€ 2,50
76ste jaargang • nummer 19 • donderdag 14 mei 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Terug naar het oude normaal zijn we zeker nog niet nu de coronapiek al een tijd achter ons ligt. Noch op gezondheidsvlak, noch op econo- misch vlak. Maar dat er sprake is van een zachte vorm van nieuwe normaliteit zal niemand ontkennen.
Mensen gaan meer en meer naar het werk. Wie op straat komt, wordt niet scheef bekeken. Het bezoek aan een winkel wordt niet langer gezien als een vorm van incivisme.
En ook: in de Wetstraat is het stilaan weer tijd voor de oude spelletjes.
Vorige zondag kon Paul Magnet- te in de Franstalige media ongege- neerd zijn oude discours afsteken:
de PS is er voor de mensen die het moeilijk hebben, de PS is er om de sociale zekerheid te redden, de PS verdedigt de eenheid van het land, de PS is de aanvallen van N-VA-voorzitter Bart De Wever beu.
Niemand die hem antwoordde dat dit natuurlijk gemakkelijk is met andermans geld. Het Vlaamse, om precies te zien. Er was ook niemand om Magnette erop te wijzen dat de PS er na decennia besturen in Wal- lonië weinig van heeft terechtge- bracht. Want de Franstalige socia- listen kunnen het zich permitteren om zonder tegenspraak in de pers te komen. Toen er een week eerder op de RTL een debat plaatsvond tus- sen zijn Franstalige collega-politici als Georges-Louis Bouchez (MR) en Jean-Marc Nollet (Ecolo), stuurde de PS-voorzitter zijn kat.
Plots verkiezingen in november?
Het optreden van Paul Magnette was blijkbaar ook een aanleiding voor de Wetstraatjournalisten om in hun oude gewoontes te verval- len en in de kranten bladzijden te vullen over gissingen over hoe het nu verder moet. En dan wordt er openlijk gesproken over verkiezin- gen in het najaar. Eerst was er spra- ke van september, dan oktober en nu misschien van november. Ja, als men een “superspreader”-event wil
organiseren dat bijdraagt tot een heropflakkering van het coronavi- rus, dan moet men dat zeker doen.
Landen als Frankrijk en Polen heb- ben zelf al besloten om verkiezin- gen - meestal sine die - uit te stellen.
Wie hoopt op een stembusslag in het najaar, is weinig realistisch. Het zal voor later zijn, en niemand weet wanneer.
Wat we wel weten, is dat dit land politiek nog altijd in dezelf- de patstelling zit als bijna een jaar geleden na de verkiezingen van 26 mei 2019. Een vervolg van de Zweedse coalitie is mathematisch onmogelijk. Een regering van zo- genaamde “nationale eenheid” met PS en N-VA bleek al even onmo- gelijk toen de coronapandemie in volle hevigheid losbarstte. Hoe zou het straks anders kunnen zijn? Paul Magnette legt nog altijd zijn oude eisen van november 2019 op tafel.
Meer overheidsuitgaven, meer geld voor uitkeringen, meer belastingen en dan vooral op vermogens en spaartegoeden. Die zitten in dit land tenslotte voor meer dan driekwart bij de Vlamingen.
De blokkering was een jaar gele- den een feit en is dat nu nog altijd.
Er zijn wel geruchten dat bepaalde PS’ers, zoals Elio Di Rupo en zowaar Laurette Onkelinx, denken aan een regering met de N-VA. Tenslotte stapte de BWP, de voorloper van de socialisten, bij het uitbreken van WO I ook in een regering van natio- nale eenheid, samen met de gehate katholieken.
Vraag is natuurlijk wat PS en N-VA in zo’n politieke constellatie te win- nen zouden hebben. Weinig of niets.
Bovendien wordt er in deze discus- sie een zaak over het hoofd gezien:
de wekenlange gesprekken tussen N-VA en Vlaams Belang voor de vorming van een Vlaamse regering.
Dit de facto doorbreken van het cordon sanitaire doet niemand nog opkijken, maar in Franstalig België worden politieke actoren er nog altijd fysiek slecht van als ze eraan
De viruspandemie heeft op politiek vlak weinig veranderd. Bijna een jaar na de verkie- zingen van 26 mei 2019 trappelt de Wetstraat nog altijd ter plaatse. Ondanks een de facto doorbreken van het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang, ondanks maandenlange onderhandelingen, ondanks de pogingen om een “regering van nationale eenheid” met PS en N-VA tot stand te brengen, blijft de patstelling totaal. Het is wachten tot na de vol- gende verkiezingen. Sommigen hopen het najaar, maar het zal langer duren.
terugdenken. Voor een deel van de PS is de N-VA een VB-light en dus des duivels.
Het Vlaams Belang was een van de grote winnaars van de verkiezin- gen van vorig jaar en zit nu nog al- tijd in een comfortabele positie. Tom Van Grieken hoeft de studio’s niet af te lopen. Hij kan gerust afwachten.
Zelfs na vervroegde verkiezingen, want federaal zal de partij niet aan zet komen. Het doel is 2024. Dan zal een verder verzwakte N-VA mis- schien de Vlaamse junior-partner worden.
Enkel de weldenkenden houden nog rekening met Groen
Een van de redenen van de hui- dige patstelling is dat er steeds minder rekening wordt gehouden met een zogenaamde Vivaldi-coa- litie van paars-groen en CD&V. De Franstaligen hopen daar nog op, maar eigenlijk hopen enkel de wel- denkenden nog op een regering waar Groen en Ecolo aan tafel aan- schuiven. De kleffe en nietszeggen- de uitspraken van een Kristof Calvo helpen niet. Zelfs een realo als Wou- ter De Vriendt werkt op de zenuwen.
Neem deze titel van een interview met Knack deze week: “Ecologisch evenwicht en gezondheid zijn geen luxethema’s. Dat debat is volop be- zig in elke partij. Een meerderheid in Vlaanderen snakt naar een nieuw, positief politiek project.” Niet enkel bij N-VA, ook bij CD&V en Open Vld is men zo’n leeg discours beu gehoord. En over Open Vld gespro- ken: Egbert Lachaert lijkt goed op weg om over een paar weken partij- voorzitter te worden. Concurrent Els Ampe is uitgeteld en Bart Tomme- lein lijkt te beseffen dat hij zich de komende maanden voltijds met het economisch overleven van zijn stad Oostende zal moeten bezighouden.
Lachaert weet dat Vivaldi de dood- steek is voor de Vlaamse liberalen.
Maar, niet getreurd, alle eve- nementen in het kader van onze verjaardag worden naar een la- tere datum uitgesteld. Ik hoop binnenkort alvast de nieuwe data te kunnen meedelen. Maar we wil- len onze verjaardag niet onopge- merkt voorbij laten gaan. Daarom deze week vier extra bladzijden.
75 jaar ’t Pallieterke, dat zijn 3900 afleveringen. Natuurlijk is er op 75 jaar een grote evolutie ge- weest. ’t Pallieterke van vandaag is nauwelijks te vergelijken met
’t Pallieterke van in de beginjaren.
Logisch toch. Maar al bij al denk ik wel dat onze stichter-hoofdredac- teur Bruno De Winter best trots zou zijn mocht hij weten dat zijn geesteskind nog altijd bestaat.
Hij zal het bij leven vermoedelijk nooit hebben durven denken dat ook in het jaar 2020 elke week een
’t Pallieterke van de persen zou rollen. Bij leven en welzijn, en met de steun van onze lezers, rukken we op naar de 100!
KARL VAN CAMP
’t Pallieterke 75 jaar jong!
Een jaar na verkiezingen:
totale patstelling
Aanstaande zondag is het dag op dag 75 jaar geleden dat ’t Pallieterke voor het eerst van de persen rolde. Op 17 mei 1945 zag voor het eerst een nieuw mediafenomeen het levenslicht.
We hadden die symbolische verjaardag met heel veel toeters en bellen willen vieren, maar daar heeft het u bekende virus een stokje voor gestoken.
75 jaar ’t Pallieterke vieren we met
4 bladzijden extra!
“Nieuwsgierig naar het wangedrag
van Albert II”
Onlangs kon u onze medewer- ker Thierry Debels nog in ac- tie zien op de boot van Gert
Verhulst in het programma Gert Late Night. Met ken- nis van zaken gaf Thierry
(1968) er uitleg over het Belgisch koningshuis.
Debels is van opleiding bedrijfseconoom, maar pu- bliceerde meerdere boeken
over ons koningshuis.
Deze week verschijnt zijn
nieuwe boek: “Albert II,
een biografie”. Voor ons
gesprek met hem, lees
blz. 11.
Actueel 14 MEI 2020
2
Feit: China vormt de grootste dreiging op het vlak van economi- sche spionage, waarbij specifiek de cyberactiviteiten in het oog springen. Uit onderzoek van de AIVD blijkt dat meerdere Neder- landse topsectoren doelwit zijn (geweest) van digitale spionage.
