Om vriend en broed ren

“Om vriend en broed’ren”

Kerkblad van de christelijke gereformeerde kerk Rotterdam-Kralingen

64e jaargang no. 6 februari 2021

Meditatie

Ik heb geen mens (Johannes 5: 7b)

Ja, dat is wat, als je moet zeggen, dat je geen mens meer hebt. Wie zal de nood kunnen peilen, die achter deze vier woorden verborgen ligt. U hebt al wel begrepen, dat het over de 38-jarige kranke gaat. Hoewel we ons in de verste verte geen voorstelling kunnen maken van de diepe ellende, waarin deze man verkeert, willen we toch proberen hem een klein beetje te begrijpen.

Hij is lichamelijk zwaar gehandicapt: verlamd aan beide handen en voeten.

Uit wat de Heere Jezus straks zegt: „en zondig niet meer”, blijkt dat zijn ziekte in verband staat met een persoonlijke zonde. Hij kan dus niemand de schuld geven, dan zichzelf. Dat maakt zijn toestand des te erger. Welke dokters hij ook raadpleegde, voor zijn kwaal zijn geen kruiden gewassen.

Nog één sprankje hoop heeft hij: het ziekenhuis te Bethesda! Daar laat hij zich opnemen. Het is een groot ziekenhuis met 5 zalen vol met kranken, blinden, kreupelen en verdorden. Met spanning wachten zij allemaal op de roering van het badwater, dat daar vlakbij is. Af en toe daalt er een engel van de hemel en beroert het water. Het water is daarna geneeskrachtig. Wat voor ziekte je ook hebt, als je met dat badwater in aanraking komt, dan word je gezond. Het helpt echter maar één keer! Het is dus zaak om na de beroering van het water zo vlug mogelijk bij het badwater te komen! Maar hij kan zich niet zo vlug voortbewegen. Een ander is hem altijd net voor. Iemand zou hem er toe moeten dragen, maar hij heeft niemand, die naar hem omkijkt!

Bezoek is er niet meer bij! Zijn ouders heeft hij waarschijnlijk allang overleefd. Sommigen zullen hem gemeden hebben, omdat hij een zondaar is.

Ongetwijfeld zullen er ook mensen geweest zijn, die hem hebben bezocht.

Maar u weet hoe het gaat: is iemand ziek, dan krijgt hij nog wel bezoek, maar als het wat lang duurt wordt het geleidelijk aan minder. Wij mensen houden het in de regel niet zo lang vol en zeker geen 38 jaar! Hij had niemand meer over!

Zonder zijn moeilijke situatie te willen bagatelliseren, toch is dat nog niet zijn grootste nood. Het is erg, verschrikkelijk

erg, dat hij geen mens meer heeft, maar het is oneindig veel erger, dat hij geen God heeft! Kijk, als hij midden van al zijn ellende zou mogen zeggen

dat de Heere zijn God is, wanneer hij door alles heen mocht getuigen: „Ik ben wel ellendig en nooddruftig, maar de Heere denkt aan mij”, dan zou hij ondanks zijn handicap veel gelukkiger zijn dan een gezond mens zonder God! Maar hij kent God niet en mist God niet. Waar moet hij met zijn nood naar toe?

Hij weet niet wat het, is, wat de dichter uitsprak : „’k Ben gewoon in bange dagen, mijn benauwdheid U te klagen”. Deze dichter had een Toevlucht, een Adres waar hij met zijn noden naar toe kon, maar deze man, ja waar moet hij het zoeken? Hij staat voor een muur waar hij niet doorheen kan kijken. Hij wordt teruggeworpen op zichzelf! Is er iets ergers denkbaar?

En juist hij krijgt bezoek van de grote Medicijnmeester. De Heere Jezus is op weg naar het Paasfeest te Jeruzalem, maar vooraf brengt Hij nog een bezoek in het ziekenhuis. Waar de grootste nood is gaat Hij naar toe. Hij is de ware en enige Zieleherder, Die werkelijk zijn nood kan peilen. Straks op Golgotha zal Hij van God en mensen verlaten worden. In al onze benauwdheden is Hij benauwd geweest!

