e 1,95
70
stejaargang • nummer 9 • woensdag 26 februari 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Alleen het beste is goed genoeg voor Vlaanderen
Deze week
Lees blz. 3
DEXIA: EEN EEUWIG
HORRORVERHAAL 2
BRIEF AAN
DE VLAAMSE SCHOLIEREN 3
HET KIND EN HET BADWATER 4
GEEN STOUTE AFFICHES
IN BRUSSEL 10
BOLLEKENSKERMIS 5
PS en bondgenoten laten na twintig jaar land in crisis achter
Mark Grammens
De echte problemen van dit land?
Kijk zuidwaarts en je kunt er niet naast kijken. Miserie in het onderwijs, al lang.
Een gezondheidsfactuur die almaar roder kleurt, al lang. Een werkloosheidscijfer dat versteend lijkt, al lang. Een budgettair
“evenwicht” om bang van te worden, al lang.
Demografische pijnscheuten via vergrijzing én immigratie, al lang. Een politiek bestuur waar de PS de koers bepaalt, al lang. De volgende drie maanden wordt duidelijk of Vlaanderen dat nog langer pikt.
Niet dat er in Vlaamse velden geen distels en netels bloeien, maar je kan er niet naast kij- ken: in Vlaanderen zijn bovenvermelde proble- men nog te overzien en te “bemeesteren”. Maar nogal wat academici en journalisten doen flink hun best om ons zicht op dit tweezijdige land te vertroebelen. Federale cijfers – niet meer dan verdoezelende gemiddelden van Vlaamse, Waalse en Brusselse uitersten – verblinden de modale waarnemer.
De Vlaamse traditionele partijen slaan op de vlucht voor correcte duiding, omdat ze de jongste twintig jaar dit land hebben bestuurd, maar de problemen niet de baas kunnen.
En omdat ze graag willen blijven bestu- ren, al moeten ze zich daarvoor binden aan Franstalig België, waar de noden en de reme- dies om die aan te pakken zo anders zijn.
Jobs, jobs, jobs
De verkiezingscampagne zal zwanger zijn van dramatische berichten over crisis en werk- loosheid in België. Dat gemiddelde beeld is oogverblinding. De provinciale cijfers die Knack vorige week publiceerde, leren ons
dat de werkloosheidsgraad in Oost- en West- Vlaanderen amper 3,8 procent bedraagt.
Ook Vlaams-Brabant (5,2), Limburg (5,4) en Antwerpen (5,9) scoren relatief goed.
Wallonië is een ander verhaal. De werkloos- heidsgraad bedraagt in Waals-Brabant, de
“beste” Waalse provincie, al 7,1 procent. Daarna volgen Luxemburg (8,1), Luik en Namen (11), en Henegouwen (13,1). Kan het nog erger?
Jawel, in Brussel (19,1). De zwakste Vlaamse provincie scoort dus flink beter dan de beste Waalse.
Ook de jeugdwerkloosheid valt in Vlaande- ren (12,8 procent) nog relatief goed mee. Het probleem is in Vlaanderen niet eens half zo groot als in Wallonië (27,1) en Brussel (36,4).
Ter vergelijking: in 2012 bedroeg het Europese gemiddelde 23,7 procent.
Die kloof is de jongste decennia met geen millimeter versmald. Hoe efficiënt is in deze een federale aanpak? Hoe geloofwaardig zijn dan nog de traditionele partijen die al decen- nia aan de macht zijn? Hoe geloofwaardig zijn diegenen die elke communautaire duiding ont- vluchten?
Veel academici en journalisten zwijgen erover, of verstoppen het probleem in vage algemeenheden, en verwijzen hooguit naar het mank lopende onderwijs, met name de
“schooluitval” die meet welke percentages 18- tot 25-jarigen het onderwijs vroegtijdig verla- ten hebben.
Onderwijs
Ook in die materie ontwijken ze de vraag waarom de regionale kloof inzake onder- wijs zo dramatisch groot blijft. Zo kopte De Standaard vorige week: “België valt terug
in strijd tegen schooluitval”. Helaas, daar is weinig “Belgisch” aan. Ook in die materie schiet je met het “Belgische” gemiddelde (12 pro- cent) niet op.
Bij nader toezien blijkt dat Vlaanderen het met 8,7 procent uitval veel beter doet dan Wallonië (14,8) en het rampgebied Brussel (20,1 procent). Socioloog Marc Elchardus heeft blijkbaar geen zin om de vraag te stellen hoe dat komt. Och ja, dat probleem is “nijpender” in de grote steden, maar dat zegt niets over het verschil Vlaanderen-Wallonië.
Wallonië, waar de moedige en alwetende PS al zo lang het onderwijs stuurt, toch?
De “oplossing” van dit probleem volgens Elchardus: “Een individuele aanpak… en meer middelen.” Zou het? Beschikken het Waals en Brussels onderwijs dan niet over dezelfde mid- delen als het Vlaams onderwijs?
Immigratie
Gaan we nog een stapje verder. Ja, die tris- tesse in het Franstalig onderwijs, maar in min- dere mate ook in Vlaanderen, heeft misschien iets te maken met de tienduizenden nieuw- komers per jaar? Is dat zo? Ook hier is het zoeken naar duidelijke cijfers. Dan knijpt men al eens een oogje dicht. Is het niet veel prettiger om wat opgewonden te doen over wat vermeende statistische succesjes van de Hei- lige Maggy? Of politiek correcter om gewoon maar te zwijgen over die massa-immigratie?
In België valt die immigratie toch mee, ook al gaan straks de grenzen ruimer open voor Oost- Europeanen?
Helaas, ook dat verhaal klopt niet. De Frankfurter Allgemeine Zeitung liet op basis van cijfers van Frontex, het agentschap voor
de bewaking van de Europese buitengrenzen, weten dat de illegale immigratie in de EU vorig jaar is verdubbeld. Ook dat hebben we te dan- ken aan de PS en bondgenoten.
Koploper
Geen enkel EU-land neemt pro capita meer immigranten op dan België. België verwel- komde in 2011 ruim 144.700 immigranten, aldus Eurostat. Uitgedrukt in percentages tegen- over de bestaande bevolking van het land, is België koploper in de EU en in Europa laat het in deze alleen Zwitserland voorgaan. Gastvrijheid is een mooie deugd, maar ook die kent grenzen, leerde ons het referendum in het Alpenland.
De kloof in werkloosheid en werkzaam- heid, de kloof in onderwijs en de kloof in immigratie zijn maar enkele hoofdstuk- ken uit een veel breder verhaal. Het eco- nomische profiel, de handelsbalans en de financiële huishouding blijven in Brussel en Wallonië na decennia PS-bestuur erg beden- kelijk. Maar geen nood, de bondgenoten in Vlaanderen vullen wel de diepste putten. Zo werkt het al decennia, zo werkt het vandaag. Het tromgeroffel over het formidabele Marshallplan klinkt dof. Het zou goed zijn als het anders kon, maar helaas, het is niet anders.
De Financial Times meldde vorige week dat Wallonië één van de “veelbelovende regio’s” van Europa zou zijn. Helaas voor onze zuiderburen, die in die krant dure promotie betalen, kijkt die krant niet naar het huidige economische niveau, maar naar het “groeipotentieel”. Vlaanderen scoort qua productiviteit en welvaart stukken beter. Het is politiek, economisch en cultureel een andere wereld.
WIM SONNEVELD 7
Ze knuffelen
hem dood...
Actueel
26 februari 2014
2
Uit de smalle beursstraat
Dexia: een eeuwig horrorverhaal
Vorig jaar ging restbank Dexia voor 1,1 miljard euro in het rood. De verliesteller van Dexia stopt niet. Wij blijven met ons allen meebetalen voor geknoei van een generatie bankiers.
Er lijkt een zekere gewenning op te treden. De restbank Dexia - het overblijfsel van de vroegere bank van de lokale overheden vol met risicovolle beleggingen en kredieten in portefeuille - incasseerde vorig jaar een verlies van 1,1 miljard euro en sommige economische waarnemers noemen dat een “aardig resultaat”.
Het blijft gigantisch veel, maar het is wel minder dan de 2,9 mil- jard euro verlies van 2012. Het is ook zo dat die 1,1 miljard euro in de buurt komt van wat CEO Karel de Boeck in zijn businessplan voorspeld had.