“De Chinese interesse richt zich op hoogwaardige Nederlandse technologie in verschillende sec- toren,” staat in het rapport van de AIVD. Het zou buitengewoon naïef zijn om te denken dat de Chine- zen ons land links laten liggen.
Digitale spionage
Een groot deel van de (digitale) spionageactiviteiten van China is gericht op het verbeteren van de eigen economische ontwikkeling.
De AIVD: “Het Chinese econo- misch beleid is primair gericht op overgang van een productie-eco- nomie naar een kenniseconomie die grotendeels onafhankelijk is van buitenlandse technologie. Om deze modernisering en onafhan- kelijkheid te realiseren, investeert China in strategische meerjaren- plannen (Made in China 2025) en het Belt & Road Initiative (BRI), de Nieuwe Zijderoute, die, zowel over zee als over land, van China via Zuid(Oost)-Azië naar Afrika en (West-) Europa loopt.”
Onderzoek van de AIVD wijst uit dat landen langs deze nieuwe
Het jaarverslag van de Nederlandse AIVD over het voor- bije jaar is net verschenen. AIVD staat voor Algemene In- lichtingen- en Veiligheidsdienst en is de Nederlandse te- genhanger van de Belgische Staatsveiligheid. Opvallend in het rapport zijn de vele waarschuwingen voor de bruta- le economische veroveringsdrift van China.
route geregeld doelwit zijn van digitale spionage. Chinese be- leidsplannen geven focus aan de spionagecampagnes die vooral gericht zijn op het verkrijgen van hoogwaardige kennis en techno- logie. De Nederlandse (en Belgi- sche) topsectoren lopen dus een verhoogd risico op Chinese (digi- tale) spionage.
Afhankelijkheid van China
De AIVD verwacht dat de eco- nomische en politieke invloed van
China op korte en lange termijn groeit. Daarnaast verwacht de AIVD dat de forse Chinese inves- teringen in nieuwe opkomende technologieën zoals kunstmatige intelligentie, kwantumcompu- ting en 5G-communicatie ertoe zullen leiden dat China hierin marktleider kan worden. “Het ri- sico bestaat dat China door deze technische dominantie de tech- nologische standaarden voor de toekomst bepaalt, en daarmee afhankelijkheid van Chinese tech- nologie creëert voor de rest van de wereld.” Deze potentiële afhan- kelijkheid maakt het bedrijfsleven in Europa op termijn nog kwets- baarder voor (digitale) spionage en mogelijk ook voor sabotage door de Chinezen.
THIERRY DEBELS
Inlichtingendienst
waarschuwt voor gele gevaar
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Europese economieën
groeien opnieuw uit elkaar
De financiële crisis uit 2008 veroorzaakte een jaar of twee later een eurocrisis. De tweespalt tussen Noord- en Zuid-Europa werd pijnlijk duidelijk. Straks staat na de corona- crisis hetzelfde te gebeuren. In minder dan tien jaar zullen de Europese economieën uit elkaar groeien.
De financiële crisis had een economisch golfeffect. Nadat de bankencrisis van 2008-2009 was bezworen, dachten velen dat we er vanaf zouden geraken met een zware recessie. Maar vanaf 2009 en zeker de jaren nadien werd duidelijk dat de financiële crisis de eurozone op haar grondvesten zou doen daveren. De economi- sche krimp, de ontspoorde over- heidsuitgaven en de oplopende staatsschuld legden de zwakhe- den van de Zuid-Europese landen bloot.
ECB redde muntunie na financiële crisis
Onder de stolp van de euro hadden ze royaal schulden opge- bouwd en dat aan een lage rente.
Toen er vragen rezen over het te- rugbetalen van die schulden, be- gonnen beleggers Zuid-Europese overheidsobligaties te dumpen en ging de rente door het dak.
Verschillende reddingsoperaties moesten de jaren nadien de eu- rozone redden. Met daaraan ge- koppeld zware besparingen in de Zuid-Europese landen als Italië, Spanje en zeker Griekenland. De uitspraak van ECB-voorzitter Ma- rio Draghi eind juli 2012 dat hij
“alles in het werk zou stellen om de euro te redden” zou helpen. De eurocrisis kwam onder controle, zeker door de massale aankoop door de Europese Centrale Bank van overheids- en bedrijfsobliga- ties.
De muntunie was gered, maar de coronacrisis maakt die op- nieuw wankel. Zwakkere eurolan- den als Spanje en Italië komen zwaar gehavend uit de eerste golf.
Daar waar in de meeste EU-lan- den sprake is van een krimp van het bbp met 7 tot 9 procent, wordt in Italië en Spanje een daling van het bbp met 16 procent vooropge- steld. Daarna zou wel een herstel volgen, maar het Zuid-Europese economische verlies mag niet worden onderschat. Sneller dan verwacht zal de tweedeling tussen Noord- en Zuid-Europa duidelijk worden.
De cijfers tonen aan dat wat ooit de “neuro-” en “zeuro-lan- den” werden genoemd, uit elkaar groeien. Dat blijkt uit de voor- spellingen van de evolutie van de staatsschuld. De overheidsschuld van Duitsland, Europa’s sterkste economie, zou toenemen van 60 tot 80 procent van het bbp. De Franse schuld van 100 naar 120 procent. En de Italiaanse van 140 naar 160 procent. Elke keer 20 procentpunt erbij. De verschillen of de impact lijken op het eerste gezicht parallel te lopen, maar dat is slechts schijn. Het is natuurlijk veel moeilijker om een schuld ge- financierd te krijgen wanneer die in verhouding tot de totale eco- nomie een stuk hoger ligt dan in andere landen. De situatie is des te verontrustender omdat de drie voornoemde EU-lidstaten, tege- lijk de drie grootste economieën
van de eurozone, ook na de finan- ciële crisis de staatsschuld zagen toenemen.
Hoe ver wil men gaan om landen te redden?
Alleen: nadat de Grote Reces- sie was verwerkt, laten we zeggen vanaf 2012, nam de staatsschuld van Duitsland af, van 80 naar 60 procent van het bbp. De Fran- se staatsschuld was in 2007 even hoog als de Duitse, maar bleef ook lang na de financiële crisis toene- men. Idem met de Italiaanse. Van 100 procent naar 120 procent om dan op een soort plateau ook in de goede jaren verder te stijgen.
De ECB heeft al signalen gegeven dat ze verder de geldkraan zal opendraaien wanneer beleggers vragen beginnen te stellen bij de solvabiliteit van pakweg Italië.
Vraag is hoever men daarvoor in Frankfurt wil gaan. Men hoeft geen glazen bol te hebben om te beseffen dat zich hier een nieuwe eurocrisis aandient.
Nu is het wel zo dat de economi- sche groeiprognoses spreken van een daling van de schuldgraad vanaf 2021. Maar dat is dan voor- al te danken aan de noemer in de breuk: een sterkere economische groei doet de schuldgraad dalen.
Wel is het zo dat die daling geldt voor alle landen en dat er geen sprake is van Zuid-Europa dat de kloof met Noord-Europa verkleint.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Ik hoop dat er ooit iemand een boek schrijft over de saga van de mondmaskers. In het begin van de pandemie (begin maart) waren er onvoldoende mondmaskers voor de hulpverleners terwijl her en der getuigenissen opduiken van producenten van mondmaskers die hun diensten en voorraad aan de Belgische regering aanboden, zonder ook maar enige respons.
Is het dragen van een mondmasker nuttig en zinvol? Persoonlijk heb ik mijn grootste twijfels. In het begin van de crisis vonden de virologen het totaal onnuttig, vandaag is dat ineens het omgekeerde. Mijn eigen zuster, zelf dokter, verzekerde me dat het dragen van een mondmasker niet veel zin heeft. Ze vertelde me dat bij het begin van de ophokplicht, dus half maart. Zijzelf staat niet op een Covid-19-afdeling, maar ze droeg toen al wel een mondmasker, “maar in feite zetten we dat op om de pati- enten gerust te stellen”.
Vanuit medisch standpunt bekeken heeft het dragen van een mond- masker weinig zin. Waarom we dan nu massaal beginnen naaien, snap ik niet. Volgens mij zit het een beetje in de richting van ‘brood en spelen’.
Hou de bevolking bezig – de mensen zitten thuis en hebben toch niets om handen – en er is nu eenmaal de roep om mondmaskers. Bovendien is er nu zoiets als: baat het niet, dan schaadt het ook niet.
U mag van mij zoveel mondmaskers bijeen naaien als u kunt, en ze nog opzetten ook, en ik kan respect opbrengen voor onze lezers die dat doen, maar weet dat het allemaal weinig zin heeft en er andere maatre- gelen – zoals de fysieke afstand – veel belangrijker zijn.
