€ 2,30
74ste jaargang • nummer 50 • donderdag 13 december 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De zelfverklaarde Wetstraat- watchers hadden het de voorbije weken over een paniekreactie bij de N-VA toen de partij van Bart de Wever binnen de federale regering de druk bleef opvoeren rond het Marrakeshpact. Sinds de verkiezin- gen van 14 oktober wordt de partij opgejaagd door het Vlaams Belang en daarom zou de N-VA op de val van de regering-Michel aansturen.
Maar tegelijk ook afstevenen op een onvermijdelijke nederlaag bij de parlementsverkiezingen. Poli- ticoloog én belgicistisch militant Dave Sinardet had het zelfs over een
“existentiële crisis” bij de N-VA.
Carl Devos van de Universiteit Gent hield het hoofd koel; hij riep op om af te wachten. Hij zou wel eens gelijk kunnen krijgen.
De crisis binnen de regering-Mi- chel I en de opstart van Michel II of de Marrakeshcoalitie (we gebrui- ken deze term consequent alleen al omdat Bart Brinckman van De Stan- daard wil dat de pers het net niet doet) leek al na een paar dagen op een draaideurkomedie. Eerst zou er geen vertrouwensstemming zijn in de Kamer, en dan weer wel. De re- gering zou gewoon de lopende dos- siers afwerken, maar plots komt Kris Peeters (CD&V) af met het voorstel om “nieuwe accenten te leggen”.
Met een regering die ocharme 31 procent van de stemmen vertegen- woordigt?
Enfin, een kakofonie van jewel- ste. De sterke communicator die N-VA-voorzitter De Wever is, kon alles in het belachelijke trekken. En meteen wijzen op de absurde struc- turen van België. De regering-Di Rupo had geen meerderheid in Vlaanderen, de regering-Michel had geen meerderheid in Wallonië en de Marrakeshcoalitie heeft ner- gens een meerderheid.
Kortom, de opstapeling van Bel- gisch surrealisme heeft gemaakt dat de N-VA opnieuw de perceptie mee
heeft. Ook al heeft het kabinet van ex-staatssecretaris Theo Francken danig geknoeid met de opvolging van het Marrakeshverdrag.
Het Vlaams Belang werft kiezers
Dat de Vlaams-nationalisten het uiteindelijk zo hard gespeeld heb- ben, waardoor de regering-Michel I de facto overkop is gegaan, heeft wellicht wat te maken met de al bij al gunstige peiling die Het Laatste Nieuws en VTM eind vorige week publiceerden. En inderdaad, pei- lingen zijn onzin, maar ze zijn in de huidige politiek belangrijke ele- menten van de perceptieoorlog. En zie, de peiling leert dat stemmen- verlies van de N-VA niet voor 100 procent gelijk staat met winst voor het Vlaams Belang.
Bij de Kamerverkiezingen van 2014 haalde de N-VA 32,4 procent van de stemmen, het Vlaams Belang 5,8 procent. In de laatste peiling zakt de N-VA naar 28 procent, een verlies van 4,4 procent. Het Vlaams Belang stijgt naar 11,7 procent, een winst van net geen 6 procent. Besluit:
de N-VA stelpt het bloeden (recent haalde ze in de peilingen nog 25 procent) en het Vlaams Belang haalt ook stemmen van elders binnen.
Misschien nog altijd van ontevreden oude socialistische kiezers die het gehad hebben met multikul, globa- lisme en open grenzen. Johan vande Lanotte, afscheidnemend burge- meester van Oostende, vertelde in interviews dat hij bij huisbezoeken aan trouwe rode kiezers merkte dat het migratieprobleem een grote bron van ergernis is.
De recente peiling toont meteen aan dat de V-partijen de wind in de zeilen hebben. Ze zouden nu uitko- men op net geen 40 procent van de Vlaamse stemmen. Neem daar nog bij Jean-Marie Dedecker (LDD), die is aangesproken om als onafhanke-
Het kan vlug keren in de politiek. De voorbije maanden leek het erop dat de N-VA en Vlaams Be- lang bij de volgende verkiezingen vooral van elkaar vliegen gingen afvangen en het totaal aantal V-stemmen stabiel zou blijven, rond 38 procent. Maar plots lijkt 40 procent opnieuw haalbaar. Dat is niet onbelangrijk voor de regeringsvorming volgend jaar.
lijke op de West-Vlaamse N-VA-Ka- merlijst te staan. De N-VA staat ten westen van de Leie te zwak. Dat zou al snel een paar procent van de tota- le stemmen kunnen opleveren.
N-VA ‘incontournable’
in 2019?
Een versterking van de V-partijen is niet zonder belang met het oog op de coalitievorming in 2019. Ie- dereen gaat ervan uit dat de federa- le formatie zeer lang zal aanslepen.
En dat dus eerst regionale meerder- heden zullen worden gevormd. Bij de N-VA voelen ze dat ze wel dege- lijk hun graantje kunnen meepik- ken van een campagne die rond migratie en identiteit draait. Het zou de manier zijn om enerzijds de schade te beperken en anderzijds het Vlaams Belang groot genoeg te maken, zodat de mogelijke coalities op Vlaams niveau eerder beperkt zijn. Zeker als de PVDA de kies- drempel haalt en drie tot vijf Vlaams Parlementsleden kan leveren.
Volgens omzettingen van de resultaten van de peilingen naar aantallen zetels in het Vlaams Parlement, zou een anti-N-VA-coali- tie enkel mogelijk zijn als de tradi- tionele partijen samenwerken met Groen. Dat is niet utopisch, maar politiek ligt dat toch zeer moeilijk.
N-VA wordt dus bijna incontourna- ble. Al zou ze wel met minstens twee partijen moeten samenwerken. Wat Bart de Wever zal willen vermijden, om vanuit een sterke uitgangsposi- tie te proberen federaal in te bre- ken. De bevoorrechte piste zou een coalitie van N-VA en Open Vld zijn.
Maar die zou zes tot zeven zetels te- kortkomen voor de Vlaamse meer- derheid van 60 zetels. Een moeilijk te overbruggen kloof, al is tussen nu en 26 mei 2019 nog veel mogelijk.
“Voor mijn part zou ik het op de lange termijn veel eerlijker vinden voor Turkije en de EU, om nieuwe wegen te zoeken en te bewande- len, en dus een einde te maken aan de mogelijke toetredingsge- sprekken”, liet hij de Duitse krant Die Welt optekenen. Een toetre- ding van Turkije tot de EU zou in de nabije toekomst niet realistisch zijn, volgens de commissaris. Maar daarover beslissen de lidstaten van de EU. Commissaris Johannes Hahn voegde daar onmiddellijk aan toe: “In ieders belang zou- den we eigenlijk moeten streven naar een nieuw strategisch part- nerschap met onze buur Turkije.
Daaronder valt zeker de uitbrei- ding van een tolunie.” Een tijd ge- leden had de Turkse vicepresident Fuat Oktay de wil van Turkije om tot de EU toe te treden nochtans nog eens bevestigd. “54 jaar gele- den heeft Turkije deze wens geuit, en het zal dat ook steeds opnieuw blijven doen”, liet de Turkse vi- cepresident aan het Turkse per- sagentschap Anadolu verstaan.
De lidmaatschapsprocedure zou, volgens hem, “veel eerder politiek zijn dan een technische zaak”.
Is dit het officiële einde van de EU-toetredingsgesprekken met Turkije? Of is het te vroeg voor die conclusie?
Turkije: einde EU-toetreding?
V-partijen hebben zowaar de wind in de zeilen
Johannes Hahn, EU-commissaris voor ‘European Neighbourhood Policy and Enlargement Negotiations” (EU-commissaris voor uit- breidingsgesprekken), heeft de magische woorden “einde van de toetredingsgesprekken met Turkije” uitgesproken.
