Dave Sinardet, hoogleraar politieke weten- schappen aan de VUB, speelt al jaren het intellectuele zwaailicht van de belgicisten. In februari 2010 pleitte hij al voor een “Brusselse economische zone, die reikt tot ver in Vlaams- en Waals-Brabant”. Hij gaf hiermee nogal wat Brusselse bedrijfsleiders die dit concept in hun hebberig jargon vertaalden als ‘Brussels Metro- politan Region’, een duw in de rug.
Eind november 2015, na de aanslagen in Parijs, en recent na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek zat Sinardet op dat nog belangrij- ker spoor van de belgicisten: het opnieuw ver- sterken van België. En opnieuw lag zijn argu- mentatie op de schoot van sommige patroons die dit land opnieuw kleren willen geven. Dat laatste zou hij bij onderzoek hebben vastge- steld.
Er zou een zekere heimwee zijn naar het unitaire België, ingedeeld in stads- en streek- regio’s in plaats van in gemeenschappen en gewesten. Dus: “Als we per se nog eens de staat hervormen… moeten we ook eens open- staan voor centralisering”. Goed dat de man die zijn B-Plus-verleden steevast relativeert nog eens duidelijk maakt hoe reactionair hij in het institutionele debat wel is.
Sinardet is geen uitzondering. Dat zal de lezer van dit blad zelf wel hebben vastgesteld.
Zoals jaren geleden krijgt hij ook – geheel toe- vallig allicht – meteen steun van een aantal gelijkgezinde professoren en journalisten met een hoog B-gehalte. Enkele voorbeelden…
De Gentse econoom Koen Schoors vindt dat gemeenschappen en gewesten bevoegd- heden moeten afstaan en mee moeten beta- len voor het dempen van de Belgische, federale schuldenput. Luc Huyse beschuldigt alle poli- tici die in dit land “aan de verhakseling” heb- ben meegewerkt.
“Er zou in ons land toch één federaal zenuw- centrum moeten zijn dat onze ministers dwingt
om een coherent en efficiënt beleid te voeren.”
De Leuvense professor Marc Hooghe foetert tegen het complexe federalisme, “waar nie- mand zich nog echt verantwoordelijk voelt”…
In De Morgen pleitte Bart Eeckhout (18 maart) voor de centralisering (herfederalise- ring) van Energie, Klimaat, Ontwikkelingssa- menwerking, Buitenlandse Handel.
Na hooliganzondag kregen de ware Bel- gen nog een fellere koortsopstoot. In De Stan- daard (26 maart) linkte Marc Reynebeau de terreur van 22 maart aan het versnipperde beleid. “Sommige overheidstaken terugbren- gen naar de centrale staat kan daarvoor een uitweg zijn”…
Smoel
Barbara Debusschere - journaliste bij De Morgen - koppelde meteen “fascistische” hoo- ligans aan “de N-VA die de zwarthemden als enige partij niet veroordeelt” en schreef iets over de “verrijzenis” die dit land nodig heeft.
We moeten het Belgische natiegevoel “meer smoel geven”. Verderop in de krant passeerde de parade der belgicisten. Altijd een boeiend schouwspel.
Econoom Philippe van Parijs (UCL) vindt dat we “een nieuwe vlag en een nieuw volkslied nodig hebben die alle gemeenschappen kan verenigen”.
Professor Bea barones Cantillon wil dat we stoppen met splitsen, de gynaecologe Mar- leen Temmerman (sp.a) pleit voor één federale regering en parlement, de Brusselse CD&V’er Youssef Kobo voor Franstalige programma’s op de VRT en verplichte Vlaamse klasuitstapjes naar Molenbeek. VUB-professor Mark Elchar- dus wil “uiteraard” bevoegdheden overdragen naar het federale niveau”, en de Gentse fertili- teitsexperte Petra de Sutter - “Ik ben nogal een belgicist” – voor een “Belgische” gezondheids- zorg en wetenschapsbeleid.
Tot daar de “drache nationale” van de linkse mensen.
Establishment
Dezelfde teneur vinden we - op het eer- ste zicht merkwaardig, toch? - bij de libera- len van Open Vld die graag vertoeven in de buurt van de belgicistische elite. Rik Daems (Open Vld) pakte al uit met een studietje waar- uit hij afleidde “dat sommige bevoegdheden opnieuw gefederaliseerd moeten worden”.
Ook Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten blijft maar rondjes draaien tegen het confe- deralisme.
Dezelfde teneur bij sommige toppers uit de bedrijfswereld. Uitgever Christian van Thillo (De Persgroep) trok aan dezelfde bel over ons uitermate complex, verdeeld en onwerkzaam politiek systeem.
In De Tijd (30 maart) jammerde Johnny Thijs (BPost) in een open brief aan de politici dat ons land “hopeloos complex en bijna onbestuur- baar” is geworden. Dat geldt voor de verkeers- situatie, mobiliteit, energie, onderwijs… Zijn wat vaag exposé leek net iets te veel op een populistische poging om het pad naar meer België aan te wijzen.
Thijs kreeg meteen steun van andere figu- ren uit het Belgische establishment, zoals graaf Paul Buysse, ex-voorzitter van Bekaert, die het
“moorddadig” noemde daar nu niet meteen werk van te maken. Luc de Bruyckere, ex-voor- zitter van de Vlaamse werkgeversorganisatie VOKA, riep - iets geraffineerder - om eendui- digheid. “Ofwel brengen we de bevoegdheid over een dossier volledig op regionaal niveau samen ofwel volledig op federaal niveau.” Rol- and Duchâtelet, ooit wereldberoemd als suc- cesrijke kopman van de partij Vivant, vond zelfs dat we de politieke partijen moesten afschaf- fen.
Versnipperingspijn
Moeten Vlaamsgezinden zich nu zorgen maken over al dat gedroom over weer meer België? Niet meteen. Versnipperingspijn na zes staatshervormingen en het slecht functione- ren van België kunnen ook in een andere rich- ting worden opgelost. Niet die van meer Bel- gië, maar die van meer Vlaanderen.
Al dat gedoe van de belgicisten lijkt op “nos- talgie naar een verloren paradijs dat nooit heeft bestaan”, aldus Wim van de Velden, die in De Tijd goeie tegenargumenten opsomt.
Zijn het niet de Vlaamsgezinden die al jaren pleiten voor “homogene” bevoegdheidspakket- ten? Hebben terreuraanslagen te maken met institutionele versnippering?
Justitie, politie, leger en de strijd tegen het terrorisme en voor veiligheid zijn toch terreinen waarvoor de federale overheid nog zo goed als volledig bevoegd is? En was het vroeger - de tijd van ‘Eendracht maakt macht’ - beter?
Het was toch omwille van inefficiëntie, geld- verslindende politieke wafelijzers, allerhande blokkeringen in de Belgische structuren, en de daarmee samengaande explosieve groei van begrotingstekorten en de staatsschuld dat de Vlamingen hun kar bijstuurden?
In weerwil van de koning en de haute finance, is het zieltogende Belgique à papa stapvoets de weg naar het confederalisme ingeslagen. Het opnieuw fuseren van gesplitste politieke partijen, het creëren van een ‘Belgi- sche’ (federale) kieskring, het is pure science- fiction. Er is geen weg terug.
Debat
Ook de communautaire stilte van vandaag lost de problemen niet op. Hooguit blokkeert ze die voor een paar jaar, maar het is geen oplossing. De middelpuntvliedende krachten in dit land zijn sterker dan de weerstand van Franstaligen en belgicisten. Dat blijkt telkens wanneer de democratie via verkiezingen de knikkers telt. Dat blijkt ook uit het schuim om de mond van PS’er Yvan Mayeur en zijn partij- genoten. Zoals Carl Devos maandag schreef:
dat Mayeur kan aanblijven, illustreert dat het Belgische surrealisme geen bron van trots is, maar van schaamte. En onvoorzien agendeert 22 maart communautaire kwesties. Thijs en Buysse, en allen die hen omringen, moeten maar eens nagaan of hun Vlaamse achterban terug wil naar een situatie waarin de alleen in Francofonië sterk staande socialisten opnieuw de marsrichting van dit land kunnen bepalen.
We kunnen ze moeilijk benijden, die buitenlandse journalisten die het voor hun thuis- publiek niet uitgelegd krijgen hoe dit land hier ineensteekt. Toen na de aanslagen in Parijs bleek dat nogal wat zware jongens vanuit Brussel opereerden, kwam België in het vizier als een “failed state”. Dezelfde figuranten die zich de jongste tien, twintig jaar uit de naad werkten om de weg naar meer Vlaanderen te versperren, grijpen de terreur nu aan om dat nog maar eens te doen en de natuurlijke gang der zaken te keren.
Terreur mag geen wipplank worden naar weer meer België
€ 2,20
72ste jaargang • nummer 14 • donderdag 7 april 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Brussels burgemeester Mayeur bekent kleur
Actueel
7 april 2016
2
Uit de smalle beursstraat
De verborgen vermogensbelasting
Bij veiligheidsdiensten neemt nervositeit en vermoeidheid toe
Politie, leger, magistraten en inlichtingendiensten trappen meer en meer op hun adem door de voortdurende terroristische dreigingen, interventies, huiszoekingen en de daar- opvolgende analyses en arrestaties. Er is nog weinig ruimte voor recuperatie, en de bud- getten voor de betaling van overuren en nachturen rijzen de pan uit.
