De vrolyke trompetter · dbnl

(1)

Blazende op zyn trompet, de nieuwste liederen en aria's die hedendaags gezongen worden

bron

De vrolyke trompetter. Blazende op zyn trompet, de nieuwste liederen en aria's die hedendaags gezongen worden. S. en W. Koene, Amsterdam ca. 1810-1830

Zie voor verantwoording: http://www.dbnl.org/tekst/_vro005vrol01_01/colofon.htm

© 2010 dbnl

(2)

De vrolyke trompetter.

Blazende op zyn Trompet, Een Nieuw Lied.

Op een aangename Wys.

1.

Kom minnaars die wilt meisjes vryen, Gaat onderzoek hoe valsch zy zyn, En tel niet op 't ligtlyk schryen, Of gy zult ras bedroogen zyn, Want zy vertoonen een gelaat, Dan verliefd en dan weer kwaad,

Vraagd gy haar, Geef myn uw hand,

Ik ben zoo bang, was dat geen schand, Zo zyn de meisjes in ons land

Was dat geen schand.

2.

Gy Maagden die wil gaan beminnen, Leert eerst de minnaars haar natuur, Laat nooit uw bloempje ras verwinne, Veel duurt een liefde maar een uur,

De vrolyke trompetter

(3)

Zy zweeren ligt getrouw te zyn, Maar ach, de reden zyn maar schyn,

Zo slaan uw klagt, In den wind,

Daar zit moeder met haar kind, Die haar dan bedroogen vind,

Met haar kind.

3.

Doch raad ik aan u alle beiden, Verzin tog eer dat gy begint, 't Huwlyk geeft aan veel verblyden, Dog daar zyn rampen die men vind, 't Is by veelen gaauw getrouwd, Dat heel kort daar na berouwd,

Man en vrouw, Vrouw en man,

Man en vrouw en vrouw en man, Leeven gelukkig als 't kan,

Als 't kan.

Een Zamenspraak tusschen Chrisje en haar moeder, over het Trouwen.

Wys: Al Incroyabel.

1.

Moeder ik wil trouwen,

Zeid Chrisje het duurt te lang, 'k Kan niet meer weerhouwen,

Moeder ik gaan myn gang, Warentig Moeder ik wagt nu niet, Het is myn gevraagd van scheelen Piet,

(4)

Moeder gy moet niet kyven, Ik wil geen dogter blyven;

De Winter - nagten,

Zyn verdrietig lang en koud, Dat doet myn tragten,

Om te zyn Getrouwd.

2.

Wel Chrisje wilt zwygen, Van te trouwen vuil Zottin, Wie zou gy krygen,

Of wie heeft er in u zin;

Gy bent er een gelyk gy zyt,

Ach Moeder en doet myn geen verwyt, 'k Zal myn net gaan schikken, Met linten en met strikken, De Mooden - kleeren,

Brengt een meisje vleijers an, En het Palleeren,

Helpt myn aan de man.

3.

Ik zal gaan dragen,

Een paar zyde Schoenen kan bestaan, Om Jonkmans te behagen,

Als men maar lustig kan gaan;

Een witte rok tot aan het hart, Al was 't er een van de Noordermart,

Een Jakje zonder armen,

Een Boetselaar onder myn armen, Een Floddermuts met Kanten,

Van vooren met twee kwasten daar aan, Dat lokt de Jonkmans,

Om mee uit te gaan.

4.

Gy hebt goed zeggen,

Maar Chrisje hoe koopt gy dat,

(5)

Wilt 't overleggen,

Denk dat u Beurs is plat, Ach Moeder in de Voddemand, Daar leggen Floddermusjes mer kant,

Die ik wel net zal ktygen, Ach Moeder wilt maar zwygen, Ik zal nog maaken,

Een Hoezaaren-jak zeer net, Met een geruiten Ruggetje,

Moeder het staat zoo net.

5.

Wilt liever koopen,

Voor u geld een hembd aan u gat, Als zo te loopen,

Gelyk veel in de stad;

Gelyk Jufvrouwen in de schyn, En in hun bembd veel lappen zyn,

Ach moeder dat is geen wonder, Zy zien ons niet van onder, Als wy maar dragen,

Dat de Jonkmans gaarn ziet.

Zy zullen niet vragen, Deugt u hembd of niet.

6.

't Zal u wel berouwen,

Dat gy van de mooden houd, Gelyk veel Jufvrouwen,

Als zy zyn getrouwd,

En krygt gy eens van hem een klyn, Dan dient de Floddermus voor Bagyn,

En de Hoezaaren Jakken,

Daar laat men het kind in kakken, En de lange rokken,

Zyn zo dun gelyk papier, Die vallen in brokken,

Adien dan pronk en zwier.

(6)

Een Nieuw Lied, gemaakt op den verlooren zoon.

Op een Aangenaame Wys.

1.

In de heilige Schriftuuren, Vind ik een exempel schoon, Waarvan dat Christus in zyn figuren, Spreekt van den verloren Zoon, Dezen Zoon was jonk van jaaren, Hy vroeg al zyn geld en goed, Al aan zyn Vader met bezwaren, Hy wou hem niet bedaren, Hy was ryk in overvloed,

Aanziet eens wat de Jonkheid doet.

2.

Toen zyn Vader hem had gegeven, Toen is hy te paart gegaan,

Goud en Zilver daar beneven, Met zyn beste kleren aan, Maar den Vader uitverkoren, Sprak ach Zoon van myn bemind, Al in de echte Trouw Gebooren, Ziet dat gy niet gaat verloren, Maar dat gy uw God bemind, Die altyd den Zondaar vind.

3.

Zoo ging hy naar vreemde Landen, Hy vergat zyn Vaders raad,

Dronken drinken veelderhanden, Met Porzoonen slegt van staat,

(7)

Dag en Nag zoo ging hy zwieren, En hy dronk de koele Wyn, Met onëerbaar Venus Dieren, Vol van zeden en manieren, Die een bederf der jonkheid zyn, Vol miseriën en fenyn.

4.

Zy wisten hem zoo mooy te streelen, Tot verdooving van zyn geest,

Om zyn geld en zyn juweelen, Maar om zyn paarlen het aldermeest, Zy wisten hem zoo mooy te lokkken, Tot dat zyn geldje was verbruit, Toen met knuppels en met stokken, Zy hebben zyn kleeren uitgetrokken, En sloegen hem de deuren uit, Hy moets vlugten als een guit.

5.

Toen kwam daar met groot hartzeren, Een zoo'n droevige duuren tyd,

Zonder geld en zonder kleeren, Al zyn middelen was hy kwyt, Door den honger ging hy eeten, By de Varkens aan den trog, Maar de meesten onverweten, Hebben hem toen gek geheten, En hy hield dat voor bedrog, En hy kreeg toen slagen nog.

6.

Met de traanen in zyn oogen, Moest hy daar vertrekken gaan, Niemand had met hem medogen, Zyn jonkhert was zwaar belaan, Naakt en bloot verkoud van leden, Met veel zugten pyn en smert, Moest hy Bosch en Veld doortreeden,

(8)

Hy en had geen rust nog vreeden, Want den honger het scherpe zwaard, Dat heeft zyn jonkhert bezwaart.

7.

Doen spak hy met droevig zugten, Grooten God wilt myn bystaan, En ik wil al myn zonden vlugten, En na myne Vader gaan,

Hy en kwam zyn Vader nader, En hy viel hem voor de voet, En hy sprak uit Hertens ader.

Ik heb gezondigt lieve Vader, Dus ik bid u met ootmoet, Dat gy myn genaden doet.

8.

Laat myn maar uw dienaar weezen, Minder als de minste knegt,

Maar den Vader uitgelezen, Die heeft hem aanstonds opgeregt, Hy ontfing hem in zyn armen, En hy sprak met blyden toon, Lieve Kind wilt myn omarmen, Kom staak uw zugten en uw karmen, Gy zyt den verlooren Zoon,

Gy zult hebben uwen loon.

9.

Doen gaf hy hem schoone kleeren, Een gouden ring al aan zyn hand, En stelde hem doen weer in eere, Alles was daar abondant,

Een vet Kalf wierdt daar geslaagen, En men regt een Maaltyd schoon, En den Vader met behagen,

Sprak myn Kinderen wil niet klagen,

(9)

Maar verblyd uw in perzoon, Met dezen verlooren zoon.

10.

Oorlof Broeders uitverkoren, Wy zyn Zondaars groot of klyn, Willen wy niet gaan verlooren, Kom laat ons keeren in 't gemeyn, Tot den Vader den genade, Dle zyn arme open staan, Als wy onze zond' verfmaden, Hy en zal ons niet verzaken, Maar in liefde weer ontsaan, Om in het Hemelryk te gaan.

Een Nieuw Lied, op het Maagden graf-schrift.

1.

Waar is myn schoonheid en glans, Ik was de roem van duizend maagden, Myn cieraad aan zoo veel jongmans, Tot in den hoogsten graad behaagden, Tog nu leg ik in het duister graf, Walg ik eider, elk schynt my te haten, De minnaars wyken van my af, Ik ben van ieder een verlaaten.

2.

Ach waar is tog myn zoet gelaat, Myn lonkend hair en myn tode wangen, Door mynen gang gepast op, maat, Heb ik menig jong hert gevangen, Ieder die wildeby myn zyn,

(10)

Ieder kwam myn zyn dienst aanbieden, Tog tans weet ik hoe groot en klyn, Ja alle minnaars van my vlieden.