Hoe pastoraal en bewogen treedt Hij hem tegemoet. „Wilt gij gezond worden?”. Op het eerste aanhoren doet deze vraag ons wat vreemd aan. We zien hier echter dat de Heere Jezus met deze vraag aansluit bij zijn nood. De wens om gezond te worden heeft hij allang begraven in het graf van de wanhoop. Die vraag laat hem verder onverschillig. Tegen wil en dank moet hij dat aanvaarden. Hij is gekomen in het stadium van: nu ja, ik ben nu al 38 jaar ziek, m’n beste jaren zijn al voorbij, nu hoeft het voor mij niet meer! Ik wil niet eens meer gezond worden! Zo ver is hij heen! Zo is zijn zielsgesteldheid! En de vraag van de Heere Jezus treft met eerbied gezegd precies in de roos! Deze vraag roept zijn oude verlangen om gezond te worden weer wakker. Die vraag lokt hem uit zijn hart voor de Heere uit te storten en zijn nood bekend te maken!

„Jezus zeide tot hem: sta op, neem uw beddeke op en wandel ”. En dan gebeurt het wonder. Hij wordt gezond, neemt z’n bed op en wandelt. Na 38 jaar! Zo maar opeens, terwijl hij nergens meer op rekende, gezond, net als iedereen! Zijn blijdschap kent geen grenzen! Hij is de Redder. Hij is waarlijk de Zoon van God! Bij Hem zijn geen onmogelijke gevallen!

Toen even later de Heere Jezus hem in de ternpel ontmoette, zeide Hij tot hem: „Zie, gij zijt gezond geworden : zondig niet meer, opdat u niet wat

ergers geschiede”. De Heere Jezus wil zeggen, als u onbekeerd voortleeft en zondigt, dan gaat u straks voor eeuwig verloren. En dat is nog veel erger dan uw ziekte! De Heere Jezus wil hem leren, dat Hij in de eerste plaats gekomen is om de mensen te verlossen van hun zonden. Hij is het Lam Gods, dat de zonden der wereld wegneemt! „En gij zult Zijn naam heten Jezus, omdat Hij Zijn volk zalig maakt van hun zonden”.

Wij weten niet hoe het verder met hem gegaan is, maar wat zou het erg zijn als hij zich niet bekeerd heeft! En toch, hoe vaak komt het niet voor! Ook vandaag gebeuren er nog wonderen. Wonderen van genezing. Maar geen bekering! Men wil wel beter worden, en dat is begrijpelijk, is menselijk en zelfs niet verkeerd, maar we moeten in de eerste plaats bekeerd worden!

Hebben we het misschien over u? Uw leven wonderlijk door de Heere gered en ondanks deze grote weldaad geen bekommernis over het heil van uw onsterfelijke ziel? Als ambtsdrager maak je het mee, dat mensen liggen aan de poort van de eeuwigheid door de Heere als door een wonder van hun ziekbed worden opgericht, maar waar deze ernstige roepstem zelfs uitwendig niet de minste verandering heeft teweeggebracht! „Daar alles wat Mijn Almacht wrocht, hen niet bewoog om Mij te vrezen”! Als er niet nog een tweede wonder gebeurt, een nog veel groter wonder, n.l. dat de Heere er aan te pas komt om de mens te bekeren, gaat hij door zonder God! O, wat heeft de mens zichzelf in de onmogelijkheid gebracht om zalig te worden! Dood in zonden en misdaden! Mocht dat tot schuld worden!

Misschien moet u het uitroepen: „ach Heer’, ach wierd mijn ziel door U gered”. U bent er aan ontdekt dat de ergste nood de geestelijke nood is! Geen God te hebben voor uw hart en geen Borg voor uw ziel! O ja, zegt u, ik weet het badwater is er in Bethesda. Ik weet dat er een Borg, is, maar hoe krijg ik deel aan Hem. Ik heb evenals de 38-jarige kranke geen handen om te grijpen eh geen voeten om te gaan! Maar Hij die de 38-jarige kranke gezond gemaakt heeft, leeft nog! De Heilige Geest wil u de armen des geloofs geven om die dierbare Borg en Middelaar met verlies en veroordeling van uw leven te omhelzen! Het moet nog meer nood worden in uw leven en als u geen grond meer hebt onder uw voeten om voor God te kunnen bestaan, laat Hij u zakken en zinken op Zijn zoen- en kruisverdienste! „Hij de Rechtvaardige voor mij de onrechtvaardige”.

Misschien moet u zeggen: mijn nood is dat ik geen nood heb! Val Hem dan te voet! en vraag of de Heere u een bezoek wil brengen. Hij brengt alles mee!

Ook een geheiligd schuldbesef! Bij Hem is het goed. Is het zalig. Al moet u

veel meemaken! Al bent u eenzaam! Al zou u moeten zeggen: „Ik heb geen mens”, dan mag u nog met een opgericht hoofd zeggen: dat is het ergste niet, want ik heb de Zoon des Mensen!

