Tot de laatste snik tegen de nationalisten

(1)

e 1,95

69

^ste

jaargang • nummer 32 • woensdag 7 augustus 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Tot de laatste snik tegen de nationalisten

Het gevaar Koen geens 2

een texaans

cowboyverHaal 3

De vorK van

De transfers 5

briefje aan

joëlle Milquet 3

ZiMbabwe:

geen licHt in De tunnel 8

De vaDer

van louvain-la-neuve 7

Portret:

Professor PaarDeKooPer 11

Twintig jaar racismebestrijding

Karel de Gucht

In 1993 werd het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding opgericht.

Paula D’Hondt had zich de voorgaande vier jaren over het lot van de nieuwko- mers gebogen in de hoedanigheid van Koninklijk Commissaris voor de Migran- ten. Migranten...

De term zou vandaag niet meer getolereerd worden. Zo’n koninklijk commissaris volstond alvast niet om iedereen te overtuigen van de geneugten van de multiculturele samenle- ving, zoals uitgesproken bleek uit de groeiende electorale successen van wat toen nog Vlaams Blok mocht heten. Pater Johan Leman kreeg de eerste tien jaar het roer in handen, zodat iedereen al snel over het Centrum-Leman ging spreken. Die vereenzelviging tussen directeur en instituut ging inderdaad zeer ver.

In 2003 hield pater Leman het voor beke- ken. Jozef de Witte kwam aan de leiding. Jozef, broer van de gouverneur van Vlaams-Brabant Lodewijk de Witte (sp.a), kwam uit de 11.11.11- stal. Hoewel hij zijn taak nadrukkelijk en actief invult, kreeg hij toch nooit die publieke bete- kenis die Leman had verworven. De naam Leman alleen al volstond om caféruzies te doen losbarsten. (Hoewel, in sommige cafés zaten weinigen die de verdediging van Leman op zich wilden nemen.) Jozef de Witte komt over als een wat saaie technocraat, maar het is wel die ambtenaar – wat hij tenslotte is – die enkele vzw’s rond het Vlaams Blok kon laten

veroordelen in wat onmiskenbaar een politiek proces was, weliswaar opgestart onder Leman.

De aanhangers kunnen dit jaar de twintigste verjaardag van het bestaan van dat CGKR vie- ren. Maar wie vandaag in de steden en rand- gemeenten rondkijkt, kan niet voorbij aan de vaststelling dat het vreedzaam samenleven door de CGKR-werking niet echt bevorderd is geworden. Een beetje nadenken over de werking van dat Centrum zou geen kwaad kunnen. Wat meer is, de antidiscriminatiewet van 2007, zowat als het speelgoedje van dat CGKR te beschouwen, voorzag een evalua- tie van die wet tegen 2012. Die is er nog altijd niet gekomen.

Toch staat het CGKR voor grote veranderin- gen. Als voorstanders van splitsingen mogen we goed nieuws brengen: het CGKR wordt opgesplitst in twee centra. De Senaat keurde op de laatste zittingsdag op 19 juli een ‘Inter- federaal Centrum voor de strijd tegen discriminatie’ goed. Daarmee is dat ding er nog niet, want de naam ‘interfederaal’ doet al een bel- letje rinkelen. Inderdaad, dat centrum is niet Belgisch maar Belgisch-Vlaams-Waals-Brus- sels-Nederlandstalig-Franstalig en Duitstalig Belgisch. (Wellicht zijn we nog wat vergeten.) Van Europa moeten ook deelstaten instellingen hebben die de opdracht krijgen op vinken- slag te liggen om discriminaties op te sporen.

Vlaanderen had er zelf één kunnen oprichten, zoals N-VA wilde, maar sp.a lag dwars. N-VA moest de duimen leggen en moest aanvaar-

den dat er zo’n interfederaal ding komt. De Senaat is al akkoord, liefst zeven parlementen moeten het nu nog goedkeuren. De Kamer volgt in het najaar. Als aan de structuur of de werking van dat Interfederaal Centrum ooit iets moet wijzigen, dan moeten alle acht de parlementen akkoord gaan.

De Senaat keurde ook de oprichting goed van een ‘Federaal Centrum voor de analyse van de migratiestromen, de bescherming van de grondrechten van de vreemdelingen en de strijd tegen de mensenhandel’. Blijkbaar kan die klus niet door dat interfederaal ding geklaard worden. Dat Federaal Centrum is er met deze al, want de Kamer stemde al eerder in met de oprichting ervan en dat volstaat voor een federaal vehikel.

Eigenlijk hebben we over deze zaak nog maar amper iets verteld en wellicht kan het gros van de lezers al niet meer volgen. Geen nood, het is ook niet te volgen. Lees er op het web de analyse van GvA-journalist John de Wit op na en neem daarna een aspirientje.

Zo moeten die centra discriminaties opspeuren, aan de kaak stellen en indien nodig als burgerlijke partij voor de rechtbank brengen.

Daarom dat de raad van bestuur van dat interfederale ding geslachtelijk naar verhouding moet worden samengesteld. Evenveel mannen als vrouwen dus, al wordt dat een beetje moeilijk met 21 leden. Maar taalkun- dig wordt die bestuursraad paritair samengesteld, dus helemaal niet naar verhouding. Het

21ste lid is dan nog een Duitstalige, zodat de Vlamingen er in de minderheid zijn. Daarmee krijgen de Vlamingen met 60 procent van de bevolking minder dan 50 procent van de zit- jes toegewezen. Een mens zou geneigd zijn zoiets discriminatie te noemen. Het Interfe- deraal Centrum kan al meteen tegen zichzelf gaan procederen.

Alhoewel, toch weer niet. Discriminatie op basis van taal valt niet onder de bevoegdheid van die beide instellingen. In Brussel negeren de gemeentelijke overheden de taalwetgeving dat het een lieve lust is – zoals uit het jongste rapport van de Brusselse vicegouverneur weer blijkt –, maar blijkbaar is de ene discriminatie de andere niet.

Ook niet in de werking van het CGKR.

Momenteel wordt de helft van het werkvo- lume van het CGKR besteed aan discriminatie die met allochtonen heeft te maken. Aan andere discriminaties, zoals die van bejaarden, wordt geen seconde werk gewijd. Discrimina- tie bij het bestrijden van discriminaties is daar aan de orde van de dag.

De voorbereiding van de oprichting van de twee nieuwe centra duurde drie jaar, maar de behandeling in de commissie van Kamer en Senaat nam amper een uurtje in beslag.

De plenaire goedkeuring gebeurde zelfs zonder debat.

Houd u klaar voor weer twintig jaar gesub- sidieerde discriminatoire discriminatiebestrij- ding.

Lees blz. 5

»

(2)

Actueel

7 augustus 2013

2 Uit de smalle beursstraat

Koen Geens, een gevaar

Achter de goedlachse minister van Financiën schuilt een poli- ticus die evenzeer als Laurette Onkelinx en Paul Magnette van de PS een gevaar is voor onze welvaart.

Zelden heeft een minister op korte tijd zoveel betwistbare, wraak- roepende, zelfs ronduit foute verklaringen afgelegd of beslissingen genomen als Koen Geens, minister van Financiën. De CD&V’er wordt er echter niet op afgerekend. Dat is te danken aan zijn gulle lach, een dankbaar onderwerp voor cartoonisten. Maar tegelijk komt hij bij bepaalde interviews op tv of radio zeer ernstig en overtuigend over.

Gedaan met de minister die bij zijn aantreden, in maart, wat weg had van een verstrooide professor.