Sedert de aanslagen in Parijs lopen de fede- rale veiligheidsdiensten, en vooral de bijzon- dere eenheden, al maanden op de toppen van hun tenen. De beschikbaarheid is groot, maar de nervositeit en de vermoeidheid nemen toe, want achter iedere hoek schuilt mogelijk niet alleen een terrorist, maar ook een lid van het comité P of I, een cameraman, een journalist, een politiek correcte, een Brusselse burge- meester of een onderzoekscommissie.
Voor wie vrijwel dagelijks in de vuurlinie staat, begint het stilaan te dagen dat Europa de controle verliest over de eigen veiligheid.
De recente ontwikkelingen tonen aan dat complete terroristische netwerken zich heb- ben kunnen ontwikkelen en aangestuurd wor- den in Europa zelf. Politie- en inlichtingendien- sten hebben geen vat meer op wat zich achter de muren van de Brusselse huizen afspeelt en dweilen met de kraan open. Zoals we in eer- dere bijdragen aanhaalden, is in Europa een guerrillaoorlog gestart en bevindt de vijand zich al lang in ons midden. Bovendien wordt de opendeurenpolitiek gehandhaafd, met alle mogelijke gevolgen.
Amerikaanse inlichtingendiensten achten
het mogelijk dat 5.000 voormalige Syriëstrij- ders zich al in Europa hebben verspreid door zich te mengen onder de vele migranten. Het gebruik van valse documenten is een onbe- twistbaar feit. Illegale migranten kunnen zon- der noemenswaardige problemen jaren in een lidstaat verblijven, zoals de in Vorst neerge- schoten Algerijn Mohammed Belkaïd. Hij ver- bleef al twaalf jaar illegaal in ons land. Terugge- keerde Syriëstrijders worden niet systematisch van hun vrijheid beroofd, ook al kan men ver- moeden dat zij mogelijk de gruwelijkste mis- daden hebben gepleegd onder dekking van hun maskers. De registratie van vluchtelin- gen en andere migranten verloopt chaotisch en niet conform omdat databanken maar niet op elkaar worden afgestemd, onder andere omwille van een gigantisch taalprobleem. In een Europa met 23 verschillende talen regi- streert een Griek een Arabische naam bijvoor- beeld anders dan een Deen of Belg.
Wetten en procedures
Tegenover die zelfgeschapen chaos staan dan de politie- en veiligheidsdiensten. De laat- ste decennia werden zij bovendien door onze
politici overstelpt met nieuwe wetten en pro- cedures ter bescherming van de rechten van slachtoffers en criminelen. De wet-Franchi- mont bijvoorbeeld, die bepaalt hoe men ver- dachten moet ondervragen, en die verdach- ten en slachtoffers toelaat zelf te vragen om bepaalde onderzoeksdaden te stellen. Dan kwam er de wet op de bijzondere onderzoeks- methoden, zoals observatie, infiltratie en infor- mantenwerking (BOM-wetgeving) en de wet op de bijzondere inlichtingenmethodes (BIM- wet), die regelt hoe de Staatsveiligheid en de Militaire Inlichtingendienst mogen te werk gaan in hun strijd tegen terrorisme en crimi- nele organisaties. Vervolgens kwam de Salduz- wet, genoemd naar PKK-strijder Yusef Salduz, die in 2011 om het leven kwam in een gevecht met Turkse troepen. Deze wet bepaalt dat een verdachte bij verhoor kan bijgestaan worden door een advocaat en ook steeds recht heeft op voorafgaandelijk overleg met een advocaat alvorens het verhoor wordt aangevat. Kortom, opsporingsambtenaren en magistraten dienen in hun onderzoek, naast de geëigende straf- rechtelijke procedures, rekening te houden met tal van wetten en procedures die niet van die aard zijn om het onderzoek te bespoedigen en die meestal nuttig zijn voor de verdediging van de criminelen en minder voor de slachtoffers.
De administratieve verwerking ven de resul- taten van huiszoekingen, beslagnemingen en arrestaties (wet op de voorlopige hechtenis) vergt op basis van deze wetten dan ook heel wat tijd en dient uitgevoerd te worden door politieambtenaren die op het terrein ook effec- tief tot de actie zijn overgegaan. Het is dus niet zelden dat doodvermoeide politieambtena- ren na een langdurige actie in korte tijd nog ellenlange processen-verbaal dienen te schrij- ven ten behoeve van de magistraten die bij vrijheidsberoving binnen 24 uur moeten kun- nen beslissen over al dan niet langere aan- houding. Bovendien kan de geringste proce- durefout worden afgestraft; het vergeten van een handtekening bijvoorbeeld, met onmiddel- lijke vrijlating van de verdachte tot gevolg. Nu alweer onderzoekscommissies worden opge- richt, is de kans groot dat nieuwe wetten en nog meer procedures uit de aanbevelingen zullen naar voor komen. De veiligheidsdien- sten zijn gewaarschuwd!
Zonder schroom
De besproken wetgevingen zijn bijgevolg niet echt gebruiksvriendelijk voor de poli- tieambtenaar op het terrein. Zij houden ook geen rekening met menselijke beperkingen.
En dan zijn er nog de gieren van de media, de oordelende en veroordelende politiekers, de beschermers van de privacy, de experten…
Pas nu beginnen vooral journalisten van de audiovisuele media te beseffen dat hun onaf- gebroken filmen en becommentariëren van de acties van politiediensten niet alleen een zware hypotheek kan werpen op het eindresultaat, maar ook het leven van de betrokken politie- ambtenaren in gevaar brengt. Sommige kran- ten publiceren zonder enige schroom ook de foto van de Belgische verbindingsofficier in Tur- kije, die volgens Jan Jambon in de fout zou zijn gegaan bij het te laat opvolgen van belangrijke informatie in verband met terreurverdachte Ibrahim El Bakraoui. De man is reeds veroor- deeld voor hij zich kan verdedigen.
Sterk zijn eveneens de betweterige colum- nisten en experten die alweer het overgrote deel van de schuld bij onze eigen onverdraag- zaamheid leggen ten aanzien van de altijd gefrustreerde en gestigmatiseerde jonge mos- lim, de jongeman uit het Brusselse die geen kansen zou krijgen in deze maatschappij. Nooit wordt stilgestaan bij het feit dat dit juist de enige groep is waarbij de integratie is mislukt en waarbij het ook nooit kan lukken.
Islam en integratie gaan niet samen. Vol- gens de Koran worden moslims namelijk niet geacht contact te hebben met andersgelovi- gen, dit om het eigen geloof niet te verliezen.
“O, gij die gelooft, neemt de joden en de chris- tenen niet tot vrienden.
Zij zijn elkanders vrienden. En wie uwer hen tot vrienden neemt, is inderdaad één hunner.
Voorwaar, Allah leidt het overtredende volk niet.” (soera 5:51) De gevolgen zijn ons allen bekend. We vrezen dat het branden van kaars- jes en de roep naar eendracht – hoe goed bedoeld ook – niet veel aan die realiteit zal veranderen of terroristen zal tegenhouden.
Wakker worden
Het meest realistisch lijkt ons nog Mia Doornaert in DS Avond van 22 maart, waar zij oproept wakker te worden en stelt dat het de hoogste tijd is op te houden met onszelf op de borst te kloppen. Er is volgens haar ook geen reden om kritiek op de islam gelijk te stellen met racisme. Eveneens in DS Avond, op 23 maart, schrijft Assita Kanko (MR) - zelf een schitterend voorbeeld van integratie - over de verantwoordelijkheid voor de eigen daden.
Volgens haar wordt met kleine criminaliteit in bepaalde wijken nog steeds te inschikke- lijk omgegaan en moeten onderwijs, politie en justitie voorrang krijgen. Vanuit de realiteit die zij dagelijks meemaken op het terrein, zul- len deze laatste diensten dat bijzonder graag horen. Intussen blijft het voor hen aftellen of wachten op de volgende interventie, operatie, ordehandhaving, aanslag… of op een volgende sneer van de Brusselse gek Mayeur. RIRO
BNP Paribas heeft haar rente op spaarboekjes ver- laagd naar het wettelijke minimum. Voor de vele gepen- sioneerden die een aardige spaarpot hadden aangelegd voor de oude dag is dat een groot probleem aan het wor- den. Eigenlijk is de lage rente op spaargeld een verbor- gen vermogensbelasting. En die doet dermate pijn dat sommigen hun vakantieverblijf in Spanje moeten verko- pen om het hoofd boven water te houden.
0,01 procent basisrente en 0,10 procent getrouwheidspre- mie. BNP Paribas Fortis heeft op 31 maart jongstleden haar rente op spaarboekjes verlaagd naar het wettelijke minimum.
Het zit daarmee op dezelfde lijn als Société Générale die dit al vroeger gedaan heeft. In de praktijk gaat BNP Paribas Fortis de basisrente op de gewone spaarrekening, de online spaar- rekening premium en de spaarrekening plus van 0,05 naar 0,01 procent verlagen. De getrouwheidspremie blijft op het minimum van 0,10 procent. Ook de klassieke spaarrekening van Fintro gaat naar 0,11 procent.
