Een spelletje ‘Stratego’ spelen is niet zonder gevaar

(1)

€ 2,50

76ste jaargang • nummer 30 • donderdag 6 augustus 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Neen tegen de rood-groene belastingtsunami!” en “In geen duizend jaar regeer ik met PS en Ecolo.” Het zijn maar een paar uitspraken die N-VA-voorzitter Bart De Wever de voorbije maanden heeft gedaan. En toch heeft hij dinsdag samengezeten met co-preformateur Paul Magnette (PS) en de top van Ecolo en Groen met het oog op de vorming van een nieuwe regering. Wat moet een mens daarvan denken? De politieke analyse ligt voor de hand: De Wever en Magnette willen de liberalen onder druk zetten en hopen dat Open Vld desnoods de MR laat vallen om dan als enige liberale partij eieren voor haar geld te kiezen en zich bij een regering van N-VA, socialisten en christendemocraten aan te sluiten.

Alleen ontstaat nu wel de indruk dat de N-VA bereid is om heel veel van de eigen principes over- boord te gooien om toch in een regering te zetelen. En dat met een radicaal-linkse bende. Stel u voor:

Kristof Calvo als minister van De- fensie naast pakweg Theo Franc- ken als minister van Binnenlandse Zaken. Uiteraard weinig realis- tisch, want de programma’s van N-VA en de groenen liggen licht- jaren uit elkaar. De groenen zijn neobelgicisten en economisch is hun programma soft commu- nistisch. Om nog maar over asiel, migratie en veiligheidsbeleid te zwijgen. Zelfs als het gesprek met Ecolo-Groen niet gemeend is, verliest de N-VA snel alle krediet door publiek mee te doen aan dit politiek slechte theater.

Het jennen van de liberalen en van de Franstalige blauwen in het bijzonder door PS en N-VA is natuurlijk te begrijpen. Niet alleen omwille van het ongeleid projec- tiel in de persoon van partijvoor- zitter Georges-Louis Bouchez.

Ook omwille van oude open- staande rekeningen. De N-VA is nog altijd boos dat de Franstalige liberalen in de regering-Michel

bleven vasthouden aan het Mar- rakesh-pact. En de PS is het “ver- raad” van 2014 nog niet vergeten toen de MR als enige Franstalige partij in de federale regering stapte.

De centen blijven federaal

Zelfs zonder die flirt met de eco- logisten kunnen we grote vraagte- kens plaatsen bij de keuzes van de N-VA-voorzitter. Wat zit er eigenlijk in een paarsgele regering dat de Vlaams-nationalistische en rechtse N-VA kiezer moet overtuigen?

Een regering die naar verluidt met een minimumprogramma zou werken om daarna verkiezingen voor te bereiden ergens in 2023.

Op dat moment zou de federale Kamer dan de basis leggen voor een staatshervorming. Ondertus- sen zouden al een aantal zaken zonder staatshervorming kunnen worden overgeheveld naar de deelstaten. Delen van de gezondheidszorg, bepaalde aspecten van het arbeidsmarktbeleid. Desnoods met aparte ministers per deelstaat voor het werkgelegenheidsbeleid in de federale regering. Daarnaast zou ook de splitsing van Justitie worden voorbereid. Een beleids- domein dat ook al in 2010 op tafel lag tijdens de gesprekken tussen PS en N-VA in Vollezele.

Het oogt allemaal interessant, maar er moeten twee belangrijke kanttekeningen bij worden ge- plaatst. Ten eerste: de centen blijven nog altijd federaal. Welke zin heeft het bevoegdheden over te dragen als de middelen niet rechtstreeks volgen? De PS zit in een zetel en weet dat een economisch wanbeleid in Wallonië en Brussel altijd zal worden gefinancierd.

Ten tweede is er de sociaaleco- nomische prijs die de N-VA voor zo’n regering moet betalen. Dat de Vlaams-nationalisten na de nederlaag in 2019 opnieuw meer sociale accenten willen leggen, is begrijpelijk. Het verhogen van de pensioenen en de laagste uitkerin-

De tafelgesprekken tussen N-VA-voorzitter Bart De Wever en zijn PS-collega Paul Magnette met de groene partijen maken onderdeel uit van een tactisch politiek steekspel om druk te zetten op de liberalen. Maar door zo dicht aan te schurken bij de radicale linkerzijde verliest de N-VA sowieso veel krediet.

gen plus hogere uitgaven voor de gezondheidszorg zijn in deze tijden aanvaardbaar. Maar wie zal dit betalen? En wat te denken van een vermogenstaks die uiteindelijk altijd door de Vlaamse middenklas- se wordt betaald? Bovendien zou de wet die de loonevolutie bepaalt, versoepeld worden. Dat dreigt de concurrentiekracht van vooral Vlaamse bedrijven onder druk te zetten.

De Volksunie van 1988 achterna?

Het kan geen kwaad om nog eens terug te komen op de optie om de federale verkiezingen te vervroegen naar 2023 en zo een einde te maken aan de samenval- lende stembusslagen op federaal en regionaal niveau. In een naar confederalisme neigend België is dat niet meer dan normaal. Alleen is er na 2023 geen enkele garantie op een verregaande staatshervorming. De N-VA lijkt hier de oude paden van de VU te bewandelen met ingewikkelde compromissen waar niemand tevreden mee is. En waarbij het tijdens onderhandelingen voor een staatshervorming nooit zeker is dat men uiteindelijk iets kan binnenrijven.

Denken we maar aan diezelfde Volksunie aan het einde van de jaren 80 van vorige eeuw. De partij stapte in een regering met socialisten en christendemocraten in de hoop de zogenaamde derde fase van de staatshervorming te kunnen afronden. Cruciaal daarin was de rechtstreekse verkie- zing van een Vlaams Parlement.

De concrete uitvoering daarvan bleef maar op zich wachten en in 1991 trok de Volksunie de stekker uit de regering Martens VIII naar aanleiding van onenigheid rond wapenexportcontracten naar het Midden-Oosten. Het resultaat was Zwarte Zondag. Zwemt de N-VA de komende jaren in dezelfde fuik?

We vertrouwen hem nog altijd voor geen haar. Als de vos de passie preekt… Maar hij zegt toch enkele dingen die gewoon waar zijn. Bijvoorbeeld over ‘white privilege’: “Je bent niet gediscrimineerd, dus je geniet een privilege: dat is een absurde benadering. Bedrijfs- leiders en machtige politici hebben privileges: zij kunnen soms wegkomen met belas- tingontduiking. Maar gewone witte mensen? Waar zit hun privilege, als zij in de wachtrij staan voor de voedselbank of als ze hun facturen niet kunnen

betalen? Een recht kan nooit een voorrecht zijn. Activisten vragen nu aan blanke mensen om hun privileges neer te leggen. Waarom zou je afstand moeten doen van je rechten?”

Of nog: “Het impliceert dat Arabische, Turkse en andere moslimgemeenschappen in België óók racistisch zijn tegenover zwarte mensen, en vaak nog veel meer dan autochtone Belgen. […] Moham- med uit Senegal moet maar eens de hand vragen van Fati- ma uit Turkije: dat zal niet pak-

ken.” P.B.

“Een recht kan nooit een voorrecht zijn”

Een spelletje ‘Stratego’

spelen is niet zonder gevaar

In Humo en De Morgen verscheen een interview met Abou Jahjah onder de titel “Het plafond van Vlaams Be- lang is nog niet bereikt, mede door Black Lives Matter”.

Als we daarin zijn verdediging lezen van Erdogan of van moslimterroristen in Israël, dan herkennen we weer de sluwe, manipulerende Abou Jahjah van vroeger.

“BLM-betoging was vanuit optiek van volksgezondheid

onverantwoord”

Dorian de Meeûs is sedert enkele ja- ren hoofdredacteur van de Franstalige

krant La Libre Belgique. Hoewel de krant in het verleden bekend stond als uitgesproken Belgisch, katho- liek en koningsgezind, evolueerde

het blad de laatste jaren aanzien- lijk. Desalniettemin geldt La Libre nog altijd als een van de rechtsere bladen ten zuiden van de taalgrens.

We spraken met de Meeûs over zijn krant, de verschillen tussen Noord en Zuid en de huidige politiek.

“Iedereen is gebaat met een ultieme staatshervorming.”

Lees het interview met

Dorian de Meeûs (LLB) op blz. 11

(2)

Actueel 6 AUGUSTUS 2020

2

“Naïeve meisjes die hun grote liefde achterna zijn gereisd, vrouwen die nog radicaler zijn dan hun echtgenoot, of vrouwen die ‘toeval- lig’ in het ‘kalifaat’ zijn terechtge- komen.” De berichtgeving over jihadistische vrouwen wordt volgens de Nederlandse AIVD (collega’s van onze Staatsveiligheid) over- heerst door stereotypes. Vragen als “Wat is de rol van vrouwen binnen de jihadistische beweging?”

en “Welke dreiging gaat uit van jihadistische vrouwen?” blijven dan ook vaak onbeantwoord.

