€ 2,30
74ste jaargang • nummer 46 • donderdag 15 november 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Pro memorie: in België worden 21 leden van het Europees Parlement verkozen. 12 voor het Nederlands- talig kiescollege, 8 voor het Frans- talig en 1 voor de Duitstaligen. Het zag er lang naar uit dat in 2019 een zetel zou sneuvelen, en dan rees meteen de vraag wie het slachtoffer zou worden. Zouden de Nederlands- taligen een zetel moeten inleveren?
Uiteindelijk blijft alles bij het oude, omwille van het pak zetels dat ver- dwijnt met de Brexit.
Dezer dagen wordt in de kranten gegist naar wie de Europese lijst van de verschillende partijen zal trekken. ‘t Pallieterke waagt zich ook aan die oefening.
Beginnen we bij de N-VA. In 2014 haalde de partij 4 zetels bin- nen. Lijsttrekker was toen Johan van Overtveldt. Dat de minister van Financiën nu opnieuw de Europe- se lijst zal trekken, is weinig waar- schijnlijk. Vraag is of Van Overtveldt in 2019 nog in de politiek actief zal zijn. Misschien krijgt hij een post bij een internationale financiële instel- ling.
En ook zijn opvolger in het Euro- pees Parlement, kersvers defensie- minister Sander Loones, heeft ande- re ambities of taken. Hij zal wellicht de West-Vlaamse lijst in de Kamer aanvoeren. Anneleen van Bossuyt is een optie, maar dit Europees Parlementslid is in Gent nog altijd niet uitgeteld voor een schepen- zetel. Het kan nog raar lopen in de Arteveldestad. Als het water tussen liberalen en het rood-groene kartel te diep blijft, dan zouden Groen en sp.a zowaar aan een coalitie met de N-VA denken.
De naam die het meest de ronde doet als lijsttrekker, is die van Geert Bourgeois. Nu vicepremier Jan Jam- bon meer en meer in het vizier komt als Vlaams minister-president, zou dat een interessante exit zijn voor de ‘stamvader’ van de N-VA. Ten- zij men Bourgeois als West-Vlaams lijsttrekker voor het Vlaams Parle- ment wil uitspelen. Dan moet hij kiezen. Want dat speelt ook een
rol: men kan niet op verschillende lijsten staan. En N-VA-voorzitter De Wever heeft al duidelijk gemaakt dat de kopstukken eerst en vooral in de verschillende parlementen nodig zijn, omdat elke stem en elke zetel zullen tellen.
CD&V verlost van Kris Peeters
Het is een publiek geheim dat men bij de CD&V af wil van Kris Peeters, na de nederlaag op 14 oktober in Antwerpen. Als kop- stuk voor de federale verkiezingen denkt de partij aan Wouter Beke.
Kris Peeters profileert zich bij le- zingen, voordrachten en semina- ries de laatste weken almaar meer rond Europese thema’s. Aangezien Europees Commissaris Marian- ne Thyssen stopt met politiek, ligt het lijsttrekkerschap open voor de
‘passant uit Puurs’. Europees Com- missaris? Dat is nog wat anders.
Gunt men hem die post echt in de eigen partij? En is Kris Peeters, die amper vreemde talen spreekt, de geschikte man? Bovendien hebben de Franstalige liberalen van de MR die post nog altijd niet opgegeven.
Het is in 2019 misschien de laatste kans voor Didier Reynders om een absolute topfunctie in de wacht te slepen.
Bij Open Vld bestaat weinig dis- cussie over het lijsttrekkerschap van woelwater Guy Verhofstadt.
Nummer twee wordt zijn goede vriendin Hilde Vautmans. De Vlaam- se liberalen deden het in 2014 bij de Europese verkiezingen goed.
Dankzij het Verhofstadteffect wer- den ze tweede, voor de CD&V. De liberalen telden drie zetels, tegen twee voor de christendemocraten.
De derde zetel zit op de wip, dat weten ze bij de blauwe partij zeer goed. Vandaar dat staatssecretaris Philippe de Backer twijfelt om op- nieuw op de Europese lijst te staan.
Het zou best kunnen dat hij naast een zetel grijpt. Bovendien wordt De Backer niet graag vereenzelvigd met Verhofstadt.
Op zondag 26 mei 2019 vinden niet alleen de federale en regio- nale parlementsverkiezingen plaats, die dag staat ook de Euro- pese stembusslag gepland. Stilaan wordt duidelijk wie de lijst- trekkers voor de Europese verkiezingen zullen worden, al is nog weinig of niets officieel. Een overzicht.
Annemans lid van brede eurosceptische beweging?
De tijd dat het Vlaams Belang/
Vlaams Blok zich in Straatsburg amuseerde in de fractie met figu- ren als Jean-Marie Le Pen en Franz Schönhuber is allang voorbij. De partij heeft nog één verkozene met Gerolf Annemans. Trekt hij straks opnieuw de lijst? Het zou best kun- nen. Voor de Europese verkiezin- gen moet je omwille van de grote kieskring uitpakken met nationaal bekende figuren. Bij het VB zijn dat naast Annemans, Tom van Grieken en Filip Dewinter. Laatstgenoem- de als nationaal boegbeeld van de partij is steeds minder een optie.
En Van Grieken wist op 14 oktober sterk te scoren in Schoten. Hij kan zijn gezag in de partij versterken door de Vlaamse of federale lijst in Antwerpen te trekken. Hij zal Bart De Wever niet naar de kroon kun- nen steken, maar zal wel bovenaan de populariteitspolls prijken. Voor Gerolf Annemans, die net 60 is ge- worden, kan de periode 2019-2024 die van zijn laatste mandaat zijn.
Een interessante legislatuur voor het Europees Parlement. De euros- ceptische partijen zullen aan belang winnen. Benieuwd welke fracties er gaan ontstaan. Met één zetel weegt het Belang niet zwaar. Misschien komt er een tweede bij, maar dat is evenmin indrukwekkend. Alleen:
om als fractie erkend te worden, zijn minstens 25 parlementsleden uit minimaal een vierde van de lid- staten nodig. Die een of eventueel twee zetels van het Vlaams Belang kunnen dan het verschil maken.
Geen socialisten meer?
Even iets over de Vlaamse lin- kerzijde: Groen en sp.a hebben elk één zitje in het Europees Parlement.
Over Bart Staes bestaat weinig dis- cussie, en misschien wint Groen een tweede zetel. Dat zou dan wel eens ten koste van de sp.a kunnen gaan.
Arme Kathleen van Brempt. Stel u voor, de Vlaamse socialisten die niet eens meer in het Europees Parle- ment vertegenwoordigd zijn. Het zo- veelste symbool van de ondergang van de Europese sociaaldemocratie.
Lees het volledige interview met jihadexpert Peter Velle op blz. 11
Jihadprediker graag gezien bij
drugcriminelen
In dit tweede deel van ons gesprek met isla- mexpert Peter Velle gaan we dieper in op
de rol van Tarik Chadlioui, jihadpredi- ker uit Borgerhout, bij de financiering
en de oprichting van salafistische projecten. Tot voor kort zat de man in een Spaanse cel voor het beramen van een terroris-
tische aanslag, maar vandaag is hij alweer lustig aan het werven. En wij mogen meegenie-
ten…
Over de Brit Tommy Robin- son is in deze kolommen al een en ander verschenen. De man is een anti-islamactivist die in het Verenigd Koninkrijk regelmatig van zich laat horen. Enige tijd ge- leden moest hij enkele maanden in de cel doorbrengen. Robinson was vroeger ook actief in de EDL, de English Defence League, maar hij verliet die organisatie om zich volledig te concentreren op zijn eigen strijd, die hij vooral via de sociale media voert.
Robinson kan enkel rekenen op financiële steun van sympa- thisanten. Hij leeft letterlijk van de donaties. Zo kon je via zijn
webstek doneren via de online- rekening Pay Pal. Tot verleden week, want Pay Pal heeft de reke- ning opgedoekt. Daarmee droogt zijn bron van inkomsten lang- zaam maar zeker op. Betalen kan nog altijd, maar nu via bitcoins, een systeem dat minder goed in- geburgerd is.
