Sinte Kunera · dbnl

editie E.M.T. Emonds

bron

Sinte Kunera. In: Instituut voor Nederlandse Lexicologie (samenstelling en redactie), Cd-rom Middelnederlands. Sdu Uitgevers/Standaard Uitgeverij, Den Haag/Antwerpen 1998.

Zie voor verantwoording: http://www.dbnl.org/tekst/_lev002eemo01_01/colofon.php

© 2012 dbnl

i.s.m.

[...]

Sinte Kunera

"Uwen wil sal al gheschien;

Mer en wildi des werden niet, Om alle die pijn ende verdriet Daer men my mede doden mach, 5 Des en acht ic niet een caf;

Ic sal bliven by minen gode In allen pijnen ende node."

Si sprack: "ionghelinc, soete myn, En twivelt niet in uwen syn;

10 So wat ghi wilt, dat sal wesen, Hout u vastelijc aen desen."

Si brocht den jonghelinc uter eerden, Uter vanghenis, mit groter weerden;

Si namen mit hem den dueren scat 15 Ende reisden enen vreemden pat,

Ende sijn over to lande comen Seer tot haerre beyder vromen.

Doe de coninc heeft vernomen Dat sijn soen is weder comen 20 Daer hi af heeft bescreyt den doot,

Reet hi hem teghen met vrouden groet, Ende hiet si beyde willecomen sijn Den soen ende die joncfrou fijn Hi heeftse ontfanghen in sinen hove 25 Mit vroude ende mit groter love.

Die soen ondecte daer den vader, Hoet stont tusschen hem beyde gader, Ende wat hi haer had gheloeft

Ende si hem weder, die weerde doecht.

30 Doe die vader dit hoerde, Was hy blijde van dien woerde;

Hy leyt die dope bereyden

Ende mit groter vrouden te kerken leyden.

Sinte Kunera

Si waert ghedoept in goods eer 35 Ende dienden hem hoe lanc soe meer.

Si heeft hoer gode al so ghegheven, Dat sij in der kerken is verheven, Ende vernoemt voor een santinne Om des edelen gods mynne.

40 In deser stat woende een iode;

Ic soude swighen herde node Sijn seer grote meysterij;

Inden planeten so was hi Een groot meyster ghenamt, 45 Die beeste een die men vant.

Op een tijt reet dese ionghelinc Dese hertoghe in waerre dinc Te peerde voer des ioden doer;

Hi sprac: "Wif, nu hoer, nu hoer!

50 Siestu desen ionghelinc Aldus riden? ic seg een dinc:

Een dochter sal van hem comen,

Tot menichs bedructen menschen vromen.

Si sal inder kersten kerc 55 Driven menich crachtich werck;

Ghelijc dat die hemel is

Ghesiert mit sterren, des sijt ghewis, Sal si ghesiert sijn in der kerken Mit salighen doechdeliken werken."

60 Die iodinne verstoen wael Des ioden, hoers mans, tael;

Si was scoen ende behaghen Si begonde myn te draghen Op desen ionghelinc;

65 Si dacht: mocht haer dit dinc

Ghevallen, dat si mocht werden moeder

Sinte Kunera

Wan desen kinde, dat soude behoeder Sijn van so menighen doechden Des soude sij haer ewilijc vroechden.

70 Si aensan desen ionghelinc myn, Ende sprac: sij had haren syn Mit mynnen op hem ghevoecht Om sijnre wonderliker doecht.

Oec boot si hem dueren scat,

75 Mocht si sinre mynnen hebben te bat.

Hi versmadese ende seyde:

"Dat ic mynne op u leyde,

Ende ic worde mit sonden ghevonden Mit u, toten selven stonden

80 Soudet u ende my costen dat leven;

Hier om so wil ic dit begheven;

Oec so weer ic onghetrou Minre edelre weerder vrou.

Mer ic wil weten, bi wat reden 85 Ghi tot my dus coemt ghetreden,

Ende my u selve aldus biet;

Ten is sonder saken niet."

Si antwoerde, als ic te voren U vanden ioden heb doen horen:

90 Als van des edelen kints vromen, Dat van sinen live souden comen.

Hi liet die iodinne staen, Ende is tot sinen hove gegaen.