De banken zeggen dat ze niets anders kunnen doen. Ze worden ertoe gedwongen door het rentebeleid van de Euro- pese Centrale Bank (ECB). Die verlaagt de rente om de eco- nomie in de eurozone aan te zwengelen. Om banken ertoe aan te zetten geld uit te lenen, moeten die een soort van ren- teboete betalen als ze geld parkeren bij de ECB. Vandaar dat sommige banken de rente op spaarboekjes verlagen om zo elders kosten te beperken. Men kan zich terecht vragen stel- len bij de houding van de banken. Waarom de spaarder op die manier straffen? De banken maken al jaren miljardenwinsten en zijn door de overheid gered ondanks hun risicogedrag voor de financiële crisis van 2008. Bovendien heeft het personeel van de bankinstellingen een zeer gunstig sociaal statuut met
relatief hoge lonen en veel vakantiedagen. Wanneer bankiers hierover worden aangesproken, draaien ze om de hete brij.
Nu hebben de spaarders daar geen boodschap aan.
Momenteel staat er zo’n 260 miljard euro op de Belgische spaarboekjes. Dat bedrag is al een aantal maanden aan het stabiliseren en zelfs licht aan het dalen. Voor een deel van de bevolking is het spaarboekje een grote appel voor de dorst, meer bepaald voor de gepensioneerden.
Willen zij hun levensstandaard aanhouden, dan moeten veel gepensioneerden een beroep doen op hun spaargeld.
Voor de ambtenaren is er geen probleem. Het gemiddelde
ambtenarenpensioen bedraagt 2.498 euro. Dat van de werk- nemers bedraagt gemiddeld 1.080 euro per maand. Deze laat- ste groep moet dus extra middelen aanspreken. Zeker de hui- dige gepensioneerden die slechts in beperkte mate via hun werkgever aan pensioensparen hebben gedaan. Het spaar- boekje is de meest aangewezen financiële buffer. Door de lage rente neemt de intrinsieke waarde van dat spaarboekje echter af. Immers, terwijl de rente laag blijft, stijgt de inflatie in België wel tot 1,3 procent. Dat wil zeggen dat het geld op een spaarboekje steeds minder waard wordt aan koopkracht en er eigenlijk een geruisloze of verborgen vermogensbelas- ting op het spaargeld wordt geheven.
Voor sommige gepensioneerden wordt dat een probleem.
Om hun levensstandaard aan te houden, moeten ze vastgoed verkopen. Dat is natuurlijk niet hun woning die als hoofdver- blijfplaats fungeert. Het gaat meestal om het derde of vierde verblijf in Zuid-Europa, vooral dan Spanje. Een verkoop is onvermijdelijk om financieel het hoofd boven water te hou- den. Eigenlijk verliezen de gepensioneerden daarbij nog eens geld. Spanje is nog altijd niet hersteld van de vastgoedcrisis van 2008.
En als nu almaar meer mensen hun vastgoed verkopen, stijgt het aanbod en dreigt de prijs nog verder te dalen. Hun enige hoop: door de lage rente zijn er ook meer jonge Vlamin- gen die hun spaargeld gebruiken om een verblijf in Spanje te kopen. Hebben we dan straks te maken met een communice- rend vat tussen kopen en verkopen? Het kan, en zo zullen de gepensioneerden hun financiële schade kunnen beperken.
Maar aan de lage rente zal er niet veel meer veranderen. Dus zullen de 65-plussers moeten leren leven met die verborgen vermogensbelasting.
Angélique VAnderstrAeten
Actueel 7 april 2016 3
PS-creatuur
Mijnheer de bullebak
Het stond in de sterren geschreven dat gij, toen gij burgemeester van Vlaande- rens hoofdstad werdt, de Vlamingen met de nek zoudt gaan aankijken en als paria’s gingt behandelen. Quod erat demonstran- dum, na uw ontboezemingen van de jong- ste week na de manifestatie van Vlaamse hooligans/voetbalsupporters op het Beurs- plein. Wie u al wat kende van toen gij Kamer- lid waart, wist dat uw Vlamingenhaat in orde van grootte vergelijkbaar is met die van Oli- vier Maingain van het FDF. Uw scheldtirades aan ons, Vlamingen, zijn legendarisch en uw minachting evenzeer. Zelfs de fletse, flauwe blauwe Guy Vanhengel zegt om u te typeren dat gij een kort lontje hebt. Ja, uw Parti Soci- aliste zit in een moeilijk parket, nu zij fede- raal in de oppositie zit en de lakens in Het Edel Land der Belgen niet langer uitdeelt.
De tenoren van uw partij krijgen schurft en eczeem nu zij zien dat het beleid in dit land mee gestuurd wordt door een Vlaams-natio- nale partij die zelfs op een nog vrij gematigde wijze de koers naar rechts heeft doen zetten.
Uw partij lijdt averij nu blijkt dat in enkele van haar Brusselse bolwerken broeinesten bestaan van islamitische terreuracties: Vorst, Molenbeek,… Meer nog: het wordt dezer dagen overduidelijk dat het federale strafbe- leid en een efficiënte politiestructuur jaren- lang gekortwiekt zijn door PS-bonzen à la Onkelinx en Di Rupo. De politieke politieba- ronieën die de Brusselse politiezones zijn en waarvan elke weldenkende mens weet dat ze beter één werkbaar en overzichtelijk geheel zouden vormen, zijn daar een voorbeeld van.
Nu daar door de gebeurtenissen opnieuw voor wordt gepleit, wordt dat vanuit uw ivo- ren toren en die van uw kompanen bot- weg afgewezen omdat die suggesties uit…
Vlaanderen komen. En daar moet gij niet van weten. Van Vlaams geld voor Brussel zijt gij evenwel nooit vies… Vlaanderen moet zich in Brussel niet komen moeien, zo krijst gij. Gij gooit dan alles maar op één hoop, met de uit- smijter dat die hooligans extremistische Vla- mingen waren die Brussel kwamen bevuilen.
Ondertussen weten we wel beter. Die wat
merkwaardige en excentrieke groep voet- balsupporters had eigenlijk alleen maar de bedoeling vreedzaam, doch enigszins luid- ruchtig – zoals hevige supporters nu eenmaal zijn -, uiting te komen geven aan hun afschuw voor IS en de terreur. Het draaide - helaas - anders uit. De knuffelaars, kaarsjesbranders en stoepkrijttekenaars, maar ook de Pales- tijnse wegmoffelaars van Israëlische vlag- gen op het Beursplein bespuwden hen en daagden hen uit, waardoor enkele ‘bomber- jackdragers’ ook uit hun dak gingen. De ene vonk ontstak de andere… En dan begont gij te schreeuwen tegen Jan Jambon, de minis- ter van Binnenlandse Zaken, en Hans Bonte, uw politieke soortgenoot en burgemeester van Vilvoorde. Zij hadden die gasten moeten tegenhouden. Zij hadden de Vlaamse invasie van Brussel zomaar gedoogd. Terwijl gij zelf maar al te goed op de hoogte waart van hun komst, maar geen poot uitgestoken hebt, om nadien de schuld in Vlaamse schoenen te kunnen schuiven. Crapuleus!
Excuseer, mijnheer de bullebak, dat is er toch wel ver over. Gij moet om te beginnen
’s morgens niet meer vergeten uw pilleke te nemen om de dag wat rustiger en met een evenwichtige geest door te komen, voor een betere gave des onderscheids. Ook kunt gij proberen u eens op een normale en tolerante manier op te stellen tegenover de Vlamingen, zoals gij dat zo minzaam doet tegenover uw - onder meer - Arabischtalig kiesvee dat van heinde en verre uw stad is komen bevolken.
Het wordt tijd dat uw arrogantie stopt en dat gij u gedraagt als een normale ‘Belg’, die gij toch zo graag wilt zijn.
Met een eenvoudige meerderheid in het parlement kan de politiestructuur in Brus- sel hervormd en eengemaakt worden, in het belang van alle burgers van uw stad en ver daarrond. Het valt te hopen dat de onder- zoekscommissie alvast tot dat advies komt.
Het is dan aan de Vlamingen daar om vijf minuten moed te tonen en de MR van de pre- mier te overtuigen dat op die manier de PS- kanker kan gestopt worden. Om de redelijk- heid te doen terugkeren. Want met u en uw soortgenoten lukt
dat nooit.
Briefje aan Yvan Mayeur
In de moderne politiek, waar electoraten vooral denken aan persoonlijk belang en liefst niet verder kijken dan vandaag, is het syn- droom van de gekookte kikker voortdurend aanwezig. Defensie is een goed voorbeeld.
In de afwezigheid van een direct en duidelijk gevaar, willen weinig Europeanen nog betalen voor landsverdediging. Elke besparingsronde is in de EU-landen een excuus om zwaar op de militaire budgetten in te hakken. En wan- neer er toch eens bijkomende middelen zijn, gaan die naar alle departementen, behalve het ministerie van Defensie. Het gevolg is dat we in een situatie zitten waar twee bomaansla- gen in Brussel al voldoende zijn om onze mili- taire bewakingscapaciteit tot het uiterste op de proef te stellen, met overuren voor ieder- een als gevolg. Een grotere crisis kunnen we niet meer aan.
Een ander voorbeeld: economie. In de jaren zeventig produceerde Europa nog 37 procent van de welvaart van de wereld. Vandaag is dat nog slechts 27 procent, met een nog steeds dalende trend. De Europese economie groeit als één van de traagste ter wereld, maar fun- damentele maatregelen tegen de verstikkende, socialistische welvaarsstaat komen er nauwe- lijks.
