e 1,95
71
stejaargang • nummer 23 • woensdag 3 juni 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Droom tussen Wetstraat en Boom
70 JAAR
‘T PALLIETERKE
1945-2015
Familiedagen van politieke partijen heb- ben zelden een politieke betekenis. Veel meer dan even herhalen wat hij al zo vaak heeft gezegd, zat er voor De Wever voor- bije zaterdag in Boom dan ook niet in.
“Hebben we al onze doelen bereikt? Nee, maar de motor slaat terug aan en de auto is vertrokken.”
De Wever kon ook niet veel zinnigs vertel- len, daarvoor is zijn partij nog niet lang genoeg aan zet. Maar het speelveld voor een taks shift heeft De Wever fel beperkt met zijn schutkring rond de fiscale aftrek van bedrijfswagens, de belangen van de baksteen-Vlaming, en de ver- mogens. Hiermee lijkt hij, net als Voka-baas Michel Delbaere dat in Le Soir al deed, van de taks shift een borrelnootje te maken.
Regeren kost geld, en dat zal van elders moe- ten komen. De Wever rekent almaar meer op een besparing op de sociale zekerheid (1) en het aantrekken van de economie (2). Dat laat- ste zal resulteren in 200.000 nieuwe jobs, zoals het Planbureau voorspelt. Zijn optimisme doet al eens denken aan dat van Guy Verhofstadt van de paarse regering, zo’n tien jaar geleden.
Even afwachten toch.
Bourgeois
Ook Geert Bourgeois toonde zich in een weekendinterview in Het Nieuwsblad even optimistisch. Tussen de lijnen door hoorde je een wat meer communautair gekleurd verhaal.
Ook de Vlaamse regering zit in financiële ademnood. Omdat over de ¬zware dossiers - de taks shift, de sociale zekerheid, langer werken, radicalisme en veiligheid – nog altijd op Belgisch en niet op Vlaams niveau wordt beslist, want “de zesde staatshervorming heeft helemaal géén grote ¬copernicaanse wending teweeggebracht.”
De zesde staatshervorming is om meer rede- nen een onding. Zo werd de woonbonus, ver- pakt in een rode strik, een vergiftigd geschenk van Di Rupo en co. Zo kreeg Vlaanderen meer bevoegdheden, zoals onder meer de rusthui- zen, maar bleef een aanzienlijk deel van de daarbij horende middelen in de federale kas steken. Hoeveel Vlamingen zouden dat eigen-
lijk goed beseffen?
“Door de zesde staatshervorming heb ik heel veel budgettaire ellende over mij heen gekre- gen”, besluit Bourgeois. Hij kan het niet genoeg herhalen.
Zijn Vlaamse regering moest voor 550 mil- joen euro in het rood gaan. Eigenlijk is het tekort 100 miljoen euro, omdat Europa Vlaan- deren verplicht om die andere 450 miljoen euro voor grote projecten nu al in te boeken, ook al zal dat geld pas later worden uitgegeven.
Sociaal
Bourgeois ergert zich eveneens aan het negatieve beeld dat van zijn regering wordt geschetst, en staart in de mooie ogen van de toekomst: “In 2019 zal Vlaanderen veel scholen hebben bijgebouwd, zullen mensen met een handicap bijkomende hulp gekregen hebben, zullen er woonzorgcentra bijgekomen zijn, en nieuwe jobs en nieuwe bedrijven”.
Zowel voor De Wever als voor Bourgeois blijft het in afwachting van 2019 toch een hele uitdaging om te waken over het sociale profiel van de N-VA. Bourgeois is het “beu om te horen dat het hier een sociaal bloedbad is”.
Toch blijft het wachten op een initiatief dat aantoont dat de N-VA ook van de bovenla-
gen een noemenswaardige inspanning vraagt aan het sociale beleid. Dat de laagste uitkerin- gen en pensioenen uit de wind worden gezet, klopt, maar met vooral symbolische inspannin- gen zoals de kaaimantaks, een verhoogde bij- drage van de financiële sector en de diamant- sector en de voorzichtige strijd tegen de fiscale fraude alleen zal men de middengroepen en de werknemers niet overtuigen. Het mag iets meer zijn.
Alleen zo zullen zowat alle Vlamingen aan- vaarden dat ook een indexsprong - volgens het ACV kost die een gezinshoofd met dertig werkjaren voor de boeg 27.500 euro - geen ondraaglijke maatregel is. Alleen zo wordt een mogelijke btw-verhoging verteerbaar. Alleen zo zullen de meeste huishoudens de repercus- sies van hoger inschrijvingsgeld in het onder- wijs, van de terechte afbouw van de woonbo- nus, van de al even terechte kostenaanpassing van het openbaar vervoer en van een forse ver- hoging van de bijdrage in de zorgverzekering begrijpen en aanvaarden.
Links heeft ongelijk als het die ingrepen ongenuanceerd afdoet als “een asociale bru- tale afrekening”. Maar het heeft wel een punt als het er, zoals Bart Eeckhout in De Morgen, op
wijst dat de besparingen vooral een gemiddeld gezin uit lagere middenklasse treffen.
Communautair
In dit blad proberen we elke week opnieuw aan te tonen dat blijvende aandacht voor het communautaire meer dan nodig is.
De voorbije week doken weer interessante dossiers op. De regionale verdeling van de mid- delen uit het Europese investeringsfonds, en van de doodzieke NMBS (die Vlaanderen voor 70 procent moet financieren) verdienen veel aandacht. We hebben gelezen over de onder- steuning van de belangen van de Vlaamse bui- tenlandse handel, een Vlaamse bevoegdheid die het oude België wil recupereren. We lazen het zotte voorstel van een CD&V-beroemdheid die de Belgische cultuur wil redden door de Vlaamse en Francofone edities van een liedjes- festival weer samen te voegen. We lazen cijfers die aantonen dat de acht miljard transfers die Waalse professoren becijferden blijkbaar niet efficiënt genoeg waren. De Waalse werkloos- heid blijft dubbel zo hoog als de Vlaamse, met die nuance dat die kloof wat afneemt, maar zich verplaatst naar de leeflonen. Vorige week publiceerde Eurostat cijfers over het bbp per inwoner en per provincie. Met uitzondering van Waals-Brabant is heel Wallonië op achtervol- gen aangewezen…We beleefden de week dat Muyters dan toch wat afstand nam van de ano- nieme inspecties in de dienstenchequebedrij- ven (mystery calls) waarmee links België, dus vooral francofoon België, het etterende racisme uit de hoofden van de Vlaamse bedrijfsleiders zouden jagen. Communautaire tegenstellin- gen duiken ook op in het energiedossier (waar te investeren?), in de mobiliteitsproblematiek (kilometerheffing), in justitie (de veel mildere aanpak van Waalse dronken chauffeurs), enzo- voort. De Vlaamse middenklasse hoeft niet de dupe te worden van belastingen en jawel, er mag vast gesnoeid worden in sommige zotte kosten van de sociale zekerheid. Maar met uit- zicht op de aankomende vergrijzingsgolf (pen- sioenhervorming, ouderenzorg) zou iederéén moeten aangesproken worden. Zou dan niet iederéén dat aanvaar-
den?
Niet alleen Palmyra in gevaar
Actueel
3 juni 2015
2
Uit de smalle beursstraat
De Spaanse economie heeft een probleem
Ondanks fraaie economische groeicijfers werd de Spaanse regeringspartij Partido Popular (PP) tijdens de regionale en lokale verkiezingen afgestraft. De Spaanse economie mag dan uit het dal kruipen, op het Iberische schiereiland is de financi- ele crisis nog lang niet verwerkt. Vooral de hoge werkloosheid, 24 procent, is een sociaaleconomische kanker.
Bij links in Europa kon de pret vorige week niet op. De overwinning van het linkse Podemos bij de regionale en lokale verkiezingen in Spanje zijn volgens de linkse opiniemakers het bewijs dat het bespa- ringsbeleid van de rechtse regering-Rajoy niet werkt. De Spanjaar- den zijn het beu de broeksriem aan te trekken. De media vergaten er in hun euforie bij te vertellen dat de beweging Ciudadonos, cen- trumliberaal, eveneens een sterke score haalde.