3.

Om dat myn schoonheid is verband, Met myn aanlonkende manieren, Om dat er nu geen witte tand, Myn spraak en holle mond vercieren, Myn lonkende oogen als christal, Myn gang, myn zoet en konstig zingen, Myn iedele gaven altemaal,

Waren verganglyke dingen.

4

O minnaars hoe was gy zo dwaas, Dat gy geniet 't aas der wormen, Die my in 't duister graf helaas, Zo wel by dag en nagt bestormen, De een kruipt uit myn holle mond, En doorknaagd myn wangen en borsten, Beschouwd met aandagt in die stond, Waar dat ge eertyds kwam te dorsten.

5.

Vrienden die myn graf aanziet, En hoe ik hier van wormen krielen, Traanen vraag ik van u niet, Maar een gebed voor myne zielen, Bid ook voor die ik heb ontstigt, Door iedel pracht en dertelheden, Dat Gods genade hun tog verligt, Dat ze den weg der deugd betreden.

6

Ach of dat nu den goede God, Het leven wilde weder geeven, Zou na zyn wetten en gebod, Tragten in Christene deugd te leven,

(11)

Ei neen, het is vrugteloos gezeid, Als onze dagen zyn verlopen, Kan helaas geen uur of tyd, Gantsch den schat der aarde kopen.

Een Nieuw Lied, op het Afscheid nemen van een Vrywilliger aanzyn Beminde.

Op een Aangenaame Wys.

Vrywilliger.

Vaarwel myn kind de tamboer slaat,

Wat baat dit schreijen; wat helpt dit klaagen, De pligt roept my ik ben Soldaat;

Vertroost u dus wilt u niet plagen, Eervol is de Soldaten stand, Verdedigd is het Vaderland, Dat moet ieder een achten, Ja, hartjelief! vertroost u dus, En geef my nog een afscheids kus, Gy blyft in myn gedachten.

Minnares.

Vaartwel! adieu, myn hart is vol, De traanen hinderen my in 't spreken, Ja deze scheiding maakt my dol, Het woord blyft in de keel my steken, o Maagden! ach, bespot my niet, De oorzaak hier van myn verdriet,

(12)

Kan u ook eens bejeegnen;

Beklaagt my met gevoelig hart, Hebt medelyden met myn smart, Zal u de Hemel zeegnen.

Vrywilliger.

o Liefje! hoort myn afscheids woord, Houdt op met zuchten en met razen, Adieu! adieu! ik moet nu voort,

Hoord, hoord, de marsch word reeds geblazen, De laatste kusch voor deeze keer,

Ik zweer zo dra als ik kom weer, Dan zal ik met uw trouwen;

Ik schryf u hoe het met my staat, Met ieder Veldpost die 'er gaat, Daarop kunt gy zeker bouwen.

Minnares.

Och! och! hoe zal my nu gaan?

Belemmert zyn al myn zinnen;

Gy weet wel wat gy hebt gedaan, Och! och! wat zal ik nu beginnen, Gy neemt het ligt; doch ja voorwaar, Ziet, ik gevoel my al te zwaar;

Wat ik voor smart moet dragen, En schieten zy u voor den kop, Dan ryst myn ong'luk op den top, Oneindig myne plaagen.

Vrywilliger.

Ik waag myn leeven en myn bloed, Dit zal en moet u niet bezwaaren,

(13)

Getrouwe liefde geeft my moed, De Hemel zal my wel bewaaren, Omhelst my nog ik moet nu gaan, Myn Compagnie komt al reedsaan, 'K moet in 't gelid my stellen, Men ziet de Vaandels en den staf, Kom veeg u maar de traanen af, Uw beeld zal myn verzellen.

Minnares.

Als gy maar niet een voet of hand, In een Bataillie mogt verliesen, Of hier of daar in een vreemd Land, Een ander Vrouw u mogt verkiesen, Dan bragt gy my in groote nood;

Ja zeker kwynde ik my dood;

Zoud gy my eens vergeeten,

Trouwloosheid straft zyn eigen Heer, Bedroge liefde kwelt, maar meer, Kwelt nog een kwaad geweeten.

Vrymilliger.

Trompetter. Pouken, rom, bom, bom, Hoort men nu reeds op alle straten, Tram, bam, tram, bam, slaat al de trom;

Adieu! ik moet u nu verlaaten,

Kom kind nog eens aan 't hart my druk;

En drink met my een afscheids stuk, Daar kwamen de Soldaten:

In onmagt viel dat arme kind, Hy kust haar, wenend, nog gezwind;

En moest haar nu verlaaten.

(14)

Een nieuw lied, Van twee welbekenden boerinnen, binnen Amsterdam.

Wys: Wat is het land vol vreugd.

1.

Kom vrienden blyft wat staan, En hoor die grap eens aan, Van twee boerinnen welbekend, Zo eerlyk en zo exelent,

ô Jee! wat een deugd, Het is de Kermis vreugd.

2.

De eene wat een praat, Woont in een lange straat,

En de andere daar wat digt omtrent, Is in haar buurt ook welbekend,

ô Jee! wat een deugd, Hoor eens die Kermis vreugd.

3.

Zy liepen lings nog regts, Maar met twee heereknegts, Daar waagden zy wel eens een kans, Nu houden zy 't met getrouwde mans,

Wel is dat geen, deugd, Of is 't maar Kermis vreugd.

4.

Maar zy kwamen net op 't ma[t]

Toen hebben zy smeer gehad,

De vrouwtjes die wierden zo hevig kwaad,

(15)

Dat zy plukten die lieve Boerinnen op straat, En dat voor haar deugd,

Is dat geen Kermis vreugd.

5.

Ja zy liepen haat weldra, De kelder in agter na,

Daar wierd de kap met het boezelaar, Een hevige stryd op nieuw gewaar,

En dat voor haar deugd, Was dat geen Kermis vreugd.

6.

Dog Savonds opgetooit, En de kap weer net geplooit,

Gingen zy weer op nieuw haar oude gang, Dat duurde de heele nagt zelf lang,

o Jee! wat een deugd.

Was dat geen Kermis vreugd.

7.

Tot aan de morgenstond, Als een vaatje melk zoo rond, Toen rolde men heerlyk uitgekrold, De kelder in dat het zuifebolt,

Wel nou dat is deugd, Dat heet eerst Kermis vreugd.

8.

De baas al met verstand, Die wees hun van de hand,

Wat heb ik met die mekrollen vandoen, Zy krenken by ieder een myn fatzoen,

En dat is geen deugd

Loop heen met je Kermis vreugd.

9.

Maar het duurde een korte tyd,

(16)

Of de zaak was weer bygeleid, Nu kunnen zy zwieren elk nagthuis in, Tot verdriet van menig huisgezin,

Wel nou dat is deugd,

Dat noemt men eerst Kermis vreugd.

10.

Om nu het besluit te doen, Zy praten nog van haar fatzoen, Dat meeten zy met de el zelf uit,

Al schoon het bedraagt geen enkelde duit, o Neen, want al die deugd,

Past niet by de Kermis vreugd.

Een Merkwaardig en geestig Lied, van een Zonderlinge profeet, zyn levenswyze, gezindhedens, voorzeggingen, en de uitkomst zoo als hy ondekt word.

Wys: Van de Vlaamsche Meid.

1.

Op myne reis door 't platte land, Zag ik veel vreemds aan alle kant,

Ik kwam gelopen,

Daar veel Krygsvolk vaardig staan, Die duurzaam hoopen,

Dat de oorlog was gedaan.

2.

Zy sloegen daar een kamp ter neer, En 't stryden, o ja! begon veel eer,

Maar 'k zal u beschryven,

(17)

Wat my alhier vertoeven deed, Ik wilde hier blyven, Misschien tot myn leed.

3.

Daar ontmoette ik een proseet, Die van het lot der toekomst weet,

Wilt nu aanhoren, Ik zal verhalen in dit lied,

Wat reeds te vooren, Door hem was bedied.

4.

Deeze Profeet reisd door heel het land, Hy houd zig dag en nagt constand,

Daaglyks marsseeren.

Verkondige hy aan elk met vlyt, De dag des Heeren,

De dag der Eeuwigheid.

5.

Herinnert menschen umau dien dag, Als toen men Noach in de Arke zag,

Zo zal het weezen,

Alles zal keeren tot 't droevigst lot, Gelyk men kan leeren,

Uit het woord van God.

6.

My dagt ik moet die Proseet eens zien, Die ons verkondigd wat zal geschien,

Ik ging hem bekyken,

Hy liep daar barrevoets voor ieder heen, Voor armen en ryken,

Die waren by hem gemeen.

7.

Hy droeg een fraaije kroon op het hoofd, Zyn lange baart was sierlyk gekloofd,

Vol schoone kleuren,

(18)

Was het kleed welk hem bedekt, Tot blydschap en treuren, Had hy ons gewekt,

8.

Zyn kleed was nimmer genaaid of gebreid, Nogthans met glans en heerlykheid,

Ik hoorde hem spreeken,

Niet op zyn duitsch, ook niet op zyn fransch, 't Is nogthans gebleeken,

Een ieder verftond hem thans.

9.

