e 1,95
70
stejaargang • nummer 13 • woensdag 26 maart 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
België zet voetbal in tegen Vlaanderen
Deze week Lees blz. 3
Nmbs of ‘de collega’s’
met een alcoholgeur 2
Briefje aan Raf Terwingen 3
Het spook van Vermeiren splitst de Vlaamse journalistiek 5
De Waalse levensader 7
Het opgeblazen incident 7
Aanslepend Golfdispuut 8
Op de praatstoel:
Vincent Mercier 11
Ja voor Vlaanderen
Mark Grammens
Bent u ook een “kaakslagflamingant”? De altijd verzuurde Vlaming die zich in dit land beschouwt als tweederangsburger wiens taal en cultuur altijd maar in de verdrukking komt. Tegenstanders van de Vlaamse natie- vorming lachen daar eens goed mee. Daar zijn ze weer, de jammerende flaminganten.
Wel, beste Vlaamsgezinde lezer van dit blad, u kreeg deze week toch weer wat kaakslagen te verwerken.
Laat ons beginnen met de beslissing van de Koninklijke Belgische Voetbalbond om een één- talig liedje als strijdlied te promoten. We gaan daar niet veel woorden aan besteden, want op bladzijde 3 laat collega Mark Grammens daar zijn licht over schijnen. In ‘Reyers Laat’ verde- digde Lynn Wesenbeek met vuur de keuze van de KBVB. Wie ligt daar nu van wakker. Lynn Wesenbeek begreep absoluut de commo- tie niet. Ook aanwezig in de studio was Mike Verdrengh. Die had het blijkbaar iets moeilijker met de keuze voor een Franstalig lied.
Nogal wat lezersbrieven in kranten én reac- ties op allerlei internetfora tonen aan dat het onderwerp bij de man in de straat wél leeft.
En daar werd vooral negatief gereageerd op de keuze van de Belgische voetbalbond. Wat ons nog het meeste stoort: de totale afwezig- heid van reacties bij de politici van zowat alle Vlaamse partijen. Zelfs bij de V-partijen bleef het opvallend stil. Is men bang de schare voet- balsupporters te schofferen, of de fans van Stromae? Hij mag dan misschien een succes- vol zanger zijn, zijn muzikale successen heeft hij grotendeels te danken aan een uitgekiende publiciteitscampagne. Over smaken en kleuren
kan men eindeloos discussiëren, maar voor elke fan van Stromae is er zeker één die zijn muziek absoluut niet kan pruimen. Maar, wie de muziek van Stromae niet goed vindt, is ongetwijfeld weer zo’n verzuurde criticaster. Kritiek op Stro- mae hebben, is kritiek uiten op het land België.
Kortom, het is politiek niet-correct.
Het onmogelijke België
Volgende punt dat ons mateloos heeft gestoord voorbije week: de berichtgeving in de pers over het boek van Remi Vermeiren (België, de onmogelijke opdracht). Nog voor het boek officieel was voorgesteld, lanceerde De Morgen al een tegencampagne met de dubi- euze titel “De splitsing van België kost Vlaan- deren 237 miljard euro”. Onze analiste Anja Pieters geeft in haar artikel een overzicht van de trieste perscommentaren over het boek. Werd Remi Vermeiren ondertussen uitgenodigd in de studio’s van De Zevende Dag? Nee hoor.
Reyers Laat, Terzake, VTM-Nieuws, VRT- Journaal? Een boek dat pleit voor Vlaamse onafhankelijkheid, goed geargumenteerd en met cijfers gefundeerd, geschreven door niet de eerste de beste, krijgt geen aandacht. Dat is geen vergetelheid van één of andere journa- list. Zo’n gebrek aan interesse heeft een naam:
we noemen dat boycott. We zijn benieuwd of Vermeiren in de komende weken alsnog in een tv-studio gaat opduiken.
Het onmogelijke Brussel
Aanstaande zondag vindt in Brussel een grote
“Onafhankelijkheids-manifestatie” plaats. Een organisatie van ICEC, wat staat voor Interna- tional Commission of European Citizens. De praktische organisatie van de manifestatie is in
handen van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).
Het zou een volksfeest moeten worden in het Jubelpark, in aanwezigheid van Catalanen, Schotten, Zuid-Tirolers, enzovoort, die speci- aal voor de gelegenheid naar Brussel komen afgezakt. De aanvraag voor de toelating van de manifestatie vertrok al maanden geleden naar de bevoegde diensten in Brussel. Drie weken geleden schreven we dat op dat ogenblik de Brusselse burgemeester Yves Mayeur (PS) nog steeds geen antwoord had gegeven. De VVB bleef dus in het ongewisse. Zou er toelating komen? Of zou de stad Brussel de toelating weigeren? Een verschrikkelijk dilemma, want er moet een podium besteld worden, en een geluidsversterking, en nog zoveel meer. Dat gaat over veel geld. Via officieuze weg kreeg de VVB te horen dat de manifestatie zou verboden wor- den. Officieus, maar niet officieel. De PS wil er alles aan doen om de manifestatie tegen te houden. Na vragen in de Kamer, in eerste instan- tie door Barbara Pas (VB) en in tweede instantie door Jan van Esbroeck (N-VA), kreeg men van minister Milquet (cdH) de belofte dat de mani- festatie zou mogen plaatsvinden.
Echter, tot op vandaag - we schrijven maan- dag 24 maart 12 uur ‘s middags -, heeft de VVB nog steeds geen officiële toelating ontvangen.
Voor de praktische organisatie resten nog exact vijf dagen.
Boze Vlamingen
Elk jaar zijn er in Brussel zo’n 700 beto- gingen, gaande van boze boeren, boze Koer- den, boze ambtenaren, boze Afghanen, boze Palestijnen, boze studenten, boze verpleegsters, boze frietbelgen, boze brandweermannen, enz.
Veel van die manifestaties veroorzaken heel wat
verkeershinder in het centrum van Brussel, in de Wetstraat of in de Europese wijk. En in een aan- tal gevallen eindigen die manifestaties ook met relletjes. Denk maar aan de betoging in decem- ber van de brandweermannen die op de vuist gingen met de politie.
De ICEC-manifestatie zou plaatsvinden in het Jubelpark, met enkele toespraken, muziek- groepjes, eet- en infostandjes, kortom, een manifestatie voor heel het gezin in een geweld- loze picknicksfeer. De Brusselse politie heeft trouwens al maanden geleden aan burgemees- ter Mayeur een positief advies bezorgd.
Het getreuzel van de Brusselse overheid bewijst één zaak: Vlaamsgezinde manifestan- ten zijn niet welkom. De onafhankelijkheids- boodschap mag niet gehoord worden. Niet in Brussel, niet in de hoofdstad van Vlaanderen.
Want ook dat is Brussel nog steeds volgens de wet. Zo gaat dat in dit land. Verontrustend blijft het stilzwijgen van de Vlaamse politici (die van de V-partijen uitgezonderd), de Brusselse ver- kozenen op kop.
De VVB zegt duidelijk: “Ze zullen ons niet stoppen.” Meteen werd de manifestatie omge- vormd tot een betoging. Met of zonder toelating, de verenigde Vlaamse Beweging moet nu zon- dag 30 maart in Brussel paraat staan. Verenigd boven alle partijgrenzen, met of zonder partij- lidkaart, radicalen en minder radicalen, realo’s en fundi’s, met respect voor ieders overtuiging, dat is waar we zondag voor gaan. Samen met Catalanen en Schotten. Daarom: afspraak nu zondag om 11 uur in het Jubelpark in Brussel.
Geen boze “kaakslagflamingant”
mag die dag ontbre- ken.
Actueel
26 maart 2014
2
Uit de smalle beursstraat
NMBS of ‘De collega’s’ met een alcoholgeur
Wie het boek Dwarsligger. Achter de schermen van de NMBS (Van Halewyck, 304 blz., 19,95 euro) van ex-spoorbaas Marc Descheemaecker leest, begrijpt snel waarom de belastingbe- taler drie miljard euro per jaar moet ophoesten om de NMBS van de totale ondergang te redden.
We geven een paar voorbeelden uit dat ontluisterende boek van Descheemaecker. Chefs die op hun bureau in slaap vallen. Admi- nistratief personeel dat straalbezopen op de toiletten wordt terug- gevonden. Kantoormedewerkers die met een dubbele tong praten.