Nog een ander feit: deze week kon men in de media lezen dat in Luik zo’n 1,8 miljoen mondmaskers door de douane in beslag genomen wa- ren wegens niet conform, maar daarna uit het magazijn gestolen werden.
Zogezegd. Want een goedgeïnformeerde bron meldt me dat de voorraad helemaal niet gestolen werd, maar (in het zwart) te koop
wordt aangeboden door bepaalde douaniers. Volgens diezelfde bron werd minister De Croo daarvan op de hoogte gebracht, tot op heden zonder gevolg.
Ik weet het, het feit dat douaniers in beslag ge- nomen mondmasker te koop aanbieden, is een zware beschuldiging. We zijn benieuwd of er een onderzoek volgt. Nu nog uitmaken wie van de zes ‘ministers van Mondmaskers’ daarvoor bevoegd zal zijn…
Noteer: volgende week is ’t Pallieterke er een dagje vroeger (woensdag) omwille van de feest-
dag op donderdag 21 mei.
Dit weekblad viert aanstaande zondag zijn 75ste ver- jaardag. ‘Vieren’ is een groot woord, want de corona- crisis heeft er ons toe genoodzaakt om alle activiteiten rond onze verjaardag naar latere datum te verzetten. Al 75 jaar lang zegt dit blad ‘vrij en vrank’ zijn gedacht.
Daarom, hierbij mijn gedacht over de mondmaskers…
Snaveltjes toe en mondmaskertjes op
ECONOMISCHE ZAKEN
JURGEN CEDER COLUMNIST
Actueel
14 MEI 2020 3
Ontwapenend
Mevrouw de expert,
We hebben u de voorbije weken leren kennen als de voorzitster van de expertencommissie die de exit uit de lockdown voorbereidt en bege- leidt. In enkele tv-journaals kwaamt gij al enkele keren uitleg geven en daarbij viel het mij op met hoeveel dynamiek en bezorgdheid voor ons al- ler welzijn gij dat deedt. En vooral: bij de zaak en no-nonsense. Geen getruut en geen (politieke) nevenbeschouwingen, maar rechttoe rechtaan vanuit een wetenschappelijk perspectief. Gij gedraagt u ook niet - zoals sommige van uw col- lega’s - als een ‘deus ex machina’. Integendeel, uw analyses met de glimlach zijn zakelijk, nuch- ter en coherent, waardoor ze pretentieloos zijn, maar des te meer geloofwaardigheid uitstralen.
In een recent interview in de serieuze gazet Het Laatste Nieuws wordt mij dat allemaal alleen maar bevestigd. Hoezeer gij en uw team ook uw best doen om weloverwogen stappen te ne- men in de ‘bevrijding van corona’, toch blijft gij enigszins ongerust, vooral over de wijze waarop tal van burgers een en ander gaan interprete- ren en toepassen. En gij zegt er meteen bij dat allemaal wel te begrijpen vanuit menselijk en sociaal oogpunt, terwijl gij toch iedereen waar- schuwend op het hart blijft drukken dat het virus verwoestend en onvoorspelbaar is. Want dat is de kern van de zaak. Gij zegt al weken aan een hoog tempo te leven. Ik kan dat begrijpen. Niet omdat gij u zoals bepaalde collega’s van studio naar studio moet haasten en tussendoor ook nog uw werk moet doen, maar enkel en alleen omdat gij gewoon uw verantwoordelijkheid opneemt en uw werk doet, en al de rest als ondergeschikt aanziet. Maar gij geeft toe u soms af te vragen waarom gij dat allemaal doet. En dan komt de ware aard naar boven: gij houdt van de uitda- gingen als dokter om iets goeds te kunnen doen.
Meteen koppelt gij daaraan de inzet van velen in de zorgsector die al weken het onderste uit de kan halen. Gij beschouwt u gewoon als een van hen, ook al zijt gij dan topdokter en professor.
“Zo uitzonderlijk ben ik niet”, zegt gij in alle be- scheidenheid. Het siert u. Maar toch… Gij beslist bepalend mee over ons welbevinden en dus ook over vele levens. En dat geeft stress en twijfel, zoveel is zeker. Om nog te zwijgen over de vele vragen die op u afkomen en waarop gij vooral duidelijke antwoorden moet geven. Ik ben ervan overtuigd dat het bijwijlen veel van u vraagt en het is dan ook logisch dat gij zegt: “Ik snak naar zorgeloosheid, naar volksdansen, naar dwars- fluit spelen in de harmonie.” Jawel, volksdansen en dwarsfluit spelen… En ook regelmatig jog- gen. Gij toont daarmee met verve aan dat een professor niet meteen een verwarde bolleboos
is die ingewikkelde theorieën ontwikkelt, alleen maar de geleerde met dure woorden is of dikke boeken schrijft die nadien stof vergaren in een boekenkast. Gij zijt een mens van vlees en bloed die tussen de mensen staat en dus ook zeer goed aanvoelt wat die nodig hebben als er een ongeziene gezondheidscrisis die iedereen kan treffen over de aardkloot raast. “Om het virus onder controle te krijgen, was het de beste ma- nier geweest: niemand nog uit zijn kot. Maar dat hebben we bewust niet gedaan”, zo zegt gij nog.
Gij zoekt dus met uw collega’s-experten naar evenwichten die mensen aankunnen omdat gij u ervan bewust zijt dat eenzaamheid voor sommi- gen ook schier uitzichtloos kan zijn, goed besef- fend dat gij nooit voor iedereen goed kunt doen en dat er altijd kritiek zal zijn. Maar tegelijk zegt de wetenschapper in u dat wij dit virus nog niet echt kennen en dat we dus echt wel voorzichtig moeten blijven, want: “Het is de moeite om die inspanning te leveren. Want dát weet ik wél ze- ker: ooit komt het allemaal weer goed.”
Over de politiek zegt gij dat het uw wereld niet is en dat die u op zich niet interesseert.
Maar gij zegt de jongste tijd wel vastgesteld te hebben “dat sommige politici ook in deze crisis niet altijd in het belang van iedereen denken en zich soms nog laten leiden door wat hen of hun partij populair kan maken”. En nog: “Het is echt niet makkelijk werken in België, met al die verschillende bevoegdheidsniveaus. Dat is zo’n kluwen, dat werkt zo vertragend, dat schept zoveel verwarring dat je eigenlijk niet normaal kan werken.” Dat is duidelijk en zo horen we het ook eens van iemand anders! Mevrouw, dokter, professor, volksdanseres, dwarsfluitspeelster, ik heb veel geleerd uit dit interview. En gelet op de geweldige reacties erop door vele anderen, heeft het mij gerustgesteld dat er toch ook we- tenschappers - jawel, meervoud - zijn die ons vertrouwen waard zijn. Het zijn zij die weten- schap van politiek gescheiden kunnen houden en doen wat moet gedaan worden, dag aan dag, ook al zijn zij ongerust en waarschuwen zij ons om voorzichtig te blijven, want “tot er een vaccin is, of de meerderheid van de bevolking besmet is geraakt, denk ik niet dat we nog op de oude manier met elkaar kunnen omgaan”.
Ik hoop dan ook dat gij met uw ontwapenen- de stijl ons nog een tijd moogt begeleiden én dat gij waar nodig het puntje op de ‘i’ zult blijven zetten. Nadien hoop ik dat wij dankbaar kunnen terugblikken op deze barre tijden en dat gij weer zorgeloos dansend en fluitend door het leven kunt gaan. Want dan pas zal het voor ie- dereen allemaal voorbij zijn.
De geschiedenis herhaalt zich niet, maar ze rijmt wel, zegt men. In 2013 lanceerde China het “One Belt, One Road”-initiatief, waarmee het regime andere landen poogt te incorporeren in zijn netwerk van handel en investering. Het project wordt “De nieu- we zijderoute” genoemd en is volgens Chi- na een manier om de wereld te verbinden
“voor een mooiere toekomst”. Volgens cri- tici is het een doorzichtige Chinese poging tot werelddominantie.
Italië verkoopt zich
De opmars van het coronavirus over de wereld volgde ook het pad van deze nieu- we zijderoute. Het was geen toeval dat de eerste landen die na China zwaar door het coronavirus werden getroffen Italië en Iran waren, beide officiële deelnemers aan het Chinese handelsnetwerk. Onder impuls van de dwaze Vijfsterrenbeweging heeft Italië zijn leder- en textielbedrijven in het noor- den van het land laten opkopen door China.
Italië liet ook 100.000 Chinezen uit Wuhan en Wenzhou overkomen om die fabrieken te bemannen.