Belangrijke rol

De rol die jihadistische vrouwen spelen binnen de jihadistische beweging mag niet onderschat worden. De AIVD: “Jihadistische vrouwen zijn in veel gevallen minstens zo toegewijd aan het jihadisme als mannen.” Vrouwen vormen een dreiging voor Nederland en België doordat zij anderen werven, propa- ganda produceren en verspreiden en geld inzamelen. Bovendien in- doctrineren ze hun kinderen met het jihadistisch gedachtegoed. Dat is een belangrijk element als we kinderen uit de kampen naar hier halen. “Zij (de vrouwen) vormen een essentieel onderdeel van de jihadistische beweging, zowel in Nederland (als België) als in het strijdgebied in Syrië en Irak”, besluit de AIVD.

Desillusie speelt volgens de

Begin juli werden drie zogeheten ‘IS-vrouwen’ naar Bel- gië overgebracht. Er zitten nog steeds jihadistische vrou- wen in kampen in het buitenland. Hoe groot is het risico voor de democratische westerse samenleving als deze vrouwen naar hier gebracht worden?

AIVD bij een deel van deze terug- gekeerde vrouwen een belangrijke rol bij hun beslissing. “Dat zij teleur- gesteld terugkeren, wil niet zeggen dat zij hun jihadistisch gedachtegoed hebben afgezworen.” Een aantal heeft in Nederland of België hun oude of zelfs een prominente- re plek in hun jihadistische sociale netwerk ingenomen. Terugkeer en de daaropvolgende strafrechtelijke en publieke aandacht kan vrouwen meer bekendheid geven onder ji- hadisten. Andere vrouwen lijken na terugkeer weinig meer met hun

jihadistische contacten te maken te willen hebben.

Besluit

De directe en indirecte dreiging van jihadistische vrouwen moet niet worden onderschat. Ze onder- steunen niet alleen de jihadistische strijd met cruciale activiteiten, sommige vrouwen in het strijdgebied zijn ook bereid de wapens op te nemen. Ook na terugkeer in Eu- ropa is het maar zeer de vraag of zij afscheid nemen van hun jihadistisch gedachtegoed. De dreiging die jihadistische vrouwen in vrije samenlevingen zoals Nederland en België en in het strijdgebied vormen, kan onder invloed van ISIS en het afbrokkelende ‘kalifaat’ snel veranderen.

THIERRY DEBELS

Gevaar terugkerende

jihadistische vrouwen onderschat

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Wart Van Schel

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Zolang er geen afdoend vaccin is tegen het coronavirus, zal onze samenleving en dus onze economie niet meer op volle kracht kunnen draaien. Dat zien we nu met de twee- de opstoot van het virus. Onzekerheid drukt het vertrou- wen. De aanbodkant van de economie is verstoord door bedrijven die niet op volle kracht werken. Gezinnen con- sumeren minder. Welkom in de ‘90 procent economie’.

Het waren opnieuw weinig op- beurende cijfers waarmee de Na- tionale Bank vorige week naar buiten kwam. De Belgische economie kende in het tweede kwartaal van dit jaar een krimp van 12 procent. In het eerste kwartaal van 2020 kromp de economie al met 3,5 procent.

De coronacrisis blijft zwaar inhak- ken op groei en welvaart. Volgens de bank BNP Paribas Fortis zal de economie over heel 2020 krimpen met 8 tot 10 procent. Ondanks de tweede opstoot of de tweede coronagolf hoopt men toch op betere cijfers voor de periode juli-einde september, het derde kwartaal dus.

Al blijft het natuurlijk afwachten hoe de pandemie evolueert. Niet enkel hier, maar ook in de rest van de wereld. Het is in deze rubriek al meermaals gesteld: een exporteconomie als de Vlaamse zal voor het herstel sterk beïnvloed worden door wat er elders gebeurt.

Vaccin

De cijfers van de Nationale Bank hebben hier en daar tot het besluit geleid dat onze economie meer dan tien jaar terug in de tijd wordt gekatapulteerd. Want de gecumu- leerde groei sinds het einde van de financiële crisis wordt in één klap vernietigd. Dat moet men wel relativeren. Een kwartaal is een mo- mentopname en een herstel in het derde kwartaal maakt een deel van het verlies goed. Maar uiteraard niet volledig en ook niet op een duur-

zame manier. Daar moeten we ons geen illusies over maken.

Zolang er geen afdoend vaccin is, zal de economie niet op een nor- male manier draaien. We leven in wat voor economen een ‘90 procent economie’ is. Zowel aan de kant van aanbod en productie als aan de kant van vraag en consumptie is het ge- woonweg onmogelijk om de pre-co- ronagroei te bereiken.

Dat verdient enige uitleg. Om te beginnen zijn er veel bedrijven die voor lange tijd gesloten zijn en ook failliet zullen gaan, zeker in de eve- nementensector en de horeca. En de andere gezonde ondernemingen zullen niet op volle kracht draaien.

Er zijn de nog altijd geldende vei- ligheidsmaatregelen waarbij mensen afstand moeten houden op de werkvloer, er tijdverlies is bij ploegwissels, men moet eten in verschillende shiften.

Neem daar nog de soms moeilijke bevoorrading van grondstoffen of wisselstukken uit het buitenland bij (omwille van een strenge lock- down elders) en de productiecapa- citeit ligt eerder op 90 procent dan op 100 procent.

Angst

Aan de vraagkant is er de angst van de consument. De tweede opstoot of golf doet de consument de vinger op de knip houden. Men komt buiten voor één boodschap en er is geen tijd te verliezen. Be- gin juli kon men nog hopen dat de

consumptiebranche van de economie opnieuw aan 100 procent zou draaien. ‘Funshoppen’ werd weer mogelijk, je mocht met meer dan één persoon gaan winkelen… De voorspelling was dat een deel van het verlies van de eerste coronagolf zou worden goedgemaakt. Onder andere dankzij de koopjesperiode in augustus. Het ziet ernaar uit dat dit niet gaat lukken. De verstrengde maatregelen houden de winkelende Vlaming “in zijn kot”. De consument blijft de vinger op de knip houden.

De uitgaven zullen hooguit 90 procent van het pre-coronaconsumptie- patroon bereiken. Het is wachten op een vaccin tot de geldbeugel weer volledig open mag. Wellicht niet voor de tweede helft van 2021 is te horen.

Zuid-Europese cijfers

De economie zal lange tijd op 90 procent blijven draaien. Dat lijkt een abstract cijfer, tot we het ver- talen in euro’s. Een economie op 90 procent betekent voor België zo’n 47 miljard euro aan minder gepro- duceerde welvaart. Dat is ook slecht nieuws voor de overheidskas. Met een overheidsbeslag van 50 procent betekent dit dat de staatskas 23,5 miljard euro misloopt aan in- komsten. Per jaar.

Een ‘90 procent economie’ heeft ook gevolgen voor de overheids- schuld. Die stijgt door de crisis sowieso van 100 naar 115 procent van het bbp. Maar als het bbp (alles wat we met z’n allen op een jaar tijd produceren) in de noemer van de breuk geen 100 maar 90 procent is in vergelijking met pre-corona, dan fietsen we richting 130 procent van het bbp staatsschuld. Zuid-Europe- se cijfers zijn dit.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Het proces daarover gaat in oktober van start. Om er helemaal zeker van te zijn dat Salvini’s politieke carrière gebroken zal worden, heeft

“la dictature des juges” voor de zekerheid nog een tweede proces tegen hem aangespannen. Daarom moest zijn onschendbaarheid dus een tweede keer opgeheven worden. Het gaat hier om een gelijkaardige zaak. In augustus 2019 had Salvini het schip Open Arms laten tegenhou- den toen dat op het punt stond meer dan honderd vluchtelingen aan land te zetten in Italië. Salvini kon het binnendringen van de bootvluchtelin- gen trouwens alleen maar vertragen. Tenslotte mochten ze in Lampedusa aan land gaan. Andere Italiaanse rechters hadden toen de inbeslagname van het schip bevolen. Maar nu volgt de wraak. In dit proces wordt Sal- vini beschuldigd van machtsmisbruik en ontvoering. Hij kan daarvoor veroordeeld worden tot een gevangenisstraf van vijftien jaar. Het gaat hier duidelijk en schaamteloos om politieke processen.

Salvini is momenteel senator en leider van de oppositie. Hij laat zich duidelijk niet intimideren. Als reactie op de stemming in de Senaat zeg- de hij: “‘Ik ben er trots op dat ik Italië heb verdedigd en ik zou het opnieuw doen.”

Wat nu in Italië met Salvini gebeurt, is een variant van wat bijvoorbeeld Tommy Robinson, AfD, het Front National, het Vlaams Blok en Geert Wil- ders hebben meegemaakt. Van de gevaarlijke, antidemocratische, bijna totalitaire macht die de “dictature des juges” heel geleidelijk naar zich toe heeft getrokken. Van de vermenging tussen politiek en justitie, die een van de grondslagen van een rechtsstaat ondermijnt: de scheiding der machten en de neutraliteit van justitie.

