Leo Custers

(1)

e 1,95

70

^ste

jaargang • nummer 47 • woensdag 19 november 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Deze week

‘t Pallieterke en het FDF 6

Luperto:

een politiek probleem 7

Vaarwel Leo 10 & 11

Praten met Latif Bhatti 15

Praten met Tomislav Sunic 13

De Wever te blauw, Almaci te rood. Of niet?

Bart de Wever is met 91 procent van de stemmen herverkozen als voorzitter van N-VA. Hij begint aan zijn vierde termijn.

Zijn laatste? De helft van de meer dan 40.000 stemgerechtigde partijleden stem- den per brief of via het internet. Uitda- ger Geert Vertongen, voorzitter van N-VA Diepenbeek, behaalde 9 procent. Meyrem Almaci, de nieuwe voorzitter van Groen, werd niet gekozen door de helft van de leden, maar door 60 procent van de 761 kiezers op het Groen-congres. Uitdaag- ster Elke van den Brandt strandde op 40 procent.

Dat de N-VA de populariteit van haar voorzitter ook de komende jaren goed zal kunnen gebruiken, spreekt voor zich, zeker nu de partij op federaal vlak een enorm risico nam door volop mee te stappen op een liberaal rege- ringspad en de communautaire doelstellingen verstopte. Eerst in beperkte mate achter het gordijn van het confederalisme, vandaag volledig achter de schermen van een liberale regering. Draai en keer het zoals je wilt, de N-VA koos voor een bevreemdend blauw pro- fiel. Wie niet economisch rechts denkt, hoort er niet meer bij.

Dat kan een grote vergissing zijn, niet alleen omdat het economische verhaal van de regering-Michel niet klopt, maar ook omdat het pluralisme van de Vlaamse Beweging wordt opzijgeschoven. Trok die Beweging niet de kaart van alle Vlamingen, “van uiterst links tot uiterst rechts”?

Pandoering

Zonder een duidelijker sociale insteek dreigt de partij in 2018 en 2019 een pandoering te krijgen van de kiezer. Niet liberaal genoeg bevonden, kan ze een deel van de kiezers verliezen aan Open Vld. Te liberaal bevonden, kan een deel van het electoraat kiezen

voor socialere alternatieven. Dan zwijgen we nog over een terugtocht van misnoegden richting Vlaams Belang. Benieuwd hoe De Wever hiermee omgaat.

Men neuriet in regeringskringen - niet eens ten onrechte - dat de allerzwaksten hier en daar wat “worden gespaard” en dat je “eerst welvaart moet creëren om die nadien te kunnen herverdelen”. Maar de perceptie dat omwille van de Heilige Koe van een “belas- tingstop” en begrotingsdiscipline de werknemers en de middengroepen mogen bloeden, kreeg vorm en zal moeilijk te keren zijn. Dat de financieel-economische bovenlaag werd vrij- gesteld van een inspanningsplicht voor wel- zijn en welvaart, is een vergissing.

Met een aandoenlijk eufemisme noemt men een ingreep zoals een indexsprong een

“besparing”. Helaas is het vooral een “belasting voor de loontrekkenden”. De koopkracht van het gros van je eigen kiezers aantasten is geen taboe, maar doe het dan evenwichtig.

Huiswerk

Het verhaal over de creatie van “80.000 tot 100.000 nieuwe jobs” is erg twijfelachtig.

Bedrijven zullen ook “cashen” of kiezen voor andere opties (investering in innovatie, oplei- ding, enzovoort). Alleen al om economische redenen is begrotingsfetisjisme overigens een

“lastig” idee. Het doet ook zelfstandigen en kleine ondernemingen pijn.

Dat nu ook UNIZO de Luxembourg Leaks

“een kaakslag” noemt voor de vele kmo’s en zelfstandigen die wel netjes in België hun belastingen betalen, en dat voorzitter Van Eet- veldt vraagt om die poort dicht te timmeren, is een mooie voorzet om ten minste een deel van het huiswerk opnieuw te doen.

Dat stoere pensioenverhaal, bijvoorbeeld.

Als maar tien procent van de werknemers effectief tot z’n 67ste zal moeten werken, zoals minister Daniël Bacquelaine (MR) zegt,

schaf dan die onzin af en ga op zoek naar alternatieven, want die zijn er. Dat even stoere verhaal over sociale fraude, koppel dat strakker aan de aanpak van fiscale fraude. Ook hier is evenwicht belangrijk.

Groen

Groen stuurde – weliswaar voor het eerst – de sterkste figuur van de partij naar het voor- zitterschap. Ook Meyrem Almaci staat voor een grote uitdaging. Gaat ze voort op de weg van ecologisch en progressief radicalisme, ver weg van het politieke middenveld, en zonder de minste “Vlaamse” glans, dan hoeft ze er niet op te rekenen dat haar politieke speel- veld verruimt.

Almaci, dochter van een Turkse gastarbei- der-bouwvakker, werkte tot 2007 als cultuur- wetenschapper aan de VUB en de KU Leuven.

In 2000 werd ze Agalev-gemeenteraadslid in Sint-Gillis-Waas, vervolgens na haar verhui- zing naar Berchem voorzitter van Jong Groen (2006), en uiteindelijk in 2007 met 14.628 voorkeurstemmen Antwerps Kamerlid en fractieleider van Groen. In 2011 dook deze onbetwistbaar capabele en felle madame de poppolls binnen.

In 2009 wou geen enkel parlementslid van Groen! voorzitter worden. Wouter van Besien klaarde de klus. Sterke parlementaire frac- ties vergrootten de kloof met de kiesdrem- pel, maar tien procent halen zat er in 2010 en 2014 niet in. Dat lukt de ecologisten ner- gens in Europa. En in eigen land werd Ecolo bij de jongste verkiezingen door de kiezers uit beeld geslagen.

Ecologische partijen fixeren zich niet zelden op fanatieke geloofslijnen over kernenergie, mobiliteit, energie, armoedebestrijding, diversiteit en migratie. Daarover heeft Almaci voorlopig niet het minste nieuws te vertellen. Ver- bazend conservatief.

Een partij die grenzen wil verleggen, moet

op zoek naar een nieuw verhaal. Dat zit er met Almaci wellicht niet in. Een vrijage met de sp.a wees ze meteen af. De deuren openen voor ACW-malcontenten? Veel ACW’ers zitten al bij Groen. Blinken op het eigen progressieve gelijk, dat zal het worden.

Falen

Almaci liet zich nooit betrappen op zelfs maar de minste communautaire insteek. Ze pleit voor diversiteit, maar verkrampt als het gaat over culturele, sociaaleconomische en politieke verschillen. Dan schakelt ze zoals de Franstaligen subito presto over op dood- doeners als “de essentie is de solidariteit. We leven samen in één land. De uitdagingen zul je niet wegtoveren door het land te splitsen.”

Een preek voor een grenzeloze wereld, maar tegelijk… voor het behoud van één land.

Groen blijft, samen met de sp.a, alles wat naar flamingantisme ruikt, verketteren en ver- stoten. Beide partijen misten daardoor de boot in Vlaanderen, en dat is minstens een deel van hun falen.

Als Groen zich – ook al tegen de eigen prin- cipes van subsidiariteit en kleinschaligheid in – blijft vastklampen aan een identiteitsloos internationalisme, geraakt Almaci ook in don- kerblauwe tijden nooit weg uit de zone van de machteloosheid, waarin haar kleine partij onder de tien procent zit gebetonneerd. En mag De Wever tot zolang op z’n twee oren slapen.

“Een derde van de mensen overweegt op ons te stemmen. Wij zijn de toekomst van progressief Vlaanderen”, maakt Alcmaci zich- zelf wijs. Groen heeft blijkbaar genoeg aan de morele steun van de culturele elite en de opiniemakers. Tot welke verbluffende scores dat in de stembus leidt, hebben we gezien.

4 blz.