Koen Geens heeft zich op korte tijd ontpopt tot een raspoliticus die alle knepen van het vak goed kent. Helaas. Wanneer de pers vragen stelt over de gezondheid van de economie of het behoud van de levensstandaard, is de minister daar om ons gerust te stellen. In juni verklaarde hij dat er licht aan het einde van de tunnel is dank- zij het begrotingsbeleid van de regering. Dan moet Geens een zeer speciale bril hebben, want de Belgische staatsschuld is met 104 procent van het bbp weer flink boven de grens van 100 procent geste- gen. Maar door zijn kalmte en zijn glimlach overtuigt hij veel mensen.

In een dubbelinterview met Karel van Eetvelt van Unizo in de Tijd verklaarde Geens dat het Belgische sociale welvaartsmodel niet langer houdbaar is. Wat de man doet, is de bevolking langzaam maar zeker voorbereiden op het afbouwen van rechten die u en ik in de loop van de jaren hebben opgebouwd. In plaats van te snoeien in de uitgaven door misbruiken aan te pakken, en in plaats van te kiezen voor een Canadees of Australisch model waarbij immigranten eerst een paar jaar moeten bijdragen aan de sociale zekerheid vooraleer ervan te kunnen profiteren, bereidt de regering het verbreken van het sociaal contract met de bevolking voor. Wie een eigen huis heeft en spaart voor een aanvullend pensioen zal men weldra meedelen:

uw inkomen en uw kapitaal zijn voldoende hoog zodat u straks wel verder kan met een lagere wettelijke (door de overheid betaalde) pensioenuitkering. De sociale rechten die tijdens de loopbaan zijn vergaard, zullen van geen tel meer zijn.

Geens maakte recent duidelijk dat hogere belastingen in Bel- gië mogelijk moeten zijn. En dat in een land dat qua fiscale druk wereldwijd al een podiumplaats bekleedt. Denk aan zijn uitleg voor de invoering van btw voor advocaten: “Elders in Europa doen ze dat ook.” Maar waar elders in Europa (afgezien van Frankrijk) bedraagt het overheidsbeslag al meer dan 54 procent van het bbp? Overigens, de regering heeft zich vorig jaar in de eigen voet geschoten met de invoering van de btw voor notarissen. Die btw verhoogde de kos- ten en daardoor steeg ook de index van de consumptieprijzen. De spilindex werd sneller overschreden en daardoor moest de regering sneller in de geldbeugel tasten en de pensioenen en de uitkeringen verhogen.

En dan is er nog Dexia, dé molensteen die rond de nek van elke burger hangt. De communicatie rond die bank grensde aan het cri- minele. Cijfers over mogelijke verliezen van Dexia in verband met de stad Detroit vlogen in het rond. Opnieuw was Geens er als de kip- pen bij om iedereen gerust te stellen. De verliezen voor Dexia, dus voor de belastingbetaler die voor de restbank garant staat, vallen zeker mee en de huidige situatie is een momentopname. Hij sprak met een toontje van “wij hebben de dingen onder controle, en dat de idioten die kritiek hebben ons met rust laten”.

Het laatste wapenfeit van de minister is de onduidelijke communicatie over het feit of bankiers wel of geen bonus mogen krijgen.

Geens is er een meester in: hij spuit constant mist. Als er dan toch kritische vragen komen, probeert de man Jan Modaal in slaap te wie- gen. Alles komt goed. Dat is echter de “ideale” manier om het land te doen afglijden naar een Japans scenario: hoge schulden, grote economische onzekerheid, lage groei, amper investeringen. Hier zit geen economische revolutie aan te komen waardoor het inkomen plots met 20 procent zou dalen. Neen. Het is procent na procent dat de welvaart krimpt. Terwijl Geens en co zeggen dat alles onder controle is, verarmen we structureel. Maar we voelen het in het begin amper.

Zoals een kikker in een pot water die langzaam naar het kookpunt wordt gebracht en niet voelt dat hij sterft.

Angélique VAnderstrAeten

Het spreekt dat de pretmedia maximaal aandacht hebben voor het “massaal uit de bol gaan” op festivals en minimaal of geen aandacht besteden aan de verwante nevenver- schijnselen die ik, beleefdheidshalve, catalo- geer als een gebrek aan sociale bewogenheid en zelfrespect. Ik zou een ander vocabula- rium kunnen aanboren, mocht ik de opvoe- ding genoten hebben van de horden malloten die zich op festivalweiden drogeren, te pletter zuipen en urenlang, elk op hun half metertje ruimte, rondspringen op tonen die ze “muziek”

noemen, vooraleer zich in hun tentjes terug te trekken om zich daar, voor zover ze er nog de kracht toe hebben, over te geven aan het vrije liefdespel.

Wie meent dat het op andere festivalweiden er anders aan toegaat, koppelt aan zijn uitzonderlijk hoge graad van naïveteit nog het feit nooit genoten te hebben van de aanblik die zo’n weide “the day after” geeft. Voor een aanvaardbare benadering schiet het woord hal- lucinant mijlen tekort. De achtergelaten afval op het Tomorrowland-terrein – in drie dagen en drie halve nachten werd driehonderd ton (!) opgestapeld –, vertelt een verhaal waarvan het “niveau” alleen kan worden ingeschat door wie dat ter plekke onder ogen kreeg. Ik bena- druk dat die aanblik slechts een vaag idee cre- eert van voltrokken “schouwspelen’ op dat terrein, luttele uren voordien, onder de vlag “feest door en voor jongeren”.

Het “hoera, hoera”-syndroom

Men kon er gif op innemen. Slachtoffers van Tomorrowland, de decibeltopper in Boom, die het aandurfden over extreme nachtelijke geluidsoverlast van dat “feestje” hun beklag te doen, kregen prompt de dooddoener “verzuurden” over zich heen. Even prompt wer- den de naar waarheid geuite klachten dat het “boenke, boenke, boenke” tien kilometer verder mensen uit hun slaap hield, afgedaan als “onverdraagzaamheid”, een dooddoe- ner die de organisatoren, en het zootje ongeregeld dat zich festivalgangers noemt, in de bek nemen om een totaal gebrek aan burgerzin te camoufleren.

Symbool

Het zich ernstig nemend duidingspro- gramma TerZake slaagde erin een “passende hulde” te brengen, zonder te reppen over de zelfkant van dat “feest” geïllustreerd door uit- schieters zoals een neergestoken Brit, een met overdosis drugs afgevoerde Canadees en een meisje dat een door “feestvierders” uitge- rukte paal over zich heen kreeg. Die uitzending kon meteen symbool staan voor de complete kritiekloosheid waarmee de media met dat soort “feesten” omgaan. Niets mag blijkbaar het “hoera, hoera, hoera, we amuseren ons te pletter”-syndroom verstoren. Integendeel.

Wanneer camera’s en praatperen aanrukken, gaan de aangesleepte “gelukkigen” die hun zeg mogen doen prompt uit de bol in “overdrive”.

“Want we komen in beeld!”

Over beelden gesproken. Ik huiver nog bij de taferelen in een vliegtuig waarin een bende halvegaren ten behoeve van de aanwezige camera een voorsmaakje van de “dolle pret”

demonstreerde die op de begane grond haar piek zou bereiken. Trouwens, waar bleef de milieuminnende partij Groen om haar afschuw uit te spreken over de ecologische voetafdruk van driehonderd vliegtuigen ingezet om festivalgangers vanuit de vier windstreken naar Tomorrowland te voeren? Tonnen CO²! Die partij had vragen kunnen stellen over het 140 meter lange decor opgetrokken uit ecologisch onverantwoorde kunststof. Geen woord daar- over, evenmin als over de zeshonderd feest- beesten – met de klemtoon op het laatste deel van dat woord – die, aan de vooravond van het

“echte feest” in Boom, Brugge in rep en roer hebben gezet.