De sluipende immigratie
Niets illustreert het syndroom van de lang- zaam gekookte kikker zo opvallend als het immigratiedossier. Over twee generaties heb- ben we onze gekende leefwerelden in de ste- den zien verdwijnen. De islam is nu de meest in de praktijk beleden godsdienst van dit land.
Commerciële activiteiten, werk, politiek en het openbare leven dienen zich steeds meer aan te passen aan de eisen van die godsdienst. Prak- tijken en opvattingen die, als ze van christe- lijke oorsprong zouden zijn, door iedereen als achterlijk zouden uitgespuwd worden, doen weer hun intrede.
Grote groepen inwoners staan vijandig tegen de beschaving die hen onderdak heeft gebo- den. De terreur slaat steeds vaker toe. De eco- nomie lijdt zwaar onder sociaal profitariaat, criminaliteit, de kosten van verhoogde veilig- heid en de slechte naam die dit land steeds meer krijgt in het buitenland. De maatschap- pij geraakt gevaarlijk ontwricht.
Indien de Vlamingen vijftig jaar geleden de gevolgen hadden gekend van de immigratie, zouden ze er dan mee ingestemd hebben? Er kan weinig twijfel bestaan over het antwoord.
In Centraal-Europa hebben ze het geluk precies die denkoefening nog te kunnen maken. Zich zeer goed bewust van de effecten op West- Europa, verzetten zelfs linkse partijen zich daar tegen immigratie, ook als die komt in de vorm van “oorlogsvluchtelingen”.
Milos Zeman, de socialistische president van Tsjechië, noemde moslims “vrijwel onmoge- lijk te integreren”. Vanuit de ervaring van zijn eigen land kan hij dat niet te weten zijn geko- men: slechts 0,1 procent van de bevolking van Tsjechië is moslim.
Het trage besef
Wij staan echter al vele fases verder, in
Dood door geleidelijkheid
Wanneer je een kikker in kokend water gooit, springt hij er onmiddellijk weer uit.
Dat is maar normaal, denkt u. Een oude anekdote zegt echter dat, wanneer je die kikker in een pot koud water zet en die langzaam aan de kook brengt, het beestje gewoon blijft zitten en nooit op tijd de reflex heeft om eruit te springen. Experimen- ten trekken dat verhaal nu wel in twijfel, maar de metafoor van de gekookte kikker blijft een zeer nuttig beeld. Wanneer een gevaar slechts langzaam levensbedreigend wordt, wacht het slachtoffer vaak veel te lang om gepast te reageren. Tot het in een situatie komt waar geen redding meer mogelijk is.
Groene Luckas vander Taelen heeft een mening over Brussel
ongunstige zin. De Vlamingen hebben de immi- gratie geleidelijk ondergaan. Af en toe protes- teerden ze, aan de toog of in het kieshokje.
Maar dan volgde steeds weer de onuitgespro- ken acceptatie van de ontstane situatie en de nadelen eraan verbonden. Vertelden de poli- tieke en culturele elites ons niet dat onze angst en vooroordelen onterecht waren, en dat alles uiteindelijk ging goed komen?
Zelfs bij die elites slaat de twijfel nu toe.
Maar de moed die vereist is om de nodige maatregelen voor te stellen en door te voe- ren, is nog steeds te groot. Het is zoveel mak- kelijker om niet zijn nek uit te steken en nog even af te wachten. Nog eventjes. En nog even- tjes. Want ze zijn hier al met zovelen. Gaan die paar tienduizenden die er nu bijkomen het ver- schil maken? En het ergste is misschien voor- bij? Toch?
Het is niet dat er geen bewustzijn groeit.
Maar het besef van het probleem groeit helaas trager dan het probleem zelf. Het brave integra- tiediscours van de jaren 2000 was een verbete- ring ten aanzien van de multiculturele consen- sus van de jaren negentig, maar het kwam te laat om nog echt impact te hebben op een pro- bleem dat al aan het ontaarden was. Het besef dat we de buitengrenzen van Europa moe- ten bewaken en dat de Conventie van Geneve niet van toepassing mag zijn op massale inte- gratie, komt pas na een invasie van vele hon- derdduizenden en leidt ook vandaag nog tot te weinig praktische maatregelen. Het plan- Francken, om mensen een ““nieuwkomersver- klaring” te laten ondertekenen, met een (the- oretische) mogelijkheid tot terugzending bij zware inbreuken, zou begin deze eeuw een goed idee geweest zijn, maar is vandaag een te zwak antwoord.
Zolang niet luidop gezegd wordt dat de islam zelf een waanzinnig probleem is, waarvoor de deur volledig moet gesloten worden, blij- ven we achterhoedegevechten leveren. Bart de Wever en sommige andere politici weten dat, vermoed ik. Maar ze zeggen het niet. En bij de meeste Vlamingen blijft intussen het luie geloof in de kans op normalisering van de situ- atie hardnekkig voortleven.
Het punt van geen terugkeer
Deze week maakte Geert Bourgeois zich zorgen over “de cohesie in de samenleving”.
Terecht. Maar hij meent een oplossing te zien in een “westerse islam”.
Iemand gaat het de minister-president toch moeten zeggen: wat we zien in Molenbeek, dat is de westerse islam. Dat is het creëren van een eigen islamitische identiteit, maar niet door een overname van waarden en normen. Inte- gendeel, door een afwijzing van de waarden van de gastsamenleving. Westerse islam, dat is ook de overal in Europa groeiende subcul- tuur van ontwortelde jongeren die, telkens ze een frustratie in hun leven ervaren, de moge- lijkheid hebben om hun toevlucht te zoeken in een agressieve beleving van een godsdienst die zich daar uitstekend toe leent.
We naderen het “point of no return”, het punt waarna geen terugkeer meer mogelijk is.
Hoe de wereld eruit ziet na het kantelmoment kunnen we in Brussel vaststellen. De groeiende groep moslims maakt nog maar een kwart van de bevolking uit, maar is een al zo belangrijk deel van het electoraat dat geen enkele tradi- tionele partij nog enige maatregel zal steunen die deze groep tegen de haren kan strijken.
Dat fenomeen dreigt zich uit te breiden naar de rest van het land. Geleidelijk. En ondanks sporadisch en periodiek protest. Tot we alle- maal wakker worden in een groot Molenbeek, een uitzichtloze situatie die niemand van ons gewild heeft en die perfect vermijdbaar was.
Om het met dichtregels van T.S. Eliot te zeg- gen: “Zo komt de wereld aan haar eind. Niet met een knal, maar met een zacht gejammer.”
Jurgen Ceder
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Splits zelf
de sociale zekerheid!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Niet simpel
Er moest vorige week vergaderd en poli- tiek onderhandeld worden om niet alleen een onderzoekscommissie op te richten, maar ook om het werkterrein ervan af te bakenen. Het stond in de sterren geschreven dat dat een heikele klus zou worden, al wilde niemand de indruk geven de werkzaamheden negatief te beïnvloeden of al te kritisch te zijn. De publieke opinie zou dat niet pikken. Dus moest er over eieren gelopen worden. Vorige woensdag was er spanning merkbaar, tussen de MR en de PS.
De MR wilde immers dat ook zou onderzocht worden hoe het radicalisme en het jihadisme zich hadden kunnen ontwikkelen en ontspo- ren in Brussel. De PS reageerde daarop bij monde van Onkelinx: radicalisering zou beter het onderwerp zijn van een aparte commissie.
Een afleidingsmanoeuvre dus… Ducarme van de MR wilde met zijn voorstel eigenlijk voor- komen dat de PS enkel zou willen schieten op politie- en gerechtelijke diensten, bijgevolg op de regering-Michel. Die rivaliteit beheersen tussen de Waalse kemphanen beloofde niet simpel zijn. Vandaar dat gedurende 48 uur een afkoelingsperiode werd ingelast.
Broos compromis
Vrijdag troepten de erkende politieke frac- ties samen in de vergaderzaal van het voorzit- terschap, de sombere grijs-blauw-zwart-gou- den ‘zaal 1’, een van de oudste van de Kamer.
Men kan er de geschiedenis ruiken omdat de belangrijkste beslissingen in de Kamer er sinds mensenheugenis genomen worden. Er werd vijf uur vergaderd om tot een akkoord te komen. Het basisonderzoek van de onder- zoekscommissie gaat in de eerste plaats over de gebeurtenissen van 22 maart in de lucht- haven van Zaventem en het Brusselse metro- station Maalbeek. Ook wordt bestudeerd: de
‘veiligheidsarchitectuur’ - de politie- en inlich- tingendiensten en het gerecht -, het inzamelen en doorstromen van informatie, de capacitei- ten en de samenwerking tussen de diensten.
Een ander luik gaat over het radicalisme en het extremisme en de vraag hoe en waarom beide fenomenen hier kunnen gedijen.
Daarmee wordt een compromis tussen PS en MR bereikt. Het valt af te wachten hoe de PS zal reageren als N-VA’ers of MR-leden zich gaan focussen op Brussel. Peter de Roover van N-VA liet toch al verstaan: “Als we niet kunnen praten over de malversaties in Brussel, dan heeft deze commissie weinig zin.” Het is voor- spelbaar dat de PS haar vel duur zal verkopen.