Jannie Haek, topman van de NMBS Holding, die enkel met de nodige flessen wijn de dag doorkomt. NMBS-personeel dat zich een kwar- tier voor het einde van de werkdag naar de prikklok begeeft en daar vijftien minuten wacht vooraleer te prikken.
Het boek werd aangekondigd als de afrekening van de voorma- lige spoorman met zijn ex-voogdijminister, Johan vande Lanotte, maar het is veel meer dan dat. Nu is het zo dat de naam van de
“Keizer van Oostende” honderd keer voorkomt op driehonderd blad- zijden. En Vande Lanotte heeft er alles aan gedaan om de NMBS in de richting te sturen die hij wou, los van de belangen van het bedrijf, de reiziger en zelfs het personeel. Er werd een fictief NMBS-pensioen- fonds in het leven geroepen dat dan door de regering werd overge- nomen om de begroting van Guy Verhofstadt te laten kloppen. Vande Lanotte probeerde zijn mannetjes op belangrijke posten te plaatsen.
Zoals Michel van den Broeck van ABX, die aan de NMBS maande- lijks 20.000 euro mocht factureren. Eigenlijk werd de holding boven de NMBS in het leven geroepen om ervoor te zorgen dat CEO Jannie Haeck rode waakhond kon spelen.
Voor Vande Lanotte was de NMBS een politieke zandbak, waar degelijk bestuur veraf is en waar hij zich op zijn minst een halve kei- zer kon wanen. Maar de spoorwegen waren niet voor hem alleen een speeltuin. De raad van bestuur en het directiecomité waren vol- ledig gepolitiseerd. De NMBS diende vooral om bevriende personen van alle traditionele partijen interessante postjes te geven. Of om in de eigen gemeente een prestigeproject op poten te zetten, zoals het Calatrava-station in Luik en Bergen.
De NMBS mag dan vol zitten met politiek benoemde figuren, voor de financiële gezondheid van het bedrijf had men geen oog. Deschee- maeckers benoeming als topman van de NMBS, tussen 2005 en eind 2013, was ook een politieke benoeming. Hij staat bekend als Vld’er.
Maar Descheemaecker wou het bedrijf laten functioneren zoals een gezond privébedrijf. Echter, dat mocht niet van de politiek en even- min van de vakbonden.
De syndicale macht bij de spoorwegen is buiten proportie, leert Dwarsligger. De syndicalisatie van het personeel is zo goed als totaal.
Er bestaat een constante angst bij de top van de NMBS dat de vak- bonden wanneer ze hun zijn niet krijgen het spoornet stilleggen.
Descheemaecker waarschuwt dat de Waalse ‘cheminots’ meer en meer geïnfiltreerd worden door de extreemlinkse PTB, wat de soci- ale dialoog niet zal bevorderen. Komt nog bij dat de top van de vak- bond zich financieel in een zeer royale positie bevindt. Lange tijd konden de syndicale bonzen rekenen op een auto met chauffeur.
En de rode syndicalist José Damilot werd na zijn pensioen nog twee jaar doorbetaald.
De vakbonden houden elke modernisering van het spoor tegen, stelt Descheemaecker vast, en dat kost miljarden. Het pensioenstel- sel is extreem royaal. NMBS-werknemers krijgen een pensioen op basis van hun loon in het laatste jaar, niet op basis van de laatste tien jaar. Een moderner personeelsbeleid is er niet. Het statuut van de spoorwegwerknemer dateert uit 1926. Geen enkele personeels- chef kan nog zijn weg vinden door de verschillende functieclassifica- ties. De NMBS is erger dan de tv-serie ‘De collega’s’.
Descheemaecker vindt dat des te verontrustender omdat de NMBS zich moet voorbereiden op de liberalisering van het Europees bin- nenlands passagiersverkeer tussen 2019 en 2029. Het bedrijf moet niet alleen efficiënter werken, het zou het met 29.500 personeelsle- den moeten doen, 5.000 minder dan vandaag.
Opvallend voorstel van de ex-spoorbaas: om het bedrijf klaar te maken voor een vrije passagiersmarkt wordt de NMBS best opge- splitst in een Vlaamse en een Waalse poot. Volgens Descheemaec- ker is dat perfect mogelijk. Nu al wordt een vals beeld gegeven van een ééngemaakt netwerk, terwijl de lijn Antwerpen-Brussel- Charleroi eigenlijk een farce is. Tussen Antwerpen en Brussel zitten de treinen vol met passagiers, daarna zijn ze leeg, maar die indruk mag niet gewekt worden, dus moet alles op één nationaal netwerk lijken. De spoorwegen zijn ook in Tsjecho-Slowakije zonder proble- men gesplitst, zegt Marc Descheemaecker, en de regionale maat- schappijen kunnen fuseren met de busmaatschappijen. Een gesplitste NMBS zou ook betekenen dat Vlaanderen niet langer moet opdraaien voor de Waalse haltestations waar amper iemand opstapt.
Angélique VAnderstrAeten
Andere “verzuurden”
“De Vlaamse messias, de man die zich voor- neemt om België straks in een andere plooi te leggen, draafde op in een apenpakje, in casu een pandatenue.” Dat een panda geen aap is maar een beer, weet een kleuter, dus ook Jan Segers. De bedoeling achter zijn woordkeuze viel niet mis te begrijpen. Het moment lijkt aangebroken om de doelgroep te herdefinië- ren die aan het begrip “verzuurd” voldoet. Dat is overduidelijk een andere doelgroep dan de daarmee tot nu geviseerde. Te oordelen naar de lading lezersbrieven in Het Laatste Nieuws – ze werden gepubliceerd en, duim omhoog, niet in de prullenmand gekieperd – ben ik niet de enige die over een aantreden van “andere verzuurden” denkt.
Enkele flarden: “Na de slimste mens gaat Bart de Wever nu ook voor de leukste mens.
Dat het hem gelukt is kan je afleiden uit de zure reacties van zijn politieke tegenstanders.” “De Wever zit nooit verlegen om een goede grap. Is ons Vlaamse land dan zo dik bezaaid met zuur- pruimen en zeurpieten die zoiets ongehoord, crapuleus of hallucinant vinden?” “Als noch- tans trouwe fan van uw politieke commenta- tor volg ik hem niet in verband met het panda- nummertje van De Wever. Alsof humor geen relativerend en heilzaam effect meer zou kun- nen hebben.” Nog eentje, om het af te leren:
“Fantastische act. Al die criticasters met hun eeuwige negatieve commentaar over De Wever tonen vooral dat ze niet in staat zijn om ruimer te denken.” Zou het kunnen dat Jan Segers toch even heeft moeten slikken bij die lectuur over zijn lectuur?
Onwaarschijnlijk grof
De heisa over dat pandapak stak schril af tegen het gebrek aan heisa over een “incident”
aan de Menenpoort in Ieper. Vijf deelnemers aan een wielerwedstrijd voor junioren slaag- den erin, voor de start, tegen de muren van het herdenkingsmonument te urineren. Eén van hen bestond het zelfs zijn plasje te doen tegen één van de muren waarop de namen van gesneuvelde soldaten gebeiteld staan. In
het kader van de herdenking van het begin van de “Grote Oorlog”, honderd jaar geleden, hadden de koersorganisatoren toestemming gekregen de wedstrijd van start te laten gaan aan de symbolische poort. Er was voor het ver- trek zelfs een minuut stilte ingelast. Bovendien waren de ploegleiders gewaarschuwd dat zich geen enkel incident mocht voordoen. En dan gebeurde dit. Het “goede” nieuws? De wild- plassers werden beboet. Dat had er nog moe- ten aan ontbreken!
De onwaarschijnlijke grofheid bleek een kort bericht waard in dezelfde krant die twee bladzijden vulde over het pandagebeuren. Het omgekeerde was stukken logischer, waardiger en meer verantwoord geweest. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat andere Vlaamse kranten erin slaagden nog korter of helemaal niet over dat regelrechte schandaal te berichten. Tenzij ik even weg van de wereld was toen het aan bod kwam, heb ik evenmin een spoor van bericht- geving daarover opgevangen in de televisie- journaals en duidingsprogramma’s. Ook niet in het journaal voor en het journaal na de slot- aflevering van de nochtans prestigieuze oor- logsserie “In Vlaamse velden”.