Het is slechts de zoveelste openlijke en brute manifestatie van de macht die de marxisten met hun “mars door de instellingen” hebben verworven. Niet alleen in het justitie-apparaat, maar ook in die twee andere fundamenten van een vrije samen-

leving: het onderwijs en de media. Zij moeten geen staatsgreep meer plegen. Zij hebben al bijna alle hefbomen in handen en ze kunnen de democratie aan hun laarzen lappen. Al zijn die laarzen, de laarzen van kampcommandanten en linkse terreurgroe- pen à la Antifa, netjes verborgen onder de toga’s van

“activistische” rechters en advocaten. En echt niet alleen in Italië.

De Italiaanse Senaat heeft opnieuw de parlementaire on- schendbaarheid opgeheven van Matteo Salvini. In februa- ri had de Senaat ook al beslist Salvini’s onschendbaarheid op te heffen, zodat hij voor de rechter gesleept zou kunnen worden omdat hij als minister van Binnenlandse zaken, toen nog in de regering van de Lega en Vijfsterrenbeweging, een schip met 131 immigranten aan boord niet in een Italiaanse haven had laten binnenvaren.

Onschendbaarheid van Salvini

ECONOMISCHE ZAKEN

Naar de ‘90 procent economie’

(3)

Actueel

6 AUGUSTUS 2020 3

Verdacht

Mijnheer de heilige,

Gij zijt reeds iets meer dan 131 jaar van ons heengegaan na een heroïsch leven als missio- naris op het leprozeneiland Molokaï, een van de Hawaï-eilanden. Gij bestreedt er de vreselijke ziekte die toen nog melaatsheid werd genoemd en gij gingt er uiteindelijk zelf aan ten onder.

Zoals zovele idealistische missionarissen deel- de gij uw lot met degenen die gij beschermde en wier leven gij in alle uitzichtloze miserie iets draaglijker probeerde te maken. Iedereen in Vlaanderen - en zelfs ver daarbuiten - staat nog steeds vol bewondering voor wat gij daar aan het einde van de 19de eeuw in primitieve omstandigheden deedt. Generatie na generatie werd uw levensverhaal doorverteld én als voor- beeld gesteld tot gij uiteindelijk op zondag 11 oktober 2009 door paus Benedictus XVI heilig werdt verklaard in aanwezigheid van toenmalig kardinaal Danneels, koning Albert en la dolce Paola, premier Herman Van Rompuy, de vicepre- miers Steven Vanackere en Joëlle Milquet en de voorzitters van Kamer en Senaat, Patrick Dewael en Armand De Decker, en vele gewone Vla- mingen. Deze grote erkenning oversteeg dan ook alle strekkingen en gezindten in Vlaande- ren en Wallonië, want er was over uw ‘staat van dienst’ dan ook nooit discussie. Op een zeker moment in 2005 werdt gij zelfs uitgeroepen tot de ‘Grootste Belg aller tijden’. De bewondering was en is alom erg groot. Vele wereldberoemde figuren spraken met lof over u: Moeder Theresa, Barack Obama, Mahatma Ghandi en vele ande- ren. Gij werdt dan ook terecht de beschermhei- lige voor lepralijders en aidspatiënten, met een vaste feestdag op 10 mei. Het is dan ook daarom dat ik mij deze week tot u richt, want heiligen kunnen iets meer dan gewone stervelingen. Zij kunnen gebeden en aanroepingen en nood- kreten horen, zo zegt men en zo wordt het ook geloofd. En omdat gij bovendien een Vlaamse heilige zijt, hebt gij bij mij natuurlijk meer dan een streepje voor.

En ja, Damiaan, ik moet - helaas - een nood- kreet slaken. In de Verenigde Staten van Amerika werdt gij - tot nog toe als enige niet-Amerikaan - vereerd met een standbeeld in het Capitool te Washington D.C. Toen destijds aan de bewoners van Hawaï werd gevraagd wie zij in het Capitool in een standbeeld vereeuwigd wilden zien als

‘vertegenwoordiger’ van hun staat, kozen zij in een referendum met grote meerderheid voor u. Het was een erkenning die vanzelfsprekend leek en die nooit een spatje kritiek heeft op- geleverd. Dezer dagen is daar echter verande- ring in gekomen. Een zeer links Democratisch Congreslid, Alexandra Ocasio-Cortez, komt in de politiek correcte nasleep van de BLM-hetze

BRIEFJE AAN PATER DAMIAAN

De zondagnamiddagfilms van de BRT behoren tot mijn mooiste jeugdherinneringen.

Samen met mijn moeder keek ik naar de klassiekers met John Wayne, James Stewart en Erroll Flynn. De tegenspeelster van Erroll Flynn was bijna altijd de engelachtige Olivia de Havilland. Filmbaas Warner zei echter dat achter haar reeënogen het verstand van een computer schuilde.

Gejaagd door de wind

De Havilland behaalde een Oscar voor haar rollen in “To Each His Own” (1946) en

“The Heiress” (1949), maar ze zal vooral toch herinnerd worden voor haar vertolking van de zachtmoedige Melanie Hamilton in

“Gone with the Wind” (1939), de tegenpool van de vurige Scarlett O’Hara. De kans is groot dat we van dit meesterwerk echter niet vaak meer zullen kunnen genieten, want de commissarissen van de politieke correct- heid hebben nu beslist dat de film eigenlijk racistisch is (hoewel hij een eerste Oscar opleverde voor een zwarte acteur, voor de onvergetelijke vertolking van Mammy door Hattie McDaniel).

In de overzichten van haar leven die deze week verschenen, heeft men het uiteraard over haar successen als actrice, maar ook over het baanbrekende proces dat ze won tegen een filmstudio, waardoor een einde werd gemaakt aan de praktijk dat de con- tracten van acteurs eindeloos verlengd werden. Ook haar moeilijke relatie met haar zus, Joan Fontaine, komt overal uitgebreid aan bod. Maar weinigen herinneren zich blijkbaar de strijd die ze leverde tegen een campagne van communistische infiltratie in Hollywood.

Mantelorganisatie

Op het einde van de Tweede Wereldoor- log hadden een aantal geheime leden van de Communistische Partij van Amerika een vereniging voor mensen uit de filmindustrie (HICCASP) opgericht, met het ogenschijn- lijke doel de progressieve New Deal-erfe- nis van president Franklin D. Roosevelt te beschermen. Het waren niet de minsten die zich tot lidmaatschap lieten verleiden. On- der hen Humphrey Bogart, Edward G. Robin- son, Charles Laughton, Gregory Peck, Bette Davis, Olivia de Havilland en, jawel, Ronald Reagan.

In werkelijkheid werd de organisatie ge- stuurd door de Amerikaanse Communis- tische Partij (de leider van HICCASP was Hannah Dorner, lid van die partij), die op haar beurt orders ontving vanuit Moskou.

Kort na het einde van de Tweede Wereld- oorlog kwam van Stalin de instructie dat de organisatie zich moest keren tegen het “oor- logszuchtige beleid” van president Truman, dat te vijandig werd tegenover de USSR.

In 1946 moest de Havilland een meeting van de organisatie in Seattle toespreken. Zij had een volledig uitgeschreven tekst ge- kregen van Dalton Trumbo, legendarisch scenarist, maar ook stiekem lid van de communistische partij. De Havilland gooide de tekst weg en schreef haar eigen toespraak, zonder iemand in te lichten. In plaats van de door Trumbo geplande uithaal naar “de oorlogszucht”, “het antisemetisme” en “het racisme tegen minderheden” van het beleid van Truman, bracht ze een scherpe aanval op het communisme. “Wij geloven in democratie, niet in communisme”, besloot ze haar toespraak.

FBI

Later zou blijken dat de Havilland al op voorhand was gecontacteerd door de FBI, op bevel van J. Edgar Hoover, en gewaar- schuwd voor de communistische manipula- tie. Eerst wilde ze de beschuldigingen niet geloven, maar ze kreeg toen een bandje te horen met afgeluisterde gesprekken van de bestuursleden, opgenomen toen ze er niet bij was. De agenten gingen buiten wachten terwijl ze de opname van een half uur begon te beluisteren. Al na vijf minuten kwam de Havilland naar buiten gestormd, “vloekend

als een dokwerker”. Ze had onder andere gehoord hoe de anderen zich vrolijk maak- ten over haar naïviteit als geldschieter van de organisatie.

Trumbo en de andere communisten in de HICCASP waren uiteraard razend over de speech van de Havilland. Het kwam tot een confrontatie op een bestuursvergadering.

De Havilland kreeg daar de steun van onder andere Ronald Reagan. Als je een precies moment zoekt waarop de voorheen linkse Reagan werd getransformeerd tot de prin- cipiële anti-communist die uiteindelijk een einde zou maken aan de Koude Oorlog: dit was dat moment.