Maar, hoe valt die overwinning van de protestbewegingen eigen- lijk te verklaren? De Spaanse economie groeit met 2,7 procent, een cijfer waar we in Noord-Europa enkel van kunnen dromen. Wie eco- nomische groei zegt, zegt toenemende welvaart. Geldt dit dan niet voor Spanje? Blijkbaar niet, want het Spaanse bbp - wat men op een jaar tijd produceert aan goederen en diensten - bedraagt 1.058 mil- jard euro. Dat is nog altijd onder het niveau van voor de crisis van 2008. Wellicht zal het pas tegen 2017 zijn dat de Spaanse rijkdom opnieuw het pre-crisisniveau heeft bereikt. Ook de werkloosheid piekt, tot bijna 24 procent. De jongerenwerkloosheid bedraagt 55 procent.
En 60 procent van de werklozen heeft al meer dan een jaar geen job.
Heeft de rechtse regering er de voorbije jaren dan een potje van gemaakt? Zeker niet. Mariano Rajoy en co hebben de Spaanse eco- nomie zelfs opnieuw op het spoor gekregen na de driedubbele schok van de financiële crisis. Want Spanje is één van de landen die daar het zwaarst onder geleden hebben. Er was een vastgoedcrisis begin 2008, een financiële crisis in de herfst van dat jaar en een bankencrisis die tot 2012 heeft geduurd. Spanje kwam ook in de storm van de euro- crisis terecht. Er kon niets anders gedaan worden dan besparen. De schuld piekte immers tot 97 procent van het bbp en in 2012 bedroeg het begrotingsdeficit nog 10,3 procent. Ondertussen is dat gedaald tot 5,8 procent van het bbp. De belangrijkste opdracht voor de rege-
ring was het herstel van het concurrentievermogen van de bedrijven.
Dat zou de export aanzwengelen, de economie doen groeien en de werkloosheid doen dalen.
En ja, door de zware besparingskuur werden Spaanse producten en diensten opnieuw concurrentieel. Er werd gekozen voor een verlaging van de loonlasten en een algemene loonstop. Tussen 2007 en 2013 steeg de kost van één uur arbeid in Spanje met slechts 0,4 procent.
Het is geen toeval dat Ford Genk naar Spanje verhuisde. De directie van de autobouwer wist dat de productie daar veel goedkoper ging worden. Resultaat van dat beleid, gericht op de bevordering van de concurrentiekracht: de uitvoer van goederen en diensten steeg van 25 procent van het bbp voor de crisis naar 34 procent vandaag. Dus jawel, het rechtse Spaanse beleid leidt tot resultaat.
Men had kunnen denken dat dit beleid door de kiezer beloond zou worden, zoals David Cameron in Engeland te beurt is gevallen. Waar is dat in Madrid en Barcelona niet het geval geweest? Het probleem van Spanje is de nog altijd zeer hoge werkloosheid. Die is weliswaar gedaald, van 27 naar ongeveer 24 procent, maar dat ligt dus nog altijd veel te hoog.
Het beleid zorgt voor jobcreatie, maar het probleem is dat het te weinig is, en dat die jobcreatie vooral voorkomt in sectoren met een beperkte toegevoegde waarde. De autoassemblage, het toerisme,…
Er zijn geen bekende Spaanse merkproducten waarvoor men storm loopt. Als er sprake is van een nieuw Spaans economisch mirakel, dan is het vooral een ‘low cost’-mirakel. Trouwens, de jobs die gecre- eerd worden, zijn vooral contracten van bepaalde duur en deeltijdse banen.
Het Spaanse economische herstel is daarom wankel. De overheid moet meer inzetten op hoogkwalitatieve sectoren, zoals biotech, infor- matica, luchtvaart en hernieuwbare energie. Die zorgen voor duur- zame groei en tewerkstelling. Maar het probleem is dat er te weinig wordt geïnvesteerd in onderzoek en ontwikkeling die deze sectoren moeten ondersteunen. Die O&O-onderzoeken bedroegen in 2009 slechts 1,39 procent van het bbp. Ze zijn nu zelfs gedaald tot 1,23 pro- cent. Hier moet Spanje het geweer dringend van schouder verande-
ren. Angélique VAnderstrAeten
Internet Diensten
l webstek ontwerp
l domeinnaam registraƟ e
l webhosƟ ng pakkeƩ en
l virtuele werkomgeving
l veilige data opslag
l e-post hosƟ ng
l virtuele servers Meer informaƟ e:
κξρσ - μκς νκλ
Poetin maakt zichzelf onmisbaar
IHoe groot de zin ook mag zijn, iemand isoleren die heel wat voor je kan - en moet – betekenen, is onverstandig. Het is een geluk dat de Russische president Poetin te beurt valt. Want al is men scherp in de veroordeling van zijn buitenlands beleid, tegelijk moet erkend worden dat zijn rol in een aantal kneldossiers - Oekraïne, Syrië, Iran,... - onontbeerlijk is. Dus gaat men op zoek naar een nieuw evenwicht.
Voor de groots opgezette parade in Moskou om de overwinning in de Tweede Wereldoor- log te vieren, was de buitenlandse opkomst mager. Eigenlijk stuurde zowat elk westers land zijn kat, een niet mis te verstaan signaal.
Men is niet opgezet met wat boze Poetin alle- maal uitspookt, en dat zal hij geweten hebben.
Toch moet de boodschap met een meer dan behoorlijke korrel zout genomen worden. Want de indrukwekkende stoet was amper voorbij, of das Mädchen maakte haar opwachting in de Russische hoofdstad. Ook dat was een signaal dat aan duidelijkheid niets te wensen overliet.
De demarche van Merkel was geen geïsoleerd geval. Zopas kwam de Amerikaanse buiten- landminister John Kerry, een onvermoeibare reiziger, op de koffie in het Kremlin. Niet om gebak te verorberen, wel voor een gesprek over Oekraïne en Syrië. Een diplomaat liet zich in de marge van dat bezoek ontvallen: “Poetin mag dan niet populair zijn, een paria is hij evenmin.”
Verschillende voorbeelden illustreren deze vaststelling. Vorig jaar werd een geplande G8-top omgevormd tot een G7-treffen; zon- der Rusland dus. Als compensatie werd de Russische president wel uitgenodigd op de herdenkingen rond D-day in Normandië. En zoals zo vaak het geval is, waren het vooral de gesprekken die in de marge van de festivi- teiten plaatsvonden die de verplaatsing inte- ressant maakte. Vorig jaar wou Australië Rus- land van het G20-treffen in Brisbane bannen, maar protest van de niet-westerse deelnemers zorgde ervoor dat de idee snel weer in de kast werd gestopt. En dan was er een BRIC-top, maar geen kat die eraan dacht Poetin niet uit te nodigen.
Stabiliserende factor
De realiteit is dat hoezeer men de Russi- sche buitenlandse politiek ook mag veroor- delen, Rusland in verschillende dossiers een factor van betekenis blijft. Dat het Westen naar wegen zoekt om de relaties met Moskou meer in balans te brengen, wordt vooral door pragmatisme ingegeven. Toen een akkoord met Rusland over Oekraïne gesloten werd, wist men dat het slechts een kwestie van tijd was voor de eerste inbreuk zou plaatsvinden.
Inmiddels is de tel niet meer bij te houden.
Maar het akkoord als dusdanig had zijn bete- kenis. Het levert een basis die verdere samen- werking mogelijk maakt. Toen Kerry Rusland bezocht, merkte hij fijntjes op dat de VS “niet uitgesloten willen worden van onderhandelin- gen met Rusland”. Dat is zowat de consensus van het moment.
Tegelijk groeit de overtuiging dat Moskou zelf aanstuurt op betere relaties, al was het maar om van de economische sancties ver- lost te raken. De pro-Russische milities in het oosten van Oekraïne lijken grote offensie- ven bewust achterwege te laten, wat volgens experts het werk van Moskou is. Vladimir Poe- tin speelde ook een actieve rol in het opzet- ten van recente gesprekken in Syrië. Feit is dat indien het in Syrië ooit tot een politiek compro- mis moet komen, en een verzwakte Assad wij- zigt het paradigma waardoor dat een geloof- waardige uitkomst kan worden, zal Rusland een sleutelrol moeten spelen. Laten we ook niet de uitwerking van een nucleair akkoord met Iran uit het oog verliezen. Met een Rus- land dat uitgesloten wordt, is dat gedoemd om te mislukken. “Of je het nu graag hoort of niet, Poetin moet in staat zijn zich op relatief korte termijn opnieuw uit te vinden als stabili- serende factor en niet langer als onruststoker”, concludeert Richard Gowan, een onderzoeker verbonden aan - onder meer - de European Council on Foreign Relations.
