Links populisme mag wel

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

67

jaargang • nummer 22 • woensdag 30 mei 2012 1,95 euro

Deze week :

• Palermo aan de Noordzee 2

• Briefje aan Alexander de Croo 3

• Drie Voerenaars 4

• Handvest voor Vlaanderen 5

• Luc Bungeneers 6

Links populisme mag wel

Vorige week bracht De Morgen over twee bladzijden een vraaggesprek met Chantal Mouffe. Enkele dagen eerder had De Standaard over twee bladzijden met tekst en één bladzijde met foto Ludo Abicht uitgesmeerd. Deze twee denkers staan uitgesproken aan de linkerzijde en ze brengen een eensluidend verhaal.

Ludo Abicht kennen we als linkse, Vlaamsgezinde filosoof, die onder meer in de Gra- vensteengroep actief is. Hij zal bij de gemeenteraadsverkiezingen opkomen voor de lijst Rood!, van sp.a-dissident Erik de Bruyn. Abicht heeft een boek geschreven om het popu- lisme te verdedigen. Volgens hem begrijpt de elite het volk niet meer. Die elite is wereld- vreemd geworden. Geven verkiezingen niet wat de elite er van verhoopte, dan weten de mensen zogezegd niet waar het precies over ging. Abicht geeft de referenda in Nederland en Frankrijk over de Europese grondwet als voorbeeld. “Als je mensen laat stemmen en je neemt de uitslag niet ernstig, schaf dan ineens de democratie maar af”, zegt hij snedig.

Chantal Mouffe doet bij het grote publiek wellicht minder belletjes rinkelen. Mouffe werd geboren in Charleroi. Ze verliet het land om in Londen filosofie en politicologie te gaan doceren. Ze bouwde over tal van grenzen heen in haar vakgebied een stevige reputatie op.

“Links is ze altijd geweest en zal ze blijven”, leidt De Morgen het vraaggesprek in. Mouffe vindt een links populisme net wat Europa nodig heeft. Populisme zou het tegendeel zijn van democratie. “Maar dat is pertinent onjuist. Demos betekent volk, politiek moet dus mensen aanspreken. Zij moeten zich kunnen identificeren, en daarvoor heb je die affec- tieve dimensie nodig waarover ik al sprak.”

We kunnen nu flauw opmerken dat Mouffe dé mensen meer zou aanspreken indien ze van ‘pertinent’ ‘helemaal’ zou maken, van ‘identificeren’ ‘vereenzelvigen’ en van ‘affec- tief’ het duidelijkere ‘gevoelsmatig’ of ‘emotioneel’. Ook Abichts boeken liggen niet bij de kapper op het leestafeltje.

We zouden kunnen opmerken dat populisme plots wel mag, als het maar links is. Rechts populisme zet mensen op tegen elkaar, vindt Mouffe, links populisme verenigt. Filip Dewin- ter is geen populist maar een demagoog, maakt Abicht dan weer onderscheid, zoals hij dat ziet. Terwijl rechtse populisten gevaarlijk worden genoemd, zit de redding in de linkse va- riant. We vermoeden dat een slogan als “Doe de rijken de crisis betalen!” het linkse popu- lisme uitstekend verwoordt. Het klinkt toch als een poging om dé haveloze massa aan te zetten van leer te trekken tegen dé uitbuiters. Niet echt verenigend, maar goed.

Toch gaat het hier niet over gedoe van ivorentorenintellectuelen. Lees de krant en merk op waar linkse politici mee uitpakken. John Crombez laat dagelijks zegebulletins versprei- den over de successen die hij boekt in het bestrijden van fraude. Johan Vande Lanotte vecht als een echte David tegen Golliath Electrabel, om de energieprijzen in toom te houden.

Paul Magnette gaat paal en perk stellen aan de buitensporige lonen voor toplui in over- heidsbedrijven.

Geef toe, dat zijn dingen die het publiek graag hoort. Met die fraudebestrijding moe- ten de linkse populisten een beetje opletten, want we hebben allemaal een zwart kantje.

Met wat handigheid valt wel uit te leggen dat vooral de grote inkomens – de anderen dus – worden getroffen. Lage energieprijzen, daar zijn we allemaal voor. De elitaire linker- zijde, vertegenwoordigd door Groen, hoort daar tegen te zijn, want we horen met z’n allen minder energie te verbruiken. Bij lage prijzen stoken we weer als vanouds met de vensters open. Daar ligt het verschil met een linkse populist die helemaal voor lage prijzen gaat, en voor lage lonen, althans voor toplui. Dat het diezelfde socialisten zijn die lui als Didier Bellens van Belgacom torenhoge vergoedingen hebben aangeboden, omdat die dikwijls uit het eigen socialistische nest komen, vergeten we best even.

Nieuw is dat zogenaamd linkse populisme niet. Vader Anseele (1856-1938), de eerste socialistische voorman in Vlaanderen, formuleerde het in zijn tijd zo: “Wij, socialisten, kun- nen ons niet warm maken voor een Vlaamse hogeschool. Het Vlaamse volk heeft in de eer- ste plaats biefstukken nodig.” Het laatste electorale hoogtepunt van de sp.a dateert van de gratis-verhalen van Steve Stevaert. De immense populariteit van PS’er Michel Daerden steunde vooral op massa’s traktaties.

Abicht en Mouffe hebben gelijk; de linkerzijde moet voor zichzelf de democratie heruit- vinden. Wie aan de rechterzijde politiek actief is, houdt er best rekening mee dat links daar daadwerkelijk mee bezig is. De wereldwijde crisis, graag in de schoenen van het onbarm- hartige kapitalisme geschoven, biedt daar uitstekende kansen voor.

Mensen als Abicht en Mouffe erkennen tussen de regels dat het hart van de democra- tie de jongste decennia rechts klopte. De rechterzijde bleek wel degelijk beter in te spe- len op de bekommernissen van de kiezers. Links lijkt dat stilaan te beseffen, dus staan we voor boeiende politieke tijden. De rechterzijde doet

er verstandig aan tijdig een antwoord te formuleren.

De Keizer van Oostende

Lees blz. 2

Grensoverschrijdend gedrag

Op onze redactie belandde een vrije tribune, getiteld “Grensoverschrijdend gedrag”, opgesteld en ondertekend door enkele jonge ouders en ervaren leerkrach- ten uit het secundair onderwijs, bedoeld voor verschijning in de zelfverklaarde kwa- liteitskranten – wat niet gebeurde. Onder andere de “oversekstheid” van de media wordt aangeklaagd. Net vorige week was er weer een pervers voorbeeld van men- sen die eigenlijk beter zouden moeten weten.

Wansmakelijke marketing

Vorige week lanceerde het reclamebureau

“Duval Guillaume” een wansmakelijke video- spot voor de “Opvoedingslijn”, het hulpnum- mer voor ouders met “opvoedingsvragen”.

Verborgen camera’s in damestoiletten van een hotel tonen de reacties op luid gekreun (band- opname) dat uit een wc-hokje komt. Blijkbaar wordt er op het toilet van jetje gegeven. Dan stappen twee kinderen uit het hokje, wat de verbazing en de gêne van de gefopten in afgrij- zen doet omslaan.

De producent van de spot werkt steeds vol- gens hetzelfde stramien: flink wat enscenering met vreemde en onverwachte toestanden en een nog onverwachtere ontknoping. Ze zijn goed in wat ze doen, maar het wordt erg voor- spelbaar. Nu zijn ze (volgens ons) bewust een stap te ver gegaan. Dit is reclame die “er ver over gaat”. In hun zucht naar media-aandacht, facebooklinks en de “doorvertelfactor” zoe- ken ze steeds driester controverse. De stunt is voor de “marketeers” gelukt wanneer de men- sen gechoqueerd zijn, wanneer erover gespro- ken wordt. De volgende klant is allicht weer binnen – bedrijven laten zich door zulke rat- tenvangers makkelijk verleiden.

“Duval Guillaume” verdient met zulke cam- pagnes goed de kost, maar of de klanten er zo goed mee zijn als ze zelf beweren? Mediaspe- cialisten wijzen op het feit dat vooral de grap- pige of choquerende filmpjes herinnerd wor- den, niet het merk dat ervoor betaald heeft en dat eigenlijk in beeld had moeten komen. Ook bij dit filmpje komt de Opvoedingslijn pas hele-

maal op het einde in beeld. Daar zit commer- cieel toch iets fout.