Tijdsgeest
In dit herdenkingsjaar van “een eeuw gele- den”, met alles erop en eraan, is het zo goed als onmogelijk dat de “coureurs” die tegen de Menenpoort hebben geürineerd niets afweten van de “Grote Oorlog”, noch van de betekenis van dat monument. Daarom sluit dat onaan- vaardbaar gedrag nauw aan bij de trieste tijds- geest met een soms stuitend gebrek aan res- pect en moraliteitsbesef. Dat was helaas ook weer te merken aan het taalgebruik dat som- mige “televisiesterren” zich meenden te kun- nen veroorloven op hun “nacht”, als summum van zelfverheerlijking. Of is het eerder zelfbe- vlekking?
Volgens stand-upcomedian Philippe Geubels was de Nacht van de Televisiesterren
“zoals seks met je vrouw, één keer per jaar en als je zat bent. Op het eind van de avond trek je dan nog eens af op Dina Tersago”. Standing, in hoofdletters geschreven, zeg nu zelf. Maar omdat alles altijd nog beter kan, gebeurde dat ook toen de “sterren” Evi Hansen en Kurt Rogiers kletsnat op het podium verschenen. De verwijzing naar het VTM-programma “De grote sprong” was duidelijk, en zelfs goed gevonden.
Tot Evi beviel van het als “gênante verspreking”
geduide “Ik sta hier met een natte kut, euh Kurt.” Wat zou het modale brave Vlaamse gezin dat zijn kroost liet meegenieten van een met dat soort “grappen” gevulde “sterrennacht”
daar zoal over denken? Raden staat vrij, maar het staat in de sterren geschreven dat de oren van sommige “televisiesterren” wel even, en meer dan terecht, getuit zullen hebben.
D.Mol De Vlaamse media trokken collectief van leer tegen een pandakostuum en zijn occa- sionele bewoner die, sinds de verkiezingscarrousel op gang is gekomen, hun uitverko- ren kop van Jut is en dat ook in deze moest zijn. Pretgazet Het Laatste Nieuws had zelfs een XXL opiniestuk nodig om het “ongepaste” van een stunt(je) op de Nacht van de Televisiesterren “gepast” te duiden. De VRT voerde auteur Jan Segers op om, voor een nog breder publiek dan dat van zijn lezers, zichzelf te komen herhalen.
Nu ook een lichtgevend heiligenbeeld ontdekt in Antwerpen
GeeN VRouWeN
Tijdens de Nuclear Security Summit (NSS), dezer dagen in Den Haag, zullen enkel mannelijke obers de grote wereld- leiders van spijs en drank voorzien. Het Nederlandse cateringbedrijf dat instaat voor de bediening, koos ervoor om enkel mannen in te schakelen. Niemand durft het met zoveel woorden zeggen, maar er
komen ook heel wat staatshoofden van islamitische landen naar de wereldtop.
En dat zou wel eens de echte reden kun- nen zijn dat er geen blonde serveersters te zien zullen zijn bij de wereldleiders. Let wel, het gaat enkel over de bediening van de wereldleiders want die mogen niet afgeleid worden van hun werkzaamheden.
De 3000 aanwezige journalisten kunnen wel rekenen op vrouwelijke bediening. Oef.
VRouWeLiJke kLoof
Justitie heeft geen tijd, geen mankracht en geen middelen om de DNA-stalen te onderzoeken die na verkrachtingen verza- meld worden.
Minderjarige verkrachters in België wor- den nooit gestraft, en volwassen daders slechts heel zelden. Door de immigratie uit Afrika en de islamitische wereld is de crimi- naliteit tegen vrouwen dramatisch toege- nomen.
Eremoorden, gedwongen huwelijken en de genitale verminking van meisjes zijn nu ook in ons land een probleem. Maar daar houden de vrouwelijke ministers, parle- mentsleden en partijbonzen zich niet mee bezig. Zij zijn geobsedeerd door overbo- dige ideologische scherpslijperijen over vrouwenquota, meemoederschap voor lesbiennes, glazen plafonds en, hun laat- ste idée fixe, de naamgeving van kinde- ren. Problemen waar hoogstens één pro- cent van de vrouwen echt van wakker ligt.
De kloof tussen burgers en politici is al heel groot, maar de kloof tussen gewone vrou- wen en vrouwelijke politici is nog veel en veel groter.
Actueel 26 maart 2014 3
Broekvent
Mijnheer de geslagene,
Sinds niet al te lang zijt gij in de Kamer de fractievoorzitter van de tsjeven. Na erva- ren rotten als Paul Tant, Yves Leterme, Pieter de Crem en Servais Verherstraeten kwaamt gij als het ware als een schooljongen op die stoel te zitten. Een schooljongen, zeg ik, omdat gij nog veel moest leren en gij leekt nog wat nat achter uw oren. Maar veel vlees zat er niet meer in de CD&V-kuip, waardoor gij als het ware willens nillens de klus moest gaan klaren, onder het striemende motto:
‘Ander, maar geen beter.’
Iedereen die u in de Kamer bezig ziet, weet het ondertussen: gij zijt een veel te brave Limburgse jongen die flink gestudeerd heeft, altijd met twee woorden spreekt en die zelfs advocaat is geworden. In die zin kent gij meestal technisch uw dossiers vrij behoorlijk. Maar daar blijft het bij. Gij zijt geen manager, geen leider, geen ‘vechters- baas’, geen politiek beest. Integendeel: gij zijt goedgelovig en naïef. Gij gelooft in de goedheid van de mens, zelfs als die zich in de huid van een politieke wolf heeft gesto- ken. Uw tussenkomsten zijn altijd braaf, soft en zeemzoet. Als gij over uw partij en de andere partijen in één adem spreekt, dan spreekt gij altijd over de ’democrati- sche partijen’ om toch maar elke keer weer te beklemtonen dat gij politiek correct zijt.
Het mag dan ook niet verbazen dat gij door de anderen als een slapjanus en een tsje- vendweil wordt aanzien, waaraan men vol- uit zijn vuile botten kan afvegen.
Met de nieuwe wet op de naamgeving is dat allemaal duidelijk gebleken. Gij hebt u met open ogen in de luren laten leggen door politieke haviken die er alle genoegen in scheppen u onderuit te halen. Vlak voor de stemming in de commissie Justitie en nadat er nog meerderheidsoverleg was geweest, gingt gij - naar verluidt op verzoek van de Open Vld - even buiten om toch nog snel
met uw voorzitter te bellen teneinde moge- lijk met één onthouding van CD&V de boel alsnog te redden, zodat Turtelboom niet op haar bek zou gaan en de barsten in de ziel- togende meerderheid niet al te groot zou- den worden. Geen twee minuten duurde dat gesprek en gij kwaamt binnen in de zaal om tégen te stemmen, want dat was het uitein- delijke ordewoord. CD&V zou niet toegeven.
Maar het kalf was al verdronken. De stem- ming was afgelopen. Niemand had u gered:
uw partijgenote Sonja Becq niet, maar ook de N-VA niet. Zij hadden u nochtans nodig, want op uw beslissende stem kwam het aan.
Maar ze hadden dat slecht ingeschat. Pas na de stemming beseften ze dat ze beter de schorsing van de zitting hadden geëist, met de vuist op tafel.
Gij werdt boos en gij besefte dat gij weer te collegiaal en te goedhartig waart geweest.
Omdat gij u verantwoordelijk voelde, begont gij ei zo na te janken en wilde gij uw ontslag als fractievoorzitter geven. Dat werd gewei- gerd door de fractie, want dat zou, vlak voor de verkiezingen, enorm veel schade opleve- ren. Zij staan als één man/vrouw achter u, zeggen zij. Dat is althans de officiële versie.
De waarheid is dat niemand zijn nek durft uitsteken.
Gij, de man die gelooft in een betere wereld en in schone, idealistische politiek, staat voor joker. Het valt te vrezen dat dit incident u nog een tijd zal achtervolgen.
Het staat in de sterren geschreven dat gij in juni wellicht naar de Kamer zult terugkeren, maar zeker niet meer als fractievoorzitter.
Gij zijt de minzame burgemeester van het rustige Maasmechelen. Het is een niveau dat u zeker beter ligt, ver weg van de wolfijzers, de schietgeweren en de moordkuilen van de Wetstraat. Ge hebt nu wel ondervonden dat dat eigenlijk geen plaats is voor broek- venten.