Sijn vrou is in corten stonden 95 Drachtich van hem ghevonden

Mit kinde, des hem verbliden Al dat volc tot allen syden.

¶ Doe om comen was die tijt

Sinte Kunera

Ende die moeder was verblijt 100 Ende van der drachten ontbonden,

Tot dien selven stonden Lieten sijt kunera noemen, Doe ter vonten was ghecomen.

Die hertoghe hads groten vrede 105 Ende die hertoghinne mede,

Dat dat kint een dochter was, Dat god verleenden op dat pass, Ende dattet die iode had cont ghemaect Uten den planeten die selve saet.

110 Dus is kunera gheprofeteert te woren, Eer si ontfanghen wert oft gheboren, Als ghi nu hebt ghehoert

In myn voersproken woert.

Dit kint wies ende was bequaem 115 In allen werken ende lichaem,

Ende mynnede onsen lieven heer Ten eynde toe, hoe lanc soe meer.

Aldus heb di dat eynd ghehoert Vander edelren kuneren gheboert.

Die passi sunte kuneren.

120 DOe men screef driehondert iaer Ende xxxvii, weet voer waer, Doe wast dat ursula haer scaren Vergaderde, to romen te varen.

Uut britanien heeft si ghesant 125 Hoer boden in orcanen lant.

Si dede bidden kuneren vader Ende moeder, beyde gader, Aurelium ende florencia, Om haer nicht, als ic versta:

130 Dat si haer die wouden senden Om haer bedevaert mede te eynden Tot romen in die stede;

Sinte Kunera

Daer mede trecken om haer ghebeden, Ende versoeken die cleynoot,

135 Die daer costelijc sijn ende groot.

Want dat heylichdom dat daer leyt, Is van meerre werdicheyt

Dan allen dat goet, dat beschijnt Die son, die werlt al omtrint.

140 Die vader ende moeder kuneren Hebben ursula, met groter eeren, Haer nicht ghesant haer weerde kint.

Si waren seer bedruct om tghint;

Si en hadden der kinder niet meer 145 Daerom bedrucden sij hem seer.

Si en woude ursula niet besworen Noch haer in haeren siin iet storen.

Doe vergadert waren die scaren, Sijn si tot romen wert ghevaren.

150 In dier reysen quamen sij aen Tot basel, doet die scrift verstaen.

Daer was een bisscop in die stede, Pantilus, soe heyt hy mede.

Die heyden worden kersten daer, 155 Alle die waren in der scaer.

Coninghe, hertoghe ende greven, Ende ridderscap heeft hem ghegheven Tot deser heyligher scaren,

Ende sijn to romen mede ghevaren, 160 Die vergadert sijn seeckerlijc

Uut menighen lant, uut menighen rijc.

Mer eer dese scaer quaem te romen, Is die engel gods ghecomen Ende den pawes doen verstaen,

Sinte Kunera

165 Ciriacum, sonder waen,

Die toecoemst der heyligher scaer, Die hem nakende waer.

Hi heeft verwacht der coemsten tijt, Ende tooch hem teghen blidelijc, 170 Ende heeftse in die stad ghenomen

Eerlijc, tot horen vromen;

Mit crucen waren sij ontfaen Ende tsunte peter inghegaen.

Si waren en tijt indie stede

175 Ende spraken daghelijc haer ghebede;

Doe si haer ghebede hadden ghedaen So vergaderde si hem saen

Ende ghingen te sceep mit groter scaren, Ende woude weder thws wert varen.

180 Die heylighe engel dede te verstaen Den paws, ende hiet hem mede gaen Te sceep metter heyligher scaren;

Hy soude werden martelaren:

Voer colen, op den rijn, 185 Souden si lyden des dodes pijn.

Die pawes is te scepe ghegaen Ende woude den doot mede ontfaen Om ons lieven heren wil.

Deser saken zwech hy stil 190 Ende en wouds niet openbaren.

Oec so sijn mit hem ghevaren Sijn dyaec ende subdyaec, Al om deser selver saec.

Te basel quam weder dese scaer;

195 Een corte tijd tuefde sij daer Te scepe ghinge sij in gods heyl Ende toghen inder locht haer seil.

Die wijnt waert hem te mael teghen.

Sinte Kunera

Een groet onweder ende reghen 200 Heeft si ghebrocht in den rijn,

Die sij creghen mit groter pijn Ende sijn voer colen neder ghevaren Mit der heyligher scaren.

