Vlaamse topman van zakenadvocatenkantoor Allen & Overy, riep vorige week in Londen zijn personeel bijeen. Geen echte crisisverga-

dering was het. Maar hij gaf wel de boodschap mee dat er veel meer financiële onzekerheid zal zijn de komende jaren. Steekt Frankfurt straks Londen naar de kroon als financieel centrum?

Sommigen zeggen zelfs dat het Ierse Dublin kans maakt.

Eén grote offshoreconstructie

Die voorspellingen zijn wellicht overdreven. Men is het blijkbaar vergeten, maar met de invoering van de euro in 1999 werd ook gezegd dat de Londense City zou bloeden. Immers, in tegenstelling tot de rijkste landen op het continent, bleven de Britten trouw aan de pond. In werkelijkheid draaide het anders uit. Londen bleef interessant als financiële draaischijf.

Eén van de redenen is dat Londen eigenlijk één grote offshoreconstructie is. Ondanks een jarenlange trend waarbij bankgeheimen werden opgeheven, wordt er nog altijd mas- saal geld via Londen naar belastingparadijzen (Kanaaleilan- den, Kaaimaneilanden, Bahama’s en jawel Panama) doorge- sluisd. Ook via vastgoed wordt er in Londen geld witgewassen.

Nu al is het zo dat wie zijn geld in een ingewikkelde Britse trustconstructie steekt daar later geen erfenisbelastingen op moet betalen.

Fiscale race to the bottom?

Londen zal zich na een Brexit nog meer als fiscaal aantrekkelijk land kunnen profileren. Immers, de Britten zijn van dan af niet meer gebonden aan de Europese harmonisatieregels op

het vlak van btw, inkomstenbelasting en vennootschapsbelasting. De vennootschapsbelasting verlagen of gewoon afschaf- fen zal mogelijk zijn. Dat zal bedrijven naar Groot-Brittannië lokken. Of in elk geval vermijden dat de financiële instellin- gen het hazenpad kiezen. De bewering van premier Charles Michel (MR) en Waals minister-president Paul Magnette (PS) als zouden Britse bedrijven hun activiteiten kunnen verplaat- sen naar België en Wallonië klinkt dan ook belachelijk. Tegen de fiscale concurrentie van het zeer liberale Londen kan niemand op. Nu niet en zeker in de toekomst niet.

Als er in Londen bepaalde fiscaal interessante vormen van staatssteun worden ingevoerd voor bedrijven, zal de Europese Commissie of het Europees Hof van Justitie daar weinig aan kunnen doen. We kunnen de vergelijking maken met Ierland.

Het eiland werd zwaar getroffen door de financiële crisis van 2008-2009, maar raakte er snel bovenop, in tegenstelling tot Griekenland, Portugal en Spanje.

Reden was een fiscaal aantrekkelijk beleid voor bedrijven. Ierland tastte de grenzen af van wat volgens de Euro- pese regels mogelijk was, onder andere op het vlak van vennootschapsbelasting. Ierland werd daarvoor meermaals op de vingers getikt door de Duitse bondskanselier Angela Merkel.

Wanneer de Britten uit de EU stappen, hoeven ze zich van die kritiek en regelneverij niets aan te trekken. Een fiscale ‘race to the bottom’ kan.

Angélique VAnderstrAeten

Noord-Ierland en de Brexit

Een van de merkwaardige en totaal onverwachte gevolgen van de goedkeuring van de Brexit door de meerderheid van de Britten is dat die uitslag in Noord-Ierland neer- komt op een stevige steun in de rug van zij die van het Brits bestuur af willen en de her- eniging van gans het eiland wensen.

Om dit te begrijpen dient men te weten dat in de vredesakkoorden die in 1998 een einde maakten aan dertig jaar “troubles”, voor- zien werd dat er een regering tot stand zou komen waarin de grootste partij elk van de twee gemeenschappen die tegenover elkaar stonden (de meestal protestantse Britsgezin- den en de meestal katholieke Ierse nationalisten) proportioneel zouden vertegenwoordigd zijn. Toen in 2007 de eerste keer zo een regering tot stand kwam, was het radicaal nationa- listische Sinn Fein (het Iers voor ‘wij alleen’) de sterkste politieke formatie aan de Ierse kant en de extremistische DPU (Democratic Unio- nist Party) die van de andere zijde. Gezien het feit dat de meerderheid van de Noord-Ieren tot het protestantse kamp behoort (48 procent t.o.v 45 procent katholieken) mocht de UDP de Eerste Minister leveren.

Het werd de fanatieke dominee Ian Paisley, terwijl Sinn Fein haar ondervoorzitter, de voor- malige stafchef van het IRA, Martin McGuin- ness tot Vice-Premier benoemde (IRA, Irish Republican Army, voor de nationalisten een bevrijdingsleger, voor hun tegenstanders een bende terroristen).

Aan beide zijden dus figuren waarvan het minste wat je kon zeggen was dat ze zeker niet onopvallend waren. Merkwaardig genoeg hield dat op het eerste zicht zeer onnatuurlijk huwelijk tot hiertoe behoorlijk stand (Paisly is ondertussen overleden en vervangen, maar McGuin- ness is nog steeds op post). Het vredesproces lijkt dus behoorlijk vast in het zadel te zitten.

Nogal wiedes echter dat er zich regelmatig ern- stige klachten voordoen. De doelstellingen van

beide partijen blijven immers totaal tegenge- steld aan elkaar en dus ook hun wederzijdse politieke stellingnames. Dit was opnieuw het geval met het Brexit-referendum.

Revolutionaire evolutie

De DPU die Engelser dan de Engelsen wilt zijn, steunde uiteraard de “leave”-campagne, terwijl de Ierse nationalisten er op rekenen dat ze via de EU korter bij de Ierse republiek kunnen geraken (die is er immers ook lid van).

Zij gingen voluit voor “remain”. Toen de stemmen geteld werden, bleek dat 55,8% van de Noord-Ieren voor “remain” hadden gestemd, terwijl de Brexit slechts op de steun van 44,2%

onder hen kon rekenen. Gezien de hierboven geschetste verhoudingen tussen katholieken en protestanten, kan dus zonder twijfel worden vastgesteld dat een behoorlijk aantal van deze laatste gehoor heeft gegeven aan de oproep die McGuinness vorige week nog deed om de Brexit te verwerpen.

Dit is niets minder dan een revolutionaire evolutie, want zelfs als de stem van die protestanten eerder door economische dan door politieke reden werd gemotiveerd, blijft het feit dat ze eerder voor de Ierse dan voor de Britse weg hebben gekozen. Geen wonder dus dat Sinn Fein nu aandringt om een volksraad- pleging omtrent de hereniging met Ierland op het getouw te zetten. Jammer genoeg zal dit echter niet worden toegestaan en er mag dus worden van uitgegaan dat het Iers-Brits conflict, dat al sinds 1169 aan de gang is (het jaar dat de Engelsen in het groene eiland binnen- vielen), nog wel een tijd zal aanslepen.

F^rAncis V^An^den e^ynde

WorD sINtErkLaas voor 10.000 EUro… pEr MaaND

Ook de rest van de Europese machine draait gezapig verder. In het officiële publi- catieblad van de Europese Unie verscheen net voor de Brexit de vacature voor een

‘directeur Europese politieke partijen’. Deze persoon (m/v) krijgt de aangename taak om jaarlijks honderden miljoenen euro’s belas- tinggeld als sinterklaas uit te strooien over de politieke partijen die op Europees niveau werden opgericht. De vacature meldt ook, ter informatie, hoeveel deze nieuwe direc- teur zal gaan verdienen: de mooie som van 10.000 euro per maand. En grotendeels belastingvrij, want niet belast aan Belgi- sche tarieven maar aan het Europese tarief van 15 procent. En dan maar klagen dat het

“Leave”-kamp in Groot-Brittannië ‘leugens’

zou verspreiden over de verspilling in Brus- sel…

EssENtIE

Kamervoorzitter Bracke is een twitte- raar. Zo deelde hij op 21 juni aan de wereld mee dat een beperkte Thaise parlemen- taire delegatie haar mening kwam vragen over de aanpak van... een referendum. Hij zei geen idee te hebben of ze wisten dat ze op bezoek waren bij een ervaringsdeskun- dige... (Het referendum in Gent over het cir- culatieplan, weet u wel…) En dan: “In ieder geval, de Thaise grondwet wordt aangepakt en de Thai krijgen inspraak via een referen- dum in augustus. Na jaren van instabiliteit is er blijkbaar nood aan een democratisch politiek debat. Heb hen meegegeven dat dit de essentie van een democratie is en de hoop uitgesproken op een sereen verloop van het referendum.” Zou hij hen ook mee- gedeeld hebben dat het laatste referen- dum in België zo’n vijfenzestig jaar geleden plaatsvond en dat men toen de wil van de meerderheid compleet genegeerd heeft? En dat men zich in België nadien nooit meer in een (nationaal) referendum over iets heeft kunnen/mogen uitspreken? Gelet op zijn diep gevoel voor de essentie van de demo- cratie, zou hij dan voor een referendum zijn over het al dan niet in de EU blijven van Bel-

gië? Want die EU wordt toch geleid door niet-verkozen bureaucraten, nietwaar?!