Er wonen nu al 330.000 Chinezen in het land, veruit de grootste vertegenwoordi- ging van die nationaliteit in Europa. Er is een rechtstreekse vliegverbinding tussen Wuhan en Milaan. Begin februari, bij de eerste ontdekking van coronabesmettingen in Italië, kwam het voorstel op tafel om re- cent ingereisde Chinezen in quarantaine te plaatsen. De Italiaanse regering wees het af omdat er een schijn van anti-Chinees ra- cisme zou kunnen ontstaan. Toen Italië het luchtverkeer met China schorste, stuurde president Mattarella nog een kruiperige brief aan dictator Xi Jinping met de bede de relatie tussen beide landen niet te laten verzuren.
Dreigen
Het zegt veel over de EU dat de organi- satie toeliet dat een van zijn lidstaten een uitvalsbasis werd voor een totalitaire staat.
Griekenland wordt het volgende slachtof- fer. De Zuid-Europese havens worden nu omgebouwd tot wapens om noordelijke ha- vens als Rotterdam en Antwerpen klein te krijgen. China bezit ook al 90 procent van de Zeebrugse containerterminal. Charles Michel was er zelfs fier op dat hij voor een vestiging van Alibaba in Luik heeft gezorgd.
Europa verkoopt zichzelf in de solden.
Het is ondertussen overduidelijk ge- worden dat het Chinese regime een grote verantwoordelijkheid draagt voor de ver- spreiding van Covid-19 over de wereld. In- formatie over de ziekte werd geheim gehou- den. Dokters die aan de alarmbel trokken, werden afgedreigd en gevangen gezet. Chi- na hield voor de buitenwereld belangrijke gegevens achter over de dodelijkheid en de besmettelijkheid van de ziekte. Het pro- beerde zelfs via een desinformatiecampag- ne de VS verantwoordelijk te stellen voor het coronavirus.
Australië vroeg een onderzoek over de uitbraak van het virus en werd onmiddellijk
met sancties bedreigd door het Chinese
regime (zie de ru- briek “Buiten- lands spervuur”
van de vorige weken voor een overzicht van alle Chinese dreigementen).
Ook de EU l i e t
zich afdreigen. Ze liet onder druk van het communistische regime een rapport af- zwakken over de Chinese desinformatie en aanvaardde zelfs dat een perstekst van de EU voor het Chinese publiek werd gecensu- reerd.
Koutou
België ging, uiteraard, zoals altijd nog wat platter op de buik dan de rest. Toen de Ame- rikanen terecht (zie het artikel van Michaël Vandamme van 30 april) de financiering van de Wereldgezondheidsorganisatie stopzet- ten, vonden ministers De Croo en Goffin het nodig onmiddellijk een persmededeling te versturen waarin België zijn blijvend ver- trouwen in de door China geïnfiltreerde or- ganisatie uitspreekt.
Nederland had ook een aanvaring met de bullebak. Een Chinese staatskrant dreigde met het stopzetten van de leveringen van mondmaskers en ander medisch materieel omdat Nederland een naamsverandering doorvoerde van zijn handelskantoor in Tai- wan, dat door China als een afvallige provin- cie wordt beschouwd.
Dat brengt mij tot de tweede geschiede- nisles: in de traditionele Chinese visie op de wereld bestaan er geen onafhankelijke staten. Het eigen land was het “Middenrijk”
(Zhongguo) en alle andere landen werden gezien als gebieden die daaraan in verschil- lende mate onderdanig waren. De Chinese aanspraken namen wel af naarmate de af- stand van het Middenrijk, maar alle vreem- de bezoekers, ook van Europa, werden ge- acht hun afhankelijkheid te erkennen door de “koutou”, een ceremoniële daad van on- derwerping aan de Chinese keizer.
Het keizerlijke China had zelfs geen de- partement voor buitenlands beleid. Betrek- kingen met andere landen vielen onder het Hof voor Koloniale Zaken. “Kowtowing” is in het Engels synoniem geworden voor onder- danigheid in internationale relaties. In Chi- nese ogen zijn de vele Europese blijken van koutou volstrekt normaal.
Finlandisering
En dan een derde historische les: staten hoeven niet veroverd te worden om gedo- mineerd te worden. We moeten het begrip
“Finlandisering” herontdekken. Tijdens de koude oorlog werd Finland nooit ingelijfd bij de Sovjet-Unie, maar het was zover ge- gaan in het toegeven aan Russische druk, dat het land geen onafhankelijke koers meer kon varen. President Kekkonen ging zelfs regelmatig langs bij de lokale KGB-chef om de wensen van Moskou te vernemen.
Europa’s macht is tanend: demografisch, cultureel, economisch en vooral militair.
Deze crisis heeft ook de brutale realiteit blootgelegd dat we voor ongeveer alles, in- clusief geneesmiddelen en medisch materi- eel, afhankelijk zijn van de welwillendheid van China.
Europa bewandelt het pad van multila- teralisme, China van dominantie. Europa gelooft in vrijhandel, China ziet handel als een doel voor eigen macht en misbruikt de Europese goedgelovigheid op elk moment.
Europa denkt dat alle landen noodzakelijk evolueren in de richting van democratie en mensenrechten, het Chinese regime wordt steeds tirannieker. De strijd is ongelijk, de uitkomst voorspelbaar.
Het Amerika van Trump zit nu op een koers van confrontatie met de leugens, de oneerlijke handelspraktijken en het impe- rialisme van China. Dit gebeurt net op een moment dat de trans-Atlantische relaties op een dieptepunt zitten. Europa is naïef als het denkt afzijdig te kunnen blijven. Blijven on- dergaan is ook een beslissing.
Wat met China? Drie geschiedenislessen voor Europa
De 14de eeuw was een van de zwartste periodes uit de Europese ge- schiedenis. Een van de voornaamste redenen was het uitdunnen van de Europese bevolking door een pestepidemie. De ziekte was via de zijderoute, het lange handelsparcours tussen China en Europa, tot bij ons geraakt. Globalisering was toen al niet zonder risico’s.
BRIEFJE AAN ERIKA VLIEGHE
Brussels burgemeester
Philippe Close
Stoïcijns
Het wordt redelijk eentonig, het wekelijkse rondje Wilmès-bashen. Voor de zoveelste keer op rij werd haar regering gematrakkeerd door de oppositie omwille van haar aanpak van de coronacrisis en de communicatie daarrond.
Akkoord, er is wel altijd iets te zeggen over de nieuwste maatregelen, maar de gewenning zorgt ervoor dat er niet eens meer wordt geluis- terd. Wilmès laat stoïcijns de storm overwaaien, geeft wat antwoorden, de partijen repliceren nog eens en de kous is af. De hamvraag was donderdag waarom men zich heeft vastgepind op het cijfer vier ter afbakening van de ‘bub- bels’. Nu men de teugels wat viert, speelt men de bal klaarblijkelijk door naar de burgers om hun verantwoordelijkheid te nemen door af- stand te blijven bewaren en de contacten te be- perken. Afwachten wat het wordt. En natuurlijk mocht de mondmaskersaga ook niet ontbreken.
Het is duidelijk dat de regering zich daar in- derdaad geen weg mee weet en vaak achter de feiten naholt.
Eigendom
Een belangrijk punt voor de kustburgemees- ters is de toegang tot de tweede verblijven.
Vooralsnog blijft dat verboden en - laten we eerlijk zijn - daar zijn wel redenen voor. Dat
‘brulboei’ Jean-Marie Dedecker in deze voor zijn eigen winkel komt pleiten - de toeristische sector dus - is niet abnormaal. Dat hij dreigt de beslissingen daaromtrent naast zich neer te leggen, lijkt ons er toch wel wat over, evenals het pleidooi voor het ‘eigendomsrecht’ (in de zin van het recht om je eigendom te mogen betre- den) door het Vlaams Belang. Barbara Pas had wel een punt waar ze daarbij aansluitend zei dat het voor Wilmès blijkbaar belangrijker is dat de burgers een taks dienen te betalen voor een plaats waar men zelfs niet mag komen. Als dat dan toch als argument wordt aangevoerd, waarom stelde het VB dan niet meteen voor om de taksen en belastingen tijdens de corona- maanden gewoon te schrappen? Dat zou alvast zeer constructief overkomen en de pil van het tijdelijke verbod wat draaglijker maken.
Liever wegkijken
Een ander onderwerp dat de regering niet gemakkelijk zit, gaat over de aanhoudende rel- len van ‘jongeren’ in multiculti-Brussel. Tom Van Grieken (VB) kaartte de zaak aan bij minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem, be- voegd voor de politiediensten. Er was immers een noodkreet geslaakt vanuit een politievak- bond die had gesteld dat de allochtonenben- des een hand boven het hoofd wordt gehouden door linkse, socialistische Brusselse burge- meesters. Ja, bij de PS’ers is het pamperen van het kiesvee belangrijker dan de zorg voor het algemeen belang en de algemene veiligheid.
Van Grieken wilde dan ook weten hoever het staat met de onlangs door De Crem bepleite zeo-tolerantie. Deze laatste kon niet anders dan te stellen dat hij de zaak ernstig neemt, dat er onderzoeken lopende zijn en dat de betrokke- nen zullen worden vervolgd. Allemaal goed en wel, zei Van Grieken, maar de daden blijven uit.
