Als ik myn' Fi-lis kussen mag,
Lach ik met Góden lékkerny-en. De Zon, op 't schoonste van den dag, Kan my min als haar oog verblyen.
2.
Laat Fébus in het Mórgenrood Zich met Aurora vry vermaaken, 'k Lég liever in myn Filis schoot, En pluk de roosjes van haar kaaken.
3.
'k Misgun Jupyn zyn spytig Wyf, Nóch Mars zyn Boeltjen uitgeleezen: Dat Bacchus by zyn Céres blyv', 'k Wil liever by myn Filis weezen.
4.
Haar aanschyn my een hémel strékt; Haare oogjes zyn my zonnestraalen: Ach! als ze my dat licht onttrékt, Verkwyn ik in een' nacht van kwaalen.
5.
Het rood Koraal is zonder glans By 't geurig blós van haare wangen; Myn ziel blyft in de goude krans Van haar gekrulde lókjes hangen.
6.
Ze is altyd tót myn' min bereid; Nooit heeft de haare my verdrooten: Wat héb ik vaak al zoetigheid In haare omhélzingen genooten.
7.
Die vreugd gaa nooit uit myn gemoed, Nóch nimmermeer uit myn' gedachten. Myn Filis, ach! hoe zoet, hoe zoet, Is 't in uwe armen te vernachten!
[Droefheid moet ons hart niet raaken]
1.
Droefheid moet ons hart niet
raaken; Laat ons saa-men ons vermaaken, In deez' aan-ge-naamen tyd:
Stellen wy dan uit, tót mórgen,
Alle noodelooze zórgen, 't Geen voorbygaat is men kwyt.
2.
Wat mag ons het treuren baaten; 't Maakt dat ons de ménschen haaten, En 't verteert ons vleesch, én bloed, Daar de vreugd ons doet beklyven; Vrolykheid altyd bedryven, Is een balsem voor 't gemoed.
3.
Filis, wie zou konnen treuren, Als hem mag een lonk gebeuren Van uw lieffelyk gezigt?
Als uw oog my komt beschynen, Dan moet al myn leed verdwynen, Dan zyn al myn' rampen ligt.
[Hoe is 't, verliefde gedachten]
1.
Hoe is 't, verliefde gedachten? Gaat al-les niet naar uw' zin? Hebtge nu nóch stóf tót klagten? Die ik bemin - de, toont my wé-dermin:
All' de gunst die 'k ooit kon wachten,
Wordt my beweezen van myne af-go-din.
2.
Gy échter schynt niet te vreeden, Dewyl gy my zuchten doet. Zégme de oorzaak, geef my réden;
Misgun dien troost niet aan myn zwak gemoed. Schort haar iets aan geest óf léden?
Verdient zy niet myn' heelen minnegloed.
3.
Ja: ze is de waardigste op aarde: Gevoelloos is hy, én blind, Wiens oog ééns op haar staarde, Indien hy haar niet in zyn hart bemint. 't Schort, hélaas! aan myne onwaarde, Dat zich myn ziel in zulk een' staat bevindt.
4.
Wég droefheid, wil dan verdwynen; Schoon 't hapert aan myn' waardy, Als haare oogjes my beschynen,
Waarom zoude ik dan verkwynen?
Neen, eeuwig, eeuwig, duur' myn' slaaverny.
5.
Ja, t' onrécht wank'lende zinnen, Ik zégen, ik min myn' staat:
'k Héb gewonnen, ik zal nóch winnen, Want myn geluk is in zyn' dageraad; Doe me, ô min, dan steeds haar minnen, Ten minsten, ach! behoed my voor haar' haat.
Afscheid.
1.
Verlaatge dus uw' eigen ziel? Verlaatge dus uw' eigen zie - l? Och!
doodtge dus uw eige leeven; In my, die u te beurte viel, Toen ge u aan my kwamt o-ver-geeven? O al te wreede, én zwaa - - - re ramp! O glibb'rig lót! ô glibb'rig lót! ô har - - - de kamp!
2.
Hoe draaijen my myn' zinnen om! ://: Hoe klóptme 't hart, terwylwe scheijen!
Myn wénsch, myn wit, myne eigendom, Hoe kan, hoe kan ik, zonder schreijen, En zonder dat me uw afzyn kwél, En krénke, ://: zéggen, 't laatst, vaarwél?
3.
't Vaarwél, dat uit myn' trouwe borst ://: Zo meenig zuchten jaagt, én snikken, 't Vaarwél, dat na myn stérfdag dorst; 't Vaarwél, dat t'élkens my doet schrikken, Als ik bedénk, en daar uit weet,
Den voortgang ://: van 't begonne leed.
4.
Vaarwél dan; wyl het weezen moet: ://: Ik houde u steeds in myn' gedachten; Houdt gy my steeds in uw gemoed, Zo kan men het geval verachten: Myne Anna, dénk dat dus ons hart Al 't onheil, ://: alle plaagen tart.
5.
Standvastigheid in lief, en leed ://: Schut alles wat ons kan bejeeg'nen: Dat dan myne Anna nooit vergeet, Haar' Minnaar met haar hart te zeeg'nen, Die haar steeds in gedachten houdt; In liefde ://: nimmer flaauw, nóch kout.
Op het verjaaren Van den Heer D
r.. Lodewyk Meijer.
1.
't Is Meijers heil'ge dag, waarom wy hier vergaaren; Een Gedicht moet 'er zyn; Want hy zal 'er zyn
't Is tóch de slémp waarom wy hem verjaaren. Die Poëet, O! die weet Het sekreet,
Daarom zo doet hy 't gaaren.
2.
En beurt het dat Spékjan, met bussen, en met lanssen, Door Wilhem den Héld,
Uit zeê, én uit véld,
Slaat de Engelschen, en Franschen,
Zo dénken wy om 't jaar hier wéêr te schranssen; Want rond uit,
Dat 's de buit, En de bruid,
Waarom wy jaarlyks danssen.
3.
Maar mist ons deeze hoop, mist ons die milde zégen, Wat droefheid! wat raad!
Wél hei! wat een praat? Daar leit niet aan gelégen:
Wie zou daarom een glas te minder veegen? Weest verblyd,
Of hebt stryd, Lacht, óf kryt,
Het Noodlót gaat zyn' wégen.
[Vriend Koppenol, de dag van uw verjaaren]
1.
Vriend Koppe-nól, de dag van uw verjaaren Deedt ons te saam vergaaren,
dat wy Burger-meesters kind'ren waaren: Dan is 't genoeg-ge-lyk by u te zitten; Men weet niet als van lachchen, én van kitten; Wy drinken sléchts, 't Zy réchts óf a-veréchts; Wy drinken, én uw' mildheid wist de witten.
2.
Maar 't is de wyn, de wyn is 't niet, myn Heertje, By men keel ik zweertje,
Die ons doet vrolyk zyn;
Men Vriend, die u dat wys wil maaken, scheertje: O neen, ik zégt je zonder veel sermony,
Het is ons om uw' kóstelyke trony, Omdat je praat
Gelyk een Advokaat,
Daarom is ieder graag by u, Antony.
3.
Neen, by men keel, jy hebt 'et nooit verpeuterd; Uw' spraak is onbeteuterd,
O je bént een eerlyk Man,
Die anders zeit, ik zég de kai hem leutert. Schénk ons nóch honderd jaar lang, nobel baasje, Een kóddig praatje, by een lékker glaasje, Als gy verjaart,
Ei spaar dan vry uw' taart,
Om 't lief te geeven tót een Sinter Klaasje.