€ 2,30
73ste jaargang • nummer 45 • donderdag 9 november 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Het was even wennen. Op Twitter ver- spreidden N-VA-sympathisanten kaarten van Spanje waarop de naar verluidt meer dan 2.000 massagraven van het Franco-regime aangeduid staan. Normaal verwacht je zoiets anno 2017 van extreemlinkse militanten.
Maar tijden veranderen. De Spaanse rege- ringspartij Partido Popular (PP) is kop van Jut bij de Vlaams-nationalisten, zeker na de aan- val op federaal N-VA-vicepremier Jan Jambon.
Die had zondag voorzichtig zijn ergernis geuit over het optreden van de Spaanse rege- ring en politie in de crisis met het naar onaf- hankelijkheid strevende Catalonië. Het feit dat Catalaanse ministers zomaar achter slot en grendel werden gezet, kon Jambon niet begrijpen, zei hij op het VTM-journaal. Vanuit Spanje volgde een ziedende reactie en werd de link gelegd tussen de N-VA en xenofobie, collaboratie en tutti quanti. Wat Bart de Wever ertoe aanzette te verwijzen naar de wortels van de Partido Popular: de Franco-dictatuur.
En zo blijven de verwijten over en weer vlie- gen. Een ruzie die soms kinderachtige trek- ken vertoont. Zou minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR) geen gelijk heb- ben als hij zegt dat de “grenzen van de rede- lijkheid in dit dossier overschreden worden”?
De spanning in de regering groeit
Feit is dat de Catalaanse crisis zich wel degelijk in de Wetstraat heeft genesteld. Dat Brussel de Europese hoofdstad is, speelt daarbij een rol. Vorige week maandag spurt- ten zowat alle Spaanse correspondenten bij de Europese instellingen zowaar naar het hoofdkwartier van de N-VA, toen het gerucht de ronde deed dat de afgezette Catalaanse minister-president Carles Puigdemont zich in het N-VA-hoofdkwartier zou bevinden. En
dinsdag zakten zo’n tweehonderd Catalaanse burgemeesters af naar Brussel.
Ondertussen heeft de Catalaanse crisis de relaties tussen N-VA en CD&V in de federale regering op scherp gesteld. CD&V-voorzit- ter Wouter Beke betreurde de “stoere verkla- ringen” van sommigen. Blijkbaar mag enkel
‘has been’ Eric van Rompuy olie op het vuur gooien. Vraag is wat zal gebeuren indien wel degelijk sprake is van een uitlevering van Puigdemont en zijn gevluchte ministers aan Spanje. Zal de N-VA dat wel laten passeren?
Ze zal diametraal tegenover de CD&V komen te staan, die absoluut trouw blijft aan de Par- tido Popular, een zusterpartij in de EVP-frac-
tie van het Europees Parlement.
Door het spierballengerol van een aan- tal N-VA’ers kan de partij van Bart de Wever straks moeilijk terugkrabbelen. Een deel van de achterban eist een harde opstelling. Op sociale media krijgen journalisten (van De Morgen, De Standaard en Knack) de volle laag omdat ze zich niet openlijk voor de Catalanen uitspreken. Veel N-VA’ers hebben van nature een grote sympathie voor buitenlandse onaf- hankelijkheidsbewegingen. En de Catalanen mogen dan een minderheid zijn in Spanje en de Vlamingen een meerderheid in België, de separatistische impuls bij de bevolking heeft duidelijk financiële oorzaken. De Cata- lanen zijn de miljardentransfers naar de rest van Spanje meer dan beu. Daarom vroegen ze de voorbije decennia uitgebreide fiscale autonomie. Die werd in 2006 beloofd, tot het Spaans Grondwettelijk Hof op instigatie van de Partido Popular nee zei. Sindsdien is de Catalaanse publieke opinie geradicaliseerd.
Vervroegde verkiezingen?
Wat als de N-VA als federale regeringspartij het ‘broedervolk’ in Barcelona en haar afge- zette ministers blijft steunen? Is dat het einde van de regering-Michel? De kans is klein. Dus zullen veel nationalistische kiezers van de N-VA verweesd achterblijven. Maar ondanks de straffe verklaringen heeft N-VA-voorzitter De Wever zijn rekening gemaakt: de macht primeert. Ook de federale macht. Bovendien worden partijen die een regering laten vallen altijd electoraal afgestraft.
Neen, de N-VA wil naar de kiezer stappen met het sterke banenrapport en met de resul- taten van het veiligheids- en migratiebeleid.
Dat kan nog altijd meer kiezers aanspreken dan een nationalistisch discours over een ver- afgelegen Europese regio.
De Wever en co zijn ervan overtuigd dat het klassiek rechts-conservatieve discours beter aanslaat. Ook bij de trouwe achterban. Toen de N-VA-partijraad in 2014 moest beslissen of de partij ging toetreden tot de euroscepti- sche en conservatieve ECR-fractie (met onder meer de Britse Tories) dan werd daar wel een meerderheid voor gevonden, al bleef de N-VA wel lid van de Europese Vrije Alliantie (EVA).
Die koepelorganisatie van regionalistische en autonomistische partijen vormt in het Euro- pees Parlement een gemeenschappelijke frac- tie met de Groenen. 70 leden van de N-VA stemden voor de ECR, 40 voor de EVA.
Het plan van Bart de Wever voor 2018 en 2019 is duidelijk: eerst de gemeenteraadsver- kiezingen winnen en dan de federale verkie- zingen op basis van het rapport van de fede- rale en Vlaamse regering.
Op federaal niveau doet al een tijd het gerucht de ronde dat de federale verkiezin- gen met een aantal maanden zouden worden vervroegd om ze dichter te doen aansluiten bij de gemeenteraadsverkiezingen. Premier Charles Michel (MR) zou die piste niet onge- negen zijn.
De Spaans-Catalaanse crisis heeft zich goed genesteld in de Wetstraat. Het zorgt nog maar eens voor spanningen tussen N-VA en CD&V. Leidt dit eventueel tot de val van de regering als er onenigheid is over de uitlevering van Carles Puigdemont? De kans is klein. De N-VA wil naar de kiezer stappen met een sterk banen- en veiligheidsrapport.
Deze regering doet de rit uit. Al zijn vervroegde verkiezingen in de nasleep van succes- volle gemeenteraadsverkiezingen niet uitgesloten.
Regering-Michel zal niet struikelen over Catalaanse crisis
Dag 8 Sinds 2 november zitten 7 Catalaanse ministers in een Spaanse gevangenis. En waar zit Charles Michel?
Ondertussen in een Madrileense gevangenis
Actueel 9 november 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Geen economische chaos na één jaar Trump
Op de beurs van Brussel is het geleden van 24 juni vorig jaar, de dag na het Brexitreferendum, dat de Bel-20, de beursindex van de 20 grootste Belgische bedrijven, nog eens meer dan 5 procent had verloren. Sindsdien is het totale rust op de beur- zen of kennen die een stijging. Ook de verkiezing op 8 novem- ber 2016 van Donald Trump tot president van de Verenigde Sta- ten sloeg de beurzen niet uit hun lood, al was de gebeurtenis onverwachts. Integendeel, de beurzen veerden op toen Trump een miljardenproject aan publieke investeringen beloofde. Eind oktober dit jaar werden parallellen getrokken met Black Mon- day, een crash op 19 oktober 1987 die de Dow-Jonesindex 20 procent lager stuurde. Maar zo’n crash is er niet gekomen.
Ondanks de spanningen rond Noord-Korea. Ondanks de soms onverwachte uitspraken van Trump. Het vertrouwen van de financiële instellingen in de president is groot. Ook een jaar na zijn verkiezing. Met de door sommigen gevreesde protec- tionistische maatregelen lijkt het nog mee te vallen. De grote overheidsinvesteringen laten wel op zich wachten, maar het is alvast duidelijk dat er onder Trump geen sprake is van een door velen gevreesde economische chaos.
Stabiliteit
Trump zorgt zowaar voor economische stabiliteit. Vorige week droeg hij Jerome Powell voor als nieuwe voorzitter van de Federal Reserve, de Amerikaanse Centrale Bank. Powell zal normaal gezien in februari volgend jaar Janet Yellen opvolgen - die in 2014 aan haar mandaat begon. De keuze van Trump moet nog goedgekeurd worden door de Senaat, maar nie- mand verwacht problemen. Powell wordt “Yellen met een stropdas” genoemd.
Hij zal dus het beleid van de huidige Amerikaanse centrale bankier voortzetten. Dat is een belangrijk signaal naar de reële economie. Yellen heeft ervoor gezorgd dat de rentevoeten lange tijd laag genoeg bleven om de Amerikanen ertoe aan te zetten te consumeren in plaats van te sparen. En voor de bedrij- ven was het interessant om leningen aan te gaan om te inves- teren. Dat alles ondersteunt te groei. Om oververhitting van de economie tegen te gaan, wordt dat proces niet vertraagd, onder andere door langzame renteverhogingen.
Lange tijd werd gevreesd dat Trump zou kiezen voor een centrale bankier die deze rentevoeten relatief snel laat stijgen.
Dat zou volgens sommigen het economisch herstel fnuiken en op termijn zelfs voor een recessie zorgen die nu al opvallend lang uitblijft. De landing van de economen zal, volgens experts, met Jerome Powell op een zachte manier worden ingezet, en dat is goed nieuws.