Trots

Ieder diertje zijn pleziertje, daar niet van, maar kan men even stoppen mensen die terecht klagen over langdurige en over te grote afstand inslaande nachtelijke geluidsoverlast met dooddoeners te bestoken? Of is iedereen die binnen een straal van tien kilometer de volgende dag moet werken, ziekenhuispatiënt is, in een rusthuis woont, in een psychiatrische instelling verblijft, of tal van andere redenen nood heeft aan voldoende uren slaap, in de ogen van festivalgangers per definitie verzuurd en onverdraagzaam? Mag ik me veroorloven dat laatste epitheton toe te voegen aan de ego- centrische ingesteldheid van festivalgangers?

Wie naar de politiediensten belde, kreeg van de agenten van dienst geen of een niets- zeggend antwoord, of werd naar de noodcen- trale 101 doorgeschakeld. Daar wist men van wanten. Men vertelde dat als men tot in het tien kilometer van Boom gelegen Edegem kon

“meegenieten” van het “boenke, boenke”, dat vooral lag aan de aan Tomorrowland toege- stane uitzondering (!) op de wettelijke geluids- normen. Hallo, cultuurexcellentie Schauvliege?

... Geen teken van leven daar. Zo gaat dat in een modelstaat waarin iedereen gelijk is voor de wet, voor zover er geen massa poen mee gemoeid is.

Tomorrowland, Rock Werchter en soortgelijke “muziekfestivals” zijn niet gek ver van de totale decadentie verwijderd. “Er heel dicht bij” klinkt een stuk aannemelijker dan “er nog een eind af”.

De festivalminnaars riepen de goegemeente op zich onvoorwaardelijk achter Tomorrowland te blijven scharen, wil het land niet het gevaar lopen dat het ganse boeltje naar Amerika ver- huist. “Mocht dat ooit gebeuren”, weten ze,

“hebben we niks meer om trots op te zijn.” Ik spreek dat met klem tegen. België heeft drie koninginnen, twee koningen, zes regeringen en zeven parlementen. Dat unieke fenomeen nodigt uit tot eeuwige trots. Of zie ik dat verkeerd?

d.M^ol

Delta - EM

bvba

Ingenieursbureau

Detailstudies voor de omzetting van industrieel

afval in energie

info:

nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085

COdE En STOk

Amper een dag nadat Kris Peeters en Hilde Crevits hun “hoffelijkheidscode voor fietsers” hadden gelanceerd – toegelicht voor camera en praatpeer “toevallig” aan- wezig in Bornem, waar het excellente komi- sche duo op de koersfiets sprong om het goede voorbeeld te geven –, werd in het West-Vlaamse Gistel een 14-jarig meisje door een voortjakkerende nietsontziende wielerterrorist van het fietspad geveegd.

Het meisje liep een schouderbreuk en kneu- zingen op. De terrorist zette zijn race tegen de tijd en tegen iedereen zonder omzien verder. Crevits toeterde dat ze meer geloof hecht aan de wortel (de code en haar geloof in de innerlijke goedheid van de mens) dan in de stok. Zij en fietspartner Peeters zullen, mocht dat later nodig zijn, die stok wel van achter de deur halen. Eén West-Vlaamse rotte appel in de mand fietstoeristen tast niet noodzakelijk de rest aan. Het is niet bekend of de stok nog voor of na sint-jutte- mis tevoorschijn wordt gehaald. Dat hangt, zeggen hoffelijk wandelende en fietsende doemdenkers op jachtpaden langs rivie- ren en stromen, een beetje af van de “toe- vallige” beschikbaarheid van een camera- ploeg.

FAnS vAn LuMuMBA

De Congolezen in de Matongewijk willen dat er in hun wijk een Patrice Lumumbaplein komt. Ze hebben al een plaats uitgeko- zen, aan de achterzijde van de Sint-Boni- faaskerk. Het actiecomité dat ijvert voor die naamsverandering krijgt de enthousiaste steun van Maite Morren. Zij is geen Con- golese. Ze is blank, hoewel in zeker opzicht eigenlijk een roodhuid: ze is schepen voor sp.a in Elsene. Jammer dat er geen tijdma- chines bestaan. Dan zouden we Maite Mor- ren met zo’n apparaat naar Congo vlak na de onafhankelijkheid sturen. Dan zou zij aan den lijve kunnen ondervinden hoe de nobele aanhangers van Lumumba blanken, en blanke vrouwen in het bijzonder, behan- delden. En als al die Congolezen in Matonge echt zo enthousiast zijn over het onafhanke- lijke Congo waarvan Lumumba de pionier was, waarom gaan ze er dan niet wonen?

Waarom willen ze hier onder het racisti- sche en onderdrukkende juk van de blan- ken leven? Congo wordt door potentaten à la Lumumba bestuurd. Zij zouden zich daar toch thuis moeten voelen?

(3)

Actueel 7 augustus 2013 3

...en de uitvinders van

“de ambtenaar tegen radicalisering”

Geachte beleidsgenieën,

Zojuist hebt gij, na ongetwijfeld inten- sief breinstormen, aan het al bestaande collectief van straathoekwerkers, pleintjes- bewakers, moskeestewards, jeugdwerkers en soortgelijke creaties ter beveiliging van have, goed, lijf en leden van uw onderhori- gen in modelstaat België, ook nog het vak

“ambtenaar tegen radicalisering” toege- voegd. Het spreekt vanzelf dat deze verblij- dende mare door de Vlaamse goegemeente ontvangen is met een immense zucht van opluchting. De eer om de primeur van dit pas gecreëerde vak in praktijk te brengen, valt de stad Mechelen te beurt.

Ik geef toe dat voor progressieve herau- ten achter de leugenachtige slogan “de wereld is een groot dorp” geen inspanning te groot is om hun eigen Grote Gelijk te stut- ten. Dat is iets totaal anders dan dat Grote Gelijk bewijzen, al zal uitblijven daarvan in hun ogen niet veel meer zijn dat een “ver- waarloosbaar detail”. Gij, Joëlle Milquet, als federale minister van binnenlandse besog- nes, waart blijkbaar een sterk stuwende kracht achter de creatie van “de ambtenaar tegen radicalisering”.

Het tegendeel zou verwonderd hebben.

Gij zijt vaandeldraagster van een partij die zich voor tweehonderd procent om electo- rale redenen vanaf het prille begin achter de multiculturele illusie heeft geschaard.

Vandaar dat gij zonder voorbehoud de nodige fondsen hebt “uitgetrokken” of “vrij- gemaakt”, politiek jargon voor elke al dan niet verantwoorde greep in de door Jan met de pet gespekte staatskas. Gij bedenkt niet alleen primeurstad Mechelen. In afwachting dat andere steden het licht van de antiradi- calisering zullen zien, voorziet gij ook al Ant- werpen en Vilvoorde van een deel van de

“uitgetrokken” of “vrijgemaakte” koek, om

met bekwame spoed in het Mechelse spoor te treden. De taak van die ambtenaar tegen radicalisering zal erin bestaan, maken gij en de mede-uitvinders van dat vak zich sterk, binnen de moslimgemeenschap haatpre- dikers en jongeren die vatbaar zijn voor radicaal opruien tegen het gastland niet alleen op te sporen, zeg maar detecteren, maar ook om de “nodige maatregelen” te nemen om jongeren uit de klauwen van fun- damentalisten te houden. Dat zal gebeu- ren in samenwerking met leidinggevende personen binnen de moskeeën. Voor een keer zijt gij “madame oui”. De betrokken lokale beleidsgenieën en gij mogen het me niet kwalijk nemen als mijn vertrouwen en geloof in dat soort “samenwerking” niet hoger dan op een heel klein pitje brandt.

Temeer omdat verzuimd is erbij te zeggen hoe die “te nemen maatregelen” precies moeten ogen.