Moeten we nu blij zijn dat dat verlies in de buurt komt van wat voorspeld werd? Niet echt. We betalen met zijn allen nog altijd voor het geknoei van een generatie bankiers. Pierre Richard, vroe- gere topman van Dexia die nu van een miljoenenpensioen geniet, doet hautain alsof er niets aan de hand is: “Dexia heeft altijd winst gemaakt toen ik het bedrijf leidde.” Axel Miller, ook een verantwoor- delijke voor het risicovolle beleid, is ondertussen gerehabiliteerd en leidt de autogroep D’Ieteren.
Probleem is niet alleen dat het nog decennia duurt vooraleer alle gevaarlijke kredieten en beleggingen van Dexia zijn afgelost of in veiligheid zijn, er blijft regelmatig een lijk uit de kast vallen. Vorige zomer raakte bekend dat Dexia zich financieel had geëngageerd bij de Amerikaanse stad Detroit.
En dat op een ogenblik dat het Amerikaanse mekka van de auto- wereld al in financiële moeilijkheden zat. De blootstelling van Dexia aan Detroit bedraagt 330 miljoen euro. Die stad draagt een totale schuldenlast van 18 miljard dollar.
Blijkt dat Dexia ook belegd heeft in het Caraïbische land Puerto Rico, dat onder gezag van de Amerikaanse overheid staat maar wel over een grote autonomie beschikt. En kijk, Puerto Rico bevindt zich nu ook in grote financiële problemen. Dat land torst een schuld van
70 miljard dollar. Dexia heeft er indertijd, op zoek naar hoge ren- dementen, massaal in belegd. Die blootstelling bedraagt 385 mil- joen dollar. Volgens Dexia heeft de restbank nog andere schulde- naars met terugbetalingsmoeilijkheden.
Zo is Dexia als financier betrokken geweest bij de privatisering van een aantal Amerikaanse snelwegen. We moeten ons afvragen wat het vroegere Gemeentekrediet is gaan zoeken bij die financiële transacties over de grote plas. Wellicht vallen er de komende jaren nog een paar lijken uit de kast.
Het lijkt een eeuwig horrorverhaal, en dat is het ook. “De draak is niet dood, maar hij is wel kleiner”, verklaarde Karel de Boeck. Wel, dat is echt geen geruststelling. De Dexia-draak met zijn vele beleg- gingen kan straks opnieuw veel groter worden. En de gewone bur- ger zal in de geldbeugel moeten tasten.
Immers, de totale blootstelling van vooral de Belgische (en ook de Franse) belastingbetaler aan Dexia via de staatsgarantie bedraagt 85 miljard euro.
Als we de optimisten mogen geloven, loopt de financiële ontman- teling van Dexia vlot. De relatief beperkte verliezen voor 2013 tonen dat aan. Maar vorig jaar was voor beleggingen een zogenaamd
‘blue sky’-jaar, zonder al te grote schokken. In Zuid-Europa lijkt de eurocrisis onder controle sinds Draghi in de zomer van 2012 ver- klaarde alles te zullen doen om de euro te redden. Volgens experts is er echter niet veel nodig om de vlam in de pan te laten slaan. Poli- tieke instabiliteit in Italië, sociale onrust in Spanje, slechte groeire- sultaten in Zuid-Europa.
Of toenemende Duitse terughoudendheid om Zuid-Europa finan- cieel te stutten. In dat geval kan de rente op Zuid-Europees staats- papier plots snel beginnen stijgen en dan rijzen er vragen over de terugbetalingscapaciteit van de probleemlanden, vooral Portugal en Griekenland. Ook daar heeft Dexia massaal in belegd. Komt de euro in de problemen, is het bij de restbank opnieuw alle hens aan dek. De draak is nog lang niet dood.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085 Wie ontkent dat in de loop van een halve
eeuw de naar West-Europa ingelegde migra- tietrein ontspoord is, is ziende blind. Ook wie de correlatie ontkent tussen die ontsporing en criminaliteit. De gevolgen zijn voor iedereen herkenbaar, zij het dat niet alles wat hier en elders misloopt gemakshalve in de schoenen van nieuwkomers dient geschoven. De link(s) e “alles mag en kan”-revolutie van de jaren zes- tig heeft geen steentje maar een rotsblok bij- gedragen tot het diep wegzinken van een nor- maal moreel besef in brede volksrangen voor wat wel en niet kan. Zonder dat, en zonder een ongecontroleerde immigratie, was er gewoon geen sprake van dat in Vlaanderen momenteel 45.000 (!) burgers zich al in 611 “Bins” - in janu- ari geteld - verzameld hebben.
“Bin” staat voor “buurtinformatienetwer- ken”, die zich tot doel stellen in de woonwijk een oogje in het zeil te houden en gedragin- gen van personen waarop het label “verdacht”
gekleefd kan worden prompt aan de politie te signaleren. Als men weet dat er begin 2007
“slechts” 359 “Bins” bestonden, wijst de aan- groei met ruim 250 exemplaren binnen zeven jaar erop dat in onze contreien het veiligheids- gevoel bij de modale burger niet bepaald cres- cendo ging. De kans dat “Bin” als nieuw woord ooit de Van Dale haalt, oogt door deze evolutie eerder groot. Voor Franstalige woordenboeken ligt dat anders. Voor het grondgebied Wallonië en Brussel samen telt men slechts 37 “réseau d’information de quartier”, kortweg “Riq”. Dat verschil met Vlaanderen is enorm.
Best bediend door zichzelf
Veel enthousiasme is er niet bij Jan Publiek voor vijftig jaar “migratie vieren”. De media staan niet bepaald bol van feestgedruis. Het VRT-journaal deed nochtans vol- doende inspanningen om de vlam in de pan te jagen, maar de kranten gaven niet thuis om hun wagonnetje aan te haken. Is dat eerder uitzonderlijk - pretgazetten zijn voor het medium televisie de beste publiciteitsmakers -, verwonderen doet het niet. Vlaanderen weet al lang dat de immigratie weinig reden tot feesten biedt.
Geen toeval
Er zijn daarvoor meer voor de hand liggende verklaringen dan het eerder goedkope smoesje dat de Franstalige medemens niet houdt van
“klikken” door “verzuurden” die vooral denken dat ze verdachte dingen zien. Wrijft men het de Vlaming daarmee nog maar eens in dat zijn IQ ondergeschikt blijft aan die van beneden de taalgrens, het andere argument dat de burger het werk niet moet doen van de politie, snijdt meer hout. In principe klopt dat zelfs, helemaal, al kloppen principes niet altijd met de harde realiteit. Die zegt, bijvoorbeeld, dat ondanks alle ter zake gedane beloften van Joëlle Mil- quet, excellentie van Binnenlandse Zaken, de onderbemanning van de politiediensten een triest feit blijft. Even feitelijk zijn de door haar opgelegde besparingen die al tot iets meer dan alleen “misverstanden” leiden bij de hoogste federale politieleiding. Als geld ontbreekt om handboeien aan te kopen, kan men niet ver- wachten dat er geld is om de voorraad toilet- papier aan te vullen.
Laat men de “liever geen buurtnetwerken”- argumentatie bezuiden te taalgrens beter voor wat ze is, het zou wel eens kunnen dat het rij- kere Vlaanderen meer aandacht van criminelen trekt dan het achterop hinkende Wallonië. Zag het eerste “Bin” het daglicht in West-Vlaande- ren, slachtoffer van welig tierende grenscrimi- naliteit door rondtrekkende bendes, de sterk- ste concentratie “Bins” doet zich, niet toevallig, voor in de provincies Oost-Vlaanderen en Ant- werpen, met Gent en Antwerpen als grootste- den én een diversiteit aan nationaliteiten om u tegen te zeggen. Het is evenmin toeval dat in die steden het aantal inbraken de pan uit swingt, en de “Bins” in die regio’s logischer- wijze als paddenstoelen uit de grond rijzen onder de slagzin “men wordt best bediend door zichzelf”. Twijfelen aan het nut van de
“Bin” is uit den boze. Mocht de wisselwerking tussen politie en burger niet positief ogen, de
“Bins” zouden binnen de kortste keren verdwij- nen. Het ziet ernaar uit dat het cijfer van 611 stuks eerder in stijgende dan in dalende lijn zal gaan, zeker in Vlaanderen.