Reagan, De Havilland en de andere dis- sidente acteurs trokken na de vergadering naar het appartement van de Havilland om zich over verdere stappen te beraden. “Ik dacht eigenlijk dat je één van hen was”, zei Reagan tegen de Havilland. Ze lachte en antwoordde: “Ik dacht hetzelfde van jou, Ronnie.” Reagan maakte een tekst voor een gezamenlijk resolutie. De Havilland vond die te flauw en verplichtte hem tot een veel scherpere veroordeling van het communisme. Uiteraard werd de tekst van de dissidenten verworpen op de eerstvolgen- de bestuursvergadering van HICCASP. De Haviland, Reagan en vele anderen namen daarop ontslag uit organisatie.

Reagan evolueerde daarna helemaal naar rechts. De Havilland bleef progressief aanhanger van de New Deal-politiek van Roosevelt, maar ze bekende wel haar trots op de rol die ze had gespeeld in de politieke bekering van de latere president van de VS en op de gigantische gevolgen die zijn principeel anticommunisme had op de geschiedenis van deze wereld.

Een steen in de rivier

Ik vond nergens in de Nederlandstalige pers enige referentie naar de verwikkelin- gen rond HICCASP. We mogen vermoeden dat het wel anders zou geweest zijn indien de Havilland ergens een heldhaftige rol langs de andere kant zou gespeeld hebben en indien ze zich bijvoorbeeld verzet zou hebben tegen het McCarthyisme dat vervolgens poogde de communistische infiltratie van Hollywood te ontmaskeren. De eenzijdi- ge mythe die daarover in Hollywood wordt verspreid, is nu immers algemeen aanvaard:

dat onschuldige idealisten werden ge- broodroofd door een anticommunistische heksenjacht. De belevenissen van de Havil- land vertellen een ander verhaal, net zoals het boek “Red Star Over Hollywood” van Ronald en Allis Radosh.

Een Belga-bericht naar aanleiding van het overlijden van de Havilland had het wel even over haar contacten met het communisme in de filmindustrie, maar enkel om te suggereren dat ze zelf het slachtoffer werd van het perfide anticommunisme: “Haar politiek activisme bracht de Havilland op een bepaald moment ook gevaarlijk dicht bij het door Hollywood als satanisch verachte communisme. Alsof die smeercampagne haar ook privé aantastte, blonk de Havilland na haar terugkeer uit in twee psychologische thrillers, waarin zij alle registers van de ge- kwelde vrouw opentrok.” Daarmee wordt de waarheid drie keer geweld aangedaan: het communisme werd door Hollywood helemaal niet als satanisch veracht, de Havilland was helemaal geen slachtoffer van het Mc- Carthyisme en er was helemaal geen laster- campagne tegen haar, tenzij die uitgaande van de communistische HICCASP.

Olivia de Havilland was niet alleen een uitzonderlijke actrice. Wie het als jonge vrouw opnam tegen zowel de filmindustrie als tegen communistische infiltratiepogin- gen, moet een uitzonderlijk sterk karakter hebben gehad. In de mate dat ze Reagan op het pad naar strijdbaar anticommunisme heeft gezet, heeft ze ook een spreekwoorde- lijke steen in de rivier verlegd die groter is dan de meesten vermoeden.

JURGEN CEDER

Hoe Olivia de Havilland het communisme een slag toediende

Ze was uitzonderlijk mooi, maar ook taai. Je moet wel taai zijn om 104 te wor- den. Vorige week stierf actrice Olivia de Havilland. Haar dood kreeg wat aan- dacht in de pers, maar één episode uit haar leven bleef overal onvermeld, hoewel ze belangrijkere gevolgen zou hebben dan haar filmwerk.

haar duit in het zakje doen om alle blanke man- nen te brandmerken als racistisch en kolonialis- tisch, door hen verdacht te maken en uit te spu- wen. En ja, dus, voor haar zijt gij een “toonbeeld van kolonialisme en blanke overheersing”. Gij wordt in de grote heksenpot gesmeten. Rik Torfs omschreef het zeer terecht als volgt, waar- mee hij tegelijk de domme en zelfs gevaarlijke hetze van de jongste tijd onderuit haalt: “Zelfs wie zijn leven geeft voor anderen, schiet tekort als hij niet tot de juiste groep behoort.”

Heilige Damiaan, bid voor haar, want het mens is bezeten door anti-blank racisme en blinkt bovendien uit door een absoluut gemis aan historisch besef, verblind als zij is door de opgeklopte en totaal haar doel voorbijgescho- ten verontwaardiging na de jammerlijke en nut- teloze dood door politiegeweld van een zwarte man, ook al had die heel wat op zijn kerfstok.

AOC, zoals het Congreslid gemakkelijksheids- halve wordt genoemd, betreurt het dat geen inheemse Hawaïaan daar in uw plaats op een sokkel staat in Washington. Dat gij Hawaïaan tussen de Hawaïanen waart geworden, hun taal spraakt, u niet als overheerser gedroegt, dat ontgaat haar volkomen.

Ja, het is juist dat in het Capitool bijna alle- maal standbeelden van blanke mannen staan.

Ja, en dan? Als die verdienstelijk zijn geweest, wat is dan het probleem? Is huidskleur nu echt het criterium bij uitstek geworden om mensen te catalogeren? Waren we daar niet stilaan van verlost?

Gelukkig zijn er al heel wat mensen in Vlaan- deren die niet willen dat er een smet komt op uw nagedachtenis. Daarvoor hebt gij teveel betekend voor allen die u nodig hadden en die later in u een stichtend voorbeeld zagen.

Beste Damiaan, de wereld van vandaag is ziek en heeft elk gevoel voor evenwicht en nuchter- heid verloren. De ondoordachte uitspraken van AOC getuigen daarvan, alsook de reacties van de geschrokken linkerzijde die nu probeert uit te leggen dat ze het eigenlijk allemaal niet zo bedoeld heeft omdat we haar uitspraken ‘in een context moeten plaatsen’. Komaan zeg! Frustra- ties uit het verleden worden wraakzuchtig ge- projecteerd op nieuwe generaties die daarvoor geen enkele schuld dragen. Het moet nu toch niet gekker worden!

Wij hebben daarom weer nieuwe heiligen nodig om de zaken weer even op orde te stel- len en tegen de stroom te durven ingaan, ook al schieten zij hun eigen hachje erbij in. Geluk- kig zijt gij daarvan een blijvend voorbeeld, wat AOC ook moge denken.

Egbert, het schoothondje

van de MR

(4)

Actueel 6 AUGUSTUS 2020

4

Over de Bilderbergconferenties bestaan twee tegengestelde standpunten. Volgens de enen gaat het om een jaarlijkse praat- club zonder macht. Anderen beweren dat de conferentie een belangrijke invloed heeft op de politiek wereldwijd. De Tijd in 2009:

“Volgens een gerucht werden Bill Clinton, Tony Blair en Barack Obama bij Bilderberg gewogen en goed bevonden - ze waren er te gast in respectievelijk 1991, 1993 en 2008, één jaar voor ze werden ingezworen.” Ook dat is een rode draad: politici worden be- oordeeld door de machtigen der aarde tijdens de conferentie.

Ontstaan

Prins Bernhard was in 1954 een van de oprichters van de conferentie die haar naam ontleent aan de eerste locatie waar zij werd gehouden: hotel De Bilderberg in Ooster- beek. Bernhard was voorzitter tot 1976, toen hij werd gedwongen af te treden na het corruptieschandaal rond vliegtuigbou- wer Lockheed. De prins bleek smeergeld te hebben aangenomen.

Onderzoeker Gerard Aalders denkt dat de Bilderbergconferentie meer is dan een praatbarak. Aalders is een gerenommeerde historicus en voormalig onderzoeker aan het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocu- mentatie. Hij schreef een boek over de geschiedenis van de conferenties. Zijn besluit:

“Zo vrijblijvend als Bilderberg graag wordt voorgesteld, is het zeker niet.” Aalders in De Morgen: “De deelnemers hebben vrijwel zonder uitzondering sleutelposities in de nationale of zelfs wereldpolitiek, de multi- nationale zakenwereld of de internationale bankwereld. Bezoekers uit de laatste groep behoren steevast tot de top.” De euro zou er mee bedacht zijn, de Koude Oorlog be- eindigd en al jaren wordt de toetreding van Turkije tot de Europese Unie er bedisseld.

Dehaene

Dehaene was in Stresa in 2004. “Ik was er misschien één dag ja, op uitnodiging van Davignon,” vertelde de politicus aan De Standaard. Of het nuttig was? “Het feit dat ik me amper herinner dat ik daar was, zegt genoeg”, aldus Dehaene aan De Standaard in 2013, dus 9 jaar later. De journalist van De Standaard: “Dergelijke reacties relativeren het gewichtige aura rond het jaarlijkse Bilderberggebeuren. Maar hoe je het draait of keert, het heeft iets onkies: zakenmensen en ministers die dagenlang bij elkaar op de schoot kruipen. Dat ruikt naar het soort achterkamertjespolitiek dat misschien in de jaren ‘50 aanvaard werd, maar vandaag al lang niet meer.”