Briefje aan Raf Terwingen
België zet voetbal in tegen Vlaanderen
Zoals nu weer. De Rode Duivels gaan in Brazilië deelnemen aan het wereldkampi- oenschap voetbal en hebben een gelegen- heidslied nodig dat de supporters kunnen brullen ter aanmoediging van de nationale ploeg. En wat blijkt? De Belgische Voet- balbond schuift alle voorstellen van twee- talige liedteksten die hij ontving, terzijde en neemt zelf het initiatief om de zanger van deels Rwandese afkomst die eigenlijk Paul Van Haver heet maar de naam Stro- mae heeft aangenomen (want Van Haver is te Vlaams), te vragen voor een gelegen- heidslied te zorgen. Dat is blijkbaar te veel gevraagd, want de zanger komt aanzetten met een reeds bestaand lied, “Ta Fête”, dat hoegenaamd geen “meezinger” is zoals de Bond had gevraagd, maar een deuntje voor bij het dansen. Voldeed het dus niet? Toch wel. Bestaat er geen Nederlandstalige versie van? Ach, wat nog. “De samenwerking stond al maanden vast,” aldus Het Nieuwsblad (8 maart). En leest men tussen de lijnen van Le Soir, dan weet men dat er bij voorbaat geko- zen werd voor een lied zonder Vlaamse versie en gezongen door een “voorbeeld van multi- culturalisme”. Want, aldus de woordvoerder van de Voetbalbond, “voetbal staat boven politiek” (Het Laatste Nieuws, 19 maart). En wie bezwaar maakt tegen Stromae, doet aan
“politieke haarkloverij” (zelfde bron).
Een kaakslag
De Voetbalbond doet wèl, en zeer uitge- sproken, aan politiek, en namelijk aan anti- Vlaamse politiek. Een in hoofdzaak Neder- landstalig land een Franstalig lied opdringen – met onderschriften in het Engels – is zon- der meer een bewuste, opzettelijke verne- dering (ja, zeg het maar: een kaakslag): “in gelijk welk ander land zou het niet pakken”, aldus Carl Huybrechts (in het Nieuwsblad, 19 maart). Het Vlaamse klootjesvolk slikt alles. Zoals het ook slikt bestuurd te worden door Franstaligen, want het is niet omdat geen enkel Vlaams dagblad er ooit woorden aan verspilt, dat we niet zouden weten dat sinds het aantreden van Di Rupo alle Bel- gische ministerraden, kernkabinetten enz., volledig en uitsluitend in het Frans verlopen.
Voor het klootjesvolk … la même chose. Op de plaatsen waar de Belgische beslissingen vallen, is het Nederlands onbekend en onbe- staande. Laat de vlaamsgezinde verkozenen zich maar wat amuseren in hun parlemen- ten, dààr gebeurt het niet.
Reeds sinds tenminste het jaar 2012 en het aantreden van de regering-Di Rupo werd beslist dat het voetbalgebeuren voortaan in dienst zou staan van de Belgische ”bewust- wording”, èn van de Belgische strijd tegen het Vlaamse independentisme, zoals onder- meer vertegenwoordigd door de N-VA. Voet- bal zou een ontbrekende “Belgitude” bij de supporters, en via hen bij de kiezers, moe- ten opwekken, wat zoveel betekent als een poging tot identificatie van de Vlamingen met België, en niet langer met Vlaanderen. Er wer- den zoveel mogelijk sterspelers ingezet van vreemde afkomst, ware Belgen dus.
Het Tsjechische voorbeeld
Er zat iets in, hoor. Zelfs een blad als De Volkskrant, maar ook bijvoorbeeld Le Monde, brachten reportages over de nieuwe “belgi- tude” die in en door het voetbal tot stand was gekomen en die voor een popularise- ring van de Belgische driekleur had gezorgd.
Zodra bleek dat de Belgische voetbalploeg zich zou kwalificeren voor het wereldkampi- oenschap, staken Voetbalbond, Koning Bou- dewijnstichting en allerlei instanties die van de Vlamingen proberen Belgen te maken, de koppen bij elkaar, en gingen ze, met forse steun van Hof en eerste minister, aan het werk. De opzettelijke keuze voor een Frans- talig gelegenheidslied was een van de beslis- singen die in dit kringetje werden genomen,
nog voordat er sprake was van een keuze voor Stromae. Dat de verkiezingen plaatsvin- den in volle voetbalgekte, is voor België een godsgeschenk. “Dat moet de N-VA toch zetels kosten,” aldus resumeert de reporter van De Volkskrant (17 oktober 2013) de sfeer in Bel- gische sportkringen. Niet iedereen verwacht dat, en kenners verwijzen graag naar Tsje- choslowakije, dat uit elkaar viel twee jaar na een succesvolle deelneming aan het Wereld- kampioenschap voetbal. Maar de intentie is er zeker. Er werd een zorgvuldig geredigeerde marketingcampagne voor de Rode Duivels, steeds geassocieerd met de Belgische drie- kleur, in elkaar gestoken, met als boegbeeld de multiculturele Kompany, die ondanks zijn gewoonte om vulgaire gebaren te maken en rode kaarten te incasseren (in Engeland), reeds voorgesteld werd als een toekomstig Belgisch eerste minister… De VRT zorgt voor bijkomende reclame voor de “multiculturele”
Belgische voetbalsport.
Aan het eind van vorig jaar blaakten alle regime-media van de “belgitude”. Op RTBf stond het jaaroverzicht op nieuwjaar geheel in het teken van dit nieuwe verschijnsel, en werd de voetbalcompetitie in Brazilië voorge- steld als het belangrijkste feit van het nieuwe jaar. Volgens de makers van het programma (zoals ze werden geciteerd in Le Soir van 31 december 2013), gaat het er in Brazilië om
“aan onze burgers te tonen dat België goed werkt en te prefereren valt boven de Vlaamse nationalisten”. Naast de Rode Duivels wer- den speciaal hun coach Wilmots en … de zanger Stromae op RTBf in de bloemetjes gezet. “C’est du bon belge,” zo heette het in de krant. Ook het jaaroverzicht van de Belgi- sche Standaard stond in het teken van “Bel- gium is back” (16 december).
Eén moedige persstem
Een merkwaardig kritisch geluid bood – verrassend – Weekend Knack (op 30 okto- ber 2013), waarin Linda Asselbergs rille- rig schreef dat al die “belgitude” haar deed twijfelen. “Volgens mij er iets louche aan de plotselinge opflakkering van Belgische multidisciplinaire competentie en de daar- uit resulterende vaderlandse trots”, schreef ze, zich afvragend of ze er ver naast zat als ze
“daar een complot achter vermoedt”. Goede Linda, de enige in de pers die het durft zeg- gen, in een verscholen hoekje in een quasi- reclameblad van Roularta. Wat een blamage voor al die politieke redacteuren van alle grote bladen, die de evidentie niet zagen of niet wilden zien, of er althans geen woor- den aan vuil maakten. Rond dezelfde tijd werden in Le Soir (18 oktober 2013) Kom- pany en Stromae (steeds dezelfden) uitvoe- ring gepresenteerd als “de kinderen van de multiculturele samenleving die fier zijn op hun Belgische identiteit”.
Le Soir (24 oktober) brengt de Rode Dui- vels in hun geheel in stelling als de voorgan- gers en voorbeelden van “een nieuw België, dat zich keert tegen het Vlaams-nationa- lisme”. De juichkreten zijn sindsdien niet uit de lucht in francofoon België en in de Vlaamse media die de francofone richtlij- nen volgen.
Boosaardig was de steun die de “bel- gitude” kreeg van de grote schrijver Tom Lanoye. In Le Soir (24 oktober) kreeg hij uit- voerig de gelegenheid om zijn gal te spuwen in de richting van het Vlaams-nationalisme, en stelde hij voor dat zijn Vlaamse lezers, tel- kens als ze geconfronteerd werden met de propaganda van de N-VA, zouden antwoor- den: “en betekent uw nationalisme dan dat er geen Rode Duivels meer zouden zijn?”
Vraag hun dat, en je zult zien, ze druipen beschaamd af, want ze durven er de waar- heid niet over zeggen, aldus Lanoye, die zich bij voorbaat verheugt op het nieuwe België dat hij via het voetbal ziet geboren worden.
Mark GraMMens Toen de vergrijsde Vlaamse strijder die de grote vijand van België was geworden nadat hij er met enige spectaculaire acties voor had gezorgd dat de Belgische taal- wetgeving hier en daar werd toegepast, vrijkwam uit de Belgische kerker waarin hij vijf jaar van zijn leven had gesleten, noemde hij het Vlaamse volk, dat hem niet had weten te bevrijden, een “klootjesvolk”. Men zou dit wat vaker mogen zeggen.