Hetzelfde overkwam de jon- gens en meisjes van Schild &
Vrienden. Vorige week zetten de onlinebetaaldienst Pay.nl en de onlinewebwinkel Shopify de samenwerking stop. Als gevolg daarvan moet S&V van nul een nieuwe webwinkel in elkaar steken.
Hoe rechts bestreden wordt
Gissen naar de
Europese lijsttrekkers
Dat Facebook, Google en Twitter bij een te rechtse mening ingre- pen, was al langer bekend. Menig rechts politicus of rechtse organi- satie kreeg er al mee te maken. Maar het stopt niet.
Actueel 15 november 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Politiek getouwtrek rond
Nationale Bank is niet nieuw
Dat ex-minister van Financiën Steven Vanackere (CD&V) straks directeur wordt bij de Nationale Bank, ligt al vast. Bin- nen de federale regering deed Open Vld wat kregelig, maar wellicht krijgen de liberalen iets in ruil. En de N-VA heeft met het voorstel van minister van Financiën Johan van Overtveldt om tegen 2023 de instelling te moderniseren en te vervrou- welijken duidelijk gemaakt dat de voormalige ACW-minister geen regeringscrisis waard is.
Met de heisa rond de voordracht en de benoeming van Vanac- kere wordt nog maar eens aangetoond dat de politieke zeden niet veranderd zijn, ook niet in de Zweedse coalitie. De direc- tie van de Nationale Bank moet bestaan uit bekwame perso- nen die in volle onafhankelijkheid ageren, zo wordt gesteld.
Dat klopt, maar het blijven in eerste instantie politieke benoe- mingen. In het verleden was dat zo, vandaag is dat zo en het zal in de toekomst zo blijven. De partijpolitieke bemoeienis maakt dat principes als ‘deskundigheid’ en ‘bekwaamheid’
met een korrel zout moeten worden genomen.
Bekwaamheid is bijkomstig
Capabele mensen grepen in het verleden naast een zitje in het directiecomité van de Nationale Bank, of werden opzijge-
schoven. Minder bekwame figuren maakten carrière. Zoals Marcia de Wachter, de CD&V-directeur, die nu met pensioen gaat. Dat zij ooit tot vicegouverneur opklom, had alles te ma- ken met haar sterke, laten we zeggen ‘emotionele’ band met Fons Verplaetse, die de Nationale Bank van 1989 tot 1999 leid- de.Op tien jaar tijd, tussen 1990 en 1999, schopte ze het van woordvoerster tot vicegouverneur. Een nooit geziene blitz- carrière in de Nationale Bank. In 2003, toen de CVP/CD&V al een aantal jaren in de federale oppositie zat, volgde de verne- dering. De Wachter werd door de paarse regering tot gewoon directeur gedegradeerd. Open Vld’er Luc Coene, oud-kabi- netschef van Guy Verhofstadt, werd vicegouverneur. Onder- tussen had de PS met Guy Quaden al een aantal jaren een ver- trouweling in de gouverneurszetel. Een andere socialist bij de Nationale Bank was voormalig Vlaams Parlementsvoorzitter Norbert de Batselier (sp.a). Wat zijn financieel-economische verdiensten waren, is altijd een mysterie gebleven.
Anders is het met Mathias Dewatripont, PS-directeur en eco- noom. Die man is wel een topper. Hij werkte ooit samen met de Franse Nobelprijswinnaar voor Economie Jean Tirole. Hij
schopte het op een bepaald moment tot vicegouverneur, maar werd in 2015 gedegradeerd. Binnen de Zweedse coalitie hadden de Franstalige liberalen van de MR duidelijk gemaakt dat er een einde moest komen aan het overtal aan PS-vertrou- welingen in overheidsinstellingen. Inmiddels is Dewatripont uit de Nationale Bank verdwenen.
Gwendolyn Rutten
Politiek cliëntelisme haalt hier altijd de overhand op eco- nomische deskundigheid. Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten is daar ook een adept van. Dat blijkt niet alleen uit de vaudeville rond de aanstelling van een nieuwe gouverneur voor Oost-Vlaanderen. Ook de kuiperijen van de Open Vld bij de voordracht van een directeur voor de Nationale Bank staan ver van de liberale meritocratische principes.
In 2015 moest Luc Coene wegens pensionering vervangen worden, door een partijgenoot uiteraard. Coene zelf dacht aan Wouter Boussu, een jurist bij de Nationale Bank en aan de slag bij het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Maar neen, Gwendolyn Rutten eiste dat kabinetschef Tim Hermans de post kreeg. De zaak werd zo op de spits gedreven dat de aanstelling maandenlang aansleepte. Uiteindelijk haalde Rut- ten haar slag thuis. Hermans werd op zijn 42ste - uitzonderlijk jong voor zo’n functie - directeur bij de Nationale Bank.
Sindsdien is de procedure voor de aanstelling van directeurs officieel ‘geobjectiveerd’, met zelfs een interview voor de regentenraad (zeg maar de raad van bestuur van de bank), maar het is en blijft een overwegend partijpolitiek proces.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN Dat politici graag armworstelen om hun eigen pionnen bij de Nationale Bank te posteren, is niet nieuw.
De mogelijke aanstelling van ex-minister Steven Vanackere als directeur is de zoveelste omstreden voor- dracht in een lange reeks. Een overzicht.
Aardrijkskunde
op de schroothoop?
Er zouden onweerswolken hangen boven het vak aardrijkskunde. Vol- gens recente berichten zou het katholiek onderwijs met de gedachte spelen om in de nieuwe leerplannen van de eerste graad van het secun- dair onderwijs het vak te laten opgaan in een cluster Wetenschappen en Techniek. Dat dit het einde zou kunnen betekenen voor een vak dat – net als wiskunde – al bestaat sinds de oudheid, is duidelijk. Maar die bedreiging hebben de aardrijkskundigen voor een deel aan zichzelf te wijten.
In de huidige reeks worden de politiekorpsen van Hasselt, Sint-Ni- klaas en Aalst gevolgd. Opvallend in de reeks zijn enkele politiek niet correcte uitspraken van enkele in- specteurs.
Van de winkeldiefstallen in het centrum van Hasselt wordt 75 pro- cent gepleegd door asielzoekers uit het nabijgelegen opvangcentrum van Houthalen (waar sinds 2015 zo’n 700 vluchtelingen worden opgevan- gen). Of ze komen vanuit Brussel of Luik met de trein of met de wagen.
Dan zien we in een winkelstraat in Hasselt twee agenten – in burger – patrouilleren. Ze houden een man en een vrouw in het oog, omdat die zich verdacht gedragen. Als de man in de Inno inderdaad wat juwelen weggrist, wordt ingegrepen. De man en vrouw worden in de boeien ge- slagen. Het blijken Georgiërs te zijn.
Aangekomen op het politiebu- reau, blijkt dat de man geseind staat in Duitsland en dat zijn aanhouding gevraagd wordt. Beiden staan voor eerdere en gelijkaardige feiten be- kend.
En dan komt het. Na verhoor mo- gen beiden ‘beschikken’. Hoewel op
heterdaad betrapt, hoewel geseind, hoewel niet aan hun proefstuk toe, worden ze vrijgelaten. Maar, oef, ze kregen wel een papier mee met de dwingende eis het Belgische grond- gebied binnen 24 uur te verlaten.
Dagelijks worden 266 winkel- diefstallen vastgesteld. Maar meer dan 42 procent van de winkeliers doet zelfs geen aangifte van diefstal meer. Het beleid van supertoleran- tie wordt van boven opgelegd aan de politie. Voor de politie blijft het ondertussen “dweilen met de kraan open”, terwijl minister Geens weg- kijkt. Ook in de afleveringen van “Ni- veau 4” van twee jaar geleden zag je de frustratie van de politiemensen die boefjes en boeven al tien keer hadden opgepakt, en telkens had- den moeten laten gaan.
Twee jaar verder zijn we, en win- keldiefstallen zijn nog steeds geen prioriteit voor het gerecht, hoorde ik een politieagent zeggen in de uitzending. Er volgt in negentig pro- cent van de gevallen geen vervol- ging. Er is niets veranderd. Dank u, minister Geens.