Hy verkondigde aan elk de wet, Die God tot rigtsnoer had gezet,

Al onder het wandelen,

Zag ik hem van dorp tot stad toe gaan, En duidelyk verhandelen,

Wat door den mensch dient gedaan.

10.

Men sloot, voor hem deuren en vangsters op, Ieder verhefte zyn grootheid in top,

Kwam hy getreden,

In herberg, logement en kroeg, Hy dronk wel te vreeden, Maar water was hem genoeg.

11.

Geen wyn, geen drank nog lekkeruy, Maar brood en water begeerde hy,

Geen zilvere plaaten,

Geen goud hoe schoon wierd van hem geacht, Hy deed niet dan klagen,

Dat de rykdom veel zonde bragt.

(19)

12.

De grootste armoede was hy bekend, Nooit was hy aan bed of dekens gewend,

Zelfs niet by de ryken,

Daar hy zoo dikmaals had vernagt, Deed hy hun blyken,

Dat wellust wierd by hem veragt.

13

Men bood wel eens voor hem zommen geld, Maar hy wierd door verdriet gekweld,

De Vorstendommen,

Deed hy met treutig en droef gelaat, Geheel verstommen,

Daar hy by de armen gaat.

14

Ik vroeg hem waar hy gebooren was,

Maar 't scheen die vraag kwam hem hiet van pas, Maar na ik kan weeten,

Zo schynt die profeet zyn eigen land, Reeds lang vergeren,

Door zyn groot verstand.

15.

Zyn vader die had hy nooit gekend, Hy was nooit aan moeders borsten gewend,

Hy hield niet van trouwen, Nogmans beminde hy overal,

De jonge vrouwen,

Daar staat zyn liefde voor pal.

16.

Hy maakt de vrede in 't huisgezin, De vrouwen die toonen aan hem haar min,

(20)

Hy acht het geen zonden,

Wanneer een geheele Vrouwenschaar, By hem werd gevonden,

Zelfs in 't openbaar,

17.

Hy is altoos vrolyk en bly van geest,

Nooit zag men hem lagchen waar hy is geweest, Wilde men hem begeeren,

Op bruilost en maaltyd; hy toonde altyd, Zulks af te keeren,

Hoe dat men hem heeft gevleid.

18

Toen Kristus was voor de joodsche schaar, Was hy ook in de nabyheid aldaar,

Men hoorde hem spreeken,

Zyn stem, bragt veel opmerking voort, En wierd in die streeken,

Met droetheid gehoord.

19.

Ik vroeg hem tot welk gelo of hy behoord, Nog Luthers, nog Gereformeerd, was zyn woord,

Hy deed niet als klagen,

Indien hy nog ergens vastheid by vind, In deze dagen,

Dan was hy Roomsgezind.

20.

Hy vreesde in kort voor een groote nood, Hy zoude niet sterven zyn eigen dood,

Men zogt zig te wreeken,

De krygslien vervolgde hem door het Land, Schoon nu nog ontweeken,

Haar sterke hand.

(21)

21.

Nu vraagt gy zeer zeker tot besluit, Wie toch deze groote Brofeet beduid,

lk zeg het u heden.

Hy wandelt ook hier, en spoort ons aan, Den tyd wel te besteeden,

Het is de Kloeke HAAN.

Een Nieuw Lied, op de Kust-Kanoniers.

Op een Aangenaame Wys.

1.

Wy zyn Vaderlanders, Wy dienen voor het Vaderland, Wy leggen in de Brakken, Aan een waterkant, Wy hebben daar minnasie, Voor Vyfënvyftig man, Wy dienen tot avontasie, Al voor ons Vaderland.

2.

Wy moeten steeds leeren, Hoe en wat men moeten doen, Alle dagen exerseeren, Op de straat of in het Groen, Wy moeten exerseeren, Alle dagen met het Kanon,

(22)

Zoodra als wy mankeeren, Dan moeten wy in de Preson.

3.

Wy hebben nog couragie, Daar by ook goede moed, Maar wy dienen tot avontagie, Voor ons lieve Vaderland zoer, Men krygt uit de menagie, Al het geen 'er toe behoord, Leggen in de Brakken, En leiden thans geen nood.

4.

Wy zynen Kannennieren, En krygen ook ons Geld, Wy willen ook wel zweeren, En stryden als een held, Wy krygen ook monteering, Daar zyn wy op gesteld, En ziet wy moeten leeren, Te trekken in het Veld.

5.

Ee daarom lieve Ouders, Laat daarom geenen traan, En ook de lieve Meisjes, Want ziet wy moeten gaan, Wy vreezen geen Tirannen, Wy leeven frank en vry, En door geen vrees verbannen, Zyn wy gerust en bly.

(23)

6.

Kom laat ons nu besluiten, Het is de wil van God, Men kan 'er niets tegen uiten, Want ziet het is ons lot.

Daarom myn lieve Vrinden, Wy zullen stryden gaan, En zullen ons gerust verbinden, Om onder 's Keizers magt te staan.

7.

Adieu nu al te zaamen, Wy wenschen uw veel plaisier, En als wy wederkomen, Met een Tak van Lauwerier, Dan zullen wy kunnen zingen, Met een verheugd gemoed, Van Vaders, Moeders, Vrinden, En scheppen goede moed.

8.

Nu Vrinden wy gaan verder, En stryden voor ons Land, Onder Keizerlyke Banieren, Dan blyft ons Land in stand, God wil ons zegen geeven, Dan hebben wy geen nood, En eindigen vrolyk ons leven, En vegten Vry of Dood.

(24)

Een Nieuw Lied, van een Student, die naderhand Soldaat is geworden, en de verkeering die hy met veele Meisjes te Gent gehad heeft.

Op een aangename wys.

1.

Voorheen ben ik Student geweest, Maar nu ben ik Soldaat,

Die voor geen hel of duivel vreest, Veel minder voor zyn maat, De studie stond my gansch niet aan, Die heb ik gaan verlaaten,

Ik heb nooit meer plaizier gehad, Als onder de Soldaaten.

2.

'k Heb zeer lang in de stad van Gent, In gnarnisoen geleegen,

En myn Kaptein was wel content, En had op myn niets tegen, Myn Exercietie kon ik doen, Het Geweer te presenteeren, En by een lieve schoone Vrouw, Kon ik wel carresseeren.

3.

Ik carresseer de gantsche dag, De Zon kwam door zyn straalen, En Venus met een felle slag, Kwam van den Hemel daalen,

(25)

De Trommel slaat in het kwartier, Zoet lief wy moeten scheiden, Want zy verwagten my aldaar, Ik kan niet langer blyven.

4.

Daar woond een Meisje in de Stad, Haar naam waar myn verlangen, Toen ben ik eens na haar gegaan, Daar ben ik blyven hangen, Ik vroeg aan haar uit liefde zoet, Te kussen haare wangen,

Zy zei Jonkman een Jong Soldaat, Dat is naar myn verlangen.

5.

De doctoor die heeft my gezeid.

Dat my de drank zal dooden.

Het carresseeren van de Meid, Heeft hy myn ook verboden, Als ik de drank dan laaten moet, De lieve Meisjes derven,

Dan zeg ik doctor loop van myn vloer, Veel liever wil ik sterven.

6.

De drank die maakt myn hart gezond, Maar geen Aptekers prullen,

Ik zei doctor loop van myn grond, Want jy denkt my te sullen,

De drank die maakt myn hart gezond, Maar geen Aptekers prullen,

Ik zei dector loop van myn grond, Want jy denkt my te fullen.

(26)

Een Nieuw Lied, van een Soldaat, die door een Juffrouw bemind wierd, en hoe hy is gedeserteerd, waar over hy ter dood is

veroordeeld, en door zyn Generaal pardon gekregen hebbende, is hy met die Juffrouw getrouwd.

Op een aangename wys.

1.

Daar was een jong Soldaat, Van nog geen twintig jaar,

Die onder de dienst eerst gekomen waar, Hy zou betrekken zyn derde wagt, Stond op zyn post heel onverwagt, Een vrolyk Liedje te zingen.

2.

Een jonge Juffrouw die dat heeft gehoord, Zyn stem heeft haar hart bekoord,

Zy werd gedreven door de zoete min, Nooit zag ik schoonder na myn zin, Die myn tot liefde kon bewegen.

3.

Wat was 'er niet meenig een jonge Heer.

Die my aanbood zyn gunste teer, En myn verzogt ten Huwelyk, Maar nooit zag ik zyns gelyk, Die myn ooit kon behaagen.

4.

Zy kwam by hem op Schillewagt,

(27)

En bood hem vriendelyk goeden dag, Hoe lang blyft gy op deeze post, Over een uurtje word ik afgelost,

Zy beschrysden een plaats om hem te spreeken.

5.

Zo dra de tyd gekomen waar, Ging hy naar de Juffrouw daar, Zy sprak hem aan uit liefde zoet, Ik acht geen werelds geld of goed, Geen ander kan myn bekooren.

6.

Hy betoonde haar liefde en min, En sprak myn overschoon vrindin, Zy zwoeren beide uit liefde groot, Van nooit te scheiden als door den dood, En malkander nooit te verlaten.

7.

Zy besloten op den derden dag, Juist als hy weer had de Wagt, Om te vertrekken in 't geheim, Zo stil als mogelyk kon zyn, Dat niemand hun ontdekken.