Belastingverlaging
Zeker nu een langverwachte belastingverlaging eraan zit te komen. Donald Trump komt zijn belofte na om via lagere tak- sen de economie extra zuurstof te geven. Het tarief in de ven- nootschapsbelasting of de belasting op bedrijfswinsten wordt verlaagd van 35 naar 20 procent. Trump droomde van 15 pro- cent, maar 20 procent is voor hem ook goed. Dit lagere tarief moet Amerikaanse bedrijven ertoe aanzetten meer te investe- ren in de VS en moet ook buitenlandse multinationals lokken.
Wel moeten Amerikaanse bedrijven die winsten in het bui- tenland genereren daar 10 procent taks op betalen. Maar er komt geen protectionismetaks op buitenlandse bedrijven in de VS. Voor de gewone burger worden successierechten voor het huis afgeschaft en wordt de personenbelasting verlaagd.
Dat moet iedereen ten goede komen, arm en rijk. Deze belas- tinghervorming is de grootste sinds die van Ronald Reagan in 1986. Reagan staat bekend als één van de grootste Ameri- kaanse presidenten ooit.
De belastingverlaging zal geld kosten aan de staatskas, maar de Republikeinen hopen dit met besparingen aan de uitgaven- kant op te vangen. Want anders dreigt het begrotingstekort op te lopen tot een gigantische 6.000 miljard dollar.
Angélique VAnderstrAeten Economische chaos, ineengestorte beurskoersen en dalende welvaart door protectionisme, dat voorspelden de
economen een jaar geleden bij de verkiezing van Donald Trump. De realiteit blijkt totaal anders te zijn. De beurs doet het goed. Een grote belastinghervorming die de economie moet aanzwengelen staat in de steigers, en met een nieuwe kandidaat voor de Amerikaanse Centrale Bank worden geen risico’s genomen.
Swart Maandag
Volgens statistieken van de Zuid-Afrikaanse Politie (SAPD) zouden van 1997 tot 2017 bij aanvallen op boerderijen 1.700 mensen het leven hebben verloren. Afriforum, de organisatie die zich inzet voor de minderheden, en de Transvaalse Landbouwunie (TLU) hebben het over 1.849 doden sinds 1990, naast 1.187 boeren ook familieleden, landar- beiders en toevallige bezoekers. Alleen al dit jaar zijn tot heden bij 350 plaasaanvalle 71 mensen vermoord.
Over de redenen van de dikwijls gruwe- lijke moorden lopen de meningen uiteen. De Zuid-Afrikaanse regering ontkent ten stellig- ste dat het om een weloverwogen strategie zou gaan met de bedoeling de blanke boeren van hun grond te verdrijven, zoals aan blanke zijde wordt beweerd. Zij kadert de aanvallen in de algemene misdadigheid die het land teis- tert. Dit is ook de visie van zekere waarnemers omdat volgens hen moeilijk kan worden aan- genomen dat er sprake is van een weloverwo- gen overkoepelend plan. Wel achten die waar- nemers wraakacties die met het verleden te maken hebben niet uitgesloten en maakt de afgezonderde ligging van de boerderijen ze tot een gemakkelijke(r) prooi voor misdadigers.
Grote verantwoordelijkheid
Maar het blijft een feit dat de politiek in de hele zaak een grote verantwoordelijkheid draagt. Na de machtsovername door het ANC in 1994 werd inderdaad het commandostelsel afgeschaft. Dat was een paramilitair systeem waarop de boeren steeds in geval van nood beroep konden doen. Integendeel, tot recent kan men zelfs niet zeggen dat de plaasmoorde voor de politie een prioriteit vormden, hoe- wel ook niet-blanke landarbeiders slachtoffer waren. Voeg daar – de laatste jaren – de oprui- ende taal aan toe van Julius Malema, leider van de Economische Vrijheidsvechters (EFF), en anderen, die stelden dat de blanken destijds de grond van de zwarten hadden gestolen en dat de staat - zoals in Zimbabwe - tot onteigening zonder vergoeding moest overgaan. Een reto- riek die het laatste jaar door president Zuma,
almaar meer in het nauw gedreven, gedeelte- lijk werd overgenomen.
Genoeg is genoeg
In het verleden werden al acties onderno- men - in april werd een petitie tegen de plaas- moorde met niet minder dan 175.000 hand- tekeningen aan een vertegenwoordiger van Zuma overhandigd – maar de recente moord op Joubert Conradie, een boer uit Klapmuts in de buurt van Stellenbosch, was de (bloe- dige) druppel die de emmer deed overlopen.
Er werd opgeroepen zich op maandag 30 okto- ber overal in het land in het zwart te kleden om tegen de moorden te protesteren. Op meer- dere plaatsen kwam het tot vreedzame mani- festaties, waarbij wegen werden geblokkeerd.
In de grootste optocht namen zo’n 10.000 mensen deel, in konvooi van Klapmuts naar Kaapstad, onder de slogan “genoeg is genoeg”.
De meeste aandacht trok evenwel het feit dat op verscheidene plaatsen de oude Zuid-Afri- kaanse vlag werd meegedragen, terwijl tevens
“Die Stem” werd gezongen hoewel de organi- satoren erop hadden aangedrongen daarvan af te zien. Alleszins werd dit van diverse zijden als heimwee naar het verleden afgedaan en werd het o.a. in de Afrikaanstalige pers bekritiseerd.
Stoppen sloegen door
Vooral radicale zwarte kringen en vertegen- woordigers van de regering gingen helemaal uit de bol. Beperkte de secretaris van de jongcom- munisten uit de provincie Gauteng (Pretoria- Johannesburg) zich nog tot de opmerking dat door het blokkeren van wegen studenten wer- den verhinderd deel te nemen aan examens, dan riep Malema uit dat zijn EFF bij manifesta- ties door de politie harder werden aangepakt.
Hij vergat er wel bij te vermelden dat het vreed- zaam verloop van de maandagacties elk ingrij- pen overbodig maakte. Erger waren de uitla- tingen van regeringszijde. Terwijl de minister van Politie, Fikile Mbalula, het had over “racis- tische acties gegrond op een leugen”, deed zijn adjunct Bongani Mkongi er nog een schep bovenop door het niet alleen te hebben over een “racistische agenda” maar tevens te verkla- ren dat de maandagbetogingen in een “geest van groepen zoals de Ku Klux Klan en de fas- cistische Hitler-maffia” verlopen waren. Komt nog bij dat eventueel tegen de organisatoren van de marsen actie zou worden ondernomen omdat de samenkomsten “onwettig” waren en het verkeer geblokkeerd werd. Dat men op die manier de gemoederen niet zal bedaren, is een andere kwestie.
JAnVAn Aerschot
Kostprijs vergroening Europese economie
In Vlaanderen betalen we dankzij Tita Tommelein maar 9 euro meer om de Vlaamse economie te vergroenen. Voor wie dat wil geloven natuurlijk. De werkelijkheid is dat we in de komende jaren, onder druk van Europa, massaal veel geld zullen moeten steken in het vergroenen van de economie.
De echte kostprijs
De Europese Rekenkamer publiceerde eind september een interessant rapport: ‘EU-maat- regelen op het gebied van energie en klimaat- verandering’. Samengevat komt het hierop neer: alleen al in de periode 2020-2030 zal minstens 1.115 miljard euro aan investerin- gen per jaar (!) nodig zijn om de klimaat- en energiestreefdoelen van de EU voor 2030 te halen. De investeringen zullen voornamelijk in de vervoerssector, de woningensector en de dienstensector moeten plaatsvinden. Over een periode van tien jaar gaat het over een glo- bale factuur van 11.150 miljard of ruim 11 bil- joen euro!
Kerncentrales
Daarmee is de factuur nog niet volledig betaald. Overal in Europa wordt (onterecht) gekozen om kerncentrales te sluiten. In de energiesector is de ontmanteling van kern- centrales een belangrijke uitdaging waar de EU en de respectieve lidstaten voor staan. In de EU zijn reeds negentig kerncentrales geslo- ten, maar nog niet ontmanteld. Nog eens vijftig reactoren die momenteel in gebruik zijn, zul- len naar verwachting voor eind 2025 worden gesloten. Volgens de Commissie bedragen de geschatte totale kosten voor het beheer van verbruikte splijtstof en radioactief afval onge- veer 400 miljard euro.
Streefdoelen
De EU heeft voor zichzelf streefdoelen voor 2020 en 2030 vastgesteld voor de verlaging van de broeikasgasemissies, voor de verho- ging van het aandeel hernieuwbare energie in het energieverbruik en voor de verbetering
van de energie-efficiëntie. De EU beoogt haar broeikasgasemissies in 2050 met liefst 80 tot 95 procent verlaagd te hebben ten opzichte van het niveau van 1990. Dat is een haast onrealis- tisch en vooral onbetaalbaar streefdoel.
Moeilijk
Het is volgens de Rekenkamer bovendien moeilijk om bij te houden in welke mate finan- ciële verbintenissen met betrekking tot de energietransitie en klimaatverandering wor- den nagekomen. De EU heeft toegezegd tus- sen 2014 en 2020 minimaal elke vijfde euro van haar begroting uit te geven aan klimaat- actie. Uit een controle van de Rekenkamer in 2016 bleek dat er een grote kans bestond dat dit streefdoel niet werd gehaald. De ‘ontwik- kelde landen’ hebben ook toegezegd uiterlijk in 2020 elk jaar 100 miljard Amerikaanse dollar te verstrekken ter ondersteuning van de inspan- ningen van ontwikkelingslanden ten aanzien van de beperking van de klimaatverandering, maar de verantwoordelijkheid voor het beha- len van deze streefwaarde is niet verdeeld.