KARL VAN CAMP
Boeven beschikken
VAN DE HOOFDREDACTEUR
Op maandagavond ben ik een trouwe kijker van de televisie- reeks “Niveau 4”, waarbij politiemensen van dichtbij gevolgd worden in hun dagelijks werk. De serie is van de hand van televisiemaker Eric Goens, die twee jaar geleden een soort- gelijke reeks maakte over de politie van Sint-Jans-Molenbeek.
Eigen fout
In het verre verleden was aard- rijkskunde voor een belangrijk deel een weetjesvak. Het werd toen wel eens spottend kapen- en baaienkun- de genoemd. Ook was de koppeling aan geschiedenis niet uitzonderlijk.
Een aardrijkskundeleraar doceer- de dikwijls ook geschiedenis, en omgekeerd. Maar blijkbaar leken een aantal vakspecialisten met een minderwaardigheidscomplex te zit- ten. Aardrijkskunde moest per se worden geklasseerd bij de exacte wetenschappen, zoals fysica en bio- logie. De benaming voldeed niet meer, het moest geografie worden.
Wat men daarbij vergat, was dat die benaming eigenlijk in tegenspraak was met hetgeen men beoogde.
Immers, het achtervoegsel “grafie”
wijst op een beschrijvend karakter, daar waar de “nieuwe aardrijkskun- de” ook – terecht – onderzoekend en verklarend is. Die obsessie om als een volwaardige exacte wetenschap te worden aanzien, ging zelfs zo ver dat een tijd gepleit werd voor het gebruik in de les van allerlei formu- les, zodat een argeloze buitenstaan- der zich gerust in een wiskundeles kon wanen. En hier zit het probleem:
fysische aardrijkskunde heeft welis- waar connecties met andere exacte wetenschappen, maar er bestaat nog altijd zoiets als menselijke en economische aardrijkskunde. In fei- te heeft het vak iets unieks. Het heeft simpelweg van alles wat, de klas- sering is dus niet eenvoudig. Toch liet men de slinger naar de andere kant overslaan. Beter dan het onder- brengen van het vak bij de pure we- tenschappen, waardoor in de kan- didatuur-/bachelorjaren enkel de basisvakken fysica, chemie, biologie en wiskunde moesten worden ver- werkt, had er ook aandacht moeten worden besteed aan geschiedenis en economie. Het zou de licentie-/
masterstudent dan toelaten om naast een blijvende algemene aardrijks- kundige opleiding te opteren voor een wetenschappelijke specialisatie (meteorologie, bodemkunde) dan
wel voor een menselijke (demo- grafie, geopolitiek) of economische vorming. Enkel op die manier zou aardrijkskunde een volwaardige plaats tussen alle andere richtingen op de universiteit hebben kunnen innemen.
Op schoolniveau
Net als vele andere vakken (denk aan de “moderne wiskunde”) is aardrijkskunde in de voorbije de- cennia het slachtoffer geworden van allerlei veranderingen en hervor- mingen. Zo werd in de jaren tachtig regelmatig geschoven met het aantal lesuren waarop het vak recht had. In de jaren negentig werd zelfs - alweer tijdelijk - een uur aardrijkskunde in het beroepsonderwijs ingeschakeld.
Of het vak aardrijkskunde daar (en elders in het middelbaar) populair was of is, valt te betwijfelen. Vanzelf- sprekend speelt – zoals bij elk vak – de betrokken leerkracht, en zijn manier van lesgeven, een doorslag- gevende rol. De beste leerkrachten zijn degenen die moeite doen zich los te maken van de handboeken – dikwijls neerkomend op saai invul- werk – en een cursus met eigen ca- chet samenstellen. Die handboeken
zijn trouwens een weerspiegeling van de huidige maatschappij. Ze zijn politiek correct. Milieuproblemen en sociale problemen in de ontwik- kelingslanden komen ruim aan bod.
Migratiestromen en etnische proble- men, hete hangijzers in deze tijd, zit- ten eerder in het verdomhoekje. En was het kapen- en baaienkunde het ene uiterste, het totaal verwaarlozen van zelfs een summiere kennis van de ligging van landen, steden, rivie- ren en dergelijke, onder het mom dat alles in de atlas kan worden gevon- den, is een ander uiterste. Of wordt spelling in het vak Nederlands over- bodig omdat er toch zoiets als een woordenboek bestaat? Het destijds systematisch beschrijven van land na land (reliëf, klimaat, bevolking) was een voorbeeld van weetjes- aardrijkskunde, maar zich vandaag beperken tot een voorbeeldstreek geeft dan weer blijk van onvolledig- heid en oppervlakkigheid.
Al bij al is het opnemen van aard- rijkskunde in een cluster overbodig.
Ook nu is het vak een voorbeeld van vakoverschrijding, want regel- matig moet een beroep worden gedaan op gegevens en feiten die bij andere vakken worden gehaald.
Het argument van Lieven Boeve, di- recteur-generaal van Katholiek On- derwijs Vlaanderen, dat de vraag tot verandering uit de scholen zelf komt, is trouwens dubieus. Wie heeft dat daar gevraagd? Toch zeker niet de aardrijkskundeleraars?
JAN VAN AERSCHOT
Actueel
15 november 2018 3
Zwijgzaam
Mijnheer de blote democraat,
Vorige zaterdag en zondag, toen bekend werd dat de Vlaamse socialisten in Zelzate met de zegen van John uit Oostende een coalitie gingen vormen met de extreemlinkse PVDA, heb ik koortsachtig uitgekeken naar uw ban- bliksems omdat de democratische rechtsorde in gevaar zou zijn gebracht. Niks daarvan. Het sigaretten paffend orakel van Turnhout bleef oorverdovend stil.
Een radicale extreemlinkse partij die jaren- lang het doctrinaire marxisme, het sovjetimpe- rialisme, het Cuba-communisme en het maoïs- me bejubelde en goedpraatte, en die vandaag nog steeds een bijzonder boontje blijft hebben voor het Noord-Korea van Kim-Jong-Un en de machthebbers in het verhongerende Venezu- ela, sloot zowaar een politiek akkoord met de sp.a, nadat ze dat zelfs al eerder deed in Bor- gerhout waar ook uw eigen partij, Groen, be- trokken is. De bejubelde arbeidersparadijzen zijn niet echt toonbeelden van democratieën en de mensenrechten worden er op zijn aller- zachtst gezegd niet zo nauw genomen. Allemaal geen probleem, zo blijkt. Toen niet en nu niet.
Gij en uw groene gezellen meten dus duidelijk met twee maten en twee gewichten. Ik vergeet nooit de uitspraak van uw partijvoorzitster Mey- rem Almaci van voor de verkiezingen die dat alleen maar onderstreepte: “Ik ga geen cordon zetten rond elke partij die mij niet zeer aange- naam lijkt.”
Racisme, de mensenrechten, de democratie waren allemaal ingrediënten in de Geysels- cocktail die bepaalden dat het Vlaams Blok/
Vlaams Belang van alle macht moest wegge- houden worden. Het waren de argumenten om te verzekeren dat coalities met die partij er nooit zouden komen zodat links in het al- gemeen en groen in het bijzonder niet voor jaren van alle macht zouden kunnen gehouden worden. Het cordon sanitaire werd aldus een levensverzekering voor al wat progressief en links was om niet politiek geïsoleerd te worden.
En gij kwaamt altijd met een zure, bloedernsti- ge smoel de moraalridder spelen en iedereen die er mogelijk nog maar aan dacht het cordon sanitaire te laten voor wat het was, neersabelen met gevoelsmatige argumenten die moesten aantonen dat met het Vlaams Belang mee aan
de macht de verknechting, de grauwe dictatuur, de ontmenselijking, de concentratiekampen, de uitsluiting en de tirannie voor de deur zouden staan. Uw morele druk was zo groot dat alle andere partijen zowaar een protocol onderte- kenden tegen samen besturen met het Vlaams Belang. Vandaag de dag is er echter niets dat er op wijst dat die partij niet in de democratische orde past. Een recent oordeel van het hof van beroep in die zin spreekt boekdelen.