8.

Hy ging van zyn post in 't midden van de nagt, Na haar vaders huis zo zy hem had belast, Maar daar was geen mooglykheid, Dat zy kon komen op die tyd, Door beleid van haare vader.

9.

Hy wierd door den knegt geattrapeert, En aanstonds geapprendeert,

En weggebragt gelyk een dief, o Wat een smert voor zyn zoet lief, Zy namen hem gevangen.

(28)

10.

Hy wierd betrokken in een krygsraad, Maat vond geen hulp tot zyn baat, Zyn vonnis wierd gepleit, Hy zou worden gefisuleerd, Met een kogel doodgeschooten.

11.

Als nu de tyd gekomen was, De tamboer sloeg de doode marsch, Zyn liefje ging na den Generaal, En deed voor hem een voetval, En zy heeft voor hem gebeden.

12.

Ach Generaal! o Edel Heer!

Deeze jongeling beminde teer, En door de liefde groot,

Ben ik de oorzaak van zyn dood, Hy heeft pardon ontfangen.

13.

Haar minnaar in een doodsche schrik, Gereed om te sterven op 't oogenblik, Toen riep men overal,

Hy heeft pardon met bly geschal, Zyn leven was hem geschonken.

14.

Haar vader gaf terstond het Jawoord, Om te gaan trouwen zo 't behoord, Het was beiden hun begeer,

Hy wierd in een korten tyd een Heer, Door 't wagen van zyn leeven.

15.

Hoe sterk is niet de liefdens kragt, o Jonkheid neemt dit wel in acht, Geen vuur of koolen branden zo heet, Als verborgen zonder dat niemand weet, Hy kan geen paal of perken.

(29)

Een Nieuw Lied, van een Meisje, welke door het verlies van haar Vader, Moeder en Broeder van alles verlaaten is, en nu in

eenzaamheid moet ronddoolen.

Op een Aangenaame Wys.

1.

Ik zit nu steeds te zuchten, En overdenk myn ramp, ô Hemel! waar zal ik vluchten,

Benauwd my aan alle kant.

2.

Aan de Over van dit water, Daar staat een stillen Rots, Och! och myn lieve Vader!

Ging wandelen op die Rots.

3.

Maar ziet een weinig geleeden, Stort hy van boven neer,

Myn Broeder met rassche schreeden, Sprong na en was niet meer.

4.

Myn moeder toen zy dit hoorden, Die stierf van de schrik, Het lot was my beschooren,

Wat droevig ogenblik.

5.

Wat ramp wierd my beschooren, In dit noodlottig uur,

'k Heb Vader en Moeder verloren, En ook myn lieve Broer.

(30)

6.

Ik die als Weez' moet zwerven, Geen Vriend nog Maagden meer, En zo moet ik nu sterven,

Van droefheid en hartzeer.

7.

Nu moet ik eenzaam deelen, Ach! wat rampzalig iot, Door bosschen, velden, hoolen,

Doch ik vertrouw op God.

8.

Die zal myn troost toe zenden, Zo lang ik leef op aard, Waar ik my keer of wenden,

Hy is 't die my bewaard.

9.

Ik zal my dus verlaaten, Op hem die 't Al gebied, Geen troost der Mensch kan baten.

Van al myn groot verdriet.

10.

Vaarwel! dan Waerelds zorgen, Vaarwel dan ydele hoop, Hy zorgt voor den morgen, Van myne Levensloop.

Een Nieuw Lied. Op het bedrogene Meisje.

Op een Aangenaame Wys.

1.

Kolyn, een braave Boerenzoon, Het puikje van de dorpelingen,

(31)

Arbeidzaam, welgemaakt en schoon, Dorst na Lizettes hand te dingen.

Het Meisje, schoon ook een boerin, Had echter, soms, de stad bekeken, En hier door was haar hart en zin, Van veld en kudde gantsch geweken.

2.

Neen, sprak de fiere, zeker, neen!

Geen Boer zal ooit myn ha t verwinnen!

Colin trad nu gramstorig heen, En ging de zachte Filis minnen.

Nu dorst geen enkle ooer aan haar, Te denken, noch veel min te vragen, Zy wachte dus van Jaar tot jaar,

Daar ook geen steêman op kwam dagen.

3.

Thans is zy veertien jaaren oud;

Haar schoon gelaat is gansch bezweken, En 't meeste dat haar bezig houdt, Is, kwaad van jonge liên te spreeken, Zy gloeit van spyt en felle smart, Als zy Colyns geluk hoort roemen, Daar zy, in 't heimlyk, in baar hart, Zig om haar dwaasheid zelf moet doemen!

4.

Meisjes, dle gaarne waart getrouwd!

Laat u Lissett' een voorbeeld wezen, Dat ge op geen dwaze hoop vertrouwt, Wyl gy dan ook haar lot moogt vrezen, Als 't u een brave jongen vraagt Laat hem dan ook u hand verwerven, Terwyl gy anders ligtlyk waagt, Als oude vrysters nog te sterven.

(32)

Vryagie tusschen een verliefd Jongman en weigerachtig Meisje.

Wyze: Het lieve schoftuur.

J o n g m a n .

Beminnelyke, Lieve meid, ja lieve meid!

Myn' schoone zielsvriendin' Ik heb u jaaren lang gevreid, Schenk my toch wedermin! bis.

M e i s j e .

Neen, jongman neen, dat doe ik niet, dat, doe ik niet.

Ik leev' thans vry en bly!

Ik steek my nog in geen verdriet, Van huwelyks slaverny! bis.

J o n g m a n .

Ik heb door hagel sneeuw en wind, ja sneeuw en wind!

En 't guur en barste weêr' U naargevolgt; Gy zyt bemind Van my; Ja 'k min u teêr. bis.

M e i s j e .

Ja teêr, of niet? ik min u mee, ik min u mee!

Maar meest, om myn plaisier, Wil gy uit gaan; ik ben te vree.

Dan gaane wy ginds, dan hier. bis.

(33)

J o n g m a n .

Heb ik, toen gy my laastmaal zei;

ja laastmaal zei!

Laat ons by Toontje gaan.

Gezegd myn lieve Ko! 'k ben bly, Zeg my; wat staat u aan? bis.

M e i s j e .

Ja jonge lief, dat deedt gy wel;

dat deedt gy wel!

Maar ben ik nu verplicht Myn vryheid voor u aftestaan?

Dit gaat (zoo waar) niet ligt. bis.

J o n g m a n .

Daar gaf ik u, uw buikje dik, uw buikje dik!

Met Paling mals en goed,

Toen waard gv wonder in uw schik En ik was vol van moed. bis.

M e i s j e .

Die paling, ach; die smaakt my noch, die smaakt my noch!

Wat was ze lekker, mals,

En dik! - O neen! 't is geen bedrog, Ik handelde nooit valsch. bis.

J o n g m a n .

Woud gy eens in een speelhuis gaan een speelhuis gaan

Of in den O jevaar;

Of schouwburg, sprak gy my maar aan!

Aanstonds zoo was ik klaar. bis.

(34)

M e i s j e .

't Is waar, neen! dat ontken ik niet, ontken ik niet!

Gy moest myn lydsman zyn, Was ik by u, 'k had geen verdriet, En gy ook niet by my. bis.

J o n g m a n .

Wel waarom dan uw hart en hand, uw hart en hand!

Waar om ik bid en smeek, My niet geschonken? Lieve Ant!

Schenkt 't my dog deze week. bis.

M e i s j e .

Wat henker 't is al Saturdag, al Saturdag?

Gy spot wat met my koos, Hoe zugt gy zoo? al Saturdag;

Blyft hier, ik ben niet boos. bis.

J o n g m a n .

Ik dacht het alreeds maandag waar, reeds maandag waar,

Ik ben er van ontsteld

Bedenk, u d'and're week dan maar, Ik dwing niet met geweld. bis.

M e i s j e .

Neen koos, blyf hier? ik bid u; gaa, ik bid u, gaa,

Zoo spoedig toch niet heen', Myn hart dat zeide altoos ja?

Of schoon myn mond zei' neen. bis.

(35)

J o n g m a n .

Neen Antje neen ik heb geen tyd, ik heb, geen tyd;

Zyt tot weerziens gegroet, Gy hebt my lang genoeg verleid Wis om myn geld en goed. bis.

M e i s j e .

Daar gaat hy heen, och, meisjes hoor och meisjes hoord

En leer uit myne daad,

Komt u een hupsche minnaar voor, Grypt toe, eer 't is te laat. bis.

Een Nieuw Lied, van een Boer die zestig jaar oud was, en vyf vrouwen heeft gehad, en voor de zesde maal verliefde hy op een jonge Meid, daar hy een blaauwe scheen by geloopen heeft

Op een aangename wys.

1.

Hoort Vrienden! hoort van Vader Jaap,

Zal ik u iets voor zingen, Hy is een afgeleefde Knaap, En wil nog al mee springen;

Toen hy was zestig jaaren oud, Was hy al reeds vyf maal getrouwd;

De Vrouwen zyn lang begraaven,

(36)

Nu loerde hy op ieder gruis, Zo als de Kat op eene muis, De zesde te verslaaven;

Maar hoe het gaan zal weet ik niet, Want Jaap maakt dikwyls veel verdriet.

2.