EXTRA

Met grote droefheid moet ik onze lezers melden dat oud-hoofdredacteur Leo Custers overleden is.

Leo Custers was van 1 december 2000 tot 1 december 2010 hoofdredacteur van

‘t Pallieterke. Hij volgde in moeilijke omstandig- heden Jan Nuyts op. Leo was verbonden aan ons blad sinds 1974, toen hij zijn eerste stukken en stukjes instuurde. Vooral over het buitenland, want dat was zijn grote specialiteit. Niet voor niets was hij de gewaardeerde Chef-Buiten- land bij Gazet van Antwerpen. Maar zijn mede- werking aan ‘t Pallieterke moest wel anoniem gebeuren. Meermaals vertelde hij me de anek- dote hoe hij bij Lou de Clerck geroepen werd.

Lou de Clerck, hoofdredacteur van GvA tussen 1985 en 1991, schreeuwde Leo toe: “Als ik ooit te weten kom dat gij voor ‘t Pallieterke schrijft, dan vliegt ge buiten!” Leo kon er jaren later nog hartelijk om lachen.

Leo Custers

1943 - 2014

Oud hoofdredacteur

De eerste maal dat ik hem ontmoette, moet ergens begin de jaren negentig geweest zijn, op een zondagnamiddag, op de weelderige kan- toren van ‘t Pallieterke. Af en toe hielp ik Jan Nuyts bij de opmaak, en ik was dan ook aanwezig bij de zondagse voorbereiding. Het was het moment dat medewerkers hun kopij kwamen afgeven en even binnensprongen, zo ook Leo.

Fax, internet, e-post, het bestond allemaal niet.

Zelf heb ik niet echt onder Leo als hoofdredacteur “gediend”. Mijn professionele bezig-heden lagen in die jaren elders en de tijd ontbrak om voor ‘t Pallieterke te schrijven. Natuurlijk kwamen we elkaar op regelmatige tijdstippen tegen, ergens op een Vlaamse manifestatie. En toen ik hem meldde – begin 2010 – dat ik over wat meer tijd beschikte en dat het kribbelde om de pen nog eens ter hand te nemen, was hij het die me de vraag stelde: “Is dat niks voor u, hoofdredacteur van ‘t Pallieterke worden?”

Tien jaar is Leo Custers hoofdredacteur van

‘t Pallieterke geweest. Leo had in 2000 kunnen kiezen voor een welverdiend pensioen. Maar neen, de plicht riep. Omdat het moest. Voor Vlaanderen, voor de vrije meningsuiting, voor zijn geloof, voor zijn overtuiging, voor zijn ‘t Pallieterke. Zondag 2 november telefoneerde hij me, om te zeggen dat hij op woensdag 5 november een medische ingreep zou onder- gaan. Hij klonk optimistisch. Niets liet vermoeden dat het ons laatste gesprek zou zijn. De ope- ratie bracht niet het verhoopte resultaat. Een week later, op 12 november, stopte Leo’s moe- dige hart met kloppen.

Leo, bedankt, voor al die jaren onverdroten inzet voor uw en ons lijfblad. Wij gaan door met de strijd.

Namens alle medewerkers van ‘t Pallieterke.

Namens alle lezers van ‘t Pallieterke.

Karlvan Camp hoofdredaCteur

De straat aan de macht 3

NA de val van de muur 4

(2)

Actueel

19 november 2014

2 Uit de smalle beursstraat

Discussie over meerwaardetaks zet links voor jaren klem

De kans dat er een meerwaardetaks op aandelen komt, is nog altijd zeer klein. Maar nu de regering-Michel toch beslist een discussie over deze vorm van vermogenswinstbelasting te voeren, zet ze de socialisten voor aap. De voorbije kwarteeuw zijn de socialisten er, ondanks hun politieke gewicht, niet in geslaagd zo’n maatregel erdoor te krijgen. Laat staan dat er ten gronde over gediscussieerd werd.

Nadat ministers een week lang in de pers tegenstrijdige berichten hadden afgelegd, bracht minister van Financiën Johan van Overt- veldt (N-VA) eindelijk duidelijkheid: een meerwaardetaks op aande- len is mogelijk, zij het onder strikte voorwaarden. Zo mag de kleine belegger er niet door worden geraakt en moeten minwaarden ook fiscaal bevoordeeld worden. De vraag om een nieuwe vermogens- winstbelasting in te voeren, kwam er zoals bekend onder druk van de CD&V die haar morrende linkerzijde wil sussen. Dat toponderne- mer Marc Coucke miljardair wordt door de verkoop van zijn bedrijf en geen belastingen moet betalen op de meerwaarden die hij boekt, werd door velen als onrechtvaardig beschouwd.

In het regeerakkoord is geen sprake van een meerwaardebelas- ting. Geen enkele regeringspartij - ook de CD&V niet - had de maat- regel in haar verkiezingsprogramma opgenomen. Maar zie, typisch voor de Belgische steekvlampolitiek, er zou nu toch over een meer- waardetaks gesproken worden. Waarom nu wel?

Er is een politieke reden. Door de discussie over zo’n vermogens- winstbelasting aan te gaan, hoopt de regering-Michel de linkse oppositie de wind uit de zeilen te halen. Ze kan nu tegen de vak- bonden en de socialistische partijen zeggen: ‘Kijk, wij willen de vermogens aanpakken en het is nog niet goed.’ Zo’n meerwaarde- taks zou in de perceptieoorlog die de politiek is links zeer slecht uit- komen. Want we kunnen ons de vraag stellen waarom PS en sp.a zo’n belasting niet hebben ingevoerd toen ze in de regering zaten.

Nu het debat op gang is gekomen, zit links voor lange tijd knel. In 1999, toen de paars-groene hoogdagen konden beginnen, hoopte de PS zo’n belasting door te voeren. Maar Louis Michel, toen num- mer één van de MR, zei neen.

De federale regering doet er goed aan het debat over de meer- waardebelasting zo lang mogelijk te rekken, kwestie van de linkse oppositie te jennen. Want de kans dat zo’n meerwaardetaks er echt komt, is eerder klein.

Daar zijn twee redenen voor. Om te beginnen zou dit betekenen dat het regeerakkoord verregaand moet worden aangepast. Voor een extra belasting zal de CD&V een prijs moeten betalen. De N-VA wil alleen weten van een meerwaardebelasting in het kader van een

“taks shift”. Dat betekent dat er elders belastingen moeten worden verlaagd. Vraag is of de CD&V gewonnen is voor een tweede index- sprong of aanhoudende lastenverlagingen op arbeid. Of nog: N-VA kan in ruil een verdere flexibilisering van de arbeidsmarkt eisen.

Zoals de invoering van de beperking van de werkloosheidsuitkerin- gen in de tijd. Daar hebben de Vlaamse christendemocraten zich bij de regeringsonderhandelingen altijd tegen verzet.

Tweede reden is dat zo’n meerwaardebelasting niet veel zal opbrengen. Het Leuvense onderzoeksinstituut Hiva, dat meestal in opdracht van de christelijke arbeidersbeweging onderzoeken ver- richt, denkt dat zo’n vorm van rijkentaks vijf miljard euro kan ople- veren. Een veel te optimistische visie, die er bijvoorbeeld vanuit gaat dat iedereen zijn aandelen van de hand zal doen van zodra hij een meeropbrengst heeft. De Nationale Bank heeft betrouwbaarder cij- fers en komt tot de conclusie dat de opbrengst niet meer dan enkele honderden miljoenen euro zal zijn. Als in het kader van een belas- tingverschuiving die opbrengst gebruikt wordt om de hoge lasten op arbeid te verlagen, dan is het resultaat een mager beestje. De his- torische loonkostenhandicap van België ten opzichte van de buur- landen is zestien procent. Met de maatregelen van de regering-Di Rupo en de huidige plannen van de regering-Michel wordt die ver- minderd met vijfentwintig procent tot twaalf procent. Wel, eigen- lijk is nog eens een verlaging van een kwart nodig. Dat betekent een nieuwe loonlastenverlaging van meer dan zes miljard euro. De opbrengst van een vermogenstaks is ruim onvoldoende om die put te dempen. Dat zal een reden zijn voor N-VA en de liberale partijen om wel degelijk de discussie te voeren over een meerwaardetaks, maar om de invoering ervan op de lange baan te schuiven.