Maar een partij als de PVDA die zich niet schroomt om regimes met bloed aan de handen met adoratie te bewonderen en goed te praten, daar trekt gij uw registers niet tegen open. Sp.a en PVDA zeggen nu dat men hen maar moet beoordelen op wat er in hun bestuursakkoord staat en dat een en ander het resultaat is van de keuze van de kiezer. Wel, in dat geval mag Guy D’haeseleer met zijn Forza Ninove ook zo spreken en is het maar te hopen dat de ogen van Bart De Wever nu opengaan. Het lijkt alvast in die richting te gaan, want de grote N-VA-op- pergod kan met de demarches in Zelzate niet lachen. Hij stelt duidelijk dat als links de poli- tieke hygiëne achter zich laat, zijn partij zich ook niets meer moet laten opdringen en eigen keuzes moet maken. Hopelijk komt hij zo tot het inzicht om bijvoorbeeld in Ninove een test te doen met dezelfde argumenten als in Zelzate:
de keuze van de kiezer, de inhoud van een be- stuursakkoord en de concrete daden van een coalitie met VB’ers. Het zal rap blijken wat de werkelijke bedoeling van uw fameus cordon sanitaire was. En even snel zal het op het stort belanden, want vele Vlamingen zijn het kots- beu. Zoudt gij het overigens aandurven daar- over eens een referendum te bepleiten? Ik denk het niet.
Gij zwijgt dus als uw linkse bloedrode broe- ders de macht grijpen, hierin fors gesteund door de door links geüsurpeerde media. Dan is er helemaal geen moraliserend en verontrust vingertje van Jos en C° te zien. Integendeel, gij zijt er gerust in, want rechts blijft weg van de macht. En daar is het om te doen. Alleen daar- om! Al de rest is franje.
De luchtbel is doorgeprikt. De maskers zijn afgevallen. Keizer-koster Jos loopt in zijn blootje rond.
Voor het eerste argument valt veel te zeggen. Als de meest prominente verte- genwoordiger van het Vlaams-nationalis- me zijn voornaamste bestaansreden in de diepvries plaatst, en zelfs in zijn interne werking nog nauwelijks aan communau- taire bewustmaking doet, heeft dat een demobiliserend effect op de Vlaamse Be- weging. Het professioneel rekruteren van interessante mensen uit die beweging is daar enkel een afgeleide van. Maar de lo- gica van het derde argument ontgaat mij.
Hoe kan een volksnationale beweging ooit iets anders dan identitair zijn?
Identitair, per definitie
De Vlaamse Beweging heeft zich steeds aangepast aan de gewijzigde opvattingen en nieuwe maatschappelijke omstandig- heden. Ze is soms katholiek geweest, soms liberaal, soms sociaal, soms zelfs autoritair.
Maar wat ze altijd en per definitie is ge- weest, is identitair, avant la lettre. Het ging steeds over de Vlamingen, over hun taal, hun cultuur, hun eigenheid, hun verleden en tradities, hun grondgebied en grenzen, hun zeggenschap in eigen land.
Heel wat andere aspecten van de Vlaamse Beweging zijn, hoewel ze soms een mythische status hebben gekregen, incidenteel en het gevolg van welbepaal- de historische omstandigheden, zoals het
“Nooit meer oorlog” dat in vier talen op de IJzertoren is aangebracht. Nog vorige week verweet gepensioneerd rechter Wal- ter de Smedt, in een nogal warrig opinie- stuk, de N-VA het principiële pacifisme van de Vlaamse Beweging vergeten te zijn. De kleine linkervleugel van de Vlaamse Be- weging heeft zo haar eigen voorkeursmy- thes. De Smedt koppelde dat pacifisme trouwens, zonder enige uitleg of zorg voor logica, aan ‘gelijkekansenbeleid’ en ‘ruim- te voor politiek asiel’.
Ik moet voorzichtig zijn om alle opinies vermeld in het Knack-artikel over dezelfde kam te scheren. De gedachten van Mad- dens, Vuye en Drabbe waren geen iden- tieke kopieën. En ze werden er vermengd met de academisch klinkende onzin van ene Vincent Scheltiens, maar ook met de zeer genuanceerde opinies van bijvoor- beeld Bart de Valck en Guido Moons. Dat stuurlui van de Vlaamse Beweging iden- titaire opinies als een probleem zouden zien, is voor mij moeilijk te bevatten.
Lege dozen stapelen?
Ik wil ook niet van krommenaas geba- ren. Ik weet waarover het gaat. Immigratie en de multiculturele samenleving zijn zeer controversiële onderwerpen. Omdat daar van de ene zijde heel veel ideologische taboes op rusten. En ook, toegegeven, een beetje omdat er langs de andere zijde en- kelen nog veel te druk bezig zijn met pro- vocatie om de provocatie en het intrappen van deuren die eigenlijk reeds voor het debat geopend zijn.
Het bezwaar van bijvoorbeeld Karl Drabbe is dat de controverse opgewekt door de “identitaire en zelfs ronduit an- ti-islamkoers die de Vlaams Beweging vandaag vaart” de verzoening tussen alle strekkingen van die beweging bemoei- lijkt. Welke strekkingen vallen er zo nog te verzoenen? Wie is er nog? Gaan we wat lege dozen op elkaar stapelen? De Vlaam- se Beweging is aan het sterven, omdat ze geen brandstof meer heeft.
Die brandstof was voorheen bij vele Vlaamse gezinnen het diepe anti-Belgi- sche sentiment dat de repressie had op- gewekt. De Wever kan zich dan wel graag profileren als beoefenaar van een rationeel Vlaams-nationalisme, een lovenswaardige bezigheid die kan steunen op alle gebre-
ken van de Belgische realiteit, maar hij zou nooit op die intellectuele positie zijn terechtgekomen zonder het onrecht dat zijn grootvader is aangedaan. Deze week ontdekten sommigen het oorlogs- en re- pressieverleden van de grootvader van de kersverse minister van Defensie, de al even koele en rationele Sander Loones.
Was iemand verbaasd?
Eerst opnieuw mobiliseren
Die brandstof geraakt nu op. De bewe- ging heeft een nieuwe rekruteringsbasis nodig. Die ga je niet krijgen door jongeren aan te spreken over faciliteiten en staats- hervormingen. Je kan hen daar misschien wel voor interesseren als je ze eerst warm gemaakt hebt voor identitaire standpunten die aansluiten bij hun leefwereld. Ik zou ze geen eten willen geven, al de Vlaamse Bewegers die niet zozeer op onwil, maar eerder op onbegrip zijn gestoten bij het uitleggen van hun politieke militantisme aan hun eigen kinderen.
Het zijn niet Jan Jambon en Peter de Roover die de idee van Vlaamse onafhan- kelijkheid op de kaart hebben gezet, zoals Drabbe stelt in het artikel. Die eer komt Karel Dillen toe, die een radicale partij stichtte die ooit een kwart van de Vlamin- gen kon bekoren met Vlaamse eisen die werden gekaderd in een algemeen iden- titair discours.
De VVB van toen deed niet meer dan het optekenen van de consensus die daar- over was tot stand gekomen in de militante Vlaamse Beweging. Je moet in de eerste plaats mobiliseren en overtuigen. Vereni- gen kan altijd nog.
Het identitair verzet tegen immigratie en multiculturalisme kan de Vlaamse Be- weging een nieuwe, grote kans bieden.
Meer zelfs, die strekking is onvermijdelijk geworden. Wie het ernstig meent met de Vlaamse eigenheid kan onmogelijk neu- traal blijven in het immigratiedebat. Het heeft geen zin de wachtposten te beman- nen aan de grenzen met de francofonie terwijl Vlaanderen aan een snel tempo zijn straten, wijken en steden kwijtraakt.
Schild en Vrienden
Dinosaurussen als het Davidsfonds en de andere Vlaamse verenigingen die het OVV verlieten omwille van een zeer voor- zichtige tekst over migratie, dien je met rust te laten en in vrede te laten sterven.
‘Inclusieve identiteit’ is de leuze van dege- nen wiens angst om als racist bestempeld te worden groter is dan hun wil om de ei- genheid van hun volk te beschermen.