Besluit
De keuze om de economie te vergroenen is een fenomenale gok. De investeringen zijn gigantisch. Meer dan 11 biljoen euro op tien jaar tijd voor Europa is een enorm bedrag.
Bovendien speelt het crowding out effect. Het is het onaangename verschijnsel dat bepaalde uitgaven andere uitgaven gaan verdringen.
Investeringen in windmolens en zonnepane- len kunnen niet naar onderwijs gaan. De ver- groening van de economie zou wel eens de grootste blunder uit de recente geschiedenis kunnen zijn. thierry debels
Nieuw stripalbum van Jommeke
Actueel
9 november 2017 3
Geheim wapen
Juffrouw van koninklijken bloede,
Gij zijt zestien jaar geworden. Gefelici- teerd! In het jonge leven van een tiener is dat een mijlpaal. Geen kind meer doch nog niet volwassen, maar daartoe aardig op weg.
Nu zijt gij een ‘echt vrouwtje’, wat uw vader al leek te zien toen gij nog maar pas gebo- ren waart… Jongeren van uw leeftijd zien die leeftijd als een opstap naar jeugdige vrijheid in een wereld die voor hen openligt. De han- den van de ouders worden stilaan losgelaten en de zelfstandigheid uit zich in eens goed uitgaan met vrienden en vriendinnen, nu en dan eens een goed glas drinken, engage- ment in jongeren- en/of culturele en/of spor- tieve organisaties, een studiekeuze maken die op het lijf geschreven is en met de rug- zak de wijde wereld verkennen.
Maar bij u ligt het nu eenmaal anders, omdat gij zo goed als geen keuze hebt. Gij zijt door het bloed voorbestemd om als oud- ste dochter van uw vader en uw moeder de troonopvolgster te worden van het onzalige land België, een land met een beladen en grillige geschiedenis, drie talen, twee vol- keren die op elkaar uitgekeken zijn, negen parlementen en acht regeringen, drie hoog- ste rechtscolleges, één Koning in functie en één op rust, en ook twee Koninginnen. Ik kan mij voorstellen dat gij dat allemaal nog niet helemaal juist kunt inschatten, maar dat gij toch nu en dan grote ogen trekt als gij hoort vertellen over uw voorgeprogrammeerde opdracht als toekomstig gekroond ‘staats- hoofd’, waartoe men zegt u op te leiden en klaar te stomen. Bovendien zult gij worden ingezet om de reputatie van de monarchie niet alleen op te blinken, maar ook te verbe- teren. Gij wordt het geheim wapen genoemd van een gescleroseerd systeem dat nog met haken en ogen aaneen hangt en waar eigen- lijk zo goed als niemand nog echt vrolijk van wordt, behoudens enkele gefossiliseerde koekjesdozenromantici.
Niet alleen de burleske capriolen van uw nonkel Laurent, ook de wereldvreemdheid van mijnheer uw vader én zijn permanente ambras met uw grootvader Albert werpen een schaduw over het Belze koningshuis. Om nog te zwijgen over de hilarische toestanden rond Delphine Boël, die wel eens een half- zus van uw vader en dus een tante van u zou
kunnen zijn. En het slecht beheersen van het Nederlands – de taal van de overgrote meer- derheid van de Belgen – door uw familiele- den, is een ergernis opwekkende smet op het koninklijke blazoen. Wat talenkennis betreft, zit gij alvast goed met uw humaniorastudies bij de Vlaamse jezuïeten in Brussel. En uw voorlopig nog schaarse maar opgemerkte optredens op plechtigheden tonen dat gij iets in uw mars hebt.
Maar, Elisabeth, wij benijden u het Belgi- sche keurslijf waarin gij de komende tijd zult gedrongen en gedwongen worden absoluut niet. Ten koste van uw vrijheid en uw ontlui- kende persoonlijkheid zult gij als een hand- pop bespeeld worden in het belang van een bepaalde politieke kaste en een regime dat naar adem snakt. De verkiezingen in 2019 zullen bepalend zijn of en hoe uw vaderland – dat allang het mijne niet meer kan zijn – verder kan.
En ja, gij zult op alle exclusieve plekken in dit land en daarbuiten opgevoerd worden en gij zult niks tekortkomen. Gij zult hoge heren en dames de hand mogen schudden en ermee aan tafel mogen zitten. Gij zult plaatsnemen op de eerste rij bij concerten, congressen, voordrachten en spektakels. Zij die er persoonlijk belang bij hebben, zullen u begeleiden en introduceren in de hoog- ste kringen in binnen- en buitenland. Maar weet, juffrouw van koninklijken bloede, gij zult altijd in een gouden kooitje leven dat op slot zal gehouden worden door apparat- sjiks van de Belgitude en de schone schijn.
De recente uitspraken van royalty-watcher Brigitte Balfoort spreken boekdelen over wat men met u van plan is: “Er is nu te weinig animo onder de bevolking rond het konings- huis. Daarom verdween ook Royalty (een VTM-programma waaraan Balfoort mee- werkte). Elisabeth kan daar, bijvoorbeeld binnenkort met haar partnerkeuze, opnieuw voor zorgen.” Ja, ook daar denkt men dus al aan in uw plaats…
Ik ben geen fan van het koningshuis, zoals gij misschien al wel weet, maar ik heb toch een zeker medelijden met u. Want op die manier stilaan volwassen worden, dat kan echt niet leuk zijn. Tenzij gij nu al zo gekneed zijt dat gij echt niet beter meer weet. La Bel- gique, c’est une vraie tristesse…
Briefje aan Elisabeth, princes
De bloederige eeuw van het communisme
De machtsgreep van de bolsjewieken in het Rusland van 1917 staat dan wel bekend als de “Oktoberrevolutie”, in onze Gregoriaanse kalender had die eigenlijk plaats op 7 november. Dinsdag was het 100 jaar geleden dat de meest moorddadige ideologie uit de geschiedenis voor het eerst de leiding van een staat in handen kreeg.
Nieuwsfeit van de week
Gezien de uiterst noodlottige gevolgen van deze gebeurtenis, mag de povere aandacht voor deze verjaardag opvallend heten. Het gebrek aan belangstelling is helaas ook teke- nend voor het gebrek aan lessen die er zijn uit getrokken.
De medereizigers
Het einde van de Tweede Wereldoorlog werd gevolgd door een “denazificatie” van Europa. Dat hield in dat alle personen die enige band hadden gehad met het verslagen regime werden verbannen uit het publieke leven, maar ook dat alle ideeën die een zekere verwantschap vertonen met het nati- onaalsocialisme voorgoed in een schutskring werden geplaatst.
Merkwaardig genoeg gebeurde dat alleen met het eerste deel van de ideologie. Het
“socialistische” onderdeel van het “nationaal- socialisme”, de totalitaire opvatting die de nazi’s van het communisme geleend hadden, bleef buiten schot.
Dat de Sovjets mee de overwinning op Hitler hadden behaald, speelde uiteraard een rol in de verschillende behandeling van de totalitaire tweeling. Maar de moordpar- tijen onder Stalin werden al voor de Tweede Wereldoorlog genegeerd. In 1931 won Walter Duranty, journalist van The Times, de presti- gieuze Pulitzerprijs voor een artikelenreeks waarin de door Stalin bewust gestuurde hon- germoord op miljoenen Oekraïners werd ont- kend.
Het voorbeeld van Duranty zette de toon voor het decennialange wegkijkgedrag van westerse journalisten en intellectuelen, ondanks de opstapelende bewijslast tegen het communisme na de Tweede Wereldoor- log. Vele opiniemakers en artiesten bleken
“fellow travellers”, die stiekem meer sympa- thie koesterden voor communistische regi- mes en rebellen dan voor de vrije wereld waarin ze leefden.
Dichters, schrijvers, journalisten en poli- tici die toen intellectueel hebben gecolla- boreerd met onmenselijke regimes, werden daar nooit ter verantwoording voor geroe- pen. Zij voelden ook nooit de nood om zich te excuseren.
Geen vijanden op links
Ook na de val van het Europese commu- nisme en het einde van de Koude Oorlog ver- anderde die houding niet. Er kwam nooit een
“demarxistificatie” zoals er ooit een denazifi- catie was geweest.
Bij de dood van dictator Castro vonden ver- schillende westerse leiders het gepast op zijn
“verdiensten” te wijzen. Een opinieonderzoek van deze week in de VS wees uit dat jonge- ren liever in een “communistische” dan een
“kapitalistische” staat zouden wonen (al blij- ken ze deze begrippen niet al te goed te ver- staan, op zich al een deprimerend gegeven).
De Russen verkozen Stalin in juni tot “grootste persoonlijkheid van de geschiedenis”.
Communistische partijen of strekkingen (zoals rond de persoon van Jeremy Corbyn) hebben voor het eerst in dertig jaar weer de wind in de zeilen in West-Europa. Mar- xistische filosofen krijgen respect en ereti- tels van universiteiten en andere instellingen.