Wijlen ds. P. Beekhuis

Diensten des Woords

zondag 7 februari 2021 10.00 & 16.30 uur ds. J.M.J. Kieviet woensdag 10 februari 2021 19.45 uur Bijbellezing ds. A.J.T. Ruis zondag 14 februari 2021 10.00 & 16.30 uur ds. A.J.T. Ruis zondag 21 februari 2021 10.00 & 16.30 uur ds. A.J.T. Ruis zondag 28 februari 2021 10.00 & 16.30 uur ds. A.J.T. Ruis zondag 7 maart 2021 10.00 & 16.30 uur ds. A.J.T. Ruis

Bijbellezing – De Bijbellezing over de Nachtgezichten van Zacharia is al in december ten einde gekomen. Toen behandelden we het achtste en laatste nachtgezicht. Op de tweede woensdag van januari hebben we eenmalig stilgestaan bij een vrije stof. D.V. 10 februari hoop ik te beginnen met een nieuwe serie: Paulus’ reis naar Rome (Handelingen 27-28).

Prediking – In de middagdiensten ben ik begonnen met een kleine prekenserie over de Doop. In de ochtenddienst hebben we tweemaal nagedacht over ‘Christus in Bethesda’. D.V. 7 februari hoopt ds. Kieviet onze gemeente te dienen. Zelf hoop ik dan de kleine gemeente van Vianen voor te gaan. De week daarna is het al weer de eerste lijdenszondag. Op dit moment denk ik aan een prekenserie over Psalm 22 – de Psalm van de lijdende Christus. Leer mij, o HEERE, Uw lijden recht betrachten!

Tenslotte – Een hartelijke groet vanuit de pastorie, ds. Ruis

Data om te onthouden

5 febr. Jeugdvereniging - 16 “Jonathan”

10 febr. Bijbellezing De reis van Paulus naar Rome. Aanvang 19.45 uur 19 febr. Jeugdvereniging - 16 “Jonathan”

17 febr. Bijbelkring Jongvolwassenen, aanvang 20.00 uur (online) 3 mrt. Kerkenraadsvergadering in de pastorie, bezoek na 20.15 uur 10 mrt. Biddag voor gewas en arbeid, aanvang 14.30 uur & 19.45 uur

Kerktelefoon

donderdag 4 februari 2021 ds. M. Vlietstra Psalm 4: 8 woensdag 10 februari 2021 ds. A.J.T. Ruis Bijbellezing donderdag 11 februari 2021 kand. J.C. Pronk Markus 5: 30-34 donderdag 18 februari 2021 Prof. A. Baars Mattheus 4: 8-11 woensdag 24 februari 2021 ds. A.J.T. Ruis Lidmatenkring donderdag 25 februari 2021 ds. M.C. Tanis Genesis 4: 16a en 26a donderdag 4 maart 2021 br. H. Bor Lukas 2: 49b

Schoonhouden kerkgebouw februari 2021

Week 5 1 febr. - 6 febr. Susanne/Liza/Pieter/Corrie Week 6 8 febr. - 13 febr. Bertine/Machteld/Marian Week 7 15 febr. - 20 febr. Cobi/Nel/Jan

Week 8 22 febr. - 27 febr. Willeke/Markies/Bertine Week 9 1 mrt. - 6 mrt. Geke/Celia/Willemieke

Van de vrouwenvereniging

Namens de vrouwenvereniging willen wij u allen Gods zegen toewensen voor het nieuwe jaar 2021.

Wij hopen en bidden dat er weer een mogelijkheid komt om onze verenigingsochtenden te houden. Wij ervaren het gebrek aan de besprekingen van Bijbelstudies en de fysieke contacten als een groot gemis.

Maar we zijn nog zo bevoorrecht vergeleken bij de vervolgde christenen en anderen die zelfs van de zondagse erediensten verstoken zijn.

Laten wij ook hen gedenken en opdragen aan de Heere.

Een hartelijke groet,

Ina van Voorden en Krinie van Roon

Collecterooster februari 2021

datum 1e collecte 2e collecte 3e collecte

7 februari 2021 eredienst hulpv. Bi/Bu.land algemene kosten kerk 14 februari 2021 eredienst kerkelijke kassen algemene kosten kerk 21 februari 2021 eredienst ond. kerk & pastorie algemene kosten kerk 28 februari 2021 eredienst diaconie algemene kosten kerk 7 maart 2021 eredienst ond. kerk & pastorie algemene kosten kerk

Zondagsschool “Timotheüs”

Beste jongens en meisjes,

In de afgelopen weken konden we door de lockdown helaas weer niet bij elkaar komen. In de zijzaal van de kerk is een verwerking klaar gelegd voor jullie, heb jij hem ook al gemaakt?