In welk Vlaanderen?
Dat vooropstellen leidt tot de vraag wie er verantwoordelijk voor is dat de burger zijn have en goed zo goed mogelijk tracht te beveili- gen? Het antwoord “omdat de overheid er niet in slaagt dat in zijn plaats te doen”, is even kort als duidelijk. Even duidelijk is dat decen- nialang aangehouden politiek correct gewau- wel niet bepaald het ideale wapen was om de almaar toenemende criminaliteit een halt toe te roepen. Politieke partijen die het schoen- tje past, trekken het maar beter aan. Het zijn dezelfde partijen die, met het oog op “de moe- der van alle verkiezingen”, het hoge woord voe- ren, vooreerst door unisono te wijzen op “geva- ren, verpakt in “kracht van verandering”. Dat ze zelf aan de basis liggen van het opstaan van die kracht horen ze liever niet, laat staan dat ze het zouden toegeven. Elkaar met steun van de media beconcurreren in politieke correct- heid ligt hen veel beter.
In Wallonië is dat niet anders. Mogelijk stu- ren en duiden politiek en Franstalige media er de openbare opinie zelfs nog een stuk politiek correcter dan in Vlaanderen, navenant een IQ die ze sinds 1830 tot vandaag superieur ach- ten aan die van de noordelijke bevolking van het land. Met alleen al de “solidaire transfers”
in gedachten zou men durven opperen dat ze nog gelijk hebben ook. Als ik op meterhoge affiches de vraag zie stellen in welk Vlaande- ren ik wil leven, geef ik - men moet ergens beginnen - voorkeur aan een Vlaanderen zon- der “Bins”. Al moet ik in één moeite toegeven dat die voorkeur een utopische droom zal blij- ven, mee dankzij dezelfden die dat soort vra-
gen stellen. d.Mol
BINNENGELATEN, BUITENGEGOOID
Na de liquidatie van Bert Anciaux, ten voordele van de Marokkaanse Yamila Idrissi, wordt Bruno Tuybens nu gedumpt, om Fatma Pehlivan een betere plaats te kunnen geven.
Ja, kameraden-socialisten, eerst heb- ben jullie de moslims binnengehaald, en nu worden jullie door die moslims buiten- gegooid. Jullie hebben het nog altijd niet begrepen. Niet?
DI RUPO-SCHANDAAL
Waarschijnlijk was het bedoeld om sympathie te kweken voor die arme Di Rupo, die zomaar valselijk van pedofi- lie werd beschuldigd. We kunnen geen andere reden bedenken waarom men bijna twintig jaar na de feiten in de media het bericht lanceert dat Di Rupo zou over- wogen hebben zelfmoord te plegen.
Had hij dan zo weinig vertrouwen in de Belgische justitie? Was hij er dan niet van overtuigd dat uit het onderzoek zou blij- ken dat hij onschuldig was?
Heel vreemd. We zullen nooit weten of die zelfmoordplannen echt waren, of alleen maar een mediastunt. Zoals we waarschijnlijk nooit de ware toedracht zullen kennen over de beschuldigingen uit die tijd. De media hebben ijverig hun best gedaan om Di Rupo uit de wind te zetten, en er werden inderdaad nooit bewijzen gevonden. Er werd ook niet echt hard gezocht.
Eén van de redenen waarom wij nog altijd onze twijfels hebben bij die zaak, is een kort straatinterview, waarbij een jour- naliste Di Rupo op straat aanklampt en hem vraagt of hij ooit seks heeft gehad met minderjarigen.
Di Rupo antwoordt daarop dat het niet moet gaan over leeftijd, maar over “rijp- heid en volwassenheid”. Wij hebben dat altijd een verdacht antwoord gevonden.
Waarom zei hij niet gewoon “Nee, natuur- lijk niet”?
Leiden we daaruit af dat Di Rupo een pedofiel is? Nee, uiteraard niet. Een min- derjarige is niet noodzakelijk een kind.
Maar we denken wel dat hij iets te ver- bergen had.
In Wikileaks stond een document uit het dossier-Di Rupo over seks met zestien- tot achttienjarigen, waarbij met cocaïne betaald werd. Geen pedofilie, maar wel laakbaar. En strafbaar.
Actueel 26 februari 2014 3
Onwetend (gehouden)
Waarde jongelui,
Gans Vlaanderen viel vorige week van zijn stoel, toen bleek dat meer dan 1.100 laat- stejaars het er maar pover van afbrachten in een enquête over de Groote Oorlog, beter bekend als de Eerste Wereldoorlog. En het waren niet meteen de strafste vragen die werden voorgeschoteld. Geen details, geen moeilijke data, geen namen van generaals en staatshoofden, maar algemene zaken als begin- en einddatum, de plaats, de bond- genoten en enkele typische, alombekende weetjes, zoals de betekenis van de klap- roos. In een jaar waarin die oorlog volop in de kijker staat, waarbij televisieprogram- ma’s worden uitgezonden - van historische en geromantiseerde verhalen tot gespecia- liseerde documentaires -, toeristische pro- motie gemaakt wordt voor de Westhoek en boeken en brochures worden uitgegeven, blijkt dat jullie niet mee zijn en op vanzelf- sprekende vragen de meest ongelooflijke antwoorden uitkramen.
Maar… het is fout jullie met de vinger te wijzen. De blaam moet eerder gegeven worden aan de onderwijsmismeesteraars en de onderwijsprofeten die - onder meer, nota bene - het vak geschiedenis, dat nog niet zo heel lang geleden vanaf het vierde leerjaar op de Vlaamse scholen onder de titel ‘vaderlandse geschiedenis’ werd gege- ven, hebben menen te moeten wegvagen en te vervangen door gezwets over ‘mens en samenleving’ zonder al te veel feitenkennis.
Tal van oude schoolvossen en vooral leraren geschiedenis kijken met lede ogen tegen die evolutie aan. Zij weten dat kennisoverdracht en een dosis geheugentraining een goede
‘fond’ vormen voor parate kennis én voor het correct interpreteren van evoluties, tenden- sen en zelfs actuele toestanden. Maar klaar- blijkelijk hoort geheugendrill tegenwoordig bij onmenselijke torturen die aan de donker- ste middeleeuwen doen denken.
De soms hilarische antwoorden in de enquête bewijzen dat het in het onderwijs
droevig gesteld is, zeker als we het hebben over kennis van onze (Vlaamse) geschiede- nis. De Eerste Wereldoorlog heeft niet alleen zware littekens in de aarde van de IJzer- vlakte nagelaten, ook in de harten van vele duizenden families die in die grote slacht- partij een zoon verloren. Het past dan ook dat wij dat nooit vergeten. Dat doen we niet alleen door monumenten op te richten, zoals de IJzertoren en de Menenpoort, en vele gedenkstenen en herdenkingsplaten, maar vooral door de les die wij moeten trekken uit die gebeurtenis levend te houden bij nieuwe generaties, jullie dus. Wie daaraan verzaakt, zoals de modernistische onderwijshervor- mers, brengt een nieuw litteken aan.
Groot-Brittannië, dat in Vlaanderen en Noord-Frankrijk honderdduizenden sol- daten verloor, legt elke scholier op ten- minste eenmaal in zijn schooljaren onze Westhoek, Flanders Fields, te bezoeken. Met als enig doel: nooit vergeten en blijvend her- denken, als lessen uit het verleden ten bate van morgen.
Bij ons doet men liever aan nestbevuiling, door jullie in grote onwetendheid te laten of met grove algemeenheden en veralgeme- ningen, die elke zin voor feiten en nuance ontberen, weg te sturen.
Ik weet het, het is het (onderwijs)beleid dat in de fout gaat. Ik kan mij voorstellen dat jullie dit niet fijn vinden en dat jullie voldoende zelfrespect hebben om méér te willen als het op vorming aankomt. Die enquête is een teken aan de wand. Waarop wachten jullie, om de leerkrachten ter ver- antwoording te roepen en te eisen dege- lijk en grondig geschoold te worden, ook aangaande dingen die al ver achter ons lig- gen, maar tekens en bakens voor morgen moeten blijven? En om voldoende basis te krijgen om niet meer af te gaan als een gie- ter in spotgemakkelijke enquêtes!