Polsslag

De Tijd merkt op dat het soms lijkt alsof de Bilderbergers - beter dan wie ook - de polsslag van de wereld voelen: “Een kran- tenartikel uit 2003 vermeldt dat de club zich

dat jaar had afgevraagd of er een financiële

‘meltdown’ aan zat te komen - vijf jaar voor de wereld in de ban raakte van de krediet- crisis. Richard Holbrooke, de Amerikaanse vredesgezant in de Balkan, verklaarde voor de camera’s van het Nederlandse tv-programma Nova dat hij een maand vóór het bloedbad in Srebrenica al op de conferentie over de gevaarlijke toestand in de enclave had gehoord.”

CIA

Journalist Georges Timmerman in De Morgen: “Ze vormen wel een zeer invloed- rijk gezelschap dat in zijn beginfase gefinancierd werd door de CIA en tot vandaag weegt op de politieke besluitvorming op het hoogste niveau.” Volgens Aalders is het “on- vermijdelijk dat er enigerlei vorm van beïn- vloeding plaatsvindt op het economische en politieke denken en dus ook de besluitvorming van de landen die op Bilderberg zijn vertegenwoordigd.”

Genval

In 2000 ging de conferentie door in België.

Knack: “Het Château (van Genval) stuurde zijn gewone klanten weg en het personeel moest absolute discretie zweren. Veiligheids- lui hielden de weinige persmensen die van de conferentie weet hadden op een afstand.

En zoals dat bij de 47 vorige conferenties sedert 1954 het geval was, deed geen van de deelnemers achteraf zijn mond open. Al wie belangrijk is in de globale economie, was in Genval. Zelfs Henry Kissinger, de voormali- ge Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, die nu als consulent topbedrijven door kiese wereldproblemen loodst en George Soros, de speculant die munten en beurzen kraakt.”

Estulin

Auteur Daniel Estulin vindt de “Bilderber- gers” ronduit gevaarlijk. Al meer dan een halve eeuw komt een selecte groep politici, diplomaten, bankiers en topzakenlieden een keer per jaar in het geheim bijeen om wereldzaken te bespreken. Dit ogenschijn- lijk onschuldige genootschap neemt tijdens deze informele bijeenkomsten volgens hem beslissingen met verstrekkende gevolgen.

Volgens de auteur heeft de Bilderberg-club inmiddels enorme invloed en zijn er gevolgen voor de wereldpolitiek.

John Rockefeller: “Sommige mensen geloven dat onze familie deel uitmaakt van een geheim kartel dat zich zelfs tegen de belangen van de VS keert. Ze zeggen dat we globalisten zijn en samenspannen om te werken aan een geïntegreerde politieke en economische structuur in de wereld. Als dat de aanklacht is, dan verklaar ik me schuldig, en ben ik er zelfs trots op.” Het zijn de woorden van deze Rockefeller, lid van de Raad van Bestuur van de Bilderbergclub.

THIERRY DEBELS

Berx in 2018 naar

Bilderbergconferentie

In 2018 was provinciegouverneur Cathy Berx aanwezig bij de myste- rieuze Bilderbergconferentie. Twee jaar later wordt ze wereldnieuws als ze met harde hand strenge coronamaatregelen oplegt aan een hele provincie. Toeval?

Citaat van de week > Rik Van Cauwelaert

Open Vld zegt in het kader van de preformatie-gesprekken tussen PS en N-VA bij monde van Egbert Lachaert: “Gezondheid en jobs beschermen, ondernemers onder- steunen, geen extra belastingen en een beter werkend land: dat zijn nu de prioriteiten.

Wat N-VA en PS op tafel leggen, moet worden bijgestuurd. Wij zijn klaar om als libe- rale familie een breedgedragen regeerakkoord te onderhandelen.” De reactie hierop van Van Cauwelaert is minder cynisch dan ze lijkt: “Open Vld wil een beter werkend land. Een vreemde eis voor een partij die al ruim 20 jaar aan de macht is...” Als wij in de schoenen van Lachaert stonden, we zouden toch even slikken na zo’n klets om de oren…

“Een vreemde

eis…”

Kwade maren toen er nog geen virologen waren

Al kan de vloedgolf aan onheilspellende berichten over corona en Co- vid-19 de indruk wekken dat de huidige pandemie met voorsprong het allerergste is wat de menselijke soort kon overkomen, wie zich de moei- te getroost een stap van eeuwen terug in de geschiedenis te zetten, zal er allicht genuanceerder over gaan (moeten) denken. Met die stap van eeu- wen bedoel ik die 670 jaar, waarmee wij belanden in het jaar 1349-1350.

Toen werden onze gewesten niet alleen rampzalig gedecimeerd door de Zwarte Dood, maar deden ‘flagellateurs’ of ‘zweep- broeders’ er nog een ferme striem bovenop.

Jan Vandeburie, aan wiens masterscriptie “Et post in Flandriam? De Zwarte Dood in het graafschap Vlaanderen” ik dankbaar een aantal onthullingen ontleen, toont zich verbaasd over de schaarste aan geschriften over die verre pre-coronatijden in onze vaderlandse geschiedenis. Hij wijst daarbij op de toch wel zeer treffende tegenstelling met de rest van het toenmalige Avondland, waar literatuur over dat onderwerp bibliotheken, bij manier van spreken, uit hun voegen deed barsten.

De Zwarte Dood

Met alle verschuldigde waardering en ont- zag voor de grootse inzet van alle coronawer- kers dag en nacht, moet het mij, na lezing van deze doorwrochte scriptie, toch van het hart dat de hedendaagse pandemie inderdaad niet veel meer lijkt dan een griepje als je ze ver- gelijkt met de sociale ramp die het graafschap Vlaanderen in voormelde zwarte jaren in rouw heeft gedompeld. Zeker vermeld moet daarbij worden dat de Zwarte Dood niet alleen bij ons, maar in heel de rest van Europa vooraf was gegaan door opeenvolgende jaren van ronduit schrijnende hongersnood, met alle verzwak- kende invloeden van dien op de volksgezondheid.

Hoed af voor het volgehouden speurwerk van Jan Vandeburie, onder andere in bronnen die niet direct voor de hand leken te liggen, zoals bij voorbeeld de ‘poortersboeken’ van de belangrijke middeleeuwse stad Ouden- aarde, waarin voor die jaren 1349-1350 een hoogst abnormaal sterftecijfer werd vermeld.

Ook over een merkwaardig verschijnsel, waar wij in deze 21ste eeuw geen weet meer van hebben, waren in die ‘poortersboeken’ aanwij- zingen terug te vinden: de dodelijke gevolgen van de ‘behandeling’ door de ‘geselbroeders’

die toen massaal door onze gewesten trokken en wier gedrag al eens van broederlijke maatstaven durfde af te wijken. Wie tussen de regels kan lezen, begrijpt wat ik bedoel. Dat lezen tussen de regels moet je bij bepaalde virologen van vandaag ook min of meer mach- tig zijn, maar dat doet nu even niet ter zake.

Geselbroeders

Weer even ernstig. Bij gebrek aan officiële cijfers over wat de toenmalige ‘Zwarte Dood’

in Vlaanderen heeft aangericht, is Jan Vande-

burie te rade gegaan bij de toen toonaange- vende steden van het graafschap Vlaanderen:

Gent, Brugge, Ieper, Kortrijk en Oudenaarde.

Onder meer door zijn onderzoek naar de lijf- rentes die het Brugse Sint-Janshospitaal aan investeerders moest betalen zolang zij leefden en naar de stadsbelastingen die Ieperlingen de stad schuldig waren bij overlijden. Door die verschillende gegevens als in een puzzel naast elkaar te leggen en ineen te passen, kwam de scribent tot het besluit dat in de rampjaren 1349-1350 de ‘Zwarte Dood’ in het graafschap Vlaanderen verantwoordelijk geacht moest worden voor gemiddeld ongeveer 27,4 procent van de sterfgevallen. Slachtoffers van de ongeveer 3.000 flagellanten (geselaars) die destijds onze contreien doorkruisten, laten we hier even in het midden.

Als je weet dat in die zwarte jaren het Eu- ropese aantal dodelijke slachtoffers van de Zwarte Dood rond de 30 procent schommelde, kunnen we stellen dat ook 670 jaar geleden Vlaanderen geen uitzondering vormde op de Europese regel. Al moet gezegd dat die regel toen dramatisch hoger lag dan in 2020. Dat even ter inlichting van de Greta’s en Anuna’s van deze geteisterde wereld, die zijn onder- gang verwachten tussen dit en veertien dagen, min of meer. Voor de goede orde: de studie van Jan Vandeburie, die hij als een kritische benadering bestempelt, is verschenen in het jaar 2009.

Deze studie wordt perfect aangevuld en zelfs verbreed met het vorig jaar – precies tien jaar later - verschenen boek “1349. Hoe de Zwarte dood Vlaanderen en Europa verander- de” van de hand van de jonge historicus Joren Vermeersch. Ook hij slaagt erin de lezer uit de 21e eeuw te boeien met het verhaal van een van de grootste traumatische gebeurtenissen uit de Europese geschiedenis op basis van veel cijfers en analyses van oude jaarrekenin- gen en haast vergeten bronnenmateriaal. Die gegevens plaats hij bovendien in de economische context van voor, tijdens en na de Zwarte Dood. De gevolgen waren enorm, want sociale conflicten, het wankelen van sociale modellen en migratiegolven zouden het oude politieke evenwicht in Europa verstoren. Boeiend in de huidige coronatijden is het om te lezen hoe Vlaanderen en heel Europa, zich nadien opnieuw oprichtten om opnieuw de toekomst te- gemoet te zien. Het is de moeite om bij beide studies opnieuw even stil te staan.