Op linkse betogingen krijgen hamer-en-sik- kelvlaggen nog steeds een eervolle plaats tussen andere vaandels. Portretten van Che Guevara sieren het aanbod van trendy kle- dingwinkels. Sinds oktober heeft de Argen- tijnse massamoordenaar ook zijn eigen post- zegel in Ierland.
In eigen land maken sp.a en Groen nu al duidelijk dat ze bereid zijn om Antwerpen samen met de in peilingen fors scorende PVDA te besturen, in een toepassing van het motto van Alexander Kerenski: “we hebben geen vijanden aan onze linkerzijde”. Het was Kerenski die in 1917 door zijn vijanden aan zijn linkerzijde werd afgezet in de Oktober- revolutie en moest vluchten voor zijn leven.
Alle excuses zijn goed
De kloof tussen het milde tot zelfs positieve imago van het communisme en wat de ideo- logie in de praktijk heeft aangericht, is ontzet- tend groot. Het communisme blijft in de ogen van velen geassocieerd met nobele bedoelin- gen, een romantische strijd voor gelijkheid en dromen van een rechtvaardige wereld. Dat zeer aantrekkelijke beeld maakt het mogelijk dat alle excuses aanvaard worden om het par- cours van mislukkingen en ontsporingen te verklaren: “er was tegenwerking”; “er waren bijzondere omstandigheden”; “perfide indivi- duen hebben de revolutie gekaapt”; “in het Westen leidde dit tot sociale toegevingen”;
“zonder communisme zou het nog slechter geweest zijn”…
Wie alle excuses in één artikel wil zien, zonder enige ironie of kritiek, kan daarvoor terecht bij een recente bijdrage op DeWereld- Morgen (een extreemlinks opinieplatform, uiteraard gesubsidieerd door de Vlaamse regering).
“Waanzin is steeds hetzelfde doen en andere resultaten verwachten.” Dit citaat wordt ten onrechte aan Einstein toegeschre- ven, maar dat maakt het niet minder gevat.
Hoe kan men uit de systematische mislukking van het communisme en de seriële opeen- stapeling van ontsporingen en wreedheden van ALLE communistische regimes niet het besluit trekken dat er iets inherent verkeerds is aan de ideologie zelf?
Communistische systemen ontsporen omdat ze niet anders kunnen. Het gaat niet over een “slechte uitvoering” van de ideeën van Marx en Lenin, maar over een conse- quente en logische toepassing ervan.
Omelet
Dat de afschuwelijke misdaden die com- munistische regimes begingen tegen hun eigen bevolking (gemiddeld 1 miljoen doden per jaar sinds 1917) ergens gecompenseerd of verantwoord kunnen worden door een gedwongen modernisering van de achter- gebleven agrarische landen in hun macht, is eveneens een leugen. Overal waar we ver- gelijken wat kan vergeleken worden, deden staten die in de invloedssfeer van het Wes- ten kwamen het ook materieel beter dan hun communistische evenknieën.
De Chinezen op Taiwan bouwden zonder veel grondstoffen een welvaart op die een veelvoud was van hun verwanten in com- munistisch China. Zuid-Korea maakte grote sprongen voorwaarts terwijl de Noord-Kore- anen in de achterlijkheid bleven. Ook in de reeds geïndustrialiseerde staten vielen de verschillen op: de welvaartsproductie per per- soon in West-Duitsland werd op korte tijd het drievoudige van die in de DDR.
“Je kan geen omelet maken zonder eie- ren te breken”, argumenteerde een verde- diger van Stalin ooit in een discussie met George Orwell. Waarop Orwell vroeg: “Waar is de omelet?”
Ze zijn weer daar
Bijna de helft van de wereldbevolking heeft de verschrikkingen van het communisme doorstaan. Minstens 100 miljoen mensen zijn vermoord door marxistische regimes. Nog veel meer mensen ondergingen de gevolgen van economische achterlijkheid die deze ide- ologie onvermijdelijk meebracht, en onder- gaan die nog steeds.
Na de val van de Muur dachten we dat we de nachtmerrie eindelijk achter de rug had- den. Geen enkele ideologie is zo vaak in de praktijk getest en heeft zo vaak gefaald als het communisme. En toch zijn de charlatans, wegkijkers, goedpraters, apologeten, afzwak- kers en progressieve hypocrieten weer daar.
En in hun spoor degenen die het nóg eens willen proberen.
Het is godgeklaagd dat we een zo duidelijk beslecht debat steeds opnieuw moeten voe-
ren. Jurgen Ceder
Lokale politie krijgt oorlogswapens om vrachtwagens
af te stoppen tijdens terreurdaden
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 9 november 2017
4
Rust verstoord
Slechts een drietal weken na de ‘state of the union’ op de tweede dinsdag van oktober, was er alweer een reces.
Inderdaad, de praatbarakkers volgen het ritme van het onderwijs en waren dus drin- gend aan een beetje herfstvakantie toe. Ja, ineens te veel van het goede, is wat overdon- derend. Het was vorige week dus rustig in het Paleis der Natie.
Hoewel… Donderdag werd de rust ver- stoord. Het gonsde in de gangen van een zwerm journalisten, al dan niet met camera’s en microfoons. Filip Dewinter van het VB had immers als speciale gast Geert Wilders van de Nederlandse PVV bij zich om een perscon- ferentie te geven. Als Kamerlid mag hij dat in het parlement organiseren. Een van de ‘roton- des’ – een ronde vergaderzaal dus – zat afge- laden vol.
Ongenoegen en acties
Op de persconferentie kwamen de beide parlementsleden uit Noord en Zuid vertellen wat ze vonden van de beslissing van de Molen- beekse burgemeester Françoise Schepmans om hun geplande ‘islamsafari’ – een wande- ling door Molenbeek om te zien hoever de isla- misering er al om zich heen gegrepen heeft – te verbieden.
Hun ongenoegen daarover was bijzonder groot, want zegden zij, klaarblijkelijk mogen democratisch verkozen volksvertegenwoor- digers Molenbeek niet binnen, zelfs niet om gewoon rond te wandelen, terwijl islamis- ten, haatpredikers en zelfs terroristen dat wel mogen. Voor hen is het dan ook duidelijk wie momenteel echt de baas is in die gemeente.
Dewinter en Wilders kondigden protestacties aan tegen de islamisering in Nederland en in Vlaanderen. De heren kennende, zullen ze het niet bij woorden laten.
Lik op stuk
Tijdens de herfstvakantie dwarrelde bij Bar- bara Pas van het Vlaams Belang op een van haar schriftelijke vragen aangaande de aan- pak van agressie tegen het treinpersoneel een antwoord van minister van Mobiliteit Bel- lot binnen. In het licht van het recente inci- dent waarbij een treinbestuurder werd geter- roriseerd door een groep ‘jongeren’ – u weet wel… –, was het antwoord betekenisvol. Zo kregen afgelopen jaar kregen 837 mensen van het treinpersoneel te maken met agres- sieve reizigers.
In bijna de helft (356) van de gevallen gaat het om slagen en verwondingen of lichte geweldplegingen. Bij de overige daden gaat het om bedreigingen en beledigingen.
Maar, uit het antwoord van de minister bleek ook dat in 333 - of 4 op 10 - gevallen, de daders werden gevat. Merkwaardig is wel dat slechts bij 17 effectief werd overgegaan tot vervolging met burgerlijke partijstelling.
Amper in 5 procent van de gevallen waarin sprake is van fysiek geweld en de dader gekend is, wordt dus vervolging ingesteld.
Voor Pas is het duidelijk dat aangezien in minder dan 1 op 20 gevallen wordt overge-
Gelijkenis
De ellende begint in Vlaanderen en Catalo- nië op dezelfde manier: de overgang van een halve federatie/halve confederatie naar een strak geregeerde eenheidsstaat. Tot 1789 zijn er geen problemen in de Zuidelijke Nederlan- den. Het graafschap Vlaanderen en het her- togdom Brabant hebben hun eigen wetten en financies, en wat de graafschappen Hene- gouwen en Namen en het hertogdom Luxem- burg doen is hun zaak. De ellende begint met de unitaire staat tijdens de Franse bezetting die alles in Parijs centraliseert; een methode die in 1814 graag wordt overgenomen door koning Willem en 16 jaar later door Brussels- Luikse “rebellen”.
Gevolg in een land waar de industriële revolutie opduikt: wat goed is voor Luik en het Waalse industriebekken moet maar goed (of slecht) zijn voor het arme klootjesvolk in het Noorden. In Catalonië begint die ramp al in 1714 als de kleinzoon van Lodewijk XIV de troon van Spanje definitief verovert en zijn Spaanse koninkrijken en vorstendom- men dwingt de eigen wetgeving op te geven, want voortaan is alleen Madrid de baas. De gevolgen van die gedwongen “eenheid” zijn ook hetzelfde.
De politiek of economisch minder belang- rijke partners in die unitaire staten worden uitgebuit ten voordele van het centrum en verliezen het recht hun eigen taal te gebrui- ken in het gerecht, het onderwijs en de admi- nistratie. In Catalonië gebeurt dat veel vroe- ger dan in Vlaanderen en krijgt de eigen taal ook heel laat weer zijn rechten, na de dood van Franco in 1975.
Burgerij
Gelijkaardig zijn de verschijnselen in beide landen van franskiljons en castiliaanskiljons.