Zyn eerste vrouw een leelyk dier, Was dik en moest versmooren, De tweede lykt een Grenadier;

En kost niet zien nog hooren, De derde had een puntig oor,

Een Bogchel achter een Bogchel voor, De vierde had schieve Beenen, De vyfde had een ganse huid, En zag als een geraamte uit, Had als een kat ook greenen.

3

Thans rusten zy in zoeten slaap, Want zy zyn al gestorven,

Van al de Vrouwen heeft Vader Jaap, Een duitje ook georven,

Nu dacht hy zyn zy alle dood, Nu lyd ik waarlyk geene nood, Het moet al goed afloopen, Voor al het geen ik heb gespaart, En wat ik heb al opgegaart, Zal ik een Liefje koopen.

4.

Een schoone maagd van deugd bescheind, Deed hem van Liefde blaaken,

En vader Jaap stond overeind, Dit neutje wel te kraaken, Hy gaf haar veel ten haar saveur, Zy nam het af maar voor de deur, Deed hy van liefde praaten,

(37)

Tog vader Jaap gelooft voorwaar, En pas toch op je duiten maar, Zy zal u niet inlaaten.

5.

Maar vader Jaap kwam by de Bruid, Zyn Liefde te bewyzen.

En stak zyn koude handjes uit, Dat deed het Meisje gryzen, ô Schaapje lief wees niet benouwd, Al ben ik zestig jaaren oud, Weet ik het vuur te stooken;

O Heer! o Heer! blyf van myn lyf, Want vader Jaap is oud en styf, En is niet gaar te kooken.

6.

Dat had ik my niet voorgesteld, Sprak vader Jaap in woede, Dat kost my al myn goed en geld, Hoe is my tog te moede,

Vyf lelyken die waren zoet, Zy gaven my veel geld en goed, En gingen vrolyk sterven, Een schoone neemt my alles af, En stort voor erger my in 't graf, Het laaste nog te erven.

7.

En vader Jaap vol nyd en spyt, Moest zig nog erger woelen.

Hy ging na huis by zyne Meid, Zyn tooren af te koelen,

De Meid lag al in den diepen slaap, Toen stak ous lieve Vader Jaap, Het kopje onder het kussen,

En zy ontwaakt, en schrikt, en vraagd Voorzeker komt gy van u Maagd, U vuur by my te blussen.

(38)

Een Nieuw Lied.

Wys: Bom, bom.

Jongman.

Ach Betje lief myn engelin, Ey luisterd na myn klagt, Ik wordt gedreeven door de min, Gestadig dag en nagt,

Aansiet met vlyt, met trouwigheid, Welk ik u hier betoon,

Want in de groote wereld wyd, Spant gy alleen de kroon.

Jonge dochter.

Houd op minnaar en klaag niet meer, Ik wil u niet zyn getrouw,

Ik ben een dochter jong en teer, Pas sestien Jaaren oud,

Of jy hier staat, op straat en praat, En houd my van myn post, Maakt u na huis en slaapen gaat, Myn deurtje moet aan Slot.

Jongman.

Ach Betje blyf een weinig staan, O Pronk van meisjes veel,

Zweer ik by Zon, by Ster en Maan, En kies u tot myn deel,

Als jy myn nu laat in de ly, Dan wensch je om de dood, Daarom zoet lief geloof myn vry, De liefde is zoo groot.

Jonge dochter.

Jongman zeg my toch eens waarom,

(39)

Dat gy myn zoo bemind;

Daar is zoo meenig een frissche blom, Want ik ben noch maar een kind, Neemt uwe lust, laat my met rust, Gaat naar een lichte trant,

Waar jy jou minnevonkjes bluscht, Steek maar jou Schuit van kant.

Jongman.

Ach Betje lief u krullend hair, Staat in myn hert geprend, U oogjes zyn zoo wonder raar, Precies een zon die schynt, U fiere gang, en zoet gezang, Is voor myn een medicyn, Daar om zoet lief geloof my ras, Geneest my van die pyn.

Jonge Dochter.

Een jongman praat veel woorden zoet, Maar het is zomtyds daarom,

Dat hy dan eerst zyn listval doer, En plukt de maagdeblom,

Want dat de maagd er na beklaagd, Men vint er hier zoo veel,

Een knegtje daar zyn roem op draagt;

Het bloempje van zyn steel.

Jongman.

Het is waar myn uitverkooren lam, Maar ik en ben zoo niet,

Ach maakt u toch op myn niet bang, Ik wensch u geen verdriet,

Ontfangt van my myn hand op trouw, En weest myn vleesch en bloed, Opdat wy zaam als Man en Vrouw, Het leven maken zoet.

Jonge Dogter.

Jongman jou droefheid neemt een end, Ik min u trouwigheid,

(40)

Nu heb ik eerst de grond gekend, Van u standvastigheid,

Voor al u smert, heb jy myn hert, Van liefde zoo doorwond, En myn bewoogen dat ik werd, U Vrouw door echtverbond.

Verhaal van een verschrikkelyke Moord, welke in Hamburg binnen korte dagen is begaan.

Op een Aangenaame Wys.

1.

Wat hoord men op dit wereldrond, Al vreesselyke dingen.

Zo als ik U ter deezer stond, In dit Lied zal gaan zingen, Van een verschrikkelyke Moord, Wiens weêrga nimmer is gehoord,

En onlangs is bedreeven;

Elk mensch moet'er van beeven.

2.

In Hamburg woond een Propenent, Een man oud vyftig jaaren;

Met't Bybelwoord zeer wel bekend, Zo men komt t' openbaaren;

Hy was zeer droevig van gestel, Ook van gezondheid, gantsch niet wel,

Getrouwd, en daar beneven.

Vyf kinderen in 't leven.

3.

Hy ging tot zyn verlustiging,

(41)

Met vrouw en kinderen wand'len;

Naar Wancbek, en was zonderling Vernoegt, zo 't scheen, in 't handelen En spreeken met zyn vrouw en kroost, Heef haar zelf uit Gods woord vertroost

En sprak van veele zaaken, Die vroome lieden raaken.

4.

Des avonds kwaamen zy te huis, Vernoegd en wel te vreede,

Men dacht noch sprak van druk of kruis, Men had daar toe geen reden:

Zy gingen bly te moê ter rust, Niet denkende, dat uitgebluscht

Zoud' worden zeer wreeddadig, Haar leven ongenadig.

5.

Ter middernacht, ô gruweldaad!

Gaat deez' booswicht na boven, En gaat zyn kinderen opstinaat,

Van 't leven wreed beroven;

Hy snyd zyn kinderen alle vyf, Den hals af. God! welk een bedryf,

En is nog niet te vreden, Maar gaat weêr naar beneden

6.

In 't slaapvertrek van zynen vrouw, En brengt haar ook om 't leven, Wie schrikt, wie beeft niet als hy 't hoort,

Hy heeft aan haar gegeven, Al meede aan zyn oudste kind, Door Satans list geheel verblind;

Aan hand en borst veel wonden.

Myn God wat gruwelzonden.

7.

Twee kinderen van een ander huis, By hem ter schoole laagen,

(42)

Hier aan deed hy nog leed of kruis, Hy moest zich zelf slechts plaagen.

Hy was verlaaten van den Heer, Ach! kreeg dit schepsel toch inkeer,

Maar neen hy gaat nog voorder, Wordt ook een zelfsmoorder.

8.

Heel vroeg gaat hy des morgens heen, Naar buiten, komt niet weder;

Op 't uur dat hy gezegd had, neen, De meid loopt op en neder;

En roept en schreid aan vrouw en kind.

En krygt geen antwoord, eind'lyk vind Ze al in haar bloede zwemmen, Wiens hart moet niet bestremmen.

9.

De meid die maakt een groot misbaar, Verschriklyk om te hooren;

De buuren zien dit schouwspel naar, Wie zyn 'er ooit gebooren?

Zo hoort men roepen ieder een, Met klaagen kermen en geween,

Die ooit zo een wreedheid zagen, Ach! welke zwaare plaagen.

10.

't Gericht heeft straks dien moordenaar Alom doen achtervolgen,

En ook gevonden, het was klaar, De wraak des bloeds verbolgen, Op hem, hem in het harte kneep, Dat hy zyn eigen zelf aangreep,

Hy had zich zelf gesneden, En scheen niet by zyn reden.

11.

ô Christen menschen! wie gy zyt, Houd altoos God voor oogen,

(43)

Bid dat geen hoogmoed ons verleid, Maar dat wy altyd moogen, Te vreeden zyn, met 't geen ons God, Gegeven heeft, en wy ons lot,

Altoos geduldig draagen, Al na Gods welbehagen.

12.

Laat ons ook uit dit droef geval, Een nuttig leering trekken, Dat men niet altoos peinsen zal,

't Verborgene te ontdekken.

Het geen ons is geopenbaard, Moet ons genoeg zyn hier op aard,

Men moet niet dieper treeden, Maar daar meê zyn te vreeden.

13.

ô Mensch, wanneer men gadenslaat, Waar voor het menschlyk harte, Al bloot ligt, zo het God verlaat!

Dan krimpt men weg van smarte, Deez' man verstond Gods beilig woord, En heeft nogthans een wreede moord

Begaan, wie zou niet beeven, Zes menschen neemt hy 't leven.

14.

Hy word zich zelven deerlyk.