Misschien vind jij het ook allemaal wel lastig in deze tijd. Er zijn zoveel dingen die anders gaan dan we gewend waren. Je mag ook niet naar school.

Hopelijk lukt het thuis allemaal wat met je schoolwerk dat je elke dag weer thuis moet maken. Bidt jij ook of de Heere je elke dag weer helpen wil, en of de Heere geven wil dat de ziekte weg gaan mag. Want we weten dat de Heere alleen ziekte genezen kan, net zoals we hoorden bij de man die al zo heel lang ziek lag in Bethesda.

Wanneer de volgende bijeenkomst van de zondagsschool is, is nu nog niet bekend. Daar hopen we jullie ouders een mail over te sturen. We hopen dat we snel weer bij elkaar kunnen komen.

In de komende weken hoopt Victor Hooijmeijer jarig te zijn, en wel op 4 maart. We wensen je een fijne dag toe!

Hartelijke groet van de meester en de juffen

Jeugdvereniging - 16 “Jonathan”

Beste jongens en meiden,

Helaas kon de fysieke bijeenkomst 22 januari niet doorgaan, maar we hebben elkaar online wel ontmoet. Dat was fijn! We hebben nagedacht over ‘Ik ben

de Deur’ en ontdekten ook dat het woord ‘deur’ vaak terugkomt in de Bijbel en van grote betekenis is. Denk maar aan de deur bij Noach, het bloed aan de deurpost in Egypte, de opstandig en de bekende tekst, Openbaring 3:20,

‘’Zie, Ik sta aan de deur, en Ik klop; indien iemand Mijn stem zal horen, en de deur opendoen, Ik zal tot hem inkomen, en Ik zal met hem avondmaal houden, en hij met Mij.’’ Na het bespreken van stellingen sloten we de bijeenkomst af met een online spelletje Uno. We hopen elkaar deze maand D.V. vrijdag 5 en 19 februari weer (online) te ontmoeten. Vijf februari zal het gaan over ‘Ik ben de Weg naar het Leven’ en op 19 februari over een vrij thema.

Een avondklok, scholen die nog steeds gesloten zijn, weinig sociaal contact en perspectief maakt deze tijd moeilijk. Maakt de situatie je somber/angstig, voel jij je eenzaam/onveilig of voelt het als een uitzichtloze situatie?

Schroom niet om contact met een van ons op te nemen. Als leiding willen we graag ook op deze manier uitspreken dat we oog hebben voor jouw mentale gezondheid en er voor je zijn! We beseffen ons maar al te goed dat het geen makkelijke tijd is voor jong (en ook oud).

Met vriendelijke groet, Eunice, Jaco & Willeke

Bijbelkring Jongvolwassenen

Beste Bijbelkring,

20 januari hadden we de tweede online Bijbelkring. Het blijft wel wennen, maar toch heel fijn dat het op deze manier door kan gaan. Mark hield zijn inleiding over Openbaring 4 en 5. We hebben met elkaar nagedacht over de verschillende beelden die Johannes te zien krijgt, als hij een blik in de hemel mag werpen. Waar hij een indruk krijgt van de grootheid van God en daarna wordt gewezen op het wonder van het geslachte Lam, Jezus Christus.

De volgende Bijbelkring hopen we op woensdag 17 februari te houden. Dan zal het gaan over Openbaring 6. Het hoofdstuk waarin de zeven zegels worden geopend. Ter voorbereiding kun je hoofdstuk 14 van het boekje

‘Openbaring begrijpen’ lezen. Deze Bijbelkring zal hoogstwaarschijnlijk ook weer online plaatsvinden. Hierbij nodigen we jullie graag weer uit!

Hartelijke groet, Arjan en Elise

Evangelisatie

Een belangrijk deel van het Evangelisatie werk is het verspreiden van de Bijbel, het Woord van God. Wij zijn gewend om een Bijbel of een gedeelte ervan aan te bieden aan de moderne mens in de wereldstad Rotterdam.

Helaas zit deze moderne mens daar in de meeste gevallen niet op te wachten.