Op die tijt hadden beleghen die stad 205 Veel heyden, om dat

Die stad van colen was kersten, Daer sij teghen altoes vechten.

Die ihesum cristum aenbeden, Willen si onder die voete treden.

210 Oec doen hem die kersten doghen, So waer dat sise crighen moghen.

Dese huynen ende vriesen mit hare scaren Vernamen, dat dese kersten waren, Ende die danen also wael

215 Sloghen te hoep al temael,

Ende quamen als rasende hond ghelopen Mit bardaxen mit groten hoepen, Mit scutte, mit pieken ende mit stave, Daer dese scare niet ave

220 En wisten sijn si cleyn ende groot Daer vanden heyden gheslaghen doot Sulc inden scepen, sulc op lant, Sulc in water, sulc opt tsant.

¶ Die maghet kunera ghinc oec voort 225 Ende screet uten scepen boert,

Ende waende mede den doet aengaen:

Is daer een coninc by ghestaen Ende heeftse om bevaen voerwaer, Ende sloechsi onder sijn mantel daer.

230 Te live is si alleen ghebleven Uut deser scaren, alst is bescreven.

Sinte Kunera

Die coninc, die haer vander pijn Verloeste, was coninc van den rijn.

Hi namse after hem op sijn peert, 235 Hi voerdese tot renen waert.

Doe hi bi den hoven quam, Ende dat sijn vrou vernam, Quam si hem teghen blidelijc [...]

240 Oec ontfinc sij sunte kuneer Vriendelijc, met groter eer,

Ende heeftse in den hove ghenomen Tot menichs bedroefden herten vromen.

In welken hove si vredelijc 245 Was, diende beyde, arm ende rijc.

Ene yghelijc was si te wil Beyde lude ende stil, In allen eersamen dinghen, In stucken daer mede omghingen, 250 Waerom dat sij van groten loven

Boven allen was in den hove.

Die coninc ende coninginne Besettense daer mit groter mynne;

Want mit vastinge ende bedingen 255 Plachsi haer lichaem te dwingen

Beyde nacht ende dach, Als ic u wael seggen mach.

Die ermen plach si te visitiren Mit spise, broot ende biere.

260 Si heeft haer lichaem so castijt, Dat sijs haer daghelix verblijt.

Hi souts altoes wesen vro, Die hier casteyden hem also.

Si heeft willichlijc aenghenomen 265 Armode tot haerre vromen.

Sinte Kunera

Al was een coninc haer oudevader Ende die rike beyde gader Op haer ten lesten souden comen, Si heeft die armode aenghenomen 270 Ende versmaet dit tijtlijc goet,

Dat selden den minsch hulp doet Aen der zielen, men en deylet seer Ende ghevet den armen doer gods eer.

Mer om gods wil al over te gheven, 275 Dat dunct my sijn tsekerste leven.

Aldus heeft kunera ghedaen:

Si heeft al laten staen,

Om tloon van onse here tontfaen, Ende bleef arm, sonder waen, 280 Want allet dat si crighen mocht,

Den armen si dat daghelix broocht;

Waerom dat si, tot alre stont, Ghemint was indes coninx gront;

Want der doghet, tot allen tiden, 285 Een yghelijc mach hem verbliden.

Die bose viant pleecht te quellen Die hun tot doechden stellen, Ende met sinre boser list,

So maect hi geern stride ende twist, 290 Haet ende nijt op den ghenen,

Die doghet doet, om te nemen Van der doghet dat grote loen, Dat god te gheven is ghewoen.

Aldus heeft hi die grote myn, 295 Die had gheleyt die coningin

Op deser heyliger kuneren, Ghebrocht in een andere keeren:

Sinte Kunera

Want Kunera in gheenre stont Doen konde daer hoer gront 300 Voertmeer woude in vreden wesen,

Des overmoets en konde sy niet ghenesen.

Sunte kuneer, doe si dit sach, Badt si den heer, nacht ende dach, Dat hi haer behoede tot alre stont 305 Voer hoeren venijnden gront.

Si brocht den coninc dicwil aen Meren, die hi gheloghen vernaem, Ende sprac, dat hi tot allen stonden Hadde kuneren in doechden vonden.