Controversiële reclame – doe er wat aan

De Opvoedingslijn wordt gesubsidieerd door Kind & Gezin, een Vlaamse overheidsin- stelling. Uw belastinggeld wordt gebruikt voor weinig fraaie campagnes met kinderen. Dat vraagt om tegengas. Kent u de JEP? Dat is de Jury voor Ethische Praktijken inzake Reclame, een “zelfdisciplinair” orgaan van de reclame- sector in België. Het behoort tot de taak van de JEP te onderzoeken of de reclamebood- schappen die via de media verspreid worden

Lees verder blz. 3

De dingen dezer dagen 2

KipKap

We geven het grif toe. We hadden er lol in, in de manier waarop Kathleen Cools in Terzake van vorige week woensdag kipkap maakte van Luc Rademakers, nota bene haar grote baas. Kathleen had haar huis- werk gemaakt en een lijstje venijnige vragen opgesteld. Ongenadig ging ze dat lijstje af, tot wanhoop van Rademakers. Ja, hij - de grote baas van de VRT-nieuswdienst - had commu- nicatiefouten gemaakt en ja, ook inschat- tingsfouten. Hij had die twee journalisten nooit moeten toestaan buiten het kader van de VRT een boekje open te doen over Johan vande Lanotte.

Uiteindelijk vuurde Kathleen haar dode- lijkste torpedo af. Dacht Rademakers wel dat hij op de juiste stoel zat? Tenslotte kwam hij van de geschreven pers - onder verstaan: van

Palermo aan de Noordzee, jawel

Vande Lanotte locuta, causa finita. “In het boek ‘De keizer van Oostende’ wordt ner- gens bewezen dat ik mij aan misdrijven heb bezondigd,” zegt Oostendes sterke man Johan vande Lanotte. Daarmee is de kous voor betrokkene ook af. Gesteund door de in dit dossier weinig kritische VRT kan iedereen weer overgaan tot de orde van de dag.

En toch, wie moeite doet het boek van de twee journalisten volledig en ten gronde te lezen, kan enkel besluiten dat de Oostendse sp.a echt wel de grenzen van de legali- teit opzoekt. Koppel daar machtsmisbruik en bestuurlijk onvermogen aan en we bevin- den ons wel degelijk in het Palermo aan de Noordzee. Een (niet-exhaustieve) lijst van voorbeelden over de verstrengeling van economie en politiek te midden van structu- reel gesjoemel in Oostende verduidelijkt dit.

Er zijn, om te beginnen, de autonome gemeentebedrijven die allerlei bedrijfsactivitei- ten ontwikkelen maar aan elke democratische controle ontsnappen. Er is het Autonoom Gemeentebedrijf Haven Oostende (AGHO), er is ASGO voor de stadsvernieuwing, er is EKO voor de renovatie van het Kursaal. De balansen van al deze gemeentebedrijven kleuren dieprood, een gevolg van jarenlang wanbeleid. Voordeel van die gemeentebe- drijven was lange tijd dat men in gespreide slagorde naar de banken kon stappen en zo meer kredieten kon afsluiten. Bovendien zijn zo’n bedrijven niet gebonden door de regels rond openbare aanbestedingen. Dat werkt gesjoemel in de hand. Gevolg van het wanbe- leid in veel van die gemeentebedrijven is dat de gemeentekas - dus de Oostendse belas- tingbetaler - moet bijspringen om de putten te vullen. In die gemeentebedrijven zwaaien de vriendjes van Vande Lanotte en de keizer zelf de plak.

Vismijn

Het meest schandalige voorbeeld van zo’n gemeentebedrijf is dat van de Oostendse Vismijn, dat aan allerlei megalomane projecten en malversaties ten onder is gegaan. Een aantal figuren riskeert zware straffen. Ook hier moest de Oostendse belastingbetaler voor het bestuurlijk onvermogen betalen.

Wat te denken van dit: in 2008 heeft de stad de concessie voor de evenementenhal Media Center, in 1980 aan de gebroeders Cobbaert verleend, vroegtijdig beëindigd. De concessie voor een termijn van dertig jaar zou normaal gezien in 2010 aflopen, maar de stad wilde het terrein kost wat kost sneller terug. Men wou er een grootschalig immobili- enproject neerpoten. De concessie terugkopen heeft 3,7 miljoen euro gekost, een zinloze uitgave van het stadsbestuur. Media Center is vandaag nog altijd een braakliggend terrein.

Het boek bulkt van dergelijke voorbeelden. Overigens, in Oostende zijn vastgoedpro- jecten altijd omringd door een waas van geheimzinnigheid. Het is algemeen bekend dat 30 procent onder tafel wordt betaald aan de verantwoordelijke beleidsmakers.

Het voorbeeld van de windmolenparken mag niet ontbreken. Het is wraakroepend dat Johan vande Lanotte eerst als minister een bepaalde sector subsidieert om er dan zelf in actief te worden. Een Europees Commissaris die bedrijven wegens kartelvorming een boete oplegt, mag na zijn ontslag als commissaris zo’n bedrijven niet adviseren. Vande Lanotte kan wel achtereenvolgens rechter en partij zijn.

Een argument dat dezer dagen in de pers vaak gehanteerd werd, is dat de Oosten- denaars nog altijd zelf kunnen beslissen een einde te maken aan die malversaties, door eenvoudigweg te stemmen op een andere partij. Ook op dit verhaal zit ruis. Immers, in Oostende worden stemmen op een schaamteloze manier door de socialisten gekocht.

Wie een sociale woning huurt en weigert verkiezingsaffiches van socialistische kandida- ten op het hangen, wordt afgedreigd. Het netwerk van Oostendse dienstencentra biedt elke dag goedkope driegangenmaaltijden aan, aan zo’n 6 euro. De focus ligt op kansar- men en minderbegoeden, maar eigenlijk is dit een zuivere vorm van stemmen ronselen van gepensioneerden. Militairen op rust met een rijkelijk pensioen gaan dagelijks zonder enige schaamte in het centrum lunchen. Daarnaast zijn er allerlei reizen die het Oost- endse OCMW (of het Sociaal Huis) tegen een prikje organiseert. Allemaal op kosten van de lokale belastingbetaler. Socialisme op zijn best: hoge belastingen opleggen en dat geld herverdelen naar het eigen electoraat. Bovendien is de lokale pers zo corrupt als wat: in het gratis krantje Tips krijgt enkel rood grote advertenties.

Tommelein

Het argument dat de andere partijen moeten toekijken omdat de sp.a een absolute meerderheid heeft, klopt al evenmin. In tegenstelling tot wat in de pers wordt beweerd, zijn de Vlaamse socialisten hun meerderheid kwijt sinds Geert Lambert van Spirit naar Groen is overgestapt. Coalitiegenoten CD&V en Open Vld beweren dat ze door de abso- lute meerderheid niet kunnen wegen op het beleid, maar ze liegen. Ze zijn er gewoon graag bij voor de verdeling van de postjes. Voor de volgende legislatuur ligt de coali- tie al klaar, namelijk sp.a-Open Vld. Liberaal kopstuk Bart Tommelein uit geen enkele kritiek op de socialisten en voert amper campagne. Tommelein, die zich een links libe- raal en dus eigenlijk een socialist noemt, is een “has been” in de Wetstraat en hoopt in Oostende te kunnen uitbollen, als schepen of als voorzitter van de gemeenteraad. Een functie die trouwens speciaal voor hem in het leven geroepen werd. Recent pleitte Tom- melein tijdens een debat in Gent voor een erkend statuut (lees: een royaal pensioen) voor alle lokale mandatarissen, ook gemeenteraadsleden. Wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien. De Open Vld’er heeft er al heel wat van de sossen overgenomen.

A^ngélique VAnderstrAeten

Uit de smalle beursstraat

Dat is één kant van de met een “du jamais vu” bezoedelde VRT-medaille. De andere is de door directie en hoofdredactie opgelegde schorsing aan beide auteurs van “De keizer van Oostende”, het boek waarin ze een “sig- naal” hebben durven geven over badstede- lijke toestanden die eerder het beeld van een oligarchische machtsstructuur oproepen dan het begrip “democratie”, waar politici noch- tans altijd de mond van vol hebben. Democra- tie omvat het recht op persvrijheid en op vrije meningsuiting. Zowel het ene als het andere werd door de door de VRT opgelegde sanctie aan eigen mensen met de voeten getreden, om niet te zeggen “verkracht”. Dat dit gebeurde om een kopstuk van een “bevriende” partij uit de wind te zetten, maakt de zaken alleen erger.