Maar omdat het weer zomers is en omdat ik in die leefbare omstandigheid niet per definitie helemaal dwars wil liggen, ben ik geneigd te zeggen dat, als ambtenaren tegen radicalisering weinig zoden aan de dijk van een totaal mislukte immigratie- en integratiepolitiek zullen zetten, het geen kwaad kan als ze her en der rondlopen. Wel zult gij – en uw medebestuurders op lagere echelons – geen vreugdedans beginnen als ik eraan herinner dat van het gamma

“oplossingen” om extreme toestanden in een uit zijn voegen barstende immigratie alsnog te keren gewoon geen sprake zou geweest zijn, mochten gij en al uw gees- tesgenoten in hun onmetelijke wijsheid niet decennialang alle deuren wijd hebben open gezwierd en gehouden om de nieuwe orde onvoorwaardelijk “welkom” te heten. Dat is alvast de mening

van

Brief aan Joëlle Milquet...

Voor de lezers die het interview niet gelezen hebben, citeren we de passage in het Knack- interview waarin Ivan van de Cloot beschrijft wat er zich in Houston zou hebben afgespeeld:

Onlangs reisde er een belangrijke Vlaamse handelsmissie naar de Verenigde Staten. Ik was er niet bij, maar achteraf kreeg ik volgend bericht van wat er gezegd is. (neemt een papier en schraapt de keel): “Op de exportmissie in Houston vertelde een topminister aan de journalisten dat iedereen die kritiek had gegeven op het ACW, één voor één zouden worden aangepakt. En terwijl hij dat vertelde, maakte hij van zijn hand een revolver en schoot hij.”

De George Clooney uit Puurs

Zoals Knack opmerkt, namen Vlaams minis- ter-president Kris Peeters en minister Hilde Crevits deel aan die handelsmissie. Wij willen opmerken dat Ivan van de Cloot het mannelijk persoonlijk voornaamwoord “hij” gebruikt, en niet het vrouwelijke “zij”, al kan “hij” in deze context natuurlijk geslachtsneutraal gebruikt zijn. Maar los daarvan hoeven we in tegen- stelling tot Doorbraak.be geen vijf journalis- ten off the record op te bellen om ons net iets levendiger een Kris Peeters voor te stellen die met zijn wijsvinger pief-poef-paf doet dan een Hilde Crevits. Dat Kris Peeters net iets beter dan Hilde Crevits op George Clooney lijkt, speelt niet in zijn voordeel. Anderzijds, je weet natuurlijk nooit waartoe Hilde Crevits in staat is na het nuttigen van een sherry of twee, drie in een plaatselijke saloon.

Eén voor één aanpakken

Laten we eerlijk zijn: een politicus die dis- sidente stemmen het zwijgen wil opleggen, sinds wanneer is dat nieuws in België, laat staan een “politieke bom”? Was het niet precies met dat doel voor ogen dat eind vorige eeuw een bepaald centrum werd opgericht, en zelfs de wetgeving werd aangepast? “Eén voor één aangepakt”, het had in de oprichtingsakte kunnen staan.

Trouwens, waar was de verontwaardiging van Ivan van de Cloot toen enkele weken geleden de vakbonden de kieslijsten van het Vlaams Belang nog eens naast hun ledenbe- standen legden, kwestie van die bestanden van onreinen te kunnen zuiveren?

We kunnen Van de Cloot aanraden eens na te lezen hoe het Roger van Houtte bij Gazet van Antwerpen is vergaan toen de socialisten daar de macht volledig in handen kregen. Of eens af te spreken voor een goed gesprek met Frank Thevissen, ervaringsdeskundige over hoe “vrij”

die Vrije Universiteit van Brussel wel was toen de Open Vld in De Stemmenkampioen niet lan- ger voldoende hoog scoorde.

Sommige lezers herinneren zich misschien Herman de Bode, al iets dichter bij het werk- veld van Ivan van de Cloot. In 2005 werd Her- man de Bode bij McKinsey Benelux zachtjes (sic) naar de uitgang begeleid, wegens zijn ondertekening van het Warandemanifest, Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa. McKinsey Benelux had ook Fransta- lige klanten, dus lag enig Vlaams cijferwerk nogal gevoelig. O ja, Herman de Bode zit vandaag in de Raad van Advies van Itinera. Het kan dus niet moeilijk zijn één en ander eens intern door te praten.

Belastinginspecties

Overigens, een Kaltstellung kan op meer dan één manier uitgevoerd worden. Barack Obama, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede in 2009 en als een ware Mandela 2.0 reeds lang vóór zijn nominatie tot een levende heilige uitgeroepen, weet het subtieler aan te pakken. Enkele gerichte belastinginspecties, bijvoorbeeld, zoals een aantal denktanks en andere organisaties gelieerd aan de Republi- keinen mochten ondervinden, kunnen al won- deren doen. Maar we willen minister van Frau- debestrijding John Crombez niet op gedachten brengen...

«Potentiële politieke bom»

Het Texaanse cowboyverhaal dat Van de Cloot in Knack liet optekenen, is niet zo heel

Een Texaans cowboyverhaal

In een openhartig interview met Knack verleden week klaagde topeconoom Ivan van de Cloot van de denktank Itinera dat hij bedreigd zou worden. Hij diste een nogal plas- tisch verhaal op. Een “topminister” zou tijdens de recente exportmissie naar Houston gezegd hebben dat iedereen die op het ACW kritiek had gegeven aangepakt zou worden.

In bepaalde kringen werd onmiddellijk moord en brand geschreeuwd, maar is het in de Belgisch-Vlaamse modelstaat wel zo uitzonderlijk dat iemand omwille van zijn mening bedreigd of zelfs gebroodroofd wordt?

bijzonder, maar het spreekt enigszins tot de verbeelding. Interessanter zijn echter de reac- ties.

Zo verwonderen we ons toch een beetje over de verbazing die bij de redactie van Door- braak.be heerste. Doorbraak.be vond het merkwaardig dat “deze potentiële politieke bom” om half negen ’s ochtends nog steeds niet door de nieuwssites van de VRT, De Stan- daard of De Morgen opgepikt was. De vol- gende dag was die redactie opnieuw verbaasd, omdat het verhaal in de “grote media” uiteindelijk niet meer aandacht gekregen had dan hier en daar een klein stukje, en een bijzonder sma- lend cursiefje in De Standaard. Tja.

Ivan van de Cloot fungeert in het Dexia-dossier een beetje als een luis in de pels van het establishment. In het bijzonder het ACW wil dat potje zo goed mogelijk gedekt houden, en is niet gediend met een topeconoom die steeds weer het puntje op de i komt zetten. Daar probeert men hem dan ook als een moderne Cas- sandra weg te zetten, maar net als bij Cassan- dra hebben de onheilsvoorspellingen van Ivan van de Cloot nogal eens de neiging uiteindelijk toch uit te komen.

Di Rupo II

Even uitzoomen. Met zijn onheilsvoorspellingen doorprikt Ivan van de Cloot de gerust- stellende praatjes van onder meer minister van Financiën Koen Geens over Dexia. Daar- mee ondergraaft hij de geloofwaardigheid van de CD&V. We hoeven er geen tekening bij te maken welke partij daarvan het meest zal kunnen profiteren: de N-VA. De huidige federale regering zal Van de Cloot wel nooit echt in gevaar kunnen brengen, maar een gedestabi- liseerde CD&V is geen goed nieuws voor wie na de verkiezingen van 2014 liefst van al Elio di Rupo en zijn “institutionele” coalitie een bis- nummer wil zien opvoeren.

We vermoeden dat het gros van de journa- listen bij De Morgen, De Standaard en de VRT vooral in dat laatste kamp te vinden is, en Ivan van de Cloot een beetje vervelend vindt. Dus niet alleen omdat hij telkens weer met aller- lei moeilijke begrippen en rode cijfertjes komt zwaaien. Niet dat De Morgen, De Standaard en de VRT voor de CD&V ooit veel sympathie heb- ben gekoesterd, maar toch liever die partij om Elio di Rupo ook na 25 mei 2014 in het zadel te houden dan, stel je voor, de N-VA.