appELEN EN pErEN IN DE proBLEMEN

“Een Brexit zal de Limburgse fruitsector treffen.” Voorzitter Michel Vanhoonacker, van de Belgisch-Luxemburgse Kamer van Koophandel in Londen vreest onzekerheid en het opschorten van investeringen. “De pond kan devalueren en de Britten kunnen importtarieven heffen op landbouwproduc- ten”, zegt Vanhoonacker, die gelijk hoopte dat het gezond verstand zou zegevieren en de Britse nuchterheid hen in de Europese Unie zou houden. Maar de Britten kozen om eruit te stappen. Het hart zegevierde en de Britten stemden voor een Brexit. De fruit- kwekers in Limburg, financieel zwaar getrof- fen door de boycot van de EU tegen Rusland, en de vele voorjaarsstormen die hun boom- gaarden vernielden, zien daarbovenop hun uitvoer naar Groot-Brittannië in het gedrang komen. Doemscenario’s helpen de burgers niet vooruit, het aanpakken van de mogelijk toekomstige problemen wel.

Slaagt Van Gaever met een nieuwe VLM?

Op het ogenblik dat dit nummer op de drukpers ligt, geeft Freddy Van Gaever, in 1992 stichter van de Vlaamse Luchttransport Maatschappij (VLM) zijn plannen bekend omtrent de over- name van de failliete maatschappij. Maandag had hij nog een gesprek met de drie curatoren.

Dinsdag bepleitte hij zijn plannen bij het Bestuur van de Luchtvaart. Mogelijk maakt hij met de vernieuwde VLM op de feestdag van 11 juli een eerste vlucht over Vlaanderen.

Over zijn besprekingen wilde Van Gaever niets loslaten. Hij hield het nieuws voor diege- nen die woensdag zoals wij op zijn persconferentie waren. Maar de tijdslijn voor het drukken is onverbiddelijk. Wij hopen dat de stichter van VLM slaagt, samen met Carl Legein die baas is van chartermaatschappij Aviation Factory. En dat een deel van de ontslagen 160 werknemers van VLM Airlines (onder wie dochter Kristien Van Gaever, die vanaf het begin bij VLM aan de slag was) weer in dienst kan genomen worden.

(3)

Actueel 30 juni 2016 3

Een beetje onvoorzichtig

Mijnheer de bochtenpakker,

Gij dacht dat gij als Gentse burgemeester in een positie waart terechtgekomen van waaruit gij oppermachtig op het plebs op de planeet Aarde kondt neerkijken zonder nog een woord verantwoording aan iemand schuldig te zijn. Gij werdt een van de onge- naakbare oppersossen die imperiaal meende te moeten heersen en waarvoor de media gewillig gingen kruipen, want gij waart toch zo een sympathieke Strop, een volksmens als het ware. En zo werdt gij onaantastbaar.

Wie zelfs nog maar beleefde kritiek op u of uw beleid durfde te hebben, werd als kwaad- willig en zelfs haast als ‘ondemocratisch’ aanzien.

Maar wat er vorige week allemaal gebeurde, heeft uw reputatie wel meer dan een flinke deuk gegeven. Om niet te zeggen dat daar vandaag haast niks meer van over- gebleven is. Gij zijt van uw ivoren toren geval- len, en niet zonder kleerscheuren. Nadat uw stadsgenoot Luc van den Bossche in het oog van de Optima-storm terechtkwam, waren er toch enkele onverlaten die het aandurf- den ook uw naam te noemen in de sfeer van Optima-baas Jeroen Piqueur. Gij waart met hem gezien op een boot in het Zuid- Franse Cannes, samen met nog enkele sche- penen van uw stad. Om zaakjes te doen.

Voor de stad, zegt gij nu. Eerder op de week zegde gij Piqueur niet of nauwelijks te kennen en dat gij nooit op een boot met hem waart geweest, dat de relatie Gent-Optima zelfs onbestaande is. Tot het tegendeel bleek, want ook uw medeschepenen kunnen praten. En de link werd aangetoond op de webstek van de stad Gent zelf… Later bleek dat gij speechte op zijn huwelijk en zijn bedrijf bezocht. Maar naarmate ook de media gingen spitten in het verhaal, kwamen telkens weer andere waarheden aan het licht en moest gij telkenmale uw verhalen bijstellen.

Ja, als een kat in het nauw begont gij rare sprongen te maken.

De goegemeente heeft dan ook genoten van het smoelwerk waarmee gij telkens weer opdook en hoe gij het elke keer opnieuw

probeerde krampachtig in de plooi te houden. Het werd altijd maar bedrukter en tries- tiger. De gore ellende kon men in uw ogen zien. Gij voelde immers met uw ellenbogen aan dat het net zich rond u begon te sluiten en dan begont gij domme dingen te doen.

Zelf eventjes een procureur opbellen met de vraag om het bewijs van uw onschuld te leveren, bijvoorbeeld. Welke burger kan dat, mijnheer de oppergod? En toen dat veel te kort door de bocht leek, leverde gij uzelf uit aan de deontologische commissie van de stad Gent, steeds maar vooruit vluchtend in een poging om de waarheid altijd nog een stapje voor te blijven.

Onderweg werd nagetrapt en werd gezegd dat het allemaal de schuld is van de N-VA die uw vel wil, met uw Gentse concurrenten Peter Dedecker en Siegfried Bracke op kop.

Ook de pers krijgt het te verduren, want daar zoudt gij uw verhaal niet mogen doen. Terwijl gij bijvoorbeeld op een uitnodiging van Ter- zake niet ingaat… Gij wordt steeds nerveuzer, want gij weet ondertussen maar al te goed dat barbertje moet hangen. En zal hangen.

Donderdagavond kwam dan uw persme- dedeling waarin gij zegde in uw contacten wat onvoorzichtig geweest te zijn en een perceptie hebt gecreëerd die tot verkeerde interpretaties kan leiden. Maar gij geeft geen uitleg welke die onvoorzichtigheden dan precies zijn…

Ondertussen ligt de politieke wereld in een deuk bij dit staaltje van zoveel gekron- kel en veranderingen van versies. Geen kat gelooft u nog. Men begint al geamuseerd uit te kijken naar uw verhalen van morgen en overmorgen en daarna. Een politicus die door eigen dikke schuld zo diep in de str**t zit, houdt beter de eer aan zichzelf. Het is zaterdag als ik dit briefje naar u schrijf. Het zou mij niet verbazen mocht gij vandaag - donderdag - onder de aanhoudende druk, ook van uw groene kartelpartner, al met pek en veren uw burgemeesterstroon hebben verlaten. Leugenaars, zeker als ze politicus zijn, verdienen niet beter.

Briefje aan Daniel Termont

Nigel Farage toont de weg

Geen paniek, zegt Schulz

Dat de Britse Brexit een mokerslag uitdeelde aan de EU is duidelijk. Het was dus uit- kijken naar een eerste reactie van Martin Schulz, de voorzitter van het Europees Parle- ment. Die kwam er bliksemsnel. De ochtend na de Brexit, waarin het Britse volk demo- cratisch besliste om zich uit Brussel terug te trekken, stuurde hij al een e-mail aan de duizenden medewerkers van het Europees Parlement, om hen te melden dat… de goedbetaalde jobs van de Britten in het parlement maximaal behouden en verdedigd zullen worden. De mens kent duidelijk zijn prioriteiten.

Franstalige rechtbanken milder bij financiële fraude

De Hoge Raad voor Justitie heeft net een vernietigend rapport uit over de Belgi- sche aanpak van financiële fraude. En ook Karel Anthonissen, gewestelijk directeur van de BBI Gent, heeft een erg kritisch werk geschreven. Merkwaardig genoeg pas- sen beide analyses naadloos in elkaar. Eén van de ontstellende besluiten is dat een zware fraudeur maar beter voor een Waalse of Brusselse rechtbank kan staan. De kans op bestraffing is er een pak lager dan in Vlaanderen. En dan moet het fraude- dossier nog voor de rechtbank gebracht worden, wat niet eens vanzelfsprekend is.