Hij pleitte er dan ook uitdrukkelijk voor dat alle partijen het openlijk opnemen voor de politie in het algemeen en in Brussel in het bijzonder. Het feit echter dat het VB de enige partij is die hier een punt van maakt, zegt eigenlijk al genoeg.
Voor dit soort maatschappelijke problemen en
Actueel 14 MEI 2020
4
hun uitwassen kijkt men - groen en rood op kop - liever de andere kant op. Dat is gemakkelijker.
Alternatieve meerderheid
Er is al heel wat jaren veel te doen geweest over de pensioenen van de mijnwerkers. In de jaren zestig werd een carrière vastgelegd op 30 jaar, wat tot 1975 stelselmatig werd vermin- derd tot 25 jaar. Maar zij zouden na die 25 jaar toch nog een supplement krijgen alsof zij der- tig jaar gewerkt hadden. Met dat supplement liep het echter mis omdat een forfait van voor 1955 werd gebruikt. Dat bracht met zich mee dat het loonniveau niet overeenstemde met dat waarop de mijnwerker effectief met pensioen ging. En dus werden er parlementaire initia- tieven genomen om met terugwerkende kracht die pensioenen te herzien, waarbij het VB het voortouw nam. Links had dit sociale voorstel opgemerkt en diende gelijkaardige voorstel- len in, zelfs met passages overgenomen uit het VB-voorstel. Uiteindelijk kwam het voorstel van Groen ter stemming. Frank Troosters van het VB en een bij oud-mijnwerkers bekende Lim- burger vond dat het resultaat het belangrijkste was en schoof zijn voorstel terzijde en steunde met zijn partij een alternatieve meerderheid, gevormd door PVDA/PTB, PS, sp.a, Groen/Eco- lo en CD&V. N-VA stemde verdeeld (bizar: de Limburgers voor en de anderen onthouding), alsook cdH (tegen en onthouding). MR was te- gen omdat hun eigen minister van Pensioenen niet blij was met deze rechtzetting van om en bij de 200 miljoen. Open Vld was tegen, onder leiding van Vincent Van Quickenborne. Hij sprak van lobbywerk met de mijnwerkers… Alsof hij en zijn partij nooit de desiderata van belangen- groepen behartigen… Hoe dan ook, kwaad of blij: het voorstel haalde het.
Ongeremd
Kristof Calvo had klaarblijkelijk zijn pilleke niet genomen om zichzelf wat onder controle te houden. Terwijl een parlementslid uitvoerig aan het woord was over de mijnwerkerspensi- oenen, vernoemde deze ergens in zijn betoog Van Quickenborne. En plots veerde Calvo recht, onderbrak de spreker en riep: “Waar is hij trou- wens? Is er nieuws van onze collega?” Waarop de voorzitter: “Ik weet niet of u het begrepen hebt, mijnheer Calvo, maar de heer Colebun- ders was aan het spreken. Soms is het moeilijk voor u om u in te leven in de positie van iemand anders, mijnheer Calvo, en in het Reglement staat er nog altijd geen vorderingsmogelijk- heid voor parlementsleden.” Calvo zakte neer, mokte wat en keek met zijn twee ogen naar zijn neuspuntje. Later onderbrak hij zo ook nog eens Egbert Lachaert (Open Vld) door te roepen:
“Mijnheer de voorzitter, ik vraag het woord voor een persoonlijk feit.” Waarop een kurkdroge Kamervoorzitter: “Mijnheer Calvo, ik weet niet wat u wil, maar ik heb een bepaalde volgorde in de lijst van sprekers tijdens de algemene bespreking en de heer Lachaert heeft uw naam niet uitgesproken. U zou misschien gewild heb- ben dat hij het deed, maar hij heeft het niet ge- daan. Ik moet hier toch de regels volgen.” En opnieuw werd de groene hyperkineet op zijn plaats gezet. Het is haast niet in te schatten hoe- zeer men dat ongeremde en overwispelturige kereltje beu is, in zowat alle partijen. Maar hij vindt zichzelf geweldig… Jammer genoeg heeft hij het nog niet door dat niemand hem eigenlijk nog ernstig neemt.
UIT DE WETSTRAAT
Citaat van de week > Carl Devos (prof. UGent)
Nooit zagen we zoveel virologen, epidemiologen en andere virusonderzoekers op de beeldbuis verschijnen dan de jongste weken om hun licht te laten schijnen op zowat alle aspecten van de coronacrisis. De meesten doen dat correct en blijven als goede ‘schoenmakers bij hun leest’, anderen gaan uit de wetenschappelijke bocht met puur politieke uitspraken, waarbij zij zich een aureool aanmeten alsof zij echt over álles iets moeten zeggen en op elke vraag moeten antwoorden.
Dat laatste wordt natuurlijk mee in de hand gewerkt door infantiele vraagstellingen van nieuws-lezende journalisten die er een sport van maken telkens weer met iets nieuws uit de hoek te komen, hoe banaal ook. De professoren willen dan niet onbe- leefd zijn en de onnozele vragen wegwuiven. Ze antwoorden en laten zich niet kennen, maar denken er vaak het hunne van. De meeste mensen zijn echter niet achterlijk en worden dat ferm beu en haken na een tijdje af. Professor Carl Devos duidelijk ook en hij maakte daarover enkele dagen geleden volgende terechte opmerking: “Er komt een dag waarop men in de tv-studio aan de expert vraagt of je bij het wassen van de handen beter eerst met de linker- dan wel met de rechterhand begint. En dat die daar in alle ernst zal op antwoorden.” Wordt het inderdaad geen tijd om bij de les te blijven, en liefst een beetje op niveau?!
“Eerst de linker- en dan de rechterhand?”
Wow! Een vliegtuig. Waar komt het van- daan? Wie zitten erin? Wat komen ze doen?
Wat zouden ze van Nederland vinden? Een vliegtuig. Het gevoel van euforie verdween snel. Op vliegveld Schiphol langs de A4 stonden vliegtuigen geparkeerd. Rijen vliegtuigen. Wat zich allemaal uit het zicht bevond, kende ik van de plaatjes. “Schip- hol is verworden tot een parkeerplaats van vliegtuigen.” Buikpijn. Das war einmal, vliegtuigen in de lucht. Inmiddels staan ze geparkeerd. Dat is het Nieuwe Normaal, houdt de Nederlandse politiek ons voor.
Wen er maar aan, “hoe eerder hoe beter”
zeggen ze week in, week uit. Ik weiger, met álles wat ik in mij heb. Hun ‘Nieuwe Normaal’
is niet mijn ‘Normaal’ en zal dat nooit wor- den ook. Het is ook niet het normaal van On- dernemend Nederland.
Mens is niet gemaakt voor 1,5 meter afstand
Na twee maanden van ‘intelligente lock- down’ is er een versoepeling in zicht, maar een kind ziet dat het op niets gaat uitlopen.
De mens is niet gemaakt om te leven op an- derhalve meter afstand van elkaar. Het lukt niet in de supermarkt en de waanzin die vol- gens ‘protocollen’ in andere winkels plaats- vindt, is niet te handhaven. Elk kledingstuk dat je past in een winkel, wordt gereinigd als je het niet koopt. Wat kost dat wel niet? Hoe lang gaan ze dat volhouden? In sommige winkels staan bordjes “raak alleen aan wat u gaat kopen”. Zelfs winkelen verwordt tot straf, dan kun je net zo goed thuis blijven.
Hoe lang is dit te handhaven? Is het über- haupt nodig? Van hogerhand is bepaald van wel, zeker als we langzaam weer ‘open gaan’. Waarbij ‘open’ selectief is: winkels en basisscholen zijn weer open. Cafés en res- taurants mogen op 1 juni open, tandartsen en schoonheidsspecialisten zijn ook weer bereikbaar. Sporten in de buitenlucht mag op afstand, maar de sportscholen blijven dicht - tot frustratie van sportschoolhouders van wie enkelen
al in de media hebben aange-
kondigd wél open te gaan.
“Succes met je handhaving en logica”, zeggen ze op
deze manier tegen de overheid.
Het dringt niet door
Alleen politici kunnen de onrechtvaardig- heden in de openstelling recht praten. Jour- nalisten zwijgen. De aanpak van Covid-19 kritisch benaderen, komt niet bij hen op. Het virus eist immers doden. Dat de Covid-19 slachtoffers veelal ouderen zijn met onder- liggende problemen, wordt genegeerd. Dat mensen sterfelijk zijn, is allang vergeten.
We moeten solidair zijn. Met iedereen. Tot in het oneindige. Dat die solidariteit leidt tot het faillissement van 150.000 ondernemin- gen in Nederland, moet maar geaccepteerd worden. Het dringt niet door tot mensen wat het inhoudt. Waarschijnlijk wel tot politici.