Hoe was die man te moede?

Hy liet God los, begeerlyk, Tot eene dolle woede,

Maar ach! stort met my traan op traan, Het geen is door dien man gedaan,

Kon ook door ons gebeuren, Wou God zich van ons scheuren.

15.

Beklaag met my dien arme Man, God weet wat hy moest lyden,

(44)

Daar niets hem nu bevryden kan, Een strenge straf te lyden

Elk menschevriend stort hier een traan.

Roept uit: het is met ons gedaan, Zo God ons los wil laaten, Dan kan ons nooit iets baaten.

16.

Dan hy die op Gods woord betrouwd, En steund op zyn Genade,

En Jesus tot zyn leidsman houd:

ô Die is wel beraade!

Die treft geen ramp geen harten leed, Alzo hy vast en zeeker weet,

Dat God zyn God wil weezen.

En hy niet heeft te vreezen.

17.

Die God bewaard is wel bewaard, Vest daar op u vertrouwen,

Daar 't werelds goed maar onrust baard, Wil dan, daar niet op bouwen;

Vrees God en handel naar zyn wet, Diend hem met danken en Gebed,

En smeekt hem om Genade, Altoos vroegtyds en spaade.

Zedelyk Herders - Lied, tot Lof van een goeden Herder, die zyn Schaapen wel bestierd om van den Wolf bevryd te zyn.

Wys: Van Luxenburg.

1.

Ach menschen hoort eens na myn vermaan, Die reden en den zin verstaan,

(45)

Naar den natuur en maat, Zo den tyd bestaat, Tot een les gegeeven,

Vooral de ouders die nog Kinders voed, Als een Herder die zyn Schaapkens hoed, Waar dat u pligt voor staat,

Dat gy hen niet verlaat, Waar dat gy heenen gaat.

2.

Hoor wat een goede Herder leert Al die in myn stal verkeerd, En rechte Herders zyn, Vreest geen leed of pyn, Van geen wilde dieren,

Houd uwe Schaapkens onder u gebied, Of gy den Wolf of den Luipaard ziet, Zyt daar niet voor benoud,

De Schaapkens die gy houd, Heb ik uw toevertrouwd.

3.

Is 't dat u Schaapkens zyn verstrooid, Waar distels en het onkruid groeid, Waar dat ze zyn misleid,

Tot bedorven tyd,

Gaan hun voordeel raapen,

Roept hem dan weder met een zoer geluid, Met het gegalm van u Herders sluit, Al die uw zal verstaan,

Die koomen op u aan, Weer op de rechte baan.

4.

Hebt gy nog Lammers teer en klyn En die nog niet volwassen zyn, Daar moest gy allermeest, Zyn voor hun bevreest, En voor zorg draagen,

(46)

Dat zy niet loopen uwen Schaapstal uit, Naar eenig giftig of fenynig kruid Ziet dat gy hem geleid,

Naar goed gelegenheid, In hun onnozelheid.

5.

Helaas veel Herders doen dat niet, Die Slaapen op hun Herders spriet, Waar dat den Wolf briest,

Maar hen reeds verkiest, Zonder tegenstryd,

Die niet en peizen op den Herdere last, Die van de Meester hen is toegepast, Wanneer hy hen den straf,

Tot eenen Herder gaf, Op zyn beveelen straf.

6,

ô Herders zo gy niet ontwaakt, Of dat gy uwen slaap niet staakt, Steld gy uw gantsche kooy, Tot den Wolf zyn prooy, Die gy zal verslinde,

Hoort gy het bleire van u schaape niet, Daar gy de Schaapen voor uw oogen ziet, Verliest gy een daar van,

U Meester is de Man, Die het u weiten kan.

7.

Veel Herders zyn met vrees belaan, Om Ram en Lammers voor te staan, Die voor een klein gerugt,

Neemen zelfs de vlugt, En hun Vee verlaaten,

Die maar speizen in de grootste nood Beter de Schaapen als den Herder dood, Als wy maar zyn bevryd,

(47)

Wat een lafhartigheid, Die zo een Herder zyt.

8.

Wat zal het met den Herder zyn, Die laat zyn Scharpen in de pyn, Onder het Wolvezaad,

Zonder troost of baat, Om bestierd te weezen,

Voor zyn loon heeft hy niet verdiend Als zyn meester hem ontrouwig vind Hy Ram en Lam verliest,

Daar Beer en Wolf briest, Voor zynen Stal verkiest.

9.

Gelukkig Schaapke dat hier leeft, Die eenen goeden Herder heeft, Die uw heeft bygestaan, Zyt hem ondergaan, En houd hem in weerde,

Die brengt zyn schaapen zo wel groot als klyn, Voor zynen meester zuiver klaar en rein, Gezond in zyn stal,

Den Meester die vooral Hem daar voor loonen zal.

Een zeer Vermakelyke Klugt.

Wys: Van 't Scheveningsche Meisje.

1.

Komt vrienden komt luisterd eens na dit Lied, 'k Zal uw gaan zingen wat in 't kort is geschied, Hier aan de Zaankant een Meisje flgelant, Zy had een Vryer het was een jonge kwant,

(48)

2.

Zy zeide myn hontje, myn bekje myn lam, Als hy 'er des avonds maar eens by haar kwam, Dat schoon Venusdier, was vol van plysier, Ging daaglyks werken op de Moolen Papier,

3.

Maar hy was een Olyslaagers Knegt, Hy gaf haar een zoentje en kwam wel te regt, Zy riep Jan zagt, als gy myn verkragt, Dat zal ik gaan schreeuwen als een dief in de

Nacht.

4.

Myn liefje ik zweer uw by Lubbert zyn Kat, Dat ik u bemin en nog boven dat,

Ik stierf van rouw, zo gy niet wordt myn Vrouw, Geloof my het Meisje had 't in haar mouw,

5.

Maar als hy zyn lusten by haar had gedaan, Liep hy by een ander en kwam niet meer aan, Men heeft tot haar gezeid, heb gy geen spyt, U Minnaar gaat vrye by een andere Meid.

6.

Gaat hy by een ander neen dat gaat niet aan, Zy heeft een pak vodden op haar Buikje gedaan, Zy zei lieve maat, gy weet in wat staat,

Loopt gy by een ander, neen dan word 't laat-

7.

Zy maakte hem wys zy moest in de kraam, En zei gy weet wel wat gy hebt gedaan, Ik breng u het kind, sprak zy goede vriend, Of wilt gy myn trouwen dan maar gezwind,

8.

Hy stoud zeer verlegen en had haast berouw, En zei daarentegen ik kies u voor myn Vrouw, Zy trouwden aldaar, en wierden een paar, Maar hoor eens wat kluchtje, dat volgde daar na.

(49)

9.

Men danste al dapper en sprong in 't rond, Het Bruicje haar Buikje dat viel op de grond, Elk riep even rat wat drommel is dat, Ons Bruitje is bevallen van een voddezak.

10.

Men liep na de Bruidegom heel gezwind, Wenschten hem geluk met het voddekint, Zy zeiden Kraamheer, op een andere keer,

Maakt een levendig Popje maar geen Vodden meer.

11.

Gy Moolenaars Knegten wie dat gy ook zyt, Als gy wist gaan vrijen houd uw by één Meid, By meer deugt dog niet, zo als ik meld in 't Lied, Dan word gy bedrogen eer dat gy 't nog ziet.

12.

Ootlof jonge Meisjes van den eersten trant, Die hier omtrent woonen hier aan de Saankant, Ik wensch u tot besluit maak geen Voddenbuik, Gelyk ik heb gezongen van de jonge Bruid.

Een Nieuw Lied, op de Amsterdamsche Kermisvreugd.

Wyze: Van de Petjes.

J o n g m a n .

Lieve Annaatje gaat gy mêe, Naar de Kermis, Naar de Kermis!

(50)

Lieve Annaatje, gaat gy mêe, Doe gy 't Meisje ik ben te vreê!

Och wy zullen ons verblyden, Dat het gaan zal aan het hert.

Kermis, is niet alle tyden,

Kermis, denkt men aan geen smert.

't M e i s j e .

Als 't myn moeder hebben wil,

'k Gaa haar vraagen, 'k gaa haar vrangen!

Als 't myn moeder hebben wil, Gaa ik met u op den dril.

Ja zegd zy: toe brui maar heenen, Jonge lief! nu zyn wy klaar, Och! hoe ligt gaan my de beenen;

Kermis, komt maar eens in 't jaar.

J o n g m a n .

Wandlen wy nu saamen heen, Naar de Markten, naar de Markten!

Wandlen wy nu saamen heen, Om te zien de kostlykheen.

't M e i s j e .

Zult gy my nu iets hier koopen!

Van een fraai en nieuw fatsoen, Dat zou ik ten minsten hoopen!

Och! ik weet gy zult het doen.

J o n g m a n .

Voort, kom laat ons nu eens gaan, Naar de spellen, naar de spellen!

Voort, kom laat ons nu eens gaan, Daar de mooije Spellen staan.

En zien daar de vreemde Dieren;

Of het schoone Beelden-Spel;

(51)

Naatje lief! wy zullen zwieren, En bekyken, alles wel.

't M e i s j e .

Luister, naar Hansworsten klucht, Welke kuuren, welke kuuren!

Luister naar Hansworsten klucht, Kyk, wat maakt hy een gerucht.