Lees het volledige verslag van de meeting met Steve Bannon en Marine Le Pen op blz. 5
“Wij staan aan de juiste kant van de
geschiedenis”
In het Vlaams parlement waren vori- ge week op uitnodiging van het
Vlaams Belang Marine Le Pen en Steve Bannon te gast voor een spoedmeeting onder de noemer
“Bescherm ons Europa. Stop
het VN-zelfmoordpact.” Vooral
de aanwezigheid van Bannon,
die Donald Trump president
van de Verenigde Staten maakte,
wekte interesse. Bannon
was vernietigend voor
het migratiepact
van Marrakesh,
maar was tegelijk
hoopvol voor de
toekomst.
Actueel 13 december 2018
2
De Europese verkiezingen waren een groot succes voor tal van forma- ties van eurosceptici. In Groot-Brit- tannië overtroefde Nigel Farage de tegenstanders van centrumlinks en centrumrechts. In Frankrijk was er een klinkende overwinning voor Marine Le Pen en haar toenmalige Front National.
Ondertussen zijn we bijna vijf jaar verder en het valt op dat veel EU-verkozenen andere oorden heb- ben opgezocht. Van de drieëntwin- tig Front National-verkozenen, zijn er acht uit de partij gestapt. Al kun- nen we in het geval van Jean-Marie Le Pen eerder spreken van ‘uit de partij gezet’. Dat geldt niet voor de
Vorige week stonden we stil bij het grote aantal Europees Parle- mentsleden van de Britse UKIP dat de partij de rug had toege- keerd. In Frankrijk zien we bij het voormalige Front National hetzelfde fenomeen. Ook daar zochten tal van EU-verkozenen andere, rechts-nationalistische oorden op
Beste lezer,
Zestig procent van de bevolking is politiek analfabeet. Mensen die tot die groep behoren, kennen het verschil niet tussen CD&V en Open Vld, weten niet welke kopmannen tot welke partij behoren en zappen weg als een politieker op het tv-scherm verschijnt, onge- acht tot welke partij die man of vrouw behoort. Naar “De Zevende Dag”, “De Afspraak” en “Terzake” wordt uiteraard niet gekeken. Die programma’s lokken (gemiddeld) maximaal een 100.000 kijkers, en ik denk zelfs dat het altijd dezelfde 100.000 zijn die naar die drie programma’s kijken. Er zijn in Vlaanderen zo’n 4,8 miljoen kiesge- rechtigden. 2,9 miljoen van die mensen zijn dus totaal niet geïnte- resseerd in politiek.
Aan die mensen moest ik denken toen ik op een avond langs de verschillende Vlaamse tv-zenders zapte: op hetzelfde ogenblik werd op drie zenders gebabbeld over het Marrakeshpact. Ik moet eerlijk toegeven: ik heb er ook niet meer naar gekeken. “Trop is te veel, en te veel is trop.” Ongeacht wie in heel het verhaal gelijk heeft of niet, wie fouten gemaakt heeft of niet, dat maakt dan even niet uit.
Maar de politiek heeft zeker niet gescoord.
Wil je die 2,9 miljoen ongeïnteresseerde kiesgerechtigden berei- ken, dan moet je de boodschap eenvoudig overbrengen. Met niet te moeilijke slagzinnen, met onderbouwde logica, en met foto’s. Van- daar de N-VA-mediacampagne met zes ‘omstreden’ foto’s die vori- ge donderdag kortstondig verspreid werden.
Campagne
Die zes foto’s waren meteen de aanleiding voor de POCO-media om de N-VA in de rechts-radicale hoek te duwen. Zes foto’s die mis- schien niet passen in het beeld van de N-VA, maar racistisch kun je die foto’s nu ook weer niet noemen. Tenzij je echt van slechte wil bent. En de PS is van slechte wil. Die partij eist nu ook een ‘cordon’
rond de N-VA. Niet echt slim van de PS, want als een linkse Waalse partij zoiets eist, dan heeft dat in Vlaanderen een omgekeerd effect.
Daarmee wordt meteen duidelijk hoe aan de andere kant van de taalgrens nog steeds gedacht wordt over N-VA en bij uitbreiding het Vlaams Belang.
Ondertussen broeit er iets onder de bevolking. Er zijn de gele hes- jes, een fenomeen dat overgewaaid kwam uit Frankrijk. Misschien is het bij ons nog niet het grote protest, maar heel veel mensen tonen veel sympathie voor de actie, ook al komen ze niet op straat, al dan niet afgeschrikt door de baldadigheden van wat herrieschoppers.
Er is een groeiend ongenoegen. Steeds meer mensen worden het POCO-gedoe zo beu als koude pap. Overal dreigt het opgestoken vingertje, en wie niet in het gareel loopt van de politiek correcten (de POCO’s), wordt onverbiddelijk afgemaakt. Het ‘liken’ van een foute meme is vandaag al voldoende om ontslagen te worden op het werk.
Betoging
Aanstaande zondag is er een betoging in Brussel, tegen het Mar- rakeshakkoord. Voor de organisatie van die betoging werden de eerste stappen gezet op donderdag 6 december. Op dinsdag 11 de- cember, amper vijf dagen later, gaven al meer dan 11.000 mensen op Facebook aan dat ze aanwezig zullen zijn. Dat is hallucinant snel gegaan. En wie de commentaren leest op Facebook, kan alleen maar vaststellen dat het migratiedossier héél diep zit bij de bevolking. En vooral dan de wijze waarop het Marrakeshpact door haar strot werd geduwd. De frustraties lopen hoog op, en dat is nooit gezond.
Maar vooral het feit dat men niet gehoord wordt, niet door de Wetstraat, niet door de mainstreammedia, maakt de man in de straat heel boos. Wie niet akkoord gaat, wordt vlug weggezet als een on- nozele racist, neonazi of fascist, en roept men: “Cordon!” Dat is ge- makkelijk, maar intussen sluimert het ongenoegen verder. De over- heid zou zich best wat ongerust mogen voelen.
Groeiend
ongenoegen
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
zeven andere verkozenen. Joëlle Bergeron verliet al relatief vlug na de verkiezingen het FN, om aanslui- ting te vinden bij de Europese frac- tie van Nigel Farage.
Patriotten
Partijideoloog Aymeric Chaupra- de ging, vanaf november 2015, ver- der onder het etiket ‘Les Français Libres’. Hij kon zich naar eigen zeg- gen niet langer vinden in de partij- koers van het FN. Florian Phillipot, lange tijd de nummer twee van het FN, verliet na de presidentsverkie- zingen - samen met Mireille D’Orna- no en Sophie Montel - om dezelfde reden het FN en stampte ‘Les Patri-
ots’ uit de grond. Wat later verliet Sophie Montel, na een conflict met Phillipot, dan weer ‘Les Patriots’ om als onafhankelijke te zetelen. Kunt u nog volgen? Bernard Monot, een tijdlang huiseconoom van het FN, vond de omvorming van de partij naar ‘Rassemblement National’ maar niks en zocht aansluiting bij ‘Debout la France’, de rechts-gaullistische beweging van Nicolas Dupont-Aig- nan, die bij de eerste ronde van de presidentsverkiezingen zo’n vijf procent van de stemmen wist te ha- len. Sylvie Goddyn verliet even later het ‘Rassemblement National’ om als onafhankelijke verder te gaan. Al werd Goddyn twee weken geleden gesignaleerd op een bijeenkomst van ‘Debout la France’, wat maakt dat ook zij onder die vlag allicht een gooi zal doen naar een zetel bij de komende Europese stembusslag.
SD
Verlaat de politicus de partij, of de partij de politicus? (deel II)
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Economisch zal Michel II niets gedaan krijgen
De minderheidsregering-Michel II wil een aantal sociaalecono- mische dossiers afwerken. En de N-VA zou die steunen vanuit de oppositie. Concreet zal er echter weinig gebeuren. Een over- zicht.