Is de kritiek dan niet terecht dat bij de N-VA de ‘identitaire’ klemtonen inzake asiel en islam de plaats hebben ingeno- men van de Vlaamse strijd, zoals sommi- gen in het Knack-artikel betogen? Inte- gendeel, zou ik zeggen. Die partij vermijdt het identitaire net zoveel mogelijk in dat debat. Immigratie wordt door N-VA in de eerste plaats als een veiligheidsprobleem behandeld en in de tweede plaats als een economisch probleem.
De identitaire bedreiging die uitgaat van de ongebreidelde immigratie, en die door de kiezers van de partij sterk wordt aan- gevoeld, blijft grotendeels onbenoemd.
Helaas, want daarmee zou men de band met de Vlaamse strijd kunnen herstellen en een nieuwe impuls geven aan een be- weging in ernstige ademnood. De grote aantrekkingskracht van het vermaledijde Schild en Vrienden (een stukje Vlaamse mythologie als naam voor een club van hy- permoderne cultuurstrijders) op de jon- geren van de eigen partij, had een eerste les kunnen zijn.
JURGEN CEDER
Vlaamse Beweging zal identitair zijn, of zal niet zijn
In Knack van vorige week verscheen een uitgebreid artikel over de plaats van het identiteitsdebat in de Vlaamse Beweging. Mensen als Bart Maddens, Hen- drik Vuye en Karl Drabbe zeggen ontgoocheld te zijn over de stilstand van de Vlaamse Beweging. Ze zoeken de oorzaken in de communautaire passiviteit van de N-VA, het ‘leegroven’ van de Vlaamse Beweging ten behoeve van de kabinetten van die partij en, de kernboodschap van het artikel, de groeiende invloed van de ‘identitaire’ strekking op de Vlaamse Beweging.
Beeld van de week
BRIEFJE AAN JOS GEYSEL S
Rechtbank verplicht koning Albert II om een DNA-staal af te staan
aan Delphine Boël
Waarschuwing
Een fundamenteel debat in de Kamer kwam er (nog) niet over het Marrakesh-immigratie- pact van de Verenigde Naties dat begin decem- ber moet ondertekend worden. Niettemin peil- de Filip Dewinter (VB) bij premier Michel naar de houding van de regering, zeker nu er toch wel wat terughoudendheid naar bovenkomt vanuit de rechterzijde na de iets te enthousiaste ondertekeningsdrift van vicepremier Alexander De Croo. Dewinter is van oordeel dat het Marra- keshakkoord van immigratie een mensenrecht maakt, gebaseerd op de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Op die manier wordt het pact volgens hem in de toekomst de bijbel voor iedere vluchteling, illegaal, transmi- grant of vreemdeling die de toegang tot Europa wil en zal forceren. Premier Michel zat duidelijk verveeld met de zaak, zeker nu ook in tal van landen gesteld wordt dat men het pact niet zal tekenen. Hij haastte zich met te zeggen dat het pact niet bindend is en dat de soevereiniteit van de staten overeind blijft. Bovendien wil hij het migratieprobleem ook met andere landen sa- men aanpakken. Dewinter vroeg zich daarbij af waarom landen als Oostenrijk, Hongarije, Tsje- chië, Polen, Kroatië, Australië en de Verenigde Staten van Amerika, nu al hebben beslist om het pact niet te ondertekenen, als er gesteld wordt dat het niet bindend is… Maar hij sloeg de na- gel op de kop door te zeggen dat “wij toch alle- maal weten dat dergelijke akkoorden achteraf worden gebruikt en misbruikt door organisa- ties en individuen allerhande om hun rechten af te dwingen”. Hij vroeg dan ook aan N-VA om kritisch te zijn en niet zomaar alles te slikken.
Met het recente boek van Theo Francken in de hand stelde hij: “In het boek van uw staatsse- cretaris, ‘Continent zonder grenzen’, schrijft hij immers terecht dat juist dat soort van internatio- nale en Europese akkoorden het hem onmoge- lijk maken om een kordaat immigratiebeleid te voeren.” Er kwam geen reactie meer…
Voor de vaak
Nog een probleem van geloofwaardigheid waarmee de regering worstelt is – na de vaude- ville rond de benoeming van Steven Vanackere als directeur van de Nationale Bank – de be- noemingscarrousel. Veerle Wouters (ex-N-VA, nu V&W) confronteerde er de eerste minister mee. Zij stelde vast dat de particratie nog alom regeert en dat de politieke benoemingen in topfuncties nog altijd tot de orde van de dag behoren. Michel kon niet anders dan te stellen dat hij de zaak ten gronde wil aanpakken en dat hij voor meer vrouwen en onafhankelijken is, en voor de man/vrouw met de meeste compe- tenties op de juiste plaats. Geeuw! Dat hebben we al zo vaak gehoord, maar in de praktijk ver- andert er maar bitter weinig. Met de verkiezin- gen in het vooruitzicht moeten er altijd nog wat posten verdeeld worden. En ook al belijden de partijen dat ze op een objectieve manier willen werken, toch blijven de paladijnen van de macht de oude gewoontes trouw. V&W deden al enke- le voorstellen om de politieke benoemingen op meerdere niveaus uit de wereld te helpen. Maar of men daar enige aandacht aan zal schenken?
De vraag stellen, is ze beantwoorden.
Citaat van de week
De uitsmijter kwam later op de namiddag van Barbara Pas (VB) in dezelfde zin in een debat met meer sprekers over de politieke benoe- mingen: “Ik vraag u, niet voor de eerste keer - in de vorige legislatuur vroeg de N-VA dat in
Dossier 15 november 2018
4
dit huis nog samen met mij -, om het rad van de politieke benoemingen eindelijk te stoppen en niet alleen in de Nationale Bank en objectief de juiste persoon op de juiste plaats zetten. Al- leen capaciteit en competentie mogen daarbij tellen. Inderdaad, mevrouw De Coninck, heel veel vrouwen hebben die competentie, maar hebben daar heus geen betuttelende quota voor nodig.”
Sfeerscheppend
In de letterlijke verslaggeving van de Kamer- zittingen proberen de vertalers geregeld de sfeer te scheppen waarin sommige debatten of tussenkomsten verlopen. En dat klinkt soms wel eens leuk. Als een spreker zijn argumentatie kracht bijzet bijvoorbeeld door naar een boek te verwijzen en dat ook toont, dan schrijven de notulisten na de zin tussen haakjes wel eens: ‘de spreker toont een boek’. Of als iemand onder- broken wordt en er ontstaat tumult, dan lezen we tussen haakjes: ‘rumoer en onderbrekin- gen’. In het Frans: ‘Brouhaha et interruptions’.
Of als het helemaal uit de hand loop: ‘pande- monium’. Waarmee men letterlijk zegt dat alle duivels ontbonden zijn. Of als er applaus gege- ven wordt na een tussenkomst: ‘applaus op de banken van …’ of ‘ovatie in het halfrond’. Of bij een dodenherdenking: ‘de Kamer neemt een minuut stilte in acht’. Het heeft iets, die korte noteringen van sfeermomenten, want het steekt een zekere dynamiek in de verslaggeving en de lezer kan zich toch iets voorstellen bij de ‘werk- zaamheden’.
Het is gebeurd!
Marie-Christine Marghem, minister van Energie, Leefmilieu en Duurzame Ontwikkeling, is Franstalig en begrijpt het Nederlands. Als men haar een vraag stelt, antwoordt zij in het Frans. Vorige donderdag slaagde zij erin om in een antwoord op een vraag van Werner Janssen (N-VA) over de strijd tegen de ivoorhandel en- kele zinnen in het Nederlands te spreken/voor te lezen. Het was weliswaar een voorgeschreven antwoord van een medewerker, maar na vier jaar ministerschap komt er dus schot in de zaak.
En het Nederlands was nog verstaanbaar ook.
De wonderen zijn de wereld dus nog niet uit.
Maar het blijft toch een hemelsbreed verschil met de wijze en de vaardigheid waarmee zo goed als alle Vlaamse ministers het Frans onder de knie hebben. Het viel ons nog eens op toen we in de commissie Binnenlandse Zaken vorige week Jan Jambon op een uitstekende manier een batterij Franstalige vragen hoorden beant- woorden in vlekkeloos Frans.