En wat maakt hy krommen sprongen.

Och die gekheid die is naar;

Laat ons zien de kleine jongen, Oud al in de twintig jaar.

J o n g m a n .

Lang genoeg geweest alhier.

Laat ons zaamen, laat ons zaamen.

Lang genoeg geweest alhier, Gaan wy waar meer is plaizier.

Gy gaat toch nog niet graag in Spellen, Dus, maar naar de Schouburg heên, Hooren wat ze daar vertellen,

Nu, ik ben zo wel te vreên.

M e i s j e (uit de Comedie komende.) Och dat heeft my recht voldaan,

En dat danssen, en dat danssen.

O, dat heeft my recht voldaan, Stondt my 't allerbeste aan.

'k Wou ook 't Paardespel wel kyken, Maar dat op een andere tyd, 'k Heb van uwe heushcid blyken,

Jonge Lief! 'k ben recht verblyd.

J o n g m a n .

Kom myn hartje, nu is 't tyd,

Naar 't Rondeel toe, Naar 't Rondeel roe.

Ja myn hartje nu is 't tyd,

(52)

Naar 't Rondeel toe lieve meid.

O daar kunt ge u diverteeren, En daar rusten wy een wyl, Lekker drinken, 't keeltje smeeren;

En van daar dan na de Pyl.

't M e i s j e .

O! dat heeft my schoon vermaakt, Zoo plaizierig, zoo plaizierig!

Och! dat heeft my schoon vermaakt, Dat's vreugd, die 't harte raak, Wat al Dames! wat al Heeren!

O wat is 't 'er kostelyk;

En de Meisjes! en de kleêren!

Alles zoo briljant en ryk.

J o n g m a n .

Kom Annaatje, kom wat voort!

Nu naar Toontje, Nu naat Toontje!

Kom Annaatje, Kom wat voort, 'k Wedt by Toontje u bekoord, Daar, daar kunt gy lekker smullen,

Mootjes Paling, Zalm en brood, Waar gy wildt, uw buik meê vullen;

O by Toontje is geen nood.

't M e i s j e .

Jonge lief! brengd my nu t'huis,

Daar 's by Toontje, Daar 's by Toontje, Jonge lief, brengd my nu t'huis,

Daar 's by Toontje een gedruis, O 'k heb Lekkertjes gegeeten,

Maar 'k g'loof heb ik 't niet mis, (Toontje is 't schryven niet vergeeten)

Want dat voelt myn beurs gewis.

(53)

J o n g m a n .

Nu Anna, goê nacht myn kind!

Wel te rusten; Wel te rusten!

Nu Anna goê nacht myn kind!

Zoo gy 'er plaizier in vind, Gaan wy nog eens verder wand'len,

Eer de Kermis is gedaan;

Hooren zien wat aêrs verhand'len, En wat ons het best staat aan.

Een Nieuw Lied, op een aardig voorval tusschen een JAGER en een aardig jong Meisje.

Op een Aangenaame Wys.

1.

Daar zou 'er een Jager uit Jagen gaan, Uit Jaagen zo zou hy gaan, bis.

Wat vond hy op zyn weegen, Een aardig Meisje terdeegen, Zy was 'er vry aangedaan, bis.

2.

Ik groet uw myn schoon Engelin, Mogt ik tys by jou zyn, bis.

Mogt ik rys by jou slaapen, Een aardig lief Meisje genaaken, Geneezen was al myn pyn, bis.

3.

By uw te slaapen dat kan niet zyn, Sprak 'er dat lieve Meisje tot myn, bis.

Kom van avond in de nagten,

(54)

Dan zal ik u schoon kind verwagten, Dan zal ik u laaten in, bis.

4.

De dag verdween en de avond kwam aan, Dat de Jager uit Jaagen zou gaan, bis.

Hy blaasde op zyn Walthoorn, Een aardig lief Mei je bekooren, Zy liet 'er dees Jager staan, bis.

5.

De Moeder die sliep en de Vader die riep, Waar mag 'en ops dochtertje zyn, bis.

Wat mag 'er ons dochtertje maaken, Ik hoor de Bedste kraaken,

Zy slaapt 'er voorwaar niet alleen, bis.

6.

De moeder stond op en de Vader stond op, Zy zyn na boven gegaan, bis.

Zy leide daar arm in arm, Zo lief en zo lekker warm:

Zo lieflyk by malkaar, bis.

7.

Och moeder vergeeft myn deze keer, Want ik zit in de nood, bis.

Het zyn geen Huwlyks zaaken, De Jager by het Meisje te slaapen, Hy bemind myn tot aan de dood. bis.

(55)

Een Nieuw Lied, op de Zegenpraal van Liefde en Plicht.

Wys: Genever in de Morgenstond.

1.

Al wat zig op 't beneden rond, op deezen aard vertoond, t Is al door liefdevuur doorwond,

't Word al door min gekroond, De Held gevoeld in 't Oorlogsvuur, De roepstem zelven der natuur,

Hy kent de liefdenskragt, Schoon hy zyn pligt betragt.

2.

Geen Vogel streeld ons met haar zang, En kweeld in 't eenzaam woud, Of zy gevoeld die zagte dwang,

Als zy haar nestje bouwd, Geen Vischje sparteld in de Zee, Of het voerd altoos liefde mee,

Elk kent haar zoete kragt, Alschoon 't haar pligt betragt.

3.

Aanschouw ik op het eenzaam Veld, De Landman aan zyn ploeg, Zyn Ziel werd als op nieuw hersteld,

Wanneer hy 's morgens vroeg, Zyn Koosje op het Land verrast, Als zy het Beest van Melk ontlast,

Dan voeld hy liefdens kragt, Schoon by zyn pligt betragt,

(56)

4.

Keer, Stedeling, tot 't stil gezin, Gelukkig in hun stad,

Hier heerscht alleen de waare min, Geen geilheid bluscht haar braad, Geen weelde heeft haar hart misvormd, Voeld zig door drift bestormd,

Hier kent de Liefdenskragt, Terwyl men plicht betragt.

5.

ô Min! hoe werd uw schoone glans, Ontluisterd of bedekt

Hoe werd u zaal'ge invloed, thans, Door daltelheid bevlekt, Zo drukte gy, die 't Al gebied, Uw in 't hart der Scheps'len niet,

Hy zelfs schiep Liefdenskragt, Maar daar men pligt betragt.

6.

Bestraalt ons zo, dan blyft een echt, Uit waaremin gekweekt,

Voor ons de bron daar heil in legt, Een Echt die niemand breekt, Dan leeft men vrolyk vergenoegd, Door liefde eeuwig zaamgevoegd,

En roemen liefdens kragt, Daar men zyn pligt betragt.

(57)

Aria.

Op een Aangenaame Wys.

1.

Ons heeft de Schepper van de liefde, Tot vreugde, Meisjes toe geschikt,

Haar schoonheid sleeds ons hart door griefde, Een ieder zoekt wat hem verkwikt,

Dan zwart, dan blond, dan bruid van hairen, Dan vol, dan schraal, toch jong van jaaren, Maar mogt ik slechts ik zou wel kiezen, Het best niet uit myn oog verliezen, De kleur zoekt ieder na zyn zin, Hy geeft of neemt niet in de mis, Op Zondag zou ik een blonde vraagen, De zwarte waar op Maandag myn, De bruine kan myn ook behaagen, Die moest op Dingsdag voor myn zyn, Op Woensdag nam ik broyn en Bionte, Elk ten behoorlyke stonden,

De Donderdag en Vrydag waaren, Bestemt om alle drie te paaren, 'K vang myn lust op nieuw weer aan, Ziet eens dan plan was uitgeleezen, Van zo veel Meisjes door malkaar, Maar wie kan zo gelukkig weezen?

Want Meisjes zyn hier in wat raar, Zy willen slegts alleen beminnen, Een Man die steld op haar zyn zinnen, Maar wie kan dat van pasjes maaken, Dit zyn onmogelyke zaaken,

'K loof waarlyk dat by dit geval, Geen Man ooit zuiver vloeken zal.

(58)

Een Nieuw Lied, op de klagt van een Minnaar die door zyn Beminde verlaaten is.

Op een Aangename Wys.

1.

Vaart eeuwig wel ondankbaar maagd, Dien ik steeds bemind en moet ontvlugten.

Gy die myn met uw twee bruyn oogjes plaagt, Stoorsteres van myn verliefde zinnen,

Maar vaart eeuwig wel ontfangt van myn deez' zugt, Maar als ik uw verlaat myn Lief myn uitverkooren, 't Is Philis die ik min, 't Is Philis die ik vlugt, Om dat gy my hebt de dood gezwooren.

2.

Als ik gedenk aan uw lieve roodermond, Gedenk ik aan de zoete Minnevlaagen, En dan zult gy myn overschoone maagd, Over myn standvastigheid niet klaagen,

Maar vaart eeuwig welont vangt van myn deez' zugt.

Maar als ik uw verlaat myn Lief myn uitverkooren, 't Is Philis die ik min, 't Is Philis die ik vlugt, Om dat gy my hebt de dood gezwooren.

3.