Snel na het uiteenvallen van de regering-Michel I was het duide- lijk dat de N-VA in de aanloop naar de verkiezingen bereid zou zijn een aantal sociaaleconomische af- spraken te honoreren. En dus mee te stemmen met de minderheids- regering. Een eerste dossier voor Michel II wordt de begroting 2019, opgesteld samen met de N-VA. Als de partij die begroting mee goed- keurt voor 31 december, dan is de uitvoering ervan ook enkel moge- lijk met de hulp van de N-VA. Als er geen goedkeuring komt, dan die- nen voorlopige kredieten te worden gestemd. N-VA zal probleemloos meestemmen.
Knutselwerk
De begroting 2019 stelt weinig voor. Het is slechts knutselwerk links en rechts. Er worden immers allang geen grote doelstellingen meer gesteld zoals het bereiken van een begrotingsevenwicht. Eigenlijk let men gewoon op de winkel. En aangezien de formatie na de ge- plande verkiezingen van 26 mei wel eens zeer lang zou kunnen duren, zit een regering in lopende zaken al snel op de piste van de voorlopige
kredieten of voorlopige twaalfden die door de regering in lopende za- ken wordt goedgekeurd. Het voor- deel van zo’n periode van lopende zaken is dat geen zotte dingen wor- den gedaan, zoals extra belastingen invoeren. Tweede grote dossier is de arbeidsdeal die de krapte op de arbeidsmarkt moet aanpakken. Zo wordt het brugpensioen verstrengd (vanaf 2019 niet meer mogelijk voor 59 jaar), worden werklozen naar knelpuntberoepen geloodst en zou- den de werkloosheidsuitkeringen in de eerste periode van jobverlies stijgen om daarna sneller te dalen.
Een sterkere degressiviteit dus.
Alleen, voor dat laatste moest Kris Peeters tegen eind november een concreet voorstel lanceren. We zijn straks half december en er is nog niets. Eigenlijk wordt de arbeids- deal een dode mus. De N-VA was al een koele minnares van die de- gressiviteit en had liever dat de uit- keringen in de tijd zouden worden beperkt. Waarom meewerken aan een halfslachtige hervorming?
Zware beroepen
Dan is er nog het sluitstuk van de pensioenhervorming met de op-
lijsting van zware beroepen in de privésector. Alles zit geblokkeerd.
Werkgevers en vakbonden vinden geen akkoord, dus moet de rege- ring de knoop doorhakken. Alleen, de Open Vld, die voor een strenge aanpak is, heeft daarvoor geen part- ners in de minderheidsregering.
Dus moet Open Vld een beroep doen op de N-VA. Maar zal de link- serige CD&V zo’n akkoord steunen?
Ook dat dossier wordt wellicht naar de Griekse kalender verwezen.
Hetzelfde zal gebeuren met de hervorming van de ziekenhuizen, de verdere uitrol van een hervormd vennootschapsrecht en een aan- gepast energiebeleid. Binnen de regering-Michel I liepen de menin- gen hierover uiteen. Hoe zou men dan daarover een nieuw akkoord kunnen bereiken met een Michel II
‘light’?
Daarnaast zijn er tal van benoe- mingen die moeten worden gere- geld. Van de directeurs van de fe- derale overheidsdiensten moet de helft worden vervangen. Ook moe- ten een aantal politiek gelieerde postjes worden verdeeld, zoals bij de energieregulator CREG en de Europese Investeringsbank. Func- ties waarvoor een aantal N-VA’ers in aanmerking kwamen, zoals de ministers Philippe Muyters en Johan van Overtveldt. Gaat een minder- heidsregering die posten verdelen?
Het blijft onduidelijk.
Mobiliteitsbudget
Ten slotte is er het mobiliteits- budget. Een van de maatregelen om de files op te vangen, bestond er aanvankelijk in te kiezen voor ‘cash for cars’. Dat betekent dat een werk- nemer geld kon krijgen in ruil voor een bedrijfswagen. Dat is niet suc- cesvol. Vandaar dat het mobiliteits- budget soelaas moet bieden. Deze piste schaft de bedrijfswagen niet af maar laat toe te kiezen voor een kleiner en ecologischer voertuig en een deel van het vrijgekomen budget bijvoorbeeld te gebruiken voor een treinabonnement. Dat mo- biliteitsbudget moet nog gestemd worden in de Kamer. Alleen, zal de N-VA dat steunen? De oppositie- partij Groen/Ecolo is bereid het te doen als het mobiliteitsbudget wordt aangepast. Maar zal de Open Vld in de minderheidsregering dat toelaten? Ook dit dossier dreigt op niets uit te draaien. Dat het maar snel verkiezingen zijn.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
ECONOMIE
Actueel
13 december 2018 3
Altijd zelfvoldaan
Mijnheer de populist,
Vlaanderen kent u als een super-culturo die meent op zondagavonden in allerhande spel- programma’s de plezante te moeten komen uithangen. Gij doet dat al jaren, sinds gij met uw vriend Bart De Pauw de media veroverde als
‘schalkse ruiters’. Daardoor is er een soort aura rond jullie komen hangen die jullie in hogere sferen bracht; ik bedoel dan de sferen van de vermeende ongenaakbaarheid en het gratuit alles mogen zeggen over alles en iedereen en op elk moment.
Gij behoort daardoor tot de schier onaantast- bare klasse of kaste van halfgeschoren politiek correcte mediafiguren die vaak letterlijk met het opgestoken vingertje en pedant mensen aanpakken waarmee jullie het niet eens zijn. Zo gebeurde dat vorige week in het programma
“Van Gils en Gasten” op de linkse staatszender.
Twee mensen uit totaal andere politieke werel- den, Kristof Calvo (Groen) en Peter De Roover (N-VA), kwamen er toelichting geven aan een tafel, waaraan gij ook hadt mogen plaatsnemen, over hun wedervaren en standpunten na een hectische dag in de commissie Buitenlandse Betrekkingen van de Kamer met betrekking tot het VN-migratiepact dat zowel in Marrakesh als in New York zal aangenomen worden. Gij kondt vaststellen dat de meningen mijlenver uit elkaar lagen bij beide Kamerleden en als gij goed luisterde, zoudt gij ook moeten beseft hebben dat het allemaal niet zo eenvoudig was als het allemaal leek omwille van de politieke en juridische spitstechnologie die nu eenmaal inherent is aan het parlementaire spel, of men dat nu graag heeft of niet. Maar dat leek niet het geval te zijn. Gij werdt er pissig van en nerveus en de ‘kalmte kon u niet meer redden’…
Het werd u plots teveel en gij meende te moe- ten uithalen: “Zijn jullie nu niet beschaamd? Jul- lie zijn heel slecht bezig. Ik snap dat politiek een spel is, maar het mag geen circus worden, want dat is nefast voor de toekomst van de politiek.
Ik wind mij er hard in op omdat ik dit ongelofe- lijk belangrijk vind. Waar zijn jullie mee bezig?”
Meteen kreegt gij een stevig applaus vanuit de publieke tribune. En nog: “De manier waarop dit gebeurt, is echt beschamend. Los het op en
kom volgende week terug om te zeggen dat jul- lie beter jullie best gaan doen.”
Voor gij uw kalmte ook tegenover mij gaat verliezen: ik heb er geen probleem mee dat gij een eigen mening hebt en ik heb er zelfs geen moeite mee dat gij die laat horen. Laat dat dui- delijk zijn. Maar verval dan toch niet in de po- pulistische stijl zonder nuance die gij precies verwijt aan degenen die gij de levieten meent te moeten lezen. Dat is erg goedkoop en natuur- lijk levert dat applaus op, zeker als een media- figuur dat doet.