Angélique VAnderstrAeten 











Moeilijk kiezen

Waarom scoort het VRT-journaal nog altijd hoger dan het VTM-nieuws? Het klopt toch dat in mei verenigd links in Vlaanderen amper 25 procent van de stemmen haalde? Op grond van de manier waarop de VRT de rampbetoging in Brussel “opvolgde”, zou men dat niet zeggen. Hoofdpunt van “Het Journaal” was namelijk het bericht dat gemeenten die in de winter “afschakeling” riskeren, plannen klaar hebben om dat gebeurlijke ongemak op te vangen.

De VTM-nieuwsredactie blonk ook nooit uit in het kritisch benaderen van het door socialisten gedomineerde regime dat het land naar de rand van de financiële afgrond heeft gebracht.

VTM had wel het fatsoen de honderdentwaalf door “betogers” verwonde agenten en de aan- gerichte ravage niet af te doen als een “fait divers”, wat de VRT deed met een gezochte alternatieve blikvanger - in andere media nauwelijks vermeld.

De N-VA mag zich gelukkig prijzen dat de partij, in tegenstelling tot haar regeerpartners, geen nauwe bindingen heeft met een vakbond. Zouden militanten van die bond tijdens

een betoging een kwart van de door meestal ABVV-betogers “gerealiseerde” menselijke en materiële schade in Brussel aanrichten, zou het VRT-journaal dagenlang hetzelfde nieuws- hoofdpunt opdissen.

Als de staatszender het bestond één dag na de feiten al grotendeels te doen of zijn rode neus bloedde, mag men over ontluisterend cynisme spreken. Dat, gekoppeld aan onbe- trouwbaarheid inzake “objectieve berichtgeving”, maakt het in een grotendeels “cen- trumrechts” stemmend Vlaanderen tot een contradictie dat de meeste Vlamingen trouw blijven zweren aan het VRT-journaal.

Onheilsprofeten

Inzake cynisme stond de VRT niet alleen.

Integendeel. Het is moeilijk om uit het pakket het “sterkste nummer” te benoemen. Iedereen doet dat naar smaak en voorkeur beter zelf.

Na de “toestanden” in Brussel, en vooruit- blikkend naar de op stapel staande staking in Antwerpen, op 24 november, gaven de vakbon- den toe “dat ze hun mensen niet meer onder controle hebben”.

Waarom deden de vakbondsleiders dan dagenlang alles om hun achterban zo op te zwepen dat die “toestanden” er kwamen? De handen reeds in onschuld proberen te was- sen voor mogelijk nieuw straatgeweld getuigt van aan cynisme gekoppelde en geveinsde onmacht.

“Zijn er eigenlijk bewijzen dat hij agenten verwondde?”, vroeg de familie van de heer Gaetan S. zich “betreurend” af, omdat hun bloedverwant als enige “betoger” aangehou- den bleef. Net nu hij erin geslaagd was al vier jaar uit de cel te blijven. Kan tellen als cynisch meerwaardeargument voor het vrijlaten van een zware jongen die al vijfentwintig diefstal- len, twee brandstichtingen, één verkrachting en een ontsnapping uit de cel op zijn criminele erelijst heeft staan.

Die man mag zich gelukkig prijzen dat hij zijn

“prestaties” neerzette in een rechtstaat en niet in een bananenrepubliek.

Met hun actie “Hart boven hard” voeren de linkse auteurs Stefan Hertmans, Tom Lanoye en Erwin Mortier actie tegen wat ze “de nieuwe orde” noemen. Een verwijzing naar al het onheil dat regeringen zonder inspraak van de linkse kerk gedurende vijf jaar over de goege- meente zullen uitstorten.

Gemakshalve vergeten de literaire onheilsprofeten in hun pleidooien te vermelden dat al het “harde” waartegen zich afzetten, te danken is aan beleidvoerders waarmee dat trio lief- devol zoete broodjes bakte, met eigenbelang als leidmotief. Hopelijk is het voor Jan met de pet een koud kunstje het cynisme te vatten dat achter “Hart boven hard” schuilt.

Alles kan beter

De Brusselse burgemeester Yvan Mayeur stond op een - uiteraard - veilige locatie mee te betogen, als gepatenteerd PS-mandataris.

Dat hij dat optreden wou camoufleren als een soort troepenschouwing van een generaal te velde, is cynisme dat moeiteloos gelijke tred houdt met de leugenachtigheid van zijn woorden.

Wie daar geloof aan hecht, is al even zeld- zaam als wie wil geloven dat niet Jean-Char- les Luperto, die andere PS-coryfee in opspraak, maar een dubbelganger zich schuldig heeft gemaakt aan openbare zedenschennis in de toiletten van een parking langs de snelweg E42.

Cynisch noemen we Luperto’s “weerwerk”

niet, wel armzalig. Mocht hij zijn politiek vel nog kunnen redden, kan hij qua cynisme cur- sus volgen bij sommige partijgenoten. Yves Mayeur is een optie, maar alles kan altijd beter.

In Brussel bestonden de PS-creaturen Elio di Rupo en Laurette Onkelinx het vrolijk mee te betogen.

Het getuigt van veel cynisme om dat af te brengen, als medeverantwoordelijken voor de immense schuldenberg waar het land tegen- aan kijkt. Een erfenis die de PS in de schoot wierp van de regering die de achtergelaten smurrie moet opkuisen, terwijl de PS zich verzet tegen hoe dat kan. Politici die dergelijke arrogantie uitstralen, overschatten zich mateloos. En ze onderschatten al even mateloos het geheugen van wie ze door hun cynisme in overdrive choqueren.

D.Mol

Staking op 24 november

Ons volgend nummer wordt gedrukt op maandag 24 november. De aange- kondigde staking zal ongetwijfeld gevolgen hebben voor de postbedeling, want we vermoeden dat bij Bieeeepoooost de staking algemeen zal zijn in het sorteer- centrum waar ’t Pallieterke moet passe- ren. Niet panikeren, ’t Pallieterke zal er zijn. Alleen is het afwachten wanneer uw exemplaar bij u in de bus zal vallen.

ZenD eens een DROne naaR DOeL 4

In Frankrijk worden al enkele maan- den drones – kleine autonome of telege- leide vliegtuigjes – opgemerkt bij de kern- centrales. Wie erachter zit, is onduidelijk, maar de Franse politie heeft een onder- zoek geopend, en de Franse media vol- gen de zaak op. Bij ons is het al meer dan drie maanden geleden dat iemand smeer- olie liet weglopen uit de turbine van Doel 4, met de gekende gevolgen.

Daarover nog iets gelezen in de krant?

Iets gezien op tv? Is de dader al gevat? Is er zelfs nog maar een verdachte? We weten helemaal van niets. We kunnen alleen maar hopen dat vroeg of laat zo’n drone bij Doel 4 opduikt, zodat de Franse politie het raadsel in één moeite mee kan oplossen.

MiLqueT WiL DOkkeRs uiT BRusseL WeRen

Joëlle Milquet wil onderzoeken of ze maatregelen kan treffen om de Antwerpse havenarbeiders in de toekomst uit Brus- sel te weren. Daar valt iets voor te zeggen, na de gewelddadigheden die sommigen onder hen aanrichtten tijdens de nationale betoging.

Alleen, wij herinneren ons dat niet zo lang geleden enkele FGTB’ers uit Namen lelijk huishielden aan het partijhoofdkwar- tier van de MR. Wij hebben toen Milquet niet horen verkondigen dat ze ging onder- zoeken of ze in de toekomst Naamse FGT- B’ers uit Brussel zou kunnen weren. Zou het kunnen dat er achter dat onderzoek van haar meer zit dan alleen maar verontwaar- diging over betogersgeweld?