De Hoge Raad analyseerde twee fraudezaken waarbij zeer veel geld op het spel stond (telkens meer dan 40 miljoen euro), maar die tien tot vijftien jaar moesten wachten op een eerste (!) vonnis. De Tijd: ‘De fraudezaken sleepten zo lang aan dat ze finaal op niets uitdraaiden omdat de feiten verjaard waren.’

Voor een gewone burger is het gebrek aan tijdsdruk in de gerechtelijke wereld een bijzonder bevreemdende ervaring. De Tijd: ‘Er is geen systematische controle op het tijds- verloop in de fraudedossiers. De magistra- ten hebben daarvoor geen computerpro- gramma’s.

Niemand heeft vastgelegd wat een ideale termijn is voor een onderzoek naar financi- ele criminaliteit. In de wet staat ook geen termijn waarbinnen de openbaar aanklager na het onderzoek klaar moet zijn met zijn eindvordering.’

Totaal gebrek aan tijdsdruk

‘Zelfs voor een “kleinere” btw-fraudezaak van 746.000 euro was het acht jaar en twee maanden wachten op een eerste vonnis. Na het gerechtelijk onderzoek duurde het meer dan 27 maanden voordat de procureur zijn eindvordering klaar had.

Het eerste proces-verbaal dateerde van januari 2003, maar het arrest van het hof van beroep volgde pas in februari 2013, tien jaar later. Het hof moest zeer lichte straffen uitspreken omdat de “redelijke termijn over- schreden” was.’

De Tijd: ‘Zeker in de correctionele kamers van de rechtbank en het hof van beroep sle- pen de fraudezaken in Brussel te lang aan. Er zijn te veel “dode momenten” waarbij zaken stilliggen. Met rampzalige achterstanden tot gevolg. De Hoge Raad vreest dat finaal “geen recht meer zal worden gesproken”.

In de coulissen van de BBI

Dat laatste is ook de impliciete boodschap van het boeiende werk ‘In de coulissen van de BBI’ van Karel Anthonissen. In het werk focust hij onder andere op de kas- geldfraude. Niet alleen was de bestrijding van die fraude erg pover, bovendien bleken Waalse en Brusselse rechtbanken veel milder dan hun Vlaamse tegenhangers.

Anthnonissen: ‘In de klassieke kasgeld- constructies is er de (beweerde) aankoop- verkoop van aandelen van de vennootschap, die alleen nog liquiditeiten bezit. Meestal was deze verrichting zodanig geprogram- meerd dat zowel de beweerde verkopers als de beweerde kopers in feite de bedoeling hadden de kas en de vennootschap leeg te halen. Het bewijs van deze intenties is het kernstuk van het verhaal.’

In een instructie van 1999 koos de admi- nistratie ervoor om zulke dossiers aan te pakken als een zaak van bedrieglijk onver- mogen. Anthonissen: ‘Aan Nederlandstalige kant bestond er een gemeenschappelijke strategie om alle medespelers, dus ook de verkopers, op verschillende manieren aan te spreken: voor de correctionele rechtbank, voor de fiscale rechtbank en eventueel voor de handelsrechter. Dit heeft tot opmerke- lijke successen geleid.’

De BBI-directeur: ‘Aan Franstalige kant overheerste meer de stelling dat de verkopers onwetend en onschuldig zijn en dat de fraude pas achteraf door de kopers is gepleegd.’ Anthonissen: ‘Ook de fiscale rechtbanken van Antwerpen en Brussel zitten niet op dezelfde golflengte. In twee zaken die als twee druppels water op elkaar lijken besloot Antwerpen tot belastbaar- heid, Brussel tot ontheffing.’

Het is bijna te gek voor woorden. Maar het is de realiteit. Beide constructies wer-

den immers door dezelfde ‘adviseur’ in elkaar gestoken en waren bijgevolg nage- noeg identiek.

‘Al de verkopers van deze kasgeldven- nootschappen werden door de raadkamer van Antwerpen doorverwezen naar de straf- rechter maar de rechtbank van eerste aan- leg in Brussel veroordeelde alleen de organi- satoren (de “kopers”). Vervolgens zijn noch het openbaar ministerie, noch de BBI tegen die vrijspraak in beroep gegaan.’ Het leest als kritiek op zijn eigen organisatie.

Beetje Waalse stress

‘Intussen hadden al meerdere rechters geoordeeld dat de verkopers niet wisten welk spel er met hun vennootschap zou gespeeld worden, of minstens dat hun schuldig medeweten niet bewezen kon worden. Nochtans hadden vrij snel na de BBI- controle alle Vlaamse ondernemingen al op de één of de andere manier de situatie her- steld. Er zijn wat toegevingen gedaan maar naar schatting heeft de zaak zo’n 15 miljoen euro opgebracht voor de schatkist.’

Anthonissen: ‘De acht Waalse onderne- mers die in de zaak betrokken geraakten, zijn er met de stress en wat advocaatkos- ten vanaf gekomen.’

Franstaligen capituleerden

Anthonissen heeft het in zijn boek over een parlementaire commissie over fraude.

‘Daar waar sommige collega’s – de Fransta- lige klokkenluiders – in de commissie wilden benadrukken dat het allemaal verloren was, hebben onder andere ikzelf en mees- ter Martine Bourmanne de commissie nog hoop willen geven.’

Anthonissen verwijst hier naar het dossier-De Croÿ. ‘De procureur van Antwerpen was doorheen de mallemolen gebroken met het dossier-De Croÿ, en dat lag intussen, netjes vertaald naar het Frans, voor de rechtbank in Brussel. De commissie heeft daarom procureur Bart van Lijsebeth en substituut Peter van Calster nog uitgenodigd, en die hebben, terecht trots op hun verwezenlijkingen, nog een goednieuws- show gebracht. De commissie heeft ze daarvoor gefeliciteerd.

Helaas, zeven jaar na de parlementaire onderzoekscommissie moeten wij opnieuw vaststellen dat bijna alle administratieve en strafrechtelijke inspanningen op niets zijn uitgedraaid.’ Anthonissen berekende dat enkel in het dossier-de Croÿ 1.255.027.051 euro belastingen niet werden betaald!

Vechten tegen de bierkaai

Anthonissen: ‘Zoals de zaak-De Croÿ aan- toont, hebben we het gevecht tegen de bierkaai nog meer dan tien jaar volgehouden.

Daarbij is hier en daar wat geld binnenge- komen - ik schat zo’n twee miljard BEF (een kleine 50 miljoen euro) - maar bijna nooit van de banken en van de kopstukken.’ Het is dezelfde ontstellende boodschap als in het rapport van de Hoge Raad voor Justitie.

De grote vissen zwemmen door de grote gaten van het net.

Anthonissen heeft het in zijn boek ook nog even over de HSBC-fraude. Daar kreeg de fiscus de fraudeurs op een zilveren schaal aangereikt. Maar ook hier is het bereikte resultaat pover. ‘De werkelijk geïnde belas- ting in deze zaak is minder dan 100 miljoen euro, zodat ook hier amper een vijfde gerecupereerd werd van wat kon of moest gerecupereerd worden. Net als in het Belgi- sche Liechtenstein-luik moet tot op heden gezegd worden dat van al deze zwartgeldre- keningen meer dan 90 procent gratis witgewassen is.’

T^hierry D^ebels

(4)

Duidelijke taal

Aan de vooravond van de historische Brexit, werden daarover in de Kamer vragen gesteld aan de premier. Maar liefst zeven parlements- leden van zowat alle fracties wilden weten wat België van plan is met Europa, nu Michel openlijk had gepleit voor een soort conventie of conclaaf met de Europese lidstaten. Het was duidelijk dat de sympathie voor de Brexit bij de ene partij veel groter was dan bij andere par- tijen. Filip Dewinter was uitgesproken voor en pleitte zelfs voor een referendum waarin Vla- mingen én Walen zelf kunnen kiezen of zij bij de EU willen horen. Opvallend was zijn plei- dooi voor Europese samenwerking, maar dan vanuit de soevereiniteit van de staten.

Ook nog eurokritisch was Peter Luyckx van N-VA, bekend als een van de harde, pure Vlaams-nationalisten in zijn partij. Hij ging niet zover als Dewinter, maar liet toch opteke- nen dat “we niet moeten verdergaan naar een soort van Europese superstaat. Wie vandaag nog denkt dat er een draagvlak is voor die doorgedreven Europese integratie, die komt van Mars. (…) De eurofiele of euroforische traditionele aanpak heeft gefaald. We hebben nu nood aan een eurorealistische aanpak.” En nog: “Mijnheer de premier, doe dat dan wel met de nodige zin voor eurorealisme. Doe dat ook met de nationale Parlementen, want zij staan het dichtst bij de burger en zij moeten mee in dat verhaal betrokken worden. En doe dat met open vizier ten opzichte van Europa.