Het is juist dat de vertoning in de parlemen- taire commissie en daags nadien in de plenaire vergadering van de Kamer een politiek spel is, waarin iedereen zijn rol speelt, de ene al pathe- tischer dan de andere. En het is evenzeer juist dat de burger geen hoge pet op heeft van de politiek in het algemeen en de politieke acteurs in het bijzonder. Maar om dan vanuit een maat- schappelijke status van vrolijke Frans alles met enkele zinnen neer te sabelen zonder nuance en zonder op de inhoud van de problematiek en mogelijke oplossingen in te gaan, is net iets te eenvoudig. Dat is nu precies populisme.
Over flink wat politieke thema’s zijn er gro- te ideologische verschillen. Migratie is er daar een van. Dan is het logisch dat meningen niet alleen ver uit elkaar liggen, maar dat politiek overleg moeilijk en vaak op het scherp van de snee gevoerd wordt. Dat is nu eenmaal eigen aan de democratie, zo kwam ons politiek filo- sofe Tinneke Beeckman daarna vertellen. Ook de journalisten Rik Van Cauwelaert en Johan Op de Beeck vonden uw opmerkingen overtrokken en buitenproportioneel, al begrepen zij de frus- tratie. En dat doe ik ook wel. Maar een publiek figuur zoals gij moet dat met iets minder voort- varendheid en met iets meer inhoud doen, ze- ker als gij wilt tussenkomen in moeilijke debat- ten. Graag dus een beetje meer proportie en evenwicht als gij u zelfvoldaan komt moeien in serieuze zaken, zoals gij dat terecht ook van po- litici verwacht. En laat dat opgestoken vingertje voortaan ook maar achterwege.
Daniel Pipes, specialist inzake islam en het Midden-Oosten, had het vorige week over de identitaire strekkingen die opgang maken in Europa: “Ze komen eraan en ze zijn met velen.”
“Civilizationisten”
De “civilizationisten”, zoals hij ze noemt, hebben al verschillende manieren gevonden om deel te nemen aan de politieke macht in Europa. In Hongarije en Polen regeren ze al- leen. In Oostenrijk zitten ze in een stabiele coalitie met een traditionele partij. In Italië delen ze het beleid met de linkse populisten van de Vijfsterrenbeweging. Hij had er ook Denemarken kunnen aan toevoegen, waar de regering gedoogsteun nodig heeft van de Deense Volkspartij.
Deze strekking is al zo sterk geworden, dat een VN-pact, dat enkele jaren geleden nog geruisloos en unaniem zou aangenomen zijn, nu door een deel van de Europese landen ronduit is afgewezen, door anderen met zo- veel voorbehoud en tegenzin is aanvaard dat het lijkt op een afwijzing, en in nog andere landen tot felle debatten en ernstige politie- ke moeilijkheden heeft geleid.
Vele regeringen moesten creatief zijn om problemen te vermijden, zoals de Deense, die zich niet openlijk durfde terugtrekken uit het pact, maar niemand naar Marrakesh afvaardigde.
De hybride partij
Behoort ook de N-VA tot het kamp van de “civilizationisten”? In toenemende mate vinden de tegenstanders van wel, zeker na dit weekend. Joël de Ceulaer formuleert de aanklacht: “Nu N-VA omwille van het mi- gratiepact de stekker uit de regering heeft getrokken, kan een hardnekkig misverstand naar de schroothoop. De partij van Bart de Wever en Theo Francken hoort wel degelijk thuis in het rijtje van Trump, Wilders en Or- bán.” En hij spreekt dan zijn definitieve ver- oordeling uit: “De N-VA is geen dam tégen, maar maakt deel uit ván de radicaal rechtse golf die Europa overspoelt.” De zelfverklaar- de boswachters zijn in feite stropers, meent De Ceulaer.
N-VA is in werkelijkheid een hybride par- tij, wier wortels in de centrumlinkse Volks- unie vaak ongemakkelijk samengaan met de opinies van de jonge garde en de wen- sen van haar rechtse electoraat. Zelf rekent de partij zich zeker niet tot tot het kamp van Salvini en Orbán. De ongelukkig uitgelekte campagne rond Marrakesh leidde tot heel wat verlegenheid en geschokte preutsheid in eigen rangen, voor een groot deel ge- meend zelfs.
Maar toch heeft de partij de regering ten val gebracht over het VN-pact, terwijl de antimigratiepartijen van Denemarken en Noorwegen niet verder kwamen dan inter- pretatieve voorbehouden en verstoppertje spelen.
De zweeppartij
Uiteraard hebben de gemeenteraadsver- kiezingen van 14 oktober een rol gespeeld.
Het Vlaams Belang heeft eindelijk de rol van zweeppartij te pakken. Meerdere N-VA-poli- tici vertelden mij vroeger hetzelfde verhaal:
dat men het VB als quantité négligeable be- schouwde. Dat is veranderd. Van Grieken heeft zijn partij gelanceerd. Zijn idee om de geschrapte campagne van N-VA over te ne- men, was geïnspireerd.
Maar dat er een koerswijziging bij N-VA is gekomen onder invloed van verkiezingen, is niet oneerbaar. De grootste tragedie van de politiek in ongeveer alle westerse landen is het ideologische carcan dat alle traditio- nele partijen sinds de jaren negentig heeft verhinderd om gepast te reageren op de verschuiving van de publieke opinie over migratie, zelfs wanneer spectaculaire ver- kiezingsresultaten geen enkel misverstand lieten bestaan over de wil van de kiezer.
Ik trap een open deur in als ik zeg dat partijen zich laten leiden door electorale overwegingen. En toch is tijdens de laatste decennia gebleken dat die plooibaarheid enkel mogelijk was zolang een aantal strik- te ideologisch grenzen niet overschreden werd. Ingesnoerd door de intellectuele consensus bij de pers en andere opiniema- kers, hebben de traditionele partijen van België op systematische wijze de electorale alarmkreten over migratie genegeerd. Toen het stemmenverlies aan het Vlaams Blok te groot werd, maakten ze nog liever de resul- taten ongeldig door een schutskring, dan zelfs maar de minste toegeving te doen aan de vox populi.
8 december 2018
De opkomst van de N-VA zorgde voor een ventiel in de opgebouwde spanning. Men werkte wel met N-VA, die voorzichtig dezelf- de zorgen naar voor begon te brengen, maar met tegenzin en waakzaam voor tekenen van ketterij.
De N-VA vertoont wel degelijk vele ken- merken van een traditionele machtspartij, maar ze heeft nu wel iets unieks gedaan. Ze heeft geluisterd naar het volk en de achter- ban - dat is niet uitzonderlijk - ook wanneer dit de partij leidt naar een positie buiten de politieke respectabiliteit - dat is wel uitzon- derlijk.
Het is waar dat we slechts op zes maanden van de verkiezingen staan en dat de pijn van de afgestane ministerambten en de 180 ont- slagen kabinetsmedewerkers niet ondraag- lijk hoeft te zijn. Maar er is geen enkele waarborg dat die postjes in mei 2019 terug naar de N-VA komen. De rancune van alle Vlaamse systeempartijen is vandaag groter dan ooit. En vooral bij de Franstaligen wordt het lastig nog partners te vinden. De oproep van Magnette tot een cordon sanitaire rond de N-VA zal niet letterlijk opgevolgd wor- den, maar een onuitgesproken schutskring kan even efficiënt zijn.
Politiek is vaak niets meer dan de waan van de dag, maar ik zou toch niet onder- schatten wat op 8 december 2018 is ge- beurd, toen de N-VA-ministers om 20 u.40 hun stoelen achteruit schoven en de verga- dering van de regering-Michel verlieten. Er werden zelfs geen handen geschud, hoor ik.
De gang der geschiedenis keerde zich toen nog maar eens tegen de traditionele partij- en, wier slinkende restanten elkaar nu gezel- schap houden in de Marrakeshcoalitie.
Cui bono?
Er is nooit een politieke crisis zonder de vraag: “Cui bono?” Naar wie gaat de elec- torale winst? Het Vlaams Belang gaat zeker voordeel halen uit haar herwonnen relevan- tie en een verkiezing rond het thema migra- tie. De vraag is of de N-VA daar fel gaat on- der lijden.