Niet voor niets is de regering er alles aan gelegen om luchtvaartmaatschappij KLM in de lucht te houden - al staat het werkka- pitaal voorlopig geparkeerd en vraagt het personeel zich thuis af of ze ooit nog zullen vliegen. Om over de toeleveranciers maar te zwijgen.
Inmiddels zoeken kantoren, winkels en horeca naar manieren om toch weer omzet te draaien, aangezien twee maanden dui- mendraaien handenvol geld heeft gekost.
Elke ondernemer weet dat de anderhalve- metersamenleving zoals onze politici voor ogen hebben “zolang er nog geen vaccin is gevonden” niet kan. Ze kiezen ervoor om het spel mee te spelen. Het is de enige ma- nier om weer de deuren te openen en omzet te draaien. Ondertussen weet iedereen met een gezond verstand dat de overheid com- pleet doordraait met de anderhalvemeter- waanzin. Restaurants kunnen in die werke- lijkheid maar een derde van hun capaciteit vullen, terwijl de kosten 100 procent blijven.
Als de prijzen met een veelvoud zouden stijgen om de kosten te dekken, blijven de klanten weg.
Uiteraard geldt dit in elke branche en ook voor vliegtuigmaatschappijen. En toch ver- wacht iedereen ‘straks’ weer ‘gewoon’ op reis te kunnen, met het vliegtuig. Naar hotels en restaurants te kunnen, zowel in binnen- als buitenland, omdat we het gewoon zijn.
De werkelijkheid is dat we afstevenen op een wereld waarin leven exorbitant duur zal worden en vliegen hoog exclusief. Een le- ven waarin in het Nieuwe Normaal het net zo bevreemdend zal zijn om vliegtuigen in de lucht te zien als dat nu, tijdens deze waanzin- nige periode van lockdown, is.
Ik zag een vliegtuig
Twee maanden geleden was het nog een vanzelfsprekendheid om op weg naar Amsterdam een vliegtuig te zien, maar tegenwoordig is het zo uniek dat het de aandacht trekt. Het gevoel dat het met zich mee- bracht was ouderwets: vreugde en verbazing. Alsof ik een kind was dat nog nooit gevlogen had en voor het eerst zo’n reusachtig gevaarte in de lucht zag hangen.
EBRU UMAR
NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE
Actueel
14 MEI 2020 5
Het volk heeft er genoeg van.
Maar van wat?
Al maanden lang preekt zowat het hele journalistenhuis dat een Vivaldi-coalitie (paarsgroen plus CD&V) “onontkoombaar” zou zijn. De eigen wens dreef de pen.
Meer en meer lijkt het te dagen dat de coronacrisis dit scenario de fatale nekslag zal geven. Het kreupele paard van Wilmès zal draven tot het valt.
Sophie Wilmès kreeg het vertrouwen van het parlement tot september, maar het zal dan zonder volmachten zijn. Deze dame werd aangesteld “als een veredel- de poetsvrouw, niet eens verkozen”, schreef Heleen Debruyne in Humo. Haar liberale regering (aangevuld met Pieter De Crem en Koen Geens) loopt met een sisser af.
“Het idee dat dit lelijke mormel zou uitgroeien tot een sierlijke ballerina, be- hoort tot het rijk der fabelen”, schreef Bart Brinckman in De Standaard.
Maar ook voor hem hebben de twee grootste partijen “de plicht om elkaar te vinden”. Datzelfde geldt voor Ivan De Vadder en opinieonderzoeker Jan Cal- lebaut die in het onlinedebat over hun nieuw boek “Het DNA van Vlaanderen”
die plicht zelfs uitbreidden met de aan- maning aan het adres van de N-VA om eieren te bakken met… Groen.
Een trouwfeest tussen N-VA en Groen, dat zou de Vlaming willen, menen ze te moeten concluderen uit een onderzoek dat liep tot de periode waar het klimaat- debat dagelijkse kost was in de studio’s.
Hoe sterk de modale Vlaming dat wel wil, bleek uit de resultaten van de verkiezin- gen van 2019, zo bleek achteraf. Groen viel redelijk tegen. Bart De Wever en Rik Van Cauwelaert waren bij een digitaal debat over de voorstelling van het boek duidelijk niet onder de indruk van dit soort wijsheden.
Vivaldi
In het achterhoofd van hoeveel BV-com- metatoren zindert al een jaar de hoop dat CD&V dan toch zou plooien voor de Vival- di-coalitie? Een complete onderschatting van het vernuft van de christen-democra- ten. Die trappen niet in die paars-groene, maar ook francofone val.
Lang kan de speeltuin van Wilmès en Georges-Louis Bouchez (MR) niet meer openblijven. De zonnekoning van de MR, al bij al een kleine partij, geniet momen- teel nog van zeven federale blauwe minis- terposten (Wilmès, Clarinval, Baquelaine, Maraghem, Bellot, Ducarme en Goffin).
Terug naar de redelijkheid, en snel.
Nadat Bouchez eerst in een paar inter- views de Vlamingen in de gordijnen had gejaagd, wou hij van de weerbots plots
“zo graag geliefd zijn in Vlaanderen”. In Het Laatste Nieuws ging hij zeggen dat hij het was die de Vlaming “behoedde van een linkse en vooral Franstalige re- gering”, onder meer door in maart als formateur Paul Magnette tegen te houden toen die een paarsgroene regering met cdH en DéFI wou vormen.
Om twee redenen blijft die lieve Bou- chez pleiten voor de Vivaldi-formatie (paarsgroen plus christen-democraten).
Uit politiek lijfsbehoud, zegt hij zelf, want
Doe maar,
we hebben ons werk
Hoe zit dat nu met die verkiezingen? Magnette dreigt ermee, maar noemt ze tegelijk onmogelijk in coronatijd, Rik Van Cauwelaert negeert ze als nonsens (“Wie dat vandaag nog wil, is aan het ijlen”), Carl Devos omschrijft ze als
“spuwen in het gezicht van de bevolking”, Sinardet wil ze niet “uit angst voor een nieuwe piek van de epidemie”, De Vadder wordt bleek als hij eraan denkt.
Het valt op dat ook De Wever (“De re- sultaten zullen catastrofaal zijn”, 12 mei) en Theo Francken (in een tweet over de PS) nieuwe verkiezingen voor zich uit willen schuiven.
Het debat hierover is ook lastig: al- leen potentiële winnaars zijn voor. De meeste partijen zijn er niet gerust in.
Bovendien heb je er een meerderheid voor nodig. Die is er vooralsnog niet.
Maar voor een keer zijn we het eens met Johan Vande Lanotte (en eerder al met Louis Tobback): “Verkiezingen zijn de ultieme democratische oplossing. In Spanje en Israël hebben ze het gedaan, en de derde keer hebben ze toch een regering gevormd… Verkiezingen wei- geren omdat de uitslag kan tegenval- len, is niet zo democratisch.” Maar ook de sp.a is niet overtuigd van de winst- kansen. “Tegen eind september moet er een oplossing zijn, of ze komen rui-
ten van het parlement ingooien”, dreigt Conner Rousseau. Is die oplossing dan een onhaalbaar akkoord?
Is die woede van “de mensen” er om- dat er geen regering is (die vaak niet de hunne is)? Of is het omdat ze er omwille van politieke, economische, culturele en medische fouten in de stembus eens een ferme “dzjoef” willen op geven?
“Ik vrees dat het kreupele paard nog wat verder zal moeten draven”, zei De Wever dinsdag, verwijzend naar de min- derheidsregering-Wilmès. De vraag is waar zijn partij het meest mee opschiet:
als eeuwige sollicitant voor een geslo- ten deur, of als heldere opposant van tot mislukken gedoemde constructies die niet ok zijn voor Vlaanderen. Dit land is op. Het paard is oud, bekaf, versleten.
Laat de gemeenschappen iets nieuws bouwen.
ANJA PIETERS
che’ op RTL-TVi. Eat it, CD&V? Volgen of het mes valt?
Kwatongen als Carl Devos fluisteren al lang dat Magnette de N-VA via de stem- bus wil beschadigen, omdat hij hoopt dat een sterker, maar overal verbannen Vlaams Belang met de pluimen zou gaan lopen.
Een tweede scenario - een regering rond PS én N-VA - boort Magnette me- teen de grond in, met de vraag dat N-VA zichzelf twee benen zou amputeren: een vermogensbelasting slikken (lees: nog wat meer Vlaams geld voor Wallonië) en een slot op elke institutionele eis. Een amputatie dus van de twee benen van de partij: een sociaal-economisch en een communautair.
Dat verhaal klopt niet helemaal. Cijfer- matig begon het fout te lopen sinds 2014, toen de eerste terugval werd genoteerd, in peilingen en later in uitslagen. De com- munautaire stilstand zinde veel Vlamin- gen niet. Ook die werkelijkheid moet niet verdoezeld worden.