Politiek spel
De werkzaamheden van de commissie moe- ten uitmonden in een eindrapport dat eventu- ele verantwoordelijkheden en verantwoorde- lijken zal aanduiden. Het belooft net als in de tijd van de commissie Dutroux een zeer inten- sieve periode te worden die veel media-aan- dacht zal krijgen. Zo’n onderzoekcommissie heeft overigens het statuut van ‘onderzoeks- rechter’, waarbij getuigen kunnen opgeroe- pen worden die onder ede dienen te getuigen.
Maar ook de werkingsopdracht van de onder- zoekscommissie wordt niet beperkt in de tijd, want men mag zo ver teruggaan in de tijd als
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
7 april 2016
4
nodig. Men kan alles onderzoeken wat men relevant vindt. In die zin kan het (buitenland) beleid van vorige regeringen tegen het licht worden gehouden. De PS zal op haar hoede zijn. Tal van vergaderingen vinden plaats ach- ter gesloten deuren, ver van de camera’s en het publiek. Wees maar zeker dat daar de hardste woorden zullen vallen en de partijen elkaar naar het leven zullen staan. Want hoe eensgezind en triomfalistisch men aan het einde van de rit ook voor het publiek wil ver- schijnen, onderweg zullen de partijen heel wat wolfijzers op elkaars pad leggen. Hoe dan ook, het is en blijft een politiek spel. Rauwe en ruwe politiek.
De postjes
De commissie zal bestaan uit 17 stemge- rechtigde leden uit de erkende politieke frac- ties. Dat zijn de fracties met minstens vijf Kamerleden. Veel parlementsleden zullen zich geroepen voelen, want men loopt dan maan- denlang in de kijker. Het ego, nietwaar… De kleinere fracties kunnen iemand afvaardigen als ‘waarnemer’, maar zij kunnen géén vragen stellen of tussenkomsten houden. Dat geldt voor het VB, de PVDA, het FDF (nu DéFi) en de PP. Ook bij gesloten zittingen – en die zul- len er zeker genoeg zijn - vliegen zij buiten, net als het publiek. Concreet wil dat zeggen dat het VB, dat de materie toch wel kent en al jaren opvolgt, niets mag zeggen. Kleine frac- ties worden dus op hetzelfde niveau geplaatst als de toevallige bezoeker… Anders gezegd:
kleine fracties worden verhinderd om aan het parlementaire spel deel te nemen. Naar ver- luidt zou Groen een poging hebben gedaan ten gunste van de kleine fracties, maar dat zou op een veto van alle anderen zijn gesto- ten. Het is duidelijk dat men al te kritische vra- gen uit de weg wil gaan en de problematiek het liefst onder de traditionele en regerings- partijen ‘onderzoekt’… Zonder pottenkijkers en lastigaards…
De voorzitter…
Natuurlijk is er nog het voorzitterschap.
Heel vaak, zoals in de tijd van de commis- sie Dutroux, bijvoorbeeld, komt de voorzit- ter uit de oppositie, al was het maar om de indruk te geven dat men vanuit de meerder- heid niet wenst te sturen, laat staan te mani- puleren. Maar wellicht is dat vandaag te veel gevraagd, want dan moet als grootste opposi- tiefractie de… PS aangesproken worden. Dus wordt vandaag al gefluisterd dat de Open Vld de eerste in de rangorde is die in aanmer- king komt om nog eens een voorzitter aan te duiden. En wie komt dan in beeld? Natuurlijk de ijdele Patrick Dewael, die zich niet alleen geroepen voelt voor die job, maar zich daar ook als enige bekwaam toe acht. Oud-minis- ter (federaal en Vlaams), oud-Kamervoorzitter, oud-Vlaams minister-president, fractievoorzit- ter enzovoort… Het is een mooi palmares. Zou het misschien de kroon op het werk zijn, dus de afsluiting van zijn politieke carrière? Zeker niet, maar wel ‘restitutie’ omdat hij destijds het voorzitterschap van de Dutroux-commis- sie, zeer tegen zijn zin, aan Marc Verwilghen moest laten. Wat die dan ook de ganse tijd heeft moeten voelen…
De collaborateur
Nauwelijks een week nadat ik “Scourge of Rome” las - een historische roman over de val van Jeruzalem in 70 - vind ik bij de nieuwste aankopen in de bib van Meche- len “Jezus & de vijfde evangelist”, een nieuw boek van de populairste Nederlandstalige schrijver over de oudheid, Fik Meijer. De auteur is één van de vertalers van de boeken van Jozef, zoon van Mattias, beter bekend als Flavius Josephus. Josephus speelt de rol van de slechterik in die roman.
Bij Meijer komt hij er iets beter af, al vindt die hem ook een snoever, een praatjesma- ker en op zijn best een gewetenloze oppor- tunist die Joodse legers leidt in de opstand van 66. In het nauw gebracht, moedigt hij al zijn lotgenoten aan tot zelfmoord, waarna hij zich als laatste overlevende overgeeft en de gewaardeerde adviseur en zware colla- borateur wordt van de latere Romeinse kei- zers Vespasianus en (diens zoon) Titus, die op een gruwelijke wijze de opstand neer- slaan en Jeruzalem verwoesten. Maar Josep- hus is ook de eerste niet-christen die kort over Jezus schrijft en die de belangrijkste bron is over het Jodendom en Judea en Gali- lea in Jezus’ tijd.
De historische Jezus
Meijer vertelt boeiend het leven van de historische Jezus en dat wijkt nogal af van het verhaal van de evangelisten die uiter- aard over de in hun ogen Zoon van God schrijven, zich weinig van chronologie aan- trekken en dat eerst veertig tot zeventig jaar na Jezus’ dood doen. Meijer neemt afstand van de wonderverhalen maar doet dat met veel respect voor het christendom, zonder enige neerbuigendheid. We zijn ver van de obsessieve katholiekenhaat van nitwits als zoontje De Gucht en voorzitter Peeters van deMens.nu (humanistisch verenigingen), één van de grootste intriganten die ooit de VRT onveilig maakte en die intellectueel met moeite Jommeke aankon. Jezus wordt geboren tussen 6 en 4 v.C. ten tijde van de regering van de door de Romeinse bezetters aangestelde koning Herodes die in 4 v.C.
stierf. Meijer gelooft niets van het evangelie- verhaal dat Jozef en Maria naar Bethlehem trekken omdat keizer Augustus een volks- telling afkondigt zodat iedereen zich moet inschrijven in de plaats waar de stamvader geboren is. Die volkstelling heeft eerst tien jaar later plaats, in het jaar 6. De Romeinen zijn praktische jongens met een groot wan- trouwen jegens de Joden en ze denken er niet aan iedereen uit hun dorpen en stadjes te jagen met alle problemen van dien. Waar- schijnlijk hebben de evangelisten Bethle- hem verzonnen om Jezus als een afstamme- ling van koning David voor te stellen. Meijer heeft ook zeer grote twijfels bij het verhaal over de twaalfjarige Jezus die over theolo- gisch onbenullige details discussieert in de tempel van Jeruzalem; de enige keer voor zijn lijdensweek dat hij volgens de evange- listen (met uitzondering van Johannes) de stad bezoekt.
Houtbewerker in Nazaret
Jezus groeit op in Nazaret; een gehucht met nauwelijks een paar honderd inwoners waar iedereen iedereen kent. De evangelis- ten hebben wat problemen met de gezins- samenstelling, maar Marcus schrijft toch over de reacties als Jezus in zijn eigen dorp preekt: “Hij is toch die timmerman, de zoon van Maria, en de broeder van Jakobus en Joses en Judas en Simon. En wonen zijn zus- ters hier niet bij ons?”
Volgens Meijer is er geen reden om dat niet letterlijk te nemen. Jezus is een hout- bewerker zoals zijn vader die vroeg uit het evangelie verdwijnt, zodat de Nazareners verwijzen naar Maria en niet naar Jozef zoals de gewoonte is. De schrijver vestigt er de nadruk op dat in een piepklein dorpje als Nazaret geen werk is voor een ambachts- man. Hij trekt de conclusie dat Jozef en
Jezus haast zeker werk vinden in de nabijge- legen stad Sepphoris, een bolwerk van het hellenisme met veel niet-Joodse bewoners en rijke Joden die zich niet veel aantrekken van hun geloof en de wetgeving van Mozes.
Jezus, die uit een arm Joods gezin stamt, is een traditionele Jood die niet veel op heeft met vreemdelingen, want hij laat zich zeer lang pramen die ene keer dat een vreem- deling een beroep doet op hem. Volgens Meijer is de honderdman met zijn bekende
“Heer, ik ben niet waardig…”, geen Romein, maar een officier van Herodes Antipas, vorst van Galilea en zoon van de bekende Hero- des. Jezus is een analfabeet die zelf geen teksten schrijft. Zijn moedertaal is Aramees, maar misschien kent hij ook Hebreeuws.
Josephus over Jezus
Zijn openbaar leven begint rond zijn der- tigste. Bekend is de uitdrukking “Niemand is profeet in eigen land”, want zijn dorps- genoten vragen zich af wat er gevaren is in die houtbewerker die ze zo goed kennen en die plots begint te preken hoewel hij niet tot de priesterklasse behoort of een oplei- ding heeft genoten. Jezus is echter niet de enige prediker, want Josephus somt een lange reeks namen op van reizende predi- kers die aanhangers rond zich verzamelen.
Josephus besteedt exact elf regels aan Jezus in zijn “Oude geschiedenis van de Joden”.