Ik vermoed van niet. De theorie van de communicerende vaten is zeer relatief. Als er een mobilisatie bij de kiezers plaatsvindt over het thema migratie, dan kunnen de re- sultaten zeer onvoorspelbaar worden. Dat is in heel Europa al gebleken. Vorige week nog werd Spanje verrast door de politieke ge- volgen van een bui van opengrenzenbeleid.
Spanje, dat lang de indruk gaf immuun te zijn voor antimigratiepartijen, kende zijn eerste zwarte zondag met het onverwachte succes van de partij VOX bij de deeltijdse verkie- zingen in Andalusië vorige week.
In de peilingen, afgenomen bij het begin van de onrust in de regering haalden VB en N-VA samen 40 procent van de stemmen.
Een verkiezing rond het thema migratie kan daar voor beide partijen redelijk wat bij- doen. Dan kunnen er interessante tijden aan- breken. Misschien zelfs een kans om “einde- lijk de andere kant van de geschiedenis uit te gaan.”
JURGEN CEDER
De goede kant van de geschiedenis
“Mijn land zal aan de goede kant van de geschiedenis staan”, verkondigde premier Michel in Marrakesh. Alleen, volgens de grondwet was hij daar niet als premier van zijn land. Met zijn verklaring vertegenwoordigde hij ook geenszins de mening van de inwoners van zijn land. En zijn poging de ge- schiedenis tot een bondgenoot te verklaren, gebeurt op een moment dat die zich duidelijk tegen hem aan het keren is.
Beeld van de week
BRIEFJE AAN TOM LENAERTS
Congolezen kunnen maar moeilijk het koloniale verleden van belgië vergeten…
en aldus weigert filip naar de opening te
komen van het hernieuwde africamuseum.
Een tegen allen
Een zelden geziene vertoning was het vori- ge donderdag in de plenaire vergadering van de Kamer. Hoogspanning, emotie en vreemde allianties beheersten het debat over het Mar- rakeshpact. De gretigheid waarmee Calvo na- mens Groen het pact gestemd wilde zien, zou normaal gezien alarmbellen en -lichten moe- ten doen afgaan. Niets daarvan. De pijlen van groen over rood en donkerrood tot CD&V, MR en Open Vld waren gericht op N-VA, die sinds 14 oktober moeilijk is gaan doen over dat pact, dat ze in de tijd daarvoor zonder al te veel com- mentaar liet passeren. Maar het was te laat om een rode kaart te trekken, zegden de andere re- geringspartijen, en ze duwden N-VA regelrecht in de Marrakesh-kritische hoek van het Vlaams Belang, dat met een onlinepetitie tegen dat pact al ver over de honderdduizend handtekeningen zit. N-VA werd bestookt langs drie kanten: het VB dat applaudisseerde voor N-VA, de coalitie- partners die vonden dat N-VA maar eerder iets had moeten zeggen, en de groen-rode opposi- tie die nu als woordvoerders van de opengren- zenlobby de mensenrechten van de migranten aangrepen om de regering zwaar onder druk te zetten en uiteen te spelen. Een circus, een vaudeville, een beschamende vertoning, een klucht, alleen in België mogelijk, een parlement onwaardig, een slecht theater… Het kon niet op met de omschrijvingen van de zware crisissfeer in de Wetstraat.
Zwartepiet
Donderdag was het 6 december. De goed- heiligman – al dan niet met kruis op de mijter – was in geen velden te bespeuren. Wellicht durfde hij met zijn paard het dak niet op omdat het Paleis der Natie door het politieke gekra- keel kreunde in zijn voegen. Maar de partijen van meerderheid en oppositie in het algemeen, en meerderheid en oppositie binnen de rege- ring in het bijzonder, speelden de zwartepiet naar hartenlust naar elkaar door. Het ene ver- wijt volgde het andere op. De ene sneer leidde tot een andere. Het leek wel een troep stoute kinderen. Ze mochten blij zijn dat de Sint en zijn Zwarte Pieten het huis van de parlementairen in Brussel links lieten liggen, anders had er zeker wat gezwaaid en waren de roe en de zak beslist bovengehaald.
Vermoeidheid en stress
Peter de Roover, fractievoorzitter van N-VA, moest het woord voeren namens zijn fractie. Het moet gezegd dat hij dat welbespraakt en in stijl deed. Het waren vermoeiende dagen voor hem;
eerst in de commissie en dan in de plenaire, maar intussen ook vergaderen binnen de par- tijstructuren en ‘optreden’ bij de meesmuilende media, van Linda de Win tot Katleen Cools. Het was De Roover aan te zien dat hij fysiek leed.
Zijn fractiegenoten – behalve de Grote Baas zelf – waren aanwezig voor de nodige ‘soutien mo- rale’ en als applausmachine, al toonden velen onder hen tekenen van stress en ongemak. De tijd dat ze meedreven op een eindeloos succes, is duidelijk voorbij. Overigens, in de wandel- gangen vernamen we ongezouten dat sommi- gen vrezen dat ze na (voortijdige) verkiezingen die de partij mogelijk blaren op de billen kan opleveren, hun mandaat wel eens kwijt kunnen zijn. Het komt er voor hen op aan ook binnen de partij de juiste kant te kiezen. Zo gaat dat nu eenmaal.
Volkstribuun
Wie zich uitermate in zijn nopjes voelde, als een vis in het water, was Filip Dewinter van het Vlaams Belang. Het waren hoogdagen voor hem, want hij liep dagenlang in het oog van de camera’s en Vlaanderen kon in rechtstreekse uitzendingen zijn lange, maar – het moet ge- zegd, los van wat men ervan denkt - goed on-
Dossier 13 december 2018
4
derbouwde tussenkomsten zien en horen. Het was de herboren volkstribuun Dewinter die iedereen aanpakte die hij kon aanpakken en meer dan eens N-VA in verlegenheid bracht.
Denk maar aan de haastig ingetrokken Face- bookcampagne over het Marrakeshpact, die zijn partij nadien prompt overnam, met dank aan de N-VA-communicatiespecialisten. Denk aan de tienduizenden handtekeningen van Vla- mingen die het pact afwijzen. Het logische ge- volg was dan ook dat alle andere partijen N-VA in de hoek van het VB duwden.
Mensenrechten?
Dewinter was de enige politicus die iedereen er even fijntjes aan herinnerde met wie zij sa- men dat Marrakeshpact gaan onderschrijven:
Saoedi-Arabië, Syrië, Iran, Qatar, Iran, Congo, Venezuela,… Hij zei het bizar te vinden dat de meeste partijen klaarblijkelijk niet in het ge- zelschap willen verkeren van Italië, Hongarije, Oostenrijk, Estland, Letland en Polen, allemaal democratische Europese landen die deel uit- maken van de EU. Hierop kwam geen enkele reactie. De mensenrechten leken ineens niet meer belangrijk.
Sfinx
Premier Michel was het ganse debat aanwe- zig en gaf een onverstoorbare indruk tijdens de tussenkomsten van alle fracties. Hij nam nauwe- lijks nota en hij sprak weinig tegen zijn collega naast hem. Het leek een beetje vreemd, zo in de aard van: laat eerst de storm maar overwaaien.
Hij leek wel een sfinx. Maar toen hij uiteindelijk, na vele uren luisteren, aan het woord kwam, gaf hij een dynamische indruk, zonder evenwel veel te zeggen. Hij zou naar Marrakesh gaan en zich houden aan de grondwet. N-VA meende dat hij namens het parlement zou gaan, maar niet na- mens de regering, die verdeeld is en waar geen consensus is. De andere regeringspartijen von- den dat maar pover en sloten zich later aan bij een resolutie van de linkse oppositiepartijen die vroeg om het migratiepact effectief te teke- nen. Daarmee was de impasse opnieuw com- pleet. De N-VA-toplui konden niet rustig naar huis. Zij vergaderden ’s nachts verder over de te volgen strategie.