Belgisch-Vlaamse breuklijn

Het hoeft niet te verwonderen dat geen enkele journalist zich de episode uit Houston kan herinneren. De opwinding over de hele zaak-Van de Cloot volgt gewoon netjes de Vlaams-Belgische breuklijn, zowel in de traditionele media (kranten, tv, radio) als in de sociale media, zoals Twitter en Facebook.

Bij de traditionele B-journalisten is de kwestie vermoedelijk niet eens dat men zich die Texaanse episode niet dúrft te herinneren, uit vrees voor de toorn van Kris Peeters, Hilde Crevits of de rest van de CD&V of ACW. Daar lacht men gewoon in zijn vuistje, ongeacht of het verhaal waar is of niet. Dat bleek duidelijk uit het venijnige stukje in De Standaard, waar men het maar net goed vindt dat Ivan van de Cloot niet alleen de boodschap heeft ontvangen, maar zich ook op een belachelijk gemak- kelijke manier als een hopeloos paranoïde man te kijk heeft gezet. En dus ook erg geloofwaar- dig overkomt als hij omwille van Dexia nog eens de ondergang van heel België voorspelt.

F^vL

WEl of GEEn DI Rupo II?

Donderdag 1 augustus, Bart Brinckman analyseert in De Standaard: “Er komt geen Di Rupo II”.

Vrijdag 2 augustus, Bart Sturtewagen analyseert in De Standaard: “De meest voor de hand liggende hypothese is dat Di Rupo I wordt gevolgd door Di Rupo II”.

Woensdag 7 augustus, onze analyse: ze lezen daar in Groot-Bijgaarden blijkbaar hun eigen krant niet, en zeker de analyses van hun collega’s niet.

CoAlItIE mEt VIER?

We hechten meer geloof aan de schrijf- sels van Bart Sturtewagen dan die van Bart Brinckman. Want net zo stellig als Brinck- man beweert dat er geen regering-Di Rupo II komt (was het maar waar!), denkt

hij ook dat als er na de volgende verkie- zingen geen staatshervorming komt met de N-VA, vier partijen zullen volstaan om een regering te vormen. Even het puntje op de i zetten: hij heeft het wel degelijk over de federale regering. Een blik op de laat- ste peilingsresultaten leert echter snel dat zonder de N-VA al vier partijen nodig zul- len zijn om nog maar de Vlaamse regering te vormen. Meer zelfs, in de huidige Kamer hebben de grootste vier partijen N-VA (27), PS (26), CD&V (17) en MR (15) samen 85 zetels. Sta ons toe dat een nogal bonte coa- litie te noemen. Doe daar dan de N-VA nog eens af – de enige in het rijtje die in de pei- lingen op winst staat –, en voeg er sp.a (13) of Ecolo (13) aan toe, en je zakt meteen al terug tot een minderheid van 71 zetels.

We wensen formateur Brinckman alvast veel plezier met het op de been brengen van een coalitie van vier, na 25 mei 2014!

(4)

Dossier

7 augustus 2013

4 Mythisch

Verona werd een mythische naam voor mezelf en de belcantoliefhebbers. In de arena zongen slechts de grootsten tussen de groten.

Ieder jaar werden er zelfs in de Vlaamse kranten bladzijden aan besteed, maar stad en arena bleven lang onbereikbaar voor de meeste Vla- mingen. En toen begon de consumptiemaat- schappij. Vriend Wim kocht een eend en in 1968 trokken we over de Alpen, bij wijze van spreken dan.

Een goede landkaart vonden we nogal duur en we maakten een lange, moeilijke omweg via de hoge Süstenpas op weg naar de Sankt- Gothard, toen nog zonder tunnel. Het weer was prachtig en er reed geen kip, toch niet voor ons uit. “Können Sie bitte nicht etwas schneller fah- ren?”, vroeg de Zwitserse politieman die ons tegenhield en die naar het eindeloze peloton achter ons wees. Neen, dat lukte niet. Dus een uur aan de kant.

We arriveerden vrij laat in Varese. We vonden een prachtige plaats in een heuvelachtige camping. En we werden wakker in ons Ame- rikaanse legertentje (Normandië 1944) in het midden van de nacht, toen onze matrassen bijna wegspoelden, want het regende en de tent stond in het midden van de afvoergeul.

Zo begon een prachtige trip door Noord- Italië die zijn hoogtepunt naderde in camping Romeo e Giulietta nabij Verona. De tickets voor een Trovatore met Carlo Bergonzi waren al voorheen gekocht voor de avondvoorstelling, toen het die zondagmiddag begon te rommelen in de Alpen. Ik drentelde zenuwachtig heen en weer, want als je jong bent denk je dat je maar één kans krijgt om je idool te zien en te horen. Een bezadigde Nederlander kon het niet meer aanzien en zei me dat het tenslotte maar sport was. Sport? Wel, ja, hij was zeker dat ik ongelukkig was omdat Jan Janssen zojuist Her-

man van Springel de eindzege in de Ronde had afgenomen. Neen, dat interesseerde me geen zier. Dus op naar de arena. Achter ons zaten twee echte Hollanders.

Of die zangers iets voorstelden? O, dit was één van de grootste tenoren van de 20ste eeuw! Ze straalden, want waar voor hun geld.

Het bleef rommelen en bliksemen in de verte.

Dat paste uitstekend bij de voorstelling, maar regenen deed het niet.

Het jaar daarna reed ik met vriend Eddy in mijn splinternieuwe Volvo Amazon weer naar het festival. Ik zag er o.a. het spectaculaire debuut van een 28-jarige Spanjaard: Placido Domingo. Twintig jaar later mocht ik met hem een dag optrekken in New York voor een tv- programma.

Ik vertelde hem mijn herinnering en hij keek eerder sceptisch. Of ik mij iets speciaals herin- nerde? Ja, dat hij de trappen opliep, struikelde en toch al zingend geen maat miste. Domingo ontdooide, en het werd nog beter toen hij ont- dekte dat ik als hobby ook voetbaljournalist was (bij De Morgen godbetert). Bij de VRT is nog ergens een opname te vinden waarbij Domingo zichzelf en het programma genereus in het Nederlands voorstelt.

Regen of geen regen

Verona en het weer, dat bleef iets speciaals.

Geld terug als het regende, tenzij de voorstelling al begonnen was, maar wat interesseerde mij dat geld (nu 30 euro voor een goede plaats op de trappen).

Na een prachtige Traviata arriveerde ik weer eens in mijn camping en inmiddels brak één van die onweders los die iedere Gardameer- bezoeker wel kent. Na middernacht mocht je de camping niet op, maar deze keer wel met het bevel de wagen voor de tent te plaatsen, want er waren al wat zeilen de lucht ingegaan.

Honderd jaar “Arena di Verona”

Juist honderd jaar geleden, op 10 augustus 1913, hief de toen 34-jarige Tullio Serafin zijn dirigeerstokje in de arena van Verona. Dit amfitheater gebouwd onder Tiberius is nog altijd één van de indrukwekkendste Romeinse monumenten. In dat voorjaar test- ten de Veronese tenor Giovanni Zenatello (Pinkerton bij de wereldpremière van Pucci- ni’s Madama Butterfly) en Serafin de akoestiek en ze besloten het erop te wagen met acht voorstellingen van Aïda, een opera die zich met de spectaculaire triomfscène vol- gens hen leende voor een voorstelling in open lucht.

Weer een hele dag vol zenuwen, want eindelijk zou ik Franco Corelli, een andere afgod, horen. Gelukkig geen buien. Maar tijdens een voorstelling van Gioconda begon het te regenen midden in de Urendans.