HECTOR VAN OEVELEN

Nota Bouchez komt

net uit een sprookje

(5)

Actueel

6 AUGUSTUS 2020 5

“Zoals voorheen zijn veel maatschappelijke groepen ondervertegenwoordigd en kunnen een zichtbare stem best wel gebrui- ken, ook in de politiek. Deze uitdaging stelt zich ook voor onze partij”, aldus de Duitse groene Big Boss, Robert Habeck. “De diversiteit in onze partij is onze sterkte (…), en toch zijn bepaalde maatschappelijke groepen niet of weinig vertegenwoordigd.”

De partij is dringend op zoek naar meer

“niet-academici, meer Queers, meer zwarte mensen, en people of color, meer mensen met een handicap”.

Maar neen,

géén quota voor Groen

“We willen een betere vertegenwoordi- ging van die groepen in onze partij efficiënt en onder hoge tijdsdruk behandelen en in de herfst op onze partijdag in besluiten gie- ten”, verzekerde Habeck. “Als maatschappij moeten wij diversiteit als een sterkte be- groeten en daarmee een nieuwe gemeen-

schappelijkheid opbouwen”. En dan denk je, de Grünen zullen als zeer linkse partij quota voor die minderheden aankondigen, zoals ze steeds eisen van kapitalistische ondernemingen, of zoals ze anoniem testen van de huizenmarkt willen invoeren om par- ticuliere eigenaars te dwingen aan vreem- delingen te verhuren. Edoch, u kan zich vergissen: de Duitse Grünen willen zichzelf géén minimumquota opleggen. Er zal wel een “diversiteitsraad” komen in het bestuur van de partij. Tweejaarlijks wil men de samenstelling van groene fracties op federaal en op deelstaatniveau wetenschappelijk laten onderzoeken, evenals de samenstelling van het partijsecretariaat en het Europees Parlement.

Want te veel blanke, academisch ge- schoolde mannen op verantwoordelijke ni- veaus in de partij: “Dit zorgt voor een groot democratisch deficit”, staat het in de tekst voor de komende partijdag van de Grü- nen… PIET VAN NIEUWVLIET

En wat als Vlaams Belang

PS-N-VA een duwtje in de rug gaf?

De federale formatie kwam de laatste weken toch nog in een kleine stroom- versnelling terecht. Het initiatief van de “drie koningen” Georges-Louis Bouchez, Joachim Coens en Egbert Lachaert zorgde ervoor dat Bart De Wever en Paul Magnette opnieuw de draad opnamen, al dan niet met de be- middeling van Conner Rousseau. Toch ziet het er niet naar uit dat dit paars- geel zal opleveren, en blijft de fede- rale formatie in een impasse hangen.

Zou dit een kans voor Tom Van Grieken kunnen zijn om de blufpoker van de anderen finaal aan de kaak te stellen?

“Het is crimineel onverantwoordelijk om [de federale formatie] nu af te blokken,” zo liet Bart De Wever vrijdag optekenen als reactie op de nota van de Open Vld en MR aan de twee preformateurs. En hoe weinig we ook op hebben met de staat België, we kunnen hem geen ongelijk geven, want de toestand is zeer ernstig, ook voor Vlaanderen. Het is trouwens voor iedereen duidelijk welk spelletje Geor- ges-Louis Bouchez aan het spelen is: de federale formatie zo lang mogelijk rekken, om zijn zeven federale ministers plus eerste minister zo lang mogelijk op post te kunnen houden.

Als we daarvoor nog eens naar de stembus moeten, en vervolgens de federale formatie nog eens helemaal moeten overdoen, om daarna nog eens naar de stembus te moeten gaan, het zij zo voor de MR, als het allemaal maar lang blijft duren. Van een verrottings- strategie gesproken.

De ontgoocheling Lachaert

Eén van de grootste ontgoochelingen moet daarbij zijn dat de nieuwbakken voorzitter van de Open Vld, Egbert Lachaert, dat spelletje meespeelt. Niet alleen klinkt hij zich vast aan snoeshaan Georges-Louis Bouchez, bovendien laat hij de ene dag Alexander De Croo in de pers verklaren dat de Open Vld past voor onderhandelingen over een nieuwe staatshervorming omdat het nu alleen maar over de economie kan gaan, om een paar dagen later zelf de invoering van een federale kieskring te eisen. Van een communautaire eis gesproken waar alleen maar de etiketten

“belachelijk” en “tijdverspilling” op passen!

Groene jokers

In het weekend waarschuwden enkele N-VA-kopstukken Georges-Louis Bouchez en Egbert Lachaert er al voor dat ze met vuur aan het spelen waren. In datzelfde weekend tartte Egbert Lachaert nog het lot door een tweet te liken, waarin Bart De Wever opgeroepen werd om eens met Groen en Ecolo te gaan

Het fundamentele probleem van Bart De Wever en Paul Magnette is dat ze vijf zetels te kort komen om een meerderheid te vormen samen met CD&V, cdH en sp.a. De twaalf zetels van Open Vld volstaan voor een meerderheid, de veertien van MR ook, maar buiten Open Vld wil niemand MR er nog bij hebben. Ook Groen (8 zetels) of Ecolo (13 zetels) volstaan, maar DéFI (2 zetels) is niet genoeg, en PTB/

PVDA (12 zetels) volledig uitgesloten. Wat blijft er dan nog over?

Achttien “constructieve”

Vlaams Belang-jokers

Misschien kunnen de achttien zetels van Vlaams Belang wel een handje toesteken om ons eindelijk van die vreselijke regering-Wilmès II te verlossen? Niet dat we verwachten dat PS of sp.a die partij zouden toelaten tot de federale regering, maar wat als Tom Van Grieken zou aanbieden om zich bij de vertrouwensstemming van een nieuwe regering “constructief” op te stellen? Van de achttien zetels hoeven er slechts tien zich te onthouden (of desnoods 11 om zeker te zijn dat Jean-Marie Dedecker geen roet in het eten gooit), en een nieuwe regering kan van start.

Zo’n constructieve houding hoeft niet te betekenen dat Vlaams Belang verder ook alle voorstellen van de nieuwe regering hoeft te steunen. Maar zelfs al is het maar om de nieuwe regering een paar dagen later te doen vallen, dan zijn we in ieder geval van Maggie De Block als minister van Volksgezondheid af, in een regering van (verkeerd)lopende zaken.

Het lijkt ons zo goed als onmogelijk dat PS, sp.a, CD&V, cdH of N-VA een nog onbekwa- mer persoon dan de dokteres uit Merchtem op die post zouden durven neer te poten.

Maar vooral zouden we het gezicht van de immer olijke Georges-Louis Bouchez willen zien, op het ogenblik van de stemming. Foet- sie, al die MR-ministertjes waarvan niemand de naam kent. En blijkt dat Vlaams Belang meer Belgische verantwoordelijkheidszin aan de dag zou kunnen leggen dan de Belgo-Bel- gische MR - en Open Vld!

Ook bij een Vlaams Belang-stem gratis de PS erbij?

Betekent dit nu dat de boutade van Tom Van Grieken, dat wie voor de N-VA stemt, er gratis de PS bijkrijgt, niet meer klopt, omdat je die er ook gratis bijkrijgt als je voor het Vlaams Belang hebt gestemd? Neen, we denken van niet. Het is de N-VA die scheep wil gaan met de PS, terwijl Vlaams Belang alleen maar een einde maakt aan de huidige letterlijk levens- gevaarlijke federale regering. En zelfs als het alleen maar is om een nieuwe regering van lopende zaken in het zadel te hijsen, valt er vanuit democratisch oogpunt wel iets voor te zeggen dat een regering met 71 zetels een pak legitiemer is dan één met ocharme 38 zetels.

Dit valt dus uit te leggen aan de achterban.

Wie zal gedoogsteun weigeren?

Maar we zouden ook de reactie van de anderen wel eens willen kennen als Tom Van Grieken ons voorstel overnam. Wat met de PS bijvoorbeeld: liever in de oppositie blijven, MR aan de macht houden, en nieuwe verkiezingen uitschrijven, dan met de gedoogsteun van het Vlaams Belang tenminste van start kunnen gaan in een nieuwe regering? Ga dat toch maar eens uitleggen aan je kiezers! Idem dito voor sp.a en cdH. Van CD&V verwachten we een beetje protest voor de galerij, al was het maar omdat ze een portefeuille zullen moeten afgeven, maar geef ze de post van eerste minister (Koen Geens?), en je zal ze niet meer horen.