Van RoMpuy VeRsus poeTin
Wat zouden we zijn zonder «Europees president» Herman van Rompuy? Niets!
Stel je voor, Vladimir Poetin pikt de Krim in, en prompt last onze superheld uit Sint- Genesius-Rode een bezoek aan Moskou af.
Naar verluidt was Vladimir Poetin zo van zijn melk van die sanctie dat hij drie dagen het bed heeft moeten houden. Ondertus- sen gingen her en der al stemmen op die ervoor pleitten dat ook Vlaanderen de Krim zou aanhechten, in de hoop dat Herman van Rompuy hier voorgoed weg zou blij- ven. Ongetwijfeld van mensen die het heel slecht voorhebben met Vlaanderen.
Uit doorgaans slecht ingelichte bron heb- ben we echter vernomen dat als Rusland ook de rest van de Oekraïne binnen zou vallen, Herman van Rompuy hét ultieme afschrikkingswapen zou willen inzetten. Hij zou dan namelijk iedere dag één van zijn haiku’s in het Russisch laten vertalen en via Twitter op de Russische bevolking los-
laten. In Genève wordt onderzocht of de effectieve inzet van zulke onconventionele wapens wel kan, en geen misdaad tegen de menselijkheid zou inhouden. Maar als afschrikkingsmiddel zou het voorlopig wel toegelaten worden!
Dossier
26 maart 2014
4
Chaos in de Kamer
XDe nieuwe achternamenwet kreeg vorige week zijn beloop. En hoe! Nadat het ontwerp in het Adviescomité voor Maatschappelijke Emancipatie unaniem – op het VB na – naar de commissie Justitie werd gestuurd, veran- derden CD&V en N-VA van mening en gin- gen mee met het VB in het verzet. Wellicht waren de hoofdkwartieren van die partijen wakker geschoten toen ze iets vernamen over de lofprijzingen van Sonja Becq van CD&V en Els Demol van N-VA voor het ontwerp waar- bij men voortaan de naam van de vader, de moeder of beide (in om het even welke orde) mag kiezen. In de commissie Justitie kwam ook cdH met een nieuw voorstel. Zelfs Turtel- boom paste haar voorstel aan door de dubbele naam als uitgangspunt te nemen waarop uit- zonderingen mogelijk zouden zijn. Daardoor werd het moeilijk nog een meerderheid te vin- den. Bovendien wist niemand nog wie wat had voorgesteld. Om opnieuw iedereen op één lijn te krijgen, kwam vorige woensdag Turtel- boom voor de pinnen met alweer een nieuw amendement en dat was niets minder dan…
haar oorspronkelijke voorstel. De verwarring was compleet.
Valse stemming
In de commissie moest er gestemd worden onder de 17 stemgerechtigde leden. Omdat de vergadering niet altijd in aantal was, werd de vergadering al eens geschorst. Maar toen iedereen er uiteindelijk was, vonden Open Vld en PS het welletjes en drongen aan op een snelle stemming. Open Vld lokte CD&V-fractie- voorzitter Raf Terwingen naar buiten, om eens te bellen met zijn baas Beke over een even- tuele stemwijziging, een onthouding bijvoor- beeld. Commissievoorzitter Kristien van Vae- renbergh van N-VA was duidelijk niet tegen die toestanden opgewassen. Ze liet de stemming plaatsvinden, net toen Terwingen nog even in de gang stond te telefoneren. Daardoor was het 8 (roden en blauwen) tegen 7 (VB, N-VA, CD&V en Groen) en 1 onthouding. De CD&V verkeerde in volle ontreddering! Als Terwingen er was geweest, was het 8-8 en dan was het voorstel verworpen. Maar hij was te laat weer binnen en de stemming was afgelopen. Don- derdag werd het ontwerp aangenomen in de plenaire vergadering, na opnieuw een oever- loze en weinig verheffende discussie, waar- bij een paars-groene (rood plus blauw plus groen) wisselmeerderheid haar wil aan dit land oplegde. Uiteraard met een minderheid aan Vlaamse kant. En Terwingen was in geen velden te bespeuren.
Sorry?
Jan Jambon van N-VA sprak schande over het Terwingen-incident: “Dat een collega van een andere partij zo te kakken wordt gezet en er gauw een stemming wordt uitgelokt: zo laag is dit parlement nog nooit gevallen.” Alle- maal juist. Maar zijn partijgenote Kristien had als voorzitter toch even kunnen afremmen en controleren of iedereen binnen was? Heel dit incident, de ongeziene politieke chaos, het gemis aan een debat ten gronde, het nege- ren van het advies van tal van professoren en de onvoldragen inhoud van het ontwerp tonen dramatisch en zelfs angstaanjagend aan hoe in dit apenland met kunst- en vliegwerk wet- geving wordt geproduceerd waar niemand echt gelukkig mee is. De burger vraagt zich af waar die politici eigenlijk mee bezig zijn.
Roddels uit de Wetstraat
Leontine
“In Vlaamse Velden” zegt me weinig. Dat zijn gezichten, lichamen en taalgebruik van acteurs uit 2014 en niet van mensen uit 1914. De reeks stopt met het einde van de oorlog terwijl in werkelijkheid de gevolgen van de “Groote Oorlog” na genera- ties nog niet uitgewist waren. Eén voorbeeld uit de realiteit.
Van burgerij…
Ik kijk naar een foto uit 1907 van de beeld- schone Leontine van Issenhoven. Toch heeft die 20-jarige vrouw al tragiek geproefd. Ze wordt in Mechelen in een kleinburgerlijke familie geboren, maar is op haar zesde wees.
Ze wordt her en der bij familie opgevoed, tot ze op haar zestiende naar Brussel trekt.
Met haar intelligentie, charme en schoonheid maakt ze een diepe indruk op “Monsieur et Madame Hottat” uit de “rue Philippe le Bon 35”. Leontine kookt, naait en leest voor, want ze leert vlug en goed Frans. Op een kermis in Brussel ontmoet ze Arthur, een uitgewe- ken Mechelaar. Hij maakte lange tijd de Nek- kerspoel onveilig met een paar zelfgesmede ijzeren boksbeugels. Die knappe jonge arbei- der met twee vurige donkere ogen en grote ambities maakt een enorme indruk op Leon- tine. Ze verloven zich. In 1909 vergezelt Leon- tine “Monsieur et Madame” naar Oostende.
Ze mag mee naar een recital van de halfgod Enrico Caruso in het Kursaal. De beroemde tenor is daar geregeld te gast. Het jaar daarna trouwen Arthur en Leontine en haar bazen leiden haar uit als hun dochter. Het koppel keert weer naar Mechelen, want Arthur heeft plannen in die stad met meer dan 200 meu- belbedrijven. In 1911 is er een eerste serieuze tegenslag. Zoontje Leo leeft amper een paar maanden. Maar in 1913 wordt het kernge- zonde dochtertje Nini geboren. Arthur heeft inmiddels met veel succes zijn eigen meu- belatelier, aan de “rue Haute 12”, want de familie is nu bourgeoisie. In zijn bedrijf wer- ken 22 arbeiders. En dan stort op 4 augustus hun wereld in elkaar. De familie vlucht, zoals negentig procent van de stadsgenoten, eerst naar Antwerpen en dan naar Engeland. Op de vlucht ontdekt Leontine dat ze weer zwan- ger is. Zoontje Albert wordt te vroeg geboren, in Kent. Arthur krijgt een levensbedreigende longontsteking die hij met moeite overwint.
In Engeland voelt de familie zich niet thuis en ze trekt naar Toulouse, waar zoontje Albert sterft. Dan gaat het naar Lyon, waar in 1917 een gezonde jongen geboren wordt, Gaston.
Arthur heeft het moeilijk. Hij die in Meche- len een “patron” was, moet gewoon manueel werk doen. Na de wapenstilstand van 1918 kan hij geen dag meer wachten. Leontine pleit bij haar man om de winter in het mil- dere Franse klimaat door te brengen, maar daar is geen sprake van. De thuiskomst wordt een catastrofe. Alles is geplunderd en Arthur krijgt een tweede longontsteking. Weer wint hij… voor even. Een derde longontsteking wordt hem fataal. Hij is dan 33. Zoals het de bourgeoisie past, is zijn rouwbrief volledig in het Frans.