De dirigent voerde onmiddellijk het tempo tot in het waanzinnige op en de dansers wis- ten niet meer op welk been staan. Het orkest haalde het einde van het ballet en in een hys- terische stampede vluchtte iedereen met zijn kostbaar instrument naar het droge. Bij een Simon Boccanegra werden de pauzes opge- rekt om de opera ondanks de regen toch volledig op te voeren. Om drie uur ’s nachts was alles voorbij.

In de arena zat je nooit alleen. Iedereen praatte met iedereen; een beetje zoals bij het voetbal. Ik wisselde ervaringen uit met bejaarde Italianen die alles en iedereen gehoord hadden. Ik dronk de wijn die ze ons aanboden en ik keek zo boosaardig mogelijk telkens een Italiaan probeerde mijn mooie blonde vrouw aan te spreken. Ik stootte geregeld een Italiaan aan die de inspiratie over zich voelde komen en wou meezingen. We waren bijna altijd una- niem in onze loftuitingen.

Dit was inderdaad de wereldtop. Zieke zangers of solisten die schmierden waren er niet, want iedere wereldster gaf het beste van zichzelf en vreesde een beetje de woede van 22.000 boze Italianen die zichzelf allemaal ken- ners vonden. We juichten hartstochtelijk en we eisten bijna iedere voorstelling een bis. Franco Corelli weigerde altijd, dus floten we boos de onschuldige dirigent uit die verder ging met de voorstelling.

Carlo Bergonzi, die een gloeiende hekel had aan zijn rivaal, weigerde nooit. Placido Domingo zong in 1976 twee keer na elkaar een verschroeiende “Nessun Dorma”, waarna hij prompt zijn stem verloor en de opera bijna al sprekend eindigde. En Luciano Pavarotti bewees in Bohème dat onder zijn toenma- lige 120 kilogram nog altijd een kwikzilveren ex-voetballer verscholen zat. Je moest alleen gedurende een paar minuten wennen aan de akoestiek. Aanvankelijk klonken de stemmen wat ijl, maar na een tijdje was je dat gewoon en werd alles alsof je in een echte zaal zat.

De producties waren nog vrij traditioneel, al begon de waanzin van het regietheater te ont- kiemen. De grote Sfinx in het Aïda-decor had bijvoorbeeld de trekken van Henry Kissinger

en zelfs de arena ontsnapte na een paar jaar niet meer aan het cliché der clichés: soldaten in SS-uniform.

En al was niet alles volmaakt, dan bleef er nog altijd dat magische moment dat je voor niets wou missen. Je kreeg een klein kaarsje (type Scherpenheuvel) bij je aankomst en een minuutje voor de voorstelling hielp iedereen iedereen om het aan te steken, zodat de arena in een feeëriek licht baadde.

Bergaf

Zoals in de hele operawereld ging het ook in de arena in de jaren tachtig zachtjes bergaf. Een nieuwe en veel minder getalenteerde generatie zangers nam het roer over en in tegenstel- ling tot hun grote voorgangers waren daar veel namen bij die je in een gewone voorstelling in Antwerpen, Gent en Brussel kon horen. Het publiek veranderde.

Ook de jonge Italianen gingen door de knieën voor de Angelsaksische teringherrie die nu heel de wereld teistert en ze bleven weg uit de arena. Hun plaats werd almaar meer ingenomen door toeristen die de opera’s nauwelijks kenden en die zich soms openlijk ver- veelden omdat bijvoorbeeld Aïda, op die spectaculaire akte na, een vrij intimistisch drama is.

De productiekosten rezen uit de pan omdat de tijd van de vele gratis vrijwilligers uit de regio voorbij was. Dus werden alleen nog brood-en- boteropera’s opgevoerd.

De minder populaire werken – ooit een onderdeel van het Veronese dieet – werden geschrapt. In de jaren tachtig stopten mijn vrouw en ik met onze jaarlijkse pelgrimage naar het festival. Vrienden hielden het langer vol, tot zij het ook voor gezien hielden. Te duur voor een betere plaats en ook te commer- cieel. Altijd diezelfde Aïda, met Carmen als een goede tweede. Een paar jaar geleden werd ook Lehars De Lustige Weduwe opgevoerd, met als gast Andrea Bocelli om volk te lokken.

Toen kwam de bekende aap uit de mouw.

De populaire zanger heeft geen operastem en was in de open ruimte nauwelijks hoorbaar. De oudere Italianen waren niet onder de indruk en ze kregen de handen niet op elkaar. Gere- geld kon men de laatste jaren tijdens een stiller moment in de opera een discotheek in de stad horen blèren, wat vroeger nooit geduld werd.

De grote jaren zijn voorbij. De herinnering blijft.

Jan neckers

NIeT IN Te DIJkeN

Met de koninklijke club van Laken op

“welverdiende vakantie” werd het moment gunstig geacht om Le Palais/Het Paleis even voor het plebs open te stellen. Men kan er onder andere met eigen ogen de

“outfit” bewonderen die de nieuwe vorsten Filip en Mathilde droegen op de dag van de eedaflegging. Naar we uit weliswaar niet altijd even betrouwbare bron verna- men, is de massa belangstellenden nau- welijks in te dijken. Er wordt dan ook over- wogen om, naar het voorbeeld van een niet nader genoemd pretpark, de formule van de “speedpass” in te voeren. Geen paniek echter, er moet niet worden afge- dokt om een royale dotatie te spekken. Het pasje is volledig gratis. Enige voorwaarde om er één te krijgen, is dat het in het Frans wordt aangevraagd.

SuBSIDIeS

Tom Lanoye vreest voor het imago van Antwerpen en België, als de N-VA het nog lang voor het zeggen gaat hebben.

De auteur deed enkele straffe uitspraken ter zake in een interview in La Libre Bel- gique. Groot pijnpunt: overal zijn subsidies geschrapt of verminderd, terwijl de subsi- dies voor het feest van de flaminganten sterk zijn toegenomen.

Tja, al jaren werd het “feest van de fla- minganten” door het socialistische bestuur stiefmoederlijk behandeld. Patje Janssens heeft er zeker geen tijd en geld willen in investeren.

VeRTAAlD

Eindelijk worden de boeken van Tom Lanoye naar het Frans vertaald. Einde-

lijk? Dat het zo lang heeft moeten duren, wijt Lanoye ook aan de politieke situatie in Vlaanderen. “Maar”, aldus Lanoye, “nu zijn er akkoorden tussen Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege en Franstalig minister van Cultuur Fadila Laanen.”

Kijk, dat snappen we nu niet. Waarom zijn er akkoorden nodig tussen twee minis- ters om een boek uit te geven? Om een Nederlandstalig boek in het Frans uit te geven heb je vier zaken nodig: een verta- ler N/F, een uitgever, een drukker en een verdeler. Een vertaler vind je in de Gouden Gids, de drukkers staan te popelen voor werk en uitgevers zal Lanoye toch wel ken- nen? Of heeft Lanoye nood aan subsidies en is daarom eerst een akkoord nodig van de cultuurministers?

DeBoRSu

Het doet ons willekeurig terugdenken aan het boek van Christophe Deborsu dat hij in 2011 uitgaf: “Hoe Walen echt leven en denken”. Het boek verscheen in het Nederlands en was enkel in Vlaanderen te koop. Reden? Vlaamse uitgeverijen vin- den in Franstalig België geen enkele boe- kenverdeler die voor de verspreiding van Nederlandstalige boeken zorgt.

Lanoye ijvert ervoor eerder de banden en niet de verschillen tussen beide lands- delen te benadrukken. Dat hij daar nog maar eens aan denkt als hij (of één zijner collega’s) zijn Nederlandstalige boeken in Wallonië wil verspreiden.

eN NoG eeN DooDDoeNeR

“Als België splitst, zal Vlaanderen eco- nomisch moeten inleveren.” Lanoye kletst wat uit zijn nek om de modale Vlaming angst aan te jagen. Er is geen enkele stu- die of onderzoek die zijn stelling bewijst, integendeel. De uitspraken van Lanoye zijn totaal waardeloos op dat vlak.