Denkt God in het geheel niet nodig te hebben. Denk maar aan de manier waarop Premier Rutte ons allen probeert wijs te maken dat we samen het corona virus er onder krijgen. Samen, maar zonder God. Ondanks dat men er vaak niet op zit te wachten gaan we door met het aanbieden van Gods Woord. Het Woord is immers een kracht Gods tot zaligheid. Heel anders gaat het Bijbelverspreidingswerk in andere landen. Daar is vaak vraag naar de Bijbel maar is deze niet verkrijgbaar, onbetaalbaar of zelfs verboden. Om daar aan tegemoet te komen heeft stichting Hulp Vervolgde Christenen, kortweg HVC, ook dit jaar weer de actie ‘Plant een Bijbel’ gestart. Hun projectleiders kennen tienduizenden christenen die hunkeren naar een eigen exemplaar. Soms gaat één Bijbel de hele familie rond of hebben christenen slechts enkele bladzijden in bezit. Regelmatig vragen ze daarom aan evangelisten en dominees uit het HVC-netwerk om een complete Bijbel. Hun ogen spreken boekdelen. Ze weerspiegelen het verlangen om de Schriften te onderzoeken en om meer over Jezus Christus te leren Vorig jaar hebben zij door middel van deze actie maar liefst bijna vijfduizend Bijbels kunnen weggeven. Ook u kunt daar aan mee doen door eenvoudig weg een of meerdere zakken potgrond te bestellen. En wie heeft er nu af en toe geen potgrond nodig? Met deze potgrond helpt u mee aan de verspreiding van de Bijbel. De Bijbels worden verspreid in landen als India, Pakistan en Irak.

Ook vinden Bijbels hun weg naar Noord-Korea en China. Daarvoor vinden ze bij HVC steeds weer nieuwe wegen en technieken. Laat christenen in de verdrukking niet met lege handen staan! Een eigen Bijbel is voor hen onmisbaar. Hoeveel Bijbels neemt u voor uw rekening?

Hoe werkt Plant een Bijbel?

1. Ga naar https://www.stichtinghvc.nl/project/plant-een-bijbel/

2. Kies een afhaalpunt bij u in de buurt 3. Bestel uw potgrond voor € 4,50 per zak 4. Haal op 20 maart uw potgrond op

5. HVC deelt dankzij de opbrengst Bijbels uit aan vervolgde christenen Ook kunt u bij mij bestellen per e-mail jnweerheim@kliksafe.nl of per telefoon 06 38776270. Desgewenst bezorg ik de potgrond bij u thuis.

Bij het vorige kerkblad waren 4 folders bijgevoegd ‘Corona Wie roept daar?’

met de vraag aan u om deze te verspreiden in uw eigen omgeving. We hopen dat u het heeft gedaan. De evangelisatie werkgroep heeft het overgebleven aantal verspreid aan de voorbijgangers in de Lusthofstraat. Zoals ik hierboven al schreef zat het merendeel ook hier niet op te wachten. Een enkele reactie was te horen van ‘ik zal het eens gaan lezen’ tot ‘hier kan ik niets mee’ Rotterdam is zó ontzettend seculier bleek weer. Nu zijn wij benieuwd naar de reacties die u hebt gekregen. Mailt u ze eens door?

Namens de Evangelisatiewerkgroep, Nico Weerheim

Vervolgverhaal Tom Kroos (1942-1964 zijn weg tot God

Tom Kroos (zijn weg tot God) opgeschreven door zijn moeder

Het waren voor hem moeilijke dagen. Eigenlijk brak nu de moeilijkste tijd voor hem aan.

Lopen kon Tom niet meer. Hij werd nu geheel afhankelijk van de zusters en hij voelde dat ook de doktoren hem niet meer konden helpen. De medicijnen die hij kreeg waren verdovende, maar geen genezende middelen. Toen dat alles in zijn volle ernst tot hem doordrong, was hij ontroostbaar.

Die week voor Kerst zijn we vijf keer bij hem op bezoek geweest. Ook de familie ging veel. Dat kon allemaal omdat hij alleen lag. Hij heeft veel met dominee Hofman gesproken. Toen dominee Hofman bij hem kwam, zei Tom: `Nu kan niemand me meer troosten. De dokter niet en de zusters niet. Hebt u nu nog troost voor me?'

Dominee Hofman keek hem eens aan, en Tom begon te huilen.

'Tom', zei dominee Hofman, “troost kan ik je niet geven, maar ik kan je er wel van vertellen'.

Dominee Hofman heeft hem toen de inhoud van Kerstmis verklaard en verteld dat God Zijn Zoon gezonden heeft in ons oordeel.

Tom was er verblijd om, maar zei: 'Ik heb dat niet; ik sta overal buiten'.

`Maar', zei hij, 'ik voel wel dat wat u zegt bijbels is. Wat u vertelt en waar mijn ouders me in opgevoed hebben, dát alleen is de weg'.