(3)

Actueel 19 november 2014 3

Partijdige burgemeester

Mijnheer de ongeloofwaardige,

Gij zijt in Vlaanderen genoegzaam bekend als een notoire Vlamingenhater. Al in de Kamer van volksvertegenwoordigers liet gij dat vaak en meer dan nodig blijken.

Het was pas als commissievoorzitter dat gij verplicht werd Nederlands te spreken.

Bovendien waart gij met uw PS-genossen und genossinnen er altijd bij om misbaar en loeiend lawaai te maken wanneer Vlaams- nationalisten in de praatbarak hun mening kwamen zeggen. Toen gij niet zo lang gele- den burgemeester van Brussel werdt, hield iedereen zijn hart vast. En terecht. Vlaams- nationalistische manifestaties en betogin- gen werden steevast verboden. Vanaf dag één liet gij duidelijk blijken dat gij heer en meester waart geworden in de tweetalige – officieel althans – hoofdstad van dit onza- lige land. Ook als bestuurder van die stad zijt gij een brulbakkes en een PS’er pur sang gebleven. Gij zijt geen man van het volk, maar een paladijn van een gruwzaam PS- stalinisme. Eerst het partijbelang en dan pas al de rest; zo lijkt het niet alleen, zo is het effectief.

Dat bleek op 6 november nog maar eens, ten voeten uit, toen gij een hoogst dubi- euze rol speelde in de ordehandhaving tij- dens de gewelddadige vakbondsbetoging in het hart van uw stad. In plaats van bij uw belegerde politietroepen te staan en hen te leiden, stondt gij als notoire tegenstander van de nieuwe federale regering tussen de socialistische betogers, aan de andere kant van de frontlijn. Op dat moment moest gij in het algemeen belang burgemeester en ordehandhaver zijn, en niet een PS-partij- beest! Naar verluidt hadt gij gezegd dat de politie zich defensief moest opstellen, wat met zich meebracht dat tientallen onder hen gewond geraakten en dat er massaal schade aan politiematerieel werd aange- richt. Om maar te zwijgen over de schade die gewone burgers leden: ingegooide rui- ten, in brand gestoken auto’s… Veertig minuten lang werden uw politieagenten aangevallen en riepen ze om versterking;

wat geweigerd werd…

Het sprak vanzelf dat uw politiemensen boos waren. In die mate zelfs dat zij op een officiële feestdag – 11 november – voor uw stadhuis keurig in het gelid kwamen staan om u hun bekommernissen en boosheid te ventileren.

Het werd een stijlvolle actie, die alleen voor u een blamage van formaat werd:

de bevelhebber van de troepen die door zijn voetvolk teruggefloten wordt. En ja, plots werdt gij een tam lam, want gij waart geschrokken toen gij met uw neus op de feiten werdt gedrukt. Als PS’er hadt gij het nog niet vaak meegemaakt dat het klootjes- volk wel eens een vuist durft maken naar de potentaten van de macht als het in de steek wordt gelaten en letterlijk en figuurlijk de wonden mag likken.

Wie op dat moment had gedacht en gehoopt dat gij een grote meneer zoudt zijn die zijn vergissing zou inzien, was eraan voor de moeite. Gij durfde het niet aan op de trappen van uw stadhuis te verschijnen en oog in oog met uw troepen openlijk uw spijt te betuigen en beterschap te beloven. Neen, gij zat binnen, teruggetrokken, te wachten op een delegatie.

En dat was het. Een tikkeltje moed was niet te bespeuren. Erger nog: gij probeerde altijd maar weer uzelf te beschermen door het licht van de zon te ontkennen en uw hou- ding te vergoelijken. Dat men u derhalve een meedogenloze lafaard noemt, is dan ook best te begrijpen.

Het vertrouwen tussen de honderden politiemensen van uw stad en u is weg. Er werd zelfs een strafklacht tegen u en uw politieofficieren ingediend voor schuldig verzuim. Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten.

Dat gij nu beloofd hebt uw diensten eens te komen bezoeken, om kennis te maken met uw personeel, is niet alleen veel te laat, het is ook een giller van formaat. Hoe klein kan een in het nauw gedreven PS’er toch zijn!

Zonder achting en zonder groeten. Zelfs geen beleefde.

Briefje aan Yvan Mayeur

Brussel heeft altijd burgemeesters voort- gebracht die zich wisten te gedragen als volksmensen. Dat was zelfs het geval tijdens de oorlog, toen Brussel voor de tweede keer sinds het ontstaan van België een vlaamsge- zinde burgemeester kreeg in de persoon van Jan Grauls (de eerste was Karel Buls, einde negentiende eeuw). Grauls schepte er plezier in om met Ernest Claes of andere vrienden de brasseries van de Grote Markt en omge- ving aan te doen, precies zoals zijn Fransta- lige voorgangers en zoals allen die na hem kwamen. Alleen de liberaal De Donnéa viel een beetje uit de toon, maar daar staat tegen- over dat hij zeer goed Nederlands sprak. De voorganger van Mayeur was Freddy Thiele- mans, een populaire rondbuikige Brusselaar, die na de jongste gemeenteraadsverkiezin- gen door de PS werd opzij geduwd om plaats te maken voor de kille, zeker niet populaire, ambitieuze en arrogante Mayeur, die tot taak gekregen had om Brussel te onderwerpen aan de partij.

Incidenten welkom

Men heeft tijdens de betoging van 6 november gezien wat dit heeft opgeleverd:

een ondeskundig omgaan met het politie- corps, waarvan de chef, Van Wymersch, gedrongen tussen zijn manschappen en de PS-burgemeester, uiteindelijk voor deze laatste koos, in ruil voor god-weet-welke carriè- resprong. Ik wil niet beweren dat Mayeur de incidenten aan het slot van de betoging heeft uitgelokt, maar ze waren hem en zijn partij aanvankelijk niet onwelgevallig.

In ieder geval zorgden een bevel aan de politie om zich “terughoudend” op te stellen, gevolgd door een bevel om zich terug te trek- ken, voor de chaos, de honderd gekwetste agenten, en voor het feit dat twee agenten de nefaste bevelen van hun oversten bijna met hun leven bekochten. Men heeft dit “schuldig verzuim” genoemd. Het was erger dan dat.

De herinnering aan de omstandigheid dat sinds de oorlog de PS reeds tweemaal een lange oppositiekuur heeft weten te beëindi- gen door op straat te komen en rellen uit te lokken, zit diep geankerd in het geheugen van de Waalse socialisten.

Vooral de herinnering aan de strijd tegen het herstelprogramma van de regering van premier Gaston Eyskens in 1960-1961 (“eenheidswet”), is nog zeer levendig. Men organiseerde toen een algemene staking, en bij rellen kwamen twee mensen om het leven, maar Eyskens gaf geen krimp. Dat deden wel zijn Vlaamse partijgenoten in de toen nog grotendeels unitaire partij. Partij- voorzitter Theo Lefèvre ging naar Fontai- nebleau bij Parijs waar hij met Paul-Henri Spaak overeenkwam om zo gauw mogelijk de traditionele Belgische pacificatie-coalitie van CVP en BSP, zoals de partijen toen heet- ten, te herstellen.

Dat werd enkele maanden later de regering Lefèvre-Spaak. Begrijpt u waarom dit oude verhaal tot de zeer actuele geschiedenis van het Waalse socialisme behoort?

Rellen uitlokken, dan een paar doden, en vervolgens gaan de Vlaamse christen-democraten aan het beven en het trillen van angst, met als slot een nieuwe regering van christen-democraten en overwegend Franstalige socialisten.