Briefje aan de Vlaamse scholieren
Alleen het beste is goed genoeg voor Vlaanderen
Er is reden om een beetje ongerust te zijn over sommige recente ontwikkelingen binnen de kringen die de Vlaamse zelfstandigheid in een of andere vorm nastre- ven. Om te beginnen is er het resultaat van de meest recente politieke opiniepeiling.
Daaruit blijkt dat N-VA weliswaar enkele procentpunten méér zou halen dan in 2010, als er thans verkiezingen werden uitgeschre- ven, en dat de N-VA boven de dertig procent van de stemmen uitkomt (wat op zichzelf zonder voorgaande is in de geschiedenis van Vlaanderen), maar dat dit vrijwel uitsluitend ten koste gaat van Vlaams Belang, dat even- veel verliest als de N-VA wint.
En al zegt men dat niet graag in kringen van de N-VA, en wil men het liever niet gewe- ten hebben, in politiek opzicht is een derge- lijke verschuiving van stemmen binnen de
“Vlaams-nationale familie” zonder veel bete- kenis. Dat hebben de tegenstanders van het Vlaams-nationalisme natuurlijk ook direct begrepen. Het is veelbetekenend dat sinds deze peilingsresultaten bekend werden, het zelfvertrouwen van een partij als de CD&V, en het zelfvertrouwen van de Vlaamse minis- ter-president Kris Peeters, ineens aanzien- lijk zijn toegenomen. Een groei van de N-VA die slechts ten nadele gaat van het Vlaams Belang, verontrust hen niet. Integendeel zelfs, want men kan zo’n groei ook uitleggen als een verschuiving van het radicale separa- tisme naar het voor België vriendelijker con- federalisme.
Dat is een feit, maar de vraag is hoe men daar in de N-VA mee omgaat. Beseft men in die kringen wel voldoende dat ze bezig zijn de verkeerde vijand te bestrijden? Of is dit thema nog steeds taboe? De N-VA heeft een mooi ontwerp voor confederalisme bedacht en gepubliceerd, en dat werd door ons van harte toegejuicht, maar sindsdien is er een soort windstilte ingetreden en verneemt men er vrijwel niets meer over. Met name blijft de vraag onbeantwoord hoe men het confede- ralisme hoopt tot stand te brengen.
VVB blijft verweesd achter
Een tweede ontwikkeling die aandacht verdient, is het dreigende verlies aan invloed, aan betekenis (impact) en wellicht ook aan mensen van de niet-partijpolitieke Vlaamse Beweging in haar meest radicale vorm, en dan denken we uiteraard in de eerste plaats aan de Vlaamse Volksbeweging, die zich sinds enkele jaren had ontpopt tot een sterke steunpilaar van het Vlaamse zelfstan- digheidsstreven.
Na Rita De Bont, die het voorzitterschap van de VVB inruilde voor een parlementair mandaat en nog steeds voor het Vlaams Belang in de Kamer zetelt, en Jan Jambon, die van de VVB overstapte naar de N-VA en het daar gebracht heeft tot fractievoorzitter in de Kamer, heeft nu ook Peter de Roover de sprong gewaagd en een verkiesbare plaats op de Kamerlijst van N-VA in Antwerpen aan- vaard. Hij kon dit aanbod niet afslaan, zegt hij in De Tijd (31 januari), want anders “sta je maar aan de zijlijn”.
Ja, kijk, men begrijpt dat wel, maar slechts mits de waarschuwing dat er ook nog men- sen moeten zijn die … aan de zijlijn staan.
Als het Vlaamse zelfstandigheidsstreven, ook in zijn minimalistische, confederale vorm, beperkt zou blijven tot de partijpolitiek, en niet nog enkele mensen zou tellen die dezelfde idealen zijn toegedaan, in het ver- enigingsleven, in de wereld van de media, in de academische wereld, enz., dan zou het er maar pover mee gesteld zijn. Men kan dit zeer concreet maken: stel dat N-VA na 25 mei in geen enkele regering terecht komt – ik wil niets voorspellen, maar dat is zeker een mogelijkheid – , moet het verenigings- leven, en vooraan daarin de VVB, dan niet de fakkel overnemen? Vijf jaar machteloos- heid is voor ambitieuze politici een te zware uitdaging, tenzij ze de kans hebben om zich terug te trekken in het Schoon Verdiep van het Antwerpse stadhuis of het gemeentehuis van Brasschaat.
U zult het zien: na enkele jaren mach- teloos oppositie voeren, zal de vermoeid- heid toeslaan en tot futloosheid dreigen te worden. Dan zal de “zijlijn” er moeten staan om ervoor te zorgen dat niet alles ver-
dwijnt in het grote zwarte gat dat de handige Belgische instanties voor de N-VA aan het klaarstomen zijn. Je doet er toch niet onver- standig aan als je een beetje verder kijkt dan de eerstvolgende verkiezingen?
Neem een voorbeeld aan de socialisti- sche beweging. Wat zou die in Vlaanderen, in Wallonië, in de ons omringende landen, nog zijn als ze alleen maar uit een socialistische partij bestond?
De macht van de beweging komt niet voort uit de gelijknamige partij, maar uit een sterke achtergrond aan verenigingen, in de eerste plaats de vakbond, maar ook de mutualitei- ten, en alles wat daar rond draait. Als iemand uit de vakbond naar de partij overstapt, wordt dat zelden als een versterking van de partij aangevoeld, maar steeds wel als een verzwakking van de vakbond. Wat heeft Mia de Vits eerst in het Europese en daarna het Vlaamse parlement uitgericht (ze vertrekt nu, zonder glorie) terwijl ze als vakbondsleidster een van de invloedrijke mensen van België was geweest?
Bang voor de media?
De Vlaamse Volksbeweging dient zich, niet voor de eerste keer in haar geschiedenis, te beraden over haar verhouding tot de partij- politiek. De keuze voor een nieuw bestuur met Bart de Valck (voorzitter), Bernard Daelemans (ondervoorzitter) en Willy De Waele (politiek secretaris) is bemoedigend.
Wie het Vlaanderen éérst huldigt, zorgt ervoor dat hij zich bevindt op de plaats in de samenleving waar zijn talenten het beste tot hun recht komen.
Het is inmiddels duidelijk dat de organisa- tie van de VVB nog niet gestroomlijnd is. Zo kwam het dat de leden opgeschrikt werden door het hoofdartikel in het recente leden- blad Grondvest, waarin de vraag werd gesteld of men de term “Vlaams nationalisme” niet beter zou vervangen door bijvoorbeeld “patri- ottisme”.
Dat is niet handig. Voor generaties Vlaams- gezinden staat “patriottisme” ongeveer gelijk met “belgicisme”. Als reden voor dit voorstel wordt in Grondvest “de negatieve perceptie (van “Vlaams nationalisme”) in de media”
opgegeven. Is men bij de VVB dan verge- ten dat wie bang is, ook slaag krijgt? En dat wie toegeeft aan “de media”, alleen nog fel- lere aanvallen van de media uitlokt, want als sommigen Vlaams bloed ruiken, zijn ze niet meer te houden.
“Regeringshongerig”
Heb ik ongelijk als ik hier zaken opsom die mij enigszins verontrusten? Mag ik de radica- liteit van de Vlaamse Beweging beschermen tegen de onbewuste ondermijning ervan door onderschatting van de kwaliteiten die ze van haar woordvoerders vereist? En mag ik de bedenking van prof. Carl Devos (in De Morgen, 17 februari) over de “regeringshon- ger” waaraan de N-VA volgens hem lijdt, in dit rijtje van bedenkelijke recente ontwikke- lingen onderbrengen?
Begrijpt men dat bij het lezen van deze aantijging, en de vaststelling dat er wel iets van lijkt te kloppen, mij de angst bekruipt dat de meest succesrijke afdeling van het Vlaams radicalisme ooit, een beetje begint te zweven?