Van de N-VA kunnen we moeilijk een be- zwaar verwachten. Zaten zij trouwens niet al eens aan tafel met Vlaams Belang? En een federale formatie nu afblokken omwille van de gedoogsteun van de verkeerde partij, zou dat dan niet crimineel onverantwoordelijk zijn?

O ja, Groen, Ecolo, DéFI en PTB/PVDA zullen ongetwijfeld moord en brand schreeuwen.

De democratische broek constructief afge- daan worden door een volgens hen fascisti- sche partij is natuurlijk geen pretje.

Aansturen op de

laatste federale verkiezingen

Mogen we als Vlaams-nationalisten ook de vraag stellen of het wel betaamt dat Vlaams Belang op deze manier de patstelling voor een Belgische regeringsvorming doorbreekt, in plaats van rechtstreeks aan te sturen op nieuwe, en hopelijk de laatste federale verkiezingen? Zeker. Maar misschien is dit wel de meest trefzekere tactiek om zulke nieuwe verkiezingen op korte termijn uit te lokken.

Want ook dat zouden we toch nog graag zien gebeuren: welk akkoord zal Bart De Wever met Paul Magnette kunnen afkloppen, dat hij zonder kleerscheuren door het ledencongres van zijn eigen partij kan loodsen, en vervolgens tegen 2024 (of 2023?) ook tot een goed einde kan brengen? Want dat zal toch ook iets meer moeten zijn dan vers geld voor de Franstaligen vandaag in ruil voor een belofte voor een derde fase, ergens na 2024…

FILIP VAN LAENEN

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE

WWW.MAESKOFFIE.BE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 FANKERSTRAAT 7 3500 HASSELT 011 223 253

Duitse groenen

vinden zichzelf te blank

De Duitse Grünen willen meer kaders en bestuursleden met allochtone ach- tergrond in de leiding van hun partij. In november 2020 wil de partij zich daarom bezinnen over een zogenaamd “statuut van veelzijdige partij”.

praten, als de formatie afblokken dan toch zo

“crimineel onverantwoordelijk” was. Het zou ons niet verbazen als er op dat ogenblik al contacten met de groene partijen waren, maar op maandag kregen Groen en Ecolo ook een officiële uitnodiging in hun mailbox om eens op de koffie te komen bij Bart De Wever en Paul Magnette. Die uitnodiging werd officieel niet zonder enige scepsis ontvangen, en dat kunnen we begrijpen, en wanneer u dit stukje leest weet u hoe dat gesprek uiteindelijk ge- lopen is.

(6)

Covid-19

Het duurde slechts enkele dagen voor bleek dat het rooskleurige Brusselse verhaal, dat afstak tegen de sombere Antwerpse realiteit, pure onzin was. Het grote pijnpunt, in beide steden trouwens, blijkt een sterke allochtone stempel te dragen (‘bepaalde gemeenschappen’ heet dat dan eufemistisch). Met dank aan de sociale media en getuigenissen uit de ziekenhuissector die het verkeer- de beeld onderuit haalden én het ergste doen vrezen.

Daar heb je dat priemgetal, deel van de wetenschappelijke benaming van het wel- bekende virus, maar ook tekenend voor de realiteit van het Brussels Gewest, de 19 baronieën. Wanneer we dit schrijven zitten er 15 hiervan boven dat fameuze alarmpeil, waarmee echt wel duidelijk wordt dat het

‘Antwerpen versus Brussel’-beeld je rein- ste kletskoek was. De slechte cijfers, dit weten we ondanks alle pogingen het stil te houden, draaien niet rond de hipsters van “’t stad”, wel rond ‘bepaalde gemeenschappen’ die in ‘bepaalde wijken’ cluste- ren. En nee, we hebben het niet over Frie- zen en Magyaren.

Wouter Basson

Het zou wel een mislukt project van Dr.

Wouter Basson kunnen zijn, de omstreden Zuid-Afrikaanse arts, wiens laboratorium, met steun van Israël, werkte aan chemi- sche en biologische wapens die een on- derscheid konden maken op basis van ras.

Hoe ver hij hiermee stond kon destijds niet afgeleid worden uit zijn optreden voor de Waarheidscommissie, maar corona doet al- vast niét wat in die jaren Pretoria en Tel Aviv bekokstoofden. Precies daarom is deze re- cente golf zo interessant. De sleutel zit hem in gedrag en houding, zo is tot vervelens toe herhaald. En op zich kan men ernstige vragen stellen bij bepaalde maatregelen, maar het feit is dat het gros van de mensen (1) ergens in maart erg snel de ernst van de situatie ingezien heeft en (2) hun gedrag

heeft aangepast, zo goed en kwaad als dat kon. Jammer genoeg niet iedereen.

Brusselse realiteit

Sociale media zijn een nuttig instrument om buiten de krijtlijnen te treden die de organen genre VRT en De Standaard uit de

‘Pravda’ arbitrair tekenen. Helemaal in het begin van de crisis was er melding van een buitensporig aantal door corona besmette Turken in een Genks ziekenhuis, en daarna niets meer. Nu opnieuw lijkt zich een alloch- toon probleem (‘bepaalde gemeenschappen’) voor te doen. Sommige concentraties verklaren wel wat, maar wie door Brussel loopt, ziet al heel de tijd substantiële over- tredingen van de opgelegde maatregelen.

We citeren de hoofdarts van het Sint-Jans- ziekenhuis: “Zelfs op het openbaar vervoer zijn er nog altijd heel veel mensen die geen masker dragen. Zij worden daar ook niet op aangesproken. Dat zorgt ervoor dat er wellicht veel meer transmissie is van Covid-19 dan voorheen. Daarom maak ik me grote zorgen over de komende weken.”

Slangenbezweerders

De gevolgen waren in het verleden al op verschillende vlakken merkbaar, maar nu dus ook op gezondheidsvlak: Brussel, het échte, niet dat van de Pravda, is al jaren een verhaal van parallelle samenlevingen met vaak erg weinig banden met, laat het ons de autochtone gemeenschappen van dit land noemen. Enkele jaren geleden reed

een wagen met megafoon door Laken om met een boodschap in ettelijke talen de bevolking te wijzen op de noodzaak hun afval keurig te sorteren. Informatie die men inderdaad niet verneemt via zenders die Arabische reportages over slangenbezweerders of Poolse schlagers (of was het andersom?) brengen. Waar zijn trouwens de stadswachten die in Brussel in alle vormen en kleuren (en dan hebben we het niet over pigmenten, wel over hun hesjes) bestaan? De arm van de wet? Het is al maanden een lacune waarvoor de prijs vandaag cash betaald wordt.

PVDA

En zo krijgt het natuurlijke-selectiever- haal van de wereldbefaamde viroloog, twit- teraar met een mening over zaken die zijn vakgebied ruimschoots overstijgen en door mijn en uw belastinggeld betaalde MVR een wat vreemde draai. Op de Nederlandse TV zag hij “uiterst-rechts” als degenen die zich tegen de corona-maatregelen verzet- ten en ze regelrecht aan hun laars lappen.

De realiteit blijkt dan toch wat anders te

‘kleuren’.

Als dit allemaal achter de rug is en in de veronderstelling dat de mensheid het ook overleeft, zullen er zich nieuwe verkiezingen aandienen. Zal MVR de stap wagen?

Er werd geopperd in een van de jongste wapenfeiten van de helaas net gepensio- neerde Koen Meulenaere in De Tijd dat de PVDA lonkt. De natuurlijke selectie zorgt er misschien wel voor dat een deel van zijn electoraat het stemlokaal helaas niet meer haalt. Zijn eigen recidief optreden zorgt er dan weer voor dat een ander segment van het electoraat zwenkt naar een plek waar hij ze liever niet ziet aankomen…

KNIN.

Binnenland 6 AUGUSTUS 2020

6 Will Tura 80

Voorbije zondag vierde Will Tura zijn 80ste verjaardag. Niet zon- der reden wordt hij “de keizer van het Vlaamse lied” genoemd.

Tja, hij heeft gezongen tijdens de begra- fenis van Koning Boudewijn, maar dat mag geen reden zijn om de man met al zijn mu- zikale gaven te verguizen. Integendeel. Ik heb altijd horen beweren dat Will Tura wel degelijk Vlaamsgezind was, zeker in zijn jeugdjaren. Als jonge gast zou hij actief geweest zijn bij de Vujo (Volksuniejongeren).

De Volksunie startte in 1954, de Vujo werd drie jaar later opgericht. Will Tura was op dat ogenblik 17 jaar oud.

Vlaanderen mijn land

Of het verhaal klopt, weet ik niet 100 procent zeker, maar hoe dan ook, in 1969 componeerde hij het prachtige lied “Vlaan- deren mijn land”. En in 1977 bracht hij “Om- dat ik Vlaming ben” uit. Toen kon je nog als zanger liedjes uitbrengen met zulke inhoud, vandaag is dat onmogelijk. Daarvoor is het poco-gehalte te groot in de culturele sector.