Wie nog twijfelde of “rode burcht”

als bijnaam van het VRT-bolwerk aan de Reyerslaan correct is, kan die zonder gewe- tensbezwaar overboord kieperen. Het ultieme

“quod erat demonstrandum” (wat diende bewezen) is afgeleverd. Desondanks durfde Luc Rademakers, van sp.a-signatuur en nieuw- bakken hoofdredacteur van de VRT-nieuws- dienst, beweren dat het een “loze insinuatie” is als zijn schorsingsmaatregel gelinkt wordt aan externe druk. Het zou eerder een loze insinu- atie zijn te zeggen dat die druk een ander dan een rood tintje draagt.

Kloon

Over “loze insinuaties” gesproken, het kan dezelfde druk geweest zijn die “De keizer van Oostende” Johan van de Lanotte voor een volledige TerZake deed plaatsnemen tegen- over Lieven Verstraete om zich te verde- digen tegen verdachtmakingen allerhande, waarvan erfvijand Jean-Marie Dedecker als belangrijkste bron werd vermeld. Het mag verwondering wekken dat het politiek cor- recte codewoord “populisme” niet viel tij- dens een verondersteld “kritisch interview”, dat in de praktijk weinig anders was dan een over-en-weergesprekje tussen de eerbiedige dienaar Verstraete en zijn meester Vandela.

De kans is klein dat Verstraete een schor- sing riskeert voor de manier waarop hij “het

Alle twijfel overboord!

“Hadden die twee een boek over Bart De Wever geschreven, dan waren ze niet geschorst!” Die twee, dat zijn VRT-journalisten Luc Pauwels en Wim van den Eynde. Nooit eerder een lezersbrief gelezen die zo precies én juist de vinger op een etterende wonde legde als dat ultrakorte literaire product van Etienne Eeckhout uit Gentbrugge. Wat de directie en de hoofdredactie van de VRT

“presteerden” is uniek qua dienstbetoon aan een politieke partij in het algemeen en aan een kopstuk in het bijzonder.

vuur aan de schenen” van zijn opponent legde.

Weliswaar met andere vragen en dito ant- woorden was dit “kritische interview” de per- fecte kloon van een interview een paar dagen eerder met meester-loodgieter en meester- poenschepper Jean-Luc Dehaene. Al heeft die man het compleet verknald bij Jan met de pet, het belette niet dat de regimemedia, VRT op kop, hem bij publicatie van zijn memoi- res een forum schonken om u tegen te zeg- gen. Belgische geschiedenis wordt nu eenmaal zo geschreven. Of alles, veel, of niets in “De keizer van Oostende” waarheidsgetrouw is, weet ik niet. Daar vertelt collega Angelique Vanderstraeten u meer over in haar artikel op deze bladzijde. Wat ik wel weet, is dat er geen voorgaande is van wat de VRT-direc- tie en haar hoofdredacteur gemeend hebben zich te mogen veroorloven. En in de aanpak van de al dan niet door externe druk geïnspi- reerde verdediging van een “bevriende” poli- ticus en, meer, die van twee van hun journa- listen. Satiricus Koen Meulenaere publiceert in weekblad “Knack” regelmatig schimpscheu- ten over normvervaging bij “den Baard”, zoals hij de keizer van Oostende noemt. Merkwaar- dig is het niet, wel journalistiek correct, dat er nooit sprake was Meulenaere voor zijn ont- hullingen te schorsen. Merkwaardig is wel dat Vande Lanotte het nooit nodig vond zich in Knack te verdedigen met een recht van ant- woord. Het was “maar satire”, is de uitleg die verhult dat, zoals de VRT, niet alle media in blok achter één partij staan.

“Zou”

Het goede nieuws in dit toponverkwikke- lijke zaakje zou zijn dat niet alle VRT-journa- listen zich even gelukkig tonen met de stali- nistische schorsing voor twee collega’s. “Zou”, omdat niemand van die “niet-gelukkigen” bij naam wordt genoemd. Mogelijk bestaan ze niet. Als dat wel zo is, bewijst angst om zich te

“outen” dat de weerklank van de slogan “rood of geen brood” onder de paddenstoel aan de Reyerslaan nog altijd niet uitgestorven is.

Via anonieme bronnen zal “hoofdredacteur”

Rademakers geweten hebben wat hij heeft uit- gevreten: “Die schorsing herleidt “De keizer van Oostende” tot een VRT-kwestie, al had Rademakers eerder gezegd dat de VRT niks met het boek te maken had.” Die kritiek kan er al mee door. Zwaarder klinkt het uit een tweede bron: “Het lijkt alsof Vande Lanotte maar te fluiten had om zijn zin te krijgen. Alsof we bang zouden zijn voor de toorn van de SP.a.

We zijn hier erg ongelukkig mee, maar protest helpt niet. Rademakers is een manager, geen journalist. Hij mijdt overleg. Bevel is bevel. Hij beslist, wij moeten slikken.”

Het moet gezellig werken zijn onder een politiek gestuurde vent die het als trouwe par- tijvazal journalistiek voor het zeggen heeft, terwijl hij van het vak weinig of niks kent, laat staan begrijpt. Dat was al zo toen hij Gazet van Antwerpen op bevel van toenmalige “führer”

Stevaert uit Hasselt tot de Gazet van Janssens hervormde. Zijn “visie” is er niet ruimer op geworden. Blijkbaar blijft ze beperkt tot het

“alles voor de partij”, dat hem bracht waar hij mag zitten en dat hij als “loze insinuatie”

afdoet. d.M^ol

televisie maken heeft die rare kwast geen flauw benul.

Jawel hoor, Rademakers voelt zich op zijn cheffenstoel echt in zijn sas, maar dat was aan zijn grauw uitgeslagen gezicht niet te zien. De glans was totaal uit zijn ogen ver- dwenen.

Code en Kwaliteit

Luc Rademakers heeft gedecreteerd dat VRT-journalisten voortaan alleen nog maar binnen het kader van de VRT en volgens strikte deontologische regels en onderworpen aan de kwaliteitsnormen van de VRT onder- zoeksjournalistiek mogen doen. Met andere woorden: er zullen door VRT-journalisten geen onthullende reportages over socialisti- sche kopstukken meer gemaakt worden.

3

De dingen dezer dagen

Alexander de Croo

Nog nat achter de oren Brakel

Mijnheer de belaagde,

Het hoge woord is eruit: gij moet het afbollen. Dat is zowat de beleefde samen- vatting van wat het zeer, zeer, zeer grote licht van uw partij, Guy Vanhenghel, in de media heeft uitgebraakt. De naar de Brus- selse regering verkaste en weggepromo- veerde minister vindt dat er van tijd tot tijd van coach moet gewisseld worden. Nu de Open Vld er in de peilingen maar belabberd uit komt, is dat moment zoal niet aangebro- ken, dan tenminste toch in het verschiet.

Het komt mij voor dat hij de spreekbuis is van de oude krokodillen, die het heel erg moeilijk hebben met de verjonging in uw partij.

Gij diende u destijds aan als een jonge, ambitieuze liberaal met een Vlaamse reflex, wat niet vanzelfsprekend was, want nog niet zo heel lang geleden werd uw partij op basis van haar oude letterwoord nog als de Pest Voor Vlaanderen omschreven.

Dat vleugje Vlaams verdween echter als sneeuw voor de zon, toen gij mee aan de onderhandelingstafel ging zitten om tot een regering te komen. Al gauw waren de vunzigste compromissen goed genoeg om er met volle zwier uw vertrouwen aan te geven.

Voor de Vlamingen die zichzelf respec- teren, was het meteen duidelijk dat zij op u niet meer hoeven te rekenen. Gij zijt nog te nat achter de oren om met de grote heren kersen te kunnen eten. Uw aaibaar- heidsfactor is groter dan uw geloofwaar- digheidsfactor.

Onlangs kondigde gij aan dat uw par- tij pas tegen 2013-2014 zich opnieuw gaat uitvinden, met een nieuw programma. De verkiezingen van 2012 laat gij klaarblijkelijk eerst nog passeren om dan de schade op te meten, van waaruit de feniks uit zijn as zal

moeten herrijzen.