Adel en hoge bourgeoisie zien in de taal van de machthebbers in het centrum de moge- lijkheid zich te onderscheiden van arbei- ders, boeren, landbouwarbeiders en ander
“gespuis”. De hergeboorte van de eigen taal en identiteit loopt ook langs parallelle lijnen.
De kleine burgerij, de handelaars, de zelf- standigen aarzelen. Sommigen zien meer profijt in collaboratie met de machthebbers maar vele anderen kiezen voor het eigen volk. De Vlaamse en de Catalaanse Bewe- ging beginnen allebei dankzij die midden- klasse. In Vlaanderen doet ze haar studies in het Frans, maar spreekt ze Nederlands; in Catalonië begint rond 1850 “La Renaixcença”
door mensen die in het Spaans studeerden maar Catalaans spreken. Maar eisen worden eerst doorgedrukt via de macht van het getal in een democratie.
Met de invoering van het algemeen meer- voudig stemrecht voor mannen in 1893 kun- nen de Vlaamse eisen niet meer onder de mat geveegd worden en dan ontstaan traag maar zeker - maar zeker traag - de taalwetten na 60 jaar discriminatie. De Vlaamse Bewe- ging heeft veel te danken aan de Waalse revo- lutionaire opstanden die de machthebbers dwingen stemrecht te geven aan (manne- lijke) arbeiders en boeren. In heel Spanje is dat stemrecht voor mannen een realiteit vanaf 1890, maar de verspaansing is dan al 175 jaar bezig en de Catalanen zijn getals- matig met te weinig om Madrid in de tang te nemen. Zij kunnen geen wetgeving door- drukken.
Te braaf
Ze doen dat ook niet omdat Catalonië en Vlaanderen zo braaf zijn. Geen van beide naties heeft een vurige protestantse min- derheid die zich nooit goedschiks neerlegt bij het door God gegeven gezag van staat en kerk. Hoewel de lagere geestelijkheid sym- pathiseert met de gewone mensen bestaat de hogere geestelijkheid bijna altijd uit colla- borateurs met de bazen in de hoofdstad. De Kerk helpt mensen in moeilijke momenten, maar vraagt in ruil volledige onderwerping aan het gezag van zijn bisschoppen. De angst voor de hel is nog reëel bij veel mensen. Kie- zen tussen tijdelijke politieke doelen en het
gevaar voor eeuwige verdoemenis, veroor- zaakt een gespletenheid bij veel katholieke politici en hun kiezers, die toch maar voor het eeuwige leven kiezen. Zelfs een dwars- ligger als Ward Hermans in Vlaanderen buigt voor kardinaal Van Roey. Ook in de politiek is geweldloosheid jammer genoeg een slecht breekijzer. De schurk Rajoy denkt er niet aan de fiscale autonomie (die Catalonië niet bezit) van het Baskenland terug te schroe- ven en dat land onder het juk van Madrid te plaatsen. Hij weet dat hij dan kans heeft te eindigen als Franco’s eerste minister Carrero Blanco: in de lucht geslingerd en ontploft met auto en al (“Spanjes eerste astronaut” werd hij genoemd). In eigen land lachen de Frans- taligen eens met heren als Geert Bourgeois die groen worden bij de gedachte één stapje buiten de discriminerende grendelgrondwet te zetten die Vlaanderen castreert. Madrid en Brussel kunnen dus verder de welvaart afro- men van naties om er hun corrupte Castili- aanse en Waalse achterban mee te bedienen.
Verschil
Maar er zijn ook grote verschillen tussen Catalonië en Vlaanderen en de belangrijk- ste zijn hier al vermeld: de demografische meerderheid van de Vlamingen versus de minderheidspositie van de Catalanen en de verfransing die minder lang duurde dan de verspaansing. Vlaanderen heeft nu al tien- tallen jaren in het federaal parlement, in vele administraties, instellingen en overheidsbe- drijven een (soms veel te weinig op haar stre- pen staande) meerderheid. Vlaanderen heeft ook het taalvoordeel van het Germaanse Nederlands. Buiten wat Waalse rechters en overheidsambtenaren lieten de Walen Vlaan- deren meestal 150 jaar links liggen; deels omdat de taalkloof te diep was. De meeste franskiljons waren verfranste Vlamingen die nooit meer dan 10 procent van de bevol- king uitmaakten. Er was daarenboven voor de inwoners van het rijke en geïndustriali- seerde Wallonië geen reden naar het armere en agrarischer Vlaanderen te verhuizen. Cata- lonië met zijn industrie, zijn vele kleine bedrij- ven, zijn havens, was wel een magneet voor migranten uit het veel armere Castilië. Voeg daar de politiek van Franco bij die massaal Castilianen naar Catalonië liet verhuizen.
Bij een telling in 1996 bleek dat er naast 4 miljoen in Catalonië geboren mensen al 1.800.000 mensen woonden die elders in Spanje waren geboren. Nog altijd gebruikt bijna 55 procent van de bewoners van Cata- lonië het Castiliaans als eerste taal tegenover 35 procent het Catalaans. Mijn (vurig) Cata- laanse bron Miquel Strubell zegt me dat de eerlijkheid gebied toe te geven dat Catala- nen en Castilianen met wat moeite elkaars Romaanse taal begrijpen, zodat Castilianen helemaal niet lijden onder een taalhandicap.
Taalwetten
Ten slotte is er de rol van de taalwetge- ving. Het Waalse racisme weigerde conse- quent enige faciliteit aan Vlamingen en ver- wierp een tweetalig land. Het gevolg was dat Vlaanderen niet langer tweetalig wou zijn en met veel moeite, tijd en wetgeving volledig Nederlandstalig werd. In Catalonië was het onderwijs meer dan 200 jaar uitsluitend in het Castiliaans, en het volk moest eerst na Franco’s dood geleidelijk zijn eigen gespro- ken taal weer leren schrijven en lezen.
Een groot deel van het onderwijs is nu ver- catalaanst en de kennis van de taal gaat erop vooruit. Maar ondanks een vrij ingewikkelde taalwetgeving is er geen wet die een inwoner van Catalonië verplicht de taal van de natie te gebruiken in contacten met de overheid: alles kan ook in het Castiliaans. De gevolgen zul- len we waarschijnlijk merken op 21 december voor zover de Madrileense overheid eerlijke verkiezingen toestaat. Door migratie, door het vroegere onderwijs, door de 250 jaar durende hersenspoeling, door de angst voor het onbe- kende is de kans groot dat een meerderheid haar stem geeft aan de antiseparatisten.
Jan neckers
Catalaanse en Vlaamse Beweging:
gelijkenissen en verschillen
Het vuur dat de twee bewegingen aanwakkert, is hetzelfde, maar de rook ver- schilt nogal.
gaan tot vervolging, duidelijk blijkt dat geweld tegen het treinpersoneel blijkbaar geen priori- teit is voor het gerecht of de NMBS. Die laatste stelt zich immers alleen maar burgerlijke partij wanneer het slachtoffer dat ook doet. Zij is van oordeel dat mensen die in moeilijke omstan- digheden hun job uitoefenen van hun baas – de NMBS – wel wat meer mogen verwachten, bijvoorbeeld zich altijd en telkens weer burger- lijke partij stellen bij feiten van agressie. Een lik-op-stukbeleid noemt men dat.
Magazine
Wat nu volgt, ben u van uw roddelaar niet gewoon. Hij gaat zowaar reclame maken voor de Kamer van volksvertegenwoordigers.
Jawel, u leest het goed. Veiligheidsgordel aan!
Hier komt ie… De Kamer geeft op geregelde tijdstippen – enkele keren per jaar – een fraai geïllustreerd tijdschrift uit onder de ‘originele’
naam: dekamer.be.
Men leest er heel wat in over de werking van de Kamer, publicaties, onderzoekscom- missies, nieuwe wetten die werden aangeno- men, de werking van de gewone commissies, taken van bepaalde ambtenaren,…
Wie niet vertrouwd is met het parlement, kan uit dit tijdschrift heel wat opsteken. Jawel, we kunnen u dit magazine echt aanbevelen.
U kan het zelfs gratis bekomen! U betaalt het eigenlijk al, via uw belastingen. Bel voor een of meerdere nummers of een abonnement naar de Dienst Public Relations en Internatio- nale Betrekkingen van de Kamer (02 549 90 46), of stuur een e-postberichtje naar pri@
dekamer.be.
Wil je eerst eens een kijkje nemen in het jongste nummer, surf dan naar www.deka- mer.be. Doen! Het weinigzeggende voorwoord van Kamervoorzitter Siegfried Bracke, die u aanspreekt met ‘lieve lezer’, moet u er wel bijnemen.
V&W bij de pinken
Naar aanleiding van de Catalaanse kwes- tie had de fractie Vuye&Wouters op 19 oktober in de Kamer al gesteld dat het gebruik door Mariano Rajoy van artikel 155 van de Spaanse grondwet om de autonomie van Catalonië op te heffen, strijdig is met het internationaal recht.
Er is immers een internationaal verdrag dat het zelfbeschikkingsrecht van volkeren erkent.
Spanje kan daarom deze interne zelfbeschik- king niet zomaar ongedaan maken, zeker als de autonomie al toegekend was.