310 Op een tijt, suldi weten, Ghinc die coninc sitten eten, Die coningin ende haer vriende;

Kunera voer die tafel diende.

Doe die maltijt was ghedaen, 315 Heeft kunera die spise ontfaen

Vander tafel ende wech gheset, Des die armen souden hebben te bet.

Kunera, die nam spise ende broet Ende leyde dat in hare scoet, 320 Als si dicwil had ghedaen,

Ende woude totten armen gaen, Die daer legen voer die poort Ende riepen menich ellendich woort;

Want si plach hem dat te leren, 325 Dat si, in den naem ons heren,

Altoes verduldich souden sijn In haerre armode ende pijn.

Al waeren si allen heyden doe, Dit sprac si hem dicke toe, 330 Ende menich stichtich woert

Hebben si dicke van hoer ghehoert.

Sinte Kunera

Die coningin sach dit dinc, Dat kuneer en wech ghinc

Ende had haer slip gheladen mit brode.

335 Si sprac: "heer, dit sie ic node"

Ende sprac een loghen, die was groet,

"Heer, nu siet rechtevoert, Wat kuneer ghinder doet;

Hoe si wech draecht ons goet;

340 Aldus doet si alle daghe

Ende brenghet en wech ons have;

Doet haer laten of wi sellen saen Van onsen goede te niet gaen."

Hi dede roepen sunte kuneer, 345 Dat si queme tot haren heer.

Doe si dese woerde hoerde spreken, Heeft opwaert si ghekeken

Mit haeren oghen te hemelwert, Ende was herde seer vervaert.

350 Si mocht wael spreken dis ghelijc:

"O weerde god van hemelrijc, Troester der bedroefder herten, Neemt van mi desen smerten Des anxts, daer ic mede bin bevaen;

355 Om dinen wil, wilt my by staen Ende tot deser tijt my niet begheven;

Behoet nu mijn ionghe leven Voer grote scade ende scande;

Verloest my, here, uut desen bande;

360 Ghi wet wael, dat die coningin My haet, mit hert ende mit syn,

Ende soude my gerne doen groet misquaem;

Ic beveel my uwen heylighen naem."

Si en ghinc niet voert onghetroest:

365 God heeft hoer van druc verloest.

Sinte Kunera

Si is voer den coninc saen Mit blider herten ganghen staen.

Si sprac: "edel coninc vri, Wat so begheerdi nu van my?"

370 Hi sprac: "wye maect u so bout, Dat ghi onse silver ende gout Mit hope aldus en wech draghet, Ende ghy des nyemant en vraghet?"

Kunera sprac vrolijc mittien:

375 "Ten is niet, als ghi moghet sien."

Si loec op haren scoet:

In spaenre was verwandelt tbroet!

Si sprac: "here, nu siet al bloet, Wat ic heb in mynen scoet."

380 Doe die coninc dit wonder groet Sach in kuneren scoet,

Hi wist te voren wael sonder waen Wat si in haren scoet had ghedaen, Sprac hy: "nu neemt op dese tijt 385 Die slotel van al mynen rijc;

Kunera, ic sie, dat uwe werken Goet sijn, als ic can ghemerken.

Ic gheve si u tot uwen love, Want in allen mynen hove 390 Niemant truwer en vijnd dan u

Tot mynen behoef, dat seg ic u."

Kunera verwaerde truwelijc Hem die slotel van den rijc.

Wanneer dat hy uut reet, 395 Int weder comen was si bereet

Ende gaf hem den slotel weder.

Aldus so ghinc si op ende neder.

Hi gaf hoer macht, dat si soude Mit sinen goede doen dat si woude.

Sinte Kunera

400 Hoe si indes coninx hove Hogher verheven wart in love, Hoe si meer in haren leven

Tot nederheyt haer heeft ghegheven.

Doe dit die coningin verstoet, 405 Dat si des coninx moet

Van kuneren niet en cond crighen, Begonde haer boesheyt op te stighen, Ende heeft in haren moede ghesocht, Hoe sise ter doot brengen mocht;

410 Want anders en mocht si sine sinne Niet stellen van haere mynne.

Si wart te raede herde schier Mit harer valscher camenier, Dat sise te punte wael

415 Worghen woude met een dwael, Wanneer si hadden haren tijt Ende si waren haers heren quijt.

Die coninc reet op een pas, Also alst scoen weder was,

420 Uut vlieghen ende iaghen mit honden.

Doe hi uut was, tot dien stonden Ghingen si ter camer waert;

Si namen kuneren metter vaert Alse woedende rasende honden, 425 Ende hebben kuneren ghewonden

Een dwael om haren weerden hals.