Van Masaryk tot Sleurs
Voorbeelden zijn Elke Sleurs (N-VA), brul- kikker Karel de Gucht als het liegbeest Ver- hofstadt hem als voorzitter van de VLD aan de deur zet, en Jean-Marie Dedecker wan- neer diezelfde partij hem buitentrapt. Maar defenestratie bestaat letterlijk en is een be- kende en beruchte methode in het verleden.
In de Bijbel staat dat koningin Jezebel uit het raam werd gegooid. Een beetje ten onrechte vergeten is de Leuvense werppartij uit 1378.
Patriciërs en ambachtslieden (gegoede zelf- standigen en geen arbeiders) ruziën over het bestuur van de stad, en de heel rijken vermoorden de leider van de welgestelden.
De ambachtslieden nemen wraak; ze gooien vijftien patriciërs uit de ramen.
De bekendste naoorlogse defenestratie is die van de Tsjechoslowaakse minister van Buitenlandse Zaken Jan Masaryk. Die blijft na de staatsgreep van 1947 als enige niet-com- munist in een communistische regering. Be- gin 1948 wordt zijn lichaam gevonden op de binnenplaats van zijn ministerie. Zelfmoord is de officiële uitleg, maar vermoedelijk
‘hielp’ de KGB, de geheime dienst van de Sovjet-Unie, hem uit het raam te springen.
Defenestreren is wel een Praagse speciali- teit, want al in 1419 en 1483 wordt de metho- de gebruikt. Geen Boheemse defenestratie weegt zo zwaar op de toekomst als die van vierhonderd jaar geleden, in 1618. Het is de aanzet tot de Dertigjarige Oorlog, die Duits- land in diepe ellende stort en acht miljoen slachtoffers maakt, in een tijd dat industriële oorlogen niet bestaan. Het biedt bovendien het agressieve Frankrijk de gelegenheid honderden jaren lang Duitsland en de Zui- delijke Nederlanden te plunderen en land- jepik te doen.
Gemarxiseerd
Bijna een halve eeuw lang werden aan de universiteiten godsdienstconflicten tussen protestanten en katholieken geminimali- seerd. De klemtoon lag op sociaalecono- mische verschillen en op het succes van de protestantisering, omdat de heersers de goederen van de Katholieke Kerk wilden in- pikken. In onze gemarxiseerde maatschap- pij geloofden we niet echt dat godsdienst moorddadige politieke conflicten kon ver- oorzaken. Toen arriveerden de mohamme- danen, en begrepen we meteen beter hoe mensen in het verleden elkaar de kop in- sloegen voor een theologisch verschil.
Het oude koninkrijk Bohemen (het huidi- ge Tsjechië, waarbij vandaag ook het vroe- gere markgraafschap Moravië hoort) maakt een eerste defenestratie mee in 1419. De spanning tussen hussieten (pre-protestant- se christenen die niet langer de paus er- kennen als hoofd van een universele kerk) en katholieken is groot. Na een incident tij- dens een optocht stormen de hussieten het stadhuis binnen en gooien meerdere stads- bestuurders uit de ramen. Alle slachtoffers sterven. In 1618 wordt die methode opnieuw gebruikt, zelfs opzettelijk met een referentie naar 1419.
Godsdienstvrijheid
Het koninkrijk Bohemen verliest zijn vorst in 1526, in een veldslag tegen de Turkse Ot- tomanen. De Boheemse Staten (rudimentaire parlementen van de vier gewesten) kiezen Ferdinand van Habsburg als nieuwe koning.
De man is de jongere broer van Karel (V) van Gent. In naam van Karel bestuurt hij vanuit Wenen het aartshertogdom Oostenrijk, en hij volgt later zijn broer op als keizer van het Heilig Roomse Rijk der Duitse Natie. Met de dreiging van de Turken in zijn rug moet Ferdinand zich verdraagzaam opstellen te- genover het almaar succesrijker wordende protestantisme in de vele Duitse staten met hun eigen vorsten.
Tegen heug en meug staat Ferdinand toe dat de vorsten zelf mogen kiezen of hun land katholiek blijft of protestants wordt, en de be- volking moet maar volgen. In Bohemen, met zijn hussieten-erfenis, is het protestantisme/
hussitisme de meerderheidsgodsdienst;
slechts vijftien procent is katholiek. Ferdi- nand durft het niet aan Bohemen te herka- tholiseren. Zijn opvolgers ruziën nogal eens onderling, en een latere Habsburgse keizer probeert zijn positie tegenover familieleden te versterken door als koning van Bohemen extra gunsten toe te staan aan de protestan- ten. Zij moeten zijn katholieke godsdienst niet volgen, krijgen volstrekte godsdienst- vrijheid en mogen katholieke kerken, ab- dijen en kapellen in beslag nemen of ver- bouwen. Zelfs in territoria en in steden die persoonlijk bezit van de keizer-koning zijn, wordt dat toegestaan.
Einde 16de, begin 17de eeuw begint de Katholieke Kerk met volle kracht een te- genoffensief: de contrareformatie. In 1617 laat de oude en zieke keizer zijn neef en op- volger Ferdinand tot koning van Bohemen verkiezen. Ferdinand, opgevoed door de je- zuïeten, wil niet dat er in de staten waar hij rechtstreeks regeert protestanten het voor het zeggen hebben. De nieuwe koning en toekomstige keizer verjaagt protestanten uit de gebouwen die op zijn eigen gronden staan.
De ramen open
De Boheemse Staten, waar de protestantse en hussitische edelen de grote meerderheid vormen, protesteren luidruchtig. Dat neemt Ferdinand niet en hij ontbindt de Staten. Op hun beurt nemen de protestanten dat niet.
Een grote delegatie trekt naar de burcht van Praag waar vier katholieke gouverneurs het koninkrijk in naam van Ferdinand besturen.
De protestanten onderzoeken wie van de vier Ferdinand heeft aangespoord hen uit hun kapellen, kerken en abdijen te verdrij- ven. Ze spreken twee gouverneurs vrij en verklaren er twee plus een secretaris schul- dig. De ramen gaan open en de drie katho- lieken worden in de diepte gegooid. Tot gro- te verwondering van de protestanten staan na een val van eenentwintig meter twee van de drie op, en wordt de derde bewusteloos maar levend door zijn dienaren wegge- sleept.
De katholieken zeggen later dat Maria en engelen de slachtoffers een zachte landing bezorgden. De protestanten denken eerder dat grote mesthopen hun val hebben gebro- ken. Ferdinand laat die daad niet over zich gaan. Hij begint huurlingen te rekruteren om de Boheemse protestanten zwaar te straffen.
Die bereiden zich ook voor op een oorlog, verklaren Ferdinand vervallen van de troon en kiezen een andere Duitse vorst als ko- ning. Ze rekenen op de steun van de Engel- se koning, die de schoonvader is van hun nieuwe koning, maar die heeft geen zin de afzetting van de wettig verkozen Ferdinand te steunen. Zeker niet als die na de dood van zijn oom ook nog keizer wordt, Ferdinand II.
Hij heeft eindelijk geld voor een groot leger gevonden en dat leger trekt onder het bevel van de Brabantse generaal Johan
’t Serclaes, graaf van Tilly, naar Praag. Tilly vernietigt de protestantse legers. De Slag bij de Witte Berg is de eerste van vele veld- slagen die dertig jaar lang het Duitse rijk en zijn bevolking in de ellende storten. De troepen van ’t Serclaes plunderen, moorden en verkrachten zeven dagen lang ongestraft in Praag. De nieuwe koning vlucht als een haas en Ferdinand krijgt weer de macht. De meeste protestantse en hussitische leiders worden gevangengenomen, gemarteld en in het openbaar geëxecuteerd. Tilly laat als waarschuwing twaalf hoofden aan ijzeren haken aan de kasteelpoort hangen.
Protestants Europa gruwelt en bereidt zich voor op oorlog. Voor Bohemen zijn de gevolgen zwaar. De Boheemse parle- menten komen nooit meer bij elkaar en de keizer-koning bestuurt het rijk als alleen- heerser vanuit Wenen. Ferdinand schaft het Tsjechisch als bestuurstaal af en vervangt het door het Duits.
JAN NECKERS
Defenestratie als in: uit het raam gooien....
Defenestratie (uit het raam gooien) is vandaag vooral een bekende term uit de politiek.
