1.
Leedt een Minnaar ooit wél een duldeloozer pyn, Als myn zieltje lydt om uwent wil? En kan iemand, hélaas! wél schuldeloozer zyn,
Als gy weet dat ik bén, A-ma-ril?
Nóch blyftge in toorne, Myne Uitverkoor'ne; Ja, schoon ik stérf, Gy lacht
met myn be-dérf, En dus be-héndiglyk, Maar al t'é - lén - diglyk, Toontge de magt van 't Vrouwlyk tróts geslacht.
2.
Dénk tóch eenmaal, hoe dat door onderlinge min Al wat weezen heeft, op aarde leeft,
Daar in tégendeel, door een' zonderlingen zin, Al de vrolykheid den ménsch begeeft: 't Is u dan schaadelyk,
Dat gy me smaadelyk, En tróts onthaalt,
Geen min met min betaalt; Steeds beleedigen, En nooit bevredigen
't Hart datge kwélt, is onbezuisd gewéld.
3
Wacht u, wacht u dan voor dat akelyke gift, Dat men wéderzin, én stuursheid noemt: Geef u over aan die vermaakelyke drift, Daar de ménsch'lykheid toe is gedoemd; Maar doe het tydelyk,
Want onvermydelyk, Zal eens de min U komen in den zin, En hoe zóttelyk, O hoe bespóttelyk,
Mint gy te laat, zal 't gaan met uw beraad.
[Amaril, 'k zal uw kunst gaan verklikken]
Ama-ril, 'k zal uw' kunst gaan verklikken;Al 't gesmeer, al 't gehul, al 't gekrul, Al die lonkjes, die lachjes, die
kwikken, Zyn maar uit om myn' ziel te verstrikken; Ik verstaame te wél op dat
wist Dat het alles maar schyn was, óf loogen, 'k Had my ligtelyk aan u vergist; Maar ik kén uw' bekoorelyke
oogen, Al uw' toov'rende loosheid, én list.
2.
Als gy 't hadt naar uw' wénsch, én verlangen, Als het ging naar uw hart, én uw' zin,
Zoudt gy gaerne uw garen zo hangen, Om het hart van een' Minnaar te vangen, In het lódderlyk nét van uw' Min: Als hy daar dan gekluisterd moet zyn, Gaatge uw' lust aan den klaagenden koelen;
En terwyl hy het dood'lyk venyn
Van uw' stuursheid, én wreedheid moet voelen, Zyt gy vrolyk, én lacht om zyn pyn.
3.
Neen, zo veel zult gy niet op my winnen, Amaril, doe vry al wat gy kunt:
Maar begeertge 't bewind van myn' zinnen? Min my wéder, ik zal u beminnen,
Tót die prys is myn hart u vergunt. Kies dan vryheid, óf kies slaaverny;
'k Vrees geen kérker, wilt gy hem niet vreezen: Zo gy wilt, 'k bén gevangen, óf vry;
Maar, zo gy niet gevangen wilt weezen, Ei, zo gun ook de vryheid aan my.
[Gy ziet vrolyk de harten in pyn]
1.
Gy ziet vrolyk de harten in pyn; Wilt niet minnen, maar minnelyk zyn;
En wanneer - ge de tanden doet wateren, Naa een klein tékentje van u-we gunst, 'k Mérk 't als ik u van lachchen zie schateren, Schynt onverschillendheid uw' groot-ste kunst.
2.
't Is uw' Schoonheid, én braave gestalt, 't Is uw' Jonkheid daar gy zo méê bralt; Gy weet datze de zinnen betooveren,
Dat uw' bekoorlykheid ons wétten stélt, Maar wat baat het, een goed te veroveren, Dat gy niet houden wilt in uw' gewéld.
3.
Dénk tóch, Silvia, dénk om den tyd; Dénk dat alles op aarde verslyt:
Dénk dat de Lénte geeft bloemen, én bladeren, Dénk dat men Zomers lekk're vruchten plukt; En als Hérst, én Winter ons naderen,
Dat alles is verrót, én afgerukt.
4.
Mérk uw' Lénte tóch wysselyk aan, Wylge uw' Zomer voor handen zier staan; Wacht u wél, ongevoelig te dartelen, Als gy een Minnaar om u lyden ziet; Want al meentge de Liefde te ontspartelen, 't Is voor één' tyd, het is voor eeuwig niet.
5.
Ziet dat gy 'er een Minnaar bezint, Eer uw' Hérfst, óf Winter begint; Want alsdan van de Liefde te handelen, 'k Geef 't aan uw oordeel óf 't wél voegen zou? Neen, gy zoudt al uw' Minnaars zien wandelen, En blyven zitten, Vryster, Weeuw, nóch Vrouw.
[Helaas, Klimeene, ik zag uwe oogen]
1.
Hé-laas! Klimeene, ik zag uwe
oogen, Dat gódd'lyk licht, En vond myn ziel tén Hémel op-ge-toogen, Door dat zoet ge-zigt. Ik wist niet óf 't my vreugd, óf pyn, Geluk, óf ramp zou
zyn; Maar, ach! wat lyder maar! Niet zonder doods gevaar, Word ik het wél gewaar.
2.
Uw hémels oog schiet niet als vonken, 't Is vlam, én vuur;
Eén ieder straaltje van uw' lieve lonken Is een zielskwétsuur,
Zo dat myn hart, daar door gekwétst, Myn dood al heeft geschétst, 't En zy die schoone mond, Wiens oog my heeft gewond, My wéder maak' gezond.
3.
Bedwing dan uw' bekoor'lyke oogen, En doof de vlam,
Die myne ziel, door bovenaards vermogen, Aan my zélfs ontnam:
Of laat uw' lieve lipjes zyn De heelsters van myn pyn; Zo ik die niet verwérf, En die geneezing dérf, Is 't zéker dat ik stérf.
['t Vermaak van u te zien]
1.
't Vermaak van u te zien, Gaat bo-ven al-le schatten, Die 't aard-ryk kan bevatten, Wie wénscht dan niet, voor
al de wae-reld te ge-biên, 't Vermaak
van u te zien.
2.
Hem die u zo bemint, Is échter in dit leeven,
Nóch rust, nãch vreugd gegeeven,
Dewyl uw afzyn met gestaâge pyn verslindt, Hem die u zo bemint.
3.
De liefde is een Tiran, Wou hy zyn' moed eens koelen, En u myn' pyn doen voelen,
Gy leedt meer, als gy dénkt dat iemand lyden kan. De liefde is een Tiran.