Durf Europa in vraag te stellen, niet noodza- kelijk om te komen tot een steeds meer geïn- tegreerd Europa, een of andere superstaat, maar wel tot een Europa waar verstandig geïn- tegreerd wordt.” Voorzichtigere kritiek, maar toch duidelijk, zeker na de opvallende stilte hierover de jongste weken van zijn partij.

Optima-kater

De Vlaamse socialisten lopen er ongemak- kelijk bij in het paleis der Natie, en ze laten zich minder zien dan anders. Het Optima-schan- daal waarin oude sp.a-krokodillen als Luc van den Bossche tot over hun oren in betrokken zijn, doet denken aan het Agusta-schandaal van de jaren negentig. En het is meer dan een perceptieprobleem, want de nieuwe generatie wordt erop aangesproken. Hun pleidooi voor een onderzoekscommissie om zo een poging te doen in hun vlucht naar voren, vindt even- wel geen gehoor bij de meerderheidspartijen die natuurlijk niets liever zien dan een spar- telende en naar adem snakkende concurrent die het jarenlang al te bruin gebakken heeft.

Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zit- ten, zei Peter Vanvelthoven al ten aanzien van zijn partijgenoten die in het schandaal betrok- ken zijn. Maar het geldt evenzeer voor heel zijn partij. De enige redding lijkt wel een funda- mentele breuk met het verleden, inclusief het vertrek van een hele generatie.

Steentje in de rivier

Het Engels sluipt in onze samenleving elke dag een beetje meer binnen. Kijk maar naar de opschriften van handelszaken, reclame- drukwerk en dies meer. Maar ook overheden nemen het niet zo nauw met aankondigin-

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

30 juni 2016

4

gen van manifestaties en gebruiken heel veel Engelstalige begrippen en slogans. En aan loketten is men nogal snel Engels aan het pra- ten tegenover nieuwkomers. De taalwetge- ving in dit land is nochtans duidelijk: overhe- den dienen in hun omgang met particulieren de taal van hun taalgebied te gebruiken. In Brussel betekent dat dat daar het Nederlands of het Frans kan gebruikt worden. Brussel is immers officieel tweetalig. Vandaar. Naar ver- luidt werden er onlangs enkele dossiers voor- gelegd aan de Vaste Commissie voor Taaltoe- zicht (VCT) waarin door Brusselse gewestelijke diensten gevraagd wordt of het mogelijk is om werkzoekenden die nieuwkomer zijn of werk- gevers die de officiële talen niet beheersen, te woord te staan in het Engels. Dit zijn altijd dos- siers die voor stress zorgen bij de VCT. Er zitten naast vijf Vlamingen immers ook vijf Franstali- gen in de commissie en deze laatsten stellen alles, maar dan ook alles, in het werk om het Nederlands een hak te zetten. Zelfs als dat kan door Engels door de vingers te zien…

De VCT stelde evenwel altijd formeel dat het gebruik van andere talen dan de bestuursta- len van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, zoals het Engels, in betrekkingen met particu- lieren strijdig is met de taalwetgeving. Maar of men daar in de praktijk rekening mee houdt, is een ander paar mouwen. De adviezen van de VCT zijn immers niet bindend en het is dus niet de eerste keer dat bepaalde overheden een en ander feestelijk aan hun laars lappen. Door de toenemende verengelsing, maar ook de trend tot banalisering van de taalwetgeving in wat men een kosmopolitische wereld noemt, wordt het eigenlijk hoog tijd dat men de VCT hier meer armslag tot afdwingbaarheid zou geven.

Daarvoor kan de taalwetgeving gewijzigd wor- den, bij eenvoudige meerderheid zelfs. Daar is geen staatshervorming met dubbele en twee- derdemeerderheden voor nodig. Als de N-VA dat al zou kunnen bewerkstelligen, dan is er uiteindelijk toch al één steentje in de rivier ver- legd. Wie durft er in de Kamer zijn hoofd boven het maaiveld uitsteken?

Bedenkelijk

Dat alle grote problemen en vraagstukken in de Kamer worden besproken, bleek nog maar eens toen na onder meer het Brexit- verhaal, de economische gevolgen van sta- kingen, het falen van noodoproepcentrales, de terugkeer van Syriëstrijders, er ook parle- mentairen waren die het met bloedige ernst en met grote staatsmanskunst komen hebben over het betalen van plastic winkelzakjes, de gesprekken tussen de Gewesten daaromtrent en de houding van de minister daarover, gelet op het gewijzigde gedrag van de consument…

Die bedenkelijke eer viel te beurt aan Michel de Lamotte van cdH.

Kijk, dat men dit soort discussies wil voe- ren, daar is zeker niks op tegen. Maar dat men die houdt voor commissievergaderingen waar daar tijd voor is. Een plenaire verga- dering heeft wel andere katten te geselen.

Op school in de oude humaniora leerden wij

‘onderscheiden’, hoofdzaken van bijzaken bij- voorbeeld. Sommigen zijn daar blijkbaar nooit aan toe gekomen. Maar ze zijn wel parlemen- tair geworden…

Arm maar getalenteerd

Bovenstaande tekst dateert uit 1960 en de auteur is de Italiaanse journaliste Oriana Fallaci (spreek uit “Fallatsji). In de volgende veertig jaar wordt de Italiaanse (1,56 meter en 42 kilogram droog aan de haak) één van de bekendste vrouwen ter wereld. Ze is een Florentijnse, geboren in 1929. Vader is een arme houtsnijder, maar wel een man die permanent met de neus in boeken zit. De oorlog tekent de familie. Vader staat in het anti- fascistisch verzet, en bij een razzia wordt hij opgepakt en murw geslagen.

Na vier maanden komt hij vrij. Dochter Oriana, met haar kindervlechtjes en kleine gestalte, vervoert met haar fiets pamfletten en zelfs granaten. Na de oorlog beëindigt ze haar Grieks-Latijnse humaniora en begint met een studie geneeskunde. Natuurlijk kunnen de Fallaci’s dat niet betalen, dus zoekt ze een bijverdienste. Van haar vijfde schrijft ze al alles op wat haar invalt en ze vindt een baantje als journaliste tegen een paar lire per regel. Geen onderwerp is te licht of te zwaar voor haar. Ze wordt een bekende rechtbank- verslaggeefster. Bij sommige zedenproces- sen moet een bode haar aan de deur zetten omdat de rechter vindt dat een meisje zo geen verhalen mag horen. Ze stopt met haar studies omdat er meer te verdienen valt in de journalistiek.

Journaliste als medespeler

Fallaci ontwikkelt vlug de stijl en de methodes die haar wereldberoemd maken. Ze bereidt zich maniakaal voor op een interview en ze stelt naast klassieke vragen ook onverwachte en brutale persoonlijke vragen die een geïnterviewde ontregelen; heel ongewoon in de droge journalistiek tussen 1950 en 1980. Fallaci kiest altijd partij; voor of tegen haar onderwerp en ze vertelt voortdurend over haar eigen gevoelens. Desnoods schrijft ze een boeiend artikel over haar mis- lukte pogingen om iemand voor haar taperecorder te krijgen, want vlug weigert ze met een notaboekje te werken.

Dan kan ze haar slachtoffer niet in de ogen kijken. Ze is één van de zeldzame vrouwelijke journalisten; zelf uiterlijk gezegend en niet beschaamd om haar charmes in de strijd te werpen, al moet de geïnterviewde zijn han- den thuishouden. Ze volgt soms iemand dag en nacht tot hij haar een onderhoud toe- staat. Fallaci wordt de schrik van de pers- voorlichters, want ze stopt nooit voor ze haar zin krijgt, blijft maar bellen en kan gemener vloeken dan de grofste dokwerker. Ze begint met showbizz- en filmsterrenjournalistiek.

Haar onorthodoxe methodes vestigen zeer vlug haar reputatie in Italië. Men smult van haar verhalen.

Ze mag veel en lang naar Hollywood; veel Amerikaanse sterren hebben een Italiaanse achtergrond, zoals Sinatra, Martin, Lanza en Como. Binnen de kortst mogelijke tijd ver- overt ze het wereldje en ze maakt brandhout van een zelfingenomen Yul Brinner of een leeghoofdige pop als Kim Novak.

Verliefd

Als ze terugkeert naar Italië ontmoet ze een collega voor wie ze als een blok valt. De harde tante wordt een lam als ze verliefd is.

Ze droomt van een huwelijk, van kinderen en wil zelfs haar baan opgeven voor een Don Juan die haar bedriegt terwijl ze erbij staat.