RODDELS UIT DE WETSTRAAT
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Splits zelf
de sociale zekerheid!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Actueel
15 novbemer 2018 5
Filip in het land van de draak
Wat is dat toch met Filip Dewinter, die zich inlaat met duistere vzw’s waar de Chinezen het voor het zeggen hebben? Het nieuws dat in de kranten uitlekte, is nochtans niet nieuw. De contacten met China dateren al van 2012 en kwamen tot stand via Freddy van Gaever, die onder meer Franse wijn naar China uitvoerde.
Op 30 april 2013 ontving ik per mail een foto (zie boven) van oud-senator Freddy van Gaever, trots poserend naast Sun Chunlan, vi- ceminister in de regering van de Volksrepu- bliek China. Ergens op de foto prijkt ook nog de minister van Cultuur van China. Overigens, die foto werd door Freddy in cc ook naar Luk van der Kelen van Het Laatste Nieuws ge- stuurd.
In een volgend stadium organiseerde Fred- dy van Gaever tentoonstellingen voor Chine- se kunstenaars in eigen land. Zo kwam Filip Dewinter in contact met de Chinees Shao Changchun, die met zijn gezin in Schilde was komen wonen. Die Chinees zocht contact met allerlei politici, en nu al duiken foto’s op van de man in gezelschap van Jan Jambon en Jaak Gabriëls.
Naar we konden vernemen, heeft Filip De- winter hoogstwaarschijnlijk niets strafbaars gedaan, maar het blijft de vraag wat een Ka- merlid van Vlaams Belang in China gaat uit- spoken. In opdracht van die Chinees reisde hij de voorbije jaren vijfmaal naar China, naar Kazachstan en Oezbekistan. Reis en verblijf werden telkens door de Chinezen bekostigd.
Mogen we daar toch enige vraagtekens bij plaatsen, ja? Want tot nader order heeft Chi- na nog steeds een communistisch regime, en de greep van de partij op het dagelijks leven is alomtegenwoordig. Waar is de tijd dat Filip Dewinter betogingen en meetings organi- seerde tegen het communisme?
Het argument dat hij aan zijn Chinese kiezers in Antwerpen denkt, klopt niet. De meeste Chinezen in Antwerpen, al dan niet uitbaters van een Chinees restaurant of een massagesalon, zijn de Volksrepubliek China ontvlucht. Die mensen gaan niet stemmen op een politieker die bij het regime in Peking gaat aanschurken. En bij de jongste gemeen- teraadsverkiezingen heb ik geen VB-propa- ganda gezien met de Chinezen als doelgroep.
Soit, de “onthullingen” maken weinig kans op een juridisch staartje. Maar het verzwakt opnieuw de positie van Filip Dewinter in het algemeen en binnen het Vlaams Belang in het bijzonder. Kan hij – met een opnieuw bescha- digd blazoen – bij de komende verkiezingen nog lijsttrekker worden? Het wordt een zeer moeilijke evenwichtsoefening voor Tom van Grieken.
O ja, op zondag 25 november vertrekt mi- nister Gatz op werkbezoek naar China en Japan, samen met twintig deelnemers uit de culturele sector. “De minister wil met deze zending bestaande relaties bevestigen en versterken, en deuren openen voor nieuwe vormen van samenwerking. Vlaamse deelne- mers kunnen er hun eigen netwerk verster- ken en verbreden”, lezen we op de webstek van het ministerie. Het departement voorziet per persoon een tegemoetkoming van 1.000 euro in de reis- en verblijfkosten. In totaal 20.000 euro. En nog klaagt de cultuursector...
KARL VAN CAMP
Met een team van 8 adviseurs en 8 jeugd- werkers verlenen ze adviezen aan de Vlaam- se regering over zaken met betrekking tot jongeren. De organisatie krijgt jaarlijks zo’n 1,7 miljoen euro aan subsidies toegescho- ven van Geert Bourgeois. Na de veelbespro- ken Pano-reportage over Schild & Vrienden werden vier S&V-leden van de Vlaamse Jeugdraad aan de deur gezet. Nochtans wa- ren die vier leden op een democratische wijze verkozen.
Vorige week werden de nieuwe leden voorgesteld. Opvallend is het feit dat alle vervangers jongeren zijn met een migra- tieachtergrond, en dat ze nooit verkozen werden. Eén van hen bezit bovendien de Belgische nationaliteit niet en zou amper Nederlands praten. “Niet relevant”, stel- de de Vlaamse Jeugdraad daaromtrent aan onze collega’s van SCEPTR. Maar op sociale media weerklonk bijzonder veel kritiek. “Ik dacht dat de Vlaamse Jeugdraad voor diver- siteit stond. Waarom deze discriminatie ten opzichte van autochtone Vlamingen? Boven- dien zijn ze niet eens verkozen”, klinkt het.
“Perfecte weerspiegeling van de Vlaamse jeugd -> geen autochtone Vlamingen meer, puik gedaan”, reageert iemand ironisch op Facebook.
Racisten
Bij de Vlaamse Jeugdraad is men niet te spreken over die kritiek. Ze spreken zelfs van racisme. “We betreuren de negatie- ve berichten. De gratuite vaak racistische
commentaar is ongepast, onterecht, onge- fundeerd, onze samenleving onwaardig. Als Vlaamse Jeugdraad kunnen wij de rangen sluiten, maar racisme is voor veel kinderen
& jongeren een dagelijkse realiteit”, staat in een persbericht. In het verleden bleek echter al dat verschillende leden van de Vlaamse Jeugdraad hun afkeer of zelfs haat tegenover “witte mensen” niet onder stoe- len of banken steken. Sabrine Ingabire bij- voorbeeld, stelt dat ze zich niet veilig voelt in “witte ruimtes” en noemt blanken “kleine kindjes die beschermd moeten worden van de ongemakkelijke waarheid. Een ongemak- kelijke waarheid waar zij de vruchten van mogen plukken”. Daarnaast stellen “jonge- renadviseurs” als Mieke Heymans en Emily de Laere dat ze liever “wat minder witte mannen” zouden zien. Ook racisme, zou men kunnen denken, maar volgens de leden van de Vlaamse Jeugdraad kan dat niet. Immers, alleen blanke mensen kunnen racistisch zijn.
“Reverse racism is een fabeltje”, stelt Félicia Mukendi, kersvers adviseur. “Dus misschien moet je eens je neus in de boeken steken en terugkomen met een beter argument. Y’all always been racist okay.”
De Vlaamse Jeugdraad wordt geacht een afspiegeling te zijn van onze maatschappij.
Larie en apenkool, natuurlijk, want de jeugd- raad wordt bevolkt door een hoop progres- sieve POCO’s. Zij bepalen mee het beleid van de Vlaamse regering. Erg, heel erg.
KARL VAN CAMP
VLAAMS PARLEMENT Klucht
In een niet zo heel ver verleden was een provinciegouverneur een ambtenaar des ko- nings en een figuur die over het algemeen lang aanbleef. De functie is gaandeweg steeds meer gepolitiseerd geraakt en is een soort, nog steeds voldoende prestigieus, uit- bolbaantje voor de vriendjes geworden. Wel vreemd dat partijen die de provincies willen afslanken en zelfs afschaffen er nog zo op ge- brand zijn om die gouverneursbenoemingen binnen te halen. Wat weer blijkt uit de klucht die dezer dagen wordt opgevoerd rond het gouverneurschap van Oost-Vlaanderen.
Kritische vragen kwamen van Björn Rzoska (Groen), Ortwin Depoortere (VB) en Kurt de Loor (sp.a), die het alle drie een nogal laag- bij-de-gronds gedoe vonden. Minister-presi- dent Bourgeois hield vol dat alle procedures gevolgd werden. Er zouden trouwens een vijf- tiental kandidaten geschikt zijn - we weten nu tenminste al dat gouverneur duidelijk geen knelpuntberoep is - alleen kon in de Vlaam- se regering geen consensus worden bereikt over welke van deze witte raven te kiezen. De- gene die als beste uit de selectie is gekomen aanstellen is overigens te eenvoudig, want ge- schiktheidsproeven en dergelijke zijn mooi, maar de beslissing blijft politiek.