Het is toch duidelijk dat de N-VA geen regeringsdeelneming krijgt, ook niet in de Vlaams regering, als het aritmetisch enigs- zins anders kan? Wat voor zin heeft het dan om met Jan Jambon (in De Tijd, 1 februari) te stellen dat voor zijn partij “sociaal-econo- misch het roer omgooien eerste prioriteit is”?
Om dat roer om te gooien, moet Vlaanderen eerst baas zijn in eigen land, en dus is eerste prioriteit nog altijd precies dat: de Vlaamse staat, of deelstaat, tot stand brengen.
Jambon plaatst (uit ongeduld?) de kar voor de paarden. Zo rijdt met zich te pletter.
MARK GRAMMENS
VEERLE EN JOHAN “VERBAASD”
Volgend weekend weten we of de film The Broken Circle Breakdown een Oscar krijgt. Het is de hoofdrolspelers Veerle Baetens en Johan Heldenbergh gegund, maar dat belet ons niet beiden nogal dom te vinden in hun communicatie met de Vla- mingen. Heldenbergh toonde zijn respect voor de Vlaamse kiezer al met een potsier- lijke campagne tegen de in Aalst voor N-VA verkozen “ex-Blokker” Karim van Over- meire. Zijn oproep om de schepen van Vlaamse Zaken via Facebook te bestoken met duizenden spottende berichtjes over rijstpaprecepten, Vier Weverkes, volksmu- ziek en vendelzwaaien had weinig impact op de geschiedenis van de ajuinenstad.
Baetens draaide bij de uitreiking van de filmprijzen op de European Film Awards in Berlijn een portie politiek in haar antwoord met een daar niets ter zake doend plei- dooi tegen de splitsing van ons land. In Het Nieuwsblad zei ze achteraf “België en niet Vlaanderen” te vertegenwoordigen, even voorbijgaand aan het gegeven dat cultuur geen federale materie is. Vlaanderen is het kader, ook voor de subsidies.
Heldenbergh was deze week al iets genuanceerder toen hij zei trots te zijn “om Vlaanderen en België” te mogen vertegen- woordigen. “Raar dat het moeilijker is om The Broken Circle Breakdown te verkopen in Wallonië dan in Duitsland en Frankrijk”, voegde hij eraan toe. De schuld van de Vlamingen zeker?
Het vat is af
Het is duidelijk dat ze in de Wetstraat de laatste weken ingaan. Een pak wetsvoorstel- len zal er nog snel doorgeduwd worden en flink wat parlementsleden zullen er alles aan doen om zoveel mogelijk in de kijker te lopen met vragen in de commissies of in de plenaire vergadering. Sommigen zijn hun kasten al aan het uitladen en paperassen aan het weg- gooien. Want de lijstvormingen zijn voor som- migen ongenadig, zoals voor Bruno Tuybens van de (kaviaar)socialisten. Anderen zullen wel op een lijst staan, maar niet meer verko- zen worden. Volgens Kamervoorzitter Flahaut zal minstens een derde van de Kamerleden niet meer terugkeren. Sommigen willen ook niet meer terugkeren, zegt hij, want zij kie- zen voor de ‘oude’ financiële uittredingsrege- ling die na 25 mei vervangen wordt door een minder lucratieve regeling. En u die dacht dat
“ze” in de politiek gaan om het “algemeen belang” te dienen.
Senaat en Kamer één front?
In de Senaatscommissie Binnenlandse Zaken diende Open Vld’er Guido de Padt een wetsvoorstel in dat ertoe strekt de taalwet- geving niet langer op verkeerssignalisatie en wegboodschappen van toepassing te maken.
CD&V, N-VA en het Vlaams Belang hadden een aantal bedenkingen. Tot ieders grote verba- zing werd een redelijk amendement van Yves Buysse van het VB weggestemd, ook door alle andere Vlaamse partijen, waarna het voorstel werd goedgekeurd.
Vermits het taalgebruik slechts door de wet
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
26 februari 2014
4
Vlaams-nationale partijen waren dat Bruno Valkeniers van het Vlaams Belang en Daphné Dumery van N-VA. Het was een deugdelijk debat, met vraag en antwoord en met zeer genuanceerde standpunten vanuit verschil- lende invalshoeken. Alleen Laurent Louis, het Franstalige altijd wild om zich heen schop- pende enfant terrible in het parlement, deed niet mee aan het debat. Hij moest zo nodig vragen stellen aan Di Rupo over de aankomst in België van de Chinese reuzenpanda’s, die de staatskas flink wat geld kosten. Hij vond dat niet kunnen, zeker ook omdat in eigen land ‘autochtone diersoorten’ bedreigd wor- den, zoals – houd u vast! – ‘de Belgische bijen’.
Een mens moet zijn prioriteiten vooropstellen, niet waar? En zeker een Belg.
Grondwet
Aan het einde van een legislatuur bekijkt men altijd of er in de volgende legislatuur misschien artikelen uit de grondwet in aan- merking zouden kunnen komen om herzien te worden.
Dat is nu eenmaal de parlementaire logica:
de vorige legislatuur verklaart één of meer- dere artikelen voor herziening vatbaar, zodat het volgende parlement een constituante is die de grondwet kan wijzigen. Vorige regeer- periode werden zo een reeks artikelen aange- duid, waardoor deze regering bij machte was de staatshervorming te realiseren.
Vandaag echter gaan er in alle meerder- heidspartijen stemmen op om geen artikelen voor herziening vatbaar te verklaren. Men wil immers vermijden dat er opnieuw een staats-
Het kind en het badwater
Eugeen Berode was van 1971 tot 1996 de taalraadsman van de openbare omroep en hij pleegde geregeld taalstukjes in De Standaard toen die krant nog als onderti- tel AVV-VVK in plaats van Volk en Staat had. Hij bekeek en beluisterde radio- en tv- programma’s en zette al de taalfouten op nota met een kopie voor de hele hiërar- chie. Wanneer je een blauwe omslag kreeg dan wist je hoe laat het was.
Eugeen had een zwak voor mijn historische documentaires en ik moest dus op mijn tellen passen. Mijn eerste grote reeks heette “Geschie- denis van de kleine man” en na een paar afle- veringen kreeg ik een gepeperde nota waarin hij al mijn taalfouten opsomde en hij eindigde met: “Ik wil het kind niet met het badwater weg- gooien maar het water was wel erg vuil.” Ik moest aan Berode denken toen ik las dat een vulgaire Geelse sloerie de MIA’s mocht uitreiken in haar schurfttaaltje. Ruud Hendrickx, - de opvolger van Eugeen - was altijd wat minder steil in de leer dan zijn voorganger, maar hij heeft geen stok achter de deur zoals Karel Hemmerechts of Paul van den Bussche indertijd, want het zootje dat sinds de komst van geldwolf De Graeve de omroep leidt is alleen in euro’s en kijkcijfers geïn- teresseerd.
En dan is de VRT nog een model vergeleken bij het platte zendertje van Woestijnvis dat een Ant- werpse nitwit een quiz aan elkaar liet blaffen in een idioom dat “onverstaanbaar” genoemd werd in dat cultureel Himalayamonument Het Laatste Nieuws. Tekenend voor de pretentie van televi- siechimpansees is de raad van de zender aan de kijkers die de “weireldtoal” niet kennen: lees de ondertitels van teletekst.
Vlaanderen is een echt multi- cultureel paradijs
We zijn het vergeten maar ooit, nog niet zo lang geleden, was Vlaanderen een multicultu- reel paradijs; een vanzelfsprekend kruispunt van snijvlakken. Als je een voet zette in parochies als Londen, Rome, München of Parijs botste je uit- sluitend op lokale cultuuruitingen en de zoge- naamde elite van die vlekjes verraste altijd door haar dorpsniveau, door niet verder dan de eigen grens te kijken. Je moet maar eens de radiopro- grammatie tussen 1950 en 1990 of de uitgaans- rubrieken in de Vlaamse kranten uitvlooien en je staat verbaasd van dat echt multiculturele aanbod. Alles wat de moeite van het bekijken, het beluisteren of het lezen waard was, vond de weg naar Vlaanderen. Dit jaar viert Frankrijk de honderdste verjaardag van de geboorte van de Spaans-Franse operettetenor Luis Mariano.
Zijn films werden in ieder Vlaams dorp gedraaid.