Toen Veerle Wouters het betoog ter zake hield, haalde men de schouders op, en Didier Reynders van Buitenlandse Zaken fietste er vlug omheen. Een zekere professor de Zayas van de Verenigde Naties heeft nu de inter- pretatie van grondwetspecialist Hendrik Vuye bevestigd.
Hij is een onafhankelijk expert. Zijn advies staat zelfs te lezen op de webstek van de Ver- enigde Naties. Hoe de zaak op het Iberische schiereiland ook draait of keert, het is zeker dat wat V&W hier naar voor brachten niet uit het oog mag verloren worden. Mogelijk pikt N-VA – hallo, Peter Luykx! - het argument zelfs nog op.
Actueel
9 november 2017 5
Er zijn best goede argumen- ten voor soevereiniteit
Mijn partner duwde het plagerig onder mijn neus. Een artikel in De Morgen met deze quote: “Tegenover de ene geslaagde opdeling van Tsjecho-Slowakije (in 1993 maakte het koppelteken plaats voor twee landen) staan talloze burgeroorlogen.”
Catalonië is door meer dan een koppelteken met Spanje verbonden. Is dat gezever?
U kent ze ongetwijfeld, de minachtende reactie van veel progressieve commentatoren over de Catalaanse onafhankelijkheid: “Wat zeuren die voorstanders van een splitsing toch
… in een wereld waar alles groter wordt aan een splitsing denken, zonde toch?”
Hiermee scharen ze zich achter een ner- veuze Europese Unie, die er maar niet in slaagt ruimte te maken voor het overal opduikende regionalisme, nationalisme, streven naar soe- vereiniteit, autonomie of een eigen staat. De vertegenwoordiging van staatloze naties in het Europees Comité van de Regio’s is een lachertje.
Cijfers
De frustratie in die kringen moet groot zijn, want overal komen kreuken in het vel van de nationale staat.
In 1945 telden de Verenigde Naties 45 lid- staten. In 1968, na de dekolonisering, waren het er 126. Vandaag zijn het er 194. Het aantal onafhankelijke landen in Europa is in honderd jaar tijd verdubbeld. Onder de 28 lidstaten van de EU zijn er 7 die nog niet bestonden in 1990.
Voor wie het al eens durft te vergeten: na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie ontston- den 15 nieuwe staten. Joegoslavië werd na enkele dramatische jaren rustig, nadat zeven nieuwe Balkanstaten ontstonden, waaron- der meest recent Montenegro (na een refe- rendum, nota bene) en Kosovo.
In De Tijd (‘Steekt Catalonië Europa in brand’) gaf Lieve Dierickx een mooi overzicht van het autonomiestreven.
Over de referenda in de Italiaanse regio’s Veneto en Lombardije hadden we het al vorige week. In Zuid-Tirol, vroeger een deel van Oos- tenrijk, droomt de Südtiroler Freiheit van een eigen staat, of aansluiting bij Oostenrijk.
Over de Schotten en hun autonomie is al veel gezegd. De Scottish Nationalist Party (SNP), die in 2011 een volstrekte meerder- heid verwierf in het regioparlement, moest het onderspit delven in het referendum van 18 september 2014, maar de Brexit – die de Schotten niet lusten – doet de drang naar zelf- standigheid weer toenemen.
In Duitsland wil de CSU vooralsnog niet weg van Merkels CDU, maar de kritiek op haar blijft aanhouden. In Beieren, al in 1871 een deel van het Duitse keizerrijk, blijft het autonomiestre- ven eerder beperkt tot de Bayernpartei, maar dat kan keren.
De Fransen hebben kopzorgen met de Corsicanen, die van het revolutionaire pad overstapten naar een democratisch autono- miestreven. Bij regionale verkiezingen (2015) en parlementsverkiezingen (2017) werd dui- delijk dat de eilandbewoners gaan voor meer autonomie en minder Parijs. Einde dit jaar is er een nieuwe regionale stembusslag. Geen toeval dat Macron resoluut de kant van het bibberende Spanje kiest. De Bretoenen hou- den het voorlopig bij een culturele autonomie (taal, cultuur). En, stilletjes verpakt, werd deze week duidelijk dat er een onafhankelijkheids- referendum komt in … Nieuw-Caledonië.
“De opstand van Engeland en Wales tegen de EU viel samen met de revolte van Schot- ten en Noord-Ieren tegen Engeland… In beide gevallen stemde een meerderheid van bur- gers voor meer decentralisatie en autono- mie”, schreef Gideon Rachman vorig jaar in een commentaarstuk in de Financial Times.
Ze halen immers voordeel uit meer kleinscha- ligheid. En de Spanjaarden? Die zitten niet alleen geplaagd met de Catalanen. De Bas- ken betoogden massaal uit sympathie met de Catalanen. Zij mogen wel over hun inkomsten en uitgaven beslissen, de Catalanen niet. Ook in Galicië en Valencia dromen sommigen van lossere banden met Spanje.
Veel recente verkiezingen in democratische landen tonen aan dat ook daar landsgrenzen niet eeuwigdurend zijn. En daar zijn goede redenen voor. Decentralisatie en kleinschalig- heid komen tegemoet aan emoties en senti- menten, romantische en patriottische gevoe- lens. Maar er zijn veel rationelere argumenten
voor het debat.
Rationeel
Kleinere landen doen het economisch vaak erg goed. Uit recent vergelijkend onderzoek van het IMF (landenranking) blijkt dat vier van de rijkste vijf landen ter wereld minder dan vijf miljoen inwoners tellen. In de top tien van de mondiale concurrentie-index van het World Economic Forum volgen na Zwitserland (eer- ste) ook Singapore, Hong Kong, Finland en Zweden…
Kleinere staten doen het ook sociaal best aardig. De Ontwikkelingsindex van de Ver- enigde Naties koppelt de economische para- meter (bnp per capita) aan info over gezond- heidszorg (levensverwachting) en onderwijs (analfabetisme). De helft van de landen in die top dertig zijn staten met minder dan 10 miljoen inwoners. In de top tien onder meer Noorwegen (1ste), Zwitserland (3), Denemar- ken (4), Ierland (6) en Nieuw-Zeeland (9). In de top twintig ook nog IJsland, Hong Kong, Liechtenstein, Zuid-Korea, Singapore en Zwe- den. België staat 21ste. Zonder enige twijfel zou een onafhankelijk Vlaanderen veel hoger eindigen.
Criminaliteit dan misschien? Weer prijs. De Global Peace Index van het Institute for Eco- nomics en Peace vergelijkt een reeks para- meters, zoals het aantal moorden en het aan- tal gevangenen. De meest vreedzame plaats op aarde is IJsland. In de top tien van 2016 opnieuw alleen kleinere landen: Denemarken, Oostenrijk, Nieuw-Zeeland, Portugal, Tsjechië, Zwitserland en Slovenië. Allemaal landen met minder dan 10 miljoen inwoners. Voorts in die top alleen Canada en Japan (plaats 8 en 9).
België staat 18de.
En hoe zit het met de veiligheid? Erg zel- den zijn het kleine staten die hun buren willen domineren. Wat eigen veiligheid betreft, kun- nen ze samenwerken (in NAVO-verband bij- voorbeeld) of neutraal of afzijdig blijven (Ier- land en Zwitserland…).
In kleine staten is de democratie vaak een makkelijker oefening, want er zijn minder con- flicten. Ze zijn minder kwetsbaar voor ont- sporende burgertwisten. Stel u voor wat de impact zou zijn van het einde van communau- taire twisten in dit land.
Ten slotte zijn er ook culturele voordelen:
kleinere landen zijn doorgaans veel homoge- ner inzake cultuur, religie, taal. Bestuur, justi- tie, onderwijs, politie en politiek staan er per definitie dichter bij de bevolking.
Bovenvermelde elementen verklaren waarom kleinere staten goedkoper werken, met minder bureaucratie, en dichter bij de mensen. Als dat zo is, ontstaat de budget- taire ruimte voor investeringen in het sociaal weefsel (gezondheid, onderwijs, milieu, etc.) De globalisering heeft markten geopend, en dat was geen slechte zaak. Maar hoeveel verder moeten we gaan? Regio’s hebben vaak hun eigenheid (geografie, geschiedenis, kli- maat, natuurlijke rijkdommen, cultuur…).
Goed dus dat er grenzen zijn, ruimte voor diversiteit, verscheidenheid, identiteit. De ten- dens naar meer en kleinere staten, is in die optiek geen drama, integendeel.
Ach ja, die “quote” bovenaan dit artikel? Die komt van politiek filosoof Luuk van Middelaar, docent ‘Europese waarden’ aan de UCL. Hij lijkt zich (zoals zijn college Henrik Vos dat zo graag doet) aan te sluiten bij de – overigens onhoudbare – chantage van de EU-fanaten van de Europese Commissie: “Wie vertrekt uit een land, vertrekt ook uit Europa” en “speelt met vuur”. Ongemakkelijk voelt de professor zich bij dit streven naar soevereiniteit. Onge- makkelijk omdat het publiek ook wil meepra- ten. Ongemakkelijk omdat hij er niet in slaagt evidente samenwerking te onderscheiden van evidente autonomie. Man, man… Luxemburg is 2.586 km² groot en voor beide proffen een leuk lid van de Europese Unie, met iets meer dan een half miljoen inwoners. Catalonië is 32.113 km2 groot en telt 7,5 miljoen inwoners.