Action Commune: de leden

Het verzet tegen de huidige coalitie wordt gevoerd vanuit de socialistische “Gemeen- schappelijke Actie” (Action Commune), bestaande uit de socialistische partijen, de vakbond (ABVV) en de socialistische mutualiteiten, soms versterkt door groeperingen die zich hierbij aansluiten. Deze “Gemeen- schappelijke Actie” staat in voor strategie en tactiek van politieke stakingen, betogingen, enz. De socialistische Gemeenschappelijke Actie is een unitaire instelling met de ietwat geheimzinnige structuur van de comité’s die ooit Lenin in Rusland aan de macht brachten en sedertdien model staan voor vrijwel alle revolutionaire en bevrijdingsbewegingen in

de wereld (behalve voor de Vlaams-nationalisten). De samenstelling van het bestuur is variabel, en de bijeenkomsten zijn onregel- matig. Volgens Le Soir (7 oktober) namen aan de bijeenkomst die op 29 september de plannen goedkeurde voor het najaar (waarvan de betoging van 6 november het eerste actiepunt vormde), twaalf personen deel.

Dat waren 10 Franstaligen en 2 Vlamingen, namelijk Bruno Tobback (sp.a) en Rudy De Leeuw (ABVV).

Een derde Vlaming, dokter Paul Calle- waert van het socialistische ziekenfonds was “verontschuldigd”, misschien om niet met dertien aan tafel te zitten. De tien Walen waren Elio di Rupo, Jean-Pascal Labille (mutualiteiten), Laurette Onkelinx (als frac- tieleidster van de PS in de Kamer), Hervé Parmentier (hoofd Vandervelde-instituut, dat is de studiedienst van de partij), Lau- rence Bovy (leidster van de groep socialistische kabinetschefs uit de vorige regering), Anne Demelenne (vakbond), Marc Goblet (opvolger van Demelenne), Estelle Ceule- mans (studiedienst vakbond), en Michel Jadot (voorzitter socialistische mutualiteiten).

Daarmee weet u hoe het actiecomité dat het dichtste de revolutionaire initiatieven van weleer benadert, er tegenwoordig in Bel- gië uitziet: tien Walen en 2 Vlamingen. Het is de grootste zwakte van de linkerzijde in dit land: ze is een louter Waalse tendens geworden, met wat Vlaamse aanhang. De havenarbeiders van Antwerpen die in hun eerlijke naïviteit onder deze vlag opmarche- ren, beseffen helaas niet door wie en voor welke belangen ze zich laten misbruiken. Dat weten vermoedelijk wel de Vlaamse media, die de doelstellingen en de agenda van de Gemeenschappelijke Actie ondersteunen, en de professoren Huyse en Devos, die in De Standaard respectievelijk De Morgen de mensen wijsmaken dat de straat een demo- cratischer uiting van politieke meerderheids- rechten vormt dan ocharme wat verkiezingen. Het comité van Di Rupo en consorten is volgens hen legitiemer dan een uit verkiezingen voortgekomen regering. Dat zeg- den de bolsjewisten ook, en na hen de fas- cisten in Italië en de nationaal-socialisten in Duitsland.

De regering omverwerpen is het doel, pro- vocaties zijn het middel. Daartoe behoren grote initiatieven zoals de betoging van 6 november, zowel als kleinere speldenprik- ken zoals de weigering van de burgemeester van Charleroi, Paul Magnette (PS), om minister van Binnenlandse Zaken Jan Jam- bon in zijn stad te ontvangen. Hierover zei premier Charles Michel (in De Morgen, 15 november) verontwaardigd: “Wat denk je dat de reacties zouden geweest zijn, als een N-VA burgemeester had geweigerd om een PS-minister te ontmoeten? Het land was te klein geweest”.

Aboe Jahjah aan de macht

Toen ik destijds als politiek redacteur kennis maakte met de Gemeenschappelijke Actie waren de politieke redacteuren van Volksgazet, Le Peuple en La Wallonie daar lid van. In het bestuur zitten vandaag geen jour- nalisten meer. Ik weet niet of dat zoveel eer- lijker en “onafhankelijker” is dan toen ze voor hun mening uitkwamen en mede verantwoordelijk waren voor de standpunten die ze innamen en voor de rellen die ze uitlokten.

Volgens Elio di Rupo, in een toespraak in Tubeke (Tubise) op 5 oktober, dient de Gemeenschappelijke Actie om te “organi- ser la Résistance” (het Verzet organiseren).

Misschien luisteren we best even naar hoe Dyab Abou Jahjah dit (in De Standaard, 24 oktober) interpreteert: “Als we ervoor gaan, samen, dan kunnen we die regering op straat doen vallen. Dat is ook democratie”. Op 19 december organiseert hij zijn eigen beto- ging om de straat (en De Standaard ?) aan de macht te brengen.

MARK GRAMMENS

De straat aan de macht

Yvan Mayeur is een a-typische burgemeester van Brussel. Hij werd door de PS in deze functie gedropt omdat hij een efficiënt partijsoldaat was geweest en verwacht werd dat hij dit zou blijven. En haast zeker ook omdat hij, naast het vertrouwen van de socialisten Di Rupo en Onkelinx (die het in Brussel voor het zeggen hebben), ook het vertrouwen geniet van de combattief anti-Vlaamse strekking binnen zijn partij.

Tijdens de laatste zitting van de Ieperse gemeenteraad kreeg Nancy Six (Vlaams Belang) zowat de hele raad over zich heen.

Even voordien had ze de jaarlijkse Vre- desloop omschreven als een manifesta- tie die door de extreemlinkse Partij van de Arbeid politiek misbruikt wordt. Ze vond dat organisator Geert van Langendonck te nauwe banden heeft met die politieke groupescule. “Sport en politiek zouden echt gescheiden moeten blijven en dat is met deze Vredesloop niet het geval. Mis-

schien kunnen zo binnenkort ook terugge- keerde IS-jihadisten een vredesevenement organiseren in onze stad, en daarbij reke- nen op een toelage”, aldus Nancy Six.

Het kot was te klein. Van overal kreeg ze tegenwind en verwijten te slikken. Jan Breyne, fractieleider van de meerderheid, betuigde zijn steun aan Van Langendonck en verweet de interpellante dat ze zich liet inspireren door “uw Antwerpse goeroe”, en naar we vermoeden werd daarmee Filip Dewinter bedoeld.

IEPERSE VREDESlOOP, EEn PVDA-EVEnEMEnt

(4)

Naamsverandering 1

Het hek was weer van de dam toen Karo- lien Grosemans van N-VA voorstelde de com- missie Landsverdediging - die zij voorzit - om te dopen tot de commissie Defensie.

De twee benamingen worden al sinds men- senheugenis door elkaar gebruikt, en niemand heeft zich daar ooit aan gestoord, maar van- daag kan dat klaarblijkelijk niet meer.

De Franstaligen gingen meteen op hun ach- terste poten staan omdat zij hierin alweer een Vlaams-nationalistische aanval op het Edel Land der Vaad’ren zagen.

Voor hen is de vertaling van landsverdedi- ging altijd ‘défense nationale’ geweest en kan er absoluut geen sprake van zijn ‘nationale’ te laten vallen.

Er zou nu een Belgisch compromis zijn voor- gesteld: de Franstaligen kunnen hun bena- ming gebruiken en de Vlamingen die van hen.

Maar daar lijkt men nog niet uit te zijn. Geeuw!

Naamsverandering 2

In 2008 reeds dienden de toenmalige VB- Kamerleden Rita de Bont en Francis van den Eynde een voorstel tot herziening van de grondwet in om de naam van de provincie Antwerpen te wijzigen in ‘Midden-Brabant’.

Met flink wat historische argumenten moti- veerden zij dat, ook al fronsten de ‘Antwerpe- naren van ’t stad’ uit de eigen partij toen al de wenkbrauwen.