…naar proletariaat
Leontine is kapot. Gelukkig komt een familielid ter hulp en ze mag een tijdje een tabakswinkel openen als een filiaal van de nog altijd bestaande zaak Windels aan de IJzeren Leen. Twee dingen houden haar recht: de kinderen en het geloof, want ze is ervan overtuigd dat ze Arthur zal weer- zien. Haar zwager botst tientallen jaren op een Leontine die hem op straat al prevelend voorbijloopt, in gesprek met haar overleden man. Ze weigert verscheidene vleiende aan- zoeken. Wanneer de kinderen naar school moeten, zendt ze hen naar een Franstalige kostschool in Sint-Niklaas. De oude mijn- heer Windels sterft en de jongere generatie sluit haar winkeltje. Ze mag wel tegen een hongerloon in dienst treden als kokkin. Het familiekapitaal is inmiddels volledig opge- soupeerd. Nini en Gaston komen naar huis en leren Mechels. De familie verarmt volle- dig en woont op twee kamers. Niets herin- nert meer aan die burgertijd tenzij een liefde voor muziek, kunst en lectuur. Nini wordt een goeie naaister. Gaston moet op zijn vijf- tiende de vakschool verlaten om financieel bij te springen. Hij wordt chauffeur bij “den ijzeren weg”. En dan herbegint het drama, op 10 mei 1940. Leontine weigert te vluch- ten. Een Duitse inval heeft één keer haar leven verwoest en dat volstaat. Haar toekom- stige schoondochter spaart al drie jaar met
25 centiemstukken aan een uitzet en brengt die naar Leontine vooraleer te vertrekken.
Gaston vecht aan het Albertkanaal. Iedere morgen en iedere avond bidt Leontine voor hem in de Paterskerk (nu een prachthotel), op vijftig meter van haar schamele woonst.
De Windelsen zijn ook gevlucht maar Leon- tine opent de winkel en noteert tot de laatste centiem wat ze verkoopt. Op donderdag 30 mei keert de verloofde van Gaston terug van haar vlucht. Een dag daarna worden Leon- tines gebeden verhoord. In een verhakkeld en vuil uniform komt Gaston thuis. Hij werd twee keer krijgsgevangen gemaakt en hij is twee keer ontsnapt. Verscheidene van zijn kameraden zitten gevangen in een rijnaak die aan het Nederlandse Willemstad op een mijn vaart en zinkt: 167 doden. Dan komt de oorlog met zijn honger, zijn koude, de zware bombardementen en de V1’s en V2’s. Het lichtpunt is een zoontje voor Gaston in 1944.
In 1953 gaat Leontine met pensioen. Natuur- lijk werd haar aalmoes het grootste deel van haar leven in het zwart uitbetaald; ze krijgt een pensioen van 900 frank. Een arbeider verdient dan zo’n 5.000 frank per maand.
“Jongske, jongske, wat doe je nu toch met je spaargeld”, klaagt ze wanneer Gaston in 1955 een teeveetje met een beeldscherm van 43 cm en met afgeronde hoeken koopt, voor 13.500 frank. Maar ze komt wel drie keer per week naar dat mirakel kijken. Ze klaagt niet en spreekt zelden over Arthur, want na 37 jaar is de pijn nog groot. Eén keer breekt ze.
Als Etienne van Neste in het Opera- en Bel- cantoconcert het wondermooie “Addio mia bella Napoli” programmeert, gezongen door Enrico Caruso, en ze zich haar roze illusies uit 1909 herinnert. Begin 1956 openbaart zich de dan nog ongeneeslijke vreselijke ziekte.
Eind juni sleept ze zich doodziek aan de arm van haar schoondochter naar de enorme feestzaal van de nieuwe gratis rijksschool waar de kleinzoon studeert. Het is nog een echte prijsuitdeling. Kinderen marcheren in de volgorde van hun resultaat in ganzenpas door de lange gang terwijl honderden moe- ders en vaders hun uitslag bespreken. De harmonie van het weeshuis speelt een ver- korte versie van de Brabançonne voor iedere eerste. Als klas 6 C aan de beurt is, lacht ze nog één keer, want de kleinzoon is de eer- ste. Maar dan is het weer lijden en wachten.
In augustus is alles voorbij.
Natuurlijk gaat het leven verder. De klein- zoon trekt naar het Atheneum, naar de Moderne, want “Latijn is veur de kinderen van doktoors en avvekaten. Universiteit kun- nen wij niet betalen”. Later wordt hij regent, met o.a. een specialiteit Economie, zodat hij een mooie loopbaan heeft in de boek- houding van een overheidsinstelling. Maar het blijft knagen. Tot die zondagavond een vriend hem plots vraagt om mee naar de uni- versiteit te trekken. De vriend geeft het al na vijf maanden op, maar vier jaar later pro- moveert hij met “summa”. Die studie maakt het mogelijk met succes de zeven examens af te leggen die een prestigieuze baan in de media verzekeren. Exact 63 jaar na het begin van de “Groote Oorlog” zijn de gevolgen in de derde generatie gewist. Dan minacht je toch de holle praat van politici en journa- listen over “verzoening” na twintig, dertig jaar in gebieden waar moord en doodslag op oneindig grotere schaal hebben gewoed.
Dan besef je dat er nog altijd tienduizenden kleine mensen - misschien onbewust - in eigen land de gevolgen dragen van de Eer- ste en de Tweede Wereldoorlog, en van de repressie. Ze zijn dikwijls volwassen gewor- den zonder dat ze hun eigen talenten ken- den of konden verzilveren. Ze zijn op een lage sport van de maatschappelijke ladder geble- ven wegens de rampen die hun overgrootou- ders en grootouders hebben getroffen en ze zijn in - dikwijls meer geestelijke dan mate- riële - armoede opgevoed. De dochter van Nini, haar kinderen en kleinkinderen beho- ren vandaag nog allemaal tot de arbeiders- klasse. En ja, u kon het al raden, Leontine van Issenhoven was mijn grootmoeder.
Jan arthur - Leo neckers
Terecht. Het is nu wachten op het moment dat Gwendolyn Rutten ook voor die onverkwikke- lijke vaudeville sorry komt zeggen omdat men dit beter anders had gedaan, zoals ze eerder deed voor de pestbelastingen die de regering heeft opgelegd.
Zelfbediening
Ze zijn vindingrijk, de praatbarakkers.
Omdat de Senaat in de huidige vorm wordt afgeschaft en er een surrogaat-Senaat komt met gemeenschapssenatoren die maar acht keer per jaar zullen vergaderen, zullen er min- der middelen ter beschikking zijn. Maar wat met het politieke personeel voor de fracties, dat er vandaag in groten getale aan de slag is?
Wel, in hun grote wijsheid beslisten de quaes- toren van de Kamer - het zakelijke bestuur - dat de verschillende fracties na 25 mei samen op 14 extra medewerkers kunnen rekenen. Kost- prijs: ruim een miljoen euro. Per Kamerlid gaat het aantal fractiemedewerkers omhoog van (gemiddeld) 1,05 naar 1,15 per lid. Fracties met minder dan tien leden krijgen er één, met minder dan twintig leden twee en de groot- ste fracties drie. Vlaams Belang en N-VA spre- ken schande over die politieke zelfbediening.
Maar… N-VA’ster Sarah Smeyers zou dat niet- temin mee goedgekeurd hebben in de quaes- tuur. Jan Jambon: “Als dat klopt, zal het om een onoplettendheid gaan.” Slik. Hallo, Jan?!
Samenscholing
Woensdag werd de Kamerzitting al na min- der dan een uur geschorst. Nochtans was er een volle agenda. Maar de regel wil dat er bij de werkzaamheden van de wetgevende macht (het parlement) altijd iemand van de uitvoe- rende macht (de regering) moet aanwezig zijn. Quod non. Geen minister te bespeuren.
Die moest dan ook dringend gezocht worden.
Dus kon voorzitter Flahaut niet anders dan de boel tijdelijk afblazen tot er eentje zo goed was in de banken te komen zitten. Soms lijkt de parlementaire keet op een samenscholing in een bananenrepubliek. Er worden nog net geen meppen uitgedeeld.
Geen beesten
Nadat Bart Laeremans van het VB jaren- lang in de Kamer op de nagels heeft geklopt, was het nu aan de beurt van Ben Weyts van N-VA om vragen te stellen over het schrijnende gebrek aan kennis van de tweede taal in de dringende medische hulpverlening in de taal- grens- en faciliteitengemeenten. Weyts gaf tal van hallucinante voorbeelden. Gevallen waarbij de hulpdiensten ernstig tekortschoten.