Wie de economische cijfers van België bekijkt, en daarna de opsplitsing van die

cijfers per regio, zal telkenmale vaststellen dat Vlaanderen de slechte cijfers van Wal- lonië recht trekt. Of het nu gaat over werk- loosheid, exportcijfers, ziekteverzekering...

altijd zijn de verschillen tussen beide regio meer dan opvallend.

En dan spreken we nog niet over de mil- jarden rechtstreekse en onrechtstreekse transfers van Vlaanderen naar Wallonië.

Niet toevallig loopt de grens tussen de sterke noordelijke euro en de zwakke zui- delijke euro pal op de taalgrens.

MeeR GelD VooR WAAlSe

“BeRoePSZIekeN”

Oeps, nog een geval van merkwaardige transfers. Het overgrote deel van de circa 290 miljoen uitkeringen van het Fonds voor Beroepsziekten, een tak van de socia- le zekerheid, gaat nog altijd naar inwo- ners van Wallonië, vernemen we van Guy Tegenbos in De Standaard. Bij het Fonds voor de Beroepsziekten (FBZ) hebben de inwoners van Wallonië zowel in de aanvra- gen als in de goedgekeurde dossiers en de uitbetaalde bedragen nog altijd het over- wicht, “ook veertig jaar na de sluiting van de mijnen en de teloorgang van de zware industrie”. De meeste aanvragen (tendi- nitis, rugproblemen en polsknelling op kop) kwamen uit de provincies Henegou- wen (23 procent) en Luik (21,7 procent).

Op ruime afstand volgen de Vlaamse pro- vincies. Wallonië, met 33 procent van de bevolking en 26 procent van de werkne- mersbevolking, heeft een aandeel van 56 procent in de uitkeringen. Vlaanderen met 57 procent van de bevolking en van de werknemers heeft een ‘FBZ-aandeel’ van 42 procent.

Hallo, mijnheer Lanoye? Graag een beetje uitleg bij dat “verschil” dat u niet wilt benadrukken.

Delphine blijft het proberen!

(5)

Actueel 7 augustus 2013 5

Karel de Gucht schopt wat in het rond. Naar de verderfelijke nationalisten bijvoorbeeld. Zijn Europese functie (commissaris voor handel), loopt volgend jaar af. Een verlenging van zijn mandaat bij de Europese verkiezingen van 2014 is door hem wellicht gewenst, maar door veel anderen weer niet. Een terugkeer in de Belgische politiek zou wel eens zijn enige politieke alternatief kunnen zijn. Hij liet weten zich nog niet versleten te voelen. Voorzitster Gwendolyn Rutten moet een kans krijgen om Open Vld er bovenop te helpen, “wat niet wil zeggen dat de generatie van Guy Verhofstadt, Patrick Dewael en mij plots vergane glorie zijn”.

Bloedlijnen en verderf

In interviews in De Tijd, L’Echo en De Mor- gen haalt De Gucht opvallend fors uit naar de N-VA. “Bij een groot stuk van hun personeel zie je nationalistische bloedlijnen”, meent hij te weten. Wat hij met die verwijzing naar

“bloedlijnen” precies bedoelt, legt hij niet uit, maar de lezer verneemt een paar zinnen ver- der waar het hem om gaat: “De N-VA heeft een nationalistische achtergrond. Sinds de Eerste Wereldoorlog is die tendens in Vlaan- deren aanwezig en de partij van De Wever belichaamt die “om van het nationalisme de machtsfactor in België te maken”... “Alles wat in de Europese geschiedenis is misgelopen de afgelopen honderd jaar is het gevolg van nationalisme. Dat heeft ons in het verderf gestort. Tot mijn laatste snik zal ik blijven vechten tegen dit zeer gevaarlijke fenomeen.”

Sommigen zullen in die zoveelste uithaal een suggestieve verwijzing zien naar collabo- rateurs, zwartzakken en nog veel meer. De Gucht is zelf helder over zijn bedoeling: na een jarenlange hetze tegen Vlaams Belang nu ook de N-VA electoraal pijn doen. “Ik vind dat we veel resoluter tegen de argumenta- tie van de N-VA moeten ingaan”, zei hij in De Tijd. Daarmee zet hij zichzelf weer nadrukkelijk op het liberale schaakbord. “Ik speel ook mee”, zoiets. Benieuwd of Gwendolyn Rut- ten daar blij mee is.

Zwakke analyse

Volgens De Gucht worden de verkiezingen van 2014 een cruciaal scharniermoment. We zullen hem in deze niet tegenspreken. We zijn zelfs verheugd te mogen vernemen dat “de drie grote politieke families nu gezamenlijk zeggen dat het niet over het communautaire zal gaan, maar over de economie”. Hoop doet leven, nietwaar?

De strateeg vergeet een detail: de kans is klein dat zijn partijtje van voorlopig nog iets meer dan tien procent van de kiezers de agenda van de verkiezingsstrijd zal bepalen.

De jongste jaren is één ding duidelijk: aan elk sociaaleconomisch debat in dit land kleeft een communautaire dimensie.

De Gucht heeft niet één sterk of één nieuw argument. Doet een autonomer of onafhankelijk Vlaanderen het beter dan vandaag bin- nen de federale context? “Met onafhankelijk- heid krijg je identiek dezelfde problemen”, aldus De Gucht. Is dat zo?

Weet De Gucht nog wat hij goed tien jaar geleden in zijn boek “De toekomst is vrij”

(2002) schreef? We lazen toen dat hij “steeds meer de indruk kreeg dat België geen meer- waarde meer biedt, een gevoel dat zich ove- rigens bij de bevolking ook steeds meer door- zet”. Als de EU-commissaris vandaag weer

wél een meerwaarde ziet, moet hij die toch eens omschrijven. Weet De Gucht nog wat er leeft bij Vlaamse zelfstandigen en werkge- vers? Alsof die niet allang hebben begrepen dat ze hun belangen in een Vlaamse context makkelijker zullen verdedigen dan in een land waar de PS hun bondgenoot móét zijn.

Jean-Jacques

In De Morgen mocht Jean-Jacques De Gucht met papa op de foto. Zijn aversie voor de Vlaams-nationalisten is zo mogelijk nog groter dan die van zijn vader. De jongen weet dat hij parlementslid werd via naambekend- heid, als “zoon van”...

Ook de argumenten van de jonge De Gucht stellen weinig voor. Draaien in de oude soep. Bij de N-VA zitten landswijd “wel vijf- tig Vlaams Blokkers”, en ook Aalst heeft zijn boze wolf: Karim van Overmeiren (ex-VB en nu N-VA-schepen), auteur van het 70-pun- tenprogramma van VB en voorstander van aparte scholen voor kinderen van allochtone afkomst. De aversie voor Vlaams Belang erfde Jean-Jacques van vader, die Vlaams Belan- gers ooit mestkevers noemde. “Die mestke- vers vind ik nog altijd een van de mooiste beelden die ik ooit gebruikte”, blijft Karel De Gucht maar herhalen.

Kemels

“Arrogant” is hij, volgens De Morgen, “vergane glorie” volgens De Standaard, zo citeert hij zelf. The Financial Times maakte op 3 augustus een volledige krantenpagina vrij om kritiek te geven op De Gucht. De Euro- pese commissaris zou de Chinezen eens aanpakken over hun “goedkope” zonnepanelen.

De rel eindigde in een slap akkoord, dat de facto niets heeft opgelost, integendeel. De Britse krant gaf vervolgens een overzicht van een aantal “kemels” die De Gucht eerder al schoot.

Was De Gucht niet die kerel die als minister van Buitenlandse Zaken de Congolese president Kabila de les dacht te kunnen spellen?