De oude krokodillen waarvan ik al sprak, worden ongeduldig. Zij willen sneller “back to basics”. Al dat ge-vernieuw van u en Tur- telboom en Ceyssens en Vincent van Q hoeft voor hen absoluut niet meer. Patrick Dewael, Karel de Gucht, Henri Daems en Guy Verhofstadt denken met heimwee terug aan hun gouden jaren toen het de partij voor de paarse wind ging.

Zij staan u naar het leven, laat dat duide- lijk zijn. En gij zijt kwetsbaar. Dat weten zij maar al te goed.

Gij kunt bovendien niet rekenen op uw oude vader, zoals uw socialistische even- knie Bruno Tobback dat wel kan met de zijne. Wie naar Bruno blaft, krijgt meteen de oude pitbull uit Leuven aan zijn kuiten en dient voor zijn leven te rennen. Vandaar dat velen er met een bocht omheen lopen, of zijn hielen likken.

Uw vader daarentegen heeft alleen het prestige van zijn ouderdom en zijn parle- mentaire anciënniteit, waardoor hij een stuk politieke folklore is geworden. Ieder- een vindt dat sympathiek, maar daar houdt het dan ook op. Om maar te zeggen: gij staat er alleen voor. Niemand komt u in grote tijden van nood redden. Ze willen alle- maal eerst zichzelf redden.

Het zal u maar overkomen, als jonge snaak in de eigen rangen zo belaagd en afge- brand worden. Gij gaat lastige momenten tegemoet nu uw voorzittersgezag eerder als gezaag aanzien wordt. “Doen” wordt de slogan van uw partij.

Als gij wilt dat het tij alsnog keert, dan zult gij er dus iets aan moeten “doen”. Of volg uw vader op als burgemeester van Bra- kel. Dat niveau zult gij wel aankunnen.

Courage, jeune homme.

Brief aan

Grensoverschrijdend gedrag

Vervolg van blz. 1

in overeenstemming zijn met de regels inzake reclame-ethiek, waarvoor zij zich baseert op de wetten en de zelfdisciplinaire codes. De zelfdisciplinaire werking van de JEP steunt op de vrijwillige medewerking van de adverteerders, de reclamebureaus en de media. De JEP onderzoekt klachten die door u en ik worden ingediend. Ze doet dat gron- dig, anoniem en onafhankelijk. Maar niet veel mensen zetten de stap een klacht in te dienen.

Nochtans is dat even simpel als een lezersbrief – met het verschil dat uw klacht wel serieus wordt genomen en wordt opgevolgd. Mogen we u vragen volgende webstek even te note- ren: www.jep.be. Het is maar een sugges- tie, hoor.

Heikele punten

In de vrije tribune uit de onderwijswereld wordt precies dit fenomeen aangeklaagd: onze maatschappij is “oversekst”. Kijk maar eens vijf minuten naar de jongerenzenders (!) TMF of JIM en u heeft begeleid door tribale dreunen uw dagelijkse portie (half)naakt gezien. Men moet niet Alexandra Colen heten, of aan acute preutsheid lijden, om dat vast te stellen...

De initiatiefnemers klagen aan dat het

“onderwijs” tegenwoordig alle problemen des levens moet oplossen. Heikele punten waar- mee de samenleving geen raad weet, wor- den naar het onderwijs doorgeschoven. Het onderwijs moet homofoob geweld oplos- sen. Het onderwijs moet kinderen weerbaar maken als het gaat om drank- en drugsmis- bruik. Als het van sommigen afhangt, moet het onderwijs binnenkort ook kinderen van grensoverschrijdend seksueel gedrag bewust maken. Nu, de betrokkenen zijn van goede wil en ze willen hun steentje bijdragen, maar ze klagen terecht aan dat het vrij nutteloos is in scholen tegengas te geven wanneer buiten de poort de hele maatschappij oversekst is.

Weeral de media?

De auteurs verwijzen naar de media die van seks een belangrijke inkomstenbron gemaakt hebben, en reclame. Het doet deugd nog eens echt opvoedingsadvies te lezen: “Samen met de jongeren moeten we zoeken hoe zij hun grenzen kunnen bepalen, afbakenen en ‘ver- dedigen’. Daarvoor is het nuttig dat jongeren goede voorbeelden aangereikt krijgen waar- mee zij aan de slag kunnen. In onze samenle- ving echter lijkt een grenzeloosheid te gel- den wanneer het gaat over seksualiteit. (...) Hoe kunnen ouders en leerkrachten kinde- ren opvoeden in seksualiteit en samen met hen werken aan bewustwording rond grens- overschrijdend seksueel gedrag als diezelfde samenleving het goed vindt dat we gren-

zeloos en op alle mogelijke manieren sek- sueel getinte boodschappen te verwerken krij- gen? Krijgen jongeren hiermee niet veeleer de boodschap dat alles kan en mag en dat gren- zen bepalen iets is voor seuten en nerds? Wij vinden het dringend nodig dat de hele maat- schappij op haar verantwoordelijkheid gewe- zen wordt en deze ook opneemt. (...) Heront- dekken van waarden en normen dus, grenzen durven trekken en daar dan ook consequent naar handelen in alle geledingen van de samen- leving... En dus zeker ook van de media die zich reeds lang, in naam van de persvrijheid, schuldig maken aan grensoverschrijdend sek- sueel gedrag.”

De tol van vrijheid

Het hoge aantal zelfdodingen bij jongeren is een gevolg van de levenshouding die de mei’68’ers hen hebben opgelegd. Tot spijt van wie het benijdt, maar de mens kan niet met onbeperkte vrijheden om. Het drijft hem ten gronde. Ook de seksuele vrijheid is eerder een vloek dan zegen. Eén en ander heeft zo zijn gevolgen gehad: massale tienerabortus- sen, SOA’s, inflatie van huwelijksgeloftes, alge- hele promiscuïteit, een record aantal scheidin- gen bij jonge mensen en – erger – verwoeste levens door drugs- en drankmisbruik.

Elke zelfdoding is een nederlaag voor onze maatschappij. Dat geldt nog meer wanneer jonge mensen er de brui aan geven, denk maar aan de rits Vlaamse studenten die de afgelopen maanden uit het leven zijn gestapt in Brugge, Mechelen, Oostenrijk, et cetera. Naar het waarom kan men lang zoeken. Elke zelfdoding is anders, maar steeds komt het twijfelen aan de eigen mogelijkheden voor, de onmogelijk- heid om geluk te zien in kleine dingen, of het niet halen van onrealistische doelstellingen.

Sommige zielen zijn door het leven zo bescha- digd dat ze niet meer te repareren zijn. Men kan het de jongeren vandaag echt niet kwalijk nemen. Ze komen in een wereld waarin con- sumeren en communiceren de maat van alle dingen is geworden. 18-jarigen hebben het grootste deel van hun leven in een economi- sche crisis geleefd. Velen onder hen groeien op in nieuw samengestelde gezinnen of heb- ben nooit een gezin gekend. Drank en drugs loeren om de hoek en dan hebben we het nog niet over de mogelijk vernietigende gevolgen die het verwarren van lust met liefde voor hun gevoelsleven heeft. Jong zijn is een heuse opgave. Jongeren hebben in de eerste plaats

“voorbeeld-ige” ouders nodig die grenzen trekken en leraars en een maatschappij die dat omkaderen. Een overheid die promiscuï- teit en normvervaging subsidieert, heeft geen autoriteit om aan ongeoorloofd gedrag gren-

zen te stellen. PAN

Volgende week

“Het is nog maar het topje van de ijsberg”, wist Jean-Marie Dedecker te ver- tellen. Jean-Marie kent de Oostendse situatie natuurlijk als geen ander. Hij kaartte in het verleden al meerdere malen de dictatuur van opperkeizer Johan Vande Lanotte aan.

Een goede reden om Jean-Marie Dedecker in ’t Pallieterke vrij en vrank zijn zeg te laten doen. “De keizer van Oostende”, uitgekleed en als haring gefileerd, volgende week met Jean-Marie Dedecker op de praatstoel.

Vliegen

CD&V-voorzitter Wouter Beke op de kandi- datendag van zijn partij: “Kiest men voor een partij met een concreet programma, of gaat men voor een partij met kandidaten die het land afdweilen met kleine vliegtuigjes?”

Bart De Wever heeft met een oldtimer- vliegtuigje welgeteld één vlucht gemaakt, van Wevelgem naar Deurne. Dat noemt Beke dan

“het land afdweilen”. Voor het overige heeft hij geen schrik van de N-VA en gaat hij met ver- trouwen naar de kiezer. Jawadde.