Ze schrijft hem voortdurend liefdesbrieven, telefoneert hem bij dag en vooral bij nacht, wordt zwanger maar verliest het kind en grijpt naar een doos slaapmiddelen als hij alle con- tact verbreekt.

Ze wordt gered, maar veel heeft ze niet geleerd. Later begint ze een passionele ver- houding in Vietnam met een Franse journa- list die weigert vrouw en zoon te verlaten.

Weer herhaalt zich dezelfde overgave en de voortdurende aanbidding van de geliefde. Als hij correspondent wordt in Brazilië, ontwikkelt ze plots een intense belangstelling voor alle Zuid-Amerikaanse landen zodat ze hem

op kosten van haar weekblad kan opzoeken.

Alles eindigt met vreselijke scènes en dan komt de andere Oriana tevoorschijn: wraak- zuchtig als Medea. Ze heeft alle liefdesbrieven van de minnaar bewaard… en zendt ze naar zijn vrouw. Een volgende liefde is een Griekse vrijheidsstrijder tegen het kolonelsbewind. Ze is hem vlug beu maar idealiseert hem in haar bekendste boek: “Een man”.

Bekendste interviewer ter wereld

Vanaf de jaren zestig gaat ze de politieke toer op. Fallaci interviewt de belangrijkste Italiaanse politici die ze afstotelijk correct tekent, gaat op wereldreis en schrijft haar ervaringen met de hel van de mohammedanenwereld neer. Niemand neemt daar op dat ogenblik aanstoot aan. Na een intermezzo met veel artikels over Amerikaanse astronau- ten (eentje maakt haar zwanger maar ze verliest weer het kind; ze hekelt abortus), stort ze zich in de oorlog in Vietnam. Ze vliegt mee met bombardementsvluchten. Gewapend volgt ze Amerikaanse patrouilles en ze ris- keert voortdurend lijf en leden. Fallaci hekelt de Amerikaanse aanwezigheid in het land, maar ze schokt de zelfbenoemde progressieven als ze lange stukken aan de afschu- welijke moorden van de Vietcong wijdt. Een iconische foto’s uit die oorlog is die van een officier die een gevangen verzetsstrijder door het hoofd schiet. Fallaci interviewt de dader en leert dat de Vietconger een aantal politie- mensen en al hun vrouwen en kinderen heeft afgeslacht; iets wat de westerse media niet willen schrijven.

Ze laat zich op een reis door Noord-Viet- nam geen oren aannaaien door de commu- nisten en ze maakt zo’n stampei dat ze een interview krijgt met de Noord-Vietnamese bevelhebber Giap. Ze slaagt erin hem de bekentenis te ontlokken dat zijn beruchte Tet-offensief van 1968 tienduizenden slacht- offers heeft gekost en feitelijk een nederlaag was. Het gesprek veroorzaakt sensatie, evenals een later interview met Henry Kissinger, die wanhopig probeert de Amerikanen uit Vietnam weg te krijgen. Ze krijgt zo’n naam dat ze ongeveer iedereen die ze maar wil te spreken krijgt, behalve Castro en paus Jan Paul II. Ze fileert de sjah van Iran, toont res- pect voor Indira Ghandi, en schrijft dat Gad- affi van Libië een gevaarlijke gek is. Zij is de enige vrouwelijke westerse journaliste die ayatollah Khomeini na zijn machtsovername voor haar taperecorder krijgt.

Ze draagt braaf een sluier, maar blijft hame- ren op de minderwaardige situatie van de vrouw in de mohammedanenwereld en ver- wijdert boos haar sluier. Khomeini zet het op een lopen maar ontvangt haar opnieuw de volgende dag.

Die interviews benevens haar boeken worden over heel de wereld en in alle talen gepu- bliceerd en maken haar rijk. Ze koopt een enorm landgoed in Toscane, al woont ze bijna altijd in New York. Familie en kennis- sen schenkt ze soms enorme sommen. Maar hoe ouder, hoe moeilijker ze wordt. Ze tiran- niseert haar uitgevers, haar vrienden en fami- lieleden en breekt soms voorgoed met hen over onnozele futiliteiten.

Ze is in New York bij de terreuraanval op het WTC en ze spuwt haar gal uit in een berucht artikel over het laffe Europa dat geen weer- werk biedt aan de mohammedaanse schur- kenideologie. Ze ziet hoe Italië overspoeld wordt door gelukszoekers, schrijft woedend over een bende Somalisch uitschot dat haar mooie Firenze als openluchttoilet gebruikt.

Hysterie bij de weldenkenden, en de klassieke leugens over racisme en dreiging met processen. Het kan haar niet schelen, want de kettingrookster heeft uitgezaaide kanker en ze weigert de klassieke behandelingen.

Ze huurt een privéjet en keert in september 2006 vanuit New York naar Firenze om tien dagen later in haar stad te sterven.

Bron: Oriana, een vrouw door Cristina de

Stefano. J^an n^eckers

Een vrouw

“Die strook aarde waar geen huwelijken uit liefde bestaan, en waar twee maal twee vijf is, telt 600 miljoen mensen van wie de helft vrouw zijn die achter de dichte mist van een sluier leven, eerder een laken dat hen van kop tot teen bedekt als een lijkwade.”

(5)

Actueel 30 juni 2016 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Energie

“In wat voor land leven wij?”, vroeg Johan Danen (Groen) zich luidop af. Inderdaad. Het ging over het plannetje van de Vlaamse gas- en elektriciteitsregulator VREG om een nieuwe tariefmethode te gebruiken. De distributiekos- ten zouden niet meer volgens gebruik, maar wel volgens capaciteit worden berekend. Dat zou voor mensen met een laag verbruik duur- der uitvallen.

Zoals gezegd, is dat een plannetje dat nog niet helemaal is uitgewerkt. Sp.a en Groen waren er misschien wat vroeg bij om moord en brand te schreeuwen over iets zo asociaals en niet ecologisch. Energieminister Tomme- lein was echter niet zo geruststellend. Alles zit nog in de onderzoeksfase, maar verande- ring komt er hoe dan ook. Trouwens, over het concrete doen en laten van de VREG heeft de minister niks te vertellen. De Vlaming wil een eerlijke en duidelijke tariefstructuur, zei een cryptische Tommelein. Misschien wil de Vla- ming vooral minder worden uitgezogen door alles, publiek en privaat, dat zich hier te lande met energie inlaat.

Unicum

Peter Persyn (N-VA) kaartte het niet nieuwe probleem aan van de Nederlandstalige huis- artsenwachtdienst in Brussel. Men zou naar een nieuw systeem willen gaan, waarbij een gemeenschappelijke oproepdienst met de Franstaligen zou worden gebruikt. Een aantal Vlaamse artsen vertrouwt dat niet en trekt zelf naar de rechtbank tegen de eigen Vlaamse huisartsenkring die het ding bekokstoofd heeft. Volgens minister Vandeurzen loopt het allemaal niet zo’n vaart, er zouden garanties voor tweetaligheid zijn en uiteraard worden de zaken op de voet gevolgd. Persyn vond die

“garanties” niet helemaal waterdicht en het leek hem een unicum in de wereld te zijn dat mensen in hun eigen hoofdstad niet in hun eigen taal kunnen worden geholpen. Overi- gens, een minimale vertrouwdheid met die hoofdstad volstaat om te weten wat “tweetaligheid” daar betekent.

Het kan niet over Brussel gaan zonder dat de herauten van het Brusselse paradijs hun praatjes komen maken. Elke van den Brandt (Groen) is niet volkomen blind voor het probleem, maar denkt dat veel kan worden opge- lost door Franstalige artsen te stimuleren om Nederlands te leren. We zijn benieuwd. De kletsmajoor en gek Joris Poschet (CD&V), van wie men zich moet afvragen welk sprookjes- Brussel hij bewoont, meende dat veel Frans- talige huisartsen al goed Nederlands spreken en dat dat er nog meer zullen worden als de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommis- sie (zoals bekend een zeer dynamisch orgaan waarin de Vlamingen het voor het zeggen hebben) dat ondersteunt. Hij zag ten slotte ook veel Vlaamse artsen naar Brussel stromen. Ook veel psychiaters, hopen we.