En judoka Poetin? Die geniet naar verluidt van voorgaande vaststellingen. Het ligt in zijn aard het Westen te laten gissen naar zijn ware bedoelingen. In een complex politiek spel kan hij Europa, de VS en China tegen mekaar uit- spelen. En nog volgens Gowan: “Het Westen mag dan al snedig uithalen naar Rusland en zijn zwakte, tegelijk moeten ze de tactische kwali- teiten van zijn leider erkennen.” m.
StRIjD Om EuROPEES gElD
De Europese Commissie zwaait met een investeringssteun van maar liefst 315 miljard euro. Het is uitkijken naar de regionale ver- deling van die centen tussen Vlaanderen en Wallonië. Volgens Het Nieuwsblad moeten die het straks tegen elkaar opnemen om de inves- teringssteun voor hun grote projecten bin- nen te halen. De regio’s zullen immers hele- maal los van elkaar hun vragenlijstje indienen bij de Europese Commissie. Met Geert Bour- geois aan het hoofd van Vlaanderen is de kans groot dat de scheve toestanden worden beperkt, meer toch dan vroeger het geval was.
Zijn Vlaamse regering stippelde al zes priori- taire werven: mobiliteit, hernieuwbare ener- gie, sociale huisvesting, welzijn, scholen en Onderzoek & Ontwikkeling. Onder meer voor Oosterweel hoopt Vlaanderen de steun van Europa te krijgen. Afwachten of dat lukt. “Het is in elk geval de bedoeling dat iedereen een deel van de koek krijgt”, zegt Europakenner Hendrik Vos (UGent).
Verhofstadt mag Rusland niet meer binnen.
Luie Walen
Zijn Walen “lui”? Wie zegt dat? Jan Longeval (1965), gedelegeerd bestuurder van de Brus- selse zakenbond Bank Degroof, had het in De Tijd (20 mei) over arbeidsmobiliteit. Het cli- ché van de ‘luie Waal’ noemt hij beledigend en stigmatiserend voor de werkende en werk- willige Walen. Terecht. Met polariserende ver- algemeningen schieten we niet op. Goedhar- tig als we zijn, zal de lezer ons nooit betrappen op dit soort onnozele uitspraken.
Maar als er zich een probleem stelt, hebben de Vlamingen het recht en de plicht om het grondig op te volgen. De werkloosheidskloof tussen Vlaanderen en de andere gewesten is zo’n probleem. De Vlamingen mogen verwach- ten dat die kloof grondig wordt onderzocht en wordt gedicht. Zij dragen er immers de gevol- gen van, waarvoor ze via transfers mee moe- ten betalen (uitgaven en inkomsten van de Sociale Zekerheid).
Werkt de VDAB efficiënter dan haar Waalse tegenhanger? Misschien, zegt Degroof. Vorig jaar vonden 1.800 mensen uit Wallonië werk in Vlaanderen dankzij de samenwerking tus- sen de VDAB en de Forem. Dat is een peulschil, want er zijn meer dan 200.000 Waalse werk- lozen en leefloners.
Ligt het aan een verschillende regionale aanpak van de Sociale Inspectie, strenger in Vlaanderen misschien, en minder streng in andere gewesten? Ook twijfelachtig, stelt Lon- geval, want de Sociale Inspectie is en werkt niet geregionaliseerd. Dat is kort door de bocht, want ook in niet-geregionaliseerde materies (uitgaven ziekteverzekering, NMBS, justitie, et cetera) kunnen de cultureel-historische en politieke regionale verschillen groot zijn.
De meest waarschijnlijke verklaring is de taalbarrière, vooral dan een onvoldoende ken- nis van het Nederlands, en het Vlaams als gesproken Nederlands in Vlaanderen. Vlamin- gen scoren beter in talenkennis, onder meer dankzij een beter taalonderricht. “Ik heb een droom, je rêve: een perfect tweetalig België”, aldus Longeval. Een droom, inderdaad. Zeker in Wallonië. Amper 40 procent van de jonge Walen in het eerste middelbaar kiest nog voor het Nederlands als eerste vreemde taal, tegen- over 58 procent voor het Engels. Die verhou- ding was vijf jaar geleden nog... fiftyfifty.
A.P.
Actueel 3 juni 2015 3
Rode despoot
Mijnheer de machtsgrijper,
Hoewel Jean Vandecasteele in oktober 2012 exact 2.430 voorkeurstemmen meer had dan gij en dus logischerwijze burge- meester werd in een door uw partij gedo- mineerde coalitie, mag hij dezer dagen vertrekken, omdat gij vindt dat het tijd is dat gij het roer overneemt.
Nochtans waren uw coalitiepartners ervan overtuigd dat Jean zes jaar zou blij- ven, want een wissel onderweg wordt nor- maliter bij de aanvang van een legislatuur afgesproken. Bovendien was iedereen vrij tevreden over Vandecasteele, die de sjerp als sinds 1997 draagt. Gij moest dus genoegen nemen met een schepenman- daat, maar gij hebt het altijd in uw kop- peke gehad dat, eens de tijd rijp zou zijn, gij zonder omwegen uw keizerlijke macht zoudt gebruiken om de grote baas in Oost- ende te worden. Ondertussen maakte gij er een sport van om u in zowat alle dos- siers te moeien en er het laatste woord over te willen hebben.
En de tijd kwam dat uw partij zowel op federaal als op Vlaams niveau naar de oppositiebanken werd verwezen en gij ‘maar’ een gewoon Kamerlid werdt dat eigenlijk en feitelijk niets meer in de pap te brokkelen had. Bovendien moet uw partij naar adem snakken na de dreun op 25 mei vorig jaar, die intern tot heel wat gekrakeel en ellenbogenwerk heeft geleid.
De verjonging wordt dan ook als troef uitgespeeld en de oude garde moet er in 2019 bij een eventuele terugkeer in een regering niet meer op rekenen nog aan de bak te komen. Adieu teletubbies! Merci politieke fossielen! Hoewel gij, volgens uw boezemvijand Miroir uit uw Oostendse fractie, naast schepen ook professor en parlementslid zijt, en bovendien betrokken zijt bij enkele privéfirma’s, is veel klaarblij- kelijk nog niet genoeg voor u. De machts- honger zit in uw genen. Maar als het aan uw stadsgenoot John Crombez gaat lig- gen, als hij de baas van de Vlaamse sos-
sen wordt, dan ziet het er niet goed uit, want hij is voor de decumul. Een burge- meester kan volgens hem geen parlemen- tair mandaat meer hebben…
Om voor de ‘operatie Vandela’ enige geloofwaardigheid te proberen opwek- ken, werden alle rode leden in de konin- gin der badsteden opgeroepen om hun zegen te geven. En dat lukte, nadat gij met Vandecasteele een heuse massage- oefening hebt uitgevoerd, waaruit moest blijken dat jullie een stevige tandem zou- den zijn en waarbij Jean de buitenwereld zou te kennen geven het na achttien jaar met wat minder taken te willen doen in het schepencollege.
Maar ook bij coalitiepartner CD&V moe- ten handtekeningen geleverd worden voor uw voordracht als burgemeester. En daar zat een lastig addertje onder het gras, want uw partij blokkeerde al een hele tijd een CD&V-schepenwissel omdat de kan- didaat-schepen het ooit op een akkoordje had gegooid met het Vlaams Belang, waardoor het sacrosancte cordon sani- taire een ferme deuk kreeg. Maar nu alle zeilen in de coalitie moeten bijgezet wor- den om uw eigen kandidatuur te bezege- len, wordt gij plots de mildheid zelve en zegt gij uw verzet tegen die CD&V-kandi- daat op. Voilà. Zo simpel is dat, ook voor u. Op weg naar de (al)macht is klaarblij- kelijk alles goed en mogen de heilige prin- cipes even in de vrieskast gestopt worden.
Geloofwaardigheid? Mon oeil!