Dit was eigenlijk een keerpunt voor Tom. Hij had gekozen uit alle twijfelingen. We waren er allemaal erg blij mee, want uit slechts de armoede bij hemzelf kon een roepen tot God geboren worden. Toen ik weer bij hem kwam (we waren samen, want hij had tegen de anderen gezegd: 'Ma komt; er behoeft niemand te komen'), wilde hij eens echt praten. Hij zei: 'Ma, ik word niet meer beter. Ik kom geheel alleen te staan'.

We hebben toen samen van hart tot hart gesproken. Hij zei ook: 'Ik moet het alleen dragen, maar ik kan vaak niet meer'.

Mijn antwoord was toen: 'Nee, Tom, als dat waar was dan waren én jij én wij wanhopig. Maar God wil er om gevraagd worden. Hij zegt Zelf, dat we met al onze moeite en zorgen tot Hem mogen komen. Dan zal Hij op Zijn tijd uitkomst geven'.

'Is dat echt waar, Ma?' zei hij toen.

'Ja, Tom', antwoordde ik, 'anders zou Gods Woord geen waarheid zijn. En als je niets hebt, pleit dan maar op je gedoopte voorhoofd. Dat is een pand en pleitgrond.'

Op Eerste Kerstdag is Tom nog naar de kapel geweest.

Zuster Gerdien paste op hem en had water en tabletten bij zich voor het geval dat het te erg zou worden. De kolonel en de directrice brachten hem een extra bezoek. Ze deden alles voor hem om het gemis van thuis te vergoeden.

Eerste Kerstdag is Pa geweest. Tweede Kerstdag waren wij er met de kinderen. Toen we weer weg waren deed hij niet anders dan huilen. Hij kreeg heimwee naar huis. Het duurde echter tot 10 januari voor hij weer vervoerd kon worden. Met de feestdagen zou het thuis trouwens veel te druk voor hem zijn geweest. De kinderen hadden immers vakantie. We zagen allemaal dat de ziekte steeds verder ging. Het was eigenlijk één grote worsteling. Maar ondanks al die uiterlijke tegenslag zei hij tegen zuster Gerdien: 'Het is het mooiste Kerstfeest van heel mijn leven geweest'. Met Oud en Nieuw was hij wel weer wat opgeknapt, maar veel drukte kon hij niet hebben. Op Oudejaarsavond is Pa nog geweest, met oom Jan.

Kort daarna kwam Tom voor de derde keer thuis. Hij werd met de ziekenauto van de GGD uit Utrecht gebracht. Dat vervoer was heel wat geriefelijker dan met een legerauto.

Het derde verlof was voor hem veel moeilijker. In het begin deed hij niets dan huilen. 'Ik blijf nu thuis', zei hij.

Langzamerhand werd hij wat minder gespannen.

Het was vooral het besef dat hij ging sterven en onbekeerd was, dat Tom zo van streek maakte. Drukte van de kinderen kon hij niet meer zo hebben. Ook het vele bezoek vermoeide hem teveel. De dagen waren één worsteling met de pijn en de nachten een verschrikking. De familieleden en Pa hebben veel bij hem gewaakt. Ook Dick waakte als hij thuis was.

Voor jonge mensen was het moeilijk om bij Tom op bezoek te gaan. Zijn lijden was vaak zo erg dat er geen woorden voor waren. Steeds meer tastte de ziekte zijn lichaam aan. Toen Tom op 14 januari 22 jaar werd hebben ze hem overstelpt met fruit, bloemen, enzovoort. Van de MULO- school kreeg hij een grote fruitmand, en twee oud-leraren kwamen hem opzoeken. Het was alles heel mooi en goed bedoeld. Maar het ging langs hem heen. De ziekte kreeg de overhand. Eigenlijk was er wat het aardse betreft niets meer belangrijk, dan 'alleen de tabletten', zoals Tom zei. Na een week verlof werd de pijn zo hevig dat het niet meer om aan te zien was. Hij riep steeds: 'Ma, Pa, ik heb zo'n pijn'.

Je kon niets meer doen dan zijn medicijnen geven. Maar ook die hielpen vaak niet meer. Wat hebben we ons toen machteloos gevoeld.

We konden hem ook geestelijk niet helpen. Hij zei vaak: 'Ik lig in een ellendige staat, naar lichaam en geest. Ik kom hier niet meer door. Wat is het vreselijk om niets te hebben'.

Wij konden alleen voor hem bidden. Dat deed hij zelf ook.

Hij zei echter ook: 'Ik móet deze ziekte dragen'.

Het is toch goed geweest dat hij zijn laatste verjaardag thuis heeft mogen vieren. Hij praatte toen zelf al meer over zijn sterven met ons en ook met de kinderen.