Onkelinx ging dan aan het ‘mug’genziften door te zeggen “dat de MUG niet onderworpen is aan de verplichting inzake het taalgebruik als de spoeddienst, maar dat de MUG wel onder- worpen is aan de deontologische verplich- ting om met de patiënt te kunnen communi- ceren in de taal van de patiënt”. Kuifje Weyts stond erbij en keek ernaar. Zelden had hij zo’n Franstalige lulkoek gehoord. De oplossing is volgens hem heel eenvoudig: een minimale basiskennis van de tweede taal is noodzake- lijk voor alle medisch personeel. Punt! En hij besloot op magistrale wijze: “Als u blijft toe- staan dat Nederlandsonkundige hulpdiensten blijven uitrukken in de Vlaamse Rand, kunt u evengoed een dierenarts sturen. Dierenart- sen begrijpen ook niet wat hun patiënten wil- len zeggen. Maar er is wel één verschil: Nous ne sommes pas des bêtes, mevrouw.” Die zat!
Actueel 26 maart 2014 5
Bollekenskermis
U kan dit boek via ’t Pallieterke bestellen voor de prijs van 20 euro + 2 euro verzendingskosten. (In de boekhandel is de verkoopprijs 20 euro.) Schrijf vandaag nog 22 euro over op onze rekening BE82 4096 5194 9168 en we zenden u het boek zo snel mogelijk op.
Het spook van Vermeiren
splitst de Vlaamse journalistiek
“De prijs van de onafhankelijkheid”, het nieuwe boek van Remi Vermeiren, kwam in dit blad vorige week uitgebreid aan bod, met een interview, zoals het hoort. Laat ons toe even aandacht te hebben voor de gemene gekte die zich meester maakte van de hoofden van een aantal topjournalisten. Het uitdagende boek van Vermeiren is niet goed voor hun gezondheid. Ze reageerden met vitriool - moet kunnen - maar ook met kromtaal en bedrog, en dat is een ander verhaal. Dat veel collega’s volgden in de leugen, toont aan dat de Vlaamse journalistiek vermoeid is. Of dit gedoe het brein van de Vlaamse kiezer kan bekoren en bekeren, weten we over enkele weken. De ervaring leert dat de kiezer geen idioot is.
Het was Knack (12 maart) dat met “De prijs van de onafhankelijkheid” de primeur kreeg om over dat boek te berichten. En het moet gezegd: Walter Pauli deed wat een journa- list in een reportage moet doen: informeren.
“De zakelijke vleugel van de Vlaamse Bewe- ging verfijnt haar argumentatie”, noteerde hij.
Vermeiren is volgens de voormalige topjour- nalist van De Morgen “zakelijk… radicaal en redelijk” tegelijk. “Het belang van dit boek is niet gering”, stelt Pauli. Vermeiren onder- schrijft dat streven naar onafhankelijkheid niet alleen, hij reikt ook een strategie aan om het doel te bereiken en is zelfs bereid voor die onafhankelijkheid “een faire, zelfs vrij hoge prijs te betalen”.
Wat daarna volgde, was een merkwaar- dig schouwspel in het theater van de jour- nalistiek.
Op maandag 17 maart laat Bart Eeckhout De Morgen openen met de titel “237 miljard euro mag de republiek Vlaanderen kosten…
Ziedaar de prijs die de auteur van het nieuwe Warandemanifest bereid is te betalen voor een onafhankelijk Vlaanderen”. Wablieft? Het
“spook van Vermeiren” is losgeslagen.
Paniekzaaiers
Op dinsdag zingt Roel Wauters in De Morgen een da capo op het liedje van zijn chef: “Republiek Vlaanderen kost meer dan 237 miljard”. De meerwaarde van dit bis- nummer beperkt zich tot het verwijzen naar
“economen” volgens wie de impact van de onafhankelijkheid nog “veel groter is dan de
“Warandegroep” becijferde”. De boodschap van Willem Sas, doctoraatstudent aan de KU Leuven en rechterhand van N-VA-basher André de Coster, jaagt ons in de schuilkel- der: als Vlaanderen Vermeiren volgt, wipt de rente van 2 à 3 procent naar 10 procent. Een in Londen verdwaalde professor Paul de Grauwe ziet de Vlaamse handel ineenstuiken, de bui- tenlandse investeringen smelten, de voorde- len van een groter België en de merknaam België verdwijnen en een “dodelijke con- currentie” ontstaan tussen Vlaanderen en Wallonië. Op zoek naar paniekzaaiers? Sas, De Coster en De Grauwe mogen ze daar bij De Morgen altijd bellen.
Eens Vermeiren zelf interviewen? Dat is van Eeckhout en zijn ploeg toch wat te veel gevraagd. Liever de eigen opinierubriek vul- len met bijna onleesbare “kritische” bijdragen over zijn boek, nu van de onbekende sp.a’er Matthias Somers en de liberaal Andreas Tirez.
Van hem onthouden we alleen dat Vermeiren het ook heeft over de “Vlaamse volksaard:
volgzaam, onderdanig, slaafs, lankmoedig, en met een gebrekkig zelfbewustzijn”. We citeren dit niet toevallig, want het gaat om een een- tweetje met Marc Reynebeau van die andere kwaliteitskrant (zie verder).
Op zoek naar een passende illustratie bij het opiniestuk moet de fotoredactie van De Morgen overuren kloppen, maar het lukt: een waffel van een foto vinden ze nog wel in de la: een hoogbejaarde Vlaamse oud-strijder met een gele trui en een leeuwenvlag. Een VOS’er op blijkbaar een IJzerbedevaart. Heer- lijk, toch? ’t Is eens iets anders dan een kaal- kop voorzien van een hakenkruis.
Imbecielen
En hoe reageert de rest van de pers? Vooral monotoon, zo blijkt. De maandagochtend kopiëren andere media die compleet van de pot gerukte titel van De Morgen. De werk- kracht van die redacties beperkt zich tot wat plagiaat, opgevist in de vijver van Belga, dat de blubber van Eeckhout in de etalage legt.
Zo “werken” de gazetten vandaag. “Le coût de l’indépendance de la Flandre: 237 mil- liards d’euro’s, lezen we al om 6.25 uur op de website van Le Vif. “Republiek Vlaande- ren mag 237 miljard euro kosten”, echoot de Knack-website – een bizarre nageboorte na Pauli toch wel – om 6.44 uur. Om 7.15 uur volgt de RTBf. Trends/Tendances schuift aan om 12.27 uur.
“Splitsing van België kost Vlaanderen 237 miljard”, luidt de vergissing van Dirk Castrel in Gazet van Antwerpen. Het Laatste Nieuws
brengt ergens onderaan twintig lijntjes, onder de titel “Republiek Vlaanderen mag 237 mil- jard kosten”. Zou chef Jan Segers echt vinden dat zijn lezers imbecielen zijn?
De Franstalige pers gaat zelfs nog een stuk verder. L’Avenir weet al dat de prijs van het spook van Vermeiren veel hoger ligt: niet 237 miljard, maar 600 miljard meer, vertel- len niet gepreciseerde “bronnen uit de UCL”.
L’Echo heeft het in het commentaarstuk over
“de kostprijs van de ‘bevrijding’… 237 mil- jard euro te betalen door de belastingplich- tige Antwerpenaar, Oostendenaar of Genke- naar…”
Bij Le Soir evenmin vragen aan Vermei- ren, maar afweergeschut van drie professo- ren. Christian Behrend (Luik) laat meteen weten dat de andere regio’s - rest-België of de samenvoeging van Brussel, Wallonië en de faciliteitengemeenten - Vlaanderen in geen geval hoeven te volgen. Guiseppe Pagano (Bergen) negeert de Waalse “schuld aan de Belgische schuld” en vindt dat een schuldver- deling gunstiger zou zijn voor Wallonië als die zou gebeuren op basis van het bruto regionaal product of het aantal inwoners. Een gelijk- aardige redenering bij Robert Deschamps (Namen).
Gifspuwer
En dé kwaliteitskrant van Vlaanderen dan, De Standaard? Daar krijgt Guy Tegenbos, een lichtje in de duisternis, weinig plaats, maar hij slaagt er toch in om in één zin uit te leggen waar het in Vermeirens voorstel over gaat:
hoewel de staatsschuld volgens Vermeiren
“integraal veroorzaakt is door Wallonië”, wil Vermeiren dat Vlaanderen goed 200 miljard ervan (55 procent) draagt. Hij is ook bereid nog vijf jaar 3,6 miljard euro transfers per jaar te betalen aan Wallonië en de tien jaren nadien (tot 2030) telkens tien procent min- der.”