Iftar

Chris Janssens (VB) was niet te spreken over het bezoek van minister-president Bourgeois aan een Kortrijkse moskee, waar hij de “iftar”- maaltijd had genoten – het eetgebeuren bij het verstrijken van de vastendag. Het is eens wat anders dan pensenkermissen. Janssens vond dat des te erger omdat genoemde moskee niet erkend is en bovendien bij de staatsveiligheid niet in een geur van heiligheid staat. Allemaal onzin volgens Bourgeois; er waren geen problemen (meer) met die moskee en hij had daar slechts lieve, welopgeleide, tolerante (zowaar zelfs voor homo’s), écht Vlaamse en vredelie- vende mensen ontmoet. Kennelijk was het een geslaagd avondje uit voor de minister-president. Janssens bleef dat anders zien en zei dat Bourgeois door dat brave moskeebestuur alleen maar was uitgenodigd om een wit voetje bij de overheid te halen. Men zou daar namelijk met uitbreidingsplannen bezig zijn en dan kan het nuttig zijn om vriendjes te zijn met politici.

Nog steeds allemaal onzin volgens Bourgeois die zich kantte tegen het discours van “haat en afwijzing” en dergelijke van Janssens. Heel voorspelbaar allemaal.

Vermoeid links lijkt opiniestrijd op te geven

“Wat ik als liberaal niet begrijp, is de vage schreeuw naar meer gelijkheid”, schreef Gwendolyn Rutten (Open Vld) begin deze maand. Kapitalisme bracht ons niets anders dan vrijheid en welvaart. Dat was meteen een felle prik in de billen van progressief Vlaanderen. Rutten stapte te makkelijk over de inbraak in overzeese gebieden en hon- derd jaar harde sociale strijd. Een medaille heeft twee kanten. Helaas ziet ook links er meestal maar één. In het debat over de media bijvoorbeeld…

Zoals te verwachten viel, kreeg Rutten een hele rist progressieven over zich heen. Kris- tof Calvo en Hugo Camps waren de bekendste namen. Maar schiet links wel op met al die replieken, vroeg Decreus van de radicaal linkse webstek DeWereldMorgen.be. Het mechanisme is bekend. Aan de opiniepagina’s en op krantensites is er “niets spontaans”. Het gaat om een artificiële wereld. Redacties contac- teren zogenaamde experten, opiniemakers of politici, en aan weer anderen wordt gevraagd om daar dan op te reageren. Hoe provoce- render de stellingen, hoe meer reacties, dus hoe meer ‘clicks’ en hoe meer artikels worden gedeeld. Dat kost niets en brengt op voor politici en voor adverteerders.

Neem nu het stuk van Rutten. Dat zindert dagenlang na, maar aan het eind wint Rutten, want haar standpunten worden permanent gereproduceerd. Haar naam gonst dagenlang na op de sociale media. En negatieve reclame is ook reclame. Tot hier kunnen we volgen.

Sprong

Maar dan volgt een wel heel vreemde sprong… Waarom vreemd? Decreus noemt dat meteen “gevaarlijk voor links”. Maar het spelletje van de gearrangeerde opiniestukken wordt vooral gespeeld in de progressieve kranten en op de VRT-site deredactie.be. Kran- ten als Het Laatste Nieuws publiceren zel- den of nooit opiniestukken, idem voor tv-zen- der VTM.

Vooral de N-VA bezigt al jaren die tech- niek, klaagt De Wereld Morgen, en “zo krijgen ze wel zendtijd en bepalen ze de politieke agenda”. Opnieuw vreemd, want de N-VA’er of de Vlaamse Bewegers die tot het schrijvende kringetje van opiniemakers mogen behoren, zijn op één hand te tellen. Vlaams Belang komt er zelfs nooit in…

De orkestratie van opinies in de meeste media is links, niet rechts. Het besluit van Decreus dat opiniestukken en het reageren daarop de rechterzijde in de kaart zou spe- len, is dus meer een kreet van wanhoop dan van verstand. Dat geldt al zeker voor het debat

over “migranten” of over “luie Walen” waar- naar de auteur expliciet verwijst.

Decreus eindigt – blijkbaar wanhopig over het gebrek aan impact - met een tip voor de linkerzijde: “enkel reageren op stukken die we de reactie waard achten. En goed naden- ken over in wiens voordeel onze reactie werkelijk speelt”. Doen alstublieft. Meteen doen.

Apache

Apache, die andere digitale linkse strijder op het digitale mediafront, tapt uit eenzelfde vaatje. Tom Cochez van deze “nieuwssite voor diepgaande onderzoeksjournalistiek” zette een telraam bij de aanwezigheid van Bart de Wever in zeven Vlaamse kranten in de periode van 2009 tot maart 2016. In die periode verschenen bijna 28.500 artikels over Bart de Wever.

Natuurlijk wordt er - knarsetandend - terug- gewezen naar de populariteitsbonus van ‘De Slimste Mens’: “De Vlaming lustte pap van zijn droge zelfrelativerende humor, van fri- tuur ‘t Draakske en van zijn provocatief politiek betoog”, aldus Tom Cochez.

Maar ook hier meteen veel onbegrip en frustratie: stemmenkanonnen als Verhofstadt, Stevaert of Leterme zagen na enige tijd hun aantrekkingskracht samen met hun (uitvoe- rende) macht afkalven, maar de communica- tief heel sterke De Wever - zogezegd aan de zijlijn de underdog spelend - overleeft.

Volgens Cochez schreven voor de gemeen- teraadsverkiezingen in 2012 de kwaliteitskranten (De Morgen en De Standaard) beduidend meer over De Wever. Sindsdien werden dat de populaire kranten Gazet van Antwerpen en Het Laatste Nieuws. “Het lijkt er dan ook sterk op dat Bart de Wever twee kranten zowat als zijn “huiskrant” beschouwt.”

Cochez had zich die rekenkunde kunnen besparen. Het is al langer bekend dat De Wever niet staat te springen voor redacties van De Standaard en De Morgen waar een niet onaanzienlijk deel van de journalisten elke dag het liefst een N-VA’er tussen de boterhamme- tjes legt. Meer is er niet aan de hand.

Cochez zoekt troost in een voorzichtige ken- tering die zich zou voordoen. Met “slechts”

3.072 artikelen was Bart de Wever in 2015 een heel stuk minder aanwezig in de schrijvende pers dan in (verkiezingsjaar) 2014 toen er nog 5.132 artikelen over hem verschenen.

Ook dat is een open deur intrappen. 2014 was een verkiezingsjaar. En als De Wever als burgemeester minder frequent in de media komt (het staat nu zwart op wit op papier) zou dat wel eens een eigen, slimme keuze kunnen zijn. Liever kiezen voor nu en dan een paukenslag (en nieuwswaarde) dan voor permanent en op de lange duur irritant geroffel.

Niet onverstandig, toch?

Kleine speler

Linkse commentatoren lijken de impact van duiding in de kranten te overschatten. Ze draaien een vervelende werkelijkheid om en kruipen in een slachtofferrol. De opiniepagina’s zijn links territorium, punt. De Wever scoort met zijn kwaliteit, niet met zijn kwan- titeit, punt.

De frustratie van links is begrijpelijk, omdat zelfs met die veldbezetting electoraal niet meer gescoord wordt. De impact van de zogenaamde kwaliteitskranten op de politiek krimpt. De verkoop slabakt, terwijl het speelveld fors verruimt. Er is de concurrentie van radio en tv, en van nieuwe sociale media (blogs, Twitter, Facebook).

“Het lijkt erop dat de tijd waarin zowat elke uitspraak van Bart de Wever goed was voor een spervuur aan krantenartikelen, politieke reacties en opiniestukken, stilaan achter ons ligt”, hoopt Cochez, verwijzend naar lagere cij- fers in 2015 tegenover 2014. Het zou ons verbazen als De Wever daarvan wakker ligt.

Helaas voor Decreus en Cochez zijn progressieve media (van De Wereld Morgen en Apache tot De Morgen en De Standaard) de jongste jaren nerveuze, maar tandeloze tijgers geworden. De burger selecteert vandaag zijn eigen nieuws. Politiek correcte journalistiek verveelt hem als (k)oude pap.

Het telraam van de democratie staat niet in de tent van Apache, noch in De Wereld Mor- gen, maar te gepasten tijde in de stemlokalen, hier bij ons in Vlaanderen. Hoe irritanter links daarover communiceert, hoe lastiger links het zal krijgen om papieren macht om te zetten in reële politieke macht.

A^njA P^ieters

In een interview met NRC wees de Belgische cultuurhistoricus David Engels tevoren op de groeiende gespletenheid tussen de kosmopolitische klasse – mensen die het ‘Oneworldism’

uitdragen – en de lagere en middenklasse, die meer belang hechten aan lokale wortels en nationale soevereiniteit.

De Brexit-uitslag toont het falen van de Euro- pese elites: een fout die ligt in de grondslag waarop de EU is gebouwd. De stigma’s van de oorlog moesten worden vermeden: geen nationalisme als richtlijn, maar universele waar- den (die steeds weer niet-universeel bleken).