Hoe goed gecamoufleerd ook, heel de operatie rond u geeft niet alleen veel Oost- endenaren een wrange smaak, één en ander straalt ook af op uw partij die naar adem snakt, en die geen boodschap heeft aan politieke capriolen en oude politieke cultuur, waarvan gij – zo blijkt – de grote roerganger blijft. Voor mij allemaal niet gelaten. Ik kijk er echter naar uit hoe het u in 2018 zal vergaan en of stadsgenoot Bartje Tommelein van de Open Vld niet de lachende derde
zal zijn…
Briefje aan Johan vande Lanotte
Zondag 24 mei ging het weer zo. Spanje en Polen, de twee Europese landen die qua omvang, bevolking en betekenis direct vol- gen op de Europese topgroep, bestaande uit de landen die ooit mogendheden wer- den genoemd (Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk en Italië), verrasten de wereld door hun ongewoon stemgedrag.
In Spanje ging het in hoofdzaak om gemeenteraadsverkiezingen maar dan wel inclusief de hoofdsteden Madrid en Barce- lona (Catalonië). In Madrid kwam de pro- testpartij Podemos (we kunnen het) op één zetel van de zowel in Spanje als in Madrid regerende partij, hoewel dit pas de tweede keer was dat Podemos aan verkiezingen deel- nam (bij de Europese verkiezingen vorig jaar haalde de partij vijf zetels), en concurren- tie kreeg van nog een tweede protestpartij, Ciudadanos (burgers), die ook een pak zetels veroverde. Hetzelfde deed zich voor in Valen- cia en andere steden. In Baskenland haalden slechts de twee nationalistische Baskischt- alige partijen meer stemmen en zetels dan de protestpartij, die er als eerste van de Spaans- talige partijen uit de bus kwam.
Indrukwekkende furie
In Barcelona kwam de plaatselijke protest- partij, die tweetalig (Catalaans en Spaans) is en zowel voorstanders als tegenstanders van de Catalaanse onafhankelijkheid omvat, als grote overwinnaar uit de kiesstrijd. De partij situeert zich binnen de Catalaanse traditie, min of meer uiterst links en “populistisch”.
De lijsttrekker, Ada Calau, is een indrukwek- kende furie, die doet denken aan de Pasiona- ria van weleer, vol revolutionaire vitaliteit van het soort dat het Vlaams-nationalisme helaas te weinig heeft voortgebracht.
Polen dan. Hier werden presidentsverkie- zingen gehouden, die een zekere Andrzey Duda aan de macht brachten, die tot amper twee maanden geleden ook voor zijn land- genoten nog een illustere onbekende was, maar die een krachtige nationalistische stem liet horen. Zijn doel is, in navolging van zijn voorbeeld, de bij een vliegtuigramp omge- komen president Kaczynski, de “re-poloni- satie” van het Poolse openbaar leven, van de financiële instellingen en de publieke moraal.
In zijn omgeving droomt men van een “con- fessionele staat”, onderworpen aan de “de dictatuur van het evangelie” (De Tijd, 26 mei).
Het nieuwe Poolse staatshoofd staat in nauw contact met eerste minister Orban van Hon- garije, die er een soortgelijke opvatting op nahoudt maar die daar onder druk van het Brusselse Europa slechts voorzichtig voor uit durft te komen.
Rekening houdend met de Europese ver- kiezingen van vorig jaar en de verkiezingen in Groot-Brittannië (triomf van de Schotse nationalisten, triomf ook van eerste minister Cameron, die een referendum over Europa beloofde), de verkiezingen in Finland en Frankrijk, waar telkens een kwart van de stemmen naar protestpartijen ging, en aller- lei andere signalen van de ontevreden Euro- pese burgerij, kunnen we concluderen dat het politieke Europa volop in beweging is.
In grote getale keren de Europeanen terug naar het nationale politieke niveau om hun mening te geven.
Verscheurd door de euro
Europa wordt, zoals voorspeld, beetje bij beetje verscheurd door de monetaire unie (de euro) die het sterker had moeten ver- enigen. Dat opzet is grotendeels mislukt. De monetaire unie is een splijtzwam geworden van Europa, en niet de factor die volkeren zou verbinden. Hierdoor worstelt Europa met zichzelf, presteert het zo ondermaats dat zelfs een klein land als IJsland besloot om zijn aan- vraag voor toetreding tot de Europese Unie in te trekken: men zag er geen voordeel meer in. Mede uit angst voor de niet bedwongen immigratie, grijpt de Europese kiezer terug naar de nationale identiteit, kiest voor volks- nationalisme (Schotland, Polen), voor de kans om zich door een referendum uit te spreken over Europa, en voor een veralge- meend protest. Voor velen staat Europa niet meer voor welvaart en democratie, maar voor lage groei, werkloosheid, relatieve armoede en aantasting van de democratische ambi- ties van weleer.
Al in de jaren tachtig van de vorige eeuw wees de Amerikaanse historicus Christopher Lasch, die in 1994 overleed, op de overal in Europa te verwachten grote kloof tussen een politieke elite, die haar beleid meer en meer zou uitstippelen in cenakels van de macht, ver verwijderd van de democratische instel- lingen, en een volk dat zich zou organiseren in protestbewegingen tegen deze elites.
Vlaanderen haakt af
De euro, die tot stand kwam zonder enige volksraadpleging, en die vervolgens heel Europa meesleurde in de economische crisis, heeft deze voorspelde tegenstelling ten top gevoerd, en dit verklaart de onverschilligheid van de Europeanen voor “Europa”, zoals, wat Vlaanderen betreft, dezer dagen nog bleek uit een peiling uitgevoerd voor rekening van de Vlaamse regering. Nog maar 4 op elke 10 Vlamingen heeft een positief beeld van Europa. Tien jaar geleden was dit nog twee keer zoveel. (Bron: Het Laatste Nieuws, 26 mei.) Gemakshalve noemt men de verkie- zingsuitslag in Spanje een triomf van “links”
en die in Polen een triomf van “rechts”, maar wezenlijk zijn deze uitslagen allebei gewoon conservatief. Zowel Spanjaarden (en zeker de Catalanen) als Polen grijpen terug naar hun politieke traditie. Zeker Catalonië baadt tradi- tioneel in een extreem linkse sfeer, en Polen kent een traditie van politiek katholicisme, van een ‘dictatuur” van het “evangelie”. De aanduiding “rechts” en “links” heeft in beide gevallen minder te betekenen dan het verlan- gen een “conservatieve” dam op te richten ter ondersteuning van een “terugkeer” naar de eigen traditie. Men wil terug naar een eco- nomisch bestel dat betrouwbaar is en niet, zoals vandaag, steunt op het woord van één man, de president van de Europese Centrale Bank, Draghi, die de wereld verzekerde dat hij slechts één taak had, en dat was nièt de welvaart van de Europeanen te waarborgen, nièt de economische groei te steunen, maar slechts “tegen elke prijs de euro te redden”
toen die op de helling stond. Dat parool geldt nog steeds en dat is een louter politieke doel- stelling, steunend op een tot ideologie verhe- ven geografisch begrip, Europa.
MARK GRAMMENS
De terugkeer naar vroeger
Verkiezing na verkiezing verliest Europa aan eenheid. Allerhande protestpartijen wringen zich, vaak uit het niets, naar voren en tasten steeds meer de geloofwaardig- heid aan van de “gevestigde partijen”. In bijna elk land van de Europese Unie ont- staan of floreren partijen die “tegen” zijn: tegen de elite die het bestuur monopo- liseert, tegen de immigratie (en de onmacht van de elite om er een antwoord op te vinden), tegen Europa, althans in zijn huidige gedaante en met zijn huidige manier van werken. Al die partijen en bewegingen die “nieuw” zijn, of “anders” krijgen in sneltreinvaart vaste voet aan de grond overal in Europa. Omdat steeds meer kiezers vinden dat de gevestigde partijen hun taal niet meer spreken
Tegen extremisme?
Said Bouazza van de vzw “Islamitisch Onderwijs Mechelen” zamelt geld in voor een islamiti- sche basisschool, waar moslims “zichzelf kunnen zijn”. Hij vergelijkt zijn project met de oprich- ting van een katholieke school. Niets bijzonders dus. Behalve dan dat katholieken geen hei- lige oorlogen meer voeren en geen moslims de keel oversnijden, onthoofden of als slaven verkopen. Maar dat zijn waarschijnlijk slechts details.