BetaalBaar wonen

“Een betaalbare en veilige thuis voor ieder- een moet op 14 oktober voor ons een absolute topprioriteit zijn”, aldus Beke. Euh, waarom wachten tot oktober? De CD&V levert de helft van alle burgemeesters en in driekwart van de gemeenten zit de partij mee in het bestuur.

Betaalbaar en veilig wonen zijn problemen die al jaren bestaan. Waarom heeft zijn partij in de voorbije legislatuur nog geen initiatieven genomen? Goedkope verkiezingspropaganda, als je ’t ons vraagt. Maar ja, wij behoren tot de groep verzuurden, zeker?

Veilig wonen

“Veilig wonen” wordt nog zo’n prioriteit in het kiesprogramma van de CD&V. Niet toeval- lig hetzelfde thema dat de N-VA zal bespelen.

Tiens, was het niet Vlaams Belang die als eer- ste partij met dat thema naar de kiezer trok, maar dan wel twintig jaar geleden?

leedVermaak

Wie aan den lijve mocht ondervinden wat

“veilig wonen en werken” betekent, is Jean- Jacques Flahaux, MR-burgemeester van Gra- venbrakel. Hij werd verleden week in Brussel overvallen, met een gebroken neus en blauwe plekken tot gevolg, en afgifte van gsm, geld, kredietkaarten, jas en tas. Neen, we hebben absoluut geen leedvermaak. We zouden niet durven!

Ziet ldd spoken?

De ambtenarenpensioenen slaan de ko- mende jaren een alsmaar groter gat in de Vlaamse begroting. Lode Vereeck (LDD) vreest dat Vlaanderen met de staatshervorming van Di Rupo in de problemen komt. Met name de

“usurperende bevoegdheden” of “fantoom- bevoedheden” (wél bevoegdheden, geen cen- ten) betekenen een aanzienlijke meerkost voor Vlaanderen. De Vlaamse begroting is nu in evenwicht, maar Vlaanderen zal het lastig krij- gen, aldus Vereeck: het krijgt meer bevoegd- heden, maar slechts 90 procent van de bij- horende financiële middelen. Kassa voor de federale staat. Kostprijs voor Vlaanderen: van 61,5 miljoen euro in 2012 naar 256,7 mil- joen euro in 2030 (Het Belang van Limburg, 22 mei).

de koning en philip

Op de webstek van het Europese Parle- ment was te lezen dat Albert II een bezoek had gebracht aan alle 22 Europarlementsle- den van la belgique/belgië. Niet waar, werd

vanuit het kantoor van Europarlementariër Philip Claeys gemeld. Hoewel Claeys, als vol- bloed Vlaams-nationalist, niet stond te sprin- gen om de koning der Walen een hand te druk- ken, toch vindt hij het niet kunnen dat hem niet het recht werd gegund een koninklijke uitnodi- ging af te wijzen, omdat hij die uitnodiging niet eens heeft gekregen. Hij heeft aan de socia- listische Europarlementsvoorzitter schriftelijk gevraagd welke belze Europarlementariërs wél en welke níét voor die vorstelijke ontmoeting waren uitgenodigd en of het met democratie te rijmen valt dat de Euro-praatbarak rekening houdt met eventuele eisen van een niet-verko- zen staatshoofd dat tussen democratisch ver- kozen parlementsleden onderscheid wenst te maken. Draag dan al dezelfde voornaam als de troonopvolger, n’est-ce pas, Philip?

De dingen dezer dagen 4

• Splitsen!

In de commissie Volksgezondheid werd het zoveelste armoederapport besproken. Dat rapport is een statistische verzameling van cijfers over armoede en armoedebestrijding in België. Rita de Bont van het Vlaams Belang meende dat de federale Kamer daar eigenlijk zijn tijd mee verspeelt, want “wonen, bijzon- dere jeugdzorg, deeltijds onderwijs, gezinnen en zelfs arbeidsmarktbeleid zijn geen fede- rale materies (meer), maar vallen onder de verantwoordelijkheid van de gemeenschap- pen en de gewesten”. Alleen de linken naar OCMW inzake - bijvoorbeeld - het leefloon zijn nog min of meer federale bevoegdheden.

Bij de voorstelling en de bespreking van het armoederapport kwam iedereen eens zijn zeg doen met ronkende theorieën - “we moeten dit doen”, “we moeten dat doen” - waarna het lankmoedig afwachten is naar het volgende rapport. Conclusie van Rita: houd daar mee op en splits alles wat een vlottere werking op regionaal niveau in de weg kan staan.

• Vakantie

Er gonst een gerucht in de wandelgangen van de Kamer dat het parlementaire jaar geen eind zal nemen op 21 juli, maar dat het nog enkele weken zou kunnen verlengd worden.

Men vreest immers dat de BHV- en de andere voorstellen pas later zullen gestemd worden omdat de oppositie één en ander zal vertra- gen. De parlementsleden worden opgeroepen hun vakanties uit te stellen of al geboekte rei- zen te annuleren. Naar verluidt bestaat er een annulatieverzekering voor reizen van Kamer- leden, in dergelijke gevallen… Ja, er is werke- lijk voor alles gezorgd.

• Vragennamiddag

Normaliter moet een plenaire zitting in de Kamer bestaan uit een bespreking ten gronde van voorstellen en ontwerpen, maar om de saaiheid wat te doorbreken, werd er naar Engels model een soort vragenuurtje ingelast.

Daar kunnen de verkozenen des volks dan een extra nummertje opvoeren aangaande een al dan niet actuele kwestie. Toen De Croo Kamervoorzitter was, liet die zelfs camera’s installeren en liet hij Villa Politica verslag uit- brengen. Zo kwam hij zelf meer dan geregeld in beeld. Vorige donderdag werd zowat heel de namiddagzitting, die een kleine drie uur duurde, ingenomen door vragenstellers. Er was klaarblijkelijk niet veel anders te doen, buiten enkele kleine voorstellen die rap rap moesten gestemd worden. Zo wordt het vragenuurtje een soort bezigheidstherapie, waarbij het er vooral op aankomt letterlijk “in de kijker” te lopen. Jammer. Op die manier verdrinken seri- euze actuele vragen in een berg praat voor de vaak. Een vraag van een Open Vld’ster over

“de achterstand bij de medische dienst van de NMBS-Holding op het vlak van de psycho- technische test”, hoort volgens onze beschei- den mening eerder thuis in een commissie. In de plenaire zitting moet de vinger aan de pols van de actualiteit gehouden worden.

• Dovemansgesprek

Gerolf Annemans wilde van Di Rupo toch wel iets meer weten over zijn uitspraken over de adviezen van de Raad van State met betrekking tot de staatshervormingsvoorstel- len die in Kamer en Senaat zijn ingediend.

De Belze duce had gezegd dat de Raad van State geen kritiek had gegeven inzake funda- mentele grondwettigheidsproblemen of dat

zij in strijd zouden zijn met het internationale recht. Er zouden hooguit slechts enkele tech- nische wijzigingen nodig zijn om de zaak juri- disch te “verfijnen”. Annemans repliceerde dat de magistraten al serieuze kritiek hadden geuit aangaande het splitsingsvoorstel met betrekking tot het gerechtelijk arrondissement.

Zo was er de kritiek van de Raad van State over herverdeling van de Nederlandstalige en de Franstalige rechters. Van één op de drie Nederlandstalige rechters gaat het naar één op de vijf. Die herverdeling kwam er nadat tij- dens de regeringsonderhandelingen de kabi- netschef van minister van Justitie Stefaan de Clerck (CD&V) foute statistieken had mee- gebracht, maar… die had men toch maar behouden. Di Rupo had natuurlijk nauwelijks een woord begrepen van de uiteenzetting van Annemans. Vandaar dat hij opnieuw doodleuk zijn persmededeling voorlas. De vraagsteller kon er niet mee lachen en besloot dat een fatsoenlijk debat in de Kamer met zo’n eer- ste minister onmogelijk wordt. “Dit is typisch Belgisch”, zei hij, “ook als het aantoonbaar onrechtvaardig is, wordt een maatregel behou- den, omdat het land zelf onrechtvaardig is.”

• Verrassende stilte

Nadat Heksemie Turtelboom vorige maand van de Marokkaanse premier geen hand kreeg, was het vorige week de beurt aan tante Laurette Onkelinx. Zij kreeg geen hand van een Israëlische minister. Beide ministers berie- pen zich op geloofsmotieven.