Geen Europa waarvan de geschiedenis deels door religie en etniciteit is gevormd, maar een thuishaven voor allen zónder verleden. Hier- uit volgt een Europa dat zich enorm opwindt over homorechten en vrouwenemancipatie in Verwegistan, doch de inwendige problemen niet kan oplossen.

Washington, Londen en de Eurobubbelaars in Brussel staan meer met elkaar in verbinding dan met hun eigen achterland, en alles wat er qua cultuur in de mainstreammedia wordt rondgepompt, is op deze grootstedelijk-glo- bale leefwijze afgestemd. De economische crisis en de islamisering van oude stadsker- nen werken dit gevoel ‘verlaten te zijn door de elite’ verder in de hand. Burgers kampen met werkloosheid en criminaliteit. Ondertussen is EU gefixeerd op Sri Lanka om daar schendin- gen van mensenrechten te stoppen.

Was de Brexit-trein netjes op 49,5 procent van de stemmen gestopt, dan had de Britse premier, Cameron, het perfecte wapen om meer concessies en privileges bij de EU af te

Een diepe kloof in Europa

De uitslag van het Brexit-referendum tekent een kloof die Europa diep doorsnijdt. De nipte overwinning van het ‘Leave’-kamp kwam bij velen als een donderslag bij heldere hemel, hoewel oplettenden dit hadden voorspeld.

dwingen. Heeft hij zich nu in de voet gescho- ten? De EU-topambtenaren zijn als boodschap- pers die luidkeels verkondigen: “Houd geloof!

Er komen betere tijden aan! De enige weg is voorwaarts! Blijf moedig!” Intussen staan de steden achter hen al in brand. Het Verenigd Koninkrijk was in de twintigste eeuw stuw- motor van het globalisme en de mondialise- ring; in de eenentwintigste eeuw valt het uit- een door de consequenties daarvan. Sommige Britse regio’s willen namelijk wél bij de EU en zullen daardoor feller naar onafhankelijkheid streven los van Engeland.

Duidelijk is het Europese project niet geworden, wat het had kunnen zijn: als het puur op

versterking van de Europese economie was gericht, op het beschermen van Europese cul- tuurwaarden en -historie, dan had het geo- politiek bestaansrecht gehad. Maar volgens de huidige denkwijze niet, constateert Engels:

“Als Singapore aan onze criteria voldoet, wat is dan het verschil tussen ons en de Singapore- zen? Iedereen weet dat dit verschil er is. Maar als je de logica van Europa volgt, is het er niet.”

Velen zullen deze uitslag bestempelen als

‘de grootste politieke aardverschuiving in Europa sinds de val van de Berlijnse Muur’.

Maar feitelijk was de bereidheid van de EU om voor Griekenland te betalen - en de oprichting van het Europees Stabiliteit Mechanisme - een veel grotere aardverschuiving, want daardoor belandden we de facto in een transferunie, terwijl dit Brexit-referendum een symbolisch statement is waarop nog een hoop juridische bladibla zal volgen, evenals koehandel in ach- terkamertjes om de boel toch nog te lijmen.

s.L.

(6)

Pagaddertoren

Denkend aan Andries Kinsbergen

Maatjes

Het is toch te gek om op een eiland te blijven zitten. Brussel kent een aan- zienlijke Nederlandse aanwezigheid en te vaak vinden die mensen hun weg niet naar het Vlaamse verenigingsle- ven in de hoofdstad. Sinds enkele jaren organiseert VVB-Brussel een beschei- den verbroederingsmoment tussen Noord en Zuid, met maatjes en jene- ver. En met groeiend succes, blijkt bij deze derde editie.

Tradities kunnen soms snel wortel schie- ten. Toen de Brusselse VVB enkele jaren geleden nieuw leven ingeblazen werd, was het organiseren van een nieuwjaarsrecep- tie één van de eerste activiteiten. Gastspre- ker van dienst was Jan Verleysen, toen en nog steeds Algemeen Voorzitter van de Marnixring. En passant opperde hij toen een ideetje voor een leuke activiteit: Beste Maatjes, een soort verbroedering tussen Noord en Zuid. En waarom deze niet laten samenvallen met het moment van het jaar dat die sympathieke haring zijn opwach- ting maakt?

Het prille bestuur pikte de idee op en voegde de daad bij het woord. Drie jaar geleden voor de eerste keer. Met een spre- ker - een Nederlander die al een poos in Brussel woont en wat anekdotisch zijn ervaringen hier kwam toelichten -, maatjes, bitterballen en – obligaat – een stevige slok jenever. Een positieve evaluatie leidde tot een tweede editie vorig jaar, en afgelopen zaterdag vond nummer drie plaats.

Het format ligt vast, maar de invulling kan verschillen. Eerst is er een ‘ernstig’

gedeelte, gevolgd door een informeel luik, het moment van verbroederen, zeg maar.

Waar voor dit eerste deel vorig jaar een orangistische wandeling in de buurt van het Parlement werd gehouden, kwam dit jaar de gedreven historicus en jurist Frank Judo over zijn boek Belg en Bataaf spreken.

Belg & Bataaf

De man is geen onbekende in de Vlaamse Beweging. Zijn boterham ver- dient hij als vennoot in een vooraan- staand Brussels advocatenkantoor, maar zijn schaarse vrije tijd gebruikt hij voor zijn andere passie: de geschiedenis, en dan meer in het bijzonder die van de Nederlan- den. 1815 was een cruciaal jaar in de Euro- pese geschiedeis; jammer genoeg bestaan er nog heel wat misverstanden over al hetgeen in dat tijdvak gebeurd is. Hierin klaar- heid scheppen is de ambitie van het boek waar overigens een rits auteurs aan mee- werkten. Hoe werden de bevrijde gebieden bestuurd voordat een definitieve beslissing werd genomen over de toekomst ervan?

Welke religieuze spanningen ondermijn- den de nieuwe staat? Wie waren de grootste aanhangers en tegenstanders van de gedachte van het Verenigd Koninkrijk? Op deze en andere vragen verschaft Belg en Bataaf een antwoord. Een dermate breed onderwerp samenvatten is geen sinecure, maar Frank Judo bezit nu eenmaal de gave van de synthese. En dat informatief en bevlogen geen tegengestelde begrippen hoeven te zijn, bewees hij evenzeer.

Aan de maatjes en bitterballen, werd nog een extra toegevoegd. Een gulle trakta- tie van de hele delegatie Nederlanders, een beetje om de aankomst van een gemeenschappelijke vriend in Brussel te vieren.

Slechts één minpunt aan die middag. Pre- cies een week eerder, we schreven erover in het vorige nummer van dit blad, over- leed Christian Dutoit, de uitbater van het Vlaams Huis waar het gebeuren plaatsvond. Heel even was er sprake om het niet te laten plaatsvinden, maar al snel werd het iedereen duidelijk net dit hetgeen is wat Christian niet zou willen. De man werd echter geëerd met een moment van stilte en bezinning.

De afscheidsdienst van Christian Dutoit gaat a.s. zaterdag 2 juli door om 9.30u in de Sint-Goedelekathedraal in Brussel.

(Sint-Goedeleplein, op wandelafstand van het Centraal Station) KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen

30 juni 2016

6

Andries Kinsbergen, gouverneur van de provincie Antwerpen van 1967 tot 1993, over- leed op 24 juni. Hij was 89 jaar. In de officiële rouwbetuigingen wordt terecht gespro- ken over zijn kwaliteiten en verdiensten: over zijn toegewijde inzet voor de provincie Antwerpen, in het bijzonder op het vlak van hoger onderwijs, de zorg voor personen met een handicap en de sociaaleconomische ontwikkeling van de haven, de industrie en de diamantsector. Hij legde de basis voor professioneel veiligheidsonderwijs en de efficiënte voorkoming en bestrijding van incidenten en rampen.

Wij leerden Dries Kinsbergen kennen bij de installatie van de provincieraad in de jaren vlak na zijn aanstelling. Daar waakte hij erover dat alles volgens de regels verliep. Die van de toenmalige Volksunie, die zich niet aan de correcte eed hielden, werden (denkelijk op zijn aanwijzingen) aanvankelijk gedwongen de eed op de juiste manier (dus met inbe- grip van het “Belgische volk”) af te leggen.

Later werd de formule (ook op zijn advies?) vervangen door het simpele “Ik zweer”. Zelf ondervonden wij dat wie in een trui met rol- kraag of ander sportief kleedsel durfde te ver- schijnen, via de fractieleider (in ons geval Paul Doevenspeck) aangemaand werd in ’t vervolg een hemd met stropdas te dragen. Kinsbergen, voor zijn benoeming als gouverneur advocaat, was onvoorstelbaar stipt. Hij liet zijn chauf- feur wachten tot enkele minuten voor het uur van afspraak gekomen was. Toen hij bijvoorbeeld in een Kempisch dorp moest zijn, waar hij om 10 uur op het gemeentehuis zou ont- vangen worden, bleef hij in zijn wagen zitten

tot hij stipt op tijd en met een veelzeggende glimlach kon binnenkomen.