Het voorstel werd omwille van de ‘politiek besmette’ indieners niet goedgekeurd. Van- daag zitten de drie Vlaamse regeringspar- tijen op dezelfde golflengte en dus is dat wél bespreekbaar, in de context van een nieuwe visie op de provincies waaruit de steden Gent en Antwerpen zullen gelicht worden.

Merkwaardig is hoe de emoties meteen hoog oplaaien, zodat elk inhoudelijk debat met enige zin voor geschiedenis en de poli- tieke beweegredenen wordt herleid tot een ongenuanceerd welles-nietesspel. Wellicht is het beter die provincies maar meteen af te schaffen en de bevoegdheden over te heve- len naar de gemeenten of de Vlaamse over- heid. Subsidiariteit heet dat.

Sereen?!

In de Kamer werd nagekaart over de woe- lige vakbondsbetoging van 6 november in Brussel. Zowat alle partijen hadden er vra- gen bij, maar het waren Filip Dewinter (VB) en Koenraad Degroote (N-VA) die het aandurfden burgemeester Mayeur (PS) met de vinger te wijzen. Willy Demeyer van de PS was de eer- ste PS’er die, na meer dan een week, zijn soli- dariteit met de gewonde agenten kwam betui- gen. En dat mocht ook wel. Jambon, minister van Binnenlandse Zaken en van N-VA-zaken, hield vast aan het onderzoek dat hij had aan- gekondigd naar de rellen en de verantwoor- delijkheden.

Een verhaal dat in de Kamer zeker nog wordt vervolgd. En hopelijk sereen kan behan- deld worden, vooral als Mayeur mogelijk slecht uit het verhaal zou komen. Of moeten we de PS-furie dan weer verwachten?

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

19 november 2014

4 Vreemde steun

Jan Penris (VB) had na een tussenkomst in de commissie Infrastructuur, Verkeer en Over- heidsbedrijven een motie van aanbeveling ingediend waarin hij pleitte voor een gega- randeerd aanbod van openbaar vervoer, ook in tijden van (wilde) stakingen. Die motie werd in de plenaire vergadering verder behandeld.

Omdat een eenvoudige motie – die gewoon tot de orde van de dag wil overgaan – voor- rang heeft, stemde de meerderheid daarvoor, en dus tegen de motie van Penris. Vreemd was wel dat de VB’ers de steun kregen van de Groenen én… Olivier Maingain van het FDF.

Alle socialisten en cdH’ers onthielden zich.

Soms is het daar in de praatbarak toch een raar boeltje…

Correct

De Franstaligen mogen dan een pik heb- ben op Jan Jambon, hij laat er zich niet door afleiden en hij blijft correct. Zo hoort het ook.

In de commissie Binnenlandse Zaken beant- woordde hij de vragen die door Franstaligen werden gesteld in vloeiend Frans en de vra- gen van Vlamingen in het Nederlands. Op dat punt kunnen ze hem alvast niet pakken. Wat een verschil met sommige Franstalige minis- ters uit de vorige en de nieuwe regering, die er hooguit in slagen een voorgekauwd ant- woord in een krakende variant van het Neder- lands voor te lezen!

Acht minuten

Woensdag werd de commissie Financiën en Begroting bijeengeroepen om 20.38 uur, door Eric van Rompuy, jawel. Op de agenda stond slechts één vraag, van Veerle Wouters van N-VA, over ‘de begrotingsimpact van de Euro- pese veroordeling van de taks op de omzet- ting van effecten aan toonder’. Leuk onder- werp op dat uur van de dag! De minister van Begroting bleef erg bondig in zijn antwoord, want hij verwees de vraagsteller door naar zijn collega van Financiën, die niet aanwezig was. Acht minuten later, om 20.46 uur, werd de commissievergadering dan ook gesloten.

Een mens vraagt zich af of zoiets niet beter kan georganiseerd worden. En goedkoper!

Op www.hosƟ ngvlaanderen.com kunnen natuurlijke personen vanaf λν november hun naam

en/of voornaam met .vlaanderen extensie registreren.

Meer informaƟ e:

κξρσ - μκς νκλ

REGISTREER NU

uwnaam.vlaanderen

“Jetzt wächst zusammen was zusammen gehört”

Kanselier Kohl was één van de weinigen in zijn CDU-CSU die vaag geloofde dat hij misschien de val van het boevenregime in Oost-Berlijn zou meemaken. De eerste die deze gevoelens uitsprak nadat de poorten van die enorme gevangenis openzwaaiden, was Willy Brandt, gewezen burgemeester van Berlijn en ex-bondskanselier. Brandt vloog in de ochtend van vrijdag 10 november onmid- dellijk naar Berlijn, en Helmut Kohl onderbrak stante pede een bezoek aan Polen. Brandt arriveerde ’s middags, en op de vraag van een journalist van Sender Freies Berlin antwoordde hij met de beroemde frase: “Jetzt wächst zusammen was zusammen gehört.”

Die avond spraken politici van op het balkon van het Berlijnse stadhuis een grote menigte toe. Daar durfde Brandt zijn “gewaagde” uit- spraak van die middag niet herhalen. In zijn socialistische partij waren nogal wat sympa- thisanten van de DDR, die vonden dat “de socialistische staat” niet mocht opgeslorpt worden door het kapitalistische monster.

Toen later de politieke wind uit een andere richting waaide, kwam het de socialisten goed uit te pretenderen dat Brandt die zinnen tijdens zijn balkontoespraak had uitgespro- ken. Ook Kohl durfde het nog niet aan een kat een kat te noemen. Ik herinner me hoe hij onverbiddelijk uitgefloten werd door de extreemlinkse scène van Berlijn. Willy Brandt wou een ogenblik tussenbeide komen, maar Kohl maakte een afwerend armgebaar en zei eenvoudig: “Ich rede weiter.”

Van je vrienden moet je het hebben Na dat weekend stond Europa onder hoog- spanning. Zou het dan echt gebeuren? Men kon het nauwelijks geloven. Kanselier Kohl had het jaar tevoren met zijn vrouw en zoon een geheime driedaagse reis zonder bewa- king in de DDR gemaakt. Hij zag in de ogen van de inwoners het verlangen naar en de hoop op verandering. Een paar maand voor de val van de Muur deelde de Hongaarse eerste minister hem persoonlijk mee dat DDR- vluchtelingen ongestoord via Hongarije naar het Westen mochten reizen. Kohl kon zijn tranen niet verbergen. Kohl besloot een

“offensief” te beginnen, want met die oor- logsterm werd indertijd een braaf en voor- zichtig tienpuntenplan bestempeld. Minder dan drie weken na de opening kwam hij met een aantal voorstellen voor een grotere economische eenheid met een echt democrati- sche DDR (na geheime meerpartijenverkie- zingen) die na tien jaar misschien tot een

“confederatie” (geen federatie) kon leiden.

Hij had dat plan niet besproken met zijn liberale regeringspartners en evenmin met de westerse grootmachten. Vooral de “bond- genoten” van de Bondsrepubliek reageerden als door een horzel gestoken. De Britse eerste minister Thatcher sprak in intieme kring over de Duitsers op een manier die aan de komische reeks “Hallo, hallo!” deed denken.

Ze was resoluut tegenstander van de hereniging. Haar houding werd weerspiegeld in de berichtgeving van parochiezender BBC, die in principe niemand het woord geeft die geen Engels spreekt. Voor één keer wilden de hooghartige Britten een uitzondering maken en ze interviewden Kohl die geen Engels kende. Kohl kreeg op zijn bord dat hij politieke zelfmoord pleegde, want alle DDR’ers, aldus de grote Britse kenners, zouden soci- alist stemmen bij een vereniging en Kohl zou in een nieuw parlement zijn meerderheid kwijtraken. Kohl antwoordde waardig dat landsbelang boven partijbelang ging. In Frankrijk gedroeg de rat Mitterrand zich nog grover. Hij zag het gevaar van het definitieve Duitse overwicht. Hij contacteerde de DDR- regering en beloofde een bezoek als morele steun aan de communisten. Mitterrand arriveerde daadwerkelijk, in december 1989.