Iedere stadsbewoner kende namen als Michèle Morgan, Danielle Darrieux, Martine Carol, Jean Marais en Belmondo, want ook hun films waren in de populaire bioscopen te zien. De Vlaamse dorpers kenden zelfs Brigitte Bardot maar daar moesten ze wel voor naar de stad, want ik heb nog meegemaakt dat de pastoor van Kontich in 1970 in zijn kerk predikte dat de beminde paro- chianen uit de verderfelijke nachtvoorstellingen van cine Rio in de Molenstraat, waar ik de gehan- dicapte uitbater assisteerde, moesten blijven.
Niet alleen Frans maar ook Duits was nog een taal die geen instinctieve aversie opriep. Vlaan- deren was het land (en is dat nog en soms veel te veel) van de verdraagzaamheid; het eerste land waar Duitse toeristen in hun VW Kever- tjes in de jaren vijftig naartoe reden zonder de angst om gelyncht te worden. Vlaanderen genoot van de films van Rudolph Schock en Heinz Rühmann en luisterde zonder complexen naar de betere Duitse variétézangers als Rudi Schuricke en Freddy Quinn. Iedereen kende Italiaanse ster- ren - en niet alleen die van opera en belcanto - als Lollobrigida, Loren en Cardinale.
Kijkcijferfetisjisten
Natuurlijk waren Engelstalige films of shows toen ook al populair maar ze overwoekerden niet het hele aanbod. De televisie programmeerde nog veel Franstalige en Duitstalige producties.
Kijkcijfers bestonden voor 1969 niet en werden vanaf dat jaar gemeten via dagboeken waarin kijkers hun televisieavond noteerden. Eerst in januari 1989 mat de omroep rechtstreeks het schermgebruik van de kijkers via een computer- tje aan de televisie.
Jammer genoeg begon VTM met uitzenden op 1 februari van dat jaar zodat er maar cor- recte VRT-monopolie-kijkcijfers voor één maand bestaan. Daardoor is onterecht de indruk ont- staan dat VTM tijdens primetime de VRT in de vernieling reed, terwijl in werkelijkheid de com- merciële omroep vooral veel Vlamingen recu- pereerde die hun heil bij de Nederlandse Tros vonden. Maar de juiste kijkcijfers bewezen dat
de verengelsing ongenadig verder marcheerde.
Zodra kijkcijferfetisjisten als Aimé van Hecke - de onlangs gebuisde gedelegeerd bestuurder van Sanoma - het bij de omroep voor het zeggen kregen, was het voorbij met schitterende Franse reeksen als “Les Maîtres de l’Orge” (de Mees- ters van de Gerst) en Maigret, gespeeld door Bruno Cremer. Engelstalige feuilletons scoor- den beter. Anderstalige programma’s werden
‘kaltgestellt’ wegens te weinig kijkers. Er wor- den bij de omroepen nog anderstalige films uit- gezonden, maar dan liefst op de rottigste uren van het zendschema. Een op het eerste zicht grote uitzondering zijn de Scandinavische mis- daadreeksen, maar die worden gebruikt om de Vlamingen het juiste ideeëngoed bij te brengen.
Een voorbeeld is het twintigdelige (te lang uit- gesponnen) internationaal bekroonde The Kil- ling van Deense origine. De eerste verdachte van de moord op een meisje is een Arabier; dus kan hij de dader niet zijn. Vervolgens wordt vijf afleveringen lang een liberale politicus die voor gelukszoekers onderwijs in eigen taal propa- geert, verdacht, maar uiteraard is hij onschuldig.
Onvermijdelijk is de dader een Deen die niet aanvaardt dat een meisje een verhouding met een Arabier heeft.
Bekrompen ranzig links
Opmerkelijk. Naarmate Vlaanderen opstoot in de vaart der volkeren dankzij de progressieve agenda verankert de verengelsing zich almaar dieper; tot in de universiteiten toe, waar Vlamin- gen in steenkolenengels doceren over Vlaamse onderwerpen aan Vlaamse studenten en een verdwaalde Chinees. Vlaanderen is één van de OCMW’s van de wereld en staat toe mensen en nu ook kinderen dood te spuiten, promoot uiter- aard homohuwelijken maar op cultureel gebied spoort dat allemaal met een enorme verschra- ling. In dat oude, achterlijke en deels christe- lijke Vlaanderen werd nog massaal in andere talen gelezen. Een krantenverkoper in een grote Vlaamse stad meldt mij dat de verkoop van Franstalige kranten en magazines bijna hope- loos wordt zodat de Vlamingen ook niet langer het institutionele racisme van Walbanië kennen.
In “achterlijk” Vlaanderen werd wekelijks op de radio bericht over toestanden in het VK, Frankrijk, Nederland en Duitsland. De enige plaats waar dat nog gebeurt, is in uw “extreemrechts, ondemo- cratisch, xenofoob en islamofoob” weekblad. Is het toeval dat naarmate ranzig links de media en de culturele wereld domineert er geen enkele belangstelling meer is voor wat buiten het eigen bekrompen wereldje van de Lannoyes, Verhuls- ten, Hemmerechtsen en Tuymansen gebeurt?
Natuurlijk is dat geen toeval, want die dames en heren zijn genetisch alleen in staat om geze- ten op hun moreel superieure mesthoop naar de eigen navel te staren. Feitelijk is het enige echt multiculturele (wat iets heel anders is dan multi-etnisch) aan Vlaanderen dat er nog altijd ondertitels gebruikt worden. Misschien wil de VRT eerlang met dank aan de digitale revolutie anderstalige programma’s ondertitelen in een dialect naar keuze.
Nu er ondertitels bij Nederlandse program- ma’s gebruikt worden, kan dat geen probleem zijn, want antihollanditis is ook een kenmerk van de openbare omroep. De oudere lezers her- inneren zich nog de tijd dat de omroep iedere vrijdag een Nederlandse toneelregistratie aan- bood. Conny Stuart, Frits Butzelaar, Ko van Dijk en Jan Teulings waren even bekend in Vlaande- ren als in Nederland. Maar ja, de VRT heeft wel het geld om Nina Verhaeghe (een goede docu- mentaliste indertijd, een zeer matige journaliste nu) naar Walbanië te sturen, maar iemand die dagelijks Nederland duidt, is niet nodig. Ik vrees dat sinds het midden van de jaren negentig het multiculturele kind wel degelijk met het badwa- ter is weggegooid.
Een toemaatje. Een lezer wees er mij op dat ik indertijd in een programma over de geschiede- nis van de SP Happart een racist noemde en de Vlaamse sp’ers verweet “aan het handje van de PS te lopen”. Zijn vraag: heb ik toen formeel of informeel enige bijvalsbetuiging gekregen van de collega’s die zich vandaag als overtuigd Vlaams- nationalist uiten op het moment dat er bij de N-VA carrière te maken valt? Neen natuurlijk.
Jan neckers
geregeld kan worden, wou Buysse met het amendement garanderen dat minstens de bestuurstaal van de Gewesten (in Vlaande- ren het Nederlands) ook zou worden gebruikt bij elk gebruik van andere talen. Dat is dan nog heel toegeeflijk, want in alle andere lan- den is dat ondenkbaar. Maar het mocht niet zijn. Het is de allereerste algemene uitzonde- ring voor een gans publiek domein ooit op de taalwetgeving.
Achteraf ‘bedacht’ Huub Broers van N-VA zich. Hij vond het ‘spijtig’ dat hij het amende- ment niet had gesteund. Maar toen was het kalf al verdronken. Het leek eerder een stra- tegische verklaring na de oorlog.
Het voorstel gaat nu naar de Kamer. Zal de N-VA daar eenzelfde toegeeflijke houding aan- nemen? We kunnen het ons haast niet voor- stellen, als we weten dat N-VA’er Koenraad Degroote een wetsvoorstel heeft ingediend om de taalwetgeving strikt te doen toepas- sen door de verplichte tweetaligheid van de topambtenaren in de wet vast te leggen. In de Kamer recht in de leer; maar in de Senaat niet, ook al wordt N-VA daar vertegenwoordigd door de burgemeester van Voeren, die toch moet weten dat de taalwetgeving geen vodje papier mag zijn. Het Vlaams Belang kondigde in ieder geval aan Buysses amendement ook in de Kamer te zullen indienen…
Prioriteiten
Dat Oekraïne in brand stond, is geen mens ontgaan. Het was vanzelfsprekend dat in de Kamer een lang en breed debat over die situ- atie gehouden werd, waarbij alle politieke partijen hun duit in het zakje deden. Voor de
hervorming komt én men wil de N-VA de pas afsnijden. Als men bijvoorbeeld artikel 35 van de Belze grondwet niet voor herziening vat- baar verklaart, kan de N-VA fluiten naar haar confederalisme, want dan zal niet kunnen bepaald worden welke bevoegdheden uitein- delijk moeten overgedragen worden naar de deelstaten en welke federaal moeten blijven.