Op een vergadering moest je niet te laat komen, want dan kreeg je een opmerking. Hij zorgde ervoor dat de bijeenkomst ook steeds op tijd gedaan was en dat er niet getalmd werd met nutteloze tussenkomsten. Zijn horloge lag goed zichtbaar op tafel, zodat de vooraf gestelde eindtijd hem niet ontsnapte.

Kinsbergen had een ongelooflijk goed geheugen, zodat hij iedereen bij naam en toe- naam kon begroeten. Er werd vaak gezegd dat hij foto’s van vroegere bijeenkomsten vooraf bekeek om gezichten te herkennen. Zijn spe- ciale humor werd gesmaakt. Naar zijn tafel- redes werd met verlangen uitgekeken. Speci- aal naar deze aan het einde van het maal dat opgediend werd aan het einde van de begro- tingszittingen.

Persoonlijk hebben wij voor deze man een grote bewondering gekregen. Omwille van de belangstelling die hij voor onze (boeren) familie koesterde: vele malen herinnerde hij

ons aan het feit dat hij als Joods kind tijdens de oorlog (samen met andere kinderen) werd opgevangen in Zandvliet en onderdak vond bij verwanten. Wij willen hem ook huldigen om zijn correcte objectiviteit: hoewel hij van huize uit liberaal was, zou hij in de provincieraad nooit voorrang hebben gegeven aan de partij van deze strekking. Hij waakte erover dat iedereen zijn gading kreeg. Filip Dewinter (die als provincieraadslid voor het VB zijn politieke stiel leerde) getuigt over hem: “Hij was een uiterst beminnelijk man die nooit een cordon sanitaire rond onze partij of rond het Vlaams- nationalisme heeft getrokken. Hoewel ik niet voor de provincies ben in hun huidige samen- stelling, kan ik mij wel verzoenen met de wer- king ervan onder Dries Kinsbergen. Zo’n soort politici als hij worden niet meer geboren.”

Als gouverneur bekommerde Dries Kins- bergen zich over vele zaken, ook over het wel- zijn van onze taal. Hij deed dat via (grens- overschrijdende) verenigingen en officiële instanties en door zelf, waar dan ook, een vlekkeloos Nederlands te spreken.

Zaterdag 2 juli wordt van hem afscheid genomen in de gebouwen van de Universi- teit Antwerpen, waarvan hij één der grond- leggers was. De asurn wordt in intieme kring bijgezet op het ereperk van de begraafplaats Schoonselhof.

P^agadder

Eurostadion

Buurtweg verkocht voor een appel en een ei

De Grimbergse gemeenteraad heeft vrijdag dan toch het licht op groen gezet voor de verkoop van ‘buurtweg nr. 3’ over Parking C aan de stad Brussel. De verzamelde oppo- sitie had alles uit de kast gehaald om de meerderheid te overtuigen de linke overeen- komst met Brussel niet goed te keuren, maar het mocht niet baten: de Grimbergse meer- derheid heeft maar één stem op overschot, maar er was geen dissidentie.

De oppositie had geëist dat er ‘mondeling’

zou gestemd worden, zodat alle voorstanders volmondig hun ‘ja’ moesten laten klinken. Bij de drie groenen gebeurde dat zeer aarzelend en stil. Al maanden geleden hadden zij publiek verkondigd zich tegen de komst van het stadion te zullen verzetten, maar toen puntje bij paaltje kwam, gooiden ze hun enige hefboom overboord.Enige hoop lag nog bij provincie- gouverneur De Witte. Er was hem gevraagd om maandag bij hoogdringendheid een klacht te onderzoeken, maar hij ging niet in op dat ver- zoek. De gemeenteraad van Brussel kon de dading met Grimbergen maandagavond dan ook probleemloos goedkeuren. Er komt wel een onderzoek, maar dat kan weken duren, en dan is de procedure bij de vrederechter wellicht achter de rug.

Bevriend gefoefel

Leden van TAK deelden vrijdagavond voor de raadszitting appelen en eieren uit aan de gemeenteraadsleden. Ze gaven hen de boodschap mee dat Grimbergen zijn ziel verkocht aan Brussel voor een appel en een ei. Dat was de nagel op de kop, want de grond wordt inderdaad véél te goedkoop verkocht. De gemeen- telijke landmeter is de broer van een CD&V- gemeenteraadslid, en die had op een erg doorzichtige manier een ‘prijske’ gemaakt voor de Brusselaars. De buurtweg wordt verkocht voor een slordige 557.000 euro, of amper 150 euro per m², terwijl de bouwgrondprijs in de omgeving drie tot vier keer hoger ligt. Dat is een cadeau aan Brussel van zeker 1,4 miljoen euro. Bij de schatting van de projectgrond had de landmeter rekening gehouden met een nuttige oppervlakte van 135.000 m², terwijl het stadion driemaal groter zal worden en er daarnaast nog een commerciële campus komt van 170.000 m² én een ondergrondse parking voor 12.000 wagens (de grootste ter wereld!) van 400.000 m². De verkochte grond is dus van goudwaarde, maar door bevriend gefoefel krijgt Brussel hem voor een weggeefprijs.

Afrikaanse toverkunst

Met deze overeenkomst is de buurtweg gelukkig nog niet in rook opgegaan. De Grim- bergse vrederechter moet nu nog oordelen dat die weg al dertig jaar verdwenen zou zijn.

Het zou vreemd zijn dat deze rechter zomaar zou bevestigen dat een hoofdas van de parking, waarover jaarlijks tienduizenden wagens

rijden en die perfect kan worden opgemeten door een landmeter, in werkelijkheid al een paar decennia niet meer zou bestaan. Men kan van vrederechters veel verwachten, maar niet dat zij zich inlaten met Afrikaanse toverkunst.

De buurtbewoners kunnen met hun procedure voor de vrederechter in ieder geval heel veel argumenten overnemen die het gemeentebestuur in zijn besluiten (43 bladzijden!) had neergeschreven. Daarin had het gemeentebestuur onder meer geschreven en aangetoond dat de buurtweg nog volop door de omwo- nenden wordt gebruikt. De advocaat van het gemeentebestuur is nu verplicht zijn eigen besluiten op te eten. Met andere woorden, het gemeentebestuur heeft de buurtbewo-

ners gewoon gebruikt om een koopje te sluiten met Brussel en laat deze mensen nu val- len als een baksteen. We durven hopen dat de vrederechter dit niet zomaar zal laten gebeuren en zich zal laten leiden door waarheid en gezond verstand.

Brugmann krijgt poot op Parking C

Intussen raakte bekend dat het Brusselse Brugmannziekenhuis een belangrijke revalida- tiepoot zal krijgen in het commerciële Campus- gebouw op Parking C. Het gaat om het zoveel- ste bewijs dat de plannen op dit terrein (dat integraal in Grimbergen ligt) in de praktijk neer- komen op een uitbreiding van Brussel. Volgens de wetgeving op het taalgebruik in het bedrijfs- leven moet de officiële taal in alle Vlaamse bedrijven het Nederlands zijn. Meer dan ooit zal dit dode letter blijken. Binnenkort worden we dus geconfronteerd met de typische Brus- selse ziekenhuistoestanden - Nederlandson- kundige artsen en verplegers - in Vlaanderen.

BL

KAtHolIEKEN Voor KAtHolIEK oNDErwIjS

Het standbeeld van de liberale voorman Frère-Orban in Brussel zal raar opgeke- ken hebben, want deze week verzamelden honderd conservatieve katholieken aan zijn voet voor een protestactie. Vlakbij ligt immers de Guimardstraat, en daar heeft Lieven Boeve, de chef van het katholiek onderwijs, beslist dat de islam meer ruimte moet krij- gen in onze scholen. Niet te pruimen voor de vereniging ‘Pro familia’, die duidelijk was:

‘Wij willen Maria en Christus in ons klaslokaal, en niet Mohammed met zijn Koran’, aldus woordvoerder Dries Goethals. Daarna trok een bonte stoet in protest door de Europese wijk van Brussel, met delegaties Vlamingen, afgevaardigden van Pegida, een groep uit Frankrijk, en zelfs een delegatie christenen uit het Midden-Oosten. Een mooi initiatief, al zou het iets minder bombastisch voordragen van de toespraken wellicht bij- dragen tot de geloofwaardigheid.