Maar De Standaard wil behalve informeren ook manipuleren. Daarvoor hebben ze onder meer gifspuwer Marc Reynebeau in huis. In
“Wat de bankier wakker houdt” kruipt de his- toricus op zijn stokpaard. Onafhankelijkheid lukt nooit, omdat er in Vlaanderen geen meer- derheid voor is.
Volgens achterophinkende studies van enkele politicologen niet, maar de politieke geschiedenis verloopt niet volgens dat boekje, noch volgens zalige referenda. Wel volgens de patronen van de democratie: de macht van de partijen, zoals die hun door de kiezer is toebedeeld.
En laat dat nu ook het pad zijn waarlangs Vermeiren zijn weg zoekt: de weg langs de macht van het Vlaams Parlement.
Heeft Reynebeau over de hele lijn onge- lijk? Neen. Vermeiren vindt het Vlaamse volk
“volgzaam, lankmoedig, behept met een bijna slaafse onderdanigheid en een gebrek aan zelfbewustzijn”. We schieten niet op met lamenteren over “de historische onderdanig- heid van de Vlamingen”, dat klopt. Maar daar- uit afleiden dat Vermeiren zich beschouwt als een deel van de visionaire elite en het volk dat “te dom en te slaafs” is minacht, is mise- rabele journalistiek.
Dat de kiezer telkens opnieuw toont dat hij lak heeft aan dit gedoe van postmodernisti- sche predikanten die zich liever Belgisch dan Vlaams profileren, is en blijft hoopgevend. In die optiek is het denken van Vermeiren ver- dienstelijk, en dat van zijn critici eentonig, ver- makelijk soms, maar vooral inefficiënt.
ANJA PIETERS
Meer of minder
Het is een ongeschreven wet bij ‘t Pallie- terke, al van in de tijd van hoofdredacteur Jan Nuyts, dat er geen verslag wordt gemaakt van partijcongressen. Tenzij er fundamentele koerswijzigingen op het programma staan.
Verkiezingscongressen worden enkel geor- ganiseerd om de achterban te motiveren, de batterijen op te laden en vooral, om zoveel mogelijk persaandacht te krijgen.
U moet geen verslag verwachten van het voorbije congres van het Vlaams Belang. Wel deze bedenking: 2.000 man op de been krij- gen om een namiddag in een donkere bunker
door te brengen, dat is niet vanzelfsprekend voor een partij die volgens sommigen ten dode is opgeschreven. Het congres - technisch goed geregisseerd - heeft het tegendeel bewezen, al zal de aangekondigde komst van Geert Wilders wel geholpen hebben bij de mobilisatie. Wil- ders bleef weg uit Antwerpen, niet uit schrik voor een aanslag – de man is meer gewoon – maar omdat hij in eigen land onder vuur ligt.
Vooral dan omdat het rommelt in zijn partij, en daar moest hij eerst orde op zaken stellen.
Natuurlijk was Geert Wilders fout om te plei- ten voor “minder Marokkanen”. Hij had er beter Bulgaren, Roemenen, Congolezen en nog wat volkeren bij opgesomd. Er lopen immers in
Nederland én in Vlaanderen nogal wat immi- granten rond waarvan niemand weet wat ze hier komen doen. Vraag het maar aan de Vlaamse huisschilders die aan het jammeren zijn omdat het werk door buitenlandse arbei- ders wordt weggesnoept. De schilders zullen het misschien niet zeggen op dezelfde wijze als Wilders, maar dat ze hetzelfde denken, dat is pas een zekerheid.
De PS sluit definitief de deur
Elio di Rupo was in zijn toespraak op het PS-congres zeer duidelijk: met partijen die het einde willen van België wordt niet samen gere- geerd. Mocht de N-VA ambitie hebben om op
federaal niveau mee in een regering te stappen, dan kan dat in principe niet samen met de PS.
Mochten N-VA en de PS wel samen in een regering zitten, dan is dat enkel mogelijk wan- neer N-VA alles inslikt inzake communautaire eisen. Zover is het nog niet, maar mocht het toch zo zijn, herinner u dan de uitspraak van Elio di Rupo
FN te links
De Waalse politicus Modrikamen is rechts, confederalist en Franstalig, een zeldzame com- binatie. Met zijn Parti Populaire wil hij in mei 2014 doorbreken in Brussel en Wallonië. Hij vindt zijn partij niet extreemrechts, want men- sen van alle politieke strekkingen voelen zich thuis in zijn partij, zei hij op RTL. “En als daar mensen tussen zitten die extreemrechts stem- den, zijn we fier die naar een democratische partij te kunnen oriënteren.” Modrikamen ont- moette Marine le Pen van het Franse Front national, maar hij vindt die partij “te links op sociaaleconomisch gebied”.
Dan toch een nieuwe staatshervorming?
Het ziet ernaar uit de federale regering de poort naar een nieuwe staatshervorming niet helemaal wil of durft dicht te slaan. Ze zou instemmen met de “voor herziening vat- baar” verklaring van grondwetsartikel 195 en dat maakt dan weer een grondwetswijziging mogelijk. Artikel 195 is een achterpoortje, ook door de vorige regering gebruikt. Dat niet doen, zou de N-VA extra campagnevoer bezorgen en vanuit een slachtofferrol andere partijen kunnen aanpakken. Vooral CD&V is daarvoor beducht en stuurde aan op opnieuw die pro- cedure te gebruiken, om zo ook andere grond- wetsaanpassingen mogelijk te maken, maar de andere partijen, zelfs de MR lijken te volgen.
Winnen met 13? (1)
Door de trekking van de nationale lijstnum- mers voor de verkiezingen van 25 mei komen de oppositiepartijen het eerst in beeld. Groen trekt met rugnummer 2 het peloton van de Vlaamse partijen. Vlaams Belang volgt met 3.
Op enig afstand volgen de liberale uitdagers van de Vlaamse regering met Open Vld (7) en Lijst Dedecker (8). Zoek er vooral niets achter, maar de Vlaamse regeringspartijen sluiten met sp.a (12), N-VA (13) en CD&V (15) het rijtje. En nu kijken hoe (bij)gelovig de Vlaamse kiezer is.
Winnen met 13? (2)
Wouter van Besien van Groen (2) rea- geerde gevat met een allusie op het V-teken van N-VA: “Als nu nog iemand zie die twee vingers opsteekt, is dat een oproep om op Groen te stemmen.” Wouter Beke van CD&V probeerde grappig te zijn: “Wij zijn als laatste partij uit de loting gekomen, maar de ambitie is om de eerste te zijn op 25 mei.” Hij is geen humorist, maar wel een optimist. Ben Weyts keek wat beduusd na de loting van het cijfer 13.
Zijn vriend Theo Francken probeerde dat goed te maken met een tweet over zijn idool Bjorn
“El Toro” Ruytinckx. Die voetbalt – of “pikkelt”
– al eens met dat rugnummer. Opletten met stieren, Theo…
Cynische democraat
David van Reybrouck pleitte vorig jaar in zijn boek Tegen verkiezingen voor een nieuwe vorm van democratie, gebaseerd op controle door via loting aangewezen burgers. We dach- ten even dat de man na het debacle van zijn G1000, waarvoor hij niet eens duizend “demo- craten” bijeenkreeg, een punt zou zetten ach- ter zijn eerder puberaal gedachtegoed. Niet dus, in deze verkiezingsperiode zien we de cultuurhistoricus, archeoloog en auteur weer opduiken als expert in de democratie. Zijn sug- gestie om de huidige politieke democratie te vervangen door een soort panel van bij loting aangeduide mondige burgers verleidt ook wel Nederlandse “cynische democraten”, zoals de auteur en (sport)journalist Bert Wagendorp.
Gefrustreerd door de lage opkomst bij de ver- kiezingen staat hij op het punt over te stap- pen op “democratisch spijbelen”, schrijft hij in De Morgen.
Waar zit nu de verzuring? Voor Karel de Gucht is Van Reybrouck “een aristocratische provocateur” die we maar eens moeten vra- gen ons ervan te overtuigen dat zijn lotelingen
“niet hun eigen kinderen zouden opeten”. De Gucht heeft voor één keer gelijk.