Said Bouzaa beweert in alle ernst dat zo’n school een dam zal zijn tegen extremisme. Heel vreemd. In de islamitische staten volgt bijna iedereen islamitisch onderwijs, en het funda- mentalisme tiert daar welig. Het bloed van de “ongelovigen” vloeit er zelfs in stromen, van Algerije tot Pakistan, van Syrië tot Nigeria.
Nieuwsfeit van de week
DE WHO En “gE-zE-VEr”
De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) pleitte er vorige week voor nieuwe infectieziek- ten niet meer te noemen naar mensen (zoals alzheimer), dieren (gekkekoeienziekte), regio’s (Spaanse griep) of beroepsgroepen (legio- nairsziekte). Volgens de WHO werken dat soort namen stigmatiserend en hebben ze daardoor vaak onbedoelde negatieve gevolgen voor de mensen, dieren of regio’s in kwestie. Is dat een goed idee? Volgens een opiniepeiling te
volgen op de website van Onze Taal vindt 80 procent van niet.
Een “luchtballon van het politiek correcte front”, reageren nogal wat lezers. Alsof we met dergelijke al zo lang in gebruik zijnde bena- mingen denken dat koeien zot zijn, Spanjaar- den pestlijders, et cetera. Beschamend dat een wereldorganisatie aan dergelijke futiliteiten tijd en geld wenst te besteden. Het moet zijn dat ze daar veel vrije tijd hebben. “Dit geze- ver lijkt veel op het gemier over negerzoenen, jodenkoeken en zigeunerstamppot”.
Waarheid
Vorige week pakte ’t Pallieterke in deze rod- delrubriek Kamerlid Patricia Ceysens aan over haar langzaam verdwijnen uit de politiek.
Er werd gesproken over de pikorde in de Open Vld en wij kaderden haar positie wel- licht iets te veralgemenend in die context. Wat we niet wisten, is dat Patricia echt kampt met een ernstig gezondheidsprobleem, wat óók invloed heeft op haar politieke carrière. Voor alle duidelijkheid: wij wensen haar van harte alle goeds toe en wij hopen op het beste voor haar gezondheid. Onze excuses als we, zij het buiten onze wil om, een beetje ongenuanceerd zijn geweest.
Politiek is een harde wereld, jawel. Maar de waarheid heeft haar rechten. En die erken- nen we graag.
Wachten op…
Barbara Pas confronteerde minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon met de uit- spraken van zijn partijgenote en minister van Binnenlands Bestuur in de Vlaamse regering Homans, over de carrousel in Linkebeek, waar de wet straal werd genegeerd en de reeds eerder door de Vlaamse regering afgewezen kandidaat-burgemeester aangesteld werd als waarnemend burgemeester.
Homans stelde dat er een initiatief moet genomen worden, “want het is heel duidelijk dat er hiaten zijn in bepaalde wetgevingen, vooral in artikel 13bis van de federale gemeen- tewet”. Er volgde toen een fors applaus op de N-VA-banken in het Vlaams Parlement. Jam- bon was helder in zijn antwoord aan Pas: “De gemeenteraad van Linkebeek respecteert noch de geest, noch de letter van de wet. Arti- kel 13bis van de gemeentewet is destijds pre- cies gemaakt als middel tot pacificatie, maar men kiest er actief voor om geen rekening te houden met de pacificatieregel, de hogere overheid en de Raad van State.” Maar… hij zei te wachten op een initiatief uit ‘het Vlaams Gewest’.
Vreemd, vond Barbara Pas, want als de Vlaamse minister zelf zegt dat de federale gemeentewet hiaten vertoont, dan zou het volgens haar toch logisch zijn dat hij, de fede- rale minister, initiatieven neemt om die wet aan te passen. Gevraagd naar de tijdsplan- ning om het probleem aan te pakken, hield Jan de boot af. Hij zei nogmaals te wachten op verder overleg. Dat de gewraakte burge- meester uit Linkebeek tot de MR van coalitie- partner Charles Michel behoort, waardoor de zaak zeer gevoelig komt te liggen, verklaart wellicht het gemis aan haast.
Of zou dit lankmoedig omgaan met deze wetsverkrachting ook tot de afspraak horen om vijf jaar lang alle communautaire dos- siers in de diepvries te steken? Hallo, N-VA’ers in de federale Kamer?! Dring eens aan om deze anti-Vlaamse onwil in de Rand ‘onver- wijld’ te stoppen!
Veiligheid eerst?!
Karolien Grosemans van N-VA sneed in de commissie Defensie het gevoelige onder- werp aan van militairen die de islamitische godsdienst belijden. Zij verwees daarbij naar Nederland, waar een wetenschappelijke onderzoekscommissie heeft vastgesteld dat veel militairen met een islamitische achter-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
3 juni 2015
4
grond te maken krijgen met kritiek uit hun pri- véomgeving op de missies die ze uitvoeren in landen als Irak en Afghanistan. Eén en ander zou diverse problemen kunnen opleveren. Zij wilde dan ook weten hoe men daar bij ons tegenover staat.
Het antwoord van haar partijgenoot en minister was quasi voorspelbaar: wij heb- ben dat nog niet onderzocht en bovendien hoort het registreren van religieuze achter- gronden tot de privacy. Vreemd vond Karolien dat. Want, zei ze, als men vraagt of er men- sen van adel zijn binnen Defensie, krijgt men wel lijsten… Ze pleitte er desondanks toch voor om zicht te krijgen op het aantal mos- lims bij Defensie.
Ze adviseerde haar minister om eens te rade te gaan bij zijn collega in Nederland, teneinde na te gaan hoe men daar met de verschil- lende islamstrekkingen omgaat. Klaarblijke- lijk maken ze in Nederland er geen punt van dat dergelijke zaken uit de persoonlijke levens- sfeer geregistreerd worden. Daar is men de politieke correctheid immers allang beu en staat men stilaan terug met beide voeten op de grond.
Un burla belgica
Natuurlijk regende het vragen na de onge- looflijke toestanden op de luchthaven van Zaventem. Door een stroomonderbreking bij Belgocontrol werd het hele luchtruim boven het land platgelegd. Tientallen vluchten wer- den afgelast en zo’n 40.000 reizigers zaten geblokkeerd. Volgens experts is dat in Europa nog nooit gebeurd. Iedereen wilde weten hoe de vork aan de steel zat.
Menige spreker was van oordeel dat Bel- gië zich nog maar eens flink belachelijk heeft gemaakt. Eén van de ‘slachtoffers’ was Filip Dewinter, die niet meer naar zijn land terug kon toen hij in Madrid hoorde wat er gaande was. ‘Un burla belgica’ – een Belgische klucht – hoorde hij daar als commentaar. Hij deed er 24 uur over om net op tijd te zijn om zijn vraag in het parlement te kunnen stellen. De minis- ter kwam met wat technische uitleg aandra- gen, maar van verontschuldigingen aan de reizigers, laat staan schadevergoedingen, was geen sprake.
Tintin
Van het één kwam het ander. En zo werd ook de heer Tintin, de PS-baas van Belgocon- trol, genoemd in het financieringsdossier van Belgocontrol. Bert Wollants van N-VA herin- nerde er de Kamer aan hoezeer hij tijdens de vorige PS-regering meer dan eens die finan- ciering en de wijze waarop dat gebeurde op de korrel heeft genomen. Er is toen met geld gesmeten, tot dat in 2010 op was, en de regering-Di Rupo heeft daar niks meer mee gedaan.
Hij laakte dan ook terecht de aasgieren à la Julie Fernandez Fernandez van de PS, die een grote bek kwamen opzetten over het gemis aan dienstverlening en het uitblijven van een samenwerkingsakkoord om de financiering te regelen. Prompt adviseerde Bert haar om eens met dezelfde verontwaardiging naar de heer Tintin te bellen. Langs zijn neus weg her- innerde hij nog even aan het appartement en de uittredingsvergoeding van 700.000 euro die Tintin wél heeft weten veilig te stellen…
Die zat!
Stalin, Roosevelt en Churchill gaan al einde 1943 akkoord dat alle Duitsers de gebieden moeten verlaten waar zij en hun voorouders al eeuwen leefden en die nu naar Polen en Tsjechië gaan. In Hongarije wonen 500.000 Volksduitsers; afstammelingen van migran- ten die honderden jaren tevoren gelokt waren met grond en geld. Die moeten er ook uit. Bul- garije, Roemenië en Joegoslavië hebben geen geallieerde toestemming om massaal hun Volksduitsers weg te jagen en hun bezittin- gen in te pikken, maar niemand maalt erom.