Andere kritiek is wel terecht: de N-VA had geen open lijnen met andere partij- en, vooral niet in Vlaanderen. We hebben het hier wel vaker geschreven dat men bondgenoten onnodig heeft geschof- feerd. Er steekt een zeker pretentie in sommige hoofden van de partij. Zelfs in de eigen rangen was er veel schade.
Gezondheidszorg
Ondertussen spitst het communautaire steekspel zich toe op de “gesplitste” ge- zondheidszorg. Herfederaliseren, zoals paargroen wil, of meer bevoegdheden verschuiven naar Vlaanderen, zoals N-VA, CD&V en Vlaams Belang het willen?
“De bevoegdheidsverdeling zit scheef.
Zorg en ziekte splitsen, het is nu wel dui- delijk dat dit zijn limieten heeft bereikt”, zei Johan Vande Lanotte (sp.a) in De Stan- daard. Laat ons dit debat ten volle ope- nen.
De regionale insteek verdient meer steun en militantisme als het aanvallen regent op de “splitsing” van de gezond- heidszorg, en onzinnig geweeklaag over acht of negen ministers. Daar zitten wel- geteld twee Vlamingen bij, Wouter Beke (Vl) en Maggy De Block (B.). Al de rest is francofone verrommeling. Zeg dat dan toch.
Het zou de drie Vlaamse partijen die mikken op meer Vlaanderen sieren als ze ook in het debat over de gezondheids- zorg assertiever zijn. Als ze kordater uit- leggen dat ook in zoveel andere landen de gezondheidszorg kleinschaliger wordt aangepakt. Of het nu gaat over veilig- heidsregio’s in Nederland, of deelstaten in Duitsland, over de staten in Amerika of over het uitgesplitst gezondheidsbeleid in Frankijk (Parijs en de Elzas vergen een ander coronabeleid).
Het zou diezelfde partijen sieren als ze in het debat over de coronacrisis kriti- scher zouden zijn tegenover de federale zwijgcultuur. De aanvallen op de “Vlaam- se” zorg waren ‘degoutant’. Men heeft ze ondergaan, meer niet. Ondertussen is duidelijk dat ook in deze Vlaanderen de crisis beter doorstond dan Wallonië.
Bij het afsluiten van de gegevensverza- meling voor dit rapport werden in totaal 8.707 sterfgevallen gerapporteerd; 4320 (50%) in Vlaanderen, 3039 (35%) in Wal- lonië, en 1348 (15%) in Brussel.
Uitgedrukt in doden per miljoen in- woners geeft dat voor Vlaanderen 634 doden, flink wat minder dan in Wallonië (819) en Brussel (1106). Die minder zwa- re cijfers zien we zowel voor ziekenhuizen als voor Woonzorgcentra. Lees hierover meer op blz.16.
ANJA PIETERS nog eens koeken bakken met de N-VA,
dan val je in politiek Wallonië morsdood (“Je ne vais pas me tuer pour eux”). En uit
“liefde voor België”. Zijn twitterberich- ten werden gesierd met een driekleurig mondmasker. Een kleur uit de prehisto- rie.
PS: minderheidsregering
Ook Paul Magnette (PS) kwam de voor- bije week nog maar eens om de hoek kij- ken. om te “onderhandelen vanaf einde juni” en “te landen in september”. Zoniet gaan we naar verkiezingen, dreigde hij zondag in ‘C’est pas tous les jours diman-
Magnette ontblootte tot slot nog een derde piste: doorgaan met een minder- heidsregering, vermoedelijk dan zonder de drie grootste Vlaamse partijen. Zijn argument: een minderheidsregering, dat
“marcheert” ook in het buitenland, toch?
De Franstaligen zijn echt wel de trappers kwijt.
Waarom toch gaan De Wever en Joa- chim Coens niet eens rustig in een ze- teltje zitten en laten ze Magnette en Bou- chez niet eens rustig doen, met blauw en groen. Dat zou pas vonken geven als het gaat over minimumlonen, sociale zeker- heid, openbare diensten, en de financie- ring van dit alles. Ook Van Cauwelaert stelde die vraag aan De Vadder en Cal- lebaut. De mensen zouden boos zijn om zoveel “verrottingsstrategie”, pruttelde De Vadder. “Help mij in mijn leven”, dat roepen de mensen, pruttelde Callebaut.
De Wever
Laat ons eerlijk zijn: De Wever gaat op dezelfde manier tewerk. Bereid om op- nieuw te tafelen met de PS om een ‘groot akkoord’ te sluiten, zo liet hij weten via De Zondag en VTM. Maar tegelijk zette hij Wilmès “op een kreupel paard” en plakte hij de PS tegen de PTB aan. Was zijn roep om “Vlaamse veerkracht” ver- kiezingstaal? Natuurlijk. En hij zal ook wel geweten hebben dat hij hiermee de Vlaamse media weer wat poeder gaf om nog wat te schieten en te blijven schieten naar al wie te Vlaams beweegt.
De commentatoren namen weer hun stellingen in. Weinig verrassingen, al leek de uitval van Rik Van Cauwelaert naar de N-VA opvallend scherp (Knack, 29 april).
Het land moet budgettair, economisch en sociaal weer op de sporen. De grote par- tijen moeten het doen, met hun bestuurs- ervaring, en het juiste politiek personeel.
Dus zeker niet de “amateurs” van Ecolo of Groen.
Rik Van Cauwelaert in Knack behoor- lijk scherp voor de N-VA: “Ik heb me al vaak afgevraagd wie de communicatie- consultant is van de N-VA. Voor die par- tij is alles fout beginnen te lopen toen ze einde 2018 de Marrakeshcrisis aangreep om uit de regering-Michel te stappen.” In de hoop dat er snel verkiezingen zouden volgen en er winst te rapen viel.
Tegen wil en dank
Pleidooien om Brussel ‘niet los te laten’ zijn vooral een manier om weg te moffelen wat bij velen al heel lang geleden gebeurd is. De drastische evolutie van de stad de voorbije jaren heeft dit gevoel van afstand trou- wens enkel maar verscherpt. Toch blijft Brussel een gegeven dat zich- zelf bovenaan de agenda plaatst. Een wat meer zakelijke benadering is wellicht de enige verstandige opstelling voor Vlaanderen.
Men kan zich ernstig afvragen wat het grootste probleem is met dat ad hoc fietspad dat de groene Brusselse minister Elke Van den Brand liet aanleggen. Gaat het om het eigenlijke pad of is het de manier waarop de dingen beslist zijn, die critici een doorn in het oog is? Voor de Brusselse MR-voorzitter David Leisterh, zo zei hij op het zondagse tet- ter-programma met Deborsu op RTL, is het gebrek aan overleg het probleem(pje), maar voor de rest leek het allemaal wel goed te zitten. Scherper was men bij de N-VA, met figuren als Annick De Ridder en Theo - niet toevallig Theo - Franken op kop. Een hele discussie ontwikkelde zich, een dovemans- gesprek eigenlijk dat vooral wat zegt over de deelnemers en (wellicht) hun manier om met deze bizarre tijden om te gaan. U raadt het al: Brussel moet aan de Brusselaars ge- geven worden en die pendelaars moeten maar met fiets of openbaar vervoer de stad binnen trekken versus Brussel pest pende- laars buiten. Niets nieuws onder de zon dus.
“Onbekend en onbemind”
Het is iets te makkelijk Francken als een gratuite Brussel-basher af te schilderen. We herinneren ons nog een interview met hem in De Brusselse Post, hij was nog maar net Kamerlid en niets wees erop dat hij in zijn latere loopbaan zoveel controverse zou ver- oorzaken. “Ik heb altijd een bijzondere be- langstelling voor Brussel gehad,” stelde hij toen. “Die stad als dusdanig boeit me enorm.
(…) Brussel is nu eenmaal een prachtige il- lustratie dat onbekend ook onbemind is. (…) Ook het bestuur van het gewest vertoont vele lacunes. Maar laat ons toch het kind niet met het badwater weggooien. Brussel ver- dient beter dan wat het nu krijgt.”
Praatte hij de typelezer naar de mond?
Ons aanvoelen was dat dit getuigenis op- recht was. Net zoals andere gesprekken dit lijken te bevestigen. Op zich is het een her- kenbaar standpunt. Ondanks het feit dat de stad in menig opzicht een bestuurlijke en politieke miskleun is, blijft ze toch boeien.
Het aanklagen van de vele pijnpunten doet
geen afbreuk aan het feit dat men het goed voor heeft met de hoofdstad. Inmiddels zijn we tien jaar later.