In de uitzending op VRT vorige zondag- avond over Will Tura werd even aangehaald dat de Vlaamse zangers en zangeressen het in de jaren ’80 moeilijk hadden om aan de bak te geraken. Dat klopt en er waren verschillende redenen voor, maar één van de hoofdredenen was dat de toenmalige BRT minder en minder Nederlandstalige muziek draaide. Nederlandstalige muziek was uit de boze. De Vlaamse charmezangers, de Nederlandstalige kleinkunst, of ojee, Vlaamse schlagers… kregen vrijwel geen aandacht meer. Het paste niet in de inter- nationalisering van onze muziek, een rechtstreeks gevolg van mei ’68.

Een van de gevolgen van de politiek van de BRT (Belgisch Rood en Tendentieus, een uitspraak van Anton Van Wilderode), was de opkomst van de vrije zenders. Onder andere de commerciële (vrije) zender Radio Maeva was vanaf 1981 de koploper in het uitzenden van Nederlandstalige muziek.

Over die vrije radio kan heel veel ge- schreven worden, ook minder fraaie zaken, maar het blijft een feit dat de radio tiendui- zenden fans had. En dat ondanks alle tegen- kantingen van de Belgische overheid en de BRT zelve, want er was nog geen duidelijk wettelijk kader en reclame uitzenden mocht ook al niet.

Zangfeest

Terug naar Will Tura. Na mijn studenten- tijd raakte ik - op vraag van Valeer Portier - betrokken bij het ANZ en de organisatie van het Vlaams Nationaal Zangfeest. Het moet in 1987 of 1988 geweest zijn dat ik daar in de regiecommissie hoorde dat Will Tura bereid was om op te treden op het jaarlijkse Zangfeest. Zijn gage zou 80.000 frank be- dragen, nu zo’n 2.000 euro, maar daar kon nog wel over onderhandeld worden. Ten- slotte zou hij maar drie liedjes zingen. Meer nog, ik denk zelfs dat de vraag van hem zelf kwam om te mogen optreden…

Iedereen in het bestuur was enthousi- ast dat zo’n grote naam zou optreden op het Zangfeest, want dat was in die tijd (en vandaag ook) helemaal niet zo vanzelfsprekend. Menig artiest had in de duisternis van het Sportpaleis al kennis moeten maken met fluitconcerten, met als dieptepunt het optreden van Toots Thielemans wiens par- tituren verscheurd werden door een boze aanwezige. Dat was in 1978. Dat Will Tura dus wilde optreden op het Vlaams Nationaal Zangfeest zou een echte opsteker betekenen voor de organisatoren. Maar dat was buiten de waard gerekend van een andere commissie van het ANZ: de muziekcommis- sie onder leiding van dirigent Juliaan Wil- mots. Die oordeelde dat de muziek van Will Tura kwalitatief niet voldoende was. Geen discussie mogelijk, met als gevolg: exit Will Tura. Die laatste kreeg wel een herkan- sing in 2000, als centrale gast van de Nek- ka-Nacht, ook een organisatie van het ANZ, al was ik persoonlijk niet betrokken bij de organisatie ervan. Ik herinner me nog wel dat het een ‘moeilijke’ Nekka-Nacht was inzake publieksopkomst. Het traditionele Nekka-publiek neigde eerder naar kleinkunst en Nederlandstalige folk en kon zich moeilijker vinden in de keuze van een char- mezanger zoals Will Tura. Maar wie er toen bij was (zoals ondergetekende), kreeg een prachtige Nekka-avond voorgeschoteld.

Een grote meneer dus, en terecht “de keizer van het Vlaamse lied”. Laat me daarom besluiten met een dikke proficiat, niet alleen voor die 80ste verjaardag, maar meer nog voor al die beklijvende liedjes in het Nederlands. Omdat wij Vlaming zijn. Be- dankt!

KARL VAN CAMP

Het schimpen van Gezelle

Guido Gezelle (1830-1899) was dichter, priester, leraar, taalkundige, anglofiel en flamingant. Dat weet u al tientallen jaren, maar wat vaak ongeweten blijft, is dat de uitvinder van het dichterlijke West-Vlaams een uitmuntende ‘vuilschrijver’

was. Iemand met woorden gewikkeld in azijn, vitriool en mest.

Guido Gezelle was journalist, maar niet zo maar een journalist. Zijn huidige imitatoren zijn de pennen van ’t Pallieterke, Koen Meu- lenaere (ex-Kaaiman van De Tijd), De Ideale Wereld op de buis en de pesters op het in- ternet. En dat op een beschaafdere toon dan wat in de negentiende eeuw de mode was. Dé vijanden van Gezelle zijn de vrijmetselaars en hij plakt ‘eretitels’ als solidairs, miliciens de l’avenir, ‘averegts’ gespuis, frankemannen, framassons gespuis, d’horlogekassa op hun revers.

Voor vuilschrijverij liepen poëet Gezelle en zijn “ribberolle” (liberale) tegenstrevers meermaals veroordelingen op in Gezelles zeven jaar als opsteller van zijn weekblad “’t Jaer 30” in het bisdom Brugge. Het weekblad kwam er op eis van bisschop Malou, die in 1863 met een nieuwe katholieke krant de liberale opmars en de duivelse pogingen om het rooms-katholicisme te vernietigen, wilde stoppen. Zijn hoofdredacteur moest Guido Gezelle worden, een van zijn 821 priesters.

In 1864 verschijnt de eerste jaargang van “’t Jaer 30”, drie jaar voordien scheef Max Have- laar “Multatuli” in Brussel, drie jaar later staat

“Das Kapital” op de boekenplanken.

Blauw was baas

Dirk Van Tieghem, filoloog en gediplo-

meerd stadsgids in Brugge, onthult in “Ge- zelles Gazette, De strijd tussen blauw en zwart” deze vaderlandse geschiedenis van de negentiende eeuw om u tegen te zeggen. Niet enkel exploreert hij een belangrijk en onbekend facet van de dichter van

“het krinkelende winkelende waterding met zwarte kabotseke”, maar eveneens gispt hij het ontbreken van diepgravend onderzoek naar de negentiende eeuw van Brugge, en de negentiende eeuw in het algemeen, wat meer is dan een banale overgangseeuw naast prikkelende voorgaande tijdvakken. België, Vlaanderen en Brugge weten meer over de vijftiende-eeuwse Hans Memling dan over de boeiende burgemeesters (Boyaval), compo- nisten (Ryelandt), politici (Vrambout) van de reienstad.

Een flamingantenmythe is dat Brugge in de negentiende eeuw een ultraconservatief, ka- tholiek nest was. Absoluut nep. Wie aanleun- de bij de liberalen, koos voor huizen met een classicistische inslag, wie bij de katholieken (de “klerikollen”) hokte voor een neogoti- sche façade. Pas vanaf de jaren zeventig van die eeuw kunnen de katholieken een hon- derdjarig rijk opbouwen, voordien was blauw baas. Gezelle speelt in die ommekeer een hoofdrol. In “’t Jaer 30” neemt hij steeds ster- kere ultramontaanse standpunten in. Brugge is in die jaren straatarm, zo’n 34 procent van de bevolking bedelt bij het Bureau de Bien- faisance. “’t Jaer 30”, met ondertitel “Politike Wegwyzer voor Treffelyke Lieden”, heeft een verkoop van 1250 stuks en bereikt, omdat het in de cafés wordt voorgelezen, 8000 à 10.000 Bruggelingen. Vaak verdwijnt het blad op ver- dachte wijze uit de herbergen en de brieven- bussen of wordt het door postbodes, onder druk, niet bezorgd. Censuur en een bewijs van invloed.

Stadsschouwburg

Een hoofdthema van “’t Jaer 30” is de strijd tegen de stadsschouwburg (die vorig jaar zijn 150ste verjaardag vierde). Het gebouw verrees in de ex-hoerenbuurt, die daarvoor moest wijken. Voor blauw een sanering. Ge- zelle kant zich tegen het schouwtoneel: “De hedendaegsche tooneel-spelen zyn ene aen- eenschakelinge van schelmstukken, godslas- teringen en vreedheden. In de stukken van Victor Hugo en Alexander Dumas vindt men acht overspelige vrouwen, zes ontuchtige dochters van verscheiden rank, zes slagtof- fers van de verleiding, vier moeders leven in slechte onderhandelingen met hunne zoons en schoonzoons.

Elf personen worden vermoord door men- schen die op haer verliefd waren. Men vindt zes stukken, waer een bastaerd de held van is.”

Guido Gezelle houdt van een tackle en aar- zelt niet om de lichamelijke, esthetische of ethische tekortkomingen van zijn tegenstan- ders uit te schreeuwen. Over burgemeester Boyaval (een van zijn zwarte beesten, zogenaamd een boertige, vieze vent): “Want hy trok al dubbelen door den gang en begost te krysen snot en kwyl…” Tot slot. Fideel Vion, uitgever van een liberaal krantje, is een stot- teraar en verschijnt keer na keer bij Gezelle niet als Fideel maar gedrukt als Fi..fi..fideel.

Het Rijke Roomse Leven had zijn scheldpas- toors. Amen.

FRANS CROLS Dirk Van Tieghem, “Gezelles Gazette”, Uitgaven West-Vlaamse Gidsenkring, 450