Onkelinx beweert woest te zijn en dit niet te pikken. Zij zegt dat gedrag als dit, dat voort- vloeit uit bepaalde opvattingen over godsdienst en de vrouw, haar enorm stoort. Tiens, zou ze dat tegenover haar geliefd kiespubliek in Brus- sel ook zeggen? Ook daar zijn de fundamenta- listen in groten getale aanwezig. Vreemd dat de eerste minister in de Kamer niet is onder- vraagd over de miskenning van zijn ministers door buitenlandse hoogwaardigheidsbekle- ders. Het zou leuk zijn om Elio’s antwoord – dus de mening van de PS – eens te vernemen.

Roddels uit de Wetstraat

Ooit produceerde ik twee programma’s over Voeren. Ik bezocht de dorpen, sprak er met veel volk (ook met die van Retour à Liège) en leerde er dat de Vlaamse media weer eens in gebreke bleven omdat ze het vertikten een geharde misdadiger als Happart aan de kaak te stellen. Feitelijk is het hele Happartverhaal het ultieme bewijs dat veel Walen (Waalse rechters inbegrepen) overtuigde neonazi’s zijn die iedere schurkenstreek goedkeuren om la Belgophonie uit te breiden. We kunnen ons niet indenken dat de CVP in de jaren 80 in Terhulpen, Vloesberg en Edingen een geweld- dadige Vlaamse bendeleider zou gesteund heb- ben die Walen letterlijk murw liet slaan. We kunnen ons nog minder indenken dat die par- tij vervolgens die crimineel de 1ste plaats bij verkiezingen zou aangeboden hebben, waarna hij ook de meeste stemmen kreeg om voort- aan als “Mijnheer Vlaanderen” door het leven te gaan. In de programma’s sprak ik nauwe- lijks met een paar woorden over de voor- geschiedenis, maar het verhaal van Voeren begon niet in 1962 met de overheveling van Luik naar Limburg.

Veltmans

Hendrik Veltmans uit Mopertingen- Opitter was al 54 toen hij in 1920 pastoor werd in het meest Vlaamse van de 6 Voer- dorpen: Sint-Martens-Voeren. Als jong pries- ter studeerde hij in Rome; meestal de voor- bode van een grote kerkelijke loopbaan, maar dat gebeurde niet. Was hij iets te Vlaams, of was er een andere reden want zijn stu- dies waren nou ook weer niet zo briljant. De perfect tweetalige Veltmans was jaren pas- toor in het Luikse, waar hij de christende- mocratie steunde. Hij was wel in de eerste plaats priester en hij werd nooit opstandig tegenover sommige Waalse prelaten. Zijn Vlaamsgezindheid was vooral geworteld in zijn katholicisme. Houd de mensen Vlaams, dan blijven ze ook gelovig. Zijn flamingantisme

Drie Voerenaars

Iedere bibliotheek in Vlaanderen verkoopt tegenwoordig tegen een spotprijs oude boeken die zogenaamd niet meer relevant zijn. In mijn Brabants dorp was een boekje te koop van een zekere Frans Meertens over “Veltmans, de flamingant van Voeren”; een naam die me slechts vaag iets zei.

was dus tevens een dam tegen het uit Wallonië oprukkende socialisme. Om de socialisten de pas af te snijden, werd hij bezieler en proost van Vlaamse en katholieke verenigingen in Voeren, zoals de Boerenbond, de Raiffeisen- kas, de Boerinnengilden enzovoort. Veltmans schreef voortdurend brieven naar Vlaamse politici, om hen eraan te herinneren dat de Voerdorpen Vlaams waren ondanks dat ze tot de provincie Luik behoorden. Tezelfder- tijd klaagde hij aan dat alle officiële handelin- gen in de gemeentehuizen, bij de post en bij de douane in het Frans gebeurden en dat overal eentalige Walen de plak zwaaiden, terwijl de Voerenaars voor arrogante rechters in Ver- viers moesten verschijnen. Einde de jaren twintig kreeg hij bezoek van Flor Grammens die zijn taalgrensreis maakte en overal mis- standen opmerkte. Veltmans bewerkte zijn parochianen en de andere priesters in de Voer om een tweetalig statuut te vragen.

In 1932 werden de dorpen, na een talen- telling waarbij Veltmans achter de schermen zijn invloed had aangewend, zelfs eentalig Nederlands. Voorzichtig was deze 19de-eeu- wer wel. Zelfs een brave brief aan Vlaamse vooraanstaanden om geld te vragen voor een Vlaams blad werd “strikt vertrouwelijk” ver- zonden. Na de oorlog verslechterde de situ- atie danig. Iedere Vlaamse uiting werd als col- laboratie gehekeld door Waalse demagogen en hun Vlaamse knechten. Veltmans begreep zeer goed waarom het vaderland de brug- gen over de Maas in Wezet die de verbin- ding met Limburg verzekerden maar niet herstelde. Opvallend voor ons is de feite- lijke gematigdheid van deze flamingant en zijn medestanders en hun angst voor politie en gerecht. De Vlaamse fanfare van Sint-Martens- Voeren begon een concert in 1948 met de mars “Tous Belges”. Veltmans was een voor- stander van “tijdelijke faciliteiten” voor Frans- taligen. Sommige Voerenaars eisten dat de gemeentes Limburgs zouden worden zodat de

administratieve banden met Luik zouden ver- dwijnen. Hij antwoordde: “We moeten voor- zichtig zijn en ons huis niet in brand steken.”

Op het einde van zijn leven was hij zeer pessi- mistisch. De Voerense jongens trokken naar Wallonië om verder te studeren en de meisjes gingen naar de Franstalige middelbare school van de ursulinen in Voeren. Veltmans zag dat de eis voor tweetaligheid altijd sterker werd en hij reageerde met: ”Dat betekent eentalig Frans in minder dan 25 jaar.” Veltmans stierf in 1954. Hij zou bijzonder verrast zijn over de huidige toestand. Maar zelfs na zijn dood ont- wapenden fanatieke Belgofonen niet. Bij de overheveling naar Limburg werd het opschrift op zijn graf twee keer besmeurd en in 1984 werd - 40 jaar na zijn dood - de marmeren piëta op zijn graf in stukken geslagen.

Meertens en Gouverneur

Ik had nog nooit van schrijver Frans Meesters gehoord, wat niet in mijn voordeel pleit. Deze authentieke Voerenaar werd als twintigjarige seminarist in 1930 voorzitter van de Vlaamse studentenbond van Over- maas. Pastoor Veltmans was zijn geestelijke raadsman. In zijn Veltmans-boekje vertelt hij over allerlei acties en weer valt op hoe braaf, hoe angstig hij en zijn generatiegenoten waren; al heeft dat natuurlijk ook te maken met de brutaliteit van Belgische rechters en rijkswachters tegenover Vlaamse activisten.

Meesters, kapelaan in het Voerense dorp Teu- ven, werd na de oorlog één van de slachtof- fers van de heksenjacht op Vlamingen in de Voer. Hij werd beschuldigd van collaboratie en hij werd veertig dagen opgesloten vooral- eer het gerecht toegaf dat hem niets te ver- wijten viel. Hij schreef een boekje over zijn opsluiting en moest van Veltmans het echte begin en het einde van zijn relaas verande- ren, uit angst voor wat les bons Belges de Vlamingen nog zouden aandoen in Voeren.

Meertens schreef boeken, reisreportages en veel artikelen over zijn geboortestreek voor de toen nog Vlaamse De Standaard. Hij stierf in 1996. De overwinning van de Vlaamse lijst in 2000 maakte hij niet mee. Zijn boekje telt geen honderd pagina’s en is vooral geschreven voor mensen die de toestanden ter plaatse goed kenden. Dankzij het interbibliothe- cair leengebruik kon ik bij de provinciale Bib van Hasselt nog twee boeken over Veltmans

ontlenen. De auteur was een zekere G. van Voeren, pseudoniem van Jozef Gouverneur;

weer een naam die me niets zei (mijn excuses aan de oudere Limburgse lezers). Het moet een fascinerende en waarschijnlijk niet gemak- kelijke man geweest zijn. Deze Diestenaar, ook al priester, werd leraar in Eupen. Daar richtte hij, op verzoek van Veltmans, een succesvolle afdeling van het Davidsfonds op. Lang duurde dat niet. Waalse priesters lieten hem naar een dorp in de omgeving van Durbuy overplaatsen.