In totaal moeten 14 miljoen Rijks- en Volks- duitsers ophoepelen. Tien procent onder hen spreekt geen Duits en heeft alleen een Duitse voorouder of een Duitse familienaam. Alles wordt in Yalta begin 1945 nog eens offici- eel bevestigd.
De New York Times schrijft dat op zeven maanden tijd evenveel mensen moeten migreren als er in veertig jaar de VS binnen- kwamen. Eén officieel Brits document gaat in de praktijk na hoe dat moet gebeuren:
op overvolle wegen, soms nabij het frontge- bied, via kapotgebombardeerde spoorwe- gen naar verwoeste steden in een eerlang zoveel kleiner Duitsland dat niet langer zich- zelf kan voeden.
Dat moet “ordelijk en humaan”, zeggen de bonzen in Yalta, waarna ze niet één prakti- sche maatregel nemen om dat te implemen- teren. Feitelijk rekenen de geallieerden er een beetje op dat de angst voor de gruwel- daden van het Sovjetleger zo groot is dat nog maar weinig Duitsers ter plaatse willen blij- ven. Dat valt tegen. De opmars van het Rode leger gaat zo snel dat op het moment van de capitulatie nog 6 miljoen mensen in het nu aan Polen afgestane Oost-Duitsland verblij- ven, plus 3,5 miljoen in Tsjechië, terwijl nog 1.500.000 Volksduitsers op de dool zijn.
De zogenaamde “wilde” zuivering
In de maanden na de capitulatie begint de zogenaamde “wilde” zuivering. Volgens de legende nemen slachtoffers van de Duit- sers weerwraak, schieten willekeurig mensen neer en stoppen anderen met honderddui- zenden in treinen naar Duitsland en Oos- tenrijk waar ze soms niet binnen mogen omdat de geallieerden ook niet weten wat ze met die Duitsers moeten aanvangen. In zijn “Orderly and Human” bewijst de Iers- Amerikaanse historicus Ray Douglas dat er gedurende een aantal weken spontane gru- weldaden gebeuren tegenover de Duitsers, maar het aantal slachtoffers loopt in de hon- derden en niet in de honderdduizenden. Er is volgens Douglas helemaal niets “wild” aan die etnische zuiveringen.
De Poolse regering, de Tsjecho-Slowaakse regering en de Hongaarse regering bevelen hun milities, soldaten en politie om zo wreed en zo vlug mogelijk korte metten te maken met de Duitse aanwezigheid. Stop die Duit- sers in veewagens en voer ze af, en als er wat te veel zijn, liquideer ze dan. Vooral de com- munistische milities zijn daar goed in. In Tsje- chië slepen ze bijvoorbeeld 74 kinderen uit een trein en schieten ze neer. Overal organi- seren overheidsdienaren dodenmarsen, of sluiten Duitsers op in kampen in afwachting van de treinen.
De Duitse concentratie- en vernietigings- kampen doen uitstekend dienst. Ook Majda- nek en Auschwitz komen van pas. Als er geen kampen zijn, logeren de verdreven Duitsers maar in de wei en daar mogen ze creperen.
De Joegoslaven organiseren heimelijke trans- porten en jagen aan de Oostenrijkse grens de mensen uit de veewagens. In afwachting van dat transport moeten de Volksduitse volwas- senen wel hard en gevaarlijk werk verrichten.
Volwassen is volgens de Joegoslaven iedere Duitser ouder dan… zes jaar. In juni, juli en augustus 1945 arriveren in Berlijn gemiddeld 6.000 mensen per dag uit Polen en 5.000 uit Tsjecho-Slowakije. Slechts twintig pro- cent onder hen zijn volwassen mannen. Ze zijn er vreselijk aan toe. In Polen kregen ze 300 gram brood per persoon voor een reis van vier dagen. In iedere wagon liggen lijken en stervenden. Hun ontvangst is niet harte- lijk. In Berlijn staat geen huis meer recht. Er
heerst een echte hongersnood en nu arrive- ren daar nog eens honderdduizenden deels zieke zwervers, die geen kant op kunnen. In die verschrikkelijke zomer sterven 19 op 20 pasgeboren baby’s in de vroegere hoofdstad.
Vergelijking met Bergen-Belsen
Na de zomer verblijven nog altijd miljoe- nen Duitsers in hun vroegere gebieden. Ze worden definitief in kampen opgesloten.
Overal heerst geweld en willekeur. De Duit- sers gedroegen zich ook beestig in hun vrou- wenkampen, maar verkrachtingen waren zeldzaam.
Dat is niet het geval in Poolse en Tsjechi- sche kampen. Bijna nergens mag het Rode Kruis een kijkje nemen. De nieuw opgerichte Verenigde Naties bekommeren zich om de miljoenen “displaced persons” ten gevolge van de oorlog, maar de Duitsers krijgen van de VN geen enkele hulp; niet één voedsel- pakket. Medische verzorging en eten is er nauwelijks in de kampen. De Tsjechische regering en de Poolse regering beweren dat die Duitsers evenveel voedsel krijgen als de eigen bevolking, maar dat is een regelrechte leugen.
De Polen melden zelfs fier dat ze de melk- bedeling voor ieder Duits kind jonger dan twee jaar hebben afgeschaft. Ze moeten maar verhongeren, en dat doen ze ook. De foto’s zijn verbijsterend. Dat zijn dezelfde uitge- teerde skeletten die we zo goed kennen uit Bergen-Belsen, uit Buchenwald. Sommige kinderen krijgen het wel beter. De nazi’s pro- beerden al blonde Poolse kinderen te ari- seren. Tsjechen en Polen zijn gecharmeerd van die methode en kleine kinderen worden tot wanhoop van hun moeders gekidnapt en weggegeven. Zelfs sommige Russische offi- cieren zijn gechoqueerd en af en toe bescher- men ze de Duitsers.
De westerse geallieerden kijken graag weg;
ze willen zo weinig mogelijk vluchtelingen in de eigen bezettingszones toelaten. Die zones omvatten het vroegere industriege- bied en ze kunnen zeker zichzelf niet voe- den. De reactie van een Brits opperofficier in de winter van 1945 is: “Miljoenen Duit- sers zullen sterven. Jammer, maar als we hen laten leven, hebben ze de gelegenheid om ruzie te stoken tussen ons en de Sovjet-Unie.”
Vooral de Franse bezetters zijn hardvochtig.
De Fransen hebben geleden onder de Duitse bezetting, maar er is ook een element van wraak bij voor hun smadelijke nederlaag van 1940. Natuurlijk komen de vluchtelingen toch massaal naar West-Duitsland. De Angelsaksi- sche pers beschrijft de ellende en veel Ame- rikaanse en Britse soldaten kunnen het ook niet meer aanzien. Begin 1946 nemen de geallieerden eindelijk maatregelen om de etnische zuivering wat humaner en beter begeleid te maken.
Maar nog altijd zijn de Heimatvertriebe- nen niet welkom bij hun Duitse landgenoten, die zelf honger lijden, geen dak boven hun hoofd hebben en in kelders leven. Duitsland heeft miljoenen woningen nodig. De ont- heemden verblijven soms nog vele jaren in kampen. Ze verenigen zich en vormen in de nieuwe Bondsrepubliek een machtige druk- kingsgroep die blijft hopen op een terugkeer.
Tevergeefs. De Marshallhulp en de enorme inzet van alle Duitsers veroorzaken het “Wirt- schaftswunder”, zodat de miserie geleidelijk vermindert.
Ray Douglas schrijft dat je vandaag in Polen en Tsjechië nog altijd de gevolgen merkt. De economische activiteit heeft zich nooit her- steld van die zuivering en je vindt bossen of verwaarloosde landbouwgrond waar ooit bloeiende boerderijen, dorpjes en gemeen- tes waren. Douglas hoedt zich een beetje om de conclusie te formuleren die de lezer wel trekt. De etnische zuivering van de Duitsers was keihard; niet alleen omdat de toenma- lige Tsjechen, Polen, Hongaren, Roemenen, Russen enzovoort weerwraak wilden nemen, maar ook omdat zij, als kinderen van hun tijd, nauwelijks een haar beter waren dan de nazi’s. Ze kenden geen problemen of scru- pules om dezelfde methodes te gebruiken.