Alsik, ja, schier verkleumd was van de Kou, Gedenk ik aan het lonken van uw schoone Oogen, Dan zo is myn hart op nieuw al weer gezond,

(59)

Als ik eens gedenk aan u vermoogen,

Maar vaart eeuwig wei ontfang van my deez' zugt, Maar als ik uw verlaat myn lief myn uitverkooren, 't Is Philis die ik min, 't Is Philis die ik vlugt, Voor dat gy my hebt de dood gezwooren.

4.

Gaat weg Coridon, ik haat u valsche min, Want morgen bemind gy weer een ander, Gy zyt te ligt en veels te los van zinnen, Gaat vry met uw slenter op een ander,

Maar vaart eeuwig wel ontfengt van my deez' zugt, Maar als ik uw verlaat myn Lief myn uitverkooren, 't Is Philis die ik min, 't Is Philis die ik vlugt, Om dat gy hebt de dood gezwoorden.

5.

Want een die een vreemd Mans Akker beploegt, Verban ik geheel gestadig uit myn gedagten, Want ik leef verheugd, en leef ook vergenoegd Want een getrouwer hart moet my beminnen, Maar vaart eeuwig wel ontfangt van my deez' zugt, Maar als ik uw verlaat myn Lief myn uitverkooren, 't Is Philis die ik min, 't Is Philis die ik vlugt, Om dat gy my hebt de dood gezwooren.

(60)

Een Nieuw Lied, op de Zaagmolenaars,

Op de Wys: Van 't Kuipertje.

1.

Vrinden luistert altemaal, Wat ik u zal gaan zingen,

Van de Zaagmolenaars hier ter Steê, Hoe zy weeten hun Molen te dwingen, Maar het kruijen al naar de wind, Daar zy groot behaagen in vind, Zaagmolenaar hier ter Steê, Houd u Molen je op zyn Reê.

2.

's Morgens vroeg gaan wy aan de gang:

Zo haast het begint te waaijen, Dan leggen wy ons Zeiltjes by een, Laaten ons Molentje vaardig draaijen, Dan stryken wy ons Balkje op de stee, Wy drinken een lekker kopje Thee, Zaagmolenaar spant jou Zaagen maar regt, En doet jou werk met overleg.

3.

Verloopter dan weer eens een Zaag, Za dan een Steekhoudje in de handen, Dat zy dan tusschen de Zaage doen, Dat zy het Hout niet Zaage te schande, Of zy haale hun Zaage wat uit, Zy zinge een deuntje tot besluit, Vrinden luistert en hoord het aan, Hoe 't met de Zaagmolenaars moet gaan,

4.

En is 'er dan een Schootje by, Wilt het dan maar spoedig versteeken,

(61)

Op dat gy onverhindert zy,

En dat het Hout schielyk mag breeken, Zo doene wy met de Handboom, Za Molenaars en zyt 'er niet Loom, Moolenaar zet 'er jou Balkje vast, Voor 't Zaage van een War of Kwast.

5.

En is 'er dan een gangetje of:

Wilt dan jou Plankjes vry uit schiete, En leiter jou sleetje, sleetje te rug, Zaagmoolenaar laat het jou niet verdrietc, En dan punte zy de Zaage wat aan, Dat zy beter door 't Hoet zou gaan, Sjouwertje doet 'er jou Plankjes weg, Dat gy ze ter deeg op Stapel legt.

6.

Steekt de Wind dan helder op,

Wilt dan half Zeil of Hooglyn gaan zwigten, Zo als gy dat maar goed keurt,

Of hoe dat de wind moog rigten, Of men legt de zeilen langs de Roê, Molenaar weest 't zwigte niet moê, Molenaar haalt op jou vang,

Dat het Molentje weer gaat aan de gang.

7.

Sjouwer hebt gy 'er jou plankjes weg, Wilt 't Zaagzel uit de Raamen,

Losse op dat gy zonder stoot, 't Mag verrigten na betamen, En zet 'er een bennetje op de kant, En boent 'er dan ter deeg of het zant, En kort 'er dan of het Blok zeer kloek, 't Is een Zest'half in de Molenaar zyn Broek.

8.

Vrinden luistert altemaal, Hoe de Zaagmoolenaars gromme,

(62)

Als zy in de Moolen zyn,

Zy hooren haar Zaagjes of Spykers bromme, En dan rukke zy af de pal,

En zy gromme als half mal,

Zy hakken, zy hakken de Spykers 'er uit, Zy zeggen het werk is tog verbruid.

9.

Hebben wy dan een stille dag, Dan moeten wy hout of zaagzel laaijen, Want wy hebben altyd de vragt,

De Molenaars weeten haar knegts te draaijen, Dan met 't een, en dan met 't aêr,

O! die Molenaars zyn zo raar,

Gy Molenaar vylt 'er uw zaagjes ter deeg, Dat je eens rusten kan tegen de weeg.

Een Nieuw Lied.

Op een Aangenaame Wys.

1.

Een goede man, een brave man, Hy laat zyn Vrouwtje dansen,

Hy kookt de Pot, Mooi aangebrand,

Maar laat zyn Vrouwtje dansen;

Hup, hup, zeld Janne je, enz.

2.

Een goede Man, een brave man, Hy laat zyn Vrouwtje dansen,

Hy wiegt het Kind, By dag en nagt,

(63)

Maar laat zyn Vrouwtje dansen, Hup, hup, zeid Jannetje, enz.

3.

En goede Man, een brave Man, Hy laat zyn Vrouwtje dansen,

Hy veegt de Vloer, Zonder rumoer,

Die aars niet doet als dansen, Hup, hup, zeid Jannetje, enz.

4.

Een goede man, een braave man, Hy laat zyn vrouwtje dansen,

Hy spoeld en wast, En veegt de Kast, En laat zyn Vrouwtje dansen, Hup, hup, zeid Jannetje, enz.

5.

Hy schuurt de plaat, En 's avond laat,

Laat hy zyn Vrouwtje dansen, Hup, hup, zeid Jannetje, enz.

6.

Hy word gesuld, Het hoofd gekruld;

Met hoorens onder het dansen, Hup, hup, zeid Jannetje, enz.

7.

Een goede man, een braave man, Die laat zyn Vrouwtje dansen,

En na die pret, Gaat zy na bed,

(64)

Vermoe id van al het dansen, Hup, hup, zeid Jannetje, enz.

8.

Een goede man, een braave man, Die laat zyn Vrouwtje dansen,

Die arme bloed, Zyn geld en goed,

Verzwierd zyn Wyf met dansen, Hup, hup, zeid Jannetje, enz.

Een Nieuw Lied.

Op een Aangenaame Wys.

1.

Zo ik zonder vrouw moest leven, Dan viel my de tyd zeer lang, Niets kon my vernoeging geven, Ja het leven werd my bang, Het zyn waarlyk schone zaken, Als myn een vrouwtje klaar bemind, En te vrede zig vermaaken,

Schoon men dikwyls anders vind.

2.

Die wil bruine, die wil blonde, Die wil magre, die wil vet, Die wil lange, die wil ronde, Die wil blanke, die bruinet, Dus een ieder zyn vermaaken, Ieder kiest 't zy groot of klein, Doch ik wensch voor alle zaken, Dat zy alle waare myn.

(65)

3.

Wat deed ik met al die vrouwen, Dit is waarlyk sotte praat,

Sy zyn duur te onderhouden, En wie is daar toe in staat, Dat moest wel een kaerel wesen, Die ze al te vreede houd,

Want veel vrouwen zyn te vreezen, Neen die wensch is waarlyk fout.

4.

Deeze krabbe, andere byten, Die is koppig, die vol drift, Deeze schelde, die verwyten, Die is steekend, die weer schift, Schoon men heeft ze doch van noden, De goede spreekt men niet te na, Dit is ons vooral verbo en, Of men raakt in ongena.

Een Nieuw Lied, Op de Incroyable Mode in Amsterdam.

Wys: Ja die niet mal verlieve kan.

1.

Ach Vriende blyft een weinig staan, En hoort hoe dat de Jongmans gaan, Die nu de mode vangen aan,

Hoe dat zy gaan,

Elk heeft zyn beste pakje aan, Zo gaat 't hier in Amsterdam, Maar in de Beurs vind men de man, Die mee doen wil en niet en kan, Die trekt alleen die schoen maar aan,

Die niet en kan.

(66)

2.

Beziet maar eens haar ouwe hoed, De groene blaas maakt alles goed, Daar 't goude koord om weze moet,

't Staat alles goed,

Een ketting met een sleutel in haar broek, Maar 't Orlogie dat is zoek,

En gestreepte kouse na de trant, En spitse schoene figelant,

En een dikke knuppel in haar hand, Zo gaan zy in ons land.

3.

Zy draage 's zondags en alle daag, Een Rok of Vest met een zwartekraag, Zo ziet men ze loopen alle daag,

Met haar mode plaag, En dan nog een gespanne broek, En om haar hals een dikke doek, Maar ook de Meisjes van ons land, Die drage Floddermusse met kant, 't Is alles na de nieuwste trant,

Zoer figelant.

4.

Een kort geplooit jakje met een smellerug daarin, Een lange Rok daar is geen voering in,

Daar waait de wind al uit en in, Zo is haer zin,

Dan een zwart hoedje met een pluym, Die 't niet en weet denkt de meid,

Heeft 't ruym,

Zo gaan zy in de Amstelstad, Gelint gestikt geen hembt aan 't gat, Zo kruyssen zy alle straaten plat,

Door de heele stad.