Om vervolgens het land niet meer binnen te mogen? Was hij niet de man die Jan Pieter Balkenende, toenmalig premier van Neder- land, een Harry Potter zonder enig spoor van charisma noemde? Was hij niet de man die als partijvoorzitter een beslissing van zijn VLD over migrantenstemrecht meende te kunnen negeren om vervolgens tot ontslag te worden gedwongen van een partij die nadien een zware nederlaag opliep. Was hij niet de man die zich moest verontschuldigen voor uitlatin- gen over de invloed van de joodse lobby in de Verenigde Staten?

Tot de laatste snik

Door zijn blunders in de Belgische politiek

zit De Gucht vandaag in Europa. Door zijn blunders in Europa is het waarschijnlijk dat dit hem in 2014 geen tweede keer zal luk- ken. Duikt hij daarom straks weer de natio- nale politiek in? “Tot de laatste snik” de N-VA bekampen, dat is zijn doel. Maar met welke argumenten denkt hij dat te kunnen doen?

De discussie over de geldstromen “perfide en intellectueel oneerlijk” noemen omdat sommige transfers “perfect rechtvaardig zijn als ze bijvoorbeeld voortvloeien uit sociale factoren of de bevolkingspiramide”, is nogal flauw. De Gucht weet dat die transfers al heel lang bestaan, groot zijn, niet uitdoven in de tijd en niet meteen efficiënt blijken te zijn.

Het is juist dat de problemen rond onze economische groei en de werkgelegenheid niet opgelost raken als Vlaanderen onafhankelijk wordt, maar het wordt wel een stuk makkelijker ze aan te pakken op het juiste niveau.

De Gucht zou wel eens kunnen onder- schatten dat zijn ondertussen toch erg klein geworden partij nog wat verder krimpt als ze liever met Belgische dan met Vlaamse kaar- ten speelt.

Verdeeld

Uit een onderzoek van onder meer Dave Sinardet (“Parlementsleden over het Belgi- sche federalisme”, gepubliceerd in Sampol) blijkt dat Open Vld over dit thema behoorlijk verdeeld blijft.

Sinardet en co ondervroegen de parlementsleden van alle politieke partijen naar hun communautair profiel. Inzake bevoegd- heidsverdeling tussen het federale en het Vlaamse niveau zijn Open Vld-parlementsleden Vlaamser dan die van sp.a en Groen.

Op zich geen grootse prestatie, maar het illu- streert dat nog niet alle Vlaamsgezinden de partij hebben verlaten. Vermoedelijk geldt hetzelfde voor de liberale, maar nog Vlaams- gezinde kiezers.

Twee derde van de Open Vld-parlementsleden wil meer bevoegdheden voor Gewes- ten en Gemeenschappen. Zijn die met de zesde staatshervorming vandaag gerustge- steld? We zullen zien.

Gevraagd naar hun identiteitsgevoelen (Vlaams of regionaal versus Belgisch of federaal) zijn 28 procent van de Open Vld-parlementsleden meer Vlaams dan Belgisch, tegenover 12 procent meer Belgisch dan Vlaams (60 procent beide).

Een kwart van de Vlaamse liberale parlementsleden zit nog met een relatief Vlaams profiel. Het is niet denkbeeldig dat een deel van hen voor zekerheid zal kiezen. Misschien hebben sommigen voor 2014 betere referen- ties aan te bieden dan De Gucht.

A^njA P^ieters

Karel de Gucht

Tot de laatste snik tegen de nationalisten De vork van de transfers

’t Pallieterke schreef vorige week over de transfers naar Wallonië (“Acht miljard of meer?

Stem de violen!”). Daarin hadden we onder meer aandacht voor de verschillende bedragen die over de geldstromen circuleren, gro- tendeels ten gevolge van een verschillende methodiek die onderzoekers gebruiken. Groot- ste verschil: neem je in de berekening de ren- tetransfers mee of niet? Bovendien laten die zich niet zo makkelijk becijferen. Het Leuvense onderzoeksinstituut VIVES hanteert daarom een “vork” met minimum en maximum. Pal- lieterke had ook de minimumcijfers moeten geven, vindt AK-VSZ.

Waarover gaat het? Vlaanderen en Wallonië hebben geen gelijk aandeel in de opbouw van de overheidsschuld, en evenmin in de rentelast die de gewesten daarvan dragen. Het verschil tussen beide is de rentetransfer. In “Manifest voor een onafhankelijk Vlaanderen”becijferden de auteurs dat Vlaanderen tien jaar geleden 6,6 procent van zijn primair inkomen besteedde aan dergelijke overdrachten naar andere gewesten.

Ook VIVES becijferde die “vierde” bron van transfers (naast geldstromen via sociale zekerheid, federale begroting en financiering van gewesten en gemeenschappen). Die vrij inge- wikkelde oefening naar een breed publiek her- talen is niet makkelijk.

’t Pallieterke deed aan de verschillende spe- lers en analisten een oproep om inzake methodiek zoveel mogelijk de violen te stemmen, en hun informatie toegankelijk te maken voor niet-specialisten. Dat er een verschil is in inter- pretatie (bv. tussen VB en N-VA) is op zich geen probleem, als het maar behoorlijk wordt toegelicht.

Eric Ponette van AK-VSZ liet weten dat de transferberekeningen via de intrestlasten op de staatsschuld inderdaad complex zijn en dat er over het al dan niet meenemen van die transfers overleg wenselijk is. Het AK-VSZ overweegt daarrond een initiatief te nemen.

Ponette betreurt wel dat ’t Pallieterke uit de VIVES-studie (“Het genoom van de geld- stroom”) enkel de maximumcijfers en niet de minimumcijfers publiceerde. In de studie hanteert VIVES een “vork”, met minimum- en maxi- mumberekening.

Zo spreekt VIVES voor 2007 over minimum 3,9 miljard en maximum 10,2 miljard, voor 2008 over minimum 2,8 miljard en maximum 6 miljard. “Dat element in de VIVES-studie geen detail wordt dus onvolledig en eenzijdig weer- gegeven en dus niet correct voorgesteld: dat stelt VIVES in een verkeerd daglicht en wordt best rechtgezet”, aldus Eric Ponette namens AK-VSZ. Wat bij deze met plezier is gebeurd.

A.P.

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

PERsONEEl iN ONZEKERHEiD

De Senaat heeft zijn laatste normale, volledige werkjaar achter de rug. Het vol- gende jaar wordt “uitbollen” naar de ver- kiezingen, en dan wordt de Senaat tot een politieke schim gereduceerd. Het politieke scenario is duidelijk.

Maar het personeel zit nog steeds in de grootste onzekerheid. In 2012 was al beloofd dat er vóór Pasen duidelijkheid zou komen over het statuut en de tewerk- stelling van de personeelsleden. Dan zou het vóór het reces zijn, daarna vóór de kerstvakantie.

We zitten nu in het reces van 2013 en de meeste personeelsleden zitten nog altijd in de grootste onzekerheid.

Dat gedeelte van de hervorming van de Senaat werd ondoordacht en “stoeme- lings” doorgevoerd. Er zijn zelfs juridische problemen over vaste benoemingen en statuten waar men klaarblijkelijk pas nu aan denkt. Regeren is nochtans vooruit- zien.

stilstaaNDE tREiN

Nabij Lommel is een trein stilgevallen omdat, houd je vast, de bestuurder was vergeten voldoende te tanken. De trein, met vijftien reizigers aan boord, was op weg naar Lier.

Toen de reizigers het nieuws hoorden van de treinbegeleider konden ze hun oren niet geloven: rijden er in dit land nog trei- nen op brandstof, op diesel? De NMBS bevestigde het nieuws: in dit land rijden een negentigtal treinen van het type MR41 op diesel, nog steeds. Ze zijn sinds een tiental jaren in dienst. Eén van de gedepu- teerde reizigers noemde dit een ‘klucht’. Ja, hoe kan je zoiets anders noemen?