Kloof met de burger
Bij al wat zich in de Kamer afspeelde, stelden velen zich de vraag hoe dit alles moet overko- men bij de gemiddelde burger. Feit is dat dit soort spektakels, met politieke spelletjes vol wolfijzers en schietgeweren, de kloof tussen de politiek en de burger alleen maar vergroot.
Men kan ook vaststellen dat in tal van bevragin- gen, enquêtes, polls en petitieacties blijkt dat een overgroot deel van de bevolking dat migra- tiepact niet lust en er vanaf wil. In een bevra- ging door de vrt bleek het zelfs om 87 procent te gaan. De vraag is dan gerechtvaardigd of de stemming in de Kamer niet omgekeerd evenre- dig is met wat er bij de bevolking leeft.
Orde van de dag
Om 21u.17 werd na de stemming van de Mar- rakeshresolutie de zitting gesloten voor een korte pauze, want – jawel - om 21u.39 werd de zitting opnieuw geopend. Op de agenda ston- den de gewone wekelijkse ‘mondelinge vra- gen’, wat gewone stemmingen en een politieke benoeming. Geen vuiltje aan de lucht, leek het wel. De vragen aan en de antwoorden van de premier over de klimaatmars en een ontmoe- ting met de ’gele hesjes’ werden zonder ver- pinken beantwoord alsof er die dag niets aan de hand was geweest. Binnen twintig minuten verviel de Kamer in zijn oude plooi en de orde van de dag. Niemand scheen te beseffen dat dit land en z’n regering zich in een diepe crisis bevinden. ‘Business as usual.’ België van zijn meest cynische kant.
Decreet “Oorlog tot der dood”
Bolivar is niet de enige creoolse (in Zuid-Amerika geboren Spanjaard) leider die de schoonmoeders van het moederland beu is en die een eigen staat wil. In de la- tere staten Argentinië, Uruguay en Chili zijn er ook opstandelingen die profiteren van de zwakheid van Spanje, dat verscheurd wordt door de openlijke of guerrillaoorlogen met het Franse bezettingsleger van Bonaparte.
De rebellen kunnen op de steun van het Ver- enigd Koninkrijk rekenen, dat het Spaanse verbod op zakendoen van de kolonies met andere staten wil liquideren. Bolivar gaat in 1813 in ballingschap nadat zijn eerste Vene- zolaanse republiek weer in Spaanse handen komt. Hij vertrekt naar Nieuw-Granada (het huidige Colombia, Panama, Ecuador en een deel van Peru). Daar voeren andere opstan- delingen inmiddels oorlog tegen landge- noten die de band met het moederland wel willen behouden en die gesteund worden door de zwakke restanten van de Spaanse legers die geen versterkingen meer krij- gen uit Europa. Maar ‘veldslagen’ en ‘legers’
hebben in Zuid-Amerika niet dezelfde bete- kenis als in Europa. De legers tellen meest- al aan beide zijden niet meer dan een paar duizend soldaten. Er zijn een paar bekende veldslagen waarbij … zes soldaten sneuve- len. Dat neemt niet weg dat alle legertjes de burgerbevolking terroriseren, beroven en vermoorden. Bolivar neemt zijn toevlucht tot een extreem middel: het “Decreto de Guerro a Muerte”. Iedere tegenstander die voor de Spaanse kroon vecht of haar steunt, mag zon- der proces geëxecuteerd worden. In febru- ari 1814 herovert Bolivar met zijn legertje Venezuela en hij neemt negenhonderd ko- ningsgetrouwen gevangen. Op drie dagen tijd worden ze allemaal gefusilleerd. Bolivar wordt president van de Tweede Venezolaan- se Republiek en hij creëert een reeks instel- lingen om het land te besturen. Op papier is het allemaal mooi, maar in werkelijkheid stelt zijn regering niets voor. Zijn republiek gaat opnieuw ten onder wanneer hij een Spaanse kapitein die zich aan zijn zijde wil scharen niet aristocratisch genoeg acht. De Spanjaard verzamelt boos op eigen houtje duizenden arme boeren en landarbeiders.
Hij loopt over naar de Spaanse zijde en be- looft zijn mannen dat ze alle rijke (en minder rijke) aanhangers van Bolivar mogen beste- len, verkrachten en vermoorden. Bolivar lijdt een smadelijke nederlaag en moet vluchten.
Vijftienhonderd van zijn soldaten worden gefusilleerd.
Nooit opgeven
Opgeven staat niet in Bolivars woorden- boek. Met hulp van (buitenlandse) finan- ciers brengt hij weer een legertje op de been. Nieuw-Granada, waar het koninklijk gezag even een beetje hersteld is, valt hij in 1816 binnen. Opnieuw begint wederzijds het plunderen en doden. Geleidelijk krij- gen de rebellen de overhand, want het ver- armde Spanje kan nauwelijks hulp zenden.
Zuid-Amerikanen horen het niet graag, maar de definitieve klap wordt grotendeels gege- ven door een huurlingenleger van een paar duizend Britten, Ieren en Duitsers. Dat “Brits legioen” bestaat uit geharde veteranen van de napoleontische oorlogen die werkloos zijn en een nieuwe ‘uitdaging’ zoeken. Zij trekken met Bolivar over de Andes om Vene- zuela te bevrijden, wat in de Zuid-Ameri- kaanse mythologie ten onrechte vergeleken wordt met de tocht van Hannibal over de Alpen. In 1821 is alles voorbij. Bolivar mag zich president noemen van de nieuwe staat Groot-Colombia (het huidige Colombia, Venezuela en Panama). Zijn gezag is niet erg groot. Overal spelen plaatselijke caudillo’s de baas. Rechtlijnig is Bolivar wel. Een deel van het Spaanse koloniale rijk (grotendeels het huidige Ecuador) heeft zich op eigen
houtje bevrijd, en dat is niet naar de zin van de officiële El Libertador. Dus valt hij binnen met een legertje, zet de plaatselijke regering af en annexeert het land. Ook in Argentinië, Uruguay en Chili zijn de Spanjaarden aan de deur gezet, maar daar voelt niemand de be- hoefte Bolivar te verwelkomen. Blijven nog in koninklijke handen: Peru en Hoog-Peru (het huidige Bolivia). Een congres van Peru- viaanse notabelen roept Bolivar tot dictator uit en hij verslaat de laatste Spaanse troepen (nauwelijks 1.000 soldaten).
De dictator
In Peru laat de bevrijder-dictator zijn ware aard zien, die hij in Groot-Colombia wat verbergt. Hij voert een oude koloniale wet weer in waarbij de autochtone indianen een speciale en zware belasting moeten be- talen. Hij voert de perscensuur in, weigert lokale verkiezingen, benoemt uitsluitend bevriende politici en laat tegenstanders in de gevangenis gooien of fusilleren. Hij aan- vaardt ook nederig dat Hoog-Peru naar hem genoemd wordt en doet er graag het presi- dentschap van de regio bij. Dan is het tijd om vertegenwoordigers van de vroegere kolo- nies bij elkaar te roepen, in Panama, en daar luidt het uur van de waarheid. Niemand van de plaatselijke satrapen (meestal generaals met kleine legertjes) heeft zin de macht af te staan aan één grote staat. Niet als unitaire constructie, niet als federatie en zelfs niet als confederatie. Bolivar staat zwak.
Hij heeft zijn reusachtige fortuin helemaal opgesoupeerd voor de goede zaak en heeft geen geld meer om troepen te rekruteren en zijn droom militair te verwezenlijken.