Jan neckers
Ordelijk en humaan (2)
Wat is het verschil in behandeling tussen de Waffen SS’ers in krijgsgevangenschap en de in 1945 uit hun land verdreven Duitse vrouwen, kinderen en bejaarden? De Waf- fen SS’ers hebben recht op voedsel, medische verzorging en bescherming; de 14 mil- joen ontheemde Duitsers hebben geen enkel recht.
TOOGPRAAT
Actueel 3 juni 2015 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Wolk van een boreling
Heuglijk nieuws. Maandenlang wachtten we er ongeduldig op, maar nu is ze er: de resolu- tie van het Vlaams Parlement over “radicalise- ring”. Het werkstuk is de vrucht van de ad hoc- commissie ter zake, die in een eindeloze reeks hoorzittingen een stoet van experts heeft doen defileren en zich in een palaverorgie zonder voorgaande heeft gestort. Met gepaste “trots”
en even gepaste “nederigheid”, zoals het luidde, maar vooral met een sérieux om onpasselijk van te worden, werd de wolk van een boreling in het halfrond gepresenteerd. Commissievoorzitster Nadia Sminate (N-VA), aangedaan door de gru- wel van de “Syriëstrijders”, prees het construc- tieve commissiewerk dat voorliggende resolutie met haar vijfenvijftig (alstublieft) maatregelen had opgeleverd. Ze beweerde dat men zich niet door politieke correctheid had laten afschrik- ken en dat de taboes niet waren geschuwd.
Een “wonderoplossing” is echter niet gevon- den. Voorts merkte Sminate op dat het Vlaams Parlement het eerste parlement is dat met een project tegen radicalisering voor de dag komt.
Waarover ook andere volksvertegenwoordigers zich niet genoeg op de borst konden kloppen.
Lof
In eenzelfde ernstig register sloten Ward Kennes (CD&V) en Jo de Ro (Open Vld) zich aan. Kennes zag tal van veelbelovende maat- regelen en verwachtte heil van “verbonden- heid en samenlevingsopbouw”. Niet de (of een) religie is het probleem, maar wel het mis- bruik daarvan, aldus vrome Kennes. De Ro ora- kelde over preventie en veiligheid, en vrijheid en democratie. Bijzonder trots was hij op de lof die het Vlaams Parlement was toegezwaaid door de Canadese professor Michael Ignatieff.
Dit omdat de Vlaamse aanpak wonderbaarlijk prachtig is en de kloof meerderheid-opposi- tie op ontroerende wijze werd overbrugd. Dat was nog niet genoeg onzin, want De Ro con- cludeerde met de vaststelling dat “het ergste wat de terroristen kan overkomen is dat we er in een democratie samen uit raken”. Ongetwij- feld zitten in het Midden-Oosten nu een paar fijne luiden met de daver op het lijf.
Zelfoverschatting
Ook links hanteerde het wierookvat. Caro- line Gennez (sp.a) hield een waanzinnig betoog over sociale cohesie in de superdiverse samen- leving (we verzinnen het niet) en had zelfs de
“causes of crime” al gevonden, te weten... de sociale achteruitstelling (ook dit verzinnen we niet). Eveneens grenzeloze zelfoverschatting bij Caroline, want het Vlaams Parlement heeft met haar resolutie een Europese primeur en is een voorbeeld voor het hele universum, enzo- voort. Gennez kon het echter niet laten te sne- ren naar Bart de Wever wegens zekere uit- spraken, en om het Vlaams Belang-standpunt
“pervers” te noemen. Een “valse noot in de har- monie” volgens een verbolgen Matthias Die- pendaele (N-VA). Een ontstellend naïef discours volgens Tom van Grieken (VB). Elisabeth Meu- leman (Groen) was weliswaar minder zeurde- rig dan gewoonlijk, maar ze wist toch heel wat lachwekkends te debiteren. Ze was heel blij met de consensus over de resolutie, die ze ove- rigens zeer geslaagd vond omdat men de vin- ger had kunnen leggen op “wat echt werkt”.
Toch moest ze ervoor waarschuwen niet met
“dubbele tong” te spreken – ze bedoelde wel- licht “gespleten tong”, want zo dronken zag ze er niet uit – en niet enerzijds IS te veroordelen en anderzijds zoete broodjes te bakken met Saudi-Arabië en, nog belangrijker, om de Pales- tijnse Staat te erkennen, want alleen zo kunnen we tot een echt inclusieve samenleving komen.
Niet dronken, dus, maar misschien wel aan de pretpaddenstoelen gezeten.
Ikea-islam
Het onaniefeestje werd verpest door het boze Vlaams Belang, dat natuurlijk weer een andere mening moest hebben. Tom van Grieken meent dat van een foute analyse werd uitgegaan en dat de voorgestelde oplossingen dus fout zijn.
Zonder zich theoloog te willen noemen (geluk- kig maar), durfde Van Grieken te stellen dat het probleem misschien een ietsepietsie aan de islam zelf zou kunnen liggen. Het inzetten op een ingebeelde Vlaamse light-islam, of een naar believen in elkaar te knutselen Ikea-islam, zoals hij het noemde, is waarschijnlijk niet de oplossing voor het gewelddadig radicalisme.
Hoe jammer.
Opvang van bootvluchtelingen blijft een stekelig probleem
Op de Middellandse Zee zijn op vrijdag 28 mei zowat 4.200 vluchtelingen gered. Dat is nog een pak meer dan op vorige piekdagen: 3.791 op 12 april en 3.690 op 2 mei. Op verschillende boten werden zeventien lijken aangetroffen. Daardoor zitten we stilaan aan 1.800 mannen, vrouwen en kinderen die om het leven kwamen of vermist geraak- ten bij hun poging om de Middellandse Zee over te steken.
Na het drama van enkele weken geleden was het uitkijken naar de reactie van Europa.
Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker pleitte voor quota en spreiding over de lidsta- ten. De komende twee jaar zou de EU 40.000 vluchtelingen uit Italië en Griekenland bil- lijk verdelen onder de lidstaten en nog eens 20.000 Syriërs uit vluchtelingenkampen laten overkomen.
Is het bootvluchtelingenprobleem hier- mee opgelost? In geen geval. In de eerste vier maanden van dit jaar alleen al telde Ita- lië 26.000 vluchtelingen, Griekenland 28.000.
Hoeveel komen er van januari tot december nog bij?
Een herverdeling lijkt billijk, maar het is duidelijk dat daarover het laatste woord nog niet is gezegd. Een voorbeeld: België kreeg vorig jaar 22.850 asielaanvragen, terwijl het zoveel grotere Spanje amper aan een vierde van dat aantal kwam.De verdeelsleutels van het plan-Juncker zouden de grootste last leg- gen bij Duitsland, Frankrijk en Italië. Het Ver- enigd Koninkrijk, Ierland en Denemarken wei- gerden deel te nemen.
België krijgt nu de opvang toegewezen van 1.364 vluchtelingen uit Syrië en Eritrea die zijn gestrand in Italië en Griekenland. Meer dan verwacht. Aanvankelijk was er sprake van 2,91 procent, maar de solidariteitssleutel ligt nu op 3,41 procent. De lidstaten krijgen onge- veer 6.000 euro per vluchteling. Een tegenval- ler voor staatssecretaris Theo Francken, want met de al geleverde inspanning en met de bevolkingsdichtheid waarop hij had gehoopt, werd geen rekening gehouden.
Uiteindelijk werd er vorige week nog flink geschaafd aan de verdeelsleutel: die wordt nu bepaald door de bevolking (40 procent), het bbp of de rijkdom van de lidstaat (40 pro- cent), de werkloosheidsgraad (10 procent) en de aantallen asielzoekers die tussen 2010 en 2014 werden opgevangen (10 procent).
Francken zegt goede hoop te hebben dat de andere lidstaten met zijn standpunt reke-
ning zullen houden, want zo definitief is de regeling van de Commissie nu ook niet: “Het is niet zeker dat er een meerderheid kan wor- den gevonden voor het opvangplan. Vooral de nieuwe lidstaten hebben reserves”.