Hij hing zijn toga aan de haak en werd verta- ler en handelsreiziger in Verviers.

Dat moet in 1950 een enorm schandaal geweest zijn. Zijn “Tweemaal geveld” is een uitstekende biografie van Veltmans, maar vooral “Veltmans en Overmaas” is een oog- opener. Hij bewijst met hand en tand, met cij- fers en documenten, hoeveel Vlamingen er vroeger nog woonden in Overmaas: van het Voerense Moelingen tot Kelmis en Welken- raat. Gouverneur vertelt hoe in Aubel fei- telijk een Vlaamse meerderheid was, tot de verfransing in een paar generaties toesloeg.

Hij richtte de Bond der Vlamingen van Oost- België op en pleitte in 1960 voor een drie- talig arrondissement met de Voerstreek, Aubel en Eupen-Malmédy. Gouverneur was niet gelukkig met de overheveling van Voe- ren naar Limburg omdat tezelfdertijd alle Vlamingen die verder oostwaarts leefden, werden opgeofferd. Hij moest uit Verviers vertrekken, toen de politie hem verwittigde dat men hem wou vermoorden. Volgens de Encyclopedie Vlaamse Beweging stond hij een gematigd optreden voor, maar dat blijkt niet uit zijn laatste boek waar op de omslagteke- ning bloed stroomt uit Overmaas. In dit in 1989 verschenen werk moest hij nog altijd anonieme getuigen opvoeren over de taaltoe- standen, omdat Vlamingen bang zijn voor het Waalse geweld. Ook Gouverneur, overleden in 1992, heeft de overwinning van 2000 niet meegemaakt. Het werk van Veltmans, Meer- tens en Gouverneur herinnert ons eraan dat er in oktober weer gekozen wordt in Voeren.

De gemeente wordt nu zoveel beter bestuurd dan ten tijde van gangster Happart, en Lim- burg heeft er zeer veel geïnvesteerd. Tongeren en Hasselt zijn inmiddels ook zoveel mooier en rijker dan het afschuwelijke Luik, maar toch ontwapent la Belgophonie nooit; ook vandaag niet in Voeren. J^an n^eckers

De dingen dezer dagen

5 Echo’s uit de

Koepelzaal

Rechtstaat

Hoe vaak schreven we het niet? De Vlaamse overheid (regering en parle- ment) functioneert en gedraagt zich als de Belgische, waar ze gewoon een soort afsplit- sing van is. Daar kregen we de voorbije week weer een erg fraai voorbeeld van.

Toen stemde de Vlaamsche Parochieraad een decreet dat er geen rekening moet gehouden worden met een arrest van de Raad van State! Goed idee: zo breng je de burgers respect voor recht en wet bij! Zul- len we volgende week misschien eens een decreetje maken dat het onderwijs nog een opdracht bij geeft, om wat te doen aan de toenemende agressie, normenloosheid en individualisering?

Een beetje “ambtenarees”

Waar gaat het over? Vorige zomer ver- klaarde de Raad van State een drie jaar oud besluit van de Vlaamse regering, dat het zogenaamde integratiespoor invoerde, onwettig. Dat integratiespoor is een aan- passing van de regelgeving om een milieuef- fectenrapport (MER) te integreren in een ruimtelijk uitvoeringsplan (RUP). Dat is ambtenarentaal die erop neer kwam dat de voorziene vorm van informatie via publicatie in de pers en aanplakking niet meer hoefde, en dat bekendmaking via een webstek van de bevoegde instanties volstond. Wij vermoe- den dat zoiets in het Vlaamse ambtenaren- jargon voor transparantie en openheid van bestuur doorgaat.

Nieuwe gevangenis

Over dat handigheidje zegt de Raad van State dat het indruist tegen het gelijkheids- beginsel tussen burgers, die niet op dezelfde wijze geïnformeerd worden. Juridische spe- cialisten inzake de procedures van ruim- telijke ordening zien hierin een poging tot beknotting van het inspraakrecht van de burgers. Concrete aanleiding was een klacht van buurtbewoners tegen de bouw van een gevangenis in Dendermonde. Gevolg: grote frustratie en zelfs ronduit woede bij o.a. de plaatselijke schepen van Ruimtelijke Orde- ning, socialist Bart van Malderen, tevens zetelzitter in het Vlaamse Parlement.

De oplossing!

Met hulp van partijgenoot Bart Martens, die voorzitter is van de bevoegde parle- mentaire commissie, liet Van Malderen een zogenaamd validatiedecreet door de par- lementaire molen jagen. Dat decreet zette de Raad van State buitenspel, want zegt dat met zijn arrest geen rekening moet worden gehouden! De uitleg van Martens is type- rend voor dat soort politici: “We moesten wel want anders komen er meer dan zes- tig RUP’s op de helling te staan, samen met alle vergunningen die op basis daarvan ver- leend zijn. Dat zou voor onoverzichtelijke problemen voor de administratie gezorgd hebben. Maar we zullen de wet wel aanpas- sen in functie van de bezwaren die de Raad gezien heeft.”

Wat we zelf doen...

Hoofdindiener van het decreet is Wilfried Vandaele (N-VA). De bevoegde minister is Philippe Muyters (N-VA). Volgens Groen wordt het stilaan een gewoonte lokale pro- blemen via het parlement op te lossen.

Vandaele verdedigt zich met het argument dat er sneller moet kunnen gewerkt wor- den, dat de Raad van State niet foutloos werkt en dus niet “ongecontesteerd” mag blijven. Hij pleit voor een soort Vlaamse Raad van State, door de Raad voor Vergun- ningenbetwisting te laten versmelten met de Raad voor Milieuvergunningen, gezien de eerste het werk niet baas kan en de tweede als het ware werkeloos is…

G1000: speeltijd

Het staatsbehoudende burgerinitiatief G1000 (nu ja, in Tour & Taxis kregen ze op 11/11/2011 met moeite 700 man bijeen) geeft niet op. In september en oktober gaan ze nog maar eens de wereld verbeteren, met bijeenkomsten in het Vlaamse Parlement en in het Waalse Parlement. Ontstaan in de nasleep van de verkiezingen van 2010 wilde de praatclub van 700 democratie-uitbrei- ders indrukwekkende conclusies voorstel- len in het federale parlement, maar Kamer en Senaat zagen dat niet meteen zitten.

Kris Peeters pakte onverwacht snel uit met zijn “Handvest voor Vlaanderen”.

“Een uitermate saai werkstuk”, vinden sommigen. Anderen zijn iets positiever.

Nog anderen lachen ermee. Wat een Vlaamse grondwet had kunnen zijn, is nu een voorzichtig geformuleerd en heel algemeen document. Vermoedelijk in sep- tember legt de meerderheid het voor aan de plenaire vergadering.

Vlaanderen en de Ku Klux Klan

Handvest voor Vlaanderen

Al van in de jaren 90 liet toenmalig Vlaams minister-president Luc van den Brande (CVP) een aantal wetenschappers een

“Proeve van Vlaamse Grondwet” opstellen.

Na de paarse machtsovername kwam het initiatief terecht bij Norbert de Batselier, die ijverde voor een basistekst die de voor- naamste principes van de Vlaamse samenle- ving zou beschrijven. De Franstaligen von- den dat een haast separatistische daad. De sp.a’er pareerde die aanval door te verwij- zen naar de Länder in Duitsland, de deel- staten in Zwitserland, Canada en Amerika, die allemaal de bevoegdheid hebben een eigen grondwet te schrijven. Die staten zijn daar niet aan ten onder gegaan. Doch, De Batselier mislukte.

Nadat CD&V met Leterme (via het kartel door de N-VA versterkt) weer het Vlaamse stuur had overgenomen, werd in 2006 voortgewerkt aan tekstversies. “Vlaanderen is een natie”, schreven de kranten in 2006 na de Vlaamse Conferenties van (opnieuw) Van den Brande.

Vorige week was het na lang palaveren uiteindelijk Kris Peeters die met zijn meer- derheid (CD&V, N-VA en sp.a) dan toch uit- pakte met een Handvest voor Vlaanderen (120 artikels, 42 bladzijden).