Zijn gezondheid verzwakt met de dag en hij moet toezien dat zelfs in zijn eigen Venezue- la veel creolen de ontbinding van Groot-Co- lombia willen. Het strekt hem tot eer dat hij open oorlogen tussen al die nieuwe regio’s wil vermijden. Hij legt zich neer bij de on- vermijdelijke splitsingen, maar maakt nog mee dat Peru en zijn Groot-Colombia oor- log voeren over Ecuador. In januari 1830 verklaart Venezuela zich onafhankelijk. Ge- teisterd door tuberculose biedt Bolivar zijn ontslag aan als president van het resterende deel van Groot-Colombia. Hij krijgt als belo- ning voor zijn inspanningen een klein pen- sioentje, en verneemt het nieuws dat zijn di- recte opvolger al vermoord is. Ook Ecuador scheurt zich af, dus blijven alleen Colombia en Panama over (de Amerikanen dwingen in 1903 de onafhankelijkheid van Panama af, waar het kanaal in Amerikaanse handen is).
Bolivar sterft einde 1830 en maakt mee dat zijn droom uiteenspat.
Antwerpen en Brussel
Overal heersen nu kleine en grote dicta- tors die allemaal het continent overstelpen met zijn standbeelden, en die lanen, pleinen en straten naar hem noemen. Tot vandaag beroepen zowel linkse als rechtse politici in Zuid-Amerika zich op Bolivar. De opvolgers van Bolivar zorgen ervoor dat het continent blijft lijden onder het geweld, de corruptie en de armoede die in Bolivars tijd heersten en waarover hij zich niet bekommerde. Zijn doel was de macht te geven aan de rijke creoolse burgerij en daar slaagde hij in. In Europa heeft men de onafhankelijkheids- strijd gevolgd, al is de kennis over de reële gebeurtenissen erg gering.
Veel Europeanen zien in Bolivar de libera- le en blanke bevrijder van de Spaanse tiran- nie, terwijl ze tezelfdertijd geen problemen hebben heel Afrika en een deel van Azië te koloniseren. Ook in Europa en in eigen land wordt Bolivar geëerd met pleinen (Antwer- pen-Zuid) en straten (Brussel, waar zelfs een heus standbeeld staat). Die vorige genera- ties politici waren dus niet veel snuggerder dan de huidige clowns die Lumumba op ge- lijkaardige wijze willen eren.
JAN NECKERS
Simon Bolivar
(deel 2)
De droom van Simon Bolivar is één centrale regering voor alle gewezen Spaan- se kolonies in Zuid-Amerika. Uiteraard met hem als president.
RODDELS UIT DE WETSTRAAT
Graag uw aandacht
Op maandag 24 december en maandag 31 december zijn de kantoren van ’t Pallieterke gesloten. Uiteraard kunt u er evenmin terecht op 25 december (dan vieren we Winterdag) en evenmin op nieuwjaarsdag. Die sluiting geldt enkel voor onze administratieve dien- sten. De redactie werkt die dagen onverdroten verder. Naar wekelijkse gewoonte zou, met medewerking van Bpost, ’t Pallieterke op donderdag 27 december ter lezing beschikbaar
moeten zijn. DE REDACTIE
Actueel
13 december 2018 5
Spoedmeeting Vlaams Belang: bescherm ons Europa
Een volle zaal voor
Steve Bannon en Marine Le Pen
“Honderden Vlamingen hebben wij moeten weigeren”, glunderde inleider Philip Claeys bij aanvang van de spoedmeeting op 8 december in het Vlaams Parlement tegen het noodlottige ‘zelfmoordpact’ van Marrakesh. De meeting was een initiatief van de BENV, Beweging voor een Europa van Naties en Vrijheid, die door Gerolf Annemans wordt voor- gezeten. Er wordt over massa-emigratie ongelooflijk eenzijdig bericht, klonk het, maar het aantal tegenstanders groeit indrukwekkend, omdat steeds meer mensen beseffen dat Orwells 1984 met rasse schreden dichterbij komt.
De sprekers die het Vlaams Belang had weten te strikken, waren niet de eersten de besten: behalve Philip Claeys en voorzit- ter Van Grieken, waren dat Radim Fiala van de Tsjechische SPD, Marine Le Pen van het Franse Rassemblement National en - o verras- sing - Steve Bannon, gewezen raadgever van die gruwelijke Donald Trump die wij hebben leren kennen dankzij Björn Soenens.
Gepast onthaal
Bij aankomst in hartje Brussel kwamen wij op slag in de gepaste sfeer: Friese ruiters en échte ruiters te paard, en aan alle kanten politie om inboorlingen en bezoekers tegen
‘gele hesjes’ te beschermen. Na Philip Claeys werd het woord verleend aan de Tsjechische gastspreker, die duidelijk niet zo héél goed
VLAAMS PARLEMENT
Schuldig verzuim
Na enige minder gelukkige uitlatingen van federaal klimaatminister Marghem en na de Brusselse optocht van een zeventigduizendtal, al dan niet biologisch volgevreten, klimaat- gekkies, kon worden gevreesd voor bemoei- enis van het Vlaams Parlement. Dat gooide er inderdaad maar meteen een heus actualiteits- debat tegenaan.
Björn Rzoska (Groen) begon met een eind weg te emmeren over een gebrek aan docu- menten en transparantie. Daarmee liep hij in de val van Marghem, die gewoon een en an- der op Vlaanderen had proberen af te schui- ven, zeer wel wetend dat geen enkele “inter- federale” entiteit echt zin had in de steeds waanzinniger wordende Europese doelstel- lingen, net zomin als de “grote” landen daar zin in hebben. In het licht van de afschuwelijke rampen, zondvloeden en ontploffingen van het heelal die ons te wachten staan, was het voor Rzoska duidelijk dat de Vlaamse regering hier schuldig verzuim kon worden verweten. Een boodschap Savonarola waardig en we weten hoe het die onheilsprediker (uit de Florentijn- se Republiek, nvdr.) is vergaan.
Slap koord
Een vrij evenwichtig verhaal kwam van Wilfried Vandaele (N-VA), die voor realisme pleitte. Het beleid moet duurzaam, haalbaar en betaalbaar zijn en het heeft weinig zin om allerlei grootse eden te zweren als daar toch niks van in huis komt. Beter is het om al te doen wat mogelijk is en dat te maximalise- ren waar kan. Op een opmerking van Stefaan Sintobin (VB) over kernenergie had Vandaele zelfs de duidelijkheid om te zeggen dat het verstandig zou zijn om dat maar niet meteen op te geven. Tot ergernis van een Bruno Tob- back (sp.a), wiens discours overigens nogal onsamenhangend was. Vandaele bracht ook een aantal sprekende cijfers naar voren en
het is inderdaad niet mis wat Vlaanderen al- lemaal uitgeeft aan energie en klimaat. Laten we maar hopen dat het niet allemaal aan vage fantasmes opgaat.
Voorts had Vandaele het over een soort slappe koord waarop we ons staande moeten houden, we willen veel doen maar het moet ook nog een beetje haalbaar zijn en het kan niet de bedoeling zijn dat we ons in een eco- nomische en sociale afgrond storten. Iets waar Groen en sp.a weinig boodschap aan hadden, want ook al moeten duizenden en duizenden zielen stuk, als het maar is voor het klimaat- geluk.
Planeet B
Ook de minister-president riep op tot wat werkelijkheidszin. Zeer geslaagd was zijn opmerking dat we heel Vlaanderen zouden moeten afbreken om sommige normen te kunnen halen (wellicht heeft ook niemand gedacht aan al het fijn stof dat bij dergelijke operatie zou vrijkomen) en overigens loopt Vlaanderen al ver vooruit.