Zelfs aan die regels wordt getwijfeld, omdat in de tekst de zin staat: “Hij was de Chris- tus.” Dat betekent dat Josephus zou geloofd hebben dat Jezus de Messias en de Chris- tus (de gezalfde) is en daar is geen sprake van. Meijer is er zeker van dat dit een latere christelijke toevoeging is maar na homeri- sche discussies met andere experten blijft hij overtuigd dat de rest van de tekst authen- tiek is. Die eindigt met de zin: “Tot op de dag van vandaag is de naar hem genoemde groep van de christenen niet verdwenen.”
In zijn boek “De Joodse oorlog” bespreekt Josephus uitgebreid de harde hand van pro- curator Pontius Pilatus tijdens diens bewind (26-36 n.C.), maar Jezus is niet belangrijk genoeg om hem te vermelden.
De bouwer
Jezus leeft in een bewogen tijd. De Joden hebben een rijke schriftelijke en orale tradi- tie, een voor de oudheid unieke godsdienst en rigoureuze en soms fundamentalistische visies, waarbij ze elkaar geregeld in de haren vliegen en niet terugdeinzen voor moord en doodslag. Jezus heeft als kind ongetwijfeld veel verhalen gehoord over de Romeinse verovering 58 jaar voor zijn geboorte. (Ter vergelijking, de Tweede Wereldoorlog is al 71 jaar voorbij.) En hij kent natuurlijk de prestaties van Herodes de Grote. Deze Idu- meeër (in 129 is Edom bij Judea ingelijfd, waarna de mannen besneden worden en het joodse geloof aannemen) geldt voor veel Joden niet als een echte Jood. Hij is een zeer trouwe vazalkoning van Rome en in ruil mag hij over alle gebieden van het vroegere grote Joodse koninkrijk regeren. Herodes roeit een deel van zijn familie uit om aan de macht te komen en aan de macht te blij- ven, maar hij is ook diepgaand beïnvloed door de Grieks-Romeinse beschaving. Hij is een bouwer die o.a. nog bestaande amfi- theaters, paleizen en burchten in Caesarea, Massada en Jeruzalem laat optrekken. En hij is natuurlijk de bouwheer van het indruk- wekkendste gebouw van de hoofdstad:
de (derde) Tempel, het centrum van de joodse godsdienst. Hij wordt gehaat omdat zijn zware belastingen, om de Romeinen te betalen en zijn bouwwerken te financieren, het land doen leegbloeden. Zoals zo dikwijls zijn het vooral de arme Joodse landbouwers die uitgeperst worden. Na zijn dood verdeelt Rome zijn rijk. Zijn zoon Herodes Antipas mag als vorst verder Galilea besturen ter- wijl Rome rechtstreeks Judea met broei- haard Jeruzalem controleert.
Jan neckers
Jezus en zijn tijd (1)
Zijn dat geen “vijgen na Pasen” (in Nederland “mosterd na de maaltijd”) vraagt de lezer zich af? Neen, want een fascinerende figuur als Jezus is altijd een column waard.
Bourgeois zegt dat islam moet
verwestersen - Stylist Jani
Kazaltzis gaat geen
uitdaging uit de weg
Actueel 7 april 2016 5
Meer praktiserende moslims dan katholieken?
In België is het verboden om officieel naar de godsdienstbeoefening te vragen. Ook in enquêtes komt dit gegeven dus amper aan bod. Toch zijn er indicaties, al wordt daar niet breedvoerig over geschreven. De linkse socioloog Jan Hertogen publiceert in zijn nieuwsbrieven (BuG, Bericht uit het Gewisse) regelmatig statistieken over tal van socio- logische thema’s, niet het minst over migratie en asiel. Vorige najaar deed hij een poging om ook iets zinnigs te kunnen vertellen over het aantal moslims in dit land. Die cijfers kwamen recentelijk weer onder de aandacht.
In zijn BuG van 18 september gaf Hertogen cijfers over het aantal moslims in 2011, 2013 en 2015. Hij deed dat op basis van beschikbare en betrouwbare statistische gegevens over vreem- delingen en “nieuwe Belgen”, op basis van informatie en internationale bronnen over het percentage moslims in de herkomstlanden, van laïciseringspercentages, en zo meer.
Volgens Hertogen waren er, zonder reke- ning te houden met het wachtregister asiel, in dit land in september 781.887 moslims. In een percentage uitgedrukt gaat het om 7,0 procent van de bevolking. In de periode 2011-2015 is het aantal moslims met ruim 96.000 toegeno- men. Met het aantal asielzoekers dat er sinds vorige zomer bijkwam, zitten we dus zeker een eind boven de 800.000.
Regionaal
Het zal niemand verbazen dat Hertogen uit- kwam op grote regionale verschillen, maar dan vooral tussen Vlaanderen (329.749 of 5,1 procent moslims) en Wallonië (174.136 of 4,9 procent moslims) enerzijds en het Brussels Gewest (277.867 of 23,6 procent moslims) anderzijds.
Antwerpen is de Vlaamse provincie met de meeste moslims (7,5 procent of bijna een pro- cent meer dan in 2011). Daarna volgen Limburg (6,3), Vlaams-Brabant (5,2) en Oost-Vlaande- ren (5). West-Vlaanderen telt maar 2,1 pro- cent moslims.
Gemeenten
Binnen de gewesten en provincies zijn de verschillen ook enorm. Voorop de Brusselse gemeenten met 45 procent moslims in Sint- Joost-ten-Node, op korte afstand gevolgd door Sint-Jans-Molenbeek en Schaarbeek. Binnen het Brussels Gewest zijn er ook vijf gemeenten met minder dan tien procent moslims.
In Wallonië wordt de top aangevoerd door Luik (17,7 procent), gevolgd door Charleroi (16,3) en Verviers (13,8)
In Vlaanderen is de oude mijngemeente Beringen koploper met 20,9 procent moslims, gevolgd door Heusden-Zolder (19,6), Antwer- pen (18,8 procent of 2 procent meer dan vier jaar geleden), Vilvoorde (17,2) Maasmechelen (14,9), Mechelen (14,7), Gent (16,5). Boven tien procent scoren ook Houthalen-Helchteren, Zele, Ronse, Willebroek, Lokeren, Machelen en
Boom. Oostende telt er 5,3 procent.
In Vlaanderen heeft 39 procent van de mos- lims een Marokkaanse achtergrond, 33 pro- cent een Turkse.
Praktiserend?
Op 19 maart schreef De Standaard dat de islam de grootste religie van het land zou zijn geworden. Auteur Ruben Mooijman baseert zich op cijfers van Hertogen en van de Leu- vense politicoloog Marc Hooghe.
De 800.000 moslims becijferen is één ding (zie kader); het aantal praktiserende moslims daaruit halen, is veel moeilijker. Hertogen komt uit op 400.000 praktiserende moslims.
Hooghe becijferde in 2011 het aantal katho- lieken op vraag van de Belgische Bisschop- penconferentie. Hij kwam uit op ruim 315.000 actieve kerkbezoekers. Dat aantal daalt stee- vast, en zal vandaag bijgevolg nog wat lager lig- gen: minder dan 200.000.
Die raming mag dan al ruw zijn, maar wie het kerk- en moskeebezoek aanvaardt als criterium en niet blind leeft, ziet dat het kerkbezoek weg- deemsterde in de stad en fors verminderde op het platteland. Moskeeën zijn dan weer almaar meer en grotendeels in de steden te vinden.
Provocatie
Hertogen, nooit verlegen om een provoce- rende stelling, vindt dat die vaststelling maar eens moet leiden naar een verschuiving van de centen: “Het geld dat vrijkomt door de daling van de kosten voor de katholieke eredienst, had kunnen worden verschoven naar de islam.
Maar dat gebeurt niet. We dreigen zo het ver- trouwen van deze groep medeburgers te ver- liezen.”
Geen probleem
Voor Hertogen is die massale instroom van migranten, asielzoekers en moslims niet het minste probleem. “De evolutie is niet van aard om vlug een moslimmeerderheid te geven, in België, Vlaamse steden of Brussel”, sust hij.
Zelfs in de meest doorgedreven extrapolaties zal Brussel de komende decennia maximaal 30 procent moslimaanwezigheid kennen. Ook moslims gaan dood als ze ouder worden”.
Het klopt dat ook de immigranten uit islam- landen verouderen, en dat ze uiteindelijk maar een minderheid vorm(d)en van de nieuwko- mers. Maar dat dreigt met de huidige instroom van asielzoekers en economische migranten duidelijk anders te worden. De meesten komen uit het Midden-Oosten. Het aantal moslims zou tegen 2050 nog verdubbelen, lezen we in een opiniestuk van Hermes Sanctorum (Groen) in De Morgen.
De stelling van Hertogen is een perfecte doorslag van zijn politieke voorkeur, en die is extreemlinks. Hier ontbreekt de plaats voor beschouwingen over de enorme kloof tussen westerse democratie en de islamwereld.
Dat gaat niet alleen over een verschil in taal en cultuur, in gewoonten en gebruiken, kortom, in identiteit, maar ook inzake waar- den, opvattingen over gelijkheid, democratie, tolerantie, etc.