Onnosel si was, sympel, niet vals;

Si beval haer syel gode

Ende stoent in dien groten node;

430 Mar als een lam so stoent si stil, Dat men ter koken doden wil.

Si worpense neder op die eerde,

Sinte Kunera

Gods vriendinne, mit onwerden.

Si starf daer den bitteren doet 435 Ende leet om gods wilde dien noet.

Nu waren sy beyde seer begaen Doe si den moert hadden ghedaen, Waer men dit lichaem truwelijc Souden graven, dat hemelijc 440 Alder werlt verholen bleve.

441 aWant waer dat iemant dees mort uutgheve, 441 bEnde bewijsde, dat sise hadde ghedaen,

Het soude hun aen haer leven gaen.

Sy eyden malcander ter selver stede, Dit niet te melden by sekerheyde, 445 Si hebben in enen stal begraven

Die heylighe maecht mit haren haven, Ende lieten om haren hals die dwael, Dat dien van rienen coemt herde wael;

Want dier dwelen gelijc 450 En vijntmen niet in eertrijc.

Si deckedense mit messen daer, Dat mens niet en soude sijn ghewaer.

Doe thuus quam die coninc Van buten die coningin ghinc, 455 Ende gaf over den coninc blidelijc

Den slotel van den conincrijc, Dat die edel kunera plach Te doen den coninc, al den dach.

Hi vraghede, waer kunera waer, 460 Dat si niet en queem al daer.

Si sprac: "heer, hier sijn ghecomen

Haer vriende ende hebbense ons ghenomen Ende sijn ghetoghen haere vaert,

Ter wilen dat ghi uut waert."

465 Dese loghen had si cort bedacht, Die sij den coninc voer bracht.

Sinte Kunera

Die koninc, die sinen syn Op kunera had mit myn, Twivelde seer an dese reden, 470 Ende is inden stal ghetreden.

Die peerd bracht men voer den stal, Die niet en wouden mit al

Ter doeren inden stal gaen, Nyewer om stoten of om slaen.

475 Men brochtse voer een ander doer Van enen stal, daer si ter koer Te samen sijn inghegaen, Sonder stoten ende slaen.

Die knechte sijn weder in ghegaen 480 Den yersten stal; daer saeghen sij staen

Ghedriede tortisen cruus wijs Bernen, sits ghewijs,

Oestwert ende westwert, licht ende claer, Of sij ontsteken weren al daer.

485 Dit grote wonder wart inden sael Den coninc gheseyt, in waere tael.

Die coninc heeft dese eerste maer Niet gheloeft, ende heeft aldaer Ander knecht ghesant als men seyt, 490 Om te weten die waerheyt.

Die spraken al dieselve woert Als die yerste brochten voert.

Die coninc inden stal ghinc, Daer hi sach die selve dinc.

495 Dat lijcht ghing wech sijnre veerde.

Hi sach, hoe cortelics die erde Daer was ondaen, als hem docht.

Hi liet opluken of hi mocht

Sinte Kunera

Dat wonder bescouwen dat daer waer, 500 Dat bewijsde dat licht claer.

Daer lach vermoert sijn vriendinne.

Hi sprac met enen fellen sinne, Dat die coninginne waer Des doots die rechte mordenaer;

505 Hi had verstaen tot menigher stont, Dat si had enen fellen gront Op kuneren, die maghet reyn, Di milde was tot groot ende cleyn, Dat si ghedaen heeft dese moert, 510 Dat ghi sien moghet rechtevoert.

Hi liet die coninghin halen,

Ende liet haer sien, hoe mitter dwaelen Kunera daer lacht vermoert.

Hi sprac tot hoer rechtevoert:

515 "Sijn dit haer vriende, die sijn ghecomen Ende hebben si haestelijc ghenomen?"

Die coningin sweech boude, Si en wist niet, wat si seggen soude.

Die coninc liet haer oncleden, 520 Mit felre herten ende mit wreden;

Ende liet se gheyselen uter maten, Dat si wech liep haerre straten.