Aanmatigend was het gedrag van de Neder- landers; altijd met hun rug naar het oosten en met hun gezicht naar Londen. Minister-

president Lubbers stak zijn vingertje omhoog om Kohl eraan te herinneren dat volgens het Europees veiligheidsverdrag van 1976 grenzen onschendbaar waren. De Nederlander kreeg een paar jaar later de rekening gepresenteerd, toen de Duitser verhinderde dat hij voorzitter van de Europese commissie werd. De regering-Martens hield zich op de vlakte, maar las belangstellend de cijfers van een grote opiniepeiling. Zeventig procent van de Belgen (in Vlaanderen meer, in Wallonië minder) had geen probleem met een Duitse hereniging. Je mag er vergif op innemen dat die cijfers nog dezelfde dag op het bureau van Kohl lagen. We vinden onszelf misschien onbelangrijk, maar dat was de eerste indi- recte steun die de Duitser kreeg uit één van de stichterstaten van de EU.

“Wir sind ein Volk”

Thatcher en Mitterrand hadden noten op hun zang omdat er geen vredesverdrag gesloten was na 1945, zodat de Bondsrepubliek nooit echt honderd procent soeverein werd en theoretisch nog altijd onder het gezag van de vier overwinnaars stond. In Berlijn was een militair gezag nog altijd reëel aan de macht en de westerse geallieerden aan- vaardden niet dat West-Berlijn een onderdeel van de Bondsrepubliek was. Ondanks het geblaat in Londen en Parijs was het duidelijk dat de echte beslissingen in Washington en Moskou genomen werden. De Amerika- nen hadden sympathie voor hun belangrijk- ste geallieerde maar ze stelden meteen in geheime gesprekken dat Duitsland lid van de NAVO moest blijven. Kohl aanvaardde dat en hij beloofde binnenskamers dat hij nooit een verenigd maar neutraal Duitsland zou aanvaarden. Hij had echter twee troeven die hij kon uitspelen. De eerste troef zat in het Kremlin. De Sovjet-Unie stond er niet beter voor dan de DDR en zat op de knieën voor de Bondsrepubliek.

Kredieten (vijf miljard DM om te beginnen), machines, goederen en voedsel waren nodig om Gorbatsjov politiek te laten overle- ven, gezien zijn glasnost en perestrojka nog altijd niets opleverden. Gorbatsjov had zijn goede wil getoond. Het Sovjetleger in de DDR (tachtigduizend man) was tijdens heel de heksenketel aan de vooravond van de opening van de Muur in de kazernes gebleven. Begin oktober was alles klaar in de DDR om de opstand van de burgers bloedig en massaal neer te slaan, maar de leiders wacht- ten te lang. Ze wilden eerst, op 7 oktober, zonder bloedvergieten de veertigste ver- jaardag van hun satellietstaat vieren. Noch de oude leider Honecker, noch de nieuwe baas Egon Krentz, noch minister van Defen- sie Hoffmann, noch Stasi-baas Mielke durf- den zonder Russische steun het schietbevel geven. Hun ondergeschikten waren bezorgd over hun eigen toekomst en ze dachten er niet aan zondebok te worden. De burgers roken de zwakte van het regime. Het aantal betogers groeide in een maand met een fac- tor tien. Van zevenduizend naar zeventigdui- zend in Leipzig waar de opstand begon, tot er in Oost-Berlijn vijfhonderdduizend mar- cheerden. Zo’n aantallen konden het leger en de Stasi niet meer de baas. Kohls tweede troef was zijn politiek instinct. Bij zijn eerste bezoeken aan de DDR na de val wurmde zijn auto zich met moeite door de menigte in de Oost-Duitse steden en overal dreunde “Hel- mut! Helmut!” hem tegemoet; een enthousi- asme dat hij in de Bondsrepubliek nog nooit had gekregen, en wat hem enorm beroerde.

En toen hoorde hij dat de slogan waarmee de dictatuur was omvergeworpen, “Wir sind das Volk”, bij zijn bezoeken “Wird sind ein Volk” werd. Hoog tijd om van die twee moge- lijkheden te profiteren. Terzijde, van de tri- omftochten van de bondskanselier werden geen beelden bij de VRT getoond, want die pasten niet in het plaatje dat voortaan “het betere” Duitsland in het oosten zou worden opgebouwd.

J^an n^eckers

Na de val van de Muur (1)

Vorige week met ontroering de beelden teruggezien van die wondere dagen vijf- entwintig jaar geleden, toen het hatelijkste symbool van de Koude Oorlog neerging.

Vandaag is het alsof de Duitse Wiedervereinigung, een jaar later, onvermijdelijk was, maar zo leek het er meteen na de val van de Muur niet op. Aan de universiteit maak- ten we in de jaren zeventig nog de vergelijking met de scheuring van de Nederlanden en bijna alle mensen dachten nog tot de zomer van 1989 dat de scheiding tussen de Bondsrepubliek en de DDR eeuwig was.

(5)

Actueel 19 november 2014 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Busje komt zo

We voelden het aankomen, het gezever over De Lijn moest eens ontploffen. Het was meteen goed raak met het vorige week in de plenaire zitting ingelaste actualiteitsdebat over tram en bus. Zelden zag men zoveel opschud- ding over een zo prozaïsch onderwerp.

De bitsigheid van links heeft veel te maken met het gegeven dat De Lijn voor de roden een fijn speelgoed is en voor de groenen een obsessie.

Het Vlaams Parlement, weleens een calvini- stentempel genoemd, heeft een eerder zake- lijke en zelfs technocratische stijl. Het werd de laatste tijd al wat theatraler, met dit debat als voorlopig hoogtepunt. Als het zo verder gaat, is er misschien een trendbreuk.

Brandhout

Een kittige Annick de Ridder (N-VA) bond de kat de bel aan. Het vroegere beleid heeft weinig opgeleverd, want nog steeds wordt te weinig gebruik gemaakt van het openbaar vervoer, terwijl dat voor 85 procent op overheids- geld teert. Vergelijkingen met buurlanden leren dat zelfs met de voorgenomen tariefverhoging Vlaanderen goedkoop blijft. Marino Keu- len (Open Vld) bracht de pesterige cijfers. De Lijn is allesbehalve ondergefinancierd, maar heeft slechts een schamel aandeel van 4 procent in het reizigersverkeer. Dat mag dus allemaal wat strakker en efficiënter. Keulen maakte terloops brandhout van het stevaertistische gratisbeleid.

Teer punt

Dat bracht Joris Vandenbroucke (sp.a) tot ontvlamming. De tariefverhoging is asociaal en zal vooral de minima treffen, volgens de socialisten. Alweer kwam het gratis openbaar vervoer voor parlementsleden ter sprake - dat moet toch een teer punt zijn. Dat lijkt nu wel echt bijna te worden afgeschaft, dus er is hoop.

Annick de Ridder jende de socialisten, toch verantwoordelijk voor het eerdere ondoelma- tige beleid. Ze vond het niveau van het debat ondermaats. Waarvan akte.

VVB en 11 november:

Van zelfbestuur naar onafhankelijkheid

Meer dan ooit en plechtiger dan ooit - met extra pathos en dure woorden - zou het vaderland dit jaar op 11 november honderd jaar WO I herdenken.

Tumult

Dat niveau ging er na een korte plaspauze niet op vooruit. Matthias Diependaele (N-VA) haalde flink uit naar Vandenbroucke, die hij leugenachtigheid en nog wat dingen verweet. Zo zou die heraut van het openbaar vervoer zich graag oneigenlijk per kabinetswa- gen, met chauffeur, hebben verplaatst. Daarop kwam niet echt een antwoord, maar het tumult werd er niet minder op. De sp.a hield het bij de mantra dat vanaf nu in Vlaanderen nog maar een handvol en dan nog peperdure bussen en trams zullen rondrijden. Het einde van het openbaar vervoer is in zicht.