Wat Herman Brusselmans vorige week in Humo schreef, toont aan dat ook een deel van links zich zorgen maakt over de instroom van (radicale) nieuwkomers uit islamlanden:
“Uiteraard willen wij van links zoveel moge- lijk oosterlingen binnen onze grenzen, … en als er al eens een paar van hun jongeren oude vrouwtjes overvallen, drugs dealen, stelen en jatten, meisjes in korte rokjes uitschelden voor hoer en te veel gel in hun haar smeren, dan is dat alweer onze eigen schuld, want wij ver- zaken om deze jongeren goed onderwijs te geven, en wij buizen hen op school omdat ze maar een half woord Nederlands brabbe- len, en wij geven hen niet genoeg de sociale opvang…”
Het politiek correcte denken loopt de jong- ste tijd op almaar zwakkere beentjes.
AnjA Pieters
De teller en zijn methodiek
Jan Hertogen is socioloog, en oud-medewerker van het Sociologisch Onderzoeksinsti- tuut van de KU Leuven. Hij telt tweejaarlijks het aantal moslims voor het Centre Interdisci- plinaire d’Etudes de l’Islam dans le Monde Contemporain (Cismodoc) van de UCL in Lou- vain-la-Neuve.
Hertogen vertrekt vanuit bevolkingsgegevens (aantal inwoners van buitenlandse nationa- liteit: vreemdelingen en Belg geworden nieuwkomers) en koppelt die aan moslimpercen- tages zoals die berekend werden in buitenlands onderzoek (Pew Research Center, en Bun- desamt für Migration und Flüchtlinge)
Bij wijze van toelichting: als uit Duits onderzoek blijkt dat 83 procent van de in Duitsland verblijvende Marokkanen zich moslim noemt, dan kan je er bij benadering en tot zolang het tegendeel is bewezen van uitgaan dat dit cijfer ook voor de Marokkaanse moslims bij ons mag worden gehanteerd.
Heel wat moeilijker is het te achterhalen hoeveel moslims hun godsdienst actief bele- ven, bijvoorbeeld via regelmatig moskeebezoek. Volgens Hertogen is de helft van de mos- lims praktiserend.
Op d e k or re l
• Grafschrift:
Hieronder rust Bourgeois met voornaam Geert en wat heeft deze staatsman stoer beweerd?
De islam moet dringend meer verwesteren, zei hij, maar hóé dat moest, zei hij er wijselijk niet bij.
RIP, grijnst Abdeslam geamuseerd.
• De ordehandhaving in Bruxelles: farce Mayeur.
• Parlementaire onderzoekscommissie over islamisering zonder Vlaams Belang: belgenmop.
• Vroeg Obama aan Jan Jambon: “Enne… hebben de zwarten bij jullie nu al amnestie gekregen?”
• Intussen is de islam nog geen zier verwesterd…
• …maar zijn de westerse waarden wel… verwaterd. hvo
ZaTerDaG VecHTDaG
In Molenbeek gold vorige zaterdag een betogingsverbod. De aangekondigde manifes- tatie van Frans extreemrechts werd afgebla- zen. Enkele skinheads meenden toch moeders stoerste te moeten spelen, en ook enkele hon- derden locals verzamelden zich om hun ter- ritorium te verdedigen. Aan de Beurs kwam dan weer een tros (extreem)linksen bijeen om de vrede uit te dragen. De Brusselse politie onderschepte sms’jes van linkse jongerenor- ganisaties die opriepen om aan de Beurs “onze samenleving te verdedigen tegen racisten en fascisten”. Meteen werden daar 99 mensen administratief aangehouden, onder wie Alexis Deswaef, de voorzitter van de Ligue des Droits de l’Homme’. Volgens de Brusselse burgemees- ter Yvan Mayeur, die erin slaagt zelfs zijn eigen PS op de zenuwen te werken, gold het samen- scholingsverbod “enkel voor extreemrechts!”.
Enkele honderden locals mochten in het grens- gebied Molenbeek-Brussel wel kat en muis spe- len met de politie, maar ze geraakten Brussel niet binnen. Ook daar werden 41 mensen aan- gehouden.
De cOnsTrucTIeVe VrT ZwIJGT
Bij de rellen in Molenbeek werden agen-
ten bekogeld met stoelen, vuilnisbakken en stenen. Twee Molenbeekse broers reden met een gehuurde witte Audi A1 als dollemannen door een politieversperring. Ze reden daarbij een 45-jarige vrouw aan, die zware hoofdwon- den en breuken over het hele lichaam opliep.
Nadien verklaarden ze gedronken te hebben en verdovende middelen te hebben geslikt.
Eén van de broers filmde het gebeuren met zijn smartphone alsof het om een spektakel ging. Ze werden aangehouden. “Zij verdie- nen net zo weinig respect als de gebroeders Abdeslam”, zei burgemeester Françoise Schep- mans (MR) nadien. Andermaal werd duidelijk wat we onder de “constructieve journalistiek”
van de VRT moeten verstaan. Op internet circu- leert een gecompileerd beeldverslag; gemaakt door Frank Thevissen, dat de VRT-verslaggeving vergelijkt met die van VTM. Waar de commer- ciële zender het bovenvermelde incident cor- rect weergaf, was het verslagje op de VRT bijna jolig: niets gebeurd, geen incidenten, wat trivi- ale beeldjes van veel politie en wat Molenbe- kenaars op uitkijk, en dat was het zowat. Het zoveelste voorbeeld van een openbare omroep die de werkelijkheid bepotelt tot ze overeen- stemt met de eigen boodschap: wat vormen die Brusselse gemeenten toch een vrolijk land- schap…
ZOnDaG ZanGDaG
Zondag werd nog een krampachtige poging gedaan om de elf miljoen landgenoten van de schattigheid van de hoofdstad te overtuigen.
“Vol Beursplein zingt zorgen weg: ‘One city, one love’”, kopten sommige kranten na de bij- eenkomst. Een merkwaardige interpretatie van
“vol”, dat wel. Hier en daar was sprake van dui- zend mensen, maar wie de moeite nam om de beelden te bekijken, zag dat het ongeveer de helft was. Het initiatief kwam van de ministers
van Cultuur Sven Gatz (Open Vld) en Joëlle Mil- quet (cdH).
Er kon worden geluisterd naar “zangers en zangeressen van koren uit het hele land”, die vooraf repeteerden in de AB. Dan wordt er in Vlaanderen toch niet echt veel meer gezon- gen… We wensen de Brusselaars het aller- beste, maar of men met een portie Noord- kaap, Stromae, Verminnen, Brel en Marley een bijdrage levert tot het temperen van het radi- calisme, laat staan van terrorisme, is zeer te betwijfelen.
Een jaar geleden, na de terreuraanslagen in Parijs die beraamd werden vanuit Molenbeek, wilde de Vlaamse afdeling van Pegida voor het eerst manifesteren in Vlaan- deren. Er werd herhaaldelijk een aanvraag ingediend in Antwerpen, maar die werd telkens geweigerd omwille van het dreigingsniveau. Niettemin besliste Pegida op 2 maart 2015 de straat op te gaan, toelating of geen toe- lating.
Alle manifestanten mochten hun “paske” laten zien aan de pakkemannen, waarna iedereen enkele weken later een GAS- boete van 65 euro of meer kreeg aangesmeerd.
De juridische raadsman (en intitiatiefnemer) van Pegida Vlaanderen, Rob Verreycken, verklaarde dat de GAS-boetes onwettig waren en stelde een model van bezwaarschrift op, dat door de manifestanten bij de stad Antwerpen werd inge- diend. Maar de stad Antwerpen besloot elk bezwaar van tafel te vegen, en dwong iedereen te betalen.
In beroep
Nog verder bij de politierechtbank in beroep gaan, was niet
voor alle demonstranten mogelijk: wie dat doet moet eerst zelf 40 euro rolrechten betalen, en riskeert bij een verloren procedure ook nog eens de advocatenkosten van de tegen- partij te moeten betalen. Pegida raadde daarom iedereen aan te betalen, maar Rob Verreycken besloot op eigen risico de zaak als testcase aan de politierechtbank voor te leggen.
Na een uitgebreide procedure heeft de politierechtbank van Antwerpen op 21 maart zijn uitspraak gedaan. De rechter past de wet inzake de GAS-boetes correct toe en geeft Rob Ver- reycken over de hele lijn gelijk. De stad Antwerpen, zo beves- tigt de rechter, is op een onwettige manier te werk gegaan bij het verzenden van de brieven om de GAS-boete op te eisen.
De stad Antwerpen heeft in het bijzonder niet correct weer- gegeven op welke regel Verreycken een inbreuk zou gemaakt hebben. Door dat niet te doen, werden de rechten van ver- dediging van Verreycken onherstelbaar geschonden, aldus de rechter.
Bijgevolg wordt het beroep ontvankelijk en gegrond ver- klaard, wordt de GAS-boete vervallen verklaard, en moet de stad Antwerpen de 40 euro procedurekosten aan Verreyc- ken terugbetalen.
Gezichtsverlies
Een pijnlijk gezichtsverlies voor de stad Antwerpen. Want onrechtstreeks is op deze manier gezegd dat het politionele optreden in maart 2015 tegen de betogers van Pegida eerder overdreven en onwettig was, zoals destijds door vele waarne- mers geschreven werd.
Het wordt des te wranger indien men weet dat de mani- festatie van maart 2015 plaatsvond onder het motto ‘terro- risme moe, grenzen toe’. Een jaar later werden meer dan der- tig mensen vermoord door terroristen die inderdaad ons land konden binnendringen dankzij de open grenzen.