Si wart quijt hare syn;

Die viant was haer by ende in;

525 Si overliep den wech, dien men te draghen Pleghet kunera by drien daghen;

Si scoerde haer cleder, si toech haer haer.

Des derden daghes, seg ic voer waer, Is si van der hoechste ghelopen

530 Des berchs ende heeft den hals te broken.

Dit steet ghescreven ende tis waer, Die scrifte seyt dat openbaer,

Sinte Kunera

Dat god verdoemen sal Den bosen mit sinen werken al.

535 Dus is der coningin ghesciet Om haer misdaet groet verdriet.

Ghenomen is die camenier Ende verbernt in enen vier.

Die coninc is int hert verlicht, 540 Ende heeft sijn palaes ghesticht

Ende ghegeven in die eer

Der heyligher maghet sunte kuneer.

Bidden wy dese gods vriendinne Ende mit trouwe sinne;

545 Si heeft grote teyken ghedaen:

In haren leven, sonder waen, Si heeft, dat die natuer verboet, In spaenren doen verwandelen broet.

In haere doot, seg ic mittien, 550 Hebben die peerde ontsien,

Die om stoten noch om slaen, In hoeren stal niet wouden gaen.

Na hoere doot heeft ghedicht Menich mensche van druc verlicht.

555 Hier om soe laet ons loven Den edelen coninc van hier boven, Die ons kuneren heeft ghesant Als hier uut dat vreemde lant.

Ende sunderling mit recht 560 Sijn sculdich haer te loven,

Om ons heren wil van hier boven.

Die ioncfrou is om doecht ghestorven, Daer mede dat si heeft verworven Mit cristo dat ewich rijc,

565 Dat wy moten besitten ewelijc. Amen.

Sinte Kunera

Die verheffinge sunte kuneer.

DIe eerste bisscop die was Van utrecht, als ic las,

Was bisscop wilbort, die heylighe man, Die van engelant neder quam,

570 Ende wart van den paeus sergius Hier neder ghesant; aldus Lese ic in den coroniken

Daer die waerheyt uut pleghet te bliken Hij maecte kersten die heyden minschen 575 Die met gode begonden te wenschen.

Doe sy der dopen waren vroet, Droeghen si daer op hoghen moet.

Doe dit volc ter gheloven was comen, Heft hi een reyse op ghenomen 580 Ende woude te colen waert

Reisen met heestigher vaert.

Inder reysen benachde hy Tot renen, waer by

Si hebben hem blidelijck ontfaen 585 Met eeren, ende hebben hem saen

Gheseyt, hoe onse lieve heer

Daer wonder wrocht doer sunte kuneer, Die daer leghe inder eerden

Ende weer van wonderliker weerden 590 Ende van groter moghenheyde,

Van groter teyken, dat si daer dede.

Die wijsheyt, die en zweghen niet Die teyken, die daer waren ghesciet.

"Die cropel sijn die woerden gaen;

595 Die blinde hebben haer sien ontfaen;

Die doeve hebben ontfaen dat horen;

Die hoer sien hadden verloren, Hebben haer sien ghecreghen weder;

Die inder zee leden groot ontweder,

Sinte Kunera

600 Sijn mit heyl op ende neder Weder te lande ghecomen Tot hoeren groeten vromen;

Deeser doeghet en neemp gheen eynde;

Werwert dat ghi u wilt weynden, 605 Seldi dit vernemen soe."

Die bijscop sprac: "des ben ic vroe;

Segghet u begheren voert, Het sal te mael sijn ghehoert."

Si spraken, dat si ghern met werden 610 Haer hadden verheven uter eerden;

Want si hadde een gheweest Van den xi

, als men leest,

"Ende is gheworghet mit eenre dwael, Van der coninghinnen, dat weten wy wael, 615 Die vrou was van deser steden,

Daer wy kuneren nu aen beden.

Si is uut ortanien gheboren, Als wy hebben seggen horen, Ende vijnden dat also bescreven 620 In aÜden boeken, die wy lesen."

Deese bysscop, dese edele here, Sprac: hy en mochte sunte kuneer Gheen eer doen op dien tijt.