Op een morgen was hij met Hennie, zijn zusje van zes jaar, aan het praten. Ik lag nog in bed. Pa was in de keuken.

Hij zei: 'Hennie, als Tom straks sterft, dan heb je mij niet meer. Vind je dat niet erg?' (Hij hield veel van de kinderen, en de kinderen van hem).

'Nee', zei Hennie, 'want ik zie je later toch weer. Ik bid altijd of de lieve Heere je bij Hem in de hemel neemt, en daar kom ik ook. Dan zien we elkaar weer.'

'Hoe weet je dat?' zei Tom toen.

'O', zei ze, 'de Heere hoort mij altijd. Toen jij in Suriname was heb ik altijd gevraagd of je weer terug mocht komen, en dat is gebeurd.'

Dat lijkt kinderlijk. Maar dat had hij nu net nodig. Het gaf hem moed.

Ook na een gesprek met vrienden van ons besefte hij dat hij nèt was als zij. 'Ergens begrijpen ze me toch', zei hij dan.

Hij had ook nog wel 'goede' uren, waarin de pijn dragelijk was. Maar dat werd steeds zeldzamer.

4 (2) - Nooit meer beter

Na drie weken verlof moest Tom weer terug. Dat ging niet van harte. Pa ging mee naar Utrecht. Gelukkig werd hij weer op de zaal gelegd. We dachten allemaal: 'Dit is de laatste keer geweest'. Zelf zei hij op een keer:

'Ik heb nu al zo'n pijn, ik ben zo bang voor alles wat nog komt. Ik zal nog gillend van de pijn sterven. Dan ga ik naar de hel en heb ik voor eeuwig pijn.'

Dominee Hofman heeft hem tijdens zijn verlof veel bezocht en altijd innemend met hem gesproken. Hij wees Tom steeds op het lijden van Christus en gaf hem echt onderwijs. Dat had Tom nodig. Maar Tom stond 'overal buiten'. Hij vertelde veel aan dominee Hofman en heeft hem gevraagd: 'Ik kan toch wel bekeerd worden? '

Dominee Hofman zei dan altijd weer: 'Ja hoor, Tom, daar staat de Bijbel vól van'.

Het waren van Kerstmis tot Pasen voor Tom naar ziel en lichaam moeilijke weken. Hij had eigenlijk nergens meer rust. Toen hij in het ziekenhuis was wilde hij weer naar huis. Maar wij moesten echt even op adem komen. Het was haast niet meer te doen om hem thuis te hebben.

De andere kinderen leden er ook onder. Ook de hoofdzuster zei: 'Het is niet meer te doen om hem thuis te verplegen'.

Hij had het steeds benauwd en moest veel zuurstof hebben. In het ziekenhuis hebben ze allen veel van hem verdragen. Ook de jongens. Zij hielpen hem zoveel ze konden. Het waren steeds weer anderen. Maar ieder wist wie Tom was.

Bijna vijf weken is Tom in Utrecht geweest. Hij bleef net zolang vragen:

'Mag ik weer naar huis?' tot de dokters zeiden: 'Ga dan maar, je bent hier toch ook ziek'. Toen ik belde of het doorging, zei de zuster tegen me:

'Mevrouw, rekent u maar op zware dagen'.

De duur van het verlof was vastgesteld op tien dagen. Maar we zagen er erg tegenop, want telkens kreeg hij van die erge benauwdheden.

Het ging nu hard achteruit. Hij zag ook zo vaak blauw en opgeblazen. Pa ging als laatste naar Tom toe voor hij naar huis kwam. Toen huilde Tom zó dat hij weer naar huis wilde, dat Pa het niet kon weigeren.

Op 6 maart is hij thuisgekomen. Dat was zijn vierde verlof. Toen hij aankwam was hij zó naar, dat we dachten: 'Hij haalt de avond niet'. Onze huisarts was er 's middags en zorgde voor zuurstof. Daar kon Tom niet meer buiten. In de loop van de middag kwam hij weer wat bij. Maar de dokter zei al dat hij hard achteruit ging.

Tom had in het hospitaal van alle zusters afscheid genomen, en hij zei ook tegen ons: 'Ik ga niet meer terug. Eerst een paar dagen verlof, en dan zal ik wel sterven. Ik kan niet meer'.

Vijf dagen is Tom thuis geweest. ‘s Zaterdags leek het er nog op of hij toch weer wat opknapte. Ook zondag voelde hij zich tamelijk wel. Hij had wat gegeten en braakte minder. Maar om zeven uur kreeg hij het vreselijk benauwd. Alles moest open, anders had hij geen lucht genoeg.