Terreinkennis

Eén van de weinigen die het min of meer inhoudelijk en deftig hield, was Björn Rzoska (Groen). Hij plaatste vraagtekens bij het ter ziele gegane gratisbeleid, maar hij toonde vooral terreinkennis. Het heeft weinig zin veel

bussen in dunbevolkte streken te doen rijden als daar betere oplossingen voor bestaan, en in de steden moet de snelheid van trams en bussen omhoog wil men het openbaar vervoer aantrekkelijker maken.

Verknipt

Anke van Dermeersch (VB) vond vanzelf- sprekend ook dat De Lijn heel wat efficiën- ter kan en moet werken. Met de tariefstijgin- gen was ze niet onverdeeld gelukkig. Zo blijkt dat in het huidige plan een asielzoeker gun- stigere prijzen krijgt dan bijvoorbeeld een gepensioneerde die in zijn leven toch wel wat meer heeft bijgedragen. Dat is geen detail, wel “schrijnend onrechtvaardig”. Ze zag ook te weinig aandacht voor veiligheid, stiptheid en comfort.

Aan het einde van het debat loste Van Der- meersch eigenhandig het gezeur over het gratis reizen van parlementsleden op, door haar parlementaire vrijkaart stuk te knippen. Daarmee had ze ten eerste groot gelijk en, ten tweede, bewees ze dat het Vlaams Parlement inderdaad theatraler wordt.

De VVB van zijn kant oordeelde dat het op zo’n dag niet meer dan normaal is dat het puntje duidelijk op de i wordt gezet, en dat het volledige verhaal van honderd jaar terug moet verteld worden. Daarom werden op tientallen plaatsen in Vlaanderen, van het kleinste dorp tot de grootste stad, met of zonder offi- ciële toestemming, aan de monumenten voor de gesneuvelden van WO I borden opgehan- gen of neergepoot met daarop een klaproos en het duidelijke silhouet van de Vlaamse Leeuw, aangevuld met de duidelijke boodschap: “1914-1918, van zelfbestuur naar onafhankelijkheid”.

Op sommige plaatsen, zoals in het Oost- Vlaamse Zeveneken en in het Vlaams-Bra- bantse Dilbeek, werd die boodschap extra verduidelijkt in een sobere plechtigheid. In beide plaatsen werd de focus gericht op een IJzerfronter die honderd jaar geleden zijn Vlaamse standvastigheid zwaar heeft moeten betalen: Alfons de Schepper (° Zevene- ken 1893, + Dilbeek 1958). De Schepper was één van de tien roemruchte en legendarische

“houthakkers van de Orne”.

Gekend als een stevige flamingant in zijn eenheid, koppig vasthoudend aan het ele- mentaire recht om Nederlands te spreken en in het Nederlands bevolen te worden en regel- matig in zijn geschriften de Fransdolle militaire overheid hekelend voor hun hautaine houding, tekende hij zo zijn vonnis. Begin

1918 kreeg hij op zijn militair paspoort de stempel “douteux au point de vue patriotique”

en werd hij door de militaire veiligheid als dwangarbeider naar de bosrijke regio aan de Orne in Frankrijk gestuurd. Gedurende ander- half jaar moest hij daar, samen met negen lot- genoten, in weer en wind bomen rooien, dag in dag uit, slecht gehuisvest en slecht gevoed.

Eerbiedig werd op 11 november door de VVB Vlaams-Brabant zijn graf gegroet. Via zijn persoon werd het lijden van duizenden eenvoudige Vlaamse piotten dankbaar herdacht.

Tot slot deze uitsmijter: in Vlaams-Brabant,

meer bepaald in Hoeilaart, kon burgemeester Tim Vandeput (Open Vld) het ophangen van zo’n bord met de boodschap van zelfbestuur naar onafhankelijkheid maar matig apprecië- ren. Hij sprak van schande en van een gebrek aan eerbied voor de oud-strijders! Prompt deelde hij mee dat de VVB voor die wan- daad een GAS-boete zal gepresenteerd krijgen. Inderdaad, een GAS-boete, omwille van het herdenken van honderd jaar streven naar volwaardig zelfbestuur. Voorwaar, er zijn nog zekerheden in Belgenland!

ObservatOr

Belangrijk nieuws voor onze lezers

Het is een traditie. Aan de vooravond van 15 november, het feest van de koning, worden door la Cour (het hof) de namen van de hofleveranciers bekendgemaakt.

Met enige fierheid kunnen we u, geachte lezer, meedelen dat ook dit jaar ’t Pallie- terke NIET tot de uitverkozen schare van hofleveranciers is mogen toetreden. We zouden trouwens niet passen in het rijtje leveranciers van likeurbonbons, kaviaar, kreeft, bontjassen, sacochen, kristalvazen en luxejachten.

Al onze medewerkers zijn uitermate gelukkig met deze prachtige verwezenlij- king. Dank aan alle lobbyisten die ervoor gezorgd hebben dat die titel (of kelk) ook dit jaar aan ons voorbijgaat. Oef. En we beloven u: ook het komend jaar zullen we er alles aan doen om géén hofleverancier te worden. Beloofd.

Pieter Vis zingt 115 Vlaamse liederen

Even opletten. Heel veel mensen hebben de audiobox van Pieter Vis besteld.

Alleen, u moet nog enkele weken wachten voor we het pakket kunnen opsturen.

Pieter Vis heeft ons beloofd alles te leveren tegen 1 december. Wie een box bestelde, mag die begin december verwachten. We danken u voor uw geduld.

De box met drie cd’s en het bijhorende boek, kan nog steeds besteld worden, ofwel via onze webwinkel, www.pallieterke.net, ofwel telefonisch tijdens de kan- tooruren, 03.232.14.17. Prijs: 28 euro + 4 euro verzendingskosten.

Frans en engels

België stijgt naar plaats negen op de wereldranglijst die de kennis van het Engels als tweede taal in kaart brengt. Aan de top staan de Scandinavische landen en Nederland. De score van België wordt overigens naar beneden gehaald door de slechte kennis van het Engels in Wallonië.

Vlaanderen op zich zou veel hoger sco- ren, misschien wel in de top drie. De stij- gende kennis van het Engels staat in schril contrast met die van het Frans. Volgens de Universiteit Antwerpen, die al sinds 1986 dezelfde oriëntatietest voor haar eerste- jaars gebruikt, wordt de toestand stilaan dramatisch.

Terwijl in 1993 de studenten nog een gemiddelde score van 54,3 procent haal- den, was dat in 2003 nog maar 42,9 pro- cent. Vorig jaar was een absoluut diep- tepunt, met een score van slechts 35,9 procent. Volgens de universiteit is dat te wijten aan het huidige talenonderwijs in het secundair onderwijs. “Leerlingen leren er vooral spreken, maar er wordt weinig aandacht geschonken aan de gramma- tica.” Ook hier richt de nieuwlichterij in het onderwijs grote schade aan. Woorden- schat en grammatica waren ‘ouderwets’, de focus moest en zou op spreken liggen.

De resultaten zijn ernaar.

grOen, kleur van de IslaM

Meyrem Almaci was nog niet goed ver- kozen tot nieuwe voorzitter van Groen, of er circuleerde op internet meteen al een foto van haar samen met Dyab Abou Jahjah.

Op die foto staan ze allebei breed glimla- chend in de lens te kijken, Dyab Abou Jah- jah met de duim omhoog en zijn arm over Meyrem Almaci heen geslagen.

Een voorteken van het nakende toetre- den van Dyab Abou Jahjah als «verruimer»

bij Groen? Er is een tijd geweest dat de par- tijkleur van voorloper Agalev, groen, naar de natuur verwees, om over de christelijke achtergrond van haar stichter nog maar te zwijgen.

Vandaag is het de vraag of het groen van Groen niet eerder naar de islam ver- wijst, en überhaupt nog iets met natuur te maken heeft.