AnjA Pieters
De fabeltjeskrant van Jean-Claude Juncker
BASKISCHE GEVANGENEN
Nu de Spaanse staat tien prominente Cata- lanen in de gevangenis heeft gedraaid, wordt het voor iedereen duidelijk dat de Spanjolen er geen probleem mee hebben politieke gevan- genen te maken. Mensen die begaan waren met de Baskische zaak weten dat echter al jaren. Nog steeds zitten zo’n 250 Basken in een Spaanse cel omwille van hun activiteiten voor de ETA, de organisatie die de wapens opnam tegen het Spaanse gezag. Dat is natuurlijk nog altijd wat anders dan het organiseren van een vreedzaam referendum, laat ons daar duide- lijk over zijn.
Maar in Baskenland beschouwt men die gevangenen wel als politieke gevangenen (net zoals de leden van het IRA die status opeisten).
Bovendien zijn zeker niet alle gevangenen rechtstreeks betrokken geweest bij aanslagen.
De meesten zitten zeer ver van huis in een ker- ker: in Baskenland zelf zitten er slechts twee, in Andalusië 95 en aan de Oostkust (Valencia en Murcia) 67. Dat is een bewuste politiek: op die manier maakt men het de families van de gedetineerden extra moeilijk om hen te bezoe- ken. Al jaren vraagt de Baskische regering een herlocatie van de gevangenen, maar Spanje weigert dat resoluut. De vastgezette Catalanen
zitten opgesloten in de omgeving van Madrid, op verschillende plaatsen – zo’n 600 kilome- ter van huis. Mensonterend is dat.
NOORD-CATALONIË
Terwijl de spanningen in Catalonië oplo- pen, roeren ook de broeders en zusters aan de andere kant van de Franse grens zich. De streek van Perpignan (Perpinyà) en Narbonne (Narbona) werd in de 17de eeuw door Frank- rijk ingepikt (net als Frans-Vlaanderen), maar al die tijd is er een Catalaans bewustzijn aan- wezig gebleven, al spreekt nog maximaal 10 procent van de bevolking de taal. De meest gedreven Catalaanse nationalisten trokken het voorbije weekend de straat op in Perpinyà. Met zo’n 2.000 sloten zich aan bij de eis tot vrijla- ting van de Catalaanse gevangenen, en druk- ten ze de wens uit om ooit tot de Catalaanse republiek te kunnen toetreden.
Een week eerder had Robert Casanovas, de voorzitter van het Comité voor Zelfbestuur van Noord-Catalonië, laten weten verschillende woningen ter beschikking te hebben voor de leden van de Catalaanse regering in balling- schap. Maar Puigdemont en de zijnen verko- zen, zoals we weten, het Brusselse internatio- nale podium.
€
€
naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
Heerlijk aan de kust nu!
HOTEL DIE PRINCE
zal u extra verwennen.
Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07
Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik
Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)
Verliefd op de natuur-?
Kom ze eens proeven te Achouffe-!
HOTEL
naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
Heerlijk aan de kust nu!
HOTEL DIE PRINCE
zal u extra verwennen.
Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07
Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik
Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)
Verliefd op de natuur-?
Kom ze eens proeven te Achouffe-!
HOTEL
Nu ook restaurant
Middagmenu reeds te verkrijgen vanaf E19,50 Keuken gesloten op donderdagmiddag
Wij zijn Vlaamstalig
Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
De Wever gedenkt de Spaanse Furie Magere safari
De aankondiging van de Molen- beekse safari van Filip Dewinter en Geert Wilders was indrukwekken- der dan het gebeuren zelf. Wilders ging keurig naar huis en Dewinter maakte een korte wandeling tot aan de gemeentegrenzen. Elke protagonist in het verhaal kon zijn nummertje opvoe- ren, en daar ging het toch om, niet?
Daar stond hij plots aan het Saincte- lette-plein, op wandelafstand van het Klein Kasteeltje, met zicht op de gekende Citroën-garage waar volgend jaar het nieuwe museum KANAL open gaat, maar ook – symbolisch – aan het kanaal. Pre- cies, dat van de Kanaalzone, het Kanaal- plan en ook van de recent gevonden (zoge- naamde) wapens van de Bende van Nijvel.
Maar vooral op een plek waar Brussel-stad aan het gepijnigde Molenbeek grenst.
Wat aangekondigd werd als een islam- safari met PVV-voorman Geert Wilders, kalfde af tot een solowandeling van Filip Dewinter en enkele getrouwen, gevolgd door een batterij persmuskieten. En daar stond de hoofdcommissaris van Politiezone West. No passeran, luidde het. FDW mocht Molenbeek niet in. Nu ja, in de beslissing van de gemeente werd melding gemaakt van een zekere De Winter (in twee woor- den geschreven, zoals de man van Mieke Vogels), terwijl FDW’s familienaam in één woord geschreven wordt. Maar goed, dit is België. In de grondwet staat ook al dat de “Belgische Natie kiest als kleuren rood, geel en zwart”, maar hoe ziet die vod er in de praktijk uit? Juist. De bedoeling van de beslissing is duidelijk. Burgemeester Fran- çoise Schepmans wou geen FDW of FD in haar gemeente die dag. Nooit eigenlijk.
‘Zie je wel’-moment
Het is zo’n kwestie die voor beide par- tijen een ‘zie je wel’-moment oplevert.
Schepmans kan zich aan haar Franstalige achterban als voorvechtster van de demo- cratie profileren; als een burgermoeder die de extremisten en haatzaaiers buiten hield.
En FDW, die kon weer wat mooie oneliners brengen genre ‘dit is een thuisbasis voor jihadisten, maar wij, Europeanen, mogen er niet in’. En ergens heeft hij gelijk. Molen- beek is een begrip geworden, een symbool, maar tegelijk is het een maatschappelijke kanker, en geen exclusieve verantwoorde- lijkheid van oud-burgemeester Philippe Moureaux.
Dergelijke mistoestanden aanklagen is prima; dat is de verdomde plicht van elke rechtgeaarde politicus. Maar dan is er de methode en de verpakking. Een provo- catie kan nuttig zijn om de aandacht op een boodschap te richten, alleen wordt de provocatie soms een doel op zich, waar- door het allemaal wat potsierlijk wordt.
Elke vogel zingt zoals hij gebekt is, maar erg lucide kan de term ‘safari’ in deze niet genoemd worden. De discussie kristalli- seerde zich rond de naamkeuze, waardoor de essentie naar het achterplan verdween.
En zeggen dat het VB werkt aan een nieuwe huisstijl.
Aandacht vragen
Uiteindelijk is de ‘lange reis’ (wat het woord ‘safari’ in het Swahili betekent) bij- zonder kort gebleken. Het deed zelfs wat studentikoos aan, FDW, de pro-senior van de Antwerpse NSV!, oog in oog met de hoofdcommissaris die hem de toegang tot de gemeente verbood. Om begrijpelijke redenen was Geert Wilders al vertrokken.
En waarom ook niet, hij had zijn ‘15 minu- tes of fame’ al in het federaal parlement gehad. Tot daar de trofee.
We citeren uit Trouw. “De leider van de PVV is meestal pisnijdig wanneer hij voelt dat de aandacht voor zijn persoon verslapt.
Dan probeert hij met vette oneliners en loodzware tweets die aandacht te herove- ren. Nu maakte hij in een tweet ook de pre- mier voor ‘islamlover’ uit: die gedraagt zich
‘niet als onze premier, maar als ambassa- deur van het kalifaat in Nederland’.” De omschrijving kan mutatis mutandis ook op andere politici geplakt worden.
KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen 9 november 2017
6
Effenaf schitterend. Dat is wat wij denken van de ‘aanval’ die Bart de Wever tijdens het weekend uitvoerde op de Spaanse regering. De Antwerpse burgemeester is geen twitteraar, maar hij herdacht op sublieme wijze de Spaanse Furie. “We gedenken de Spaanse Furie, de bloedigste dag in onze geschiedenis. Tienduizend Antwerpenaren werden 441 jaar geleden vermoord onder Filips II.
En hij voegde er de historische tekening bij waarop Spaanse soldaten de Grote Markt van Antwerpen bestormen. Hij had er ook nog de foto bij kunnen doen van de gedenkplaat die onder de statietrap van het Antwerpse stad- huis hangt. De plaat is enigszins verborgen om Spaanse toeristen niet voor het hoofd te stoten. In toeristische folders werd er uiter- aard niet naar verwezen. In de toekomst kan dat wel. Want de Spaanse Furie was een vre- selijke daad die niet verborgen mag blijven.
Zeker niet nu Madrid weer eens zijn afgrijse- lijke gedaante heeft aangenomen.
Even herinneren met De Wever: het is 1576.
Antwerpen staat in het middelpunt van de godsdienstoorlogen en beleefde een nooit eerder geziene economische bloei. De stad
was rijk en het stadhuis was de parel aan de kroon. Maar Spanje zelf was bankroet. Koning Filips II kon zijn soldaten niet langer betalen, dus besloten die om het geld te halen waar het zat: in Antwerpen. Op 4 november dron- gen Spaanse soldaten woningen binnen, sloe- gen mannen de kop in, verkrachtten vrouwen, stalen geld en sieraden. Drie dagen lang werd Antwerpen geplunderd, en platgebrand, waar- bij arm noch rijk werd gespaard. Meer dan tienduizend mensen werden gedood.