N-VA zal gevangen blijven binnen het Belgi- sche kader en zal hooguit eventueel kunnen of mogen deelnemen aan een louter sociaal- economische regering waarin zij met handen en voeten aan compromismaatregelen zal gebonden zijn.
Belgische reünie
De droom van een federale kieskring is nog lang niet dood. De staatshervorming heeft dat niet kunnen realiseren, maar toch wil men de vlam brandend houden.
Er is een heuse parlementaire commissie in het leven geroepen om zich over die aangele- genheid te buigen. Woensdag werd die praat- barak geïnstalleerd. Allemaal zeer voorspel- baar, want de voorzitters zijn Kamervoorzitter Flahaut en zijn evenknie in de Senaat Sabine de Bethune. Eén van de ondervoorzitters is de super-Belg Patje “Brillantine” Dewael van de
‘Open PVV’! In het bureau van die commis- sie zitten enkel de acht partijen die de staats- hervorming hebben doorgedrukt. VB en N-VA werden als Vlaamse oppositiepartijen handig en tactisch geweerd. Momenteel lijkt het dat enkel CD&V (ondanks Sabine), Vlaams Belang en N-VA tegen een grote Belgische kieskring zijn, maar natuurlijk kan het met de tsjeven altijd nog alle kanten uit…
Geef hem een pandoering
Actueel 26 februari 2014 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Warm en koud blazen
Open Vld blaast warm en koud over het Oos- terweeldossier (de Antwerpse Ring sluiten met twee tunnels). Is de partij nu voor of tegen? Het Antwerpse stadsbestuur, waar Open Vld deel van uitmaakt, keurde het Valentijnsakkoord goed, maar in het Vlaams Parlement vroeg voormalig minister Dirk van Mechelen nieuw overleg met de actiegroepen als voorwaarde voor liberale “steun” in dit dossier. Hij zei te vrezen voor een herhaling van het referendum van 2009, toen de Antwerpenaren de voor- liggende plannen van het BAM-tracé (of was het alleen maar de Lange Wapper?) afschoten.
“Bent u nu voor of tegen?”, vroeg minis- ter-president Kris Peeters (CD&V) geprik- keld. “Meneer Van Mechelen gedraagt zich als een tsjevenpaling”, volgde Jan Penris (Vlaams Belang). CD&V en N-VA zijn niet van plan de afgesproken oplossing opnieuw te onder- handelen. De oppositie informeerde zonder resultaat naar de kostprijs van het project. Die informatie krijgt het Parlement op 27 maart, de volgende rapportage over het Masterplan 2020. Twee jaar geleden werden de kosten geraamd op 3,5 miljard euro.
Groen staat buitenspel
Ze hebben rare gewoonten, die groenen. Eli- sabeth Meuleman, Vlaams fractievoorzitster van Groen, zei in Villa Politica dat haar partij alleen mee wil in een volgende Vlaamse rege- ring als het Oosterweeltracé toch nog wordt aangepast. Zo zet ze - als ze woord houdt toch - haar partij buitenspel bij de vorming van een volgende Vlaamse coalitie. Niet dat andere par- tijen zitten te springen om met Groen te bestu- ren, maar haar uitspraak maakt een Vlaamse coalitie zonder N-VA nog een stuk moeilijker.
Als de traditionele partijen met het idee spelen de partij van De Wever voor vijf jaar buitenspel te zetten, kan groene (gedoog)steun nodig zijn. Met haar Oosterweel-ultimatum maakt Meuleman die optie minder waarschijnlijk.
Links is verdeeld
Ondertussen is duidelijk dat Oosterweel de linkse partijen verdeelt. Groen, PVDA+ (tegen) en de sp.a (pro) kunnen mekaar electoraal pijn doen in dit dossier, al lijkt het met de dag waar- schijnlijker dat de Antwerpenaar en vooral de Vlaming afstand neemt van ecologisch fun- damentalisme, oeverloze inspraakprocedures en juridische betwistingen. In een democra- tie beslist de kiezer, niet de referendumtoerist.
Bollekenskermis
Strijder Verhofstadt
Ironisch: donderdag stond Guy Verhofstadt op het Maidanplein in Kiev op het podium als Europees staatsman (in zijn dromen), en een dag later zakte zijn partij in de peiling van La Libre Belgique-RTBf verder weg richting kies- drempel. Vertaald in zetels levert die peiling nog slechts één zetel voor de Open Vld op, net als voor Vlaams Belang en Groen, twee voor sp.a en CD&V, en maar liefst vijf voor de N-VA.
Guy Verhofstadt zal zich nog moeten reppen, of hij raakt niet eens verkozen voor het parle- ment waar hij zo graag de grote Jan uithangt en dat hij later dit jaar hoopt voor te kunnen zitten!
Exit Ceder
N-VA meldde ons dat de partijraad de Vlaamse en federale lijsten voor de verkiezin- gen heeft goedgekeurd. Eind januari waren al de belangrijkste plaatsen toegewezen, en nu zijn de lijsten volledig ingevuld. Dat leverde niet echt problemen op. In een partij die in de lift zit, wordt zelden over de plaatsen gekibbeld.
Wie bij N-VA geen plaatsje krijgt, is Jürgen Ceder, ooit fractieleider van het Vlaams Belang in de Senaat. In 2011 nam hij ontslag bij het Vlaams Belang en zocht aansluiting bij de N-VA.
Voor hem betekent dit zo goed als zeker het einde van zijn politieke loopbaan.
De kloof der communisten
De Partij van de Arbeid wil bij de komende verkiezingen een nationaal lijstnummer, net als de partijen die al in de parlementen ver- tegenwoordigd zijn. “Als één partij daar recht op heeft, dan zijn wij het wel”, vindt voorzitter Peter Mertens. “Wij zijn de enige die in Vlaan- deren, Brussel én Wallonië opkomen.” De kloof tussen het zwakke resultaat van zijn PVDA+ in Vlaanderen (2,7 procent volgens de februari- peiling van VTM/Le Soir en 3,7 procent in die van La Libre Belgique ) en het vermoedelijke succes van zijn communistische geestesgeno- ten in Wallonië en Brussel (7 tot 8 procent) bewijst dat zelfs in de communistische tuinen van dit land de verschillen tussen noord en zuid niet kunnen worden ingespit.
Alles en niks
Met de verkiezingen in aantocht, vermeldde Vlaamse verkeersexcellentie Hilde Crevits liefst 23 snelwegpunten die de volgende weken en maanden nadrukkelijk “gerenoveerd” zullen worden. In één moeite liet ze weten dat pun- ten waar geen mobiele flitscamera’s hun werk zullen doen de uitzonderingen zijn die de regel bevestigen. Sterker nog, er wordt zowel over- dag als gans de nacht geflitst, zelfs als tot aan
de verre horizon geen spoor van leven te zien is, laat staan van een wegenwerker. Voor de rest staat het vast, als een (flits)paal boven water, dat die maatregel alles met verkeers- veiligheid en niks met het bijvullen van lege staatskassen te maken heeft.
Met de PS knalt de gezondheids- zorg tegen de muur
Het boek De prijs van uw gezondheid van gezondheidseconoom Lieven Annemans zal in medische, sociale en politieke kringen onge- twijfeld met aandacht worden gelezen, en laat ons hopen nog voor de verkiezingen. Anne- mans (UGent en VUB) weet dat 10 procent van alle Belgische uitgaven besteed wordt aan gezondheidszorg. Als we niet opletten wordt dat 30 procent tegen 2050. We verspillen te veel geld, vooral door medische overconsump- tie. “Als we zo doorgaan, knallen we tegen de muur”, zegt Lieven Annemans al jaren.