Hi sprac: "ic wil, ghijs seker sijt, 625 Als ic mijn reyse heb ghedaen

Tot colen, soe wil ic saen Tot uwert doen al mynen keer, Ende verheffen sunte kuneer

Mit hoecheyt ende mit groter werden, 630 Daer si begraven leyt, uter eerden."

Des anderen daghes mitter vaert Is hi ghevaren tot colen waert.

Sinte Kunera

Hi merrede so lang, als ic vernam, Dattet hem uten sinnen quam, 635 Dat hy kuneren hadde gheloeft;

Daer om hy na was seer bedroeft Als ghi wel sult horen voert, Wanneer ghi die materie hoert.

Doe die bisscop mitten heren 640 Had ghesproken, woude hy keren

Weder tot sinen lande waert.

Onderweghen waert hy vervaert:

Doe hy by heymen berch quam Een groet onweder hy vernam 645 Van blixem comen uter locht,

Ende wynt mit reghen, so dat hem docht, Dattet scip ende menschen soude verderven Ende in horen sunden sterven.

Hi aenriep onsen lieven heer;

650 Hy sprac: "werde god, nu keer Tot onswert u grote ghenaden, Ende wilt ons nu by staen in staden, Of wy bliven alle doot

Van deser anxteliker noet."

655 Doe hy dus bedruct was seer, Waert hy dinckende op sunte kuneer, Ende riepse aen mit goder herten.

Soe vroe als hy dat had ghedaen, Ende hy te lande mochte gaen, 660 Hi soudse verheffen uter eerden.

Terstont als hy dit had ghesproken Is tonweder en wech gheschoten Die lucht waert scoen ende claer, Gheen onweder vernam men daer.

665 Die bysscop sprac ter selver tijt:

"Onse lieve heer sijn ghebenedijt;

Sinte Kunera

Wy soude bilx sijn bedorven Ende al in onsen sunden ghestorven Want ic die maghet sunte kuneer 670 Had weerdicheyt gheloeft ende eer,

Dat ic se mit groter weerden Souden verheffen uter eerden, Dat ic vergheten had te mael;

Want ic en dachte niet der tael, 675 Ende my mede uten sinnen was

Dat ic lovede, tot op dat pas, Tot rienen goeden raden, Want si mi vriendeliken baden."

Hy sprac: "laet ons tot rienen gaen 680 Ende nemen crucen ende vanen;

Laet ons striken totter steden, Daer haer die mynshen aen beden."

Men onstac keersen daer omtrent;

Die bisscop toech aen sijn ornament 685 Sijn hoghe bisscoplijc ghewaden.

Hi hietse knielen ende dat si baden, Dat hem onse lieve here wisen woude Waer hi dat heylichdom vynden soude.

Hi nam een spade in sijnre hant, 690 Hi groef diep in dat sant

Op die stede, daer men sach Die teyken gheschien al den dach.

Doe bi by dat heylichdom quam, Een soete locht bi vernam.

695 Hi vant kuneren tot dien stonden

Ende die dwael om haren hals ghewonden, Ende twe huven also wael

Te hoep ghewonden in der dwael.

Hi nam dat mit hem in die kerc

Sinte Kunera

700 Mit sang van priesteren ende clerc, Ende heeft verheven in een cass.

Oec leyde hi op dat pas

Hoechtijt die men van haer souden vieren.

In dusdanigher manieren:

705 Die dach haere pine des doots leyde hi In octobri der maghet vri

Des acht ende twintichsten daghes;

Die verheffinge na des Leyde hy in iunio,

710 Des twaleften daghes, ic seg also.

Oflaet gaf hy tot dien stonden Veertich daghe quijt van sunden, Die die heylighe maecht versocht Ende sijn offerhande daer brocht.

715 Laet ons bidden onsen lieven heer Ende die martelaersse sunte kuneer Dat si rienen wil verwaren

Van al der vianden scaren,

Haer borgher, dienre ende pelgrijm mede, 720 Die houden wil in goeden vreede

Ende bescermen van alre noot Doer hoeren heylighen doot;

Ende dat wy ons altesamen Mit haer verbliden moeten, amen.

725 In der eerden lach si aldaer LXI ende drie hondert iaer Nae haere doot, inden brief, Eersi sunte wilboort verhief.

Et. sic. est. finis. sit. laus. et gloria. trinis.

Sinte Kunera