IJzeren Rijn
Wij zijn nooit grote voorstanders van ‘1830’
geweest, maar we houden wel van historische palavers. Lies Jans (N-VA) kennelijk ook, want zij rakelde de IJzeren Rijn nog eens op, een gevolg van het verdrag van 1839 dat het jonge België de doorvoer naar het Roergebied ga- randeerde. Van die garantie is echter weinig terechtgekomen, zodat we daar 180 jaar later nog steeds mee bezig zijn. Minister Weyts was zich zeer bewust van de weerbarstigheid van
het dossier. Toch zag hij hoopgevende tekens, er is een nieuw, efficiënter, tracé uitgetekend en er wordt geprobeerd om te werken op ba- sis van “baten voor iedereen”. Volgens Weyts zijn de Duitsers al tamelijk goed overtuigd en is zelfs bij de Nederlanders voortschrijdend inzicht gaande. Honderd procent slaagkans zag hij niet, maar toch lijkt een doorbraak mo- gelijk te worden. Iets wat ook wij graag zou- den zien, want het feit blijft dat de zaak ons weer pijnlijk herinnert aan een zekere ope- rette-revolutie.
Everzwijnen
Wie geniet in deze periode van het jaar niet graag van een stukje wild? Het goede nieuws is dat Vlaanderen intussen vergeven schijnt te zijn van de everzwijnen. Het slechte nieuws is dat die diertjes nogal schadelijk zijn. Het zou dus interessant en nuttig zijn om het Vlaamse volkseigen everzwijnenbestand lichtjes te de- cimeren. Iets wat landbouwers en jagers ten zeerste aanspreekt. Helaas staan er wat re- geltjes en practica in de weg. Lode Ceyssens (CD&V) en Lydia Peeters (Open Vld) drongen er bij minister Schauvliege op aan om toch alstublieft maximaal op de beesten te laten schieten. Schauvliege zei dat het everzwijn ei- genlijk nu al zo goed als vogelvrij is in Vlaan- deren en dat bovendien alles wordt gedaan om de bejaging nog op te drijven. Piet de Bruyn (N-VA), steeds met de volksgezondheid begaan, merkte ook nog eens het probleem van de opgedoken Afrikaanse varkenspest op.
Bart Caron (Groen) hield het vrij gematigd:
zeker moet iets aan de zaak worden gedaan, maar we moeten van Vlaanderen evenmin een groot jachtgebied maken. Alleen Hermes Sanctorum (onafhankelijk) was niet helemaal overtuigd en zag een wat liberalere jachtwet- geving niet zitten. Wij weten alvast wat we van- avond eten.
VLAAMSE JEUGDRAAD NEEMT WRAAK
De Vlaamse Jeugdraad is de officiële adviesraad voor de Vlaamse regering over alle domeinen die kinderen, jongeren en hun organisaties in Vlaanderen aanbelangen. Ze vertegenwoordigen de stem van de Vlaamse jeugd.
Kanon in stelling gebracht
Derk-Jan Eppink stapt opnieuw in de Europese politiek. De Vlaams-Nederlandse journalist wordt lijsttrekker van Forum Voor Democratie, de partij van de conser- vatieve intellectueel Thierry Baudet. Enkele maanden geleden zegde journalist Derk-Jan Eppink zijn lidmaatschap bij de liberale VVD in Nederland op.
Voor insiders was toen al duidelijk waarom hij dit deed. Eppink werd vorige donderdag officieel voorgesteld als Europees lijsttrekker van Forum Voor Democratie, de rechtse partij van Baudet.
Eppink is gepokt en gemazeld in de Euro- pese politiek. Tussen 1999-2004 werkte hij als adviseur voor de Nederlander Frits Bol- kestein. De Europese Commissaris werd, net als Eppink, gerekend tot de conservatieve rechtervleugel van de liberale VVD. Van 2004 tot 2007 werkte Eppink voor Siim Kallas, eer- tijds vicevoorzitter van de Europese Commis- sie. In 2009 maakte Eppink de overstap naar het Europees Parlement, waar hij zetelde als verkozene voor een Vlaamse partij, Lijst De- decker. De journalist, die veelal in de Verenig- de Staten woont, maakt nu de overstap naar Forum Voor Democratie.
Op zich hoeft dit niet te verbazen. Eppink is uitgesproken rechts en eurokritisch. Toch heeft hij geen hoge pet op van de rabiate eurosceptici, genre Front National, PVV en Vlaams Belang. De nieuwe lijsttrekker liet zich vorige week immers ontvallen dat hij “niet in het Europees Parlement gaat zitten om enkel
‘boe of bah’ te roepen (…) dat is wat de groep van Le Pen doet, die zijn tegen en gaan weer naar huis.” Eppink wil trachten coalities te sluiten, om van binnenuit zaken te veranderen.
Het wordt volgend jaar een fijn weerzien tus- sen Derk-Jan Eppink en Guy Verhofstadt. De twee hebben een grondige hekel aan elkaar.
Eppink is nog niet vergeten dat Verhofstadt destijds, als Belgische eerste minister, ge- tracht heeft hem als journalist, werkzaam voor onder meer De Standaard, te muilkorven en te
broodroven. LVS
Na het geslacht nu ook de leeftijd veranderen?
De 69-jarige Emile Ratelband haalt wereldwijd het nieuws. Van Fox News in de Verenigde Staten, de BBC in Groot-Brittannië tot Radio 1 in Vlaanderen, allemaal halen ze Ratelband voor de microfoon. De reden? Deze Nederlandse motivatie- coach (Tsjakka!) wil zijn officiële leeftijd laten aanpassen en start hiervoor een rechtszaak.
Emile Ratelband is een fenomeen. Rond 1990 kreeg deze motivatiecoach landelijke bekendheid toen hij het ‘neuro-linguïstisch programmeren’, NLP voor de vrienden, naar Nederland bracht. NLP is een verzameling van technieken die gebruikt kunnen worden om positiever in het leven te staan. Heel wat wetenschappers plaatsen vraagtekens bij het wetenschappelijke gehalte van NLP. Wie Ratelband zegt, zegt eveneens ‘Tsjakka’. De hyperkinetische motivatietrainer maakte van die uitroep zijn handelsmerk. Ondertussen is Ratelband zeven kinderen rijker, bekeerde hij zich tot het boeddhisme en is hij van plan nog lang jong van geest te blijven.
Nu hij bijna de leeftijd van zeventig bereikt heeft, wil Ratelband zijn leeftijd laten aanpas- sen. Hij wil, via de rechtbank, afdwingen dat zijn officiële leeftijd wordt bijgesteld naar vijftig. Onderzoeken van artsen wijzen uit dat Ratelband de fysiek en het gestel heeft van een 45-jarige. Ratelband stelt dat hij psy- chisch lijdt onder zijn huidige leeftijd. Zo kan hij geen nieuwe lening krijgen bij de bank, wegens te oud, en heeft hij op datingwebsites
geen aantrek bij jongere vrouwen wanneer hij zijn officiële leeftijd invult. Het hele verhaal lijkt van de pot gerukt. Heel wat mediaper- soonlijkheden lachen Ratelband dan ook uit en gruwen van zijn zucht naar aandacht.
Toch heeft de NLP-goeroe een punt. “We le- ven in een tijdperk van gevoel. Je bent hoe je je voelt”, aldus Ratelband. “Als transgenders hun geslacht mogen aanpassen op hun identi- teitskaart, waarom zou ik mijn leeftijd dan niet kunnen veranderen wanneer ik fysiek jon- ger ben en me jonger voel?” Dit brengt ons meteen bij de kern van de discussie. Vorige week nog werd Ratelband door NRC-hoofd- redacteur Peter Vandermeersch ‘gestoord’
genoemd. Ook andere gasten in het populai- re praatprogramma ‘De Wereld Draait Door’
bestempelden hem live op televisie als ‘gek’.
Dan nu de vraag van één miljoen: zouden zij dat ook durven zeggen tegen, we noemen maar iemand, Bo van Spilbeeck? Blijkbaar is voor de progressieven dan toch plots niet al- les relatief. Of hoe de boemerang in het ge- zicht van de cultuurmarxisten terechtkomt, zonder dat zij het zelf beseffen. LVS