Hij wijst met de vinger naar de PS. De top tien van de ziekenhuizen met de hoogste ere- loonsupplementen in eenpersoonskamers is Brussels/Waals. De top tien met de laag- ste ereloonsupplementen is volledig Vlaams.
PS, niets mee te maken? Het preventiebeleid schiet vooral in Wallonië tekort. PS, niets mee te maken?
De financiering van de werking van de zie- kenhuizen blijft ook na een hele paternoster van staatshervormingen federaal. Van homo- gene bevoegdheidspakketten is nog geen sprake.
Wallonië is gewoon te links
Nog drie maanden en het politieke leven wordt voor vijf jaar vastgepind. Nog een handvol peilingen en dan valt het doek. De peiling van VTM/De Morgen begin febru- ari en die van La Libre Belgique/RTBf de voorbije week, daar kunnen we niet onderuit.
Grote verschillen zijn er niet, maar enkele kleine accenten vallen toch op.
Politiek is geen festival
In het Vlaams Parlement zal het perso- neelsverloop na de verkiezingen van 25 mei groter zijn dan ooit. Naast Eric van Rompuy, Filip Dewinter en Bart de Wever verdwijnen er ongetwijfeld een aantal BV’s. In een aan- tal gevallen hoeven we daar niet meteen om te treuren. Zo verdwijnt na vijftien jaar Chokri Mahassine, “sinds de exit van Herman Schueremans vorig jaar bij benadering het meest nutteloze lid van de assemblee”, schimpt Het Laatste Nieuws. De organisatoren van Puk- kelpop en Rock Werchter verdwijnen uit het halfrond en “kiezen voluit voor de wei”.
Chokri naar af
Chokri Mahassine (sp.a) verlaat de nationale politiek. Dat blijkt uit de samenstelling van de Limburgse sp.a-lijsten voor de verkiezingen.
Mahassine wordt lijstduwer bij de opvolgers voor het Vlaams Parlement, een quasi onver- kiesbare plaats. Hij moet de meeste naam- stemmen halen van de opvolgers en vervol- gens hopen dat Ingrid Lieten minister wordt.
Chokri beweert bij hoog en bij laag dat hij
“bewust heeft gekozen voor een symbolische plaats op de opvolgerslijst. Om de partij maxi- maal te ondersteunen.” En na vijftien jaar is het tijd voor nieuw talent met een frisse kijk op de wereld van nu, filosofeert hij wijs. Talent had Chokri zeker, namelijk het talent om zijn per- soonlijke belangen te laten dienen door zijn politieke connecties. Maar of die altijd even fris waren?!
Wie na een wat zwakkere herfstpeiling al meteen uit zijn schoenen sprong om het einde van die partij af te kondigen, kan begin- nen zenuwachtig worden. Met 32,3 procent in twee februaripeilingen was hun geluk van korte duur. Het moet jaren geleden zijn, maar over de resultaten van de peiling van La Libre Belgique verscheen gewoon niets in De Stan- daard en Het Nieuwsblad, en geen letter in De Morgen en Het Laatste Nieuws. Slecht nieuws, geen nieuws?
Ook over Vlaams Belang werd al meteen een wit laken gelegd. Wie inzet op het abso- lute einde van die partij, is beter voorzichtig.
De peiling van VTM/De Morgen was veront- rustend voor Annemans en co (7,6 procent), die van La Libre Belgique is dat al iets minder (9,8 procent).
Een score boven tien procent blijft best mogelijk en daarmee blaast Vlaams Belang in de nek van Open Vld (12,8 procent) en zou ze een stuk groter blijven dan Groen.
Van politicoloog Carl Devos (UGent) en marketingprofessor Luk Walrop (KU Leuven) krijgt de precampagne het verdict “sterk”. Het merk VB blijft overeind. “Velen zijn tegen, maar het is wel een duidelijk merk met een consistent verhaal.” Een betere score voor
Vlaams Belang kan ook te maken hebben met het wegvallen van de laatste procentjes van Lijst Dedecker, die niet meer in de peiling is opgenomen.
Winst in 2010
De peiling van vorig weekend bevestigt de tendens van die van de week ervoor. De N-VA maakt in het Vlaams Parlement een gewel- dige sprong vooruit (+19,2 procent). Die winst werd vooral gerealiseerd in 2009-2010. De winst tegenover de federale verkiezingen van 2010 is beperkter (+3,9 procent). Alle andere partijen lever(d)en in.
Stilaan komen ook de Europese verkie- zingen in beeld. Hier bestaat wel nog een
“Vlaamse kieskring”. Europese kandidaten presenteren zich in alle Vlaamse provincies.
Dat wordt niet onbelangrijk. N-VA heeft met
“eurorealist” Johan van Overtveldt een knappe lijsttrekker, maar Vlaams Belang kan met
“eurocriticus” Gerolf Annemans nog verras- sen. De debatten met Guy Verhofstadt (Open Vld), Kathleen van Brempt (sp.a) en Marianne Thyssen (CD&V) worden interessant.
De Franstalige commentatoren worden pei- ling na peiling wat moedelozer. Francis van de Woestyne van La Libre Belgique begrijpt het gedrag van de Vlamingen niet meer. Hij krijgt
zelfs de ongezellige trekjes van een slechte verliezer. Leg die partij in de media wat meer het zwijgen op, lijkt hij te suggereren. Hij laat zien hoe dicht sommigen Franstaligen - en echt niet alleen de PS’ers - al bij een Oost- blokvisie over media en democratie staan:
“Plus que jamais c’est de pedagogie et non de demagogie dont l’électeur a besoin”. De jour- nalist als toezichthouder en opvoeder boven de werkelijkheid?
Dezelfde mentaliteit zit verstopt in de prille wens van die krant: laat sp.a, CD&V en Open Vld hun federale samenwerking voortzetten, ook al hebben die drie samen in Vlaanderen geen meerderheid meer. Met het premier- schap als uitkoopsom voor CD&V, moet dat lukken.
De deuk van links
Ondertussen wijzen de peilingen erop dat Di Rupo al zijn energie zal nodig hebben om met zijn PS de thuismatch te winnen. De extreemlinkse partij PTB-GO! zou ook volgens deze peiling van La Libre Belgique 7,6 procent halen in Wallonië en 6,5 procent in Brussel.
Daardoor wordt de kloof tussen de PS (28 procent) en de MR (24,1 procent) in Wallonië bijna overbrugbaar.
Wie denkt dat een rechtsere federale rege- ring met N-VA en zonder de PS mogelijk wordt, droomt. Daarvoor is Wallonië, met naast de PS en PTB ook nog Ecolo (10,6 procent) en cdH (10,2 procent), gewoon té links. Voor de N-VA iets om te weten, niet om te vergeten.
Cannabis voor het volk!
De Jongerenafdeling van Open Vld, MR en Groen hadden al voor de legalisering van cannabis gepleit, dus konden de socia- listen niet achterblijven.
Op hun congres keurden zij, zeer tegen de zin van hun opperhoofden, een resolu- tie goed waardoor cannabis vrij verkocht en gebruikt zou kunnen worden. Nu zijn het niet meer alleen de Jongerenafdelin- gen die voor zo’n waanzinnige en gevaar- lijke maatregel pleiten, want het officiële standpunt van een beleidspartij.
De gevaren van cannabis blijken het duidelijkst uit het geval-Anciaux: begonnen als voorzitter van een Vlaams-nationalisti- sche partij en afgetakeld tot hij bij de bel- gicistische sp.a belandde, waar hij wordt afgedankt. En dan zeggen ze nog dat can- nabis de hersenen niet aantast.
afrikastrijders
Hoeveel christenjongeren zouden er de laatste weken al naar Centraal-Afrika ver- trokken zijn om te helpen moslims uit chris- telijke gebieden te verjagen? Heeft men in Vilvoorde of Antwerpen al CAR-strijders moeten uitschrijven uit het bevolkingsre- gister?
Zou Joëlle Milquet aan een foldertje wer- ken om christenen te waarschuwen voor de gevaren van een reis naar de Centraal-Afri- kaanse Republiek?
Toch raar dat we daar in de media nooit eens iets over lezen…