Zindelijk
Het debat over de bootvluchtelingen wordt met de dag minder zindelijk gevoerd. Op veel internetfora gaan veel fanatici soms grof tekeer, maar de politiek correcte opiniemakers – vooral zij hebben toegang tot de publicatie van opiniestukken – lokken met hun schrijf- werk die repliek vanuit de onderbuik van de samenleving al te makkelijk uit. Noch de ene, noch de andere speler in het debat nuanceert zoals een meerderheid van de mensen dat wellicht en gelukkig nog altijd doet.
Elsevier, het rechts-conservatieve Neder- landse weekblad had het vorige week over
“vijf valkuilen in het migratiedebat”. We kun- nen een heel eind volgen: de huidige vluch- telingencrisis is inderdaad niet “uniek”, noch historisch, noch geografisch. Ze is bovendien voor een aanzienlijk deel “economisch” (1).
Niet alle migranten zijn zielige vluchtelingen, maar vaak gelukszoekers of opportunisten, in levensgevaar gebracht door gewetenloze mensensmokkelaars. Vele migranten verkie-
zen te migreren naar Europa, niet naar Arabi- sche buurlanden. Europa in deze een schuld- gevoel aanpraten is een ongenuanceerde linkse opinie, meer niet (2).
Bootvluchtelingen vormen slechts een bescheiden deel in de gehele migratiestroom.
De meeste migranten komen van binnen Europa en komen per vliegtuig. In Duitsland staan Kosovaren, Albanezen en Serviërs in de top 5. (3)
Is migratie goed voor onze economie?
Seizoenmigratie wel, permanente migra- tie omwille van onze sociale voorzieningen niet, vindt Elsevier. Die laatste, niet zelden gekenmerkt door een laag opleidingsniveau en analfabetisme en derhalve ook door een lage arbeidsparticipatie, is nefast voor de ver- zorgingsstaat en zorgt ook voor een culturele ontwrichting van onze samenleving (4).
Tot hier kunnen we Elsevier een heel eind volgen. Op het laatste punt - “ontwikkelings- hulp wakkert migratie aan” - haken we af.
Het blad slaagt er niet in dit standpunt hard te maken. Tot het tegendeel bewezen is, ver- moeden we dat een steviger ontwikkelings- hulp precies de enige uitweg is uit de giganti- sche migratieproblematiek, zeker als die hulp substantiëler zou zijn, en gekoppeld wordt aan een goede afspraak over een efficiëntere inspanning van die landen zelf om de emigra- tie te beperken.
De uitdaging is zowel de verdedigers van de proletariërs aller landen als de sterkhouders van het kapitalisme daarvan te overtuigen.
AnjA Pieters
Als de sociale partners bij de NMBS geen com- promis vinden over een minimumdienstverle- ning bij stakingen, zal minister Galant die zelf invoeren. Ze heeft er genoeg van dat de spoor- bonden het hele land kunnen platleggen. Als hierover binnen de zes maanden geen overeen- komst is bereikt, neemt de regering over.
De centrumrechtse partijen zijn al lang voor- stander van een noodservice, maar de socialis- tische partijen en de spoorbonden zijn tegen.
Zelfs De Morgen heeft begrip voor die maatre- gel die een einde moet maken aan het verbras- sen van overheidsgeld. “De grote en ernstigere vakbonden hebben een geweldige kans gemist door zich niet met klem te distantiëren van deze roekeloze actie… en zet het stakingsrecht onder druk. De supporters van de minimale dienstver- lening hebben de bal maar in het lege doel te trappen”, aldus Bart Eeckhout. Van een kapot gepolitiseerd staatsbedrijf een moderne over- heidsonderneming maken, lukte wel bij Bpost en Belgacom/Proximus, waarom zou dat bij het spoor niet lukken. “Het geduld van de politiek is op en dat van de samenleving ook.”
Onregelmatigheden
Het uitlekken van onregelmatigheden bij de NMBS-dochters Eurostation en Euro Immo Star (de NMBS heeft er meer dan zeventig) wakkert het ongenoegen alleen maar aan. Studiebureau en bouwpromotor Eurostation houdt zich bezig met stationsontwikkeling in Vlaanderen – met realisaties in de stations in Oostende, Brugge, Antwerpen, Mechelen en Hasselt – maar ook in het buitenland (Jamaica, Kenia, Rusland en Frankrijk). Eurogare is de tegenhanger van Euro- station voor stationsontwikkeling in Wallonië.
Eurogare bouwde het peperdure station van Luik en dat van Bergen. Op beide projecten is er veel
kritiek, omdat ze samen 1 miljard euro kostten, aldus De Tijd.
De N-VA wil als nieuwe sterke partij inbre- ken in de raden van bestuur van de spoorwe- gen. Heel ver zal de partij daar niet in springen.
Alle coalitiepartners willen hun posities behou- den, en de MR zal niet gehaast zijn om de al getergde PS nu ook nog eens wat posten af te pakken. Meer dan het vervangen van een paar sp.a-bestuurders bij NMBS en Infrabel zit er niet in, aldus Wim van de Velden in De Tijd.
Communautair
En dan zijn er nog de communautaire beest- jes: de taalpariteit, als erfenis van het verleden, is een eeuwig nadeel voor Vlaanderen. Zo kan Thijs maar voorzitter worden als Cornu vertrekt als CEO. De strijd voor het invoeren van een minimale dienstverlening wordt een strijd tegen links, dat de heetste actievoerders te pas en te onpas de straat opstuurt. Maar ook dat wordt dus vooral een strijd tegen francofonen, al zal ook CD&V de kritiek op de vakbonden willen nuanceren.
Al even moeilijk wordt de besparingsoefening.
Het wafelijzer dat wordt gehanteerd bij de inves- teringen bakt hele dure koeken… Per station zijn er in België 13 procent minder reizigers dan in het buitenland. In Wallonië liggen voor minder reizigers en minder trafiek behoorlijk meer kilo- meters spoor dan in Vlaanderen. In Wallonië lig- gen ook veel meer kleine en onrendabele stati- ons. En dat allemaal terwijl bijna 70 procent van de inkomsten uit Vlaanderen komt. Als Cornu dat durft aanpakken, stapt hij in een communau- tair mijnenveld. “Wieden in de massa onrenda- bele stations in Wallonië betekent een opstand beneden de taalgrens”, schrijven Marc de Roo en Dries Bervoet in De Tijd. We zijn benieuwd.
Spoor: Vlaams geduld is op
PS herbrOnt
Laurette Mitraillette zal het met haar fractie kalmer doen in de Kamer. Dat werd toch gezegd op de evaluatie die de PS-fractie hield een jaar na de verkiezingen. De partij werd na een hyper- kinetische start, met bloopers zoals de jacht op de “zwarten” Francken en Jambon, al snel aan- gezien als een bende razende gekken, zeker in Vlaanderen. De PS is zich aan het herpositio- neren, onder meer met de vernieuwingsopera- tie “chantier des idées” en een boek van Waals minister-president Paul Magnette over de soci- aaldemocratie. Maar “la résistance” blijft het devies. De tactiek wordt wat bijgestuurd, maar de strategie op lange termijn niet. De PS heeft nog tijd genoeg om de echte aanval op de MR in te zetten.
1 + 1 = 3, Of ZOietS…
Er is de jongste tijd nogal wat te doen over het wiskundeonderwijs in het secundair. Blijkt dat geen kwart van de meer dan 5.300 leraren wis- kunde in de tweede en de derde graad beschikt over een masterdiploma in de wiskunde. De les- sen worden gegeven door biologen, informa- tici, economisten en ingenieurs. Uit een peiling van de KU Leuven bij meer dan 5.600 scholie- ren blijkt het presteren van leerlingen met wei- nig wiskunde niet goed en dat van hun school- genoten met zes tot acht uur wiskunde niet goed genoeg. Terloops, voor de politiek correc- ten onder ons, even vermelden dat ook uit dit grootschalig onderzoek blijkt dat jongens door- gaans beter scoren dan meisjes. Voor taal zal best omgekeerd zijn. Gelijkheidsdromers zullen dit wel weer negeren en wilde fantasieën boven- halen om dit te verklaren. We wachten al op de eerste leuke reacties. CD&V en N-VA pleiten voor een “educatieve master”, waarbij studenten hun lerarenopleiding tegelijk kunnen volgen en niet na hun masteropleiding. Dat is maar een begin.