Deze vaststellingen konden Bruno Tobback er niet van weerhouden om nog eens het ein- de van de wereld aan te kondigen en drama- tisch te stellen dat er geen “planeet B” voor- handen is als we de huidige verknoeien. Een paradijs aan welvaart en jobs zou zich trou- wens aan ons openbaren als wij nu maar alles aan de klimaatgodin offerden. Zelf durven we te vermoeden dat Tobback zich op een nog verderaf gelegen hemellichaam bevindt. Ro- brecht Bothuyne (CD&V) maakte het zo mo- gelijk nog mooier door onder meer droogte en hongersnoden te voorspellen en te stellen dat “Vlaanderen de opwarming van de aarde moet tegengaan.” Ook in de Romeinse Se- naat verwees wel eens iemand naar deze of gene ziener, maar daar stond dan toch altijd iemand tegenover die geen boodschap had aan pseudoreligie. Het blijft wachten op die dappere Koepelzaalbewoner.
vertrouwd is met de Engelse taal waarin hij die massa Vlamingen toesprak. De man ver- wees naar de ervaring die hij in het vroege- re Tsjechië heeft opgedaan met gebrek aan respect voor democratie en vrijheid. Evenmin had hij een goed woord te vertellen over de negatieve rol die ngo’s spelen in heel het mas- samigratiegebeuren. Multilateralisme werd dat genoemd door Gerolf Annemans, die ons per scherm toesprak vanuit Hongarije, en die zowaar durfde voorspellen dat de “slechte Belgische regeringen” zullen opkijken van de stembusslag op 26 mei, die volgens hem komaf zal maken met het Marrakesh-multila- teralisme.
Bannon en Le Pen
Een vlot van de tongriem gesneden Steve
Zaak Wilders:
Scheiding der machten?
In Nederland sleept de rechtsgang rond de ‘minder-minder-uitspraak’ van de PVV-lei- der al meer dan vier jaar aan. Geert Wilders ging onlangs in het verweer. Hij eiste een onderzoek naar eventuele politieke bemoeienis. Volgens de politicus zou de poli- tieke wereld druk uitgeoefend hebben op het Openbaar Ministerie, om hem te laten vervolgen.
Voor de oorsprong van deze zaak moeten we al terug naar het voorjaar van 2014. Op de avond van de gemeenteraadsverkiezin- gen vroeg ’s Nederlands bekendste islam- criticus of zijn aanhang ‘meer of minder Ma- rokkanen’ wilde. Hierop begon de menigte
‘minder, minder!’ te schreeuwen. Links Ne- derland zag hierin een oproep tot geweld en het aanzetten tot rassenhaat. Een rel was ge- boren. Duizenden Nederlanders - voor een groot deel moslims – dienden een klacht in bij het Openbaar Ministerie.
Het proces ging vanaf maart 2016 van start. Geert-Jan Knoops, een van de hoogst aangeschreven strafpleiters, stond Wilders bij en eiste de wraking van een van de rech- ters, omdat deze rechter volgens de verde- diging partijdig was ingesteld. Dit verzoek werd echter afgewezen. In een eerder pro- ces dat, in 2010, tegen de PVV-leider werd aangespannen, slaagde de toenmalige ad- vocaat van Wilders er nog in een rechter te laten wraken. Uiteindelijk werd Wilders in december 2016 veroordeeld voor het aan- zetten tot discriminatie en groepsbeledi- ging maar werd hij vrijgesproken van het oproepen tot haat of geweld.
Geen politieke druk
Anno nu sleept de zaak nog steeds aan.
Ditmaal in hoger beroep. Advocaat Geert- Jan Knoops stelde dat er mogelijk druk van hogerhand werd uitgeoefend om destijds tot vervolging over te gaan. Niet zozeer de zesduizendvijfhonderd aangiften tegen dis- criminatie zouden het Openbaar Ministerie hebben aangezet tot vervolging, wel druk die mogelijk uitgeoefend werd door onder andere Ivo Opstelten, de toenmalige Minis- ter van Veiligheid en Justitie. Vorige week viel een uitspraak. De Advocaat-Generaal oordeelde dat het Openbaar Ministerie zelf- standig de beslissing heeft genomen om Wilders te vervolgen. Weliswaar werd Ivo Opstelten, in zijn hoedanigheid van justitie- minister, hierover ingelicht maar er was van politieke druk geen sprake. Het Hof in hoger Beroep gaat dus niet in op de eis van straf- pleiter Geert-Jan Knoops om de vroegere baas van het Openbaar Ministerie en ex-mi- nister Opstelten op te vorderen als getuige.
Wilders wordt dus geconfronteerd met een verloren veldslag. Op 10 januari valt de be- slissing over het verdere verloop van deze haast eindeloze zaak. SD
“Migratiepact als les uit WOII”
Citaat van de week >
Dirk van der Maelen (sp.a)
Tijdens zijn pathetische tirade tegen de N-VA ging Dirk van der Maelen (sp.a) zwaar uit de bocht door nog maar eens de jaren dertig en veertig van vorige eeuw erbij te sleuren, alsook de tragiek van de Holocaust.
Op zeker moment zei hij dat het Global Compact voor een veilige, ordelijke en re- guliere migratie in rechte lijn ligt met de lessen die uit die periode moeten worden getrokken. Kortom, zonder het letterlijk te zeggen, insinueerde hij dat wie tegen het Marrakeshpact is, een halve of hele nazi is met heimwee naar die tijd. Bescha- mend en compleet misplaatst. Hendrik Vuye (ex-N-VA, nu V&W) vroeg daarop het woord om meesterlijk de mond van Dirk te snoeren: “Mijnheer Van der Maelen, ik dacht niet dat wij nu een resolutie bespre- ken over de jaren dertig, maar nu u daar toch over begint, wil ik u ook een vraag stellen. Waarom heeft de voorzitter van de socialistische partij in 1940, Hendrik de Man, de socialistische partij ontbonden en opgeroepen om samen te werken met de Nieuwe Orde? Waarom? Als u zelf boter op uw hoofd heeft, zeg dan niet dat iemand anders boter op zijn hoofd heeft.”
Bannon probeerde ons in ’t Engels diets te maken dat wij eigenlijk nog niet de draag- wijdte snappen van wat aan de gang is: een wereldwijd conflict. Maar, stelde hij: wij staan aan de juiste kant van de geschiedenis en wij hebben de slimste mensen. Dat de gewezen Trump-raadgever langs zijn neus weg een sneer gaf aan de media, zal u wellicht niet ver- bazen. Geef het volk zijn zelfstandigheid terug en steun de werkers, klonk zijn eis. Gelijk met een pleidooi voor cultuur en beschaving, eiste hij een forse afwijzing van ‘Marrakesh’ en een sterke controle van onze grenzen. Ook daar- voor staan wij volgens hem aan de goeie kant, want wij hebben bekwame leiders die zeggen:
“Genoeg!” Al wordt zij stilaan een vertrouw- de verschijning in onze contreien, Marine Le Pen kon andermaal op veel bijval rekenen, al richtte zij zich tot de Vlaamse vrienden ‘en français’. Strijdvaardig zei zij op 26 mei niet te willen deelnemen, maar te winnen en dat te doen met het nieuwe Europese project voor naties en vrijheid. Zij gewaagde euforisch van een akte van liefde in de vorm van een onaf- hankelijk bestel van Europese naties.
Wat voor niet weinig Vlaams-nationalisten uit haar mond als vernieuwend moet hebben geklonken, was haar pleidooi voor een Euro- pa der volkeren tégen de Europese Unie en vóór onze tradities. Wij moeten korte metten maken, vindt Le Pen, met het Marrakesh- pact van mondiale ondermijning, dat consu- laten beschouwt als reisagentschappen voor migranten.
Rode loper
Tom van Grieken mocht het laatste woord spreken, en hij deed dat in stijl en niet zon- der typische humor. Vooral de humoristische vondst van de VN dat ‘Marrakesh’ helemaal niet bindend zou zijn, kon op spot rekenen.
“De opengrenzenlobby staat klaar om het te misbruiken als een open uitnodiging voor heel de wereld”, sneerde hij. De hoofdvogel wist hij af te schieten met zijn opmerking dat Michel al over zó veel rode lijnen was gelo- pen “dat het begint te lijken op een rode loper naar Marrakesh”. Tot slot kregen alle sprekers rode kerstrozen aangeboden. Nee, géén win- terrozen.
HECTOR VAN OEVELEN