's Avonds zei hij: 'Ik voel dat ik weer terug ga naar het hospitaal. Dan kom ik alleen te liggen en zal ik nog veel meer pijn krijgen.'

's Zaterdags is dominee Hofman geweest. Tom zei toen: 'Ik bid veel, maar er verandert niets. Alles blijft hetzelfde.'

Dominee Hofman zei: “Bid je wel goed, Tom?' Want uit zijn praten kon je horen, dat hij nog wel rechten had. Door de vraag van dominee Hofman was Tom getroffen.

's Zondagsavonds zei hij: 'Nu heb ik al die weken voor niets liggen bidden'. Daarmee bedoelde hij: mijn tijd is kort en nu ben ik nog net zo ver als weken terug.

Die avond was er bezoek en Tom vroeg: 'Wat is de hel?' Het antwoord was, dat de hel betekende dat we voor eeuwig buiten God zouden zijn en dat we altijd God zouden moeten vloeken.

Toen zei hij: 'Dan moet ik dat daar leren, want ik kan niet tegen zo`n God en Jezus vloeken. Ik heb grote eerbied voor Jezus, Die vrijwillig aan het kruis ging, ook voor mensen die 2000 jaar na Hem nog geboren moeten worden. Ik zou dat nog niet doen voor mensen over twintig jaar'.

Toen zei het bezoek tegen hem: 'En nu mag jij op dat kruis zien'.

'Als ik nu erg ziek word, en ik niet meer alles weet', zei Tom, 'dan moeten jullie allemaal voor me bidden dat ik niet zal gaan vloeken'.

De twee dagen die daarop volgden waren zó vol met benauwdheid en pijn, dat het niet meer om aan te zien was. Onze huisarts is 's maandags

en dinsdags wel zesmaal geweest. Het kon niet langer meer thuis. Ook de dokter durfde de verantwoordelijkheid niet langer te dragen.

Maar Tom zag zo vreselijk op tegen de reis naar Utrecht, dat werd besloten hem in het Schiedamse Gemeente-ziekenhuis te brengen. Hij was toen benauwd naar ziel en lichaam en zag geen uitweg. Hij moest sterven.

Dat laatste heeft hij heel goed aangevoeld, ook dat hij voor het laatst thuis was. Hardop heeft hij zijn ellende tegen God uitgebeden. Het was zo aandoenlijk dat Dick het niet meer kon aanhoren en naar boven holde.

Als Tom weer naar het hospitaal ging, bad Pa altijd met ons, maar nu begon Tom zelf. Zijn gebed was: 'O, grote God, de mensen zeggen dat ik er nog goed uitzie. Maar Gij weet dat ik van binnen helemaal verteerd ben. Verlos me uit deze grote nood en dood. Lieve Heere Jezus, één gebed bij Uw Vader zal meer waarde hebben dan al onze gebeden. Om Jezus' wil. Amen'.

 Wordt vervolgd  Colofon

Kopij inleveren voor de 20e van de maand bij de eindredacteur J.A. van Voorden Kerkgebouw Jeruzalemkerk, Jeruzalemstraat 95 tel.452 50 53

3061 GM Rotterdam

Website Jeruzalemkerk www.cgkkralingen.nl

Predikant Drs. A.J.T. Ruis, Struikheide 28 tel. 313 24 74 3069 LJ Rotterdam

E-mailadres ajtruis@kliksafe.nl

Scriba R.B.J. Naaktgeboren, Gorzenhof 10 tel. 442 60 50 2903 ED Capelle aan den IJssel

E-mailadres scriba@cgkkralingen.nl.

Penningmeester Chr. Ger. Kerk Rotterdam-Kralingen, Postbankrekening NL59 INGB 0003153010 Rabo bankrekening NL54 RABO 0159046491 Redactie kerkblad J.A. van Voorden tel. 437 20 75

Brahmsstraat 136, 2901 JE Capelle aan den IJssel E-mailadres j.a.vanvoorden@kliksafe.nl

Koster kerk J. de Koning, Roekstraat 91

2903 RS Capelle aan den IJssel tel. 442 10 58

Kerktelefoon & CD’s A.D. Huijzer, tel. 475 09 52 Chr. Ger. Kerk Kralingen/Kerktelefoon

Postbankrekening NL85 INGB 0000 031179 Begrafenisverzorging T. den Hollander tel. 460 05 09 Begrafenisverzorging D.W. Schipper (“Kina”) tel. 458 31 12

Persbericht