Geen grondwet, beetje natie

“Zeg zeker niet grondwet, maar zeg hand- vest”, titelde een krant. De Franstaligen zouden wel eens moord en brand kunnen schreeuwen. Ook het woord “natie” kregen de onderhandelaars in de tekst niet neerge- pend. Dat gebeurde enkel in de inleiding, en dan nog na zware druk van de N-VA. De sp.a was tegen, CD&V halfslachtig, zoals de par- tij zich inzake staatshervorming al geruime tijd gedraagt. “We hebben schrik van onze eigen schaduw”, schamperde Eric Donckier in Het Belang van Limburg.

De Vlaamse journalisten fileerden het document: juridisch is het Handvest niets waard. Een vodje papier. Van geen tel. Enkele positivo’s – en natuurlijk de Vlaamse meer- derheidspartijen – vinden de tekst “de erkenning van een natie met een eigen taal en cultuur” en een verduidelijking van “waar Vlaanderen politiek en maatschappelijk voor staat”.

De independentisten binnen N-VA kun- nen er niet naast kijken: de partij moest uit de buurt blijven van het onafhankelijkheids- streven. Vandaag politiek niet opportuun, want sciencefiction in het huidige politieke landschap. Een voorzichtige strategie die een deel van een aantal radicale Vlaamsgezin- den wel eens weer richting Vlaams Belang

kan duwen. “De Franstaligen kunnen gerust zijn”, reageerde Joris van Hauthem van het VB: “In artikel twee van het Handvest staat duidelijk dat Vlaanderen zich inschrijft in de structuren van de federale overheid. Dit is geen ijzer om België open te breken.”

“Copernicaanse omwenteling”

De tekst blijft ook uit de buurt van het confederalisme. Minister-president Kris Pee- ters (CD&V) benadrukte niet alleen dat het Handvest “geenszins een eerste stap naar onafhankelijkheid is”. Wat hij de “identi- teitskaart van een volwassen Vlaanderen”

noemt, is in geen geval de “Copernicaanse omwenteling” die hij en de restanten van de Vlaamse vleugel van CD&V binnen een zwalpende partij nog voor ogen zeggen te hebben. De Leuvense grondwetspecialist Stefan Sottiaux heeft overschot van gelijk:

“De tekst schrijft zich braaf in het Belgische, federale verhaal in. Het Handvest is geen indringende stap naar een confederale unie.”

Is alles wat in het Handvest staat dan slecht? Neen, maar het is ook niet goed.

Moeten we blij zijn dat Vlaanderen nogmaals bevestigt dat het Brussel wil behouden als hoofdstad van Vlaanderen? Moeten we onder de indruk zijn van artikels die bepa- len dat Nederlands hier de officiële taal is?

Positief?

Laten we op zoek gaan naar enkele “posi- tieve” punten. Dan moeten we vooral door open deuren: Vlaamse begrotingen moe- ten in evenwicht zijn, het beleid moet duur- zaam zijn, de gezondheidszorg in handen van de goed geïnformeerde patiënt, de consu- ment moet worden beschermd, net als het recht op ondernemen, op kosteloze arbeids- bemiddeling, bescherming tegen onredelijk ontslag. Vlaanderen staat voor de academi- sche vrijheid, voor progressieve belasting- schalen, voor een herverdelende rol van de overheid. Het garandeert het stakingsrecht, neutraal onderwijs, vrije keuze godsdienst/

zedenleer in het onderwijs. Vlaamse regerin- gen mogen niet alleen uit mannen of alleen uit vrouwen bestaan… Niet slecht allemaal, maar behoorlijk evident.

Misschien is de interessantste bepaling nog wel dat “geen kieskring de grenzen van het grondgebied van het Vlaams Gewest mag overschrijden”. Een goede zaak voor BHV (al valt dat nog te bezien), maar ongetwijfeld ook interessant als statement tégen al wie er nog van droomt verkiezingen te organiseren in een federale (Belgische) kieskring. Inte- ressant, al was het maar omdat Marc Rey- nebeau van die passage blijkbaar de kramp

krijgt (houd de komende weken zijn vrien- den van de Pavia-groep maar in de gaten).

Ku Klux Klan

De temperatuur van de commentatoren meten is wel leerrijk. Hugo Camps spreekt in De Morgen van “grondwettelijke over- kill”, want als voorbeeldige burger heeft hij al genoeg aan de kettingen van de Bel- gische grondwet en de grondrechten van de EU. “Als regionalitis dan toch zo lekker is, doe er dan ook nog een handvest voor Limburgers, West-Vlamingen en Pajotten- landers bij.” Het Vlaamse Handvest (“archa- isch”, “klemmend”) doet de bange man den- ken aan de Ku Klux Klan. Camps drinkt vermoedelijk te veel?

Volgens Guy Tegenbos (De Standaard) heeft Vlaanderen het allang niet meer nodig zijn bestaan te affirmeren, wel moet het dui- delijk maken waarvoor het staat. Is geno- teerd. Maar Guy moet toch eens babbelen met zijn jonge collega Maarten Goethals, al was het maar omdat die zijn “informanten”

wel heel goed weet te kiezen: de politieke filosoof Helder de Schutter, die vindt dat achter het spreken over een Vlaamse natie

“een dreigende kracht” steekt. Een splitsing van België zou “een groot deel van de Vla- mingen schofferen”. Welk deel? Onderzoek zou aantonen dat veel Vlamingen zich ook Belg voelen. Wie ontkent dat? Maar stand- punten en stemgedrag kunnen best schuiven.

De jongste tijd was dat alvast níét in de rich- ting van meer België… Een ontwikkeling die ook zijn andere twee informanten (Ico Maly, hoofdredacteur van Kif Kif Mediawatch en politicoloog Dave Sinardet) de stuipen op het lijf jaagt. Vlaanderen? Bestaat niet. Iden- titeit? Weg ermee. Dat soort dingen… Zou politieke wetenschap wel bestaan?

Alsof dat nog niet volstaat, liet De Standaard ook Marc Reynebeau het Hand- vest nog eens herkauwen. Voor het brein van deze Belg is het begrip natie net iets te complex. Het kan maar bestaan als we met z’n allen klonen zijn van mekaar. Omdat er in Vlaanderen ook buitenlanders, Franstaligen, vreemdelingen en culturele minderheden leven, bestaat de Vlaamse natie niet. Zucht.

En nu?

Wat gaat er nu gebeuren? Het Handvest is voorlopig nog een ontwerp. Kris Peeters wil het snel door het Vlaamse Parlement goedgekeurd krijgen. Zowat alle commen- tatoren betreuren dat de oppositie (Open Vld, Groen, VB) door de snelle commu- nicatie van Peeters werd “gepakt”. Een

“kleine helft” van het parlement werd voor voldongen feiten geplaatst met “een dic- taat”, te nemen of te laten, aldus Gazet van Antwerpen. Dat is misprijzen voor wie niet tot de “tijdelijke” meerderheid behoort, ter- wijl het Handvest de tand des tijds moet kunnen doorstaan. Een terechte kritiek, als tenminste de hele oppositie wordt bedoeld, Vlaams Belang inbegrepen.

Uiterlijk tegen 27 september wil CD&V het Handvest voor Vlaanderen goedgekeurd krijgen in het Vlaamse Parlement. Of dat zal lukken? Die dag is ook de feestdag van de Franse Gemeenschap. A^njA P^ieters

Belgische oplossing voor Spaanse probleembank Verbazend snel

Vijf jaar geleden, u leest het goed, sloot ons (sic) land een verdrag met Marokko om Marokkaanse criminelen hun celstraf te laten uitzitten in hun land van herkomst.

Deze week werden de eerste Marokkaanse gevangenen per jet overgevlogen. Vijf. Nog een 600-tal komt in aanmerking.

We getuigen samen met Raymond van het Groenewoud: “Het ging vooruit, het ging ver- bazend goed vooruit.”

Vodje papier

Het Grondwettelijk Hof vernietigde de financiering van het Brusselse scholenplan.

In het Brussels Hoofdstedelijk Parlement ondervraagd door VB-fractievoorzitter Domi- niek Lootens, zei de Brusselse regeringsleider Charles Picqué dat hij die uitspraak naast zich neer zal leggen en verder zal gaan met zijn plan, dat volgens het VB neerkomt op het usur- peren van bevoegdheden die niet het Brusselse Gewest toekomen, maar wel de Gemeenschap.

Picqué vindt Vlaanderen in dit dossier “agres- sief”. Een nieuw communautair incident is in de maak. Goed om weten: Open Vld, CD&V en Groen maken deel uit van de Brusselse gewestregering.