Onbeantwoorde steun
Zolang die ‘Bruxellitude’ ergens aan een marginale toog in de binnenstad leeft, kan ze weinig kwaad, maar inmiddels heeft ze zich in het DNA van de Brusselse politiek ge- nesteld, ook aan Vlaamse, excuseer Neder- landstalige kant. Tegelijk, en het ene staat natuurlijk niet los van het andere, zorgt de sociologische evolutie van de stad ervoor dat haar aantrekkelijkheid voor heel wat mensen uit het ruime hinterland afneemt, laat staan dat er nog een vorm van vereen- zelviging mee zou zijn. In het verleden was er het argument van de Brusselse Vlaming, dé te beschermen minderheid.
Maar wat als in die hoek absolute onver- schilligheid bestaat ten aanzien van dat ver- re Vlaanderen (zolang de financiële stromen blijven natuurlijk)? Taalproblemen? Komaan zeg, we zijn wereldburgers hoor. Een ge- zonde economische wisselwerking met het ommeland? Tja, misschien wel van belang, maar ondergeschikt aan een soort van ‘ei- gen (Brussels) volk eerst’-mentaliteit. In der- gelijke omstandigheden wordt het moeilijk die lijn te handhaven zoals Theo Francken ze destijds in de Brusselse Post ventileerde.
Actueel 14 MEI 2020
6
Struisvogel
Hoe vaak hoorden we niet dat we “Brus- sel niet mogen loslaten”, terwijl dit in de praktijk steeds uitdrukkelijker is gebeurd.
In de geesten natuurlijk, maar ook door politiek nooit gebruik te maken van de hef- bomen waarover men beschikt, of dat toch zou kunnen doen. Niet onterecht kon in De Standaard van vorige week woensdag gele- zen worden dat “de N-VA noch bij de lokale, noch bij de gewestelijke verkiezingen voet aan de grond (kreeg) in Brussel. Integen- deel, de stad maakte een ruk naar links, weg van Vlaanderen - een evolutie die niet snel lijkt te zullen keren.”
Maar dan bots je op de economische en geografische realiteit van deze stad omringd door Vlaanderen. Wat er in Brussel gebeurt, heeft een weerslag op een heel groot stuk Vlaanderen. En wil men die dingen aanpak- ken, of op zijn minst toch man en paard be- noemen, dan plaatst Brussel zich bovenaan de agenda. Dit erkennen heeft in se niets te maken met anachronistische praat (“niet loslaten”) die we al te lang horen binnen de Vlaamse Beweging, maar alles met een her- wonnen zakelijkheid. Een dergelijke attitude ten aanzien van Brussel zou al een stap in de goede richting zijn.
KNIN
BRUSSEL
Peter Velle (jihadexpert)
“Moskeebesturen sturen mensen naar asielcentra om er iftarmaaltijden, korans en bidmatjes uit te delen”
’t Pallieterke: U ontdekte dat ver- schillende moskeeën zich niet aan de strenge coronaregels houden en gewoon open zijn. Om welke is- lamitische gebedshuizen gaat het dan?
Peter Velle: Na uitgebreide research op Facebook kwam ik tot de vaststelling dat moskeebesturen doodleuk lachen met de co- ronamaatregelen. Het gaat om moskeeën ver- spreid over het hele land. Antwerpen-Noord, Borgerhout, Mechelen, Vilvoorde, Kortrijk, Lommel, Turnhout...
Als u dat kunt vaststellen, dan mag men toch veronderstellen dat de overheid daar ook weet van heeft?
U beweert dat men niet durft in- grijpen. Is men de controle kwijt?
Controle kwijt? De stad Antwerpen werkt zelfs samen met moskeeën bij het overtreden van de regels! Zo verklaart de extremistische moskee Omar in de Tulpstraat dat de stad hen op een lijst heeft gezet van professionele or-
ganisaties die voedselhulp bieden tijdens de coronacrisis. Op die manier kan de moskee open blijven en onder meer tijdens de ra- madan iftarmaaltijden uitdelen aan moslims.
Moskee Omar is absoluut geen liefdadig- heidsinstelling! Als moslimbekeerling ging ik met die mannen mee op nachtelijke training naar de Ardennen. Geen onschuldig uitstap- je, want de Belgische Staatsveiligheid volgde alles op de voet. Bovendien kwamen er jihad- predikers zoals Tarik Chadlioui (Ibn Ali) in de moskee over de vloer en werd er een ter- reurnetwerk ontdekt door de politiediensten.
In Borgerhout gaat de radicale moskee De Koepel (waarvan de imam naar terreurgroep IS in Syrië is vertrokken) dan weer iftarmaal- tijden uitdelen in het gesloten asielcentrum van Merksplas. Van een lockdown is hier dus geen sprake.
U verklaart op sociale media dat ook Turkse extremisten vrij spel krijgen in Antwerpen. Leg eens uit?
De Turkse extremistische Grijze Wolven de- len in Antwerpen iftarmaaltijden uit. Hetzelfde verhaal voor Dyanet, dat regelmatig met een eetstandje staat op het Koningin Astridplein vlakbij het Centraal Station. UID (Union of International Democrats) verdeelt mondmas- kers in de Turkse gemeenschap. Deze orga- nisatie behoort tot de Erdogan-clan en wordt door Duitse inlichtingendiensten omschreven als staatsgevaarlijk. Waarom heeft zulke duis- tere Turkse club wel een voorraad mondmas- kers achter de hand en laat onze overheid haar eigen burgers in de steek? Ik heb nog geen enkel mondmasker gekregen van onze ministers. Wij zouden ze zelf moeten maken...
U had het eerder over asielcen- tra die bezoekjes krijgen van mos- keegangers tijdens deze quaran- taine?
Ja, inderdaad. Moskeebesturen en islami- tische vzw’s sturen vrijwilligers op pad naar asielcentra om er iftarvoedselpakketten, ko- rans, bidmatjes en islamboeken uit te delen.
Vzw Al Furqan in Lommel, die via Facebook contacten onderhoudt met jihadmilitanten, gaat naar de asielzoekers. Een 300-tal mos- lims uit het asielcentrum van Arendonk komt zelfs persoonlijk een iftarmaaltijd afhalen in een snackbar in Turnhout. Het hele gebeuren wordt georganiseerd door de lokale moskee Arrahmaan. Dat zal nogal een schouwspel zijn wanneer er honderden asielzoekers met het openbaar vervoer zo’n uitstapje maken. En tij- dens de ramadan lopen ze er al niet zo vrolijk bij omdat ze heel de dag niet mogen eten en drinken. De afgelopen jaren moest de politie reeds extra patrouilleren aan grote bushaltes in Turnhout omdat ‘groepjes jongeren’ uit het asielcentrum van Arendonk voor serieuze overlast zorgden. Schoolkinderen werden er omsingeld, bedreigd en soms zelfs bestolen en betast door vreemde ‘jongemannen’.
Tijdens de ramadan wordt er veel geld ingezameld voor allerlei goe- de doelen. Worden er in de mos- limgemeenschap ook zulke acties georganiseerd om de slachtoffers van het coronavirus te steunen?
Goede doelen? Geld ophalen om moskee-
en uit te breiden of nieuwe islamitische centra op te bouwen, is in mijn ogen geen goed doel.
Moskee Annasr in Vilvoorde organiseerde een benefiet met een veiling om een uitbrei- ding en renovatie te financieren. In Mechelen hetzelfde verhaal.
Moskee Atakwa in Kortrijk, die een negatie- ve beoordeling kreeg van de Staatsveiligheid, zette zo’n evenement op poten om een nieuw groot islamitisch centrum te kunnen bouwen met alles erop en eraan. Gebedsruimte, leslo- kalen, bibliotheek, halal restaurant, vergader- ruimtes, fitnesszaal. Salafisten zamelen ook geld in voor de oprichting van het Al Mawa- da Charity House. De locatie van dit nieuwe islamitisch centrum wordt vooralsnog geheim gehouden. Waarschijnlijk om tegenstanders zoals ikzelf en het Vlaams Belang voorlopig op een afstand te kunnen houden. Al Mawada haalde de afgelopen jaren tientallen radica- le moslimpredikers naar ons land. Mohamed Al-Arifi (Saoedi-Arabië), die moslimjongeren ronselde in Groot-Brittannië voor terreur- groep IS, Khalid Yasin (VS), die bewonderaar is van de Taliban, Bilal Philips (Qatar), die ge- linkt wordt aan terreur in de VS, enz.
KARL VAN CAMP
Terwijl zowat iedereen onder ons zich houdt aan de opgelegde coronare-
gels van de overheid, lopen moslims er de kantjes vanaf. De politie doet nauwelijks moeite de overtreders aan te pakken omdat men bang is voor nog meer rellen met moslimjongeren op straat. Ook de salafisten blijken springlevend te zijn. Hun moskeeën en schimmige vzw’s blijven open, ondanks het duidelijke verbod opgelegd door de regering. We spraken hierover met jihadexpert en ex-moslim Peter Velle.
Grijze Wolven delen iftar-maaltijden uit in Antwerpen (Foto Facebook)