Even herinneren aan Alva, de Spaanse bloedhond, de superschurk. Hij werd naar de Nederlanden gestuurd om de muiterij neer te slaan. Hij stelde de Raad van Beroerten aan, die de Bloedraad werd genoemd. Hij liet 1.700 zogenaamde ketters afslachten, onder wie de
populaire graven Egmont en Hoorne, die in Brussel werden onthoofd.
Alva werd gehaat in de Nederlanden en vooral in Antwerpen. Dat is nog steeds het geval bij bewuste sinjoren. Toen een delegatie van Antwerpse handelsmensen en politiekers ooit in Salamanca toekwam en rondgeleid werd, ontdekten enkele deelnemers het graf van de bloedhond. Een van hen veegde zijn voeten aan de grafsteen, gevolgd door ande- ren. Het gezelschap werd een kwartier lang opgesloten in de kerk door de ontstelde gids die de lof van Alva had gezongen. Toen werd, na meer dan vier eeuwen, ‘wraak’ genomen voor de massamoorden die de Spanjaarden hadden begaan. Men is Alva nog niet vergeten.
Zij denken ons, Jan Jambon, Theo Francken en Bart de Wever te kunnen kapittelen en aan de schandpaal te kunnen ketenen. Zij zullen nooit veranderen. Niet na de Spaanse Furie.
Niet na Franco. Niet na de moord op de Cata-
laanse regering. Pagadder
Laat Gent zijn burgers in de steek?
Deze week waren er in Gent nog meer ‘mul- ticulturele’ incidenten. Bij een trouwstoet viel een agressieveling de politie aan, twee agenten raakten gewond. Op een oudercontact kwam een leerling samen met zijn broer amok maken.
Vier leerkrachten moesten met verwondingen naar het ziekenhuis. De stedelijke school waar de vechtersbazen toesloegen is een concentra- tieschool waar het al lang moeilijk gaat.
Gent plukt de zure vruchten van het beleid van zijn burgemeester. Nog nooit heeft hij ondubbelzinnig kraken afgekeurd. Altijd is er een “maar” (leegstand, uit noodzaak…).
Heeft hij kraken gedoogd? Hij heeft in elk geval geen moeite gedaan om het aan te pakken.
De instroom van zigeuners uit Slovakije en Bulgarije is er niet vanzelf gekomen; zij wer- den uitgenodigd en welkom geheten door het stadsbestuur, dat daarover op Europees niveau afspraken maakte. Dit groot sociaal experiment heeft veel geld en energie gekost en wat is het resultaat? Een groeiende groep Gentenaars kijkt met onbegrip naar wat er van de stad geworden is en voelt zich door het stadbestuur in de steek gelaten.
Rood van schaamte?
Een mens zou denken dat na de onthul- lingen over gegraai, gesjoemel, vriendjespoli- tiek en corruptie bij de Brusselse Samusocial de rode kameraden van de verworpenen der aarde hun lesje zouden geleerd hebben. Edoch, niets is minder waar. Samusocial-graaister Rita Glineur - één van de grootste cumulards in hellhole Brussel en gewezen kabinetschef van die andere zelfbediener Yvan Mayeur - keert gewoon terug naar haar vetbetaalde baan bij het OCMW. Alsof er helemaal niets is gebeurd.
Het voordeel van socialist te zijn zeker, dat ge niet meer rood van schaamte kunt worden?
Nog maar eens
Het Dapperheidsplein in Anderlecht wordt geteisterd door hangjongeren, waaronder een pak Roma. Dat leidt tot frustraties bij buurt-
bewoners en handelaars. De directeur van de Muziekacademie luidt de alarmklok. De toe- stand is volgens hem onhoudbaar. Zijn leer- lingen worden lastiggevallen. Hijzelf kreeg al lege flessen en afval naar het hoofd geslin- gerd. Besluit van de directeur: dialoog helpt niet meer.
Stoute vraag van ons: hoe zou dat toch komen dat er “samenlevingsproblemen” zijn in Anderlecht, Gent, Antwerpen, Genk, Bor- gerhout…? De lijst is te lang om op te som- men. Maar dat er een groeiend probleem is, mag duidelijk zijn.
Partij Groen kiest voor tweetaligheid
De partij Groen in Ronse gaat voortaan in haar krantje dat huis aan huis bedeeld wordt, ook artikels in het Frans plaatsen. Ronse is een Vlaamse stad (in Oost-Vlaanderen) met facili- teiten, wat dan ook een instroom van Fransta- ligen veroorzaakt. Die integreren zich natuurlijk niet, ook omdat er te weinig taallessen Neder- lands gegeven worden. Maar vooral omdat ze zowat overal in hun eigen taal terecht kun- nen. Dus is de oplossing, aldus Groen, om in hun krantje ook artikels in het Frans te bren- gen. Zo hopen ze dat hun standpunten ook bij deze bevolkingsgroep ingang vinden. Dat zo de indruk gewekt wordt dat Ronse een tweetalige stad is, wordt in alle toonaarden door Groen- voorzitter Lech Schelfout ontkent.
In de faciliteitengemeenten rond Brussel heeft de geschiedenis bewezen dat tolerantie tegenover de Franstaligen enkel geleid heeft tot een nog grotere instroom van Franstaligen, tot de autochtone Nederlandstaligen een minder- heid waren. Kijk naar Kraainem en Linkebeek.
Ronse telt nog altijd 25 tot 30 procent Frans- talige inwoners.
Brasserie Bar Bib
Luc Vandeweyer, voorzitter CD&V-Genk, ondernemer en exploitant van de Brasserie Bar Bib op het Stadsplein in Genk sluit de deu- ren. De omzet is te beperkt. Vandeweyer ver-
wijst naar de ‘witte kassa’ en de RSZ-voor- schotten die het de horeca moeilijk maken.
Het gebouw ligt vlak langs de bibliotheek en het stadhuis, en is eigendom van de stad Genk.
Aanvankelijk was er het TVL-café, dat ook de deuren sloot wegens een te kleine omzet. Van- deweyer voerde na overname een gewijzigd concept door, zonder resultaat.
“Misschien dat een nieuwe dynamische overnemer wel de juiste drive kan vinden”, aldus Vandeweyer. De echte reden waarom deze horecazaak niet draait, is de aanwezig- heid van vele jongeren, overwegend migran- ten, die rondhangen in de buurt, vuil achter- laten, vreemde talen spreken, en bezoekers van de Bib en de Bar lastigvallen met hun pro- vocerend gedrag. Politieagenten met honden komen regelmatig langs, maar het helpt niets.
Maar ssst, daar zwijgen we over.
Buitenlandse bouwvakkers
Overheidsbedrijf Infrabel gebruikt Bulgaarse bouwvakkers. Dat blijkt uit werken die momen- teel uitgevoerd worden tussen de spoorlijnen van Tongeren en van Hasselt. “Wij hebben een overeenkomst met aannemer Fabricom”, zegt Frédéric Petit van Infrabel. “Die kiest verder zelf met wie het werkt.” “De belangrijkste reden waarom de Oost-Europeanen worden inge- schakeld, is dat er hier gewoon geen technici of bouwvakkers te vinden zijn”, zegt Paul Kum- pen, aannemer en voorzitter van werkgevers- organisatie Voka. “Klopt niet”, reageert Dirk Coninckx van ACV Bouw. “Ze zijn er wel. Tien jaar geleden waren er nog 173.000 arbeiders in de bouw in België, nu zijn er dat 149.000.
Er zijn er dus 24.000 ontslagen. Ze zijn ver- vangen door mensen uit Oost-Europa, door uitzendkrachten en schijnzelfstandigen.” Ook vele gemeentelijke overheden maken gretig gebruik van buitenlandse arbeidskrachten in zogenaamde PPS-projecten, terwijl de hoge werkloosheidscijfers worden weggemoffeld in leefloonstatistieken.
Positieve problemen!
Bestaat zoiets? Brugge krijgt er in ieder geval mee te kampen na een alweer succesvolle
‘Iedereen Klassiek’, een samenwerking met VRT-radio Klara, op zaterdag 28 oktober. Toe- risten van over heel de wereld moeten ver- wonderd opgekeken hebben naar de Brugse overrompeling.
Er liep verschrikkelijk veel volk rond. We horen het burgemeester Renaat Landuyt zeg- gen: “Wat we doen is voor de Bruggelingen, maar anderen mogen meegenieten!” En er viel heel wat te genieten, te veel om op te noemen.
Gratis en voor elk wat wils, en men moest, dat is altijd jammer, mensen weigeren.
Alvast een paar hoogtepunten: de Bachsa- menzang in de voormiddag, ‘Light and Shadow’
in de Sint-Salvatorkathedraal, ‘De muzikale verovering van Brugge’ met aankomst op de Grote Markt van vijf fanfares en harmonieën in samenspel met de beiaard, de grote finale ‘Een korte rit in een snelle bak’ met de Brusselse Fil- harmonie in het Concertgebouw.
Een geslaagde nieuwigheid dit jaar en met- een een proef, het tweemaal uitvoeren van de finale, gaf aan dubbel zoveel muzieklief- hebbers de gelegenheid om het mee te bele- ven. Waarom volgend jaar zowel op zaterdag als op zondag geen identiek programma laten afwerken?