Krijgt deze zaak in de Antwerpse gemeenteraad nog een staartje? Dat zou wel eens kunnen. Het ligt voor de hand dat een gemeenteraadslid van Vlaams Belang zal vragen om, op basis van dit duidelijke vonnis van een rechter, de GAS-boe- tes terug te betalen. Zal de burgemeester daarop ingaan? Of zal hij een juridisch trucje zoeken om het geld van de Pegida- mensen in de stadskas te houden? Afwachten maar. Pegida roept alleszins op om opnieuw te betogen, dit keer met toe- lating, op het Conscienceplein in Antwerpen, op 23 april. KvC
Pegida wint GAS-boetesproces tegen stad Antwerpen
Archaïsche Mayeur
De uithaal naar ‘de Vlamingen’ van de Brusselse burgemeester Mayeur, naar aan- leiding van het hooliganincident op het Beursplein, was geen verrassing. Het is al jaren bekend dat hij er op dat vlak archaïsche beelden op na houdt. Het is een apart lemma in het bredere verhaal over zijn ongeschiktheid voor de functie
‘Persoons mild voor Mayeu’, blokletterde Brusselnieuws vorige week. En eerlijk gezegd:
even dachten we aan het FDF-geslacht met die naam. Caroline Persoons is Brussels volks- vertegenwoordiger en schepen in Sint-Pieters-Woluwe voor het FDF, excuseer Défi, Démo- crate Fédéraliste Indépendant (want zo heten die lui thans). Haar vader was één van de pio- niers van de partij, Kamerlid en even staatssecretaris. Het zou geen verrassing zijn, mocht zij inderdaad “mild” zijn voor de Brusselse burgemeesters. Maar goed, het ging over Ans Per- soons (sp.a), Vlaams schepen (sic) in Brussel stad en in die zin collega van burgemeester Yvan Mayeur (PS).
De man wist zich de voorbije dagen behoorlijk in de kijker te werken, in die mate dat het zelfs in eigen rangen gênant werd bevonden. U kent het verhaal: Vlaanderen is Brussel komen
“bevuilen” met zijn extremisten, Vilvoorde noch Antwerpen hebben hun verantwoordelijk- heid genomen om die hooligans (of heten ze casuals inmiddels?) tegen te houden, etc. En natuurlijk kreeg ook Jambon zijn vet. Het moet gezegd dat als de burgemeester van Brussel niet hoog oploopt met ‘de Vlamingen’ (beeld u een zelfde veralgemening in met Marokkanen of Joden in de hoofdrol...), zijn gekende aversie omslaat in haat wanneer het de N-VA betreft.
Persoons, die van sp.a dus, niet van Défi, benadrukt dat hij het allemaal zo niet bedoelde. Hij was boos om wat gebeurd was op het Beursplein, zegt ze, en wellicht speelde de stress van de evenementen, maar excuses, “ik denk het niet, voor hem is het zo evident dat hij het niet zo bedoeld heeft”. Het kan best zo zijn dat velen vinden dat wat Mayeur verklaarde er ver over is, maar dat ze, gezien de omstandigheden, verkiezen te zwijgen. In werkelijkheid is de uithaal ook weer niet zo vreemd. De Brusselse burgemeester is doordrenkt door een bepaald beeld van Vlaanderen. In belangrijke mate is dat ideologisch geïnspireerd. Voor een man die zich uitgesproken links opstelt, levert een blik naar rechts een erg breed veld op. Erg wazig ook, wat misschien het gevolg is van een onderontwikkeld vermogen om te differentiëren.
Of men het nu wil of niet, het electoraal zwaartepunt ligt in Vlaanderen elders dan in Frans- talig België. Maar, voor Mayeur en co is het allemaal één pot nat, een smerig rechtse brei. Die afkeer voor Vlaanderen, manifesteert zich – uiteraard – in een dedain voor de taalwetgeving.
Een vervelend stel regels dat er vooral voor zorgt dat heel wat jobs in Brusselse administra- ties naar Vlamingen gaat, niet omwille van hun DNA, maar door de taalvereisten van de func- tie. Om redenen van vertrouwelijkheid kunnen we er niet meer over kwijt, maar verschillende virulente uithalen naar Vlamingen en die taalwetgeving zijn gekend. Zonder meer een burge- meester van de hoofdstad onwaardig, maar de feiten zijn wat ze zijn.
Gelukkig voor hem zijn er voldoende Vichy-Vlamingen, Ans Persoons op kop, die er geen graten in zien samen te werken met zo’n creatuur. Hechten we, in het licht van de drama- tiek van de aanslagen, niet te veel belang aan die uitspraken? Eigenlijk niet, want ze zijn de zoveelste illustratie van het feit dat er op bestuurlijk vlak heel wat fout loopt in de veelvuldige hoofdstad Brussel, te beginnen met een burgemeester die door eigen ambitie en myopisme niet in staat is de verbindende rol te spelen eigen aan de functie. Enkele weken geleden, voor de aanslagen van 22 maart, merkte Rik Torfs in De Standaard op dat van alle Europese hoofdsteden Brussel de enige is die er de voorbije veertig jaar niet op vooruit ging. Afgezien nog van de terreurtoestanden, kan dat in belangrijke mate op conto van figuren als Mayeur
geschreven worden. KNIN.
Dwars door Vlaanderen
7 april 2016
6
Van een oude voetweg en een nieuw stadion
De weg naar een nieuw nationaal stadion ligt bezaaid met stevige obstakels. Eén daar- van kan de procedure voor een bouwvergunning voor het stadion zodanig vertragen, dat de timing voor het EK van 2020 onhaalbaar wordt. Het gaat om een aloude voetweg die dwars over het terrein van Parking C loopt. Zolang die voetweg daar ligt, kan het sta- dion niet gebouwd worden en kan er ook geen vergunning verleend worden om te bou- wen. De gemeente Grimbergen heeft het bestaan van deze voetweg al in december aan Brussel gemeld, maar daar heeft toen niemand op gereageerd
Ghelamco en de stad Brussel zijn inmiddels wakker geschoten en schakelden een gerenom- meerd advocatenbureau in om Grimbergen bij de les te houden. Dat bureau is van oordeel dat de voetweg in onbruik is geraakt door ver- jaring, maar het Grimbergse gemeentebestuur kan daar niet mee instemmen. Uit briefwisse- ling uit 1965, 1991 en 2001 blijkt immers dat het gemeentebestuur nooit is akkoord gegaan met het automatisch verdwijnen van deze weg.
Het was aan de stad Brussel om daartoe een dossier in te dienen bij het Grimbergse bestuur.
Dit laatste gebeurde nooit, zodat de weg er vandaag nog altijd ligt. Sterker nog: hij is nog steeds zichtbaar.
Men gaat er nu vanuit dat er twee procedu- res doorlopen moeten worden: de buurtweg moet formeel worden afgeschaft en vervolgens moet de eigendom worden overgedragen aan de stad Brussel.
Beide procedures kunnen in theorie via een vaststelling van de verjaring door de vrederech- ter, maar in dat geval moet het schepencollege instemmen met deze verjaring, wat flagrant zou indruisen tegen de dossierstukken en dus waar- schijnlijk nooit zal gebeuren. Het alternatief is dat er een administratieve procedure wordt doorlopen via de gemeenteraad. Maar zo’n pro- cedure is complex, gaat gepaard met een open- baar onderzoek en kan vele maanden duren.
Met de steun van UF?
Bovendien moet men dan vooraf zeker zijn dat er in de gemeenteraad een meerder- heid kan gevonden worden voor de afschaf- fing van deze buurtweg en precies daar wringt
het schoentje. De meerderheidspartijen zit- ten immers niet op één lijn: de groenen zijn (althans in Grimbergen) tegen het stadion, de VLD is uitgesproken voorstander en CD&V is verdeeld. Indien de groenen het lef hebben om daadwerkelijk tegen te stemmen, moet het college op zoek naar een partner voor een wis- selmeerderheid en die kunnen ze alleen vin- den bij de driekoppige fractie van Union des Francophones (UF). Dat zou betekenen dat het Eurostadion er uiteindelijk zou komen dank zij de oppositiestemmen van de Grimbergse UF!
Zoiets krijgt CD&V aan haar achterban onmo- gelijk uitgelegd. Het dossier van de voetweg dreigt dus een bijzonder lastige dobber te wor- den voor de Grimbergse meerderheid.
Een normaal gemeentebestuur dat zichzelf en de Vlaamse regelgeving respecteert, had al lang aan Brussel moeten zeggen dat dit sta- dion er onmogelijk kan komen en bovendien ongewenst is door de Grimbergenaars. Het zou de kwestie van de voetweg met twee han- den tegelijk moeten aangrijpen om als wapen te gebruiken tegen de Brusselse expansie- zucht. Helaas heeft Grimbergen geen bestuur met haar op de tanden. Het schepencollege laat zich integendeel kenmerken door een extreme drang naar gehoorzaamheid, braaf- heid en ‘binnen de lijntjes kleuren’. Er valt dus te vrezen dat het college uiteindelijk zal plooien voor de Brusselse oekazes en het pad zal effenen voor de bouwvergunning. Maar zelfs in dat geval is de buit nog lang niet bin- nen, want Parking C ligt nadien nog barstens- vol met juridische wolfijzers en schietgeweren.
BL
